Immortality Chapter 1225 Genesis falls from the sky
Chapter 1225 Genesis falls from the sky
元始殒落
หยวนซือร่วงหล่นจากสวรรค์.
เป็นจงซานตั้งแต่ต้นก็คาดเดาไว้แล้วว่าจะจบเช่นนี้.
หงจวินไม่ได้ไล่ตามหยวนซือ,ต้องไม่ลืมว่าพวกเขาครั้งหนึ่งเคยเป็นศิษย์อาจารย์,ทว่าหงจวินไม่คิดที่จะยื่นมือช่วยเหลือ,ลิขิตหมดแล้ว,จะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย.
หยวนซือที่ใช้พลังของธวัชหยวนซือหลบหน,ผู้ฝึกตนมากมายกำลังกระจายกันหากหยวนซือเทียนจุ้น.
ไม่ใช่ต้องการเขา,แต่เพราะของวิเศษในมือของเขาต่างหาก,ธวัชหยวนซือ,ของวิเศษเมื่อแสนปีที่แล้ว,อีกนามหนึ่ง,หยวนซือได้เอ่ยก่อนหน้านี้,ธวัชผ่านกู๋!"
ผ่านกู๋?
บางคนเคยได้ยิน,หลายคนไม่เคยได้ยิน,ทว่านั่นหาได้สำคัญ,ธวัชผ่านกูที่หยวนซือสามารถใช้หนีจากหงจวินได้นั้น,ต้องเป็นของวิเศษที่ทรงพลังอย่างชัดเจน.
ม่อจื่อในเวลานี้เองก็เร่งรีบพุ่งออกไปเพื่อค้นหาด้วยเช่นกัน.
ทุกๆคนที่ต้องการธวัชหยวนซือ,แน่นอน,จะต้องมีคนพบสักคน,หงจวินล่ะ,หงจวินที่ดูเหมือนว่าจะแปลกประหลาดไปสักนิด,เพราะว่าหงจวินฉลาดหลักแหลม,ควรจะรู้อยู่แล้วว่าหยวนซือฟื้นคืนชีพ,รับรู้ตั้งแต่แรก,หงจวินที่อยู่ในตำหนักไป๋โหยวซึ่งไม่ไกลจากที่หยวนซือคืนชีพ,ไม่รู้ว่าทำไมหงจวินถึงได้ไม่ค่อยสนใจหยวนซือนัก,ไม่สนแม้แต่ธวัชผ่านกู๋,และยังไม่สนใจตำหนักจื่อเซียวอีกด้วย.
หากไม่เพราะว่าหยวนซือคิดจะทำลายผนึกตำหนักจื่อเซียวด้วยพลัง,บางที่หงจวินคงจะไม่ลงมือ.
หงจวินคิดอะไรอยู่?
ตลอดเส้นทาง,จงซานที่พยายามคาดเดาความคิดของหงจวิน.
ความคิดของหงจวินที่ดูแปลกประหลาด,เขาต้องการทำอะไร?
เขาไม่ได้ต้องการตำแหน่งปราชญ์เทพโลกใบใหญ่,จงซานเชื่อว่าด้วยความสามารถของหงจวินนั้นไม่ยากที่จะนำตำแหน่งปราชญ์เทพกลับมา,หรือบางที่ฃพลังที่มีเมื่อครั้งเป็นปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง,ยังไม่กลับคืนมา.
หงจวินเองเวลานี้ก็ไม่ได้ก้าวเดินไปบนเส้นทางเดิม,และยังไม่ต้องการเป็นเทียนตี้ด้วย.
หงจวินต้องการอะไร? เขามีแผนอันใด?
เขาอาศัยอยู่ในตำหนักไป่โหยว,และผนึกตัวเองลงบนศพอย่างงั้นรึ?
หงจวินต้องการซ่อนตัวรึ? ไม่น่าจะเป็นเช่นนั้น.
หงจวินมีแผนการอะไรอยู่?
จงซานที่ครุ่นคิดแต่ก็ยากที่จะคาดเดาความคิดของหงจวินได้,จงซานรู้ว่าแผนการของหงจวินนั้นต้องสั่นคลอนสวรรค์,แผนการที่ไม่ได้ด้อยไปกว่าก่อนหน้านี้เลย,บางที่อาจจะไม่ได้ด้อยกว่าการกลายเป็นเทียนตี้เลยก็ได้.
ท่าทางของหยวนซือก่อนหน้านี้ด้วย,แม้นว่าจะไม่สามารถยืนยันได้ว่าหยวนซือต้องการกล่าวสิ่งใด,ทว่าหงจวินที่ราวกับว่ากำลังทำอะไรอยู่,แต่ก็ไม่สามารถบอกได้อย่างถูกต้องเช่นกันว่าหงจวินต้องการทำอะไร.
ความคิดของหงจวินนั้น,ยากที่จะมีใครคาดเดาได้.
จงซานที่ได้แต่เงียบ,นำทุกคนบินไป,ทุกคนแม้นว่าจะยังสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา.
"จงซาน,เจ้ารู้ว่าหยวนซือจะไปที่ใหนจริงๆรึ?"เจี้ยนอ้าวที่จ้องมองจงซานด้วยความสงสัย.
