Immortality Chapter 1240 Ashamed and resentful Mi Tian
Chapter 1240 Ashamed and resentful filling
the heavens
羞愤的弥天
สร้างความอับอายให้กับหมี่เทียน.
"ก็ดี!"จงซานรับคำ.
จงซานต้องการที่จะรู้,เป็นใครที่วางแผนมาที่เขา,ดังนั้นเขาจึงยังคงอยู่.
ส่วนหมี่เทียนที่คิดว่าจงซานช่างบ้าจริงๆ,ที่มุมปากเผยรอยยิ้มเหยียดหยัน.
"เช่นนั้น,ก็จงลิ้มรอง,ซือ,เหม่ย,หวังและเหลียง!"หมี่เทียนเอ่ยออกมาเบาๆ.
ภูติเทียนเต๋าที่เขาแถว,ยืนอยู่ต่อหน้า,พวกมันที่ปลดปล่อยต้าเต๋าออกมาในทันที,ซึ่งมีต้าเต๋าหลากสี,ก่อนที่จะรวมกัน,ส่องประกายแผ่กลิ่นอายอสูรออกมา,ที่จริงแล้วสามารถรับรู้ได้ถึงกลิ่นอายของอำนาจความเที่ยงธรรมดูแปลกประหลาดเนอย่างมาก.
ดูเหมือนว่าต้าเต๋าทั้งสี่นั้น,มีกลิ่นอายที่แตกต่างกันมารวมกัน.
ที่ทิศตะวันออกเขาไม่รู้ว่าเป็นใคร,หากแต่ทางใต้คือเผ่าซือ,ทางตะวันตกคืออ๋องตี้จาง,ส่วนทางเหนือคือราชันย์หยก,ยกเว้นคนแรก,ส่วนอีกสามคน,คือตัวตนที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมากในโลกหล้า.
สี่ภูติเทียนเต๋า,ซือ,เหม่ย,หวังและเหลียง.
ซือ,เหม่ย,หวังและเหลียงที่ปลดปล่อยกลิ่นอายออกมาพร้อมๆกัน
แบบผสาน,ที่ทิศใต้ตำแหน่งเป่าซือ,ทันใดนั้นทุกคนไม่สามารถมองเห็นเทียนเต๋าของนางได้,แต่กลับกลายเป็นเหมือนกับว่าปรากฏทางเข้าอีกโลกหนึ่ง.
ภายในโลกเขตแดนแห่งนั้น.
"ไท่ซ่า.,หยวนซือ,ทงเทียน,นวีหว๋า,เจี่ยหยินและจุนถีรึ?
นี่พวกเขายังมีชีวิตอยู่รึ?!"จินเผิงที่อุทานออกมาเสียงดัง.
"นั่นไม่ใช่กุยกู่ซือและหยิงหรอกรึ?!"ทันใดนั้นเต้าเหรินถูที่เอ่ยออกมาในทันที.
"มีคนที่ใหนกัน,นั่นคือทางเขาภพหยิน,แสนเจียงซือ!"โหยวหลานที่ส่ายหน้าไปมา.
..............................
..................
......
เหล่าเสนาธิการของจงซานที่อยู่ด้านหลังจ้องมองไปยังสี่ภูติเทียนเต๋า,ด้วยภาพที่เกิดขึ้นแตกต่างกันไป.
"มันเป็นสิ่งที่ติดอยู่ในใจ,เป็นเพียงแค่ภาพลวงตา!"เซิ่งกงเป้าที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
ภายใต้เสียงตะโกน,ทำให้ทุกคนได้สติ,เหล่าเซียนโบราณที่หายใจหอบ,ส่วนเซียนบรรพชนหลายคนที่สะดุ้งเล็กน้อย.
"เซิ่งหวังจง,เจ้ารู้สึกอย่างไร?"ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่กล่าวด้วยความพอใจ.
จงซานที่ลอยตัวอยู่บนอากาศ,ไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา,จวบจนหมี่เทียนสอบถามกล่าวออกมาด้วยความอหังการ,จงซานที่ถอนหายใจเบาๆ,"ดูเหมือนว่าข้า,จะประเมินเจ้าสูงเกินไป!"
"เจ้าว่าอย่างไรนะ?"ปราชญ์เทพหมี่เทียนถึงกับเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม.
"ซือ,เหม่ย,หวังเหลียง,สี่ภูติเทียนเต๋า? พวกมันไม่มีเชาว์ปัญญา,เป็นเพียงศพ,เทียนเต๋า,ก็เป็นต้าเต๋าของศพ,ข้าไม่รู้ว่าเจ้าได้สร้างค่ายกลอะไรขึ้นมา,ค่ายกลนี้เป็นค่ายกลที่คัดลอบมากจากโบราณรึ?,แต่การเรียนรู้ของเจ้ามันห่วยเกินไป,ยังคิดที่จะภาคภูมิใจอีกรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาตรงๆ.
"เซิ่งหวัง,นี่คือค่ายกลโบราณ."เซียนเซิงซือที่กล่าวตอบ.
"เป็นเช่นนี้นี่เอง!"จงซานที่พยักหน้ารับ,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังหมี่เทียน,เผยท่าทางดูแคลนว่าไม่รู้จักศึกษาเรียนรู้ให้ดี.
