Immortality Chapter 1204 Seeks a boundary
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1204 เชื่อมดินแดน.
Chapter 1204 Seeks a boundary
谋一疆
เชื่อมดินแดน.
ภพหยิน,เขตแดนจวงหลุน,เมืองซ่าง.
ร่างแยกจงซานในห้องอักษร.
อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิงและขุนนางคนอื่นๆ,กำลังพูดคุยปรึกษาในการค้นหาอะไรบางอย่างอยู่.
"เรียนเซิ่งหวัง,ผู้บัญชาการจินอี้เหว่ยขอเข้าพบ!"ที่ด้านนอกห้องอักษรปรากฏเสียงขององค์รักษ์ดังขึ้น.
"ให้เขาเข้ามา!"จงซานที่เอ่ยออกมาเล็กนอ้ย.
"รับด้วยเกล้า!"
อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิงและคนอื่นๆที่หยุดลงก่อนที่จะตั้งแถวเป็นสองแถว.
จากนั้น,หลิวอู๋ซ่างก็เข้ามา.
ตลอดหลายปีผ่านมานี้,จิตใจของหลิวอู๋ซ่างที่เติบโตขึ้นมาก,เขาที่จัดการเรื่องต่างๆด้วยความสุขุม,ไม่มีแม้แต่ข้อผิดพลาด,ขณะที่ก้าวเข้ามาด้านในที่ไม่สามารถบอกได้ว่าทุกข์หรือสุข.
"เฉินหลิวอู๋ซ่าง,คารวะเซิ่งหวัง!"หลิวเอ๋อซ่างที่เอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
"อืม,อู๋ซ่าง,มีเรื่องอันใดได้รับมาเพิ่มอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.
"ครับ,กลุ่มเซียนบรรพชนจุนหมอจื่อไม่ยอมให้ความร่วมมือ,เฉินจึงได้ใช้วิธีการบางอย่าง,ในที่สุดพวกเขาก็ยอมแพ้,และทำตามสิ่งที่เซิ่งหวังร้องขอ,พร้อมกับเขียนจดหมายส่งให้เซิ่งหวังหลุนฮุย(สังสารวัฏ)เฉินคิดว่ายังไม่พอ,จึงให้พวกเขาเขียนออกมาอีกแปดฉบับ,มีความหมายคล้ายๆกัน,ทว่าท่าอารมณ์แตกต่างกัน,ขอให้เซิ่งหวังโปรดตรวจสอบ!"หลิวอู๋ซ่างที่ยื่นจดหมายออกไป.
หลิวอู๋ซ่างที่มอบจดหมายให้กับจงซาน,ทุกคนที่จดจ้องมองหลิวอู๋ซ่างด้วยความประหลาดใจ.
เคยได้ยินมาว่าหลิวอู๋ซ่างที่เป็นผู้คุมทัณฑ์ทรมานที่แข็งแกร่งที่สุด,จนได้รับฉายา,เทพลงทัณฑ์,ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะได้เห็นชื่อเสียงนั่นเข้าแล้ว.
กลุ่มเซียนบรรพชนห้าคนของจิวหมอจื้อ,พวกเขาที่เป็นเซียนบรรพชนที่หยิ่งผยอง,คาดไม่ถึงเลยว่าเพียงเวลาสั้นๆ,กลับยอมจำนนเชื่อฟังหลิวอู๋ซ่างได้,แม้แต่สามารถเขียนจดหมดออกมาได้ถึงแปดฉบับเลยรึ?
ห้าเซียนบรรพชนต้องถูกทรมานอย่างไร,ถึงได้ยอมจำนน,ต่อมือลงทัณฑ์เช่นหลิวอู๋ซ่าง,ที่ดูราวกับไร้ซึ่งความรู้สึก.
"เจ้าคิดว่าอย่างไร!"จงซานที่มอบสารดังกล่าวให้กับอี้เหยี่ยนและคนอื่นๆ.
ทุกคนที่รับไปในทันที,หลังจากอ่านจดหมายดังกล่าวแล้ว,ต่างก็หันหน้าจดจ้องมองไปยังหลิวอู๋ซ่าง,แววตาที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"อันใหนที่พวกเจ้าคิดว่าเหมาะสมที่สุด?"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยรอยิ้ม.
เหล่ากุนซือทั้งหมดที่อ่านจดหมายเรียบร้อยแล้ว,ต่างก็มองหลิวอู๋ซ่างเป็นสายตาเดียวกัน.
