Immortality Chapter 1251 Given up Zhong Shan favor
Chapter 1251 The Zhong Shan favour of giving
up
放弃的钟山人情
จงซานยกเลิกบุญคุณ.
"เซิ่งหวังจง,โปรดเมตตา~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ในเวลานั้น,เสียงของใครบางคนที่ดังก้องไปทั่วสวรรค์และปฐพี,เสียงที่ดูยิ่งใหญ่,ลากผ่านอากาศที่วางเปล่า,ทำให้ห้วงมิติสั่นไหวแฝงด้วยความเป็นปฏิปักษ์,เป็นเสียงของจวงจื่อนั่นเอง.
"หืม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~?”
แววตาที่ไม่เป็นมิตรของจงซานจ้องมองไปยังจวงจื่อ.
พริบตานั้น,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่รู้สึกแรงกดดันลดลง,ร่างกายของเขาที่ต้องการหลบหนีอย่างรวดเร็ว.
"โฮกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จงซานที่หันหน้าไป,หากแต่หัวของมังกรนั้นไม่,ดวงตาของมันที่เปิดอยู่,สายตาของทุกคนที่เผยท่าทางประหลาดใจ,กงเล็บของมังกรที่ผุดขึ้นมาจากผืนปฐพีทันที.
เหล่าเซียนบรรพชนที่สั่นสะท้าน,มีต้าเต๋าเช่นนี้ด้วยรึ?
ในความคิดของเซียนบรรพชนทุกคนนั้น,ต้าเต๋าจะตั้งตรงเชื่อมต่อกับสวรรค์และปฐพี,แม้นว่ามันจะมีรูปร่างที่แตกต่างกัน,เช่นต้าเต๋าของหยิง,ที่เป็นแท่นจานที่มีมังกรดำทมิฬตั้งอยู่,มังกรทมิฬนั้นก็สามารถคำรามออกมาได้เช่นกัน,แต่กระนั้นหากว่าร่างมังกรขยับ,ร่างหลักจะหยุดนิ่งไม่สามารถขยับได้.
หากแต่ของจงซาน?
ต้าเต๋ารูปร่างมังกร,คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะเฉียงลงมา,เพียงแค่เฉียงลงมาไม่เท่าไหร่,กงเล็บมังกรยังสามารถผุดออกมาจากพื้นดิน?
ทั้งที่ร่างหลักของต้าเต๋ากำลังเคลื่อนตัวพร้อมกันด้วยอย่างงั้นรึ?
กงเล็บมังกรที่ผุดขึ้นมาจากพื้น,พลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ที่ก่อตัวขึ้นบนอากาศ,กลายเป็นกงเล็บยักษ์พุ่งเข้าหาบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
"ไม่ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ร่างของบรรพชราเสวี๋ยเหม่ยที่ร้องโหยหวนไม่อยากเชื่อ,เสียงดังก้องไปทั่ว,ถึงกับทำให้เซียนบรรพชนคนอื่นๆสะดุ้ง.
เพราะทุกคนเองก็รับรู้ว่าต้าเต๋าของจงซานนั้นทรงพลังมาก,เป็นไปได้ด้วยรึ?
กงเล็บต้าเต๋า,สร้างกงเล็บอากาศ,รวมพลังขึ้นมาได้อย่างงั้นรึ?
นี่ไม่ใช่ว่าสามารถใช้พลังฟ้าดินได้ด้วยหรอกรึ?
ทั้งที่เหล่าเซียนบรรพชนทั่วไปสามารถใช้ได้เพียงแค่เทียนเต๋า.
สามสิบกว่าเทียนเต๋าของคนอื่นๆที่กำลังสั่นไหว,หัวใจเต๋าของพวกเขาที่สั่นไม่หยุด,ราวกับว่าหวาดหวั่นต่อพลังที่ถูกดูดไป,พลังต้าเต๋าจงซานที่ดึงพลังเทียนเต๋าคนอื่นมาใช้,กับกงเล็บมังกร.
ต้าเต๋าจงซาน,สามารถดึงพลังต้าเต๋าของเซียนบรรพชนคนอื่นๆมาใช้?
เป็นไปไม่ได้? นี่คือต้าเต๋าอะไรกัน?
มีต้าเต๋าเช่นนี้ในโลกหล้าด้วยรึ?
เหล่าเซียนบรรพชนที่มั่นใจในตัวเอง,เวลานี้ได้สูญสิ้นความมั่นใจไปทั้งหมด,พวกเขาที่จดจ้องมองจงซานพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอเสียงดัง,แววตาที่เผยท่าทางตื่นตระหนักจับจ้องอำนาจเทียนเต๋าของพวกเขาถูกดูดไป.
กงเล็บมังกรที่ถูกดึงมาจากพลังเทียนเต๋าของคนอื่นๆที่อยู่รอบๆ.
เป็นความจริงรึ? นี่มันเป็นความจริง!
เหล่าเซียนบรรพชนถึงกับขนหัวลุก,จงซานคือปิศาจพรสวรรค์,คาดไม่ถึงว่าจะสร้างเทียนเต๋าเช่นนี้ขึ้นมาได้?
