Immortality Chapter 1264 The responsibility shirks
Chapter 1264 The responsibility shirks
责任推脱
ปัดความรับผิดชอบ.
"เผ่าจิง,ข้าจะกลับมาล้างแค้นแน่,ข้าจะกลับทวงแค้นอย่างแน่นอน,เจ้ารอไว้เลย,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
กงกงจากไปอย่างสบายๆ,ไม่ต้องบอกว่าจากไปด้วยความเกลียดชัง,หนีไป,ไม่ใช่ว่าหวาดกลัว,แต่เป็นชัยชนะ,เพราะว่าการหนีไปในครั้งนี้,ทำให้เผ่าจิงต้องอยู่ในความหวาดผวาในอนาคต,กงกงที่ถูกคุมขังมานานไป,เขาที่ได้รับบาดเจ็บ,ความแค้นนี้มากมายยิ่งใหญ่นัก.
แม้นจะหนีไป,ก็ยังทำให้เผ่าจิงสองคนได้รับบาดเจ็บหนัก.
เผ่าอู7-8
คนไล่ตามไป,ทว่าก็ไม่สามารถทำอะไรได้,กงกงแข็งแกร่งมาก,แม้แต่ประมุขถึงไล่ตามทันที,ทว่าก็ไม่สามารถับตัวหรือรั้งเอาไว้ได้.
เผ่าจิงมีความสามารถที่ยอดเยี่ยม,เผ่าอู่เองมีรึที่จะไม่มีความสามารถ?
"โฮกกกกก!"
เหล่าคนเผ่าจิงที่คำรามออกมาด้วยความโกรธและเศร้าใจ,กงกงหนีไปแล้ว,และยังทำให้เผ่าจิงมากมายได้รับบาดเจ็บ,เผ่าจิงทั้งหมดได้รับความเสียหาย,แม้แต่ทำให้ท่านหญิงหนีหว๋าผิดหวัง.
"มันเป็นใครกัน!"อาวุโสเผ่าจิงที่คำรามออกมาในทันที.
พริบตานั้น,สายตาของเผ่าจิงที่หันไปมองจับจ้องไปยังทิศทางของจงซาน.
ที่ไกลออกไป,จงซานยืนกอดอก,และอีกสามผู้ฝึกตนด้านหลังที่กำลังรอคอยอย่างสนใจ.
"วูซซซซซซ!"
สายลมที่ระเบิดพัดเผ่าออกไปด้านข้าง,อาวุโสคนหนึ่งที่พุ่งมาก่อนใครด้วยความโกรธ.
"ตูมมมมมมม!"
จินเผิงที่กำลังจับจ้อง,เทียนเต๋าสีทองปรากฏ,ง้าวฟางเทียนฮวาจีที่ตวัดออก,กระแทกอาวุโสเผาจิงที่พุ่งเข้ามา.
"วูซซซซ!"
สายลมที่ระเบิดออกไปอีกหลายสาย,จากที่ไกลออกมา,เหล่าอาวุโสเผาจิงที่บินมากันอย่างถ้วนหน้า,เทียนเต๋าที่ถูกใช้ออกมา,ปกคลุมพื้นที่รอบๆ.
เหล่าอาวุโสเผ่าจิงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,เพราะพวกเขารู้ได้ในทันที,ว่ากงกงที่หนีไปได้นั้นเพราะคนกลุ่มนี้,ที่นำภัยพิบัติมาให้,คนเหล่านี้ได้ทำลายความเชื่อใจของท่านหญิงนวีหว่าที่มีต่อพวกเขา.
เทียนเต๋าสิบสองเส้นที่หมุนวนรอบๆภูเขา,ทว่าบนภูเขาปรากฏสายลมที่โบกพัน,หากแต่จงซานยังคงสุขุม,เสื้อผ้าโบกสบัด,ไม่สนใจเทียนเต๋าทั้งสิบสองเส้นแต่อย่างใด.
ส่วนจินเผิง,เต้าเหรินถูและโหลวซิงเฉิน,ปลดปล่อยเทียนเต๋าออกมาเช่นกัน,พวกเขาที่เข้ารับรู้ว่าจะต้องปกป้องราชาของพวกเขา.
"เจ้าพวกโจรชั่วพวกเจ้าทำอะไร,ถึงกับปล่อยให้ปิศาจร้ายกงกงหนีไป,แส่หาความตาย!"เซียนบรรพชนที่ถูกจินเผิงฟาดกระเด็นออกไปก่อนหน้านี้คำรามออกมาเสียงดัง.
จากนั้น,เหล่าเซียนบรรพชนคนอื่นๆที่เตรียมที่จะลงมือ.
กลิ่นอายที่หนักหน่วงรุนแรงทรงพลังกำลังโถมทับลงมา,เหมือนดั่งพายุพัดเผ่าอย่างหนักหน่วง,พร้อมที่จะทำลายล้างยอดเขาดังกล่าวให้สลายหายไป.
หากเป็นในอดีต,เทือกเขาดังกล่าวคงพังทลายไปเรียบร้อยแล้ว,ทว่าจงซานที่ยืนอยู่บนยอดเขานั้น,ทำให้ยอดเขาไม่สั่นไหวแม้สักเล็กน้อย,พายุที่หนักหน่วงรุนแรงนั้นไม่สามารถกระทำอะไรยอดเขาดังกล่าวได้เลย.
"หยุด!"เสียงตะโกนที่ดังก้องปรากฏขึ้นในทันที.
ชายชราเผ่าจิงผมสีทอง.
