Immortality Chapter 1266 ‚Sincere’ Zhong Shan
Chapter 1266 ‚Sincere’ Zhong Shan
‘诚意十足’的钟山
จงซานที่เต็มไปด้วยความจริงใจ.
เงื่อนไขข้อแรก,ผลไม้หมักคริสตัล,ทำเสร็จแล้ว,ส่วนเงื่อนไขที่สอง,ภายในหนึ่งพันปีห้ามเข้าไปในโลกใบใหญ่มีความขัดแย้งใดๆอย่างงั้นรึ?
ได้ยินครั้งแรก,จิงอวิ๋นเทียนรู้สึกไม่อยากเชื่อ,เงื่อนไขของจงซานที่เอ่ยออกมานั้น,แทบจะไม่เรียกว่าเงื่อนไขด้วยซ้ำ,นี่คือสิ่งที่จะใช้แลกเปลี่ยนเจดีย์หมื่นกระจกอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่ว่ามอบให้เขาเปล่าๆเลยไม่ใช่รึ?
ผลไม้ดองผลึก,ในโลกใบใหญ่แม้นว่าจะมีน้อยแต่ก็ถือว่ามี,ส่วนเงื่อนไขไม่ให้เผ่าจิงก้าวออกไปโลกใบใหญ่สร้างข้อขัดแย้งใดๆ,นี่คือธรรมเนียมของเผ่าจิงอยู่แล้ว.
เขาที่ครุ่นคิดของจงซานก่อนหน้านี้,โลกนี้ไม่มีอาหารกลางวันให้กินฟรี,ข้าจงซานไม่ได้อ่อนแอ,จิงอวิ๋นเทียนที่ครุ่นคิด,มีอะไรที่ผิดปรกติหรือไม่,หากแต่ก็ไม่พบปัญหาใดๆ.
จงซานที่ไม่รีบเร่ง,ยกชาขึ้นจิบ,รอคอย.
ที่ไกลออกไป,เหล่าอาวุโสที่เผยท่าทางสงสัย,กับเงื่อนไขของจงซานกำลังทำให้ท่านประมุขกำลังรู้สึกอักอ่วนอย่างงั้นรึ?
ผ่านไปครู่หนึ่ง,จงซานที่วางถ้วยชาลง,พร้อมกับกล่าวออกมาว่า,"ท่านประมุข,ท่านคิดว่าอย่างไร?"
จิงอวิ๋นเทียนที่ไม่สามารถมองหาข้อผิดพลาดใดๆได้,ท้ายที่สุดก็พยักหน้ารับ,"ตกลง,ข้าสัญญา."
"ท่านประมุขยอมรับจริงๆสินะ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ตอนนี้มอบเจดีย์หมื่นกระจกให้ข้าได้หรือยัง?"ประมุขชราเอ่ย.
จงซานที่เผยท่าทางแปลกประหลาด,"ประมุข,ท่านหมายความว่าอย่างไร?"
"หืม?"จิงอวิ๋นเทียนที่ตกใจเล็กน้อย,"เซิ่งหวังจง,ท่านหมายความว่าอย่างไร?"
"ข้า?
ท่านประมุข,ข้านั้นเต็มไปด้วยความจริงใจจึงได้เดินทางมาด้วยตัวเอง,ท่านเข้าใจคำพูดข้าแท้จริงแล้วรึ?!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมาเผยท่าทางผิดหวัง.
"หืม!"จิงอวิ๋นเทียนเผยท่าทางงงงวย.
"เซิ่งหวังจงโปรดชี้แนะให้แจ่มแจ้ง!"จิงอวิ๋นเทียนกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อืม,บางที่ท่านประมุขคงยังไม่เข้าใจความหมายของข้า,เงื่อนไขข้อแรก,คือผลหมักคริสตัล,ส่วนเงื่อนไขที่สองนั้นห้ามเข้าไปในโลกใบใหญ่มีความขัดแย้งใดๆ,ตอนนี้หนึ่งพันปีนั้นเพิ่งผ่านมาหนึ่งก้านธูป,ข้าจะมันใจได้อย่างไรว่าจะสามารถผ่านไปถึงพันปีได้,เผ่าจิงสามารถที่จะทำมันได้จริงรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
จิงอวิ๋นเทียน," !
@#¥%...... &\;”
เดิมที,จงซานไม่ได้มีแผนที่จะมอบเจดีย์หมื่นกระจกให้เขาเวลานี้นั่นเอง.
"เซิ่งหวังจง,นี่คือการแสดงความจริงใจของท่านอย่างงั้นรึ?"จิงอวิ๋นเทียนที่เผยท่าทางเคร่งขรึม.
จงซานที่ส่านหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"ประมุข,พวกเรากำลังต่อรองกันอยู่,ข้าคิดว่าทั้งสองต่างก็แสดงความจริงใจต่อกัน,หากข้ามอบสิ่งของให้ท่านตอนนี้,ทว่าสิ่งที่ข้าต้องการนั้นยังไม่สำเร็จ,เรื่องนี้จะเรื่องได้ว่าแสดงความจริงใจของท่านได้อย่างไร?"
จิงอวิ๋นเทียนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"หนึ่งพันปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว,ภายในหนึ่งพันปีนี้,หากเผ่าจิงจะไม่ละเมิดคำขอของข้าได้จริงๆรึ?
พันปีหลังจากนี้,ข้าต้องมอบของล้ำค่าที่สุดให้กับเผ่าจิง,เพียงแค่หนึ่งพันปีท่านไม่สามารถรอได้จริงๆรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
จิงอวิ๋นเทียนไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมา,การแลกเปลี่ยนที่ดูง่ายดายกลับกลายเป็นซับซ้อนขึ้นมาในทันที.
