Immortality Chapter 1241 The matter flicked the sleeve
Chapter 1241 The matter has flicked the
sleeve
事了拂衣去
ทิ้งไว้เพียงเสื้อผ้าที่เผาไหม้.
"ม่อจื่อ,ไม่ได้พบกันนาน,ส่วนอีกคนนั้นให้ข้าขอเดา,คงจะเป็นปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง,เฉิงโห่วสินะ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
ม่อจื่อ,เฉิงโห่ว?
เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้งที่หัวใจรัดแน่น.
กลุ่มปราชญ์เทพ,มีเป้าหมายอะไร?
จินเผิงและคนอื่นๆรู้สึกกังวลเล็กน้อย.
ในอดีต,สามปราชญ์เทพเข้าล้อมสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ในเวลานั้นเซิ่งหวังได้เคลื่อนอำนาจแผ่นดิน,นอกจากนี้ยังต่อสู้กับปราชญ์เทพเพียงคนเดียว,ซึ่งก็คือหยิงเห่า,ในเวลานี้สถานการไม่ค่อยดีนัก.
"เซิ่งหวังจง,ความจริงพวกเราเพิ่งเจอกันไม่นานนี้เอง!"ม่อจื่อกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"ม่อจื่อ,เจ้ามาทำไม?
ต้องการที่จะปกป้องจงซานอีกรึ?"หมี่เทียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
เรียกนี้มีเพียงแค่หมี่เทียนและเฉิงโห่ว,หม่อจื่อที่มาร่วมโดยบังเอิญ,จะเหมือนก่อนหน้านี้หรือไม่?
ม่อจื่อในครั้งนั้นด้วยขวางเขาไม่ให้สังหารจงซาน,ทำให้หมี่เทียนไม่พอใจอยู่ไม่น้อย.
"ในอดีตข้าต้องการตอบแทนบุญคุณ,แน่นอนว่าเวลานี้แตกต่าง,ข้าจะไม่ขวางเจ้าอีกครั้ง!"ม่อจื่อที่พยักหน้ารับ.
ได้รับการยืนยันจากม่อจื่อ,ทำให้หมี่เทียนผ่อนคลายขึ้นมาหน่อย.
"ม่อจื่อนั้นม่ด้วยเหตุผลเดียวกับข้า!"เฉิงโห่วที่เป็นคนเอ่ยปากออกมา.
"โห่ว?"หมี่เทียนที่เผยท่าทางดีใจขึ้นมา.
เห็นท่าทางตื่นเต้นดีใจของหมี่เทียน,เฉิงโห่วและม่อจื่อเผยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย,ดีใจอย่างงั้นรึ?
คาดไม่ถึงเลยว่าหมี่เทียนจะแสดงท่าทางดีใจ?
ไม่ใช่ว่าหมี่เทียนไม่สามารถจัดการจงซานได้หรอกรึ?
ส่วนเหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งเวลานี้เผยความเศร้าออกมา,สามปราชญ์เทพ?
นี่ต้องสู้กับสามปราชญ์เทพจริงๆรึ?
บางทีเพียงแค่ปราชญ์เทพหนึ่งคน,พวกเขาหาได้หวาดกลัว,การต่อสู้ปราชญ์เทพหนึ่งคนมีความเป็นไปได้.
แต่หางเพิ่มขึ้นมาอีกสองคน,จะต้องพ่ายแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย,และหนึ่งในสามยังมีปราชญ์เทพลำดับหนึ่งเฉิงโห่วอีกด้วย.
แม้นว่าพวกเขาจะไม่รู้ความแข็งแกร่งของเฉิงโห่ว,แต่ก็รับรู้ว่าเขาไม่ได้มีแต่ชื่ออย่างแน่นอน,เหล่าปราชญ์เทพทั้งหมดคงจะไม่ยกให้เขาเป็นปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง,หากเขาไม่มีพลังพอ.
ตัวตนของปราชญ์เทพนั้น,คือกลุ่มคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกหล้า,กลุ่มของปราชญ์เทพที่แข็งแกร่งสามารถกำราบทั่วหล้า,เฉิงเห่าที่อาจจะเป็นเหมือนกับหงจวิน,ที่มีพลังอำนาจเหนือล้ำกว่าปราชญ์เทพคนอื่นๆ.
เหล่าเสนาธิการที่ภายในใจเต็มไปด้วยความระวัง,พวกเขาที่เข้ามารุมล้อมจงซานอีกครั้ง.
ปราชญ์เทพทั้งสามที่จ้องมองไปยังจงซาน,จงซานจ้องมองไปยังปราชญ์เทพทั้งสาม.
จงซานหาแสดงท่าทางหวาดกลัวออกมาแม้แต่น้อย,ท่าทางและกลิ่นอายของราชาที่แสดงออกมาเป็นปรกติ,จดจ้องมองปราชญ์เทพทั้งสาม.
"คิดว่าทั้งสองเพิ่งมาจากพื้นที่ของหงจวิน!"จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
ม่อจื่อและเฉิงโห่วไม่กล่าว,หมี่เทียนที่เผยท่าทางประหลาดใจ,"เจ้ารู้ได้อย่างไร?"
