Immortality Chapter 1239 Delays the time
Chapter 1239 Delays the time
拖时间
ถ่วงเวลา.
หงจวินกำลังปรับแต่งเทียนไม!
ฟ้าดินเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นบนตำหนักไป๋โหยว,ยกเว้นทวีปจื่อลู่,สายตาของทุกคนที่รับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงความทะเยอทะยานนี้.
สัมผัสถึงฟ้าดินที่เปลี่ยนไปนี้,แน่นอนว่าผู้อยู่ใกล้ที่สุดก็คือหยิง.
หยิงที่ก้าวออกมาจากห้องอักษร,ก้าวตรงไปบนล้าน,จ้องมองไปยังทิศทางของทวีปทางเหนือจื่อลู่.
กุยกู่ซือเองก็ปรากฏตัวขึ้นเช่นกัน.
"เทียนตี้,เป็นหงจวิน!"กุยกู่ซือที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"เซียนเซิง,อาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง?"หยิงที่สอบถามออกไป.
"ขอบคุณเทียนตี้ที่เป็นห่ง,การโจมตีของไท่อี้,แม้นว่าจะรุนแรง,ทว่าก็ไม่ได้มากมายนัก!"กุยกู่ซื่อที่ส่ายหน้าไปมา.
"ก็ดีแล้ว!"หยิงพยักหน้า.
"แล้วบรรพชนมังกร,เทียนตี้.....!"กุยกู่ซือที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ต้าฉินและเผ่ามังกรต่างก็เป็นพันธะมิตรกันอยู่แล้ว,เขาต้องร่วมมือกับข้าเป็นธรรมดา,ถึงเขาจะไม่ต้องการ,แต่ข้าก็ยังสามารถที่จะทำให้เขาจำนนได้เช่นเดิม!"หยิงเอ่ย.
"ครับ!"กุยกู่ซือพยักหน้ารับ.
"จงซานในครานี้,ก็เก็บเกี่ยวได้ไม่น้อยเช่นกัน!"หยิงที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่,พวกเราได้บรรพชนมังกร,เขากลับได้ทั้งโลก,ด้วยข้อตกลงของพวกเราต้าฉิน,ยิ่งทำให้จงซานเติบโตขึ้นไปอีก,นอกจากนี้เฉินได้วางแผนก่อนหน้า,หากแต่ก็ถูกเขามองออก,คาดไม่ถึงเลยว่าเขากับหงจวินจะไม่ได้ขัดแย้งกันอย่างมากมาย,ยกเว้นพวกเรา,เขาได้จะเป็นคนได้ผลประโยชน์มากสุด!"กุยกู่ซือเอ่ย.
"ผลประโยชน์มากมาย,แต่อันตรายที่ซ่อนไว้ก็ไม่ธรรมดา,ตอนนี้,บางทีเวลานี้ได้มีใครบางคนได้จับตาเขาไว้แล้ว."หยิงที่กล่าวเสียงเย็น.
"เทียนตี้กำลังกล่าวถึงเทียนไมอย่างงั้นรึ?"กุยกู่ซือที่เอ่ยออกมาในทันที.
"!"
หยิงเผยยิ้มเย็นออกมา.(ยิ้มหน้านิ่งริมฝีปากยกขึ้นแต่ไม่มีสี,หยิงเป็นผีดิบร่างเฉิน)
"ในอาณาจักรลับมังกรบรรพชนมีหนึ่งพันเทียนเต๋า,สามเทียนไม,หลิน,ปิง,ซิง,เทียนเต๋า,ที่เหล่ายอดฝีมือทั้งหมดไม่มีใครให้ความสำคัญ,เพราะว่าบนโลกใบใหญ่ต่างก็มีครบทุกเส้น,ทว่าเทียนไมนั้น,ในโลกใบใหญ่เทียนจูได้จำกัดไม่ให้คนสามารถตระหนักถึงได้,มีเพียงแต่เทียนไมจำแลงจากอาณาจักรหลับมังกรบรรพชนเท่านั้นถึงจะทำให้มันสมบูรณ์ได้,เทียนไม
หลิน,หงจวินได้รับไป,ทว่ายังคงเหลือเทียนไมปิงและซิง,จงซานเองคงกำลังคิดที่จะนำมันมาใช้อย่างแน่นอน!"กุยกู่ซือพยักหน้ารับ.
"ส่งคนไปยังทวีปจื่อลู่,เฝ้ามองความเป็นไปของหงจวิน!"หยิงครุ่นคิดและกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อืม!"
----------------------------------------------------------
ภพหยาง,ทวีปภาคเหนือ.
จงซานที่นำคนของเขาบินตรงกลับไปยังต้าเจิ้ง,เจี้ยนอ้าวได้แยกไปก่อนแล้ว,ขณะที่แยกจากกัน,เขายังให้คำมั่นว่าจะหาของวิเศษอุปกรณ์ปราชญ์เทพไปส่งมอบมันที่ศาลเทวะต้าเจิ้งให้เร็วที่สุด.
การเดินทางกลับพวกเขาก็ถูกปกคลุมด้วยสวรรค์ลี้ลับของจื่อหยางจิงหงเช่นเดิม,ในเวลานี้จงซานก็ไม่ต้องการให้ใครรับรู้เช่นกัน,ถึงจะเดินทางกลับไปยังดินแดนของตน,ความปลอดภัยก็ยังถือว่าเป็นสิ่งสำคัญ.
