Immortality Chapter 1242 The person of rebirth
Chapter 1242 The person of rebirth
重生的人
คนที่จุติใหม่.
ภพหยาง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
จงซานหลังจากที่กลับมา,ก็เรียกเหล่าเสนาธิการคนสำคัญเข้าประชุมอีกครั้ง!
ภายในตำหนักซ่างเฉิน,จงซานที่สวมชุดราชา,แผ่กลิ่นอายที่สูงส่ง,กวาดตามองเหล่าเสนาธิการทั้งหมด,เหล่าข้าราชบริพารต่างก็เต็มไปด้วยความเคารพ,ในเวลานั้นเจ้าโส่วเซี่ยงที่ก้าวออกมา.
"เรียนเซิ่งหวัง,เหล่าเพื่อนบ้านของพวกเราได้เคลื่อนทัพมาราวีครั้งแล้วครั้งเล่าตลอดหลายปีมานี้,เฉินใคร่ขอ,นำทัพออกไปกำจัดให้สิ้น!"เจ้าโส่วเซี่ยงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เซิ่งหวัง,กองกำลังของต้าเจิ้งได้สะสมได้อย่างเพียงพอแล้ว,นอกจากนี้เซิ่งหวังก็ได้นำเซียนโบราณกลับมาเป็นจำนวนมาก,เหล่าขุนพลน่าจะเพียงพอแล้ว,การจะจัดการกับเหล่าเพื่อนบ้านไม่น่าจะมีปัญหา,เฉินเองก็เห็นด้วยกับแม่ทัพเจ้า!"ขุนนางอีกคนของต้าเจิ้งก็กล่าวสนับสนุนเช่นกัน.
"เฉินเองก็ด้วย!"
"เฉินเองก็เห็นด้วย!"
ในเวลานั้นเหล่าขุนนางกล่าว 18 คนที่ใคร่ขอออกรบ.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังจงซานที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร.
จงซานที่เคาะนิ้วไปบนพนักพิงเบาๆ,ภายในห้องโถงเงียบลงทันที,รอคอให้จงซานกำลังใคร่ครวญและตัดสินใจ.
จงซานที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมาเบาๆ,"ยังไม่พอ."
ยังไม่พออย่างงั้นรึ? เจ้าโส่วเซี่ยงตื่นตกใจ,กองทัพของต้าเจิ้งในเวลานี้สามารถจัดการกับเหล่าเพื่อนบ้านทั้งหมดได้,ด้วยเซียนโบราณที่เซิ่งหวังนำมา,โอกาสที่จะชนะแทบจะเก้าสิบเปอรเซ็นต์อย่างแน่นอน,มีสิ่งใดไม่พอ.
เจ้าโส่วเซี่ยงขณะที่จะก้าวออกไปก้าวอะไรอีก,ทว่าในเวลานี้,เป็นอี้เหยี่ยนกล่าวออกมาก่อนในทันที.
"แม่ทัพเจ้า!"อี้เหยี่ยนเอ่ย.
"หืม?"เจ้าโส่วเซี่ยงที่จ้องมองอี่เหยี่ยนด้วยความสงสัย.
บางทีด้วยด้วยกลยุทธ์นั้นเจ้าโส่วเซี่ยงด้อยกว่าอี้เหยี่ยน,ทว่าเขานั้นเป็นแม่ทัพที่ฮึกเหิมของต้าเจิ้ง,ทำให้รุ่มร้อนที่จะออกไปรบ.
ดังนั้นก่อนหน้านี้อี้เหยี่ยนที่แสดงความคิดเห็นออกมา,เขาจึงไม่ได้ขัด,รอคอยให้เซิ่งหวังเป็นคนตัดสินใจ,ในเมื่อเซิ่งหวังได้ตัดสินใจแล้ว,แน่นอนว่าอี้เหยี่ยนจึงได้ก้าวออกมาสนับสนุน.
"เป็นดังที่เซิ่งหวังเอ่ยกองกำลังของพวกเรายังไม่พอ! จำเป็นต้องสะสมไพร่พลต่อ!"อี้เหยี่ยนที่เอผยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"กองกำลังไม่พอ?
ไม่พออย่างไร?"เจ้าโส่วเซี่ยงที่ไม่เข้าใจ.
"แม่ทัพเจ้าคงมองเพียงแค่เพื่อนบ้านใกล้เคียง,ไม่คิดจะมองไกลกว่านั้นรึ?
กองกำลังต้าเจิ้งของพวกเราไม่ได้เพียงแค่ต้องการกำราบแค่เพื่อนบ้านละแวกใกล้เคียงเท่านั้น."อี้เหยี่ยนกล่าว.
ในเวลานั้นดวงตาของเจ้าโส่วเซี่ยงก็เป็นประกาย,เข้าใจทันที,เซิ่งหวังไม่ได้กล่าวถึงเพียงแค่เพื่อนบ้านสี่ทิศนี้เท่านั้น,ทว่าหมายถึงทวีปทิศเหนือทั้งหมด?
เซิ่งหวังเตรียมที่จะยึดครองภาคเหนือ? เรื่องนี้,เรื่อง......,เจ้าโส่วเซี่ยงถึงกับเงียบงันไปในทันที.
"เหล่ายอดฝีมือที่ได้รับมาเอง,ล้วนแต่เป็นคนใหม่,จำเป็นต้องได้รับการฝึกฝน."อี้เหยี่ยนกล่าวเพิ่ม.
เป็นความจริง,เหล่าขุนพลที่เพิ่งได้รับมาใหม่,เหล่าทหารจำนวนมากยังไม่ให้การยอมรับ.
