Immortality Chapter 1199 Cheap person Se Kong
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1199 เซอคงที่น่ารังเกียจ.
Chapter 1199 Cheap person Se Kong
贱人色空
เซอคงที่น่ารังเกียจ.
ก่อนหน้านี้,มือซ้ายถืออุปกรณ์ปราชญ์เทพ,ตำราชิงชิว,มือขวาถืออุปกรณ์ปราชญ์เทพ,ธวัชหยวนซือ,ในอกเสื้อมีตำราจื่อเซียวอีก,และยังมีพลังของบุคคลอันดับหนึ่งของโลกหล้าอีก,กล่าวได้ว่านี้คือจุดสูงสุดของชีวิตเซอคงแล้ว,เป็นจุดสูงสุดที่สมบูรณ์,ไร้เทียมทาน.
แทบจะทันทีที่,สูญเสียตำราชิงชิว,พลังของบุคคลอันดับหนึ่งไม่มี,ร่างกายถูกตัด,หลังจากนั้นโลหิตที่ไหลบ่าหายไปไม่น้อย,ทว่าในเวลานี้ธวัชหยวนซือยังไม่เชื่อฟังเขาอีก?
กับความเสียใจอย่างสุดซึ้งทันใดนั้นก็นึกถึงแสงสีน้ำเงินของจงซาน,เป็นเพราะตัวเขาไปหาเรื่องจงซานอย่างงั้นรึ?
ทักษะเทวะที่ได้เตือนเขาไว้แล้ว,คาดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะไม่เชื่อ,ทำให้ตัวเขาต้องได้รับความโชคร้ายเช่นนี้!
เซอคงที่ได้ทำได้แค่เสียใจอย่างสุดซึ้ง,จ้องมองไปยังธวัชหยวนซือ.
"ปัง!"
ในเวลานั้นธวัชหยวนซือที่ปลดปล่อยปราณกระบี่ฮุ่นตุ้นออกมา,พุ่งตรงไปมายังเซอคง.
เซอคงที่รับรู้ได้ในทันที,ธวัชหยวนซือที่ตัดสัมพันธ์กับเขาไปในทันที.
"อ๊ากก!"
เซอคงที่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด,เขาที่ใช้เวลาหลอมประสานมาหลายร้อยปี,จิตใจเขาและธวัชหยวนซือเชื่อมต่อกัน,ทว่าในพริบตาเดียวเท่านั้น,ธวัชหยวนซือกลับปลดปล่อยปราณกระบี่ออกมา,ตัดสัมพันธ์กับเขาทันที.
ด้วยการเชื่อมต่อกับจิตใจ,ทำให้เขาได้รับแรงสะท้อนอย่างหนักหน่วง,จนต้องรองออกมา,ใบหน้าขาวซีด.
"เป็นไปไม่ได้,เป็นไปไม่ได้!"เซอคงที่คำรามออกมาเสียงดัง.
เกิดเรื่องแปลกประหลาดเช่นนี้ได้อย่างไร,เขาจะซวยเกินไปแล้ว,นี่ข้าทำอะไรผิดพลาดกัน.
เซอคงที่พยายามที่จะกุมธวัชหยวนซือเอาไว้.
"วูซซซซ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
กลิ่นอายของธวัชหยวนซือที่รุนแรงราวกับจะกัดกร่อนจิตใจ,ราวกับว่าที่ด้านในนั้นมีอสุกายไร้คู่เปรียบอยู่,ปราณที่น่าสะพรึงกลัวนี้,ราวกับพายุทอนาโดที่ระเบิดออกมาในทันที.
แรงกดดันวิญญาณที่ทรงพลังหนักหน่วงรุนแรงน้,กำลังสั่นคลอนหัวใจของเซอคง,จนทำให้เขาแทบไม่สามารถขยับร่างได้.
เขาที่ได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว,เวลานี้ไม่สามารถขยับได้,และจิตใจยังได้รับความเสียหายอีก,แรงกดดันนี้ยิ่งทำให้เซอคงได้รับบาดเจ็บเพิ่มขึ้นมาอีก.
เซอคงที่ไม่สามารถขยับได้,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า,"สวรรค์,มันบัดซบอันใดกัน,ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?"
ธวัชหยวนซือ,สามารถทำงานได้ด้วยตัวเองอย่างงั้นรึ?
ทำไมข้าไม่เคยเห็นมาก่อน? เซอคงไม่อยากเชื่อจดจ้องมองไปยังธวัชหยวนซือ.
ธวัชหยวนซือที่ค่อยๆลอยขึ้นไปบนอากาศ,พื้นที่รอบๆ,ปราณหยวนฟ้าดินที่มารวมตัวกัน.
ปราณหยวนฟ้าดินที่มากขึ้นและก็มากขึ้น,ถูกรวมดูดซับมาโดยธวัชหยวนซือทำให้พื้นที่รอบๆถึงกับมืดลง.
สายลมและเมฆที่บิดเบี้ยว,สวรรค์ที่ดังกระหึ่ม,พายุทรายที่พัดโบราณ,ปราณกระบี่ฮุ่นตุ้นที่กำลังรวมตัวกันมากขึ้นและก็มากขึ้น.
หลังจากที่ธวัชหยวนซือดูดซับปราณหยวนฟ้าดิน,มากมาย
จนกลายเป็นลูกบอลแสงสีขาวที่หมุนวนครอบมันอยู่ด้านใน.