ต้าเจิ้งเก็บเกี่ยวได้มากมาย,อย่างน้อย,สำหรับจงซาน,นับว่ามากมายจริงๆ.
ขณะเดินทางกลับ,แน่นอนว่าพวกเขาต้องมีการพักเป็นระยะด้วย.
วันหนึ่งขณะที่พวกเขาพักอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่ง,ทันใดนั้น,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า.
"เหล่าเยว่,ท้องฟ้ามีอะไรอย่างงั้นรึ?"กุยเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ฮวงโหวกล่าวถูกแล้ว,มีบางอย่างเปลี่ยนไป."เซียนเซิงซือพยักหน้ารับ.
"บางอย่างที่ไม่สามารถมองเห็นด้วยตา!"กุยเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมา.
"น่าจะเป็นหงจวินที่ได้รับเทียนไมหลินไป,เขาได้ทำการปรับแต่งเทียนไมหลินของโลกใบใหญ่แล้ว!"เซียนเซิงซือเอ่ย.
จงซานที่จ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ,เซียนเซิงซือกล่าวไม่ผิดแม้แต่น้อย.
ภายในใจของจงซานนั้นรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก,เซียนเซิงซือที่อยู่ในระดับเซียนโบราณหากแต่รับรู้เทียนเต๋าได้อย่างระเอียด?
โดยเฉพาะเทียนไมหลิน.
กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้,จงซานทำได้แค่คาดเดาเท่านั้น,แต่เซียนเซิงซือกลับสามารถกล่าวยืนยันได้อย่างงั้นรึ?
ตระกูลจางรึ?
ก่อนหน้านี้นานมาแล้ว,จงซานที่ได้ส่งองค์รักษ์เงาที่ค้นหาร่างรอยเกี่ยวกับตระกูลจาง,ทว่าไม่มใครรับรู้ข่าวอะไรของตระกูลจางเลย,ตระกูลจางเป็นใครมาจากใหนกัน?
จงซานที่ได้แต่เก็บงำความสงสัยนี้ไว้,แต่ก็ไม่ได้ถาม.
"เซิ่งหวังจง,บางทีพวกเราอาจถูกสะกดรอยตาม!"จื่อหยางจิงหงที่อยู่ใบไกลที่เผยใบหน้าเปลี่ยนสีในทันที.
"ติดตามอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของจงซานที่เบิกกว้าง.
"ใช่,ก่อนหน้านี้คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่สามารถค้นพ้น,ทว่าด้วยฟ้าดินเปลี่ยนแปลงเมื่อสักครู่,ทำให้ฝ่ายตรงข้ามเผยร่องรอยออกมา,ทำให้ข้าพบโดยบังเอิญ!"จื่อหยางจิงหงที่กล่าวออกมาด้วยใบหน้าอัปลักษณ์.
เหล่าเสนาธิการทั้งหมดที่เปลี่ยนเป็นเงียบงำ.
ด้วยตัวตนของเซียนบรรพชนกลุ่มใหญ่,และยังมีผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตา,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกติดตาม,นอกจากนี้ยังไม่รู้ว่าตามมานานเท่าไหร่แล้ว.
ภายในใจของจงซานที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง,จงซนเข้าใจในทันที,คนผู้นี้จะต้องเป็นปราชญ์เทพ!
ถูกปราชญ์เทพไล่ตามอย่างงั้นรึ?
จงซานที่สูดหายใจลึก,ยืนขึ้น,เหล่าเสนาธิการทั้งหมดที่เปลี่ยนเป็นระมัดระวัง.
เซิ่งกงเป้าเองก็สั่งการให้เหล่าเซียนโบราณทั้งหมดระมัดระวังตัวในทันที.
จงซานที่ก้าวออกไป,นำคนของเขาบินไปยังยอดเขาแห่งหนึ่ง.
"ในเมื่อมาแล้ว,ไม่เห็นต้องซ่อนตัว,ปราชญ์เทพหมี่เทียน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
เสียงที่เคร่งขรึมดังก้องไปทั่วพื้นที่หมื่นลี้,เหล่าหมู่มวลวิหกที่โผบินแตกรัง,อสูรนับหมื่นต่างวิ่งหนี,น้ำเสียงของจงซานที่แฝงไปด้วยความโกรธ.
ปราชญ์เทพหมี่เทียน?
เหล่าเสนาธิการที่จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ,โดยเฉพาะจื่อหยางจิงหง,ถึงเขาจะรับรู้ว่ามีคนสะกดรอยตามมา,ทว่าจื่อหยางจิงหงกลับไม่รู้ว่าเป็นใคร,แล้วเซิ่งหวังรู้ได้อย่างไร?
เหล่าเซียนโบราณของต้าเจิ้ง,หลังจากที่ผ่านประสบการที่ดินแดนลับมังกรบรรพชน,ทำให้จิตใจของพวกเขาเข็มแข็งขึ้น,ต่อหน้าปราชญ์เทพเวลานี้,พวกเขาไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว.