"เผ่าจิงของข้าแน่นอนว่าสามารถรอได้,หากแต่ฝั่งท่านจะรักษาสัญญาได้อย่างงั้นรึ?
ใครจะรู้ล่ะว่าครบหนึ่งพันปีหลังจากนี้จะมีคำสัญญาอื่นเพิ่มอีกหรือไม่?"จิงอวิ๋นเทียนกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เพื่อเผ่าจิง,จิงอวิ๋นเทียนยิ่มต้องเอ่ยออกมาก่อน.
"ข้าบอกแล้วว่าข้านั้นเต็มไปด้วยความจริงใจ,แน่นอนว่าจะไม่ให้ท่านขาดทุนแน่,หลังจากนี้,ข้าจะต้องกลับอาณาเขตเฟิงจง,หากแต่ข้าจะทิ้งหอคอยหมื่นกระจกไว้ในดินแดนขั้วโลกเหนือ,เผ่าจิงของท่านสามารถส่งคนมาตรวจสอบปีละหนึ่งครั้ง,ในระหว่างนี้,พวกเราจะประกาศเป็นคำสัญญาไปทั่วหล้าเกี่ยวกับคำสัญญาของพวกเรา,เมื่อถึงเวลานั้นข้าย่อมไม่สามารถคืนคำได้,ท่านสามารถใช้หลักการความเที่ยงทำ,ขอให้ปราชญ์เทพนำเจดีย์หมื่นกระจกมาจากมือข้าได้,เป็นอย่างไร?"จงซานกล่าว.
?
จิงอวิ๋นเทียนที่จ้องมองไปยังจงซาน,พร้อมกับครุ่นคิด,การแลกเปลี่ยนนี้ค่อนข้างยุติธรรม,ทว่าเขากลับรู้สึกว่ามีอะไรซ่อนอยู่หรือไม่?
"ท่านประมุข,เจดีย์หมื่นกระจกนี้ข้าเกือบเอาชีวิตไม่รอดเพื่อให้ได้มันมา,นี่คือสุดยอดสมบัติของเผ่าท่าน,ข้านั้นสามารถบีบบังคับเผ่าจิงเพื่อเอาโชคก้อนใหญ่ได้,ทว่าข้าไม่ได้ทำ,ข้ารู้ว่าเผ่าจิงนั้นมีภารกิจที่ยิ่งใด,ปกป้องโลกปิศาจสวรรค์,ภารกิจของท่านนั้นค่อนข้างน่าหวาดกลัว,ดังนั้นข้าจึงยอมที่จะส่งมอบมันออกมาโดยไร้ซึ่งลังเล,หากว่าหลังจากนี้มีส่งครากับโลกปิศาจสวรรค์,หอคอยหมื่นกระจกนี้จะถูกส่งมอบไปช่วยท่านอย่างแน่นอน,ทว่ายุคแห่งความวุ่นวายใต้หล้านั้นกำลังเริ่มขึ้นแล้ว,ข้าไม่หวังให้ท่านเข้าร่วม,เกี่ยวกับความขัดแย้งในโลกใบใหญ่,ท่านไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้,ท่านความรู้ว่าเมื่อสงครามเริ่มย่อมมีคนที่สนใจในเผ่าจิงของท่าน,จากนี้ทุกท่านกำลังจะเปิดศึกกับโลกปิศาจสวรรค์ไม่ใช่รึ?"
"เพื่อประชาชนทั่วหล้า,จงซานนั้นยินดีที่จะเป็นผู้ร้าย,ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อใจเผ่าจิง,หากแต่เกี่ยวกับความวุ่นวายมากมายที่เกิดขึ้นนั้น,มีตัวแปรมากมายที่จะเกิดขึ้น,ข้าไม่ต้องการให้ยอดฝีมือทั่วหล้าสร้างความสับสนวุ่นวาย,ไม่ต้องการให้โลกปิศาจสวรรค์ช่วงชิงโอกาสเข้ามาโจมตี,มันจะทำให้สถานการณ์วุ่นวายมากขึ้น,จนทุกเผ่าถูกกำจัดสิ้น,หากว่าเผ่าจิงยังคงรักษาหลักการของตัวเองไว้,ก็ไม่มีอะไรต้องห่วงว่าจะไม่สามารถรักษาสัญญาไม่ได้,มีสิ่งใดที่ท่านหวาดกลัว?
หลักการของข้า,ก็เพื่อแบกรับภาระแทนประชาชนทุกคน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความจริงจังเคร่งขรึม.
หลักการของข้า,ก็เพื่อแบกรับแทนประชาชนทุกคน!
จินเผิง,เต้าเหรินถู,โหลวซิงเฉินที่ด้านนอกตำหนักเผยท่าทางแปลกใจออกมาในทันที.
เพราะว่าเมื่อไม่นานมานี้,เซิ่งหวังได้กล่าว,ประชาชนทุกคนเลือกฮวงโหวรึ?
เกี่ยวอะไรกับเจ้า?ถึงจะเกิดสถานการณ์ที่ย่ำแย่? เจ้ากังวลอะไร?
ข้าราชบริพารทั้งสามที่เต็มไปด้วยความชื่นชมจงซาน,ในเวลานี้เขากลับสามารถใช้หลักการความเที่ยงธรรม,มาใช้ประโยชน์,จนทำให้จิงอวิ๋นเทียนไม่สามารถพูดอะไรได้.
