Immortality Chapter 1172 This time real
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1172 นี่สิของจริง
Chapter 1172 This time real
这次是真的
นี่สิของจริง!
ต้าตี้เจิ้นอู๋,ต้าตี้โกวเฉิน,ต้าตี้จื่อเหว่ย?
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่เฝ้ามองอยู่รอบๆ,เวลานี้จ้องมองไปยังศีรษะทั้งสามที่อยู่ด้านหน้ายูไล,หลายๆคนที่เผยท่าทางไม่อยากเชื่อ,แม้ว่าหัวทั้งสามนั้นจะไม่สามารถมองเห็นร่างกายได้แล้ว,ทว่าคนทั้งสามนั้นต่างก็เป็นเซียนบรรพชนที่ทรงพลังและร้ายกาจ.
พวกเขาถูกกุดหัวอย่างงั้นรึ?
นอกจากนี้,ยังเป็นเจี้ยนอ้าว,ที่มีระดับเซียนโบราณอย่างงั้นรึ?
หลายคนเองก็จ้องมองยูไลด้วยความประหลาดใจ,ยูไหลให้เจี้ยนอ้าวไปสังหารพวกเขาอย่างงั้นรึ?
ทำไมยูไลทำเช่นนี้?
ในอดีตวิหารต้าเหล่ยหยินและศาลสวรรค์ราชันย์หยก,ไม่ได้เป็นพันธะมิตรกันหรอกรึ?
บางคนไม่เชื่อเจี้ยนอ้าว,ทว่าก็มีหลายคนที่เชื่อคำพูดนั้น,การต่อสู้ก่อนหน้านี้ทำให้หลายๆคนเชื่อ,กับสิ่งที่เจี้ยนอ้าวกล่าวออกไปนั้น,มีความน่าเชื่อสูง,กับคนที่หยิ่งผยอง,ไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลไร้สาระเพื่อกล่าวหาแต่อย่างใด.
ยูไลที่ยกฝ่ามือขึ้น,จดจ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าวด้วยสายตาเย็นชา.
"เจี้ยนอ้าว,เจ้าคิดว่าวิหารใต้เหล่ยหยินไม่มีคนสามารถจัดการเจ้าได้อย่างงั้นรึ?
โอหังนัก!"ยูไลที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
สามหาว,เสียงที่ดังกังวานกระจายไปทั่วสวรรค์และปฐพี,แม้แต่ห้วงมิติยังสั่นไปมาเล็กน้อย,เสียงของอรหันต์ที่ทำให้จิตใจทุกคนสั่นไหว,เสียงของยูไลที่เต็มไปด้วยอำนาจฟ้าดิน,กรรมวาสนาของวิหารใต้เหล่ยหยินที่ม้วนกว้างกระจายไปทั่วกลายเป็นบ้าคลั่งในทันที.
กรรมวาสนามากมายี่ยูไลกำลังเคลื่อนย้าย,พริบตาเดียวเท่านั้นทำให้ยูไลขยายร่างขึ้นหลายสิบเท่า,แม้แต่ฝ่ามือของเขายังใหญ่โตมโหฬารก่อนที่จะฟาดออกไป.
ฝ่ามือยักษ์บนอากาศที่ใหญ่โตกว่าเดิมนับร้อยเท่า,ห้วงมิติสั่นไหว,แม้แต่ฉีกขาดเป็นรอยกระจายออกไปรอบๆ.
ยูไลโจมตีแล้ว.
ฝ่ามือเทวะร้อยเท่าของยูไลกดทับไปยังเจี้ยนอ้าว.
แรงกดดันมหาศาล,เสื้อผ้าสีขาวของเจี้ยนอ้าวที่สั่นไหว,แววตาของเจี้ยนอ้าวที่ไม่ยินยอม.
เจี้ยนอ้าวกัดฟันแน่,พร้อมกับเริ่มกวัดแกว่งร่างรำกระบี่ในมือ.
กระบี่ของเขา,เคลื่อนที่ไม่เร็วนัก,ดูเหมือนว่าจะช้าด้วยซ้ำ,ทว่าทุกครั้งที่เคลื่อนไหวร่างกายของเขาที่คล้ายบิดเบี้ยวไปมา.
ไม่มีแสงจากกระบี่,ทว่ากระบวนท่าที่เขาใช้ออกมานี้ก็ไม่สามารถประมาทได้เช่นกัน,แม้นว่าจะไม่เผยพลังออกมา,ทว่ากลับรู้สึกได้ถึงพลัง.
เงากระบี่ที่กลายเป็นภาพเงาตามการเคลื่อนไหว,แสงที่ส่องมารอบๆร่างหดหายไป.
เงาของเขาที่หมุนวนก่อนที่จะกลายเป็นรูปร่าง,ขยายลากยาวออกไปด้านหน้า,เพื่อรับฝ่ามือเทวะร้อยเท่าของยูไล.
เพลงกระบี่ที่กำลังร่ายรำ,ดวงตาของจงซาที่หรี่เล็ก,ยูไลที่ดวงตาหดเกร็ง,ม่อจื่อที่อยู่ไม่ไกลออกไป,ในเวลานี้ถึงกับต้องอุทาน,"เอ๊ะ"ออกมา.
ภาพเงาที่กลืนแสงรอบๆเข้าไป,แสงที่ถูกกลืนเข้าไปด้านในมากขึ้นและก็มากขึ้น,ทำให้ฟ้าดินรอบๆมืดคลึ้มลงช้าๆ,เป็นเหมือนกับสายน้ำที่เชี่ยวกรากกำลังไหลบ่าซัดกวาดทุกสิ่งทุกอย่างกลืนมันเข้าไป,แสงทุกอย่างที่อยู่รอบๆถูกดูดสลายหายไปตามกระแสเงากระบี่.
