Immortality Chapter 1173 Loses the qualifications Ru Lai
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1173 ยูไลผู้ไร้คุณสมบัติในการเข้าร่วม.
Chapter 1173 Loses the qualifications Ru Lai
失去资格的如来
ยูไลผู้ไร้คุณสมบัติในการเข้าร่วม.
เจิ้นหยวนจื่อจ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าวและยูไลด้วยสายตาเย็นชา.
สถานการณ์ที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อนเป็นอย่างมาก,เพราะโกวเฉิน,เจิ้นอู๋,จื่อเหว่ย,ทำให้เจินหยวนจื่อ,เซียนบรรพชนที่น่าเกรงขามกระโดดเข้าร่วม,คาดไม่ถึงเลยว่านี่จะเป็นหมากที่เหลืออยู่ของราชันย์หยกได้ทิ้งเอาไว้.
ทว่าราชันย์หยกได้ตายไปแล้ว,เสนาธิการคนสำคัญของเขาที่ถูกสังหารไปเช่นกัน,ทำให้เจิ้นหยวนจื่อที่ปกปิดตัวตน,ท้ายที่สุดก็ยอมเผยสถานะตัวเองออกมา.
ทันใดนั้นกลายเป็นความชอบธรรมของเจิ้นหยวนจื่อที่ต้องการแก้แค้น,ยูไลและเจี้ยนอ้าวในทันที.
หนึ่งต่อสอง?
เจิ้นหยวนจื่อนั้นแข็งแกร่งมาก,บางคนไม่รู้,ทว่าก็ไม่กล้าประเมินต่ำเช่นกัน,ในศาลสวรรค์ยวีตี้ในอดีต,เจิ้นหยวนจื่อ,ราชันย์หยก,ยูไล,ต่างเป็นสามกองกำลังที่แข็งแกร่ง,ทว่าเจิ้นหยวนจื่อที่ดูเหมือนว่าจะอยู่อย่างสันโดด,ไม่มีใครสามารถเชื่อมโยงกับราชันย์หยกได้,และพวกเขาเองก็ไม่ใช่นิกายที่จะเทียบได้กับยูไล,ดูเหมือนจะเป็นผู้ฝึกตนไร้สังกัดด้วยซ้ำ,ดังนั้นสถานะของเขาอาจจะไม่สูงนัก,ทว่าความแข็งแกร่งนั้น,ไม่มีใครที่จะกล้าหาเรื่องพวกเขาเช่นกัน.
เจิ้นหยวนจื่อต้องการจัดการเจี้ยนอ้าวและยูไลอย่างงั้นรึ?
เจี้ยนอ้าวและยูไลที่ต่อสู้ตัดสินเป็นตายก่อนหน้านี้,ตอนนี้จะกลายมาเป็นพันธะมิตรกันอย่างงั้นรึ?
หลายๆคนที่จ้องมองด้วยสายตาแปลกประหลาด,เพราะว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้พลิกไปพลิกมายากจะคาดเดา.
ยูไลที่จ้องมองไปยังเจิ้นหยวนจื่อ,จ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว,ทำไมไม่รู้,ที่มุมปากของยูไลเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,เป็นรอยยิ้มฝืนๆ.
ยูไลที่กวาดตามองผู้ฝึกตนมากมายที่อยู่รอบๆ,ก่อนที่จะสูดหายใจลำ,"ทวีปตะวันออกกำลังจะเกิดความวุ่นวายใหญ่ขึ้น,เป็นความวุ่นวายที่หนักหน่วงจริงๆ,เพียงแค่เริ่มต้น,วิหารใต้เหล่ยหยินของข้าก็ถูกกำจัดไปซะแล้ว."
เหล่าผู้ฝึกตนหลายคนที่อยู่รอบๆไม่เข้าใจรอยยิ้มที่เฝื่อนๆของยูไล,หลายๆคนที่จ้องมองหน้ากันอย่างงงงวย.
ทว่าจงซานนั้นเข้าใจความหมายที่ลึกล้ำได้เป็นอย่างดี.
จงซานเองก็มีลางสังหารว่าทวีปตะวันออกเองจะกลายเป็นสถานที่แห่งแรกของโลกใบนี้,จากนั้นก็จะส่งผลกระทบไปทั่วหล้า.
ทว่าคาดไม่ถึง,เพียงแค่เริ่ม,กับวิหารใต้เหล่ยหยินที่ยิ่งใหญ่มีชื่อเสียงไปทั่วทวีปตะวันออกจะกลายเป็นหนึ่งกลุ่มอิทธิใหญ่แรกถูกขุดออกไป.
"ศิษย์ของวิหารใต้เหล่ยหยินทุกคน,หลิงซานพวกเราไม่สามารถรักษาเอาไว้ได้,เดินทางไปกับข้า,จากทวีปตะวันออกแห่งนี้,ความเปลี่ยนแปลงใหญ่ในทวีปตะวันออกนี้,พวกเราไม่มีสิทธิเข้าร่วมแข่งขันแล้ว!"ยูไลที่เผยยิ้มออกมาอย่างข่มขื่น,กล่าวต่ออรหันต์,ปู่ซาและพุทธะที่ยังเหลืออยู่.
"รับทราบ!"อรหันต์,ปู่ซาและพุทธะที่กล่าวรับในทันที.
เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆกลายเป็นตะลึงงัน,ทว่าหลายคนที่เข้าใจคำพูดของยูไลได้เช่นกัน.
ภายในใจของหลายคนที่เย็นยะเยือบขึ้นมา,กำลังจะมีอะไรเกิดขึ้นในทวีปตะวันออก?
ตำหนักจื่อเซียว? ยูไลผู้แข็งแกร่งสุญเสียคุณสมบัติเข้าร่วม?
