Immortality Chapter 1202 Jiang Yu falls from the sky

Immortality Chapter 1202 Jiang Yu falls from the sky

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1202  เจียงยวีล่วงหล่นจากสวรรค์.

Chapter 1202 Jiang Yu falls from the sky

江雨殒落

  เจียงยวีล่วงหล่นจากสวรรค์.

 

ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่เผยกายออกมา,หวนจีที่ออกมาขวางหน้าจงซานเอาไว้.

 

หวนจีที่สะบัดฟาดมือออกไป,ก่อนที่จะปรากฏปิศาจสวรรค์นับล้านปรากฏขึ้นบนห้วงอากาศ,ปิศาจสวรรค์มากมายที่พลุ้งพล่าน,พุ่งตรงไปยังทิศทางของหมี่เทียนเสียงดังกระหึ่ม.

 

"ชิ!"หมี่เทียนแค่นเสียงเย็นชา.

 

ก่อนที่จะสะบัดมือออกมาเช่นกัน.

"ตูมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

 

ปิศาจสวรรค์นับล้านล้านที่พ่ายแพ้สลายระเบิดหายไปในในทันที,พริบตาเดียวก็กลายเป็นเพียงหมอกควันสลายไปทั้งหมด.

 

ปราชญ์เทพย่อมมีวิชาของปราชญ์เทพ,ปิศาจสวรรค์ที่ดูทรงพลังร้ายกาจยิ่งกว่าเซียนบรรพชน,ทว่าต่อหน้าปราชญ์เทพ,ก็ธรรมดาทั่วไป,ปิศาจสวรรค์ที่หวนจีใช้ออกมาในโลกใบใหญ่ไม่อยู่ในสายตาของหมี่เทียนแม้แต่น้อย.

 

การปรากฏตัวของปราชญ์เทพนั้นดูหน้าเกรงขามทรงพลังเป็นอย่างมาก!

 

หวนจีที่ขยับไปด้านหลัง,จงซานที่สูดหายใจลึก,ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมา.

 

เซียนโบราณขั้นที่ 9! จงซานรู้สึกว่าภายในร่างของเขานั้นทรงพลังไร้ที่สิ้นสุด.

 

แน่นอน,ยิ่งยกระดับพลังฝึกตนก็ยิ่งทำให้เขามีความมั่นใจมากขึ้น,จงซานจึงไม่จำเป็นต้องไล่ตามเซอคงไป.

 

จงซานที่ลุกขึ้นช้าๆ,จ้องมองไปยังหมี่เทียนที่กำลังก้าวออกมาจากที่ซ่อน.

 

หวนจีที่คอยระวังให้กับจงซานด้านข้าง.

 

จงซานและหมี่เทียนกำลังจดจ้องมองหน้ากันและกัน.

 

"เซิ่งหวังจง,ข้าประเมินเจ้าต่ำไป!"หมี่เทียนที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.

 

จงซานที่จ้องมองหมี่เทียนด้วยสายตาเคร่งขรึม,"ปราชญ์เทพหมี่เทียน,ยังจำเรื่องที่เกิดขึ้นที่ด้านนอกสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวได้หรือไม่?"

 

"มีอะไร? เจ้าคิดว่ามีอะไรที่ด้านนอกสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวนั่นอีกรึ? เจ้าคิดว่าที่นี่,เจ้าคิดว่าที่นี่,เจ้าจะสามารถอหังการได้อย่างงั้นรึ?"หมี่เทียนที่กล่าวหยัน.

 

"ไม่,ข้าไม่ได้เอ่ยถึงเหตุการณ์บนท้องฟ้า,ทว่าข้าหมายถึงก่อนนั้น,เจ้าควรจะรู้ว่าทำไมข้าไม่ให้ม่อจื่อขวางเจ้าแต่ไม่ใช่หยิงเห่า?"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

 

หมี่เทียนขมวดคิ้วไปมา,ในวันนั้น,ม่อจื่อก็ได้ถามตัวเขาเองเช่นกัน,ทว่าเขาเองก็ไม่สามารถตอบได้,มีเหตุผลอะไรซ่อนอยู่จริงๆรึ?