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ร้องโหยหวน,พลังเทียนเต๋าของตัวเองที่ถูกกงเล็บมังกรดึงไปเช่นกัน,ในเวลานี้เขาไม่สามารถที่จะหลบหลีกได้แล้ว!
"ตูมมมมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เทียนเต๋าของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่สั่นไหวอย่างรุนแรง,ก่อนที่จะเกิดระเบิดเสียงดัง,เทียนเต๋าที่กำลังสั่นไหวพร้อมจะล่มสลายทุกเมื่อ.
"พุ!”
เทียนเต๋ากว่าสามสิบเส้น,ที่ถูกต้าเต๋าจงซานดึงพลังมาใช้,ก่อนที่จะโจมตีไปยังเทียนเต๋าบรรพชนเสวี๋ยเหม่ย,เทียนเต๋าของเขาที่สั่นไหวอย่างรุนแรง,แม้แต่กำลังล่มสลาย,แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่มันจะสลายหายไป,เพราะว่าเทียนเต๋าคือพื้นฐานของฟ้าดิน,บรรพชนชราเสวี่ยเหม่ยที่เวลานี้ถูกแรงสะท้อน,กำลังพ่นโลหิตออกมาคำโต.
"ตูมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เซียนบรรพชนทั้งหมดที่ขนหัวลุก,เทียนเต๋าของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่แตกสลายกลายเป็นเสี่ยงๆ,กล่าวอีกอย่างหนึ่งละก็,หัวใจเต๋าของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เพิ่งฟื้นฟูกลับมา,แต่ถูกทะลวงอีกครั้ง.
กงเล็บมังกรที่กำลังคว้าไปยังร่างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
ในสายตาของทุกคนที่พอจะบอกได้ว่าบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยได้จบสิ้นแล้ว,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกจงซานจัดการง่ายๆ,น่าหวาดกลัวยิ่งนัก.
"ตูมมมมมมม!"
ทว่าในเวลานั้นก็ปรากฏผีเสื้อมากมายที่ปรากฏขึ้นพร้อมกับระเบิดขวางกั้นกงเล็บมังกร.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยไม่ตาย,ในเวลานี้ใบหน้าของเขาที่กลายเป็นขาวซีด,แววตาที่ตื่นตระหนกหวาดกลัว.
เกือบตาย?
คาดไม่ถึงว่าจงซานเกือบสังหารเขา?จงซานแข็งแกร่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่สามารถแก้แค้นได้ตลอดกาลแล้วรึ?
ผีเสื้อมากมายที่ระเบิดเป็นผุยผง,เป็นจวงจื่อที่ช่วยบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
"ตูมมม!"
กงเล็บต้าเต๋ามังกรของจงซานที่จมลงไปใต้พื้นดิน,กลับคืนสู่สภาพเดิมก่อนหน้านี้.
จงซานที่ยืนอยู่บนหัวมังกรหมื่นจัง,ไม่ได้หันหน้าไปมองใบหน้าที่ซีดเซียวของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ย,ทว่าจ้องมองไปยังยอดเขาสูง.
บนยอดเขาสูง,ที่เจียงจื่อยืนอยู่นั่นเอง.
ที่ด้านหลังจองจวงจื่อ,ต้าเต๋าของเขาที่โผทะยายผุดขึ้นมา,มีสี
12 สี,ต้าเต๋าของจวงจื่อ,ที่มีผีเสื้อมากมายที่ร่ายรำบินไปมาเต็มอากาศ,เป็นต้าเต๋าที่ดูงดงามเป็นอย่างมาก.
ที่ไกลออกไป,ต้าเต๋าสองอันที่ดูเหมือนว่ากำลังเผชิญหน้ากัน.
ต้าเต๋าของจวงจื่อนั้นไม่สั่นอีกแล้วนั่นเอง,ต้าเต๋าของจงซานดูเหมือนว่าจะมีผลต่อต้าเต๋าของเซียนบรรพชนทั่วไปเท่านั้น,สำหรับต้าเต๋าของคนอื่นแล้ว,จะไม่มีผลอันใด.
"ต้าเต๋าจวงจื่อ,หนึ่งแสนปีที่ผ่านมาไม่เคยใช้ออกมาเลย!"เซียนบรรพชนคนหนึ่งที่สูดหายใจลึก.
"เป็นต้าเต๋าที่ทรงพลังมาก,เพียงแค่จ้องมองก็ราวจะทำลายจิตใจให้แตกสลายไป!"เซียนบรรพชนคนหนึ่งที่อุทานออกมา.
"ต้าเต๋าจงซาน,ต้าเต๋าจวงจื่อ?"เหล่าเซียนบรรพชนที่กลายเป็นเงียบในทันที.
สายตาของมังกรที่จดจ้องมองออกไป,ผีเสื้อที่กำลังสะบัดปีก,สายตาของสุดยอดฝีมือทั้งสองที่กำลังจ้องมองหน้ากันและกัน.
ต้าเต๋าผีเสื้อ,ของจวงจื่อที่ดูสง่างามเป็นอย่างมาก,สายลมเอื่อยๆที่แผ่ออกมาเป็นระลอกคลื่น,สายตาของจวงจื่อที่สงบนิ่ง,ไม่ตกใจ
ไม่ได้เผยท่าทางโกรธเกรี้ยว,ท่าทางสุขุม,ช่วยบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยจากมือของจงซาน,ด้วยพลังที่น่าตื่นตะลึง.