ไม่ไกลออกไป,จงซานยังคงจดจ้องมองยูไลไม่วางตา.
ยูไลไม่ต้องการหลิงซานแล้ว,เขาเตรียมที่จะจากไป,การตัดสินใจเช่นนี้,จงซานพยักหน้าเบาๆ,ยูไลที่เต็มไปด้วยศักดิ์ศรีมากมาย,กลับสามารถตัดสินใจอย่างรวดเร็ว,ที่จะจากไปจากทวีปตะวันออก?
หลิงซน,ยูไลไม่สามารถปกป้องได้แล้ว,เจิ้นหยวนจื่อมาทำอะไร?
เป็นไปได้ว่าเขามาเพราะต้องการแก้ค้นให้กับคนทั้งสาม?คงไม่ใช่เหตุผลง่ายๆเช่นนั้น,ยกเว้นเจี้ยนอ้าวที่เผยตัวต้องการหลิงซานอย่างเปิดเผย,ต่อหน้าของผู้ฝึกตนทุกคน.
หากยูไลยังคงต้านเอาไว้ท้ายที่สุดแล้วทั้งคนและวิหารคงย่อยยับพังทลายไปพร้อมกัน.
เก็บคนเอาไว้,ยังสามารถกลับมาได้ใหม่อีกครั้ง.
ในเวลาเดียวจงซานได้ยินน้ำเสียงที่มีร่องรอยแห่งความเสียใจแฝงในคำพูดของยูไล,ไม่ได้เสียใจที่เสียหลิงซาน,ไม่ใช่เสียใจในตำหนักจื่อเซียว,ดูเหมือนว่าความวุ่นวายของทวีปตะวันออกนั้นมีเป้าหมายที่ใหญ่โตซ่อนอยู่.
จงซานที่กวาดตามองรอบๆหลายคนที่เผยท่าทางยอมรับและยินดี,แม้นว่าจะมีหลายคนที่ซ่อนตัวตนเอาไว้,ทว่าจงซานสามารถบอกได้ว่ามันไม่ชอบมาพากล.
ต้าฉิน!
คาไม่ถึงเลยว่าจะไม่มีคนของต้าฉินอย่างคาดไม่ถึง?
จงซานเข้าใจนิสัยของหยิงดี,แม้นว่าหยิงจะมีควาทะเยอทะยายที่สูงล้ำ,ทว่าก็ไม่ปล่อยให้คนอื่นๆเห็นมันง่ายๆ,ในอดีตแผนการของหยิงทั้งหมด,หลายๆแผนการที่ถูกซ่อนเอาไว้อย่างดี,หยิงไม่มีทางที่จะเผยอะไรออกมาให้เห็นอย่างง่ายๆแน่นอน.
เหมือนๆกัน,ยูไลที่สูญเสียศักยภาพที่แข็งแกร่งในอดีตไปแล้ว,นี่คือความจริง,ทว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดเช่นกันที่คนของหยิงไม่ปรากฏออกมา.
ในเวลานี้,หยิงไม่ลงมือ,ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น,เป็นไปได้ว่าหยิงมีเรื่องสำคัญกว่า,เป้าหมายที่ใหญ่ยิง,ความทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่กำลังมุ่งหายอยู่อย่างงั้นรึ?
"ต้องการลมและฝน!"จงซานที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
บางคนไม่เข้าใจ,ทว่าเซิ่งกงเป้ากลับพยักหน้ารับ,ราวกับเข้ราใจในสิ่งที่เซิ่งหวังกล่าว,เซิ่งกงเป้ารู้สึกสถานการณ์ต่างๆเวลานี้มีใครบางคนกำลังชี้นำ.
ใครบางคน,ที่ต้องการให้ยูไลออกจากการแข่งขัน?
"เซิ่งหวังกล่าวมีเหตุผล,ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในทวีปตะวันออกเวลานี้,ข้าได้พยายามหลายรอบแล้ว,ทว่ากลับไม่สามารถบอกผลมันได้เลย!"จื่อหยางจิงหงที่ส่ายหน้าไปมา.
"หืม?"จงซานที่จ้องมองไปยังจื่อหยางจิงหง.
"ทวีปตะวันออกเวลานี้มีสวรรค์ลี้ลับปกปิดความวุ่นวายนี้,ทำให้ข้าไม่สามารถทำนายผลลัพธ์มันได้,สวรรค์เองก็วุ่นวาย,ก่อนหน้านี้ข้าเคยพบ,คล้ายกลับในครั้งนี้,อาจจะ..!"จื่อหยางจิงหงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เคยพบมาก่อน?"จงซานที่จ้องมองไปยังจื่อหยางจิงหง.
"จะมีปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์,ฟ้าดินกำสรวล!"จื่อหยางจิงหงที่เอ่ยตอบ.
"ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์?
เหตุการณ์ครั้งนี้จะมีปราชญ์เทพล่วงหล่นลงจากสวรรค์?"จินเผิงที่เผยท่าทางประหลาดใจออกมา.
"ข้ามั่นใจ,ก่อนหน้านี้ก่อนที่กงจื่อจะล่วงหล่นจากสวรรค์,ในครั้งนั้นฟ้าดินปั่นป่วน,ไม่,วุ่นวายยิ่งกว่าในอดีตอีก!"จื่อหยางจิงหงกล่าว.
วุ่นวายยิ่งกว่าในอดีตอย่างงั้นรึ?
จินเผิงที่เผยท่าทางผวาออกมา,ทวีปตะวันออกกำลังจะพบกับหายนะครั้งใหญ่อย่างงั้นรึ?
พวกเขาอยู่ไกลออกมา,คนอื่นๆจึงไม่ได้ยินคำพูดของจื่อหยางจิงหงกล่าวกับจงซาน.