แทบจะในทันที,จิงอวิ๋นเทียนที่ราวกับว่ารู้สึกระอายขึ้นมาในทันที,ระอายในความคิดก่อนหน้านี้,เซิ่งหวังจงเป็นกังวลแทนประชาชนทั่วหล้า,พวกเขาที่เกินกว่าจะทนแบกรับกับการกระทำของเผ่าจิง,หากเป็นตัวเอขาจะยอมรับได้หรือไม่?
จิงอวิ๋นเทียนที่ตกใจขึ้นมาทันที,ละอายรึ?
นี่ไม่ใช่การต่อรองหรอกรึ?หากแต่มันกลับทำให้เขารู้สึกละอายอย่างงั้นรึ?
ในเวลานั้นจิงอวิ๋นเทียนที่ระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้,จิงอวิ๋นเทียนกล่าวออกมาว่า,"เซิ่งหวังจงเต็มไปด้วยความเที่ยงธรรม,ผู้น้อยชื่นชม,ผู้น้อยจะเป็นตัวแทนเผ่าจิง,กรำทำเรื่องดังกล่าวเอง,ขอให้เซิ่งจงเอ่ยรายระเอียดให้มากกว่านี้."
จงซานที่เผยยิ้มเล็กน้อย,พยักหน้าและกล่าวออกมาว่า,"เรื่องนี้แน่นอน,ไม่สามารถที่จะร้องขออะไรมากจนเกินไป,ท่านก็ควรรู้ว่าเงื่อนไขของข้านั้นไม่ได้ร้ายแรงจนเกินไป,เพียงแค่จำเป็นต้องใช้เวลา,ข้าจะออกจากดินแดนขั้วโลกเหนือ,หากแต่จะสงข้าราชบริพารของต้าเจิ้งมาประจำที่ขั้วโลกเหนือ,เขาจะรับผิดชอบในการปกป้องเจดีย์หมื่นกระจก,หากว่าท่าประมุขสนใจก็สามารถไปมาหาสู่กับเขาได้,หรือเผ่าจิงต้องการส่งคนมารักษาความปลอดภัยก็สามารถทำได้!"
ข้าราชบริพาร?
จิงอวิ๋นเทียนพยักหน้าในทันที,การติดต่อกับข้าราชบริพารของต้าเจิ้ง,ย่อมง่ายกว่าติดต่อกับจงซาน.
"ตกลง,ไม่มีปัญหา."จิงอวิ๋นเทียนพยักหน้ารับ.
"ดี,หลังจากนี้สองสามเดือน,ข้าจะส่งข้าราชบริพารมาที่นี่,รอให้ข้าจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น,ข้าจะให้ข้าราชบริพารของข้าไปพบกับท่านประมุขดีหรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จิงอวิ๋นเทียนครุ่นคิด.
"ท่านประมุขกลัวว่าข้าจะหนีไปอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จิงอวิ๋นเทียนที่ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย,เขารับรู้แล้วว่าจงซานนั้นโดดเด่นอย่างแท้จริง,เขารับรู้แล้วว่าตัวเองนั้นไม่สามารถต่อกรได้เลย.
"ข้านั้นไม่ไช่ว่าไม่สามารถหาผลหมักคริสตัลได้,ทว่าเหตุผลก็เพื่อไม่ต้องการเปิดเผยเรื่องเจดีย์หมื่นกระจก,หากไม่เพราะเผ่าของท่านั้นจงใจที่จะล่วงเกินข้า,บางทีข้าคงจะแลกเปลี่ยนเพียงผลหมักผลึกเท่านั้น,ไม่ทำให้ศัตรูของท่านต้องหนีไป?
ความจริงข้าเดินทางมาด้วยความจริงใจ,หากได้พบกับท่านประมุขเมื่อเดือนที่แล้ว,จงซานคงไม่ทำเช่นนี้!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
หนึ่งเดือนที่แล้ว? จิงอวิ๋นเทียนถึงกับฝืนยิ้มออกมา,หากหนึ่งเดือนที่แล้วไม่เกิดเรื่องน่าอาจเกินขึ้น,การต่อลองคงง่ายกว่านี้,ไม่คิดเลยว่าจะต้องจ่ายราคาที่ใหญ่ขนาดนี้,ทว่ากับการสร้างความอับอายให้อีกฝ่าย,ก็เหมือนกับการตบหัวแล้วลูบหลัง,จงซานจึงมีอำนาจต่อรองที่สูงยิ่งกว่าเดิม,ทำให้เขาเอ่ยปากอะไรได้ไม่มากนัก.
"ตกลง,เซิ่งหวังจง,หนึ่งเดือนที่แล้ว,เผ่าของข้าสร้างความอับอายให้กับท่าน,ข้ายอมรับเงื่อนไขนี้,ขอให้เซิ่งหวังจงอย่าได้ทำให้พวกเราผิดหวัง!"จิงอวิ๋นเทียนทีกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จงซานที่ลุกขึ้น,ก่อนที่จะยกมือแสดงคารวะออกมา,"จงซานขอความคุณประมุขที่เห็นแก่ความเที่ยงธรรมเมตตาต่อคนทั่วหล้า!"
ขอบคุณเพื่อประชาชนทั่วหล้าอย่างงั้นรึ?
จินเผิงและคนอื่นๆที่จ้องมองหน้ากันและกัน.
"เซิ่งหวังจงไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น!"จิงอวิ๋นเทียนที่ลุกขึ้นพร้อมกับแสดงคารวะกลับในทันที.