"เซิ่งหวังจง,โปรดเมตตา!"จวงจื่อที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.
จวงจื่อทรงพลังแข็งแกร่งมาก,ทำให้จงซานต้องหยุดชะงัก,แม้แต่จงซานสัมผัสได้เรื่อยๆ,พลังของจวงจื่อในเวลานี้,ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ด้อยกว่าหยิงเห่าเลยแม้แต่น้อย.
"ได้ฟังเทศนาเต๋าของท่านจงซานได้รับประโยชน์ไม่น้อย,จงซานต้องขอบคุณอาวุโสจวงจื่อ."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
แม้นว่าเขาจะสามารถสร้างต้าเต๋าขึ้นมาได้,ทว่าเพราะว่าเทศนาเต๋าของจวงจื่อ,ถึงได้ทำให้ต้าเต๋าของเขาเติบโตเป็นอย่างมาก,แม้แต่สามารถสร้างเขตแดนเต๋าของตัวเองขึ้นมาได้,จงซานที่เอ่ยเรียกอาวุโสจวงจื่อ,นับว่าไม่เกินเลย,กับผลประโยชน์ที่ได้,จงซานรู้สึกขอบคุณเช่นกัน.
"เรื่องนี้เพราะเซิ่งหวังมีเชาว์ปัญญาที่ยอดเยี่ยม."จวงจื่อกล่าวถ่อมตัว.
"ในครั้งนี้เสวี๋ยเหม่ย,เป็นคนมาหาเรื่องข้าเอง,เขาได้ใช้ค่ายกลช่วงชิงชะตาเพื่อสังหารข้า,หากข้าไม่พบก่อนผลที่ได้ไม่ต้องบอกเลยว่าจะร้ายแรงขนาดใหน,ในวิหารของท่านเอง,แต่เสวี๋ยเหม่ย,กลับสังหารแขกของท่าน,ไม่คิดว่าเรื่องนี้ควรจะถามความรับผิดชอบของเสวี๋ยเหม่ยหน่อยรึ?เป็นเขาที่ควรจะได้รับการลงโทษ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
เพราะว่าได้รับการช่วยเหลือของจวงจื่อ,จงซานจึงได้เผยท่าทางเคารพต่อจวงจื่อ.
เหล่าเซียนบรรพชนที่อยู่รอบๆจะหวาดหวั่นต่อพลังของจงซาน,ทว่ากับคำพูดที่ชอบธรรมที่จงซานเอ่ยออกมา,ทุกคนก็พยักหน้ารับ,หากเป็นเขาที่ถูกลอบสังหาร,เรื่องนี้ก็ย่อมต้องถามหาความชอบธรรมเช่นกันไม่ใช่รึ?
ทุกๆท่านที่จ้องมองจวงจื่อ,รอคอยให้จวงจื่อเอ่ยตอบ.
ไม่ไกลออกไป,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่หน้าซีดขาว,ทว่าสายตาของเขาที่ส่ายไปมา,ความคิดของเขาที่ตื่นตระหนกเช่นกัน,แต่มันคงจะแก้ไขไม่ได้แล้ว,เขาที่ลอบคิดเรื่องราวที่ผ่านมา,ต้นเหตุที่เขาโกรธเกลียดจงซานนั้นเป็นเขาเองที่เป็นคนเริ่ม,เวลานี้เขาเริ่มเสียใจแล้ว,กลับการที่เขาเป็นศัตรูของจงซาน,เขาที่เคยเป็นเซียนบรรพชนที่น่าเกรงขามในภาคเหนือ,แต่วันนี้กลับอ่อนด้อยที่ถูกคนอื่นตัดสินชะตาอย่างงั้นรึ?
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองจวงจื่อด้วยความหวัง.
"เสวี๋ยเหม่ย,เจ้ายินดีที่จะเป็นศิษย์ของข้าหรือไม่?"จวงจื่อที่จ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ตกใจเล็กน้อย,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,จวงจื่อต้องการรับเขาเป็นศิษย์?เหตุผลเพื่อช่วยชีวิตเขาเท่านั้นหรือไม่?
กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในเวลานี้,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ไม่สนใจชื่อเสียงในอดีตของเขาแล้ว,แน่นอนว่ากับเรื่องที่เลวร้ายหลายร้อยปีมานี้,ด้วยพลังโชคร้าย,มันได้ทำให้ชื่อเสียงของเขาได้สลายหายไปหมดแล้ว.
"ศิษย์เสวี๋ยเหม่ย,คารวะอาจารย์!"เสวี๋ยเหม่ยที่โค้งคำนับด้วยความนับถือ.
บนหัวมังกร,ดวงตาของจงซานที่หรี่เล็ก,เผยความโกรธเกรี้ยว,หากแต่ไม่ได้แสดงท่าทางอะไรออกมา.
