Immortality Chapter 1258 Because there are me in
Chapter 1258 Because there are me in
因为有我在
เพราะมีข้าอยู่.
จงซาน?
ได้ยินคำสองคำนี้,เป่ยชิงซือราวกับถูกค้อนทุบอย่างรุนแรง,จนคล้ายกับรู้สึกร่างกายจมลึกลงไปใต้พื้น.
จงซาน? จงซานอย่างงั้นรึ?
แทบจะในทันที,น้ำตาของนางที่ไหลบ่าอาบไปทั้งสองแก้มในทันที.
"เจ้าตำหนักน้อย,ท่านไม่ไปอย่างงั้นรึ?นั่นคือจงซานทีท่านเคยกล่าวถึง!"เสี่ยวเหม่ยลี่กล่าวกระต้นเป่ยชิงซืออีกครั้ง.
เป่ยชิงซือที่ขบริมฝีปากแน่น,อารมณ์ที่กลายเป็นซับซ้อนในทันที,คาดไม่ถึงเลยว่านางในเวลานี้ไม่กล้าที่จะไปพบกับจงซาน.
"เจ้าตำหนักน้อย,ข้างนอกต่อสู้กันแล้ว,จงซานบอกว่าจะสังหารทุกคนในตำหนักเทพเหมันตร์!"เสี่ยวหลิงที่เอ่ยกล่าวออกมาในทันที.
สังหารทุกคนในตำหนักเทพเหมันตร์อย่างงั้นรึ?
เป่ยชิงซือเผยท่าทางตื่นตกใจขึ้นมาในทันที.
แต่ว่าในเวลานี้จงซานไม่กล้าไปพบกับจงซาน,อารมณ์ที่ซับซ้อนหนักอึ้ง,นางที่จ้องมองไปยังทางเข้าประตูตำหนัก,หากแต่ไม่สามารถก้าวออกไปได้.
เสี่ยวเหม่ยที่เห็นท่าทางของเป่ยชิงซือ,ก็กล่าวกระอักกระอวลออกมา,"เจ้าตำหนักน้อย,ท่านเป็นคนที่ดีที่สุดของตำหนักเทพเหมันตร์,ทำไมพวกเขาเลือกท่าน,ทำไมไม่ใช่ท่านประมุข!"
"เสี่ยวเหม่ย!"เสี่ยวหลิงที่กล่าวขัดในทันที.
สาวใช้ทั้งสองที่คุ้นเคยกับเป่ยชิงซือเป็นอย่างมาก,ในเมื่อพวกนางรับรู้ว่าหลังจากนี้เป่ยชิงซือจะถูกนำไปบูชายันต์,ย่อมทำให้ทั้งสองคนเต็มไปด้วยความโศกเศร้า,ก่อนหน้านี้หลายปี,หาไม่เพราะเป่ยชิงซือ,สตรีทั้งสองคนถูกส่งเป็นบรรณาการต่อคนเผ่าเต๋าทมิฬแล้ว,แม้นว่าเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์เหมันตร์จะเป็นผู้ปกครองที่นี้เป็นเวลานานแล้ว,ทว่าหากให้เลือกระหว่างเจ้าตำหนักและเป่ยชิงซือ,พวกนางย่อมเลือกเป่ยชิงซือแน่นอน.
"โฮกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของมังกรคำรามดังก้องที่ด้านนอก,ตามมาด้วยเสียงระเบิด,ตำหนักปุถุชนที่กำลังสั่นไหวไปมาอย่างรุนแรง,ท้องฟ้าจากกลางวันกลายเป็นกลางคืนในทันที,สายลมที่ระเบิดโบกพัดทุกสิ่งทุกอย่าง,แม้แต่ศพทั้งแปดสิบยังลอยเคว้างออกไป.
"เจ้าตำหนักน้อย,จงซานจะสังหารทุกคนในตำหนักเทพเหมันตร์จริงๆ! ทำอย่างไรดี?"เสี่ยวหลิงที่เอ่ยออกมาในทันที.
เป่ยชิงซือที่กัดริมฝีปากแน่น,เพื่อรวบรวมความกล้า,ก่อนที่จะบินออกไป.
นางที่บินไปยังตำหนักสวรรค์อย่างรวดเร็ว,ใบหน้าของนางที่เปลี่ยนเป็นเย็นชาอีกครั้ง.
หลังจากที่เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,ห้วงมิติที่แตกกระจายออกเป็นเสี่ยง,จากนั้นไม่นานทุกอย่างก็สงบลง.
ตำหนักมากมายรอบๆที่พังทลาย,เหล่าศิษย์ของตำหนักเทพเหมันตร์นับไม่ถ้วนที่ลอยเคว้งกระเด็นออกไปรอบๆด้วยการโจมตีของจงซานทำให้เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ถอยออกไปหลายร้อยจั้ง.
การต่อสู้ที่หยุดลงชั่วขณะ,ใบหน้าของเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่จ้องมองจงซานด้วยความเย็นชา.
จงซานที่จ้องมองด้วยสายตาเย็นชา,จับจ้องมองไปยังเจ้าตำหนักเทพเหมันตรด้วยความโกรธเกรี้ยว,ส่วนข้าราชบริพารของต้าเจิ้ง,ในเวลานี้,จงซานยังไม่สั่งให้ลงมือ.