หลังจากที่อรหันต์ยูไลฝืนยิ้มออกมา,ท้ายที่สุดก็จ้องมองไปยังเจิ้นหยวนจื่อ,ท้ายที่สุดก็หันไปหาเจี้ยนอ้าว,"หลิงซาน,นับจากนี้,เป็นของเจ้า!"
ยูไลที่ไม่ถามหาความจากการตายของพุทธะมากมายอีก,หรือบางที่ได้เก็บมันเอาไว้ในใจ,เมื่อหายจากบาดเจ็บค่อยกล่าวอีกทีก็ยังไม่สาย.
หลิงซาน,นับจากนี้,กลายเป็นของเจี้ยนอ้าวแล้วรึ?
"อืม!"เจี้ยนอ้าวพยักหน้ารับ,รับหลิงซานมาต่อหน้าของทุกคน.
ในเวลาเดียวกัน,นับจากนี้,ยูไลก็ยอมรับว่าได้ให้เจี้ยนอ้าวสังหาร,โกวเฉิน,เจิ้นอู๋,จื่อเหว่ย
เป็นเรื่องจริง.
ยูไลที่ตะวัด,นำตำหนักใต้เหลิ่ยหยินนับร้อยตำหนัก,กวาดเอามาไว้ในฝ่ามือ,ก่อนที่จะพาวิหารขนาดใหญ่หายไป.
ยูไลที่ยืนอยู่บนบัวทองคำ,บินตรงไปยังทิศตะวันตก.
วิหารใต้เหล่ยหยิน,ที่ด้านในวิหารนั้นมีอรหันต์,ปู่ซาและพุทธะที่เหลืออยู่ถูกนำไปด้วย.
ยูไลไม่ต้องการหลิงซานแล้ว.
ในเวลาเดียวกัน,เจิ้นหยวนจื่อที่เพียงแค่จ้องมอง,ปล่อยให้ยูไลนำเหล่านักบวชบินจากไป.
ยูไลได้เอ่ยถึงสาเหตุ,ไม่มีใครกล้าเข้าขวาง,บางที่อาจจะเรียกได้ว่าเขายินดียอมให้กับทุกคนแล้ว.
เหมือนกับว่ายอมถอยแล้ว,ย้ำเตือนทุกคนเอาไว้.
การเดิมแข่งขันในทวีปตะวันออก,ยูไลไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมอีกครั้งแล้ว.
เขายอมจากไปอย่างสง่าผ่าเผย.
เจิ้นหยวนจื่อที่ไม่ขวางตั้งแต่ต้นจนจบ,ราวกับว่าอยู่ๆก็ให้อภัยยูไลได้ในทันที.
เจี้ยนอ้าวจ้องมองยูไลจากไป,ดวงตาที่ดุร้ายเย็นชาของเขายังไม่หายไป,ทว่าเวลานี้ได้หันมามองไปยังเจิ้นหยวนจื่อ.
หลิงซาน?
เจิ้นหยวนจื่อไม่ขวางยูไลเอาไว้,เพราะว่าเขาก็ไม่คิดที่จะให้ยูไลอยู่ตรงนี้เช่นกัน.
เจี้ยนอ้าวจ้องมองไปยังเจิ้นหยวนื่อ,เจิ้นหยวนจื่อจ้องมองเจี้ยนอ้าว.
"เจี้ยนอ้าว?"เจิ้นหยวนจื่อที่จ้องมองเจี้ยนอ้าวด้วยความเย็นชา.
เจี้ยนอ้าวที่เผยรอยยิ้มเหยียดหยัน,"ตั้งแต่แรกเจ้าไม่ได้มาเพราะศีรษะทั้งสามนั่น,เจ้ามาเพื่อหลิงซานนี่เอง!"
"หลิงซาน,เป็นสมบัติของศาลสวรรค์ยวีตี้,ราชันย์หยกไม่อยู่,ข้าต้องเก็บมันไปเพื่อรอราชันย์หยกจุติกลับมา!"เจิ้นหยวนจื่อกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,เจิ้นหยวนจื่อ! คิดว่าอยู่ในระดับเซียนบรรพชน,ข้าจะกลัวเจ้า,เซียนบรรพชนมากมายเท่าไหร่แล้วที่ข้าสังหาร,โกวเฉิน,เจิ้นอู๋,จื่อเหว่ยข้าสังหารมาแล้ว,เจ้าเองก็เหมือนกัน,ต้องการแย่งยิงของของข้า,ต้องเตรียมชดใช้ด้วยราคาที่สาสม!"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เซียนโบราณช่างพูดจาใหญ่โตเช่นนี้กับเจิ้นหยวนจื่อ?
หากเป็นคนอื่นๆคงถูกหัวเราะเสียงดังแน่นอน,ทว่าในเวลานี้เจี้ยนอ้าวที่มีเป็นยอดฝีมือวิถีกระบี่ที่ทรงพลัง,กับคำพูดของเจี้ยนอ้าวไม่มีใครกล้าดูแคลน.
เพราะการต่อสู้ก่อนหน้านี้ของเจี้ยนอ้าวนั้นดูน่าเกรงขามนัก,กระบี่ของเขาแทบจะไร้เทียมทาน.
เจี้ยนอ้าวที่ก้าวออกไป,บัวกระบี่ที่พวยพุ่ง,ปรากฏเป็นพายุปราณกระบี่,โถมทับไปยังทิศทางของเจิ้นหยวนจื่อ.
เจิ้นหยวนจื่อที่จ้องมองเจี้ยนอ้าวด้วยความเย็นชา.
การต่อสู้ที่กำลังจะเริ่มขึ้น,ทุกคนที่เริ่มสนใจขึ้นมาอีกครั้ง.