เสียงดังกล่าวทรงพลังจริงๆ,พริบตาที่มันดังขึ้น,เผ่าจิงทั้งหมดที่หยุดชะงักในทันที.
"ประมุข!"เผ่าจิงที่แสดงท่าทางไม่สนใจ.
ประมุขชราที่ไม่สนใจคนอื่นๆ,ทว่าบินร่อนลงมาด้านล่าง,จ้องมองจงซานอย่างไม่พอใจ.
จงซานหาได้สนใจเหล่าเผ่าจิงที่โกรธเกรี้ยวเขา,ทว่าจ้องมองไปยังประมุขชรา.
"ประมุขเผ่าจิง? ข้ารอเจ้ามาหนึ่งเดือน,ท้ายที่สุดก็ยินดีออกมาพบข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จงซานรู้ดีว่าหนึ่งเดือนก่อนนั้น,ภายในเผ่าจิงเองต้องมีปัญหากันอย่างแน่นอน,ดังนั้น,เพื่อหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิด,จึงได้เอ่ยหัวข้อหลักออกมาก่อน.
"ออกมา? หนึ่งเดือน?"ประมุขชราที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เจ้าโจรชั่วสารเลว,ปลดปล่อยปิศาจกงกงไป,ข้าจะเป็นตัวแทนเผ่าจิงทวงความยุติธรรม,สังหารเจ้า!"เผ่าจิงคนหนึ่งที่คำรามออกมาเสียงดัง.
ระหว่างนั้น,เผ่าจิงคนดังกล่าวก็ฟาดฝ่ามือตรงมายังจงซาน,แน่นอนว่าคนๆนั้นก็คือประมุขน้อยเผ่าจิง,กงกงหนีไป,เผ่าจิงย่อมต้องโกรธแค้น,เพื่อที่หลีกเลียงสิ่งที่เขาต้องแบกรับ,แน่นอนว่าเขาจะต้องโยนทุกอย่างไปที่อีกฝ่ายแต่นอน.
ประมุขน้อยที่ลงมือ,อาวุโสอีกหลายคนก็ลงมือด้วยเช่นกัน.
"ตูมมมม!"
โหลวซิงเฉินที่ใช้ทักษะเวลาออกมา,ทันทีที่ทักษะ,ช้า,ถูกใช้ออกมา,เต้าเหรินถูและจินเผิงที่โจมตีออกไป,กระแทกเผ่าจิงทั้งสี่คนลอยออกไปทันที.
"การจัดการเผ่าที่ล้มเหลว,ตรงไหนควรไม่ควร,ประมุขไร้ซึ่งอำนาจ,คนในเผ่าไม่เข้าใจธรรมเนียม,ไม่สงสัยเลยว่าเผ่าจิงจึงไม่สามารถรุ่งเรื่องได้!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หยุด!"ประมุขเผ่าที่ตะโกนเสียงดัง.
ประมุขที่กำลังโกรธเกรี้ยว,ขณะที่พวกเขากำลังลงมือก็ถูกสังหยุด,คำพูดของจงซานที่ตำหนิประมุขตัวเอง,เหล่าคนในเผ่าที่โกรธเกรี้ยวขึ้นอีกครั้ง,แต่ก็ต้องทน.
เป็นความจริง,ประมุขชราที่ไม่ได้เผยความโกรธออกมา,ถึงพวกเขาจะโกรธเกรี้ยวแต่ก็ทำได้แค่ต้องทนรอ.
"ท่านพ่อ,พวกมันปล่อยกงกง,อย่าไปฟังพวกมัน!"ประมุขน้อยที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"หุบปาก!"ประมุขชรากล่าวอย่างเคร่งขรึม.
ประมุขน้อยที่ถูกเอ็ด,ประมุขชราที่จ้องมองไปยังจงซาน,แววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวดุร้าย,"เจ้าปล่อยกงกง,ทำความผิดบาปอย่างใหญ่หลวง,ตอนนี้ยังต้องการจะใส่ร้ายตระกูลข้าอย่างงั้นรึ?"
"ผิดบาปอย่างงั้นรึ? เกินไป,ข้าได้พยายามที่จะแสดงความเคารพต่อพวกเจ้าแล้ว,แต่พวกเจ้ากลับปฏิเสธ,ความอดทนข้า
มันเกินขีดจำกัด,หากเจ้าไม่ยินดีที่จะพบกับข้า,ก็สามารถปฏิเสธ,ทำไมยังเก็บจดหมายแนะนำตัวข้าไว้,ผัดผ่อนเวลาไปเรื่อยๆ?"จงซานที่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"จดหมายแนะนำตัว?"ประมุขชราที่ดวงตาหรี่เล็กลง,ราวกับพบกับเรื่องราวที่ไม่สู้ดีนัก.
"หุบปาก,เจ้าพวกโจรชั่ว...!"ประมุขน้อยที่คำรามลั่นโต้ออกไปในทันที.
"บังอาจ!"ประมุขชราที่จ้องเขม็ง.
"ท่านพ่อ,พวกมัน............!”
"ข้ายังไม่ตาย!"ประมุขชราที่คำรามออกมาเสียงดังด้วยความเย็นชา,เห็นชัดเจน,เขาพบว่าเรื่องทั้งหมดนี้เกี่ยวกับบุตรชายของตัวเอง.
การตัดสินใจของตระกูลจำเป็นต้องขึ้นอยู่กับผู้นำทั้งหมด,ประมุขชรา,แม้นว่าจะรักบุตรของตัวเอง,ทว่าเรื่องนี้ก็ทำให้เขาโกรธเกรี้ยว.