ฝ่ามือร้อยเท่าของยูไลที่เคลื่อนที่เข้าใกล้ระเบิดออกมาเสียงดัง,แรงระเบิดประกายแสงที่สว่างวูบถูกดูดไปในทันที.
ฝ่ามือของยูไลที่ระเบิดปรากฏแรงกระแทกไปทั่วสารทิศ.
ระลอกคลื่นที่กวาดออกไปห้วงมิติที่สั่นไหวเหมือนกับคลื่นทะเลที่ซัดกวาดทุกอย่าง,แรงกระแทกจากากรระเบิดของยูไลนั้นรุนแรงมาก.
ห้วงมิติที่สั่นไหวอย่างรุนแรง,จนทุกคนที่อยู่ห่างออกมาไม่สามารถมองเห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ชั่วขณะ.
"ริ้วแสงทุกอย่างที่ถูกกลืนกิน,นี่คือโลกเขตแดนแท้!"เต้าเหรินถูที่อุทานออกมาด้วยความตื่นตะหนกตกใจ.
"โลกเขตแดน?
ใช้เพลงกระบี่สร้างโลกเขตแดนแท้?"จินเผิงที่เผยท่าทางตื่นตระหนก.
"โลกเขตแดนกระบี่,นี่คือของจริง!"จงซานที่สูดหายใจลึก.
ขอบเขตสูงสุดของวิถีกระบี่,โลกเขตแดนกระบี่!
ในอดีตภพหยินเขตแดนโครงกระดูก,จงซานเคยใช้กระบี่นิรันดร์หนึ่งกระบี่ฟาดฟัน,สร้างโลกเขตแดนขึ้นมา,ทว่าจงซานรู้ดีว่านั่นไม่ใช่เขตแดนของวิถีกระบี่,มันคือการเปิดทางเข้าโลกปิศาจสวรรค์ต่างหาก.
หากแต่เจี้ยนอ้าวในเวลานี้,กระบี่ที่เขาเหวี่ยงออกไปสร้างโลกเขตแดนแท้ขึ้นมาได้.
"ตูมมมมมมมม!"
เหมือนกับฟองอากาศที่ระเบิดออก,โลกเขตแดนของเจี้ยนอ้าวหายไป,ทว่าฝ่ามือร้อยเท่าของยูไลเองก็สลายหายไปแล้วเช่นกัน,ทุกอย่างถูกโลกเขตแดนกระบี่กลืนไปทั้งหมด.
"กระบี่!"
ผู้ฝึกตนนับไม่ถ้วนที่สามารถมองเข้าใจได้,ถึงกับใบหน้ากระตุก,นี่คือเขตแดนเต๋าแห่งกระบี่ที่หากยากหนึ่งล้านปีจะมีสักครั้ง.
โลกเขตแดนของเจี้ยนอ้าวที่เกิดขึ้นขณะแกว่งกระบี่,ก่อนที่จะสลายไปอย่างรวดเร็ว,ไม่สามารถทำให้ปรากฏขึ้นได้นานในโลกใบใหญ่แห่งนี้,เห็นชัดเจนว่าโลกกระบี่ของเจี้ยนอ้าวยังไม่เติบโต,ทว่ากระบี่ที่เขาร่ายรำออกมานั้นก็ทำให้ทุกคนตื่นตะลึงตาค้าง.
อย่างไรก็ตามกระบี่ของเขานั้น,เพลงกระบี่ของเจี้ยนอ้าวคงยากที่จะมีใครทัดเทียมได้อย่างแน่นอน.
เซียนโบราณ?
เพียงแค่เซียนโบราณสามารถก้าวไปถึงวิถีกระบี่ที่น่าสะพรึงกลัวได้แล้ว?
ไม่สงสัยเลยว่าสามารถสามารถสังหารเซียนบรรพชนระดับสูงทั้งสามได้.
เพลงกระบี่,ที่สร้างโลกเขตแดน! นี่คือวิถีกระบี่ชั้นเทพ! กระบี่สีฟ้าที่เขากวัดแกว่ง,ถึงกับสั่นคลอนโลกหล้าได้.
เพลงกระบี่ที่ทำลายฝ่ามือเทพวะของยูไล,ก่อนที่จะชี้กระบี่ไปยังทิศทางของยูไลด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"เจ้าไม่ยินดีที่จะยอมรับข่าวงานของข้า,ข้าจึงจำเป็นต้องใช้กำลังเพื่อให้เจ้ายอมรับคำพูดของข้าไงล่ะ!"เจี้ยนอ้าวที่ชี้กระบี่และกล่าวออกมาด้วยความอหังการ.
ใต้โลกหล้าแห่งนี้,จะมีสักกี่คนที่กล้าเอ่ยต่อยูไล,นอกจากนี้คนดังกล่าวนี้ยังเป็นเซียนโบราณ.
"ครืนนนน!”
ใต้เท้าของยูไล,ทันใดนั้นปรากฏดอกบัวทองคำขนาดใหญ่ขึ้น,ดอกบัวทองคำที่ส่องประกายแสงสว่างเจ้า,แม้แต่ทำลายปราณกระบี่ที่อยู่รอบๆผลักดังมันออกไป,ทว่าเจี้ยนอ้าวเองก็ไม่ยอมแพ้,เขาที่สร้างดอกบัวกระบี่ออกมาเข้าปะทะกับบัวทองคำ,ผลักดันกันไปมา,ทำให้ด้วงอากาศรอบๆสั่นไหวอย่างรุนแรง,พลังสองสายที่ไม่มีใครยอมใคร.
"วูซซซซซ!"
เทียนเต๋าสีทองที่ค้ำยันท้องฟ้าปรากฏขึ้น,ท้ายที่สุดยูไลก็ใช้ออกมา,เทียนเต๋าปรากฏ,พร้อมกับกดดันเจี้ยนอ้าวทันที.