"อืม,ข้าต้องเดินทางไปยังเผ่าเต๋าทมิฬในทันที,เพื่อที่จะจัดการความแค้นส่วนตัวกับเซียนเทียนจง,คงไม่รบกวนท่านประมุข!"จงซานกล่าว.
จงซานที่กล่าวขณะที่หยิบนำผลหมักผลึกไปด้วย.
"ได้!"จิงอวิ๋นเทียนพยักหน้ารับ.
"สองสามเดือนพบกันอีกครั้ง!"จงซานกล่าว.
"อืม!"
ที่ไกลออกไปเผ่าจิงหลายคนที่ดวงตาแทบถลน,จงซานไม่ได้ทิ้งเจดีย์หมื่นกระจกเอาไว้,และยังนำกล่องหยกกล่องหนึ่งไปจากมือท่านประมุขด้วย.
ไปแล้ว? พวกเขาไปแล้ว? หอคอยหมื่นกระจกล่ะ?
เหล่าอาวุโสกลุ่มหนึ่งที่เร่งรีบบินเข้ามาอย่างรวดเร็ว.
"ท่านประมุข,จงซานไปแล้วรึ?
เจดีย์หมื่นกระจกล่ะ?"อาวุโสคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
ท่านประมุขที่สูดหายใจลึก,เนื้อหาของการต่อรองเมื่อสักครู่ก็ถือว่าเป็นที่พึงพอใจ.
"ท่านพ่อ,ทำไมถึงได้ปล่อยเขาไปล่ะ?"จิงปิงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ข้าเชื่อเขา,เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะหนีไป!"จิงอวิ๋นเทียนกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
เหล่าอาวุโสเผ่าจิงที่เผยความรู้สึกต่างๆกันไปที่ได้ฟังเกี่ยวกับข้อต่อรองที่เกิดขึ้น,บางคนก็เชื่อจงซาน,บางคนก็ไม่เชื่อ.
สิ่งสำคัญที่สุดเกี่ยวกับนายน้อยจิงปิง,ในเวลานี้เขากำลังร้อนรน,เรื่องนี้,เรื่องนี้จะให้เขาทำได้อย่างไร?
ไม่ใช้เข้าเข้าสู่ความขัดแย้งกับโลกใบใหญ่?
เรื่องนี้จิงปิงที่เป็นหัวเรือใหญ่ในการแสดงความเห็น.
"ท่านพ่อ,ไม่นะ!"จิงปิงที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
"บัดซบ,ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?
จิงปิง,เจ้าจงฟังคำพูดของข้าให้ชัดเจน,หลังจากนี้ห้ามไปติดต่อกับลูกหลานของผ่านกู๋อีก,เผ่าจิงของข้าจะต้องไม่ถูกทำลายด้วยน้ำมือของเจ้า!"จิงอวิ๋นเทียนที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ครับ!"จิงปิงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์หากแต่ไม่กล้าที่จะโต้แย้งกลับไป.
"พวกเราต้องรู้จักอดทน!"จิงอวิ๋นเทียนกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"ทุกคนที่รับคำในทันที.
"ท่านประมุข,แล้วบัตรเชิญของเผ่าเต่าทมิฬจะทำอย่างไร?
เกี่ยวกับพิธีบูชายันต์ของตำหนักเทพเหมันตร์,พวกเราจะส่งคนไปหรือไม่?"อาวุโสอีกคนกล่าว.
"พิธีบูชายันต์? เอาล่ะ,ครั้งนี่พวกเราจะไม่เข้าร่วม."จิงอวิ๋นเทียนที่กล่าวออกมาในทันที.
"ทำไม?"ทุกคนที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"จงซานและเซียนเทียนจงมีความแค้นส่วนตัวกัน,พวกเราเราจะช่วยใคร?
เฝ้าดูให้เกิดวิกฤติอย่างงั้นรึ?
พวกเรารับปากจงซานจะไม่เข้าร่วมข้อขัดแย้งกับเรื่องของโลกใบใหญ่,ไม่ใช่ว่าพวกเราจะทำลายคำสัญญานั่นทันทีเลยรึ?
นอกจากนี้กงกงหนีไป,ใครจะรับประกันได้ว่าเขาจะไม่กลับมาในทันที?ทุกคนในเผ่า,จะต้องระวังตัวป้องกันกงกงแก้แค้น."จิงอวิ๋นเทียนกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"ทุกคนที่รับคำในทันที.
------------------------------
กลุ่มของจงซานกำลังบินอยู่.
"เซิ่งหวังเพียงแค่ใช้เจดีย์หมื่นกระจกแลกเปลี่ยนไปถูกไปรึ?ต้าเจิ้งของพวกเราไม่เห็นจะได้ประโยชน์อะไรเลย!"จินเผิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใครบอก?
อย่างน้อยการต่อสู้กับเซียนเทียนจง,เผ่าจิงก็จะไม่เข้าร่วม."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม,ยังมีอีกหรือไม่?"จิงเผยที่ตกใจเล็กน้อย.
จิงซานที่ครุ่นคิดและไม่ได้คิดที่จะปกปิดคนทั้งสาม,"ในหนึ่งพันปีนี้,ข้าตัดสินใจที่จะรวมภาคเหนือ,เมื่อข้ารวมภาคเหนือทั้งหมดแล้ว,เผ่าจิงก็จะไม่สามารถหลีกหนีชะตาเข้าร่วมต้าเจิ้งในที่สุด,ข้าเชื่อว่าเสี่ยวหวังที่เป็นคนถือเจดีย์หมื่นกระจก,ด้วยการล่อลวงอาวุโสเผ่าจิงทุกวัน,พวกเขาจะต้องน้อมตามช้าๆ!"