"นี่คงเป็นประมุขน้อย?
จดหมายแนะนำตัวของข้าได้ส่งมอบไปกว่าหนึ่งเดือนแล้ว,นี่ยังไม่มอบให้กับประมุขอยู่อีกรึ?
หรือว่าเจ้าได้กลายเป็นประมุขคนใหม่แล้ว?"จงซานกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
คำพูดของจงซาน,ทำให้ความโกรธเกรี้ยวในใจมากมายอยู่แล้ว,ทำให้เวลานี้ประมุขน้อยแทบระเบิดความโกรธที่เต็มปอดออกมา.
"เจ้า!"ประมุขน้อยที่หน้าเปลี่ยนสี.
ภายในใจของเขาที่โกรธเกรี้ยว,เขาที่พยายามระงับข่มเอาไว้,ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะโยนความรับผิดชอบมาที่เขาอย่างงงั้นรึ?
นอกจากนี้ยังดูเหมือนว่าบิดาของเขายังรับฟังคำพูดมันอีก.
การที่ประมุขน้อยรับจดหมายแนะนำตัวมานั้น,เมื่อคิดแล้วก็ไม่ใช่ความลับอะไร,ต้องไม่ลืมว่าบิดาของเขาเป็นประมุข,เรื่องนี้ไม่สามารถปกปิดได้แน่.
"ถุยย,เจ้าพูดจาไร้สาระ,ต้องการหลอกลวงเผ่าจิง!"ประมุขน้อยที่ตะโกนออกไปเสียงดังในทันที.
"หลอกลวง,แต่เจ้าไม่มีสิทธิตัดสินใจ,เจ้าไม่ใช้ประมุขเผ่าจิง!"จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
ใบหน้าของประมุขน้อยที่กระตุก,จ้องมองจงซานที่ไร้อารมณ์,ประมุขน้อยแทบจะสาปแช่งเขาในทันที.
ประมุขชราที่ไม่ตำหนิบุตรชายของตน,ทว่าจ้องมองจงซานด้วยความเย็นชา,"เรื่องของเผ่าจิง,ไม่ใช่เรื่องที่คนนอกจากมายุ่งเกี่ยว,เจ้าปล่อยตัวกงกง,สร้างความวุ่นวายในเผ่าจิง,วันนี้,หากไม่สารภาพมาล่ะก็,จะไม่มีใครสามารถก้าวออกไปได้แม้แต่ก้าวเดียว!"
ประมุขที่โกรธเกรี้ยว,เหล่าอาวุโสเผ่าจิงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง,พวกเขาที่นำอาวุธออกมา,ขอเพียงประมุขสั่ง,พวกเขาจะลงมือทันที.
จงซานที่ไม่รีบร้อนหรือกระวนกระวายแต่อย่างใด,"กงกง?
ข้าไม่รู้จักกงกง,ทว่าข้ารู้ใครคือกงกง,หากแต่มันเทียบกับสิ่งที่ข้าเอ่ยถึงในจดหมายแนะนำตัวอย่างไร,กงกงไม่สามารถเทียบได้!"
"บัดซบสารเลว,เจ้ายังสร้างความสับสนให้คนอื่นอีกรึ?!"ประมุขน้อยที่คำรามลั่น.
"เผ่าจิงต้อนรับคนอื่นแบบนี้เองรึ?"จงซานกล่าวหยัน.
ประมุขชราจ้องมองจงซาน,เห็นท่าทางเหยียดหยันของจงซานจึงได้เอ่ยออกมาว่า,"กงกงไม่สามารถเทียบได้อย่างงั้นรึ?
เจ้าพูดจาใหญ่โตจริงๆ!"
"เจ้าไม่ดู,แล้วจะรู้ได้อย่างไร?"จงซานเอ่ยออกมาอย่างนุ่มนวล.
"ท่านพ่อ,อย่าไปฟังมัน,มันโกหก!"ประมุขน้อยที่เผยท่าทางร้อนรน.
ประมุขชราที่จ้องมองจงซาน,เห็นจงซานที่ยังคงสุขุม,ภายในใจรู้สึกสังหรใจไม่ดีนัก.
"จิงปิง,ส่งจดหมายแนะนำตัวมา!"อาวุโสชรากล่าว.
"ท่านพ่อ,ท่าน,ท่านเชื่อมัน,แต่ไม่เชื่อข้าอย่างงั้นรึ?!"ประมุขน้อยจิงปิงที่กลายเป็นร้อนรน.
อาวุโสชราที่ดวงตาเบิกกว้าง,"ส่งมา!!"
แม้นว่าคนเหล่านี้จะปล่อยตัวกงกงไป,ทว่าหลักฐานที่มี,จิงปิงก็ไม่แคล้วที่ต้องรับผิดชอบ,ในเวลานี้เรื่องเผ่าไม่สำคัญ,ก็ไม่สามารถเอ่ยได้เต็มปาก.
"ครับ!"หลังจากนั้นจิงปิงที่โอดครวญออกมา.
จดหมายแนะนำตัวที่ถูกส่งให้กับประมุขชรา.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองประมุขชรา,แน่นอน,ทุกคนไม่ได้สนใจจดหมายแนะนำตัวแต่อย่างใด,ทุกคนเพียงแค่รอคอสั่งจากประมุขเท่านั้น.