 

"ในวันนั้น,หากม่อจื่อขวางหยิงเห่า,เจ้าและข้าสู้กัน,สองฝ่ามือนั่นคงไม่ได้ตบหน้าหยิงเห่า!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

 

ดวงตาของหมี่เทียนที่หรี่เล็กลง.

 

ไม่ได้ตบหน้าหยิงเห่าอย่างงั้นรึ?คนที่ถูกลบหลี่เกียรติต่อหน้าคนทั่วหล้าหากไม่ใช่หยิงเห่า,ทว่าเป็น?

 

จงซานไม่ได้ต้องการเป็นศัตรูกับเขาอย่างงั้นรึ?

 

"ชิ,ข้าไม่ใช่เจ้าโง่หยิงเห่านั่น."หมี่เทียนแค่นเสียงเย็นชา.

 

"เป็นความจริง,หยิงเห่าที่เสียเทียนกง,ทว่าเจ้ามีของวิเศษปราชญ์เทพใด,ที่ต้องทำให้ข้าต้องการต่อสู้,มีผลประโยชน์อะไร!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางอหังการ.

 

แววตาที่เบิกกว้า,ความทระนงของราชาที่แผ่ออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของจงซาน.

 

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,โอหังเกินไปแล้ว! ที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เจ้ามีวาสนาของต้าเจิ้งสนับสนุน,ที่นี่,เจ้ามีสิ่งใด? เจ้าคิดว่าตัวเองอยู่ในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวอย่างงั้นรึ?"หมี่เทียนที่กล่าวเหยียดหยัน.

 

"ไม่ใช่,ทว่า,ที่นี่อยู่ภายในค่ายกลสุสานที่เจ้าไม่สามารถใช้เทียนเต๋าได้!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

 

"แล้วอย่างไร? เจ้าคิดว่าลำพังเจ้าสามารถขวางข้าได้อย่างงั้นรึ? ข้าไม่ใช่หยิงเห่า!"หมี่เทียนที่กล่าวดูแคลน.

 

"เพราะว่า,ข้ามีนี่!"จงซานที่เอ่ยออกมาอย่างนุ่มนวล.

 

ระหว่างที่กล่าวนั้น,ที่รอบๆจงซาน,ปรากฏเทียนเต๋าที่พุ่งทะยานค้ำท้องฟ้า,ทะลวงเหล่ามวลเมฆาขึ้นไป.

 

เทียนเต๋า,กลิ่นอายที่ทรงพลังกำลังแผ่ออกมา,ทำให้จงซานที่แสดงท่าทางอหังการออกมาได้.

 

เทียนเต๋า?

 

ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ใช้เทียนเต๋าได้อย่างไร?

 

หมี่เทียนที่สัมผัสได้ว่าตัวเองไม่สามารถรวมเทียนเต๋าได้เลย,ทว่าทำไมจงวาน? หัวใจของหมี่เทียนที่เริ่มรู้สึกไม่สบายขึ้นมาเล็กๆแล้ว.

 

"เรื่องนี้,เจ้าก็ควรจะเห็น,ด้วยความสามารถนี้ไม่ใช่ว่าเซียนบรรพชนทั้งหมดถูกสังหารหรอกรึ? แม้แต่ปราชญ์เทพเช่นเจ้าอยู่ที่นี่ยังถูกจำกัด,หากปราชญ์เทพถึงสะกดพลังล่ะก็,ก็ง่ายที่จะสังหาร!"จงซานที่ก้าวออกไปด้านหน้าเอ่ยกดดัน.

 

"ล่าปราชญ์เทพ? เจ้าคิดว่ามันง่ายอย่างงั้นรึ!"หมี่เทียนที่กำหมัดแน่นแต่ก็ยังไม่กล้าลงมือ.

"วูซซ!” "วูซซ!” "วูซซ!”........................