เพราะว่าสถานการณ์เวลานี้ค่อนข้างซับซ้อน,เป่ยชิงซือยังไม่ออกมา,จงซานเพียงแค่ปะมือกับเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์เท่านั้น,แม้นว่าศิษย์ของตำหนักเทพเหมันตร์จะได้รับบาดเจ็บเป็นจำนวนมาก,ทว่าก็ยังไม่มีใครตาย.
จงซานที่ต้องการรู้ความเป็นไปของเป่ยชิงซือก่อน.
"ดี,เจ้าทำได้ดีมาก,เซิ่งหวังต้าเจิ้ง!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่เอ่ยออกมาด้วยความหวั่นเกรง.
ไม่กี่ร้อยปีเท่านั้น,ผ่านมาไม่กี่ร้อยปีที่ต้าเจิ้งแยกสวรรค์,สะบั้นปฐพี,เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์จดจำมันได้อย่างชัดแจ้ง.
ต้าเจิ้งในครั้งนั้,ที่อ่อนแอแม้แต่ต้าเซียนยังไม่มี,ทว่าวันนี้จงซานกลับทรงพลังแข็งแกร่งถึงเพียงนี้.
"บุคคลอันดับหนึ่งเมื่อสี่หมื่นปีที่แล้ว,ของโลกใบเล็ก?
ธรรมดาทั่วไปมาก,การที่เจ้าอยู่ในตำหนักเทพเหมันตร์คงจะใช้ชีวิตเรียบง่ายสบายเกินไปสินะ!"
"เจ้า!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่เผยความโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก.
ทว่าในเวลานี้จงซานไม่สนใจเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์แม้แต่น้อย,สายตาของเขาที่จ้องมองไปยังสถานที่ไกลออกไป,ร่างสามร่างที่กำลังบินตรงมา.
เห็นร่างสามร่างที่บินมา,เหล่าศิษย์ของตำหนักเทพเหมันตร์ต่างก็แสดงความเคารพออกมาเช่นกัน.
เป็นเป่ยชิงซือและสองสาวใช้.
เห็นเป่ยชิงซือ,จงซานที่รู้สึกผ่อนคลาย,อย่างน้อยนางก็ยังปลอดภัย.
จงซานที่เผยความตื่นเต้นดีใจ,ขณะที่บินไปหาเป่ยชิงซือ.
"ชิงซือ!"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยความอ่อนโยน.
ทว่า,ที่ไกลออกไปนั้น,เป่ยชิงซือกลับหยุดบินอยู่กับที่.
จงซานที่เหมือนว่าจะไม่สนใจ,ยังคงบินไปหา,ส่วนเป่ยชิงซือที่เผยท่าทางราวกับเป็นคนแปลกหน้ากลับเขา.
"ชิงซือ,เป็นอะไร!"จงซานที่สอบถามออกไป.
เป่ยชิงซือที่เผยใบหน้าที่เย็นชาออกมา,ก่อนที่จะกำหมัดแน่น,ตัวสั่นระริก,ทันทีที่นางเห็นจงซาน,ความรู้สึกของนางที่ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก,เพียงแค่ภายในใจกลับรู้สึกเศร้าอย่างที่สุด,นางที่สะกดข่มไม่ให้น้ำตาไหลออกมา,พยายามอย่างที่สุด,นางที่กำลังระงับมัน,สะกดความโศกเศร้า,เพื่อหลบเลี่ยงจงซาน.
เป่ยชิงซือที่ขบริมฝีปากแน่น,เผยท่าทางเย็นชาอย่างที่สุดออกมา,"เจ้าทำอะไร?"
เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่จดจ้องมองไปยังเป่ยชิงซือเขม็ง,ทว่าเหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งที่ตกใจเล็กน้อย,นี่คือฮวงโหวอย่างงั้นรึ?
นางกล่าวอะไรกัน? เจ้าทำอะไร?
แน่นอนแม้แม้นว่าเหล่าเสนาธิการจะเต็มไปด้วยความสงสัยมากมาย,แต่ก็ไม่มีใครกล้ากล่าวขัด.
"ชิงซือ,ข้ามาสาย!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน.
กับการเสแสร้งของชิงซือ,จงซานจะไม่เห็นได้อย่างไร?
นับตั้งแต่เจอกันครั้งแรก,ชิงซือก็เป็นเช่นนี้,ทำให้ภายในใจที่รู้สึกสั่นไหวรักและอาดูรเป็นอย่างมาก.
"เจ้า,เจ้าไปได้แล้ว,ข้าไม่ต้องการกลับไปกับเจ้า!"เป่ยชิงซือที่กัดริมฝีปากแน่นเพื่อระงับสะกดอารมณ์ของนางเอาไว้.
แม้นว่าเป่ยชิงซือจะสงบปากสงบคำ,ทว่าความสามารถในการแสดงของนางนั้นด้อยยิ่งกว่าเนี่ยนโหยวโหยวมาก,การแสดงของเนี่ยโหยวโหยวเมื่อหลายปีที่แล้วยังไม่สามารถตบตาจงซานได้,เป่ยชิงซือที่ไร้เดียงสา,มีรึที่จะตบตาเขาได้?
จงซานที่สามารถบอกได้จากน้ำเสียงของนาง,หัวใจของเป่ยชิงซือนั้นกำลังเจ็บปวด.
"จงซาน,เจ้าได้ยินหรือไม่?
ชิงซือไม่ต้องการตามเจ้าไป,เจ้ายังมีหน้าอยู่ที่นี่อีกรึ?"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่เอ่ยออกมาเสียงดังทันที.