ประมุขชราที่เผยท่าทางเหยียดหยันจดหมายแนะนำตัว,ทว่าเพื่อความชัดเจน,เขาจึงได้ต้องตรวจสอบ.
เขาที่เปิดจดหมายแนะนำตัว,ทว่าในเวลานั้นเขาที่เห็นรูปเจดีย์ด้านใน.
"หอคอยหมื่นกระจก?"ประมุขชราดวงตาหดเกร็ง.
จากนั้นก็จ้องมองอักษรที่อยู่ด้านบน.
"ขอเข้าพบเกี่ยวกับเรื่องหอคอยหมื่นกระจก,หวังว่าจะได้พบประมุข!"
พูดคุยเกี่ยวกับหอคอยหมื่นกระจก?
หวังว่าจะได้พบ? นี่คือการขออนุญาต,เผยความจริงใจ,ไม่ได้เอ่ยท่าทางหยิ่งผยอง,ไม่มีท่าทางคุกคาม,เห็นชัดเจนว่าเป็นจดหมายแนะนำตัวเพื่อที่จะต่อรองกันโดยเท่าเทียม.
หอคอยหมื่นกระจก,เผ่าจิงที่รอคอยสมบัติชิ้นนี้มานาน,อยู่ในมือเขา?
เขากำลังจะส่งมอบกลับคืนมาก,หากแต่เผ่าจิงกลับปล่อยให้รอคอยถึงหนึ่งเดือนอย่างงั้นรึ?
พวกเขาที่ถูกดูแคลนจนโกรธเกรี้ยวจึงได้โจมตีออกมา.
ความโกรธเกรี้ยวก่อนหน้านี้หายไปหมด,อะไรที่เป็นจริงหรือปลอม,นี่คือจดหมายแนะนำตัวด้วยความสุภาพ,ทำให้ประมุขชรารู้สึกอับอายขึ้นมาในทันที.
เผ่าจิงคนอื่นๆที่จ้องมองใบหน้าของประมุขชรา,ทันใดนั้นก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย.
"ท่านพ่อ,พวกมันโกหก,เจ้าพวกโจรมันหลอกลวง!"จิงปิงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"สารเลว,นี่นะรึเรื่องไม่สำคัญ,ทำไมไม่แจ้งข้า?"ประมุขชราที่โกรธเกรี้ยวออกมาในทันที.
แน่นอนคนอื่นๆที่เผยท่าทางสนใจขึ้นมาในทันที.
"เขาบอกกว่าเขามีหอคอยหมื่นกระจก,แต่หอคอยหมื่นกระจกนั้นถูกทำลายไปพันปีที่แล้ว,ลูกหลายผ่านกู๋เอ่ยด้วยตัวเอง,พวกเขาบอกด้วยตัวเอง!"จิงปิงที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
หอคอยหมื่นกระจก? อาวุโสทุกคนที่ดวงตาหดเกร็ง.
ลูกหลานผ่านกู๋?
จงซานที่อยู่ข้างๆขมวดคิ้วไปมา,แววตาที่เผยท่าทางจริงจัง,นอกจากเขาแล้ว,ยังมีกลุ่มอิทธิพลอื่นที่เริ่มเจรจากับเผ่าจิงแล้วรึ?
จิงปิงเริ่มรู้สึกว่าพูดอะไรไปก็ไร้ประโยชน์,บิดาของเขาที่กำลังโกรธเกรี้ยวแล้ว.
"ข้าสั่งให้เจ้าไม่ให้ติดต่อกับพวกเขา,นี่เจ้าไม่เชื่อฟังคำพูดของข้าเลยอย่างงั้นรึ?"ประมุขชราที่เอ่ยออกมาด้วยความโกรธ.
"ข้า,ข้า!"จิงปิงที่ไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมาได้.
ประมุขชราที่ไม่มองไปยังจิงปิงอีกต่อไป,เขาที่จ้องมองไปยังจงซานและกล่าวออกมาว่า,"ประมุขชราเผ่าจิง,จิงอวิ๋นเทียน,ท่านผู้สูงส่งกล่าวว่ามีเจดีย์หมื่นกระจกในมือ,มีอะไรพิสูจน์อย่างงั้นรึ?"
สายตาของทุกคนที่จ้องมองจงซานด้วยความหวัง.
"เกี่ยวกับเผ่าจิง,จงซานเดินทางมาด้วยความเคารพ,ช่างน่าเศร้า,พวกเจ้าทำให้ข้าผิดหวัง!"จงซานที่ส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจยาว.
"เจ้าบัดซับ,เจ้าไม่นำเจดีย์หมื่นกระจกออกมา,เจ้าต้องการหลอกลวงพวกเรารึ?"จิงปิงที่คำรามออกมาด้วยความโกรธ.
ในครั้งนี้,ประมุขจิงอวุ๋นเทียนไม่ได้ขวางเขาเช่นกัน.
"กับการต้อนรับของเผ่าจิง,ข้าไม่กล้าให้ค่าสูงนัก,หากข้านำมันออกมา,มีหรือที่จะไม่ถูกแย่งชิง?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เจ้า!"จิงปิงที่เผยความโกรธเกรี้ยว.
ใส่ไว้ในร่างกายอย่างงั้นรึ? ประมุขชราไม่ใช่คนโง่แน่นอน,ทันใดนั้นเขาที่มีจุดที่พอจะเชื่อได้อยู่,เขาไม่ได้นำออกมา,ทว่าก็กล้ามาอยู่ที่นี้,มีอยู่กับเขา?
หากว่าเขาโกหก,เป็นไปไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมาเช่นนั้น.
