Immortality Chapter 1247 Most hapless Xue Mei Old Ancestor( second)
Chapter 1247 Most bad luck Xue Mei Old
Ancestor
最倒霉的雪梅老祖(第二更)
บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยผู้แสนโชคร้าย.
กลุ่มของจงซานที่นำคน 12
คนเดินทางตรงไปยังตำหนักเทพเหมันต์ทางเหนือ.
แม้นว่าพิธีบูชายันต์จะมีในสองปี,ทว่าสามารถเดินทางไปถึงได้ในเวลาหนึ่งปี,ทว่าจงซานไม่ต้องการจะรอ,เพราะว่าเรื่องนี้ยิ่งช้าก็จะยิ่งเกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันขึ้น,ใครจะรับประกันว่าระหว่างทางจะไม่มีเรื่องอะไร?
เป็นความจริง,ขณะที่พวกเขาเดินทางออกมาจากต้าเจิ้งหนึ่งเดือน,และได้มาพักในเมืองแห่งหนึ่งซึ่งได้ข่าวบางอย่างที่น่าสนใจกลับมา.
เป็นเมืองเซียนแห่งหนึ่ง,กลุ่มของจงซานที่หยุดพักที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง.
ขณะที่เข้ามาร้านอาหารนั้น,ได้ยินใครบางคนที่เอ่ยออกมา,"มีข่าวของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยไปแล้วรึ?!"
"ใช่แล้ว,หลายปีมานี้,โชคดีที่มีบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ไม่เช่นนั้นเมืองของพวกเรา..,เฮ้อ!"อีกคนที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ตกใจเล็กน้อย.
ผ่านมานานแล้วไม่ได้ยินชื่อนี้เลย,บรรพชนชราเสวี่ยเหม่ย,ไม่ใช่ว่าหนีออกมาจากเขตแดนเฟิงจง,ในโลกนวีหว๋า,เขาที่พยายามช่วงชิงเตาฟ้าดินและธวัชเจาเหยาในครั้งนั้น,และยังมีทักษะเทวะลำดับแปด,เนตรดอกเหมย,ทักษะเทวะคัดลอก.
ช่างน่าเศร้า,ที่ในอดีตนั้นได้พบกับจงซาน,ด้วยเนตรนิมิตร้ายในครั้งนั้น,บรรพชนชราเสวี๋ยเหมยใช้วิชาคัดลอกไม่สำเร็จ,เขาได้ดูดซับแสงสีน้ำเงินเข้าไปมากมาย,แม้ว่าจะเป็นเซียนบรรพชนที่น่าเกรงขาม,ก็ยังพ่ายแพ้พลังโชคร้ายของต้าเซียน.
หลังจากนั้นเหล่ายอดฝีมือมากมายที่เคยคลั่งแค้นเขา,ได้ไล่สังหาร,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่หนีหายไร้ซึ่งทางต่อสู้,หายไปอย่างไร้ร่างรอย.
จงซานในเวลานั้นไม่ได้คิดที่จะไล่ตามแต่อย่างใด,เพราะว่าเขาพอจะคาดเดาได้ว่า,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยคงจะพบเรื่องที่ย่ำแย่มากกว่าเรื่องดี.
กลับเรื่องที่เหล่าคนในร้านอาหารพูดกันไปมา,ทำให้กลุ่มของจงซานเกิดความสงสัย,จึงได้เรียกเถ้าแก่เข้ามาพบ.
"เถ้าแก่,ส่งสิ่งนี้ไปยังตำหนักเจ้าเมือง,ให้เจ้าเมืองมาพบข้า!"จงซานที่ส่งมอบกล่องไม้กล่องหนึ่งและเอ่ยออกมาเบาๆ.
เถ้าแก่."............?”
เถ้าแก่ที่ไม่สามารถละเลยได้เลย,น้ำเสียงนี้คืออะไร?ให้เจ้าเมืองมาพบ?
เจ้าเป็นใครกัน,ไม่เกินไปหน่อยรึ? เจ้าเมืองเป็นใคร? ให้มาพบง่ายได้อย่างงั้นรึ?
เถ้าแก่ที่รู้สึกเศร้าเล็กน้อยที่ต้อนรับคนกลุ่มนี้,ทว่าขณะที่ก้มหน้าจ้องมองกล่องไม้,เถ้าแก่ถึงกับตัวสั่นขึ้นมาในทันที.
"ไม้เซียนศักดิ์สิทธิ์?"ดวงตาของเถ้าแก่ที่เป็นแสงสีเขียวเผยความโลภออกมา.
ไม้เซียนศักดิ์สิทธิ์,เป็นสมบัติที่เหล่าผู้ฝึกตนปรารถนา,ถึงแม้นว่าจะเป็นเพียงแค่เซียนซากเพียงเล็กน้อย,ก็ยังสามารถสร้างเป็นอุปกรณ์อุปกรณ์เซียนสวรรค์ได้.
ในเวลานี้,มีขนาดเท่ากับฝ่ามือ,สามารถใช้สร้างเป็นอุปกรณ์ต้าเซียนได้,นี่คือสมบัติล้ำค่าโดยแท้!
ทว่าไม้เซียนศักดิ์สิทธิ์,กลับถูกนำมาใช้สร้างกล่อง,กล่องใส่เท่านั้นรึ?
เถ้าแก่เวลานี้มีระดับเพียงก่อตั้งวิญญาณเท่านั้น,ทว่ากับสมบัติที่เหมือนกับตำนาน,คาดไม่ถึงว่าจะปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา,หัวใจของเขาที่สั่นไหวไปมา,เข้าใจในทันที่ว่าคนเหล่านี้กลุ่มคนอันทรงเกียรติ.