ท้ายที่สุดเป็นอี้เหยี่ยนก็กล่าวออกมาว่า,"เฉินคิดว่าจดหมาย
4-5 ฉบับควรจะถูกส่งไปยังเซิ่งหวังหลุนฮุยพร้อมกัน!"
"เฉินเองก็คิดเช่นนั้น!"สุ่ยจิงพยักหน้า.
แล้วคนอื่นๆล่ะ.
หลิวอู๋ซ่างที่เผยท่าทางสงสัยเช่นกัน.
"ทว่า,ท้ายที่สุดทั้งเก้าฉบับก็มีความหมายเหมือนกันไม่ใช่รึ?"หลิวอู๋ซ่างที่แสดงท่าทางสงสัย.
"เซียนเซิงหลิว,ครั้งนี้ต้องรบกวนแล้ว,ทั้งเก้าความหมายนี้,ก็เพื่อที่จะให้เซิ่งหวังหลุนฮุยนั้นตระหนักได้ถึงสถานการณ์ของจุนหมื่อจื่อและคนอื่นๆเท่านั้น!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ถ้าเป็นเช่นนั้น,ข้าจะให้พวกเขาเขียนฉบับอื่นๆออกมาอีกครั้ง!"หลิวอู๋ซ่างที่พยักหน้ารับ.
ฉบับแล้วฉบับเล่า,ฉบับแล้วฉบับเล่า,ฉบับแล้วฉบับเล่า,ฉบับแล้วฉบับเล่า,ฉบับแล้วฉบับเล่า,ฉบับแล้วฉบับเล่า,ถูกเขียนเพื่อนำมาคัดกรอง.
จากตะวันออกไปยังตะวันตก,เหล่ากลุ่มอิทธิพลที่แข็งแกร่งแน่นอนว่าต้องเป็นศาลเทวะต้าเจิ้งอย่างไม่ต้องสงสัย,ทวีปภาคเหนือ
36 ดินแดน,ราชวงศ์ต้าเจิ้งที่ควบคุมหกพื้นที่,ไม่รวมเขตแดนโครงกระดูก.
กับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นาน,ต้าเจิ้งที่กลายเป็นกลุ่มอิทธิพลใหญ่ในทวีปทางเหนือ.
อย่างไรก็ตาม,กลุ่มอิทธิพลใหญ่ที่ไม่ยอมเผยตัวออกมาที่จริงก็ยังมีศาลเทวะหลุนฮุย.
เพราะว่าศาลเทวะหลุนฮุยนั้น,มีปราชญ์เทพคอยดูแลอยู่,เซิ่งหวังหลุนฮุยจึงนับว่าทรงพลังเป็นอย่างมาก,พวกเขามีประวัติความเป็นหมาหลายหมื่นปี,หากมองผิวเผินนั้น,เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้งคงไม่เชื่อแน่,ว่าศาลเทวะหลุนฮุยนั้นมีขนาดใหญ่ขนาดใหญ่ขนาดใหน,นับตั้งแต่พวกเขาตรวจสอบทำให้รับรู้ว่าศาลเทวะหลุนฮุยนั้นทรงพลังจนน่าตกใจ.
ห้องฝึกฝน,เมืองหลวง,ศาลเทวะหลุนฮุย.
เซิ่งหวังหลุนฮุยจุนเทียนเซี่ยที่นำเหล่าเสนาธิการต่างๆยืนล้อมจดจ้องมองแท่นหยกตรงกลาง.
บนแท่นหยกตรงกลางนั้นเป็นแผนที่ของทวีปภาคเหนือ,บนแผนที่เองก็มีจุดสำคัญที่ทำเครื่องหมายไว้เรียบร้อยแล้ว.
จุนเทียนเซี่ยที่กำลังปรึกษาหารือกับเหล่าเสนาธิการ,"เรียนเซิ่งหวัง,ไม่นานมานี้มีสารมาถึง!"ผู้ใต้บังคับบัญชาที่เอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
"จดหมาย? พวกเขาไม่ได้มาพร้อมกันอย่างงั้นรึ?"คิ้วของจุนเทียนเซี่ยขมวดไปมา.
