Immortality Chapter 1175 Taunt of Zhong Shan
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1175 คำดูแคลนของจงซาน.
Chapter 1175 Taunt of Zhong Shan
钟山的嘲讽
คำดูแคลนของจงซาน.
"ม่อจื่อ,เจ้าไม่ลงมืออีก,คิดจะเฉยไปถึงเมื่อไหร่! เก็บหลิงซานไปซะ~~~~~~~~!”กงเชียนที่ตะโกนออกมาในทันที.
เสียงกงเชียนที่ดังก้องไปทั่วเข้าหูของทุกคน,ทำให้ทุกคนหลายเป็นแปลกประหลาดเล็กน้อย,พร้อมกับเผยท่าทางประหลาดใจจ้องมองไปยังกงเชียน.
ม่อจื่อ? ปราชญ์เทพ?
มีปราชญ์เทพอยู่ที่นี่ด้วยรึ?
บนทวีปทิศเหนือ,สามปราชญ์เทพเข้าล้อมศาลเทวะต้าเจิ้ง,ก่อนที่จะถูกไล่ออกไป,เรื่องนี้ยังไม่ส่งมาถึงทวีปตะวันออก,อย่างน้อยก็มีเพียงกี่คนที่รู้.
ภาพของปราชญ์เทพต่อหน้าทุกคนนั้นยิ่งใหญ่นัก,เซียนบรรพชนทั่วไปไม่สามารถต่อสู้ได้ด้วยอย่างแน่นอน.
ในอดีตเมื่อครั้งยูไลวิหารใต้เหล่ยหยินในสภาพสมบูรณ์,เขาที่กล้าท้าทายยอดฝีมือทั่วหล้า,ทว่าก็ยากที่จะรับมือปราชญ์เทพได้.
กงเชียนบนอากาศ,ไม่สามารถต้านเจิ้นหยวนจื่อได้,ดูเหมือนว่าเขาจะห่างปราชญ์เทพไม่ไกลแล้ว.
ที่นี่มีปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?
ทว่าทุกคนที่กวาดตามองไปรอบๆอย่างไม่ตั้งใจ,แทบจะทันทีเช่นกัน,สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังสองยอดเขา,เพราะว่าเวลานี้,บนยอดเขาทั้งสอง,มีคนสองกลุ่มที่ยังไม่เคลื่อนไหว.
กลุ่มแรก,มีคนกลุ่มหนึ่งที่มีศาลาอยู่ตรงกลาง,ที่ด้านในนั้นไม่มีใครสามารถมองเห็นได้,และดูเหมือนว่าจะไม่มีใครลงมือทำอะไรตั้งแต่ต้นแล้ว.
ส่วนอีกกลุ่ม,ที่จริงแล้วมีอยู่ 12 คน.
คนทั้งสิบสองคนนี้มาสาย,ทว่าก็แสดงพลังออกมา,ผู้ใต้บังคับบัญชาขั้นสามที่ไล่เซียนบรรพชนที่แข็งแกร่งออกไปพร้อมกับเข้ายึดยอดเขาพำนักแทน.
ถึงแม้นว่าจะเป็นเซียนบรรพชนทั่วไป,ทว่าก็เป็นไปไม่ได้ที่จะพ่ายแพ้ง่ายดายขนาดนั้น,ผู้ใต้บังคับบัญชาระดับสาม?
คนทั้งสองกลุ่มนี้เป็นใคร?
ในเวลานี้,เจิ้นหยวนจื่อที่ใช้ตำราปฐพีขวางกงเชียนเอาไว้,ส่วนตัวเขาที่พุ่งมาด้านล่าง.
แสงเทวะห้าสีของกงเชียนที่ตะวัดออกมา,พร้อมกับดวงตาที่เผยจิตสังหารออกมาด้วย.
"ม่อจื่อ,เจ้าไม่ต้องการหลิงซานแล้วจริงๆ~~~~?”
”~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ในเวลานั้นสวรรค์และปฐพีก็ปรากฏเสียงแตรที่ดังกึกก้องไปทั่ว,แรงกดดันวิญญาณมหาศาลที่โถมทับพวยพุ่งออกไปทั่วทุกสารทิศ,ทำให้ผู้คนรู้สึกหัวใจสั่นไหว,ผู้ฝึกตนมากมายที่หยุดชะงัก.
กลิ่นอายปราชญ์เทพ? เป็นกลิ่นอายปราชญ์เทพจริงๆ!
การต่อสู้มากมายหยุดลงทันที,แทบทุกคนที่จ้องมองไปยังศาลาบนยอดเขาแห่งหนึ่ง.
ม่านไม้ไผ่ค่อยๆเปิดออกช้าๆ,จากนั้นก็ปรากฏชายในชุดสีดำที่ผุดออกมาจากด้านใน.
ชายในชุดสีดำที่ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้,ร่างกายที่เปล่งกลิ่นอายที่น่าเกรงขามออกมา,จนทำให้ดวงวิญญาณคนที่จ้องมองสั่นสะท้าน.
ปราชญ์เทพ! ม่อจื่อ!
ม่อจื่อที่ก้าวออกไปหนึ่งก้าว,เสียงแตรสวรรค์ก็หยุดลงช้าๆ.
บนยอดเขาดังกล่าวคาดไม่ถึงว่าจะมีคนที่น่าเกรงขามอยู่.
"คารวะปราชญ์เทพ!"เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่แสดงความเคารพออกมา.