"ตั้งแต่แรกแล้ว,ทักษะของเจิ้นหยวนจื่อรู้จักแต่พูดอะไรไร้สาระ?"
ทว่ามีเสียงๆหนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยความดูแคลน.
เป็นใครกันที่กล้าดูแคลนเจิ้นหยวนจื่อ? ผู้ฝึกตนรอบๆที่แสดงท่าทางจริงจังขึ้นมา,จ้องมองไปยังต้นเสียง.
ริ้วแสงสีเขียวที่พุ่งตรงมาจากที่ไกลออกไป.
คนที่กล้าดูแคลนเจิ้นหยวนจื่อ,ต้องเป็นใครที่ไม่ธรรมดา,กระบี่ของเจี้ยนอ้าวที่ปะทุออกมาหยุดชะงัก,ดวงตาของเขาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,เห็นชัดเจนว่าหลิงซานเป็นของเขาแล้ว,ใครที่ต้องการขโมย,คือศัตรู.
"ตูมมมมม!"
สนามวายุที่ระเบิดออกมา,บนอากาศปรากฏร่างในชุดสีเขียว,ชายดังกล่าวที่ดูเหมือนกับผู้เยาว์,ทว่าดวงตาทั้งสองข้างที่ราวกับอสุรกาย.
"ต้าหมิงหวังกงชิว?"เสียงของใครบางคนที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ไม่ใช่,เขาไม่ใช่ต้าหมิงหวังกงชิว,เขาคือประมุขตระกูลกง,กงเชียน!"อีกคนที่กล่าวแย้ง.
"กงเชียน!"จินเผิงที่อยู่ข้างๆจงซานขมวดคิ้วไปมา.
จินเผิงที่จ้องมองไปยังจงซาน,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังจงซาน,แววตาไม่อยากเชื่อนัก.
"เป็นเจ้า,กงเชียน?"เจิ้นหยวนจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เป็นข้า,เจิ้นหยวนจื่อ,ไม่ได้เจอกันนาน!"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"มีปัญหาอะไร,เจ้าหาว่าข้ากล่าวไม่ถูกตรงใหน?"เจิ้นหยวนจื่อกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"แน่นอนว่าไม่ถูก,หลิงซานนั้นเป็นของวิเศษที่ล้ำค่าที่สุดตั้งแต่โบราณ,จะเป็นของศาลสวรรค์ยวีตี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
ข้าไม่คิดว่าเจิ้นหยวนจื่อที่น่าเกรงขาม,จะยอมรับกับทุกคนว่าเป็นคนของเห่าเทียน,เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ข้าคาดไม่ถึงเลยจริงๆ!"กงเชียนที่กล่าวเหยียดหยัน.
เจิ้นหยวนจื่อจ้องมองไปยังกงเชียน,เปลี่ยนเป็นเงียบเล็กน้อย,ไม่ปฏิเสธ,ท้ายที่สุดก็ส่ายหน้าไปมา,"เจ้าต้องการหลิงซานอย่างงั้นรึ?"
"หลิงซาน?
แม้นว่าจะสมบัติล้ำค่าโบราณ,ทว่าตระกูลกงก็ไม่มีวาสนาต่อมัน.,ทว่าข้านั้นไม่ต้องการให้เจ้าได้มันไป!"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
"หืม!”
เสียงรอบๆที่ดังอื้ออึ้งขึ้นมาทันที,หมายความว่าอย่างไร,กงเชียนต้องการอะไร?
กำลังจะเกิดอะไรขึ้น?
"ตระกูลกงไม่มีวาสนาต่อมันอย่างงั้นรึ?
แล้วเจ้าต้องการทำอะไร?"เจิ้นหยวนจื่อกล่าวหยัน.
"หลิงซาน? แม้นว่าจะไม่อยู่ในมือของข้า,ทว่าครั้งหนึ่งก็เคยอยู่ในตระกูลกง,สามารถรวบรวมโชควาสนาฟ้าดิน,หนึ่งในห้าพันจะได้รับโชควาสนา,ทำให้ปุถุชนก้าวไปถึงเซียนโบราณ!
ทำให้วิหารใต้เหรินหยินมีพุทธะระดับเซียนโบราณมากมาย,ข้ากล่าวถูกหรือไม่?"กงเชียนกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จะได้รับวาสนาเมื่ออยู่ครบห้าพันปี
ทำให้ปุถุชนก้าวไปถึงระดับเซียนโบราณ?
ทันใดนั้น,ทำให้ทุกคนที่อยู่รอบๆกลายเป็นเงียบงันในทันที,สายตาของผู้ฝึกตนมากมายจ้องมองไปยังหลิงซานไม่วางตา.
ในเวลานี้,แม้แต่คนโง่ยังต้องรับรู้ว่าหลิงซานนั้นล้ำค่าเพียงใด,ห้าพันปีใช้เวลาห้าพันปี?ไม่จำเป็นต้องใช้เวลาถึงแสนปีก็สามารถก้าวไปถึงระดับเซียนโบราณ,บางคนที่ใช้เวลาเกือบแสนปี,ยังก้าวไปถึงถึงต้าเซียนด้วยซ้ำ.
ทว่าหลิงซาน,ใช้เวลาแค่ห้าพันปี,เพียงห้าพันปี,ก็จะก้าวไปถึงระดับเซียนโบราณ?
ทันใดนั้น,สายตาของผู้คนมากมายกลายเป็นสีเขียวเข้มดวงตาเบิกกว้าง.
ใบหน้าของเจิ้นหยวนจื่อที่กลายเป็นบิดเบี้ยว,จ้องมองกงเชียนด้วยความเย็นชา,กงเชียนต้องการอะไร?