"นับตั้งแต่เรื่องที่เกิดขึ้นในอาณาจักรบรรพชนมังกร,จวบจนถึงวันนี้,ก็มีเพียงไม่กี่คนที่รับรู้ว่าท้องฟ้าเปลี่ยนแปลงและเป็นฝีมือของหงจวิน,ทั้งสองเองก็รับรู้และเห็นว่าหงจวินนั้นได้ทำอะไรไป,จริงหรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
"จงซาน? คู่ควรแล้วที่เป็นราชาแห่งยุค!"เฉิงโห่วที่เอ่ยออกมาเบาๆ,แม้นว่าจะไม่ได้ชื่นชม,ทว่าก็ไม่ได้เผยท่าทางไม่แยแสเหมือนก่อนหน้านี้.
หมี่เทียนที่เงียบลง,ม่อจื่อที่ไม่กล่าวอะไร.
"เอาล่ะ,ในเมื่อมาแล้ว,ก็บอกมาเถอะว่าต้องการสิ่งใด?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"ข้าต้องการ,ซิง,"
เฉิงโห่วที่กล่าวออกมาตามตรง,ยังคงเผยท่าทางสูงส่งออกมา.
"เทียนไมชิง?
เดิมทีเทียนไมชิงเป็นปราชญ์เทพเฉิงโห่วครอบครองอยู่แล้ว,การที่มาขอข้าก็ถือว่าสมเหตุสมผล,ส่วน,ม่อจื่อล่ะมาเพื่ออะไร?"จงซานที่หันหน้าไปมองม่อจื่อ.
"ข้าต้องการปิง."ม่อจื่อที่กล่าวออกมาตามตรง.
"ปิง?"จงซานที่หรี่ตาจ้องมอง.
"ข้าจำได้ว่าม่อจื่อมีต้าเต๋าของตัวเอง,และไม่สามารถเชื่อมต่อเทียนไมปิงได้."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ไม่จำเป็นต้องใช้ไ,เซิ่งหวังเจิ้ง,เจ้าไม่คิดว่าเทียนไมจำแลงสองเส้นที่เจ้ามีจะล้ำค่าเกินไปอย่างงั้นรึ?
ถึงแม้นว่าข้าจะไม่สามารถแย่งชิงไปได้,แต่ก็มีบางคนต้องแย่งชิงมันในไม่เร็วก็ข้า!
ข้าเดินทางมาในครั้งนี้,หากข้าไม่สามารถได้มันมา,วันข้างหน้าก็จะมีคนมารบกวนท่านอีก."ม่อจื่อกล่าวเตือน.
"เป็นใครอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ม่อจื่อนั้นชัดเจน,ม่อจื่อมาจัดการเรื่องนี้แทนคนอื่นๆ,เขาไม่ได้ต้องการใช้เทียนไมปิง.
เซียนเซิงซือที่กล่าวเสียงเบาต่อจงซาน,"เซิ่งหวัง,หากให้เฉินคาดเดา,ใต้หล้าคนที่ต้องการเทียนไมจำแลงปิง,ก็คงเป็นตระกูลหวงกู่."
ตระกูลหวงกู่?
จงซานที่ดวงตาหดเกร็ง,ตระกูลลำดับหนึ่งของโลกใบใหญ่นะรึ?
เดิมที่ม่อจื่อนั้นเป็นคนที่ได้ตำแหน่งปราชย์เทพ,ด้วยการสนับสนุนของตระกูลหวงกู่สินะ.
"เซิ่งหวังจง,หากท่านมอบเทียนไมปิงให้ข้า,เรื่องในวันนี้,ข้าจะไม่เข้าร่วมอีก!"ม่อจื่อกล่าว.
"แล้วเฉิงโห่วล่ะ...?"จงซานที่เผยยิ้มจ้องมองเฉิงโหวด้วยสายตาไม่เข้าใจ.
เฉิงโห่วที่จ้องมองมายังจงซาน,ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า,"ส่ง,ซิง,ให้ข้า,ข้าผู้ปราชญ์เทพจะไปในทันที!"
กับคำพูดของเฉิงโห่ว,ทำให้ใบหน้าของหมี่เทียนเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,หมี่เทียนเข้าใจได้ในทันที,ข้อตกลงจัดการจงซานก่อนหน้านี้,ตัวเขาเป็นเพียงหมากให้เฉิงโห่วใช้งาน,เขาถูกส่งมาเพียงแค่ใช้ถ่วงเวลาจงซานเท่านั้น,เป้าหมายของคนเหล่านี้ชัดเจนอยุ่แล้ว,เฉิงโห่วต้องการเทียนไมชิง,เขาเองก็ไม่ได้ต้องการต่อสู้แต่อย่างใด,เว้นแต่ว่าจงซานไม่ยอม,เขาถึงจะลงมือ,เขาเป็นเพียงแค่ตัวตลกถูกหลอกใช้อย่างงั้นรึ?
"ปราชญ์เทพหมี่เทียน,หากข้าส่งเทียนไมทั้งสองออกไป,ไม่ใช่ว่าแผนการของเจ้าจะล้มเหลวหรอกรึ?"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"จงซานที่ไม่ลืมกล่าวทิ่มแทงอีกฝ่าย.