"เซิ่งหวัง,หวังเย่ยังไม่กลับมาเลย,ก่อนหน้านี้ได้นำคนไปยังต้าเจิ้ง,เวลานี้ยังไม่เห็นเลย,พวกเราได้ส่งทหารสังเกตการณ์ออกไป,ทว่าก็ไม่ได้ข้อมูลอะไรกลับมาเช่นกัน!"เสนาธิการคนหนึ่งที่เอ่ยออกมา.
ใบหน้าของจุนเทียนเซี่ยที่เผยท่าทางจริงจัง.
"มีจดหมายมากมายขนาดนี้เลยรึ?
คนส่งล่ะ?"
"ไปแล้ว,มีคนโยนจดหมายเล่านี้เข้ามา,จากนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย!"
จุนเทียนเซี่ยที่รับจดหมายมา,ก่อนที่จะใช้สัมผัสเทวะกวาดไปรอบๆ,ทันใดนั้นก็ปรากฏความโกรธเกรี้ยวขึ้นมาในทันที.
"ปัง!”
ฝ่ามือของจุนเทียนเซี่ยที่ฟาดลงไป,ทำให้แท่นหยกแผนที่หายไป,จดหมาย4-5
ฉบับก็แตกสลายหายไปเช่นกัน.
"สารเลวบัดซบ!"จุนเทียนเซี่ยที่แค่นเสียงเย็นชา.
เสนาธิการคนหนึ่งที่เก็บจดหมายขึ้นมา,ขณะที่กวาดตามอง.
หลังจากที่อ่านจดหมายแล้ว,แทบทุกคนที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยวอัปลักษณ์.
"เซิ่งหวัง,อนาคตต้าเจิ้งจะกลายเป็นกางชิ้นใหญ่!"เสนาธิการคนหนึ่งกล่าว.
"ก็ดี!"จุนเทียนเซี่ยที่แค่นเสียงเย็นชา.
"หวังเย่และสี่องค์รักษ์คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกบังคับเขียนจดหมายเหล่านี้ขึ้นมา."เสนาธิการอีกคนที่จ้องมองจดหมายที่ยังไม่เสียหาย.
"ข้าไม่คิดเลยว่าจะประเมินต้าเจิ้งต่ำเกินไป,เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะที่จะพูดถึงการแก้แค้น,จึงได้ส่งผู้คุ้มกันสี่คนไป,ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถทำร้ายจงซานได้,แต่ก็สามารถหยั่งเชิงได้,ไม่คิดเลยว่าต้าเจิ้งจะลึกล้ำถีงเพียงนี้,หาเซียนบรรพชน,ถูกจับตัวทั้งหมดทั้งที่มีชีวิต?
ไม่มีใครสามารถหนีออกมาได้!"จุนเทียนเซี่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"จงซานช่างโอหังนัก,ถึงกับบอกว่าต้องการเชื่อมดินแดนของพวกเรา."เสนาธิการอีกคนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ดินแดนตะวันออก,ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ยอมปล่อยซะแล้ว!"จุนเทียนเซี่ยงที่ดวงตาเปลี่ยนเป็นเย็นชา.
"เซิ่งหวัง,ทำอย่างไรดี? แม้นว่าสถานที่แห่งนั้นจะเป็นพื้นที่ไม่สำคัญ,ทว่าภูมิประเทศกับค่อนข้างสำคัญ,หากเชื่อมดินแดน,ในอนาคตจะเป็นฐานที่มั่นในการเคลื่อนพลของต้าเจิ้ง,เวลานี้พวกเขาจึงได้เสนอความต้องการมา!"เสนาธิการอีกคนกล่าวด้วยความกังวล.
ข้าราชบริพารในชุดสีขาวอีกคนที่ส่ายหน้าและกล่าวออกมาว่า,"เซิ่งหวัง,เฉินคิดว่าในเวลานี้ไม่ควรเสี่ยง,ดินแดนแห่งนั้นสามารถมอบให้ต้าเจิ้งได้!"
หืม?"เหล่ากุนซือต่างก็จ้องมองชายในชุดสีขาวด้วยความประหลาดใจ,ทว่าก็ไม่มีใครปฏิเสธ,เห็นชัดเจนว่าชายในชุดสีขาวนั้นมีสถานะที่สูงมากในศาลเทวะหลุนฮุย.