"ไร้สาระ,สี่ภูติเทียนเต๋าเป็นข้าที่คิดค้น,จะเป็นค่ายกลโบราณได้อย่างไร?
จงซานเจ้ากลัวที่จะทะลวงค่ายกลอย่างงั้นรึ?"ปราชย์เทพหมี่เทียนที่ตะโกนดังลั่น,และจ้องมองไปยังเซียนเซิงซือที่อยู่ด้านล่างด้วย.
"เซิ่งหวัง,เฉินบอกความจริงก็ได้,นามเดิมของมันก็คือค่ายกลฟ้าดินกว้างไกล,เป็นค่ายกลของตระกูลเฉินเอง,ที่เข้าประจะตำแหน่งนั้นไม่ใช่ศพ,ทว่าเป็นคนที่มีชีวิต,ค่ายกลฟ้าดินกว้างไกลนี้ไม่รู้ว่าหมี่เทียนไปรู้มากจากใหน,ดูเหมือนว่าจะเปลี่ยนแปลงลวกๆ,ไม่เข้าใจลึกซึ้ง,จนแทบจะเรียกว่าไม่รู้ซะมากกว่า!"เซียนเซิงซือที่เอ่ยเสียงอ่อน.
“เทียน ตี้ เสียน หวาง”
(ฟ้าดินกว้างไกล 天地玄黄 )
เหล่าเสนาธิการต้าเจิ้ง".....................!”
หมี่เทียนไม่เข้าใจอย่างงั้นรึ?
จงซานที่เผยยิ้มล้อ,แสดงท่าทางเย้ยหยันหมี่เทียน.
"เพ้อเจ้อ,ค่ายกลตระกูลเจ้ารึ?"หมี่เทียนที่คำรามออกมาด้วยความโกรธ.
ความจริงหมี่เทียนได้มันมาโดยบังเอิญ,ทว่าในเมื่อเขานำมาดัดแปลง,แน่นอนว่ามันจะต้องเป็นค่ายกลของตัวเอง,ไม่คิดเลยว่าจงซานจะกล่าวเย้ยหยันเขาเช่นนี้,เป็นค่ายกลของตระกูลอื่นอย่างงั้นรึ?
"ข้าเชื่อเจ้า!"จงซานพยักหน้า.
"จงซาน,เจ้ากล้าเข้ามาหรือไม่?"หมี่เทียนที่ตะโกนเสียงดัง.
จงซานที่เผยยิ้มดวงตาหรี่เล็กลง.
"ตูมมมมม!"
บนพื้นดิน,ปรากฏกระบี่ที่ยอดเยี่ยมสี่สาย,กระบี่สังหารเซียนทั้งสี่,ที่ทำให้เมฆคลึ้ม,ปราณกระบี่นับล้านล้านที่กระจายเต็มสวรรค์และปฐพี,กลิ่นอายแห่งการฆ่าฟันที่แผ่ออกไปรอบๆด้าน.
"ชุดกระบี่สังหารเซียน?"ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่เผยท่าทางจริงจัง.
สี่ภูติเทียนเต๋าปะทะชุดกระบี่สังหารเซียน,บนพื้นที่ไกลออกไป,แรงกดดันพลังทำลายล้างสองสายที่เข้าปะทะกัน.
"เข้าใจก็ดีแล้ว,ว่าข้าจะทะลวงค่ายกลเจ้าอย่างไร!"จงซานที่กล่าวด้วยความมั่นใจ.
"ดี,ข้าคิดวาเจ้าจะทะลวงมันอย่างไร!"ปราชญ์เทพหมี่เทียนกล่าวหยัน.
ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่ถูกส่งมาถ่วงเวลาจงซาน,ในเมื่อเข้ายอมรับความร่วมมือ,แน่นอนว่าเขาจะต้องทำให้ดีที่สุด,ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่กล่าวหยันค่ายกลกระบี่สังหารเซียน,ค่ายกลนี้หากถูกใช้โดยปราชญ์เทพทรงเทียน,แม้แต่ตัวเขายังสั่นสะท้าน,ทว่าจงซานย่อมต่างออกไป,ค่ายกลกระบี่สังหารเซียนของเขาเทียนกับทงเทียนไม่ได้อย่างแน่นอน.
ที่เป็นเช่นนั้นเพราะอำนาจปราชญ์เทพที่สามารถเคลื่อนย้ายอำนาจฟ้าดินร่วมด้วย,ทว่าการขับเคลื่อนมันด้วยระดับเซียนบรรพชนไม่มีทางทำสำเร็จ.
จงซานหาได้สนใจเขา,เขาที่สั่งกายค่ายกลกระบี่สังหารเซียนให้เข้าโจมตีสี่ภูติเทียนเต๋า,ห้วงมิติและภูเขารอบๆที่แตกสลาย,กลายเป็นหลุมลึกลากยาวออกไป.
ค่ายกลกระบี่สังหารเซียนและสี่ภูติเทียนเต๋าที่ยังไม่ได้เข้าไปปะทะกัน,ทว่าห้วงมิติที่ถูกฉีกขาดมากขึ้นและก็มากขึ้น.
"ตุมมมมมมม!"
การปะทะกันของพลังสองสาย,เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,สั่นคลอนผืนปฐพีนับล้านลี้ที่กำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง.