Chapter 1264 The responsibility shirks
责任推脱
ปัดความรับผิดชอบ.
"เผ่าจิง,ข้าจะกลับมาล้างแค้นแน่,ข้าจะกลับทวงแค้นอย่างแน่นอน,เจ้ารอไว้เลย,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
กงกงจากไปอย่างสบายๆ,ไม่ต้องบอกว่าจากไปด้วยความเกลียดชัง,หนีไป,ไม่ใช่ว่าหวาดกลัว,แต่เป็นชัยชนะ,เพราะว่าการหนีไปในครั้งนี้,ทำให้เผ่าจิงต้องอยู่ในความหวาดผวาในอนาคต,กงกงที่ถูกคุมขังมานานไป,เขาที่ได้รับบาดเจ็บ,ความแค้นนี้มากมายยิ่งใหญ่นัก.
แม้นจะหนีไป,ก็ยังทำให้เผ่าจิงสองคนได้รับบาดเจ็บหนัก.
เผ่าอู7-8
คนไล่ตามไป,ทว่าก็ไม่สามารถทำอะไรได้,กงกงแข็งแกร่งมาก,แม้แต่ประมุขถึงไล่ตามทันที,ทว่าก็ไม่สามารถับตัวหรือรั้งเอาไว้ได้.
เผ่าจิงมีความสามารถที่ยอดเยี่ยม,เผ่าอู่เองมีรึที่จะไม่มีความสามารถ?
"โฮกกกกก!"
เหล่าคนเผ่าจิงที่คำรามออกมาด้วยความโกรธและเศร้าใจ,กงกงหนีไปแล้ว,และยังทำให้เผ่าจิงมากมายได้รับบาดเจ็บ,เผ่าจิงทั้งหมดได้รับความเสียหาย,แม้แต่ทำให้ท่านหญิงหนีหว๋าผิดหวัง.
"มันเป็นใครกัน!"อาวุโสเผ่าจิงที่คำรามออกมาในทันที.
พริบตานั้น,สายตาของเผ่าจิงที่หันไปมองจับจ้องไปยังทิศทางของจงซาน.
ที่ไกลออกไป,จงซานยืนกอดอก,และอีกสามผู้ฝึกตนด้านหลังที่กำลังรอคอยอย่างสนใจ.
"วูซซซซซซ!"
สายลมที่ระเบิดพัดเผ่าออกไปด้านข้าง,อาวุโสคนหนึ่งที่พุ่งมาก่อนใครด้วยความโกรธ.
"ตูมมมมมมม!"
จินเผิงที่กำลังจับจ้อง,เทียนเต๋าสีทองปรากฏ,ง้าวฟางเทียนฮวาจีที่ตวัดออก,กระแทกอาวุโสเผาจิงที่พุ่งเข้ามา.
"วูซซซซ!"
สายลมที่ระเบิดออกไปอีกหลายสาย,จากที่ไกลออกมา,เหล่าอาวุโสเผาจิงที่บินมากันอย่างถ้วนหน้า,เทียนเต๋าที่ถูกใช้ออกมา,ปกคลุมพื้นที่รอบๆ.
เหล่าอาวุโสเผ่าจิงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,เพราะพวกเขารู้ได้ในทันที,ว่ากงกงที่หนีไปได้นั้นเพราะคนกลุ่มนี้,ที่นำภัยพิบัติมาให้,คนเหล่านี้ได้ทำลายความเชื่อใจของท่านหญิงนวีหว่าที่มีต่อพวกเขา.
เทียนเต๋าสิบสองเส้นที่หมุนวนรอบๆภูเขา,ทว่าบนภูเขาปรากฏสายลมที่โบกพัน,หากแต่จงซานยังคงสุขุม,เสื้อผ้าโบกสบัด,ไม่สนใจเทียนเต๋าทั้งสิบสองเส้นแต่อย่างใด.
ส่วนจินเผิง,เต้าเหรินถูและโหลวซิงเฉิน,ปลดปล่อยเทียนเต๋าออกมาเช่นกัน,พวกเขาที่เข้ารับรู้ว่าจะต้องปกป้องราชาของพวกเขา.
"เจ้าพวกโจรชั่วพวกเจ้าทำอะไร,ถึงกับปล่อยให้ปิศาจร้ายกงกงหนีไป,แส่หาความตาย!"เซียนบรรพชนที่ถูกจินเผิงฟาดกระเด็นออกไปก่อนหน้านี้คำรามออกมาเสียงดัง.
จากนั้น,เหล่าเซียนบรรพชนคนอื่นๆที่เตรียมที่จะลงมือ.
กลิ่นอายที่หนักหน่วงรุนแรงทรงพลังกำลังโถมทับลงมา,เหมือนดั่งพายุพัดเผ่าอย่างหนักหน่วง,พร้อมที่จะทำลายล้างยอดเขาดังกล่าวให้สลายหายไป.
หากเป็นในอดีต,เทือกเขาดังกล่าวคงพังทลายไปเรียบร้อยแล้ว,ทว่าจงซานที่ยืนอยู่บนยอดเขานั้น,ทำให้ยอดเขาไม่สั่นไหวแม้สักเล็กน้อย,พายุที่หนักหน่วงรุนแรงนั้นไม่สามารถกระทำอะไรยอดเขาดังกล่าวได้เลย.
"หยุด!"เสียงตะโกนที่ดังก้องปรากฏขึ้นในทันที.
ชายชราเผ่าจิงผมสีทอง.
