Immortality Chapter 1271 First Heavenly Demon
Chapter 1271 First Heavenly Demon
第一天魔
ปิศาจสวรรค์ลำดับหนึ่ง.
พิธีบูชายันต์ได้มาถึงแล้วในวันนี้!
ที่กลางดินแดนเทวะเต่าทมิฬ,บนตำหนักของเผ่าเต่าทมิฬ.
เซียนเทียนจงที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า,บนเสาสวรรค์ทั้งสี่,เวลานี้มีปิศาจสวรรค์มากมายมารวมตัวกัน,ทุกๆหมื่นปีเหล่าปิศาจสวรรค์ที่จะรวมตัวกันและคุ้มคลั่ง.
เซียนเทียนจงที่จ้องมองท้องฟ้าด้วยสายตาจริงจัง,15
อาวุโสเผ่าเต่าทมิฬที่ยืนอยู่ด้านหลัง.
ในเวลานี้,ทุกๆคนต่างก็จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,จดจ้องมองปิศาจสวรรค์มากมายนับไม่ถ้วนมารวมตัวกัน.
"ปิศาจสวรรค์มากมายที่มารวมตัวกันในครั้งนี้,ดุร้ายมากขึ้นกว่าเดิม,ดูเหมือนว่าพลังของปิศาจสวรรค์จะยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ!"เซียนเทียนจงที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เซียนเทียนจงที่ก้มหน้าลงมามองด้านล่าง.
ชายสองคน,ที่สวมชุดสีขาว,หนึ่งคนที่มีลายปักดอกเหม่ยขนาดใหญ่.
นี่คือเซียนบรรพชนที่ใกล้เคียงปราชญ์เทพ,จวงจื่อ,ส่วนอีกคนแน่นอนว่าคือบรรพชนชราเสวี๋ยเม่ย.
คนทั้งสองที่เดินทางมา,กลายเป็นจุดสนใจต่อทุกคนในทันที.
"อาวุโสจวงจื่อ!"เซียนเทียนจงที่อยู่ไม่ไกล,และมีอีกสิบคนที่ก้าวเข้ามาหา.
ความแข็งแกร่งของจวงจื่อนั้นไม่มีใครสงสัยแน่นอน,ทว่าก็ทำให้ผู้คนมามายให้ความเคารพ,ทุกคนต่างก็แสดงความเคารพอย่างสุภาพเรียกจวงจื่อว่า,อาวุโส.
จวงจื่อที่พยักหน้ารับคนทั้งสิบ.
คนทั้งสิบคนที่โดดเด่น,ต่างก็พยักหน้าทักทายกลับ.
คนสิบคน,แน่นอนก่อนหน้านี้คือคนที่เข้าร่วมงานเลี้ยงกับเซียนเทียนจงวันแรก,พวกเขาที่วางแผนที่จะสังหารจงซานร่วมกับเซิ่งหวังติงหงนั่นเอง.
สิบคน,สิบคนที่มีระดับเซียนบรรพชน.
เดิมที่นั้น,น่าจะมีเซียนบรรพชน 15 คน,ทว่าพวกเขาที่รับรู้ได้ถึงความแค้นของเซียนเทียนจงและจงซาน,ทำให้มีคนห้าคนหนีไป,ไม่ต้องการที่จะขวางทางน้ำเชี่ยว.
อย่างไรก็ตาม,เหล่าคนที่ยังไม่จากไป,ก็ยังมีเซียนบรรพชน
10 คน,รวมกับอาวุโสเผ่าเต่าทมิฬ,พวกเขามีเซียนบรรพชน 25 คน,ที่เตรียมไว้จัดการจงซาน,และเซียนบรรพชนของจงซานอีกเก้าคน?
นอกจากนี้ยังมีเฉิงโห่ว,ตัวเขาและจวงจื่ออีก.
"จื่อจุ้นเซียน,จิตสังหารของเจ้าดูรุนแรงไม่เบา,ดูเหมือนว่าการบูชายันต์ในครั้งนี้คงจะมีอะไรที่ไม่ธรรมดาแล้วอย่างงั้นรึ?"จวงจื่อที่สอบถามออกมา.
"จวงจื่อช่างรอบรู้นัก,ความจริง,นอกจากการบูชายันต์แล้ว,ข้ายังมีความแค้นส่วนตัวที่ต้องจัดการ,ในเวลานั้นจะต้องมีการต่อสู้เกิดขึ้น,ไม่รู้ว่าท่าน.....?"เซียนเทียนจงที่กล่าวร้องขอ.
เกี่ยวกับเรื่องของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ย,เซียนเทียนจงก็พอรับรู้มาบ้าง,ดังนั้นจึงไม่ได้เอ่ยชักชวนบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
"หืม? ความแค้นส่วนตัว?"
"ความแค้นที่มีต่อต้าเจิ้งจงซาน,ไม่รู้ว่าเมื่อถึงเวลานั้น....!"
"ข้าและเสวี๋ยเหม่ย,จะรอดู!"จวงจื่อกล่าวออกมาเบาๆ.
"ยอดเยี่ยม!"ใบหน้าเซยนเทียนจงที่เผยท่าทางดีใจออกมา.
ในเวลาเดียวกัน,ที่ไกลออกไปปรากฏร่างหลายร่าง,คนของเผ่าเต่าทมิฬที่เข้ามารายงานเซียนเทียนจง.