"หวังเย่และคนอื่นๆแน่นอนว่าจะต้องได้รับการทรมาน,จนทำให้ต้องแจ้งข่าวนี้ออกมา,ทว่าแน่นอนว่าพวกเขาก็ยังคงมีชีวิตรอด,นั่นก็เพื่อต้องการนำมาแลกเปลี่ยนกับดินแดนของราชวงศ์เราซึ่งจะได้ความลับบางอย่างกลับมาด้วย,นับว่าคุ้มค่าเป็นอย่างมาก,อย่างที่สอง,ห้าคนที่กลับมา,อย่างน้อยพวกเขาก็คือห้าเซียนบรรพชน,ในอดีตข้างหน้าพวกเขาต้องติดค้างและทำงานอย่างหนักเพื่อทดแทน,การแลกเปลี่ยนกับดินแดนก็ไม่ใช่เรื่องเสียงหาย,อย่างที่สาม,ราชวงศ์ของพวกเรานั้นมีอดิทธิอยู่ทางตะตะวันตกของทวีปภาคเหนือ,แตกต่างเป็นอย่างมากกับทางตะวันออก,ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่ดี,ทว่าตอนนี้มีคนรู้เรื่องนี้แล้วยากที่จะควบคุม,นอกจากนี้จงซานจะต้องกระจายข่าวเรื่องนี้ออกไปแน่,พื้นที่ดังกล่าวจะกลายเป็นภาระของพวกเราแน่,สิ่งสำคัญที่สุด,ราชวงศ์ของพวกเรากำลังจะเคลื่อนไหวครั้งใหญ่,ไม่เหมาะสมที่จะก่อให้เกิดปัญหาใดๆขึ้น!"ชายในชุดสีขาวที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
จุนเทียนเซี่ยที่สูดหายใจลึก,ก่อนที่จะกล่าวกับชายในชุดสีขาว,"เซียนเซิงกู่,กล่าวมีเหตุผล,เรื่องนี้มอบให้ท่านจัดการแล้วกัน.
"รับทราบ,เฉินจะเป็นคนหยั่งเชิงต้าเจิ้งเอง,เซิ่งหวังโปรดวางใจ,เฉินจะนำหวังเย่และองค์รักษ์ทั้งสี่กลับมา!"เซียนเซิงกู่ที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ต้องรบกวนเซียนเซิงกู่แล้ว!"จุนเทียนเซี่ยพยักหน้ารับ.
Chapter 1204 Seeks a boundary
谋一疆
เชื่อมดินแดน.
ภพหยิน,เขตแดนจวงหลุน,เมืองซ่าง.
ร่างแยกจงซานในห้องอักษร.
อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิงและขุนนางคนอื่นๆ,กำลังพูดคุยปรึกษาในการค้นหาอะไรบางอย่างอยู่.
"เรียนเซิ่งหวัง,ผู้บัญชาการจินอี้เหว่ยขอเข้าพบ!"ที่ด้านนอกห้องอักษรปรากฏเสียงขององค์รักษ์ดังขึ้น.
"ให้เขาเข้ามา!"จงซานที่เอ่ยออกมาเล็กนอ้ย.
"รับด้วยเกล้า!"
อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิงและคนอื่นๆที่หยุดลงก่อนที่จะตั้งแถวเป็นสองแถว.
จากนั้น,หลิวอู๋ซ่างก็เข้ามา.
ตลอดหลายปีผ่านมานี้,จิตใจของหลิวอู๋ซ่างที่เติบโตขึ้นมาก,เขาที่จัดการเรื่องต่างๆด้วยความสุขุม,ไม่มีแม้แต่ข้อผิดพลาด,ขณะที่ก้าวเข้ามาด้านในที่ไม่สามารถบอกได้ว่าทุกข์หรือสุข.
"เฉินหลิวอู๋ซ่าง,คารวะเซิ่งหวัง!"หลิวเอ๋อซ่างที่เอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
"อืม,อู๋ซ่าง,มีเรื่องอันใดได้รับมาเพิ่มอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.
"ครับ,กลุ่มเซียนบรรพชนจุนหมอจื่อไม่ยอมให้ความร่วมมือ,เฉินจึงได้ใช้วิธีการบางอย่าง,ในที่สุดพวกเขาก็ยอมแพ้,และทำตามสิ่งที่เซิ่งหวังร้องขอ,พร้อมกับเขียนจดหมายส่งให้เซิ่งหวังหลุนฮุย(สังสารวัฏ)เฉินคิดว่ายังไม่พอ,จึงให้พวกเขาเขียนออกมาอีกแปดฉบับ,มีความหมายคล้ายๆกัน,ทว่าท่าอารมณ์แตกต่างกัน,ขอให้เซิ่งหวังโปรดตรวจสอบ!"หลิวอู๋ซ่างที่ยื่นจดหมายออกไป.
