Immortality Chapter 1186 Sun Shen it death
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1186 การตายของซุนเฉิน.
Chapter 1186 Sun Shen it death
孙申之死
การตายของซุนเฉิน.
ฮือ? นายน้อยปิศาจสวรรค์ที่ได้แต่จ้องมองห้วงมิติกำลังปิดไป,เขากำลังหัวใจเต้นแรงไม่เป็นจงหวะ,ทั้งหวาดกลัว,ทั้งเศร้าใจหดหู่,ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้?
นายน้อยปิศาจสวรรค์ที่หวาดผวาจนน้ำตาไหลออกมา,จ้องมองประตูที่หายไป,หัวใจของเขาที่เวลานี้เจ็บไปปวดไม่มีทางที่จะกล่าวอะไรออกไปเพื่อให้จงซานและหวนจีให้โอกาสเขาได้,ทุกอย่างจบแล้ว!
ผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆเวลานี้,ไม่เคยเห็นจงซาน,เพียงได้ยินชื่อมาบ้างเท่านั้น,ทว่านับจากวันนี้ไป,พลังอำนาจของจงซานได้ประทับลงไปในใจของพวกเขาแล้ว.
จงซานแข็งแกร่งขนาดใหนนั้น,ไม่มีใครรู้,ดูเหมือนว่าตั้งแต่ต้นจนจบเขาจะไม่ได้ลงมือแม้แต่น้อย,ทว่าถึงเขาจะไม่ลงมือ,ก็ไม่มีใครกล้าดูแคลนเขา,คนอ่อนแอจะสามารถควบคุมเหล่าเซียนบรรพชนให้เป็นข้าราชบริพารได้อย่างงั้นรึ?
ปิศาจสวรรค์ล้านล้านตน,สตรีคนนั้นกับดูดหายไปหมด?
นายน้อยปิศาจสวรรค์เป็นเซียนบรรพชนที่น่าเกรงขาม,ตัวตนของเขาที่ร้ายกาจยากจะมีใครต่อกร,ต่อหน้าสตรีผู้นี้กลับถูกจัดกายง่ายๆเพียงแค่สะบัดมืออย่างงั้นรึ?
โลกปิศาจสวรรค์ที่เป็นดั่งตำนาน,คาดไม่ถึงเลยว่านางจะเปิดโลกปิศาจสวรรค์ได้?
ไม่ต้องบอกเลยว่าปรกติมีเพียงปราชญ์เทพเท่านั้นที่ทำได้,นางเป็นใครกัน?
ขณะที่เซียนบรรพชนที่ยอมเข้าร่วมต้าเจิ้ง,จ้องมองหยวนจี,แววตาของเขาที่ตื่นเต้นดีใจ,ที่ได้เข้าร่วมต้าเจิ้ง,พวกเขาที่ไม่คิดว่าต้าเจิ้งแข็งแกร่งขนาดนี้,ต้าเจิ้งต้องทำให้พวกเขาแข็งแกร่งได้แน่,เวลานี้พวกเขาไม่รู้สึกแม้แต่น้อยและยังถูกแทนทีด้วยความดีใจ.
ในเวลาเดียวกันเหล่าผู้ฝึกตนที่ปฏิเสธเซิ่งกงเป้า,ในเวลานี้เผยใบหน้าแปลกประหลาดออกมา.
นับตั้งแต่ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์,ทุกคนต่างก็รับรู้ว่ายุคสมัยแห่งความวุ่นวายกลังจะเกิดขึ้นแล้ว,เป็นเรื่องแน่นอนที่ผู้ฝึกตนไร้สังกัดจะต้องการผู้หนุนหลัง,เมื่อยุคสมัยแห่งความวุ่นวายมาถึง,ทั่วทั้งโลกใบใหญ่จะกลายเป็นความวุ่นวายไม่มีสิ้นสุด,ผู้คนมากมายต้องตายไป,มีเพียงแค่กลุ่มอิทธิพลขนาดใหญ่ที่ยังเหลือรอด,พวกเขาในเวลานี้จำเป็นต้องคัดเลือกผู้หนุนหลัง,หลายๆคนลังเล,เพราะการเข้าร่วมก็คล้ายกับขาดชีวิต,เป็นการเดิมพัน,ไม่สามารถบอกได้ว่าจะดีหรือจะร้าย.
ก่อนหน้านี้พวกเขาต่อต้านเซิ่งกงเป้าก็ด้วยเหตุผลนี้,เวลานี้ตราบเท่าที่เซิ่งกงเป้าเอ่ยปาก,พวกเขาจะต้องตกลงอย่างแน่นอน.
ที่ด้านนอกวิหารเต๋า,เหล่ผู้ฝึกตนมากมายที่เฝ้าดูอยู่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,ก่อนหน้านี้เห็นปิศาจสวรรค์หลายล้านล้านตน,ทำให้ทุกคนรู้สึกราวกับว่าจบสิ้นแล้ว,หากแต่สตรีคนดังกล่าวเพียงแค่ยื่นมือออกไปเท่านั้น?
ภาพเงาสตรีขนาดใหญ่สีขาวคือร่างเงาอย่างงั้นรึ?
มันคืออะไรกัน?
ที่ไกลออกไป,สถานที่แห่งหนึ่ง,มีชายในชุดสีขาวยืนอยู่,ชายผู้นี้เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป,ทว่าไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้.
ชุดสีขาวใบหน้าที่ถูกปกปิด,ทว่าเพียงแค่เห็นร่าง,จงซานย่อมจำได้,เขาก็คือปราชญ์เทพหมี่เทียน!
"ต้นกำเนิดปิศาจ?"หมี่เทียนที่จ้องมองร่างเงาสีขาว,ด้วยความประหลาดใจ.
หมี่เทียนที่ครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนที่จะแค่นเสียงเย็นชาออกมา,"สตรีผู้นั้นคาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นต้นกำเนิดปิศาจ,และยังถูกควบคุมอยู่อย่างงั้นรึ?
จงซาน,เจ้าจะโชคดีเกินไปแล้ว.
ต้นกำเนิดปิศาจ,นั่นคือนามเดิมของหยวนจี,ทว่าหวนจีในเวลานั้นไม่ได้มีเชาว์ปัญญา,นางคือรูปปั้นหยกขาวเท่านั้น,ทุกคนที่เรียกนางว่าต้นกำเนิดปิศาจ.
บางทีคงมีเรื่องที่หมีเทียนคาไม่ถึง,หยกรูปปั้นสีขาวนั้น,ได้เปิดเชาว์ปัญญาได้อย่างคาดไม่ถึง.
เต้าเหรินถูที่สังหารไม่หยุดจนโลหิตอาบไปทั่วร่าง,เซียนอสูรหลายพันคน,พริบเตาเดียวเหลือเพียงไม่กี่คน.
และในเวลาเดียวกันเหล่าเซียนอสูรเองก็ไม่มีกระจิตกระใจจะสู้,พวกเขาที่ถูกล่าอยู่ฝ่ายเดียว,ไม่นานพวกเขาจะต้องตายไปทั้งหมด.
