Immortality Chapter 1246 Goes north Ice God Palace( first)
Chapter 1246 Goes north Ice God Palace(
first)
北上冰神宫(第一更)
เดินทางไปยังตำหนักเหมันต์ทางเหนือ.
"สองปี? พิธีบูชายันต์?
ตำหนักเทพเหมันต์?"จงซานที่สูดหายใจที่เย็นเยือบเข้ามา.
"ทำไมการสังเวยในครั้งนี้,คนที่จะถูกนำไปบูชายันต์,แม้แต่เผ่าจิงเองก็ไม่รู้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกมาอีกครั้ง.
"จิงอู๋เองเพิ่งได้เป็นอาวุโสไม่นาน,เขายังไม่มีประสบการ,จงไม่ได้มีสิทธิ์ในการรับรู้เรื่องราวสำคัญของเผ่า!"อี้เหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.
"หมื่นปีจะมีสักครั้งอย่างงั้นรึ?
ตำหนักเทพเหมันต์เป็นคนส่งคนไปบูชายันต์,คาดไม่ถึงเลยว่าเวลานี้จะเป็นเผ่าจิง,ดูเหมือนว่าจะไม่ธรรมดา!"จงซานที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ครับ,นอกจากเผ่าจิงแล้ว,ยังมีเผ่าเต่าทมิฬทางเหนือ,ที่นำสมาชิกเข้าร่ม,ในเวลานี้พวกเขาได้เชิญยอดฝีมือหลายคนจากทั่วหล้าด้วย."อี้เหยี่ยนกล่าว.
"อืม,เผ่าเต่าทิฬทางเหนือ,ก่อนหน้านี้เคยได้ยิน,เกี่ยวกับสถานะของเต่าทมิศทางเหนือ,พวกเขาปรากฏตัวน้อยมาก,แทบไม่ออกมาจากขั้วโลกเหนือ,นอกตากนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นเหมือนเผ่าจิง,พวกเขาไม่ต้อนรับคนนอก,แล้วได้อะไรจากจิงอู๋เกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันบ้าง?"จงซานสอบถาม.
"เพียงเล็กน้อย,ดินแดนขั้วโลกเหนือนั้น,มีสามกลุ่มอิทธิพลใหญ่,เผ่าจิง,เผ่าเต่าทมิฬและตำหนักเทพเหมันต์!"อี้เหยี่ยนกล่าว.
"อืม!"จงซานที่พยักหน้ารับ.
"มี,เสาค้ำสวรรค์สี่เสา!
ที่ดูเหมือนว่าเป็นเสาที่ใช้ค้ำยันฟ้าดิน,เซิ่งหวังเคยได้ยินหรือไม่?"อี้เหยี่ยนสอบถาม.
"ได้ยินมาบ้าง,เสาค้ำยันสวรรค์ทั้งสี่ที่ตั้งตระหง่านค้ำยันท้องฟ้า,ทว่าเจ้ารู้ที่มามันรึ?"จงซานสอบถามออกไป.
"ไม่เลย,เฉินได้ส่งคนออกไปสืบเช่นกัน,ในดินแดนขั้วโลกเหนือไม่ได้รับอะไรเลย,รับรู้เพียงว่ามันปรากฏขึ้นเมื่อหนึ่งล้านปีก่อน,ส่วนมาจากใหน,ไม่มีใครบอกได้,แม้แต่สำนักใหญ่เองก็ไม่มีใครรู้."อี้เหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.
"หนึ่งล้านปีที่แล้ว?"จงซานที่ครุ่นคิด.
เสาค้ำยันสวรรค์ทั้งสี่ปรากฏขึ้นเมื่อล้านปีก่อน?
มีใครจงใจต้องการปกปิดอะไรหรือไม่?
"ทว่า,ในสถานที่ของเหล่าปุถุชน,เฉินได้ยินมาว่ามันเป็นตำนาน,นอกจากนี้ยังเป็นตำนานภายในอาณาเขตเฟิงจงของพวกเราด้วย,ทว่าอาจจะไม่สามารถเชื่อถือได้!"อี้เหยี่ยนกล่าว.
"หืม?ตำนาน,ไม่มีตำนานที่นั่น,แต่กลับมีตำนานที่นี่อย่างงั้นรึ?"
"ครับ,เพราว่ามันตำนาน,เสาค้ำยันสวรรค์ทั้งสี่,จึงเกี่ยวข้องกับท่านหญิงนวีหว๋าเป็นคนทำ."
"เจ้ากล่าวต่อ."
"ตามตำนานได้เล่าว่า,ทวีปภาคเหนือมีภูเขาใหญ่ลูกหนึ่ง,ที่เรียกกว่า,ภูเขาปู้โจว,หลังจางนั้นมันได้ล่มสลายจากการต่อสู้,ภูเขาปู่โจวนั้นเดิมที่ใช้ค้ำยันสวรรค์และปฐพี,เมื่อมันถล่มลงมา,ผืนปฐพีได้ถูกฉีกออกเป็นส่วนๆ,ภูเขาและแม่น้ำทั้งหมดแตกสลาย,ทุกคนอยู่ในสภาพย่ำแย่,ท่านหญิงนวีหว๋าเพื่อประชาชนทั่วหล้า,นางที่ใช้สมบัติสวรรค์,กลั่นศิลาเทวะห้าสี,จนท้ายที่สุดก็ทำการปิดรูรั่วของสวรรค์พร้อมกับใช้ขาทั้งสี่ของเต่าเทวะมายันเอาไว้,เสาค้ำยันสวรรค์ทั้งสี่,ก็คือขาทั้งสี่ของเต่าเทวะนั่นเอง."อี้เหยี่ยนกล่าว.
"ขาทั้งสี่ของเต่าเทวะอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของจงซานที่หรี่เล็ก.
"มีเต่าเทวะที่แข็งแกร่งขนาดนั้นเลยรึ?
นอกจากนี้ถึงกับสามารถฉีกทำลายเทียนเต๋าฟ้าดิน,เป็นเรื่องที่ยากจะทำได้?
บางทีมันอาจเป็นเพียงตำนาน!"อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ส่วนจงซานเองก็ส่ายหน้าไปมา,เพราะว่าเรื่องเล่านี้,ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินมาก่อน,มันเป็นตำนานในโลกของเขา,นอกจากนี้ยังเหมือนกันมาก,นวีหว๋าอุดสวรรค์?