ท่าทางของหมี่เทียนที่สั่นกระตุก,ในเวลานี้,คงไม่มีใครรู้ว่าภายในใจของเขาที่โกรธเกรี้ยวขมขื่นขนาดใหน.
ม่อจื่อและเฉิงโห่วที่ยังคงหยุดนิ่งรอคอย.
"โปรดวางใจ,ข้าไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง!"จงซานที่จ้องมองพร้อมกับเผยยิ้มอย่างเหยียดหยันให้กับหมี่เทียน.
"หืม?"หมี่เทียนที่ตกใจเล็กน้อย,จงซานหมายความว่าอย่างไร?
จงซานที่หันหน้าไปมองม่อจื่อและเฉิงโห่ว,กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและดูแคลน,"สมบัติของข้าจงซาน,ไม่มีใครสามารถนำมันไปได้,ถึงจะเป็นปราชญ์เทพ,อย่าได้ฝัน!"
"หืม?"ใบหน้าของเฉิงโห่วที่กลายเป็นเคร่งขรึม.
ม่อจื่อที่ขมวดคิ้วไปมา.
ส่วนหมี่เทียนในเวลานี้เผยความตื่นเต้นดีใจออกมา,ทว่าไม่รู้ทำไม,ความในใจนี้ก็รู้สึกสังหรไม่ดีด้วยเช่นกัน.
จงซานที่ก้าวออกไป,พร้อมกับสะบัดมือหนึ่งครั้ง,เหล่าข้าราชบริพารทั้งหมดก็หายไปทันทีไม่สามารถมองเห็นได้,ทุกคนถูกนำเข้าไปในโลกเขตแดนเทวะ,มีเพียงแค่จงซานและแปดหางสวรรค์ที่ลอยอยู่,ต่อหน้าปราชญ์เทพทั้งสาม.
สามปราชญ์เทพที่จ้องมองไปยังจงซาน,ไม่เข้าใจความหมายของจงซานนัก.
"จงซาน,เจ้าคิดว่าตัวเองคนเดียวจะสู้กับพวกเราสามคนได้อย่างงั้นรึ?"หมี่เทียนที่กล่าวหยันด้วยท่าทางแปลกประหลาด.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,ก่อนที่จะยื่นมือออกไป,เปลวเพลิงที่ลุกไหม้ไปทั่วร่าง.
"ก่อนหน้านี้,ข้าบอกเจ้าไปแล้ว,ข้าจะไป,เจ้าไม่สามารถขวางข้าได้!"จงซานกล่าว.
ใบหน้าของหมี่เทียนที่ดูเคร่งขรึม,เห็นชัดเจนว่าเขากำลังกล่าวหยันหมี่เทียน,ต่อหน้าปราชญ์เทพ,จะไม่สามารถขวางเซียนบรรพชนขั้นต้นได้อย่างงั้นรึ?
"ข้าขอบอกไว้ในเวลานี้,ข้าจะไปแล้ว,ไม่มีทางที่จะมีคนขวางข้าได้,เจ้าทั้งสามเองก็ด้วย,ไม่มีทาง!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ฮ่า?"หมี่เทียนที่แค่นเสียงหยัน.
"ทุกๆท่าน,หากว่ามีเวลา,จงซานจะรอคอยอยู่ที่ต้าเจิ้ง! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
สิ้นเสียงคำพูดของจงซาน,คนทั้งสามที่รู้สึกสังหรใจไม่ดีในทันที.
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเฉิงโห่ว,ดวงตาที่เบิกกว้าง,เตรียมที่จะลงมือ.
ท่าในเวลานั้น,แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบหายไปในทันที,ร่างกายของจงซานก็หายไปในทันทีเช่นกัน,เปลวเพลิงที่ลุกไหม้ก่อนหน้านี้กำลังลุกไหม้อยู่.
เสียงเผาไหม้ของเสื้อผ้าส่งเสียงดังออกมา,ส่วนร่างของจงซานที่หายไปต่อหน้าของปราชญ์เทพทั้งสามแล้ว.
"สารเลว!"หมี่เทียนที่ไม่สามารถทนได้จนต้องตะโกนออกมาเสียงดัง.
จะไม่ให้โกรธได้อย่างไร,ต่อหน้าปราชญ์เทพทั้งสาม,จงซานที่เคลื่อนย้ายหายไปในทันที,ไม่อยู่แล้ว,เขาหนีไปได้อย่างใจเย็น?
ราวกับว่าเขาได้ตบหน้าปราชญ์เทพทั้งสาม,จะไม่ให้พวกเขาโกรธเกรี้ยวได้อย่างไร.
เพราะว่าคนทั้งสามที่ไล่ตามมาอย่างบ้าคลั่ง,จงซานที่ราวกับรู้อยู่แล้ว,รอคอยพวกเขามาครบแล้วหนีไป.
หมี่เทียนที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,ม่อจื่อและเฉิงโห่วที่ไม่พูดอะไร,ได้แต่เงียบ,จ้องมองไปยังสถานที่จงซานที่หายไปเมื่อครู่นี้.
"จงซานกลับไปยังต้าเจิ้งแล้ว!"เฉิงโห่วเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"พวกเราจะต้องเดินทางไปต้าเจิ้งในทันที,ข้าไม่เชื่อว่าจงซานมันจะโชคดีตลอด!"หมี่เทียนที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองใจ.