ว่าแต่ในกล่องไม้เซียนนี้มีอะไรใส่ไว้ด้านในกัน?
"บอกเขาว่าข้าต้องการสอบถามบางอย่าง,นี่คือรางวัล,ให้เขาเดินทางมาพบข้าด้วยตัวเอง!"จงซานเอ่ย.
"ขอ,ขอรับ!"เถ้าแก่ที่เต็มไปด้วยความเคารพอย่างที่สุด.
ฆ่าปิดปากเพื่อช่วงชิงสมบัติอย่างงั้นรึ?เถ้าแก่ที่ครุ่นคิดนิดหน่อย,ทว่าเถ้าแก่กับสามารถมองเห็นได้ว่า,คนกลุ่มนี้หาได้สนใจแม้แต่เจ้าเมือง,หากอีกฝ่ายต้องการลงมือเขาคงตายเพียงแค่ถูกจ้องมอง.
เถ้าแก้ที่เดินทางไปยังตำหนักเจ้าเมืองด้วยตัวเอง.
แม้นว่าการเข้าพบเจ้าเมืองจะไม่ใช่เรื่องง่าย,ทว่าเมื่อเผยกล่องดังกล่าวที่ทางเข้า,แน่นอนว่าต้องมีคนเข้าไปรายงานอยู่แล้ว.
ภายในตำหนักเจ้าเมือง,ชายชุดดำคนหนึ่งที่จ้องมองไปยังกล่องขนาดเล็ก,ที่เถ้าแก่นำเข้ามา.
"คนเหล่านั้นเอ่ยอะไร?"เจ้าเมืองในชุดดำที่ยังไม่เปิดกล่องเอ่ยออกมา.
"เขากล่าวว่ามีเรื่องต้องการถามเล็กน้อย,นี่คือรางวัล,ให้ท่านรีบไปพบ!"เถ้าแก่เร่งรีบกล่าวออกมา.
เจ้าเมืองที่ขมวดคิ้วไปมา,จ้องมองไปยังกล่องดังกล่าว,"โอหังนัก,ชิ!"
เห็นชัดเจน,ว่าเจ้าเมืองในชุดดำไม่ค่อยพึงพอใจนัก.
"ท่านเจ้าเมือง,ไม่ใช่ว่ามีอะไรในกล่องอย่างงั้นรึ!"ผู้ใต้บังคับบัญชาใกล้ๆที่เอ่ยออกมา.
"อืม!"เจ้าเมืองพยักหน้ารับ.
ขณะที่กล่องถูกเปิดออก,แสงหลากสี,ราวกับดวงตะวันขนาดเล็กแผ่แสงจ้า,ในเวลานั้นกลิ่นหอมที่รุนแรงระเบิดออกมาราวกับน้ำหลากคละคลุ้งไปทั่วห้อง,ทุกคนที่ได้กลิ่นอดไม่ได้ที่จะทำให้ร่างกายสั่นสะท้านเต็มไปด้วยความสดชื่น,แม้แต่เถ้าแก่ถึงกับตัดผ่านระดับได้ด้วยซ้ำ.
ภายในกล่องนั้นมีเม็ดยาเซียนเม็ดหนึ่ง,เป็นเม็ดยาหลากสี,ที่เปล่งประกายส่องแสงอย่างที่สุด.
"เม็ดยาเซียนห้าสี?
เม็ดยาเซียนโบราณ?"ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งที่อุทานออกมาด้วยความตกใจ.
"เม็ดยาเซียน,ระดับเซียนโบราณที่สามารถแลกเปลี่ยนเมืองหนึ่งเมืองได้นะรึ?"ผู้ใต้บังคับบัญชาอีกคนที่อุทานออกมาด้วยความตกใจ.
"!"
ใบหน้าของเจ้าเมืองถึงกับอึ้งตะลึงงัน.
เจ้าเมืองถึงกับหนังหัวชาหนึบ,ขนลุกทั่วร่าง,รู้สึกหวาดกลัวกลุ่มของจงซานในทันที,คนเหล่านี้เป็นใครกัน,ถึงกับสามารถมอบเม็ดยาเซียนโบราณได้อย่างง่ายๆเลยรึ?
"เถ้าแก่หลี่,นำทาง!"เจ้าเมืองที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
เจ้าเมืองที่เก็บกล่อง,ใบหน้าไม่ใคร่ดีนัก,เขาที่รู้สึกแต่เพียงหวาดกลัว,เมืองเล็กๆแห่งนี้สังกัดราชวงศ์สวรรค์,พลังฝึกตนสูงสุด,ก็เพียงแค่ระดับเซียนปฐพีเท่านั้น,เม็ดยาเซียนโบราณนี้ล้ำค่ามากมายยิ่งนัก.
ขณะที่เจ้าเมืองเร่งรีบเดินทางมายังร้านอาหาร,กลุ่มของจงซานที่ยังคงจิบน้ำชารอ.
"เจ้าเมืองฮุยเฉิง,หวังเจิ้งชิง,คารวะอาวุโสทุกท่าน!"เจ้าเมืองที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
หวังเจิ้งชิงที่ไม่มีความโอหังออกมาแม้แต่น้อย,เพราะรับรู้ว่าตัวเองนั้นไม่สามารถที่จะต่อต้านอีกฝ่ายได้เลย.
"เอาล่ะ,นั่ง,ข้ามีเรื่องต้องการสอบถาม!"จงซานกล่าว.