ใช้ขาทั้งสี่ของเตาเทวะมาค่ำยันเอาไว้อย่างงั้นรึ?
แม้แต่ยอมให้นำบ่าไหลสังหารเหล่าสัตว์เพื่อให้เผ่ามนุษย์ได้ประโยชน์?
หางมันเกิดขึ้นในอาณาเขตเฟิงจง,บางทีอาจจะพอเป็นไปได้,ทว่าทำไมถึงได้มีเรื่องเช่นนี้ในโลกมนุษย์ด้วย?
"เซิ่งหวัง,ท่านคิดว่านี่เป็นเรื่องจริงอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนที่เผยท่าทางประหลาดใจ,เห็นชัดเจนว่าไม่อยากเชื่อ.
"หากไม่ใช่เรื่องจริง,เผ่าเต่าทมิฬทำไมถึงได้ปกป้องที่นั่นรุ่นแล้วรุ่นเล่า?
เสาค้ำยันสวรรค์ต้องเกี่ยวข้องกับเสาค้ำยันสวรรค์ทั้งสี่,ทำไมเผ่าจิงจึงไม่ยอมไปใหน,บางที่เรื่องนี้อาจจะเกี่ยวข้องกัน,ดูเหมือนว่าข้าคงต้องเดินทางไปยังทิศเหนือแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"เซิ่งหวัง,เกี่ยวกับคนที่ถูกบูชายันต์ของตำหนักเทพเหมันต์,อาจจะไม่ใช่ฮวงโหวก็ได้,เซิ่งหวังส่งคนอื่นไปสืบ,ไม่เห็นต้องนำตัวเองไปเสี่ยงภัยเลย."อี้เหยี่ยนกล่าว.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,และกล่าวออกไปว่า,"ตำหนักเทพเหมันต์ทางเหนือนั้น,ข้าเคยเอ่ยแล้วว่าจะไป,ทว่าด้วยมีธุระอยู่มากมาย,ปีที่แล้วจึงไม่ได้ไปรับชิงซือ,แน่นอนว่าข้าจะต้องไปพบนางแน่,เจ้าไม่จำเป็นต้องกล่าวอะไร,ในเมื่อตำหนักเทพหมันต์อยู่ทางเหนือ,ก็ถือว่าไม่ไกล,หนึ่งปี,พวกเราก็เดินทางไปถึงแล้ว."
"ครับ!"อี้เหยี่ยนพยักหน้า.
ในเมื่อเซิ่งหวังตัดสินใจแล้วถึงเขากล่าวสิ่งใดไปก็ไร้ประโยชน์.
"เซียนเซิงซือยังคงปิดด่านอยู่รึ?"จงซานสอบถาม.
"เซียนเซิงซือยังคงปิดด่านอยู่,บางที่คงไม่สามารถเดินทางไปกับเซิ่งหวัง,ส่วนหวังคูในเวลานี้ก็ได้เดินทางกลับไปยังอาณาเขตโครงกระดูก."อี้เหยี่ยนกล่าวรายงาน.
ความหมายของจงซานชัดเจนอยู่แล้ว,ในเมื่อเตรียมการที่จะไปทิศเหนือ,เขาจะต้องทำในทันที,และต้องคัดเลือกคนเดินทางไปในครั้งนี้ด้วย.
จงซานเดินทางไปด้านนอกทุกครั้ง,จะมีเซียนเซิงซือด้วย,ในเวลานี้,ดูเหมือนว่าจะไม่ได้.
"อืม,ไม่มีปัญหา."จงซานพยักหน้ารับ.
"แล้วจะทำอย่างไรกับเผ่าจิง?"อี้เหยี่ยนสอบถาม.
"ขังเอาไว้ก่อน! เจ้าควรรู้ว่าควรทำอย่างไร."จงซานกล่าว.
"ครับ!"
หลังจากที่อี้เหยี่ยนออกไปแล้ว,จงซานที่เรียกใครคนหนึ่งเข้ามาพบ.
เป็นบุรุษหนุ่มผู้หนึ่ง,แววตาที่เต็มไปด้วยความอหังการ,ทว่าหลังจากที่มองจงซานแล้ว,เขากลับเต็มไปด้วยความเคารพ.
"เฉินกุยเส่อ,คารวะเซิ่งหวัง!"ชายหนุ่มที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
บุรุษหนุ่มผู้นี้ก็คือกุยเสอ,ในอดีตเขาก็คือเส้าเหยี่ยนเผ่าเต่าทมิฬนั่นเอง,เมื่อครั้งแดนเทพอมตะและต้าเจิ้งตัดสินใจต่อสู้เป็นตาย,เขาได้นำเผ่าเต๋าทมิฬกลุ่มหนึ่งทรยศจื่อจุ้น,ละทิ้งแดนเทพอมตะเข้ารวมต้าเจิ้งแทน.
เป็นความจริง,ที่การตัดสินใจของกุยเส่อนั้นไม่ผิดพลาด,ต้าเจิ้งนั้นทรงพลังกว่า,แดนเทพอมตะและราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,และศาลเทวะมากมายของโลกใบใหญ่,ไม่สามารถขวางกั้นการเติบโตของต้าเจิ้งได้,ส่วนในภพหยินเองก็พัฒนาอย่างก้าวกระโดด.
เมื่อไม่นานมานี้,กุยเสอพบข้าราชบริพารของต้าเจิ้งจำนวนมหาศาล,กุยเส่อที่รู้สึกราวกับฝันไป.
เมื่อครั้งแยกสวรรค์สะบั้นปฐพีนั้น,แม้แต่ต้าเซียนก็ยังไม่มี,ต้าเจิ้งคือศาลเทวะที่อ่อนแอที่สุดในประวัติศาสตร์,ทว่าตอนนี้,มีเซียนบรรพชนหลายสิบคน,ส่วนจงซานเองก็กลายเป็นคนที่ทุกคนทั่วหล้าต้องหวั่นเกรง,กุยเส่อเองก็กลายเป็นหนึ่งในกลุ่มอิทธิพลเช่นกัน,แม้นว่าจะไม่นับว่าใหญ่โต,ทว่ากลับทรงอำนาจกว่าเมื่อก่อนจนเทียบไม่ติด,เผ่าเต่าทมิฬของเขาเองก็ยังได้รับความเชื่อใจจากจงซานเช่นเดิม.
หากไม่ใช่เซิ่งหวัง,จะให้กุยเส่อซื่อสัตย์ต่อใครกัน?
