Immortality Chapter 1188 Purple Firmament Palace present
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1188 การปรากฏของตำหนักจื่อเซียว.
Chapter 1188 Purple Firmament Palace present
紫霄宫现
การปรากฏของตำหนักจื่อเซียว.
เหรินชุนและกุยเชอที่มาถึงทางตะวันของของทวีปนานจานปู่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว,ทว่าตำแหน่งที่ชี้มาในแผ่นที่นั้นใหญ่จนเกินไป.
บนยอดเขาแห่งหนึ่ง,คนสองคนที่รอคอยอย่างอดทน,กวาดตามองรอบๆ,รอคอยปรากฏการณ์ที่แปลกประหลาด.
เพราะว่าทั้งคู่นั้นเชื่อมั่นในราชันย์ตะวันออกไท่อี้เป็นอย่างมาก,อีกห้าวันตำหนักจื่อเซียวจะปรากฏขึ้น?
แววตาของทั้งสองคนที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง.
ตำหนักจื่อเซียว,นับเป็นสุดยอดของวิเศษ,ไม่ว่าจะเป็นใครต่างก็ปรารถนา,และยิ่งเป็นสมบัติของหงจวินด้วยแล้ว!
ใครที่ได้รับ,จะกลายเป็นสุดยอดในทันที,ช่างน่าเสียดายที่ไม่ว่าจะเป็นใครก็ไม่สามารถหามันได้,แต่ท้ายที่สุดก็อยู่ในการจับตาของราชันย์ตะวันออกไท่อี้.
ทั้งคู่นั้นรู้เกี่ยวกับแผนการของราชันย์ตะวันออกเป็นอย่างดี,เป็นแผนการที่ทะเยอทะยานเป็นอย่างมาก.
ทั้งคู่ที่รอคอยอย่างตื่นเต้น,พรุ่งนี้,ก็จะครบห้าวันแล้ว.
และวันดังกล่าวนั้นก็คือวันที่สองพี่น้องเฟยเกอและจูกานออกมาจากเมืองหลังจากกินอาหารเสร็จจากภายในเมืองปุถุชนแห่งหนึ่งนั่นเอง.
ขณะที่ทั้งคู่กำลังพูดคุยกันเรื่องอาหาร,พร้อมกับมุ่งหน้าเข้าไปในป่าแห่งหนึ่ง.
ระหว่างเดินทางนั้น,ที่เอวของเฟยเกอ,จู่ๆก็เกิดเป็นแสงสีทองมากมายโผล่ออกมาทันที.
"อะไรนี้,เกิดอะไรขึ้น?"เฟยเกอที่ลูบคลำไปที่เอวตัวเอง,คว้าไปยังสิ่งของสิ่งหนึ่งที่กำลังเปล่งแสง.
สิ่งของดังกล่าวนั้น,ทำให้ดวงตาของทั้งคู่เบิกกว้างขณะจ้องมอง.
เฟยเกอที่นำลูกแก้วลูกหนึ่งออกมา,ที่ด้านในนั้นมีดวงดาวขนาดใหญ่ดวงหนึ่ง,รอบๆดวงดาวนั้นมีดาวเคราะห์เก้าดวงกำลังโคจรรอบๆดวงดาราดังกล่าวช้าๆ,เป็นเหมือนกับเจี่ยหยินเคยอธิบายให้กับจงซานฟัง,ตำหนักจื่อเซียว.
ทว่าเวลานี้ลูกแก้วดังกล่าวนั้น,จู่ๆก็เปล่งแสงสีทองออกมา,มีอักษรรูนขนาดใหญ่ที่เปล่งแสงสีทองออกมา.
"อะไร,เกิดอะไรขึ้น?"จูกานที่เผยท่าทางประหลาดใจเป็นอย่างมาก.
"หมายความว่าอย่างไร?
มันเปล่งแสงได้อย่างไร?"เฟยเกอที่กลายเป็นงงงวยเช่นกัน.
ด้วยพลังฝึกตนของทั้งสองคน,แน่นอนว่าไม่สามารถมองเห็นอักษรรูนได้,รู้เพียงแค่ว่ามีแสงสีทองสว่างจ้าส่องออกมา.
"เฟยเกอ,หรือพวกเราจะได้กลับบ้านแล้ว?"จูกานที่ดวงตาเป็นประกาย.
"ไม่รู้,อาจจะเป็นเช่นนั้นก็ได้!"เฟยเกอที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจขึ้นมาเช่นกัน.
"ครืนนนน
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
แสงสีทองที่ยังคงเปล่งแสงออกมาไม่หยุด,จากนั้นมันได้ดิ้นไปมาจนหลุดออกจากมือของเฟยเกอ,พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า.
"ไม่ได้การแล้ว!"เฟยเกอที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ทั้งคู่ที่นำกระบี่เหินเตรียมบินขึ้นไปบนอากาทันที,ทว่าลูกแก้วที่ลอยขึ้นบนกลับไปอยู่บนอากาศก่อนที่จะหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว.
"เอ๊ะ?"
บนลูกแก้วดังกล่าว,ปลดปล่อยควันสีฟ้ามากมายออกมาในทันที,ควันสีฟ้าที่ลามขยายออกไปทั่วๆ,จากนั้นก็ปรากฏตำหนักขนาดใหญ่โตผุดขึ้นมาบนอากาศที่วางเปล่า.
ตำหนักที่มีขนาดใหญ่มาก,เพียงแค่รูปร่างของมันเมื่อปรากฏแล้วแรงกดดันที่หนักหน่วงรุนแรงที่แผ่ออกมากดทับแผ่ออกไปรอบๆจนทำให้จิตใจพวกเขาสั่นสะท้าน.