เหล่าเซียนบรรพชนระดับสูงแปดคนที่ล้อมหลิงซานใบหน้าที่บดเบี้ยวจริงจัง,แม้แต่เจิ้นหยวนจื่อยังหยุดกลางอากาศ,ใบหน้าไม่น่ามอง.
การต่อสู้ของกงเชียนและเจิ้นหยวนจื่อที่หยุดลง,พวกเขาที่จ้องมองไปยังปราชญ์เทพม่อจื่อ.
ในเวลานั้น,ม่อจื่อกลายเป็นเป้าสายตาของทุกคนในทันที.
เจี้ยนอ้าวที่จ้องมองไปยังปราชญ์เทพที่อยู่ไกลออกไปแววตาที่ไร้ซึ่งความเคารพ,สายตาของเขาที่ยังคงแข็งกร้าว,ปราชญ์เทพแล้วอย่างไร?เป้าหมายของเจี้ยนอ้าวคือเอาชนะคนทั่วหล้า,ปราชญ์เทพ?
ไม่ช้าก็เร็วก็จะกลายเป็นหนึ่งในเป้าหมายของเขา.
ม่อจื่อที่ก้าวออกมาช้าๆนั้น,จากนั้นก็กวาดตามองไปรอบๆ,จ้องมองไปยังเจิ้นหยวนจื่อและกงเชียน.
"กงเชียน,คาดไม่ถึงจะรู้ว่าข้าอยู่ที่นี่?"ม่อจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"รู้ว่าเจ้าอยู่นี่ก็ไม่ยาก,หลิงซาน,ข้าไม่ต้องการ,ทว่าข้าไม่หวังจะให้ตกในมือของใครบางคน,กลุ่มคนที่เกี่ยวข้องกับหงจวิน,ในเมื่อเจ้ามาแล้ว,ไม่นำหลิงซานไปเลยล่ะ?"กงเชียนที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
ม่อจื่อมาเพื่อหลิงซานอย่างงั้นรึ?
ภายในใจของทุกคนที่เปลี่ยนเป็นหดเกร็ง.
ม่อจื่อที่จ้องมองขึ้นไปบนอากาศ,ก่อนที่จะเงียบเล็กน้อย.
"ม่อจื่อ!"ใบหน้าของเจิ้นหยวนจื่อที่เปลี่ยนเป็นมืดคลึ้ม.
"เจิ้นหยวนจื่อ,ในเมื่อเป็นเช่นนี้,เจ้าไปซะ!"ม่อจื่อที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
ม่อจื่อที่แสดงท่าที่ว่าต้องการหลิงซานอย่างสมบูรณ์.
ใบหน้าของกงเชียนที่เผยท่าทางเหยียดหยัน,ขณะที่เจิ้นหยวนจื่อจ้องมองม่อจื่อ.
ภายในผู้ฝึกตนรอบๆรู้สึกมืดคลึ้ม,เพราะว่าเวลานี้กงเชียน,เจิ้นหยวนจื่อและม่อจื่อ,พวกเขาสามคนราวกับว่าเป็นคนตัดสินใจว่าหลิงซานจะเป็นของใคร.
หากพูดด้วยความแข็งแกร่ง,พวกเขาทั้งสามย่อมเป็นตัวตนลำดับต้นๆของโลกหล้า,การที่พวกเขาทั้งสามกล่าวเช่นนี้,แปดเซียนบรรพชนระดับสูงเองก็คล้ายจะทำอะไรไม่ได้.
"บังอาจ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงคำรามที่ดังขึ้นในอากาศ,เป็นเหตุให้ทุกคนต้องหรี่ตาเล็กลง.
เป็นเสียงของเจี้ยนอ้าวนั่นเอง.
ใบหน้าของเจี้ยนอ้าวที่เต็มไปด้วยความโกรธ,จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่หายไปก่อนหน้านี้,ปรากฏขึ้นมาด้วยความโกรธเกรี้ยวเศร้าใจ,แม้แต่การต่อสู้กับยูไลก่อนหน้านี้,กับไม่มีใครมองเห็นหัวเขาเลยรึ?
หลิงซานเป็นของข้า,ในเวลานี้คนเหล่านี้กลับมาตกลงกันเองว่าใครจะนำไป,ทุกคนต่างก็ต้องการแย่งสิ่งของๆเขา,ตอนนี้ยังตัดสินใจได้แล้วด้วยว่าใครจะนำมันไป?
"หลิงซานเป็นสมบัติของข้า,แดนเทพอเวจี,ปราชญ์เทพม่อจื่อ,เจ้าตอ้งการชิงสิ่งของของข้าไปจริงๆรึ?"เจี้ยนอ้าวกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ม่อจื่อจ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว,คนอื่นๆเองก็จ้องมองไปยังเขาด้วยความแปลกประหลาดเช่นกัน.
เจี้ยนอ้าวนั้นแข็งแกร่ง,มีเพลงกระบี่ที่ผิดปรกติสวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน,ภายในใจของทุกคนเจี้ยนอ้าวนั้นแข็งแกร่ง,แต่ก็ยังด้อยกว่ากงเชียนและด้อยกว่าม่อจื่อ.
ในเวลานี้เจี้ยนอ้าวเสียสติไปแล้ว?
เข้ายุแหย่ม่อจื่อ,แม้แต่ข่มขู่เลยอย่างงั้นรึ?
"หลิงซาน,เจ้าไม่สามารถปกป้องมันได้!"ม่อจื่อที่กล่าวออกมาเบาๆ.
