Immortality Chapter 1265 Two conditions
Chapter 1265 Two conditions
两个条件
สองเงื่อนไข.
"หอคอยหมื่นกระจกอยู่กับเจ้าอย่างงั้นรึ?"ประมุขชราจิงอวิ๋นเทียนที่เผยท่าทางตื่นเต้น.
จิงอวิ๋นเทียน,อาวุโสคนอื่นๆเองก็จ้องมองจงซานเขม็ง,แววตาของพวกเขาที่เผยความคาดหวัง,แต่ก็มีความไม่อยากเชื่ออยู่เช่นกัน,ทว่าความคาดหวังให้มีหอคอยหมื่นกระจกมีมากกว่า.
สุดยอดสมบัติของเผ่า,ตอนนี้อยู่กับเขาหรือไม่?
"ท่านพ่อ,ข้าบอกแล้วพวกมันโกหก,หอคอยหมื่นกระจกนั้นถูกทำลายไปเมื่อพันปีที่แล้ว,ลูกหลานของผ่านกู๋ไม่มีทางที่จะหลอกลวงข้า!"จิงปิงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เจ้าหยุดพูดได้แล้ว!"จิงอวิ๋นเทียนกล่าวออกมาเสียงดัง.
แม้นว่าภายในใจจะสงสัย,หาแต่ความคาดหวังกับมีมากยิ่งกว่า,จิงอวิ๋นเทียนไม่หวังให้บุตรชายของตัวเองล่วงเกินอีกฝั่งมากไปกว่านี้.
จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"พวกเจ้าอยู่มากมายเช่นนี้,ข้าจะนำมันออกมาอย่างไร?"
"หืม?"ทุกคนที่ขมวดคิ้ว.
"ไม่สามารถเอาออกมาได้,ฮ่าฮ่าฮ่า,หลอกลวงรึ?
หากเจ้ามีก็ต้องนำมันออกมาแล้ว?"จิงปิงที่ร้องออกมาเสียงดัง.
ทุกคนที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองไปยังจงซาน.
"พวกเจ้ามีคนอยู่มากมาย,ไม่ใช่ว่าข้าไม่สามารถนำมันออกมาได้,หากแต่หลังจากที่ข้านำมันออกมา,พวกเจ้าก็จะต้องแย่งชิงมันไปไม่ใช่รึ?
ดูจากการต้อนรับของพวกเจ้าแล้ว,คงไม่ต้องให้ข้าต้องเอ่ยอะไร."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างไม่เกรงใจ.
"เจ้า!"จิงปิงที่เถียงไม่ออก.
เผ่าจิงทั้งหมดที่ใบหน้าไม่ค่อยดีนัก,พวกเขาต่างก็ต้องการเห็นหอคอยหมื่นกระจก.
"เจ้าต้องการพูดอะไร?"จิงอวิ๋นเทียนเอ่ย.
"ข้าเดินทางมาด้วยความเคารพ,หากแต่กลับถูกดูแคลนสร้างความอับอาย,ความอับอายในครั้งนี้,ข้าไม่สามารถละเลยได้,และข้าเองก็ต้องการปกป้องตัวเอง,พวกเจ้าทุกคนจะต้องถอยห่างออกไปหนึ่งสนลี้,เหลือไว้หนึ่งคนอยู่บริเวณใกล้เคียง."จงซานกล่าว.
"เจ้าต้องการจะหนีอย่างงั้นรึ?"จิงปิงที่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"เรื่องนี้วันนี้,ข้าบอกได้เลยว่าเป็นเพราะเจ้า,เพื่อที่จะไม่ให้เจ้าปฏิเสธไม่ยอมรับ,เจ้าอยู่รอตรวจสอบก็แล้วกัน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
จิงอวิ๋นเทียนจ้องมองจงซาน,ครุ่นคิดเล็กน้อยและกล่าวออกมา."ตกลง!"
"ท่านพ่อ,ท่านเชื่อมันจริงๆรึ?
หากพวกมันหนีไปล่ะ?"จิงปิงที่กล่าวเตือน.
"เขาต้องการหนี,เขาหนีไปตั้งนานแล้ว!"จิงอวิ๋นเทียนที่กล่าวเสียงดัง,เห็นชัดเจนว่าเขาไม่พอใจจิงปิงเป็นอย่างมาก.
จิงอวิ๋นเทียน,ที่โบกมือนำคนของเขาถอยห่างออกไปหนึ่งแสนลี้ด้วยตัวเอง.
"เอาล่ะ,เผยมันออกมาให้ข้าได้เห็น!"จิงปิงที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
จินเผิง,เต้าเหรินถู,โหลวซิงเฉิน,ที่มาขวางจงซานเอาไว้,จิงปิงที่จ้องมองอย่างไม่พอใจ.
หากไม่มีหอคอยหมื่นกระจกแล้วล่ะก็,พวกมันจะต้องแบกรับความผิดที่ปล่อยกงกงหนีไป,หากเขาไม่สามารถนำมันออกมาได้,เผ่าจิงทั้งหมดจะต้องทุ่มสังหารจงซาน,แต่หากสามารถนำออกมาได้,ความรับผิดชอบทั้งหมดก็จะตกมาเป็นของจิงปิง.
แม้ว่าจะได้รับการยืนยันจากลูกหลานผ่านกู๋มาแล้ว,ทว่าเห็นท่าทางสุขุมของจงซาน,จิงปิงก็สังหารใจไม่ดีเช่นกัน.
