Immortality Chapter 1201 Greatest shame

Immortality Chapter 1201 Greatest shame

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1201 ความอับอายขั้นสุด.

Chapter 1201 Greatest shame

莫大羞辱

  ความอับอายขั้นสุด.

 

เหรินชุดที่กระตุ้นค่ายกลเต็มกำลังเพื่อกำจัดหยวนซือ,ส่วนกุยเช่อที่อยู่ด้านหลังกำลังถ่ายพลังเพื่อช่วยสนับสนุนเหรินชุน.

 

หยวนซือควรค่าแล้วที่เป็นอดีตปราชญ์เทพ,ถึงแม้นว่าจะอยู่ภายใต้ค่ายกล,ค่ายไม่ถึงเลยว่าจะยังสามารถต้านทานได้,แม้แต่เหรินชุนพบว่าตัวเองได้เคลื่อนย้ายอำนาจเส้นโลหิตมังกรปฐพีจนถึงขีดสุดแล้ว.

 

เส้นโลหิตมังกรปฐพีของทวีปหนานจานปู่ที่ใช้พลังจนถึงขีดสุด,ด้วยพลังอำนาจของนายค่ายกลสุสาน,ที่ควรจะไร้เทียนทาน.

 

หยวนซือในเวลานี้กลับยังต้านได้,คาดไม่ถึงเลยว่าจวบจนถึงเวลานี้ก็ยังปลอดภัย.

 

เหรินชุดในเวลานี้เริ่มกระวนกระวายใจเช่นกัน,ธวัชในมือของเขาที่กระตุ้นจนถึงขีดสุด,กุยเช่อที่ถ่ายพลังมาเต็มที่,ในเวลานี้พวกเขาไม่สามารถประมาทได้เลย.

 

ส่วนเรื่องความปลอดภัยของทั้งสอง,เหรินชุนและกุยเช่อไม่มีอะไรต้องกังวล.

 

เพราะร่างกายของพวกเขามีส่วนสัมพันธ์กับค่ายกล,ด้วยพลังที่มองไม่เห็นกำลังคุ้มกันอยู่,มีเพียงแค่ปราชญ์เทพหรือสุดยอดเซียนบรรพชนลงมือเท่านั้น,ทว่าเพียงแค่เซียนบรรพชนทั่วไปนั้นไม่มีทางสร้างบาดแผลให้กับพวกเขาได้.

 

ทำให้ทั้งคู่เวลานี้ได้ทุ่มสมาธิทั้งหมดเพื่อที่จะสังหารหยวนซือให้ได้.

 

ทว่าในเวลานี้เดียว,จูกานที่ถือพลั่วขนาดใหญ่,สายตาของทั้งคู่จ้องมองไปยังทั้งสองที่เหมือนกับกำลังกอดกันอยู่,พวกเขาที่ลอบเข้าไปด้านหลัง,แววตาที่เผยความหวาดกลัวออกมา,ไม่กล้าที่จะลงมือในทันที.

 

เฟยเกอที่ดวงตาเบิกกว้าง,ส่งสัญญาณให้กับจูกาน.

 

"อึก!"จูกานที่กลืนน้ำลายคำโต.

 

จากนั้น,จูกานที่ค่อยๆย่องเข้าไปใกล้ก่อนที่จะง้างพลั่วขนาดใหญ่เตรียมฟาดไปยังหัวของกุยเช่อ.

 

โดยปรกติแล้ว,ของวิเศษทั่วไป,ไม่มีทางที่จะโจมตีกุยเช่อและเหรินชุนได้,หากแต่,พลั่วยักษ์นั้น,กลับมีพลังสีขาวหุ้มอยู่,พลังที่เคลื่อนมันอยู่นั้นทำให้พลั่วยักษ์นั้นไม่ธรรมดา.

 

ในเวลาเดียวกันนั้นร่างของกุยเช่อที่ขนลุกตั้งชันทั่วร่าง,สัมผัสได้ถึงอันตรายขึ้นมาในทันที.

 

หมายความว่าอย่างไร? ด้านหลัง?

 

เมื่อกุยเช่อรู้ตัว,ก็สายไปแล้ว!