"อ่าฮ่าฮ่าฮ่า,ดี,ไม่สามารถปกป้องได้!"เจี้ยนอ้าวที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
หลายๆคนที่เผยท่าทางไม่เข้าใจ.
หลังจากหัวเราะเสร็จ,ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา,"หากมีวันหนึ่ง,มีใครบางคนว่าตำแหน่งปราชญ์เทพของเจ้า,เจ้าไม่สามารถปกป้องได้,ในเวลานั้นเจ้าจะยอมยกเลิกตำแหน่งปราชญ์เทพได้หรือไม่?"
เจี้ยนอ้าวที่กล่าวตำหนิม่อจื่อ.
ถึงกับกล้าสั่งสอปราชญ์เทพ?
"ไม่รู้ความ!"ม่อจื่อที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ไม่รู้ความอย่างงั้นรึ?
ชิ,หลิงซานเป็นของของข้า,หากเข้าป้องกันของของข้าแล้วกลายเป็นไม่รู้ความ,เช่นนั้นเจี้ยนอ้าวก็ขอเป็นคนไม่รู้ความ,วันนี้,มีข้าอยู่,จะไม่มีใครแตะต้องสิ่งของของข้าได้!"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
เจี้ยนอ้าวและม่อจื่ออย่างงั้นรึ?
แทบทุกคนรู้สึกราวกับว่าไม่ใช่เรื่องจริงๆ,เจี้ยนอ้าวเสียสติไปแล้วจริงๆ?
เพียงเซียนโบราณอันกระจ้อยร่อย,กล้ากล่าวเช่นนี้กลับปราชญ์เทพ?
ที่ไกลออกมา,บนยอดเขาของจงซาน.
"ตำแหน่งปราชญ์เทพ,เจี้ยนอ้าวนับว่าไม่ธรรมดา!"เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมาด้วยความประหลาดใจ.
"อืม,เขาเป็นคนไม่ธรรมดา!
เจี้ยนอ้าวไม่ใช่คนดื้อรั้นไร้เหตุผล,ในเวลานี้และคำพูดที่เอ่ยกลับม่อจื่อนั้น,บางที่หลิงซานคงจะสำคัญกลับเขาจริงๆ,สิ่งสำคัญที่เขาไม่ลังเลที่จะปกป้องมันเอาไว้ด้วยชีวิต!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่,หลิงซานนั้น,เป็นของวิเศษจากโบราณกาล,ครั้งหนึ่งข้าได้ยินมาว่า,มันเป็นสมบัติตกทอดต่อกันมาหลายชั่วคน,ทว่าข้าเองก็ไม่รู้ต้นกำเนิดมันมาเช่นกัน."เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมาเช่นกัน.
"เซิ่งหวัง,เรื่องของเจี้ยนอ้าว,พวกเราจะ....!"เซิ่งกงเป้าที่จ้องมองไปยังจงซาน.
------------------------------------------------------
รอบๆร่างเจี้ยนอ้าว,ปราณกระบี่ที่สาดกระจายปะทุขึ้นมาในทันที,เจตจำนงแห่งการต่อสู้ที่พุ่งขึ้นอย่างรุนแรง,กระบี่สีฟ้าที่ชี้ออกไป,เต็มไปด้วยเจตจำนงแห่งกระบี่ที่ทะลวงห้วงมิติให้ฉีกขาดเป็นรอย.
"ต้องการแย่งชิงสมบัติของข้าเจี้ยนอ้าว,จะต้องชดใช้ด้วยราคาที่สาสม,ถึงจะเป็นปราชญ์เทพ,ข้าก็ไม่กลัว!"เจี้ยนอ้าวที่ดวงตาเคร่งขรึมจ้องมองเขม็งไปยังม่อจื่อ.
เซียนบรรพชนที่อยู่รอบๆในเวลานี้ไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้เห็น,นี่เจี้ยนอ้าวต้องการต่อสู้กับม่อจื่อจริงๆรึ?
บนท้องฟ้า,กงเชียน,เจิ้นหยวนจื่อที่ค่อยๆร่อนลงบนพื้นช้าๆ.
ทั้งสองคนที่เริ่มองเจี้ยนอ้าวไม่ธรรมดา,แม้แต่ให้ความสำคัญ,เจตจำนงแห่งการต่อสู้รุนแรงมาก.
เขาที่ต้องกลายเป็นยอดฝีมือ,เป็นคนที่ไร้คู่ต่อสู้,ถึงจะต้องเผชิญหน้ากับปราชญ์เทพ,ก็ไม่ขลาดเขลาแม้แต่น้อย,แปดเซียนบรรพชนระดับสูงที่อยู่รอบๆได้แต่จ้องมองปราชญ์เทพ,ไม่กล้าเข้าต่อสู้,ทว่าเจี้ยนอ้าวที่มีระดับเซียนโบราณกลับอาจหาญท้ายทายปราชญ์เทพอย่างคาดไม่ถึง,และนอกจากนี้ยังมีกงเชียนและเจิ้นหยวนจื่อที่ต้องการฉกฉวยมันตลอดเวลาอีกด้วย.
กลายให้ความสำคัญ,ไม่แต่แปลกว่าให้ความชื่นชม,คนทั้งสองเองก็ไม่ได้มีมิตรภาพอะไรกับเจี้ยนอ้าว,แม้แต่เจิ้นหยวนจื่อที่จ้องมองเจี้ยนอ้าวราวจะกินเลือดกินเนื้อ.