พริบเตาเดียว,เหล่าเซียนอสูรที่หนีไปทุกทาง,ก็ไม่สามารถหนีพ้น,ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!
ส่วนสองเซียนบรรพชนผู้ช่วยนายน้อยปิศาจสวรรค์,นับตั้งแต่ต้นจนจบก็เสียเปรียบสู้ไม่ได้,พวกเขาที่เห็นนายน้อยปิศาจสวรรค์จะสามารถสังหารจงซานได้,พวกเขาจึงตัดสินใจที่จะถล่มวิหารเต๋า.
ทว่านายน้อยปิศาจสวรรค์กลับทำให้พวกเขาผิดหวังเป็นอย่างมาก,สู้ไม่ได้แม้แต่ถ่วงเวลาด้วยซ้ำ.
นี่ยังเรียกว่าการต่อสู้อีกรึ? ไม่ต่างจากการวิ่งมาหาความตาย.
พวกเขาที่ได้ยินปราชญ์เทพเจียงยวีเอ่ยถึง,ตบหน้าปราชญ์สองครั้ง,และไล่กลับไปอย่างงั้นรึ?
ในเวลานั้นทั้งคู่ราวกับจะคิดอะไรได้แล้ว,ในเวลานี้พวกเขาที่ถูกฝ่ามือของโหยวซานและโหยวสุ่ย,ก่อนที่จะทำได้แค่เร่งรีบพุ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว.
หนี?
โหยวซาน,โหยวสุ่ยที่จ้องมองเตรียมไล่ตามไป.
"ไม่จำเป็นต้องไล่ตาม,ไปช่วยโหยวฉวน!"จงซานเอ่ย.
"รับทราบ!"
ทั้งสองที่พุ่งตรงไปยังการต่อสู้ของซุนเฉิน.
ซุนเฉินที่ค่อนข้างเหนือกว่าจินเผิง,จากนั้นโหยวฉวนได้เข้ามาช่วย,ทำให้เขาเริ่มเสียเปรียบ?ทว่าจากสองเวลานี้กลายเป็นสีคนที่เข้าล้อมกรอบซุนเฉิน,พวกเขาที่เตรียมสังหารซุนเฉิน.
สถานการณ์เวลานี้ที่พลิกไปอีกฝั่งเรียบร้อยแล้ว.
วิหารเต๋าทางเหนือ,พ่ายแพ้จากไปหมดแล้ว.
วิหารเต๋าทางใต้,แม้ว่าจะยังไม่พ่ายแพ้,ทว่าก็ยังอยู่ในสภาพที่ขมขื่น.
หนึ่งพันต้าเซียนอสูร,เวลานี้ตกตายไปเกือบหมด,สี่เซียนบรรพชนกำลังล้อมสังหารซุนเฉิน,ซุนเฉินที่เวลานี้ใช้วิชาลับออกมาเพิ่มพลังขึ้นมามหาศาล,ทว่าก็ยังนับว่ายากลำบาก.
"ตูมมม ~~~~~~ ตูมมม
~~~~~~~~ ตูมมม ~~~~~~~~~!”
ก่อนหน้านั้นจินเผิงที่เสียเปรียบไม่น้อย,จินเผิงที่ผลักเขาขึ้นไปสู่บนอากาศตั้งแต่แรก?
ดูเหมือนว่าจะรอคอยให้คนมาสนับสนุนตั้งแต่แรกแล้ว.
เมื่อครั้งที่นายน้อยปิศาจสวรรค์มาถึง,ซุนเฉินเองก็เห็น.
ในเวลานั้นเขาลอบดูแคลนจงซานในใจ,สวรรค์ไม่ช่วยจงซานแล้ว,เจ้าต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย.
เขาที่คาดหวังว่า,กลุ่มคนนายน้อยปิศาจสวรรค์จะล้อมสังหารจงซาน,ทว่าคาดไม่ถึงว่าจงซานจะมีผู้ใต้บังคับบัญชามากขนาดนี้?
ทำไมถึงได้มากเช่นนี้กัน?
นายน้อยปิศาจสวรรค์พ่ายแพ้,วิหารทิศเหนือก็พ่ายแพ้ไปแล้วเช่นกัน,ส่วนเซียนอสูรที่เขานำมากำลังจะถูกสังหารทั้งหมดในไม่ช้า.
สี่เซียนบรรพชนที่เข้าล้อม? และยังมีหนึ่งพันเซียนอสูรอีก,ทั้งที่มั่นใจเป็นอย่างมาก,ทว่าใครจะคิดว่ากลับกลายเป็นตัวเขาเองที่เวลานี้มีสี่เซียนบรรพชนเข้าล้อม?
จงซานที่ไม่จำเป็นต้องลงมือ,ก็สามารถสังหารเขาได้แล้วอย่างงั้นรึ?
"อ๊ากกก
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ซุนเฉินที่คำรามออกมาด้วยความโกรธ,ไม้ท้าทองม่วงของขาที่แข็งแกร่งขึ้น,สี่เซียนบรรพชนที่ล้อมกรอบ,หากแต่ยังไม่สามารถเอาชนะเอขาได้,ซุนเฉินนั้นไม่ได้อ่อนแออย่างแน่นอน,หากเขาย่อยของตกทอดที่จุนถีมอบให้,บางที่การต่อสู้นี้ถึงสี่คนก็หาได้อยู่ในสายตาของเขา,ทว่าในเวลานี้......
ห้วงอากาศที่เวลานี้กำลังสั่นไหวไปมา.
หวังคูที่ด้านล่างได้เอ่ยปากออกมาว่า,"เซิ่งหวังซุนเฉินได้รับบาดเจ็บหนัก,ทว่าข้ากังวลเขาจะมีไม้ตายบางอย่าง! เมื่อถึงเวลานั้นซุนเฉินจะไม่ตาย,และจะสร้างปัญหาในอนาคตได้."
"ซุนเฉิน,ต้องตาย!"จงซานที่เผยแววตาเย็นชาออกมา.
สำหรับซุนเฉินนั้น,ได้หาเรื่องจงซานมาไม่หยุดหย่อน,ซุนเฉินเวลานี้,จงซานไม่มีทางที่จะปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน.
"เฉินจะไปสนับสนุน,ป้องกันไม่ให้ซุนเฉินหนีไปใหนได้!"หวังกูเอ่ย.
จงซานที่จ้องมองขึ้นไปบนอากาศ,ส่ายหน้าไปมา.
"หืม?"หวังคูที่ไม่เข้าใจ.
"ระวังพื้นที่รอบๆ,บนอากาศไม่มีอะไรต้องกังวล!"จงซานเอ่ย.
บนอากาศไม่มีอะไรต้องกังวล? ดวงตาของหวังคูที่เป็นประกายมืดคลึ้ม,ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาจื่อหยางจิงหงที่เผยท่าทางประหลาดใจเช่นกัน.