แรงกดดันที่หนักหน่วงนั่นกดทับจนพวกเขาฟุบลงกับพื้น.
"วีดดดดดดด
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ห้วงมิติรอบๆที่สั่นไหวไปมาในทันที.
"แผ่นดินไหว?"จูกานที่ตื่นตะหนกตกใจใบหน้าเปลี่ยนสี.
บนอากาศเวลานี้,ปรากฏภาพเงาตำหนักขนาดใหญ่ขึ้นมา,เมฆมากมายบนท้องฟ้าที่ถูกกวาดออกไป,ถูกแทนที่ด้วยตำหนักขนาดใหญ่,ในรัศมีหนึ่งหมื่นลี้กลายเป็นท้องฟ้าโปร่งไปในทันที.
ไม่ไกลออกไป,จากตำแหน่งของเหรินชุดและกุยเชอที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
ทั้งคู่ที่รอคอยมานานแล้ว,ในเวลานี้ภาพเงาของตำหนักจื่อเซียวปรากฏขึ้นไม่ไกลจากพวกเขา.
"ออกมาแล้ว,เหรินชุด,ไป!"กุยเช่อเอ่ย.
จากนั้น,ทั้งคู่ที่พุ่งตรงไปยังทิศทางของภาพเงาตำหนักจื่อเซียว.
ทวีปหนานจานปู่,วิหารเต๋าทางเหนือ.
ปราชญ์เทพเจียงยวีที่กำลังพูดคุยกับกลุ่มเซียนบรรพชน,ทว่าในเวลานั้นเจียงยวีที่จ้องมองไปยังทิศตะวันออกเฉียงใต้.
"อาจารย์!"ชายในชุดสีแดงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"ตำหนักจื่อเซียวออกมาแล้ว,ไป!"เจียงยวีที่ก้าวออกไปร่างกายของเขาที่หายไปในทันที.
กลุ่มเซียนบรรพชนมากมายที่เร่งรีบเดินทางไปอย่างรวดเร็ว.
วิหารเต๋าตะวันตก.
"เซิ่งหวัง,กลิ่นอายนี้,ตำหนักจื่อเซียว?"หวังคูที่อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ.
เหล่าเซียนบรรพชนคนอื่นๆใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ชัดเจนว่าพวกเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่แปลกประหลาดนี้ด้วย.
"ไกลขนาดใหน?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ตะวันออก,ค่อนข้างไกล!"หวังคูเอ่ย.
คนอื่นๆต่างก็พยักหน้ารับ.
"ในเมื่อสามารถสัมผัสกลิ่นอายได้,คงมียอดฝีมือมากมายที่เดินทางไป,พวกเราไม่จำเป็นต้องไป!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"รับทราบ!"ทุคนที่พยักหน้ารับ.
ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง,ชายชราที่นั่งบำเพ็ญอยู่ด้านในค่ายกล,ทันใดนั้นดวงตาของชายชราที่ลืมขึ้น,ก่อนที่ร่างกายของเขาจะหายไปอย่างรวดเร็ว.
ใต้แม่น้ำขนาดใหญ่,สตรีผู้หนึ่งที่นั่งบำเพ็ญอยู่ลืมตาขึ้น,ก่อนที่ร่างกายของนางจะหายไปในทันที.
ภายในตำหนักที่ฝั่งอยู่ใต้ดิน,ชายในชุดสีเขียว,ทันใดนั้นก็ลืมตาขึ้น,ก่อนที่ร่างกายของเขาจะเคลื่อนไหวพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว.
..................
............
......
ทั่วทุกสารทิศของเขตแดนหนานจานปู่ที่กลายเป็นวุ่นวายในทันที,เหล่าเซียนบรรพชนทุกคนที่สัมผัสได้,ทุกคนเข้าใจได้ในทันที,ก่อนที่จะเร่งรีบพุ่งตรงไปยังเป้าหมาย.
เหรินชุนและกุยเช่อปกปิดกลิ่นอายเอไว้,พร้อมกับเร่งรีบใช้พลังพุ่งเข้าไปเต็มกำลัง,เพราะทั้งคู่รู้ดีว่าตำหนักจื่อเซียวที่เกิดขึ้นมานั้น,ยอดฝีมือมากมายย่อมรู้ตัว,พวกเขาไม่สามารถอยู่นานได้,ไม่เช่นนั้นพื้นที่รอบๆจะกลายเป็นที่ชุมนุมของยอดฝีมือ.
ทั้งคู่ที่มาถึง,ใช้สัมผัสเทวะกวาดตามองไปยังรอบๆ,เวลานี้ไม่มียอดฝีมือที่ร้ายกาจ,เพราะปรกติแล้วพื้นที่แห่งนี้แม้แต่เซียนธรรมดาก็ไม่มี.
ส่วนสองพี่น้องอ้วนผม,พวกเขาเป็นเพียงปุถุชนที่อ่อนแออย่างที่สุด,จึงไม่อยู่ในสายตาของพวกเขาตั้งแต่แรกแล้ว.
สองพี่น้องอ้วนผอมเวลานี้,ร่างกายขยับไม่ได้เพียงแค่กลิ่นอายที่กดทับลงมา,พวกเขาก็หายใจได้อย่างยากลำบากแล้ว.
นับตั้งแต่ตำหนักจื่อเซียวปล่อยกลิ่นอายจนพวกเขาถูกสะกดเอาไว้,พวกเขาไม่ได้รู้สึกหวาดกลัว,ทว่าก็ไม่มีความแข็งแกร่งจะต้านเอาไว้ได้.
"เหรินชุน,รีบนำสิ่งของดังกล่าวไปเร็วเข้า!"กุยเชอเอ่ย.