ได้ยินคำพูดของเจ้าตำหนักเหมันตร์,เป่ยชิงซือที่สั่นไหวเล็กน้อย,ทว่าจงซานนั้นหาได้สนใจ.
"ชิงซือ,ข้าไม่ดีเอง,ข้ามาพบกับเจ้าวันนี้,ข้ารู้ว่าเจ้าได้รับความไม่ยุติธรรมที่ใหญ่หลวง,ตอนนี้,ข้ามาแล้ว,ข้าและเจ้า,พวกเราจะแบ่งปันความไม่ยุติธรรมด้วยกันได้หรือไม่?
หลังจากนี้,ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าจากไปอีกเด็ดขาด,ข้ามาพบเจ้าในครั้งนี้,ข้าเศร้าใจจริงๆ,กลับไปกลับข้า,มีข้าอยู่,จะไม่มีปัญหาใดที่ไม่สามารถข้ามผ่านได้,มีข้าอยู่,จะไม่มีใครรังแกเจ้า,มีข้าอยู่,พวกเราจะเผชิญทุกอย่างร่วมกัน,เจ้าต้องรับรู้ว่าเจ้ายังมีข้าอยู่!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน,พร้อมกับบินไปหาเป่ยชิงซือช้าๆ.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,เป่ยชิงซือที่ไม่ได้กล่าวสิ่งใด,หากแต่เสี่ยวเหม่ยและเสี่ยวหลิงเวลานี้กลับต้องหลั่งน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง,เป่ยชิงซือที่เวลานี้สะกดความรู้สึกเอาไว้อย่างหนัก,นางต้องการพุ่งเข้าไปซบหน้าร้องไห้ที่อ้อมกอดของจงซานยิ่งนัก,ทว่า,เรื่องนี้.............
"จงซาน,ชิงซือไม่ยินดีไปกับเจ้า,เจ้ายังต้องการอะไรอีก?"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ต้องการลงมืออีกครั้ง,จินเผิงและอีกหลายคนที่บินออกไปในทันที,ขวางกั้นเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์เอาไว้.
แม้นว่าเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์จะไม่สามารถรบกวนเปยชิงซือได้,ทว่าเป่ยชิงซือที่ได้ยินคำพูดของเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์,ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนก่อนที่จะมองจงซานด้วยความเย็นชา,ส่ายหน้าไปมา,"เจ้าไปเถอะ,ข้าไม่ต้องการกลับไปกับเจ้าตอนนี้!"
"เมื่อไหร่ที่เจ้าจะกลับไปอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"ข้า!"เป่ยชิงซือที่ไม่สามารถเอ่ยอะไรได้,ใบหน้าความเย็นชาของนางที่ยากที่จะปั้นได้มากขึ้นเรื่อยๆ.
"เจ้าตำหนักน้อย,ไม่ใช่ว่าก่อนหน้าท่านได้เอ่ยถึงจงซานทุกวันไม่ใช่รึ?
เขามาแล้ว,ทำไมท่านไม่หนีไปล่ะ!"เสี่ยวเหม่ยที่กล่าวออกมาในทันที.
เสี่ยวเหม่ยที่ปากน้ำตาร้องไห้,ขณะที่กล่าวออกมา.
"เสี่ยวเหม่ย!"ใบหน้าของเป่ยชิงซือที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ.
"หนีไป?
หมายความว่าอย่างไร?"ใบหน้าของจงซานที่สั่นไหว.
"เสี่ยวเหม่ย,เจ้าไม่เข้าใจ,เจ้าไม่ควรที่จะกล่าวอะไรที่ไร้ความรับผิดชอบ."เป่ยชิงซือที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
ไม่เข้าใจ?
ความจริง,ภายในตำหนักเทพเหมันตร์,คนจำนวนมาก,แม้นรู้ว่าจะมีพิธีบูชายันต์เกิดขึ้น,ทว่าความจริงเป็นเช่นไร,ไม่มีใครรู้,แม้แต่เสี่ยวเหม่ยและเสี่ยวหลิงยังไม่มีคุณสมบัติรับรู้เรื่องเกี่ยวกับโลกปิศาจสวรรค์ด้วยซ้ำ.
เสี่ยวเหม่ยที่ขัดคำสั่งเจ้าตำหนัก,เพราะว่าเป่ยชิงซือมีบุญคุณกับนาง,และยังเป็นคนที่สนิทสนมที่สุด,มองเห็นเป่ยชิงซือำลังจากไป,ภายในใจเสี่ยวเหม่ยเต็มไปด้วยความเศร้า,นางที่ร้องไห้มาเป็นเวลานาน,ตอนนี้จงซานมาแล้ว,สามารถหนีไปได้,ทำไมยังไม่หนีไปอีก?
"ข้าต้องพูด,ข้าไม่ต้องการให้ท่านตาย!"เสี่ยวเหม่ยเอ่ยออกมาในทันที.
เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่อยู่ตรงข้ามดวงตาแทบถลนออกมา,แต่น่าเสียดาย,ด้วยมีกลุ่มเซียนบรรพชนขวางเอาไว้,ทำให้เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ไม่สามารถทำอะไรได้.
"เสี่ยวเหม่ย!"เป่ยชิงซือที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ.
"อะไร?
ตาย?"จงซานที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมในทันที.
