Immortality Chapter 1163 Draws back the outstanding heroes
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1163 เหล่ายอดฝีมือที่ถอยกลับไปหมด.
Chapter 1163 Draws back the outstanding
heroes
退群雄
เหล่ายอดฝีมือที่ถอยกลับไปหมด.
เซียนเซียนที่ก้าวเข้าไปในตำหนักซ่างเฉินช้าๆ,ก่อนที่จะหายไป,นางที่หันมามองตี้เสวียนชาเป็นครั้งสุดท้าย.
รับรู้ราวกับว่าเข้าใจทุกอย่างได้,ตี้เสวียนชาที่จ้องมองตาเขม็ง.
ครั้งสุดท้าย,เซียนเซียนที่เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย,สายตาของตี้เสวียนชาที่จ้องมองหลานสาวที่กำลังจากไปด้วยความเจ็บปวด,ภายในใจของเขาที่เผยความเกลียดชังที่รุนแรงออกมา,ความเกลียดชังที่มีต่อตี้ซือเทียน.
อารมณ์ที่เข้มข้นมากมายที่หมุนวนปะทุขึ้นมา,หัวใจของเขาที่ราวกับว่ามีส่วนหนึ่งที่หัวเราะเยาะ,ทำให้ตี้เสวียนชารู้สึกว่ามันกำลังจะแตกสลายขาดออกเป็นส่วนๆ.
ความโศกเศร้านี้มากเกินประมาณ,หัวใจของตี้เสวียชาที่เจ็บปวดเป็นอย่างมาก.
จวบจนเซียนเซียนเดินหายไปในห้องโถง,ตี้เสวียนชาที่ได้แต่จ้องมองไปไม่วางตา,ในเวลานั้นดวงตาที่เส้นโลหิตสีแดงขึ้นลามไปทั่ว,ภายในใจเศร้าเกินกว่าจะโกรธออกมาได้.
ตี้เสวียนชาที่ใช้ความโศกเศร้าละเหี่ยใจ,ที่ลุกโชนราวกับพายุในเวลานี้มันได้แผ่กลิ่นอายความโศกเศร้าทำให้เกิดลมพายุหมุน,จนท้องฟ้าบิดเบี้ยว.
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เหล่าขุนนางไท่มีมีใครกล้าเอ่ยอะไร,ทำได้แค่มองเงียบๆ,และไม่มีใครกล้าขัดอีกด้วย.
al.
คนที่กังวลใจที่สุดเวลานี้,กลับเป็นเทียนโจวจื่อและยอดฝีมือเซียนบรรพชนของตระกูลเทียน.
สู้สิ,ทำไมไม่สู้? สถานการณ์เช่นนี้ไม่ดีแน่!
บนอากาศ,ในเวลานี้เทียนโจวจื่อที่ร้อนรนมากขึ้นและก็มากขึ้น,เห็นอารมณ์ของตี้เสวียนชาแล้วดูไม่มีกระจิตกระใจจะต่อสู้แม้แต่น้อย,ความเป็นปฏิปักษ์เองก็ลดลงเรื่อยจนน้อยลงไปไม่หยุด.
ท้ายที่สุดแล้ว,เทียนโจวจื่อก็ไม่สามารถทนได้จนต้องตะโกนออกมา,"ตี้เสวียนชา,ขอเพียงเจ้าต้องการนำหมาป่าขาวไป,ไม่จำเป็นต้องกังวล,ข้าจะขวางกบฏตระกูลเทียนให้,เจ้านำหมาป่าขาวไปได้เลย,ข้าคิดว่าจงซานไม่สามารถขวางเจ้าได้แน่!"
คำพูดของเทียนโจวจื่อเป็นคำพูดที่มีเจตนาร้ายแฝงเอาไว้อย่างชัดเจน.
ตี้เสวียนชาที่เดิมทีหัวใจที่ไม่มั่นคงอยู่แล้ว,ได้ยินคำพูดของเทียนโจวจื่อ,ทันใดนั้นก็หันหน้ากลับมาในทันที.