บอลแสงสีขาวที่กำลังดูดซับปราณหยวนฟ้าดินอย่างบ้าคลั่ง.
มากขึ้นและก็มากขึ้น,บอลแสงสีขาวเองก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ,จากนั้น,ก็ขยายใหญ่จากเล็กๆก่อนที่จะใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ.
ในเวลานี้,แรงกดดันวิญญาณที่มากขึ้นเรื่อยๆ,เซอคงที่ต้องการหนีไป,ทว่าถูกกดติดพื้น,ไม่สามารถขยับได้,ทำได้แค่จ้องมองธวัชหยวนซือ.
ธวัชจิตวิญญาณ? เรื่องนี้มัน,เป็นไปไม่ได้?
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
การดูดซับที่บ้าคลั่ง,ทำให้หวงมิติเวลานี้มืดลงไป,พื้นดินรอบๆกลายเป็นทะเลซาน,พืชพรรณต้นไม้ใบหน้าแห้งเหี่ยวตายไปหมด,ปราณหยวนฟ้าดินที่ถูกดูดซับไปจนหมด.
ท้ายที่สุดก็หยุดดูดซับในที่สุด.
ธวัชหยวนซือที่หยุดอยู่กลางอากาศ,ปรากฏร่างๆหนึ่งที่อยู่ในบอลแสงสีขาว,คนผู้หนึ่งที่สวมชุดสีดขาว.
แสงสีขาวที่ดูดซับมาทั้งหมดถูกส่งเข้าไปในร่างกายของเขาทั้งหมด.
บุรุษผู้หนึ่งในชุดสีขาว.
ชายในชุดสีขาวที่หลับตาแน่น,ราวกับว่ากำลังดื่มดำกับพลังฟ้าดิน,กลิ่นอายที่น่าเกรงขามถูกส่งออกมาจากร่างกายของเขา.
ร่างบุรุษที่ดูยอดเยี่ยม,ใบหน้าที่มีมงกุฏหยก,สวมชุดพรตเต๋าสีขาว,ดูสะอาดผุดผ่อง,แขนทั้งสองขาวที่ประณีต,ราวกับหยกสลัก,รูปร่างที่สมส่วนสมบูรณ์ราวกับงานศิลปะ.
ทว่า,ทันทีที่เห็นคนผู้นี้,ร่างกายของเซอคงที่สั่นไหวไปมา,ขนทั่วร่างทีลุกตั้งชัน,หนังหัวที่ชาหนึบ.
บุรุษชุดชาวที่ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ,เซอคงที่สัมผัสได้ถึงปราณที่สูงศักดิ์,ลำแสงที่แผ่ออกมา,ราวกับว่าจะชำระล้างโลก.
มือของเขาที่ยื่นออกไป,ชายชุดสีขาวที่กุมธวัชหยวนซือมาไว้ในมือ.
แววตาที่นุ่มนวลจับจ้องมองไปยังเซอคง,ใบหน้าที่ไม่ได้เศร้าใจหรือดีใจ,ราวกับรับรู้ตัวตนของเซอคงอยู่แล้ว.
มืของเขาที่ยื่นออกไปทำท่าคล้ายคว้าจับ,ลูกแก้วในอกเสื้อเซอคง,ตำหนักจื่อเซียวก็ลอยออกมาไปอยู่ในมือของชายชุดขาว,ราวกับว่ารับรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น.
ทว่าในเวลานั้น,แรงกดดันวิญญาณที่ค่อยๆหายไป,เพราะชายในชุดสีขาวได้เก็บมันคืนไปแล้ว.
"เสี่ยวเหรินเซอคง,คารวะ,หยวนซือ,เทียนจุ้น!"เซอคงที่กล่าวออกมาเสียงสั่นด้วยความหวาดกลัว.
พริบตาเดียวที่เห็นชายในชุดสีขาว,เซอคงก็เขาใจทุกอย่าง.
หยวนซือเทียนจุ้น,เขาคือเจ้าของธวัชหยวนซือ?
ในอดีตได้ล่วงหล่นจากสวรรค์ไปแล้ว,ทว่าเขากลับฝั่งร่างเอาไว้ในธวัชหยวนซือ,รอคอยโอกาสคืนชีพ,นอกจากนี้,ดูเหมือนว่าหยวนซือเทียนจุ้นจะฟื้นคืนชีพออกมาจากธวัชหยวนซือ,ไม่รู้ว่าใช้ความสามารถใด.
เกี่ยวข้องกับพลังของหงจินหรือไม่,ที่ทำให้หยวนซือเทียนจุ้นฟื้นคืนชีพในครานี้.
อดีตปราชญ์เทพรุ่นเก่า,หยวนซือเทียนจุ้น?
ได้ยินข่าวลืมมาว่า,ปราชญ์เทพหงจวินที่เป็นบุคคลอันดับหนึ่ง,ทว่านอกเหนือจากหงจวินแล้ว,ปราชญ์เทพคนอื่นๆที่วางแผนกลายเป็นลำดับหนึ่งด้วยเช่นกัน,หนึ่งในนั้นก็คือหยวนซือเทียนจุ้น.
เซอคงที่ตัวสั่นคลานไปกับพื้น,ใบหน้าที่แดงท่าทางเคารพ,แต่ภายในใจได้แต่โอดครวญห่อเหี่ยว,"ทำไมข้าถึงได้ซวยขนาดนี้!"