"หากลูกศรถูกปล่อยออกไปแล้ว,ก็ยากที่จะนำคืนมาได้,เมื่อโอกาสยังมาไม่ถึง,การบุกทะลวงบุกเบิกแผ่นดินออกไปก็ยากจะสำเร็จได้!"อี้เหยี่ยนกล่าว.
เหล่าเซียนโบราณที่เพิ่งกลับมา,และยังมีเหล่าต้าเซียนอีกจำนวนมากที่กลับมาก่อนหน้านี้,ดังนั้น,ในเวลานี้ควรจะฝึกฝนให้พวกเขาได้ปรับตัวอีกสักหน่อย.
"น้อมรับ,เป็นผู้น้อยที่พิจารณาไม่ถี่ถ้วนเอง!"เจ้าโส่วเซี่ยงที่โค้งคำนับรับคำ.
"เจ้าโส่วเซี่ยง!"จงซานเอ่ย.
"เฉินอยู่นี่แล้ว."เจ้าโส่วเซี่ยงที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"แม้นว่าเหล่าเสนาธิการจะครุ่นคิดไม่รอบครอบ,ทว่าก็คิดกระทำเพื่อต้าเจิ้ง,คู่ควรให้ชื่นชม,มอบเม็ดยาเซียนบรรพชนหนึ่งเม็ด,โสมชีวิตสองต้น,เม็ดยาเซียนโบราณอีก
20!"จงซานที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
"หืม?"เจ้าโส่วเซี่ยงที่เผยท่าทางประหลาดใจเป็นอย่างมาก.
เจ้าโส่วเซี่ยงและเหล่าเสนาธิการอีกหลายคนที่เผยท่าทางประหลาดใจ,เรื่องนี้,หมายความว่าอย่างไร?
เจ้าโส่วเซี่ยงเพียงแค่เสนอความคิดเห็นเท่านั้น,คาดไม่ถึงเลยว่ากลับได้รางวัลเป็นเม็ดยาเซียนบรรพชน?
นี่คือเม็ดยาเซียนบรรพชน!
ได้พบกับโชคลาภที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้เลยรึ? นี่เพียงแค่การเสนอความคิดเห็น?
ได้แม้แต่โสมชีวิตอีกด้วย.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"เจ้าโส่วเซี่ยงที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
ประกาศิตราชา,ไม่มีใครสามารถโต้แย้ง,แม้นเจ้าโส่วเซี่ยงจะรู้สึกอักอ่วนงงงวย,ทว่าก็น้อมรับได้ในทันที.
เหล่าเสนาธิการทั้งหมดที่จะจ้องมองเจ้าโส่วเซี่ยงด้วยความอิจฉา.
จงซานที่เผยยิ้มด้วยความพึงพอใจเล็กน้อย,การประทานรางวัลให้กับเจ้าโส่วเซี่ยง,เขาไม่ต้องการให้เขาปฏิเสธ,เขาไม่ได้ต้องการให้เพียงแค่เหล่าเสนาธิการเห็นแต่ต้องการให้คนทั่วแผ่นดินต้าเจิ้งได้เห็น.
ต้องการให้ทุกคนได้รับรู้ว่าอีกไม่นาน,ต้าเจิ้งกำลังจะประกาศสงครามอย่างแน่นอน,จงซานที่ต้องการเวลา,เพื่อที่จะฝึกฝนจิตใจความฮึกเหิมในการต่อสู้,หากไม่มีหัวใจที่หาญกล้าในการก่อสงคราม,การสงครามจะมีประสิทธิผลได้อย่างไร.
แม้นว่าจะยังไม่ได้ออกรบ,แต่ก็สามารถสร้างจิตใจแห่งการต่อสู้ไปทั่วแผ่นดินได้.
"แน่นอน,เกี่ยวกับการยุแหย่หาเรื่องของเหล่าเพื่อนบ้านนั้นไม่มีทางเลือกจำเป็นต้องมีวิธีจัดการ,อี้เหยี่ยนเจ้าคิดว่าควรจะจัดการเกี่ยวกับเรื่องเพื่อนบ้านที่รุกรานเราอย่างไร!"จงซานที่เอ่ยปากถามออกมาในทันที.
"ครับ,เซิ่งหวัง,ที่จริงเหล่าเพื่อนบ้านทีคอยยุแหย่เรานั้นหาได้มีอะไร,พวกเขามาหาเรื่องพวกเรานั้น,เป็นเพราะพวกเขาหวาดกลัวต้าเจิ้ง,ในอดีตสงครามที่เกิดขึ้นที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวนั้น,ทำให้พวกเขารู้สึกหวั่นเกรง,จึงได้สงคนออกมาเพื่อที่จะท้าทาย,บางที่การที่เหล่าเพื่อนบ้านส่งทัพออกมารุกรานพวกเขานั้น,เป็นเพราะมีหลายราชวงศ์ที่ได้รวมตัวกันขึ้น,หากแต่พวกเขายังไม่กล้ารุกเข้ามาในต้าเจิ้ง,พวกเขาเวลานี้กำลังรวบรวมเหล่าพันธมิตรกันอยู่,และต้องการหยั่งเชิงพวกเรา,เพราะพวกเขารู้สึกหวั่นเกรง!"
"แล้วคิดว่าจะจัดการอย่างไร?"จงซานที่สอบถามอีกรอบ.
"ในเมื่อพวกเขากวาดกลัว,ก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเผาหินผลาญหยก! เฉินคิดว่าพวกเราควรที่จะส่งทูตออกไปหาพวกเขา,ในทางหนึ่งก็ให้คล้ายกลับการสร้างความสำพันธ์,แต่อีกทางหนึ่งก็เป็นการทำลายการก่อตั้งพันธมิตรของพวกเขา,และเพิ่มอำนาจของศาลเทวะของพวกเรา!"อี้เหยี่ยนกล่าว.
