Immortality Chapter 1257 Outside Ice God Palace Zhong Shan anger( first)
Chapter 1257 Outside Ice God Palace Zhong
Shan anger
冰神宫外钟山怒
ความโกรธเกรี้ยวของจงซานที่นอกตำหนักเทพเหมันตร์
"เป่ยชิงซือขอร้องเจ้าตำหนัก,หลังจากที่ข้าถูกบวงสรวงเสร็จแล้ว,โปรดคุ้มกันร่างที่เหลือของข้ากลับไปยังต้าเจิ้ง."เป่ยชิงซือที่กล่าวร้องขอ.
เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์จ้องมองเป่ยชิงซือ,ก่อนที่จะเงียบพร้อมกับถอนหายใจยาว,"ชิงซือ,เจ้าควรรู้ว่านี่คือชะตาของคนตำหนักเทพเหมันตร์!"
"ไม่ว่าข้าจะมีชะตาอย่างไร,เพื่อท่านข้ายินยอมให้สังเวยดวงวิญญาณ,แล้วส่วนที่เหลือของข้าก็ยังไม่ยอมให้จัดการอย่างงั้นรึ?"เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาอย่างขมขืน.
"ข้าไม่ได้บูชายันต์เจ้าเพื่อข้า,แต่เพื่อประชาชนทั่วโลกหล้า,หากหมื่นปีหลังจากนี้ตำหนักเทพเหมันตร์ไม่มีใครที่มีดวงวิญาณที่บริสุทธิ์เกิดขึ้นอีกครั้ง,ข้าก็ตัดสินใจที่จะสังเวยดวงวิญญาณของข้าด้วยเช่นกัน!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์กล่าวอย่างหนักแน่น.
"แต่ข้าไม่ต้องการอยู่ที่นี่."เป่ยชิงซือกล่าวออกมาเสียงแข็ง.
คำขอสุดท้าย,เป่ยชิงซือไม่ยินยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว,นางจะต้องถูกส่งตัวกลับต้าเจิ้ง.
สตรีทั้งสองที่จ้องมองหน้ากันและกัน,ท้ายที่สุด,เจ้าตำหนักเหมันตร์ที่กล่าวพลางถอนหายใจ,"ได้,ข้าสัญญากับเจ้า!"
ได้ยินคำพูดของเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์รับคำ,น้ำตาที่ไหลอาบลงมาบนแก้มทั้งสองข้างในทันที,นี่ไม่ใช่เพราะว่าขอบคุณ,ทว่ารู้สึกผิดต่อจงซาน.
เห็นท่าทางของเป่ยชิงซือเต็มไปด้วยความโศกเศร้า,นางที่หันหน้าออกไปมองที่กลางสระ,พลางถอนหายใจออกมาเบาๆ.
"ตำหนักเทพเหมันตร์นั้น,มีหน้าที่อารักขาท่านหญิงนวีหว๋าเมื่อครั้งมีชีวิต,ไม่ว่าเหตุการณ์เกี่ยวกับโลกปิศาจสวรรค์จะเป็นเช่นไร,ทว่าท่านหญิงได้ร่วงหล่นจากสวรรค์ไปแล้ว,บางสิ่งบางอย่างไม่สามารถหลบเลี่ยงได้,เจ้ารู้ความเป็นมาของสระแห่งนี้หรือไม่?"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์กล่าว.
เป่ยชิงซือไม่กล่าว,ใบหน้าของนางที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
"ที่แห่งนี้ถูกเรียกว่าสระแก่นปิศาจ,มันเชื่อมต่อกับโลกปิศาจสวรรค์!"เจ้าตำหนักเหมันตร์เอ่ย.
"เชื่อมต่อกับโลกปิศาจสวรรค์?"เป่ยชิงซือที่เผยท่าทางเย็นชายิ่งกว่าเดิม.
"โลกปิศาจสวรรค์,เป็นโลกลวงตา,ที่เต็มไปด้วยปิศาจสวรรค์ระดับสูงที่ไม่สามารถเข้ามาในโลกใบใหญ่,ทว่าปิศาจสวรรค์ระดับต้นกลับสามารถที่จะขยายขอบเขตของตัวเองออกมาได้,เหล่าผู้ฝึกตนที่ไม่หวังที่จะเข้าสู่วัฏจักรสังสารวัฏ,ต้องการความเป็นนิรันดร์,หลากหลายคนที่ต้องเผชิญหน้ากับการทะลวงระดับจนเกิดเป็นพลังด้านลบ,ทำให้ปิศาจสวรรค์เข้ามาในโลกใบใหญ่,แต่หากสามารถดูดซับทำลายความรู้สึกด้านลบไปได้,ปิศาจสวรรค์เหล่านั้นก็จะกลับคืนสู่โลกปิศาจสวรรค์."
"หากแต่พลังด้านลบนั้นมีอยู่มากมาย,ทำให้โลกปิศาจสวรรค์ขยายตัวออกมามากกว่าเดิม,และทรงพลังมากยิ่งกว่าเดิมอีก,และปัญหาใหญ่คือมันกำลังจะทะลวงผ่านม่านพลังของเสาสวรรค์ทั้งสี่แล้ว,หากโลกปิศาจสวรรค์มาถึงโลกใบใหญ่,เมื่อถึงเวลานั้น,ก็จะเกิดเรื่องน่าเศร้าทั่วหล้า,ปิศาจสวรรค์มากมายนับไม่ถ้วนจะปรากฏขึ้นเต็มไปหมด,หลากหลายชีวิต,ประชาชนทั่วโลกใบใหญ่จะถูกกำจัดไปจนสิ้น!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์กล่าวพลางถอนหายใจ.