สี่ภูติเทียนเต๋าที่ส่องประกายแสงสิบสีออกมา,ภายใต้การควบคุมโดยหมี่เทียน,ทำให้มันขยายรังสีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ,พร้อมกับรับการปะทะของค่ายกลกระบ่สังหารเซียน,เกิดการระเบิดใหญ่เสียงดังสั่นหวั่นไหว,ก่อนที่ปราณกระบี่มากมายนับไม่ถ้วนได้สลายหายไป.
การปะทะกันครั้งแรก,สี่ภูติเทียนเต๋าเป็นฝ่ายชนะ.
หากแต่จงซานหาได้สนใจ,ยังคงควบคุมค่ายกลกระบี่สังหารเซียนต่อ.
ส่วนหมี่เทียนที่เวลานี้เผยท่าทางเหยียดหยัน,คิดว่าค่ายกลกระบี่สังหารเซียนจะมีอะไร,หากไม่ใช่ปราชญ์เทพควบคุม,ก็ไม่มีทางทะลวงค่ายกลของเขาได้.
ในอดีตมันทรงพลังเป็นลำดับต้นๆ,สามารถกำราบสี่ภูติเทียนเต๋าเขาได้อย่างราบคาบ,หากแต่ค่ายกลกระบี่สังหารเซียนในเวลานี้,ไม่มีทางที่จะเทียบกับสี่ภูติเทียนเต๋าได้,ทว่าจู่ๆปราชญ์เทพหมี่เทียนก็ดวงตาหรี่เล็กลง,เผยความเย็นชาออกมา,ปราชญ์เทพหมี่เทียนต้องการจะทำลายค่ายกลกระบี่สังหารเซียนในทันที,นี่อาจเป็นผลมาจากในอดีตก็ได้.
ขณะค่ายกลกระบี่สังหารเซียนพุ่งเข้ามา.
"เปิด!"หมี่เทียนที่ตะโกนเสียงดัง.
สี่ภูติเทียนเต๋าในเวลานั้นก็เปิดทางเข้ากลืนกินค่ายกลกระบี่สังหารเซียนในทันที.
สี่ภูติเทียนเต๋า,ซือ,เหม่ย,หวัง,เหลียงที่โคจรไปรอบๆด้วยการควบคุมของหมี่เทียน,เพื่อทำลายค่ายกลกระบี่สังหารเซียน.
ทว่าจงซานในเวลานี้กลับไม่เร่งรีบ,และยังเผยท่าทางดูแคลนเขาอีก,จงซาน,และเหล่าเสนาธิการเวลานี้ต่างก็เผยรอยยิ้มเหยียดหยันกันทั้งนั้น.
หมี่เทียนที่เห็นใบหน้าของเหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งแล้ว,ก็รู้สึกสังหารใจไม่ดีขึ้นมาทันที,มันมีปัญหาอะไร.
"ชิ!"หมี่เทียนแค่นเสียงเย็นชา.
ไม่นาน,เขาที่สามารถยืนยันได้ว่าไม่มีปัญหาอะไร.
สี่ภูติเทียนเต๋า,ที่กำลังทำลายล้างค่ายกลกระบี่สังหารเซียน,ทันใดนั้นแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่กระโดดขึ้นไปใจกลาง.
"ฟริบ!"
"ตูมมมมมมมมม!"
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบไร้ซึ่งลังเลระเบิดพลีชีพของตัวเองไปในทันที.
ระเบิดพลีชีพอย่างงั้นรึ?
ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่คาดไม่ถึงแม้แต่น้อย,นี่จงซานได้สั่งให้แปดหางสวรรค์ระเบิดพลีชีพอย่างงั้นรึ?
เป็นไปได้อย่างงั้นรึ?
แปดหางสวรรค์แหงจุดจบที่ระเบิดออกมาเสียงดัง,แรงระเบิดที่รุนแรงเกินจะพรรณาที่กวาดม้วนทุกอย่างไป,ซือเหม่ยหวังเหลียงที่อยู่ด้านในถูกเป่าออกไปอย่างรุนแรง,ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่ได้ยินเพียงแค่เสียงดังกึกก้องเท่านั้น.
"ตูมมมมมม!"
สี่ภูติเทียนเต๋าที่ระเบิด,ห้วงมิติที่กลายเป็นหลุมดำใหญ่ยักษ์,หมี่เทียนที่เคลื่อนย้ายอำนาจฟ้าดิน,พริบตาที่ค่ายกลระเบิด,มันได้สะท้านพลังกลับมาอย่างรุนแรง,ในร่างกายของเขาที่รู้สึกสายฟ้าฟาด,เจ็บปวดขึ้นมาในทันที.
ภายในใจของปราชญ์เทพหมี่เทียนที่ตื่นตระหนก,ช่างน่าเศร้า,ตลอดชีวิตเขาที่เป็นคนรู้จักหลบหนีก่อนที่จะเกิดเรื่องเสมอ.
ทว่าในเวลานี้,เศษชิ้นเนื้อนับพันล้านของแปดหางสวรรค์กลับมารวมตัวกันพร้อมกับจุติใหม่ช้าๆ.
ขณะที่หมี่เทียนได้รับบาดเจ็บจะแรงสะท้อนกลับ,แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบก็ฟื้นฟูกลับมาสมบูรณ์,ส่วนซือเหม่ยหวังเหลียงในเวลานี้ได้รับความเสียหายอย่างหนัก.
ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่ยื่นมือออกไปพร้อมกับเก็บสี่ภูติเทียนเต่าไปในทันที,เวลานี้เขาที่จับจ้องมองจงซานด้วยความระมัดระวัง.
"เต็มไปด้วยช่องโหว่จริงๆ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
จงซานที่แสดงท่าทางแปลกประหลาด,ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่เป็นปราชญ์เทพที่เคร่งขรึม,นำของวิเศษชั้นยอดออกมา,ทว่าทักษะค่ายกลกับห่วยเกินประมาณ.
เซิ่งกงเป้าที่อยู่ข้างๆ,ที่เอ่ยปากออกมา,"ได้ยินข่าวลืมมาว่าท่าน,คืออดีตปราชญ์เทพ,ที่มีทักษะค่ายกลที่ทรงพลังที่สุดทว่าค่ายกลของหมี่เทียนกับย่ำแย่ยิ่งนัก,ทำลายได้ง่ายๆ,คิดว่าจะเป็นของชั้นยอด,ทว่าตอนนี้ดูแล้ว,กับธรรมดายิ่งนัก."
กับคำพูดของเซิ่งกงเป้า,จงซานเข้าใจนี้,นี่เป็นการกล่าวหยันสร้างความอับอายให้กับปราชญ์เทพหมี่เทียนนั่นเอง.
"ทะลวงแล้ว,ตอนนี้ยังไม่ไปอีกรึ?"จงซานที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
นับตั้งแต่ต้นจนจบ,จงซานที่มีความตั้งใจทำให้ปราชญ์เทพหมี่เทียนควบคุมตัวเองไม่ได้,ทำให้ภายในใจของเขาเจ็บช้ำถูกทับถมมากขึ้นเรื่อยๆ,หมี่เทียนที่จ้องมองจงซานและแปดหางสวรรค์,เขาได้ดูมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว,พลังของแปดหางสวรรค์นั้นไม่ธรรมดาเลยจริงๆ,ครั้งนี้ถึงกับระเบิดและจุติกลับมาใหม่อย่างงั้นรึ?
นี่มันวิชาอะไรกัน?
"เจ้า!"หมี่เทียนที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
หมี่เทียนจะคิดได้อย่างไร,สี่ภูติเทียนเต๋าของเขาจะถูกทะลายได้อย่างง่ายดาย,เขาที่ต้องการดุด่าจงซานหากแต่คิดหาถ้อยคำไม่ออกจนทำให้มันจุกอยู่ที่โคนลิ้น.
ไม่ต้องการจะทำตามสัญญา,ไม่ต้องการจะปล่อยจงซาน,ในเวลานี้หมี่เทียนที่หัวใจสั่นไหวยุบพองขึ้นลงด้วยความโกรธ,ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้?
"เอาล่ะ,ด้วยนิสัยของเจ้า,ข้าไม่ได้หวังให้เจ้ารักษาคำพูดอยู่แล้ว!"จงซานที่เปลี่ยนหัวข้อในทันที.
จงซานที่เอ่ยออกมาเช่นนี้,ปราชญ์เทพหมี่เทียนยิ่งไม่สามารถยอมรับได้,ความอับอายที่มากขึ้นเรื่อยๆ?
ข้าไม่หังว่าเจ้าจะรักษาสัญญาอย่างงั้นรึ?
ภายในใบหน้าที่เลือนลางนั้น,ใบหน้าเดี๋ยวฟ้าเดี๋ยวดำ.
อย่างไรก็ตาม,ทำไมไม่รู้,เพราะว่าคนที่เขารอนั้นท้ายที่สุดก็มาถึง,และได้เห็นความโกรธและอับอายของเขา,คาดไม่ถึงว่าทุกคนจะได้มาเห็นตัวเขาด้อยกว่าจงซาน,ทำไมไม่มาช้ากว่านี้สักนิด,หมี่เทียนที่รู้สึกอับอาย.
"ฟิ้ว!"
พายุสายลมที่ดังกึกก้อง.
ที่ด้านข้างของหมี่เทียนนั้น,ปรากฏร่างสองร่าง,ทั้งสองร่าง,ที่แผ่แรงกดดันที่หนักหน่วงออกมา.
คนหนึ่งสวมชุดคลุมผ้าฝ้าย,ปราชญ์เทพม่อจื่อ.
ส่วนอีกคน,จงซานเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก,คนผู้นี้ที่สวมชุดคลุมเต๋าสีม่วงที่โอ่อ่า,กลิ่นอายที่เขาปลอดปล่อยออกมานั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าม่อจื่อและหมี่เทียนเลย.
สองคนที่ตามมา,ดูเหมือนว่านี่คือกลุ่มคนที่จะมาจับจงซาน,ชายในชุดเต๋าสีม่วง,ท่าทางของเขานั้นดูพิเศษ,ดวงตาของเขาที่เต็มไปด้วยแววตาที่ดุร้ายเต็มไปด้วยจิตสังหาร,ทำให้เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้ง,เหล่าเซียนโบราณถึงกับหายใจหอบได้เช่นกัน.