ชายในชุดสีขาวที่ได้ยินเซอคงเรียกตัวเองว่า,หยวนซือเทียนจุ้น,ก็คิดอะไรบางอย่างเล็กน้อย,และจ้องมองไปยังตำหนักจื่อเซียวในมือ,เห็นชัดเจนว่าเขายอมรับนามดังกล่าว,เขาก็คืออดีตปราชญ์เทพรุ่นก่อน,หยวนซือเทียนจุ้น.
"เทียนจุ้น,ตั้งแต่เด็กผู้น้อยก็ได้ยินชื่อเสียงที่เกรียงไกรนี้,เสี่ยวเหรินเต็มไปด้วยความเคารพอย่างที่สุด,หวังว่าจะมีอายุเมื่อแปดแสนปีที่แล้ว,วันนี้ได้เห็นเทียนจุ้นตัวจริง,เสี่ยวเหรินดีใจยิ่งนัก,ธวัชดังกล่าวนั้นอู่กับเสี่ยวเหรินมาตั้งนาน,ด้วยพลังของเสี่ยวเหริน,ไม่สามารถใช้พลังที่แท้จริงออกมาได้,เสี่ยวเหรินไม่แม้แต่ใช้งานมันได้,ภายในใจรู้สึกละอายใจนัก,ตอนนี้ยอดเยี่ยมยิ่งนัก,มันได้กลับคืนสู่เจ้าของอันชอบธรรมแล้ว,มีเพียงแค่เทียนจุ้นเท่านั้น,เสี่ยวเหรินยินดีเป็นอย่างยิ่ง."เซอคงที่กล่าวยกยออย่างที่สุด.
หยวนซือเทียนจุ้นที่ไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย,ทำให้เซอคงไม่กล้าเคลื่อนไหว,หยวนซือเทียนจุ้นที่จ้องมองแต่ตำหนักจื่อเซียว,เซอคงที่รับรู้ดี,หากเขาเคลื่อนไหวล่ะก็,เพียงแค่สะบัดฝ่ามือ,ตัวเขาคงตกตายอย่างแน่นอน.
"ตำหนักจื่อเซียว,แม้นว่าเสี่ยวเหรินจะได้มาอย่างยากลำบาก,ทว่าก็ไม่สามารถใช้มันได้เช่นกัน,มีเพียงแค่เทียนจุ้นเท่านั้นที่เหมาะสม,เสียวเหรินขอมอบให้เป็นมิตรภาพ,คนที่มีคุณสมบัติเช่นเทียนจุ้น,เสี่ยวเหรินยินดียิ่งนัก,โปรดรับไว้,ไม่เช่นนั้นเสี่ยวเหรินจะขอคุกเข่าไม่ยอมลุก!"เซอคงที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
เซอคงที่ยังคงนอนราบอยู่บนพื้น,กล่าวยกยอฝ่ายตรงขามอย่างที่สุด.
หยวนซือเทียนจุ้นที่ค่อยๆจ้องมองเซอคงด้วยความรังเกียจ,พร้อมกับเบ้ปากเล็กน้อย,"นิสัยของเจ้าไม่ต่างจากปุถุชน,ข้ารับรู้ถึงความแค้นของเจ้าและจงซาน,ข้ารับรู้แล้ว,โปรดวางใจ,ข้าจะส่งจงซานไปอยู่ร่วมกับเจ้าเอง!"
ได้ยินคำพูดของหยวนซือเทียนจุ้น,ร่างกายของเซอคงที่สั่นไหวด้วยความกลัวขึ้นมาทันที.
"เทียนจุ้น,เสี่ยวเหรินไม่ต่างจากโคลนตม,ไม่คู่ควรแม้แต่ให้ถูกสังหารด้วยซ้ำ,อย่าให้สิ่งสกปรกชิ้นนี้เปื้อนมือท่านเลย,เชื่อเสียงของท่านช่างเจิดจรัสยิ่งใหญ่,เพิ่งจุติกลับมา,วันนี้ควรจะเป็นวันนี้,อย่าทำให้วันนี้มีแต่เรื่องอัปมงคลให้แปดเปื้อนเทียนจุ้นเลย....,ไม่ๆ,เสียวไม่อยากตาย,จะให้เสี่ยวเหรินเป็นวันเป็นม้าให้กับเทียนจุ้น......!"เซอคงที่ร้องขอความเมตตาอย่างไม่ละอายแม้แต่น้อย.
หยวนจื่อเทียนจุ้นที่จ้องมองเซอคง,ใบหน้าที่ไม่ขยับ,แต่กับกระตุกสองทีกับคำพูดของเซอคง.
น่ารังเกียจ,ช่างเป็นคนที่น่ารังเกียจยิ่งนัก,ก่อนหน้านี้ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนที่น่ารังเกียจมากมาขนาดนี้,เซอคงผู้นี้,ไม่ต่างจากตัวเสนียดจัญไร.
ในเวลานี้,หยวนซือรู้สึกรังเกียจยิ่งนัก,ความเย็นชาที่สาดกระจาย,หยวนซือที่ไม่คิดว่าคนผู้นี้จะน่ารังเกียจขนาดนี้,เพื่อที่จะให้ตัวเองมีชีวิตรอด,ถึงกับร้องขอความเมตตาอย่างไรซึ่งศักดิ์ศรีออกมารึ?