 

ทันใดนั้นปรากฏเทียนเต๋ามากมายปรากฏขึ้นรอบๆทุกสารทิศ,ตั้งตระหง่านขึ้นรอบๆเส้นแล้วเส้นเล่า,รอบๆร่างของจงซาน,หมี่เทียน,หวนจีปกคลุมพื้นที่รอบๆนี้เอาไว้.

 

ใบหน้าของหมี่เทียนเปลี่ยนไปอีกครั้ง,กับภาพที่เห็นไม่ใช่ว่ายอดฝีมือทุกคนจะสามารถทำได้.

 

หมี่เทียนที่จดจ้องมองจงซานเขม็ง,อสุรกายพรสวรรค์,หมี่เทียนรับรู้ดี,เทียนเต๋า! แม้นว่าเขาจะอยู่ในระดับเซียนโบราณ,ทว่ากลับสามารถเรียกใช้เทียนเต๋ามากมาย,มีทักษะเทวะที่แปลกประหลาด,ถึงเขาจะเป็นปราชญ์เทพยังต้องตื่นตะลึงกับสิ่งที่เห็น.

 

ทว่าเทียนเต๋าเช่นนี้,หมีเทียนเคยเห็นมาก่อน,เขาเคยเห็นคนที่ใช้มันได้,ในอดีตก็คือหงจวิน,ที่สามารถใช้เทียนเต๋ามากมาย,เพื่อล้อมล่า,สังหารปราชญ์เทพรุ่นก่อนหน้านั้นด้วยเช่นกัน.

 

ในเวลานี้จงซานเองก็ด้วยอย่างงั้นรึ?

 

ภายในใจของหมี่เทียนที่เต้นไปมาอย่างไม่เป็นจังหวะ.

 

"บางที่ด้วยเทียนเต่าที่ข้ามี,อาจจะไม่อยู่ในสายตาของเจ้า,ทว่า,เจ้าควรจะรู้เกี่ยวกับค่ายกลนี้ใครเป็นคนสร้างขึ้น,ที่นี่มีผู้ใต้บังคับบัญชาของเขามากเท่าไหร่?"จงซานที่เผยยิ้มออกมาขณะสอบถามออกไป.

 

"วูซซซซ!"

 

หมี่เทียนที่เผยท่าทางระมัดระวังขึ้นในทันที,ผู้ใต้บังคับบัญชาของราชันย์ตะวันออกไท่อี้อย่างงั้นรึ?หมี่เทียนจะกล้าประมาทได้อย่างไร! ทันใดนั้น,จิตสังหารที่สั่งสมอยู่ในใจของหมี่เทียนก็ค่อยๆลดลง.

 

หมี่เทียนพบว่าจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ลดลงเรื่อยๆ,ทำให้ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม,จดจ้องมองจงซานไม่วางตา.

 

"ข้าพบว่าปากของเจ้านั้นร้ายกาจทรงพลังมาก,ทว่าไม่มีทางที่จะช่วยชีวิตเจ้าได้!"หมี่เทียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.

 

"หมี่เทียน,ยุคสมัยแห่งความวุ่นวายใกล้เข้ามาแล้ว,แผ่นดินทางตะวันออกถือเป็นระลอกแรก,ด้วยความวุ่นวายนี้,แม้แต่ปราชญ์เทพก็ล่วงหล่นจากสวรรค์,เจ้าคงไม่ต้องการนำพาตัวเองเข้าไปเสี่ยงหรอกนะ!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.

 

"ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์? คิดว่าปราชญ์เทพจะตกตายไปง่ายๆหรึอย่างไร? ตราบเท่าที่ไม่แส่หาความตาย,ไม่มีใครสามารถสังหารปราชญ์เทพได้!"หมี่เทียนที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย.

 

"แล้วกงจื่อล่ะ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

 

"กงจื่ออย่างงั้นรึ?"หมี่เทียนที่ขมวดคิ้วไปมา.จากนั้นก็เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม,"กงจื่อ,เขาแส่หาความตายเอง!"