ใบหน้าของเป่ยชิงซือยังคงเต็มไปด้วยความเย็นชา,ทว่าภายในใจนั้นหนักอึ้ง.
"สระแก่นปิศาจนี้,ที่จริงมันสามารถดูดซับพลังงานงานด้านลบออกไปจากปิศาจสวรรค์ได้,เพื่อป้องกับพลังของโลกปิศาจสวรรค์,เดิมที่มี
20
ต้นกำเนิดปิศาจ,ที่ทำการดูดซับพลังด้านลบ,แต่มันได้หายไปสอง,เวลานี้จึงมีต้นกำเนิดปิศาจเหลือเพียงแค่
18 อัน."
"เรื่องนี้,มันคุ้มค่าอย่างงั้นรึ?
ท่านหญิงนวีหว๋าไม่ต้องการที่จะเห็นเช่นนี้อย่างแน่นอน."เป่ยชิงซือที่แสดงท่าทางจริงจัง.
"ใครต้องการให้เป็นเช่นนี้?แต่จำเป็นต้องมีคนทำ,ในอดีตผ่านกู่ร่างหล่นจากสวรรค์,ได้เปลี่ยนร่างกายของตัวเองให้กลายเป็นเทือกเขาปู้โจว,ซึ่งไม่ได้ด้อยกว่าเสาสวรรค์ทั้งสี่ของเหนียงหนียงนวีหว๋า,ช่างน่าเสียดายที่เหนียงหนียงนวีหว๋าเองก็ได้ร่วงหล่นจากสวรรค์แล้ว,ต้าจื่อไจ้ปิศาจสวรรค์ในโลกปิศาจสวรรค์จึงเติบโตอย่างรวดเร็ว,เหล่าปิศาจสวรรค์จะรวมตัวกันทุกๆหมื่นปีเพื่อทำลายกำลังที่อ่อนแอลง,เมื่อม่านกำแพงพังทลายลง,โลกปิศาจสวรรค์ก็จะเข้ามายังโลกใบใหญ่,สิ่งมีชีวิตทั้งมวลจะถูกทะลวงจิตใจ,เพื่อที่จะป้องกันเหตุร้ายนั้น,ทุกๆหมื่นปีจึงต้องทำการบูชายันต์,ซึ่งครั้งนี้เป็นเจ้า,เจ้าที่มีดวงวิญญาณบริสุทธิ์,เมื่อถวายดวงวิญญาณบริสุทธิ์แก่ปิศาจสวรรค์ลำดับหนึ่ง,ก็จะช่วยป้องกันเหตุร้ายนี้ได้."เจ้าตำหนักเหมันตร์กล่าว.
"ปิศาจสวรรค์ที่มีพลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ,การส่งดวงวิญญาณบริสุทธิ์ให้กับพวกมัน,ไม่ใช่ว่าจะทำให้ปิศาจสวรรค์ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆหรอกรึ?,มันจะยิ่งแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นอีกในทุกๆครั้ง,ครั้งนี้เป็นข้า,ครั้งหน้าเป็นท่าน,หลังจากที่ปิศาจสวรรค์ดูดซับดวงวิญญาณบริสุทธิ์ได้อย่างสมบูรณ์,ต่อไปใครจะสามารถขวางกั้นมันได้?"เป่ยชิงซือที่ขบริมฝีปาก.
"จำเป็นต้องถ่วงเวลาให้นานที่สุด,นี่คือการถ่วงเวลาให้ทุกสรรพสิ่งอยู่รอดนานขึ้น!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์กล่าวพลางถอนหายใจ.
เป่ยชิงซือที่ชำเลืองมองเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์,ไม่รู้จะพูดอะไรได้อีกครั้ง,สูดหายใจลึก,หลับตาลง.
"ชิงซือ,ข้ารู้......!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์เอ่ย.
"ข้าเหนื่อย,ท่านออกไป,ข้าต้องการสงบใจอยู่ที่นี่คนเดียว!"เป่ยชิงซือที่ไม่สนใจเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์,พร้อมกับเผยอารมณ์ที่ย่ำแย่ออกมา.
"ได้!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่ส่ายหน้าไปมา.
ประตูตำหนักที่ปิดเสียงดัง.
เป่ยชิงซือจ้องมองศพทั้ง 80 พร้อมกับเผยท่าทางโศกเศร้าออกมา,นางที่จับจ้องมองการนั่ง,รับรู้ว่าตัวเองก็จะกลายเป็นเหมือนกับศพเหล่านี้,ก็ทำให้จิตใจของนางไม่สามารถที่จะยอมรับได้,หัวใจของนางที่สั่นไหวเผยความสับสนออกมา.
------------------------------------------------------------
หลังจากนั้นอีกไม่กี่วัน.
"เซิ่งหวัง,ดูเหมือนว่าที่ด้านหน้าก็คือตำหนักเทพเหมันตร์!"