"ตกลง,เซิ่งกงเป้า!"จงซานสั่งการ.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"เซิ่งกงเป้าที่รับคำในทันที.
"เจ้าจงเป็นทูต,เป็นตัวแทนของต้าเจิ้งไปแสดงความประทับใจต่อพวกเขา,เข้าพบกับพวกเขาทุกคนที่อยู่รอบๆ.
"น้อมรับบัญชา!"เซิ่งกงเป้าที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
--------------------------------------------------------------------
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ตำหนักแห่งหนึ่งที่ได้ถูกมอบให้เป็นที่อยู่ให้กับจื่อหยางจิงหง.
จงซานที่เพิ่งกลับมา,แน่นอนว่ามีเรื่องสำคัญมากมายที่จำเป็นต้องจำการ,ทว่าด้วยความลึกลับของผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตา,จึงได้อมอบที่พักชั่วคราวให้กับเขาในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวก่อน.
เกี่ยวกับข้อตกลงในคราแรกนั้น,หลังจากที่จื่อหยางจิงหงกลับมาจากการท่องทวีปตะวันออก,จะคงอยู่ในต้าเจิ้ง,หากแต่ไม่เข้าร่วมเรื่องราวต่างๆของราชวงศ์วาสนา,ก่อนที่จะกลับตระกูล.
ทว่า,ทำไมไม่รู้,แม้แต่จื่อหยางจิงหงยังไม่เข้าใจ,ว่าทำไมตัวเองถึงยังอยู่.
แน่นอน,เหตุผลที่จงซานที่ไม่ได้ออกมากล่าวลา,เหตุผลใหญ่ๆนั้นก็เพื่อที่จะให้โอกาสจื่อหยางจิงหงสะสางความไม่เข้าใจของเขา,เพราะว่าตลอดจนการเดินทางไปทั่วทวีปตะวันออก,จื่อหยางจิงหงที่เต็มไปด้วยความตื่นตกใจอย่างรุนแรง.
ยุคแห่งความวุ่นวายกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว,ซึ่งเวลานี้ได้เริ่มขึ้นที่ทวีปตะวันออก,แม้นว่ามันจะยังไม่กระจายไปทั่วหล้า,ทว่าการเปลี่ยนแปลงในทวีปตะวันออกเองก็เริ่มวุ่นวายโกลาหลมากขึ้นเรื่อยๆ,ส่วนทวีปทางเหนือเองก็ไม่มีทางที่จะไม่เกิดขึ้น.
ไม่ช้าก็เร็ว,ทวีปทางเหนือก็ต้องเข้าสู่ความวุ่นวาย,ในเมื่อมีแนวโน้มที่จะเกิด,ไม่มีทางเปลี่ยนไป,และต้าเจิ้งก็กำลังเติบโตขยายพลังออกมาด้วยเช่นกัน.
กับการเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้นนี้ตระกูลจื่อหยาง,จะตัดสินใจอย่างไร?
จื่อหยางจิงหงที่อยู่ในสวนกำลังครุ่นคิดเรื่องราวต่างอยู่นั้น.
"เซียนเซิง!"ในเวลานั้นคนรับใช้ที่เข้ามา.
"หืม?"จื่อหยางจิงหงที่ขมวดคิ้วไปมา,ชัดเจนว่าเขาไม่พอใจเท่าใดนัก,ที่มีคนเข้ามาขัดการครุ่นคิดของเขา.
"เซียนเซิงมีคนขอเข้าพบ,เขามีนามว่าจื่อหยางจิงซิน,บอกว่าเป็นคนในครอบครัวของท่าน,ผู้น้อยไม่กล้าละเลย,ดังนั้นจึงต้องรบกวนเซียนเซิง,ขอให้เซียนเซิงอย่าได้ตำหนิ!"บ่าวรับใช้ที่เอ่ยตอบ.
"หืม? จงซิน? ให้เขาเข้ามา!"จื่อหยางจิงหงที่เอ่ยออกมาทันที.
"ครับ!"
บ่าวรับใช้ที่ถอยออกไป,จากนั้นไม่นาน,ก็พาคนในชุดดำที่ปกปิดทั่วร่างก้าวเข้ามา,ทว่าในเวลานี้บ่าวรับใช้ไม่อยู่แล้ว,ชายในชุดดำที่ค่อยๆเผยใบหน้าออกมา.
"ท่านปู่!"ชายชุดดำที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"จิงซิน?
เจ้าแต่งตัวเช่นนี้ทำไม?"จื่อหยางจิงหงที่ขมวดคิ้วไปมา.
สายตาของจื่อหยางจิงหงที่ส่ายไปมา,ตัวเขาที่เป็นคนจัดการเรื่องสำคัญให้กับต้าเจิ้ง,การที่หลานของเขาเดินทางมาต้าเจิ้ง,สามารถก้าวเข้ามาได้อย่างสง่าผ่าเผย,มีอะไรต้องปกปิดตัวเอง?
"ท่านปู่,ตระกูลเราเกิดเรื่องแล้ว!"จื่อหยางจิงซินที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"เกิดเรื่อง? มีเรื่องอันใดกัน!"จื่อหยางจิงหงที่ตกใจ,ถึงกับลุกขึ้นในทันที.
เกี่ยวกับเรื่องของตระกูลนั้นเขาที่เป็นบรรพชนได้มอบหมายให้เหล่าผู้เยาว์ผู้สืบทอดจัดการกันเองไปเรียบร้อยแล้ว.
"ท่านปู่ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องไม่ใช่อย่างที่ท่านคิด,ตระกูลยังอยู่ดี!"จื่อหยางจิงซินที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"หืม?