"อืม!"เหรินชุนที่พยักหน้ารับ.
ภาพเงาตำหนักจื่อเซียวยังคงปรากฏขึ้นมา,เหรินชุนที่เร่งรีบยื่นมือออกไปคว้าไปยังลูกแก้วที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า.
บนพื้น,สองพี่น้องอ้วนผมที่ยากจะเงยหน้าขึ้น,ได้แต่มองเหรินชุนกำลังนำลูกแก้วตำหนักจื่อเซียวไป.
"ไม่ได้การแล้ว,จูกาน,มีบางคนกำลังขโมยของพวกเราไป!"เฟยเกอที่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ.
"?"ใบหน้าของจูกานบิดเบี้ยว,ยากที่จะเงยหน้าขึ้นได้.
ทั้งสองคนที่ทำได้ตอนนี้คือจดจำใบหน้าของคนทั้งสอง.
ส่วนเหรินชุนและกุยเชอนั้นแทบไม่สนใจกับการคงอยู่ของคนทั้งสองแม้แต่น้อย.
เหรินชุนที่คว้าไปยังลูกแก้ว,ในเวลานั้นภาพเงาตำหนักจื่อเซียวที่หายไปทันที.
เหรินชุดและกุยเชอทันทีที่ได้ตำหนักจื่อเซียว,ก็เร่งรีบบินหนีไป,ไม่กล้าช้าแม้แต่น้อย.
"หยุด!"
เฟยเกอที่เร่งรีบขี่กระบี่เหินพุ่งตามไปทันที.
"บัดซบ,หยุดเดี๋ยวนี้!"จูกานที่ตะโกนพร้อมกับขี่กระบี่เหินตามไปด้วยเช่นกัน.
ทั้งสองที่หายใจหอบ,ภายในลูกแก้วนั่น,มันคือครอบครัวของพวกเขา,พวกเขาจะยอมให้คนอื่นขโมยครอบครัวของตัวเองไปได้อย่างไร?
ทั้งคู่ที่มีพลังฝึกตนเพียงก่อตั้งวิญญาณและยังใช้กระบี่เหินในการบิน,ด้วยความเร็วของพวกเขาทั้งวันยังบินไม่ข้ามเทือกเขาแห่งหนึ่งด้วยซ้ำ,ทว่าความเร็วของเหรินชุนและกุยเชอนั้นพริบตาเดียวก็เคลื่อนที่ไปหลายแสนลี้แล้ว.
"บัดซบ,หยุดเดี๋ยวนี้,นำของๆข้าคืนมา!"จูกานที่คำรามดัง.
"เจ้าพวกสารเลว,ขโมยสมบัติของข้า!"เฟยเกอที่คำรามด้วยความโกรธ.
ทว่า,ร่างสองร่างที่หายไปอย่างรวดเร็ว,ภายในใจของคนทั้งสองที่เย็นยะเยือบเจ็บปวดแทบขาดใจ.
"เหมย(น้องสาว)!"
"เหมย!"
"เหมยของข้า!"
"เจี่ยของข้า!"
เสียงโหยหวนเจ็บปวดดังขึ้น,หากแต่พลังของทั้งสองฝ่ายนั้นแตกตางกันมากมายนัก,พวกเขาไม่สามารถไล่ตามคนทั้งสองได้.
ผ่านไปเพียงครึ่งวันหลังจากนั้น.
"ครืนนน!”
เซียนบรรพชนที่เริ่มเดินทางมาถึงสถานที่ภาพเงาตำหนักจื่อเซียนปรากฏขึ้นก่อนหน้านี้.
คนแล้วคนเล่าที่มาถึง,เหล่าเซียนบรรพชนที่แข็งแกร่งน่าเกรงขามได้มาถึงติดๆกัน.
ทว่าทุกคนที่จ้องมองไปรอบๆ,แต่ไม่สามารถมองเห็นตำหนักจื่อเซียวได้.
หลายคนที่เร่งรีบตรวจสอบพื้นที่รอบๆ,พวกเขาที่ตรวจสอบพื้นที่ทุกแห่ง,ทุกคนรู้ดีว่าตำหนักจื่อเซียวนั้นไม่สามารถเก็บเข้าไปในกำไลเก็บของได้,พวกเขาจะต้องหาเจออย่างแน่นอน.
ทว่ายอดฝีมือมากมายที่มาชุมนุมในที่แห่งนี้,ทว่าไม่มีใครได้ร่องรอยตำหนักจื่อเซียวเลย.
เหล่ายอดฝีมือที่ตื่นตระหนกพร้อมกับเผยท่าทางเป็นกังวล.
เพียงแค่ครึ่งวันเท่านั้น,พวกเขาก็ไม่พบอะไรแล้ว,พื้นที่รอบๆเต็มไปด้วยสัมผัสเทวะของเซียนบรรพชน,ทว่าก็ไม่มีใครพบอะไร.
ทว่าหากจะกล่าวล่ะก็,บนเชิงเขาแห่งหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป.
"เหมย,เกอไม่ยุติธรรมต่อเจ้า,เจ้าสองตัวบัดซบนั้นแข็งแกร่งเกินไป,เกอไม่สามารถช่วยเจ้าได้! ฮัว,เสี่ยวฮัว,ฮืออออ............”
"บัดซับ,เจี่ยของเจ้า,ปัง,ปัง,ข้าจะแต่งกับเจ้าได้อย่างไร......!”
....................................
........................
............
ราวกับฟ้าถล่ม,แผ่นดินทลาย,ทั้งคู่ที่ร้องให้ฟูมฟาน,เสียงร้องไห้ที่เต็มไปด้วยความเจ็บทรมาน,ความเศร้าที่อัดอั้นจนต้องร้องไห้ออกมาไม่หยุด.