"ครับ!"เจ้าเมืองหวังที่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง.
"ข้าได้ยินมาว่า,ก่อนหน้านี้มีบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยอยู่ที่นี่อย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถามออกไป.
จงซานที่เข้าใจว่าการสอบถามเรื่องบางอย่างกับคนทั่วไป,มีความเป็นไปได้ว่าจะมีการบิดเบือนของข้อมูล,หากต้องการข้อมูลที่ถูกต้องควรจะสอบถามผู้มีอำนาจมากที่สุด.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย? นับว่ามีความสำคัญกับราชวงศ์ของพวกเรา,เขาได้ช่วยราชวงศ์ของพวกเราหลายอย่างจวบจนจากไปเมื่อเร็วๆนี้!"เจ้าเมืองหวังเอ่ย.
"หืม? โปรดเล่าให้ระเอียด!"จงซานกล่าว.
"ครับ,กล่าวได้ว่าบรรพชราเสวี๋ยเหม่ยนั้นเป็นคนที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก,ได้ยินมาว่าเขาเป็นผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาที่ทรงพลัง,สมัยก่อนนั้นมีคนมากมายที่ยอมจ่ายไปด้วยราคาที่สูงลิ่วเพื่อที่จะให้เขาพยากรณ์เรื่องอะไรสักเรื่องให้,ทว่าหลายร้อยปีมานี้,บางทีตั้งแต่เขากลับมาจากอาณาจักรเฟิงจง,ทุกอย่างที่เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม!"เจ้าเมืองหวังกล่าว.
"ต่างออกไป?ต่างอย่างไร?"จงซานสอบถาม.
"เขาได้กลายเป็นคนที่ค่อยข้างโชคร้าย,เขาได้รับความโชคร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า,สร้างหายนะไปทั่วทุกสารทิศ,ข้าได้ยินมาว่าเขาได้รับบาดเจ็บหนีกลับมา,ข้ามน้ำข้ามทะเลหนีมา,ขณะที่ถูกสองนิกายไล่ล่า,,ไม่รู้ว่าพวกเขามีความแค้นใดกัน,ดูเหมือนว่าทั้งสองสำนักนั้นมีความแค้นเป็นอย่างมาก,พวกเขาที่ไล่ล่าสังหารบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยอย่างบ้าคลั่ง,สองนิกายเองต่างก็ส่งเซียนบรรพชนออกมา,เซียนบรรพชนสองคนที่ไล่ล่าเขาอยู่ถึงสามปีเต็ม,จากนั้นก็กลายเป็นหกเซียนบรรพชนที่ไล่ล่าเขา,แม้แต่วิหารของเขายังถูกทำลายนิกายของเขาจนล่มสลาย."
"ความโชคร้ายของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยยังไม่จบเท่านั้น,ขณะที่เขากำลังฟื้นฟูวิหารของเขาขึ้นใหม่,ท้องฟ้าก็บังเกิดอุกาบาตล่วงหล่นลงมา,กลายเป็นว่าพื้นที่รอบๆนั้นพังทลายยิ่งกว่าเดิม,และจากนั้นเซียนบรรพชนหกคนก็ไล่ล่าเขาจนทำลายกายเนื้อนำศพเขากลับไป.
"
เหล่าข้าราชบริพารของจงซานที่จับจ้องมองไปยังจงซานพร้อมๆกัน.
"ช่างน่าเศร้า,ความโชคร้ายของเขายังไม่จบ,ถึงเขาจะเหลือเพียงวิญญาณ,แต่ว่าวิญญาณของเขาก็ได้รับบาดเจ็บ,ก่อนที่เขาจะยึดครองร่างของปุถุชนคนหนึ่งกลับคืนชีพกลับมา
!"เจ้าเมืองหวังกล่าวอย่างออกรส.
เจ้าเมืองหวังที่กล่าวอธิบายว่านับเป็นครั้งแรกที่เขาพบเจอกับคนที่โชคร้ายเช่นนี้.
"ทว่าการครองร่างอื่นเพื่อนำชีวิตกลับมา,เพื่อรักษาชิวิตนั้น,พลังฝึกตนเซียนบรรพชนของเขาก็ได้หายไป,ในเวลานี้,จึงเป็นเพียงเซียนโบราณเท่านั้น.."เจ้าเมืองหวังกล่าว.
"เขานับว่าเป็นคนที่โชคร้ายทีเดียว!"ใบหน้าของจงซานกระตุก.
แม้นว่าครั้งหนึ่งจะเป็นศัตรู,ทว่าจงซานก็ต้องตื่นตะลึงกับความโชคร้ายของเขา,ด้วยการดูดกลืนแสงสีน้ำเงินแห่งความโชคร้ายเข้าไปทั้งหมด,ทำให้ผลที่ได้รับนั้นรุนแรงมาก.
"ถึงเขาจะครองร่างใหม่ฟื้นคืนกลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้ง,หากแต่โชคร้ายของเขาจะยังไม่จบ,ดังนั้นเขาจึงได้เปลี่ยนเป็นบำเพ็ญกรรม,เพื่อชะล้างความโชคร้ายช้าๆ,หลายปีมานี้,ทำให้สถานการณ์เขาดีขึ้น,ราชวงศ์ของพวกเรานั้นค่อนข้างอ่อนแอ,มีศัตรูรุกรานไม่หยุด,เขาจึงได้กลายเป็นผู้นำช่วยเหลือครั้งแล้วครั้งเล่า,ปกป้องชีวิตของคนนับพันล้าน."เจ้าเมืองหวังกล่าว.