หลิวอู๋ซ่างที่มอบจดหมายให้กับจงซาน,ทุกคนที่จดจ้องมองหลิวอู๋ซ่างด้วยความประหลาดใจ.
เคยได้ยินมาว่าหลิวอู๋ซ่างที่เป็นผู้คุมทัณฑ์ทรมานที่แข็งแกร่งที่สุด,จนได้รับฉายา,เทพลงทัณฑ์,ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะได้เห็นชื่อเสียงนั่นเข้าแล้ว.
กลุ่มเซียนบรรพชนห้าคนของจิวหมอจื้อ,พวกเขาที่เป็นเซียนบรรพชนที่หยิ่งผยอง,คาดไม่ถึงเลยว่าเพียงเวลาสั้นๆ,กลับยอมจำนนเชื่อฟังหลิวอู๋ซ่างได้,แม้แต่สามารถเขียนจดหมดออกมาได้ถึงแปดฉบับเลยรึ?
ห้าเซียนบรรพชนต้องถูกทรมานอย่างไร,ถึงได้ยอมจำนน,ต่อมือลงทัณฑ์เช่นหลิวอู๋ซ่าง,ที่ดูราวกับไร้ซึ่งความรู้สึก.
"เจ้าคิดว่าอย่างไร!"จงซานที่มอบสารดังกล่าวให้กับอี้เหยี่ยนและคนอื่นๆ.
ทุกคนที่รับไปในทันที,หลังจากอ่านจดหมายดังกล่าวแล้ว,ต่างก็หันหน้าจดจ้องมองไปยังหลิวอู๋ซ่าง,แววตาที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"อันใหนที่พวกเจ้าคิดว่าเหมาะสมที่สุด?"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยรอยิ้ม.
เหล่ากุนซือทั้งหมดที่อ่านจดหมายเรียบร้อยแล้ว,ต่างก็มองหลิวอู๋ซ่างเป็นสายตาเดียวกัน.
ท้ายที่สุดเป็นอี้เหยี่ยนก็กล่าวออกมาว่า,"เฉินคิดว่าจดหมาย
4-5 ฉบับควรจะถูกส่งไปยังเซิ่งหวังหลุนฮุยพร้อมกัน!"
"เฉินเองก็คิดเช่นนั้น!"สุ่ยจิงพยักหน้า.
แล้วคนอื่นๆล่ะ.
หลิวอู๋ซ่างที่เผยท่าทางสงสัยเช่นกัน.
"ทว่า,ท้ายที่สุดทั้งเก้าฉบับก็มีความหมายเหมือนกันไม่ใช่รึ?"หลิวอู๋ซ่างที่แสดงท่าทางสงสัย.
"เซียนเซิงหลิว,ครั้งนี้ต้องรบกวนแล้ว,ทั้งเก้าความหมายนี้,ก็เพื่อที่จะให้เซิ่งหวังหลุนฮุยนั้นตระหนักได้ถึงสถานการณ์ของจุนหมื่อจื่อและคนอื่นๆเท่านั้น!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ถ้าเป็นเช่นนั้น,ข้าจะให้พวกเขาเขียนฉบับอื่นๆออกมาอีกครั้ง!"หลิวอู๋ซ่างที่พยักหน้ารับ.
ฉบับแล้วฉบับเล่า,ฉบับแล้วฉบับเล่า,ฉบับแล้วฉบับเล่า,ฉบับแล้วฉบับเล่า,ฉบับแล้วฉบับเล่า,ฉบับแล้วฉบับเล่า,ถูกเขียนเพื่อนำมาคัดกรอง.
จากตะวันออกไปยังตะวันตก,เหล่ากลุ่มอิทธิพลที่แข็งแกร่งแน่นอนว่าต้องเป็นศาลเทวะต้าเจิ้งอย่างไม่ต้องสงสัย,ทวีปภาคเหนือ
36 ดินแดน,ราชวงศ์ต้าเจิ้งที่ควบคุมหกพื้นที่,ไม่รวมเขตแดนโครงกระดูก.
กับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นาน,ต้าเจิ้งที่กลายเป็นกลุ่มอิทธิพลใหญ่ในทวีปทางเหนือ.
อย่างไรก็ตาม,กลุ่มอิทธิพลใหญ่ที่ไม่ยอมเผยตัวออกมาที่จริงก็ยังมีศาลเทวะหลุนฮุย.
เพราะว่าศาลเทวะหลุนฮุยนั้น,มีปราชญ์เทพคอยดูแลอยู่,เซิ่งหวังหลุนฮุยจึงนับว่าทรงพลังเป็นอย่างมาก,พวกเขามีประวัติความเป็นหมาหลายหมื่นปี,หากมองผิวเผินนั้น,เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้งคงไม่เชื่อแน่,ว่าศาลเทวะหลุนฮุยนั้นมีขนาดใหญ่ขนาดใหญ่ขนาดใหน,นับตั้งแต่พวกเขาตรวจสอบทำให้รับรู้ว่าศาลเทวะหลุนฮุยนั้นทรงพลังจนน่าตกใจ.
ห้องฝึกฝน,เมืองหลวง,ศาลเทวะหลุนฮุย.
เซิ่งหวังหลุนฮุยจุนเทียนเซี่ยที่นำเหล่าเสนาธิการต่างๆยืนล้อมจดจ้องมองแท่นหยกตรงกลาง.
บนแท่นหยกตรงกลางนั้นเป็นแผนที่ของทวีปภาคเหนือ,บนแผนที่เองก็มีจุดสำคัญที่ทำเครื่องหมายไว้เรียบร้อยแล้ว.
จุนเทียนเซี่ยที่กำลังปรึกษาหารือกับเหล่าเสนาธิการ,"เรียนเซิ่งหวัง,ไม่นานมานี้มีสารมาถึง!"ผู้ใต้บังคับบัญชาที่เอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
"จดหมาย? พวกเขาไม่ได้มาพร้อมกันอย่างงั้นรึ?"คิ้วของจุนเทียนเซี่ยขมวดไปมา.
"เซิ่งหวัง,หวังเย่ยังไม่กลับมาเลย,ก่อนหน้านี้ได้นำคนไปยังต้าเจิ้ง,เวลานี้ยังไม่เห็นเลย,พวกเราได้ส่งทหารสังเกตการณ์ออกไป,ทว่าก็ไม่ได้ข้อมูลอะไรกลับมาเช่นกัน!"เสนาธิการคนหนึ่งที่เอ่ยออกมา.
ใบหน้าของจุนเทียนเซี่ยที่เผยท่าทางจริงจัง.
"มีจดหมายมากมายขนาดนี้เลยรึ?
คนส่งล่ะ?"
"ไปแล้ว,มีคนโยนจดหมายเล่านี้เข้ามา,จากนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย!"
จุนเทียนเซี่ยที่รับจดหมายมา,ก่อนที่จะใช้สัมผัสเทวะกวาดไปรอบๆ,ทันใดนั้นก็ปรากฏความโกรธเกรี้ยวขึ้นมาในทันที.
"ปัง!”
ฝ่ามือของจุนเทียนเซี่ยที่ฟาดลงไป,ทำให้แท่นหยกแผนที่หายไป,จดหมาย4-5
ฉบับก็แตกสลายหายไปเช่นกัน.
"สารเลวบัดซบ!"จุนเทียนเซี่ยที่แค่นเสียงเย็นชา.
เสนาธิการคนหนึ่งที่เก็บจดหมายขึ้นมา,ขณะที่กวาดตามอง.
หลังจากที่อ่านจดหมายแล้ว,แทบทุกคนที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยวอัปลักษณ์.
"เซิ่งหวัง,อนาคตต้าเจิ้งจะกลายเป็นกางชิ้นใหญ่!"เสนาธิการคนหนึ่งกล่าว.
"ก็ดี!"จุนเทียนเซี่ยที่แค่นเสียงเย็นชา.
"หวังเย่และสี่องค์รักษ์คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกบังคับเขียนจดหมายเหล่านี้ขึ้นมา."เสนาธิการอีกคนที่จ้องมองจดหมายที่ยังไม่เสียหาย.