"ศัตรู?
เซิ่งหวังจง,ท่านคิดว่ารอบๆนี้มีปราชญ์เทพซุ่มโจมตีเราอย่างงั้นรึ?"จื่อหยางจิงหงที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ข้าคาดเอา,หากแต่ท่านพยากรก็จะรู้!"จงซานเอ่ย.
จื่อหยางจิงหงที่ทำการนับนิ้วพยากรในทันที,ก่อนที่ส่ายตาของเขาจะจ้องมองไปยังทิศทางทิศๆหนึ่ง.
พริบตาเดียวที่จื่อหยางจิงหงมองไป,ร่างของหมี่เทียนก็ขยับและหายไปในทันที.
"พยากรได้ว่าอย่างไร?"จงซานสอบถาม.
"เซิ่งหวังจงกล่าวถูก,เป็นปราชญ์เทพ,ทว่าเขารู้ว่าเขาพยากร,เขาก็จากไป,ข้าจึงไม่รู้ว่าเป็นใคร!"จื่อหยงจิงหงที่สูดหายใจลึกส่ายหน้าไปมา.
ทุกๆก้าวในเวลานี้จำเป็นต้องระมัดระวังทุกก้าว.
หวังคูในเวลานี้ไม่ได้บินขึ้นไปบนท้องฟ้า.
"ฆ่า ~~~~~~~~~~~~!”
ที่ไกลออกไป,เต้าเหรินถูที่สังหารเซียนอสูรคนสุดท้าย,ใบหน้าที่เผยท่าทางพึงพอใจ.
เต้าเหรินถูที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า.
ร่างของเขาที่พุ่งเข้าไปในสนามรบอีกคน.
ภายในสนามรับ,มงกุฏทองม่วงของซุนเฉินพังแตกสลายลงแล้ว,ทรงผมของเขาที่กระเซอะกระเซิง,ชุดเกราะสีทองที่แตกหักเสียหาย,ไม้เท้ามังกรทองม่วงในมือเองก็บิดเบี้ยวจากการต่อสู้.
ทั่วร่างที่ได้รับบาดเจ็บหนัก,หนึ่งต่อสู้ไม่มีทางที่จะต้านทานได้,ซุนเฉินกำลังจะตกตายอย่างงั้นรึ?
การต่อสู้ในครั้งนี้รุนแรงมาก,เกิดเป็นหลุมดำขึ้นรอบๆจากการโจมตี,ร่างกายของซุนเฉินได้รับบาดเจ็บหนักเกินจะทน.
"ปัง!”
บนศีรษะของเขาถูกง้าวของจินเผิงฟาด,เสียงดังสนั่น,ถึงแม้นว่าร่างกายจะมีเทียนเต๋าคลุมอยู่,ทว่าก็สร้างความเสียหายไปไม่น้อย,ร่างกายที่สั่นสะเทือนบาดแผลที่ปรากฏทั่วร่าง,สมองที่กลายเป็นงุนงง.
ในเวลานี้,เขาได้รับบาดเจ็บหนักกระจายไปทั่วร่าง.
"พุ!"
ในเวลานั้นขณะที่เขาพ่นโลหิตคำโต,ซุนเฉินที่เห็นเต้าเหรินถูที่เร่งรีบบินขึ้นมาจากด้านล่าง.
อมหิต? จงซานอมหิตจริงๆ?
ข้าต้องตายที่นี่อย่างงั้นรึ?
"โฮกกก
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ซุนเฉินที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าก่อนที่จะคำรามออกมาเสียงดัง,ร่างกายของเขาทีเปล่งแสงสีทอง,ซุนเฉินที่กระตุ้นร่างกายด้วยวิชาลับ,เพื่อเพิ่มพลังให้กับตัวเองอีก,เพราะว่าซุนเฉินรับรู้ว่าเต้าเหรินถูมาเพิ่มอีกคนแล้ว,เวลานี้เขาจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย.
ของตกทอดที่จุนถีได้ทิ้งเอาไว้,สามารถใช้วิชาลับกระตุ้นพลัง,ในเวลาอันสั้นนั้นมันสามารถเพิ่มพลังให้กับตัวเองห้าเท่า,ทว่าร่างกายของเขาที่บาดเจ็บทั่วร่างทำให้มันไม่สามารถส่งผลได้มากมายนัก.
ด้วยพลังที่เพิ่มขึ้นนั้น,พอทำให้เขารับมือสี่เซียนบรรพชนได้,ห้วงมิติรอบๆที่กำลังสั่นไหวไปมาอย่างรุนแรงน่าหวาดกลัวทำให้ทุกคนหยุดชะงัก.
ซุนเฉินที่พุ่งขึ้นไปข้างบนอีก,สายตาที่จ้องมองลงมายังจงซานด้วยความเจ็บแค้น.
"จงซาน,ฝากไว้ก่อน,ข้าจะต้องสังหารเจ้าทั้งตระกูล
~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงคำรามออกมาด้วยความโกรธ,ก่อนที่ซุนเฉินจะหันหน้าบินตรงพุ่งไปยังทิศตะวันออกเฉียงใต้.
"จะไปใหน!"จินเผิงที่คำรามออกมาเสียงดัง.
"ปัง, ปัง, ปัง~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ซุนเฉินที่หลบหนี,ไม่สามารถรับมือโหยวสุ่ยและโหยวซานที่มาเพิ่ม,ปากเขาที่พ่นโลหิตออกมาอย่างบ้าคลั่ง,แต่กระนั้นก็กระตุ้นวิชาลับพุ่งตรงหนีไปอย่างบ้าคลั่ง.
จินเผิงที่ยกง้าวฟางเทียนฮวาจีเตรียมที่จะไล่ตามไป.
"กลับมาก่อน!"หวังคูที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
เสียงที่ดังก้องไปทั่วท้องฟ้า,เซียนบรรพชนทั้งห้าที่เตรียมไล่ซุนเฉินไปดวงตาเบิกกว้าง,กลับมา?
ทั้งที่เป็นโอกาสหากไล่ตามไปจะต้องสังหารซุนเฉินได้อย่างแน่,ซุนเฉินต้องตาย!
ทว่าหวังคูที่ตะโกนออกมานั้น,ย่อมต้องได้รับคำสั่งจากเซิ่งหวัง,พวกเขาที่ค่อยๆบินกลับมาด้วยใบหน้าไม่ยินดีนัก.
"เซิ่งหวัง,เหลือเพียงนิดเดียวเท่านั้น!"จินเผิงที่เผยท่าทางไม่เข้าใจ.
"โปรดวางใจ,ซุนเฉินไม่สามารถหนีได้!"จงซานกล่าว.
"หืม?"
----------------------------------------------------------------------------------
ทวีปหนานจานปู่,ดินแดนของอสูรวานร.
ซุนเฉินที่ได้รับบาดเจ็บหนักได้ร่อนลงสู่พื้น.