"อืม,กุยเส่อหลายปีมานี้,พลังฝึกตนของเจ้าก้าวหน้าไม่น้อย!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"แม้นว่าเฉินจะพยายามอย่างเต็มที่,ทว่าก็ยังด้อยกว่าเซิ่งหวังและอีกหลายคนของต้าเจิ้ง,เวลานี้เฉินเพิ่งก้าวไปถึงระดับเซียนโบราณเท่านั้น!"กุยเสอที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางละอายอยู่เหมือนกัน.
ในโลกใบเล็ก,เผ่าเต๋าทมิฬนับว่าเป็นหนึ่งในกลุ่มอิทธิพลใหญ่,ได้รับการสนับสนุนของต้าเจิ้งมากมาย,เมื่อครั้งเดินทางมาถึงโลกใบใหญ่,แม้นว่าพวกเขาจะยังไม่แข็งแกร่งนัก,เขาเองก็มีระดับเซียนโบราณเท่านั้น,หากไม่เพราะว่ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับเซิ่งหวังในอดีต,อำนาจของเขาในเวลานี้ก็คงยากที่จะมีได้.
"การทรมานตัวเองไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุด,การเดินทางที่ถูกต้องนั้น,ไม่ใช่เพียงแค่เป้าหมายที่ต้องไปถึง
แต่ต้องรอคอยโอกาสด้วย!"จงซานเอ่ย.
"ครับ,เฉินจะจดจำไว้,ขอบคุณเซิ่งหวังที่ชี้แนะ!"กุยเส่อที่กล่าวออกมาในทันที.
"ต้าเจิงนั้นมีเผ่าอสูรคู่บารมี,เป็นหมาป่า,มังกร,หงส์เพลิง,พยัคฆ์,และเต่าทมิฬ,เผ่าเต่าทมิฬและเผ่าพยัคฆ์นั้นไม่ค่อยเติบโตนัก!"จงซานเอ่ย.
เผ่าหมาป่ามีตี้เสวียนชา,ที่คอยกำราบเผ่าหมาป่ามากมาย.
เผ่ามังกรมีเสี่ยวจิน,ที่คอยรวบรวมเผ่ามังกรมา.
เผ่าหงส์เพลิงมีเสี่ยวหง,เป็นหงสาเพลิง,ทำให้สามารถเพิ่มเผ่าหงส์เข้ามาได้เช่นกัน.
ส่วนเผ่าเต่าทมิฬและเผ่าพยัคฆ์นั้นไม่มีตัวช่วยให้เติบโต.
"เฉินจะพยายามให้หนัก!"กุยเส่อที่คิดว่าจงซานกำลังตำหนิ,จึงเร่งรีบเอ่ยออกมาในทันที.
"เจ้าไม่ต้องกังวลไป,ข้าไม่ได้ตำหนิเจ้า,ทว่าจะคอยช่วยเจ้าวิเคราะห์,ทำไมเผ่าของเจ้าจึงพัฒนาได้ช้า?"จงซานเอ่ยถาม.
"เพราะว่าในทวีปทิศเหนือนั้น,ยังมีกลุ่มอิทธิพลใหญ่ของเผ่าเต๋าทมิฬ,ดินแดนขั้วโลกเหนือ,จื่อจุ้นเผ่าเต่าทมิฬนั้น!
พวกเขาที่ครอบครองทิศเหนือ,ทำให้เผ่าเต๋าทมิฬมากมายไม่ยินดีที่จะเข้าร่วม,แม้นว่ามีคนต้องการเข้าร่วมก็มักเอ่ยเปรียบเทียบกับเผ่าเต๋าทมิฬของขั้วโลกเหนือ!"กุยเส่อที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"เจ้าไม่ยินยอมอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถามด้วยรอยยิ้ม.
"ยินยอมหรือไม่,หาได้มีสิ่งใด,เวลานี้ทำได้แค่เพิ่มความแข็งแกร่งให้กับตัวเอง,รอให้ข้าแข็งแกร่งเหนือกว่าจื่อจิ้นเผ่าทมิฬ,เซียนเทียนจง,ข้าถึงจะมีคุณสมบัติแข่งขัน!"กุยเส่อพยักหน้ารับ.
"ข้าจำได้ว่าสายโลหิตของเจ้านั้น,อยู่ในระดับเดียวกับเซียนเซิง,ถือว่าเป็นสายโลหิตระดับสูงไม่ใช่รึ?"จงซานสอบถามออกไป.
"ครับ,แม้นว่าเฉินจะไม่สามารถเทียบกับสายโลหิตสุดยอดของเผ่าเต่าทมิฬ,ทว่าสายโลหิตที่เฉินมีนั้นค่อนข้างบริสุทธิ์,เทียบได้กับสายโลหิตรุ่นสอง."กุยเสอกล่าวยืนยัน.
"สายโลหิตรุ่นสอง?"
"ครับ,นอกจากบรรพชนเผ่าเต่าทมิฬแล้ว,สายโลหิตของเฉินสูงที่สุด."กุยเสอกล่าวยืนยัน.
"ดี,เจ้าไปเตรียมตัว,สามวันหลังจากนี้,เดินทางไปยังภาคเหนือพร้อมกับข้า."จงซานพยักหน้าและกล่าวออกไป.
"ไปทางเหนือ?"กุยเสอที่ดวงตาเป็นประกาย.
"ตัวตนของเซียนเทียนจง,พวกเราควรที่จะไปตรวจสอบเขาก่อน!"จงซานเอ่ย.
"ครับ!"กุยเสอที่เผยท่าทางตื่นเต้นเล็กน้อย.
ภายในใจของกุยเสอที่พอจะคาดเดาอะไรได้บางอย่าง,เขาที่นึกอะไรได้,ดังนั้นรู้สึกตื่นเต้นจนสั่นไหว,ทว่าก็สามารถก้าวออกไปได้อย่างไม่ได้โดยไม่เสียอาการ.
กุยเสอที่ออกไปแล้ว,จงซานที่เริ่มตะวัดพู่กันลงไปบนกระดาษแผ่นหนึ่ง.
"กุยเส่อ,จินเผิง,เต้าเหรินถู,โหลวซิงเฉิน,โหยวซาน,โหยวสุ่ย,โหยวฉวน,จื่อหยางจิงหง,โหยวหลาน,หนานกงเซิ่ง!"
สิบคนที่จะเดินทางไปทางเหนือกับเขา.