"เรียนจื่อจุ้น,คนของเทพตำหนักเหมันต์มาถึงแล้ว!"เผ่าเต่าทมิฬคนดังกล่าวเอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
"มาถึงแล้ว!"เซียนเทียนจงที่ดวงตาเป็นประกาย,สายตาของเขาที่จ้องมองไปยังเทือกเขาที่จงซานอยู่.
หุบเขาดังกล่าวนั้น,เป็นสถานที่จงซานยึดครองอยู่.
ตำหนักที่อยู่ตรงกลาง,จงซานที่นั่งหลับตาอยู่บนบัลลังก์มังกร,รอคอยอย่างอดทน,ทันใดนั้น,จงซานที่ลืมตาขึ้นในทันที.
"มาแล้ว!"จงซานที่ราวกับว่าสัมผัสถึงได้อย่างชัดเจน.
"ออกไปพร้อมกับข้า!"จงซานที่ลุกขึ้นก้าวออกไปด้านนอก.
"ครืดดด!”
ที่ด้านหน้าประตูนั้น,จงซานนำกุยเสอ,จินเผิง,จื่อหยางจิงหง,ก้าวออกไป.
เห็นจงซานก้าวออกมา,บนลานเต่าทมิฬ,สายตาของทุกคนจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน.
อาวุโสของเผ่าเต่าทมิฬทุกคนที่จ้องมองจงซานด้วยท่าทางไม่พอใจ,เพราะว่าทุกคนรับรู้เป้าหมายของจงซน,เพื่อช่วงชิงอำนาจ,แม้นว่าทุกคนจะไม่ได้โกรธกุยเสอ,ทว่าก็ไม่สามารถหยุดโกรธเกรี้ยวจงซานได้.
ส่วนสิบเซียนบรรพชนที่จะเข้าร่วมแผนการ,สายตาของพวกเขาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาแผ่ออกมา.
ท่าทางของจวงจื่อที่จ้องมองไปยังจงซาน,พยักหน้าทักทายเป็นมารยาท,ส่วนบรรพชนชราเสวี่ยเหม่ยที่ยังคงซ่อนความเกลียดชังเอาไว้.
ที่มุมปากของเซียนเทียนจงที่เผยยิ้มออกมเล็กน้อย,ขณะที่จ้องมองกุยเสอ,รู้สึกราวกับว่าได้รับชัยชนะแล้ว.
"เซิ่งหวัง,สายตาของพวกเขาดูไม่ดีนัก!"จินเผิงที่กระซิบเบาๆด้วยความกังวล.
"ไปเถอะ,ไม่มีปัญหา!"จงซานที่บินออกไป.
จินเผิง,จื่อหยางจิงหงและกุยเสอเวลานี้ทำได้แค่บินตามไป.
ที่ไกลออกไปนั้นเซียนเทียนจงที่ตกใจเล็กน้อย,นี่จงซานสมองมีแต่กล้ามเนื้อรึอย่างไร,สี่คนยังกล้ามา.
"ปัง!"
จงซานที่บินมาอย่างไม่หวั่นเกรง.
ขณะที่ร่อนลงยังลานเต่าทมิฬ,สายตาของทุกคนที่จ้องมองจงซานด้วยจิตสังหารนั้นตกใจเล็กน้อย.
กล้าหาญนัก!
สี่คนยังกล้ามาอย่างงั้นรึ?
เพราะว่าบรรพชนชราเสวี่ยเหม่ยที่ซ่อนอยู่,แววตาของเขาที่เวลานี้จ้องมองจงซานด้วยความดุร้ายเย็นชา.
"จวงจื่อ,พบกันอีกแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ในเวลานี้,คนกลุ่มหนึ่งที่จ้องมองจงซานเขม็ง,เขาที่เรียกชื่อจวงจื่อห้วนๆเลยรึ?
"เซิ่งหวังจง,โชคดีที่พบอีกแล้ว!"จวงจื่อพยักหน้ารับ.
เซียนเทียนจงที่ใบหน้าเคร่งขรึม,เขาเป็นจื่อจุ้นที่น่าเกรงขาม,จงซานไม่เห็นอยู่ในสายตาเลยรึ?
"วูซซซซ!"
จากที่ไกลออกไปแสงสีขาวที่ราวๆ 20
คน,ส่วนใหญ่แล้วสวมชุดสีขาว,นำมาโดยเจ้าตำหนักเหมันตร์.
เต้าเหรินถูและโหลวซิงเฉินคุ้มกันอยู่ข้างๆเป่ยชิงซือ,ซึ่งทำให้เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ใบหน้าบิดเบี้ยว.
"เป็นพวกเจ้าอย่างงั้นรึ?"เซียนเทียนจงที่เผยท่าทางประหลาดใจออกมา.
เต้าเหรินถู,โหลวซิงเฉิ?
ทั้งสอง,เซียนเทียนจงแม้จะไม่รู้จัก,ทว่าเห็นมาก่อน,ไม่ใช่ว่าเป็นกลุ่มแรกที่มาพร้อมจงซานหรอกรึ?
พวกเขาไม่ได้อยู่ในหุบเขารึ? มีอะไรผิดพลาดกัน?
"จงซาน,เจ้าหลอกข้าตั้งแต่ก่อนนี้รึ?"เซียนเทียนจงที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นตกใจ.