เหล่าวานรมากมายที่พบซุนเฉินได้ในทันที,ทุกๆตนที่เผยท่าทางประหลาดใจขึ้นมาทันที.
เหล่าอสูรตัวเองที่เตรียมไป,ทว่าในเวลานั้นมีอสูรตัวใหญ่ที่เร่งรีบหยุดพวกมันเอาไว้ก่อนที่จะก้าวเข้าไปหา.
"อาวุโส,ท่าน,เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?"อสูรวานรที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ปกป้องคุ้มกันข้า,ข้าต้องการรักษาตัว!"ซุนเฉินที่กล่าวออกมาในทันที.
"รับทราบ!"
เหล่าวานรที่แข็งแกร่งเร่งรีบรับคำสั่งในทันที.
ซุนเฉินที่ดูเหมือนว่าจะคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างมาก,ราวกับว่านี่เป็นที่อยู่อาศัยของเขา.
ไร้ซึ่งลังเลใดๆ,ซุนเฉินที่นำตำหนักออกมา,ก่อนที่จะก้าวเข้าไปด้านในทันที,ซุนเฉินเข้าใจว่าตัวเองนั้นบาดเจ็บหนัก,ไม่สามารถรออยู่นานได้,หากไม่เร่งรีบเซียนบรรพชนจะต้องตามมาทัน,เมื่อถึงเวลานั้นชีวิตของเขาก็ต้องจบสิ้น.
อสูรวานรเหล่านี้เขารู้จักดี,นอกจากนี้ทุกคนยังยอมจำนนต่อราชันย์ตะวันออกไท่อี้,การมารักษาตัวที่นี่,นับว่าดีที่สุด.
ประตูตำหนักที่ปิดลง,ซุนเฉินที่เร่งรีบสร้างค่ายกลปกป้องอย่างรวดเร็ว.
"จงซาน,เจ้าสารเลว,เจ้าทำข้าเกินไปแล้ว,ข้าจะสังหารครอบคัวของเจ้า,ข้าจะสังหารภรรยาเจ้า,สังหารข้าราชบริพารของเจ้า,ข้าจะ...!"ขณะทีเขาสร้างค่ายนั้น,ใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความดุร้าย.
ในเวลานั้น,ทั่วร่างของซุนเฉินที่รู้สึกขนลุก,หัวใจที่สัมผัสได้ถึงความเป็นตายมาเยือน.
"ฉับ!"
กระบี่สีม่วงที่พุ่งทะลวงจากด้านหลังพุ่งตรงไปยังเรือนม่วง,เร็วมาก,และยังอาบไปด้วยพิษ,ซุนเฉินที่ไม่มีเวลาให้ตอบสนอง,แน่นอนเพราะเขาบาดเจ็บหนักไม่สามารถตอบสนองได้เช่นกัน.
ซุนเฉินไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อยว่าต้องมาตายที่นี่?
เขาต้องตายอย่างงั้นรึ? เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? เป็นไปไม่ได้.
ข้าคือซุนเฉิน!
เป็นศิษย์อรหันต์,ศิษย์หลังจุนถี,และยังมีพลังตกทอดของจุนถีที่มอบให้ก่อนตาย,รับใช้ราชันย์ตะวันออกไท่อี้,ยัง,เร็วเกินไป,หลังจากนี้ข้ายังต้องสั่นคลอนโลกหล้า.
ข้าไม่ตาย,ข้าจะไม่ตาย! ลอบสังหาร,ใครกัน,ทำไมเป็นเช่นนี้?
"ฉับ!"
กระบี่บางสีม่วงที่ถูกดึงและทะลวงไปยังร่างของซุนเฉินอีกหลายครั้ง.
"ฉับ!"
"ฉับ!" "ฉับ!" ........................
กระบี่ที่ทะลวงร่างซุนเฉิน,ในเวลานี้ชีวิตของเขาจบสิ้นแล้ว.
อย่างไรก็ตามด้วยความเศร้าอัดแน่นไปด้วยความไม่พอใจเขาที่ได้แต่ส่ายหน้าไปมา.
ชายในชุดดำที่ยืนต่อหน้าเขา,ไม่สามารถมองเห็นรูปร่างได้,ร่างกายของฝั่งตรงข้ามที่เต็มไปด้วยความมืดและกลมกลืนไปกับสภาพแวดล้อม,ในมือของเขานั้นมีกระบี่สีม่วงที่แผ่ไอเย็น,จิตสังหารที่รุนแรงพร้อมทะลวงเข้ามาในร่างของเขาอีกหลายครั้ง.
"เจ้า,เจ้าเป็นใคร?"ซุนเฉินที่กำลังตายเต็มไปด้วยความอยุติธรรมจนต้องเอ่ยออกมา.
"ฉับ!"ชายชุดดำที่ทะลวงเข้าไปยังคอหอยของซุนเฉิน,ทำให้เขาไม่สามารถพูดได้อีก.
"จากโลกใบเล็ก,ข้าตามติดเจ้ามาตลอด,เซิ่งหวังที่ให้ความสำคัญกับเจ้า,แม้แต่มีเมตตาต่อเจ้า,แม้แต่เตรียมการหลายอย่างให้กับเจ้าด้วย,รอคอยให้มันสุกงอม,ทว่าด้วยนิสัยของเจ้าไม่สามารถทำให้เซิ่งหวังพอใจ,ไม่รู้ว่าทำไมในวันนี้,เซิ่งหวังกับมีบัญชาให้ซุนเฉินตาย!"ชายในชุดสีดำที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
ซุนเฉินในสภาพอ่อนแอกุมคอตัวเองเอาไว้,ดวงตาที่เผยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
จากโลกใบเล็ก? เซิ่งหวัง?
เขา,คนของจงซาน,เป็นไปได้อย่างไร? เขาคือผู้ใต้บังคับบัญชาของจงซาน?
"เจ้าต้องการรู้ชื่อข้าอย่างงั้นรึ?
ความจริง,เจ้ามีคุณสมบัติที่จะรู้,หากแต่คนที่รู้จักสถานะของข้า,ทุกคนล้วนแต่เป็นคนตาย!
ยกเว้นเซิ่งหวังแล้ว,ไม่มีใครมีคุณสมบัติพอที่จะรู้นามของข้าได้."ชายในชุดดำเอ่ย.
"เจ้าจำไว้ให้ดี,ข้าคือหยิงเหว่ยต้าเจิ้ง,ผู้บัญชาการองค์รักษ์เงา,อันหวง! ตายด้วยคมกระบี่ของข้า,เป็นวาสนาของเจ้าแล้ว!"อันหวงที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"ฉับ!"
อีกหนึ่งกระบี่,ซุนเฉินก็ถูกสับขาดเป็นสองท่อนตายไปอย่างสมบูรณ์.
จงซานมีบัญชาให้อันหวงลงมือ,ซุนเฉินจึงต้องตกตายไปทั้งร่างกายและวิญญาณ,ไม่สามารถปรากฏตัวได้อีก!