ทว่าจงซานสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน,ใบหน้าของยูไลนั้นซีดขาวมากขึ้นเรื่อย,แน่นอนว่าบาดแผลที่ได้จากซาทิ้งเอาไว้นั้นรุนแรงมาก.
"ตูมมม!” "ตูมมม!”..................
ถึงยูไลจะมีบาดเจ็บอยู่,ทว่าก็นับเป็นเซียนบรรพชนที่แข็งแกร่ง,เทียนเต๋าที่ทรงพลัง,กดดันเจี้ยนอ้าวในทันที,ในเวลานี้,ถึงเจี้ยนอ้าวจะมีเพลงกระบี่ที่ทรงพลังก็ยากจะทะลวงอำนาจเทียนเต๋าได้.
ที่ไกลออกไป.
"เซิ่งหวัง,หากเจี้ยนอ้าว,พวกเรา.......!"เซียนเซิงซือที่สอบถามออกไป.
"ไม่จำเป็น,เจ้าเห็น,เจี้ยนอ้าวก็ต้องเห็น!"จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
ที่ไกลออกไป,เจี้ยนอ้าวที่ยังมีสายตาที่มั่นคงแน่วแน่,ไม่ได้สิ้นหวังแม้แต่น้อย,เขายังคงแข็งขืนไม่ยอมแพ้,สายตาที่ดุร้าน,จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่ลุกโชน.
หนึ่งกระบี่,หนึ่งกระบี่,หนึ่งกระบี่!
กระบี่ของเจี้ยนอ้าวที่เร็วขึ้นและก็เร็วขึ้นเรื่อยๆ,นอกจากนี้พลังของมันก็มากขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน,สามคำ,สามอักขระกระบี่,ทันทีที่ปล่อยออกไป,ก็กลายเป็นพลังที่มากมาย,โจมตีไปยังเทียนเต๋าของยูไล,เกราะเทียนเต๋าที่กำลังสั่นไหวไปมา.
นับตั้งแต่ต้นที่ถูกกำราบเอาไว้,หากแต่ยิ่งต่อสู้เจี้ยนอ้าวกับยิ่งดุร้ายขึ้น,ริ้วแสงกระบี่ของเขาที่ฟาดฟันออกไป,เต็มไปด้วยเจตจำนงแห่งการต่อสู้ที่ทรงพลัง,เหล่าอรหันต์,ปู่ซาและพุทธะที่อยู่รอบๆเร่งรีบถอยออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า.
เสียสติไปแล้วรึ?
เสียสติยังไม่เพียงพอที่จะอธิบายการต่อสู้ของเจี้ยนอ้าวในเวลานี้,ประกายแสงริ้วกระบี่ที่สว่างจ้าเป็นระยะๆ,เจตจำนงแห่งการต่อสู้ของเจี้ยนอ้าวก็ยิ่งมากขึ้นและก็มากขึ้น.
แม้นว่าจะไม่มีใครเข้าใจเพลงกระบี่ของเจี้ยนอ้าว,ทว่าทุกคนก็สัมผัสได้ว่ามันทรงพลังน่าเกรงขามมากขึ้นเรื่อยๆ,เห็นชัดเจนโดยจ้องมองพุทธะที่เคลื่อนที่เข้ามาใกล้ก่อนหน้านี้.
พวกเขาทุกคนที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้,เมื่อเห็นอรหันต์ยูไลกำราบเจี้ยนอ้าว,ทว่าเวลานี้พวกเขาไม่กล้ามีความคิดเช่นนั้นอีกแล้ว.
สู้! สู้! สู้! สู้! สู้! สู้!
พลังของเจี้ยนอ้าวที่ราวกับว่าไม่มีหมด,เจตจำนงที่ดุร้ายรุนแรง,ทำให้เหล่าเซียนโบราณที่กระจายอยู่รอบๆเต็มไปด้วยความหวาดกลัวขึ้นมา,นี่คือเซียนโบราณที่ผิดปรกติได้ถึงเพียงนี้อย่างงั้นรึ?
มารดาเถอะ,เจ้ายังเป็นเซียนโบราณอยู่อีกรึ?
เทียนเต๋าของยูไลที่กำลังสั่นไหวไปมา,ถึงยูไลจะได้รับบาดเจ็บก็เป็นไปไม่ได้ที่จะพ่ายแพ้เจี้ยนอ้าว,ทว่าก็ไม่สามารถที่จะเอาชนะเจี้ยนอ้าวในทันที,หากยูไลในสภาพสมบูรณ์,ย่อมไม่อยู่ในสายตาของเจี้ยนอ้าวแน่นอน,หากแต่เจี้ยนอ้าวในเวลานี้ทำให้ยูไลลำบาก,ด้วยอาการบาดเจ็บที่สะสมไม่สามารถฟื้นคืนได้ในทันที,จึงทำให้การต่อสู้นี้สูสีอย่างงั้นรึ?
ต้องใช้พลังไปมากเท่าไหร่?
ใบหน้าของยูไลที่ซีดขาวไม่ดีนัก,เพราะว่ายูไลยูดีว่า,ยังมีเหล่าผู้ฝึกตนที่จ้องตาเป็นมันมายังเขาด้วยเช่นกัน.
"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ห้วงมิติรอบๆที่ระเบิดออกมาในทันที,ด้วยความโกรธที่หนักหน่วงรุนแรง.
"ตูมมมม!"
เกิดเสียงดังกระหึ่ม,ยูไลที่เร่งรีบปิดฉากเจี้ยนอาว,หากแต่เกิดระเบิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวใกล้ๆขึ้นในทันที.
มีใครบางคนโจมตีเข้ามาอย่างงั้นรึ?
เจี้ยนอ้าวที่หยุดลงเช่นกัน,เพราะว่าเจี้ยนอ้าวสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่ทรงพลังกำลังโถมทับลงไปยังวิหารใต้เหล่ยหยิน.