พริบตานั้น,เซียนเทียนจงที่ได้ยินข่าวลืมมาก่อนเช่นกัน,แยกสวรรค์กระบวนท่าที่สามนั้น,เทียนเต๋าเหอปิง,จงซานสามารถกระตุ้นเทียนเต๋าพร้อมกันหลายเส้น?
คนชุดดำในวันนั้นเป็นของปลอม,พวกเขาไม่ใช่เซียนบรรพชน?
ไม่คิดเลยว่าเขาจะถูกหลอกนานขนานี้,ด้วยกลุ่มเซียนบรรพชนปลอมอย่างงั้นรึ?
"จื่อจุ้นเซียน,อย่าได้เกรงใจ!"จงซานตอบรับ,จากนั้นก็ไม่สนใจเซียนเทียนจงแม้แต่น้อย,ทว่าจ้องมองไปยังเป่ยชิงซือ.
จงซานที่เหมือนว่าจะรับรู้ทุกอย่างตั้งแต่แรก,เซียนเทียนจงยิงเผยความไม่พอใจออกมา,จดจ้องมองจงซานเขม็ง.
"จงซาน,เจ้ามาที่นี่? เจ้าต้องการทำอะไร?
เจ้าต้องการหยุดพิธีบูชายันต์อย่างงั้นรึ?"เจ้าตำหนักเทพเหมันต์ใบหน้าเปลี่ยนสี.
ก่อนหน้านี้,เพราะว่ามีโหลวซิงเฉินและเต้าเหรินถู,เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์จึงไม่สามารถพูดคุยกับเป่ยชิงซือได้,ซึ่งทำให้นางรู้สึกหดหู่เป็นอย่างมาก,การที่เป่ยชิงซือยังยินดีมายังแดนเทวะเผ่าทมิฬก็ถือว่าดีแล้ว,คาดไม่ถึงแม้แต่น้อยว่าจงซานจอยู่ที่นี่.
เป่ยชิงซือที่ไม่สนใจเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์,นางที่ก้าวไปหาจงซานช้าๆ.
"คารวะเซิ่งหวัง!"เต้าเหรินถูและโหลวซิงเฉินที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
มือของเป่ยชิงซือที่ยื่นออกไปกุมมือจงซานไว้.
เห็นเช่นนี้,สายตาของทุกคนที่หดเกร็ง,แม้แต่จวงจื่อ,ในเวลานี้ยังไม่สามารถนิ่งอยู่ได้.
เพราะว่าเวลานี้สถานการณ์ที่ดูซับซ้อนเป็นอย่างมาก.
เป่ยชิงซือ?
ในเวลานี้,ทุกคนที่รับรู้ว่าเป่ยชิงซือคือคนที่จะถูกบูชายันต์,ตอนนี้นางกับจงซานกับมีท่าทีเช่นนี้อย่างงั้นรึ?
"จงซานเจ้าคิดจะส่งเป่ยชิงซือไปบูชายันต์เป็นการส่วนตัวอย่างงั้นรึ?"เซียนเทียนจงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ส่งไปบูชายันต์?จื่อจุ้นเซียน,ล้อเล่นแล้ว?
นี่ภรรยาข้า,ข้าจะส่งไปบูชายันต์ได้อย่างไร?"จงซานกล่าวหยัน.
"จงซาน,เจ้าบังอาจมาก!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่คำรามดังก้อง.
เรื่องที่นางกังวล,ท้ายที่สุดก็เกิดขึ้น,จงซานไม่ยอมให้เป่ยชิงซือถูกบูชายันต์.
"ใช่,ข้าก็บังอาจเช่นนี้!"จงซานที่เผยยิ้มให้กับเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์.
"เจ้า,เจ้า,เจ้ามัน.......!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ไม่รู้จะเอ่ยอะไร,ไม่รู้จะต่อกรอย่างไร,เขาที่อหังการ,และกล่าวออกมาอย่างเปิดเผย,จนนางไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไร.
"เซิ่งหวังจง,เจ้าล้อเล่นอย่างงั้นรึ?ประชาชนทั่วหล้านั้นขึ้นอยู่กับเป่ยชิงซือ,เจ้าคงไม่ต้องการให้ประชาชนทั่วหล้าต้องรับกรรมหรอกนะ?"เซียนเทียนจงกล่าวหยัน.
"ประชาชนทั่วหล้า? หลอกลวงทั้งนั้น! จวงจื่อ,เจ้าคิดว่าอย่างไร?"จงซานที่จ้องมองสอบถามไปยังจวงจื่อ.
"ข้าเป็นเพียงผู้ชม."จวงจี่อที่เผยยิ้มเล็กน้อยอย่างมีเลิศนัยน์.
มีเลิศนัยน์อย่างงั้นรึ?ไม่ใช่ว่าจงซานไม่รู้,จวงจื่อนำบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยมาด้วย,ความหมายชัดเจน,เขาสามารถใช้บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยให้ออกมาต่อสู้,และยังสามารถใช้เป็นข้ออ้างความชอบธรรมได้.
"ผู้ชม? หากมีคนในครอบครัวเจ้าถูกเลือกมาให้เป็นเหยื่อปิศาจสวรรค์,กลายเป็นของบูชายันต์,เจ้าคิดว่าตัวเองจะคิดอย่างไร?"จงซานที่ยังคงบังคับสอบถาม.