"นี่คือรายชื่อที่จะไปยังขั้วโลกเหนืออย่างงั้นรึ?"ในเวลานั้นเสียงเจื้อยแจ้วของสตีผู้หนึ่งก็ดังขึ้น.
"หวนจี?
ไม่ใช่ว่าเจ้า,กุยเอ๋อ,หลิงเอ๋อ,โหยวโหยว,เห่าเม่ยลี่เดินทางไปกำราบเผ่ามังกรด้วยกันหรอกรึ?
กลับมากันแล้วรึ?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
ในเมื่อเห่าเม่ยลี่ต้องกำราบเผ่ามังกรในภพหยิน,เหล่ากลุ่มฮวงโหวที่เดินทางออกไปด้วยกัน,พวกเขาที่ต้องการช่วยกันและกัน,กลับกองทัพของสตรีที่แข็งแกร่ง,ทุกที่ที่พวกนางผ่านไป,ทุกอย่างที่กำราบแม้แต่หญ้าก็ไม่มีเหลือ,อย่างไรก็ตาม,เหล่าฮวงโหวของต้าเจิ้งนั้นไม่ใช่ตัวตนธรรมดา,นอกจากนี้ยังมีเซียนบรรพชนไม่น้อยที่ตามไปด้วย,ภารกิจดังกล่าว,ย่อมนับว่าไม่มีปัญหา.
แม้นแต่ตี้เซียนเซียน,ที่กำราบเผ่าหมาป่า,ยังมาเป็นผู้นำทาง,เหมือนกับการไปเที่ยวเล่นไปแล้ว.
"เจี่ยเจี่ยกุยเอ๋อให้ข้ากลับมา."หวนจีที่เผยออกมาด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ.
"กุยเอ๋อ?"จงซานที่ประหลาดใจเล็กน้อย.
จากนั้น,ก็ฝืนยิ้มออกมา,เข้าใจความหมายของกุยเอ๋อได้.
"เกี่ยวกับเรื่องนี้,ข้าจำได้ว่าข้ามาจากดินแดนขั้วโลกเหนือ,ที่นั่นเดิมที่เรียกว่าต้นกำเนิดปิศาจ,บางที่การที่ข้าไปที่นั่น,จะสามารถช่วยเจ้าได้,ข้าจึงต้องการเดินทางไปกับเจ้า!"หวนจีเอ่ย.
"อืม,ตกลง,หลังจากนี้สามวันพวกเราจะออกเดินทาง!"จงซานกล่าวรับคำในทันที.
ดินแดนขั้วโลกเหนือ?
จงซานที่เต็มไปด้วยความสนใจ,เผ่าจิง,เผ่าเต่าทมิฬ,ตำหนักเทพเหมันต์?
หวนจีก่อนหน้านี้,ก็บอกว่าตัวเองมาจากขั้วโลกเหนือ? ที่นั่นมีความลับอะไรกัน?
จงซานที่สังหารใจบางอย่าง,บางที่การเดินทางไปยังขั้วโลกเหนือครั้งนี้,อาจจะพบหนทางในการควบคุมภาคเหนือทั้งหมด,ดังนั้นจงซานจึงค่อนข้างสนใจเป็นอย่างมากว่าจะมียอดฝีมือจากที่ใหนบ้างที่จะเดินทางไปยังขั้วโลกเหนือในครั้งนี้.
สามวันหลังจากนี้เวลาเย็น.
ที่ด้านหน้าตำหนักเทียนหยวน,กุยเส่อ,จินเผิง,เต้าเหรินถู,โหลวซิงเฉิน,โหยวซาน,โหยวสุ่ย,โหยวฉวน,จื่อหยางจิงหง,โหยวหลาน,หนานกงเซิ่งและหวนจีที่อยู่กันครบ.
"เสวียนเอ๋อ,เรื่องต่างๆที่จื่อหยางจิงหงดูแล,เกี่ยวกับสถานการณ์ของภพหยาง,โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องราวต่างๆที่สำคัญทั่วหล้า,จงดูแลให้ดี!"จงซานที่กล่าวกับจงเสวียนอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ,บุตรจะไม่ทำให้ฟู่หวงเสียชื่อเสียง!"จงเสวียนที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
จากนั้นจงซานที่กวาดหน้ามองทุกคน,และกล่าว,"เริ่มเดินทาง!"
"รับทราบ!"เหล่าเสนาธิการทั้งหมดรับคำ.
จากนั้น,กลุ่มคน 12
คน,ก็บินตรงไปยังทางเหนือด้วยความเร็ว.
*********
ตำนานนวีหว๋าปิดฟ้า,(อุดรอยรั่วของสวรรค์)
ตามตำนานกล่าวว่าเมื่อนานมาแล้ว,เทพสององค์,เทพไฟและเทพน้ำทะเลาะกันจนถึงกับต่อสู้กัน,ต่อมาเทพน้ำพ่ายแพ้,จึงรู้สึกอับอายจึงได้เอาหัวโขกไปยังภูเขาปู้โจว,ทำให้ภูเขาปู้โจวพังทลาย,ไม่มีใครรู้ว่าภูเขาปู้โจวนั้นเป็นเสาคำยันฟ้าดินอยู่,หลังจากภูเขาปู้โจวพังทลายลงทำให้ฟ้าดินแปรปรวน,ฟ้าเอียงไปทางทิศตะวันตกเฉยงเหนือ,ดินเอดียงไปยังทิศตะวันตกเฉียงใต้,ภูเขาและผืนป่าถูกไฟไหม้ทั้งหมด,ปิศาจออกมาทำร้ายผู้คน,มนุษย์ประสบภัยพิบัติอย่างใหญ่หลวง
นวีหว๋าเห็นดังนั้นจึงรู้สึกเจ็บปวดจึงได้ตั้งใจอุดรอยรั่วของสวรรค์,เพื่อที่จะอุดรอยรั่วนั้นได้นำหินห้าสีมาหลอมเพื่อเชื่อมต่อฟ้าดิน,โดยการตัดขาทั้งสี่ของเต่ายักษ์มาค้ำเอาไว้,แต่ดูเหมือนว่านวีหว๋าจะทำไม่สมบูรณ์,ฟ้าดินยังคงเอียงอยู่เล็กน้อยทำให้เกิดปรากฏการ,ดวงตะวัน,ดวงจันทรและดวงดาวเคลื่อนไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ,ทำให้แม่น้ำไหลบ่าไปยังทิศตะวันออกเฉียงใต้.