แล้วมีเรื่องอะไร?"จื่อหยางจิงหงที่เผยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
"ท่านปู่,ท่านเดินทางไปยังทวีปตะวันออกกับจงซาน,ระหว่างนี้,หอคอยช่วยชิงชะตาก็สามารถเปิดการใช้งานได้สำเร็จ,และบรรพชนรุ่นที่เก้า,ได้จุติคืนชีพแล้ว!"จื่อหยางจิงซินเอ่ย.
"เช่นนั้นก็ดีแล้ว,บรรพชนจุติจากหอคอยช่วยชะตา,จะกลายเป็นรากฐานตระกูลของเรา,ตอนนี้หอคอยช่วงชิงชะตาสามารถเปิดใช้งานได้,ก็ควรจะเฉลิมฉลอง."จื่อหยางจิงหงที่พยักหน้ารับ.
"ทว่านอกจากรุ่นเก้าแล้ว,ยังมีคนที่สิบปรากฏขึ้นมาด้วย."จื่อหยางจิงซินที่ขมวดคิ้วไปมา.
"คนที่สิบ?"
"ใช่,นอกจากนี้,คนที่สิบนี้ไม่ใช่คนของตระกูลจื่อหยาง!"จื่อหยางจิงซินเอ่ย.
จื่อหยางจิงหง,"
..................!”
"มีคนเพิ่มขึ้นมา,นอกจากนี้สถานะของเข้ายังพิเศษอีกด้วย."จื่อหยางจิงซินเอ่ย.
"พิเศษอย่างไร?"
"เขาเป็นศิษย์ของบรรพชนข้ามรุ่น."จื่อหยางจิงซินเอ่ย.
"บรรพชน?
บรรพชนคนใหน?"จื่อหยางจิงหงที่เผยใบหน้าจริงจังออกมา.
"เป็นอดีตปราชญ์เทพ,บรรพชนที่ก่อตั้งตระกูลจื่อหยางของพวกเรา,กุย,จื่อหยางกุย!"จื่อหยางจิงซินที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ศิษย์พบรรพชนข้ามรุ่น?วิชาของบรรพชนที่ได้ทิ้งเอาไว้ถดถอยลงเรื่อยๆ,การที่ศิษย์บรรพชนข้ามรุ่นปรากฏ,สถานะของเขาก็เทียบเท่ากับตำแหน่งประมุข."จื่อหยางจิงหงที่ครุ่นคิดและเอ่ยออกมา.
"ครับ,สถานะของเขานั้นเทียบเท่าประมุข,นอกจากนี้,การที่เขาเพิ่งจุติกลับมานั้น,ท่านรู้ใหมคำสั่งแรกของเขาคืออะไร?"จื่อหยางจิงซินที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขมขื่น.
"อะไร?"
"เข้าร่วมราชวงศ์วาสนา!"
"หืม?"ใบหน้าของจื่อหยางจิงหงที่เปลี่ยนสีในทันที.
บรรพชนตระกูลจื่อหยางได้สอนว่าห้ามเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับราชวงศ์วาสนา,สถานะของเขาเป็นศิษย์ของบรรพชนผู้ก่อตั้ง,และยังจุติกลับมาพร้อมกับวิชาของบรรพชน?
ใบหน้าของจื่อหยางจิงหงที่ไม่ได้เผยท่าทางไม่พอใจ,แต่ชัดเจนว่าคนของตระกูลจื่อหยาง,ส่วนมากนั้นไม่เห็นด้วยแน่.
"สถานะของเขาเทียบเท่ากับประมุข,ความเห็นของเขา,แม้แต่ประมุขเวลานี้จะไม่ต้องการ,แต่ก็จำเป็นต้องเรียกประชุมคนทั้งหมด,ทว่า,มีอาวุโสถึงเก้าคนเห็นด้วยกับเขาอย่างคาดไม่ถึง!"จื่อหยางจิงซินเอ่ย.
"เห็นด้วยอย่างงั้นรึ?"
"ครับ,ทำให้เวลานี้,ภายในตระกูลจึงเกิดกลุ่มสองกลุ่มขึ้น,แน่นอนว่าพวกเขาทั้งสองกลุ่มต่างก็ไม่มีใครยอมใคร."จื่อหยางจิงซินเอ่ย.
จื่อหยางจิงหงที่เปลี่ยนเป็นเงียบงัน.
"ท่านปู่,ท่านเคยกล่าวว่า,คำสอนของบรรพชนนั้น,ไม่สามารถละเมิดได้,นอกจากนี้พวกเรายังเป็นกลางมาโดยตลอด,ทำให้รากฐานของตระกูลเราสามารถก้าวมาถึงวันนี้,หากพวกเราผิดคำสอน,ตระกูลจื่อหยางของเราจะต้องตกอยู่ในอันตราย,ท่านปู่นอกจากคนที่จุติใหม่,ท่านมีสถานะสุงที่สุด,บางที่อาจจะสามารถจัดการเรื่องนี้ได้."จื่อหยางจิงซินที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
จื่อหยางจิงหง,ที่เงียบขมวดคิ้วไปมาพร้อมกับกล่าวต่อไปว่า,"เป็นราชวงศ์วาสนาใดที่เขาต้องการเข้าร่วม?"
"จะที่ใหนล่ะ?
ก้เป็นศาลเทวะต้าเจิ้ง,ตอนนี้สถานการณ์กำลังตรึงเครียด,ดังนั้นข้าจึงต้องปกปิดตัวตนลอบเข้ามา,เพื่อขอให้ท่านปู่กลับไปจัดการสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้!"จื่อหยางจิงซินที่กล่าวออกมาในทันที.
"นี่เขาต้องการนำตระกูลจื่อหยางเข้าร่วมศาลเทวะต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ?"จื่อหยางจิงหงดวงตาหรี่เล็กลง.