จวงจื่อที่ถูกบังคับเอาคำตอบ,เซียนเทียนจงที่ไม่เอ่ยอะไร,เพราะว่าเซียนเทียนจงรอคอยคำตอบของจวงจื่อเช่นกัน.
จวงจื่อที่จ้องมองไปยังจงซาน,เงียบครู่หนึ่งส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"ข้าก็ต้องรู้สึกภาคภูมิใจ!"
"ฮ่าฮ่า? ภาคภูมิใจ?
ให้ปิศาจสวรรค์เพลิดเพลินกับคนในครอบครัวเจ้า,เจ้าคิดว่าภาคภูมิใจอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยแววตาที่เย็นชาออกมา.
"ใช่,หากข้าสามารถช่วยคนทั่วหล้าได้,แน่นอนว่าข้าต้องภาคภูมิใจ!"จวงจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จวงจื่อที่ไม่ต้องการยุ่งเรื่องนี้เหมือนกัน,ทว่าเมื่อถูกดึงเข้ามาแล้ว,เขาก็ย่อมแสดงความเป็นปฏิปักษ์กับจงซาน.
ใบหน้าของเซียนเทียนจงที่เผยความดีใจออกมา,เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
เป่ยชิงซือที่ร่างกายสั่นไหวเล็กน้อย.
"ข้าคิดว่าจงซานเป็นเซิ่งหวังที่น่าเคารพ,เจ้าไม่ควรที่จะเห็นแก่ตัวไม่สนใจคนทั่วหล้า!"จวงจื่อกล่าวออกมาเบาๆ.
"บางที่ข้าและเจ้านั้นแตกต่างกัน."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"หืม?"
"การบูชายันต์นี้เป็นการช่วยปิศาจสวรรค์ให้แข็งแกร่งขึ้น,ข้าจงซานไม่ต้องการทำเช่นนั้นแน่นอน,โลกปิศาจสวรรค์ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องมาถึงโลกใบใหญ่,จะถ่วงเวลาไปอีกหน่อย,เพื่อที่จะให้ปิศาจสวรรค์แข็งแกร่งขึ้นอีกหนึ่งเท่าอย่างงั้นรึ?
พวกมันต้องการทำร้ายคนทั่วหล้า,ไม่ใช่ว่าคนทั่วหล้าต้องแบกรับด้วยกันอย่างงั้นรึ?,คิดว่าไม่สามารถต่อต้านมันรึอย่างไร?
จวงจื่อเจ้าควรจะกล่าวด้วยเหตุผล!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"เซิ่งหวังจง,เรื่องนี้โปรดคิดให้รอบคอบ!"
"ไม่จำเป็น,ใครต้องการนำชิงซือไป,ต้องข้ามศพข้าไปก่อน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ดวงตาของจวงจื่อหดเกร็ง,จานั้นก็เผยยิ้มเล็กน้อย,ไม่กล่าวอะไรต่อไป.
"ข้ามศพข้าไปก่อนอย่างงั้นรึ?
จงซาน,ที่นี่,คือแดนเทวะเผ่าเต่าทมิฬ,คิดว่าการบูชายันต์นี้อยู่ในการควบคุมของเจ้ารึอย่างไร!"เซียนเทียนจงที่กล่าวเหยียดหยัน.
จงซานที่หันหน้าจดจ้องมองไปยังเซียนเทียนจง,จิตสังหารที่รุนแรงระเบิดออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง,ถึงกับทำให้เซียนเทียนจงหัวใจสั่นไหว,สายตาที่มืดครึ้มเย็นชาที่สามารถแช่แข็งหัวใจของเซียนเทียนจงได้,เขาที่รู้สึกขนลุกทั่วร่าง,ถึงกับถอยมาด้านหลังหนึ่งก้าว,ทว่าเขาที่ถอยออกมานั้นได้สติ,ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยวและอับอายขึ้นมาแทน.
"ตูมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ในเวลานั้น,เสาสวรรค์ที่เกิดระเบิดดังสนั่น,ฟ้าดินที่เวลานี้ปรากฏปิศาจสวรรค์มากมาย,ปิศาจสวรรค์มากมายนับไม่ถ้วนที่กำลังพุ่งโจมตีลงมาด้านล่าง.
ปิศาจสวรรค์ 10,000
ล้านล้าน,ที่กลายเป็นฝูงภัยพิบัติ,พร้อมกับปลดปล่อยกลิ่นอายที่น่าสะพึงโถมทับลงมาด้านล่า,เหล่าเผ่าเต่าทมิฬมากมายหัวใจเย็นยะเยือบ,หวาดหวั่นกำลังกลิ่นอายที่กำลังโถมทับลงมาจากบนท้องฟ้า.
"วูซซซซ!"
ขณะที่ด้านล่างนั้นมีม่านพลังที่กำลังขวางปิศาจสวรรค์มากมายเอาไว้,ปิศาจสวรรค์จำนวนมากที่ไม่สามารถผ่านม่านพลังมาได้หากแต่มันเริ่มสั่นไหวเล็กน้อย.
"ปิศาจสวรรค์ลำดับหนึ่งมาแล้ว!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนเคร่งขรึม.