Chapter 1266 ‚Sincere’ Zhong Shan
‘诚意十足’的钟山
จงซานที่เต็มไปด้วยความจริงใจ.
เงื่อนไขข้อแรก,ผลไม้หมักคริสตัล,ทำเสร็จแล้ว,ส่วนเงื่อนไขที่สอง,ภายในหนึ่งพันปีห้ามเข้าไปในโลกใบใหญ่มีความขัดแย้งใดๆอย่างงั้นรึ?
ได้ยินครั้งแรก,จิงอวิ๋นเทียนรู้สึกไม่อยากเชื่อ,เงื่อนไขของจงซานที่เอ่ยออกมานั้น,แทบจะไม่เรียกว่าเงื่อนไขด้วยซ้ำ,นี่คือสิ่งที่จะใช้แลกเปลี่ยนเจดีย์หมื่นกระจกอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่ว่ามอบให้เขาเปล่าๆเลยไม่ใช่รึ?
ผลไม้ดองผลึก,ในโลกใบใหญ่แม้นว่าจะมีน้อยแต่ก็ถือว่ามี,ส่วนเงื่อนไขไม่ให้เผ่าจิงก้าวออกไปโลกใบใหญ่สร้างข้อขัดแย้งใดๆ,นี่คือธรรมเนียมของเผ่าจิงอยู่แล้ว.
เขาที่ครุ่นคิดของจงซานก่อนหน้านี้,โลกนี้ไม่มีอาหารกลางวันให้กินฟรี,ข้าจงซานไม่ได้อ่อนแอ,จิงอวิ๋นเทียนที่ครุ่นคิด,มีอะไรที่ผิดปรกติหรือไม่,หากแต่ก็ไม่พบปัญหาใดๆ.
จงซานที่ไม่รีบเร่ง,ยกชาขึ้นจิบ,รอคอย.
ที่ไกลออกไป,เหล่าอาวุโสที่เผยท่าทางสงสัย,กับเงื่อนไขของจงซานกำลังทำให้ท่านประมุขกำลังรู้สึกอักอ่วนอย่างงั้นรึ?
ผ่านไปครู่หนึ่ง,จงซานที่วางถ้วยชาลง,พร้อมกับกล่าวออกมาว่า,"ท่านประมุข,ท่านคิดว่าอย่างไร?"
จิงอวิ๋นเทียนที่ไม่สามารถมองหาข้อผิดพลาดใดๆได้,ท้ายที่สุดก็พยักหน้ารับ,"ตกลง,ข้าสัญญา."
"ท่านประมุขยอมรับจริงๆสินะ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ตอนนี้มอบเจดีย์หมื่นกระจกให้ข้าได้หรือยัง?"ประมุขชราเอ่ย.
จงซานที่เผยท่าทางแปลกประหลาด,"ประมุข,ท่านหมายความว่าอย่างไร?"
"หืม?"จิงอวิ๋นเทียนที่ตกใจเล็กน้อย,"เซิ่งหวังจง,ท่านหมายความว่าอย่างไร?"
"ข้า?
ท่านประมุข,ข้านั้นเต็มไปด้วยความจริงใจจึงได้เดินทางมาด้วยตัวเอง,ท่านเข้าใจคำพูดข้าแท้จริงแล้วรึ?!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมาเผยท่าทางผิดหวัง.
"หืม!"จิงอวิ๋นเทียนเผยท่าทางงงงวย.
"เซิ่งหวังจงโปรดชี้แนะให้แจ่มแจ้ง!"จิงอวิ๋นเทียนกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อืม,บางที่ท่านประมุขคงยังไม่เข้าใจความหมายของข้า,เงื่อนไขข้อแรก,คือผลหมักคริสตัล,ส่วนเงื่อนไขที่สองนั้นห้ามเข้าไปในโลกใบใหญ่มีความขัดแย้งใดๆ,ตอนนี้หนึ่งพันปีนั้นเพิ่งผ่านมาหนึ่งก้านธูป,ข้าจะมันใจได้อย่างไรว่าจะสามารถผ่านไปถึงพันปีได้,เผ่าจิงสามารถที่จะทำมันได้จริงรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
จิงอวิ๋นเทียน," !
@#¥%...... &\;”
เดิมที,จงซานไม่ได้มีแผนที่จะมอบเจดีย์หมื่นกระจกให้เขาเวลานี้นั่นเอง.
"เซิ่งหวังจง,นี่คือการแสดงความจริงใจของท่านอย่างงั้นรึ?"จิงอวิ๋นเทียนที่เผยท่าทางเคร่งขรึม.
จงซานที่ส่านหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"ประมุข,พวกเรากำลังต่อรองกันอยู่,ข้าคิดว่าทั้งสองต่างก็แสดงความจริงใจต่อกัน,หากข้ามอบสิ่งของให้ท่านตอนนี้,ทว่าสิ่งที่ข้าต้องการนั้นยังไม่สำเร็จ,เรื่องนี้จะเรื่องได้ว่าแสดงความจริงใจของท่านได้อย่างไร?"
จิงอวิ๋นเทียนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"หนึ่งพันปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว,ภายในหนึ่งพันปีนี้,หากเผ่าจิงจะไม่ละเมิดคำขอของข้าได้จริงๆรึ?
พันปีหลังจากนี้,ข้าต้องมอบของล้ำค่าที่สุดให้กับเผ่าจิง,เพียงแค่หนึ่งพันปีท่านไม่สามารถรอได้จริงๆรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
จิงอวิ๋นเทียนไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมา,การแลกเปลี่ยนที่ดูง่ายดายกลับกลายเป็นซับซ้อนขึ้นมาในทันที.