เหล่าเซียนบรรพชนที่ได้ยินเสียงของทั้งสอง,ถึงกับทำให้จิตใจของพวกเขาสั่นไหวเช่นกัน.
"ครืนนน!"
ชายในชุดสีน้ำเงินคนหนึ่งที่ปรากฏขึ้นในทันที.
"คารวะปราชญ์เทพเจียงยวี!"เหล่าเซียนบรรพชนที่แสดงความเคารพ.
ปราชญ์เทพเจียงยวีพยักหน้า,จากนั้นก็กวาดตามองพื้นที่รอบๆ,เหล่าเซียนบรรพชนเองก็กวาดตาจ้องมองเช่นกัน.
ช่างน่าเสียดาย,แม้แต่เจียงยวีก็ไม่สามารถค้นหาตำหนักจื่อเซียวได้แล้ว,เหรินชุนและกุยเช่อที่เดินทางมานั้น,พวกเขาที่ปกปิดร่างกายตัวเองเอาไว้ด้วยวิถีลี้ลับ,และลบร่องรอยของตัวเองเอาไว้อีกด้วย.
"เจียงยวีที่กวาดตามองสำรวจเรียบร้อยแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ.
เสียงถอนหายใจที่เหมือนกับคนอื่นๆ,ตำหนักจื่อเซียวที่ปรากฏขึ้นมาพริบตาเดียวเท่านั้น,จากนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย.
เหล่าเซียนบรรพชนที่มาถึงก่อน,แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้สงสัยเหล่าปุถุชนรอบๆ,ที่ห่างไกลออกไปนั้นมีเมืองปุถุชนเช่นกัน,เจียงยวีได้สำรวจดีแล้ว,หากแต่ไม่พบอะไร,เวลานี้มีเพียงแค่ชายสองคนที่อยู่ไกลออกไปที่กำลังร้องให้ฟูมฟาย.
"เฟยเกอ,พี่สาวของข้า,น้องสาวของท่าน,ถูกเจ้าสองคนบัดซบนั่นแย่งไปแล้ว,พวกเราจะทำอย่างไร,ข้าไม่สามารถซื้อรถแทรกเตอร์ให้กับพวกเขาได้แล้ว!"จูกานที่ร้องไห้โหยหวน.
"เจ้าสารเลวสองตัว,ขโมยภรรยาของบิดา,ขโมยน้องสาวของบิดา,ขอให้พวกมันเป็นหมันไร้ทายาท!"เฟยเกอที่สาบแช่ง.
"ใช่,ขอให้มันไม่มีทวารหนัก,ให้ลูกสาวมันไม่มีรูตูด!"จูกานที่สาปแช่งเพิ่มเต็มทันที.
เหล่าเซียนบรรพชนถึงกับใบหน้ากระตุก,อันธพาลเหล่านี้ช่างสาปแช่งได้อย่างแสบสัน,เจ็บแสบนัก.
"อาจารย์,ดูเหมือนว่าคู่บำเพ็ญพวกเขาจะถูกแย่งไป,ถึงได้ร้องไห้ฟูมฟายเช่นนั้น!"คนผู้หนึ่งที่เอ่ยออกมา.
"ภายในโลกนี้,มีเรื่องราวมากมาย,อย่าสนใจ,ไป."ปราชญ์เทพเจียงยวีที่ถอนหายใจ,ก่อนที่จะพาคนของเขาหายไปในทันที.
ทว่าเหล่าเซียนบรรพชนคนอื่นๆที่จ้องมองคนทั้งสองที่กำลังร้องไห้ฟูมฟายเผยท่าทางแปลกๆเช่นกัน.
เหล่าผู้ฝึกตนนั้น,จำเป็นต้องฝึกฝนจิตใจให้เข้มแข็งเหมือนศิลา,ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดก็สามารถผ่านไปได้,เรื่องที่ต้องร้องไห้นั้น,ไม่มีอย่างแน่นอน.
เหล่าเซียนบรรพชนที่ได้แต่ส่ายหน้าไปมา,ก่อนที่ทุกคนจะจากไป.
มีหลายคนที่รอคอยอยู่รอบๆพื้นที่แห่งนี้สองวันสองคืน,ทว่าก็ไม่ได้ร่องรอยอะไรก่อนที่จะจากไปในที่สุด.
เฟยเกอและจูกาน,พวกเขาที่เป็นเพียงปุถุชน,สิ่งที่พวกเขาแสดงออกมานั้นตรงไปตรงมา,มันคือความรู้สึกที่แท้จริงที่ถูกเหรินชุนและกุยเชอแย่งชิงลูกแก้ว,สถานที่พวกเขาออกมา,ความเสียใจที่ทำให้พวกเขาร้องไห้สามวันสามคืน.
หลายร้อยปีที่พวกเขาดูแลลูกแก้ว,ซึ่งมีโลกที่พวกเขาจากมา,จู่ๆก็มีคนแย่งชิงมันไป,ทั้งสองจะไม่เสียใจได้อย่างไร?
"เฟยเกอ,พวกเราจะทำอย่างไร?"จูกานที่ค่อยๆหยุดร้องไห้และกล่าวออกมา.
"บัดซบ,ข้าจำหน้าพวกมันได้,เพื่อฮัว น้องสาวของข้า,ข้าจะต้องนำลูกแก้วนั้นกลับมา!"เฟยเกอที่กล่าวออกมาอย่างมุ่งมั่น.
"เพื่อ,ปัง,พี่สาวของข้า,ข้าจะต้องหาเจ้าตัวบัดซบทั้งสองให้เจอ!"จูกานที่เอ่ยออกมาอย่างหนักแน่นเช่นกัน.