 

"กงจื่งแส่หาความตาย,แล้วเจ้าไม่อย่างงั้นรึ? ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์,ที่จริงเป็นอะไรที่ง่ายดายนัก!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมาขณะพูด.

 

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,ง่ายอย่างงั้นรึ?ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์ง่ายอย่างงั้นรึ?"หมี่เทียนที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งออกมา.

 

ทว่าขณะที่หมี่เทียนหัวเราะอย่างบ้าคลั่งนั้น,บนท้องฟ้าก็เกิดระเบิดดังกึกก้อง.

"เปรี้ยง ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

 

สายฟ้าฟาดที่ระเบิดดังลั่น,ฟ้าดินปั่นป่วน,ก่อนที่ทั่วสวรรค์และปฐพีกำลังคำราม,ฟ้าดินที่ส่งเสียงโหยหวนโศกเศร้าออกมา,บนท้องฟ้าไกล,ปรากฏเมฆโลหิตรวมตัวกันขึ้น,จากนั้นฝนโลหิตก็ล่วงหล่น,บนพื้นดินเวลานี้,ปรากฏหมอกโลหิตมากมายปกคลุมทั่วหล้า.

 

ความอึมคลึ้มที่แผ่ซานซึมลึกเข้าไปในจิตใจของทุกคน.

 

แทบจะในทันที,คนทั่วหล้าที่รู้สึกโศกเศร้าขึ้นมาพร้อมๆกัน,เหตุการณ์ที่ผิดปรกตินี้,เกิดจากฟ้าดินที่กำลังกำสรวลแผ่ออกไปทั่วทุกสารทิศ.

 

เหตุการณ์ที่กระจายไปทั่วทวีปซือต้าปู่อย่างรวดเร็ว.

 

แดนตะวันออกต้าฉิน,หยิงที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าจดจ้องมองฝนโลหิต,เผยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.

 

แดนตะวันตกต้าโจว,จี่กงหนี่ที่หยุดการประชุม,พร้อมกับนำเหล่าข้าราชบริพารออกมานอกห้องโถง.

 

ทวีปทางเหนือ.

 

เหล่าขุนนางทุกคนของต้าเจิ้งที่เงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า.

 

บนท้องฟ้าที่ปรากฏเมฆโลหิตปกคลุมทั้งหมด.

 

บนภพหยิน,เหล่าเสนาธิการมากมายที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า.

 

เหล่าผู้ฝึกตนทั่วหล้าต่างก็จดจ้องมองท้องฟ้าพร้อมๆกัน.

 

ฟ้าดินกำสรวล,ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์?

 

ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์? เหล่าปุถุชนที่คุกเข่าลงกับพื้นด้วยความหวาดวิตก,สวรรค์กำลังโกรธเกรี้ยว,บันดาลเมฆโลหิตปกคลุมทั่วหล้า.

 

ภายในค่ายกลสุสาน,หมี่เทียนที่กำลังหยันจงซานเกี่ยวกับปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์อย่างง่ายดาย,ทว่าเหตุการณ์ที่ราวกับตบหน้าเขาก็เกิดขึ้น,ฟ้าดินกำสรวล,ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์ในทันที.

 

สำหรับปราชญ์เทพ,แน่นอนว่าพวกเขาสามารถรับรู้ได้ในทันที,ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์,ภายในใจของหมี่เทียนพริบตานั้นราวกับเข้าใจอะไรบางอย่างได้.

 

ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์? ตกตายไปเรียบร้อยแล้ว.

 

หมี่เทียนที่จดจ้องมองจงซาน,ทันใดนั้น,จิตสังหารทั้งหมดในใจหายไปไม่มีเหลือ,เร่งรีบหนีออกจากค่ายกลในทันที.

 

หมี่เทียนที่ไม่ลังเลหนีออกจากค่ายกลอย่างรวดเร็ว.

 

ทว่าในเวลาเดียวกัน,ทั่วทั้งค่ายกลสุสานกับค่อยๆสลายลงไปช้าๆ,ท้องฟ้าที่ค่อยๆเปิดขึ้นอีกครั้ง.