"เป็นไปไม่ได้,เขาไม่สามารถนำมันออกมาได้,มันต้องเป็นของปลอม."จิงปิงที่ภาวนาอยู่ในใจ.
จงซานที่ไม่ลังเล,สะบัดมือหนึ่งครั้ง,เจดีหลากสีก็ปรากฏขึ้นที่ฝ่ามือของเขาในทันที.
จากพื้นที่ไกลออกไปนั้น,อาวุโสที่เห็นเจดี,พวกเขาต่างอออกมาเสียงดัง.
"อย่าขยับ!"จิงอวิ๋นเทียนที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
จากรูปลักษณ์ของมันแล้ว,เป็นของจริงอย่างแน่นอน.
"ของปลอม,มันคือของปลอม!"ภายในใจจิงปิงที่รัดแน่นจนต้องร้องออกมา.
จงซานที่เผยยิ้มเล็กน้อย,ในมือของเขาที่กระตุ้นพลังลงไป,เจดีย์ดังกล่าวหมุนวนปล่อยแสงสีขาวออกมาเล็กน้อย.
แสงสีขาวที่พุ่งเข้าหาร่างของจิงปิง,ทันใดนั้นพลังที่คุ้นเคยก็ไหลบ่ออกมา.
"วีด วีด
..............................!”
จิงปิงที่แยกร่างที่เหมือนกับตัวเอง 20
ร่างออกมาในทันที.
"ไม่,เป็นไปไม่ได้!"จิงปิง 20
ร่างที่คำรามออกมาพร้อมกับ,พร้อมกับพุ่งคว้ามือไปยังจงซาน.
"ปัง!"
โหลวซิงเฉิง,จินเผิง,เต้าเหรินถูที่ลงมือในทันที,ส่วนจงซานที่สะบัดมือเก็บเจดีย์หมื่นกระจกในทันทีเช่นกัน.
"ปัง!"ร่างสิบเก้าร่างหายไปในทันทีเช่นกัน.
แน่นอน,หากไม่มีเจดีย์หมื่นกระจก,จิงปิงก็เป็นไปไม่ได้ที่จะแยกร่างออกมาได้,ด้วยอาคมกระจกเงาที่แผ่ออกมานั้น,เป็นเหมือนกับอาคมสะท้อนร่างของเขาออกมา.
เจดีย์หมื่นกระจกเป็นของจริง? มันคือของจิง?
ลูกหลานผ่านกู่,ทำไม.....พวกมันหลอกข้า?
"วูซซซซซ!"
สายลมที่พัดเป่าอย่างรุนแง,จิงอวิ๋นเทียนและเหล่าอาวุโสเร่งรีบบินกลับมา.
"จิงปิง!"จิงอวิ๋นเทียนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
เหล่าอาวุโสทั้งหมดที่จ้องมองไปยังเขา,รอคอยให้เขาเอ่ยตอบ.
ใบหน้าของจิงปิงที่เปลี่ยนสี,ท้ายที่สุดก็เปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์พร้อมกับฝืนยิ้มออกมาขมๆ,"จริง!"
ฮือฮ่า!
สามอาวุโสที่ร่วมมือกับจิงปิงก่อนหน้านี้หลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมา,ทุกคนเวลานี้จ้องมองไปยังจงซาน.
เจดีย์หมื่นกระจก?
"ขอบคุณเซียนเซิงจงที่ส่งคืนเจดีย์หมื่นกระจกให้กับเผ่าของข้า,หนึ่งเดือนที่แล้วที่ล่วงเกิน,ขอให้เซียนเซิงจงได้โปรดอภัย!"จิงอวิ๋นเทียนกล่าว.
"ขอให้เซียนเซิงจงโปรดให้อภัย!"อาวุโสอีกคนที่เอ่ยตอบ.
"ช้าไปแล้ว,เผ่าจิงได้ปฏิเสธมันก่อน,เจดีย์หมื่นกระจกมอบให้พวกเจ้า,คงไม่เหมาะ,โลกนี้เองไม่มีอาหารกลางวันให้กินฟรี,ข้าจงซานไม่ใช่คนอ่อนแอ!"จงซานที่ส่านหน้าไปมาด้วยรอยยิ้ม.
"ท่านพ่อ,พวกมันมีแค่สี่คน,ในเมื่อเจดีย์หมื่นกระจกอยู่ในมือมัน,จบพวกมันไว้ก็จบแล้ว!"จิงปิงที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"สารเลว!"จิงอวิ๋นเทียนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
จงซานที่อยู่ใกล้ๆไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก,สิ่งที่ต้องระวังคือสีหน้าท่าทางของเผ่าจิงทุกคน.
"ข้า!"จิงปิงที่พบว่าตัวเองนั้นคงกล่าวอะไรไม่ได้แล้ว.
"ทุกอย่างที่มันกลายเป็นเลวร้ายเป็นเพราะเจ้า,ตอนนี้หุบปากได้แล้ว!"จิงอวิ๋นเทียนที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ครับ!"จิงปิงที่น่ามุย,ในเวลานี้ได้แต่มองจงซานด้วยสายตาที่เกลียดชัง.
"เซียนเซิงจง,ก่อนหน้านี้ได้ล่วงเกิน,ที่นี่ไม่เหมะที่จะพูด,พวกเราขอเชิญท่านเข้าไปด้านในเผ่า,พวกเราเตรียมต้อนรับทุกคน!"จิงอวิ๋นเทียนกล่าวอย่างสุภาพ.