สายตาที่จ้องเขม็งไปยังเทียนโจวจื่อ.
"ไสหัวไปให้พ้น
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงคำรามที่บ้าคลั่ง,ทำให้ห้วงมิติสั่นไหวไปมา,แม้แต่แตกเป็นรอย,ตี้เสวียนชาที่เต็มไปด้วยความเศร้าอัดอั้น,ที่เหมือนว่าเจอที่ปลอดปล่อย,จึงได้คำรามออกมาด้วยพลังที่รุนแรง,แรงกดดันที่พวยพุ่งตรงไปยังทิศทางของเทียนโจวจื่อ.
"ตูมมมมมม!"
เทียนเต๋าปรากฏตั้งตระหง่านค้ำยันท้องฟ้า.
แม้นว่าเสียงคำรามของตี้เสวียนชาจะทรงพลัง,ทว่าก็ยังไม่เพียงพอที่จะสังหารเซียนบรรพชนในทันทีได้อย่างแน่นอน.
อย่างไรก็ตาม,เหล่าเซียนบรรพชนที่มีพลังฝึกตนต่ำ,หากไม่ใช้เทียนเต๋าคลุมร่าง,อวัยวะภายในทั้งห้าต้องได้รับบาดเจ็บหนักแน่.
"เจ้า~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”เทียนโจวจื่อที่ทั้งโกรธและอับอายพร้อมๆกัน.
เทียนโจวจื่อที่เคยพ่ายแพ้ตี้เสวียชา,เพราะในครานั้นเขาไม่ได้เคลื่อนย้ายพลังฟ้าดิน,และไม่คิดที่จะต่อกันแตกหักเอาชีวิตเขาเสี่ยงด้วย,และเขาเองก็ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวอะไรแต่อย่างใด.
ทว่า,ตี้เสวียนชาได้คืบจะเอาศอกอย่างคาดไม่ถึง,แม้แต่ด่าว่า,ไสหัวไป,กับเขาอย่างงั้นรึ?
เทียนโจวจื่อที่ทั้งโกรธและอาย,ทว่าต่อหน้าตี้เสวียนชา,ที่เวลานี้ดวงตาแดงซ่ายบบ้าคลั่ง,จิตใจที่ไม่มั่นคงเต็มไปด้วยจิตสังหารอย่างรุนแรง,เทียนโจวจื่อจึงได้เก็บอากาศไม่โต้แย้งอีกต่อไป.
แม้นว่าเทียนโจวจื่อจะเป็นปราชญ์เทพ,ทว่าก็ไม่ใช่คนอ่านบรรยากาศไม่เป็น.
กับเรื่องที่เกิดขึ้นในเวลานี้เขาย่อมเข้าใจดี,ยิ่งพูดอะไรมากไปยิ่งเป็นการเร่งเร้าความดุร้ายของตี้เสวียนชา.
หลังจากที่ตี้เสวียนชาคำรามลั่น,เห็นเทียนโจวจื่อและกลุ่มเซียนบรรพชนไม่รุกเข้ามา,เพื่อบรรเทาอารมณ์ของเขาก็รู้สึกผิดหวังเช่นกัน,ก่อนที่จะหันหน้าไปมองจงซาน.
ในเวลานี้,ใบหน้าของจงซานที่ผ่อนลงมาก,บนฝ่ามือของเขานั้น,มีน้ำหยดเล็กๆหลายหยด.
น้ำแต่ละหยดที่ลอยอยู่บนฝ่ามือไม่ได้มารวมตัวกัน,เห็นเป็นเหมือนกับเม็ดถั่วที่ลอยอยู่.
จงซานที่ยื่นมือออกไป,หยดน้ำทั้งห้าสิบหยดก็พุ่งตรงบินไปหาตี้เสวียนชา.