ก่อนหน้านี้สถานะปราชญ์เทพในหัวใจของเซียนโบราณเป็นอะไรที่ไม่สามารถแตะต้องได้,ทว่ากับเหตุการณ์เที่เกิดขึ้นในอาณาจักรลับมังกรบรรพชน,เซิ่งหวังที่ต่อสู้กับหงจวิน,เช่นนั้นเวลานี้พวกเขายังต้องกระวนกระวายใจอีกรึ?
ส่วนเหล่าเซียนบรรพชน,ไร้ซึ่งความหวาดกลัว,พวกเขาติดตามอยู่ข้างกายจงซานมานาน,พบกับปราชญ์เทพหลายคน,นอกจากนี้ด้วยการผสานพลังกะนของพวกเขาย่อมเกินกว่าที่จะประมานได้,ทำให้เวลานี้ไม่จำเป็นต้องหวั่นเกรง.
สองพ่อลูกโหยวหลานที่จ้องมองกันและกันด้วยความสงสัย.
เป็นความจริง,หลังจากที่เสียงของจงซานดังขึ้น,ที่ทางทิศตะวันออกไม่ไกลออกไป,ก็ปรากฏร่างๆหนึ่งขึ้น,เป็นเหมือนกับจุดแสงบนดวงดารา,ก่อนหน้านี้เขาซ่อนตัวอยู่ในดวงดารา,และค่อยๆเคลื่อนที่ติดตามกลุ่มของจงซาน,เขาที่ตามไปทั่วทุกที่.
จื่อหยางจิงหงที่เผยท่าทางประหลาดใจ,ปราชญ์เทพที่ปรากฏขึ้นนี้,เป็นหมี่เทียนจริงๆ,เซิ่งหวังกล่าวได้อย่างถูกต้อง.
ใบหน้าของหมี่เทียนที่ถูกปกปิด,แต่ก็จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ.
"จงซาน!"หมี่เทียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จงซานที่เผยท่าทางเหยียดหยัน.
"เจ้ารู้เป็นข้าได้อย่างไร?"หมี่เทียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่เต็มไปด้วยความสงสัย,หากเป็นการคาดเดาก็ถูกต้องจนเกินจริง,จึงไม่มีใครกล้าเอ่ยว่ามันเป็นคือการคาดเดา,ทำให้ทุกคนรู้สึกแปลกประหลาด,เพราะว่าการซ่อนตัวอยู่ในเทียนเต๋า,ถึงจะเป็นผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาก็ไม่สามารถพยากรณ์ได้,ทว่าคาดไม่ถึงเลยว่าจะซานจะรับรู้อย่างคาดไม่ถึง,เรื่องนี้ย่อมทำให้หมี่เทียนสนใจเป็นธรรมดา.
จื่อหยางจิงหงที่จ้องมองจงซานด้วยความสนใจเช่นกัน.
รอยยิ้มเล็กน้อยของจงซาน,"ตอนนี้ปราชญ์เทพในโลกหล้า,คนที่อหังการกล้าทำเรื่องเช่นนี้คงมีเพียงเจ้าหมี่เทียน!"
จื่อหยางจิงหงที่สะดุ้งตกใจเล็กน้อย,จากนั้นใบหน้าของเขาที่เปลี่ยนเป็นแปลกประหลาด.
ส่วนเหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้งที่เผยรอยยิ้มออกมา,โดยเฉพาะกุยเอ๋อ,นางที่ปิดปาก,หัวเราะ
คริ คริ ส่งเสียงออกมา,ยืนอยู่ข้างจงซาน.
"เจ้า!"หมีเทียนที่รู้สึกโกรธเกรี้ยเป็นอย่างมาก.
หมี่เทียนคราแรกที่เผยท่าทางสงสัย,แต่ไม่คิดว่าจงซานจะกล่าวให้เขาได้อาย,เขาเป็นปราชญ์เทพ,จงซานบ้าไปแล้ว.
แต่สำหรับจงซานหาได้ใช่คนบ้าอยู่แล้ว,การกระทำของจงซานนั้นชัดเจน,สหายคือสหาย,ศัตรูก็คือศัตรู,เมื่อเป็นสหายจงซาน,แม้จะเป็นปุถุชนจงซานก็ปฏิบัติด้วยความสุภาพ,ทว่าหากเป็นศัตรู,ถึงจะเป็นผู้ทรงเกียรติ,จงซานก็ไม่ไว้หน้า.
"ด้วยตำแหน่งปราชญ์เทพ,กับการทำตัวลับๆล่อ,เจ้าคิดว่ามันน่าภาคภูมิใจอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เอ่ยออกมาเล็กน้อย.
"ดี,ดีมาก,ให้มันได้เช่นนี้,จงซาน,เจ้าที่เพิ่งยกระดับมาเป็นเซียนบรรพชน,เจ้าคงจะมั่นใจเกินไป,แส่หาความอัปยศให้กับตัวเอง!"หมี่เทียนที่กล่าวเสียงเย็นชา.
"แส่หาความอัปยศใส่ตัวอย่างงั้นรึ?
ลำพังเจ้านะรึ?"จงซานกล่าวหยัน.