Chapter 1271 First Heavenly Demon
第一天魔
ปิศาจสวรรค์ลำดับหนึ่ง.
พิธีบูชายันต์ได้มาถึงแล้วในวันนี้!
ที่กลางดินแดนเทวะเต่าทมิฬ,บนตำหนักของเผ่าเต่าทมิฬ.
เซียนเทียนจงที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า,บนเสาสวรรค์ทั้งสี่,เวลานี้มีปิศาจสวรรค์มากมายมารวมตัวกัน,ทุกๆหมื่นปีเหล่าปิศาจสวรรค์ที่จะรวมตัวกันและคุ้มคลั่ง.
เซียนเทียนจงที่จ้องมองท้องฟ้าด้วยสายตาจริงจัง,15
อาวุโสเผ่าเต่าทมิฬที่ยืนอยู่ด้านหลัง.
ในเวลานี้,ทุกๆคนต่างก็จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,จดจ้องมองปิศาจสวรรค์มากมายนับไม่ถ้วนมารวมตัวกัน.
"ปิศาจสวรรค์มากมายที่มารวมตัวกันในครั้งนี้,ดุร้ายมากขึ้นกว่าเดิม,ดูเหมือนว่าพลังของปิศาจสวรรค์จะยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ!"เซียนเทียนจงที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เซียนเทียนจงที่ก้มหน้าลงมามองด้านล่าง.
ชายสองคน,ที่สวมชุดสีขาว,หนึ่งคนที่มีลายปักดอกเหม่ยขนาดใหญ่.
นี่คือเซียนบรรพชนที่ใกล้เคียงปราชญ์เทพ,จวงจื่อ,ส่วนอีกคนแน่นอนว่าคือบรรพชนชราเสวี๋ยเม่ย.
คนทั้งสองที่เดินทางมา,กลายเป็นจุดสนใจต่อทุกคนในทันที.
"อาวุโสจวงจื่อ!"เซียนเทียนจงที่อยู่ไม่ไกล,และมีอีกสิบคนที่ก้าวเข้ามาหา.
ความแข็งแกร่งของจวงจื่อนั้นไม่มีใครสงสัยแน่นอน,ทว่าก็ทำให้ผู้คนมามายให้ความเคารพ,ทุกคนต่างก็แสดงความเคารพอย่างสุภาพเรียกจวงจื่อว่า,อาวุโส.
จวงจื่อที่พยักหน้ารับคนทั้งสิบ.
คนทั้งสิบคนที่โดดเด่น,ต่างก็พยักหน้าทักทายกลับ.
คนสิบคน,แน่นอนก่อนหน้านี้คือคนที่เข้าร่วมงานเลี้ยงกับเซียนเทียนจงวันแรก,พวกเขาที่วางแผนที่จะสังหารจงซานร่วมกับเซิ่งหวังติงหงนั่นเอง.
สิบคน,สิบคนที่มีระดับเซียนบรรพชน.
เดิมที่นั้น,น่าจะมีเซียนบรรพชน 15 คน,ทว่าพวกเขาที่รับรู้ได้ถึงความแค้นของเซียนเทียนจงและจงซาน,ทำให้มีคนห้าคนหนีไป,ไม่ต้องการที่จะขวางทางน้ำเชี่ยว.
อย่างไรก็ตาม,เหล่าคนที่ยังไม่จากไป,ก็ยังมีเซียนบรรพชน
10 คน,รวมกับอาวุโสเผ่าเต่าทมิฬ,พวกเขามีเซียนบรรพชน 25 คน,ที่เตรียมไว้จัดการจงซาน,และเซียนบรรพชนของจงซานอีกเก้าคน?
นอกจากนี้ยังมีเฉิงโห่ว,ตัวเขาและจวงจื่ออีก.
"จื่อจุ้นเซียน,จิตสังหารของเจ้าดูรุนแรงไม่เบา,ดูเหมือนว่าการบูชายันต์ในครั้งนี้คงจะมีอะไรที่ไม่ธรรมดาแล้วอย่างงั้นรึ?"จวงจื่อที่สอบถามออกมา.
"จวงจื่อช่างรอบรู้นัก,ความจริง,นอกจากการบูชายันต์แล้ว,ข้ายังมีความแค้นส่วนตัวที่ต้องจัดการ,ในเวลานั้นจะต้องมีการต่อสู้เกิดขึ้น,ไม่รู้ว่าท่าน.....?"เซียนเทียนจงที่กล่าวร้องขอ.
เกี่ยวกับเรื่องของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ย,เซียนเทียนจงก็พอรับรู้มาบ้าง,ดังนั้นจึงไม่ได้เอ่ยชักชวนบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
"หืม? ความแค้นส่วนตัว?"
"ความแค้นที่มีต่อต้าเจิ้งจงซาน,ไม่รู้ว่าเมื่อถึงเวลานั้น....!"
"ข้าและเสวี๋ยเหม่ย,จะรอดู!"จวงจื่อกล่าวออกมาเบาๆ.
"ยอดเยี่ยม!"ใบหน้าเซยนเทียนจงที่เผยท่าทางดีใจออกมา.
ในเวลาเดียวกัน,ที่ไกลออกไปปรากฏร่างหลายร่าง,คนของเผ่าเต่าทมิฬที่เข้ามารายงานเซียนเทียนจง.