Chapter 1188 Purple Firmament Palace present
紫霄宫现
การปรากฏของตำหนักจื่อเซียว.
เหรินชุนและกุยเชอที่มาถึงทางตะวันของของทวีปนานจานปู่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว,ทว่าตำแหน่งที่ชี้มาในแผ่นที่นั้นใหญ่จนเกินไป.
บนยอดเขาแห่งหนึ่ง,คนสองคนที่รอคอยอย่างอดทน,กวาดตามองรอบๆ,รอคอยปรากฏการณ์ที่แปลกประหลาด.
เพราะว่าทั้งคู่นั้นเชื่อมั่นในราชันย์ตะวันออกไท่อี้เป็นอย่างมาก,อีกห้าวันตำหนักจื่อเซียวจะปรากฏขึ้น?
แววตาของทั้งสองคนที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง.
ตำหนักจื่อเซียว,นับเป็นสุดยอดของวิเศษ,ไม่ว่าจะเป็นใครต่างก็ปรารถนา,และยิ่งเป็นสมบัติของหงจวินด้วยแล้ว!
ใครที่ได้รับ,จะกลายเป็นสุดยอดในทันที,ช่างน่าเสียดายที่ไม่ว่าจะเป็นใครก็ไม่สามารถหามันได้,แต่ท้ายที่สุดก็อยู่ในการจับตาของราชันย์ตะวันออกไท่อี้.
ทั้งคู่นั้นรู้เกี่ยวกับแผนการของราชันย์ตะวันออกเป็นอย่างดี,เป็นแผนการที่ทะเยอทะยานเป็นอย่างมาก.
ทั้งคู่ที่รอคอยอย่างตื่นเต้น,พรุ่งนี้,ก็จะครบห้าวันแล้ว.
และวันดังกล่าวนั้นก็คือวันที่สองพี่น้องเฟยเกอและจูกานออกมาจากเมืองหลังจากกินอาหารเสร็จจากภายในเมืองปุถุชนแห่งหนึ่งนั่นเอง.
ขณะที่ทั้งคู่กำลังพูดคุยกันเรื่องอาหาร,พร้อมกับมุ่งหน้าเข้าไปในป่าแห่งหนึ่ง.
ระหว่างเดินทางนั้น,ที่เอวของเฟยเกอ,จู่ๆก็เกิดเป็นแสงสีทองมากมายโผล่ออกมาทันที.
"อะไรนี้,เกิดอะไรขึ้น?"เฟยเกอที่ลูบคลำไปที่เอวตัวเอง,คว้าไปยังสิ่งของสิ่งหนึ่งที่กำลังเปล่งแสง.
สิ่งของดังกล่าวนั้น,ทำให้ดวงตาของทั้งคู่เบิกกว้างขณะจ้องมอง.
เฟยเกอที่นำลูกแก้วลูกหนึ่งออกมา,ที่ด้านในนั้นมีดวงดาวขนาดใหญ่ดวงหนึ่ง,รอบๆดวงดาวนั้นมีดาวเคราะห์เก้าดวงกำลังโคจรรอบๆดวงดาราดังกล่าวช้าๆ,เป็นเหมือนกับเจี่ยหยินเคยอธิบายให้กับจงซานฟัง,ตำหนักจื่อเซียว.
ทว่าเวลานี้ลูกแก้วดังกล่าวนั้น,จู่ๆก็เปล่งแสงสีทองออกมา,มีอักษรรูนขนาดใหญ่ที่เปล่งแสงสีทองออกมา.
"อะไร,เกิดอะไรขึ้น?"จูกานที่เผยท่าทางประหลาดใจเป็นอย่างมาก.
"หมายความว่าอย่างไร?
มันเปล่งแสงได้อย่างไร?"เฟยเกอที่กลายเป็นงงงวยเช่นกัน.
ด้วยพลังฝึกตนของทั้งสองคน,แน่นอนว่าไม่สามารถมองเห็นอักษรรูนได้,รู้เพียงแค่ว่ามีแสงสีทองสว่างจ้าส่องออกมา.
"เฟยเกอ,หรือพวกเราจะได้กลับบ้านแล้ว?"จูกานที่ดวงตาเป็นประกาย.
"ไม่รู้,อาจจะเป็นเช่นนั้นก็ได้!"เฟยเกอที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจขึ้นมาเช่นกัน.
"ครืนนนน
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
แสงสีทองที่ยังคงเปล่งแสงออกมาไม่หยุด,จากนั้นมันได้ดิ้นไปมาจนหลุดออกจากมือของเฟยเกอ,พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า.
"ไม่ได้การแล้ว!"เฟยเกอที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ทั้งคู่ที่นำกระบี่เหินเตรียมบินขึ้นไปบนอากาทันที,ทว่าลูกแก้วที่ลอยขึ้นบนกลับไปอยู่บนอากาศก่อนที่จะหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว.
"เอ๊ะ?"
บนลูกแก้วดังกล่าว,ปลดปล่อยควันสีฟ้ามากมายออกมาในทันที,ควันสีฟ้าที่ลามขยายออกไปทั่วๆ,จากนั้นก็ปรากฏตำหนักขนาดใหญ่โตผุดขึ้นมาบนอากาศที่วางเปล่า.
ตำหนักที่มีขนาดใหญ่มาก,เพียงแค่รูปร่างของมันเมื่อปรากฏแล้วแรงกดดันที่หนักหน่วงรุนแรงที่แผ่ออกมากดทับแผ่ออกไปรอบๆจนทำให้จิตใจพวกเขาสั่นสะท้าน.