"อย่าได้ลืม,นี่ไม่ใช่ต้าเจิ้ง!"หมี่เทียนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"ไม่ใช่ต้าเจิ้งแล้วอย่างไร? เจ้าเป็นปราชญ์เทพ,สามารถเคลื่อนย้ายอำนาจฟ้าดินได้,เป็นความจริงว่าข้าก็ไม่ใช่คู่มือเจ้า,ทว่าหากข้าต้องการหนี,เจ้าก็ไม่สามารถขวางข้าได้,เพราะว่าเจ้าหาได้มีความสามารถใดๆ!"จงซานที่กล่าวดูแคลนไม่ไว้หน้าหมี่เทียนแม้แต่นิดเดียว.
หมี่เทียนที่เป็นถึงปราชญ์เทพ,ทว่ากลับโดยจงซานดูถูก.
กับคำพูดของคนที่มีพลังฝึกตนต่ำกว่า,กลับเอ่ยอ้างเช่นนี้,นี่รู้สถานการณ์ของตัวเองหรือไม่?
ตัวเขาถึงจะมีพลังแข็งแกร่ง,แต่ก็ชื่นชอบซ่อนตัวในที่ลับ,ไม่ต้องการออกมาจัดการด้วยตัวเอง,ในทวีปหนานจ้านปู่เขาสามารถมองเห็น,มีแผนการบางอย่างที่เล็งไปที่เจียงยวี,แผนการที่ถูกวางตั้งแต่ต้น,ทำให้เขาต้องออกมาต่อสู้ซึ่งๆหน้า,แม้นว่าจะตายไป,ทว่าก็ยังนับว่าเป็นตัวตนที่แข็งแกร่งน่านับถือ.
ส่วนหมี่เทียนนั้น,ไม่เคยเผยตัวออกมาตั้งแต่ต้นจนจบ,ซุกซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดตลอด,ทำให้จงซานได้กล่าวถากถางเขา,แม้แต่เรื่องที่อยู่ในอาณาจักรลับมังกรบรรพชน,หมี่เทียนที่เป็นปราชย์เทพ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่มีแม้แต่ความกล้าเข้าไป.
คนเช่นนี้,ไม่จำเป็นต้องวางแผนใหญ่โตอะไร,ก็ไม่ทำให้เป็นปัญหา,คนที่หวาดระแวงจนน่ารังเกียจ,ไม่คู่ควรแม้แต่เป็นปราชญ์เทพด้วยซ้ำ.
บางทีเขาคงไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะเลือก,ไม่สงสัยเลยว่าในกลุ่มอดีตปราชญ์เทพที่ร่วงหล่นจะดูแคลนเขาเป็นอย่างมาก,ในศึกตัดสินกับเทียนชู,เขาไร้ซึ่งความกล้าจนต้องหนีไปซ่อนตัวอย่างหวาดกลัว.
ได้ยินคำพูดดูแคลนของจงซาน,หมี่เทียนที่กำหมัดแน่น,ภายในใจเต็มไปด้วยความโกรธ,ด้านหลังของจงซานที่เซียนบรรพชนอยู่เป็นจำนวนมาก,แม้ว่าจะโกรธเกรี้ยวแต่ก็ต้องระงับมันเอาไว้.
ในความคิดของหมี่เทียนนั้น,เขาไม่ต้องการเสี่ยง,เขาหวาดระแวงแม้จะน้อยนิ้ว,จงซานในเวลานี้อาจจะมีความสามารถเพียง
20%
ที่จะข่มขู่เขา,ทว่าเขาก็ไม่กล้าเสี่ยงแม้แต่น้อย,ด้วยกลุ่มปราชญ์เทพที่ล่วงหล่นจากท้องฟ้าไปหมด,เหลือเพียงเขา,นั่นก็เพราะว่าเขาไม่ยินดีที่จะเสี่ยงใดๆนั่นเอง.
"ไม่สามารถขวางเจ้ารึ?
เจ้ามั่นใจในตัวเองเกินไปแล้ว!"ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่กล่าวเสียงดัง.
"ก็ลองดู?"จงซานกล่าวหยัน.
หมี่เทียนที่จ้องมองจงซาน,ท้ายที่สุดก็กล่าวออกมาว่า,"ก็ได้,ข้าจะใช้สี่ภูติเทียนเต๋า,หากเจ้าสามารถหนีออกมาจากวงล้อม,ข้าจะไปในทันที,เป็นอย่างไร?"
สายตาของปราชญ์เทพหมี่เทียน,เหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งทีเผยท่าทางแปลกประหลาด,ไม่มีใครเข้าใจความหมายของหมี่เทียนแม้แต่น้อย.
ทว่าจงซานนั้นกลับเข้าใจได้ในทันที,ปราชญ์เทพหมี่เทียนดูเหมือนว่าต้องการถ่วงเวลา.
ตัวเขา,ไม่มีทางที่จะเดินทางมาคนเดียว,ไม่มีทางที่จะออกมาสู้หากมีเพียงคนเดียว,บางทีเขาคงจะรอคอยพรรคพวกอยู่.
กำลังรอใคร,จงซานไม่เข้าใจ,ทว่าจงซานสนใจเป็นอย่างมาก,เป็นใครที่วางแผนมาที่เขา,นอกจากนี้นี้,จงซานยังมั่นใจว่าตัวเขาสามารถที่จะนำคนของเขาจากไปอย่างปลอดภัย.
"ก็ดี!"จงซานที่กล่าวรับ.