ทำไมถึงได้เผยข้อมูลดังกล่าว? เขาเสียสติไปแล้ว?
Chapter 1173 Loses the qualifications Ru Lai
失去资格的如来
ยูไลผู้ไร้คุณสมบัติในการเข้าร่วม.
เจิ้นหยวนจื่อจ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าวและยูไลด้วยสายตาเย็นชา.
สถานการณ์ที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อนเป็นอย่างมาก,เพราะโกวเฉิน,เจิ้นอู๋,จื่อเหว่ย,ทำให้เจินหยวนจื่อ,เซียนบรรพชนที่น่าเกรงขามกระโดดเข้าร่วม,คาดไม่ถึงเลยว่านี่จะเป็นหมากที่เหลืออยู่ของราชันย์หยกได้ทิ้งเอาไว้.
ทว่าราชันย์หยกได้ตายไปแล้ว,เสนาธิการคนสำคัญของเขาที่ถูกสังหารไปเช่นกัน,ทำให้เจิ้นหยวนจื่อที่ปกปิดตัวตน,ท้ายที่สุดก็ยอมเผยสถานะตัวเองออกมา.
ทันใดนั้นกลายเป็นความชอบธรรมของเจิ้นหยวนจื่อที่ต้องการแก้แค้น,ยูไลและเจี้ยนอ้าวในทันที.
หนึ่งต่อสอง?
เจิ้นหยวนจื่อนั้นแข็งแกร่งมาก,บางคนไม่รู้,ทว่าก็ไม่กล้าประเมินต่ำเช่นกัน,ในศาลสวรรค์ยวีตี้ในอดีต,เจิ้นหยวนจื่อ,ราชันย์หยก,ยูไล,ต่างเป็นสามกองกำลังที่แข็งแกร่ง,ทว่าเจิ้นหยวนจื่อที่ดูเหมือนว่าจะอยู่อย่างสันโดด,ไม่มีใครสามารถเชื่อมโยงกับราชันย์หยกได้,และพวกเขาเองก็ไม่ใช่นิกายที่จะเทียบได้กับยูไล,ดูเหมือนจะเป็นผู้ฝึกตนไร้สังกัดด้วยซ้ำ,ดังนั้นสถานะของเขาอาจจะไม่สูงนัก,ทว่าความแข็งแกร่งนั้น,ไม่มีใครที่จะกล้าหาเรื่องพวกเขาเช่นกัน.
เจิ้นหยวนจื่อต้องการจัดการเจี้ยนอ้าวและยูไลอย่างงั้นรึ?
เจี้ยนอ้าวและยูไลที่ต่อสู้ตัดสินเป็นตายก่อนหน้านี้,ตอนนี้จะกลายมาเป็นพันธะมิตรกันอย่างงั้นรึ?
หลายๆคนที่จ้องมองด้วยสายตาแปลกประหลาด,เพราะว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้พลิกไปพลิกมายากจะคาดเดา.
ยูไลที่จ้องมองไปยังเจิ้นหยวนจื่อ,จ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว,ทำไมไม่รู้,ที่มุมปากของยูไลเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,เป็นรอยยิ้มฝืนๆ.
ยูไลที่กวาดตามองผู้ฝึกตนมากมายที่อยู่รอบๆ,ก่อนที่จะสูดหายใจลำ,"ทวีปตะวันออกกำลังจะเกิดความวุ่นวายใหญ่ขึ้น,เป็นความวุ่นวายที่หนักหน่วงจริงๆ,เพียงแค่เริ่มต้น,วิหารใต้เหล่ยหยินของข้าก็ถูกกำจัดไปซะแล้ว."
เหล่าผู้ฝึกตนหลายคนที่อยู่รอบๆไม่เข้าใจรอยยิ้มที่เฝื่อนๆของยูไล,หลายๆคนที่จ้องมองหน้ากันอย่างงงงวย.
ทว่าจงซานนั้นเข้าใจความหมายที่ลึกล้ำได้เป็นอย่างดี.
จงซานเองก็มีลางสังหารว่าทวีปตะวันออกเองจะกลายเป็นสถานที่แห่งแรกของโลกใบนี้,จากนั้นก็จะส่งผลกระทบไปทั่วหล้า.
ทว่าคาดไม่ถึง,เพียงแค่เริ่ม,กับวิหารใต้เหล่ยหยินที่ยิ่งใหญ่มีชื่อเสียงไปทั่วทวีปตะวันออกจะกลายเป็นหนึ่งกลุ่มอิทธิใหญ่แรกถูกขุดออกไป.
"ศิษย์ของวิหารใต้เหล่ยหยินทุกคน,หลิงซานพวกเราไม่สามารถรักษาเอาไว้ได้,เดินทางไปกับข้า,จากทวีปตะวันออกแห่งนี้,ความเปลี่ยนแปลงใหญ่ในทวีปตะวันออกนี้,พวกเราไม่มีสิทธิเข้าร่วมแข่งขันแล้ว!"ยูไลที่เผยยิ้มออกมาอย่างข่มขื่น,กล่าวต่ออรหันต์,ปู่ซาและพุทธะที่ยังเหลืออยู่.
"รับทราบ!"อรหันต์,ปู่ซาและพุทธะที่กล่าวรับในทันที.
เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆกลายเป็นตะลึงงัน,ทว่าหลายคนที่เข้าใจคำพูดของยูไลได้เช่นกัน.
ภายในใจของหลายคนที่เย็นยะเยือบขึ้นมา,กำลังจะมีอะไรเกิดขึ้นในทวีปตะวันออก?
ตำหนักจื่อเซียว? ยูไลผู้แข็งแกร่งสุญเสียคุณสมบัติเข้าร่วม?
ไม่ไกลออกไป,จงซานยังคงจดจ้องมองยูไลไม่วางตา.