Chapter 1242 The person of rebirth
重生的人
คนที่จุติใหม่.
ภพหยาง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
จงซานหลังจากที่กลับมา,ก็เรียกเหล่าเสนาธิการคนสำคัญเข้าประชุมอีกครั้ง!
ภายในตำหนักซ่างเฉิน,จงซานที่สวมชุดราชา,แผ่กลิ่นอายที่สูงส่ง,กวาดตามองเหล่าเสนาธิการทั้งหมด,เหล่าข้าราชบริพารต่างก็เต็มไปด้วยความเคารพ,ในเวลานั้นเจ้าโส่วเซี่ยงที่ก้าวออกมา.
"เรียนเซิ่งหวัง,เหล่าเพื่อนบ้านของพวกเราได้เคลื่อนทัพมาราวีครั้งแล้วครั้งเล่าตลอดหลายปีมานี้,เฉินใคร่ขอ,นำทัพออกไปกำจัดให้สิ้น!"เจ้าโส่วเซี่ยงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เซิ่งหวัง,กองกำลังของต้าเจิ้งได้สะสมได้อย่างเพียงพอแล้ว,นอกจากนี้เซิ่งหวังก็ได้นำเซียนโบราณกลับมาเป็นจำนวนมาก,เหล่าขุนพลน่าจะเพียงพอแล้ว,การจะจัดการกับเหล่าเพื่อนบ้านไม่น่าจะมีปัญหา,เฉินเองก็เห็นด้วยกับแม่ทัพเจ้า!"ขุนนางอีกคนของต้าเจิ้งก็กล่าวสนับสนุนเช่นกัน.
"เฉินเองก็ด้วย!"
"เฉินเองก็เห็นด้วย!"
ในเวลานั้นเหล่าขุนนางกล่าว 18 คนที่ใคร่ขอออกรบ.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังจงซานที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร.
จงซานที่เคาะนิ้วไปบนพนักพิงเบาๆ,ภายในห้องโถงเงียบลงทันที,รอคอให้จงซานกำลังใคร่ครวญและตัดสินใจ.
จงซานที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมาเบาๆ,"ยังไม่พอ."
ยังไม่พออย่างงั้นรึ? เจ้าโส่วเซี่ยงตื่นตกใจ,กองทัพของต้าเจิ้งในเวลานี้สามารถจัดการกับเหล่าเพื่อนบ้านทั้งหมดได้,ด้วยเซียนโบราณที่เซิ่งหวังนำมา,โอกาสที่จะชนะแทบจะเก้าสิบเปอรเซ็นต์อย่างแน่นอน,มีสิ่งใดไม่พอ.
เจ้าโส่วเซี่ยงขณะที่จะก้าวออกไปก้าวอะไรอีก,ทว่าในเวลานี้,เป็นอี้เหยี่ยนกล่าวออกมาก่อนในทันที.
"แม่ทัพเจ้า!"อี้เหยี่ยนเอ่ย.
"หืม?"เจ้าโส่วเซี่ยงที่จ้องมองอี่เหยี่ยนด้วยความสงสัย.
บางทีด้วยด้วยกลยุทธ์นั้นเจ้าโส่วเซี่ยงด้อยกว่าอี้เหยี่ยน,ทว่าเขานั้นเป็นแม่ทัพที่ฮึกเหิมของต้าเจิ้ง,ทำให้รุ่มร้อนที่จะออกไปรบ.
ดังนั้นก่อนหน้านี้อี้เหยี่ยนที่แสดงความคิดเห็นออกมา,เขาจึงไม่ได้ขัด,รอคอยให้เซิ่งหวังเป็นคนตัดสินใจ,ในเมื่อเซิ่งหวังได้ตัดสินใจแล้ว,แน่นอนว่าอี้เหยี่ยนจึงได้ก้าวออกมาสนับสนุน.
"เป็นดังที่เซิ่งหวังเอ่ยกองกำลังของพวกเรายังไม่พอ! จำเป็นต้องสะสมไพร่พลต่อ!"อี้เหยี่ยนที่เอผยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"กองกำลังไม่พอ?
ไม่พออย่างไร?"เจ้าโส่วเซี่ยงที่ไม่เข้าใจ.
"แม่ทัพเจ้าคงมองเพียงแค่เพื่อนบ้านใกล้เคียง,ไม่คิดจะมองไกลกว่านั้นรึ?
กองกำลังต้าเจิ้งของพวกเราไม่ได้เพียงแค่ต้องการกำราบแค่เพื่อนบ้านละแวกใกล้เคียงเท่านั้น."อี้เหยี่ยนกล่าว.
ในเวลานั้นดวงตาของเจ้าโส่วเซี่ยงก็เป็นประกาย,เข้าใจทันที,เซิ่งหวังไม่ได้กล่าวถึงเพียงแค่เพื่อนบ้านสี่ทิศนี้เท่านั้น,ทว่าหมายถึงทวีปทิศเหนือทั้งหมด?
เซิ่งหวังเตรียมที่จะยึดครองภาคเหนือ? เรื่องนี้,เรื่อง......,เจ้าโส่วเซี่ยงถึงกับเงียบงันไปในทันที.
"เหล่ายอดฝีมือที่ได้รับมาเอง,ล้วนแต่เป็นคนใหม่,จำเป็นต้องได้รับการฝึกฝน."อี้เหยี่ยนกล่าวเพิ่ม.
เป็นความจริง,เหล่าขุนพลที่เพิ่งได้รับมาใหม่,เหล่าทหารจำนวนมากยังไม่ให้การยอมรับ.