"ท่านคือสามีเจ้าตำหนักน้อยจริงๆรึ?"เสี่ยวเหม่ยที่กล่าวสอบถามยืนยันอีกครั้ง.
"ใช่,เจ้าบอกซิว่าใครต้องการให้ชิงซือตาย?"ใบหน้าของจงซานที่กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"เสี่ยวเหม่ยอย่าพูด,เจ้าอย่าพูด!"เป่ยชิงซือเร่งรีบกล่าวอย่างร้อนรน.
"เจ้าตำหนักน้อย,นี่คือสิ่งที่ท่านได้เตรียมเอาไว้,พวกเราแค่เลื่อนเวลาพูดก่อนเท่านั้น!"เสี่ยวหลิงที่เร่งรีบกล่าวออกมาในทันที.
"ข้า,ข้าเตรียมอะไรเอาไว้?"เป่ยชิงซือที่ร้อนรนสงสัย.
"ท่านบอกว่าจดหมายนี้ต้องมอบให้จงซานเมื่อท่านไม่อยู่แล้ว,ข้าจะมอบให้เขาในเวลานี้,ที่ด้านในมีเรื่องราวที่ท่านกำลังไป,เป็นท่านที่เขียนขึ้นมาเอง!"เสี่ยวหลิงเอ่ย.
จากนั้น,เสี่ยวหลิงที่นำจดหมายฉบับหนึ่งออกมา,เป็นจดหมายที่เป่ยชิงซือเขียนไว้ก่อนหน้านี้นั่นเอง.
"ข้าไม่ต้องการ!"เป่ยชิงซือที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
ทว่าจดหมายได้ถึงส่งมอบให้กับจงซานแล้ว.
"เจ้าตำหนักน้อย,พวกเราไม่ต้องการให้ท่านตาย,ท่านจะลงโทษเสี่ยวหลิงก็ได้,ขอแค่ท่านมีชีวิต,ไม่ว่าจะลงโทษอย่างไรพวกเราก็ยินยอม."เสี่ยวหลิงร้องไห้โฮ.
"เจ้าตำหนักน้อย!"เสี่ยวเหม่ยสะอื้น.
จงซานที่เปิดจดหมายอ่านอย่างรวดเร็ว,ภายในจดหมายนั้นมค่ายกลเล็กๆผนึกเอาไว้ด้วยเช่นกัน,จงซานที่กวาดตามองข้อมูลทั้งหมดด้านใน.
ทันใดนั้น,จงซานที่กำหมัดแน่น,จากนั้นความโกรธมากมายของจงซานก็ปะทุขึ้นมาในทันที.
ความโกรธที่หนักหน่วงรุนแรง,กลิ่นอายที่มองไม่เห็นระเบิดออกมา,หมอกควันเมฆรอบๆที่รวมตัวกันกลายเป็นมังกรที่โกรธเกรี้ยว.
"โฮกกกก
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของมังกรคำรามดังกึกก้อง.
ภายในจดหมาย,เป่ยชิงซือที่เอ่ยกล่าว,นางเขียนออกมาด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่มากล้นที่มีต่อจงซาน,นอกจากนี้ยังมีจุดมากมายอยู่บนกระดาย,จงซานรู้ดีว่ามันคือนำตาของนางที่แห้งแล้ว,จดหมายดังกล่าวนั้น,มีน้ำตาของเป่ยชิงซือถึง
200 หยด.
"จงซาน,เจ้าควรรู้?
เจ้าคิดที่จะให้ประชาชนทั่วหล้าตกตายเพราะเจ้าอย่างงั้นรึ?"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่กล่าวออกมาในทันที.
จงซานที่สะบัดแขนเสื้อ,สายตาที่ดุร้ายเย็นชาจดจ้องมองออกไป,ราวกับมีดนับหมื่นนับแสนกำลังทิ่มแทงไปยังเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์,สายตาเต็มไปด้วยความเย็นชาขั้นสุด,ที่ทะลวงเข้าไป,ทำให้หัวใจของเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์หวาดหวั่น,ไม่ต่างจากกำลังถูกสังหาร.
เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่เงียบปากไปในทันที.
จงซานไม่สนใจเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์อีกต่อไป,จงซานที่หันกลับมามองเป่ยชิงซือ,เห็นร่างกายของนางที่สั่นสะท้าน,ความโกรธมากมายที่ได้หายไป,ความดุร้ายเย็นชาก่อนหน้ากลายเป็นความสงสาร.
"ชิงซือ!"จงซานที่กล่าวออกมาหนักแน่นจริงจัง.
เป่ยชิงซือที่เห็นทางทางของจงซานแล้ว,หัวใจของนางที่รู้สึกขลาดเขลา,ในเวลานี้ทางที่ไม่กล้าแม้แต่เงยหน้าขึ้น,นางที่กัดริมฝีปากแน่น,กล่าวออกมาเสียงแผ่วๆ,"ข้าทำเพื่อประชาชนทั่วหล้า,หากว่าข้าไม่ถูกสังเวย,ทุกคนในโลกใบใหญ่จะต้องพบกับสถานการณ์ที่ร้ายแรง,ข้า............!”
"ประชาชนทั่วหล้าอย่างงั้นรึ?
ทำไมมีเพียงเจ้าที่รู้? ทุกคนจะประสบสถานการณ์เลวร้ายอย่างงั้นรึ?
เจ้ากำลังกังวลอะไร?"จงซานที่กล่าวทั้งโกรธและสงสาร.