Chapter 1239 Delays the time
拖时间
ถ่วงเวลา.
หงจวินกำลังปรับแต่งเทียนไม!
ฟ้าดินเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นบนตำหนักไป๋โหยว,ยกเว้นทวีปจื่อลู่,สายตาของทุกคนที่รับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงความทะเยอทะยานนี้.
สัมผัสถึงฟ้าดินที่เปลี่ยนไปนี้,แน่นอนว่าผู้อยู่ใกล้ที่สุดก็คือหยิง.
หยิงที่ก้าวออกมาจากห้องอักษร,ก้าวตรงไปบนล้าน,จ้องมองไปยังทิศทางของทวีปทางเหนือจื่อลู่.
กุยกู่ซือเองก็ปรากฏตัวขึ้นเช่นกัน.
"เทียนตี้,เป็นหงจวิน!"กุยกู่ซือที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"เซียนเซิง,อาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง?"หยิงที่สอบถามออกไป.
"ขอบคุณเทียนตี้ที่เป็นห่ง,การโจมตีของไท่อี้,แม้นว่าจะรุนแรง,ทว่าก็ไม่ได้มากมายนัก!"กุยกู่ซื่อที่ส่ายหน้าไปมา.
"ก็ดีแล้ว!"หยิงพยักหน้า.
"แล้วบรรพชนมังกร,เทียนตี้.....!"กุยกู่ซือที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ต้าฉินและเผ่ามังกรต่างก็เป็นพันธะมิตรกันอยู่แล้ว,เขาต้องร่วมมือกับข้าเป็นธรรมดา,ถึงเขาจะไม่ต้องการ,แต่ข้าก็ยังสามารถที่จะทำให้เขาจำนนได้เช่นเดิม!"หยิงเอ่ย.
"ครับ!"กุยกู่ซือพยักหน้ารับ.
"จงซานในครานี้,ก็เก็บเกี่ยวได้ไม่น้อยเช่นกัน!"หยิงที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่,พวกเราได้บรรพชนมังกร,เขากลับได้ทั้งโลก,ด้วยข้อตกลงของพวกเราต้าฉิน,ยิ่งทำให้จงซานเติบโตขึ้นไปอีก,นอกจากนี้เฉินได้วางแผนก่อนหน้า,หากแต่ก็ถูกเขามองออก,คาดไม่ถึงเลยว่าเขากับหงจวินจะไม่ได้ขัดแย้งกันอย่างมากมาย,ยกเว้นพวกเรา,เขาได้จะเป็นคนได้ผลประโยชน์มากสุด!"กุยกู่ซือเอ่ย.
"ผลประโยชน์มากมาย,แต่อันตรายที่ซ่อนไว้ก็ไม่ธรรมดา,ตอนนี้,บางทีเวลานี้ได้มีใครบางคนได้จับตาเขาไว้แล้ว."หยิงที่กล่าวเสียงเย็น.
"เทียนตี้กำลังกล่าวถึงเทียนไมอย่างงั้นรึ?"กุยกู่ซือที่เอ่ยออกมาในทันที.
"!"
หยิงเผยยิ้มเย็นออกมา.(ยิ้มหน้านิ่งริมฝีปากยกขึ้นแต่ไม่มีสี,หยิงเป็นผีดิบร่างเฉิน)
"ในอาณาจักรลับมังกรบรรพชนมีหนึ่งพันเทียนเต๋า,สามเทียนไม,หลิน,ปิง,ซิง,เทียนเต๋า,ที่เหล่ายอดฝีมือทั้งหมดไม่มีใครให้ความสำคัญ,เพราะว่าบนโลกใบใหญ่ต่างก็มีครบทุกเส้น,ทว่าเทียนไมนั้น,ในโลกใบใหญ่เทียนจูได้จำกัดไม่ให้คนสามารถตระหนักถึงได้,มีเพียงแต่เทียนไมจำแลงจากอาณาจักรหลับมังกรบรรพชนเท่านั้นถึงจะทำให้มันสมบูรณ์ได้,เทียนไม
หลิน,หงจวินได้รับไป,ทว่ายังคงเหลือเทียนไมปิงและซิง,จงซานเองคงกำลังคิดที่จะนำมันมาใช้อย่างแน่นอน!"กุยกู่ซือพยักหน้ารับ.
"ส่งคนไปยังทวีปจื่อลู่,เฝ้ามองความเป็นไปของหงจวิน!"หยิงครุ่นคิดและกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อืม!"
----------------------------------------------------------
ภพหยาง,ทวีปภาคเหนือ.
จงซานที่นำคนของเขาบินตรงกลับไปยังต้าเจิ้ง,เจี้ยนอ้าวได้แยกไปก่อนแล้ว,ขณะที่แยกจากกัน,เขายังให้คำมั่นว่าจะหาของวิเศษอุปกรณ์ปราชญ์เทพไปส่งมอบมันที่ศาลเทวะต้าเจิ้งให้เร็วที่สุด.
การเดินทางกลับพวกเขาก็ถูกปกคลุมด้วยสวรรค์ลี้ลับของจื่อหยางจิงหงเช่นเดิม,ในเวลานี้จงซานก็ไม่ต้องการให้ใครรับรู้เช่นกัน,ถึงจะเดินทางกลับไปยังดินแดนของตน,ความปลอดภัยก็ยังถือว่าเป็นสิ่งสำคัญ.