ท้ายที่สุดกลุ่มของจงซานก็เดินทางมาถึงตำหนักเทพเหมันตร์ได้ในที่สุด,ตำหนักเทพเหมันตร์นั้นเป็นวิหารที่ใหญ่โตมีตำหนักอยู่มากมาย,พื้นที่รอบๆ,บนท้องฟ้าเต็มไปด้วยผู้ฝึกตนสตรี,ทุกคนที่สวมชุดสีขาว,พลังฝึกตนที่ค่อนข้างสูง,หากแต่ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความเย็นชาแสดงท่าทางสูงส่ง,มีเพียงเหล่าสตรีบางคนที่มีพลังฝึกตนอ่อนด้อย,ที่เผยเสียงหัวเราะออกมา,เห็นชัดเจนว่าพวกนางยังไม่สามารถกลมกลืนกับสภาพแวดล้อมได้.
ภายในใจของจงซานที่เผยความตื่นเต้นออกมา,เพราะว่าจงซานรู้ดี,นานเท่าใดแล้วที่ไม่ได้พบเป่ยชิงซือ.
เป่ยชิงซือ,เป็นหนึ่งในฮวงโห่ว,ที่ไม่ค่อยพูดจานัก,ใบหน้าท่าทางของนางแม้นว่าจะเต็มไปด้วยความเย็นชา,หากแต่หัวใจของนางนั้นกลับเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก,ด้วยเหตุนี้,มันจึงกระตุ้นความรู้สึกของเขาเป็นอย่างมาก.
ชิงซือเวลานี้เป็นอย่างไรบ้าง?
"ไป!"จงซานที่ออกคำสั่ง.
"รับทราบ!"
คน 12 คนที่บินตรงไปยังตำหนักเทพเหมันตร์.
"วูซซซซ!"
ร่างสีขาวร่างหนึ่งที่บินออกมา.
"เป็นใครกัน,ที่กล้าบุกรุกตำหนักเทพเหมันตร์!"สตรีในชุดขาวคนหนึ่งที่กล่าวเอ่ยออกมาในทันที.
จงซานที่จ้องมองไปยังสตรีในชุดขาว,พร้อมกับเผยรอยยิ้มเล็กน้อย,"ไม่ใช่ว่าเจ้ารู้จักข้าแล้วหรอกรึ?"
"หืม?"สตรีในชุดขาวที่ตกใจเล็กน้อย.
"ในอดีต,เจ้าเคยเป็นหนึ่งในคนที่เดินทางไปยังศาลเทวะต้าเจิ้งของข้า,เพื่อพบกับชิงซือ,ข้าจำเจ้าได้!"จงซานกล่าว.
"เป็นเจ้า,เซิ่งหวังที่อ่อนแอที่สุด?"สตรีในชุดขาวที่เอ่ยพร้อมกับเผยความประหลาดใจ.
"สาวหาว!"จินเผิงที่ดวงตาเบิกกว้าง.
เซิ่งหวังที่อ่อนแอที่สุด,ใครกันที่กล่าวเอ่ยว่าเซิ่งหวังอ่อนแอ?
จงซานที่ยกมือขึ้น,ไม่ให้จินเผิงกระทำอะไร,เป็นดังที่สตรีชุดขาวเอ่ย,ในอดีตเขาอ่อนแอจริงๆ.
"ขออภัย,ข้าไม่ได้ดูถูกเจ้า,ข้า,ข้าเพียง...!"สตรีคนดังกล่าวที่เร่งรีบสงบปากสงบคำ.
"ไม่เป็นไร,ข้าต้องการพบชิงซือ,นำทางให้กับข้าได้หรือไม่?"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ต้องไม่ลืมว่า,เป่ยชิงซืออยู่ที่นี่,ย่อมเป็นที่รู้จักของผู้คนมากมาย,ดังนั้นจงซานจึงต้องแสดงท่าทางเป็นมิตรกับทุกคนเท่าที่จะเป็นไปได้.
"เจ้าตำหนักน้อย? นาง...!"ใบหน้าของสตรีคนดังกล่าวเปลี่ยนสี,ก่อนที่จะแสดงท่าทางอักอ่วน.
จงซานที่รับรู้ในทันที,เกิดอะไรบางอย่างขึ้นแน่,จึงเร่งรีบสอบถามออกไป,"นางอยู่ที่ใหน,นำข้าไปได้หรือไม่?"
"เรื่องนี้,คือ,คือว่า,ข้าต้องไปรายงานเจ้าตำหนักก่อน."สตรีคนดังกล่าวเอ่ยออกมาในทันที.
"ทำไม?"จงซานยิ่งแสดงท่าทางจริงจังขึ้นไปอีก.
"รอสักครู่,ข้าจะไปรายงานเจ้าตำหนัก!"สตรีคนดังกล่าวเร่งรีบบินหนีไปในทันที.
ใบหน้าของจงซานเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มขึ้นมาในทันที,พร้อมกับสังหรใจไม่ดีขึ้น.
"เซิ่งหวัง,ไม่ได้การแล้ว!"จื่อหยางจิงหงเอ่ย.
"ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร,ข้าต้องนำชิงซือกลับไป!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"วูซซซซ!"
ทันใดนั้นห้วงมิติที่สั่นไหว,ที่ด้านหน้าของจงซานปรากฏร่างๆหนึ่ง,เสื้อผ้าโบกสะบัดไปกับสายลม,ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา,เป็นเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่เขาเห็นหลายปีที่แล้วนั่นเอง.
"จงซานทักทายเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์,ข้ามาในครั้งนี้,ก็เพื่อมาพบเจ้าตำหนักและนำภรรยาข้ากลับไป!"จงซานกล่าวออกมาในทันที.