ยูไลไม่ต้องการหลิงซานแล้ว,เขาเตรียมที่จะจากไป,การตัดสินใจเช่นนี้,จงซานพยักหน้าเบาๆ,ยูไลที่เต็มไปด้วยศักดิ์ศรีมากมาย,กลับสามารถตัดสินใจอย่างรวดเร็ว,ที่จะจากไปจากทวีปตะวันออก?
หลิงซน,ยูไลไม่สามารถปกป้องได้แล้ว,เจิ้นหยวนจื่อมาทำอะไร?
เป็นไปได้ว่าเขามาเพราะต้องการแก้ค้นให้กับคนทั้งสาม?คงไม่ใช่เหตุผลง่ายๆเช่นนั้น,ยกเว้นเจี้ยนอ้าวที่เผยตัวต้องการหลิงซานอย่างเปิดเผย,ต่อหน้าของผู้ฝึกตนทุกคน.
หากยูไลยังคงต้านเอาไว้ท้ายที่สุดแล้วทั้งคนและวิหารคงย่อยยับพังทลายไปพร้อมกัน.
เก็บคนเอาไว้,ยังสามารถกลับมาได้ใหม่อีกครั้ง.
ในเวลาเดียวจงซานได้ยินน้ำเสียงที่มีร่องรอยแห่งความเสียใจแฝงในคำพูดของยูไล,ไม่ได้เสียใจที่เสียหลิงซาน,ไม่ใช่เสียใจในตำหนักจื่อเซียว,ดูเหมือนว่าความวุ่นวายของทวีปตะวันออกนั้นมีเป้าหมายที่ใหญ่โตซ่อนอยู่.
จงซานที่กวาดตามองรอบๆหลายคนที่เผยท่าทางยอมรับและยินดี,แม้นว่าจะมีหลายคนที่ซ่อนตัวตนเอาไว้,ทว่าจงซานสามารถบอกได้ว่ามันไม่ชอบมาพากล.
ต้าฉิน!
คาไม่ถึงเลยว่าจะไม่มีคนของต้าฉินอย่างคาดไม่ถึง?
จงซานเข้าใจนิสัยของหยิงดี,แม้นว่าหยิงจะมีควาทะเยอทะยายที่สูงล้ำ,ทว่าก็ไม่ปล่อยให้คนอื่นๆเห็นมันง่ายๆ,ในอดีตแผนการของหยิงทั้งหมด,หลายๆแผนการที่ถูกซ่อนเอาไว้อย่างดี,หยิงไม่มีทางที่จะเผยอะไรออกมาให้เห็นอย่างง่ายๆแน่นอน.
เหมือนๆกัน,ยูไลที่สูญเสียศักยภาพที่แข็งแกร่งในอดีตไปแล้ว,นี่คือความจริง,ทว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดเช่นกันที่คนของหยิงไม่ปรากฏออกมา.
ในเวลานี้,หยิงไม่ลงมือ,ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น,เป็นไปได้ว่าหยิงมีเรื่องสำคัญกว่า,เป้าหมายที่ใหญ่ยิง,ความทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่กำลังมุ่งหายอยู่อย่างงั้นรึ?
"ต้องการลมและฝน!"จงซานที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
บางคนไม่เข้าใจ,ทว่าเซิ่งกงเป้ากลับพยักหน้ารับ,ราวกับเข้ราใจในสิ่งที่เซิ่งหวังกล่าว,เซิ่งกงเป้ารู้สึกสถานการณ์ต่างๆเวลานี้มีใครบางคนกำลังชี้นำ.
ใครบางคน,ที่ต้องการให้ยูไลออกจากการแข่งขัน?
"เซิ่งหวังกล่าวมีเหตุผล,ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในทวีปตะวันออกเวลานี้,ข้าได้พยายามหลายรอบแล้ว,ทว่ากลับไม่สามารถบอกผลมันได้เลย!"จื่อหยางจิงหงที่ส่ายหน้าไปมา.
"หืม?"จงซานที่จ้องมองไปยังจื่อหยางจิงหง.
"ทวีปตะวันออกเวลานี้มีสวรรค์ลี้ลับปกปิดความวุ่นวายนี้,ทำให้ข้าไม่สามารถทำนายผลลัพธ์มันได้,สวรรค์เองก็วุ่นวาย,ก่อนหน้านี้ข้าเคยพบ,คล้ายกลับในครั้งนี้,อาจจะ..!"จื่อหยางจิงหงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เคยพบมาก่อน?"จงซานที่จ้องมองไปยังจื่อหยางจิงหง.
"จะมีปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์,ฟ้าดินกำสรวล!"จื่อหยางจิงหงที่เอ่ยตอบ.
"ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์?
เหตุการณ์ครั้งนี้จะมีปราชญ์เทพล่วงหล่นลงจากสวรรค์?"จินเผิงที่เผยท่าทางประหลาดใจออกมา.
"ข้ามั่นใจ,ก่อนหน้านี้ก่อนที่กงจื่อจะล่วงหล่นจากสวรรค์,ในครั้งนั้นฟ้าดินปั่นป่วน,ไม่,วุ่นวายยิ่งกว่าในอดีตอีก!"จื่อหยางจิงหงกล่าว.
วุ่นวายยิ่งกว่าในอดีตอย่างงั้นรึ?
จินเผิงที่เผยท่าทางผวาออกมา,ทวีปตะวันออกกำลังจะพบกับหายนะครั้งใหญ่อย่างงั้นรึ?
พวกเขาอยู่ไกลออกมา,คนอื่นๆจึงไม่ได้ยินคำพูดของจื่อหยางจิงหงกล่าวกับจงซาน.