"จะถึงแล้ว!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
จากนั้น,ทุกคนก็มาถึงหุบเขาแห่งหนึ่ง.
คนกลุ่มใหญ่ที่หยุดอยู่บนท้องฟ้า,ขณะที่จดจ้องมองลงไปด้านล่างสัมผัสเทวะที่กวาดออกไปรอบๆ,หากแต่ไม่สามารถค้นพ้นแม้แต่สิ่งมีชีวิตใดๆได้.
"ที่นี่รึ?"จินเผิงที่เผยท่าทางสงสัย.
จงซานที่ไม่ตอบ,ทว่าจะจ้องมองลงไปใต้หุบเขา.
"หยวนซือ,ลิขิตของเจ้าหมดสิ้นแล้ว,ซ่อนตัวไปก็เปล่าประโยชน์!"จงซานที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
"วูซซซซ!"
ฝ่ายตรงข้าม,บนอากาศที่ว่างเปล่ากำลังหมุนวน,ก่อนที่จะค่อนๆสลายหายไป,เผยร่างหยวนซือออกมา.
หยวนซือที่ก่อนหน้านี้ได้รับบาดเจ็บหนักจากากรโจมตีของหงจวิน,ในเวลานี้กลับฟื้นฟูกลับมาแล้ว,อย่างน้อยก็ไม่มีบาดแผลด้านนอก,ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น,เพียงแต่ว่าใบหน้าของหยวนซือเวลานี้ที่ขาวซีด.
"จงซาน,เจ้าหาข้าพบได้อย่างไรกัน?"หยวนซือที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้ามีวิธีของข้า!"จงซานที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
ในเวลาเดียวกันนั้น,จงซานที่โบกมือ,ทุกคนที่เข้าล้อมกรอบอย่างรวดเร็ว.
หยวนซือที่เห็นคนของจงซานที่เข้าล้อม,ในเวลานี้หาได้หวาดกลัวความตาย,หนำซ้ำยังเผยยิ้มและเริ่มหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
...........................!”
หยวนซือที่เงยหน้ามองท้องฟ้าพร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดังสนั่น,เขาที่เผยยิ้มอย่างวีระบุรุษ,ขณะถอนหายใจยาว,จากนั้นก็กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม,"ขอบคุณ!"
"เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า,ในอดีตเจ้าคือปราชญ์เทพที่แข็งแกร่ง,ในเวลานี้,เจ้ายังคงได้รับความเคารพอยู่เช่นเดิม,สงครามครั้งสุดท้าย,พวกเราจะลงมือเต็มกำลัง!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"หลายปีมานี้ภายในธวัช,ข้ารับรู้จากเซอคง,ว่าเจ้านั้นคือหนึ่งคนที่ร้ายกาจและทะเยอทะยาน,ข้าหยวนซือเป็นคนที่ตรงไปตรงมาก,จะตาย,ก็ขอตายในการต่อสู้,จะร่วงหล่นจากสวรรค์ก็ต้องเกิดจากการต่อสู้,มันดีกว่ารอให้หมดอายุไขแล้วตกตายไป!"หยวนซือที่คำรามออกมาเสียงดัง.
จงซานที่โบกมือ,เหล่าเสนาธิการของเขาที่เคลื่อนไหว,ปราณกระบี่ของเจี้ยนอ้าวที่ถูกปลดปล่อยออกไปยังทิศทางของหยวนซือทันที.
"ตูมมมม!"
หยวนซือที่ลอยออกไป,เสื้อฟ้าที่ขาดวิ่น.
ง้าวของจินเผิงที่สับลงไป.
"ตูมมมม!"
หยวนซือที่ป้องกันง้าวไว้ได้,ทว่าร่างกายของเขาก็ลอยออกไปเช่นกัน.
จินเผิงที่จ้องมองด้วยความไม่อยากเชื่อ.ง้าวฟางเทียนฮวาจีของ,ทรงพลังเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
เต้าเหรินถูที่ลงมือ,โจมตีไปยังหยวนซือสุดแรง.
โหยวซานที่ลงมือ,โหยวสุ่ยที่ลงมือ,โหยวฉวนเองก็เช่นกัน,เหล่าเซียนบรรพชนเองก็เช่นกัน,พวกเขาที่โจมตีไปยังหยวนซือที่ดูเหมือนว่ากำลังอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่,ลอยไปมา.
ทว่าจงซานเข้าใจหยวนซือนั้นไม่ใช่อ่อนแออย่างแน่นอน,ในเวลานี้,หยวนซือต้องการรับรู้ความรู้สึกเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย,ตัวเขาจึงต้องจ่ายออกไปด้วยราคาที่สูงออกมา.
จงซานที่เห็นหยวนซือรับการโจมตีไปมานั้น.
เป็นเหมือนกับระลึกถึงการต่อสุ้.
ลิขิตที่ได้หายไปทั้งหมด,เขากำลังจะสูญเสียตัวตนจากโลกใบนี้แล้ว,แม้แต่ไม่มีโอกาสจุติกลับมาอีกครั้ง,การเคลื่อนไหวสุดท้าย,เป็นความปรารถนาที่ยังเหลืออยู่,ชั่วชีวิตที่เขาไล่ตาม,คือการต่อสู้,เขาต้องนำชีวิตเขาไปเสี่ยงตายรับรู้ความรู้สึกของการต่อสู้,เพราะเมื่อเขาตายลง,ความเพลิดเพลินจากการต่อสู้จะไม่สามารถมีได้อีกแล้ว.