”~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

 

พลั่วใหญ่ที่ฟาดมาราวกับฟาดหัวของปุถุชน,ทันทีที่พลั่วฟาดออกไป,โลหิตที่ฟุ้งกระจาย,แสงสีขาวที่สะท้อนสายโลหิต,กุยเช่อถึงเป็นเซียนบรรพชนก็ยากจะต้านได้.

 

เซียนบรรพชนที่น่าเกรงขาม,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกพลั่วยักษ์ฟาดหัวเอาง่ายๆ.

 

พลั่วยักษ์ที่ฟาดลงไปนั้น,ไม่ได้ทำให้ร่างของกุยเช่อได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด,ทว่ามันได้โจมตีไปยังจิตวิญญาณโดยตรง,พลังมากมายที่ปะทุอยู่ด้านในอย่างรุนแรง.

 

"วูซซซซ!"

 

พลังที่โจมตีไปยังจิตใจและดวงวิญญาณ,ทำให้เขาหมดสติทันที.

 

พลั่วยักษ์ที่ฟาดเพียงครั้งเดียวทำให้เซียนบรรพชนหมดสติอย่างงั้นรึ? ของวิเศษชิ้นนี้มีที่ใหนในโลกใบใหญ่,ช่างน่าขันนัก,ไม่เคยมีมาก่อน,จวบจนถึงวันนี้ไม่เคยมีใครได้ยินมาก่อนเลย.

 

ที่ไกลออกไปนั้น,หวนซือที่จ้องมองไปยังมดปลวกที่ราวกับผุดขึ้นมาจากพื้น,เข้ามาช่วยสนับสนุนเขาในเวลาที่ยากลำบาก,ทำให้ใบหน้าของเขากระตุกไปมาจดจ้องมองด้วยความประหลาดใจ.

"ปัง!”

 

กุยเช่อที่หยุดเสริมพลังในทันที,ทำให้พลังค่ายกลสะท้อนกลับคืนมาอย่างรุนแรง,ทำให้อวัยวะภายในของเขาบาดเจ็บหนักในทันที,ใบหน้าของเหรินชุนที่แดงซาน,พลังปราณในร่างสับสน,มือของเขาที่อ่อนลงไร้เรี่ยวแรง.

 

มังกรภูเขาปฐพีที่อยู่ไกลออกไประเบิดออกมาเสียงดัง,หยวนซือที่ถูกปลดปล่อยให้กลายเป็นอิสระ.

 

เหรินชุนที่ได้รับบาดเจ็บหนัก,ทันใดนั้นก็หันหน้ากลับมา,เพื่อที่จะมองหากุยเช่อ.

 

ทว่าเหรินชุนไม่เห็นกุยเช่อ,ไม่เห็นแม้แต่ของวิเศษที่กำลังลอยมา.

"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

 

พลั่วใหญ่ที่ฟาดไปยังใบหน้าของเหรินชุน.

 

"ทุบหัวแม่งมันเลย!"จูกานที่คำรามเสียงดัง.

 

พลั่วที่ฟาดกุยเช่ออย่างง่ายดาย เวลานี้ได้ฟาดไปยังเหรินชุนอีกคนเช่นกัน,โลหิตของเหริ่นชุนที่ฟุ้งกระจาย,หัวของเขาที่บุบลง,จิตสำนึกและจิตวิญญาณที่สั่นคลอน.

 

ยังไม่เห็นอะไรเลยด้วยซ้ำ,เหรินชุนก็ล้มลงหมดสติไปในทันที.

 

"ถุยยย!"จูกานที่ถ่มน้ำลายออกมา,เพื่อขับความหวาดกลัวของตัวเองออกไป.

 

ที่ไกลออกไป,หยวนซือเวลานี้ได้หลุดจากการควบคุมของเหรินชุนแล้ว,ตอนนี้ที่เป็นอิสระ.

 

หยวนซือที่ลอยขึ้นไปบนอากาศ,จดจ้องมองเหล่ามดปลวกที่ช่วยเขาเอาไว้.

 

ของวิเศษที่อัปลักษณ์นั่นคืออะไร? ฟาดคนทั้งสองให้สลบได้อย่างงั้นรึ?

 

ไม่ว่าหยวนซือจะมีนิสัยเช่นไร,แต่พวกแมลงเหล่านี้ก็ได้ช่วยเขาเอาไว้,ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าจะคิดถึงบุญคุณหรือไม่,แต่อย่างน้อยก็ไม่ทำร้ายพวกเขาอย่างแน่นอน,ทว่า,เวลานี้เขาได้แต่มอง,ต้องการจะมองว่าทั้งคู่ต้องการทำอะไร.