ทว่าขณะที่หยวนซือเทียนจุ้นกำลังจะลงมือ,ที่ไกลออกไป,ปรากฏกลิ่นอายที่ทรงพลังกวาดม้วนมาทันที.
กลิ่นอายที่ทรงพลังน่าเกรงขามที่มาจากที่ไกลออกไป,หยวนซือเทียนจุ้นที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
สายตาที่อาบไปด้วยความเย็นชาที่จ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป.
"วูซซซซ!"
ยอดฝีมือที่ราวกับสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของหยวนซือ,จึงได้หยุดลงที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง.
"ตำหนักจื่อเซียว,อยู่ที่นั่น!"
ยอดฝีมือสองคน,หนึ่งคนที่สวมชุดสีเหลืองยืนอยู่บนร่างวิหกสิบหัวขาดหนึ่งหัว,ตอนนี้เหลือแค่เก้าหัวก่อนที่จะค่อยๆกลายเป็นร่างมนุษย์,ร่อนลงอยู่ข้างๆชายในชุดสีเหลืองหยุดอยู่ที่ยอดเขา,ขณะที่พูดคุยกัน.
เป็นอสุรเทวะกุยเชอและเหรินชุนที่เร่งรีบเดินทางมานั่นเอง.
กลิ่นอายที่ทรงพลังของหยวนซือ,กุยเชื่อย่อมสัมผัสได้.
กุยเช่อนั้นเป็นอสูรเทวะในยุคของไท่อี้,ถือเป็นหนึ่งในบุคคลที่มีชื่อเสียงที่ไม่ได้ด้อยไปกว่าอีกฝ่าย,แน่นอนว่าเขาย่อมรับรู้เรื่องราวหยวนซือเทียนจุ้นอย่างแน่นอน,อย่างไรก็ตามหากมีตำแหน่งปราชญ์เทพอยู่,กุยเชอย่อมไม่กล้าท้ายทายหยวนซือแน่,ทว่าเวลานี้เขาเป็นเพียงเซียนบรรพชน,ส่วนเขาที่เป็นเซียนบรรพชนที่แข็งแกร่งกว่า,การจะต่อกรกับหยวนซือก็ไม่ใช่เรื่องที่ยากนัก.
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เซอคงที่ราวกับว่ารอคอยโอกาสอยู่,ร่างกายของเขาที่เปลี่ยนไปในทันที,กลายเป็นใส้เดือนยักษ์,พร้อมกับหนีมุดลงพื้นดินทันที.
"ชิ!”
หยวนซือแค่นเสียงเย็นชา,ก่อนที่จะสบัดฝ่ามือออกไป.
"ซี่!"
ใส้เดือนยักษ์ที่ถูกตัดออกเป็นสองท่อน,หากแต่ครึ่งหนึ่งที่สามารถมุดจมลงไปใต้พื้นได้,เขาที่ไม่กล้าหันกลับมาแม้แต่น้อยเร่งรีบดำดินอย่างบ้าคลั่ง.
เซอคงที่พาร่างครึ่งหนึ่ง,หนีตายอย่างบ้าคลั่ง,วันนี้ทำไมถึงได้ซวยมากมายขนาดนี้กัน!
ตำราชิงชิวถูกแย่งชิง,ธวัชหยวนซือก็ถูกแย่ง,ตำหนักจื่อเซียวอีกอัน,พลังของหงจวินก็เป็นของปลอม,ร่างกายของเขาถูกจงซานตัดไปครึ่งหนึ่ง,ยังไม่หายดีด้วยซ้ำ,เวลานี้ถูกหยวนซือตัดอีกครึ่งหนึ่ง,เขาที่หนีตายด้วยร่างครึ่งหนึ่งดำลงมาใต้ดิน,ช่างโชคร้ายยิ่งนัก!
อย่างไรก็ตาม,หยวนซือที่ไม่สนใจไล่ตามเซอคง, ทำให้เซอคงหนีไปได้.
กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด,อารมณ์ของเซอคงที่ยิ่งเหยิงไปหมด,แม้แต่เต็มไปด้วยความเศร้า,เสียใจ,หัวใจเจ็บปวดโลหิตแทบไหลออกมาไม่หยุด.
บนพื้น,อีกร่างของเซอคงที่กำลังส่ายไปมา,จนเรี่ยวแรงค่อยๆสลายหายไป.
หยวนซือที่ไม่สนใจใส้เดือนดินที่น่ารังเกียจอีกต่อไป,สายตาของเขาที่จ้องมองไปยังยอดฝีมือบนยอดเขา,กุยเช่อ.
กุยเชอและเหรินชุนที่จ้องมองไปยังหยวนซือ.
"หยวนซือเทียนจุ้น? เขา,จุติกลับมาแล้วอย่างงั้นรึ?"กุยเชอที่ขมวดคิ้วไปมาเผยท่าทางประหลาดใจ.
หยวนซือรู้จักกุยเช่อ,กุยเช่อแน่นอนก็รู้จักหยวนซือ.
"หยวนซือ?
เขาก็คืออดีตปราชญ์เทพอีกคนอย่างงั้นรึ?"เหรินชุนที่ใบหน้าบิดเบี้ยวซับซ้อน.
อดีตปราชญ์เทพรุ่นก่อน,สถานะของเขาย่อมเป็นคนที่มีชื่อเสียงสั่นคลอนโลกหล้า,กล่าวได้ว่าเหล่าอดีตปราชญ์เทพในอดีตต่างก็เป็นคนที่ยอดเยี่ยมด้วยกันทั้งนั้น.