"เซิ่งหวังจง,เสวี๋ยเหม่ยเป็นศิษย์ของข้า,ความผิดในครั้งนี้,อาจารย์ของเขาจะรับเอาไว้เอง,ข้ายินดีที่จะชดเชยให้กับเซิ่งหวังจง!"จวงจื่อที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"อาวุโสจวงจื่อ,ท่านต้องการที่จะรับประกันเขาอย่างงั้นรึ?"จงซานเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ขออภัยเซิ่งหวังจงด้วย! ข้าจะชดใช้คืนจนพอใจอย่างแน่นอน."จวงจื่อพยักหน้า.
"ชดเชย? ไม่จำเป็น,วันนี้,ข้าจงซานได้ฟังเทศนาธรรมของอาวุโสจวงจื่อ,นับว่าได้ผลประโยชน์ไม่น้อย,ถือว่าติดหนีบุญคุณท่าน,ทว่าหากท่านต้องการช่วยชีวิตเขาล่ะก็,บุญคุณนี้ถือว่าหายกัน!"จวงจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
บุญคุณ?
ทุกคนที่จ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน,บุญคุณนี้ทำให้จงซานยอมปล่อยเสวี๋ยเหม่ยไปอย่างงั้นรึ?
ทั้งที่อีกฝ่ายลอบสังหารนะรึ?
จวงจื่อควรจะรับรู้ว่าเทศนาเต๋าของเขา,ไม่เพียงพอที่จะชะล้างความเกลียดชังของจงซานได้.
"ตกลง!"จวงจื่อที่พยักหน้าด้วยท่าทางลังเลเล็กน้อย.
"ก็ดี,ข้าจะเห็นแก่หน้าจวงจื่อ,ยกโทษตายให้เสวี๋ยเหม่ย,ทว่าโทษเป็นนั้นไม่สามารถละเว้นได้!"จงซานทีก่ล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา,กล่าวออกมาอย่างรวดเร็ว.
ด้วยบุญคุณที่สลายหายไป,จงซานที่เอ่ยนาม,จวงจื่อตรงๆ,ไม่ใช้คำว่าอาวุโสอีกแล้ว.
จวงจื่อที่สูดหายใจลึก,ภายในใจที่รู้สึกว่าคำว่าอาวุโสของตัวเองนั้นกลายเป็นสิ่งของที่ถูกใช้ไปซะแล้ว.
"เจ้า,เจ้าต้องการทำอะไร?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่อุทานออกมาด้วยความตื่นตระหนก.
จงซานที่หลับตาเปิดตาขวาขึ้นมาในทันที,เนตรนิมิตร้ายถูกใช้งาน!
"วูซซซซซซ!"
แสงสีน้ำเงินที่อาบไปทั่วร่างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยในทันที.
เห็นแสงสีน้ำเงิน,ร่างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่สั่นไหวอย่างรุนแรงด้วยความหวาดกลัว,นี่คือแสงแห่งความโชคร้ายอย่างงั้นรึ?
หากแต่แสงสีน้ำเงินในครั้งนี้มันใหญ่กว่าเดิมนับสิบเท่าเลยไม่ใช่รึ?
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยต้องการจะหนี,ทว่าเขาที่ได้รับบาดเจ็บหนักจะหนีได้อย่างงั้นรึ?นอกจากนี้ในเวลานี้,จวงจื่อยังไม่ออกหน้ามาช่วยเขาอีกด้วย.
"อ๊ากกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~! ”
"พู!”
เสียงของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ตะโกนจนเสียงแหบแห้ง,พ่นโลหิตออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว,จงซานที่จัดแจงเสื้อผ้าและกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม,"จวงจื่อ,ขอลา!"
จวงจื่อพยักหน้ารับ.
จงซานที่ก้าวบินออกไป,ราชันย์แห่งกฏที่สลายหายไปในทันที.
ต้าเต๋ารูปลักษณ์มังกรหายไปแล้ว,พลังกดดันที่น่าเกรงขามหายไปแล้ว,เหล่าผู้ฝึกตนที่ไม่สามารถเงยหน้าขึ้นได้,เวลานี้สามารถเงยหน้าขึ้นมาได้แล้ว.
ภูเขาคุนเผิงได้สลายหายไปแล้ว,แม้นว่าจะไม่สามารถเห็นต้าเต๋าจงซาน,ทว่ากลิ่นอายที่ทรงพลังนั้น,ผู้ฝึกตนทั้งหมดไม่สามารถที่จะลืมมันได้แน่.
"เฉินและคนอื่นๆกระทำความผิดแล้ว!"จินเผิงที่กล่าวออกมาด้วยความผิดต่อจงซานในทันที.
ก่อนหน้านี้,ทุกคนที่ดื่มด่ำ,เข้าสู่เขตแดนเต๋าจองจวงจื่อ,ทำให้ละการป้องกัน,เป็นเหตุให้เกิดเรื่องทั้งหมดขึ้น,เหล่าเสนาธิการทั้งหมดที่กล่าวขออภัยในทันที.
"เอาล่ะ,หลังจากนี้ก็ระวัง!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ครับ!"ทุกคนที่รับคำในทันที.
จากนั้นจงซานก็นำทุกคนพุ่งตรงเป็นริ้วแสงเดินทางไปยังแดนขั้วโลกเหนือทันที.