"เผ่าจิง,ไม่จำเป็นต้องไป,หากเผ่าจิงต้องการเจรจา,เราก็พูดคุยกันที่นี่,ส่วนคนอื่นๆ.......!"จงซานที่จ้องมองไปยังจิงอวิ๋นเทียน.
จิงอวิ๋นเทียนที่เผยรอยยิ้มที่ขมขื่นออกมา,เป็นความจริง,บุตรของเขาได้ส่งเสียงดังว่าจะฆ่าคนชิงทรัพย์,เรื่องนี้ทำให้คนอื่นๆในเผ่าได้คิดไปด้วย,คงเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะที่จะเชิญพวกเขาเข้าไปในเผ่า.
"ได้,ทุกคนถอยห่างออกไป,หนึ่งแสนลี้,ข้าและเซียนเซิงจงจะปรึกษากัน!"จิงอวิ๋นเทียนที่เอ่ยกล่าวออกมาในทันที.
"รับทราบ!"เผ่าจิงทั้งหมดที่ถอยห่างออกไปในทันที.
บนยอดเขา,จินผิงที่นำซุ้มนั่งขนาดเล็กออกมา,เพื่อให้จงซานและจิงอวิ๋นเทียนได้พูดคุยกัน.
ภายในตำหนักมีน้ำชาคอยเสิร์ฟ,ทั้งสองที่เข้าไปนั่งด้านใน.
จินเผิง,เต้าเหรินถู,โหลวซิงเฉิงที่รอคอยอยู่ด้านนอกตำหนัก,และเหล่าอาวุโสเผ่าจิงที่รอคอยอย่างอดทน.
"ประมุขน้อย,คนๆนั้นเรียกว่าจงซาน,เป็นใครมาจากใหน?"อาวุโสคนหนึ่งที่ถอยห่างออกมาหนึ่งแสนลี้แล้วเอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"พวกเขาน่าจะมาจากศาลเทวะต้าเจิ้ง!"จิงปิงเอ่ย.
"ศาลเทวะต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ?
ศาลเทวะต้าเจิ้ง~~~~~~~~~~~~~~!”อาวุโสคนหนึ่งที่อุทานออกมาในทันที.
"มีอะไร?"อีกคนที่เร่งรีบสอบถาม.
"นั่นคือเซิ่งหวังต้าเจิ้ง,เขามายังดินแดนขั้วโลกเหนืออย่างงั้นรึ?
เขามาที่นี่ได้อย่างไร?"อาวุโสอีกคนที่กล่าวด้วยความประหลาดใจ.
"เจ้าตกใจอะไร,จงซาน?
คนเช่นนั้น,แม้แต่ในเผ่าเราก็ยังไม่กล้าเข้าไป."
"ไม่ใช่,ประมุขน้อย,ท่านไม่รู้ว่าจงซานนั้นต่างออกไป,ในอดีตปราชญ์เทพสามคนเข้าล้อมต้าเจิ้ง,กลับถูกเขาไล่กลับไป."อาวุโสอีกคนที่ส่านหน้าไปมา.
ไล่ปราชญ์เทพสามคนกลับไป,เกรงว่าครั้งนี้จะต้องเกิดปัญหาแล้ว.
"แฮกๆ!"อาวุโสอีกคนที่สูดหายใจลึก.
"ข้าคิดว่าอนาคตมืดมนซะแล้ว,ดูเหมือนว่าพวกเขาจะต้องการให้พวกเราจำนนต่อต้าเจิ้ง!"จิงเผิงที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ไม่มีทาง,เป็นไปไม่ได้ที่ประมุขจะยอมรับ!"อาวุโสอีกคนที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
ที่ไกลออกมา,ภายในตำหนักแห่งหนึ่ง.
"แท้จริงแล้วก็คือเซิ่งหวังต้าเจิ้ง,เซิ่งหวังจงอย่างงั้นรึ?
เสียมารยาทแล้ว,ทว่าเรื่องนี้,พวกเราได้รับการสั่งสอนมาตั้งแต่ในอดีต,เผ่าจิงของพวกเราจะไม่เข้าร่วมกลุ่มอิทธิพลใดในโลกใบใหญ่,ด้วยหอคอยหมื่นกระจกนั้น,จะทำให้พวกเราแข็งแกร่งขึ้น,ทว่า,ภารกิจที่พวกเรามีนั้น,เป็นไปไม่ได้ที่พวกเราจะเข้าร่วมต้าเจิ้ง,ข้านั้นรับหน้าที่จากผ่านกู่แบกรับภารกิจนี้,เซิ่งหวังจง,หากว่าท่านต้องการบังคับพวกเราเข้าร่วมต้าเจิ้งด้วยเจดีย์หมื่นกระจก,ผู้ชราก็ไม่ต้องการเจดีย์หมื่นกระจก!"จิงอวิ๋นเทียนที่ส่ายหน้าอย่างจริงจัง.
"จงซานชื่นชมประมุขชราที่มีจิตใจที่กล้าหาญ,ในเมื่อเผ่าจิงมีภารกิจจากโบราณ,แน่นอนว่าเข้าเข้าใจจึงได้เดินทางมาด้วยความนับถือ,ไม่มีทางที่จะทำให้เผ่าจิงของท่านต้องลำบากใจ!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,จิงอวิ๋นเทียนที่รู้สึกอับอายเล็กน้อย,ทว่าจิงอวิ๋นเทียนก็ไม่สามารถนำมันมาพูดได้อีกแล้วเช่นกัน.