Chapter 1199 Cheap person Se Kong
贱人色空
เซอคงที่น่ารังเกียจ.
ก่อนหน้านี้,มือซ้ายถืออุปกรณ์ปราชญ์เทพ,ตำราชิงชิว,มือขวาถืออุปกรณ์ปราชญ์เทพ,ธวัชหยวนซือ,ในอกเสื้อมีตำราจื่อเซียวอีก,และยังมีพลังของบุคคลอันดับหนึ่งของโลกหล้าอีก,กล่าวได้ว่านี้คือจุดสูงสุดของชีวิตเซอคงแล้ว,เป็นจุดสูงสุดที่สมบูรณ์,ไร้เทียมทาน.
แทบจะทันทีที่,สูญเสียตำราชิงชิว,พลังของบุคคลอันดับหนึ่งไม่มี,ร่างกายถูกตัด,หลังจากนั้นโลหิตที่ไหลบ่าหายไปไม่น้อย,ทว่าในเวลานี้ธวัชหยวนซือยังไม่เชื่อฟังเขาอีก?
กับความเสียใจอย่างสุดซึ้งทันใดนั้นก็นึกถึงแสงสีน้ำเงินของจงซาน,เป็นเพราะตัวเขาไปหาเรื่องจงซานอย่างงั้นรึ?
ทักษะเทวะที่ได้เตือนเขาไว้แล้ว,คาดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะไม่เชื่อ,ทำให้ตัวเขาต้องได้รับความโชคร้ายเช่นนี้!
เซอคงที่ได้ทำได้แค่เสียใจอย่างสุดซึ้ง,จ้องมองไปยังธวัชหยวนซือ.
"ปัง!"
ในเวลานั้นธวัชหยวนซือที่ปลดปล่อยปราณกระบี่ฮุ่นตุ้นออกมา,พุ่งตรงไปมายังเซอคง.
เซอคงที่รับรู้ได้ในทันที,ธวัชหยวนซือที่ตัดสัมพันธ์กับเขาไปในทันที.
"อ๊ากก!"
เซอคงที่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด,เขาที่ใช้เวลาหลอมประสานมาหลายร้อยปี,จิตใจเขาและธวัชหยวนซือเชื่อมต่อกัน,ทว่าในพริบตาเดียวเท่านั้น,ธวัชหยวนซือกลับปลดปล่อยปราณกระบี่ออกมา,ตัดสัมพันธ์กับเขาทันที.
ด้วยการเชื่อมต่อกับจิตใจ,ทำให้เขาได้รับแรงสะท้อนอย่างหนักหน่วง,จนต้องรองออกมา,ใบหน้าขาวซีด.
"เป็นไปไม่ได้,เป็นไปไม่ได้!"เซอคงที่คำรามออกมาเสียงดัง.
เกิดเรื่องแปลกประหลาดเช่นนี้ได้อย่างไร,เขาจะซวยเกินไปแล้ว,นี่ข้าทำอะไรผิดพลาดกัน.
เซอคงที่พยายามที่จะกุมธวัชหยวนซือเอาไว้.
"วูซซซซ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
กลิ่นอายของธวัชหยวนซือที่รุนแรงราวกับจะกัดกร่อนจิตใจ,ราวกับว่าที่ด้านในนั้นมีอสุกายไร้คู่เปรียบอยู่,ปราณที่น่าสะพรึงกลัวนี้,ราวกับพายุทอนาโดที่ระเบิดออกมาในทันที.
แรงกดดันวิญญาณที่ทรงพลังหนักหน่วงรุนแรงน้,กำลังสั่นคลอนหัวใจของเซอคง,จนทำให้เขาแทบไม่สามารถขยับร่างได้.
เขาที่ได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว,เวลานี้ไม่สามารถขยับได้,และจิตใจยังได้รับความเสียหายอีก,แรงกดดันนี้ยิ่งทำให้เซอคงได้รับบาดเจ็บเพิ่มขึ้นมาอีก.
เซอคงที่ไม่สามารถขยับได้,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า,"สวรรค์,มันบัดซบอันใดกัน,ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?"
ธวัชหยวนซือ,สามารถทำงานได้ด้วยตัวเองอย่างงั้นรึ?
ทำไมข้าไม่เคยเห็นมาก่อน? เซอคงไม่อยากเชื่อจดจ้องมองไปยังธวัชหยวนซือ.
ธวัชหยวนซือที่ค่อยๆลอยขึ้นไปบนอากาศ,พื้นที่รอบๆ,ปราณหยวนฟ้าดินที่มารวมตัวกัน.
ปราณหยวนฟ้าดินที่มากขึ้นและก็มากขึ้น,ถูกรวมดูดซับมาโดยธวัชหยวนซือทำให้พื้นที่รอบๆถึงกับมืดลง.
สายลมและเมฆที่บิดเบี้ยว,สวรรค์ที่ดังกระหึ่ม,พายุทรายที่พัดโบราณ,ปราณกระบี่ฮุ่นตุ้นที่กำลังรวมตัวกันมากขึ้นและก็มากขึ้น.
หลังจากที่ธวัชหยวนซือดูดซับปราณหยวนฟ้าดิน,มากมาย
จนกลายเป็นลูกบอลแสงสีขาวที่หมุนวนครอบมันอยู่ด้านใน.