"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยได้กลายเป็นอีกคนไปแล้วจริงๆ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เขาไม่มีทางเลือกที่ต้องทำเช่นนี้,หลายร้อยปีมานี้,โชคของเขาดีขึ้นเรื่อยๆ,ด้วยการบำเพ็ญกรรม,ความโชคร้ายดูเหมือนว่าจะถูกระงับ,หนึ่งปีมานี้ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่รอดปลอดภัย,และเขาก็ไม่สามารถหยุดบำเพ็ญกรรมได้,จนไม่กี่ปีมานี้เหล่าศัตรูรุกรานดินแดนได้จากไปทั้งหมด,ทำให้ความโชคดีที่มีเริ่มหยุดลง,ความโชคร้ายได้กล้ำกรายคืนมา,เขาจึงต้องค้นหาสถานที่บำเพ็ญกรรมต่อ!"เจ้าเมืองหวังกล่าว.
"คนๆหนึ่งที่ต้องพบกับความโชคร้ายตลอดหลายร้อยปีมานี้,นับว่าเป็นเรื่องหนักหนาจริงๆ!"เต้าเหรินถูที่เอ่ยปากออกมา.
"เกินกว่าคำว่าหนักหนา,หากเป็นข้าคงฆ่าตัวตายเป็นแน่!"จินเผิงที่ส่ายหน้าไปมา.
"แม้นว่าเขาจะถูกบีบบังคับให้ทำความดี,ทว่าเรื่องนี้ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยม!"จงซานที่เผยรอยยิ้มแปลกๆ.
"ครับ,ราชวงศ์ของพวกเรานับว่าได้กำไรไปด้วย,พวกเราก็หวังที่จะได้คนเช่นนี้มากๆ!
ไม่เช่นนั้นราชวงศ์ของพวกเราจะต้องได้รับภัยพิบัติ,อยู่กันอย่างยากลำบากแน่."เจ้าเมืองหวังที่พยักหน้ารับ.
"หืม?"
"เมื่อเร็วๆนี้บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยได้จากไปแล้ว,ทำให้ราชวงศ์ของพวกเราเริ่มประสบปัญหาอีกครั้ง,มีโจรผู้ร้ายเข้าโจมตีมากขึ้น,ประชาชนมากมายต่างก็หวังให้บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกลับคืนมา.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยจากไป? ทำไม?"
"ได้ยินท่านอ๋องกล่าว,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยมีเรื่องใหญ่ที่ต้องจัดการสองเรื่อง,บางทีคงต้องใช้เวลา
2-3 ปี ถึงจะกลับมา!"เจ้าเมืองหวังกล่าว.
"งานใหญ่สองเรื่องอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.
"ครับ,เรื่องแรก,เป็นการเข้าพบจวงจื่อ,เรื่องที่สองน่าจะเป็นดินแดนขั้วโลกเหนือ,ตำหนักเทพเหมันต์."เจ้าเมืองหวังกล่าว.
"ตำหนักเทพเหมันต์?"จงซานที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
"อืม,เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่รู้,ทว่าได้ยินมาก่อนหน้านี้,ว่าที่ตำหนักเทพเหมัตร์มีงานใหญ่กำลังเกิดขึ้น,ทว่าสองเดือนที่แล้ว,จวงจื่อกำลังจะเปิดพิธีกรรมบวงสรวงฟ้าดิน,เขาจึงต้องการไปพบเพื่อบรรเทาความโชคร้ายของเขา,หลังจากที่พบกับจวงจื่อแล้ว,เขาก็จะเดินทางไปยังตำหนักเทพเหมันตร์ต่อ."เจ้าเมืองหวังกล่าวด้วยความสัตย์จริง.
ในเวลาเดียวกันนั้น,จงซานที่สะบัดมือครั้งหนึ่ง,ในมือของเขามีบัตรเชิญด้วยเช่นกัน.
บัตรเชิญที่เขียนไว้ว่า,ฝันรุ่งอรุณจวงจื่อ,ที่ด้านในมีจดหมายของอี้หลานเชวี๋ยที่ส่งถึงจงซานด้วย.
อี้หลานเชวี๋ย,เป็นคนที่มาจากโลกใบเล็กตระกูลอี้ภพหยิน,ครั้งหนึ่งเคยร่วมมือจัดการตระกูลเทียน,เขานับเป็นคนที่มีเชาว์ปัญญาที่ยอดเยี่ยมมาก,สามารถที่จะกำราบอสูรคุนเผิงในโลกใบเล็ก,เมื่อครั้งแยกสวรรค์,สะบั้นปฐพี,ขณะที่มียอดฝีมือมารวมตัวกัน,อี้หลานเชวียนได้ร้องขอให้บรรพชนตระกูลอี้,อี้ซือฉีเข้าช่วยต้าเจิ้ง,อี้ซือฉีนั้นเป็นศิษย์ของจวงจื่อ.
ดังนั้น,จงซานจึงนับว่าเป็นหนีบุญคุณอี้หลานเชวี๋ยอยู่เช่นกัน.
เนื่องจากการเดินทางครั้งนี้มีเป้าหมายที่ขั้วโลกเหนือ,ทำให้เขายังไม่ได้ตอบรับ,และไม่คิดที่จะไปยังวิหารจวงจื่อแต่อย่างใด.
ทว่าในเวลานี้,ดูเหมือนว่ากับงานฝันรุ่งอรุณ?