"เช่นนั้นเซิ่งหวังจงมีเหตุผลใดถึงจะยอมมอบเจดีย์หมื่นกระจกให้กับเผ่าจิง?"จิงอวิ๋นเทียนที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"เจดีย์หมื่นกระจกนั้น,กล่าวได้ว่าในอดีตนั้นเพื่อสิ่งนี้,ข้าเองก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จิงอวิ๋นเทียนขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,จิงอวิ๋นเทียนไม่ต้องการฟังเรื่องอื่น,เขาเพียงต้องการรู้เงื่อนไขเท่านั้น.
"เอาล่ะ,ที่จริงข้ามีสองเงื่อนไข,หากว่าท่านรับปาก,ข้าจะมอบเจดีย์หมื่นกระจกคืนให้ในทันที!"จงซานที่ไม่กล่าวอ้อมค้อม.
"อืม,เซิ่งหวังจงเชิญกล่าว!"
"เรื่องแรก,ข้าต้องการยกแก้พิษเม็ดยาเทวะสกัดวิญญาณ,หรือวิธีในการปรงยาเม็ดยาสกัดวิญญาณ!"จงซานกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หืม?"จิงอวิ๋นเทียนที่ตกใจเล็กน้อย.
จิงอวิ๋นเทียนนั้นเตรียมที่จะขึ้นเขียงให้สับแล้ว,ทว่าคำขอแรกของจงซาน,คาดไม่ถึงเลยว่าจะง่ายดายเพียงนี้,สองเงื่อนไข,นี่ยังถือเป็นเงื่อนไขอย่างงั้นรึ?
"พูดเรื่องจริงรึ?"จิงอวิ๋นเทียนที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ใช่,นี่คือเงื่อนไขแรก!"จงซานกล่าว.
"ได้,นี่คือผลไม้ดองผลึก,สามารถทำลายฤทธิ์ของเม็ดยาเทวะสกัดวิญญาณได้!"จงอวิ๋นเทียนที่นำกล่องหยกออกมา,ภายในกล่องหยกนั้นมีผลไม้สีม่วงที่ส่องแสงสีม่วงอยู่.
จงซานที่จ้องมองไปยังผลไม้ดองผลึกหากแต่ไม่กล่าวอะไร.
"เซิ่งหวังจงโปรดวางใจ,แม้นว่าผลไม้ดองผลึกนี้จะมีคนไม่รู้จักมากนัก,ทว่ามันสามารถแก้ฤทธิ์ของเม็ดยาเทวะสกัดวิญญาณได้อย่างแน่นอน!"จิงอวิ๋นเทียนกล่าวยืนยัน.
"ดี,ข้าเชื่อท่าน!"จงซานที่เผยยิ้มออกมา.
"เซิ่งหวังจงเงื่อนไขข้อสองล่ะ,หากว่าเผ่าจิงทำได้,พวกเราจะไม่ผัดผ่อนแน่นอน!"จิงอวิ๋นเทียนกล่าว.
"อืม,ได้!"จงซานพยักหน้า.
จิงอวิ๋นเทียนที่จ้องมองไปยังจงซาน,รอคอยให้ให้จงซานนำเขาขึ้นเขียงอีกรอบ.
"เงื่อนไขข้อสอง,เผ่าจิงของเจ้า,ภายในหนึ่งพันปี,ห้ามเข้าหรือสร้างความขัดแย้งใดๆในโลกใบใหญ่."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หืม? จิงอวิ๋นเทียนที่ตกใจเล็กน้อย.
"ทั่วทั้งเผ่าจิง,ท่านคิดว่าทำได้หรือไม่?"จงซานเอ่ยถาม.
"อะไร?
หมายความว่าอย่างไร?"จิงอวิ๋นเทียนแทบไม่อยากเชื่อ.
"เผ่าจิงของท่านภายในหนึ่งพันปีนี้,ห้ามเข้าไปในโลกใบใหญ่หรือสร้างความขัดแย้งใดๆ!"จงซานที่กล่าวย้ำอีกครั้ง.
ฟังเหตุผลข้อสอง,ใบหน้าของจิงอวิ๋นเทียนที่เผยท่าทางแปลกๆ,เงื่อนไขนี้?
ห้ามไม่ให้เข้าไปในโลกใบใหญ่สร้างความขัดแย้ง,ไม่ใช่ว่ามันคือหลักการของเผ่าจิงอย่างงั้นรึ?
จงซานไม่เข้าใจ,จึงได้ตั้งเงื่อนไขนี้รึ?
เป้าหมายของจงซานคืออะไร?
"ก่อนหน้านี้บุตรชายของท่านได้เอ่ยถึง,ลูกหลายของผ่านกู๋?
ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร,ทว่าข้ารู้ว่าพวกเขานั้นเตรียมที่จะป่วนตระกูลจิงของท่าน,เงื่อนไขข้อสองของข้านั้น,ไม่รู้ว่าเจ้าจะรับปากได้หรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เงื่อนไขที่จงซานให้มานั้น,จิงอวิ๋นเทียนที่รู้สึกว่ามันง่ายยิงนัก,แทบไม่จำเป็นต้องคิดด้วยซ้ำ,หากแต่จงซานต้องการทำเรื่องไร้สาระเพียงเท่านี้รึ?!
แน่นอน,จงซานนั้นเคยทำการค้าขาดทุนรึ? เงื่อนไขข้อแรกนั้นไม่มีอะไร,ทว่าเงื่อนไขข้อสองนั้นมีความนัยน์ที่ซ่อนอยู่,ที่ไม่มีน้ำรั่วเลยสักหยุด,แต่มันถูกฉาบด้วยแผนการของจงซาน.