ม่อจื่อจ้องมองไปยังหมี่เทียน,ท้ายที่สุดก็ส่ายหน้าไปมา,"ทั้งสอง,ข้ามีเรื่องสำคัญส่วนตัวที่ต้องไปจัดการ,ลาก่อน!"
จากนั้น,ม่อจื่อก็บินออกไปหายไปในทันที.
หมี่เทียนที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อนอัปลักษณ์มากยิ่งกว่าเดิม,ทว่าเขาที่จ้องมองไปยังเฉิงโห่วด้วยความหวัง.
ก่อนหน้านี้จงซานได้ทำให้เขาอยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่ทีเดียว,อย่างน้อยในสายตาของหมี่เทียน,แม้นว่าจงซานจะเอาชนะเขาไม่ได้,ทว่าเมื่ออยู่ในอาณาเขตของจงซาน,หมี่เทียนไม่กล้าไปหาเรื่องคนเดียวแน่,เวลานี้คงทำได้แค่จ้องมองไปยังเฉิงโห่ว.
เฉิงโห่วที่ส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย,ไม่สนใจปราชญ์เทพหมี่เทียน,ก่อนที่จะก้าวออกไปหายตัวไปด้วยเช่นกัน.
เหลือเพียงแค่หมี่เทียนที่ยืนโง่งมอยู่คนเดียว,เขาที่ลอยอยู่บนอากาศนิ่งงัน,เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
--------------------------------------------------------------
จงซานได้กลับมายังต้าเจิ้งแล้ว.
วิธีกลับมานั้นแสนง่ายได้,เป็นของวิเศษของตระกูลเทียนส่ายตรง,เป็นหยกอักขระที่เทียนเสิ่นจื่อมอบให้เขานั่นเอง,ในครั้งนั้นมันมีสองชิ้น,หนึ่งชิ้นเทียนหลิงเอ๋อได้ใช้กลับมาเมื่อปีที่แล้ว.
เมื่อครั้งในอดีตที่เทียนโจวจื่อได้ไล่ตามกลุ่มของจงซาน,เมื่อมาถึงชายแดนทิศเหนือ,จึงได้ใช้ไป.
เพื่อหลีกหนีจากเหตุการณ์ดังกล่าว,เพียงแค่บดหยกอักขระก็สามารถใช้การได้แล้ว.
ต้าเจิ้ง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,สดชื่นจริงๆ,สามปราชญ์เทพเวลานี้คงเป็นบ้าไปแล้ว"เสียงของจินเผิงที่หัวเราะดังลั่นออกมาจากถ้ำร้อยสวรรค์.
"อย่างน้อย,ปราชญ์เทพหมี่เทียนคงกระอักโลหิตออกมาแล้ว!"เต้าเหรินถูที่กล่าวสนับสนุน.
ถ้ำร้อยสวรรค์,เหล่าทหารรักษาการอยู่ด้านหน้า,พื้นที่แห่งนี้ถูกผนึกเอาไว้,ที่ด้านในมีเสียงได้อย่างไร?
"เร็วเข้า,รีบไปแจ้งใต้เท้าเร็วเข้า!"ทหารองค์รักษ์ที่กลายเป็นกระวนกระจายใจ.
จากนั้น,เหล่าองค์รักษ์มากมายที่บินเข้ามาในหุบเขา,พวกเขาที่ชักอาวุธออกมาเตรียมพร้อม.
"จบแล้ว,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนลอบเข้ามาเช่นนี้,พวกเราไม่รู้ได้อย่างไร,ขอให้มีเล็กน้อย,หากมีเป็นจำนวนมาก,พวกเราคงรับผิดชอบไม่ไหวแน่,น่าจะมีไม่เกินสองคน."องค์รักษ์คนหนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่แน่ใจ.
ขณะเดียวกันนั้น,จากในหุบเขาพวกเขาก็พบว่าไม่ได้มีแค่สองคน,แต่เป็นหลายร้อยคน.
หลายร้อยคน? พวกเขาเข้ามาได้อย่างไร?
เหล่าองค์รักษ์วังหลวงที่หวาดผวา.
ทว่าหลังจากนั้น,เหล่าองค์รักษ์ก็ค่อยผ่อนลมหายใจ,เพราะว่าภายในหลายร้อจคนนั้นเป็นคนของต้าเจิ้ง,นั่น.............
"คารวะเซิ่งหวัง!"เหล่าองค์รักษ์ที่เร่งรีบแสดงความเคารพออกมาในทันที.
ที่ด้านหน้าจงซานกุยเอ๋อที่เผยท่าทางอยากรู้สงสัยเป็นอย่างมากเมื่อมาถึง.
ในเวลาเดียวกัน,เหล่าเสนาธิการทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวที่ได้รับข้อความอย่างรวดเร็ว.
หลินเซียว,สุ่ยจิง,และคนอื่นๆต่างก็เดินทางเข้าเฝ้า.
"เซิ่งหวังกลับมาแล้ว?"
"คารวะเซิ่งหวัง!"
"คารวะเซิ่งหวัง!"
เสียงแสดงความเคารพดังกึกก้องเป็นระลอกคลื่น,ทำให้กุยเอ๋อใบหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย,เผยความตื่นเต้น,ดีใจแทนเหล่าเยว่.