Chapter 1251 The Zhong Shan favour of giving
up
放弃的钟山人情
จงซานยกเลิกบุญคุณ.
"เซิ่งหวังจง,โปรดเมตตา~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ในเวลานั้น,เสียงของใครบางคนที่ดังก้องไปทั่วสวรรค์และปฐพี,เสียงที่ดูยิ่งใหญ่,ลากผ่านอากาศที่วางเปล่า,ทำให้ห้วงมิติสั่นไหวแฝงด้วยความเป็นปฏิปักษ์,เป็นเสียงของจวงจื่อนั่นเอง.
"หืม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~?”
แววตาที่ไม่เป็นมิตรของจงซานจ้องมองไปยังจวงจื่อ.
พริบตานั้น,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่รู้สึกแรงกดดันลดลง,ร่างกายของเขาที่ต้องการหลบหนีอย่างรวดเร็ว.
"โฮกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จงซานที่หันหน้าไป,หากแต่หัวของมังกรนั้นไม่,ดวงตาของมันที่เปิดอยู่,สายตาของทุกคนที่เผยท่าทางประหลาดใจ,กงเล็บของมังกรที่ผุดขึ้นมาจากผืนปฐพีทันที.
เหล่าเซียนบรรพชนที่สั่นสะท้าน,มีต้าเต๋าเช่นนี้ด้วยรึ?
ในความคิดของเซียนบรรพชนทุกคนนั้น,ต้าเต๋าจะตั้งตรงเชื่อมต่อกับสวรรค์และปฐพี,แม้นว่ามันจะมีรูปร่างที่แตกต่างกัน,เช่นต้าเต๋าของหยิง,ที่เป็นแท่นจานที่มีมังกรดำทมิฬตั้งอยู่,มังกรทมิฬนั้นก็สามารถคำรามออกมาได้เช่นกัน,แต่กระนั้นหากว่าร่างมังกรขยับ,ร่างหลักจะหยุดนิ่งไม่สามารถขยับได้.
หากแต่ของจงซาน?
ต้าเต๋ารูปร่างมังกร,คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะเฉียงลงมา,เพียงแค่เฉียงลงมาไม่เท่าไหร่,กงเล็บมังกรยังสามารถผุดออกมาจากพื้นดิน?
ทั้งที่ร่างหลักของต้าเต๋ากำลังเคลื่อนตัวพร้อมกันด้วยอย่างงั้นรึ?
กงเล็บมังกรที่ผุดขึ้นมาจากพื้น,พลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ที่ก่อตัวขึ้นบนอากาศ,กลายเป็นกงเล็บยักษ์พุ่งเข้าหาบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
"ไม่ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ร่างของบรรพชราเสวี๋ยเหม่ยที่ร้องโหยหวนไม่อยากเชื่อ,เสียงดังก้องไปทั่ว,ถึงกับทำให้เซียนบรรพชนคนอื่นๆสะดุ้ง.
เพราะทุกคนเองก็รับรู้ว่าต้าเต๋าของจงซานนั้นทรงพลังมาก,เป็นไปได้ด้วยรึ?
กงเล็บต้าเต๋า,สร้างกงเล็บอากาศ,รวมพลังขึ้นมาได้อย่างงั้นรึ?
นี่ไม่ใช่ว่าสามารถใช้พลังฟ้าดินได้ด้วยหรอกรึ?
ทั้งที่เหล่าเซียนบรรพชนทั่วไปสามารถใช้ได้เพียงแค่เทียนเต๋า.
สามสิบกว่าเทียนเต๋าของคนอื่นๆที่กำลังสั่นไหว,หัวใจเต๋าของพวกเขาที่สั่นไม่หยุด,ราวกับว่าหวาดหวั่นต่อพลังที่ถูกดูดไป,พลังต้าเต๋าจงซานที่ดึงพลังเทียนเต๋าคนอื่นมาใช้,กับกงเล็บมังกร.
ต้าเต๋าจงซาน,สามารถดึงพลังต้าเต๋าของเซียนบรรพชนคนอื่นๆมาใช้?
เป็นไปไม่ได้? นี่คือต้าเต๋าอะไรกัน?
มีต้าเต๋าเช่นนี้ในโลกหล้าด้วยรึ?
เหล่าเซียนบรรพชนที่มั่นใจในตัวเอง,เวลานี้ได้สูญสิ้นความมั่นใจไปทั้งหมด,พวกเขาที่จดจ้องมองจงซานพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอเสียงดัง,แววตาที่เผยท่าทางตื่นตระหนักจับจ้องอำนาจเทียนเต๋าของพวกเขาถูกดูดไป.
กงเล็บมังกรที่ถูกดึงมาจากพลังเทียนเต๋าของคนอื่นๆที่อยู่รอบๆ.
เป็นความจริงรึ? นี่มันเป็นความจริง!
เหล่าเซียนบรรพชนถึงกับขนหัวลุก,จงซานคือปิศาจพรสวรรค์,คาดไม่ถึงว่าจะสร้างเทียนเต๋าเช่นนี้ขึ้นมาได้?