Chapter 1265 Two conditions
两个条件
สองเงื่อนไข.
"หอคอยหมื่นกระจกอยู่กับเจ้าอย่างงั้นรึ?"ประมุขชราจิงอวิ๋นเทียนที่เผยท่าทางตื่นเต้น.
จิงอวิ๋นเทียน,อาวุโสคนอื่นๆเองก็จ้องมองจงซานเขม็ง,แววตาของพวกเขาที่เผยความคาดหวัง,แต่ก็มีความไม่อยากเชื่ออยู่เช่นกัน,ทว่าความคาดหวังให้มีหอคอยหมื่นกระจกมีมากกว่า.
สุดยอดสมบัติของเผ่า,ตอนนี้อยู่กับเขาหรือไม่?
"ท่านพ่อ,ข้าบอกแล้วพวกมันโกหก,หอคอยหมื่นกระจกนั้นถูกทำลายไปเมื่อพันปีที่แล้ว,ลูกหลานของผ่านกู๋ไม่มีทางที่จะหลอกลวงข้า!"จิงปิงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เจ้าหยุดพูดได้แล้ว!"จิงอวิ๋นเทียนกล่าวออกมาเสียงดัง.
แม้นว่าภายในใจจะสงสัย,หาแต่ความคาดหวังกับมีมากยิ่งกว่า,จิงอวิ๋นเทียนไม่หวังให้บุตรชายของตัวเองล่วงเกินอีกฝั่งมากไปกว่านี้.
จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"พวกเจ้าอยู่มากมายเช่นนี้,ข้าจะนำมันออกมาอย่างไร?"
"หืม?"ทุกคนที่ขมวดคิ้ว.
"ไม่สามารถเอาออกมาได้,ฮ่าฮ่าฮ่า,หลอกลวงรึ?
หากเจ้ามีก็ต้องนำมันออกมาแล้ว?"จิงปิงที่ร้องออกมาเสียงดัง.
ทุกคนที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองไปยังจงซาน.
"พวกเจ้ามีคนอยู่มากมาย,ไม่ใช่ว่าข้าไม่สามารถนำมันออกมาได้,หากแต่หลังจากที่ข้านำมันออกมา,พวกเจ้าก็จะต้องแย่งชิงมันไปไม่ใช่รึ?
ดูจากการต้อนรับของพวกเจ้าแล้ว,คงไม่ต้องให้ข้าต้องเอ่ยอะไร."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างไม่เกรงใจ.
"เจ้า!"จิงปิงที่เถียงไม่ออก.
เผ่าจิงทั้งหมดที่ใบหน้าไม่ค่อยดีนัก,พวกเขาต่างก็ต้องการเห็นหอคอยหมื่นกระจก.
"เจ้าต้องการพูดอะไร?"จิงอวิ๋นเทียนเอ่ย.
"ข้าเดินทางมาด้วยความเคารพ,หากแต่กลับถูกดูแคลนสร้างความอับอาย,ความอับอายในครั้งนี้,ข้าไม่สามารถละเลยได้,และข้าเองก็ต้องการปกป้องตัวเอง,พวกเจ้าทุกคนจะต้องถอยห่างออกไปหนึ่งสนลี้,เหลือไว้หนึ่งคนอยู่บริเวณใกล้เคียง."จงซานกล่าว.
"เจ้าต้องการจะหนีอย่างงั้นรึ?"จิงปิงที่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"เรื่องนี้วันนี้,ข้าบอกได้เลยว่าเป็นเพราะเจ้า,เพื่อที่จะไม่ให้เจ้าปฏิเสธไม่ยอมรับ,เจ้าอยู่รอตรวจสอบก็แล้วกัน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
จิงอวิ๋นเทียนจ้องมองจงซาน,ครุ่นคิดเล็กน้อยและกล่าวออกมา."ตกลง!"
"ท่านพ่อ,ท่านเชื่อมันจริงๆรึ?
หากพวกมันหนีไปล่ะ?"จิงปิงที่กล่าวเตือน.
"เขาต้องการหนี,เขาหนีไปตั้งนานแล้ว!"จิงอวิ๋นเทียนที่กล่าวเสียงดัง,เห็นชัดเจนว่าเขาไม่พอใจจิงปิงเป็นอย่างมาก.
จิงอวิ๋นเทียน,ที่โบกมือนำคนของเขาถอยห่างออกไปหนึ่งแสนลี้ด้วยตัวเอง.
"เอาล่ะ,เผยมันออกมาให้ข้าได้เห็น!"จิงปิงที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
จินเผิง,เต้าเหรินถู,โหลวซิงเฉิน,ที่มาขวางจงซานเอาไว้,จิงปิงที่จ้องมองอย่างไม่พอใจ.
หากไม่มีหอคอยหมื่นกระจกแล้วล่ะก็,พวกมันจะต้องแบกรับความผิดที่ปล่อยกงกงหนีไป,หากเขาไม่สามารถนำมันออกมาได้,เผ่าจิงทั้งหมดจะต้องทุ่มสังหารจงซาน,แต่หากสามารถนำออกมาได้,ความรับผิดชอบทั้งหมดก็จะตกมาเป็นของจิงปิง.
แม้ว่าจะได้รับการยืนยันจากลูกหลานผ่านกู๋มาแล้ว,ทว่าเห็นท่าทางสุขุมของจงซาน,จิงปิงก็สังหารใจไม่ดีเช่นกัน.