เหล่าศิษย์ของแดนเทพอเวจีที่ขวางพวกเขาไว้ดูเหมือนว่าจะไม่มีชีวิตเหลือแล้ว.
"ตูมมมม!”
สนามวายุที่รุนแรงโบกสะบัดกระจายกวาดไปทั่วทุกสารทิศหมุนวนรอบๆหลิงซาน.
ปรากฏนักพรตเต๋าที่สวมมงกุฏสีทองม่วงปรากฏขึ้นที่กลางอากาศ.
พรตเต๋าวัยกลางคนใบหน้าที่เผยท่าทางค่อนข้างโกรธ,ถือแส้อยู่,จดจ้องมองยูไลและเจี้ยนอ้าว.
"ป้อมปราการอู๋จวง,เจิ้นหยวนจื่อ?"ใครบางคนที่จำได้เอ่ยออกมา.
?เขาเป็นใคร,คนผู้นี้คือคนที่เป็นที่รู้จักว่าเป็นเซียนบรรพชนที่ก้าวเข้าใกล้ขั้นปราชญ์เทพ,แม้แต่ม่อจื่อ,ม่อจื่อยังให้ความสำคัญ.
เจิ้นหยวนจื่อ,แม้นว่าจะปรากฏตัวน้อยมาก,ทว่าทุกคนต่างก็รู้จักป้อมปรากฏอู๋จวงดี.
เจิ้นหวนจื่อต้องการทำอะไร?
"สหายเจิ้นหยวนอย่างงั้นรึ?"ยูไลที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
เจี้ยนอ้าวที่จ้องเขม็งไปยังเจิ้นหยวนจื่อ.
เจิ้นหยวนจื่อที่จ้องมองไปรอบๆ,ก่อนที่จะยื่นมืออกไปปรากฏสายลมที่พัดวน,ศีรษะสามหัวที่ลอยมาจากหลิงซานมาปรากฏที่ด้านหน้าของเจิ้นหยวนจื่อ.
จ้องมองศีรษะทั้งสาม,ใบหน้าของเจิ้นหยวนจื่อที่เดี๋ยวแดงเดี๋ยวฟ้า.
"โกวเฉิน,เจิ้นอู๋,จื่อเหว่ย!"ใบหน้าของเจิ้นหยวนจื่อที่เต็มไปด้วยการรำลึก,พร้อมกับเผยความโศกเศร้าออกมา.
ที่ไกลออกไป.
"ไม่ได้การแล้ว,ดูเหมือนว่าเจิ้นหยวนจื่อจะรู้จักคนทั้งสาม,พวกเขามีความสนิทสนมกันมาก่อนอย่างงั้นรึ?"จินเผิงที่เผยท่าทางไม่เข้าใจ.
สถานการณ์ที่เปลี่ยนไป,ทุกคนที่จ้องมองด้วยความสนใจ.
เจิ้นหยวนจื่อที่นำกล่องหยกออกมา,พร้อมกับค่อยนำศีรษะทั้งสามใสลงไป,จากนั้นก็จ้องมองด้วยสายตาเย็นชาไปยังยูไลและเจี้ยนอ้าว.
"เจ้าสังหารพวกเขาอย่างงั้นรึ?"เจิ้นหยวนจื่อกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ถูกต้อง!"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงไร้ซึ่งความหวาดกลัว,
เจิ้นหยวนจื่อที่หันหน้าอย่างไม่แยแสจ้องมองไปยังยูไล,"ยูไล,เจ้าเป็นคนสั่งการให้สังหารโกวเฉิน,เจิ้นอู๋,จื่อเหว่ยอย่างงั้นรึ?"
ยูไลขมวดคิ้วเล็กน้อย,พร้อมกับเอ่ยออกมาว่า,"สหายเจิ้นหยวน,เจ้า............!”
"เป็นเจ้านี่เอง,ชิ,ยูไล,ข้าและเห่าเทียนประมาทเจ้าไป,เห่าเทียนเพิ่งจากไป,เจ้ากับสังหารข้าราชบริพารของเขา,เจ้า,เจ้า.,นับจากนี้ไป,ยูไลและวิหารใต้เหล่ยหยิน,จะเป็นศัตรูของข้าและเห่าเทียน,ทวีปซือต้าปู่จะไม่ให้ที่พักพิงต่อเจ้าอีกต่อไป!"เจินหยวนจื่อที่กล่าวตำหนิออกมาอย่างรุนแรง.
"เจ้าเป็นข้าราชบริพารของราชันย์หยกอย่างงั้นรึ?!"ยูไลที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
เจิ้นหยวนจื่อ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของราชันย์หยก?
ในเวลานั้น,ผู้ฝึกตนมากมายต่างเผยท่าทางประหลาดใจ,ไม่มีใครคาดคิดไม่มีใครคาดถึง,เจิ้นหยวนจื่อเป็นคนของราชันย์หยก,เขาที่เป็นเหมือนกับผู้ฝึกตนไร้สังกัดที่มีดินแดนของตัวเอง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของราชันย์หยก?
เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
ราชันย์หยก,มีความสามารถมากมายขนาดนี้เลยรึ?
นับตั้งแต่อดีตราชันย์หยกที่แข็งแกร่งทรงพลัง,แม้แต่ทำให้เจิ้นหยวนจื่อยอมจำนนอย่างคาดไม่ถึง.
จินเผิงที่อยู่ข้างๆจงซาน,เวลานี้เต็มไปด้วยความตื่นตะลึงตกใจอย่างรุนแรง.
แววตาของเขาที่สั่นไหวไปมา,เขาที่อยู่ในทวีปซือต้าปู่มานานแสนนาน,คาดไม่ถึงเลยว่าเจิ้นหยวนจื่อและราชันย์หยกจะรู้จักกัน?
เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร,เป็นเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
Chapter 1172 This time real
这次是真的
นี่สิของจริง!
ต้าตี้เจิ้นอู๋,ต้าตี้โกวเฉิน,ต้าตี้จื่อเหว่ย?
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่เฝ้ามองอยู่รอบๆ,เวลานี้จ้องมองไปยังศีรษะทั้งสามที่อยู่ด้านหน้ายูไล,หลายๆคนที่เผยท่าทางไม่อยากเชื่อ,แม้ว่าหัวทั้งสามนั้นจะไม่สามารถมองเห็นร่างกายได้แล้ว,ทว่าคนทั้งสามนั้นต่างก็เป็นเซียนบรรพชนที่ทรงพลังและร้ายกาจ.
พวกเขาถูกกุดหัวอย่างงั้นรึ?
นอกจากนี้,ยังเป็นเจี้ยนอ้าว,ที่มีระดับเซียนโบราณอย่างงั้นรึ?
หลายคนเองก็จ้องมองยูไลด้วยความประหลาดใจ,ยูไหลให้เจี้ยนอ้าวไปสังหารพวกเขาอย่างงั้นรึ?
ทำไมยูไลทำเช่นนี้?
ในอดีตวิหารต้าเหล่ยหยินและศาลสวรรค์ราชันย์หยก,ไม่ได้เป็นพันธะมิตรกันหรอกรึ?
บางคนไม่เชื่อเจี้ยนอ้าว,ทว่าก็มีหลายคนที่เชื่อคำพูดนั้น,การต่อสู้ก่อนหน้านี้ทำให้หลายๆคนเชื่อ,กับสิ่งที่เจี้ยนอ้าวกล่าวออกไปนั้น,มีความน่าเชื่อสูง,กับคนที่หยิ่งผยอง,ไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลไร้สาระเพื่อกล่าวหาแต่อย่างใด.
ยูไลที่ยกฝ่ามือขึ้น,จดจ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าวด้วยสายตาเย็นชา.
"เจี้ยนอ้าว,เจ้าคิดว่าวิหารใต้เหล่ยหยินไม่มีคนสามารถจัดการเจ้าได้อย่างงั้นรึ?
โอหังนัก!"ยูไลที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
สามหาว,เสียงที่ดังกังวานกระจายไปทั่วสวรรค์และปฐพี,แม้แต่ห้วงมิติยังสั่นไปมาเล็กน้อย,เสียงของอรหันต์ที่ทำให้จิตใจทุกคนสั่นไหว,เสียงของยูไลที่เต็มไปด้วยอำนาจฟ้าดิน,กรรมวาสนาของวิหารใต้เหล่ยหยินที่ม้วนกว้างกระจายไปทั่วกลายเป็นบ้าคลั่งในทันที.
กรรมวาสนามากมายี่ยูไลกำลังเคลื่อนย้าย,พริบตาเดียวเท่านั้นทำให้ยูไลขยายร่างขึ้นหลายสิบเท่า,แม้แต่ฝ่ามือของเขายังใหญ่โตมโหฬารก่อนที่จะฟาดออกไป.
ฝ่ามือยักษ์บนอากาศที่ใหญ่โตกว่าเดิมนับร้อยเท่า,ห้วงมิติสั่นไหว,แม้แต่ฉีกขาดเป็นรอยกระจายออกไปรอบๆ.
ยูไลโจมตีแล้ว.
ฝ่ามือเทวะร้อยเท่าของยูไลกดทับไปยังเจี้ยนอ้าว.
แรงกดดันมหาศาล,เสื้อผ้าสีขาวของเจี้ยนอ้าวที่สั่นไหว,แววตาของเจี้ยนอ้าวที่ไม่ยินยอม.
เจี้ยนอ้าวกัดฟันแน่,พร้อมกับเริ่มกวัดแกว่งร่างรำกระบี่ในมือ.
กระบี่ของเขา,เคลื่อนที่ไม่เร็วนัก,ดูเหมือนว่าจะช้าด้วยซ้ำ,ทว่าทุกครั้งที่เคลื่อนไหวร่างกายของเขาที่คล้ายบิดเบี้ยวไปมา.
ไม่มีแสงจากกระบี่,ทว่ากระบวนท่าที่เขาใช้ออกมานี้ก็ไม่สามารถประมาทได้เช่นกัน,แม้นว่าจะไม่เผยพลังออกมา,ทว่ากลับรู้สึกได้ถึงพลัง.
เงากระบี่ที่กลายเป็นภาพเงาตามการเคลื่อนไหว,แสงที่ส่องมารอบๆร่างหดหายไป.
เงาของเขาที่หมุนวนก่อนที่จะกลายเป็นรูปร่าง,ขยายลากยาวออกไปด้านหน้า,เพื่อรับฝ่ามือเทวะร้อยเท่าของยูไล.
เพลงกระบี่ที่กำลังร่ายรำ,ดวงตาของจงซาที่หรี่เล็ก,ยูไลที่ดวงตาหดเกร็ง,ม่อจื่อที่อยู่ไม่ไกลออกไป,ในเวลานี้ถึงกับต้องอุทาน,"เอ๊ะ"ออกมา.
ภาพเงาที่กลืนแสงรอบๆเข้าไป,แสงที่ถูกกลืนเข้าไปด้านในมากขึ้นและก็มากขึ้น,ทำให้ฟ้าดินรอบๆมืดคลึ้มลงช้าๆ,เป็นเหมือนกับสายน้ำที่เชี่ยวกรากกำลังไหลบ่าซัดกวาดทุกสิ่งทุกอย่างกลืนมันเข้าไป,แสงทุกอย่างที่อยู่รอบๆถูกดูดสลายหายไปตามกระแสเงากระบี่.