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ร้องโหยหวน,พลังเทียนเต๋าของตัวเองที่ถูกกงเล็บมังกรดึงไปเช่นกัน,ในเวลานี้เขาไม่สามารถที่จะหลบหลีกได้แล้ว!
"ตูมมมมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เทียนเต๋าของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่สั่นไหวอย่างรุนแรง,ก่อนที่จะเกิดระเบิดเสียงดัง,เทียนเต๋าที่กำลังสั่นไหวพร้อมจะล่มสลายทุกเมื่อ.
"พุ!”
เทียนเต๋ากว่าสามสิบเส้น,ที่ถูกต้าเต๋าจงซานดึงพลังมาใช้,ก่อนที่จะโจมตีไปยังเทียนเต๋าบรรพชนเสวี๋ยเหม่ย,เทียนเต๋าของเขาที่สั่นไหวอย่างรุนแรง,แม้แต่กำลังล่มสลาย,แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่มันจะสลายหายไป,เพราะว่าเทียนเต๋าคือพื้นฐานของฟ้าดิน,บรรพชนชราเสวี่ยเหม่ยที่เวลานี้ถูกแรงสะท้อน,กำลังพ่นโลหิตออกมาคำโต.
"ตูมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เซียนบรรพชนทั้งหมดที่ขนหัวลุก,เทียนเต๋าของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่แตกสลายกลายเป็นเสี่ยงๆ,กล่าวอีกอย่างหนึ่งละก็,หัวใจเต๋าของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เพิ่งฟื้นฟูกลับมา,แต่ถูกทะลวงอีกครั้ง.
กงเล็บมังกรที่กำลังคว้าไปยังร่างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
ในสายตาของทุกคนที่พอจะบอกได้ว่าบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยได้จบสิ้นแล้ว,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกจงซานจัดการง่ายๆ,น่าหวาดกลัวยิ่งนัก.
"ตูมมมมมมม!"
ทว่าในเวลานั้นก็ปรากฏผีเสื้อมากมายที่ปรากฏขึ้นพร้อมกับระเบิดขวางกั้นกงเล็บมังกร.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยไม่ตาย,ในเวลานี้ใบหน้าของเขาที่กลายเป็นขาวซีด,แววตาที่ตื่นตระหนกหวาดกลัว.
เกือบตาย?
คาดไม่ถึงว่าจงซานเกือบสังหารเขา?จงซานแข็งแกร่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่สามารถแก้แค้นได้ตลอดกาลแล้วรึ?
ผีเสื้อมากมายที่ระเบิดเป็นผุยผง,เป็นจวงจื่อที่ช่วยบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
"ตูมมม!"
กงเล็บต้าเต๋ามังกรของจงซานที่จมลงไปใต้พื้นดิน,กลับคืนสู่สภาพเดิมก่อนหน้านี้.
จงซานที่ยืนอยู่บนหัวมังกรหมื่นจัง,ไม่ได้หันหน้าไปมองใบหน้าที่ซีดเซียวของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ย,ทว่าจ้องมองไปยังยอดเขาสูง.
บนยอดเขาสูง,ที่เจียงจื่อยืนอยู่นั่นเอง.
ที่ด้านหลังจองจวงจื่อ,ต้าเต๋าของเขาที่โผทะยายผุดขึ้นมา,มีสี
12 สี,ต้าเต๋าของจวงจื่อ,ที่มีผีเสื้อมากมายที่ร่ายรำบินไปมาเต็มอากาศ,เป็นต้าเต๋าที่ดูงดงามเป็นอย่างมาก.
ที่ไกลออกไป,ต้าเต๋าสองอันที่ดูเหมือนว่ากำลังเผชิญหน้ากัน.
ต้าเต๋าของจวงจื่อนั้นไม่สั่นอีกแล้วนั่นเอง,ต้าเต๋าของจงซานดูเหมือนว่าจะมีผลต่อต้าเต๋าของเซียนบรรพชนทั่วไปเท่านั้น,สำหรับต้าเต๋าของคนอื่นแล้ว,จะไม่มีผลอันใด.
"ต้าเต๋าจวงจื่อ,หนึ่งแสนปีที่ผ่านมาไม่เคยใช้ออกมาเลย!"เซียนบรรพชนคนหนึ่งที่สูดหายใจลึก.
"เป็นต้าเต๋าที่ทรงพลังมาก,เพียงแค่จ้องมองก็ราวจะทำลายจิตใจให้แตกสลายไป!"เซียนบรรพชนคนหนึ่งที่อุทานออกมา.
"ต้าเต๋าจงซาน,ต้าเต๋าจวงจื่อ?"เหล่าเซียนบรรพชนที่กลายเป็นเงียบในทันที.
สายตาของมังกรที่จดจ้องมองออกไป,ผีเสื้อที่กำลังสะบัดปีก,สายตาของสุดยอดฝีมือทั้งสองที่กำลังจ้องมองหน้ากันและกัน.
ต้าเต๋าผีเสื้อ,ของจวงจื่อที่ดูสง่างามเป็นอย่างมาก,สายลมเอื่อยๆที่แผ่ออกมาเป็นระลอกคลื่น,สายตาของจวงจื่อที่สงบนิ่ง,ไม่ตกใจ
ไม่ได้เผยท่าทางโกรธเกรี้ยว,ท่าทางสุขุม,ช่วยบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยจากมือของจงซาน,ด้วยพลังที่น่าตื่นตะลึง.