"นี่คือน้ำตาเซียนเซียนที่เจ้าได้ทำให้นางเศร้า,นำตาห้าสิบสองหยด,กับความคิดถึงของเซียนเซียน,?รอคอยเจ้า,รอคอยให้ญาติคนสำคัญกลับมา,คำสัญญาของปู่นางที่จะเล่าเรื่องโลกภายนอกให้กับนางฟัง."จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
จิตสังหารของตี้เสวียนชาที่แผ่ออกมา,แน่นอนจงซานย่อมรับรู้ว่าเซียนเซียนนั้นมีผลกระทบต่อจิตใจของอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก.
น้ำตาห้าสิบสองหยด,จงซานจงใจรวบรวมมา,เพื่อเพิ่มระดับความรู้สึกของเขา.
ตี้เสวียนชาที่รับน้ำตา 52
หยดเอาไว้,พร้อมกับจอ้งมองน้ำตาของเซียนเซียนที่เศร้าสร้อยเจ็บปวด.
"เพื่อปกป้องเซียนเซียน,เพื่อจะไม่ทำร้ายเซียนเซียน,เจ้าเวลานี้,ควรทำให้ดีที่สุด!"จงซานที่กล่าวพลางถอนหายใจเบาๆ.
"ปกป้อง?
อันตราย?"ตี้เสวียนชาที่กุมน้ำน้ำ,หลับตาสูดหายใจลึก.
สายตาของเขาที่เต็มไปด้วยความซับซ้อนกวาดตามองต้าเจิ้ง,ก่อนที่จะบินขึ้นไปบนอากาศ.
สายตาที่เย็นชาจ้องมองไปยังตระกูลเทียน,ก่อนที่ร่างกายของเขาจะสลายหายไป,จากบนอากาศในทันที.
ตี้เสวียนชาจากไปแล้ว.
หลายๆคนที่ไม่เข้าใจ,ตี้เสวียนชาที่ต้องการนำตี้เซียนเซียนจากไป,ทำไมถึงไปแล้วล่ะ?โดยเฉพาะกลุ่มคนของเทียนโจวจื่อ,เรื่องนี้สร้างความงงงวยต่อพวกเขาเป็นอย่างมาก.
บางที่คงมีเพียงจงซานและไม่กี่คนที่รู้,กับสิ่งที่เกิดขึ้น,แม้นว่าจะไม่ได้ต่อสู้กันหนักหน่วงอะไร,ทว่าการต่อสู้คงจะไม่หยุด,นอกจากนี้ยังเป็นการต่อสู้กันภายในจิตใจในร่างของตี้เสวียนชา.
น้ำตาของเซียนเซียน,ที่ดูเหมือนว่าจะส่งผลกระทบต่อจิตใจของตี้เสวียนชาเป็นอย่างมาก,ทำให้อารมณ์ของเขาแข็งแกร่งขึ้น,การกลืนกินตี้เสวียนชาก็ผ่อนลง,การแย่งชิงจิตวิญญาณระหว่างเขาและตี้ซือเทียนก็จะกลับมาเท่ากันดังเดิม.
จงซานที่รู้สึกดีขึ้น,ตี้เสวียนชาจะสามารถต้านทานได้หรือไม่?
แต่สามารถบอกได้ว่าเรื่องจิตใจตี้เสวียนชานั้นไม่ได้ด้อยกว่าตี้ซือเทียนมากมายนัก.
จงซานที่จ้องมองทิศทางที่ตี้เสวียนชาจากไป,ก็สูดหายใจลึก,กล่าวในใจ,"ต้าเจิ้ง,จะรอคอยเจ้ากลับมา!"
หลังจากที่ตี้เสวียนชาจากไปแล้ว.
ม่อจื่อที่รออยู่พักหนึ่ง,กวาดตามองรอบๆทิศ,ท้ายที่สุดก็กล่าวต่อเทียนโจวจื่อว่า,"ไว้พบกันใหม่โอกาสหน้า!"
เทียนโจวจื่อที่หันหน้ามองม่อจื่อ,ก่อนที่จะพยักหน้ารับ.
ม่อจื่อจ้องมองต้าเจิ้ง,จ้องมองทุกคน,พร้อมกับจ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,ก่อนที่จะก้าวไปด้านหน้ากลายเป็นลำแสงสลายหายไป.