"เรียนจื่อจุ้น,คนของเทพตำหนักเหมันต์มาถึงแล้ว!"เผ่าเต่าทมิฬคนดังกล่าวเอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
"มาถึงแล้ว!"เซียนเทียนจงที่ดวงตาเป็นประกาย,สายตาของเขาที่จ้องมองไปยังเทือกเขาที่จงซานอยู่.
หุบเขาดังกล่าวนั้น,เป็นสถานที่จงซานยึดครองอยู่.
ตำหนักที่อยู่ตรงกลาง,จงซานที่นั่งหลับตาอยู่บนบัลลังก์มังกร,รอคอยอย่างอดทน,ทันใดนั้น,จงซานที่ลืมตาขึ้นในทันที.
"มาแล้ว!"จงซานที่ราวกับว่าสัมผัสถึงได้อย่างชัดเจน.
"ออกไปพร้อมกับข้า!"จงซานที่ลุกขึ้นก้าวออกไปด้านนอก.
"ครืดดด!”
ที่ด้านหน้าประตูนั้น,จงซานนำกุยเสอ,จินเผิง,จื่อหยางจิงหง,ก้าวออกไป.
เห็นจงซานก้าวออกมา,บนลานเต่าทมิฬ,สายตาของทุกคนจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน.
อาวุโสของเผ่าเต่าทมิฬทุกคนที่จ้องมองจงซานด้วยท่าทางไม่พอใจ,เพราะว่าทุกคนรับรู้เป้าหมายของจงซน,เพื่อช่วงชิงอำนาจ,แม้นว่าทุกคนจะไม่ได้โกรธกุยเสอ,ทว่าก็ไม่สามารถหยุดโกรธเกรี้ยวจงซานได้.
ส่วนสิบเซียนบรรพชนที่จะเข้าร่วมแผนการ,สายตาของพวกเขาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาแผ่ออกมา.
ท่าทางของจวงจื่อที่จ้องมองไปยังจงซาน,พยักหน้าทักทายเป็นมารยาท,ส่วนบรรพชนชราเสวี่ยเหม่ยที่ยังคงซ่อนความเกลียดชังเอาไว้.
ที่มุมปากของเซียนเทียนจงที่เผยยิ้มออกมเล็กน้อย,ขณะที่จ้องมองกุยเสอ,รู้สึกราวกับว่าได้รับชัยชนะแล้ว.
"เซิ่งหวัง,สายตาของพวกเขาดูไม่ดีนัก!"จินเผิงที่กระซิบเบาๆด้วยความกังวล.
"ไปเถอะ,ไม่มีปัญหา!"จงซานที่บินออกไป.
จินเผิง,จื่อหยางจิงหงและกุยเสอเวลานี้ทำได้แค่บินตามไป.
ที่ไกลออกไปนั้นเซียนเทียนจงที่ตกใจเล็กน้อย,นี่จงซานสมองมีแต่กล้ามเนื้อรึอย่างไร,สี่คนยังกล้ามา.
"ปัง!"
จงซานที่บินมาอย่างไม่หวั่นเกรง.
ขณะที่ร่อนลงยังลานเต่าทมิฬ,สายตาของทุกคนที่จ้องมองจงซานด้วยจิตสังหารนั้นตกใจเล็กน้อย.
กล้าหาญนัก!
สี่คนยังกล้ามาอย่างงั้นรึ?
เพราะว่าบรรพชนชราเสวี่ยเหม่ยที่ซ่อนอยู่,แววตาของเขาที่เวลานี้จ้องมองจงซานด้วยความดุร้ายเย็นชา.
"จวงจื่อ,พบกันอีกแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ในเวลานี้,คนกลุ่มหนึ่งที่จ้องมองจงซานเขม็ง,เขาที่เรียกชื่อจวงจื่อห้วนๆเลยรึ?
"เซิ่งหวังจง,โชคดีที่พบอีกแล้ว!"จวงจื่อพยักหน้ารับ.
เซียนเทียนจงที่ใบหน้าเคร่งขรึม,เขาเป็นจื่อจุ้นที่น่าเกรงขาม,จงซานไม่เห็นอยู่ในสายตาเลยรึ?
"วูซซซซ!"
จากที่ไกลออกไปแสงสีขาวที่ราวๆ 20
คน,ส่วนใหญ่แล้วสวมชุดสีขาว,นำมาโดยเจ้าตำหนักเหมันตร์.
เต้าเหรินถูและโหลวซิงเฉินคุ้มกันอยู่ข้างๆเป่ยชิงซือ,ซึ่งทำให้เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ใบหน้าบิดเบี้ยว.
"เป็นพวกเจ้าอย่างงั้นรึ?"เซียนเทียนจงที่เผยท่าทางประหลาดใจออกมา.
เต้าเหรินถู,โหลวซิงเฉิ?
ทั้งสอง,เซียนเทียนจงแม้จะไม่รู้จัก,ทว่าเห็นมาก่อน,ไม่ใช่ว่าเป็นกลุ่มแรกที่มาพร้อมจงซานหรอกรึ?
พวกเขาไม่ได้อยู่ในหุบเขารึ? มีอะไรผิดพลาดกัน?
"จงซาน,เจ้าหลอกข้าตั้งแต่ก่อนนี้รึ?"เซียนเทียนจงที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นตกใจ.