ฝ่ามือร้อยเท่าของยูไลที่เคลื่อนที่เข้าใกล้ระเบิดออกมาเสียงดัง,แรงระเบิดประกายแสงที่สว่างวูบถูกดูดไปในทันที.
ฝ่ามือของยูไลที่ระเบิดปรากฏแรงกระแทกไปทั่วสารทิศ.
ระลอกคลื่นที่กวาดออกไปห้วงมิติที่สั่นไหวเหมือนกับคลื่นทะเลที่ซัดกวาดทุกอย่าง,แรงกระแทกจากากรระเบิดของยูไลนั้นรุนแรงมาก.
ห้วงมิติที่สั่นไหวอย่างรุนแรง,จนทุกคนที่อยู่ห่างออกมาไม่สามารถมองเห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ชั่วขณะ.
"ริ้วแสงทุกอย่างที่ถูกกลืนกิน,นี่คือโลกเขตแดนแท้!"เต้าเหรินถูที่อุทานออกมาด้วยความตื่นตะหนกตกใจ.
"โลกเขตแดน?
ใช้เพลงกระบี่สร้างโลกเขตแดนแท้?"จินเผิงที่เผยท่าทางตื่นตระหนก.
"โลกเขตแดนกระบี่,นี่คือของจริง!"จงซานที่สูดหายใจลึก.
ขอบเขตสูงสุดของวิถีกระบี่,โลกเขตแดนกระบี่!
ในอดีตภพหยินเขตแดนโครงกระดูก,จงซานเคยใช้กระบี่นิรันดร์หนึ่งกระบี่ฟาดฟัน,สร้างโลกเขตแดนขึ้นมา,ทว่าจงซานรู้ดีว่านั่นไม่ใช่เขตแดนของวิถีกระบี่,มันคือการเปิดทางเข้าโลกปิศาจสวรรค์ต่างหาก.
หากแต่เจี้ยนอ้าวในเวลานี้,กระบี่ที่เขาเหวี่ยงออกไปสร้างโลกเขตแดนแท้ขึ้นมาได้.
"ตูมมมมมมมม!"
เหมือนกับฟองอากาศที่ระเบิดออก,โลกเขตแดนของเจี้ยนอ้าวหายไป,ทว่าฝ่ามือร้อยเท่าของยูไลเองก็สลายหายไปแล้วเช่นกัน,ทุกอย่างถูกโลกเขตแดนกระบี่กลืนไปทั้งหมด.
"กระบี่!"
ผู้ฝึกตนนับไม่ถ้วนที่สามารถมองเข้าใจได้,ถึงกับใบหน้ากระตุก,นี่คือเขตแดนเต๋าแห่งกระบี่ที่หากยากหนึ่งล้านปีจะมีสักครั้ง.
โลกเขตแดนของเจี้ยนอ้าวที่เกิดขึ้นขณะแกว่งกระบี่,ก่อนที่จะสลายไปอย่างรวดเร็ว,ไม่สามารถทำให้ปรากฏขึ้นได้นานในโลกใบใหญ่แห่งนี้,เห็นชัดเจนว่าโลกกระบี่ของเจี้ยนอ้าวยังไม่เติบโต,ทว่ากระบี่ที่เขาร่ายรำออกมานั้นก็ทำให้ทุกคนตื่นตะลึงตาค้าง.
อย่างไรก็ตามกระบี่ของเขานั้น,เพลงกระบี่ของเจี้ยนอ้าวคงยากที่จะมีใครทัดเทียมได้อย่างแน่นอน.
เซียนโบราณ?
เพียงแค่เซียนโบราณสามารถก้าวไปถึงวิถีกระบี่ที่น่าสะพรึงกลัวได้แล้ว?
ไม่สงสัยเลยว่าสามารถสามารถสังหารเซียนบรรพชนระดับสูงทั้งสามได้.
เพลงกระบี่,ที่สร้างโลกเขตแดน! นี่คือวิถีกระบี่ชั้นเทพ! กระบี่สีฟ้าที่เขากวัดแกว่ง,ถึงกับสั่นคลอนโลกหล้าได้.
เพลงกระบี่ที่ทำลายฝ่ามือเทพวะของยูไล,ก่อนที่จะชี้กระบี่ไปยังทิศทางของยูไลด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"เจ้าไม่ยินดีที่จะยอมรับข่าวงานของข้า,ข้าจึงจำเป็นต้องใช้กำลังเพื่อให้เจ้ายอมรับคำพูดของข้าไงล่ะ!"เจี้ยนอ้าวที่ชี้กระบี่และกล่าวออกมาด้วยความอหังการ.
ใต้โลกหล้าแห่งนี้,จะมีสักกี่คนที่กล้าเอ่ยต่อยูไล,นอกจากนี้คนดังกล่าวนี้ยังเป็นเซียนโบราณ.
"ครืนนนน!”
ใต้เท้าของยูไล,ทันใดนั้นปรากฏดอกบัวทองคำขนาดใหญ่ขึ้น,ดอกบัวทองคำที่ส่องประกายแสงสว่างเจ้า,แม้แต่ทำลายปราณกระบี่ที่อยู่รอบๆผลักดังมันออกไป,ทว่าเจี้ยนอ้าวเองก็ไม่ยอมแพ้,เขาที่สร้างดอกบัวกระบี่ออกมาเข้าปะทะกับบัวทองคำ,ผลักดันกันไปมา,ทำให้ด้วงอากาศรอบๆสั่นไหวอย่างรุนแรง,พลังสองสายที่ไม่มีใครยอมใคร.
"วูซซซซซ!"
เทียนเต๋าสีทองที่ค้ำยันท้องฟ้าปรากฏขึ้น,ท้ายที่สุดยูไลก็ใช้ออกมา,เทียนเต๋าปรากฏ,พร้อมกับกดดันเจี้ยนอ้าวทันที.