ต้าเจิ้งเก็บเกี่ยวได้มากมาย,อย่างน้อย,สำหรับจงซาน,นับว่ามากมายจริงๆ.
ขณะเดินทางกลับ,แน่นอนว่าพวกเขาต้องมีการพักเป็นระยะด้วย.
วันหนึ่งขณะที่พวกเขาพักอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่ง,ทันใดนั้น,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า.
"เหล่าเยว่,ท้องฟ้ามีอะไรอย่างงั้นรึ?"กุยเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ฮวงโหวกล่าวถูกแล้ว,มีบางอย่างเปลี่ยนไป."เซียนเซิงซือพยักหน้ารับ.
"บางอย่างที่ไม่สามารถมองเห็นด้วยตา!"กุยเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมา.
"น่าจะเป็นหงจวินที่ได้รับเทียนไมหลินไป,เขาได้ทำการปรับแต่งเทียนไมหลินของโลกใบใหญ่แล้ว!"เซียนเซิงซือเอ่ย.
จงซานที่จ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ,เซียนเซิงซือกล่าวไม่ผิดแม้แต่น้อย.
ภายในใจของจงซานนั้นรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก,เซียนเซิงซือที่อยู่ในระดับเซียนโบราณหากแต่รับรู้เทียนเต๋าได้อย่างระเอียด?
โดยเฉพาะเทียนไมหลิน.
กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้,จงซานทำได้แค่คาดเดาเท่านั้น,แต่เซียนเซิงซือกลับสามารถกล่าวยืนยันได้อย่างงั้นรึ?
ตระกูลจางรึ?
ก่อนหน้านี้นานมาแล้ว,จงซานที่ได้ส่งองค์รักษ์เงาที่ค้นหาร่างรอยเกี่ยวกับตระกูลจาง,ทว่าไม่มใครรับรู้ข่าวอะไรของตระกูลจางเลย,ตระกูลจางเป็นใครมาจากใหนกัน?
จงซานที่ได้แต่เก็บงำความสงสัยนี้ไว้,แต่ก็ไม่ได้ถาม.
"เซิ่งหวังจง,บางทีพวกเราอาจถูกสะกดรอยตาม!"จื่อหยางจิงหงที่อยู่ใบไกลที่เผยใบหน้าเปลี่ยนสีในทันที.
"ติดตามอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของจงซานที่เบิกกว้าง.
"ใช่,ก่อนหน้านี้คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่สามารถค้นพ้น,ทว่าด้วยฟ้าดินเปลี่ยนแปลงเมื่อสักครู่,ทำให้ฝ่ายตรงข้ามเผยร่องรอยออกมา,ทำให้ข้าพบโดยบังเอิญ!"จื่อหยางจิงหงที่กล่าวออกมาด้วยใบหน้าอัปลักษณ์.
เหล่าเสนาธิการทั้งหมดที่เปลี่ยนเป็นเงียบงำ.
ด้วยตัวตนของเซียนบรรพชนกลุ่มใหญ่,และยังมีผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตา,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกติดตาม,นอกจากนี้ยังไม่รู้ว่าตามมานานเท่าไหร่แล้ว.
ภายในใจของจงซานที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง,จงซนเข้าใจในทันที,คนผู้นี้จะต้องเป็นปราชญ์เทพ!
ถูกปราชญ์เทพไล่ตามอย่างงั้นรึ?
จงซานที่สูดหายใจลึก,ยืนขึ้น,เหล่าเสนาธิการทั้งหมดที่เปลี่ยนเป็นระมัดระวัง.
เซิ่งกงเป้าเองก็สั่งการให้เหล่าเซียนโบราณทั้งหมดระมัดระวังตัวในทันที.
จงซานที่ก้าวออกไป,นำคนของเขาบินไปยังยอดเขาแห่งหนึ่ง.
"ในเมื่อมาแล้ว,ไม่เห็นต้องซ่อนตัว,ปราชญ์เทพหมี่เทียน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
เสียงที่เคร่งขรึมดังก้องไปทั่วพื้นที่หมื่นลี้,เหล่าหมู่มวลวิหกที่โผบินแตกรัง,อสูรนับหมื่นต่างวิ่งหนี,น้ำเสียงของจงซานที่แฝงไปด้วยความโกรธ.
ปราชญ์เทพหมี่เทียน?
เหล่าเสนาธิการที่จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ,โดยเฉพาะจื่อหยางจิงหง,ถึงเขาจะรับรู้ว่ามีคนสะกดรอยตามมา,ทว่าจื่อหยางจิงหงกลับไม่รู้ว่าเป็นใคร,แล้วเซิ่งหวังรู้ได้อย่างไร?
เหล่าเซียนโบราณของต้าเจิ้ง,หลังจากที่ผ่านประสบการที่ดินแดนลับมังกรบรรพชน,ทำให้จิตใจของพวกเขาเข็มแข็งขึ้น,ต่อหน้าปราชญ์เทพเวลานี้,พวกเขาไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว.