"เผ่าจิงของข้าแน่นอนว่าสามารถรอได้,หากแต่ฝั่งท่านจะรักษาสัญญาได้อย่างงั้นรึ?
ใครจะรู้ล่ะว่าครบหนึ่งพันปีหลังจากนี้จะมีคำสัญญาอื่นเพิ่มอีกหรือไม่?"จิงอวิ๋นเทียนกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เพื่อเผ่าจิง,จิงอวิ๋นเทียนยิ่มต้องเอ่ยออกมาก่อน.
"ข้าบอกแล้วว่าข้านั้นเต็มไปด้วยความจริงใจ,แน่นอนว่าจะไม่ให้ท่านขาดทุนแน่,หลังจากนี้,ข้าจะต้องกลับอาณาเขตเฟิงจง,หากแต่ข้าจะทิ้งหอคอยหมื่นกระจกไว้ในดินแดนขั้วโลกเหนือ,เผ่าจิงของท่านสามารถส่งคนมาตรวจสอบปีละหนึ่งครั้ง,ในระหว่างนี้,พวกเราจะประกาศเป็นคำสัญญาไปทั่วหล้าเกี่ยวกับคำสัญญาของพวกเรา,เมื่อถึงเวลานั้นข้าย่อมไม่สามารถคืนคำได้,ท่านสามารถใช้หลักการความเที่ยงทำ,ขอให้ปราชญ์เทพนำเจดีย์หมื่นกระจกมาจากมือข้าได้,เป็นอย่างไร?"จงซานกล่าว.
?
จิงอวิ๋นเทียนที่จ้องมองไปยังจงซาน,พร้อมกับครุ่นคิด,การแลกเปลี่ยนนี้ค่อนข้างยุติธรรม,ทว่าเขากลับรู้สึกว่ามีอะไรซ่อนอยู่หรือไม่?
"ท่านประมุข,เจดีย์หมื่นกระจกนี้ข้าเกือบเอาชีวิตไม่รอดเพื่อให้ได้มันมา,นี่คือสุดยอดสมบัติของเผ่าท่าน,ข้านั้นสามารถบีบบังคับเผ่าจิงเพื่อเอาโชคก้อนใหญ่ได้,ทว่าข้าไม่ได้ทำ,ข้ารู้ว่าเผ่าจิงนั้นมีภารกิจที่ยิ่งใด,ปกป้องโลกปิศาจสวรรค์,ภารกิจของท่านนั้นค่อนข้างน่าหวาดกลัว,ดังนั้นข้าจึงยอมที่จะส่งมอบมันออกมาโดยไร้ซึ่งลังเล,หากว่าหลังจากนี้มีส่งครากับโลกปิศาจสวรรค์,หอคอยหมื่นกระจกนี้จะถูกส่งมอบไปช่วยท่านอย่างแน่นอน,ทว่ายุคแห่งความวุ่นวายใต้หล้านั้นกำลังเริ่มขึ้นแล้ว,ข้าไม่หวังให้ท่านเข้าร่วม,เกี่ยวกับความขัดแย้งในโลกใบใหญ่,ท่านไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้,ท่านความรู้ว่าเมื่อสงครามเริ่มย่อมมีคนที่สนใจในเผ่าจิงของท่าน,จากนี้ทุกท่านกำลังจะเปิดศึกกับโลกปิศาจสวรรค์ไม่ใช่รึ?"
"เพื่อประชาชนทั่วหล้า,จงซานนั้นยินดีที่จะเป็นผู้ร้าย,ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อใจเผ่าจิง,หากแต่เกี่ยวกับความวุ่นวายมากมายที่เกิดขึ้นนั้น,มีตัวแปรมากมายที่จะเกิดขึ้น,ข้าไม่ต้องการให้ยอดฝีมือทั่วหล้าสร้างความสับสนวุ่นวาย,ไม่ต้องการให้โลกปิศาจสวรรค์ช่วงชิงโอกาสเข้ามาโจมตี,มันจะทำให้สถานการณ์วุ่นวายมากขึ้น,จนทุกเผ่าถูกกำจัดสิ้น,หากว่าเผ่าจิงยังคงรักษาหลักการของตัวเองไว้,ก็ไม่มีอะไรต้องห่วงว่าจะไม่สามารถรักษาสัญญาไม่ได้,มีสิ่งใดที่ท่านหวาดกลัว?
หลักการของข้า,ก็เพื่อแบกรับภาระแทนประชาชนทุกคน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความจริงจังเคร่งขรึม.
หลักการของข้า,ก็เพื่อแบกรับแทนประชาชนทุกคน!
จินเผิง,เต้าเหรินถู,โหลวซิงเฉินที่ด้านนอกตำหนักเผยท่าทางแปลกใจออกมาในทันที.
เพราะว่าเมื่อไม่นานมานี้,เซิ่งหวังได้กล่าว,ประชาชนทุกคนเลือกฮวงโหวรึ?
เกี่ยวอะไรกับเจ้า?ถึงจะเกิดสถานการณ์ที่ย่ำแย่? เจ้ากังวลอะไร?
ข้าราชบริพารทั้งสามที่เต็มไปด้วยความชื่นชมจงซาน,ในเวลานี้เขากลับสามารถใช้หลักการความเที่ยงธรรม,มาใช้ประโยชน์,จนทำให้จิงอวิ๋นเทียนไม่สามารถพูดอะไรได้.