คนทั้งสองที่ร่อนลงบนพื้นนั้น,แปดเซียนบรรพชนระดับสูงที่จ้องมองหน้ากันและกัน,เผยท่าทางแปลกประหลาดจริงจังออกมาด้วยเช่นกัน.
ม่อจื่อที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่ลุกโชน,ทำให้ทุกคนกลายเป็นเงียบลงชั่วขณะ.
"เจ้า,ยินดีที่จะรับข้าเป็นอาจารย์หรือไม่?"ม่อจื่อที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
รับเป็นอาจารย์?
ผู้ฝึกตนมากมายที่อยู่รอบๆถึงกับดวงตาเบิกกว้างกลมโต,รู้สึกราวกับไม่เชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น,ม่อจื่อกำลังคิดที่จะรับเขาเป็นศิษย์อย่างงั้นรึ?
"รับเป็นอาจารย์?
เจ้ามีวิชากระบี่ที่จะส่งมอบให้ข้าอย่างงั้นรึ?"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ไม่,เพลงกระบี่ของนั้นแข็งแกร่งเกินพอแล้ว,ทว่าหลิงซานนั้นเจ้าไม่สามารถครอบครองได้,หากเจ้ารับข้าเป็นอาจารย์,ข้าจะประทานหลิงซานให้กับเจ้า!"ม่อจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
บังคับให้เป็นอาจารย์อย่างงั้นรึ?
มีปราชญ์เทพที่จะทำเช่นนี้ด้วยรึ? แต่ว่าเจี้ยนอ้าวโชคดีขนาดใหนกัน?
การที่ปราชญ์เทพพยายามที่จะให้เขาเป็นศิษย์?
ในเวลานี้แทบทุกคนเผยท่าทางอิจฉาออกมา.
"ข้าเจี้ยนอ้าวมีวิถีกระบี่เป็นของตัวเอง,กราบฟ้าดินเป็นอาจารย์,เรียนกระบี่ด้วยตัวเอง,เจ้าคู่ควรที่จะให้ข้าคำนับให้อย่างงั้นรึ?"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาอย่างดื้อรั้น.
เจ้าเพียงพอที่จะเป็นอาจารย์ของข้าอย่างงั้นรึ?
เหล่าผู้ฝึกตนรอบๆถึงกับหัวใจบีดรัดกับคำพูดของเจี้ยนอ้าว,คนผู้นี้จะเถรตรงไม่รู้ความมากเกินไปแล้ว.
เจี้ยนอ้าวเถรตรง,ยอมหักไม่ยอมงอ,เป็นคนที่เต็มไปด้วยความอหังการ,ไม่ยอมที่จะโค้งคำนับให้กับใคร.
"ข้าได้มอบโอกาสให้กับเจ้าแล้ว,แต่กลับไม่รับ!"ม่อจื่อที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา.
"ปราชญ์เทพที่น่าเกรงขามของสวรรค์และปฐพี,เป็นแบบอย่างให้กับคนทั่วหล้า,กลับต้องการแย่งชิงสิ่งของกับเซียนโบราณ,ทว่านี่กับแสดงเหมือนกับเป็นความเที่ยงธรรมอย่างงั้นรึ?
ช่างเป็นอะไรที่น่าขันจริงๆ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จากบนอากาศที่ว่างเปล่า,เสียงที่เหยียดหยันดูแคลนดังขึ้นมาในทันที.
คำพูดที่หยันม่อจื่อ,แม้แต่ท่าทางยังเผยท่าทางดูแคลนด้วย,ทำให้เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆเผยท่าทางประหลาดใจ.
ใครกันที่กล่าวหยันม่อจื่อ?
ช่างอาจหาญขนาดนี้เลยรึ? ใบหน้าของทุกคนแทบเปลี่ยนเป็นซับซ้อนในทันที.
เจี้ยนอ้าวที่ยังคงกล่าวอ้อมค้อมต่อม่อจื่อ,เพราะว่าสถานะของฝ่ายตรงข้าม,ทว่าเสียงดังกล่าวนี้กลับเผยท่าทางดูแคลนม่อจื่อตรงๆเลยรึ?
เรื่องนี้,ใครกันที่กล่าวทำเช่นนี้ต่อปราชญ์เทพ?
แทบจะในทันที,สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังทิศทางของเสียงพร้อมๆกัน.
บนยอดเขาสุดท้าย,คนที่อยู่ด้านหน้าของผู้ฝึกตนปริศนา
12 คน.
เขาเป็นใคร?
ก่อนหน้านี้คนทั้ง 12
คนได้แย่งชิงยอดเขาไปก็ทำให้ทุกคนจับจ้องมองแล้ว,อีกอย่างใน 12 คนนั้น,ยังเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาระดับสามที่เอาชนะเซียนบรรพชนได้?
พวกเขาเป็นใคร?
กงเชียนที่ดวงตาหดเกร็ง,เจิ้นหยวนจื่อที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน,เห็นชัดเจนว่าทวีปตะวันออกกลับวุ่นวายยิ่งนัก,ยังไม่เริ่มเท่าใด,กลับดูเหมือนว่ามันจะระเบิดความรุนแรงออกมาแล้ว.
ไม่เคารพปราชญ์เทพ?
ไม่เพียงแค่ไม่เคารพปราชญ์เทพเท่านั้น,ยังกล่าวตำหนิ! กล่าวดูแคลนอีกด้วย!