จงซานรู้สึกสนใจขึ้นมาแล้ว.
Chapter 1247 Most bad luck Xue Mei Old
Ancestor
最倒霉的雪梅老祖(第二更)
บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยผู้แสนโชคร้าย.
กลุ่มของจงซานที่นำคน 12
คนเดินทางตรงไปยังตำหนักเทพเหมันต์ทางเหนือ.
แม้นว่าพิธีบูชายันต์จะมีในสองปี,ทว่าสามารถเดินทางไปถึงได้ในเวลาหนึ่งปี,ทว่าจงซานไม่ต้องการจะรอ,เพราะว่าเรื่องนี้ยิ่งช้าก็จะยิ่งเกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันขึ้น,ใครจะรับประกันว่าระหว่างทางจะไม่มีเรื่องอะไร?
เป็นความจริง,ขณะที่พวกเขาเดินทางออกมาจากต้าเจิ้งหนึ่งเดือน,และได้มาพักในเมืองแห่งหนึ่งซึ่งได้ข่าวบางอย่างที่น่าสนใจกลับมา.
เป็นเมืองเซียนแห่งหนึ่ง,กลุ่มของจงซานที่หยุดพักที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง.
ขณะที่เข้ามาร้านอาหารนั้น,ได้ยินใครบางคนที่เอ่ยออกมา,"มีข่าวของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยไปแล้วรึ?!"
"ใช่แล้ว,หลายปีมานี้,โชคดีที่มีบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ไม่เช่นนั้นเมืองของพวกเรา..,เฮ้อ!"อีกคนที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ตกใจเล็กน้อย.
ผ่านมานานแล้วไม่ได้ยินชื่อนี้เลย,บรรพชนชราเสวี่ยเหม่ย,ไม่ใช่ว่าหนีออกมาจากเขตแดนเฟิงจง,ในโลกนวีหว๋า,เขาที่พยายามช่วงชิงเตาฟ้าดินและธวัชเจาเหยาในครั้งนั้น,และยังมีทักษะเทวะลำดับแปด,เนตรดอกเหมย,ทักษะเทวะคัดลอก.
ช่างน่าเศร้า,ที่ในอดีตนั้นได้พบกับจงซาน,ด้วยเนตรนิมิตร้ายในครั้งนั้น,บรรพชนชราเสวี๋ยเหมยใช้วิชาคัดลอกไม่สำเร็จ,เขาได้ดูดซับแสงสีน้ำเงินเข้าไปมากมาย,แม้ว่าจะเป็นเซียนบรรพชนที่น่าเกรงขาม,ก็ยังพ่ายแพ้พลังโชคร้ายของต้าเซียน.
หลังจากนั้นเหล่ายอดฝีมือมากมายที่เคยคลั่งแค้นเขา,ได้ไล่สังหาร,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่หนีหายไร้ซึ่งทางต่อสู้,หายไปอย่างไร้ร่างรอย.
จงซานในเวลานั้นไม่ได้คิดที่จะไล่ตามแต่อย่างใด,เพราะว่าเขาพอจะคาดเดาได้ว่า,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยคงจะพบเรื่องที่ย่ำแย่มากกว่าเรื่องดี.
กลับเรื่องที่เหล่าคนในร้านอาหารพูดกันไปมา,ทำให้กลุ่มของจงซานเกิดความสงสัย,จึงได้เรียกเถ้าแก่เข้ามาพบ.
"เถ้าแก่,ส่งสิ่งนี้ไปยังตำหนักเจ้าเมือง,ให้เจ้าเมืองมาพบข้า!"จงซานที่ส่งมอบกล่องไม้กล่องหนึ่งและเอ่ยออกมาเบาๆ.
เถ้าแก่."............?”
เถ้าแก่ที่ไม่สามารถละเลยได้เลย,น้ำเสียงนี้คืออะไร?ให้เจ้าเมืองมาพบ?
เจ้าเป็นใครกัน,ไม่เกินไปหน่อยรึ? เจ้าเมืองเป็นใคร? ให้มาพบง่ายได้อย่างงั้นรึ?
เถ้าแก่ที่รู้สึกเศร้าเล็กน้อยที่ต้อนรับคนกลุ่มนี้,ทว่าขณะที่ก้มหน้าจ้องมองกล่องไม้,เถ้าแก่ถึงกับตัวสั่นขึ้นมาในทันที.
"ไม้เซียนศักดิ์สิทธิ์?"ดวงตาของเถ้าแก่ที่เป็นแสงสีเขียวเผยความโลภออกมา.
ไม้เซียนศักดิ์สิทธิ์,เป็นสมบัติที่เหล่าผู้ฝึกตนปรารถนา,ถึงแม้นว่าจะเป็นเพียงแค่เซียนซากเพียงเล็กน้อย,ก็ยังสามารถสร้างเป็นอุปกรณ์อุปกรณ์เซียนสวรรค์ได้.
ในเวลานี้,มีขนาดเท่ากับฝ่ามือ,สามารถใช้สร้างเป็นอุปกรณ์ต้าเซียนได้,นี่คือสมบัติล้ำค่าโดยแท้!
ทว่าไม้เซียนศักดิ์สิทธิ์,กลับถูกนำมาใช้สร้างกล่อง,กล่องใส่เท่านั้นรึ?
เถ้าแก่เวลานี้มีระดับเพียงก่อตั้งวิญญาณเท่านั้น,ทว่ากับสมบัติที่เหมือนกับตำนาน,คาดไม่ถึงว่าจะปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา,หัวใจของเขาที่สั่นไหวไปมา,เข้าใจในทันที่ว่าคนเหล่านี้กลุ่มคนอันทรงเกียรติ.