Chapter 1241 The matter has flicked the
sleeve
事了拂衣去
ทิ้งไว้เพียงเสื้อผ้าที่เผาไหม้.
"ม่อจื่อ,ไม่ได้พบกันนาน,ส่วนอีกคนนั้นให้ข้าขอเดา,คงจะเป็นปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง,เฉิงโห่วสินะ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
ม่อจื่อ,เฉิงโห่ว?
เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้งที่หัวใจรัดแน่น.
กลุ่มปราชญ์เทพ,มีเป้าหมายอะไร?
จินเผิงและคนอื่นๆรู้สึกกังวลเล็กน้อย.
ในอดีต,สามปราชญ์เทพเข้าล้อมสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ในเวลานั้นเซิ่งหวังได้เคลื่อนอำนาจแผ่นดิน,นอกจากนี้ยังต่อสู้กับปราชญ์เทพเพียงคนเดียว,ซึ่งก็คือหยิงเห่า,ในเวลานี้สถานการไม่ค่อยดีนัก.
"เซิ่งหวังจง,ความจริงพวกเราเพิ่งเจอกันไม่นานนี้เอง!"ม่อจื่อกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"ม่อจื่อ,เจ้ามาทำไม?
ต้องการที่จะปกป้องจงซานอีกรึ?"หมี่เทียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
เรียกนี้มีเพียงแค่หมี่เทียนและเฉิงโห่ว,หม่อจื่อที่มาร่วมโดยบังเอิญ,จะเหมือนก่อนหน้านี้หรือไม่?
ม่อจื่อในครั้งนั้นด้วยขวางเขาไม่ให้สังหารจงซาน,ทำให้หมี่เทียนไม่พอใจอยู่ไม่น้อย.
"ในอดีตข้าต้องการตอบแทนบุญคุณ,แน่นอนว่าเวลานี้แตกต่าง,ข้าจะไม่ขวางเจ้าอีกครั้ง!"ม่อจื่อที่พยักหน้ารับ.
ได้รับการยืนยันจากม่อจื่อ,ทำให้หมี่เทียนผ่อนคลายขึ้นมาหน่อย.
"ม่อจื่อนั้นม่ด้วยเหตุผลเดียวกับข้า!"เฉิงโห่วที่เป็นคนเอ่ยปากออกมา.
"โห่ว?"หมี่เทียนที่เผยท่าทางดีใจขึ้นมา.
เห็นท่าทางตื่นเต้นดีใจของหมี่เทียน,เฉิงโห่วและม่อจื่อเผยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย,ดีใจอย่างงั้นรึ?
คาดไม่ถึงเลยว่าหมี่เทียนจะแสดงท่าทางดีใจ?
ไม่ใช่ว่าหมี่เทียนไม่สามารถจัดการจงซานได้หรอกรึ?
ส่วนเหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งเวลานี้เผยความเศร้าออกมา,สามปราชญ์เทพ?
นี่ต้องสู้กับสามปราชญ์เทพจริงๆรึ?
บางทีเพียงแค่ปราชญ์เทพหนึ่งคน,พวกเขาหาได้หวาดกลัว,การต่อสู้ปราชญ์เทพหนึ่งคนมีความเป็นไปได้.
แต่หางเพิ่มขึ้นมาอีกสองคน,จะต้องพ่ายแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย,และหนึ่งในสามยังมีปราชญ์เทพลำดับหนึ่งเฉิงโห่วอีกด้วย.
แม้นว่าพวกเขาจะไม่รู้ความแข็งแกร่งของเฉิงโห่ว,แต่ก็รับรู้ว่าเขาไม่ได้มีแต่ชื่ออย่างแน่นอน,เหล่าปราชญ์เทพทั้งหมดคงจะไม่ยกให้เขาเป็นปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง,หากเขาไม่มีพลังพอ.
ตัวตนของปราชญ์เทพนั้น,คือกลุ่มคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกหล้า,กลุ่มของปราชญ์เทพที่แข็งแกร่งสามารถกำราบทั่วหล้า,เฉิงเห่าที่อาจจะเป็นเหมือนกับหงจวิน,ที่มีพลังอำนาจเหนือล้ำกว่าปราชญ์เทพคนอื่นๆ.
เหล่าเสนาธิการที่ภายในใจเต็มไปด้วยความระวัง,พวกเขาที่เข้ามารุมล้อมจงซานอีกครั้ง.
ปราชญ์เทพทั้งสามที่จ้องมองไปยังจงซาน,จงซานจ้องมองไปยังปราชญ์เทพทั้งสาม.
จงซานหาแสดงท่าทางหวาดกลัวออกมาแม้แต่น้อย,ท่าทางและกลิ่นอายของราชาที่แสดงออกมาเป็นปรกติ,จดจ้องมองปราชญ์เทพทั้งสาม.
"คิดว่าทั้งสองเพิ่งมาจากพื้นที่ของหงจวิน!"จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
ม่อจื่อและเฉิงโห่วไม่กล่าว,หมี่เทียนที่เผยท่าทางประหลาดใจ,"เจ้ารู้ได้อย่างไร?"