"เป็นไปไม่ได้,เขาไม่สามารถนำมันออกมาได้,มันต้องเป็นของปลอม."จิงปิงที่ภาวนาอยู่ในใจ.
จงซานที่ไม่ลังเล,สะบัดมือหนึ่งครั้ง,เจดีหลากสีก็ปรากฏขึ้นที่ฝ่ามือของเขาในทันที.
จากพื้นที่ไกลออกไปนั้น,อาวุโสที่เห็นเจดี,พวกเขาต่างอออกมาเสียงดัง.
"อย่าขยับ!"จิงอวิ๋นเทียนที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
จากรูปลักษณ์ของมันแล้ว,เป็นของจริงอย่างแน่นอน.
"ของปลอม,มันคือของปลอม!"ภายในใจจิงปิงที่รัดแน่นจนต้องร้องออกมา.
จงซานที่เผยยิ้มเล็กน้อย,ในมือของเขาที่กระตุ้นพลังลงไป,เจดีย์ดังกล่าวหมุนวนปล่อยแสงสีขาวออกมาเล็กน้อย.
แสงสีขาวที่พุ่งเข้าหาร่างของจิงปิง,ทันใดนั้นพลังที่คุ้นเคยก็ไหลบ่ออกมา.
"วีด วีด
..............................!”
จิงปิงที่แยกร่างที่เหมือนกับตัวเอง 20
ร่างออกมาในทันที.
"ไม่,เป็นไปไม่ได้!"จิงปิง 20
ร่างที่คำรามออกมาพร้อมกับ,พร้อมกับพุ่งคว้ามือไปยังจงซาน.
"ปัง!"
โหลวซิงเฉิง,จินเผิง,เต้าเหรินถูที่ลงมือในทันที,ส่วนจงซานที่สะบัดมือเก็บเจดีย์หมื่นกระจกในทันทีเช่นกัน.
"ปัง!"ร่างสิบเก้าร่างหายไปในทันทีเช่นกัน.
แน่นอน,หากไม่มีเจดีย์หมื่นกระจก,จิงปิงก็เป็นไปไม่ได้ที่จะแยกร่างออกมาได้,ด้วยอาคมกระจกเงาที่แผ่ออกมานั้น,เป็นเหมือนกับอาคมสะท้อนร่างของเขาออกมา.
เจดีย์หมื่นกระจกเป็นของจริง? มันคือของจิง?
ลูกหลานผ่านกู่,ทำไม.....พวกมันหลอกข้า?
"วูซซซซซ!"
สายลมที่พัดเป่าอย่างรุนแง,จิงอวิ๋นเทียนและเหล่าอาวุโสเร่งรีบบินกลับมา.
"จิงปิง!"จิงอวิ๋นเทียนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
เหล่าอาวุโสทั้งหมดที่จ้องมองไปยังเขา,รอคอยให้เขาเอ่ยตอบ.
ใบหน้าของจิงปิงที่เปลี่ยนสี,ท้ายที่สุดก็เปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์พร้อมกับฝืนยิ้มออกมาขมๆ,"จริง!"
ฮือฮ่า!
สามอาวุโสที่ร่วมมือกับจิงปิงก่อนหน้านี้หลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมา,ทุกคนเวลานี้จ้องมองไปยังจงซาน.
เจดีย์หมื่นกระจก?
"ขอบคุณเซียนเซิงจงที่ส่งคืนเจดีย์หมื่นกระจกให้กับเผ่าของข้า,หนึ่งเดือนที่แล้วที่ล่วงเกิน,ขอให้เซียนเซิงจงได้โปรดอภัย!"จิงอวิ๋นเทียนกล่าว.
"ขอให้เซียนเซิงจงโปรดให้อภัย!"อาวุโสอีกคนที่เอ่ยตอบ.
"ช้าไปแล้ว,เผ่าจิงได้ปฏิเสธมันก่อน,เจดีย์หมื่นกระจกมอบให้พวกเจ้า,คงไม่เหมาะ,โลกนี้เองไม่มีอาหารกลางวันให้กินฟรี,ข้าจงซานไม่ใช่คนอ่อนแอ!"จงซานที่ส่านหน้าไปมาด้วยรอยยิ้ม.
"ท่านพ่อ,พวกมันมีแค่สี่คน,ในเมื่อเจดีย์หมื่นกระจกอยู่ในมือมัน,จบพวกมันไว้ก็จบแล้ว!"จิงปิงที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"สารเลว!"จิงอวิ๋นเทียนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
จงซานที่อยู่ใกล้ๆไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก,สิ่งที่ต้องระวังคือสีหน้าท่าทางของเผ่าจิงทุกคน.
"ข้า!"จิงปิงที่พบว่าตัวเองนั้นคงกล่าวอะไรไม่ได้แล้ว.
"ทุกอย่างที่มันกลายเป็นเลวร้ายเป็นเพราะเจ้า,ตอนนี้หุบปากได้แล้ว!"จิงอวิ๋นเทียนที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ครับ!"จิงปิงที่น่ามุย,ในเวลานี้ได้แต่มองจงซานด้วยสายตาที่เกลียดชัง.
"เซียนเซิงจง,ก่อนหน้านี้ได้ล่วงเกิน,ที่นี่ไม่เหมะที่จะพูด,พวกเราขอเชิญท่านเข้าไปด้านในเผ่า,พวกเราเตรียมต้อนรับทุกคน!"จิงอวิ๋นเทียนกล่าวอย่างสุภาพ.