เสียงดังกล่าวทรงพลังจริงๆ,พริบตาที่มันดังขึ้น,เผ่าจิงทั้งหมดที่หยุดชะงักในทันที.
"ประมุข!"เผ่าจิงที่แสดงท่าทางไม่สนใจ.
ประมุขชราที่ไม่สนใจคนอื่นๆ,ทว่าบินร่อนลงมาด้านล่าง,จ้องมองจงซานอย่างไม่พอใจ.
จงซานหาได้สนใจเหล่าเผ่าจิงที่โกรธเกรี้ยวเขา,ทว่าจ้องมองไปยังประมุขชรา.
"ประมุขเผ่าจิง? ข้ารอเจ้ามาหนึ่งเดือน,ท้ายที่สุดก็ยินดีออกมาพบข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จงซานรู้ดีว่าหนึ่งเดือนก่อนนั้น,ภายในเผ่าจิงเองต้องมีปัญหากันอย่างแน่นอน,ดังนั้น,เพื่อหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิด,จึงได้เอ่ยหัวข้อหลักออกมาก่อน.
"ออกมา? หนึ่งเดือน?"ประมุขชราที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เจ้าโจรชั่วสารเลว,ปลดปล่อยปิศาจกงกงไป,ข้าจะเป็นตัวแทนเผ่าจิงทวงความยุติธรรม,สังหารเจ้า!"เผ่าจิงคนหนึ่งที่คำรามออกมาเสียงดัง.
ระหว่างนั้น,เผ่าจิงคนดังกล่าวก็ฟาดฝ่ามือตรงมายังจงซาน,แน่นอนว่าคนๆนั้นก็คือประมุขน้อยเผ่าจิง,กงกงหนีไป,เผ่าจิงย่อมต้องโกรธแค้น,เพื่อที่หลีกเลียงสิ่งที่เขาต้องแบกรับ,แน่นอนว่าเขาจะต้องโยนทุกอย่างไปที่อีกฝ่ายแต่นอน.
ประมุขน้อยที่ลงมือ,อาวุโสอีกหลายคนก็ลงมือด้วยเช่นกัน.
"ตูมมมม!"
โหลวซิงเฉินที่ใช้ทักษะเวลาออกมา,ทันทีที่ทักษะ,ช้า,ถูกใช้ออกมา,เต้าเหรินถูและจินเผิงที่โจมตีออกไป,กระแทกเผ่าจิงทั้งสี่คนลอยออกไปทันที.
"การจัดการเผ่าที่ล้มเหลว,ตรงไหนควรไม่ควร,ประมุขไร้ซึ่งอำนาจ,คนในเผ่าไม่เข้าใจธรรมเนียม,ไม่สงสัยเลยว่าเผ่าจิงจึงไม่สามารถรุ่งเรื่องได้!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หยุด!"ประมุขเผ่าที่ตะโกนเสียงดัง.
ประมุขที่กำลังโกรธเกรี้ยว,ขณะที่พวกเขากำลังลงมือก็ถูกสังหยุด,คำพูดของจงซานที่ตำหนิประมุขตัวเอง,เหล่าคนในเผ่าที่โกรธเกรี้ยวขึ้นอีกครั้ง,แต่ก็ต้องทน.
เป็นความจริง,ประมุขชราที่ไม่ได้เผยความโกรธออกมา,ถึงพวกเขาจะโกรธเกรี้ยวแต่ก็ทำได้แค่ต้องทนรอ.
"ท่านพ่อ,พวกมันปล่อยกงกง,อย่าไปฟังพวกมัน!"ประมุขน้อยที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"หุบปาก!"ประมุขชรากล่าวอย่างเคร่งขรึม.
ประมุขน้อยที่ถูกเอ็ด,ประมุขชราที่จ้องมองไปยังจงซาน,แววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวดุร้าย,"เจ้าปล่อยกงกง,ทำความผิดบาปอย่างใหญ่หลวง,ตอนนี้ยังต้องการจะใส่ร้ายตระกูลข้าอย่างงั้นรึ?"
"ผิดบาปอย่างงั้นรึ? เกินไป,ข้าได้พยายามที่จะแสดงความเคารพต่อพวกเจ้าแล้ว,แต่พวกเจ้ากลับปฏิเสธ,ความอดทนข้า
มันเกินขีดจำกัด,หากเจ้าไม่ยินดีที่จะพบกับข้า,ก็สามารถปฏิเสธ,ทำไมยังเก็บจดหมายแนะนำตัวข้าไว้,ผัดผ่อนเวลาไปเรื่อยๆ?"จงซานที่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"จดหมายแนะนำตัว?"ประมุขชราที่ดวงตาหรี่เล็กลง,ราวกับพบกับเรื่องราวที่ไม่สู้ดีนัก.
"หุบปาก,เจ้าพวกโจรชั่ว...!"ประมุขน้อยที่คำรามลั่นโต้ออกไปในทันที.
"บังอาจ!"ประมุขชราที่จ้องเขม็ง.
"ท่านพ่อ,พวกมัน............!”
"ข้ายังไม่ตาย!"ประมุขชราที่คำรามออกมาเสียงดังด้วยความเย็นชา,เห็นชัดเจน,เขาพบว่าเรื่องทั้งหมดนี้เกี่ยวกับบุตรชายของตัวเอง.
การตัดสินใจของตระกูลจำเป็นต้องขึ้นอยู่กับผู้นำทั้งหมด,ประมุขชรา,แม้นว่าจะรักบุตรของตัวเอง,ทว่าเรื่องนี้ก็ทำให้เขาโกรธเกรี้ยว.