ไม่ว่าอย่างไร,จงซานก็ยังไว้หน้าพวกเขาอยู่.
"ภรรยา?
ใคร?"เจ้าตำหนักเหมันตร์ที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
ดวงตาของจงซานที่หรี่ตาเล็กลง,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างแรง,และกล่าวออกมอาย่างเคร่งขรึม,"นางมีนามว่าเป่ยชิงซือ,เป็นเจ้าที่เจ้านำไปในอดีต!"
"ที่นี่ไม่มีเป่ยชิงซือ,เจ้าไปให้พ้น!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ภายในใจของเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ก็เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวเช่นกัน,จงซานทำไมต้องมาในเวลานี้กัน?
แม้นว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะเปลี่ยนอะไรได้,แต่ทำไมไม่รออีกครึ่งปีค่อยมาก่อน?
"ไม่มีเป่ยชิงซือ? ไปให้พ้นรึ? จงซานที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวขึ้นมาในทันที.
"ไปให้พ้นอย่างงั้นรึ?
ข้าไม่ไป,ส่งเป่ยชิงซือมา,ไม่เช่นนั้น,....!"จงซานกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ไม่เช่นนั้นอะไร!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่ดวงตาเบิกกว้าง.
"ไม่เช่นนั้นข้าจะสังหารทุกคนในตำหนักเทพเหมันตร์ซะ!"จงซานกล่าวออกมาด้วยความดุร้ายเย็นชา,เกี่ยวกับความปลอดภัยของเป่ยชิงซือ,เป็นไปไม่ได้ที่จงซานจะให้ต่อใครทั้งนั้น.
ทันทีที่คำพูดของเขาเอ่ยจบ,ผู้คนรอบๆที่นำอาวุธออกมาอย่างพร้อมเพียง.
"เจ้ากล้า!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่คำรามออกมาเสียงดัง,เหล่าสตรีจำนวนมากทั่วตำหนักเทพเหมันตร์ที่บินมาพร้อมกับชักกระบี่ยาวออกมา,พร้อมกับชี้ตรงไปยังกลุ่มของจงซาน.
"ชิ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จงซานแค่นเสียงเย็นชา,เสียงสายฟ้าฟาดที่ดังกึกก้อง,ดังกระหึ่มไปทั่ววิหารตำหนักเทพหมันตร์ทั้งหมด.
"คิดว่าข้าไม่กล้ารึ? ก็ลองดู"จงซานกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
--------------------------------------
ภายในตำหนักปุถุชน,เป่ยชิงซือที่กำลังนั่งสมาธิ,พยายามที่จะสงบสติอารมณ์ของตัวเอง,หลายวันมานี้,นางที่พยายามสละแล้วซึ่งความเป็นความตาย,คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะทำให้นางสามารถตัดผ่านระดับได้,จนเวลานี้นางก้าวถึงระดับเซียนโบราณขั้นสมบูรณ์แล้ว.
ช่างน่าเศร้านัก,ทะลวงระดับเวลานี้,มีประโยชน์อะไร?
เป่ยชิงซือที่เผยความขมขื่นออกมา.
"เจ้าตำหนักน้อย,เจ้าตำหนักน้อย,ไม่ได้การแล้ว!"
"เจ้าตำหนักน้อย,ท่านออกมาเร็วเข้า,หืม,พวกเจ้าอย่ามาขวางข้า,ข้ามีเรื่องสำคัญต้องพบกับเจ้าตำหนักน้อย,อย่าขวางข้า!"
ที่ด้านนอกตำหนัก,เสี่วเหม่ยและเสี่ยวหลิงที่ถูกองค์รักษ์ด้านหน้าตำหนักขวางเอาไว้นั่นเอง.
"ให้พวกนางเข้ามา!"เป่ยชิงซือเอ่ย.
"รับทราบ!"
"ครืนน!”
ประตูตำหนักที่เปิดออกมาเสียงดัง,เสี่ยวเหม่ยและเสี่ยวหลิง,สตรีทั้งสองที่เร่งรีบเข้ามา,ทว่าทันทีที่เห็นพื้นที่ด้านในก็ตื่นตกใจแทบทรุด,มีคน
80 คน? ไม่,เป็นศพ?
"เสี่ยวเหม่ย,เสี่ยวหลิง,เจ้าเข้ามาทำไม,ไม่รู้รึว่าสถานที่แห่งนี้เป็นตำหนักหวงห้าม?"เป่ยชิงซือเอ่ย.
เป่ยชิงซือเอ่ยโดยที่ไม่ได้มองคนทั้งสอง.
"เจ้าตำหนักน้อย,ไม่ได้การแล้ว,เร็วเข้า,ไปข้างนอกกับพวกเราเร็ว!"เสี่ยวเหม่ยที่เข้าไปคว้ามือของเป่ยชิงซือ.
เป่ยชิงซือถูกดึงลากออกมาด้านนอกตำหนัก,"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"
"คือว่า,มีคนที่บอกกว่าเป็นสามีท่านมา,ตอนนี้อยู่ด้านนอก!"เสี่ยวเหม่ยเอ่ย.
"ใช่,เขาบอกว่าชื่อจงซาน,ตอนี้กำลังต่อสู้กับเจ้าตำหนัก!"เสี่ยวหลิงเอ่ย.
จงซาน?
ได้ยินคำสองคำนี้,เป่ยชิงซือราวกับถูกค้อนทุบอย่างรุนแรง,จนคล้ายกับรู้สึกร่างกายจมลึกลงไปใต้พื้น.