ตอนนี้,ดูเหมือนว่าเขาจะลืมความตายแล้ว,หยวนซือต้องการพ่ายแพ้ในการต่อสู้รึ?,ไม่,เขาไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว,ดูเหมือนว่าเวลานี้,โลหิตทั่วร่างของเขากำลังหลั่งไหล
พลุ้งพล่าน,ความรู้สึกนี้,นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้รับ,หยวนซือในเวลานี้ไม่ได้หวั่นเกรงต่อความตาย,เพราะว่าเขารู้,ลิขิตได้หายไปทั้งหมดแล้ว,เขาไร้ซึ่งอนาคต,เขาจำเป็นต้องทิ้งชื่อเอาไว้,ต้องการเพลิดเพลินครั้งสุดท้าย,อย่างน้อยชีวิตที่เหลืออยู่นี้จะได้ไม่เสียใจ.
เซิ่งกงเป้า,โหยวหลาน,โหยวจิงซิน,หวนจีและจื่อหยางจิงหงที่ไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้.
"เซิ่งหวังจง,ข้าต้องการ,"
โหยวจิงซินที่เอ่ยออกมาในทันที.
โหยวจิงซินจ้องมองไปยังหยวนซือที่ถูกเซียนโบราณโจมตีกระหน่ำซ้ายขวา,โหยวจิงซินจึงคิดแก้แค้น,หยวนซือก่อนหน้าได้ทำให้เขาต้องได้รับความอับอาย,โหยวจิงซินจึงคิดต้องการเอาคืนนับร้อยเท่า.
จงซานที่จ้องมองโหยวจิงซินด้วยความเย็นชา,ไม่ให้ความสนใจเขาแม้แต่น้อย.
เซิ่งกงเป้าที่อยู่ข้างๆส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"เจ้าต้องการสร้างความอับอายให้เขาอย่างงั้นรึ?"
"ใช่,ก่อนหน้านี้เขาได้ทำลายวิหารโหยวหลานของข้า,ข้าต้องการ...!"โหยวจิงซินที่ดวงตาเป็นประกาย.
"ชิ!"เซิ่งกงเป้าที่แค่นเสียงกล่าวขัดโหยวจิงซินทันที.
"?"โหยวจิงซินที่ตกใจเล็กน้อย.
"เจ้าไม่คู่ควร!"เซิ่งกงเป้าที่แค่นเสียงเย็นชา.
ไม่ว่าอย่างไรหยวนซือ,สำหรับเซิ่งกงเป้าแล้ว,เขาคืออาจารย์ในนามของเขา,ในเวลานี้,เซิ่งกงเป้าที่ไม่เข้าร่วม,เพราะไม่ต้องการสร้างความอับอายให้กับหยวนซือ.
ใบหน้าของโหยวจิงซินที่บิดเบี้ยว,ทว่าโหยวหลานที่หยุดบุตรชายของตัวเองเอาไว้,ส่ายหน้าไปมาไม่ให้เขาเข้าไปยุ่ง.
"อ๊ากกกก!”
ที่ไกลออกไป,หยวนซือที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าคำรามออกมาเสียงดัง.
พลังมากมายที่ระเบิดออกมา,กระแทกทุกคนออกไป.
พลังที่ทรงพลังแข็งแกร่ง,แม้แต่เจี้ยนอ้าวและหวังคูยังถูกผลักออกมา,เซียนเซิงซือที่ถอยออกมา,เหล่าเซียนโบราณเองก็ถอยออกมาเช่นกัน.
"จงซาน!"หยวนซือที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
จงซานที่สูดหายใจลึก,ตั้งท่าเตรียมพร้อม,ร่างกายของเขามีเสียงมังกรคำรามออกมา.
เทียนไมหนึ่งเส้นและเทียนเต๋าร้อยสายปรากฏขึ้นรอบๆร่างกายของเขาในทันที.
"แยกสวรรค์กระบวนท่าที่สาม,เทียนเต๋าเหอปิง!"จงซานที่คำรามออกมาเสียงดัง.
หยวนซือที่ระเบิดพลังรวมต้าเต๋าของเขาฟาดตรงไปยังจงซานเช่นกัน.
"ตูมมมมมมมมมม!”
ห้วงมิติที่สั่นไหวไปมาอย่างบ้าคลั่ง.
พลังที่แข็งแกร่งสองสายเข้าปะทะกันท้องฟ้าเหมือนจะถล่มเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว.
ร่างกายทั่วร่างของหยวนซือเวลานี้,มีรอยร้าวเต็มไปหมด,จงซานที่อยู่ตรงข้ามเขา,ฝ่ามือของทั้งสองที่เข้าไปทะกัน.
ร่างกายของหยวนซือแตกร้าวมากขึ้นและก็มากขึ้น,แม้แต่มีเศษส่วนบางชิ้นที่ล่วงหล่นออกมา,แตกกระจายและสลายหายไป.