 

"เฟยเกอ,เจ้าสารเลวทั้งสองคนหมดสติแล้ว,ทำอย่างไรดี?"จูกานที่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี.

 

"ทำอย่างไรดี? ยังต้องถามอีก!"เฟยเกอที่กล่าวเสียงดัง.

 

"หาน้องสาวของท่าน!"จูกานที่เอ่ยออกมาในทันที.

 

ที่ไกลออกไปใบหน้าของหยวนซือที่กระตุก,หาน้องสาวของท่านอย่างงั้นรึ?

 

"ใช่,หากน้องสาวของข้า!"เฟยเกอเอ่ย.

หยวนซือ"..................!”

 

จากนั้น,เฟยเกอและจูกานที่เริ่มต้นค้นไปทั่วร่างของเหริ่นชุนและกุยเช่อ.

 

"ไม่,หาไม่เจอเลย!"จูกานที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.

 

"พวกมันสวมเสื้อผ้ามากเกินไป,ทำให้พวกเราหามันไม่เจอ!"เฟยเกอเอ่ย.

 

"ใช่!"

 

กับสิ่งที่ได้ยิน,ใบหน้าของหยวนซือกระตุกอีกครั้ง,เสื้อผ้าของกุยเชอและเหรินชุนเวลานี้ถูกถอดออก,เผยให้เห็นร่างเปลือยของทั้งคู่ในทันที.

 

บุรุษฆ่าได้แต่หยามไม่ได้,ภายในใจของหยวนซือที่สั่นไหวจ้องมอง,เหรินชุนและกุยเช่อที่ถูกลอกคราบ.

 

ถึงแม้นว่าทั้งคู่จะเป็นศัตรู,แต่เขาก็ไม่เคยคิดจะทำเช่นนี้,หากแต่มดสองตัวนี้,กลับกล้าทำลายชื่อเสียงของกุยเช่อไปอย่างสมบูรณ์.

 

"เฟยเกอ,เสื้อผ้าของพวกมันเป็นของวิเศษด้วย,ทรงพลังมาก,มีธวัชขนาดเล็กที่สร้างมาจากวัตถุดิบชั้นดีด้วย!"จูกานที่รื้อค้นเสื้อผ้า.

 

"เก็บมันไป,อย่างน้อยก็สามารถใช้แลกศิลาวิญญาณในเมืองได้!"เฟยเกอที่เอ่ยออกมาตรงๆ.

 

"ตกลง!"

 

"กำไลเก็บของพวกมัน,ใช้พลั่วทำลาย,ถึงแม้นว่าจะได้ศิลามิติกลับคืนมาครึ่งเดียว,อย่างน้อยก็ช่วยเพิ่มกำไลเก็บของของพวกเรา."

 

"ได้!"

 

"เคร้ง,เคร้ง!"

 

หยวนซือที่จ้องมองการกระทำของพวกคนเถื่อนทั้งสอง,ด้วยความงงงวย,คนทั้งสองช่างหาญกล้าขนาดนี้เลยรึ? ยากจนจนบ้าไปแล้วรึ? ถึงกับขโมยไปแม้แต่กางเกงใน?

 

"เฟยเกอ,ไม่."

 

"สมบัติข้าไม่มี!"เฟยเกอที่ตกใจ.

 

"เจ้าสารเลวทั้งสอง,เอาของพวกเราไปไว้ที่ใหนกัน!"จูกานที่เผยท่าทางร้อนใจ.

 

คนทั้งสองที่เวลานี้ราวกับเป็นบ้าไปแล้ว,พวกเขาที่กระทืบไปบนร่างของเหรินชุนและกุยเช่อทั่วร่างของพวกเขาเต็มไปด้วยรอยเท้า.

 

"จูกาน,ก่อนหน้านี้เจ้าใช้พลั่วโจมตีด้วยพลังกี่ส่วน?"เฟยเกอที่กล่าวสอบถาม.

 

"แน่นอนว่าต้องเต็มที่!"จูกานเอ่ย.