แรงกดดันที่หนักหน่วงนั่นกดทับจนพวกเขาฟุบลงกับพื้น.
"วีดดดดดดด
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ห้วงมิติรอบๆที่สั่นไหวไปมาในทันที.
"แผ่นดินไหว?"จูกานที่ตื่นตะหนกตกใจใบหน้าเปลี่ยนสี.
บนอากาศเวลานี้,ปรากฏภาพเงาตำหนักขนาดใหญ่ขึ้นมา,เมฆมากมายบนท้องฟ้าที่ถูกกวาดออกไป,ถูกแทนที่ด้วยตำหนักขนาดใหญ่,ในรัศมีหนึ่งหมื่นลี้กลายเป็นท้องฟ้าโปร่งไปในทันที.
ไม่ไกลออกไป,จากตำแหน่งของเหรินชุดและกุยเชอที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
ทั้งคู่ที่รอคอยมานานแล้ว,ในเวลานี้ภาพเงาของตำหนักจื่อเซียวปรากฏขึ้นไม่ไกลจากพวกเขา.
"ออกมาแล้ว,เหรินชุด,ไป!"กุยเช่อเอ่ย.
จากนั้น,ทั้งคู่ที่พุ่งตรงไปยังทิศทางของภาพเงาตำหนักจื่อเซียว.
ทวีปหนานจานปู่,วิหารเต๋าทางเหนือ.
ปราชญ์เทพเจียงยวีที่กำลังพูดคุยกับกลุ่มเซียนบรรพชน,ทว่าในเวลานั้นเจียงยวีที่จ้องมองไปยังทิศตะวันออกเฉียงใต้.
"อาจารย์!"ชายในชุดสีแดงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"ตำหนักจื่อเซียวออกมาแล้ว,ไป!"เจียงยวีที่ก้าวออกไปร่างกายของเขาที่หายไปในทันที.
กลุ่มเซียนบรรพชนมากมายที่เร่งรีบเดินทางไปอย่างรวดเร็ว.
วิหารเต๋าตะวันตก.
"เซิ่งหวัง,กลิ่นอายนี้,ตำหนักจื่อเซียว?"หวังคูที่อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ.
เหล่าเซียนบรรพชนคนอื่นๆใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ชัดเจนว่าพวกเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่แปลกประหลาดนี้ด้วย.
"ไกลขนาดใหน?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ตะวันออก,ค่อนข้างไกล!"หวังคูเอ่ย.
คนอื่นๆต่างก็พยักหน้ารับ.
"ในเมื่อสามารถสัมผัสกลิ่นอายได้,คงมียอดฝีมือมากมายที่เดินทางไป,พวกเราไม่จำเป็นต้องไป!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"รับทราบ!"ทุคนที่พยักหน้ารับ.
ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง,ชายชราที่นั่งบำเพ็ญอยู่ด้านในค่ายกล,ทันใดนั้นดวงตาของชายชราที่ลืมขึ้น,ก่อนที่ร่างกายของเขาจะหายไปอย่างรวดเร็ว.
ใต้แม่น้ำขนาดใหญ่,สตรีผู้หนึ่งที่นั่งบำเพ็ญอยู่ลืมตาขึ้น,ก่อนที่ร่างกายของนางจะหายไปในทันที.
ภายในตำหนักที่ฝั่งอยู่ใต้ดิน,ชายในชุดสีเขียว,ทันใดนั้นก็ลืมตาขึ้น,ก่อนที่ร่างกายของเขาจะเคลื่อนไหวพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว.
..................
............
......
ทั่วทุกสารทิศของเขตแดนหนานจานปู่ที่กลายเป็นวุ่นวายในทันที,เหล่าเซียนบรรพชนทุกคนที่สัมผัสได้,ทุกคนเข้าใจได้ในทันที,ก่อนที่จะเร่งรีบพุ่งตรงไปยังเป้าหมาย.
เหรินชุนและกุยเช่อปกปิดกลิ่นอายเอไว้,พร้อมกับเร่งรีบใช้พลังพุ่งเข้าไปเต็มกำลัง,เพราะทั้งคู่รู้ดีว่าตำหนักจื่อเซียวที่เกิดขึ้นมานั้น,ยอดฝีมือมากมายย่อมรู้ตัว,พวกเขาไม่สามารถอยู่นานได้,ไม่เช่นนั้นพื้นที่รอบๆจะกลายเป็นที่ชุมนุมของยอดฝีมือ.
ทั้งคู่ที่มาถึง,ใช้สัมผัสเทวะกวาดตามองไปยังรอบๆ,เวลานี้ไม่มียอดฝีมือที่ร้ายกาจ,เพราะปรกติแล้วพื้นที่แห่งนี้แม้แต่เซียนธรรมดาก็ไม่มี.
ส่วนสองพี่น้องอ้วนผม,พวกเขาเป็นเพียงปุถุชนที่อ่อนแออย่างที่สุด,จึงไม่อยู่ในสายตาของพวกเขาตั้งแต่แรกแล้ว.
สองพี่น้องอ้วนผอมเวลานี้,ร่างกายขยับไม่ได้เพียงแค่กลิ่นอายที่กดทับลงมา,พวกเขาก็หายใจได้อย่างยากลำบากแล้ว.
นับตั้งแต่ตำหนักจื่อเซียวปล่อยกลิ่นอายจนพวกเขาถูกสะกดเอาไว้,พวกเขาไม่ได้รู้สึกหวาดกลัว,ทว่าก็ไม่มีความแข็งแกร่งจะต้านเอาไว้ได้.
"เหรินชุน,รีบนำสิ่งของดังกล่าวไปเร็วเข้า!"กุยเชอเอ่ย.
"อืม!"เหรินชุนที่พยักหน้ารับ.