"ยกเว้นหงจวิน,ข้าไม่เคยขอบคุณใคร,เจ้าคือคนที่สอง,ขอบคุณ!"เสียงของหยวนซือที่เอ่ยขณะร่างกายของเขาที่จางลงเรื่อยๆ.
"เจ้าคู่ควรให้ข้าให้ความเคารพ!"จงซานพยักหน้ารับ.
แม้นว่าก่อนหน้านี้,จะเคยต่อสู้,แม้จะมีแผนการที่ใช้ออกมาต่อกัน,แม้ว่าจะต่อสู้ทำร้ายกันด้วยความพูด,ทว่าใครบางคน,ไม่ว่าอย่างไร,ก็ทรงเกียรติ,มีเกียรติให้เคารพตลอดกาล.
"นับตั้งแต่ข้าฟื้นขึ้นมา,ข้ารู้สึกธวัชผ่านกู๋นั้นเปลี่ยนไป,ทว่าข้าก็หาไม่พอ,จวบจนถึงก่อนหน้านี้,ข้ารู้สึกแปลกประหลาด,ทำไมเจ้าถึงหาข้าพบ,จนกระทั่งตอนนี้,ข้าเข้าใจแล้ว,ในธวัชผ่านกู๋นั้นมีคนคอยติดต่อบอกเจ้า."หยวนซือที่เผยยิ้มที่แทบหายไปแล้ว.
"เป็นภรรยาข้า!"จงซานพยักหน้ารับ,ในเวลานี้ไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไปแล้ว.
ภรรยา,ท้ายที่สุดหยวนซือก็เข้าใจได้.
หยวนซือที่เผยยิ้มอย่างขมขื่น,ก่อนที่จะใช้วิชาลับบางอย่างชี้ตรงไปยังธวัชผ่านกู๋.
"ครืนนนนน!"
บนธวัชผ่านกู๋,ผนึกที่มีอยู่ราวกับว่าแตกสลายไปในทันที,ผ่านกู่ที่ลอยขึ้นพร้อมกับส่งหมอกควันมากมายไหลออกมา.
"นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ข้าทำให้เจ้าได้!"หยวนซือเอ่ย.
จากนั้น,ร่างของหยวนซือก็สลายกลายเป็นผุยผง,และถูกลมพัดกระจายหายไป,หยวนซือเทียนจุ้น,หนึ่งในปราชญ์เทพในอดีต,ลิขิตหายไปทั้งหมด,สลายกลายเป็นความว่างเปล่า,แม้แต่ศพก็สลายหายไปอย่างสิ้นเชิง.
ที่ไกลออกไป,เจี้ยนอ้าวและคนอื่นที่ได้แต่เงียบ,
หลายคนเข้าใจความหมาย,ของการต่อสู้ของหยวนซือเทียนจุ้น,เขาที่แข็งแกร่งเหนือล้ำ,กับยอมรับการโจมตีของพวกเขา,ทุกคนได้แต่เงียบ,พวกเขาที่รับรู้ทำให้สามารถมองเห็นอะไรบางอย่างที่ลึกล้ำอย่างช่วยไม่ได้.
การต่อสู้นี้ไม่ได้เพื่อหาผู้แพ้ผู้ชนะ,ต้องไม่ลืมว่าการคำรามครั้งสุดท้ายของหยวนซือสามารถผลักทุกคนออกมาได้ในทันที,เขาที่สามารถสังหารเซียนโบราณให้ตายในทันที,แต่หยวนซือไม่ทำ,ทว่าเขายังคงปล่อยให้ทุกคนโจมตีเข้ามาราวกับว่าไร้ทางเลือก.
ในเวลานี้ทุกคนที่สูดหายใจลึกล้ำ,บางคนที่ตระหนักได้ถึงคำว่า,ลิขิต,สองคำที่ลึกล้ำ! ถึงแม้นว่าจะเป็นอดีตปราชญ์เทพ,ทว่าก็ยังต้องอยู่ใต้คำว่าลิขิต.
ลิขิตสองคำ,ที่บีบรัดฝังลึกลงในหัวใจของพวกเขาจนแทบหายใจไม่ออก.
ในเวลานี้,หลายคนที่ได้โค้งคำนับให้กับหยวนซือ,การโค้งคำนับไม่ได้ชื่นชมในความแข็งแกร่งของเขา,ทว่าการแสดงสุดท้ายของเขา,ทำให้ทุกคนได้รับทราบถึงความลึกล้ำของคำว่าลิขิต.
จงซานที่จ้องมองหยวนซือหายไป,พร้อมกับถอนหายใจเล็กน้อย,จงซานเข้าใจดี,บางทีอาจจะมากกว่าทุกคน,เมื่อครั้งเป็นปุถุชน,เมื่อเขามีอายุ
80 ปี,ชีวิตของเขาที่ไม่สามารถหาหนทางเข้าสำนักเซียนได้,เขาที่คิดว่ามันใกล้จบสิ้นแล้ว,ในเวลานั้นจงซานเองก็โหยหารสชาติเช่นนี้ก่อนที่จะจากไปเช่นกัน.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,ก่อนที่จะหยุดคิดเรื่องดังกล่าว,ขณะที่จ้องมองขึ้นไปยังหมอกสีเทาที่แผ่ออกมาจากธวัชผ่านกู๋,ด้านในนั้นมีคนสำคัญที่สุดที่จงซานรออยู่.