 

จงซานและหวนจีที่ยืนอยู่บนพื้น,เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า,ขณะค่ายกลถูกยกเลิก.

 

บนท้องฟ้าเวลานี้มีดวงตะวันสองดวง,ทว่าจงซานที่มีพลังจิตทะลุทะลวง,สามารถมองเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ชัดเจน.

 

ในดวงตะวันลูกหนึ่งที่มีร่างสามร่าง.

 

ใบหน้าที่ถูกปกปิดนั้น,จงซานคิดว่าคงเป็นปราชญ์เทพเจียงยวี,ทว่าในเวลานี้ปราชญ์เทพเจียงยวีได้ตกตายไปแล้ว,ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากท้องฟ้า,ฟ้าดินที่ส่งเสียงโห่วร้องสวดส่งงานศพให้กับเขา.

 

อีกสองร่าง,ใบหน้าที่เหมือนกันเป็นอย่างมาก,หนึ่งร่างสวมชุดราชา,ส่วนอีกคนสวมชุดคลุมสีเหลือ.

 

"ราชันย์จวิน? ไท่อี้?"หวนจีที่จดจ้องมองคนทั้งสองในทันที.

 

ราชันย์จวินที่ยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดิน,มรรคาชีวิต,ทว่าในเวลานี้แท่นบูชามรรคาซือฉี,ที่มีขนาดใหญ่กว่านับสิบเท่า,ซึ่งเป็นของปราชญ์เทพเจียงยวี.

 

แท่นบูชาฟ้าดินทั้งสองกำลังหลอมรวมกัน.

 

ราชันย์จวินสังหารปราชญ์เทได้สำเร็จ?

 

ในเวลาเดียวกัน,ราชันย์ตะวันออกไท่อี้ที่อ้าปากพร้อมกับสูดศพเจียงยวี,ร่างของเจียงยวีที่มีขนาดเล็กลง,ก่อนที่จะลอยเข้าไปในปากของไท่อี้ในทันที.

 

ร่างกายของไท่อี้ที่เปล่งแสงสีทอง,ส่วนราชันย์จวินอีกร่างของเขาที่กำลังยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดินอันใหม่,แผ่อำนาจความน่าเกรงขามออกมา.

 

ที่ด้านนอกดวงตะวันขนาดเล็ก,ในเวลานี้มีอสูรเทวะที่บินมาจากทั่วทุกสารทิศ.

 

"คารวะเทียนตี้!"เหล่าอสูรเทวะที่แสดงความเคารพออกมาด้วยความตื่นเต้น.

 

เทียนตี้ได้กลับมาแล้ว,เทียนตี้แท้ได้กลับมาแล้ว,เทียนตี้เผ่าอสูรได้กลับมาแล้ว,ตำแหน่งของเทียนตี้ได้ถูกแต่งตั้งขึ้นใหม่แล้ว.

 

หมี่เทียนที่บินออกไป,หายไปอย่างไรร่องรอย,ชัดเจนว่าภายในใจของเขาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,ปราชญ์เทพอีกคนที่ล่วงหล่นจากสวรรค์,อีกคนแล้วอย่างงั้นรึ?!

 

ท้ายที่สุดหมี่เทียนก็เข้าใจ,ตอนนี้ยุคนี้ไม่ได้ด้อยไปกว่ายุคของหงจวินเลย,ช่างเป็นเรื่องที่อันตรายเกินไปแล้ว!

 

"จงซาน,ราชันย์จวินหากเทียบกับเจ้าล่ะ!"หวนจีเอ่ย.

 

"เผ่าอสูรนั้นมีประวัติความเป็นมายาวนาน,ไม่สามารถสั่นคลอนได้,ทว่าเขาอยู่ในทวีปทางใต้,พวกเราอยู่ทวีปทางเหลือ,คงยังไม่เปิดศึกกันชั่วคราว.