Chapter 1175 Taunt of Zhong Shan
钟山的嘲讽
คำดูแคลนของจงซาน.
"ม่อจื่อ,เจ้าไม่ลงมืออีก,คิดจะเฉยไปถึงเมื่อไหร่! เก็บหลิงซานไปซะ~~~~~~~~!”กงเชียนที่ตะโกนออกมาในทันที.
เสียงกงเชียนที่ดังก้องไปทั่วเข้าหูของทุกคน,ทำให้ทุกคนหลายเป็นแปลกประหลาดเล็กน้อย,พร้อมกับเผยท่าทางประหลาดใจจ้องมองไปยังกงเชียน.
ม่อจื่อ? ปราชญ์เทพ?
มีปราชญ์เทพอยู่ที่นี่ด้วยรึ?
บนทวีปทิศเหนือ,สามปราชญ์เทพเข้าล้อมศาลเทวะต้าเจิ้ง,ก่อนที่จะถูกไล่ออกไป,เรื่องนี้ยังไม่ส่งมาถึงทวีปตะวันออก,อย่างน้อยก็มีเพียงกี่คนที่รู้.
ภาพของปราชญ์เทพต่อหน้าทุกคนนั้นยิ่งใหญ่นัก,เซียนบรรพชนทั่วไปไม่สามารถต่อสู้ได้ด้วยอย่างแน่นอน.
ในอดีตเมื่อครั้งยูไลวิหารใต้เหล่ยหยินในสภาพสมบูรณ์,เขาที่กล้าท้าทายยอดฝีมือทั่วหล้า,ทว่าก็ยากที่จะรับมือปราชญ์เทพได้.
กงเชียนบนอากาศ,ไม่สามารถต้านเจิ้นหยวนจื่อได้,ดูเหมือนว่าเขาจะห่างปราชญ์เทพไม่ไกลแล้ว.
ที่นี่มีปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?
ทว่าทุกคนที่กวาดตามองไปรอบๆอย่างไม่ตั้งใจ,แทบจะทันทีเช่นกัน,สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังสองยอดเขา,เพราะว่าเวลานี้,บนยอดเขาทั้งสอง,มีคนสองกลุ่มที่ยังไม่เคลื่อนไหว.
กลุ่มแรก,มีคนกลุ่มหนึ่งที่มีศาลาอยู่ตรงกลาง,ที่ด้านในนั้นไม่มีใครสามารถมองเห็นได้,และดูเหมือนว่าจะไม่มีใครลงมือทำอะไรตั้งแต่ต้นแล้ว.
ส่วนอีกกลุ่ม,ที่จริงแล้วมีอยู่ 12 คน.
คนทั้งสิบสองคนนี้มาสาย,ทว่าก็แสดงพลังออกมา,ผู้ใต้บังคับบัญชาขั้นสามที่ไล่เซียนบรรพชนที่แข็งแกร่งออกไปพร้อมกับเข้ายึดยอดเขาพำนักแทน.
ถึงแม้นว่าจะเป็นเซียนบรรพชนทั่วไป,ทว่าก็เป็นไปไม่ได้ที่จะพ่ายแพ้ง่ายดายขนาดนั้น,ผู้ใต้บังคับบัญชาระดับสาม?
คนทั้งสองกลุ่มนี้เป็นใคร?
ในเวลานี้,เจิ้นหยวนจื่อที่ใช้ตำราปฐพีขวางกงเชียนเอาไว้,ส่วนตัวเขาที่พุ่งมาด้านล่าง.
แสงเทวะห้าสีของกงเชียนที่ตะวัดออกมา,พร้อมกับดวงตาที่เผยจิตสังหารออกมาด้วย.
"ม่อจื่อ,เจ้าไม่ต้องการหลิงซานแล้วจริงๆ~~~~?”
”~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ในเวลานั้นสวรรค์และปฐพีก็ปรากฏเสียงแตรที่ดังกึกก้องไปทั่ว,แรงกดดันวิญญาณมหาศาลที่โถมทับพวยพุ่งออกไปทั่วทุกสารทิศ,ทำให้ผู้คนรู้สึกหัวใจสั่นไหว,ผู้ฝึกตนมากมายที่หยุดชะงัก.
กลิ่นอายปราชญ์เทพ? เป็นกลิ่นอายปราชญ์เทพจริงๆ!
การต่อสู้มากมายหยุดลงทันที,แทบทุกคนที่จ้องมองไปยังศาลาบนยอดเขาแห่งหนึ่ง.
ม่านไม้ไผ่ค่อยๆเปิดออกช้าๆ,จากนั้นก็ปรากฏชายในชุดสีดำที่ผุดออกมาจากด้านใน.
ชายในชุดสีดำที่ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้,ร่างกายที่เปล่งกลิ่นอายที่น่าเกรงขามออกมา,จนทำให้ดวงวิญญาณคนที่จ้องมองสั่นสะท้าน.
ปราชญ์เทพ! ม่อจื่อ!
ม่อจื่อที่ก้าวออกไปหนึ่งก้าว,เสียงแตรสวรรค์ก็หยุดลงช้าๆ.
บนยอดเขาดังกล่าวคาดไม่ถึงว่าจะมีคนที่น่าเกรงขามอยู่.
"คารวะปราชญ์เทพ!"เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่แสดงความเคารพออกมา.