Chapter 1225 Genesis falls from the sky
元始殒落
หยวนซือร่วงหล่นจากสวรรค์.
เป็นจงซานตั้งแต่ต้นก็คาดเดาไว้แล้วว่าจะจบเช่นนี้.
หงจวินไม่ได้ไล่ตามหยวนซือ,ต้องไม่ลืมว่าพวกเขาครั้งหนึ่งเคยเป็นศิษย์อาจารย์,ทว่าหงจวินไม่คิดที่จะยื่นมือช่วยเหลือ,ลิขิตหมดแล้ว,จะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย.
หยวนซือที่ใช้พลังของธวัชหยวนซือหลบหน,ผู้ฝึกตนมากมายกำลังกระจายกันหากหยวนซือเทียนจุ้น.
ไม่ใช่ต้องการเขา,แต่เพราะของวิเศษในมือของเขาต่างหาก,ธวัชหยวนซือ,ของวิเศษเมื่อแสนปีที่แล้ว,อีกนามหนึ่ง,หยวนซือได้เอ่ยก่อนหน้านี้,ธวัชผ่านกู๋!"
ผ่านกู๋?
บางคนเคยได้ยิน,หลายคนไม่เคยได้ยิน,ทว่านั่นหาได้สำคัญ,ธวัชผ่านกูที่หยวนซือสามารถใช้หนีจากหงจวินได้นั้น,ต้องเป็นของวิเศษที่ทรงพลังอย่างชัดเจน.
ม่อจื่อในเวลานี้เองก็เร่งรีบพุ่งออกไปเพื่อค้นหาด้วยเช่นกัน.
ทุกๆคนที่ต้องการธวัชหยวนซือ,แน่นอน,จะต้องมีคนพบสักคน,หงจวินล่ะ,หงจวินที่ดูเหมือนว่าจะแปลกประหลาดไปสักนิด,เพราะว่าหงจวินฉลาดหลักแหลม,ควรจะรู้อยู่แล้วว่าหยวนซือฟื้นคืนชีพ,รับรู้ตั้งแต่แรก,หงจวินที่อยู่ในตำหนักไป๋โหยวซึ่งไม่ไกลจากที่หยวนซือคืนชีพ,ไม่รู้ว่าทำไมหงจวินถึงได้ไม่ค่อยสนใจหยวนซือนัก,ไม่สนแม้แต่ธวัชผ่านกู๋,และยังไม่สนใจตำหนักจื่อเซียวอีกด้วย.
หากไม่เพราะว่าหยวนซือคิดจะทำลายผนึกตำหนักจื่อเซียวด้วยพลัง,บางที่หงจวินคงจะไม่ลงมือ.
หงจวินคิดอะไรอยู่?
ตลอดเส้นทาง,จงซานที่พยายามคาดเดาความคิดของหงจวิน.
ความคิดของหงจวินที่ดูแปลกประหลาด,เขาต้องการทำอะไร?
เขาไม่ได้ต้องการตำแหน่งปราชญ์เทพโลกใบใหญ่,จงซานเชื่อว่าด้วยความสามารถของหงจวินนั้นไม่ยากที่จะนำตำแหน่งปราชญ์เทพกลับมา,หรือบางที่ฃพลังที่มีเมื่อครั้งเป็นปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง,ยังไม่กลับคืนมา.
หงจวินเองเวลานี้ก็ไม่ได้ก้าวเดินไปบนเส้นทางเดิม,และยังไม่ต้องการเป็นเทียนตี้ด้วย.
หงจวินต้องการอะไร? เขามีแผนอันใด?
เขาอาศัยอยู่ในตำหนักไป่โหยว,และผนึกตัวเองลงบนศพอย่างงั้นรึ?
หงจวินต้องการซ่อนตัวรึ? ไม่น่าจะเป็นเช่นนั้น.
หงจวินมีแผนการอะไรอยู่?
จงซานที่ครุ่นคิดแต่ก็ยากที่จะคาดเดาความคิดของหงจวินได้,จงซานรู้ว่าแผนการของหงจวินนั้นต้องสั่นคลอนสวรรค์,แผนการที่ไม่ได้ด้อยไปกว่าก่อนหน้านี้เลย,บางที่อาจจะไม่ได้ด้อยกว่าการกลายเป็นเทียนตี้เลยก็ได้.
ท่าทางของหยวนซือก่อนหน้านี้ด้วย,แม้นว่าจะไม่สามารถยืนยันได้ว่าหยวนซือต้องการกล่าวสิ่งใด,ทว่าหงจวินที่ราวกับว่ากำลังทำอะไรอยู่,แต่ก็ไม่สามารถบอกได้อย่างถูกต้องเช่นกันว่าหงจวินต้องการทำอะไร.
ความคิดของหงจวินนั้น,ยากที่จะมีใครคาดเดาได้.
จงซานที่ได้แต่เงียบ,นำทุกคนบินไป,ทุกคนแม้นว่าจะยังสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา.
"จงซาน,เจ้ารู้ว่าหยวนซือจะไปที่ใหนจริงๆรึ?"เจี้ยนอ้าวที่จ้องมองจงซานด้วยความสงสัย.
"จะถึงแล้ว!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
จากนั้น,ทุกคนก็มาถึงหุบเขาแห่งหนึ่ง.