ก่อนหน้านี้สถานะปราชญ์เทพในหัวใจของเซียนโบราณเป็นอะไรที่ไม่สามารถแตะต้องได้,ทว่ากับเหตุการณ์เที่เกิดขึ้นในอาณาจักรลับมังกรบรรพชน,เซิ่งหวังที่ต่อสู้กับหงจวิน,เช่นนั้นเวลานี้พวกเขายังต้องกระวนกระวายใจอีกรึ?
ส่วนเหล่าเซียนบรรพชน,ไร้ซึ่งความหวาดกลัว,พวกเขาติดตามอยู่ข้างกายจงซานมานาน,พบกับปราชญ์เทพหลายคน,นอกจากนี้ด้วยการผสานพลังกะนของพวกเขาย่อมเกินกว่าที่จะประมานได้,ทำให้เวลานี้ไม่จำเป็นต้องหวั่นเกรง.
สองพ่อลูกโหยวหลานที่จ้องมองกันและกันด้วยความสงสัย.
เป็นความจริง,หลังจากที่เสียงของจงซานดังขึ้น,ที่ทางทิศตะวันออกไม่ไกลออกไป,ก็ปรากฏร่างๆหนึ่งขึ้น,เป็นเหมือนกับจุดแสงบนดวงดารา,ก่อนหน้านี้เขาซ่อนตัวอยู่ในดวงดารา,และค่อยๆเคลื่อนที่ติดตามกลุ่มของจงซาน,เขาที่ตามไปทั่วทุกที่.
จื่อหยางจิงหงที่เผยท่าทางประหลาดใจ,ปราชญ์เทพที่ปรากฏขึ้นนี้,เป็นหมี่เทียนจริงๆ,เซิ่งหวังกล่าวได้อย่างถูกต้อง.
ใบหน้าของหมี่เทียนที่ถูกปกปิด,แต่ก็จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ.
"จงซาน!"หมี่เทียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จงซานที่เผยท่าทางเหยียดหยัน.
"เจ้ารู้เป็นข้าได้อย่างไร?"หมี่เทียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่เต็มไปด้วยความสงสัย,หากเป็นการคาดเดาก็ถูกต้องจนเกินจริง,จึงไม่มีใครกล้าเอ่ยว่ามันเป็นคือการคาดเดา,ทำให้ทุกคนรู้สึกแปลกประหลาด,เพราะว่าการซ่อนตัวอยู่ในเทียนเต๋า,ถึงจะเป็นผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาก็ไม่สามารถพยากรณ์ได้,ทว่าคาดไม่ถึงเลยว่าจะซานจะรับรู้อย่างคาดไม่ถึง,เรื่องนี้ย่อมทำให้หมี่เทียนสนใจเป็นธรรมดา.
จื่อหยางจิงหงที่จ้องมองจงซานด้วยความสนใจเช่นกัน.
รอยยิ้มเล็กน้อยของจงซาน,"ตอนนี้ปราชญ์เทพในโลกหล้า,คนที่อหังการกล้าทำเรื่องเช่นนี้คงมีเพียงเจ้าหมี่เทียน!"
จื่อหยางจิงหงที่สะดุ้งตกใจเล็กน้อย,จากนั้นใบหน้าของเขาที่เปลี่ยนเป็นแปลกประหลาด.
ส่วนเหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้งที่เผยรอยยิ้มออกมา,โดยเฉพาะกุยเอ๋อ,นางที่ปิดปาก,หัวเราะ
คริ คริ ส่งเสียงออกมา,ยืนอยู่ข้างจงซาน.
"เจ้า!"หมีเทียนที่รู้สึกโกรธเกรี้ยเป็นอย่างมาก.
หมี่เทียนคราแรกที่เผยท่าทางสงสัย,แต่ไม่คิดว่าจงซานจะกล่าวให้เขาได้อาย,เขาเป็นปราชญ์เทพ,จงซานบ้าไปแล้ว.
แต่สำหรับจงซานหาได้ใช่คนบ้าอยู่แล้ว,การกระทำของจงซานนั้นชัดเจน,สหายคือสหาย,ศัตรูก็คือศัตรู,เมื่อเป็นสหายจงซาน,แม้จะเป็นปุถุชนจงซานก็ปฏิบัติด้วยความสุภาพ,ทว่าหากเป็นศัตรู,ถึงจะเป็นผู้ทรงเกียรติ,จงซานก็ไม่ไว้หน้า.
"ด้วยตำแหน่งปราชญ์เทพ,กับการทำตัวลับๆล่อ,เจ้าคิดว่ามันน่าภาคภูมิใจอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เอ่ยออกมาเล็กน้อย.
"ดี,ดีมาก,ให้มันได้เช่นนี้,จงซาน,เจ้าที่เพิ่งยกระดับมาเป็นเซียนบรรพชน,เจ้าคงจะมั่นใจเกินไป,แส่หาความอัปยศให้กับตัวเอง!"หมี่เทียนที่กล่าวเสียงเย็นชา.
"แส่หาความอัปยศใส่ตัวอย่างงั้นรึ?
ลำพังเจ้านะรึ?"จงซานกล่าวหยัน.