เหล่าเซียนบรรพชนระดับสูงแปดคนที่ล้อมหลิงซานใบหน้าที่บดเบี้ยวจริงจัง,แม้แต่เจิ้นหยวนจื่อยังหยุดกลางอากาศ,ใบหน้าไม่น่ามอง.
การต่อสู้ของกงเชียนและเจิ้นหยวนจื่อที่หยุดลง,พวกเขาที่จ้องมองไปยังปราชญ์เทพม่อจื่อ.
ในเวลานั้น,ม่อจื่อกลายเป็นเป้าสายตาของทุกคนในทันที.
เจี้ยนอ้าวที่จ้องมองไปยังปราชญ์เทพที่อยู่ไกลออกไปแววตาที่ไร้ซึ่งความเคารพ,สายตาของเขาที่ยังคงแข็งกร้าว,ปราชญ์เทพแล้วอย่างไร?เป้าหมายของเจี้ยนอ้าวคือเอาชนะคนทั่วหล้า,ปราชญ์เทพ?
ไม่ช้าก็เร็วก็จะกลายเป็นหนึ่งในเป้าหมายของเขา.
ม่อจื่อที่ก้าวออกมาช้าๆนั้น,จากนั้นก็กวาดตามองไปรอบๆ,จ้องมองไปยังเจิ้นหยวนจื่อและกงเชียน.
"กงเชียน,คาดไม่ถึงจะรู้ว่าข้าอยู่ที่นี่?"ม่อจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"รู้ว่าเจ้าอยู่นี่ก็ไม่ยาก,หลิงซาน,ข้าไม่ต้องการ,ทว่าข้าไม่หวังจะให้ตกในมือของใครบางคน,กลุ่มคนที่เกี่ยวข้องกับหงจวิน,ในเมื่อเจ้ามาแล้ว,ไม่นำหลิงซานไปเลยล่ะ?"กงเชียนที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
ม่อจื่อมาเพื่อหลิงซานอย่างงั้นรึ?
ภายในใจของทุกคนที่เปลี่ยนเป็นหดเกร็ง.
ม่อจื่อที่จ้องมองขึ้นไปบนอากาศ,ก่อนที่จะเงียบเล็กน้อย.
"ม่อจื่อ!"ใบหน้าของเจิ้นหยวนจื่อที่เปลี่ยนเป็นมืดคลึ้ม.
"เจิ้นหยวนจื่อ,ในเมื่อเป็นเช่นนี้,เจ้าไปซะ!"ม่อจื่อที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
ม่อจื่อที่แสดงท่าที่ว่าต้องการหลิงซานอย่างสมบูรณ์.
ใบหน้าของกงเชียนที่เผยท่าทางเหยียดหยัน,ขณะที่เจิ้นหยวนจื่อจ้องมองม่อจื่อ.
ภายในผู้ฝึกตนรอบๆรู้สึกมืดคลึ้ม,เพราะว่าเวลานี้กงเชียน,เจิ้นหยวนจื่อและม่อจื่อ,พวกเขาสามคนราวกับว่าเป็นคนตัดสินใจว่าหลิงซานจะเป็นของใคร.
หากพูดด้วยความแข็งแกร่ง,พวกเขาทั้งสามย่อมเป็นตัวตนลำดับต้นๆของโลกหล้า,การที่พวกเขาทั้งสามกล่าวเช่นนี้,แปดเซียนบรรพชนระดับสูงเองก็คล้ายจะทำอะไรไม่ได้.
"บังอาจ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงคำรามที่ดังขึ้นในอากาศ,เป็นเหตุให้ทุกคนต้องหรี่ตาเล็กลง.
เป็นเสียงของเจี้ยนอ้าวนั่นเอง.
ใบหน้าของเจี้ยนอ้าวที่เต็มไปด้วยความโกรธ,จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่หายไปก่อนหน้านี้,ปรากฏขึ้นมาด้วยความโกรธเกรี้ยวเศร้าใจ,แม้แต่การต่อสู้กับยูไลก่อนหน้านี้,กับไม่มีใครมองเห็นหัวเขาเลยรึ?
หลิงซานเป็นของข้า,ในเวลานี้คนเหล่านี้กลับมาตกลงกันเองว่าใครจะนำไป,ทุกคนต่างก็ต้องการแย่งสิ่งของๆเขา,ตอนนี้ยังตัดสินใจได้แล้วด้วยว่าใครจะนำมันไป?
"หลิงซานเป็นสมบัติของข้า,แดนเทพอเวจี,ปราชญ์เทพม่อจื่อ,เจ้าตอ้งการชิงสิ่งของของข้าไปจริงๆรึ?"เจี้ยนอ้าวกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ม่อจื่อจ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว,คนอื่นๆเองก็จ้องมองไปยังเขาด้วยความแปลกประหลาดเช่นกัน.
เจี้ยนอ้าวนั้นแข็งแกร่ง,มีเพลงกระบี่ที่ผิดปรกติสวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน,ภายในใจของทุกคนเจี้ยนอ้าวนั้นแข็งแกร่ง,แต่ก็ยังด้อยกว่ากงเชียนและด้อยกว่าม่อจื่อ.
ในเวลานี้เจี้ยนอ้าวเสียสติไปแล้ว?
เข้ายุแหย่ม่อจื่อ,แม้แต่ข่มขู่เลยอย่างงั้นรึ?
"หลิงซาน,เจ้าไม่สามารถปกป้องมันได้!"ม่อจื่อที่กล่าวออกมาเบาๆ.