"เซิ่งหวังจง,โปรดเมตตา!"จวงจื่อที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.
จวงจื่อทรงพลังแข็งแกร่งมาก,ทำให้จงซานต้องหยุดชะงัก,แม้แต่จงซานสัมผัสได้เรื่อยๆ,พลังของจวงจื่อในเวลานี้,ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ด้อยกว่าหยิงเห่าเลยแม้แต่น้อย.
"ได้ฟังเทศนาเต๋าของท่านจงซานได้รับประโยชน์ไม่น้อย,จงซานต้องขอบคุณอาวุโสจวงจื่อ."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
แม้นว่าเขาจะสามารถสร้างต้าเต๋าขึ้นมาได้,ทว่าเพราะว่าเทศนาเต๋าของจวงจื่อ,ถึงได้ทำให้ต้าเต๋าของเขาเติบโตเป็นอย่างมาก,แม้แต่สามารถสร้างเขตแดนเต๋าของตัวเองขึ้นมาได้,จงซานที่เอ่ยเรียกอาวุโสจวงจื่อ,นับว่าไม่เกินเลย,กับผลประโยชน์ที่ได้,จงซานรู้สึกขอบคุณเช่นกัน.
"เรื่องนี้เพราะเซิ่งหวังมีเชาว์ปัญญาที่ยอดเยี่ยม."จวงจื่อกล่าวถ่อมตัว.
"ในครั้งนี้เสวี๋ยเหม่ย,เป็นคนมาหาเรื่องข้าเอง,เขาได้ใช้ค่ายกลช่วงชิงชะตาเพื่อสังหารข้า,หากข้าไม่พบก่อนผลที่ได้ไม่ต้องบอกเลยว่าจะร้ายแรงขนาดใหน,ในวิหารของท่านเอง,แต่เสวี๋ยเหม่ย,กลับสังหารแขกของท่าน,ไม่คิดว่าเรื่องนี้ควรจะถามความรับผิดชอบของเสวี๋ยเหม่ยหน่อยรึ?เป็นเขาที่ควรจะได้รับการลงโทษ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
เพราะว่าได้รับการช่วยเหลือของจวงจื่อ,จงซานจึงได้เผยท่าทางเคารพต่อจวงจื่อ.
เหล่าเซียนบรรพชนที่อยู่รอบๆจะหวาดหวั่นต่อพลังของจงซาน,ทว่ากับคำพูดที่ชอบธรรมที่จงซานเอ่ยออกมา,ทุกคนก็พยักหน้ารับ,หากเป็นเขาที่ถูกลอบสังหาร,เรื่องนี้ก็ย่อมต้องถามหาความชอบธรรมเช่นกันไม่ใช่รึ?
ทุกๆท่านที่จ้องมองจวงจื่อ,รอคอยให้จวงจื่อเอ่ยตอบ.
ไม่ไกลออกไป,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่หน้าซีดขาว,ทว่าสายตาของเขาที่ส่ายไปมา,ความคิดของเขาที่ตื่นตระหนกเช่นกัน,แต่มันคงจะแก้ไขไม่ได้แล้ว,เขาที่ลอบคิดเรื่องราวที่ผ่านมา,ต้นเหตุที่เขาโกรธเกลียดจงซานนั้นเป็นเขาเองที่เป็นคนเริ่ม,เวลานี้เขาเริ่มเสียใจแล้ว,กลับการที่เขาเป็นศัตรูของจงซาน,เขาที่เคยเป็นเซียนบรรพชนที่น่าเกรงขามในภาคเหนือ,แต่วันนี้กลับอ่อนด้อยที่ถูกคนอื่นตัดสินชะตาอย่างงั้นรึ?
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองจวงจื่อด้วยความหวัง.
"เสวี๋ยเหม่ย,เจ้ายินดีที่จะเป็นศิษย์ของข้าหรือไม่?"จวงจื่อที่จ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ตกใจเล็กน้อย,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,จวงจื่อต้องการรับเขาเป็นศิษย์?เหตุผลเพื่อช่วยชีวิตเขาเท่านั้นหรือไม่?
กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในเวลานี้,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ไม่สนใจชื่อเสียงในอดีตของเขาแล้ว,แน่นอนว่ากับเรื่องที่เลวร้ายหลายร้อยปีมานี้,ด้วยพลังโชคร้าย,มันได้ทำให้ชื่อเสียงของเขาได้สลายหายไปหมดแล้ว.
"ศิษย์เสวี๋ยเหม่ย,คารวะอาจารย์!"เสวี๋ยเหม่ยที่โค้งคำนับด้วยความนับถือ.
บนหัวมังกร,ดวงตาของจงซานที่หรี่เล็ก,เผยความโกรธเกรี้ยว,หากแต่ไม่ได้แสดงท่าทางอะไรออกมา.