ทว่าจงซานสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน,ใบหน้าของยูไลนั้นซีดขาวมากขึ้นเรื่อย,แน่นอนว่าบาดแผลที่ได้จากซาทิ้งเอาไว้นั้นรุนแรงมาก.
"ตูมมม!” "ตูมมม!”..................
ถึงยูไลจะมีบาดเจ็บอยู่,ทว่าก็นับเป็นเซียนบรรพชนที่แข็งแกร่ง,เทียนเต๋าที่ทรงพลัง,กดดันเจี้ยนอ้าวในทันที,ในเวลานี้,ถึงเจี้ยนอ้าวจะมีเพลงกระบี่ที่ทรงพลังก็ยากจะทะลวงอำนาจเทียนเต๋าได้.
ที่ไกลออกไป.
"เซิ่งหวัง,หากเจี้ยนอ้าว,พวกเรา.......!"เซียนเซิงซือที่สอบถามออกไป.
"ไม่จำเป็น,เจ้าเห็น,เจี้ยนอ้าวก็ต้องเห็น!"จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
ที่ไกลออกไป,เจี้ยนอ้าวที่ยังมีสายตาที่มั่นคงแน่วแน่,ไม่ได้สิ้นหวังแม้แต่น้อย,เขายังคงแข็งขืนไม่ยอมแพ้,สายตาที่ดุร้าน,จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่ลุกโชน.
หนึ่งกระบี่,หนึ่งกระบี่,หนึ่งกระบี่!
กระบี่ของเจี้ยนอ้าวที่เร็วขึ้นและก็เร็วขึ้นเรื่อยๆ,นอกจากนี้พลังของมันก็มากขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน,สามคำ,สามอักขระกระบี่,ทันทีที่ปล่อยออกไป,ก็กลายเป็นพลังที่มากมาย,โจมตีไปยังเทียนเต๋าของยูไล,เกราะเทียนเต๋าที่กำลังสั่นไหวไปมา.
นับตั้งแต่ต้นที่ถูกกำราบเอาไว้,หากแต่ยิ่งต่อสู้เจี้ยนอ้าวกับยิ่งดุร้ายขึ้น,ริ้วแสงกระบี่ของเขาที่ฟาดฟันออกไป,เต็มไปด้วยเจตจำนงแห่งการต่อสู้ที่ทรงพลัง,เหล่าอรหันต์,ปู่ซาและพุทธะที่อยู่รอบๆเร่งรีบถอยออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า.
เสียสติไปแล้วรึ?
เสียสติยังไม่เพียงพอที่จะอธิบายการต่อสู้ของเจี้ยนอ้าวในเวลานี้,ประกายแสงริ้วกระบี่ที่สว่างจ้าเป็นระยะๆ,เจตจำนงแห่งการต่อสู้ของเจี้ยนอ้าวก็ยิ่งมากขึ้นและก็มากขึ้น.
แม้นว่าจะไม่มีใครเข้าใจเพลงกระบี่ของเจี้ยนอ้าว,ทว่าทุกคนก็สัมผัสได้ว่ามันทรงพลังน่าเกรงขามมากขึ้นเรื่อยๆ,เห็นชัดเจนโดยจ้องมองพุทธะที่เคลื่อนที่เข้ามาใกล้ก่อนหน้านี้.
พวกเขาทุกคนที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้,เมื่อเห็นอรหันต์ยูไลกำราบเจี้ยนอ้าว,ทว่าเวลานี้พวกเขาไม่กล้ามีความคิดเช่นนั้นอีกแล้ว.
สู้! สู้! สู้! สู้! สู้! สู้!
พลังของเจี้ยนอ้าวที่ราวกับว่าไม่มีหมด,เจตจำนงที่ดุร้ายรุนแรง,ทำให้เหล่าเซียนโบราณที่กระจายอยู่รอบๆเต็มไปด้วยความหวาดกลัวขึ้นมา,นี่คือเซียนโบราณที่ผิดปรกติได้ถึงเพียงนี้อย่างงั้นรึ?
มารดาเถอะ,เจ้ายังเป็นเซียนโบราณอยู่อีกรึ?
เทียนเต๋าของยูไลที่กำลังสั่นไหวไปมา,ถึงยูไลจะได้รับบาดเจ็บก็เป็นไปไม่ได้ที่จะพ่ายแพ้เจี้ยนอ้าว,ทว่าก็ไม่สามารถที่จะเอาชนะเจี้ยนอ้าวในทันที,หากยูไลในสภาพสมบูรณ์,ย่อมไม่อยู่ในสายตาของเจี้ยนอ้าวแน่นอน,หากแต่เจี้ยนอ้าวในเวลานี้ทำให้ยูไลลำบาก,ด้วยอาการบาดเจ็บที่สะสมไม่สามารถฟื้นคืนได้ในทันที,จึงทำให้การต่อสู้นี้สูสีอย่างงั้นรึ?
ต้องใช้พลังไปมากเท่าไหร่?
ใบหน้าของยูไลที่ซีดขาวไม่ดีนัก,เพราะว่ายูไลยูดีว่า,ยังมีเหล่าผู้ฝึกตนที่จ้องตาเป็นมันมายังเขาด้วยเช่นกัน.
"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ห้วงมิติรอบๆที่ระเบิดออกมาในทันที,ด้วยความโกรธที่หนักหน่วงรุนแรง.
"ตูมมมม!"
เกิดเสียงดังกระหึ่ม,ยูไลที่เร่งรีบปิดฉากเจี้ยนอาว,หากแต่เกิดระเบิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวใกล้ๆขึ้นในทันที.
มีใครบางคนโจมตีเข้ามาอย่างงั้นรึ?
เจี้ยนอ้าวที่หยุดลงเช่นกัน,เพราะว่าเจี้ยนอ้าวสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่ทรงพลังกำลังโถมทับลงไปยังวิหารใต้เหล่ยหยิน.