"นี่คงเป็นประมุขน้อย?
จดหมายแนะนำตัวของข้าได้ส่งมอบไปกว่าหนึ่งเดือนแล้ว,นี่ยังไม่มอบให้กับประมุขอยู่อีกรึ?
หรือว่าเจ้าได้กลายเป็นประมุขคนใหม่แล้ว?"จงซานกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
คำพูดของจงซาน,ทำให้ความโกรธเกรี้ยวในใจมากมายอยู่แล้ว,ทำให้เวลานี้ประมุขน้อยแทบระเบิดความโกรธที่เต็มปอดออกมา.
"เจ้า!"ประมุขน้อยที่หน้าเปลี่ยนสี.
ภายในใจของเขาที่โกรธเกรี้ยว,เขาที่พยายามระงับข่มเอาไว้,ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะโยนความรับผิดชอบมาที่เขาอย่างงงั้นรึ?
นอกจากนี้ยังดูเหมือนว่าบิดาของเขายังรับฟังคำพูดมันอีก.
การที่ประมุขน้อยรับจดหมายแนะนำตัวมานั้น,เมื่อคิดแล้วก็ไม่ใช่ความลับอะไร,ต้องไม่ลืมว่าบิดาของเขาเป็นประมุข,เรื่องนี้ไม่สามารถปกปิดได้แน่.
"ถุยย,เจ้าพูดจาไร้สาระ,ต้องการหลอกลวงเผ่าจิง!"ประมุขน้อยที่ตะโกนออกไปเสียงดังในทันที.
"หลอกลวง,แต่เจ้าไม่มีสิทธิตัดสินใจ,เจ้าไม่ใช้ประมุขเผ่าจิง!"จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
ใบหน้าของประมุขน้อยที่กระตุก,จ้องมองจงซานที่ไร้อารมณ์,ประมุขน้อยแทบจะสาปแช่งเขาในทันที.
ประมุขชราที่ไม่ตำหนิบุตรชายของตน,ทว่าจ้องมองจงซานด้วยความเย็นชา,"เรื่องของเผ่าจิง,ไม่ใช่เรื่องที่คนนอกจากมายุ่งเกี่ยว,เจ้าปล่อยตัวกงกง,สร้างความวุ่นวายในเผ่าจิง,วันนี้,หากไม่สารภาพมาล่ะก็,จะไม่มีใครสามารถก้าวออกไปได้แม้แต่ก้าวเดียว!"
ประมุขที่โกรธเกรี้ยว,เหล่าอาวุโสเผ่าจิงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง,พวกเขาที่นำอาวุธออกมา,ขอเพียงประมุขสั่ง,พวกเขาจะลงมือทันที.
จงซานที่ไม่รีบร้อนหรือกระวนกระวายแต่อย่างใด,"กงกง?
ข้าไม่รู้จักกงกง,ทว่าข้ารู้ใครคือกงกง,หากแต่มันเทียบกับสิ่งที่ข้าเอ่ยถึงในจดหมายแนะนำตัวอย่างไร,กงกงไม่สามารถเทียบได้!"
"บัดซบสารเลว,เจ้ายังสร้างความสับสนให้คนอื่นอีกรึ?!"ประมุขน้อยที่คำรามลั่น.
"เผ่าจิงต้อนรับคนอื่นแบบนี้เองรึ?"จงซานกล่าวหยัน.
ประมุขชราจ้องมองจงซาน,เห็นท่าทางเหยียดหยันของจงซานจึงได้เอ่ยออกมาว่า,"กงกงไม่สามารถเทียบได้อย่างงั้นรึ?
เจ้าพูดจาใหญ่โตจริงๆ!"
"เจ้าไม่ดู,แล้วจะรู้ได้อย่างไร?"จงซานเอ่ยออกมาอย่างนุ่มนวล.
"ท่านพ่อ,อย่าไปฟังมัน,มันโกหก!"ประมุขน้อยที่เผยท่าทางร้อนรน.
ประมุขชราที่จ้องมองจงซาน,เห็นจงซานที่ยังคงสุขุม,ภายในใจรู้สึกสังหรใจไม่ดีนัก.
"จิงปิง,ส่งจดหมายแนะนำตัวมา!"อาวุโสชรากล่าว.
"ท่านพ่อ,ท่าน,ท่านเชื่อมัน,แต่ไม่เชื่อข้าอย่างงั้นรึ?!"ประมุขน้อยจิงปิงที่กลายเป็นร้อนรน.
อาวุโสชราที่ดวงตาเบิกกว้าง,"ส่งมา!!"
แม้นว่าคนเหล่านี้จะปล่อยตัวกงกงไป,ทว่าหลักฐานที่มี,จิงปิงก็ไม่แคล้วที่ต้องรับผิดชอบ,ในเวลานี้เรื่องเผ่าไม่สำคัญ,ก็ไม่สามารถเอ่ยได้เต็มปาก.
"ครับ!"หลังจากนั้นจิงปิงที่โอดครวญออกมา.
จดหมายแนะนำตัวที่ถูกส่งให้กับประมุขชรา.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองประมุขชรา,แน่นอน,ทุกคนไม่ได้สนใจจดหมายแนะนำตัวแต่อย่างใด,ทุกคนเพียงแค่รอคอสั่งจากประมุขเท่านั้น.
ประมุขชราที่เผยท่าทางเหยียดหยันจดหมายแนะนำตัว,ทว่าเพื่อความชัดเจน,เขาจึงได้ต้องตรวจสอบ.