คนกลุ่มใหญ่ที่หยุดอยู่บนท้องฟ้า,ขณะที่จดจ้องมองลงไปด้านล่างสัมผัสเทวะที่กวาดออกไปรอบๆ,หากแต่ไม่สามารถค้นพ้นแม้แต่สิ่งมีชีวิตใดๆได้.
"ที่นี่รึ?"จินเผิงที่เผยท่าทางสงสัย.
จงซานที่ไม่ตอบ,ทว่าจะจ้องมองลงไปใต้หุบเขา.
"หยวนซือ,ลิขิตของเจ้าหมดสิ้นแล้ว,ซ่อนตัวไปก็เปล่าประโยชน์!"จงซานที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
"วูซซซซ!"
ฝ่ายตรงข้าม,บนอากาศที่ว่างเปล่ากำลังหมุนวน,ก่อนที่จะค่อนๆสลายหายไป,เผยร่างหยวนซือออกมา.
หยวนซือที่ก่อนหน้านี้ได้รับบาดเจ็บหนักจากากรโจมตีของหงจวิน,ในเวลานี้กลับฟื้นฟูกลับมาแล้ว,อย่างน้อยก็ไม่มีบาดแผลด้านนอก,ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น,เพียงแต่ว่าใบหน้าของหยวนซือเวลานี้ที่ขาวซีด.
"จงซาน,เจ้าหาข้าพบได้อย่างไรกัน?"หยวนซือที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้ามีวิธีของข้า!"จงซานที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
ในเวลาเดียวกันนั้น,จงซานที่โบกมือ,ทุกคนที่เข้าล้อมกรอบอย่างรวดเร็ว.
หยวนซือที่เห็นคนของจงซานที่เข้าล้อม,ในเวลานี้หาได้หวาดกลัวความตาย,หนำซ้ำยังเผยยิ้มและเริ่มหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
...........................!”
หยวนซือที่เงยหน้ามองท้องฟ้าพร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดังสนั่น,เขาที่เผยยิ้มอย่างวีระบุรุษ,ขณะถอนหายใจยาว,จากนั้นก็กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม,"ขอบคุณ!"
"เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า,ในอดีตเจ้าคือปราชญ์เทพที่แข็งแกร่ง,ในเวลานี้,เจ้ายังคงได้รับความเคารพอยู่เช่นเดิม,สงครามครั้งสุดท้าย,พวกเราจะลงมือเต็มกำลัง!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"หลายปีมานี้ภายในธวัช,ข้ารับรู้จากเซอคง,ว่าเจ้านั้นคือหนึ่งคนที่ร้ายกาจและทะเยอทะยาน,ข้าหยวนซือเป็นคนที่ตรงไปตรงมาก,จะตาย,ก็ขอตายในการต่อสู้,จะร่วงหล่นจากสวรรค์ก็ต้องเกิดจากการต่อสู้,มันดีกว่ารอให้หมดอายุไขแล้วตกตายไป!"หยวนซือที่คำรามออกมาเสียงดัง.
จงซานที่โบกมือ,เหล่าเสนาธิการของเขาที่เคลื่อนไหว,ปราณกระบี่ของเจี้ยนอ้าวที่ถูกปลดปล่อยออกไปยังทิศทางของหยวนซือทันที.
"ตูมมมม!"
หยวนซือที่ลอยออกไป,เสื้อฟ้าที่ขาดวิ่น.
ง้าวของจินเผิงที่สับลงไป.
"ตูมมมม!"
หยวนซือที่ป้องกันง้าวไว้ได้,ทว่าร่างกายของเขาก็ลอยออกไปเช่นกัน.
จินเผิงที่จ้องมองด้วยความไม่อยากเชื่อ.ง้าวฟางเทียนฮวาจีของ,ทรงพลังเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
เต้าเหรินถูที่ลงมือ,โจมตีไปยังหยวนซือสุดแรง.
โหยวซานที่ลงมือ,โหยวสุ่ยที่ลงมือ,โหยวฉวนเองก็เช่นกัน,เหล่าเซียนบรรพชนเองก็เช่นกัน,พวกเขาที่โจมตีไปยังหยวนซือที่ดูเหมือนว่ากำลังอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่,ลอยไปมา.
ทว่าจงซานเข้าใจหยวนซือนั้นไม่ใช่อ่อนแออย่างแน่นอน,ในเวลานี้,หยวนซือต้องการรับรู้ความรู้สึกเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย,ตัวเขาจึงต้องจ่ายออกไปด้วยราคาที่สูงออกมา.
จงซานที่เห็นหยวนซือรับการโจมตีไปมานั้น.
เป็นเหมือนกับระลึกถึงการต่อสุ้.
ลิขิตที่ได้หายไปทั้งหมด,เขากำลังจะสูญเสียตัวตนจากโลกใบนี้แล้ว,แม้แต่ไม่มีโอกาสจุติกลับมาอีกครั้ง,การเคลื่อนไหวสุดท้าย,เป็นความปรารถนาที่ยังเหลืออยู่,ชั่วชีวิตที่เขาไล่ตาม,คือการต่อสู้,เขาต้องนำชีวิตเขาไปเสี่ยงตายรับรู้ความรู้สึกของการต่อสู้,เพราะเมื่อเขาตายลง,ความเพลิดเพลินจากการต่อสู้จะไม่สามารถมีได้อีกแล้ว.