Chapter 1257 Outside Ice God Palace Zhong
Shan anger
冰神宫外钟山怒
ความโกรธเกรี้ยวของจงซานที่นอกตำหนักเทพเหมันตร์
"เป่ยชิงซือขอร้องเจ้าตำหนัก,หลังจากที่ข้าถูกบวงสรวงเสร็จแล้ว,โปรดคุ้มกันร่างที่เหลือของข้ากลับไปยังต้าเจิ้ง."เป่ยชิงซือที่กล่าวร้องขอ.
เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์จ้องมองเป่ยชิงซือ,ก่อนที่จะเงียบพร้อมกับถอนหายใจยาว,"ชิงซือ,เจ้าควรรู้ว่านี่คือชะตาของคนตำหนักเทพเหมันตร์!"
"ไม่ว่าข้าจะมีชะตาอย่างไร,เพื่อท่านข้ายินยอมให้สังเวยดวงวิญญาณ,แล้วส่วนที่เหลือของข้าก็ยังไม่ยอมให้จัดการอย่างงั้นรึ?"เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาอย่างขมขืน.
"ข้าไม่ได้บูชายันต์เจ้าเพื่อข้า,แต่เพื่อประชาชนทั่วโลกหล้า,หากหมื่นปีหลังจากนี้ตำหนักเทพเหมันตร์ไม่มีใครที่มีดวงวิญาณที่บริสุทธิ์เกิดขึ้นอีกครั้ง,ข้าก็ตัดสินใจที่จะสังเวยดวงวิญญาณของข้าด้วยเช่นกัน!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์กล่าวอย่างหนักแน่น.
"แต่ข้าไม่ต้องการอยู่ที่นี่."เป่ยชิงซือกล่าวออกมาเสียงแข็ง.
คำขอสุดท้าย,เป่ยชิงซือไม่ยินยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว,นางจะต้องถูกส่งตัวกลับต้าเจิ้ง.
สตรีทั้งสองที่จ้องมองหน้ากันและกัน,ท้ายที่สุด,เจ้าตำหนักเหมันตร์ที่กล่าวพลางถอนหายใจ,"ได้,ข้าสัญญากับเจ้า!"
ได้ยินคำพูดของเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์รับคำ,น้ำตาที่ไหลอาบลงมาบนแก้มทั้งสองข้างในทันที,นี่ไม่ใช่เพราะว่าขอบคุณ,ทว่ารู้สึกผิดต่อจงซาน.
เห็นท่าทางของเป่ยชิงซือเต็มไปด้วยความโศกเศร้า,นางที่หันหน้าออกไปมองที่กลางสระ,พลางถอนหายใจออกมาเบาๆ.
"ตำหนักเทพเหมันตร์นั้น,มีหน้าที่อารักขาท่านหญิงนวีหว๋าเมื่อครั้งมีชีวิต,ไม่ว่าเหตุการณ์เกี่ยวกับโลกปิศาจสวรรค์จะเป็นเช่นไร,ทว่าท่านหญิงได้ร่วงหล่นจากสวรรค์ไปแล้ว,บางสิ่งบางอย่างไม่สามารถหลบเลี่ยงได้,เจ้ารู้ความเป็นมาของสระแห่งนี้หรือไม่?"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์กล่าว.
เป่ยชิงซือไม่กล่าว,ใบหน้าของนางที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
"ที่แห่งนี้ถูกเรียกว่าสระแก่นปิศาจ,มันเชื่อมต่อกับโลกปิศาจสวรรค์!"เจ้าตำหนักเหมันตร์เอ่ย.
"เชื่อมต่อกับโลกปิศาจสวรรค์?"เป่ยชิงซือที่เผยท่าทางเย็นชายิ่งกว่าเดิม.
"โลกปิศาจสวรรค์,เป็นโลกลวงตา,ที่เต็มไปด้วยปิศาจสวรรค์ระดับสูงที่ไม่สามารถเข้ามาในโลกใบใหญ่,ทว่าปิศาจสวรรค์ระดับต้นกลับสามารถที่จะขยายขอบเขตของตัวเองออกมาได้,เหล่าผู้ฝึกตนที่ไม่หวังที่จะเข้าสู่วัฏจักรสังสารวัฏ,ต้องการความเป็นนิรันดร์,หลากหลายคนที่ต้องเผชิญหน้ากับการทะลวงระดับจนเกิดเป็นพลังด้านลบ,ทำให้ปิศาจสวรรค์เข้ามาในโลกใบใหญ่,แต่หากสามารถดูดซับทำลายความรู้สึกด้านลบไปได้,ปิศาจสวรรค์เหล่านั้นก็จะกลับคืนสู่โลกปิศาจสวรรค์."
"หากแต่พลังด้านลบนั้นมีอยู่มากมาย,ทำให้โลกปิศาจสวรรค์ขยายตัวออกมามากกว่าเดิม,และทรงพลังมากยิ่งกว่าเดิมอีก,และปัญหาใหญ่คือมันกำลังจะทะลวงผ่านม่านพลังของเสาสวรรค์ทั้งสี่แล้ว,หากโลกปิศาจสวรรค์มาถึงโลกใบใหญ่,เมื่อถึงเวลานั้น,ก็จะเกิดเรื่องน่าเศร้าทั่วหล้า,ปิศาจสวรรค์มากมายนับไม่ถ้วนจะปรากฏขึ้นเต็มไปหมด,หลากหลายชีวิต,ประชาชนทั่วโลกใบใหญ่จะถูกกำจัดไปจนสิ้น!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์กล่าวพลางถอนหายใจ.