"นับตั้งแต่เรื่องที่เกิดขึ้นในอาณาจักรบรรพชนมังกร,จวบจนถึงวันนี้,ก็มีเพียงไม่กี่คนที่รับรู้ว่าท้องฟ้าเปลี่ยนแปลงและเป็นฝีมือของหงจวิน,ทั้งสองเองก็รับรู้และเห็นว่าหงจวินนั้นได้ทำอะไรไป,จริงหรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
"จงซาน? คู่ควรแล้วที่เป็นราชาแห่งยุค!"เฉิงโห่วที่เอ่ยออกมาเบาๆ,แม้นว่าจะไม่ได้ชื่นชม,ทว่าก็ไม่ได้เผยท่าทางไม่แยแสเหมือนก่อนหน้านี้.
หมี่เทียนที่เงียบลง,ม่อจื่อที่ไม่กล่าวอะไร.
"เอาล่ะ,ในเมื่อมาแล้ว,ก็บอกมาเถอะว่าต้องการสิ่งใด?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"ข้าต้องการ,ซิง,"
เฉิงโห่วที่กล่าวออกมาตามตรง,ยังคงเผยท่าทางสูงส่งออกมา.
"เทียนไมชิง?
เดิมทีเทียนไมชิงเป็นปราชญ์เทพเฉิงโห่วครอบครองอยู่แล้ว,การที่มาขอข้าก็ถือว่าสมเหตุสมผล,ส่วน,ม่อจื่อล่ะมาเพื่ออะไร?"จงซานที่หันหน้าไปมองม่อจื่อ.
"ข้าต้องการปิง."ม่อจื่อที่กล่าวออกมาตามตรง.
"ปิง?"จงซานที่หรี่ตาจ้องมอง.
"ข้าจำได้ว่าม่อจื่อมีต้าเต๋าของตัวเอง,และไม่สามารถเชื่อมต่อเทียนไมปิงได้."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ไม่จำเป็นต้องใช้ไ,เซิ่งหวังเจิ้ง,เจ้าไม่คิดว่าเทียนไมจำแลงสองเส้นที่เจ้ามีจะล้ำค่าเกินไปอย่างงั้นรึ?
ถึงแม้นว่าข้าจะไม่สามารถแย่งชิงไปได้,แต่ก็มีบางคนต้องแย่งชิงมันในไม่เร็วก็ข้า!
ข้าเดินทางมาในครั้งนี้,หากข้าไม่สามารถได้มันมา,วันข้างหน้าก็จะมีคนมารบกวนท่านอีก."ม่อจื่อกล่าวเตือน.
"เป็นใครอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ม่อจื่อนั้นชัดเจน,ม่อจื่อมาจัดการเรื่องนี้แทนคนอื่นๆ,เขาไม่ได้ต้องการใช้เทียนไมปิง.
เซียนเซิงซือที่กล่าวเสียงเบาต่อจงซาน,"เซิ่งหวัง,หากให้เฉินคาดเดา,ใต้หล้าคนที่ต้องการเทียนไมจำแลงปิง,ก็คงเป็นตระกูลหวงกู่."
ตระกูลหวงกู่?
จงซานที่ดวงตาหดเกร็ง,ตระกูลลำดับหนึ่งของโลกใบใหญ่นะรึ?
เดิมที่ม่อจื่อนั้นเป็นคนที่ได้ตำแหน่งปราชย์เทพ,ด้วยการสนับสนุนของตระกูลหวงกู่สินะ.
"เซิ่งหวังจง,หากท่านมอบเทียนไมปิงให้ข้า,เรื่องในวันนี้,ข้าจะไม่เข้าร่วมอีก!"ม่อจื่อกล่าว.
"แล้วเฉิงโห่วล่ะ...?"จงซานที่เผยยิ้มจ้องมองเฉิงโหวด้วยสายตาไม่เข้าใจ.
เฉิงโห่วที่จ้องมองมายังจงซาน,ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า,"ส่ง,ซิง,ให้ข้า,ข้าผู้ปราชญ์เทพจะไปในทันที!"
กับคำพูดของเฉิงโห่ว,ทำให้ใบหน้าของหมี่เทียนเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,หมี่เทียนเข้าใจได้ในทันที,ข้อตกลงจัดการจงซานก่อนหน้านี้,ตัวเขาเป็นเพียงหมากให้เฉิงโห่วใช้งาน,เขาถูกส่งมาเพียงแค่ใช้ถ่วงเวลาจงซานเท่านั้น,เป้าหมายของคนเหล่านี้ชัดเจนอยุ่แล้ว,เฉิงโห่วต้องการเทียนไมชิง,เขาเองก็ไม่ได้ต้องการต่อสู้แต่อย่างใด,เว้นแต่ว่าจงซานไม่ยอม,เขาถึงจะลงมือ,เขาเป็นเพียงแค่ตัวตลกถูกหลอกใช้อย่างงั้นรึ?
"ปราชญ์เทพหมี่เทียน,หากข้าส่งเทียนไมทั้งสองออกไป,ไม่ใช่ว่าแผนการของเจ้าจะล้มเหลวหรอกรึ?"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"จงซานที่ไม่ลืมกล่าวทิ่มแทงอีกฝ่าย.
ท่าทางของหมี่เทียนที่สั่นกระตุก,ในเวลานี้,คงไม่มีใครรู้ว่าภายในใจของเขาที่โกรธเกรี้ยวขมขื่นขนาดใหน.