ตอนนี้,ดูเหมือนว่าเขาจะลืมความตายแล้ว,หยวนซือต้องการพ่ายแพ้ในการต่อสู้รึ?,ไม่,เขาไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว,ดูเหมือนว่าเวลานี้,โลหิตทั่วร่างของเขากำลังหลั่งไหล
พลุ้งพล่าน,ความรู้สึกนี้,นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้รับ,หยวนซือในเวลานี้ไม่ได้หวั่นเกรงต่อความตาย,เพราะว่าเขารู้,ลิขิตได้หายไปทั้งหมดแล้ว,เขาไร้ซึ่งอนาคต,เขาจำเป็นต้องทิ้งชื่อเอาไว้,ต้องการเพลิดเพลินครั้งสุดท้าย,อย่างน้อยชีวิตที่เหลืออยู่นี้จะได้ไม่เสียใจ.
เซิ่งกงเป้า,โหยวหลาน,โหยวจิงซิน,หวนจีและจื่อหยางจิงหงที่ไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้.
"เซิ่งหวังจง,ข้าต้องการ,"
โหยวจิงซินที่เอ่ยออกมาในทันที.
โหยวจิงซินจ้องมองไปยังหยวนซือที่ถูกเซียนโบราณโจมตีกระหน่ำซ้ายขวา,โหยวจิงซินจึงคิดแก้แค้น,หยวนซือก่อนหน้าได้ทำให้เขาต้องได้รับความอับอาย,โหยวจิงซินจึงคิดต้องการเอาคืนนับร้อยเท่า.
จงซานที่จ้องมองโหยวจิงซินด้วยความเย็นชา,ไม่ให้ความสนใจเขาแม้แต่น้อย.
เซิ่งกงเป้าที่อยู่ข้างๆส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"เจ้าต้องการสร้างความอับอายให้เขาอย่างงั้นรึ?"
"ใช่,ก่อนหน้านี้เขาได้ทำลายวิหารโหยวหลานของข้า,ข้าต้องการ...!"โหยวจิงซินที่ดวงตาเป็นประกาย.
"ชิ!"เซิ่งกงเป้าที่แค่นเสียงกล่าวขัดโหยวจิงซินทันที.
"?"โหยวจิงซินที่ตกใจเล็กน้อย.
"เจ้าไม่คู่ควร!"เซิ่งกงเป้าที่แค่นเสียงเย็นชา.
ไม่ว่าอย่างไรหยวนซือ,สำหรับเซิ่งกงเป้าแล้ว,เขาคืออาจารย์ในนามของเขา,ในเวลานี้,เซิ่งกงเป้าที่ไม่เข้าร่วม,เพราะไม่ต้องการสร้างความอับอายให้กับหยวนซือ.
ใบหน้าของโหยวจิงซินที่บิดเบี้ยว,ทว่าโหยวหลานที่หยุดบุตรชายของตัวเองเอาไว้,ส่ายหน้าไปมาไม่ให้เขาเข้าไปยุ่ง.
"อ๊ากกกก!”
ที่ไกลออกไป,หยวนซือที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าคำรามออกมาเสียงดัง.
พลังมากมายที่ระเบิดออกมา,กระแทกทุกคนออกไป.
พลังที่ทรงพลังแข็งแกร่ง,แม้แต่เจี้ยนอ้าวและหวังคูยังถูกผลักออกมา,เซียนเซิงซือที่ถอยออกมา,เหล่าเซียนโบราณเองก็ถอยออกมาเช่นกัน.
"จงซาน!"หยวนซือที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
จงซานที่สูดหายใจลึก,ตั้งท่าเตรียมพร้อม,ร่างกายของเขามีเสียงมังกรคำรามออกมา.
เทียนไมหนึ่งเส้นและเทียนเต๋าร้อยสายปรากฏขึ้นรอบๆร่างกายของเขาในทันที.
"แยกสวรรค์กระบวนท่าที่สาม,เทียนเต๋าเหอปิง!"จงซานที่คำรามออกมาเสียงดัง.
หยวนซือที่ระเบิดพลังรวมต้าเต๋าของเขาฟาดตรงไปยังจงซานเช่นกัน.
"ตูมมมมมมมมมม!”
ห้วงมิติที่สั่นไหวไปมาอย่างบ้าคลั่ง.
พลังที่แข็งแกร่งสองสายเข้าปะทะกันท้องฟ้าเหมือนจะถล่มเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว.
ร่างกายทั่วร่างของหยวนซือเวลานี้,มีรอยร้าวเต็มไปหมด,จงซานที่อยู่ตรงข้ามเขา,ฝ่ามือของทั้งสองที่เข้าไปทะกัน.
ร่างกายของหยวนซือแตกร้าวมากขึ้นและก็มากขึ้น,แม้แต่มีเศษส่วนบางชิ้นที่ล่วงหล่นออกมา,แตกกระจายและสลายหายไป.
"ยกเว้นหงจวิน,ข้าไม่เคยขอบคุณใคร,เจ้าคือคนที่สอง,ขอบคุณ!"เสียงของหยวนซือที่เอ่ยขณะร่างกายของเขาที่จางลงเรื่อยๆ.