"ม่อจื่อ,ไม่ได้พบกันนาน,ส่วนอีกคนนั้นให้ข้าขอเดา,คงจะเป็นปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง,เฉิงโห่วสินะ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
Chapter 1240 Ashamed and resentful filling
the heavens
羞愤的弥天
สร้างความอับอายให้กับหมี่เทียน.
"ก็ดี!"จงซานรับคำ.
จงซานต้องการที่จะรู้,เป็นใครที่วางแผนมาที่เขา,ดังนั้นเขาจึงยังคงอยู่.
ส่วนหมี่เทียนที่คิดว่าจงซานช่างบ้าจริงๆ,ที่มุมปากเผยรอยยิ้มเหยียดหยัน.
"เช่นนั้น,ก็จงลิ้มรอง,ซือ,เหม่ย,หวังและเหลียง!"หมี่เทียนเอ่ยออกมาเบาๆ.
ภูติเทียนเต๋าที่เขาแถว,ยืนอยู่ต่อหน้า,พวกมันที่ปลดปล่อยต้าเต๋าออกมาในทันที,ซึ่งมีต้าเต๋าหลากสี,ก่อนที่จะรวมกัน,ส่องประกายแผ่กลิ่นอายอสูรออกมา,ที่จริงแล้วสามารถรับรู้ได้ถึงกลิ่นอายของอำนาจความเที่ยงธรรมดูแปลกประหลาดเนอย่างมาก.
ดูเหมือนว่าต้าเต๋าทั้งสี่นั้น,มีกลิ่นอายที่แตกต่างกันมารวมกัน.
ที่ทิศตะวันออกเขาไม่รู้ว่าเป็นใคร,หากแต่ทางใต้คือเผ่าซือ,ทางตะวันตกคืออ๋องตี้จาง,ส่วนทางเหนือคือราชันย์หยก,ยกเว้นคนแรก,ส่วนอีกสามคน,คือตัวตนที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมากในโลกหล้า.
สี่ภูติเทียนเต๋า,ซือ,เหม่ย,หวังและเหลียง.
ซือ,เหม่ย,หวังและเหลียงที่ปลดปล่อยกลิ่นอายออกมาพร้อมๆกัน
แบบผสาน,ที่ทิศใต้ตำแหน่งเป่าซือ,ทันใดนั้นทุกคนไม่สามารถมองเห็นเทียนเต๋าของนางได้,แต่กลับกลายเป็นเหมือนกับว่าปรากฏทางเข้าอีกโลกหนึ่ง.
ภายในโลกเขตแดนแห่งนั้น.
"ไท่ซ่า.,หยวนซือ,ทงเทียน,นวีหว๋า,เจี่ยหยินและจุนถีรึ?
นี่พวกเขายังมีชีวิตอยู่รึ?!"จินเผิงที่อุทานออกมาเสียงดัง.
"นั่นไม่ใช่กุยกู่ซือและหยิงหรอกรึ?!"ทันใดนั้นเต้าเหรินถูที่เอ่ยออกมาในทันที.
"มีคนที่ใหนกัน,นั่นคือทางเขาภพหยิน,แสนเจียงซือ!"โหยวหลานที่ส่ายหน้าไปมา.
..............................
..................
......
เหล่าเสนาธิการของจงซานที่อยู่ด้านหลังจ้องมองไปยังสี่ภูติเทียนเต๋า,ด้วยภาพที่เกิดขึ้นแตกต่างกันไป.
"มันเป็นสิ่งที่ติดอยู่ในใจ,เป็นเพียงแค่ภาพลวงตา!"เซิ่งกงเป้าที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
ภายใต้เสียงตะโกน,ทำให้ทุกคนได้สติ,เหล่าเซียนโบราณที่หายใจหอบ,ส่วนเซียนบรรพชนหลายคนที่สะดุ้งเล็กน้อย.
"เซิ่งหวังจง,เจ้ารู้สึกอย่างไร?"ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่กล่าวด้วยความพอใจ.
จงซานที่ลอยตัวอยู่บนอากาศ,ไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา,จวบจนหมี่เทียนสอบถามกล่าวออกมาด้วยความอหังการ,จงซานที่ถอนหายใจเบาๆ,"ดูเหมือนว่าข้า,จะประเมินเจ้าสูงเกินไป!"
"เจ้าว่าอย่างไรนะ?"ปราชญ์เทพหมี่เทียนถึงกับเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม.
"ซือ,เหม่ย,หวังเหลียง,สี่ภูติเทียนเต๋า? พวกมันไม่มีเชาว์ปัญญา,เป็นเพียงศพ,เทียนเต๋า,ก็เป็นต้าเต๋าของศพ,ข้าไม่รู้ว่าเจ้าได้สร้างค่ายกลอะไรขึ้นมา,ค่ายกลนี้เป็นค่ายกลที่คัดลอบมากจากโบราณรึ?,แต่การเรียนรู้ของเจ้ามันห่วยเกินไป,ยังคิดที่จะภาคภูมิใจอีกรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาตรงๆ.
"เซิ่งหวัง,นี่คือค่ายกลโบราณ."เซียนเซิงซือที่กล่าวตอบ.
"เป็นเช่นนี้นี่เอง!"จงซานที่พยักหน้ารับ,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังหมี่เทียน,เผยท่าทางดูแคลนว่าไม่รู้จักศึกษาเรียนรู้ให้ดี.