ภาพเงาตำหนักจื่อเซียวยังคงปรากฏขึ้นมา,เหรินชุนที่เร่งรีบยื่นมือออกไปคว้าไปยังลูกแก้วที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า.
บนพื้น,สองพี่น้องอ้วนผมที่ยากจะเงยหน้าขึ้น,ได้แต่มองเหรินชุนกำลังนำลูกแก้วตำหนักจื่อเซียวไป.
"ไม่ได้การแล้ว,จูกาน,มีบางคนกำลังขโมยของพวกเราไป!"เฟยเกอที่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ.
"?"ใบหน้าของจูกานบิดเบี้ยว,ยากที่จะเงยหน้าขึ้นได้.
ทั้งสองคนที่ทำได้ตอนนี้คือจดจำใบหน้าของคนทั้งสอง.
ส่วนเหรินชุนและกุยเชอนั้นแทบไม่สนใจกับการคงอยู่ของคนทั้งสองแม้แต่น้อย.
เหรินชุนที่คว้าไปยังลูกแก้ว,ในเวลานั้นภาพเงาตำหนักจื่อเซียวที่หายไปทันที.
เหรินชุดและกุยเชอทันทีที่ได้ตำหนักจื่อเซียว,ก็เร่งรีบบินหนีไป,ไม่กล้าช้าแม้แต่น้อย.
"หยุด!"
เฟยเกอที่เร่งรีบขี่กระบี่เหินพุ่งตามไปทันที.
"บัดซบ,หยุดเดี๋ยวนี้!"จูกานที่ตะโกนพร้อมกับขี่กระบี่เหินตามไปด้วยเช่นกัน.
ทั้งสองที่หายใจหอบ,ภายในลูกแก้วนั่น,มันคือครอบครัวของพวกเขา,พวกเขาจะยอมให้คนอื่นขโมยครอบครัวของตัวเองไปได้อย่างไร?
ทั้งคู่ที่มีพลังฝึกตนเพียงก่อตั้งวิญญาณและยังใช้กระบี่เหินในการบิน,ด้วยความเร็วของพวกเขาทั้งวันยังบินไม่ข้ามเทือกเขาแห่งหนึ่งด้วยซ้ำ,ทว่าความเร็วของเหรินชุนและกุยเชอนั้นพริบตาเดียวก็เคลื่อนที่ไปหลายแสนลี้แล้ว.
"บัดซบ,หยุดเดี๋ยวนี้,นำของๆข้าคืนมา!"จูกานที่คำรามดัง.
"เจ้าพวกสารเลว,ขโมยสมบัติของข้า!"เฟยเกอที่คำรามด้วยความโกรธ.
ทว่า,ร่างสองร่างที่หายไปอย่างรวดเร็ว,ภายในใจของคนทั้งสองที่เย็นยะเยือบเจ็บปวดแทบขาดใจ.
"เหมย(น้องสาว)!"
"เหมย!"
"เหมยของข้า!"
"เจี่ยของข้า!"
เสียงโหยหวนเจ็บปวดดังขึ้น,หากแต่พลังของทั้งสองฝ่ายนั้นแตกตางกันมากมายนัก,พวกเขาไม่สามารถไล่ตามคนทั้งสองได้.
ผ่านไปเพียงครึ่งวันหลังจากนั้น.
"ครืนนน!”
เซียนบรรพชนที่เริ่มเดินทางมาถึงสถานที่ภาพเงาตำหนักจื่อเซียนปรากฏขึ้นก่อนหน้านี้.
คนแล้วคนเล่าที่มาถึง,เหล่าเซียนบรรพชนที่แข็งแกร่งน่าเกรงขามได้มาถึงติดๆกัน.
ทว่าทุกคนที่จ้องมองไปรอบๆ,แต่ไม่สามารถมองเห็นตำหนักจื่อเซียวได้.
หลายคนที่เร่งรีบตรวจสอบพื้นที่รอบๆ,พวกเขาที่ตรวจสอบพื้นที่ทุกแห่ง,ทุกคนรู้ดีว่าตำหนักจื่อเซียวนั้นไม่สามารถเก็บเข้าไปในกำไลเก็บของได้,พวกเขาจะต้องหาเจออย่างแน่นอน.
ทว่ายอดฝีมือมากมายที่มาชุมนุมในที่แห่งนี้,ทว่าไม่มีใครได้ร่องรอยตำหนักจื่อเซียวเลย.
เหล่ายอดฝีมือที่ตื่นตระหนกพร้อมกับเผยท่าทางเป็นกังวล.
เพียงแค่ครึ่งวันเท่านั้น,พวกเขาก็ไม่พบอะไรแล้ว,พื้นที่รอบๆเต็มไปด้วยสัมผัสเทวะของเซียนบรรพชน,ทว่าก็ไม่มีใครพบอะไร.
ทว่าหากจะกล่าวล่ะก็,บนเชิงเขาแห่งหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป.
"เหมย,เกอไม่ยุติธรรมต่อเจ้า,เจ้าสองตัวบัดซบนั้นแข็งแกร่งเกินไป,เกอไม่สามารถช่วยเจ้าได้! ฮัว,เสี่ยวฮัว,ฮืออออ............”
"บัดซับ,เจี่ยของเจ้า,ปัง,ปัง,ข้าจะแต่งกับเจ้าได้อย่างไร......!”
....................................
........................
............
ราวกับฟ้าถล่ม,แผ่นดินทลาย,ทั้งคู่ที่ร้องให้ฟูมฟาน,เสียงร้องไห้ที่เต็มไปด้วยความเจ็บทรมาน,ความเศร้าที่อัดอั้นจนต้องร้องไห้ออกมาไม่หยุด.