"หากลูกศรถูกปล่อยออกไปแล้ว,ก็ยากที่จะนำคืนมาได้,เมื่อโอกาสยังมาไม่ถึง,การบุกทะลวงบุกเบิกแผ่นดินออกไปก็ยากจะสำเร็จได้!"อี้เหยี่ยนกล่าว.
เหล่าเซียนโบราณที่เพิ่งกลับมา,และยังมีเหล่าต้าเซียนอีกจำนวนมากที่กลับมาก่อนหน้านี้,ดังนั้น,ในเวลานี้ควรจะฝึกฝนให้พวกเขาได้ปรับตัวอีกสักหน่อย.
"น้อมรับ,เป็นผู้น้อยที่พิจารณาไม่ถี่ถ้วนเอง!"เจ้าโส่วเซี่ยงที่โค้งคำนับรับคำ.
"เจ้าโส่วเซี่ยง!"จงซานเอ่ย.
"เฉินอยู่นี่แล้ว."เจ้าโส่วเซี่ยงที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"แม้นว่าเหล่าเสนาธิการจะครุ่นคิดไม่รอบครอบ,ทว่าก็คิดกระทำเพื่อต้าเจิ้ง,คู่ควรให้ชื่นชม,มอบเม็ดยาเซียนบรรพชนหนึ่งเม็ด,โสมชีวิตสองต้น,เม็ดยาเซียนโบราณอีก
20!"จงซานที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
"หืม?"เจ้าโส่วเซี่ยงที่เผยท่าทางประหลาดใจเป็นอย่างมาก.
เจ้าโส่วเซี่ยงและเหล่าเสนาธิการอีกหลายคนที่เผยท่าทางประหลาดใจ,เรื่องนี้,หมายความว่าอย่างไร?
เจ้าโส่วเซี่ยงเพียงแค่เสนอความคิดเห็นเท่านั้น,คาดไม่ถึงเลยว่ากลับได้รางวัลเป็นเม็ดยาเซียนบรรพชน?
นี่คือเม็ดยาเซียนบรรพชน!
ได้พบกับโชคลาภที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้เลยรึ? นี่เพียงแค่การเสนอความคิดเห็น?
ได้แม้แต่โสมชีวิตอีกด้วย.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"เจ้าโส่วเซี่ยงที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
ประกาศิตราชา,ไม่มีใครสามารถโต้แย้ง,แม้นเจ้าโส่วเซี่ยงจะรู้สึกอักอ่วนงงงวย,ทว่าก็น้อมรับได้ในทันที.
เหล่าเสนาธิการทั้งหมดที่จะจ้องมองเจ้าโส่วเซี่ยงด้วยความอิจฉา.
จงซานที่เผยยิ้มด้วยความพึงพอใจเล็กน้อย,การประทานรางวัลให้กับเจ้าโส่วเซี่ยง,เขาไม่ต้องการให้เขาปฏิเสธ,เขาไม่ได้ต้องการให้เพียงแค่เหล่าเสนาธิการเห็นแต่ต้องการให้คนทั่วแผ่นดินต้าเจิ้งได้เห็น.
ต้องการให้ทุกคนได้รับรู้ว่าอีกไม่นาน,ต้าเจิ้งกำลังจะประกาศสงครามอย่างแน่นอน,จงซานที่ต้องการเวลา,เพื่อที่จะฝึกฝนจิตใจความฮึกเหิมในการต่อสู้,หากไม่มีหัวใจที่หาญกล้าในการก่อสงคราม,การสงครามจะมีประสิทธิผลได้อย่างไร.
แม้นว่าจะยังไม่ได้ออกรบ,แต่ก็สามารถสร้างจิตใจแห่งการต่อสู้ไปทั่วแผ่นดินได้.
"แน่นอน,เกี่ยวกับการยุแหย่หาเรื่องของเหล่าเพื่อนบ้านนั้นไม่มีทางเลือกจำเป็นต้องมีวิธีจัดการ,อี้เหยี่ยนเจ้าคิดว่าควรจะจัดการเกี่ยวกับเรื่องเพื่อนบ้านที่รุกรานเราอย่างไร!"จงซานที่เอ่ยปากถามออกมาในทันที.
"ครับ,เซิ่งหวัง,ที่จริงเหล่าเพื่อนบ้านทีคอยยุแหย่เรานั้นหาได้มีอะไร,พวกเขามาหาเรื่องพวกเรานั้น,เป็นเพราะพวกเขาหวาดกลัวต้าเจิ้ง,ในอดีตสงครามที่เกิดขึ้นที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวนั้น,ทำให้พวกเขารู้สึกหวั่นเกรง,จึงได้สงคนออกมาเพื่อที่จะท้าทาย,บางที่การที่เหล่าเพื่อนบ้านส่งทัพออกมารุกรานพวกเขานั้น,เป็นเพราะมีหลายราชวงศ์ที่ได้รวมตัวกันขึ้น,หากแต่พวกเขายังไม่กล้ารุกเข้ามาในต้าเจิ้ง,พวกเขาเวลานี้กำลังรวบรวมเหล่าพันธมิตรกันอยู่,และต้องการหยั่งเชิงพวกเรา,เพราะพวกเขารู้สึกหวั่นเกรง!"
"แล้วคิดว่าจะจัดการอย่างไร?"จงซานที่สอบถามอีกรอบ.
"ในเมื่อพวกเขากวาดกลัว,ก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเผาหินผลาญหยก! เฉินคิดว่าพวกเราควรที่จะส่งทูตออกไปหาพวกเขา,ในทางหนึ่งก็ให้คล้ายกลับการสร้างความสำพันธ์,แต่อีกทางหนึ่งก็เป็นการทำลายการก่อตั้งพันธมิตรของพวกเขา,และเพิ่มอำนาจของศาลเทวะของพวกเรา!"อี้เหยี่ยนกล่าว.