ใบหน้าของเป่ยชิงซือยังคงเต็มไปด้วยความเย็นชา,ทว่าภายในใจนั้นหนักอึ้ง.
"สระแก่นปิศาจนี้,ที่จริงมันสามารถดูดซับพลังงานงานด้านลบออกไปจากปิศาจสวรรค์ได้,เพื่อป้องกับพลังของโลกปิศาจสวรรค์,เดิมที่มี
20
ต้นกำเนิดปิศาจ,ที่ทำการดูดซับพลังด้านลบ,แต่มันได้หายไปสอง,เวลานี้จึงมีต้นกำเนิดปิศาจเหลือเพียงแค่
18 อัน."
"เรื่องนี้,มันคุ้มค่าอย่างงั้นรึ?
ท่านหญิงนวีหว๋าไม่ต้องการที่จะเห็นเช่นนี้อย่างแน่นอน."เป่ยชิงซือที่แสดงท่าทางจริงจัง.
"ใครต้องการให้เป็นเช่นนี้?แต่จำเป็นต้องมีคนทำ,ในอดีตผ่านกู่ร่างหล่นจากสวรรค์,ได้เปลี่ยนร่างกายของตัวเองให้กลายเป็นเทือกเขาปู้โจว,ซึ่งไม่ได้ด้อยกว่าเสาสวรรค์ทั้งสี่ของเหนียงหนียงนวีหว๋า,ช่างน่าเสียดายที่เหนียงหนียงนวีหว๋าเองก็ได้ร่วงหล่นจากสวรรค์แล้ว,ต้าจื่อไจ้ปิศาจสวรรค์ในโลกปิศาจสวรรค์จึงเติบโตอย่างรวดเร็ว,เหล่าปิศาจสวรรค์จะรวมตัวกันทุกๆหมื่นปีเพื่อทำลายกำลังที่อ่อนแอลง,เมื่อม่านกำแพงพังทลายลง,โลกปิศาจสวรรค์ก็จะเข้ามายังโลกใบใหญ่,สิ่งมีชีวิตทั้งมวลจะถูกทะลวงจิตใจ,เพื่อที่จะป้องกันเหตุร้ายนั้น,ทุกๆหมื่นปีจึงต้องทำการบูชายันต์,ซึ่งครั้งนี้เป็นเจ้า,เจ้าที่มีดวงวิญญาณบริสุทธิ์,เมื่อถวายดวงวิญญาณบริสุทธิ์แก่ปิศาจสวรรค์ลำดับหนึ่ง,ก็จะช่วยป้องกันเหตุร้ายนี้ได้."เจ้าตำหนักเหมันตร์กล่าว.
"ปิศาจสวรรค์ที่มีพลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ,การส่งดวงวิญญาณบริสุทธิ์ให้กับพวกมัน,ไม่ใช่ว่าจะทำให้ปิศาจสวรรค์ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆหรอกรึ?,มันจะยิ่งแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นอีกในทุกๆครั้ง,ครั้งนี้เป็นข้า,ครั้งหน้าเป็นท่าน,หลังจากที่ปิศาจสวรรค์ดูดซับดวงวิญญาณบริสุทธิ์ได้อย่างสมบูรณ์,ต่อไปใครจะสามารถขวางกั้นมันได้?"เป่ยชิงซือที่ขบริมฝีปาก.
"จำเป็นต้องถ่วงเวลาให้นานที่สุด,นี่คือการถ่วงเวลาให้ทุกสรรพสิ่งอยู่รอดนานขึ้น!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์กล่าวพลางถอนหายใจ.
เป่ยชิงซือที่ชำเลืองมองเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์,ไม่รู้จะพูดอะไรได้อีกครั้ง,สูดหายใจลึก,หลับตาลง.
"ชิงซือ,ข้ารู้......!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์เอ่ย.
"ข้าเหนื่อย,ท่านออกไป,ข้าต้องการสงบใจอยู่ที่นี่คนเดียว!"เป่ยชิงซือที่ไม่สนใจเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์,พร้อมกับเผยอารมณ์ที่ย่ำแย่ออกมา.
"ได้!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่ส่ายหน้าไปมา.
ประตูตำหนักที่ปิดเสียงดัง.
เป่ยชิงซือจ้องมองศพทั้ง 80 พร้อมกับเผยท่าทางโศกเศร้าออกมา,นางที่จับจ้องมองการนั่ง,รับรู้ว่าตัวเองก็จะกลายเป็นเหมือนกับศพเหล่านี้,ก็ทำให้จิตใจของนางไม่สามารถที่จะยอมรับได้,หัวใจของนางที่สั่นไหวเผยความสับสนออกมา.
------------------------------------------------------------
หลังจากนั้นอีกไม่กี่วัน.
"เซิ่งหวัง,ดูเหมือนว่าที่ด้านหน้าก็คือตำหนักเทพเหมันตร์!"