เขาที่เปิดจดหมายแนะนำตัว,ทว่าในเวลานั้นเขาที่เห็นรูปเจดีย์ด้านใน.
"หอคอยหมื่นกระจก?"ประมุขชราดวงตาหดเกร็ง.
จากนั้นก็จ้องมองอักษรที่อยู่ด้านบน.
"ขอเข้าพบเกี่ยวกับเรื่องหอคอยหมื่นกระจก,หวังว่าจะได้พบประมุข!"
พูดคุยเกี่ยวกับหอคอยหมื่นกระจก?
หวังว่าจะได้พบ? นี่คือการขออนุญาต,เผยความจริงใจ,ไม่ได้เอ่ยท่าทางหยิ่งผยอง,ไม่มีท่าทางคุกคาม,เห็นชัดเจนว่าเป็นจดหมายแนะนำตัวเพื่อที่จะต่อรองกันโดยเท่าเทียม.
หอคอยหมื่นกระจก,เผ่าจิงที่รอคอยสมบัติชิ้นนี้มานาน,อยู่ในมือเขา?
เขากำลังจะส่งมอบกลับคืนมาก,หากแต่เผ่าจิงกลับปล่อยให้รอคอยถึงหนึ่งเดือนอย่างงั้นรึ?
พวกเขาที่ถูกดูแคลนจนโกรธเกรี้ยวจึงได้โจมตีออกมา.
ความโกรธเกรี้ยวก่อนหน้านี้หายไปหมด,อะไรที่เป็นจริงหรือปลอม,นี่คือจดหมายแนะนำตัวด้วยความสุภาพ,ทำให้ประมุขชรารู้สึกอับอายขึ้นมาในทันที.
เผ่าจิงคนอื่นๆที่จ้องมองใบหน้าของประมุขชรา,ทันใดนั้นก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย.
"ท่านพ่อ,พวกมันโกหก,เจ้าพวกโจรมันหลอกลวง!"จิงปิงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"สารเลว,นี่นะรึเรื่องไม่สำคัญ,ทำไมไม่แจ้งข้า?"ประมุขชราที่โกรธเกรี้ยวออกมาในทันที.
แน่นอนคนอื่นๆที่เผยท่าทางสนใจขึ้นมาในทันที.
"เขาบอกกว่าเขามีหอคอยหมื่นกระจก,แต่หอคอยหมื่นกระจกนั้นถูกทำลายไปพันปีที่แล้ว,ลูกหลายผ่านกู๋เอ่ยด้วยตัวเอง,พวกเขาบอกด้วยตัวเอง!"จิงปิงที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
หอคอยหมื่นกระจก? อาวุโสทุกคนที่ดวงตาหดเกร็ง.
ลูกหลานผ่านกู๋?
จงซานที่อยู่ข้างๆขมวดคิ้วไปมา,แววตาที่เผยท่าทางจริงจัง,นอกจากเขาแล้ว,ยังมีกลุ่มอิทธิพลอื่นที่เริ่มเจรจากับเผ่าจิงแล้วรึ?
จิงปิงเริ่มรู้สึกว่าพูดอะไรไปก็ไร้ประโยชน์,บิดาของเขาที่กำลังโกรธเกรี้ยวแล้ว.
"ข้าสั่งให้เจ้าไม่ให้ติดต่อกับพวกเขา,นี่เจ้าไม่เชื่อฟังคำพูดของข้าเลยอย่างงั้นรึ?"ประมุขชราที่เอ่ยออกมาด้วยความโกรธ.
"ข้า,ข้า!"จิงปิงที่ไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมาได้.
ประมุขชราที่ไม่มองไปยังจิงปิงอีกต่อไป,เขาที่จ้องมองไปยังจงซานและกล่าวออกมาว่า,"ประมุขชราเผ่าจิง,จิงอวิ๋นเทียน,ท่านผู้สูงส่งกล่าวว่ามีเจดีย์หมื่นกระจกในมือ,มีอะไรพิสูจน์อย่างงั้นรึ?"
สายตาของทุกคนที่จ้องมองจงซานด้วยความหวัง.
"เกี่ยวกับเผ่าจิง,จงซานเดินทางมาด้วยความเคารพ,ช่างน่าเศร้า,พวกเจ้าทำให้ข้าผิดหวัง!"จงซานที่ส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจยาว.
"เจ้าบัดซับ,เจ้าไม่นำเจดีย์หมื่นกระจกออกมา,เจ้าต้องการหลอกลวงพวกเรารึ?"จิงปิงที่คำรามออกมาด้วยความโกรธ.
ในครั้งนี้,ประมุขจิงอวุ๋นเทียนไม่ได้ขวางเขาเช่นกัน.
"กับการต้อนรับของเผ่าจิง,ข้าไม่กล้าให้ค่าสูงนัก,หากข้านำมันออกมา,มีหรือที่จะไม่ถูกแย่งชิง?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เจ้า!"จิงปิงที่เผยความโกรธเกรี้ยว.
ใส่ไว้ในร่างกายอย่างงั้นรึ? ประมุขชราไม่ใช่คนโง่แน่นอน,ทันใดนั้นเขาที่มีจุดที่พอจะเชื่อได้อยู่,เขาไม่ได้นำออกมา,ทว่าก็กล้ามาอยู่ที่นี้,มีอยู่กับเขา?
หากว่าเขาโกหก,เป็นไปไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมาเช่นนั้น.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น