"ตกลง,เซิ่งกงเป้า!"จงซานสั่งการ.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"เซิ่งกงเป้าที่รับคำในทันที.
"เจ้าจงเป็นทูต,เป็นตัวแทนของต้าเจิ้งไปแสดงความประทับใจต่อพวกเขา,เข้าพบกับพวกเขาทุกคนที่อยู่รอบๆ.
"น้อมรับบัญชา!"เซิ่งกงเป้าที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
--------------------------------------------------------------------
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ตำหนักแห่งหนึ่งที่ได้ถูกมอบให้เป็นที่อยู่ให้กับจื่อหยางจิงหง.
จงซานที่เพิ่งกลับมา,แน่นอนว่ามีเรื่องสำคัญมากมายที่จำเป็นต้องจำการ,ทว่าด้วยความลึกลับของผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตา,จึงได้อมอบที่พักชั่วคราวให้กับเขาในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวก่อน.
เกี่ยวกับข้อตกลงในคราแรกนั้น,หลังจากที่จื่อหยางจิงหงกลับมาจากการท่องทวีปตะวันออก,จะคงอยู่ในต้าเจิ้ง,หากแต่ไม่เข้าร่วมเรื่องราวต่างๆของราชวงศ์วาสนา,ก่อนที่จะกลับตระกูล.
ทว่า,ทำไมไม่รู้,แม้แต่จื่อหยางจิงหงยังไม่เข้าใจ,ว่าทำไมตัวเองถึงยังอยู่.
แน่นอน,เหตุผลที่จงซานที่ไม่ได้ออกมากล่าวลา,เหตุผลใหญ่ๆนั้นก็เพื่อที่จะให้โอกาสจื่อหยางจิงหงสะสางความไม่เข้าใจของเขา,เพราะว่าตลอดจนการเดินทางไปทั่วทวีปตะวันออก,จื่อหยางจิงหงที่เต็มไปด้วยความตื่นตกใจอย่างรุนแรง.
ยุคแห่งความวุ่นวายกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว,ซึ่งเวลานี้ได้เริ่มขึ้นที่ทวีปตะวันออก,แม้นว่ามันจะยังไม่กระจายไปทั่วหล้า,ทว่าการเปลี่ยนแปลงในทวีปตะวันออกเองก็เริ่มวุ่นวายโกลาหลมากขึ้นเรื่อยๆ,ส่วนทวีปทางเหนือเองก็ไม่มีทางที่จะไม่เกิดขึ้น.
ไม่ช้าก็เร็ว,ทวีปทางเหนือก็ต้องเข้าสู่ความวุ่นวาย,ในเมื่อมีแนวโน้มที่จะเกิด,ไม่มีทางเปลี่ยนไป,และต้าเจิ้งก็กำลังเติบโตขยายพลังออกมาด้วยเช่นกัน.
กับการเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้นนี้ตระกูลจื่อหยาง,จะตัดสินใจอย่างไร?
จื่อหยางจิงหงที่อยู่ในสวนกำลังครุ่นคิดเรื่องราวต่างอยู่นั้น.
"เซียนเซิง!"ในเวลานั้นคนรับใช้ที่เข้ามา.
"หืม?"จื่อหยางจิงหงที่ขมวดคิ้วไปมา,ชัดเจนว่าเขาไม่พอใจเท่าใดนัก,ที่มีคนเข้ามาขัดการครุ่นคิดของเขา.
"เซียนเซิงมีคนขอเข้าพบ,เขามีนามว่าจื่อหยางจิงซิน,บอกว่าเป็นคนในครอบครัวของท่าน,ผู้น้อยไม่กล้าละเลย,ดังนั้นจึงต้องรบกวนเซียนเซิง,ขอให้เซียนเซิงอย่าได้ตำหนิ!"บ่าวรับใช้ที่เอ่ยตอบ.
"หืม? จงซิน? ให้เขาเข้ามา!"จื่อหยางจิงหงที่เอ่ยออกมาทันที.
"ครับ!"
บ่าวรับใช้ที่ถอยออกไป,จากนั้นไม่นาน,ก็พาคนในชุดดำที่ปกปิดทั่วร่างก้าวเข้ามา,ทว่าในเวลานี้บ่าวรับใช้ไม่อยู่แล้ว,ชายในชุดดำที่ค่อยๆเผยใบหน้าออกมา.
"ท่านปู่!"ชายชุดดำที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"จิงซิน?
เจ้าแต่งตัวเช่นนี้ทำไม?"จื่อหยางจิงหงที่ขมวดคิ้วไปมา.
สายตาของจื่อหยางจิงหงที่ส่ายไปมา,ตัวเขาที่เป็นคนจัดการเรื่องสำคัญให้กับต้าเจิ้ง,การที่หลานของเขาเดินทางมาต้าเจิ้ง,สามารถก้าวเข้ามาได้อย่างสง่าผ่าเผย,มีอะไรต้องปกปิดตัวเอง?
"ท่านปู่,ตระกูลเราเกิดเรื่องแล้ว!"จื่อหยางจิงซินที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"เกิดเรื่อง? มีเรื่องอันใดกัน!"จื่อหยางจิงหงที่ตกใจ,ถึงกับลุกขึ้นในทันที.
เกี่ยวกับเรื่องของตระกูลนั้นเขาที่เป็นบรรพชนได้มอบหมายให้เหล่าผู้เยาว์ผู้สืบทอดจัดการกันเองไปเรียบร้อยแล้ว.
"ท่านปู่ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องไม่ใช่อย่างที่ท่านคิด,ตระกูลยังอยู่ดี!"จื่อหยางจิงซินที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"หืม?