"อ่าฮ่าฮ่าฮ่า,ดี,ไม่สามารถปกป้องได้!"เจี้ยนอ้าวที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
หลายๆคนที่เผยท่าทางไม่เข้าใจ.
หลังจากหัวเราะเสร็จ,ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา,"หากมีวันหนึ่ง,มีใครบางคนว่าตำแหน่งปราชญ์เทพของเจ้า,เจ้าไม่สามารถปกป้องได้,ในเวลานั้นเจ้าจะยอมยกเลิกตำแหน่งปราชญ์เทพได้หรือไม่?"
เจี้ยนอ้าวที่กล่าวตำหนิม่อจื่อ.
ถึงกับกล้าสั่งสอปราชญ์เทพ?
"ไม่รู้ความ!"ม่อจื่อที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ไม่รู้ความอย่างงั้นรึ?
ชิ,หลิงซานเป็นของของข้า,หากเข้าป้องกันของของข้าแล้วกลายเป็นไม่รู้ความ,เช่นนั้นเจี้ยนอ้าวก็ขอเป็นคนไม่รู้ความ,วันนี้,มีข้าอยู่,จะไม่มีใครแตะต้องสิ่งของของข้าได้!"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
เจี้ยนอ้าวและม่อจื่ออย่างงั้นรึ?
แทบทุกคนรู้สึกราวกับว่าไม่ใช่เรื่องจริงๆ,เจี้ยนอ้าวเสียสติไปแล้วจริงๆ?
เพียงเซียนโบราณอันกระจ้อยร่อย,กล้ากล่าวเช่นนี้กลับปราชญ์เทพ?
ที่ไกลออกมา,บนยอดเขาของจงซาน.
"ตำแหน่งปราชญ์เทพ,เจี้ยนอ้าวนับว่าไม่ธรรมดา!"เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมาด้วยความประหลาดใจ.
"อืม,เขาเป็นคนไม่ธรรมดา!
เจี้ยนอ้าวไม่ใช่คนดื้อรั้นไร้เหตุผล,ในเวลานี้และคำพูดที่เอ่ยกลับม่อจื่อนั้น,บางที่หลิงซานคงจะสำคัญกลับเขาจริงๆ,สิ่งสำคัญที่เขาไม่ลังเลที่จะปกป้องมันเอาไว้ด้วยชีวิต!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่,หลิงซานนั้น,เป็นของวิเศษจากโบราณกาล,ครั้งหนึ่งข้าได้ยินมาว่า,มันเป็นสมบัติตกทอดต่อกันมาหลายชั่วคน,ทว่าข้าเองก็ไม่รู้ต้นกำเนิดมันมาเช่นกัน."เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมาเช่นกัน.
"เซิ่งหวัง,เรื่องของเจี้ยนอ้าว,พวกเราจะ....!"เซิ่งกงเป้าที่จ้องมองไปยังจงซาน.
------------------------------------------------------
รอบๆร่างเจี้ยนอ้าว,ปราณกระบี่ที่สาดกระจายปะทุขึ้นมาในทันที,เจตจำนงแห่งการต่อสู้ที่พุ่งขึ้นอย่างรุนแรง,กระบี่สีฟ้าที่ชี้ออกไป,เต็มไปด้วยเจตจำนงแห่งกระบี่ที่ทะลวงห้วงมิติให้ฉีกขาดเป็นรอย.
"ต้องการแย่งชิงสมบัติของข้าเจี้ยนอ้าว,จะต้องชดใช้ด้วยราคาที่สาสม,ถึงจะเป็นปราชญ์เทพ,ข้าก็ไม่กลัว!"เจี้ยนอ้าวที่ดวงตาเคร่งขรึมจ้องมองเขม็งไปยังม่อจื่อ.
เซียนบรรพชนที่อยู่รอบๆในเวลานี้ไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้เห็น,นี่เจี้ยนอ้าวต้องการต่อสู้กับม่อจื่อจริงๆรึ?
บนท้องฟ้า,กงเชียน,เจิ้นหยวนจื่อที่ค่อยๆร่อนลงบนพื้นช้าๆ.
ทั้งสองคนที่เริ่มองเจี้ยนอ้าวไม่ธรรมดา,แม้แต่ให้ความสำคัญ,เจตจำนงแห่งการต่อสู้รุนแรงมาก.
เขาที่ต้องกลายเป็นยอดฝีมือ,เป็นคนที่ไร้คู่ต่อสู้,ถึงจะต้องเผชิญหน้ากับปราชญ์เทพ,ก็ไม่ขลาดเขลาแม้แต่น้อย,แปดเซียนบรรพชนระดับสูงที่อยู่รอบๆได้แต่จ้องมองปราชญ์เทพ,ไม่กล้าเข้าต่อสู้,ทว่าเจี้ยนอ้าวที่มีระดับเซียนโบราณกลับอาจหาญท้ายทายปราชญ์เทพอย่างคาดไม่ถึง,และนอกจากนี้ยังมีกงเชียนและเจิ้นหยวนจื่อที่ต้องการฉกฉวยมันตลอดเวลาอีกด้วย.
กลายให้ความสำคัญ,ไม่แต่แปลกว่าให้ความชื่นชม,คนทั้งสองเองก็ไม่ได้มีมิตรภาพอะไรกับเจี้ยนอ้าว,แม้แต่เจิ้นหยวนจื่อที่จ้องมองเจี้ยนอ้าวราวจะกินเลือดกินเนื้อ.