ท้ายที่สุดกลุ่มของจงซานก็เดินทางมาถึงตำหนักเทพเหมันตร์ได้ในที่สุด,ตำหนักเทพเหมันตร์นั้นเป็นวิหารที่ใหญ่โตมีตำหนักอยู่มากมาย,พื้นที่รอบๆ,บนท้องฟ้าเต็มไปด้วยผู้ฝึกตนสตรี,ทุกคนที่สวมชุดสีขาว,พลังฝึกตนที่ค่อนข้างสูง,หากแต่ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความเย็นชาแสดงท่าทางสูงส่ง,มีเพียงเหล่าสตรีบางคนที่มีพลังฝึกตนอ่อนด้อย,ที่เผยเสียงหัวเราะออกมา,เห็นชัดเจนว่าพวกนางยังไม่สามารถกลมกลืนกับสภาพแวดล้อมได้.
ภายในใจของจงซานที่เผยความตื่นเต้นออกมา,เพราะว่าจงซานรู้ดี,นานเท่าใดแล้วที่ไม่ได้พบเป่ยชิงซือ.
เป่ยชิงซือ,เป็นหนึ่งในฮวงโห่ว,ที่ไม่ค่อยพูดจานัก,ใบหน้าท่าทางของนางแม้นว่าจะเต็มไปด้วยความเย็นชา,หากแต่หัวใจของนางนั้นกลับเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก,ด้วยเหตุนี้,มันจึงกระตุ้นความรู้สึกของเขาเป็นอย่างมาก.
ชิงซือเวลานี้เป็นอย่างไรบ้าง?
"ไป!"จงซานที่ออกคำสั่ง.
"รับทราบ!"
คน 12 คนที่บินตรงไปยังตำหนักเทพเหมันตร์.
"วูซซซซ!"
ร่างสีขาวร่างหนึ่งที่บินออกมา.
"เป็นใครกัน,ที่กล้าบุกรุกตำหนักเทพเหมันตร์!"สตรีในชุดขาวคนหนึ่งที่กล่าวเอ่ยออกมาในทันที.
จงซานที่จ้องมองไปยังสตรีในชุดขาว,พร้อมกับเผยรอยยิ้มเล็กน้อย,"ไม่ใช่ว่าเจ้ารู้จักข้าแล้วหรอกรึ?"
"หืม?"สตรีในชุดขาวที่ตกใจเล็กน้อย.
"ในอดีต,เจ้าเคยเป็นหนึ่งในคนที่เดินทางไปยังศาลเทวะต้าเจิ้งของข้า,เพื่อพบกับชิงซือ,ข้าจำเจ้าได้!"จงซานกล่าว.
"เป็นเจ้า,เซิ่งหวังที่อ่อนแอที่สุด?"สตรีในชุดขาวที่เอ่ยพร้อมกับเผยความประหลาดใจ.
"สาวหาว!"จินเผิงที่ดวงตาเบิกกว้าง.
เซิ่งหวังที่อ่อนแอที่สุด,ใครกันที่กล่าวเอ่ยว่าเซิ่งหวังอ่อนแอ?
จงซานที่ยกมือขึ้น,ไม่ให้จินเผิงกระทำอะไร,เป็นดังที่สตรีชุดขาวเอ่ย,ในอดีตเขาอ่อนแอจริงๆ.
"ขออภัย,ข้าไม่ได้ดูถูกเจ้า,ข้า,ข้าเพียง...!"สตรีคนดังกล่าวที่เร่งรีบสงบปากสงบคำ.
"ไม่เป็นไร,ข้าต้องการพบชิงซือ,นำทางให้กับข้าได้หรือไม่?"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ต้องไม่ลืมว่า,เป่ยชิงซืออยู่ที่นี่,ย่อมเป็นที่รู้จักของผู้คนมากมาย,ดังนั้นจงซานจึงต้องแสดงท่าทางเป็นมิตรกับทุกคนเท่าที่จะเป็นไปได้.
"เจ้าตำหนักน้อย? นาง...!"ใบหน้าของสตรีคนดังกล่าวเปลี่ยนสี,ก่อนที่จะแสดงท่าทางอักอ่วน.
จงซานที่รับรู้ในทันที,เกิดอะไรบางอย่างขึ้นแน่,จึงเร่งรีบสอบถามออกไป,"นางอยู่ที่ใหน,นำข้าไปได้หรือไม่?"
"เรื่องนี้,คือ,คือว่า,ข้าต้องไปรายงานเจ้าตำหนักก่อน."สตรีคนดังกล่าวเอ่ยออกมาในทันที.
"ทำไม?"จงซานยิ่งแสดงท่าทางจริงจังขึ้นไปอีก.
"รอสักครู่,ข้าจะไปรายงานเจ้าตำหนัก!"สตรีคนดังกล่าวเร่งรีบบินหนีไปในทันที.
ใบหน้าของจงซานเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มขึ้นมาในทันที,พร้อมกับสังหรใจไม่ดีขึ้น.
"เซิ่งหวัง,ไม่ได้การแล้ว!"จื่อหยางจิงหงเอ่ย.
"ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร,ข้าต้องนำชิงซือกลับไป!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"วูซซซซ!"
ทันใดนั้นห้วงมิติที่สั่นไหว,ที่ด้านหน้าของจงซานปรากฏร่างๆหนึ่ง,เสื้อผ้าโบกสะบัดไปกับสายลม,ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา,เป็นเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่เขาเห็นหลายปีที่แล้วนั่นเอง.
"จงซานทักทายเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์,ข้ามาในครั้งนี้,ก็เพื่อมาพบเจ้าตำหนักและนำภรรยาข้ากลับไป!"จงซานกล่าวออกมาในทันที.
ไม่ว่าอย่างไร,จงซานก็ยังไว้หน้าพวกเขาอยู่.