เหล่าเซียนบรรพชนที่ได้ยินเสียงของทั้งสอง,ถึงกับทำให้จิตใจของพวกเขาสั่นไหวเช่นกัน.
"ครืนนน!"
ชายในชุดสีน้ำเงินคนหนึ่งที่ปรากฏขึ้นในทันที.
"คารวะปราชญ์เทพเจียงยวี!"เหล่าเซียนบรรพชนที่แสดงความเคารพ.
ปราชญ์เทพเจียงยวีพยักหน้า,จากนั้นก็กวาดตามองพื้นที่รอบๆ,เหล่าเซียนบรรพชนเองก็กวาดตาจ้องมองเช่นกัน.
ช่างน่าเสียดาย,แม้แต่เจียงยวีก็ไม่สามารถค้นหาตำหนักจื่อเซียวได้แล้ว,เหรินชุนและกุยเช่อที่เดินทางมานั้น,พวกเขาที่ปกปิดร่างกายตัวเองเอาไว้ด้วยวิถีลี้ลับ,และลบร่องรอยของตัวเองเอาไว้อีกด้วย.
"เจียงยวีที่กวาดตามองสำรวจเรียบร้อยแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ.
เสียงถอนหายใจที่เหมือนกับคนอื่นๆ,ตำหนักจื่อเซียวที่ปรากฏขึ้นมาพริบตาเดียวเท่านั้น,จากนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย.
เหล่าเซียนบรรพชนที่มาถึงก่อน,แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้สงสัยเหล่าปุถุชนรอบๆ,ที่ห่างไกลออกไปนั้นมีเมืองปุถุชนเช่นกัน,เจียงยวีได้สำรวจดีแล้ว,หากแต่ไม่พบอะไร,เวลานี้มีเพียงแค่ชายสองคนที่อยู่ไกลออกไปที่กำลังร้องให้ฟูมฟาย.
"เฟยเกอ,พี่สาวของข้า,น้องสาวของท่าน,ถูกเจ้าสองคนบัดซบนั่นแย่งไปแล้ว,พวกเราจะทำอย่างไร,ข้าไม่สามารถซื้อรถแทรกเตอร์ให้กับพวกเขาได้แล้ว!"จูกานที่ร้องไห้โหยหวน.
"เจ้าสารเลวสองตัว,ขโมยภรรยาของบิดา,ขโมยน้องสาวของบิดา,ขอให้พวกมันเป็นหมันไร้ทายาท!"เฟยเกอที่สาบแช่ง.
"ใช่,ขอให้มันไม่มีทวารหนัก,ให้ลูกสาวมันไม่มีรูตูด!"จูกานที่สาปแช่งเพิ่มเต็มทันที.
เหล่าเซียนบรรพชนถึงกับใบหน้ากระตุก,อันธพาลเหล่านี้ช่างสาปแช่งได้อย่างแสบสัน,เจ็บแสบนัก.
"อาจารย์,ดูเหมือนว่าคู่บำเพ็ญพวกเขาจะถูกแย่งไป,ถึงได้ร้องไห้ฟูมฟายเช่นนั้น!"คนผู้หนึ่งที่เอ่ยออกมา.
"ภายในโลกนี้,มีเรื่องราวมากมาย,อย่าสนใจ,ไป."ปราชญ์เทพเจียงยวีที่ถอนหายใจ,ก่อนที่จะพาคนของเขาหายไปในทันที.
ทว่าเหล่าเซียนบรรพชนคนอื่นๆที่จ้องมองคนทั้งสองที่กำลังร้องไห้ฟูมฟายเผยท่าทางแปลกๆเช่นกัน.
เหล่าผู้ฝึกตนนั้น,จำเป็นต้องฝึกฝนจิตใจให้เข้มแข็งเหมือนศิลา,ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดก็สามารถผ่านไปได้,เรื่องที่ต้องร้องไห้นั้น,ไม่มีอย่างแน่นอน.
เหล่าเซียนบรรพชนที่ได้แต่ส่ายหน้าไปมา,ก่อนที่ทุกคนจะจากไป.
มีหลายคนที่รอคอยอยู่รอบๆพื้นที่แห่งนี้สองวันสองคืน,ทว่าก็ไม่ได้ร่องรอยอะไรก่อนที่จะจากไปในที่สุด.
เฟยเกอและจูกาน,พวกเขาที่เป็นเพียงปุถุชน,สิ่งที่พวกเขาแสดงออกมานั้นตรงไปตรงมา,มันคือความรู้สึกที่แท้จริงที่ถูกเหรินชุนและกุยเชอแย่งชิงลูกแก้ว,สถานที่พวกเขาออกมา,ความเสียใจที่ทำให้พวกเขาร้องไห้สามวันสามคืน.
หลายร้อยปีที่พวกเขาดูแลลูกแก้ว,ซึ่งมีโลกที่พวกเขาจากมา,จู่ๆก็มีคนแย่งชิงมันไป,ทั้งสองจะไม่เสียใจได้อย่างไร?
"เฟยเกอ,พวกเราจะทำอย่างไร?"จูกานที่ค่อยๆหยุดร้องไห้และกล่าวออกมา.
"บัดซบ,ข้าจำหน้าพวกมันได้,เพื่อฮัว น้องสาวของข้า,ข้าจะต้องนำลูกแก้วนั้นกลับมา!"เฟยเกอที่กล่าวออกมาอย่างมุ่งมั่น.
"เพื่อ,ปัง,พี่สาวของข้า,ข้าจะต้องหาเจ้าตัวบัดซบทั้งสองให้เจอ!"จูกานที่เอ่ยออกมาอย่างหนักแน่นเช่นกัน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น