Chapter 1186 Sun Shen it death
孙申之死
การตายของซุนเฉิน.
ฮือ? นายน้อยปิศาจสวรรค์ที่ได้แต่จ้องมองห้วงมิติกำลังปิดไป,เขากำลังหัวใจเต้นแรงไม่เป็นจงหวะ,ทั้งหวาดกลัว,ทั้งเศร้าใจหดหู่,ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้?
นายน้อยปิศาจสวรรค์ที่หวาดผวาจนน้ำตาไหลออกมา,จ้องมองประตูที่หายไป,หัวใจของเขาที่เวลานี้เจ็บไปปวดไม่มีทางที่จะกล่าวอะไรออกไปเพื่อให้จงซานและหวนจีให้โอกาสเขาได้,ทุกอย่างจบแล้ว!
ผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆเวลานี้,ไม่เคยเห็นจงซาน,เพียงได้ยินชื่อมาบ้างเท่านั้น,ทว่านับจากวันนี้ไป,พลังอำนาจของจงซานได้ประทับลงไปในใจของพวกเขาแล้ว.
จงซานแข็งแกร่งขนาดใหนนั้น,ไม่มีใครรู้,ดูเหมือนว่าตั้งแต่ต้นจนจบเขาจะไม่ได้ลงมือแม้แต่น้อย,ทว่าถึงเขาจะไม่ลงมือ,ก็ไม่มีใครกล้าดูแคลนเขา,คนอ่อนแอจะสามารถควบคุมเหล่าเซียนบรรพชนให้เป็นข้าราชบริพารได้อย่างงั้นรึ?
ปิศาจสวรรค์ล้านล้านตน,สตรีคนนั้นกับดูดหายไปหมด?
นายน้อยปิศาจสวรรค์เป็นเซียนบรรพชนที่น่าเกรงขาม,ตัวตนของเขาที่ร้ายกาจยากจะมีใครต่อกร,ต่อหน้าสตรีผู้นี้กลับถูกจัดกายง่ายๆเพียงแค่สะบัดมืออย่างงั้นรึ?
โลกปิศาจสวรรค์ที่เป็นดั่งตำนาน,คาดไม่ถึงเลยว่านางจะเปิดโลกปิศาจสวรรค์ได้?
ไม่ต้องบอกเลยว่าปรกติมีเพียงปราชญ์เทพเท่านั้นที่ทำได้,นางเป็นใครกัน?
ขณะที่เซียนบรรพชนที่ยอมเข้าร่วมต้าเจิ้ง,จ้องมองหยวนจี,แววตาของเขาที่ตื่นเต้นดีใจ,ที่ได้เข้าร่วมต้าเจิ้ง,พวกเขาที่ไม่คิดว่าต้าเจิ้งแข็งแกร่งขนาดนี้,ต้าเจิ้งต้องทำให้พวกเขาแข็งแกร่งได้แน่,เวลานี้พวกเขาไม่รู้สึกแม้แต่น้อยและยังถูกแทนทีด้วยความดีใจ.
ในเวลาเดียวกันเหล่าผู้ฝึกตนที่ปฏิเสธเซิ่งกงเป้า,ในเวลานี้เผยใบหน้าแปลกประหลาดออกมา.
นับตั้งแต่ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์,ทุกคนต่างก็รับรู้ว่ายุคสมัยแห่งความวุ่นวายกลังจะเกิดขึ้นแล้ว,เป็นเรื่องแน่นอนที่ผู้ฝึกตนไร้สังกัดจะต้องการผู้หนุนหลัง,เมื่อยุคสมัยแห่งความวุ่นวายมาถึง,ทั่วทั้งโลกใบใหญ่จะกลายเป็นความวุ่นวายไม่มีสิ้นสุด,ผู้คนมากมายต้องตายไป,มีเพียงแค่กลุ่มอิทธิพลขนาดใหญ่ที่ยังเหลือรอด,พวกเขาในเวลานี้จำเป็นต้องคัดเลือกผู้หนุนหลัง,หลายๆคนลังเล,เพราะการเข้าร่วมก็คล้ายกับขาดชีวิต,เป็นการเดิมพัน,ไม่สามารถบอกได้ว่าจะดีหรือจะร้าย.
ก่อนหน้านี้พวกเขาต่อต้านเซิ่งกงเป้าก็ด้วยเหตุผลนี้,เวลานี้ตราบเท่าที่เซิ่งกงเป้าเอ่ยปาก,พวกเขาจะต้องตกลงอย่างแน่นอน.
ที่ด้านนอกวิหารเต๋า,เหล่ผู้ฝึกตนมากมายที่เฝ้าดูอยู่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,ก่อนหน้านี้เห็นปิศาจสวรรค์หลายล้านล้านตน,ทำให้ทุกคนรู้สึกราวกับว่าจบสิ้นแล้ว,หากแต่สตรีคนดังกล่าวเพียงแค่ยื่นมือออกไปเท่านั้น?
ภาพเงาสตรีขนาดใหญ่สีขาวคือร่างเงาอย่างงั้นรึ?
มันคืออะไรกัน?
ที่ไกลออกไป,สถานที่แห่งหนึ่ง,มีชายในชุดสีขาวยืนอยู่,ชายผู้นี้เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป,ทว่าไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้.
ชุดสีขาวใบหน้าที่ถูกปกปิด,ทว่าเพียงแค่เห็นร่าง,จงซานย่อมจำได้,เขาก็คือปราชญ์เทพหมี่เทียน!
"ต้นกำเนิดปิศาจ?"หมี่เทียนที่จ้องมองร่างเงาสีขาว,ด้วยความประหลาดใจ.
หมี่เทียนที่ครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนที่จะแค่นเสียงเย็นชาออกมา,"สตรีผู้นั้นคาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นต้นกำเนิดปิศาจ,และยังถูกควบคุมอยู่อย่างงั้นรึ?
จงซาน,เจ้าจะโชคดีเกินไปแล้ว.
ต้นกำเนิดปิศาจ,นั่นคือนามเดิมของหยวนจี,ทว่าหวนจีในเวลานั้นไม่ได้มีเชาว์ปัญญา,นางคือรูปปั้นหยกขาวเท่านั้น,ทุกคนที่เรียกนางว่าต้นกำเนิดปิศาจ.
บางทีคงมีเรื่องที่หมีเทียนคาไม่ถึง,หยกรูปปั้นสีขาวนั้น,ได้เปิดเชาว์ปัญญาได้อย่างคาดไม่ถึง.
เต้าเหรินถูที่สังหารไม่หยุดจนโลหิตอาบไปทั่วร่าง,เซียนอสูรหลายพันคน,พริบเตาเดียวเหลือเพียงไม่กี่คน.
และในเวลาเดียวกันเหล่าเซียนอสูรเองก็ไม่มีกระจิตกระใจจะสู้,พวกเขาที่ถูกล่าอยู่ฝ่ายเดียว,ไม่นานพวกเขาจะต้องตายไปทั้งหมด.