 

"จบ,จบสิ้นแล้ว,พลั่วนั่นทรงพลังมาก,เพียงแค่ 60 % ก็เอาชีวิตมนุษย์ได้แล้ว,หากว่าไม่ตาย,พวกมันก็จะกลายเป็นคนโง่,หากพวกมันกลายเป็นคนโง่แล้ว,แล้วเรื่องน้องสาวของข้าจะทำอย่างไร!"เฟยเกอที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.

 

"ข้า,ข้าไม่ได้คิดในเวลานั้น!"จูกานที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางลำบากใจ.

 

"ลูกแก้วนั่นคงจะมีคนอื่นแย่งไปแล้วล่ะ,พวกเราค่อยหาอีกครั้งก็แล้วกัน!"เฟยเกอที่เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่ข่มขื่น.

 

ตำหนักจื่อเซียวไม่สามารถใส่เข้าไปในกำไลเก็บของ,ทั้งสองรู้ดี,ในเมื่อหาไม่เจอ,แน่นอนว่าต้องมีคนอื่นเอาไป.

 

"เฟยเกอ,ก่อนหน้านี้ลูกแก้วนั่นได้ปล่อยกลิ่นอายออกมา,บางที,อาจจะมีสักวันที่มันปล่อยออกมาอีก,ถึงวันนั้นพวกเราค่อยไปหา!"จูกานที่กล่าวปลอบ.

 

"หืม,ใช่,ไป!"เฟยเกอที่ถอนหายใจเบาๆ.

 

"ช้าก่อน,เฟยเกอ,ข้าอยากฝากข้อความให้พวกมัน!"จูกานเอ่ย.

 

จากนั้นจูกานก็ก้าวไปหาเหรินชุดและกุยเช่อนำสองร่างประกับกัน,พร้อมกับนำพู่กันออกมา.

 

"เจ้ามีสิ่งนี้ได้อย่างไร?"เฟยเกอที่ดวงตาเบิกกว้าง.

 

"ก่อนที่ตาเฒ่าจะตายไปในอดีต,ข้าได้รับสิ่งนี้มา,ท่านรอก่อน!"จูกานเอ่ย.

 

จากนั้น,จูกานที่เริ่มเขียนอะไรบางอย่างลงไปบนหลังของเหรินชุนและกุยเช่อ.

--------

สารเลว,คนที่ชั่วร้ายย่อมแพ้ภัยของตนเอง!

-------

"เจ้าเขียนอะไรลงไป?"เฟยเกอที่กล่าวหมั่นไส้.

 "เฟยเกอ,ท่านไม่รู้หรอก,มันเป็นคำคมของข้า!"จูกานเอ่ย.

 "เอาพู่กันมานี่!"เฟยเกอที่คว้าพู่กันมา.

เฟยเกอที่เขียนลงบนหลังของกุยเชอและเหรินชุนเช่นกัน.

----------

สองยอดชาย,ขอให้พวกเจ้าครองคู่กันตลอดไป!

--------

 "เฟยเกอ,อักษรของท่านสู้ข้าไม่ได้!"จูกานที่จ้องมองตัวอักษรพร้อมกับเผยยิ้มออกมา.

"ไป! พวกเรารีบไปหาที่อื่น,บางที่อาจจะเห็นลูกแก้วได้!"

เฟยเกอและจูกานที่ลอกคราบนำสมบัติทั้งหมดไปไม่เว้นแม้แต่กางเกงใน,ก่อนที่จะก้าวขึ้นกระบี่เหินและบินออกไป.

ระหว่างนี้,หยวนซือที่ลอบมองเงียบๆ,เดิมที่เขารู้สึกเกลียดชังเหรินชุนและกุยเช่อเป็นอย่างมาก,ทว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้,ทำให้เขารู้สึกปลดปลงไปในทันทีเช่นกัน.

ลูกผู้ชายฆ่าได้แต่หยามไม่ได้!

 

คนทั้งสองถูกลอบโจมตี,แม้แต่ทำให้อับอายอย่างที่สุด.

บุรุษสองคนที่ถูกถอดเสื้อฟ้าและนำมาวางท่าทางให้กอดกัน? หากมีใครผ่านมาเห็น,บางที่พวกเขาคงทนอับอายไม่ไหวจนฆ่าตัวตาย,ร่างกายทั่วร่างเต็มไปด้วยรอยเท้า,ที่สำคัญที่สุด,แม้แต่กางเกงในยังถูกปล้น.