"เผ่าจิง,ไม่จำเป็นต้องไป,หากเผ่าจิงต้องการเจรจา,เราก็พูดคุยกันที่นี่,ส่วนคนอื่นๆ.......!"จงซานที่จ้องมองไปยังจิงอวิ๋นเทียน.
จิงอวิ๋นเทียนที่เผยรอยยิ้มที่ขมขื่นออกมา,เป็นความจริง,บุตรของเขาได้ส่งเสียงดังว่าจะฆ่าคนชิงทรัพย์,เรื่องนี้ทำให้คนอื่นๆในเผ่าได้คิดไปด้วย,คงเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะที่จะเชิญพวกเขาเข้าไปในเผ่า.
"ได้,ทุกคนถอยห่างออกไป,หนึ่งแสนลี้,ข้าและเซียนเซิงจงจะปรึกษากัน!"จิงอวิ๋นเทียนที่เอ่ยกล่าวออกมาในทันที.
"รับทราบ!"เผ่าจิงทั้งหมดที่ถอยห่างออกไปในทันที.
บนยอดเขา,จินผิงที่นำซุ้มนั่งขนาดเล็กออกมา,เพื่อให้จงซานและจิงอวิ๋นเทียนได้พูดคุยกัน.
ภายในตำหนักมีน้ำชาคอยเสิร์ฟ,ทั้งสองที่เข้าไปนั่งด้านใน.
จินเผิง,เต้าเหรินถู,โหลวซิงเฉิงที่รอคอยอยู่ด้านนอกตำหนัก,และเหล่าอาวุโสเผ่าจิงที่รอคอยอย่างอดทน.
"ประมุขน้อย,คนๆนั้นเรียกว่าจงซาน,เป็นใครมาจากใหน?"อาวุโสคนหนึ่งที่ถอยห่างออกมาหนึ่งแสนลี้แล้วเอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"พวกเขาน่าจะมาจากศาลเทวะต้าเจิ้ง!"จิงปิงเอ่ย.
"ศาลเทวะต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ?
ศาลเทวะต้าเจิ้ง~~~~~~~~~~~~~~!”อาวุโสคนหนึ่งที่อุทานออกมาในทันที.
"มีอะไร?"อีกคนที่เร่งรีบสอบถาม.
"นั่นคือเซิ่งหวังต้าเจิ้ง,เขามายังดินแดนขั้วโลกเหนืออย่างงั้นรึ?
เขามาที่นี่ได้อย่างไร?"อาวุโสอีกคนที่กล่าวด้วยความประหลาดใจ.
"เจ้าตกใจอะไร,จงซาน?
คนเช่นนั้น,แม้แต่ในเผ่าเราก็ยังไม่กล้าเข้าไป."
"ไม่ใช่,ประมุขน้อย,ท่านไม่รู้ว่าจงซานนั้นต่างออกไป,ในอดีตปราชญ์เทพสามคนเข้าล้อมต้าเจิ้ง,กลับถูกเขาไล่กลับไป."อาวุโสอีกคนที่ส่านหน้าไปมา.
ไล่ปราชญ์เทพสามคนกลับไป,เกรงว่าครั้งนี้จะต้องเกิดปัญหาแล้ว.
"แฮกๆ!"อาวุโสอีกคนที่สูดหายใจลึก.
"ข้าคิดว่าอนาคตมืดมนซะแล้ว,ดูเหมือนว่าพวกเขาจะต้องการให้พวกเราจำนนต่อต้าเจิ้ง!"จิงเผิงที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ไม่มีทาง,เป็นไปไม่ได้ที่ประมุขจะยอมรับ!"อาวุโสอีกคนที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
ที่ไกลออกมา,ภายในตำหนักแห่งหนึ่ง.
"แท้จริงแล้วก็คือเซิ่งหวังต้าเจิ้ง,เซิ่งหวังจงอย่างงั้นรึ?
เสียมารยาทแล้ว,ทว่าเรื่องนี้,พวกเราได้รับการสั่งสอนมาตั้งแต่ในอดีต,เผ่าจิงของพวกเราจะไม่เข้าร่วมกลุ่มอิทธิพลใดในโลกใบใหญ่,ด้วยหอคอยหมื่นกระจกนั้น,จะทำให้พวกเราแข็งแกร่งขึ้น,ทว่า,ภารกิจที่พวกเรามีนั้น,เป็นไปไม่ได้ที่พวกเราจะเข้าร่วมต้าเจิ้ง,ข้านั้นรับหน้าที่จากผ่านกู่แบกรับภารกิจนี้,เซิ่งหวังจง,หากว่าท่านต้องการบังคับพวกเราเข้าร่วมต้าเจิ้งด้วยเจดีย์หมื่นกระจก,ผู้ชราก็ไม่ต้องการเจดีย์หมื่นกระจก!"จิงอวิ๋นเทียนที่ส่ายหน้าอย่างจริงจัง.
"จงซานชื่นชมประมุขชราที่มีจิตใจที่กล้าหาญ,ในเมื่อเผ่าจิงมีภารกิจจากโบราณ,แน่นอนว่าเข้าเข้าใจจึงได้เดินทางมาด้วยความนับถือ,ไม่มีทางที่จะทำให้เผ่าจิงของท่านต้องลำบากใจ!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,จิงอวิ๋นเทียนที่รู้สึกอับอายเล็กน้อย,ทว่าจิงอวิ๋นเทียนก็ไม่สามารถนำมันมาพูดได้อีกแล้วเช่นกัน.