หลังจากที่อรหันต์ยูไลฝืนยิ้มออกมา,ท้ายที่สุดก็จ้องมองไปยังเจิ้นหยวนจื่อ,ท้ายที่สุดก็หันไปหาเจี้ยนอ้าว,"หลิงซาน,นับจากนี้,เป็นของเจ้า!"
ยูไลที่ไม่ถามหาความจากการตายของพุทธะมากมายอีก,หรือบางที่ได้เก็บมันเอาไว้ในใจ,เมื่อหายจากบาดเจ็บค่อยกล่าวอีกทีก็ยังไม่สาย.
หลิงซาน,นับจากนี้,กลายเป็นของเจี้ยนอ้าวแล้วรึ?
"อืม!"เจี้ยนอ้าวพยักหน้ารับ,รับหลิงซานมาต่อหน้าของทุกคน.
ในเวลาเดียวกัน,นับจากนี้,ยูไลก็ยอมรับว่าได้ให้เจี้ยนอ้าวสังหาร,โกวเฉิน,เจิ้นอู๋,จื่อเหว่ย
เป็นเรื่องจริง.
ยูไลที่ตะวัด,นำตำหนักใต้เหลิ่ยหยินนับร้อยตำหนัก,กวาดเอามาไว้ในฝ่ามือ,ก่อนที่จะพาวิหารขนาดใหญ่หายไป.
ยูไลที่ยืนอยู่บนบัวทองคำ,บินตรงไปยังทิศตะวันตก.
วิหารใต้เหล่ยหยิน,ที่ด้านในวิหารนั้นมีอรหันต์,ปู่ซาและพุทธะที่เหลืออยู่ถูกนำไปด้วย.
ยูไลไม่ต้องการหลิงซานแล้ว.
ในเวลาเดียวกัน,เจิ้นหยวนจื่อที่เพียงแค่จ้องมอง,ปล่อยให้ยูไลนำเหล่านักบวชบินจากไป.
ยูไลได้เอ่ยถึงสาเหตุ,ไม่มีใครกล้าเข้าขวาง,บางที่อาจจะเรียกได้ว่าเขายินดียอมให้กับทุกคนแล้ว.
เหมือนกับว่ายอมถอยแล้ว,ย้ำเตือนทุกคนเอาไว้.
การเดิมแข่งขันในทวีปตะวันออก,ยูไลไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมอีกครั้งแล้ว.
เขายอมจากไปอย่างสง่าผ่าเผย.
เจิ้นหยวนจื่อที่ไม่ขวางตั้งแต่ต้นจนจบ,ราวกับว่าอยู่ๆก็ให้อภัยยูไลได้ในทันที.
เจี้ยนอ้าวจ้องมองยูไลจากไป,ดวงตาที่ดุร้ายเย็นชาของเขายังไม่หายไป,ทว่าเวลานี้ได้หันมามองไปยังเจิ้นหยวนจื่อ.
หลิงซาน?
เจิ้นหยวนจื่อไม่ขวางยูไลเอาไว้,เพราะว่าเขาก็ไม่คิดที่จะให้ยูไลอยู่ตรงนี้เช่นกัน.
เจี้ยนอ้าวจ้องมองไปยังเจิ้นหยวนื่อ,เจิ้นหยวนจื่อจ้องมองเจี้ยนอ้าว.
"เจี้ยนอ้าว?"เจิ้นหยวนจื่อที่จ้องมองเจี้ยนอ้าวด้วยความเย็นชา.
เจี้ยนอ้าวที่เผยรอยยิ้มเหยียดหยัน,"ตั้งแต่แรกเจ้าไม่ได้มาเพราะศีรษะทั้งสามนั่น,เจ้ามาเพื่อหลิงซานนี่เอง!"
"หลิงซาน,เป็นสมบัติของศาลสวรรค์ยวีตี้,ราชันย์หยกไม่อยู่,ข้าต้องเก็บมันไปเพื่อรอราชันย์หยกจุติกลับมา!"เจิ้นหยวนจื่อกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,เจิ้นหยวนจื่อ! คิดว่าอยู่ในระดับเซียนบรรพชน,ข้าจะกลัวเจ้า,เซียนบรรพชนมากมายเท่าไหร่แล้วที่ข้าสังหาร,โกวเฉิน,เจิ้นอู๋,จื่อเหว่ยข้าสังหารมาแล้ว,เจ้าเองก็เหมือนกัน,ต้องการแย่งยิงของของข้า,ต้องเตรียมชดใช้ด้วยราคาที่สาสม!"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เซียนโบราณช่างพูดจาใหญ่โตเช่นนี้กับเจิ้นหยวนจื่อ?
หากเป็นคนอื่นๆคงถูกหัวเราะเสียงดังแน่นอน,ทว่าในเวลานี้เจี้ยนอ้าวที่มีเป็นยอดฝีมือวิถีกระบี่ที่ทรงพลัง,กับคำพูดของเจี้ยนอ้าวไม่มีใครกล้าดูแคลน.
เพราะการต่อสู้ก่อนหน้านี้ของเจี้ยนอ้าวนั้นดูน่าเกรงขามนัก,กระบี่ของเขาแทบจะไร้เทียมทาน.
เจี้ยนอ้าวที่ก้าวออกไป,บัวกระบี่ที่พวยพุ่ง,ปรากฏเป็นพายุปราณกระบี่,โถมทับไปยังทิศทางของเจิ้นหยวนจื่อ.
เจิ้นหยวนจื่อที่จ้องมองเจี้ยนอ้าวด้วยความเย็นชา.
การต่อสู้ที่กำลังจะเริ่มขึ้น,ทุกคนที่เริ่มสนใจขึ้นมาอีกครั้ง.