"เซิ่งหวังจง,เสวี๋ยเหม่ยเป็นศิษย์ของข้า,ความผิดในครั้งนี้,อาจารย์ของเขาจะรับเอาไว้เอง,ข้ายินดีที่จะชดเชยให้กับเซิ่งหวังจง!"จวงจื่อที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"อาวุโสจวงจื่อ,ท่านต้องการที่จะรับประกันเขาอย่างงั้นรึ?"จงซานเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ขออภัยเซิ่งหวังจงด้วย! ข้าจะชดใช้คืนจนพอใจอย่างแน่นอน."จวงจื่อพยักหน้า.
"ชดเชย? ไม่จำเป็น,วันนี้,ข้าจงซานได้ฟังเทศนาธรรมของอาวุโสจวงจื่อ,นับว่าได้ผลประโยชน์ไม่น้อย,ถือว่าติดหนีบุญคุณท่าน,ทว่าหากท่านต้องการช่วยชีวิตเขาล่ะก็,บุญคุณนี้ถือว่าหายกัน!"จวงจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
บุญคุณ?
ทุกคนที่จ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน,บุญคุณนี้ทำให้จงซานยอมปล่อยเสวี๋ยเหม่ยไปอย่างงั้นรึ?
ทั้งที่อีกฝ่ายลอบสังหารนะรึ?
จวงจื่อควรจะรับรู้ว่าเทศนาเต๋าของเขา,ไม่เพียงพอที่จะชะล้างความเกลียดชังของจงซานได้.
"ตกลง!"จวงจื่อที่พยักหน้าด้วยท่าทางลังเลเล็กน้อย.
"ก็ดี,ข้าจะเห็นแก่หน้าจวงจื่อ,ยกโทษตายให้เสวี๋ยเหม่ย,ทว่าโทษเป็นนั้นไม่สามารถละเว้นได้!"จงซานทีก่ล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา,กล่าวออกมาอย่างรวดเร็ว.
ด้วยบุญคุณที่สลายหายไป,จงซานที่เอ่ยนาม,จวงจื่อตรงๆ,ไม่ใช้คำว่าอาวุโสอีกแล้ว.
จวงจื่อที่สูดหายใจลึก,ภายในใจที่รู้สึกว่าคำว่าอาวุโสของตัวเองนั้นกลายเป็นสิ่งของที่ถูกใช้ไปซะแล้ว.
"เจ้า,เจ้าต้องการทำอะไร?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่อุทานออกมาด้วยความตื่นตระหนก.
จงซานที่หลับตาเปิดตาขวาขึ้นมาในทันที,เนตรนิมิตร้ายถูกใช้งาน!
"วูซซซซซซ!"
แสงสีน้ำเงินที่อาบไปทั่วร่างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยในทันที.
เห็นแสงสีน้ำเงิน,ร่างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่สั่นไหวอย่างรุนแรงด้วยความหวาดกลัว,นี่คือแสงแห่งความโชคร้ายอย่างงั้นรึ?
หากแต่แสงสีน้ำเงินในครั้งนี้มันใหญ่กว่าเดิมนับสิบเท่าเลยไม่ใช่รึ?
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยต้องการจะหนี,ทว่าเขาที่ได้รับบาดเจ็บหนักจะหนีได้อย่างงั้นรึ?นอกจากนี้ในเวลานี้,จวงจื่อยังไม่ออกหน้ามาช่วยเขาอีกด้วย.
"อ๊ากกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~! ”
"พู!”
เสียงของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ตะโกนจนเสียงแหบแห้ง,พ่นโลหิตออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว,จงซานที่จัดแจงเสื้อผ้าและกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม,"จวงจื่อ,ขอลา!"
จวงจื่อพยักหน้ารับ.
จงซานที่ก้าวบินออกไป,ราชันย์แห่งกฏที่สลายหายไปในทันที.
ต้าเต๋ารูปลักษณ์มังกรหายไปแล้ว,พลังกดดันที่น่าเกรงขามหายไปแล้ว,เหล่าผู้ฝึกตนที่ไม่สามารถเงยหน้าขึ้นได้,เวลานี้สามารถเงยหน้าขึ้นมาได้แล้ว.
ภูเขาคุนเผิงได้สลายหายไปแล้ว,แม้นว่าจะไม่สามารถเห็นต้าเต๋าจงซาน,ทว่ากลิ่นอายที่ทรงพลังนั้น,ผู้ฝึกตนทั้งหมดไม่สามารถที่จะลืมมันได้แน่.
"เฉินและคนอื่นๆกระทำความผิดแล้ว!"จินเผิงที่กล่าวออกมาด้วยความผิดต่อจงซานในทันที.
ก่อนหน้านี้,ทุกคนที่ดื่มด่ำ,เข้าสู่เขตแดนเต๋าจองจวงจื่อ,ทำให้ละการป้องกัน,เป็นเหตุให้เกิดเรื่องทั้งหมดขึ้น,เหล่าเสนาธิการทั้งหมดที่กล่าวขออภัยในทันที.
"เอาล่ะ,หลังจากนี้ก็ระวัง!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ครับ!"ทุกคนที่รับคำในทันที.
จากนั้นจงซานก็นำทุกคนพุ่งตรงเป็นริ้วแสงเดินทางไปยังแดนขั้วโลกเหนือทันที.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น