Chapter 1246 Goes north Ice God Palace(
first)
北上冰神宫(第一更)
เดินทางไปยังตำหนักเหมันต์ทางเหนือ.
"สองปี? พิธีบูชายันต์?
ตำหนักเทพเหมันต์?"จงซานที่สูดหายใจที่เย็นเยือบเข้ามา.
"ทำไมการสังเวยในครั้งนี้,คนที่จะถูกนำไปบูชายันต์,แม้แต่เผ่าจิงเองก็ไม่รู้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกมาอีกครั้ง.
"จิงอู๋เองเพิ่งได้เป็นอาวุโสไม่นาน,เขายังไม่มีประสบการ,จงไม่ได้มีสิทธิ์ในการรับรู้เรื่องราวสำคัญของเผ่า!"อี้เหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.
"หมื่นปีจะมีสักครั้งอย่างงั้นรึ?
ตำหนักเทพเหมันต์เป็นคนส่งคนไปบูชายันต์,คาดไม่ถึงเลยว่าเวลานี้จะเป็นเผ่าจิง,ดูเหมือนว่าจะไม่ธรรมดา!"จงซานที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ครับ,นอกจากเผ่าจิงแล้ว,ยังมีเผ่าเต่าทมิฬทางเหนือ,ที่นำสมาชิกเข้าร่ม,ในเวลานี้พวกเขาได้เชิญยอดฝีมือหลายคนจากทั่วหล้าด้วย."อี้เหยี่ยนกล่าว.
"อืม,เผ่าเต่าทิฬทางเหนือ,ก่อนหน้านี้เคยได้ยิน,เกี่ยวกับสถานะของเต่าทมิศทางเหนือ,พวกเขาปรากฏตัวน้อยมาก,แทบไม่ออกมาจากขั้วโลกเหนือ,นอกตากนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นเหมือนเผ่าจิง,พวกเขาไม่ต้อนรับคนนอก,แล้วได้อะไรจากจิงอู๋เกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันบ้าง?"จงซานสอบถาม.
"เพียงเล็กน้อย,ดินแดนขั้วโลกเหนือนั้น,มีสามกลุ่มอิทธิพลใหญ่,เผ่าจิง,เผ่าเต่าทมิฬและตำหนักเทพเหมันต์!"อี้เหยี่ยนกล่าว.
"อืม!"จงซานที่พยักหน้ารับ.
"มี,เสาค้ำสวรรค์สี่เสา!
ที่ดูเหมือนว่าเป็นเสาที่ใช้ค้ำยันฟ้าดิน,เซิ่งหวังเคยได้ยินหรือไม่?"อี้เหยี่ยนสอบถาม.
"ได้ยินมาบ้าง,เสาค้ำยันสวรรค์ทั้งสี่ที่ตั้งตระหง่านค้ำยันท้องฟ้า,ทว่าเจ้ารู้ที่มามันรึ?"จงซานสอบถามออกไป.
"ไม่เลย,เฉินได้ส่งคนออกไปสืบเช่นกัน,ในดินแดนขั้วโลกเหนือไม่ได้รับอะไรเลย,รับรู้เพียงว่ามันปรากฏขึ้นเมื่อหนึ่งล้านปีก่อน,ส่วนมาจากใหน,ไม่มีใครบอกได้,แม้แต่สำนักใหญ่เองก็ไม่มีใครรู้."อี้เหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.
"หนึ่งล้านปีที่แล้ว?"จงซานที่ครุ่นคิด.
เสาค้ำยันสวรรค์ทั้งสี่ปรากฏขึ้นเมื่อล้านปีก่อน?
มีใครจงใจต้องการปกปิดอะไรหรือไม่?
"ทว่า,ในสถานที่ของเหล่าปุถุชน,เฉินได้ยินมาว่ามันเป็นตำนาน,นอกจากนี้ยังเป็นตำนานภายในอาณาเขตเฟิงจงของพวกเราด้วย,ทว่าอาจจะไม่สามารถเชื่อถือได้!"อี้เหยี่ยนกล่าว.
"หืม?ตำนาน,ไม่มีตำนานที่นั่น,แต่กลับมีตำนานที่นี่อย่างงั้นรึ?"
"ครับ,เพราว่ามันตำนาน,เสาค้ำยันสวรรค์ทั้งสี่,จึงเกี่ยวข้องกับท่านหญิงนวีหว๋าเป็นคนทำ."
"เจ้ากล่าวต่อ."
"ตามตำนานได้เล่าว่า,ทวีปภาคเหนือมีภูเขาใหญ่ลูกหนึ่ง,ที่เรียกกว่า,ภูเขาปู้โจว,หลังจางนั้นมันได้ล่มสลายจากการต่อสู้,ภูเขาปู่โจวนั้นเดิมที่ใช้ค้ำยันสวรรค์และปฐพี,เมื่อมันถล่มลงมา,ผืนปฐพีได้ถูกฉีกออกเป็นส่วนๆ,ภูเขาและแม่น้ำทั้งหมดแตกสลาย,ทุกคนอยู่ในสภาพย่ำแย่,ท่านหญิงนวีหว๋าเพื่อประชาชนทั่วหล้า,นางที่ใช้สมบัติสวรรค์,กลั่นศิลาเทวะห้าสี,จนท้ายที่สุดก็ทำการปิดรูรั่วของสวรรค์พร้อมกับใช้ขาทั้งสี่ของเต่าเทวะมายันเอาไว้,เสาค้ำยันสวรรค์ทั้งสี่,ก็คือขาทั้งสี่ของเต่าเทวะนั่นเอง."อี้เหยี่ยนกล่าว.
"ขาทั้งสี่ของเต่าเทวะอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของจงซานที่หรี่เล็ก.
"มีเต่าเทวะที่แข็งแกร่งขนาดนั้นเลยรึ?
นอกจากนี้ถึงกับสามารถฉีกทำลายเทียนเต๋าฟ้าดิน,เป็นเรื่องที่ยากจะทำได้?
บางทีมันอาจเป็นเพียงตำนาน!"อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ส่วนจงซานเองก็ส่ายหน้าไปมา,เพราะว่าเรื่องเล่านี้,ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินมาก่อน,มันเป็นตำนานในโลกของเขา,นอกจากนี้ยังเหมือนกันมาก,นวีหว๋าอุดสวรรค์?
ใช้ขาทั้งสี่ของเตาเทวะมาค่ำยันเอาไว้อย่างงั้นรึ?