Chapter 1258 Because there are me in
因为有我在
เพราะมีข้าอยู่.
จงซาน?
ได้ยินคำสองคำนี้,เป่ยชิงซือราวกับถูกค้อนทุบอย่างรุนแรง,จนคล้ายกับรู้สึกร่างกายจมลึกลงไปใต้พื้น.
จงซาน? จงซานอย่างงั้นรึ?
แทบจะในทันที,น้ำตาของนางที่ไหลบ่าอาบไปทั้งสองแก้มในทันที.
"เจ้าตำหนักน้อย,ท่านไม่ไปอย่างงั้นรึ?นั่นคือจงซานทีท่านเคยกล่าวถึง!"เสี่ยวเหม่ยลี่กล่าวกระต้นเป่ยชิงซืออีกครั้ง.
เป่ยชิงซือที่ขบริมฝีปากแน่น,อารมณ์ที่กลายเป็นซับซ้อนในทันที,คาดไม่ถึงเลยว่านางในเวลานี้ไม่กล้าที่จะไปพบกับจงซาน.
"เจ้าตำหนักน้อย,ข้างนอกต่อสู้กันแล้ว,จงซานบอกว่าจะสังหารทุกคนในตำหนักเทพเหมันตร์!"เสี่ยวหลิงที่เอ่ยกล่าวออกมาในทันที.
สังหารทุกคนในตำหนักเทพเหมันตร์อย่างงั้นรึ?
เป่ยชิงซือเผยท่าทางตื่นตกใจขึ้นมาในทันที.
แต่ว่าในเวลานี้จงซานไม่กล้าไปพบกับจงซาน,อารมณ์ที่ซับซ้อนหนักอึ้ง,นางที่จ้องมองไปยังทางเข้าประตูตำหนัก,หากแต่ไม่สามารถก้าวออกไปได้.
เสี่ยวเหม่ยที่เห็นท่าทางของเป่ยชิงซือ,ก็กล่าวกระอักกระอวลออกมา,"เจ้าตำหนักน้อย,ท่านเป็นคนที่ดีที่สุดของตำหนักเทพเหมันตร์,ทำไมพวกเขาเลือกท่าน,ทำไมไม่ใช่ท่านประมุข!"
"เสี่ยวเหม่ย!"เสี่ยวหลิงที่กล่าวขัดในทันที.
สาวใช้ทั้งสองที่คุ้นเคยกับเป่ยชิงซือเป็นอย่างมาก,ในเมื่อพวกนางรับรู้ว่าหลังจากนี้เป่ยชิงซือจะถูกนำไปบูชายันต์,ย่อมทำให้ทั้งสองคนเต็มไปด้วยความโศกเศร้า,ก่อนหน้านี้หลายปี,หาไม่เพราะเป่ยชิงซือ,สตรีทั้งสองคนถูกส่งเป็นบรรณาการต่อคนเผ่าเต๋าทมิฬแล้ว,แม้นว่าเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์เหมันตร์จะเป็นผู้ปกครองที่นี้เป็นเวลานานแล้ว,ทว่าหากให้เลือกระหว่างเจ้าตำหนักและเป่ยชิงซือ,พวกนางย่อมเลือกเป่ยชิงซือแน่นอน.
"โฮกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของมังกรคำรามดังก้องที่ด้านนอก,ตามมาด้วยเสียงระเบิด,ตำหนักปุถุชนที่กำลังสั่นไหวไปมาอย่างรุนแรง,ท้องฟ้าจากกลางวันกลายเป็นกลางคืนในทันที,สายลมที่ระเบิดโบกพัดทุกสิ่งทุกอย่าง,แม้แต่ศพทั้งแปดสิบยังลอยเคว้างออกไป.
"เจ้าตำหนักน้อย,จงซานจะสังหารทุกคนในตำหนักเทพเหมันตร์จริงๆ! ทำอย่างไรดี?"เสี่ยวหลิงที่เอ่ยออกมาในทันที.
เป่ยชิงซือที่กัดริมฝีปากแน่น,เพื่อรวบรวมความกล้า,ก่อนที่จะบินออกไป.
นางที่บินไปยังตำหนักสวรรค์อย่างรวดเร็ว,ใบหน้าของนางที่เปลี่ยนเป็นเย็นชาอีกครั้ง.
หลังจากที่เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,ห้วงมิติที่แตกกระจายออกเป็นเสี่ยง,จากนั้นไม่นานทุกอย่างก็สงบลง.
ตำหนักมากมายรอบๆที่พังทลาย,เหล่าศิษย์ของตำหนักเทพเหมันตร์นับไม่ถ้วนที่ลอยเคว้งกระเด็นออกไปรอบๆด้วยการโจมตีของจงซานทำให้เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ถอยออกไปหลายร้อยจั้ง.
การต่อสู้ที่หยุดลงชั่วขณะ,ใบหน้าของเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่จ้องมองจงซานด้วยความเย็นชา.
จงซานที่จ้องมองด้วยสายตาเย็นชา,จับจ้องมองไปยังเจ้าตำหนักเทพเหมันตรด้วยความโกรธเกรี้ยว,ส่วนข้าราชบริพารของต้าเจิ้ง,ในเวลานี้,จงซานยังไม่สั่งให้ลงมือ.