"ไร้สาระ,สี่ภูติเทียนเต๋าเป็นข้าที่คิดค้น,จะเป็นค่ายกลโบราณได้อย่างไร?
จงซานเจ้ากลัวที่จะทะลวงค่ายกลอย่างงั้นรึ?"ปราชย์เทพหมี่เทียนที่ตะโกนดังลั่น,และจ้องมองไปยังเซียนเซิงซือที่อยู่ด้านล่างด้วย.
"เซิ่งหวัง,เฉินบอกความจริงก็ได้,นามเดิมของมันก็คือค่ายกลฟ้าดินกว้างไกล,เป็นค่ายกลของตระกูลเฉินเอง,ที่เข้าประจะตำแหน่งนั้นไม่ใช่ศพ,ทว่าเป็นคนที่มีชีวิต,ค่ายกลฟ้าดินกว้างไกลนี้ไม่รู้ว่าหมี่เทียนไปรู้มากจากใหน,ดูเหมือนว่าจะเปลี่ยนแปลงลวกๆ,ไม่เข้าใจลึกซึ้ง,จนแทบจะเรียกว่าไม่รู้ซะมากกว่า!"เซียนเซิงซือที่เอ่ยเสียงอ่อน.
“เทียน ตี้ เสียน หวาง”
(ฟ้าดินกว้างไกล 天地玄黄 )
เหล่าเสนาธิการต้าเจิ้ง".....................!”
หมี่เทียนไม่เข้าใจอย่างงั้นรึ?
จงซานที่เผยยิ้มล้อ,แสดงท่าทางเย้ยหยันหมี่เทียน.
"เพ้อเจ้อ,ค่ายกลตระกูลเจ้ารึ?"หมี่เทียนที่คำรามออกมาด้วยความโกรธ.
ความจริงหมี่เทียนได้มันมาโดยบังเอิญ,ทว่าในเมื่อเขานำมาดัดแปลง,แน่นอนว่ามันจะต้องเป็นค่ายกลของตัวเอง,ไม่คิดเลยว่าจงซานจะกล่าวเย้ยหยันเขาเช่นนี้,เป็นค่ายกลของตระกูลอื่นอย่างงั้นรึ?
"ข้าเชื่อเจ้า!"จงซานพยักหน้า.
"จงซาน,เจ้ากล้าเข้ามาหรือไม่?"หมี่เทียนที่ตะโกนเสียงดัง.
จงซานที่เผยยิ้มดวงตาหรี่เล็กลง.
"ตูมมมมม!"
บนพื้นดิน,ปรากฏกระบี่ที่ยอดเยี่ยมสี่สาย,กระบี่สังหารเซียนทั้งสี่,ที่ทำให้เมฆคลึ้ม,ปราณกระบี่นับล้านล้านที่กระจายเต็มสวรรค์และปฐพี,กลิ่นอายแห่งการฆ่าฟันที่แผ่ออกไปรอบๆด้าน.
"ชุดกระบี่สังหารเซียน?"ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่เผยท่าทางจริงจัง.
สี่ภูติเทียนเต๋าปะทะชุดกระบี่สังหารเซียน,บนพื้นที่ไกลออกไป,แรงกดดันพลังทำลายล้างสองสายที่เข้าปะทะกัน.
"เข้าใจก็ดีแล้ว,ว่าข้าจะทะลวงค่ายกลเจ้าอย่างไร!"จงซานที่กล่าวด้วยความมั่นใจ.
"ดี,ข้าคิดวาเจ้าจะทะลวงมันอย่างไร!"ปราชญ์เทพหมี่เทียนกล่าวหยัน.
ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่ถูกส่งมาถ่วงเวลาจงซาน,ในเมื่อเข้ายอมรับความร่วมมือ,แน่นอนว่าเขาจะต้องทำให้ดีที่สุด,ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่กล่าวหยันค่ายกลกระบี่สังหารเซียน,ค่ายกลนี้หากถูกใช้โดยปราชญ์เทพทรงเทียน,แม้แต่ตัวเขายังสั่นสะท้าน,ทว่าจงซานย่อมต่างออกไป,ค่ายกลกระบี่สังหารเซียนของเขาเทียนกับทงเทียนไม่ได้อย่างแน่นอน.
ที่เป็นเช่นนั้นเพราะอำนาจปราชญ์เทพที่สามารถเคลื่อนย้ายอำนาจฟ้าดินร่วมด้วย,ทว่าการขับเคลื่อนมันด้วยระดับเซียนบรรพชนไม่มีทางทำสำเร็จ.
จงซานหาได้สนใจเขา,เขาที่สั่งกายค่ายกลกระบี่สังหารเซียนให้เข้าโจมตีสี่ภูติเทียนเต๋า,ห้วงมิติและภูเขารอบๆที่แตกสลาย,กลายเป็นหลุมลึกลากยาวออกไป.
ค่ายกลกระบี่สังหารเซียนและสี่ภูติเทียนเต๋าที่ยังไม่ได้เข้าไปปะทะกัน,ทว่าห้วงมิติที่ถูกฉีกขาดมากขึ้นและก็มากขึ้น.
"ตุมมมมมมม!"
การปะทะกันของพลังสองสาย,เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,สั่นคลอนผืนปฐพีนับล้านลี้ที่กำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง.