แม้แต่ยอมให้นำบ่าไหลสังหารเหล่าสัตว์เพื่อให้เผ่ามนุษย์ได้ประโยชน์?
หางมันเกิดขึ้นในอาณาเขตเฟิงจง,บางทีอาจจะพอเป็นไปได้,ทว่าทำไมถึงได้มีเรื่องเช่นนี้ในโลกมนุษย์ด้วย?
"เซิ่งหวัง,ท่านคิดว่านี่เป็นเรื่องจริงอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนที่เผยท่าทางประหลาดใจ,เห็นชัดเจนว่าไม่อยากเชื่อ.
"หากไม่ใช่เรื่องจริง,เผ่าเต่าทมิฬทำไมถึงได้ปกป้องที่นั่นรุ่นแล้วรุ่นเล่า?
เสาค้ำยันสวรรค์ต้องเกี่ยวข้องกับเสาค้ำยันสวรรค์ทั้งสี่,ทำไมเผ่าจิงจึงไม่ยอมไปใหน,บางที่เรื่องนี้อาจจะเกี่ยวข้องกัน,ดูเหมือนว่าข้าคงต้องเดินทางไปยังทิศเหนือแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"เซิ่งหวัง,เกี่ยวกับคนที่ถูกบูชายันต์ของตำหนักเทพเหมันต์,อาจจะไม่ใช่ฮวงโหวก็ได้,เซิ่งหวังส่งคนอื่นไปสืบ,ไม่เห็นต้องนำตัวเองไปเสี่ยงภัยเลย."อี้เหยี่ยนกล่าว.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,และกล่าวออกไปว่า,"ตำหนักเทพเหมันต์ทางเหนือนั้น,ข้าเคยเอ่ยแล้วว่าจะไป,ทว่าด้วยมีธุระอยู่มากมาย,ปีที่แล้วจึงไม่ได้ไปรับชิงซือ,แน่นอนว่าข้าจะต้องไปพบนางแน่,เจ้าไม่จำเป็นต้องกล่าวอะไร,ในเมื่อตำหนักเทพหมันต์อยู่ทางเหนือ,ก็ถือว่าไม่ไกล,หนึ่งปี,พวกเราก็เดินทางไปถึงแล้ว."
"ครับ!"อี้เหยี่ยนพยักหน้า.
ในเมื่อเซิ่งหวังตัดสินใจแล้วถึงเขากล่าวสิ่งใดไปก็ไร้ประโยชน์.
"เซียนเซิงซือยังคงปิดด่านอยู่รึ?"จงซานสอบถาม.
"เซียนเซิงซือยังคงปิดด่านอยู่,บางที่คงไม่สามารถเดินทางไปกับเซิ่งหวัง,ส่วนหวังคูในเวลานี้ก็ได้เดินทางกลับไปยังอาณาเขตโครงกระดูก."อี้เหยี่ยนกล่าวรายงาน.
ความหมายของจงซานชัดเจนอยู่แล้ว,ในเมื่อเตรียมการที่จะไปทิศเหนือ,เขาจะต้องทำในทันที,และต้องคัดเลือกคนเดินทางไปในครั้งนี้ด้วย.
จงซานเดินทางไปด้านนอกทุกครั้ง,จะมีเซียนเซิงซือด้วย,ในเวลานี้,ดูเหมือนว่าจะไม่ได้.
"อืม,ไม่มีปัญหา."จงซานพยักหน้ารับ.
"แล้วจะทำอย่างไรกับเผ่าจิง?"อี้เหยี่ยนสอบถาม.
"ขังเอาไว้ก่อน! เจ้าควรรู้ว่าควรทำอย่างไร."จงซานกล่าว.
"ครับ!"
หลังจากที่อี้เหยี่ยนออกไปแล้ว,จงซานที่เรียกใครคนหนึ่งเข้ามาพบ.
เป็นบุรุษหนุ่มผู้หนึ่ง,แววตาที่เต็มไปด้วยความอหังการ,ทว่าหลังจากที่มองจงซานแล้ว,เขากลับเต็มไปด้วยความเคารพ.
"เฉินกุยเส่อ,คารวะเซิ่งหวัง!"ชายหนุ่มที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
บุรุษหนุ่มผู้นี้ก็คือกุยเสอ,ในอดีตเขาก็คือเส้าเหยี่ยนเผ่าเต่าทมิฬนั่นเอง,เมื่อครั้งแดนเทพอมตะและต้าเจิ้งตัดสินใจต่อสู้เป็นตาย,เขาได้นำเผ่าเต๋าทมิฬกลุ่มหนึ่งทรยศจื่อจุ้น,ละทิ้งแดนเทพอมตะเข้ารวมต้าเจิ้งแทน.
เป็นความจริง,ที่การตัดสินใจของกุยเส่อนั้นไม่ผิดพลาด,ต้าเจิ้งนั้นทรงพลังกว่า,แดนเทพอมตะและราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,และศาลเทวะมากมายของโลกใบใหญ่,ไม่สามารถขวางกั้นการเติบโตของต้าเจิ้งได้,ส่วนในภพหยินเองก็พัฒนาอย่างก้าวกระโดด.
เมื่อไม่นานมานี้,กุยเสอพบข้าราชบริพารของต้าเจิ้งจำนวนมหาศาล,กุยเส่อที่รู้สึกราวกับฝันไป.
เมื่อครั้งแยกสวรรค์สะบั้นปฐพีนั้น,แม้แต่ต้าเซียนก็ยังไม่มี,ต้าเจิ้งคือศาลเทวะที่อ่อนแอที่สุดในประวัติศาสตร์,ทว่าตอนนี้,มีเซียนบรรพชนหลายสิบคน,ส่วนจงซานเองก็กลายเป็นคนที่ทุกคนทั่วหล้าต้องหวั่นเกรง,กุยเส่อเองก็กลายเป็นหนึ่งในกลุ่มอิทธิพลเช่นกัน,แม้นว่าจะไม่นับว่าใหญ่โต,ทว่ากลับทรงอำนาจกว่าเมื่อก่อนจนเทียบไม่ติด,เผ่าเต่าทมิฬของเขาเองก็ยังได้รับความเชื่อใจจากจงซานเช่นเดิม.
หากไม่ใช่เซิ่งหวัง,จะให้กุยเส่อซื่อสัตย์ต่อใครกัน?