แทบจะในทันที,จิงอวิ๋นเทียนที่ราวกับว่ารู้สึกระอายขึ้นมาในทันที,ระอายในความคิดก่อนหน้านี้,เซิ่งหวังจงเป็นกังวลแทนประชาชนทั่วหล้า,พวกเขาที่เกินกว่าจะทนแบกรับกับการกระทำของเผ่าจิง,หากเป็นตัวเอขาจะยอมรับได้หรือไม่?
จิงอวิ๋นเทียนที่ตกใจขึ้นมาทันที,ละอายรึ?
นี่ไม่ใช่การต่อรองหรอกรึ?หากแต่มันกลับทำให้เขารู้สึกละอายอย่างงั้นรึ?
ในเวลานั้นจิงอวิ๋นเทียนที่ระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้,จิงอวิ๋นเทียนกล่าวออกมาว่า,"เซิ่งหวังจงเต็มไปด้วยความเที่ยงธรรม,ผู้น้อยชื่นชม,ผู้น้อยจะเป็นตัวแทนเผ่าจิง,กรำทำเรื่องดังกล่าวเอง,ขอให้เซิ่งจงเอ่ยรายระเอียดให้มากกว่านี้."
จงซานที่เผยยิ้มเล็กน้อย,พยักหน้าและกล่าวออกมาว่า,"เรื่องนี้แน่นอน,ไม่สามารถที่จะร้องขออะไรมากจนเกินไป,ท่านก็ควรรู้ว่าเงื่อนไขของข้านั้นไม่ได้ร้ายแรงจนเกินไป,เพียงแค่จำเป็นต้องใช้เวลา,ข้าจะออกจากดินแดนขั้วโลกเหนือ,หากแต่จะสงข้าราชบริพารของต้าเจิ้งมาประจำที่ขั้วโลกเหนือ,เขาจะรับผิดชอบในการปกป้องเจดีย์หมื่นกระจก,หากว่าท่าประมุขสนใจก็สามารถไปมาหาสู่กับเขาได้,หรือเผ่าจิงต้องการส่งคนมารักษาความปลอดภัยก็สามารถทำได้!"
ข้าราชบริพาร?
จิงอวิ๋นเทียนพยักหน้าในทันที,การติดต่อกับข้าราชบริพารของต้าเจิ้ง,ย่อมง่ายกว่าติดต่อกับจงซาน.
"ตกลง,ไม่มีปัญหา."จิงอวิ๋นเทียนพยักหน้ารับ.
"ดี,หลังจากนี้สองสามเดือน,ข้าจะส่งข้าราชบริพารมาที่นี่,รอให้ข้าจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น,ข้าจะให้ข้าราชบริพารของข้าไปพบกับท่านประมุขดีหรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จิงอวิ๋นเทียนครุ่นคิด.
"ท่านประมุขกลัวว่าข้าจะหนีไปอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จิงอวิ๋นเทียนที่ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย,เขารับรู้แล้วว่าจงซานนั้นโดดเด่นอย่างแท้จริง,เขารับรู้แล้วว่าตัวเองนั้นไม่สามารถต่อกรได้เลย.
"ข้านั้นไม่ไช่ว่าไม่สามารถหาผลหมักคริสตัลได้,ทว่าเหตุผลก็เพื่อไม่ต้องการเปิดเผยเรื่องเจดีย์หมื่นกระจก,หากไม่เพราะเผ่าของท่านั้นจงใจที่จะล่วงเกินข้า,บางทีข้าคงจะแลกเปลี่ยนเพียงผลหมักผลึกเท่านั้น,ไม่ทำให้ศัตรูของท่านต้องหนีไป?
ความจริงข้าเดินทางมาด้วยความจริงใจ,หากได้พบกับท่านประมุขเมื่อเดือนที่แล้ว,จงซานคงไม่ทำเช่นนี้!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
หนึ่งเดือนที่แล้ว? จิงอวิ๋นเทียนถึงกับฝืนยิ้มออกมา,หากหนึ่งเดือนที่แล้วไม่เกิดเรื่องน่าอาจเกินขึ้น,การต่อลองคงง่ายกว่านี้,ไม่คิดเลยว่าจะต้องจ่ายราคาที่ใหญ่ขนาดนี้,ทว่ากับการสร้างความอับอายให้อีกฝ่าย,ก็เหมือนกับการตบหัวแล้วลูบหลัง,จงซานจึงมีอำนาจต่อรองที่สูงยิ่งกว่าเดิม,ทำให้เขาเอ่ยปากอะไรได้ไม่มากนัก.
"ตกลง,เซิ่งหวังจง,หนึ่งเดือนที่แล้ว,เผ่าของข้าสร้างความอับอายให้กับท่าน,ข้ายอมรับเงื่อนไขนี้,ขอให้เซิ่งหวังจงอย่าได้ทำให้พวกเราผิดหวัง!"จิงอวิ๋นเทียนทีกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จงซานที่ลุกขึ้น,ก่อนที่จะยกมือแสดงคารวะออกมา,"จงซานขอความคุณประมุขที่เห็นแก่ความเที่ยงธรรมเมตตาต่อคนทั่วหล้า!"
ขอบคุณเพื่อประชาชนทั่วหล้าอย่างงั้นรึ?
จินเผิงและคนอื่นๆที่จ้องมองหน้ากันและกัน.
"เซิ่งหวังจงไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น!"จิงอวิ๋นเทียนที่ลุกขึ้นพร้อมกับแสดงคารวะกลับในทันที.
"อืม,ข้าต้องเดินทางไปยังเผ่าเต๋าทมิฬในทันที,เพื่อที่จะจัดการความแค้นส่วนตัวกับเซียนเทียนจง,คงไม่รบกวนท่านประมุข!"จงซานกล่าว.