 

นอกจากนี้,ยุคแห่งความวุ่นวายได้ปรากฏแล้ว,ทุกคนต่างรู้ดีว่าไม่สามารถกระทำการเร่งรีบได้!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

 

"อืม,ว่าแต่,ทำไมก่อนหน้านี้เจ้าถึงได้ปล่อยให้เซอคงหนีไปล่ะ? เจ้าต้องการธวัชหยวนซือ,เจ้าไม่ต้องการมันแล้วรึ? เจ้าจะ.......?"หวนจีที่เผยท่าทางไม่เข้าใจ.

 

"ข้ายังคงต้องการมัน,ทว่า...!"จงซานที่เผยยิ้มออกมาในทันที,ใบหน้าที่อาบไปด้วยกลิ่นอายแห่งความสุข.

 

"ทว่าอะไรอย่างงั้นรึ?"หวนจีกล่าวออกมาในทันที.

 

"ขณะที่ข้าเพิ่งมาถึง,ขณะที่เห็นเซอคง,เจ้าไม่เห็นท่าทางของข้ารึ?"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย.

 

"ท่าทาง? เจ้าหลับตาในครานั้น!"หวนจีที่ยังไม่เข้าใจ.

 

"ใช่,ข้าหลับตา,เพราะว่ามีใครบางคนพูดกับข้า!"จงซานที่กำหมัดเอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น.

 

"ใคร?"

 

"กุยเอ๋อ!"จงซานที่ไม่ปิดบัง.

 

"ต้าฮวงโหวรึ?"หวนจีที่เผยท่าทางประหลาดใจ.

 

"ใช่,กุยเอ๋อ,ข้าไม่เคยลืม,นางยังมีชีวิตอยู่จริงๆ! อยู่ภายในธวัชหยวนซือ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.

 

"เจ้าได้ยินว่าอะไร?"หวนจีที่ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย.

 

"กุยเอ๋อให้ข้าปล่อยเซอคงไป,ธวัชหยวนซือ,ที่ด้านในนั้นมีดวงวิญญาณของหยวนซือ,ที่กำลังเตรียมการที่จะจุติกลับมา."จงซานเอ่ย.

”?”

 

"ช่างน่าเสียดายที่หยวนซือนั้นยังเทียบกับหงจวินไม่ได้,หงจวินที่ยังคงรออะไรบางอย่าง,ยังคงรอคอยจนหยวนซือเกิดขึ้นมาก่อนในที่สุด,สำหรับกุยเอ๋อนั้น,ด้วยการมีกุยเอ๋อ,หยวนซือไม่มีทางที่จะควบคุมธวับหยวนซือได้,กุยเอ๋อ,แม้นว่าจะด้อยกว่าหยวนซือ,ทว่ากับเข้าใจธวัชหยวนซือมากกว่า,หยวนซือไม่มีทางเข้าใจธวัชหยวนซือได้เท่ากับกุยเอ๋อ."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

 

"เป็นไปได้ด้วยรึ? ธวัชหยวนซือไม่ใช่หยวนซือเป็นคนหลอมขึ้นหรอกรึ?"

 

"ไม่,เจ้าเข้าใจผิดแล้ว,หยวนซือที่จริงแล้วยังมีอีกชื่อหนึ่ง,มันถูกเรียกว่า,ธวัชผ่านกู๋."จงซานที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.

 

"ผ่านกู๋? ก่อนที่ผ่านกู๋จะล่วงหล่นจากสวรรค์,ผ่านกู่ได้หลอมมันขึ้นมาอย่างงั้นรึ?"หวนจีที่เผยท่าทางประหลาดใจออกมา.

 

"อืม,เป็นเรื่องที่ซับซ้อน,กุยเอ๋อบอกให้ข้าต้องอดทนชั่วคราว,ส่วนเซอคงผู้นี้,ไม่สามารถสังหารได้,เพราะว่าตัวตนของเขานั้นยังเกี่ยวข้องกับแผนการบางอย่างอยู่!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.