"ภรรยา?
ใคร?"เจ้าตำหนักเหมันตร์ที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
ดวงตาของจงซานที่หรี่ตาเล็กลง,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างแรง,และกล่าวออกมอาย่างเคร่งขรึม,"นางมีนามว่าเป่ยชิงซือ,เป็นเจ้าที่เจ้านำไปในอดีต!"
"ที่นี่ไม่มีเป่ยชิงซือ,เจ้าไปให้พ้น!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ภายในใจของเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ก็เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวเช่นกัน,จงซานทำไมต้องมาในเวลานี้กัน?
แม้นว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะเปลี่ยนอะไรได้,แต่ทำไมไม่รออีกครึ่งปีค่อยมาก่อน?
"ไม่มีเป่ยชิงซือ? ไปให้พ้นรึ? จงซานที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวขึ้นมาในทันที.
"ไปให้พ้นอย่างงั้นรึ?
ข้าไม่ไป,ส่งเป่ยชิงซือมา,ไม่เช่นนั้น,....!"จงซานกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ไม่เช่นนั้นอะไร!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่ดวงตาเบิกกว้าง.
"ไม่เช่นนั้นข้าจะสังหารทุกคนในตำหนักเทพเหมันตร์ซะ!"จงซานกล่าวออกมาด้วยความดุร้ายเย็นชา,เกี่ยวกับความปลอดภัยของเป่ยชิงซือ,เป็นไปไม่ได้ที่จงซานจะให้ต่อใครทั้งนั้น.
ทันทีที่คำพูดของเขาเอ่ยจบ,ผู้คนรอบๆที่นำอาวุธออกมาอย่างพร้อมเพียง.
"เจ้ากล้า!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่คำรามออกมาเสียงดัง,เหล่าสตรีจำนวนมากทั่วตำหนักเทพเหมันตร์ที่บินมาพร้อมกับชักกระบี่ยาวออกมา,พร้อมกับชี้ตรงไปยังกลุ่มของจงซาน.
"ชิ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จงซานแค่นเสียงเย็นชา,เสียงสายฟ้าฟาดที่ดังกึกก้อง,ดังกระหึ่มไปทั่ววิหารตำหนักเทพหมันตร์ทั้งหมด.
"คิดว่าข้าไม่กล้ารึ? ก็ลองดู"จงซานกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
--------------------------------------
ภายในตำหนักปุถุชน,เป่ยชิงซือที่กำลังนั่งสมาธิ,พยายามที่จะสงบสติอารมณ์ของตัวเอง,หลายวันมานี้,นางที่พยายามสละแล้วซึ่งความเป็นความตาย,คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะทำให้นางสามารถตัดผ่านระดับได้,จนเวลานี้นางก้าวถึงระดับเซียนโบราณขั้นสมบูรณ์แล้ว.
ช่างน่าเศร้านัก,ทะลวงระดับเวลานี้,มีประโยชน์อะไร?
เป่ยชิงซือที่เผยความขมขื่นออกมา.
"เจ้าตำหนักน้อย,เจ้าตำหนักน้อย,ไม่ได้การแล้ว!"
"เจ้าตำหนักน้อย,ท่านออกมาเร็วเข้า,หืม,พวกเจ้าอย่ามาขวางข้า,ข้ามีเรื่องสำคัญต้องพบกับเจ้าตำหนักน้อย,อย่าขวางข้า!"
ที่ด้านนอกตำหนัก,เสี่วเหม่ยและเสี่ยวหลิงที่ถูกองค์รักษ์ด้านหน้าตำหนักขวางเอาไว้นั่นเอง.
"ให้พวกนางเข้ามา!"เป่ยชิงซือเอ่ย.
"รับทราบ!"
"ครืนน!”
ประตูตำหนักที่เปิดออกมาเสียงดัง,เสี่ยวเหม่ยและเสี่ยวหลิง,สตรีทั้งสองที่เร่งรีบเข้ามา,ทว่าทันทีที่เห็นพื้นที่ด้านในก็ตื่นตกใจแทบทรุด,มีคน
80 คน? ไม่,เป็นศพ?
"เสี่ยวเหม่ย,เสี่ยวหลิง,เจ้าเข้ามาทำไม,ไม่รู้รึว่าสถานที่แห่งนี้เป็นตำหนักหวงห้าม?"เป่ยชิงซือเอ่ย.
เป่ยชิงซือเอ่ยโดยที่ไม่ได้มองคนทั้งสอง.
"เจ้าตำหนักน้อย,ไม่ได้การแล้ว,เร็วเข้า,ไปข้างนอกกับพวกเราเร็ว!"เสี่ยวเหม่ยที่เข้าไปคว้ามือของเป่ยชิงซือ.
เป่ยชิงซือถูกดึงลากออกมาด้านนอกตำหนัก,"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"
"คือว่า,มีคนที่บอกกว่าเป็นสามีท่านมา,ตอนนี้อยู่ด้านนอก!"เสี่ยวเหม่ยเอ่ย.
"ใช่,เขาบอกว่าชื่อจงซาน,ตอนี้กำลังต่อสู้กับเจ้าตำหนัก!"เสี่ยวหลิงเอ่ย.
จงซาน?
ได้ยินคำสองคำนี้,เป่ยชิงซือราวกับถูกค้อนทุบอย่างรุนแรง,จนคล้ายกับรู้สึกร่างกายจมลึกลงไปใต้พื้น.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น