พริบเตาเดียว,เหล่าเซียนอสูรที่หนีไปทุกทาง,ก็ไม่สามารถหนีพ้น,ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!
ส่วนสองเซียนบรรพชนผู้ช่วยนายน้อยปิศาจสวรรค์,นับตั้งแต่ต้นจนจบก็เสียเปรียบสู้ไม่ได้,พวกเขาที่เห็นนายน้อยปิศาจสวรรค์จะสามารถสังหารจงซานได้,พวกเขาจึงตัดสินใจที่จะถล่มวิหารเต๋า.
ทว่านายน้อยปิศาจสวรรค์กลับทำให้พวกเขาผิดหวังเป็นอย่างมาก,สู้ไม่ได้แม้แต่ถ่วงเวลาด้วยซ้ำ.
นี่ยังเรียกว่าการต่อสู้อีกรึ? ไม่ต่างจากการวิ่งมาหาความตาย.
พวกเขาที่ได้ยินปราชญ์เทพเจียงยวีเอ่ยถึง,ตบหน้าปราชญ์สองครั้ง,และไล่กลับไปอย่างงั้นรึ?
ในเวลานั้นทั้งคู่ราวกับจะคิดอะไรได้แล้ว,ในเวลานี้พวกเขาที่ถูกฝ่ามือของโหยวซานและโหยวสุ่ย,ก่อนที่จะทำได้แค่เร่งรีบพุ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว.
หนี?
โหยวซาน,โหยวสุ่ยที่จ้องมองเตรียมไล่ตามไป.
"ไม่จำเป็นต้องไล่ตาม,ไปช่วยโหยวฉวน!"จงซานเอ่ย.
"รับทราบ!"
ทั้งสองที่พุ่งตรงไปยังการต่อสู้ของซุนเฉิน.
ซุนเฉินที่ค่อนข้างเหนือกว่าจินเผิง,จากนั้นโหยวฉวนได้เข้ามาช่วย,ทำให้เขาเริ่มเสียเปรียบ?ทว่าจากสองเวลานี้กลายเป็นสีคนที่เข้าล้อมกรอบซุนเฉิน,พวกเขาที่เตรียมสังหารซุนเฉิน.
สถานการณ์เวลานี้ที่พลิกไปอีกฝั่งเรียบร้อยแล้ว.
วิหารเต๋าทางเหนือ,พ่ายแพ้จากไปหมดแล้ว.
วิหารเต๋าทางใต้,แม้ว่าจะยังไม่พ่ายแพ้,ทว่าก็ยังอยู่ในสภาพที่ขมขื่น.
หนึ่งพันต้าเซียนอสูร,เวลานี้ตกตายไปเกือบหมด,สี่เซียนบรรพชนกำลังล้อมสังหารซุนเฉิน,ซุนเฉินที่เวลานี้ใช้วิชาลับออกมาเพิ่มพลังขึ้นมามหาศาล,ทว่าก็ยังนับว่ายากลำบาก.
"ตูมมม ~~~~~~ ตูมมม
~~~~~~~~ ตูมมม ~~~~~~~~~!”
ก่อนหน้านั้นจินเผิงที่เสียเปรียบไม่น้อย,จินเผิงที่ผลักเขาขึ้นไปสู่บนอากาศตั้งแต่แรก?
ดูเหมือนว่าจะรอคอยให้คนมาสนับสนุนตั้งแต่แรกแล้ว.
เมื่อครั้งที่นายน้อยปิศาจสวรรค์มาถึง,ซุนเฉินเองก็เห็น.
ในเวลานั้นเขาลอบดูแคลนจงซานในใจ,สวรรค์ไม่ช่วยจงซานแล้ว,เจ้าต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย.
เขาที่คาดหวังว่า,กลุ่มคนนายน้อยปิศาจสวรรค์จะล้อมสังหารจงซาน,ทว่าคาดไม่ถึงว่าจงซานจะมีผู้ใต้บังคับบัญชามากขนาดนี้?
ทำไมถึงได้มากเช่นนี้กัน?
นายน้อยปิศาจสวรรค์พ่ายแพ้,วิหารทิศเหนือก็พ่ายแพ้ไปแล้วเช่นกัน,ส่วนเซียนอสูรที่เขานำมากำลังจะถูกสังหารทั้งหมดในไม่ช้า.
สี่เซียนบรรพชนที่เข้าล้อม? และยังมีหนึ่งพันเซียนอสูรอีก,ทั้งที่มั่นใจเป็นอย่างมาก,ทว่าใครจะคิดว่ากลับกลายเป็นตัวเขาเองที่เวลานี้มีสี่เซียนบรรพชนเข้าล้อม?
จงซานที่ไม่จำเป็นต้องลงมือ,ก็สามารถสังหารเขาได้แล้วอย่างงั้นรึ?
"อ๊ากกก
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ซุนเฉินที่คำรามออกมาด้วยความโกรธ,ไม้ท้าทองม่วงของขาที่แข็งแกร่งขึ้น,สี่เซียนบรรพชนที่ล้อมกรอบ,หากแต่ยังไม่สามารถเอาชนะเอขาได้,ซุนเฉินนั้นไม่ได้อ่อนแออย่างแน่นอน,หากเขาย่อยของตกทอดที่จุนถีมอบให้,บางที่การต่อสู้นี้ถึงสี่คนก็หาได้อยู่ในสายตาของเขา,ทว่าในเวลานี้......
ห้วงอากาศที่เวลานี้กำลังสั่นไหวไปมา.
หวังคูที่ด้านล่างได้เอ่ยปากออกมาว่า,"เซิ่งหวังซุนเฉินได้รับบาดเจ็บหนัก,ทว่าข้ากังวลเขาจะมีไม้ตายบางอย่าง! เมื่อถึงเวลานั้นซุนเฉินจะไม่ตาย,และจะสร้างปัญหาในอนาคตได้."
"ซุนเฉิน,ต้องตาย!"จงซานที่เผยแววตาเย็นชาออกมา.
สำหรับซุนเฉินนั้น,ได้หาเรื่องจงซานมาไม่หยุดหย่อน,ซุนเฉินเวลานี้,จงซานไม่มีทางที่จะปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน.
"เฉินจะไปสนับสนุน,ป้องกันไม่ให้ซุนเฉินหนีไปใหนได้!"หวังกูเอ่ย.
จงซานที่จ้องมองขึ้นไปบนอากาศ,ส่ายหน้าไปมา.
"หืม?"หวังคูที่ไม่เข้าใจ.
"ระวังพื้นที่รอบๆ,บนอากาศไม่มีอะไรต้องกังวล!"จงซานเอ่ย.
บนอากาศไม่มีอะไรต้องกังวล? ดวงตาของหวังคูที่เป็นประกายมืดคลึ้ม,ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาจื่อหยางจิงหงที่เผยท่าทางประหลาดใจเช่นกัน.