"ตั้งแต่แรกแล้ว,ทักษะของเจิ้นหยวนจื่อรู้จักแต่พูดอะไรไร้สาระ?"
ทว่ามีเสียงๆหนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยความดูแคลน.
เป็นใครกันที่กล้าดูแคลนเจิ้นหยวนจื่อ? ผู้ฝึกตนรอบๆที่แสดงท่าทางจริงจังขึ้นมา,จ้องมองไปยังต้นเสียง.
ริ้วแสงสีเขียวที่พุ่งตรงมาจากที่ไกลออกไป.
คนที่กล้าดูแคลนเจิ้นหยวนจื่อ,ต้องเป็นใครที่ไม่ธรรมดา,กระบี่ของเจี้ยนอ้าวที่ปะทุออกมาหยุดชะงัก,ดวงตาของเขาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,เห็นชัดเจนว่าหลิงซานเป็นของเขาแล้ว,ใครที่ต้องการขโมย,คือศัตรู.
"ตูมมมมม!"
สนามวายุที่ระเบิดออกมา,บนอากาศปรากฏร่างในชุดสีเขียว,ชายดังกล่าวที่ดูเหมือนกับผู้เยาว์,ทว่าดวงตาทั้งสองข้างที่ราวกับอสุรกาย.
"ต้าหมิงหวังกงชิว?"เสียงของใครบางคนที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ไม่ใช่,เขาไม่ใช่ต้าหมิงหวังกงชิว,เขาคือประมุขตระกูลกง,กงเชียน!"อีกคนที่กล่าวแย้ง.
"กงเชียน!"จินเผิงที่อยู่ข้างๆจงซานขมวดคิ้วไปมา.
จินเผิงที่จ้องมองไปยังจงซาน,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังจงซาน,แววตาไม่อยากเชื่อนัก.
"เป็นเจ้า,กงเชียน?"เจิ้นหยวนจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เป็นข้า,เจิ้นหยวนจื่อ,ไม่ได้เจอกันนาน!"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"มีปัญหาอะไร,เจ้าหาว่าข้ากล่าวไม่ถูกตรงใหน?"เจิ้นหยวนจื่อกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"แน่นอนว่าไม่ถูก,หลิงซานนั้นเป็นของวิเศษที่ล้ำค่าที่สุดตั้งแต่โบราณ,จะเป็นของศาลสวรรค์ยวีตี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
ข้าไม่คิดว่าเจิ้นหยวนจื่อที่น่าเกรงขาม,จะยอมรับกับทุกคนว่าเป็นคนของเห่าเทียน,เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ข้าคาดไม่ถึงเลยจริงๆ!"กงเชียนที่กล่าวเหยียดหยัน.
เจิ้นหยวนจื่อจ้องมองไปยังกงเชียน,เปลี่ยนเป็นเงียบเล็กน้อย,ไม่ปฏิเสธ,ท้ายที่สุดก็ส่ายหน้าไปมา,"เจ้าต้องการหลิงซานอย่างงั้นรึ?"
"หลิงซาน?
แม้นว่าจะสมบัติล้ำค่าโบราณ,ทว่าตระกูลกงก็ไม่มีวาสนาต่อมัน.,ทว่าข้านั้นไม่ต้องการให้เจ้าได้มันไป!"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
"หืม!”
เสียงรอบๆที่ดังอื้ออึ้งขึ้นมาทันที,หมายความว่าอย่างไร,กงเชียนต้องการอะไร?
กำลังจะเกิดอะไรขึ้น?
"ตระกูลกงไม่มีวาสนาต่อมันอย่างงั้นรึ?
แล้วเจ้าต้องการทำอะไร?"เจิ้นหยวนจื่อกล่าวหยัน.
"หลิงซาน? แม้นว่าจะไม่อยู่ในมือของข้า,ทว่าครั้งหนึ่งก็เคยอยู่ในตระกูลกง,สามารถรวบรวมโชควาสนาฟ้าดิน,หนึ่งในห้าพันจะได้รับโชควาสนา,ทำให้ปุถุชนก้าวไปถึงเซียนโบราณ!
ทำให้วิหารใต้เหรินหยินมีพุทธะระดับเซียนโบราณมากมาย,ข้ากล่าวถูกหรือไม่?"กงเชียนกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จะได้รับวาสนาเมื่ออยู่ครบห้าพันปี
ทำให้ปุถุชนก้าวไปถึงระดับเซียนโบราณ?
ทันใดนั้น,ทำให้ทุกคนที่อยู่รอบๆกลายเป็นเงียบงันในทันที,สายตาของผู้ฝึกตนมากมายจ้องมองไปยังหลิงซานไม่วางตา.
ในเวลานี้,แม้แต่คนโง่ยังต้องรับรู้ว่าหลิงซานนั้นล้ำค่าเพียงใด,ห้าพันปีใช้เวลาห้าพันปี?ไม่จำเป็นต้องใช้เวลาถึงแสนปีก็สามารถก้าวไปถึงระดับเซียนโบราณ,บางคนที่ใช้เวลาเกือบแสนปี,ยังก้าวไปถึงถึงต้าเซียนด้วยซ้ำ.
ทว่าหลิงซาน,ใช้เวลาแค่ห้าพันปี,เพียงห้าพันปี,ก็จะก้าวไปถึงระดับเซียนโบราณ?
ทันใดนั้น,สายตาของผู้คนมากมายกลายเป็นสีเขียวเข้มดวงตาเบิกกว้าง.
ใบหน้าของเจิ้นหยวนจื่อที่กลายเป็นบิดเบี้ยว,จ้องมองกงเชียนด้วยความเย็นชา,กงเชียนต้องการอะไร?
ทำไมถึงได้เผยข้อมูลดังกล่าว? เขาเสียสติไปแล้ว?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น