"ข้าไม่คิดเลยว่าจะประเมินต้าเจิ้งต่ำเกินไป,เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะที่จะพูดถึงการแก้แค้น,จึงได้ส่งผู้คุ้มกันสี่คนไป,ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถทำร้ายจงซานได้,แต่ก็สามารถหยั่งเชิงได้,ไม่คิดเลยว่าต้าเจิ้งจะลึกล้ำถีงเพียงนี้,หาเซียนบรรพชน,ถูกจับตัวทั้งหมดทั้งที่มีชีวิต?
ไม่มีใครสามารถหนีออกมาได้!"จุนเทียนเซี่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"จงซานช่างโอหังนัก,ถึงกับบอกว่าต้องการเชื่อมดินแดนของพวกเรา."เสนาธิการอีกคนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ดินแดนตะวันออก,ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ยอมปล่อยซะแล้ว!"จุนเทียนเซี่ยงที่ดวงตาเปลี่ยนเป็นเย็นชา.
"เซิ่งหวัง,ทำอย่างไรดี? แม้นว่าสถานที่แห่งนั้นจะเป็นพื้นที่ไม่สำคัญ,ทว่าภูมิประเทศกับค่อนข้างสำคัญ,หากเชื่อมดินแดน,ในอนาคตจะเป็นฐานที่มั่นในการเคลื่อนพลของต้าเจิ้ง,เวลานี้พวกเขาจึงได้เสนอความต้องการมา!"เสนาธิการอีกคนกล่าวด้วยความกังวล.
ข้าราชบริพารในชุดสีขาวอีกคนที่ส่ายหน้าและกล่าวออกมาว่า,"เซิ่งหวัง,เฉินคิดว่าในเวลานี้ไม่ควรเสี่ยง,ดินแดนแห่งนั้นสามารถมอบให้ต้าเจิ้งได้!"
หืม?"เหล่ากุนซือต่างก็จ้องมองชายในชุดสีขาวด้วยความประหลาดใจ,ทว่าก็ไม่มีใครปฏิเสธ,เห็นชัดเจนว่าชายในชุดสีขาวนั้นมีสถานะที่สูงมากในศาลเทวะหลุนฮุย.
"หวังเย่และคนอื่นๆแน่นอนว่าจะต้องได้รับการทรมาน,จนทำให้ต้องแจ้งข่าวนี้ออกมา,ทว่าแน่นอนว่าพวกเขาก็ยังคงมีชีวิตรอด,นั่นก็เพื่อต้องการนำมาแลกเปลี่ยนกับดินแดนของราชวงศ์เราซึ่งจะได้ความลับบางอย่างกลับมาด้วย,นับว่าคุ้มค่าเป็นอย่างมาก,อย่างที่สอง,ห้าคนที่กลับมา,อย่างน้อยพวกเขาก็คือห้าเซียนบรรพชน,ในอดีตข้างหน้าพวกเขาต้องติดค้างและทำงานอย่างหนักเพื่อทดแทน,การแลกเปลี่ยนกับดินแดนก็ไม่ใช่เรื่องเสียงหาย,อย่างที่สาม,ราชวงศ์ของพวกเรานั้นมีอดิทธิอยู่ทางตะตะวันตกของทวีปภาคเหนือ,แตกต่างเป็นอย่างมากกับทางตะวันออก,ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่ดี,ทว่าตอนนี้มีคนรู้เรื่องนี้แล้วยากที่จะควบคุม,นอกจากนี้จงซานจะต้องกระจายข่าวเรื่องนี้ออกไปแน่,พื้นที่ดังกล่าวจะกลายเป็นภาระของพวกเราแน่,สิ่งสำคัญที่สุด,ราชวงศ์ของพวกเรากำลังจะเคลื่อนไหวครั้งใหญ่,ไม่เหมาะสมที่จะก่อให้เกิดปัญหาใดๆขึ้น!"ชายในชุดสีขาวที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
จุนเทียนเซี่ยที่สูดหายใจลึก,ก่อนที่จะกล่าวกับชายในชุดสีขาว,"เซียนเซิงกู่,กล่าวมีเหตุผล,เรื่องนี้มอบให้ท่านจัดการแล้วกัน.
"รับทราบ,เฉินจะเป็นคนหยั่งเชิงต้าเจิ้งเอง,เซิ่งหวังโปรดวางใจ,เฉินจะนำหวังเย่และองค์รักษ์ทั้งสี่กลับมา!"เซียนเซิงกู่ที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ต้องรบกวนเซียนเซิงกู่แล้ว!"จุนเทียนเซี่ยพยักหน้ารับ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น