"ศัตรู?
เซิ่งหวังจง,ท่านคิดว่ารอบๆนี้มีปราชญ์เทพซุ่มโจมตีเราอย่างงั้นรึ?"จื่อหยางจิงหงที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ข้าคาดเอา,หากแต่ท่านพยากรก็จะรู้!"จงซานเอ่ย.
จื่อหยางจิงหงที่ทำการนับนิ้วพยากรในทันที,ก่อนที่ส่ายตาของเขาจะจ้องมองไปยังทิศทางทิศๆหนึ่ง.
พริบตาเดียวที่จื่อหยางจิงหงมองไป,ร่างของหมี่เทียนก็ขยับและหายไปในทันที.
"พยากรได้ว่าอย่างไร?"จงซานสอบถาม.
"เซิ่งหวังจงกล่าวถูก,เป็นปราชญ์เทพ,ทว่าเขารู้ว่าเขาพยากร,เขาก็จากไป,ข้าจึงไม่รู้ว่าเป็นใคร!"จื่อหยงจิงหงที่สูดหายใจลึกส่ายหน้าไปมา.
ทุกๆก้าวในเวลานี้จำเป็นต้องระมัดระวังทุกก้าว.
หวังคูในเวลานี้ไม่ได้บินขึ้นไปบนท้องฟ้า.
"ฆ่า ~~~~~~~~~~~~!”
ที่ไกลออกไป,เต้าเหรินถูที่สังหารเซียนอสูรคนสุดท้าย,ใบหน้าที่เผยท่าทางพึงพอใจ.
เต้าเหรินถูที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า.
ร่างของเขาที่พุ่งเข้าไปในสนามรบอีกคน.
ภายในสนามรับ,มงกุฏทองม่วงของซุนเฉินพังแตกสลายลงแล้ว,ทรงผมของเขาที่กระเซอะกระเซิง,ชุดเกราะสีทองที่แตกหักเสียหาย,ไม้เท้ามังกรทองม่วงในมือเองก็บิดเบี้ยวจากการต่อสู้.
ทั่วร่างที่ได้รับบาดเจ็บหนัก,หนึ่งต่อสู้ไม่มีทางที่จะต้านทานได้,ซุนเฉินกำลังจะตกตายอย่างงั้นรึ?
การต่อสู้ในครั้งนี้รุนแรงมาก,เกิดเป็นหลุมดำขึ้นรอบๆจากการโจมตี,ร่างกายของซุนเฉินได้รับบาดเจ็บหนักเกินจะทน.
"ปัง!”
บนศีรษะของเขาถูกง้าวของจินเผิงฟาด,เสียงดังสนั่น,ถึงแม้นว่าร่างกายจะมีเทียนเต๋าคลุมอยู่,ทว่าก็สร้างความเสียหายไปไม่น้อย,ร่างกายที่สั่นสะเทือนบาดแผลที่ปรากฏทั่วร่าง,สมองที่กลายเป็นงุนงง.
ในเวลานี้,เขาได้รับบาดเจ็บหนักกระจายไปทั่วร่าง.
"พุ!"
ในเวลานั้นขณะที่เขาพ่นโลหิตคำโต,ซุนเฉินที่เห็นเต้าเหรินถูที่เร่งรีบบินขึ้นมาจากด้านล่าง.
อมหิต? จงซานอมหิตจริงๆ?
ข้าต้องตายที่นี่อย่างงั้นรึ?
"โฮกกก
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ซุนเฉินที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าก่อนที่จะคำรามออกมาเสียงดัง,ร่างกายของเขาทีเปล่งแสงสีทอง,ซุนเฉินที่กระตุ้นร่างกายด้วยวิชาลับ,เพื่อเพิ่มพลังให้กับตัวเองอีก,เพราะว่าซุนเฉินรับรู้ว่าเต้าเหรินถูมาเพิ่มอีกคนแล้ว,เวลานี้เขาจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย.
ของตกทอดที่จุนถีได้ทิ้งเอาไว้,สามารถใช้วิชาลับกระตุ้นพลัง,ในเวลาอันสั้นนั้นมันสามารถเพิ่มพลังให้กับตัวเองห้าเท่า,ทว่าร่างกายของเขาที่บาดเจ็บทั่วร่างทำให้มันไม่สามารถส่งผลได้มากมายนัก.
ด้วยพลังที่เพิ่มขึ้นนั้น,พอทำให้เขารับมือสี่เซียนบรรพชนได้,ห้วงมิติรอบๆที่กำลังสั่นไหวไปมาอย่างรุนแรงน่าหวาดกลัวทำให้ทุกคนหยุดชะงัก.
ซุนเฉินที่พุ่งขึ้นไปข้างบนอีก,สายตาที่จ้องมองลงมายังจงซานด้วยความเจ็บแค้น.
"จงซาน,ฝากไว้ก่อน,ข้าจะต้องสังหารเจ้าทั้งตระกูล
~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงคำรามออกมาด้วยความโกรธ,ก่อนที่ซุนเฉินจะหันหน้าบินตรงพุ่งไปยังทิศตะวันออกเฉียงใต้.
"จะไปใหน!"จินเผิงที่คำรามออกมาเสียงดัง.
"ปัง, ปัง, ปัง~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ซุนเฉินที่หลบหนี,ไม่สามารถรับมือโหยวสุ่ยและโหยวซานที่มาเพิ่ม,ปากเขาที่พ่นโลหิตออกมาอย่างบ้าคลั่ง,แต่กระนั้นก็กระตุ้นวิชาลับพุ่งตรงหนีไปอย่างบ้าคลั่ง.
จินเผิงที่ยกง้าวฟางเทียนฮวาจีเตรียมที่จะไล่ตามไป.
"กลับมาก่อน!"หวังคูที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
เสียงที่ดังก้องไปทั่วท้องฟ้า,เซียนบรรพชนทั้งห้าที่เตรียมไล่ซุนเฉินไปดวงตาเบิกกว้าง,กลับมา?
ทั้งที่เป็นโอกาสหากไล่ตามไปจะต้องสังหารซุนเฉินได้อย่างแน่,ซุนเฉินต้องตาย!
ทว่าหวังคูที่ตะโกนออกมานั้น,ย่อมต้องได้รับคำสั่งจากเซิ่งหวัง,พวกเขาที่ค่อยๆบินกลับมาด้วยใบหน้าไม่ยินดีนัก.
"เซิ่งหวัง,เหลือเพียงนิดเดียวเท่านั้น!"จินเผิงที่เผยท่าทางไม่เข้าใจ.
"โปรดวางใจ,ซุนเฉินไม่สามารถหนีได้!"จงซานกล่าว.
"หืม?"
----------------------------------------------------------------------------------
ทวีปหนานจานปู่,ดินแดนของอสูรวานร.
ซุนเฉินที่ได้รับบาดเจ็บหนักได้ร่อนลงสู่พื้น.