คนทั้งสองที่ร่อนลงบนพื้นนั้น,แปดเซียนบรรพชนระดับสูงที่จ้องมองหน้ากันและกัน,เผยท่าทางแปลกประหลาดจริงจังออกมาด้วยเช่นกัน.
ม่อจื่อที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่ลุกโชน,ทำให้ทุกคนกลายเป็นเงียบลงชั่วขณะ.
"เจ้า,ยินดีที่จะรับข้าเป็นอาจารย์หรือไม่?"ม่อจื่อที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
รับเป็นอาจารย์?
ผู้ฝึกตนมากมายที่อยู่รอบๆถึงกับดวงตาเบิกกว้างกลมโต,รู้สึกราวกับไม่เชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น,ม่อจื่อกำลังคิดที่จะรับเขาเป็นศิษย์อย่างงั้นรึ?
"รับเป็นอาจารย์?
เจ้ามีวิชากระบี่ที่จะส่งมอบให้ข้าอย่างงั้นรึ?"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ไม่,เพลงกระบี่ของนั้นแข็งแกร่งเกินพอแล้ว,ทว่าหลิงซานนั้นเจ้าไม่สามารถครอบครองได้,หากเจ้ารับข้าเป็นอาจารย์,ข้าจะประทานหลิงซานให้กับเจ้า!"ม่อจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
บังคับให้เป็นอาจารย์อย่างงั้นรึ?
มีปราชญ์เทพที่จะทำเช่นนี้ด้วยรึ? แต่ว่าเจี้ยนอ้าวโชคดีขนาดใหนกัน?
การที่ปราชญ์เทพพยายามที่จะให้เขาเป็นศิษย์?
ในเวลานี้แทบทุกคนเผยท่าทางอิจฉาออกมา.
"ข้าเจี้ยนอ้าวมีวิถีกระบี่เป็นของตัวเอง,กราบฟ้าดินเป็นอาจารย์,เรียนกระบี่ด้วยตัวเอง,เจ้าคู่ควรที่จะให้ข้าคำนับให้อย่างงั้นรึ?"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาอย่างดื้อรั้น.
เจ้าเพียงพอที่จะเป็นอาจารย์ของข้าอย่างงั้นรึ?
เหล่าผู้ฝึกตนรอบๆถึงกับหัวใจบีดรัดกับคำพูดของเจี้ยนอ้าว,คนผู้นี้จะเถรตรงไม่รู้ความมากเกินไปแล้ว.
เจี้ยนอ้าวเถรตรง,ยอมหักไม่ยอมงอ,เป็นคนที่เต็มไปด้วยความอหังการ,ไม่ยอมที่จะโค้งคำนับให้กับใคร.
"ข้าได้มอบโอกาสให้กับเจ้าแล้ว,แต่กลับไม่รับ!"ม่อจื่อที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา.
"ปราชญ์เทพที่น่าเกรงขามของสวรรค์และปฐพี,เป็นแบบอย่างให้กับคนทั่วหล้า,กลับต้องการแย่งชิงสิ่งของกับเซียนโบราณ,ทว่านี่กับแสดงเหมือนกับเป็นความเที่ยงธรรมอย่างงั้นรึ?
ช่างเป็นอะไรที่น่าขันจริงๆ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จากบนอากาศที่ว่างเปล่า,เสียงที่เหยียดหยันดูแคลนดังขึ้นมาในทันที.
คำพูดที่หยันม่อจื่อ,แม้แต่ท่าทางยังเผยท่าทางดูแคลนด้วย,ทำให้เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆเผยท่าทางประหลาดใจ.
ใครกันที่กล่าวหยันม่อจื่อ?
ช่างอาจหาญขนาดนี้เลยรึ? ใบหน้าของทุกคนแทบเปลี่ยนเป็นซับซ้อนในทันที.
เจี้ยนอ้าวที่ยังคงกล่าวอ้อมค้อมต่อม่อจื่อ,เพราะว่าสถานะของฝ่ายตรงข้าม,ทว่าเสียงดังกล่าวนี้กลับเผยท่าทางดูแคลนม่อจื่อตรงๆเลยรึ?
เรื่องนี้,ใครกันที่กล่าวทำเช่นนี้ต่อปราชญ์เทพ?
แทบจะในทันที,สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังทิศทางของเสียงพร้อมๆกัน.
บนยอดเขาสุดท้าย,คนที่อยู่ด้านหน้าของผู้ฝึกตนปริศนา
12 คน.
เขาเป็นใคร?
ก่อนหน้านี้คนทั้ง 12
คนได้แย่งชิงยอดเขาไปก็ทำให้ทุกคนจับจ้องมองแล้ว,อีกอย่างใน 12 คนนั้น,ยังเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาระดับสามที่เอาชนะเซียนบรรพชนได้?
พวกเขาเป็นใคร?
กงเชียนที่ดวงตาหดเกร็ง,เจิ้นหยวนจื่อที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน,เห็นชัดเจนว่าทวีปตะวันออกกลับวุ่นวายยิ่งนัก,ยังไม่เริ่มเท่าใด,กลับดูเหมือนว่ามันจะระเบิดความรุนแรงออกมาแล้ว.
ไม่เคารพปราชญ์เทพ?
ไม่เพียงแค่ไม่เคารพปราชญ์เทพเท่านั้น,ยังกล่าวตำหนิ! กล่าวดูแคลนอีกด้วย!
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น