ม่อจื่อและเฉิงโห่วที่ยังคงหยุดนิ่งรอคอย.
"โปรดวางใจ,ข้าไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง!"จงซานที่จ้องมองพร้อมกับเผยยิ้มอย่างเหยียดหยันให้กับหมี่เทียน.
"หืม?"หมี่เทียนที่ตกใจเล็กน้อย,จงซานหมายความว่าอย่างไร?
จงซานที่หันหน้าไปมองม่อจื่อและเฉิงโห่ว,กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและดูแคลน,"สมบัติของข้าจงซาน,ไม่มีใครสามารถนำมันไปได้,ถึงจะเป็นปราชญ์เทพ,อย่าได้ฝัน!"
"หืม?"ใบหน้าของเฉิงโห่วที่กลายเป็นเคร่งขรึม.
ม่อจื่อที่ขมวดคิ้วไปมา.
ส่วนหมี่เทียนในเวลานี้เผยความตื่นเต้นดีใจออกมา,ทว่าไม่รู้ทำไม,ความในใจนี้ก็รู้สึกสังหรไม่ดีด้วยเช่นกัน.
จงซานที่ก้าวออกไป,พร้อมกับสะบัดมือหนึ่งครั้ง,เหล่าข้าราชบริพารทั้งหมดก็หายไปทันทีไม่สามารถมองเห็นได้,ทุกคนถูกนำเข้าไปในโลกเขตแดนเทวะ,มีเพียงแค่จงซานและแปดหางสวรรค์ที่ลอยอยู่,ต่อหน้าปราชญ์เทพทั้งสาม.
สามปราชญ์เทพที่จ้องมองไปยังจงซาน,ไม่เข้าใจความหมายของจงซานนัก.
"จงซาน,เจ้าคิดว่าตัวเองคนเดียวจะสู้กับพวกเราสามคนได้อย่างงั้นรึ?"หมี่เทียนที่กล่าวหยันด้วยท่าทางแปลกประหลาด.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,ก่อนที่จะยื่นมือออกไป,เปลวเพลิงที่ลุกไหม้ไปทั่วร่าง.
"ก่อนหน้านี้,ข้าบอกเจ้าไปแล้ว,ข้าจะไป,เจ้าไม่สามารถขวางข้าได้!"จงซานกล่าว.
ใบหน้าของหมี่เทียนที่ดูเคร่งขรึม,เห็นชัดเจนว่าเขากำลังกล่าวหยันหมี่เทียน,ต่อหน้าปราชญ์เทพ,จะไม่สามารถขวางเซียนบรรพชนขั้นต้นได้อย่างงั้นรึ?
"ข้าขอบอกไว้ในเวลานี้,ข้าจะไปแล้ว,ไม่มีทางที่จะมีคนขวางข้าได้,เจ้าทั้งสามเองก็ด้วย,ไม่มีทาง!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ฮ่า?"หมี่เทียนที่แค่นเสียงหยัน.
"ทุกๆท่าน,หากว่ามีเวลา,จงซานจะรอคอยอยู่ที่ต้าเจิ้ง! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
สิ้นเสียงคำพูดของจงซาน,คนทั้งสามที่รู้สึกสังหรใจไม่ดีในทันที.
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเฉิงโห่ว,ดวงตาที่เบิกกว้าง,เตรียมที่จะลงมือ.
ท่าในเวลานั้น,แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบหายไปในทันที,ร่างกายของจงซานก็หายไปในทันทีเช่นกัน,เปลวเพลิงที่ลุกไหม้ก่อนหน้านี้กำลังลุกไหม้อยู่.
เสียงเผาไหม้ของเสื้อผ้าส่งเสียงดังออกมา,ส่วนร่างของจงซานที่หายไปต่อหน้าของปราชญ์เทพทั้งสามแล้ว.
"สารเลว!"หมี่เทียนที่ไม่สามารถทนได้จนต้องตะโกนออกมาเสียงดัง.
จะไม่ให้โกรธได้อย่างไร,ต่อหน้าปราชญ์เทพทั้งสาม,จงซานที่เคลื่อนย้ายหายไปในทันที,ไม่อยู่แล้ว,เขาหนีไปได้อย่างใจเย็น?
ราวกับว่าเขาได้ตบหน้าปราชญ์เทพทั้งสาม,จะไม่ให้พวกเขาโกรธเกรี้ยวได้อย่างไร.
เพราะว่าคนทั้งสามที่ไล่ตามมาอย่างบ้าคลั่ง,จงซานที่ราวกับรู้อยู่แล้ว,รอคอยพวกเขามาครบแล้วหนีไป.
หมี่เทียนที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,ม่อจื่อและเฉิงโห่วที่ไม่พูดอะไร,ได้แต่เงียบ,จ้องมองไปยังสถานที่จงซานที่หายไปเมื่อครู่นี้.
"จงซานกลับไปยังต้าเจิ้งแล้ว!"เฉิงโห่วเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"พวกเราจะต้องเดินทางไปต้าเจิ้งในทันที,ข้าไม่เชื่อว่าจงซานมันจะโชคดีตลอด!"หมี่เทียนที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองใจ.