เหล่าวานรมากมายที่พบซุนเฉินได้ในทันที,ทุกๆตนที่เผยท่าทางประหลาดใจขึ้นมาทันที.
เหล่าอสูรตัวเองที่เตรียมไป,ทว่าในเวลานั้นมีอสูรตัวใหญ่ที่เร่งรีบหยุดพวกมันเอาไว้ก่อนที่จะก้าวเข้าไปหา.
"อาวุโส,ท่าน,เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?"อสูรวานรที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ปกป้องคุ้มกันข้า,ข้าต้องการรักษาตัว!"ซุนเฉินที่กล่าวออกมาในทันที.
"รับทราบ!"
เหล่าวานรที่แข็งแกร่งเร่งรีบรับคำสั่งในทันที.
ซุนเฉินที่ดูเหมือนว่าจะคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างมาก,ราวกับว่านี่เป็นที่อยู่อาศัยของเขา.
ไร้ซึ่งลังเลใดๆ,ซุนเฉินที่นำตำหนักออกมา,ก่อนที่จะก้าวเข้าไปด้านในทันที,ซุนเฉินเข้าใจว่าตัวเองนั้นบาดเจ็บหนัก,ไม่สามารถรออยู่นานได้,หากไม่เร่งรีบเซียนบรรพชนจะต้องตามมาทัน,เมื่อถึงเวลานั้นชีวิตของเขาก็ต้องจบสิ้น.
อสูรวานรเหล่านี้เขารู้จักดี,นอกจากนี้ทุกคนยังยอมจำนนต่อราชันย์ตะวันออกไท่อี้,การมารักษาตัวที่นี่,นับว่าดีที่สุด.
ประตูตำหนักที่ปิดลง,ซุนเฉินที่เร่งรีบสร้างค่ายกลปกป้องอย่างรวดเร็ว.
"จงซาน,เจ้าสารเลว,เจ้าทำข้าเกินไปแล้ว,ข้าจะสังหารครอบคัวของเจ้า,ข้าจะสังหารภรรยาเจ้า,สังหารข้าราชบริพารของเจ้า,ข้าจะ...!"ขณะทีเขาสร้างค่ายนั้น,ใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความดุร้าย.
ในเวลานั้น,ทั่วร่างของซุนเฉินที่รู้สึกขนลุก,หัวใจที่สัมผัสได้ถึงความเป็นตายมาเยือน.
"ฉับ!"
กระบี่สีม่วงที่พุ่งทะลวงจากด้านหลังพุ่งตรงไปยังเรือนม่วง,เร็วมาก,และยังอาบไปด้วยพิษ,ซุนเฉินที่ไม่มีเวลาให้ตอบสนอง,แน่นอนเพราะเขาบาดเจ็บหนักไม่สามารถตอบสนองได้เช่นกัน.
ซุนเฉินไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อยว่าต้องมาตายที่นี่?
เขาต้องตายอย่างงั้นรึ? เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? เป็นไปไม่ได้.
ข้าคือซุนเฉิน!
เป็นศิษย์อรหันต์,ศิษย์หลังจุนถี,และยังมีพลังตกทอดของจุนถีที่มอบให้ก่อนตาย,รับใช้ราชันย์ตะวันออกไท่อี้,ยัง,เร็วเกินไป,หลังจากนี้ข้ายังต้องสั่นคลอนโลกหล้า.
ข้าไม่ตาย,ข้าจะไม่ตาย! ลอบสังหาร,ใครกัน,ทำไมเป็นเช่นนี้?
"ฉับ!"
กระบี่บางสีม่วงที่ถูกดึงและทะลวงไปยังร่างของซุนเฉินอีกหลายครั้ง.
"ฉับ!"
"ฉับ!" "ฉับ!" ........................
กระบี่ที่ทะลวงร่างซุนเฉิน,ในเวลานี้ชีวิตของเขาจบสิ้นแล้ว.
อย่างไรก็ตามด้วยความเศร้าอัดแน่นไปด้วยความไม่พอใจเขาที่ได้แต่ส่ายหน้าไปมา.
ชายในชุดดำที่ยืนต่อหน้าเขา,ไม่สามารถมองเห็นรูปร่างได้,ร่างกายของฝั่งตรงข้ามที่เต็มไปด้วยความมืดและกลมกลืนไปกับสภาพแวดล้อม,ในมือของเขานั้นมีกระบี่สีม่วงที่แผ่ไอเย็น,จิตสังหารที่รุนแรงพร้อมทะลวงเข้ามาในร่างของเขาอีกหลายครั้ง.
"เจ้า,เจ้าเป็นใคร?"ซุนเฉินที่กำลังตายเต็มไปด้วยความอยุติธรรมจนต้องเอ่ยออกมา.
"ฉับ!"ชายชุดดำที่ทะลวงเข้าไปยังคอหอยของซุนเฉิน,ทำให้เขาไม่สามารถพูดได้อีก.
"จากโลกใบเล็ก,ข้าตามติดเจ้ามาตลอด,เซิ่งหวังที่ให้ความสำคัญกับเจ้า,แม้แต่มีเมตตาต่อเจ้า,แม้แต่เตรียมการหลายอย่างให้กับเจ้าด้วย,รอคอยให้มันสุกงอม,ทว่าด้วยนิสัยของเจ้าไม่สามารถทำให้เซิ่งหวังพอใจ,ไม่รู้ว่าทำไมในวันนี้,เซิ่งหวังกับมีบัญชาให้ซุนเฉินตาย!"ชายในชุดสีดำที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
ซุนเฉินในสภาพอ่อนแอกุมคอตัวเองเอาไว้,ดวงตาที่เผยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
จากโลกใบเล็ก? เซิ่งหวัง?
เขา,คนของจงซาน,เป็นไปได้อย่างไร? เขาคือผู้ใต้บังคับบัญชาของจงซาน?
"เจ้าต้องการรู้ชื่อข้าอย่างงั้นรึ?
ความจริง,เจ้ามีคุณสมบัติที่จะรู้,หากแต่คนที่รู้จักสถานะของข้า,ทุกคนล้วนแต่เป็นคนตาย!
ยกเว้นเซิ่งหวังแล้ว,ไม่มีใครมีคุณสมบัติพอที่จะรู้นามของข้าได้."ชายในชุดดำเอ่ย.
"เจ้าจำไว้ให้ดี,ข้าคือหยิงเหว่ยต้าเจิ้ง,ผู้บัญชาการองค์รักษ์เงา,อันหวง! ตายด้วยคมกระบี่ของข้า,เป็นวาสนาของเจ้าแล้ว!"อันหวงที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"ฉับ!"
อีกหนึ่งกระบี่,ซุนเฉินก็ถูกสับขาดเป็นสองท่อนตายไปอย่างสมบูรณ์.
จงซานมีบัญชาให้อันหวงลงมือ,ซุนเฉินจึงต้องตกตายไปทั้งร่างกายและวิญญาณ,ไม่สามารถปรากฏตัวได้อีก!
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น