ว่าแต่ในกล่องไม้เซียนนี้มีอะไรใส่ไว้ด้านในกัน?
"บอกเขาว่าข้าต้องการสอบถามบางอย่าง,นี่คือรางวัล,ให้เขาเดินทางมาพบข้าด้วยตัวเอง!"จงซานเอ่ย.
"ขอ,ขอรับ!"เถ้าแก่ที่เต็มไปด้วยความเคารพอย่างที่สุด.
ฆ่าปิดปากเพื่อช่วงชิงสมบัติอย่างงั้นรึ?เถ้าแก่ที่ครุ่นคิดนิดหน่อย,ทว่าเถ้าแก่กับสามารถมองเห็นได้ว่า,คนกลุ่มนี้หาได้สนใจแม้แต่เจ้าเมือง,หากอีกฝ่ายต้องการลงมือเขาคงตายเพียงแค่ถูกจ้องมอง.
เถ้าแก้ที่เดินทางไปยังตำหนักเจ้าเมืองด้วยตัวเอง.
แม้นว่าการเข้าพบเจ้าเมืองจะไม่ใช่เรื่องง่าย,ทว่าเมื่อเผยกล่องดังกล่าวที่ทางเข้า,แน่นอนว่าต้องมีคนเข้าไปรายงานอยู่แล้ว.
ภายในตำหนักเจ้าเมือง,ชายชุดดำคนหนึ่งที่จ้องมองไปยังกล่องขนาดเล็ก,ที่เถ้าแก่นำเข้ามา.
"คนเหล่านั้นเอ่ยอะไร?"เจ้าเมืองในชุดดำที่ยังไม่เปิดกล่องเอ่ยออกมา.
"เขากล่าวว่ามีเรื่องต้องการถามเล็กน้อย,นี่คือรางวัล,ให้ท่านรีบไปพบ!"เถ้าแก่เร่งรีบกล่าวออกมา.
เจ้าเมืองที่ขมวดคิ้วไปมา,จ้องมองไปยังกล่องดังกล่าว,"โอหังนัก,ชิ!"
เห็นชัดเจน,ว่าเจ้าเมืองในชุดดำไม่ค่อยพึงพอใจนัก.
"ท่านเจ้าเมือง,ไม่ใช่ว่ามีอะไรในกล่องอย่างงั้นรึ!"ผู้ใต้บังคับบัญชาใกล้ๆที่เอ่ยออกมา.
"อืม!"เจ้าเมืองพยักหน้ารับ.
ขณะที่กล่องถูกเปิดออก,แสงหลากสี,ราวกับดวงตะวันขนาดเล็กแผ่แสงจ้า,ในเวลานั้นกลิ่นหอมที่รุนแรงระเบิดออกมาราวกับน้ำหลากคละคลุ้งไปทั่วห้อง,ทุกคนที่ได้กลิ่นอดไม่ได้ที่จะทำให้ร่างกายสั่นสะท้านเต็มไปด้วยความสดชื่น,แม้แต่เถ้าแก่ถึงกับตัดผ่านระดับได้ด้วยซ้ำ.
ภายในกล่องนั้นมีเม็ดยาเซียนเม็ดหนึ่ง,เป็นเม็ดยาหลากสี,ที่เปล่งประกายส่องแสงอย่างที่สุด.
"เม็ดยาเซียนห้าสี?
เม็ดยาเซียนโบราณ?"ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งที่อุทานออกมาด้วยความตกใจ.
"เม็ดยาเซียน,ระดับเซียนโบราณที่สามารถแลกเปลี่ยนเมืองหนึ่งเมืองได้นะรึ?"ผู้ใต้บังคับบัญชาอีกคนที่อุทานออกมาด้วยความตกใจ.
"!"
ใบหน้าของเจ้าเมืองถึงกับอึ้งตะลึงงัน.
เจ้าเมืองถึงกับหนังหัวชาหนึบ,ขนลุกทั่วร่าง,รู้สึกหวาดกลัวกลุ่มของจงซานในทันที,คนเหล่านี้เป็นใครกัน,ถึงกับสามารถมอบเม็ดยาเซียนโบราณได้อย่างง่ายๆเลยรึ?
"เถ้าแก่หลี่,นำทาง!"เจ้าเมืองที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
เจ้าเมืองที่เก็บกล่อง,ใบหน้าไม่ใคร่ดีนัก,เขาที่รู้สึกแต่เพียงหวาดกลัว,เมืองเล็กๆแห่งนี้สังกัดราชวงศ์สวรรค์,พลังฝึกตนสูงสุด,ก็เพียงแค่ระดับเซียนปฐพีเท่านั้น,เม็ดยาเซียนโบราณนี้ล้ำค่ามากมายยิ่งนัก.
ขณะที่เจ้าเมืองเร่งรีบเดินทางมายังร้านอาหาร,กลุ่มของจงซานที่ยังคงจิบน้ำชารอ.
"เจ้าเมืองฮุยเฉิง,หวังเจิ้งชิง,คารวะอาวุโสทุกท่าน!"เจ้าเมืองที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
หวังเจิ้งชิงที่ไม่มีความโอหังออกมาแม้แต่น้อย,เพราะรับรู้ว่าตัวเองนั้นไม่สามารถที่จะต่อต้านอีกฝ่ายได้เลย.
"เอาล่ะ,นั่ง,ข้ามีเรื่องต้องการสอบถาม!"จงซานกล่าว.