บอลแสงสีขาวที่กำลังดูดซับปราณหยวนฟ้าดินอย่างบ้าคลั่ง.
มากขึ้นและก็มากขึ้น,บอลแสงสีขาวเองก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ,จากนั้น,ก็ขยายใหญ่จากเล็กๆก่อนที่จะใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ.
ในเวลานี้,แรงกดดันวิญญาณที่มากขึ้นเรื่อยๆ,เซอคงที่ต้องการหนีไป,ทว่าถูกกดติดพื้น,ไม่สามารถขยับได้,ทำได้แค่จ้องมองธวัชหยวนซือ.
ธวัชจิตวิญญาณ? เรื่องนี้มัน,เป็นไปไม่ได้?
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
การดูดซับที่บ้าคลั่ง,ทำให้หวงมิติเวลานี้มืดลงไป,พื้นดินรอบๆกลายเป็นทะเลซาน,พืชพรรณต้นไม้ใบหน้าแห้งเหี่ยวตายไปหมด,ปราณหยวนฟ้าดินที่ถูกดูดซับไปจนหมด.
ท้ายที่สุดก็หยุดดูดซับในที่สุด.
ธวัชหยวนซือที่หยุดอยู่กลางอากาศ,ปรากฏร่างๆหนึ่งที่อยู่ในบอลแสงสีขาว,คนผู้หนึ่งที่สวมชุดสีดขาว.
แสงสีขาวที่ดูดซับมาทั้งหมดถูกส่งเข้าไปในร่างกายของเขาทั้งหมด.
บุรุษผู้หนึ่งในชุดสีขาว.
ชายในชุดสีขาวที่หลับตาแน่น,ราวกับว่ากำลังดื่มดำกับพลังฟ้าดิน,กลิ่นอายที่น่าเกรงขามถูกส่งออกมาจากร่างกายของเขา.
ร่างบุรุษที่ดูยอดเยี่ยม,ใบหน้าที่มีมงกุฏหยก,สวมชุดพรตเต๋าสีขาว,ดูสะอาดผุดผ่อง,แขนทั้งสองขาวที่ประณีต,ราวกับหยกสลัก,รูปร่างที่สมส่วนสมบูรณ์ราวกับงานศิลปะ.
ทว่า,ทันทีที่เห็นคนผู้นี้,ร่างกายของเซอคงที่สั่นไหวไปมา,ขนทั่วร่างทีลุกตั้งชัน,หนังหัวที่ชาหนึบ.
บุรุษชุดชาวที่ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ,เซอคงที่สัมผัสได้ถึงปราณที่สูงศักดิ์,ลำแสงที่แผ่ออกมา,ราวกับว่าจะชำระล้างโลก.
มือของเขาที่ยื่นออกไป,ชายชุดสีขาวที่กุมธวัชหยวนซือมาไว้ในมือ.
แววตาที่นุ่มนวลจับจ้องมองไปยังเซอคง,ใบหน้าที่ไม่ได้เศร้าใจหรือดีใจ,ราวกับรับรู้ตัวตนของเซอคงอยู่แล้ว.
มืของเขาที่ยื่นออกไปทำท่าคล้ายคว้าจับ,ลูกแก้วในอกเสื้อเซอคง,ตำหนักจื่อเซียวก็ลอยออกมาไปอยู่ในมือของชายชุดขาว,ราวกับว่ารับรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น.
ทว่าในเวลานั้น,แรงกดดันวิญญาณที่ค่อยๆหายไป,เพราะชายในชุดสีขาวได้เก็บมันคืนไปแล้ว.
"เสี่ยวเหรินเซอคง,คารวะ,หยวนซือ,เทียนจุ้น!"เซอคงที่กล่าวออกมาเสียงสั่นด้วยความหวาดกลัว.
พริบตาเดียวที่เห็นชายในชุดสีขาว,เซอคงก็เขาใจทุกอย่าง.
หยวนซือเทียนจุ้น,เขาคือเจ้าของธวัชหยวนซือ?
ในอดีตได้ล่วงหล่นจากสวรรค์ไปแล้ว,ทว่าเขากลับฝั่งร่างเอาไว้ในธวัชหยวนซือ,รอคอยโอกาสคืนชีพ,นอกจากนี้,ดูเหมือนว่าหยวนซือเทียนจุ้นจะฟื้นคืนชีพออกมาจากธวัชหยวนซือ,ไม่รู้ว่าใช้ความสามารถใด.
เกี่ยวข้องกับพลังของหงจินหรือไม่,ที่ทำให้หยวนซือเทียนจุ้นฟื้นคืนชีพในครานี้.
อดีตปราชญ์เทพรุ่นเก่า,หยวนซือเทียนจุ้น?
ได้ยินข่าวลืมมาว่า,ปราชญ์เทพหงจวินที่เป็นบุคคลอันดับหนึ่ง,ทว่านอกเหนือจากหงจวินแล้ว,ปราชญ์เทพคนอื่นๆที่วางแผนกลายเป็นลำดับหนึ่งด้วยเช่นกัน,หนึ่งในนั้นก็คือหยวนซือเทียนจุ้น.
เซอคงที่ตัวสั่นคลานไปกับพื้น,ใบหน้าที่แดงท่าทางเคารพ,แต่ภายในใจได้แต่โอดครวญห่อเหี่ยว,"ทำไมข้าถึงได้ซวยขนาดนี้!"