ม่อจื่อจ้องมองไปยังหมี่เทียน,ท้ายที่สุดก็ส่ายหน้าไปมา,"ทั้งสอง,ข้ามีเรื่องสำคัญส่วนตัวที่ต้องไปจัดการ,ลาก่อน!"
จากนั้น,ม่อจื่อก็บินออกไปหายไปในทันที.
หมี่เทียนที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อนอัปลักษณ์มากยิ่งกว่าเดิม,ทว่าเขาที่จ้องมองไปยังเฉิงโห่วด้วยความหวัง.
ก่อนหน้านี้จงซานได้ทำให้เขาอยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่ทีเดียว,อย่างน้อยในสายตาของหมี่เทียน,แม้นว่าจงซานจะเอาชนะเขาไม่ได้,ทว่าเมื่ออยู่ในอาณาเขตของจงซาน,หมี่เทียนไม่กล้าไปหาเรื่องคนเดียวแน่,เวลานี้คงทำได้แค่จ้องมองไปยังเฉิงโห่ว.
เฉิงโห่วที่ส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย,ไม่สนใจปราชญ์เทพหมี่เทียน,ก่อนที่จะก้าวออกไปหายตัวไปด้วยเช่นกัน.
เหลือเพียงแค่หมี่เทียนที่ยืนโง่งมอยู่คนเดียว,เขาที่ลอยอยู่บนอากาศนิ่งงัน,เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
--------------------------------------------------------------
จงซานได้กลับมายังต้าเจิ้งแล้ว.
วิธีกลับมานั้นแสนง่ายได้,เป็นของวิเศษของตระกูลเทียนส่ายตรง,เป็นหยกอักขระที่เทียนเสิ่นจื่อมอบให้เขานั่นเอง,ในครั้งนั้นมันมีสองชิ้น,หนึ่งชิ้นเทียนหลิงเอ๋อได้ใช้กลับมาเมื่อปีที่แล้ว.
เมื่อครั้งในอดีตที่เทียนโจวจื่อได้ไล่ตามกลุ่มของจงซาน,เมื่อมาถึงชายแดนทิศเหนือ,จึงได้ใช้ไป.
เพื่อหลีกหนีจากเหตุการณ์ดังกล่าว,เพียงแค่บดหยกอักขระก็สามารถใช้การได้แล้ว.
ต้าเจิ้ง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,สดชื่นจริงๆ,สามปราชญ์เทพเวลานี้คงเป็นบ้าไปแล้ว"เสียงของจินเผิงที่หัวเราะดังลั่นออกมาจากถ้ำร้อยสวรรค์.
"อย่างน้อย,ปราชญ์เทพหมี่เทียนคงกระอักโลหิตออกมาแล้ว!"เต้าเหรินถูที่กล่าวสนับสนุน.
ถ้ำร้อยสวรรค์,เหล่าทหารรักษาการอยู่ด้านหน้า,พื้นที่แห่งนี้ถูกผนึกเอาไว้,ที่ด้านในมีเสียงได้อย่างไร?
"เร็วเข้า,รีบไปแจ้งใต้เท้าเร็วเข้า!"ทหารองค์รักษ์ที่กลายเป็นกระวนกระจายใจ.
จากนั้น,เหล่าองค์รักษ์มากมายที่บินเข้ามาในหุบเขา,พวกเขาที่ชักอาวุธออกมาเตรียมพร้อม.
"จบแล้ว,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนลอบเข้ามาเช่นนี้,พวกเราไม่รู้ได้อย่างไร,ขอให้มีเล็กน้อย,หากมีเป็นจำนวนมาก,พวกเราคงรับผิดชอบไม่ไหวแน่,น่าจะมีไม่เกินสองคน."องค์รักษ์คนหนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่แน่ใจ.
ขณะเดียวกันนั้น,จากในหุบเขาพวกเขาก็พบว่าไม่ได้มีแค่สองคน,แต่เป็นหลายร้อยคน.
หลายร้อยคน? พวกเขาเข้ามาได้อย่างไร?
เหล่าองค์รักษ์วังหลวงที่หวาดผวา.
ทว่าหลังจากนั้น,เหล่าองค์รักษ์ก็ค่อยผ่อนลมหายใจ,เพราะว่าภายในหลายร้อจคนนั้นเป็นคนของต้าเจิ้ง,นั่น.............
"คารวะเซิ่งหวัง!"เหล่าองค์รักษ์ที่เร่งรีบแสดงความเคารพออกมาในทันที.
ที่ด้านหน้าจงซานกุยเอ๋อที่เผยท่าทางอยากรู้สงสัยเป็นอย่างมากเมื่อมาถึง.
ในเวลาเดียวกัน,เหล่าเสนาธิการทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวที่ได้รับข้อความอย่างรวดเร็ว.
หลินเซียว,สุ่ยจิง,และคนอื่นๆต่างก็เดินทางเข้าเฝ้า.
"เซิ่งหวังกลับมาแล้ว?"
"คารวะเซิ่งหวัง!"
"คารวะเซิ่งหวัง!"
เสียงแสดงความเคารพดังกึกก้องเป็นระลอกคลื่น,ทำให้กุยเอ๋อใบหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย,เผยความตื่นเต้น,ดีใจแทนเหล่าเยว่.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น