"ครับ!"เจ้าเมืองหวังที่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง.
"ข้าได้ยินมาว่า,ก่อนหน้านี้มีบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยอยู่ที่นี่อย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถามออกไป.
จงซานที่เข้าใจว่าการสอบถามเรื่องบางอย่างกับคนทั่วไป,มีความเป็นไปได้ว่าจะมีการบิดเบือนของข้อมูล,หากต้องการข้อมูลที่ถูกต้องควรจะสอบถามผู้มีอำนาจมากที่สุด.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย? นับว่ามีความสำคัญกับราชวงศ์ของพวกเรา,เขาได้ช่วยราชวงศ์ของพวกเราหลายอย่างจวบจนจากไปเมื่อเร็วๆนี้!"เจ้าเมืองหวังเอ่ย.
"หืม? โปรดเล่าให้ระเอียด!"จงซานกล่าว.
"ครับ,กล่าวได้ว่าบรรพชราเสวี๋ยเหม่ยนั้นเป็นคนที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก,ได้ยินมาว่าเขาเป็นผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาที่ทรงพลัง,สมัยก่อนนั้นมีคนมากมายที่ยอมจ่ายไปด้วยราคาที่สูงลิ่วเพื่อที่จะให้เขาพยากรณ์เรื่องอะไรสักเรื่องให้,ทว่าหลายร้อยปีมานี้,บางทีตั้งแต่เขากลับมาจากอาณาจักรเฟิงจง,ทุกอย่างที่เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม!"เจ้าเมืองหวังกล่าว.
"ต่างออกไป?ต่างอย่างไร?"จงซานสอบถาม.
"เขาได้กลายเป็นคนที่ค่อยข้างโชคร้าย,เขาได้รับความโชคร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า,สร้างหายนะไปทั่วทุกสารทิศ,ข้าได้ยินมาว่าเขาได้รับบาดเจ็บหนีกลับมา,ข้ามน้ำข้ามทะเลหนีมา,ขณะที่ถูกสองนิกายไล่ล่า,,ไม่รู้ว่าพวกเขามีความแค้นใดกัน,ดูเหมือนว่าทั้งสองสำนักนั้นมีความแค้นเป็นอย่างมาก,พวกเขาที่ไล่ล่าสังหารบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยอย่างบ้าคลั่ง,สองนิกายเองต่างก็ส่งเซียนบรรพชนออกมา,เซียนบรรพชนสองคนที่ไล่ล่าเขาอยู่ถึงสามปีเต็ม,จากนั้นก็กลายเป็นหกเซียนบรรพชนที่ไล่ล่าเขา,แม้แต่วิหารของเขายังถูกทำลายนิกายของเขาจนล่มสลาย."
"ความโชคร้ายของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยยังไม่จบเท่านั้น,ขณะที่เขากำลังฟื้นฟูวิหารของเขาขึ้นใหม่,ท้องฟ้าก็บังเกิดอุกาบาตล่วงหล่นลงมา,กลายเป็นว่าพื้นที่รอบๆนั้นพังทลายยิ่งกว่าเดิม,และจากนั้นเซียนบรรพชนหกคนก็ไล่ล่าเขาจนทำลายกายเนื้อนำศพเขากลับไป.
"
เหล่าข้าราชบริพารของจงซานที่จับจ้องมองไปยังจงซานพร้อมๆกัน.
"ช่างน่าเศร้า,ความโชคร้ายของเขายังไม่จบ,ถึงเขาจะเหลือเพียงวิญญาณ,แต่ว่าวิญญาณของเขาก็ได้รับบาดเจ็บ,ก่อนที่เขาจะยึดครองร่างของปุถุชนคนหนึ่งกลับคืนชีพกลับมา
!"เจ้าเมืองหวังกล่าวอย่างออกรส.
เจ้าเมืองหวังที่กล่าวอธิบายว่านับเป็นครั้งแรกที่เขาพบเจอกับคนที่โชคร้ายเช่นนี้.
"ทว่าการครองร่างอื่นเพื่อนำชีวิตกลับมา,เพื่อรักษาชิวิตนั้น,พลังฝึกตนเซียนบรรพชนของเขาก็ได้หายไป,ในเวลานี้,จึงเป็นเพียงเซียนโบราณเท่านั้น.."เจ้าเมืองหวังกล่าว.
"เขานับว่าเป็นคนที่โชคร้ายทีเดียว!"ใบหน้าของจงซานกระตุก.
แม้นว่าครั้งหนึ่งจะเป็นศัตรู,ทว่าจงซานก็ต้องตื่นตะลึงกับความโชคร้ายของเขา,ด้วยการดูดกลืนแสงสีน้ำเงินแห่งความโชคร้ายเข้าไปทั้งหมด,ทำให้ผลที่ได้รับนั้นรุนแรงมาก.
"ถึงเขาจะครองร่างใหม่ฟื้นคืนกลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้ง,หากแต่โชคร้ายของเขาจะยังไม่จบ,ดังนั้นเขาจึงได้เปลี่ยนเป็นบำเพ็ญกรรม,เพื่อชะล้างความโชคร้ายช้าๆ,หลายปีมานี้,ทำให้สถานการณ์เขาดีขึ้น,ราชวงศ์ของพวกเรานั้นค่อนข้างอ่อนแอ,มีศัตรูรุกรานไม่หยุด,เขาจึงได้กลายเป็นผู้นำช่วยเหลือครั้งแล้วครั้งเล่า,ปกป้องชีวิตของคนนับพันล้าน."เจ้าเมืองหวังกล่าว.