พริบตานั้น,เซียนเทียนจงที่ได้ยินข่าวลืมมาก่อนเช่นกัน,แยกสวรรค์กระบวนท่าที่สามนั้น,เทียนเต๋าเหอปิง,จงซานสามารถกระตุ้นเทียนเต๋าพร้อมกันหลายเส้น?
คนชุดดำในวันนั้นเป็นของปลอม,พวกเขาไม่ใช่เซียนบรรพชน?
ไม่คิดเลยว่าเขาจะถูกหลอกนานขนานี้,ด้วยกลุ่มเซียนบรรพชนปลอมอย่างงั้นรึ?
"จื่อจุ้นเซียน,อย่าได้เกรงใจ!"จงซานตอบรับ,จากนั้นก็ไม่สนใจเซียนเทียนจงแม้แต่น้อย,ทว่าจ้องมองไปยังเป่ยชิงซือ.
จงซานที่เหมือนว่าจะรับรู้ทุกอย่างตั้งแต่แรก,เซียนเทียนจงยิงเผยความไม่พอใจออกมา,จดจ้องมองจงซานเขม็ง.
"จงซาน,เจ้ามาที่นี่? เจ้าต้องการทำอะไร?
เจ้าต้องการหยุดพิธีบูชายันต์อย่างงั้นรึ?"เจ้าตำหนักเทพเหมันต์ใบหน้าเปลี่ยนสี.
ก่อนหน้านี้,เพราะว่ามีโหลวซิงเฉินและเต้าเหรินถู,เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์จึงไม่สามารถพูดคุยกับเป่ยชิงซือได้,ซึ่งทำให้นางรู้สึกหดหู่เป็นอย่างมาก,การที่เป่ยชิงซือยังยินดีมายังแดนเทวะเผ่าทมิฬก็ถือว่าดีแล้ว,คาดไม่ถึงแม้แต่น้อยว่าจงซานจอยู่ที่นี่.
เป่ยชิงซือที่ไม่สนใจเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์,นางที่ก้าวไปหาจงซานช้าๆ.
"คารวะเซิ่งหวัง!"เต้าเหรินถูและโหลวซิงเฉินที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
มือของเป่ยชิงซือที่ยื่นออกไปกุมมือจงซานไว้.
เห็นเช่นนี้,สายตาของทุกคนที่หดเกร็ง,แม้แต่จวงจื่อ,ในเวลานี้ยังไม่สามารถนิ่งอยู่ได้.
เพราะว่าเวลานี้สถานการณ์ที่ดูซับซ้อนเป็นอย่างมาก.
เป่ยชิงซือ?
ในเวลานี้,ทุกคนที่รับรู้ว่าเป่ยชิงซือคือคนที่จะถูกบูชายันต์,ตอนนี้นางกับจงซานกับมีท่าทีเช่นนี้อย่างงั้นรึ?
"จงซานเจ้าคิดจะส่งเป่ยชิงซือไปบูชายันต์เป็นการส่วนตัวอย่างงั้นรึ?"เซียนเทียนจงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ส่งไปบูชายันต์?จื่อจุ้นเซียน,ล้อเล่นแล้ว?
นี่ภรรยาข้า,ข้าจะส่งไปบูชายันต์ได้อย่างไร?"จงซานกล่าวหยัน.
"จงซาน,เจ้าบังอาจมาก!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่คำรามดังก้อง.
เรื่องที่นางกังวล,ท้ายที่สุดก็เกิดขึ้น,จงซานไม่ยอมให้เป่ยชิงซือถูกบูชายันต์.
"ใช่,ข้าก็บังอาจเช่นนี้!"จงซานที่เผยยิ้มให้กับเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์.
"เจ้า,เจ้า,เจ้ามัน.......!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ไม่รู้จะเอ่ยอะไร,ไม่รู้จะต่อกรอย่างไร,เขาที่อหังการ,และกล่าวออกมาอย่างเปิดเผย,จนนางไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไร.
"เซิ่งหวังจง,เจ้าล้อเล่นอย่างงั้นรึ?ประชาชนทั่วหล้านั้นขึ้นอยู่กับเป่ยชิงซือ,เจ้าคงไม่ต้องการให้ประชาชนทั่วหล้าต้องรับกรรมหรอกนะ?"เซียนเทียนจงกล่าวหยัน.
"ประชาชนทั่วหล้า? หลอกลวงทั้งนั้น! จวงจื่อ,เจ้าคิดว่าอย่างไร?"จงซานที่จ้องมองสอบถามไปยังจวงจื่อ.
"ข้าเป็นเพียงผู้ชม."จวงจี่อที่เผยยิ้มเล็กน้อยอย่างมีเลิศนัยน์.
มีเลิศนัยน์อย่างงั้นรึ?ไม่ใช่ว่าจงซานไม่รู้,จวงจื่อนำบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยมาด้วย,ความหมายชัดเจน,เขาสามารถใช้บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยให้ออกมาต่อสู้,และยังสามารถใช้เป็นข้ออ้างความชอบธรรมได้.
"ผู้ชม? หากมีคนในครอบครัวเจ้าถูกเลือกมาให้เป็นเหยื่อปิศาจสวรรค์,กลายเป็นของบูชายันต์,เจ้าคิดว่าตัวเองจะคิดอย่างไร?"จงซานที่ยังคงบังคับสอบถาม.