เพราะว่าสถานการณ์เวลานี้ค่อนข้างซับซ้อน,เป่ยชิงซือยังไม่ออกมา,จงซานเพียงแค่ปะมือกับเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์เท่านั้น,แม้นว่าศิษย์ของตำหนักเทพเหมันตร์จะได้รับบาดเจ็บเป็นจำนวนมาก,ทว่าก็ยังไม่มีใครตาย.
จงซานที่ต้องการรู้ความเป็นไปของเป่ยชิงซือก่อน.
"ดี,เจ้าทำได้ดีมาก,เซิ่งหวังต้าเจิ้ง!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่เอ่ยออกมาด้วยความหวั่นเกรง.
ไม่กี่ร้อยปีเท่านั้น,ผ่านมาไม่กี่ร้อยปีที่ต้าเจิ้งแยกสวรรค์,สะบั้นปฐพี,เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์จดจำมันได้อย่างชัดแจ้ง.
ต้าเจิ้งในครั้งนั้,ที่อ่อนแอแม้แต่ต้าเซียนยังไม่มี,ทว่าวันนี้จงซานกลับทรงพลังแข็งแกร่งถึงเพียงนี้.
"บุคคลอันดับหนึ่งเมื่อสี่หมื่นปีที่แล้ว,ของโลกใบเล็ก?
ธรรมดาทั่วไปมาก,การที่เจ้าอยู่ในตำหนักเทพเหมันตร์คงจะใช้ชีวิตเรียบง่ายสบายเกินไปสินะ!"
"เจ้า!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่เผยความโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก.
ทว่าในเวลานี้จงซานไม่สนใจเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์แม้แต่น้อย,สายตาของเขาที่จ้องมองไปยังสถานที่ไกลออกไป,ร่างสามร่างที่กำลังบินตรงมา.
เห็นร่างสามร่างที่บินมา,เหล่าศิษย์ของตำหนักเทพเหมันตร์ต่างก็แสดงความเคารพออกมาเช่นกัน.
เป็นเป่ยชิงซือและสองสาวใช้.
เห็นเป่ยชิงซือ,จงซานที่รู้สึกผ่อนคลาย,อย่างน้อยนางก็ยังปลอดภัย.
จงซานที่เผยความตื่นเต้นดีใจ,ขณะที่บินไปหาเป่ยชิงซือ.
"ชิงซือ!"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยความอ่อนโยน.
ทว่า,ที่ไกลออกไปนั้น,เป่ยชิงซือกลับหยุดบินอยู่กับที่.
จงซานที่เหมือนว่าจะไม่สนใจ,ยังคงบินไปหา,ส่วนเป่ยชิงซือที่เผยท่าทางราวกับเป็นคนแปลกหน้ากลับเขา.
"ชิงซือ,เป็นอะไร!"จงซานที่สอบถามออกไป.
เป่ยชิงซือที่เผยใบหน้าที่เย็นชาออกมา,ก่อนที่จะกำหมัดแน่น,ตัวสั่นระริก,ทันทีที่นางเห็นจงซาน,ความรู้สึกของนางที่ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก,เพียงแค่ภายในใจกลับรู้สึกเศร้าอย่างที่สุด,นางที่สะกดข่มไม่ให้น้ำตาไหลออกมา,พยายามอย่างที่สุด,นางที่กำลังระงับมัน,สะกดความโศกเศร้า,เพื่อหลบเลี่ยงจงซาน.
เป่ยชิงซือที่ขบริมฝีปากแน่น,เผยท่าทางเย็นชาอย่างที่สุดออกมา,"เจ้าทำอะไร?"
เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่จดจ้องมองไปยังเป่ยชิงซือเขม็ง,ทว่าเหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งที่ตกใจเล็กน้อย,นี่คือฮวงโหวอย่างงั้นรึ?
นางกล่าวอะไรกัน? เจ้าทำอะไร?
แน่นอนแม้แม้นว่าเหล่าเสนาธิการจะเต็มไปด้วยความสงสัยมากมาย,แต่ก็ไม่มีใครกล้ากล่าวขัด.
"ชิงซือ,ข้ามาสาย!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน.
กับการเสแสร้งของชิงซือ,จงซานจะไม่เห็นได้อย่างไร?
นับตั้งแต่เจอกันครั้งแรก,ชิงซือก็เป็นเช่นนี้,ทำให้ภายในใจที่รู้สึกสั่นไหวรักและอาดูรเป็นอย่างมาก.
"เจ้า,เจ้าไปได้แล้ว,ข้าไม่ต้องการกลับไปกับเจ้า!"เป่ยชิงซือที่กัดริมฝีปากแน่นเพื่อระงับสะกดอารมณ์ของนางเอาไว้.
แม้นว่าเป่ยชิงซือจะสงบปากสงบคำ,ทว่าความสามารถในการแสดงของนางนั้นด้อยยิ่งกว่าเนี่ยนโหยวโหยวมาก,การแสดงของเนี่ยโหยวโหยวเมื่อหลายปีที่แล้วยังไม่สามารถตบตาจงซานได้,เป่ยชิงซือที่ไร้เดียงสา,มีรึที่จะตบตาเขาได้?
จงซานที่สามารถบอกได้จากน้ำเสียงของนาง,หัวใจของเป่ยชิงซือนั้นกำลังเจ็บปวด.
"จงซาน,เจ้าได้ยินหรือไม่?
ชิงซือไม่ต้องการตามเจ้าไป,เจ้ายังมีหน้าอยู่ที่นี่อีกรึ?"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่เอ่ยออกมาเสียงดังทันที.