"เช่นนั้นเซิ่งหวังจงมีเหตุผลใดถึงจะยอมมอบเจดีย์หมื่นกระจกให้กับเผ่าจิง?"จิงอวิ๋นเทียนที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"เจดีย์หมื่นกระจกนั้น,กล่าวได้ว่าในอดีตนั้นเพื่อสิ่งนี้,ข้าเองก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จิงอวิ๋นเทียนขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,จิงอวิ๋นเทียนไม่ต้องการฟังเรื่องอื่น,เขาเพียงต้องการรู้เงื่อนไขเท่านั้น.
"เอาล่ะ,ที่จริงข้ามีสองเงื่อนไข,หากว่าท่านรับปาก,ข้าจะมอบเจดีย์หมื่นกระจกคืนให้ในทันที!"จงซานที่ไม่กล่าวอ้อมค้อม.
"อืม,เซิ่งหวังจงเชิญกล่าว!"
"เรื่องแรก,ข้าต้องการยกแก้พิษเม็ดยาเทวะสกัดวิญญาณ,หรือวิธีในการปรงยาเม็ดยาสกัดวิญญาณ!"จงซานกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หืม?"จิงอวิ๋นเทียนที่ตกใจเล็กน้อย.
จิงอวิ๋นเทียนนั้นเตรียมที่จะขึ้นเขียงให้สับแล้ว,ทว่าคำขอแรกของจงซาน,คาดไม่ถึงเลยว่าจะง่ายดายเพียงนี้,สองเงื่อนไข,นี่ยังถือเป็นเงื่อนไขอย่างงั้นรึ?
"พูดเรื่องจริงรึ?"จิงอวิ๋นเทียนที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ใช่,นี่คือเงื่อนไขแรก!"จงซานกล่าว.
"ได้,นี่คือผลไม้ดองผลึก,สามารถทำลายฤทธิ์ของเม็ดยาเทวะสกัดวิญญาณได้!"จงอวิ๋นเทียนที่นำกล่องหยกออกมา,ภายในกล่องหยกนั้นมีผลไม้สีม่วงที่ส่องแสงสีม่วงอยู่.
จงซานที่จ้องมองไปยังผลไม้ดองผลึกหากแต่ไม่กล่าวอะไร.
"เซิ่งหวังจงโปรดวางใจ,แม้นว่าผลไม้ดองผลึกนี้จะมีคนไม่รู้จักมากนัก,ทว่ามันสามารถแก้ฤทธิ์ของเม็ดยาเทวะสกัดวิญญาณได้อย่างแน่นอน!"จิงอวิ๋นเทียนกล่าวยืนยัน.
"ดี,ข้าเชื่อท่าน!"จงซานที่เผยยิ้มออกมา.
"เซิ่งหวังจงเงื่อนไขข้อสองล่ะ,หากว่าเผ่าจิงทำได้,พวกเราจะไม่ผัดผ่อนแน่นอน!"จิงอวิ๋นเทียนกล่าว.
"อืม,ได้!"จงซานพยักหน้า.
จิงอวิ๋นเทียนที่จ้องมองไปยังจงซาน,รอคอยให้ให้จงซานนำเขาขึ้นเขียงอีกรอบ.
"เงื่อนไขข้อสอง,เผ่าจิงของเจ้า,ภายในหนึ่งพันปี,ห้ามเข้าหรือสร้างความขัดแย้งใดๆในโลกใบใหญ่."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หืม? จิงอวิ๋นเทียนที่ตกใจเล็กน้อย.
"ทั่วทั้งเผ่าจิง,ท่านคิดว่าทำได้หรือไม่?"จงซานเอ่ยถาม.
"อะไร?
หมายความว่าอย่างไร?"จิงอวิ๋นเทียนแทบไม่อยากเชื่อ.
"เผ่าจิงของท่านภายในหนึ่งพันปีนี้,ห้ามเข้าไปในโลกใบใหญ่หรือสร้างความขัดแย้งใดๆ!"จงซานที่กล่าวย้ำอีกครั้ง.
ฟังเหตุผลข้อสอง,ใบหน้าของจิงอวิ๋นเทียนที่เผยท่าทางแปลกๆ,เงื่อนไขนี้?
ห้ามไม่ให้เข้าไปในโลกใบใหญ่สร้างความขัดแย้ง,ไม่ใช่ว่ามันคือหลักการของเผ่าจิงอย่างงั้นรึ?
จงซานไม่เข้าใจ,จึงได้ตั้งเงื่อนไขนี้รึ?
เป้าหมายของจงซานคืออะไร?
"ก่อนหน้านี้บุตรชายของท่านได้เอ่ยถึง,ลูกหลายของผ่านกู๋?
ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร,ทว่าข้ารู้ว่าพวกเขานั้นเตรียมที่จะป่วนตระกูลจิงของท่าน,เงื่อนไขข้อสองของข้านั้น,ไม่รู้ว่าเจ้าจะรับปากได้หรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เงื่อนไขที่จงซานให้มานั้น,จิงอวิ๋นเทียนที่รู้สึกว่ามันง่ายยิงนัก,แทบไม่จำเป็นต้องคิดด้วยซ้ำ,หากแต่จงซานต้องการทำเรื่องไร้สาระเพียงเท่านี้รึ?!
แน่นอน,จงซานนั้นเคยทำการค้าขาดทุนรึ? เงื่อนไขข้อแรกนั้นไม่มีอะไร,ทว่าเงื่อนไขข้อสองนั้นมีความนัยน์ที่ซ่อนอยู่,ที่ไม่มีน้ำรั่วเลยสักหยุด,แต่มันถูกฉาบด้วยแผนการของจงซาน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น