 

และยังมีอักษรคนที่ชั่วร้ายย่อมแพ้ภัยของตนเอง,นี่มันยิ่งกว่าการสลักความอับอายอย่างที่สุดลงไป.

 

และอักษรอันที่สองนั่น,เกินกว่าคำว่าอับอายแล้ว,ฆ่าให้ตายซะยังดีกว่า,หยวนซือไม่เข้าใจคำว่า,ยอดชายแต่อย่างใด,แต่เข้าใจคำพูดที่ว่า,ขอให้ครองคู่กันตลอดไป?

 

เขาที่เป็นปราชญ์เทพในอดีต,สามารถควบคุมตัวเองได้เป็นอย่างดี,ทว่าในเวลานี้เพียงแค่คิดถึงการกระทำของคนทั้งสอง,หนังหัวถึงกับสั่นสะท้านชาหนึบไปทั่วร่างทันที.

 

"วันนี้,ข้าจะไม่ลงมือกับพวกเจ้าต่อ,พวกเจ้าได้รับความโหดร้ายอย่างที่สุดพอแล้ว,ไม่รู้ว่าหากไท่อี้เห็นพวกเจ้าทั้งสองจะรู้สึกอย่างไร!"หยวนซือที่สูดหายใจลึก.

 

หยวนซือที่ส่ายหน้าไปมา,ก่อนที่จะบินออกไป,ส่วนสองพี่นองเฟยเกอและจูกาน,ไม่เห็นหยวนซือตั้งแต่ต้นจนจบ,เพราะว่าอยู่ไกลจนเกินไป,พวกเขาทั้งสองอยู่ในระดับก่อตั้งวิญญาณเท่านั้นจึงไม่มีพลังในการมอง.

หยวนซือที่บินออกไป.

"ปัง ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

บนท้องฟ้าไกลออกไป,เกิดเสียงสายฟ้าดังกระหึ่มก่อนที่ท้องฟ้าจะแยกออกจากกัน.

----------------------------------------------------------------

ภายในค่ายกลสุสาน.

 

หลังจากที่จงซานปล่อยเซอคงหนีไปแล้ว,เวลานี้เขาที่หลับตาเริ่มบำเพ็ญลมหายใจ.

 

หลังจากที่แปดหางสวรรค์กลืนตำราชิงชิว,ก็ทำให้พลังฝึกตนของเขาเพิ่มขึ้นหนึ่งขั้น,จงซานนับว่าได้รับประโยชน์ไม่น้อย,เวลานี้เขามีระดับเซียนโบราณขั้นที่ 9 แล้ว.

 

พลังฝึกตนที่เพิ่มขึ้นหนึ่งขั้น.

 

นับเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยม,แต่ก็ทำให้จงซานรู้สึกไม่ดีเหมือนกัน.

 

ของวิเศษอุปกรณ์ปราชญ์เทพ,ยกระดับได้เพียงแค่หนึ่งขั้นแล้วในเวลานี้? นี่หมายความว่าอย่างไร? จงซานรับรู้ทันที,บางที่อีกไม่นาน,ถึงจะเป็นของวิเศษปราชญ์เทพ,ก็จะไร้ประโยชน์เร็วๆนี้.

 

หวนจีที่คอยปกป้องจงซานอย่างระมัดระวัง.

 

ที่มุมหนึ่งที่ไกลออกไป,ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่จ้องมองการเติบโตของจงซาน.

 

เซียนโบราณขั้นที่เก้า? นี่เขาก้าวไปถึงเซียนโบราณขั้นที่เก้าแล้วรึ?

 

หมี่เทียนยิ่งคิดก็ยิ่งรับรู้ถึงความน่าหวาดกลัวของจงซาน,หากวันนี้ไม่รีบกำจัด,วันข้างหน้าจะต้องพบกับหายนะแน่,นอกจากนี้พลังฝึกตนของเขาเองก็เพิ่มขึ้นอย่างน่าสะพรึงกลัว.

 

อีกนานเท่าไหร่กัน? เขามีพรสวรรค์ร่างกายสนิมทองแดงไม่ใช่รึ?

 

เวลานี้ทำให้เขาตัดสินใจอย่างแน่วแน่,หมี่เทียนไม่คิดจะซ่อนตัวอีกต่อไปแล้ว,พร้อมกับก้าวออกมาในทันที.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.