ได้ยินคำพูดของเจ้าตำหนักเหมันตร์,เป่ยชิงซือที่สั่นไหวเล็กน้อย,ทว่าจงซานนั้นหาได้สนใจ.
"ชิงซือ,ข้าไม่ดีเอง,ข้ามาพบกับเจ้าวันนี้,ข้ารู้ว่าเจ้าได้รับความไม่ยุติธรรมที่ใหญ่หลวง,ตอนนี้,ข้ามาแล้ว,ข้าและเจ้า,พวกเราจะแบ่งปันความไม่ยุติธรรมด้วยกันได้หรือไม่?
หลังจากนี้,ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าจากไปอีกเด็ดขาด,ข้ามาพบเจ้าในครั้งนี้,ข้าเศร้าใจจริงๆ,กลับไปกลับข้า,มีข้าอยู่,จะไม่มีปัญหาใดที่ไม่สามารถข้ามผ่านได้,มีข้าอยู่,จะไม่มีใครรังแกเจ้า,มีข้าอยู่,พวกเราจะเผชิญทุกอย่างร่วมกัน,เจ้าต้องรับรู้ว่าเจ้ายังมีข้าอยู่!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน,พร้อมกับบินไปหาเป่ยชิงซือช้าๆ.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,เป่ยชิงซือที่ไม่ได้กล่าวสิ่งใด,หากแต่เสี่ยวเหม่ยและเสี่ยวหลิงเวลานี้กลับต้องหลั่งน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง,เป่ยชิงซือที่เวลานี้สะกดความรู้สึกเอาไว้อย่างหนัก,นางต้องการพุ่งเข้าไปซบหน้าร้องไห้ที่อ้อมกอดของจงซานยิ่งนัก,ทว่า,เรื่องนี้.............
"จงซาน,ชิงซือไม่ยินดีไปกับเจ้า,เจ้ายังต้องการอะไรอีก?"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ต้องการลงมืออีกครั้ง,จินเผิงและอีกหลายคนที่บินออกไปในทันที,ขวางกั้นเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์เอาไว้.
แม้นว่าเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์จะไม่สามารถรบกวนเปยชิงซือได้,ทว่าเป่ยชิงซือที่ได้ยินคำพูดของเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์,ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนก่อนที่จะมองจงซานด้วยความเย็นชา,ส่ายหน้าไปมา,"เจ้าไปเถอะ,ข้าไม่ต้องการกลับไปกับเจ้าตอนนี้!"
"เมื่อไหร่ที่เจ้าจะกลับไปอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"ข้า!"เป่ยชิงซือที่ไม่สามารถเอ่ยอะไรได้,ใบหน้าความเย็นชาของนางที่ยากที่จะปั้นได้มากขึ้นเรื่อยๆ.
"เจ้าตำหนักน้อย,ไม่ใช่ว่าก่อนหน้าท่านได้เอ่ยถึงจงซานทุกวันไม่ใช่รึ?
เขามาแล้ว,ทำไมท่านไม่หนีไปล่ะ!"เสี่ยวเหม่ยที่กล่าวออกมาในทันที.
เสี่ยวเหม่ยที่ปากน้ำตาร้องไห้,ขณะที่กล่าวออกมา.
"เสี่ยวเหม่ย!"ใบหน้าของเป่ยชิงซือที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ.
"หนีไป?
หมายความว่าอย่างไร?"ใบหน้าของจงซานที่สั่นไหว.
"เสี่ยวเหม่ย,เจ้าไม่เข้าใจ,เจ้าไม่ควรที่จะกล่าวอะไรที่ไร้ความรับผิดชอบ."เป่ยชิงซือที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
ไม่เข้าใจ?
ความจริง,ภายในตำหนักเทพเหมันตร์,คนจำนวนมาก,แม้นรู้ว่าจะมีพิธีบูชายันต์เกิดขึ้น,ทว่าความจริงเป็นเช่นไร,ไม่มีใครรู้,แม้แต่เสี่ยวเหม่ยและเสี่ยวหลิงยังไม่มีคุณสมบัติรับรู้เรื่องเกี่ยวกับโลกปิศาจสวรรค์ด้วยซ้ำ.
เสี่ยวเหม่ยที่ขัดคำสั่งเจ้าตำหนัก,เพราะว่าเป่ยชิงซือมีบุญคุณกับนาง,และยังเป็นคนที่สนิทสนมที่สุด,มองเห็นเป่ยชิงซือำลังจากไป,ภายในใจเสี่ยวเหม่ยเต็มไปด้วยความเศร้า,นางที่ร้องไห้มาเป็นเวลานาน,ตอนนี้จงซานมาแล้ว,สามารถหนีไปได้,ทำไมยังไม่หนีไปอีก?
"ข้าต้องพูด,ข้าไม่ต้องการให้ท่านตาย!"เสี่ยวเหม่ยเอ่ยออกมาในทันที.
เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่อยู่ตรงข้ามดวงตาแทบถลนออกมา,แต่น่าเสียดาย,ด้วยมีกลุ่มเซียนบรรพชนขวางเอาไว้,ทำให้เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ไม่สามารถทำอะไรได้.
"เสี่ยวเหม่ย!"เป่ยชิงซือที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ.
"อะไร?
ตาย?"จงซานที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมในทันที.