ชายในชุดสีขาวที่ได้ยินเซอคงเรียกตัวเองว่า,หยวนซือเทียนจุ้น,ก็คิดอะไรบางอย่างเล็กน้อย,และจ้องมองไปยังตำหนักจื่อเซียวในมือ,เห็นชัดเจนว่าเขายอมรับนามดังกล่าว,เขาก็คืออดีตปราชญ์เทพรุ่นก่อน,หยวนซือเทียนจุ้น.
"เทียนจุ้น,ตั้งแต่เด็กผู้น้อยก็ได้ยินชื่อเสียงที่เกรียงไกรนี้,เสี่ยวเหรินเต็มไปด้วยความเคารพอย่างที่สุด,หวังว่าจะมีอายุเมื่อแปดแสนปีที่แล้ว,วันนี้ได้เห็นเทียนจุ้นตัวจริง,เสี่ยวเหรินดีใจยิ่งนัก,ธวัชดังกล่าวนั้นอู่กับเสี่ยวเหรินมาตั้งนาน,ด้วยพลังของเสี่ยวเหริน,ไม่สามารถใช้พลังที่แท้จริงออกมาได้,เสี่ยวเหรินไม่แม้แต่ใช้งานมันได้,ภายในใจรู้สึกละอายใจนัก,ตอนนี้ยอดเยี่ยมยิ่งนัก,มันได้กลับคืนสู่เจ้าของอันชอบธรรมแล้ว,มีเพียงแค่เทียนจุ้นเท่านั้น,เสี่ยวเหรินยินดีเป็นอย่างยิ่ง."เซอคงที่กล่าวยกยออย่างที่สุด.
หยวนซือเทียนจุ้นที่ไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย,ทำให้เซอคงไม่กล้าเคลื่อนไหว,หยวนซือเทียนจุ้นที่จ้องมองแต่ตำหนักจื่อเซียว,เซอคงที่รับรู้ดี,หากเขาเคลื่อนไหวล่ะก็,เพียงแค่สะบัดฝ่ามือ,ตัวเขาคงตกตายอย่างแน่นอน.
"ตำหนักจื่อเซียว,แม้นว่าเสี่ยวเหรินจะได้มาอย่างยากลำบาก,ทว่าก็ไม่สามารถใช้มันได้เช่นกัน,มีเพียงแค่เทียนจุ้นเท่านั้นที่เหมาะสม,เสียวเหรินขอมอบให้เป็นมิตรภาพ,คนที่มีคุณสมบัติเช่นเทียนจุ้น,เสี่ยวเหรินยินดียิ่งนัก,โปรดรับไว้,ไม่เช่นนั้นเสี่ยวเหรินจะขอคุกเข่าไม่ยอมลุก!"เซอคงที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
เซอคงที่ยังคงนอนราบอยู่บนพื้น,กล่าวยกยอฝ่ายตรงขามอย่างที่สุด.
หยวนซือเทียนจุ้นที่ค่อยๆจ้องมองเซอคงด้วยความรังเกียจ,พร้อมกับเบ้ปากเล็กน้อย,"นิสัยของเจ้าไม่ต่างจากปุถุชน,ข้ารับรู้ถึงความแค้นของเจ้าและจงซาน,ข้ารับรู้แล้ว,โปรดวางใจ,ข้าจะส่งจงซานไปอยู่ร่วมกับเจ้าเอง!"
ได้ยินคำพูดของหยวนซือเทียนจุ้น,ร่างกายของเซอคงที่สั่นไหวด้วยความกลัวขึ้นมาทันที.
"เทียนจุ้น,เสี่ยวเหรินไม่ต่างจากโคลนตม,ไม่คู่ควรแม้แต่ให้ถูกสังหารด้วยซ้ำ,อย่าให้สิ่งสกปรกชิ้นนี้เปื้อนมือท่านเลย,เชื่อเสียงของท่านช่างเจิดจรัสยิ่งใหญ่,เพิ่งจุติกลับมา,วันนี้ควรจะเป็นวันนี้,อย่าทำให้วันนี้มีแต่เรื่องอัปมงคลให้แปดเปื้อนเทียนจุ้นเลย....,ไม่ๆ,เสียวไม่อยากตาย,จะให้เสี่ยวเหรินเป็นวันเป็นม้าให้กับเทียนจุ้น......!"เซอคงที่ร้องขอความเมตตาอย่างไม่ละอายแม้แต่น้อย.
หยวนจื่อเทียนจุ้นที่จ้องมองเซอคง,ใบหน้าที่ไม่ขยับ,แต่กับกระตุกสองทีกับคำพูดของเซอคง.
น่ารังเกียจ,ช่างเป็นคนที่น่ารังเกียจยิ่งนัก,ก่อนหน้านี้ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนที่น่ารังเกียจมากมาขนาดนี้,เซอคงผู้นี้,ไม่ต่างจากตัวเสนียดจัญไร.
ในเวลานี้,หยวนซือรู้สึกรังเกียจยิ่งนัก,ความเย็นชาที่สาดกระจาย,หยวนซือที่ไม่คิดว่าคนผู้นี้จะน่ารังเกียจขนาดนี้,เพื่อที่จะให้ตัวเองมีชีวิตรอด,ถึงกับร้องขอความเมตตาอย่างไรซึ่งศักดิ์ศรีออกมารึ?
ทว่าขณะที่หยวนซือเทียนจุ้นกำลังจะลงมือ,ที่ไกลออกไป,ปรากฏกลิ่นอายที่ทรงพลังกวาดม้วนมาทันที.