สี่ภูติเทียนเต๋าที่ส่องประกายแสงสิบสีออกมา,ภายใต้การควบคุมโดยหมี่เทียน,ทำให้มันขยายรังสีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ,พร้อมกับรับการปะทะของค่ายกลกระบ่สังหารเซียน,เกิดการระเบิดใหญ่เสียงดังสั่นหวั่นไหว,ก่อนที่ปราณกระบี่มากมายนับไม่ถ้วนได้สลายหายไป.
การปะทะกันครั้งแรก,สี่ภูติเทียนเต๋าเป็นฝ่ายชนะ.
หากแต่จงซานหาได้สนใจ,ยังคงควบคุมค่ายกลกระบี่สังหารเซียนต่อ.
ส่วนหมี่เทียนที่เวลานี้เผยท่าทางเหยียดหยัน,คิดว่าค่ายกลกระบี่สังหารเซียนจะมีอะไร,หากไม่ใช่ปราชญ์เทพควบคุม,ก็ไม่มีทางทะลวงค่ายกลของเขาได้.
ในอดีตมันทรงพลังเป็นลำดับต้นๆ,สามารถกำราบสี่ภูติเทียนเต๋าเขาได้อย่างราบคาบ,หากแต่ค่ายกลกระบี่สังหารเซียนในเวลานี้,ไม่มีทางที่จะเทียบกับสี่ภูติเทียนเต๋าได้,ทว่าจู่ๆปราชญ์เทพหมี่เทียนก็ดวงตาหรี่เล็กลง,เผยความเย็นชาออกมา,ปราชญ์เทพหมี่เทียนต้องการจะทำลายค่ายกลกระบี่สังหารเซียนในทันที,นี่อาจเป็นผลมาจากในอดีตก็ได้.
ขณะค่ายกลกระบี่สังหารเซียนพุ่งเข้ามา.
"เปิด!"หมี่เทียนที่ตะโกนเสียงดัง.
สี่ภูติเทียนเต๋าในเวลานั้นก็เปิดทางเข้ากลืนกินค่ายกลกระบี่สังหารเซียนในทันที.
สี่ภูติเทียนเต๋า,ซือ,เหม่ย,หวัง,เหลียงที่โคจรไปรอบๆด้วยการควบคุมของหมี่เทียน,เพื่อทำลายค่ายกลกระบี่สังหารเซียน.
ทว่าจงซานในเวลานี้กลับไม่เร่งรีบ,และยังเผยท่าทางดูแคลนเขาอีก,จงซาน,และเหล่าเสนาธิการเวลานี้ต่างก็เผยรอยยิ้มเหยียดหยันกันทั้งนั้น.
หมี่เทียนที่เห็นใบหน้าของเหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งแล้ว,ก็รู้สึกสังหารใจไม่ดีขึ้นมาทันที,มันมีปัญหาอะไร.
"ชิ!"หมี่เทียนแค่นเสียงเย็นชา.
ไม่นาน,เขาที่สามารถยืนยันได้ว่าไม่มีปัญหาอะไร.
สี่ภูติเทียนเต๋า,ที่กำลังทำลายล้างค่ายกลกระบี่สังหารเซียน,ทันใดนั้นแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่กระโดดขึ้นไปใจกลาง.
"ฟริบ!"
"ตูมมมมมมมมม!"
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบไร้ซึ่งลังเลระเบิดพลีชีพของตัวเองไปในทันที.
ระเบิดพลีชีพอย่างงั้นรึ?
ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่คาดไม่ถึงแม้แต่น้อย,นี่จงซานได้สั่งให้แปดหางสวรรค์ระเบิดพลีชีพอย่างงั้นรึ?
เป็นไปได้อย่างงั้นรึ?
แปดหางสวรรค์แหงจุดจบที่ระเบิดออกมาเสียงดัง,แรงระเบิดที่รุนแรงเกินจะพรรณาที่กวาดม้วนทุกอย่างไป,ซือเหม่ยหวังเหลียงที่อยู่ด้านในถูกเป่าออกไปอย่างรุนแรง,ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่ได้ยินเพียงแค่เสียงดังกึกก้องเท่านั้น.
"ตูมมมมมม!"
สี่ภูติเทียนเต๋าที่ระเบิด,ห้วงมิติที่กลายเป็นหลุมดำใหญ่ยักษ์,หมี่เทียนที่เคลื่อนย้ายอำนาจฟ้าดิน,พริบตาที่ค่ายกลระเบิด,มันได้สะท้านพลังกลับมาอย่างรุนแรง,ในร่างกายของเขาที่รู้สึกสายฟ้าฟาด,เจ็บปวดขึ้นมาในทันที.
ภายในใจของปราชญ์เทพหมี่เทียนที่ตื่นตระหนก,ช่างน่าเศร้า,ตลอดชีวิตเขาที่เป็นคนรู้จักหลบหนีก่อนที่จะเกิดเรื่องเสมอ.
ทว่าในเวลานี้,เศษชิ้นเนื้อนับพันล้านของแปดหางสวรรค์กลับมารวมตัวกันพร้อมกับจุติใหม่ช้าๆ.
ขณะที่หมี่เทียนได้รับบาดเจ็บจะแรงสะท้อนกลับ,แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบก็ฟื้นฟูกลับมาสมบูรณ์,ส่วนซือเหม่ยหวังเหลียงในเวลานี้ได้รับความเสียหายอย่างหนัก.
ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่ยื่นมือออกไปพร้อมกับเก็บสี่ภูติเทียนเต่าไปในทันที,เวลานี้เขาที่จับจ้องมองจงซานด้วยความระมัดระวัง.
"เต็มไปด้วยช่องโหว่จริงๆ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
จงซานที่แสดงท่าทางแปลกประหลาด,ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่เป็นปราชญ์เทพที่เคร่งขรึม,นำของวิเศษชั้นยอดออกมา,ทว่าทักษะค่ายกลกับห่วยเกินประมาณ.
เซิ่งกงเป้าที่อยู่ข้างๆ,ที่เอ่ยปากออกมา,"ได้ยินข่าวลืมมาว่าท่าน,คืออดีตปราชญ์เทพ,ที่มีทักษะค่ายกลที่ทรงพลังที่สุดทว่าค่ายกลของหมี่เทียนกับย่ำแย่ยิ่งนัก,ทำลายได้ง่ายๆ,คิดว่าจะเป็นของชั้นยอด,ทว่าตอนนี้ดูแล้ว,กับธรรมดายิ่งนัก."
กับคำพูดของเซิ่งกงเป้า,จงซานเข้าใจนี้,นี่เป็นการกล่าวหยันสร้างความอับอายให้กับปราชญ์เทพหมี่เทียนนั่นเอง.
"ทะลวงแล้ว,ตอนนี้ยังไม่ไปอีกรึ?"จงซานที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
นับตั้งแต่ต้นจนจบ,จงซานที่มีความตั้งใจทำให้ปราชญ์เทพหมี่เทียนควบคุมตัวเองไม่ได้,ทำให้ภายในใจของเขาเจ็บช้ำถูกทับถมมากขึ้นเรื่อยๆ,หมี่เทียนที่จ้องมองจงซานและแปดหางสวรรค์,เขาได้ดูมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว,พลังของแปดหางสวรรค์นั้นไม่ธรรมดาเลยจริงๆ,ครั้งนี้ถึงกับระเบิดและจุติกลับมาใหม่อย่างงั้นรึ?
นี่มันวิชาอะไรกัน?
"เจ้า!"หมี่เทียนที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
หมี่เทียนจะคิดได้อย่างไร,สี่ภูติเทียนเต๋าของเขาจะถูกทะลายได้อย่างง่ายดาย,เขาที่ต้องการดุด่าจงซานหากแต่คิดหาถ้อยคำไม่ออกจนทำให้มันจุกอยู่ที่โคนลิ้น.
ไม่ต้องการจะทำตามสัญญา,ไม่ต้องการจะปล่อยจงซาน,ในเวลานี้หมี่เทียนที่หัวใจสั่นไหวยุบพองขึ้นลงด้วยความโกรธ,ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้?
"เอาล่ะ,ด้วยนิสัยของเจ้า,ข้าไม่ได้หวังให้เจ้ารักษาคำพูดอยู่แล้ว!"จงซานที่เปลี่ยนหัวข้อในทันที.
จงซานที่เอ่ยออกมาเช่นนี้,ปราชญ์เทพหมี่เทียนยิ่งไม่สามารถยอมรับได้,ความอับอายที่มากขึ้นเรื่อยๆ?
ข้าไม่หังว่าเจ้าจะรักษาสัญญาอย่างงั้นรึ?
ภายในใบหน้าที่เลือนลางนั้น,ใบหน้าเดี๋ยวฟ้าเดี๋ยวดำ.
อย่างไรก็ตาม,ทำไมไม่รู้,เพราะว่าคนที่เขารอนั้นท้ายที่สุดก็มาถึง,และได้เห็นความโกรธและอับอายของเขา,คาดไม่ถึงว่าทุกคนจะได้มาเห็นตัวเขาด้อยกว่าจงซาน,ทำไมไม่มาช้ากว่านี้สักนิด,หมี่เทียนที่รู้สึกอับอาย.
"ฟิ้ว!"
พายุสายลมที่ดังกึกก้อง.
ที่ด้านข้างของหมี่เทียนนั้น,ปรากฏร่างสองร่าง,ทั้งสองร่าง,ที่แผ่แรงกดดันที่หนักหน่วงออกมา.
คนหนึ่งสวมชุดคลุมผ้าฝ้าย,ปราชญ์เทพม่อจื่อ.
ส่วนอีกคน,จงซานเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก,คนผู้นี้ที่สวมชุดคลุมเต๋าสีม่วงที่โอ่อ่า,กลิ่นอายที่เขาปลอดปล่อยออกมานั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าม่อจื่อและหมี่เทียนเลย.
สองคนที่ตามมา,ดูเหมือนว่านี่คือกลุ่มคนที่จะมาจับจงซาน,ชายในชุดเต๋าสีม่วง,ท่าทางของเขานั้นดูพิเศษ,ดวงตาของเขาที่เต็มไปด้วยแววตาที่ดุร้ายเต็มไปด้วยจิตสังหาร,ทำให้เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้ง,เหล่าเซียนโบราณถึงกับหายใจหอบได้เช่นกัน.
"ม่อจื่อ,ไม่ได้พบกันนาน,ส่วนอีกคนนั้นให้ข้าขอเดา,คงจะเป็นปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง,เฉิงโห่วสินะ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น