"ท่านคือสามีเจ้าตำหนักน้อยจริงๆรึ?"เสี่ยวเหม่ยที่กล่าวสอบถามยืนยันอีกครั้ง.
"ใช่,เจ้าบอกซิว่าใครต้องการให้ชิงซือตาย?"ใบหน้าของจงซานที่กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"เสี่ยวเหม่ยอย่าพูด,เจ้าอย่าพูด!"เป่ยชิงซือเร่งรีบกล่าวอย่างร้อนรน.
"เจ้าตำหนักน้อย,นี่คือสิ่งที่ท่านได้เตรียมเอาไว้,พวกเราแค่เลื่อนเวลาพูดก่อนเท่านั้น!"เสี่ยวหลิงที่เร่งรีบกล่าวออกมาในทันที.
"ข้า,ข้าเตรียมอะไรเอาไว้?"เป่ยชิงซือที่ร้อนรนสงสัย.
"ท่านบอกว่าจดหมายนี้ต้องมอบให้จงซานเมื่อท่านไม่อยู่แล้ว,ข้าจะมอบให้เขาในเวลานี้,ที่ด้านในมีเรื่องราวที่ท่านกำลังไป,เป็นท่านที่เขียนขึ้นมาเอง!"เสี่ยวหลิงเอ่ย.
จากนั้น,เสี่ยวหลิงที่นำจดหมายฉบับหนึ่งออกมา,เป็นจดหมายที่เป่ยชิงซือเขียนไว้ก่อนหน้านี้นั่นเอง.
"ข้าไม่ต้องการ!"เป่ยชิงซือที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
ทว่าจดหมายได้ถึงส่งมอบให้กับจงซานแล้ว.
"เจ้าตำหนักน้อย,พวกเราไม่ต้องการให้ท่านตาย,ท่านจะลงโทษเสี่ยวหลิงก็ได้,ขอแค่ท่านมีชีวิต,ไม่ว่าจะลงโทษอย่างไรพวกเราก็ยินยอม."เสี่ยวหลิงร้องไห้โฮ.
"เจ้าตำหนักน้อย!"เสี่ยวเหม่ยสะอื้น.
จงซานที่เปิดจดหมายอ่านอย่างรวดเร็ว,ภายในจดหมายนั้นมค่ายกลเล็กๆผนึกเอาไว้ด้วยเช่นกัน,จงซานที่กวาดตามองข้อมูลทั้งหมดด้านใน.
ทันใดนั้น,จงซานที่กำหมัดแน่น,จากนั้นความโกรธมากมายของจงซานก็ปะทุขึ้นมาในทันที.
ความโกรธที่หนักหน่วงรุนแรง,กลิ่นอายที่มองไม่เห็นระเบิดออกมา,หมอกควันเมฆรอบๆที่รวมตัวกันกลายเป็นมังกรที่โกรธเกรี้ยว.
"โฮกกกก
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของมังกรคำรามดังกึกก้อง.
ภายในจดหมาย,เป่ยชิงซือที่เอ่ยกล่าว,นางเขียนออกมาด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่มากล้นที่มีต่อจงซาน,นอกจากนี้ยังมีจุดมากมายอยู่บนกระดาย,จงซานรู้ดีว่ามันคือนำตาของนางที่แห้งแล้ว,จดหมายดังกล่าวนั้น,มีน้ำตาของเป่ยชิงซือถึง
200 หยด.
"จงซาน,เจ้าควรรู้?
เจ้าคิดที่จะให้ประชาชนทั่วหล้าตกตายเพราะเจ้าอย่างงั้นรึ?"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่กล่าวออกมาในทันที.
จงซานที่สะบัดแขนเสื้อ,สายตาที่ดุร้ายเย็นชาจดจ้องมองออกไป,ราวกับมีดนับหมื่นนับแสนกำลังทิ่มแทงไปยังเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์,สายตาเต็มไปด้วยความเย็นชาขั้นสุด,ที่ทะลวงเข้าไป,ทำให้หัวใจของเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์หวาดหวั่น,ไม่ต่างจากกำลังถูกสังหาร.
เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่เงียบปากไปในทันที.
จงซานไม่สนใจเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์อีกต่อไป,จงซานที่หันกลับมามองเป่ยชิงซือ,เห็นร่างกายของนางที่สั่นสะท้าน,ความโกรธมากมายที่ได้หายไป,ความดุร้ายเย็นชาก่อนหน้ากลายเป็นความสงสาร.
"ชิงซือ!"จงซานที่กล่าวออกมาหนักแน่นจริงจัง.
เป่ยชิงซือที่เห็นทางทางของจงซานแล้ว,หัวใจของนางที่รู้สึกขลาดเขลา,ในเวลานี้ทางที่ไม่กล้าแม้แต่เงยหน้าขึ้น,นางที่กัดริมฝีปากแน่น,กล่าวออกมาเสียงแผ่วๆ,"ข้าทำเพื่อประชาชนทั่วหล้า,หากว่าข้าไม่ถูกสังเวย,ทุกคนในโลกใบใหญ่จะต้องพบกับสถานการณ์ที่ร้ายแรง,ข้า............!”
"ประชาชนทั่วหล้าอย่างงั้นรึ?
ทำไมมีเพียงเจ้าที่รู้? ทุกคนจะประสบสถานการณ์เลวร้ายอย่างงั้นรึ?
เจ้ากำลังกังวลอะไร?"จงซานที่กล่าวทั้งโกรธและสงสาร.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น