กลิ่นอายที่ทรงพลังน่าเกรงขามที่มาจากที่ไกลออกไป,หยวนซือเทียนจุ้นที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
สายตาที่อาบไปด้วยความเย็นชาที่จ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป.
"วูซซซซ!"
ยอดฝีมือที่ราวกับสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของหยวนซือ,จึงได้หยุดลงที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง.
"ตำหนักจื่อเซียว,อยู่ที่นั่น!"
ยอดฝีมือสองคน,หนึ่งคนที่สวมชุดสีเหลืองยืนอยู่บนร่างวิหกสิบหัวขาดหนึ่งหัว,ตอนนี้เหลือแค่เก้าหัวก่อนที่จะค่อยๆกลายเป็นร่างมนุษย์,ร่อนลงอยู่ข้างๆชายในชุดสีเหลืองหยุดอยู่ที่ยอดเขา,ขณะที่พูดคุยกัน.
เป็นอสุรเทวะกุยเชอและเหรินชุนที่เร่งรีบเดินทางมานั่นเอง.
กลิ่นอายที่ทรงพลังของหยวนซือ,กุยเชื่อย่อมสัมผัสได้.
กุยเช่อนั้นเป็นอสูรเทวะในยุคของไท่อี้,ถือเป็นหนึ่งในบุคคลที่มีชื่อเสียงที่ไม่ได้ด้อยไปกว่าอีกฝ่าย,แน่นอนว่าเขาย่อมรับรู้เรื่องราวหยวนซือเทียนจุ้นอย่างแน่นอน,อย่างไรก็ตามหากมีตำแหน่งปราชญ์เทพอยู่,กุยเชอย่อมไม่กล้าท้ายทายหยวนซือแน่,ทว่าเวลานี้เขาเป็นเพียงเซียนบรรพชน,ส่วนเขาที่เป็นเซียนบรรพชนที่แข็งแกร่งกว่า,การจะต่อกรกับหยวนซือก็ไม่ใช่เรื่องที่ยากนัก.
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เซอคงที่ราวกับว่ารอคอยโอกาสอยู่,ร่างกายของเขาที่เปลี่ยนไปในทันที,กลายเป็นใส้เดือนยักษ์,พร้อมกับหนีมุดลงพื้นดินทันที.
"ชิ!”
หยวนซือแค่นเสียงเย็นชา,ก่อนที่จะสบัดฝ่ามือออกไป.
"ซี่!"
ใส้เดือนยักษ์ที่ถูกตัดออกเป็นสองท่อน,หากแต่ครึ่งหนึ่งที่สามารถมุดจมลงไปใต้พื้นได้,เขาที่ไม่กล้าหันกลับมาแม้แต่น้อยเร่งรีบดำดินอย่างบ้าคลั่ง.
เซอคงที่พาร่างครึ่งหนึ่ง,หนีตายอย่างบ้าคลั่ง,วันนี้ทำไมถึงได้ซวยมากมายขนาดนี้กัน!
ตำราชิงชิวถูกแย่งชิง,ธวัชหยวนซือก็ถูกแย่ง,ตำหนักจื่อเซียวอีกอัน,พลังของหงจวินก็เป็นของปลอม,ร่างกายของเขาถูกจงซานตัดไปครึ่งหนึ่ง,ยังไม่หายดีด้วยซ้ำ,เวลานี้ถูกหยวนซือตัดอีกครึ่งหนึ่ง,เขาที่หนีตายด้วยร่างครึ่งหนึ่งดำลงมาใต้ดิน,ช่างโชคร้ายยิ่งนัก!
อย่างไรก็ตาม,หยวนซือที่ไม่สนใจไล่ตามเซอคง, ทำให้เซอคงหนีไปได้.
กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด,อารมณ์ของเซอคงที่ยิ่งเหยิงไปหมด,แม้แต่เต็มไปด้วยความเศร้า,เสียใจ,หัวใจเจ็บปวดโลหิตแทบไหลออกมาไม่หยุด.
บนพื้น,อีกร่างของเซอคงที่กำลังส่ายไปมา,จนเรี่ยวแรงค่อยๆสลายหายไป.
หยวนซือที่ไม่สนใจใส้เดือนดินที่น่ารังเกียจอีกต่อไป,สายตาของเขาที่จ้องมองไปยังยอดฝีมือบนยอดเขา,กุยเช่อ.
กุยเชอและเหรินชุนที่จ้องมองไปยังหยวนซือ.
"หยวนซือเทียนจุ้น? เขา,จุติกลับมาแล้วอย่างงั้นรึ?"กุยเชอที่ขมวดคิ้วไปมาเผยท่าทางประหลาดใจ.
หยวนซือรู้จักกุยเช่อ,กุยเช่อแน่นอนก็รู้จักหยวนซือ.
"หยวนซือ?
เขาก็คืออดีตปราชญ์เทพอีกคนอย่างงั้นรึ?"เหรินชุนที่ใบหน้าบิดเบี้ยวซับซ้อน.
อดีตปราชญ์เทพรุ่นก่อน,สถานะของเขาย่อมเป็นคนที่มีชื่อเสียงสั่นคลอนโลกหล้า,กล่าวได้ว่าเหล่าอดีตปราชญ์เทพในอดีตต่างก็เป็นคนที่ยอดเยี่ยมด้วยกันทั้งนั้น.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น