เหล่าศิษย์ของแดนเทพอเวจีที่ขวางพวกเขาไว้ดูเหมือนว่าจะไม่มีชีวิตเหลือแล้ว.
"ตูมมมม!”
สนามวายุที่รุนแรงโบกสะบัดกระจายกวาดไปทั่วทุกสารทิศหมุนวนรอบๆหลิงซาน.
ปรากฏนักพรตเต๋าที่สวมมงกุฏสีทองม่วงปรากฏขึ้นที่กลางอากาศ.
พรตเต๋าวัยกลางคนใบหน้าที่เผยท่าทางค่อนข้างโกรธ,ถือแส้อยู่,จดจ้องมองยูไลและเจี้ยนอ้าว.
"ป้อมปราการอู๋จวง,เจิ้นหยวนจื่อ?"ใครบางคนที่จำได้เอ่ยออกมา.
?เขาเป็นใคร,คนผู้นี้คือคนที่เป็นที่รู้จักว่าเป็นเซียนบรรพชนที่ก้าวเข้าใกล้ขั้นปราชญ์เทพ,แม้แต่ม่อจื่อ,ม่อจื่อยังให้ความสำคัญ.
เจิ้นหยวนจื่อ,แม้นว่าจะปรากฏตัวน้อยมาก,ทว่าทุกคนต่างก็รู้จักป้อมปรากฏอู๋จวงดี.
เจิ้นหวนจื่อต้องการทำอะไร?
"สหายเจิ้นหยวนอย่างงั้นรึ?"ยูไลที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
เจี้ยนอ้าวที่จ้องเขม็งไปยังเจิ้นหยวนจื่อ.
เจิ้นหยวนจื่อที่จ้องมองไปรอบๆ,ก่อนที่จะยื่นมืออกไปปรากฏสายลมที่พัดวน,ศีรษะสามหัวที่ลอยมาจากหลิงซานมาปรากฏที่ด้านหน้าของเจิ้นหยวนจื่อ.
จ้องมองศีรษะทั้งสาม,ใบหน้าของเจิ้นหยวนจื่อที่เดี๋ยวแดงเดี๋ยวฟ้า.
"โกวเฉิน,เจิ้นอู๋,จื่อเหว่ย!"ใบหน้าของเจิ้นหยวนจื่อที่เต็มไปด้วยการรำลึก,พร้อมกับเผยความโศกเศร้าออกมา.
ที่ไกลออกไป.
"ไม่ได้การแล้ว,ดูเหมือนว่าเจิ้นหยวนจื่อจะรู้จักคนทั้งสาม,พวกเขามีความสนิทสนมกันมาก่อนอย่างงั้นรึ?"จินเผิงที่เผยท่าทางไม่เข้าใจ.
สถานการณ์ที่เปลี่ยนไป,ทุกคนที่จ้องมองด้วยความสนใจ.
เจิ้นหยวนจื่อที่นำกล่องหยกออกมา,พร้อมกับค่อยนำศีรษะทั้งสามใสลงไป,จากนั้นก็จ้องมองด้วยสายตาเย็นชาไปยังยูไลและเจี้ยนอ้าว.
"เจ้าสังหารพวกเขาอย่างงั้นรึ?"เจิ้นหยวนจื่อกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ถูกต้อง!"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงไร้ซึ่งความหวาดกลัว,
เจิ้นหยวนจื่อที่หันหน้าอย่างไม่แยแสจ้องมองไปยังยูไล,"ยูไล,เจ้าเป็นคนสั่งการให้สังหารโกวเฉิน,เจิ้นอู๋,จื่อเหว่ยอย่างงั้นรึ?"
ยูไลขมวดคิ้วเล็กน้อย,พร้อมกับเอ่ยออกมาว่า,"สหายเจิ้นหยวน,เจ้า............!”
"เป็นเจ้านี่เอง,ชิ,ยูไล,ข้าและเห่าเทียนประมาทเจ้าไป,เห่าเทียนเพิ่งจากไป,เจ้ากับสังหารข้าราชบริพารของเขา,เจ้า,เจ้า.,นับจากนี้ไป,ยูไลและวิหารใต้เหล่ยหยิน,จะเป็นศัตรูของข้าและเห่าเทียน,ทวีปซือต้าปู่จะไม่ให้ที่พักพิงต่อเจ้าอีกต่อไป!"เจินหยวนจื่อที่กล่าวตำหนิออกมาอย่างรุนแรง.
"เจ้าเป็นข้าราชบริพารของราชันย์หยกอย่างงั้นรึ?!"ยูไลที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
เจิ้นหยวนจื่อ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของราชันย์หยก?
ในเวลานั้น,ผู้ฝึกตนมากมายต่างเผยท่าทางประหลาดใจ,ไม่มีใครคาดคิดไม่มีใครคาดถึง,เจิ้นหยวนจื่อเป็นคนของราชันย์หยก,เขาที่เป็นเหมือนกับผู้ฝึกตนไร้สังกัดที่มีดินแดนของตัวเอง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของราชันย์หยก?
เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
ราชันย์หยก,มีความสามารถมากมายขนาดนี้เลยรึ?
นับตั้งแต่อดีตราชันย์หยกที่แข็งแกร่งทรงพลัง,แม้แต่ทำให้เจิ้นหยวนจื่อยอมจำนนอย่างคาดไม่ถึง.
จินเผิงที่อยู่ข้างๆจงซาน,เวลานี้เต็มไปด้วยความตื่นตะลึงตกใจอย่างรุนแรง.
แววตาของเขาที่สั่นไหวไปมา,เขาที่อยู่ในทวีปซือต้าปู่มานานแสนนาน,คาดไม่ถึงเลยว่าเจิ้นหยวนจื่อและราชันย์หยกจะรู้จักกัน?
เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร,เป็นเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น