จวงจื่อที่ถูกบังคับเอาคำตอบ,เซียนเทียนจงที่ไม่เอ่ยอะไร,เพราะว่าเซียนเทียนจงรอคอยคำตอบของจวงจื่อเช่นกัน.
จวงจื่อที่จ้องมองไปยังจงซาน,เงียบครู่หนึ่งส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"ข้าก็ต้องรู้สึกภาคภูมิใจ!"
"ฮ่าฮ่า? ภาคภูมิใจ?
ให้ปิศาจสวรรค์เพลิดเพลินกับคนในครอบครัวเจ้า,เจ้าคิดว่าภาคภูมิใจอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยแววตาที่เย็นชาออกมา.
"ใช่,หากข้าสามารถช่วยคนทั่วหล้าได้,แน่นอนว่าข้าต้องภาคภูมิใจ!"จวงจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จวงจื่อที่ไม่ต้องการยุ่งเรื่องนี้เหมือนกัน,ทว่าเมื่อถูกดึงเข้ามาแล้ว,เขาก็ย่อมแสดงความเป็นปฏิปักษ์กับจงซาน.
ใบหน้าของเซียนเทียนจงที่เผยความดีใจออกมา,เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
เป่ยชิงซือที่ร่างกายสั่นไหวเล็กน้อย.
"ข้าคิดว่าจงซานเป็นเซิ่งหวังที่น่าเคารพ,เจ้าไม่ควรที่จะเห็นแก่ตัวไม่สนใจคนทั่วหล้า!"จวงจื่อกล่าวออกมาเบาๆ.
"บางที่ข้าและเจ้านั้นแตกต่างกัน."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"หืม?"
"การบูชายันต์นี้เป็นการช่วยปิศาจสวรรค์ให้แข็งแกร่งขึ้น,ข้าจงซานไม่ต้องการทำเช่นนั้นแน่นอน,โลกปิศาจสวรรค์ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องมาถึงโลกใบใหญ่,จะถ่วงเวลาไปอีกหน่อย,เพื่อที่จะให้ปิศาจสวรรค์แข็งแกร่งขึ้นอีกหนึ่งเท่าอย่างงั้นรึ?
พวกมันต้องการทำร้ายคนทั่วหล้า,ไม่ใช่ว่าคนทั่วหล้าต้องแบกรับด้วยกันอย่างงั้นรึ?,คิดว่าไม่สามารถต่อต้านมันรึอย่างไร?
จวงจื่อเจ้าควรจะกล่าวด้วยเหตุผล!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"เซิ่งหวังจง,เรื่องนี้โปรดคิดให้รอบคอบ!"
"ไม่จำเป็น,ใครต้องการนำชิงซือไป,ต้องข้ามศพข้าไปก่อน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ดวงตาของจวงจื่อหดเกร็ง,จานั้นก็เผยยิ้มเล็กน้อย,ไม่กล่าวอะไรต่อไป.
"ข้ามศพข้าไปก่อนอย่างงั้นรึ?
จงซาน,ที่นี่,คือแดนเทวะเผ่าเต่าทมิฬ,คิดว่าการบูชายันต์นี้อยู่ในการควบคุมของเจ้ารึอย่างไร!"เซียนเทียนจงที่กล่าวเหยียดหยัน.
จงซานที่หันหน้าจดจ้องมองไปยังเซียนเทียนจง,จิตสังหารที่รุนแรงระเบิดออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง,ถึงกับทำให้เซียนเทียนจงหัวใจสั่นไหว,สายตาที่มืดครึ้มเย็นชาที่สามารถแช่แข็งหัวใจของเซียนเทียนจงได้,เขาที่รู้สึกขนลุกทั่วร่าง,ถึงกับถอยมาด้านหลังหนึ่งก้าว,ทว่าเขาที่ถอยออกมานั้นได้สติ,ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยวและอับอายขึ้นมาแทน.
"ตูมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ในเวลานั้น,เสาสวรรค์ที่เกิดระเบิดดังสนั่น,ฟ้าดินที่เวลานี้ปรากฏปิศาจสวรรค์มากมาย,ปิศาจสวรรค์มากมายนับไม่ถ้วนที่กำลังพุ่งโจมตีลงมาด้านล่าง.
ปิศาจสวรรค์ 10,000
ล้านล้าน,ที่กลายเป็นฝูงภัยพิบัติ,พร้อมกับปลดปล่อยกลิ่นอายที่น่าสะพึงโถมทับลงมาด้านล่า,เหล่าเผ่าเต่าทมิฬมากมายหัวใจเย็นยะเยือบ,หวาดหวั่นกำลังกลิ่นอายที่กำลังโถมทับลงมาจากบนท้องฟ้า.
"วูซซซซ!"
ขณะที่ด้านล่างนั้นมีม่านพลังที่กำลังขวางปิศาจสวรรค์มากมายเอาไว้,ปิศาจสวรรค์จำนวนมากที่ไม่สามารถผ่านม่านพลังมาได้หากแต่มันเริ่มสั่นไหวเล็กน้อย.
"ปิศาจสวรรค์ลำดับหนึ่งมาแล้ว!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนเคร่งขรึม.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ปีศาจ หมื่นล้านล้านตน มากมายขนาดไหนหว่า
ตอบลบ