"อืม,กุยเส่อหลายปีมานี้,พลังฝึกตนของเจ้าก้าวหน้าไม่น้อย!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"แม้นว่าเฉินจะพยายามอย่างเต็มที่,ทว่าก็ยังด้อยกว่าเซิ่งหวังและอีกหลายคนของต้าเจิ้ง,เวลานี้เฉินเพิ่งก้าวไปถึงระดับเซียนโบราณเท่านั้น!"กุยเสอที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางละอายอยู่เหมือนกัน.
ในโลกใบเล็ก,เผ่าเต๋าทมิฬนับว่าเป็นหนึ่งในกลุ่มอิทธิพลใหญ่,ได้รับการสนับสนุนของต้าเจิ้งมากมาย,เมื่อครั้งเดินทางมาถึงโลกใบใหญ่,แม้นว่าพวกเขาจะยังไม่แข็งแกร่งนัก,เขาเองก็มีระดับเซียนโบราณเท่านั้น,หากไม่เพราะว่ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับเซิ่งหวังในอดีต,อำนาจของเขาในเวลานี้ก็คงยากที่จะมีได้.
"การทรมานตัวเองไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุด,การเดินทางที่ถูกต้องนั้น,ไม่ใช่เพียงแค่เป้าหมายที่ต้องไปถึง
แต่ต้องรอคอยโอกาสด้วย!"จงซานเอ่ย.
"ครับ,เฉินจะจดจำไว้,ขอบคุณเซิ่งหวังที่ชี้แนะ!"กุยเส่อที่กล่าวออกมาในทันที.
"ต้าเจิงนั้นมีเผ่าอสูรคู่บารมี,เป็นหมาป่า,มังกร,หงส์เพลิง,พยัคฆ์,และเต่าทมิฬ,เผ่าเต่าทมิฬและเผ่าพยัคฆ์นั้นไม่ค่อยเติบโตนัก!"จงซานเอ่ย.
เผ่าหมาป่ามีตี้เสวียนชา,ที่คอยกำราบเผ่าหมาป่ามากมาย.
เผ่ามังกรมีเสี่ยวจิน,ที่คอยรวบรวมเผ่ามังกรมา.
เผ่าหงส์เพลิงมีเสี่ยวหง,เป็นหงสาเพลิง,ทำให้สามารถเพิ่มเผ่าหงส์เข้ามาได้เช่นกัน.
ส่วนเผ่าเต่าทมิฬและเผ่าพยัคฆ์นั้นไม่มีตัวช่วยให้เติบโต.
"เฉินจะพยายามให้หนัก!"กุยเส่อที่คิดว่าจงซานกำลังตำหนิ,จึงเร่งรีบเอ่ยออกมาในทันที.
"เจ้าไม่ต้องกังวลไป,ข้าไม่ได้ตำหนิเจ้า,ทว่าจะคอยช่วยเจ้าวิเคราะห์,ทำไมเผ่าของเจ้าจึงพัฒนาได้ช้า?"จงซานเอ่ยถาม.
"เพราะว่าในทวีปทิศเหนือนั้น,ยังมีกลุ่มอิทธิพลใหญ่ของเผ่าเต๋าทมิฬ,ดินแดนขั้วโลกเหนือ,จื่อจุ้นเผ่าเต่าทมิฬนั้น!
พวกเขาที่ครอบครองทิศเหนือ,ทำให้เผ่าเต๋าทมิฬมากมายไม่ยินดีที่จะเข้าร่วม,แม้นว่ามีคนต้องการเข้าร่วมก็มักเอ่ยเปรียบเทียบกับเผ่าเต๋าทมิฬของขั้วโลกเหนือ!"กุยเส่อที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"เจ้าไม่ยินยอมอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถามด้วยรอยยิ้ม.
"ยินยอมหรือไม่,หาได้มีสิ่งใด,เวลานี้ทำได้แค่เพิ่มความแข็งแกร่งให้กับตัวเอง,รอให้ข้าแข็งแกร่งเหนือกว่าจื่อจิ้นเผ่าทมิฬ,เซียนเทียนจง,ข้าถึงจะมีคุณสมบัติแข่งขัน!"กุยเส่อพยักหน้ารับ.
"ข้าจำได้ว่าสายโลหิตของเจ้านั้น,อยู่ในระดับเดียวกับเซียนเซิง,ถือว่าเป็นสายโลหิตระดับสูงไม่ใช่รึ?"จงซานสอบถามออกไป.
"ครับ,แม้นว่าเฉินจะไม่สามารถเทียบกับสายโลหิตสุดยอดของเผ่าเต่าทมิฬ,ทว่าสายโลหิตที่เฉินมีนั้นค่อนข้างบริสุทธิ์,เทียบได้กับสายโลหิตรุ่นสอง."กุยเสอกล่าวยืนยัน.
"สายโลหิตรุ่นสอง?"
"ครับ,นอกจากบรรพชนเผ่าเต่าทมิฬแล้ว,สายโลหิตของเฉินสูงที่สุด."กุยเสอกล่าวยืนยัน.
"ดี,เจ้าไปเตรียมตัว,สามวันหลังจากนี้,เดินทางไปยังภาคเหนือพร้อมกับข้า."จงซานพยักหน้าและกล่าวออกไป.
"ไปทางเหนือ?"กุยเสอที่ดวงตาเป็นประกาย.
"ตัวตนของเซียนเทียนจง,พวกเราควรที่จะไปตรวจสอบเขาก่อน!"จงซานเอ่ย.
"ครับ!"กุยเสอที่เผยท่าทางตื่นเต้นเล็กน้อย.
ภายในใจของกุยเสอที่พอจะคาดเดาอะไรได้บางอย่าง,เขาที่นึกอะไรได้,ดังนั้นรู้สึกตื่นเต้นจนสั่นไหว,ทว่าก็สามารถก้าวออกไปได้อย่างไม่ได้โดยไม่เสียอาการ.
กุยเสอที่ออกไปแล้ว,จงซานที่เริ่มตะวัดพู่กันลงไปบนกระดาษแผ่นหนึ่ง.
"กุยเส่อ,จินเผิง,เต้าเหรินถู,โหลวซิงเฉิน,โหยวซาน,โหยวสุ่ย,โหยวฉวน,จื่อหยางจิงหง,โหยวหลาน,หนานกงเซิ่ง!"
สิบคนที่จะเดินทางไปทางเหนือกับเขา.