แล้วมีเรื่องอะไร?"จื่อหยางจิงหงที่เผยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
"ท่านปู่,ท่านเดินทางไปยังทวีปตะวันออกกับจงซาน,ระหว่างนี้,หอคอยช่วยชิงชะตาก็สามารถเปิดการใช้งานได้สำเร็จ,และบรรพชนรุ่นที่เก้า,ได้จุติคืนชีพแล้ว!"จื่อหยางจิงซินเอ่ย.
"เช่นนั้นก็ดีแล้ว,บรรพชนจุติจากหอคอยช่วยชะตา,จะกลายเป็นรากฐานตระกูลของเรา,ตอนนี้หอคอยช่วงชิงชะตาสามารถเปิดใช้งานได้,ก็ควรจะเฉลิมฉลอง."จื่อหยางจิงหงที่พยักหน้ารับ.
"ทว่านอกจากรุ่นเก้าแล้ว,ยังมีคนที่สิบปรากฏขึ้นมาด้วย."จื่อหยางจิงซินที่ขมวดคิ้วไปมา.
"คนที่สิบ?"
"ใช่,นอกจากนี้,คนที่สิบนี้ไม่ใช่คนของตระกูลจื่อหยาง!"จื่อหยางจิงซินเอ่ย.
จื่อหยางจิงหง,"
..................!”
"มีคนเพิ่มขึ้นมา,นอกจากนี้สถานะของเข้ายังพิเศษอีกด้วย."จื่อหยางจิงซินเอ่ย.
"พิเศษอย่างไร?"
"เขาเป็นศิษย์ของบรรพชนข้ามรุ่น."จื่อหยางจิงซินเอ่ย.
"บรรพชน?
บรรพชนคนใหน?"จื่อหยางจิงหงที่เผยใบหน้าจริงจังออกมา.
"เป็นอดีตปราชญ์เทพ,บรรพชนที่ก่อตั้งตระกูลจื่อหยางของพวกเรา,กุย,จื่อหยางกุย!"จื่อหยางจิงซินที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ศิษย์พบรรพชนข้ามรุ่น?วิชาของบรรพชนที่ได้ทิ้งเอาไว้ถดถอยลงเรื่อยๆ,การที่ศิษย์บรรพชนข้ามรุ่นปรากฏ,สถานะของเขาก็เทียบเท่ากับตำแหน่งประมุข."จื่อหยางจิงหงที่ครุ่นคิดและเอ่ยออกมา.
"ครับ,สถานะของเขานั้นเทียบเท่าประมุข,นอกจากนี้,การที่เขาเพิ่งจุติกลับมานั้น,ท่านรู้ใหมคำสั่งแรกของเขาคืออะไร?"จื่อหยางจิงซินที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขมขื่น.
"อะไร?"
"เข้าร่วมราชวงศ์วาสนา!"
"หืม?"ใบหน้าของจื่อหยางจิงหงที่เปลี่ยนสีในทันที.
บรรพชนตระกูลจื่อหยางได้สอนว่าห้ามเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับราชวงศ์วาสนา,สถานะของเขาเป็นศิษย์ของบรรพชนผู้ก่อตั้ง,และยังจุติกลับมาพร้อมกับวิชาของบรรพชน?
ใบหน้าของจื่อหยางจิงหงที่ไม่ได้เผยท่าทางไม่พอใจ,แต่ชัดเจนว่าคนของตระกูลจื่อหยาง,ส่วนมากนั้นไม่เห็นด้วยแน่.
"สถานะของเขาเทียบเท่ากับประมุข,ความเห็นของเขา,แม้แต่ประมุขเวลานี้จะไม่ต้องการ,แต่ก็จำเป็นต้องเรียกประชุมคนทั้งหมด,ทว่า,มีอาวุโสถึงเก้าคนเห็นด้วยกับเขาอย่างคาดไม่ถึง!"จื่อหยางจิงซินเอ่ย.
"เห็นด้วยอย่างงั้นรึ?"
"ครับ,ทำให้เวลานี้,ภายในตระกูลจึงเกิดกลุ่มสองกลุ่มขึ้น,แน่นอนว่าพวกเขาทั้งสองกลุ่มต่างก็ไม่มีใครยอมใคร."จื่อหยางจิงซินเอ่ย.
จื่อหยางจิงหงที่เปลี่ยนเป็นเงียบงัน.
"ท่านปู่,ท่านเคยกล่าวว่า,คำสอนของบรรพชนนั้น,ไม่สามารถละเมิดได้,นอกจากนี้พวกเรายังเป็นกลางมาโดยตลอด,ทำให้รากฐานของตระกูลเราสามารถก้าวมาถึงวันนี้,หากพวกเราผิดคำสอน,ตระกูลจื่อหยางของเราจะต้องตกอยู่ในอันตราย,ท่านปู่นอกจากคนที่จุติใหม่,ท่านมีสถานะสุงที่สุด,บางที่อาจจะสามารถจัดการเรื่องนี้ได้."จื่อหยางจิงซินที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
จื่อหยางจิงหง,ที่เงียบขมวดคิ้วไปมาพร้อมกับกล่าวต่อไปว่า,"เป็นราชวงศ์วาสนาใดที่เขาต้องการเข้าร่วม?"
"จะที่ใหนล่ะ?
ก้เป็นศาลเทวะต้าเจิ้ง,ตอนนี้สถานการณ์กำลังตรึงเครียด,ดังนั้นข้าจึงต้องปกปิดตัวตนลอบเข้ามา,เพื่อขอให้ท่านปู่กลับไปจัดการสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้!"จื่อหยางจิงซินที่กล่าวออกมาในทันที.
"นี่เขาต้องการนำตระกูลจื่อหยางเข้าร่วมศาลเทวะต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ?"จื่อหยางจิงหงดวงตาหรี่เล็กลง.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น