"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยได้กลายเป็นอีกคนไปแล้วจริงๆ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เขาไม่มีทางเลือกที่ต้องทำเช่นนี้,หลายร้อยปีมานี้,โชคของเขาดีขึ้นเรื่อยๆ,ด้วยการบำเพ็ญกรรม,ความโชคร้ายดูเหมือนว่าจะถูกระงับ,หนึ่งปีมานี้ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่รอดปลอดภัย,และเขาก็ไม่สามารถหยุดบำเพ็ญกรรมได้,จนไม่กี่ปีมานี้เหล่าศัตรูรุกรานดินแดนได้จากไปทั้งหมด,ทำให้ความโชคดีที่มีเริ่มหยุดลง,ความโชคร้ายได้กล้ำกรายคืนมา,เขาจึงต้องค้นหาสถานที่บำเพ็ญกรรมต่อ!"เจ้าเมืองหวังกล่าว.
"คนๆหนึ่งที่ต้องพบกับความโชคร้ายตลอดหลายร้อยปีมานี้,นับว่าเป็นเรื่องหนักหนาจริงๆ!"เต้าเหรินถูที่เอ่ยปากออกมา.
"เกินกว่าคำว่าหนักหนา,หากเป็นข้าคงฆ่าตัวตายเป็นแน่!"จินเผิงที่ส่ายหน้าไปมา.
"แม้นว่าเขาจะถูกบีบบังคับให้ทำความดี,ทว่าเรื่องนี้ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยม!"จงซานที่เผยรอยยิ้มแปลกๆ.
"ครับ,ราชวงศ์ของพวกเรานับว่าได้กำไรไปด้วย,พวกเราก็หวังที่จะได้คนเช่นนี้มากๆ!
ไม่เช่นนั้นราชวงศ์ของพวกเราจะต้องได้รับภัยพิบัติ,อยู่กันอย่างยากลำบากแน่."เจ้าเมืองหวังที่พยักหน้ารับ.
"หืม?"
"เมื่อเร็วๆนี้บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยได้จากไปแล้ว,ทำให้ราชวงศ์ของพวกเราเริ่มประสบปัญหาอีกครั้ง,มีโจรผู้ร้ายเข้าโจมตีมากขึ้น,ประชาชนมากมายต่างก็หวังให้บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกลับคืนมา.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยจากไป? ทำไม?"
"ได้ยินท่านอ๋องกล่าว,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยมีเรื่องใหญ่ที่ต้องจัดการสองเรื่อง,บางทีคงต้องใช้เวลา
2-3 ปี ถึงจะกลับมา!"เจ้าเมืองหวังกล่าว.
"งานใหญ่สองเรื่องอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.
"ครับ,เรื่องแรก,เป็นการเข้าพบจวงจื่อ,เรื่องที่สองน่าจะเป็นดินแดนขั้วโลกเหนือ,ตำหนักเทพเหมันต์."เจ้าเมืองหวังกล่าว.
"ตำหนักเทพเหมันต์?"จงซานที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
"อืม,เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่รู้,ทว่าได้ยินมาก่อนหน้านี้,ว่าที่ตำหนักเทพเหมัตร์มีงานใหญ่กำลังเกิดขึ้น,ทว่าสองเดือนที่แล้ว,จวงจื่อกำลังจะเปิดพิธีกรรมบวงสรวงฟ้าดิน,เขาจึงต้องการไปพบเพื่อบรรเทาความโชคร้ายของเขา,หลังจากที่พบกับจวงจื่อแล้ว,เขาก็จะเดินทางไปยังตำหนักเทพเหมันตร์ต่อ."เจ้าเมืองหวังกล่าวด้วยความสัตย์จริง.
ในเวลาเดียวกันนั้น,จงซานที่สะบัดมือครั้งหนึ่ง,ในมือของเขามีบัตรเชิญด้วยเช่นกัน.
บัตรเชิญที่เขียนไว้ว่า,ฝันรุ่งอรุณจวงจื่อ,ที่ด้านในมีจดหมายของอี้หลานเชวี๋ยที่ส่งถึงจงซานด้วย.
อี้หลานเชวี๋ย,เป็นคนที่มาจากโลกใบเล็กตระกูลอี้ภพหยิน,ครั้งหนึ่งเคยร่วมมือจัดการตระกูลเทียน,เขานับเป็นคนที่มีเชาว์ปัญญาที่ยอดเยี่ยมมาก,สามารถที่จะกำราบอสูรคุนเผิงในโลกใบเล็ก,เมื่อครั้งแยกสวรรค์,สะบั้นปฐพี,ขณะที่มียอดฝีมือมารวมตัวกัน,อี้หลานเชวียนได้ร้องขอให้บรรพชนตระกูลอี้,อี้ซือฉีเข้าช่วยต้าเจิ้ง,อี้ซือฉีนั้นเป็นศิษย์ของจวงจื่อ.
ดังนั้น,จงซานจึงนับว่าเป็นหนีบุญคุณอี้หลานเชวี๋ยอยู่เช่นกัน.
เนื่องจากการเดินทางครั้งนี้มีเป้าหมายที่ขั้วโลกเหนือ,ทำให้เขายังไม่ได้ตอบรับ,และไม่คิดที่จะไปยังวิหารจวงจื่อแต่อย่างใด.
ทว่าในเวลานี้,ดูเหมือนว่ากับงานฝันรุ่งอรุณ?
จงซานรู้สึกสนใจขึ้นมาแล้ว.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น