"อย่าได้ลืม,นี่ไม่ใช่ต้าเจิ้ง!"หมี่เทียนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"ไม่ใช่ต้าเจิ้งแล้วอย่างไร? เจ้าเป็นปราชญ์เทพ,สามารถเคลื่อนย้ายอำนาจฟ้าดินได้,เป็นความจริงว่าข้าก็ไม่ใช่คู่มือเจ้า,ทว่าหากข้าต้องการหนี,เจ้าก็ไม่สามารถขวางข้าได้,เพราะว่าเจ้าหาได้มีความสามารถใดๆ!"จงซานที่กล่าวดูแคลนไม่ไว้หน้าหมี่เทียนแม้แต่นิดเดียว.
หมี่เทียนที่เป็นถึงปราชญ์เทพ,ทว่ากลับโดยจงซานดูถูก.
กับคำพูดของคนที่มีพลังฝึกตนต่ำกว่า,กลับเอ่ยอ้างเช่นนี้,นี่รู้สถานการณ์ของตัวเองหรือไม่?
ตัวเขาถึงจะมีพลังแข็งแกร่ง,แต่ก็ชื่นชอบซ่อนตัวในที่ลับ,ไม่ต้องการออกมาจัดการด้วยตัวเอง,ในทวีปหนานจ้านปู่เขาสามารถมองเห็น,มีแผนการบางอย่างที่เล็งไปที่เจียงยวี,แผนการที่ถูกวางตั้งแต่ต้น,ทำให้เขาต้องออกมาต่อสู้ซึ่งๆหน้า,แม้นว่าจะตายไป,ทว่าก็ยังนับว่าเป็นตัวตนที่แข็งแกร่งน่านับถือ.
ส่วนหมี่เทียนนั้น,ไม่เคยเผยตัวออกมาตั้งแต่ต้นจนจบ,ซุกซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดตลอด,ทำให้จงซานได้กล่าวถากถางเขา,แม้แต่เรื่องที่อยู่ในอาณาจักรลับมังกรบรรพชน,หมี่เทียนที่เป็นปราชย์เทพ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่มีแม้แต่ความกล้าเข้าไป.
คนเช่นนี้,ไม่จำเป็นต้องวางแผนใหญ่โตอะไร,ก็ไม่ทำให้เป็นปัญหา,คนที่หวาดระแวงจนน่ารังเกียจ,ไม่คู่ควรแม้แต่เป็นปราชญ์เทพด้วยซ้ำ.
บางทีเขาคงไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะเลือก,ไม่สงสัยเลยว่าในกลุ่มอดีตปราชญ์เทพที่ร่วงหล่นจะดูแคลนเขาเป็นอย่างมาก,ในศึกตัดสินกับเทียนชู,เขาไร้ซึ่งความกล้าจนต้องหนีไปซ่อนตัวอย่างหวาดกลัว.
ได้ยินคำพูดดูแคลนของจงซาน,หมี่เทียนที่กำหมัดแน่น,ภายในใจเต็มไปด้วยความโกรธ,ด้านหลังของจงซานที่เซียนบรรพชนอยู่เป็นจำนวนมาก,แม้ว่าจะโกรธเกรี้ยวแต่ก็ต้องระงับมันเอาไว้.
ในความคิดของหมี่เทียนนั้น,เขาไม่ต้องการเสี่ยง,เขาหวาดระแวงแม้จะน้อยนิ้ว,จงซานในเวลานี้อาจจะมีความสามารถเพียง
20%
ที่จะข่มขู่เขา,ทว่าเขาก็ไม่กล้าเสี่ยงแม้แต่น้อย,ด้วยกลุ่มปราชญ์เทพที่ล่วงหล่นจากท้องฟ้าไปหมด,เหลือเพียงเขา,นั่นก็เพราะว่าเขาไม่ยินดีที่จะเสี่ยงใดๆนั่นเอง.
"ไม่สามารถขวางเจ้ารึ?
เจ้ามั่นใจในตัวเองเกินไปแล้ว!"ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่กล่าวเสียงดัง.
"ก็ลองดู?"จงซานกล่าวหยัน.
หมี่เทียนที่จ้องมองจงซาน,ท้ายที่สุดก็กล่าวออกมาว่า,"ก็ได้,ข้าจะใช้สี่ภูติเทียนเต๋า,หากเจ้าสามารถหนีออกมาจากวงล้อม,ข้าจะไปในทันที,เป็นอย่างไร?"
สายตาของปราชญ์เทพหมี่เทียน,เหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งทีเผยท่าทางแปลกประหลาด,ไม่มีใครเข้าใจความหมายของหมี่เทียนแม้แต่น้อย.
ทว่าจงซานนั้นกลับเข้าใจได้ในทันที,ปราชญ์เทพหมี่เทียนดูเหมือนว่าต้องการถ่วงเวลา.
ตัวเขา,ไม่มีทางที่จะเดินทางมาคนเดียว,ไม่มีทางที่จะออกมาสู้หากมีเพียงคนเดียว,บางทีเขาคงจะรอคอยพรรคพวกอยู่.
กำลังรอใคร,จงซานไม่เข้าใจ,ทว่าจงซานสนใจเป็นอย่างมาก,เป็นใครที่วางแผนมาที่เขา,นอกจากนี้นี้,จงซานยังมั่นใจว่าตัวเขาสามารถที่จะนำคนของเขาจากไปอย่างปลอดภัย.
"ก็ดี!"จงซานที่กล่าวรับ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น