"เจ้าคู่ควรให้ข้าให้ความเคารพ!"จงซานพยักหน้ารับ.
แม้นว่าก่อนหน้านี้,จะเคยต่อสู้,แม้จะมีแผนการที่ใช้ออกมาต่อกัน,แม้ว่าจะต่อสู้ทำร้ายกันด้วยความพูด,ทว่าใครบางคน,ไม่ว่าอย่างไร,ก็ทรงเกียรติ,มีเกียรติให้เคารพตลอดกาล.
"นับตั้งแต่ข้าฟื้นขึ้นมา,ข้ารู้สึกธวัชผ่านกู๋นั้นเปลี่ยนไป,ทว่าข้าก็หาไม่พอ,จวบจนถึงก่อนหน้านี้,ข้ารู้สึกแปลกประหลาด,ทำไมเจ้าถึงหาข้าพบ,จนกระทั่งตอนนี้,ข้าเข้าใจแล้ว,ในธวัชผ่านกู๋นั้นมีคนคอยติดต่อบอกเจ้า."หยวนซือที่เผยยิ้มที่แทบหายไปแล้ว.
"เป็นภรรยาข้า!"จงซานพยักหน้ารับ,ในเวลานี้ไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไปแล้ว.
ภรรยา,ท้ายที่สุดหยวนซือก็เข้าใจได้.
หยวนซือที่เผยยิ้มอย่างขมขื่น,ก่อนที่จะใช้วิชาลับบางอย่างชี้ตรงไปยังธวัชผ่านกู๋.
"ครืนนนนน!"
บนธวัชผ่านกู๋,ผนึกที่มีอยู่ราวกับว่าแตกสลายไปในทันที,ผ่านกู่ที่ลอยขึ้นพร้อมกับส่งหมอกควันมากมายไหลออกมา.
"นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ข้าทำให้เจ้าได้!"หยวนซือเอ่ย.
จากนั้น,ร่างของหยวนซือก็สลายกลายเป็นผุยผง,และถูกลมพัดกระจายหายไป,หยวนซือเทียนจุ้น,หนึ่งในปราชญ์เทพในอดีต,ลิขิตหายไปทั้งหมด,สลายกลายเป็นความว่างเปล่า,แม้แต่ศพก็สลายหายไปอย่างสิ้นเชิง.
ที่ไกลออกไป,เจี้ยนอ้าวและคนอื่นที่ได้แต่เงียบ,
หลายคนเข้าใจความหมาย,ของการต่อสู้ของหยวนซือเทียนจุ้น,เขาที่แข็งแกร่งเหนือล้ำ,กับยอมรับการโจมตีของพวกเขา,ทุกคนได้แต่เงียบ,พวกเขาที่รับรู้ทำให้สามารถมองเห็นอะไรบางอย่างที่ลึกล้ำอย่างช่วยไม่ได้.
การต่อสู้นี้ไม่ได้เพื่อหาผู้แพ้ผู้ชนะ,ต้องไม่ลืมว่าการคำรามครั้งสุดท้ายของหยวนซือสามารถผลักทุกคนออกมาได้ในทันที,เขาที่สามารถสังหารเซียนโบราณให้ตายในทันที,แต่หยวนซือไม่ทำ,ทว่าเขายังคงปล่อยให้ทุกคนโจมตีเข้ามาราวกับว่าไร้ทางเลือก.
ในเวลานี้ทุกคนที่สูดหายใจลึกล้ำ,บางคนที่ตระหนักได้ถึงคำว่า,ลิขิต,สองคำที่ลึกล้ำ! ถึงแม้นว่าจะเป็นอดีตปราชญ์เทพ,ทว่าก็ยังต้องอยู่ใต้คำว่าลิขิต.
ลิขิตสองคำ,ที่บีบรัดฝังลึกลงในหัวใจของพวกเขาจนแทบหายใจไม่ออก.
ในเวลานี้,หลายคนที่ได้โค้งคำนับให้กับหยวนซือ,การโค้งคำนับไม่ได้ชื่นชมในความแข็งแกร่งของเขา,ทว่าการแสดงสุดท้ายของเขา,ทำให้ทุกคนได้รับทราบถึงความลึกล้ำของคำว่าลิขิต.
จงซานที่จ้องมองหยวนซือหายไป,พร้อมกับถอนหายใจเล็กน้อย,จงซานเข้าใจดี,บางทีอาจจะมากกว่าทุกคน,เมื่อครั้งเป็นปุถุชน,เมื่อเขามีอายุ
80 ปี,ชีวิตของเขาที่ไม่สามารถหาหนทางเข้าสำนักเซียนได้,เขาที่คิดว่ามันใกล้จบสิ้นแล้ว,ในเวลานั้นจงซานเองก็โหยหารสชาติเช่นนี้ก่อนที่จะจากไปเช่นกัน.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,ก่อนที่จะหยุดคิดเรื่องดังกล่าว,ขณะที่จ้องมองขึ้นไปยังหมอกสีเทาที่แผ่ออกมาจากธวัชผ่านกู๋,ด้านในนั้นมีคนสำคัญที่สุดที่จงซานรออยู่.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น