จงซานที่กล่าวขณะที่หยิบนำผลหมักผลึกไปด้วย.
"ได้!"จิงอวิ๋นเทียนพยักหน้ารับ.
"สองสามเดือนพบกันอีกครั้ง!"จงซานกล่าว.
"อืม!"
ที่ไกลออกไปเผ่าจิงหลายคนที่ดวงตาแทบถลน,จงซานไม่ได้ทิ้งเจดีย์หมื่นกระจกเอาไว้,และยังนำกล่องหยกกล่องหนึ่งไปจากมือท่านประมุขด้วย.
ไปแล้ว? พวกเขาไปแล้ว? หอคอยหมื่นกระจกล่ะ?
เหล่าอาวุโสกลุ่มหนึ่งที่เร่งรีบบินเข้ามาอย่างรวดเร็ว.
"ท่านประมุข,จงซานไปแล้วรึ?
เจดีย์หมื่นกระจกล่ะ?"อาวุโสคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
ท่านประมุขที่สูดหายใจลึก,เนื้อหาของการต่อรองเมื่อสักครู่ก็ถือว่าเป็นที่พึงพอใจ.
"ท่านพ่อ,ทำไมถึงได้ปล่อยเขาไปล่ะ?"จิงปิงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ข้าเชื่อเขา,เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะหนีไป!"จิงอวิ๋นเทียนกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
เหล่าอาวุโสเผ่าจิงที่เผยความรู้สึกต่างๆกันไปที่ได้ฟังเกี่ยวกับข้อต่อรองที่เกิดขึ้น,บางคนก็เชื่อจงซาน,บางคนก็ไม่เชื่อ.
สิ่งสำคัญที่สุดเกี่ยวกับนายน้อยจิงปิง,ในเวลานี้เขากำลังร้อนรน,เรื่องนี้,เรื่องนี้จะให้เขาทำได้อย่างไร?
ไม่ใช้เข้าเข้าสู่ความขัดแย้งกับโลกใบใหญ่?
เรื่องนี้จิงปิงที่เป็นหัวเรือใหญ่ในการแสดงความเห็น.
"ท่านพ่อ,ไม่นะ!"จิงปิงที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
"บัดซบ,ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?
จิงปิง,เจ้าจงฟังคำพูดของข้าให้ชัดเจน,หลังจากนี้ห้ามไปติดต่อกับลูกหลานของผ่านกู๋อีก,เผ่าจิงของข้าจะต้องไม่ถูกทำลายด้วยน้ำมือของเจ้า!"จิงอวิ๋นเทียนที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ครับ!"จิงปิงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์หากแต่ไม่กล้าที่จะโต้แย้งกลับไป.
"พวกเราต้องรู้จักอดทน!"จิงอวิ๋นเทียนกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"ทุกคนที่รับคำในทันที.
"ท่านประมุข,แล้วบัตรเชิญของเผ่าเต่าทมิฬจะทำอย่างไร?
เกี่ยวกับพิธีบูชายันต์ของตำหนักเทพเหมันตร์,พวกเราจะส่งคนไปหรือไม่?"อาวุโสอีกคนกล่าว.
"พิธีบูชายันต์? เอาล่ะ,ครั้งนี่พวกเราจะไม่เข้าร่วม."จิงอวิ๋นเทียนที่กล่าวออกมาในทันที.
"ทำไม?"ทุกคนที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"จงซานและเซียนเทียนจงมีความแค้นส่วนตัวกัน,พวกเราเราจะช่วยใคร?
เฝ้าดูให้เกิดวิกฤติอย่างงั้นรึ?
พวกเรารับปากจงซานจะไม่เข้าร่วมข้อขัดแย้งกับเรื่องของโลกใบใหญ่,ไม่ใช่ว่าพวกเราจะทำลายคำสัญญานั่นทันทีเลยรึ?
นอกจากนี้กงกงหนีไป,ใครจะรับประกันได้ว่าเขาจะไม่กลับมาในทันที?ทุกคนในเผ่า,จะต้องระวังตัวป้องกันกงกงแก้แค้น."จิงอวิ๋นเทียนกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"ทุกคนที่รับคำในทันที.
------------------------------
กลุ่มของจงซานกำลังบินอยู่.
"เซิ่งหวังเพียงแค่ใช้เจดีย์หมื่นกระจกแลกเปลี่ยนไปถูกไปรึ?ต้าเจิ้งของพวกเราไม่เห็นจะได้ประโยชน์อะไรเลย!"จินเผิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใครบอก?
อย่างน้อยการต่อสู้กับเซียนเทียนจง,เผ่าจิงก็จะไม่เข้าร่วม."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม,ยังมีอีกหรือไม่?"จิงเผยที่ตกใจเล็กน้อย.
จิงซานที่ครุ่นคิดและไม่ได้คิดที่จะปกปิดคนทั้งสาม,"ในหนึ่งพันปีนี้,ข้าตัดสินใจที่จะรวมภาคเหนือ,เมื่อข้ารวมภาคเหนือทั้งหมดแล้ว,เผ่าจิงก็จะไม่สามารถหลีกหนีชะตาเข้าร่วมต้าเจิ้งในที่สุด,ข้าเชื่อว่าเสี่ยวหวังที่เป็นคนถือเจดีย์หมื่นกระจก,ด้วยการล่อลวงอาวุโสเผ่าจิงทุกวัน,พวกเขาจะต้องน้อมตามช้าๆ!"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น