"นี่คือรายชื่อที่จะไปยังขั้วโลกเหนืออย่างงั้นรึ?"ในเวลานั้นเสียงเจื้อยแจ้วของสตีผู้หนึ่งก็ดังขึ้น.
"หวนจี?
ไม่ใช่ว่าเจ้า,กุยเอ๋อ,หลิงเอ๋อ,โหยวโหยว,เห่าเม่ยลี่เดินทางไปกำราบเผ่ามังกรด้วยกันหรอกรึ?
กลับมากันแล้วรึ?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
ในเมื่อเห่าเม่ยลี่ต้องกำราบเผ่ามังกรในภพหยิน,เหล่ากลุ่มฮวงโหวที่เดินทางออกไปด้วยกัน,พวกเขาที่ต้องการช่วยกันและกัน,กลับกองทัพของสตรีที่แข็งแกร่ง,ทุกที่ที่พวกนางผ่านไป,ทุกอย่างที่กำราบแม้แต่หญ้าก็ไม่มีเหลือ,อย่างไรก็ตาม,เหล่าฮวงโหวของต้าเจิ้งนั้นไม่ใช่ตัวตนธรรมดา,นอกจากนี้ยังมีเซียนบรรพชนไม่น้อยที่ตามไปด้วย,ภารกิจดังกล่าว,ย่อมนับว่าไม่มีปัญหา.
แม้นแต่ตี้เซียนเซียน,ที่กำราบเผ่าหมาป่า,ยังมาเป็นผู้นำทาง,เหมือนกับการไปเที่ยวเล่นไปแล้ว.
"เจี่ยเจี่ยกุยเอ๋อให้ข้ากลับมา."หวนจีที่เผยออกมาด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ.
"กุยเอ๋อ?"จงซานที่ประหลาดใจเล็กน้อย.
จากนั้น,ก็ฝืนยิ้มออกมา,เข้าใจความหมายของกุยเอ๋อได้.
"เกี่ยวกับเรื่องนี้,ข้าจำได้ว่าข้ามาจากดินแดนขั้วโลกเหนือ,ที่นั่นเดิมที่เรียกว่าต้นกำเนิดปิศาจ,บางที่การที่ข้าไปที่นั่น,จะสามารถช่วยเจ้าได้,ข้าจึงต้องการเดินทางไปกับเจ้า!"หวนจีเอ่ย.
"อืม,ตกลง,หลังจากนี้สามวันพวกเราจะออกเดินทาง!"จงซานกล่าวรับคำในทันที.
ดินแดนขั้วโลกเหนือ?
จงซานที่เต็มไปด้วยความสนใจ,เผ่าจิง,เผ่าเต่าทมิฬ,ตำหนักเทพเหมันต์?
หวนจีก่อนหน้านี้,ก็บอกว่าตัวเองมาจากขั้วโลกเหนือ? ที่นั่นมีความลับอะไรกัน?
จงซานที่สังหารใจบางอย่าง,บางที่การเดินทางไปยังขั้วโลกเหนือครั้งนี้,อาจจะพบหนทางในการควบคุมภาคเหนือทั้งหมด,ดังนั้นจงซานจึงค่อนข้างสนใจเป็นอย่างมากว่าจะมียอดฝีมือจากที่ใหนบ้างที่จะเดินทางไปยังขั้วโลกเหนือในครั้งนี้.
สามวันหลังจากนี้เวลาเย็น.
ที่ด้านหน้าตำหนักเทียนหยวน,กุยเส่อ,จินเผิง,เต้าเหรินถู,โหลวซิงเฉิน,โหยวซาน,โหยวสุ่ย,โหยวฉวน,จื่อหยางจิงหง,โหยวหลาน,หนานกงเซิ่งและหวนจีที่อยู่กันครบ.
"เสวียนเอ๋อ,เรื่องต่างๆที่จื่อหยางจิงหงดูแล,เกี่ยวกับสถานการณ์ของภพหยาง,โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องราวต่างๆที่สำคัญทั่วหล้า,จงดูแลให้ดี!"จงซานที่กล่าวกับจงเสวียนอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ,บุตรจะไม่ทำให้ฟู่หวงเสียชื่อเสียง!"จงเสวียนที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
จากนั้นจงซานที่กวาดหน้ามองทุกคน,และกล่าว,"เริ่มเดินทาง!"
"รับทราบ!"เหล่าเสนาธิการทั้งหมดรับคำ.
จากนั้น,กลุ่มคน 12
คน,ก็บินตรงไปยังทางเหนือด้วยความเร็ว.
*********
ตำนานนวีหว๋าปิดฟ้า,(อุดรอยรั่วของสวรรค์)
ตามตำนานกล่าวว่าเมื่อนานมาแล้ว,เทพสององค์,เทพไฟและเทพน้ำทะเลาะกันจนถึงกับต่อสู้กัน,ต่อมาเทพน้ำพ่ายแพ้,จึงรู้สึกอับอายจึงได้เอาหัวโขกไปยังภูเขาปู้โจว,ทำให้ภูเขาปู้โจวพังทลาย,ไม่มีใครรู้ว่าภูเขาปู้โจวนั้นเป็นเสาคำยันฟ้าดินอยู่,หลังจากภูเขาปู้โจวพังทลายลงทำให้ฟ้าดินแปรปรวน,ฟ้าเอียงไปทางทิศตะวันตกเฉยงเหนือ,ดินเอดียงไปยังทิศตะวันตกเฉียงใต้,ภูเขาและผืนป่าถูกไฟไหม้ทั้งหมด,ปิศาจออกมาทำร้ายผู้คน,มนุษย์ประสบภัยพิบัติอย่างใหญ่หลวง
นวีหว๋าเห็นดังนั้นจึงรู้สึกเจ็บปวดจึงได้ตั้งใจอุดรอยรั่วของสวรรค์,เพื่อที่จะอุดรอยรั่วนั้นได้นำหินห้าสีมาหลอมเพื่อเชื่อมต่อฟ้าดิน,โดยการตัดขาทั้งสี่ของเต่ายักษ์มาค้ำเอาไว้,แต่ดูเหมือนว่านวีหว๋าจะทำไม่สมบูรณ์,ฟ้าดินยังคงเอียงอยู่เล็กน้อยทำให้เกิดปรากฏการ,ดวงตะวัน,ดวงจันทรและดวงดาวเคลื่อนไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ,ทำให้แม่น้ำไหลบ่าไปยังทิศตะวันออกเฉียงใต้.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น