จงซานจ้องมองม่อจื่อจากไป,ไม่ได้กล่าวหยุด,ไม่ได้ขอบคุณ.
ไม่มีสิ่งใดต้องขอบคุณ,ม่อจื่อได้กล่าวออกมาชัดเจนแล้ว,เขามาเพื่อตอบแทนคุณคนอื่น,สิ่งที่ต้องขอบคุณคือสตรีทั้งสองคนเท่านั้น.
นอกจากนี้,ม่อจื่อยังตอบแทนคุณตามขีดจำกัด,เพียงกักตัวหมี่เทียนเอาไว้เท่านั้น,ไม่ได้จัดการอะไรมากมายนัก,หลังจากที่หมี่เทียนจากไป,เทียนเต๋าจื่อปรากฏ,ม่อจื่อเองก็ไม่ได้ช่วยเหลืออะไรแต่อย่างใด.
ดังนั้น,ต้าเจิ้งก็ไม่ได้ติดหนี้ม่อจื่อใดๆเลย.
ม่อจื่อจากไปแล้ว,ศัตรูของต้าเจิ้งเวลานี้มีเพียงแค่กลุ่มเดียวที่ยังเหลืออยู่.
เทียนโจวจื่อและ 31 เซียนบรรพชน.
จวบจนถึงเวลานี้,เหล่ากลุ่มอิทธิพลที่น่าเกรงขามคงยากที่จะมีใครเทียบ,ตระกูลเทียนเป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่อย่างไม่ต้องสงสัย.
ตระกูลเทียนไม่ธรรมดาจริงๆ!
ทว่าต้าเจิ้งในเวลานี้,กลับสามารถขัดขืนพวกเขาได้.
จงซานในเวลานี้มีข้าราชบริพารเซียนบรรพชน 26
คน,และยังมีเทียนเสิ่นจื่อ,แม้แต่คนชุดดำอีกถึงเก้าคน.
ความแข็งแกร่งเวลานี้ไม่ได้ด้อยไปกว่ากลุ่มของเทียนโจวจื่อแน่นอน.
"เทียนโจวจื่อ!"จงซานที่จ้องมองไปยังเทียนโจวจื่อในทันที.
เทียนโจวจื่อที่จ้องมองไม่วางตามายังจงซาน.
เทียนโจวจื่อในเวลานี้,รับรู้แล้วว่าจงซานน่าเกรงขามขนาดใหน,ความเกรงขานี้ไม่ใช่พลังฝึกตน,ทว่าเป็นศาสตร์ของราชาต่างหาก.
ในเวลานี้,สี่ปราชญ์เทพมาเยือน,เซียนบรรพชนอีกนับไม่ถ้วน,ยอดฝีมือมากมาย,ที่มาสังเกตการณ์ต้าเจิ้ง,คาดไม่ถึงท้ายที่สุดจะไม่สามารถทำอะไรได้เลย.
ตระกูลเทียน,เทียนเต๋าจื่อ,เทียนโจวจื่อ,31
เซียนบรรพชน,เนตรแสงสวรรค์,เท่ากับเซียนบรรพชน 34 คน.
หยิงเห่าและห้าศิษย์เอกของเขา,เทียบได้กับเซียนบรรพชน
6 คน.
ปราชญ์เทพหมี่เทียน!
เซียนบรรพชนสังเกตุการณ์ที่ซ่อนอยู่อีกนับไม่ถ้วน.
แม้แต่,ตี้เสวียนชาเองก็เตรียมที่จะต่อสู้กับต้าเจิ้ง.
ท้ายที่สุด,จงซานที่ไม่ได้มีพลังฝึกตนสูงส่ง,ทว่ากลับสามารถจัดการได้,ด้วยทักษะวิถีแห่งราชาของเขา.
และเรื่องที่คาดไม่ถึงนั้นต้าเจิ้งมีเซียนบรรพชนยี่สิบกว่าคน,ต้าเจิ้งได้ซ่อนความลับได้อย่างลึกล้ำ.
เซียนบรรพชนในสงครามครั้งนี้ถึง 85
คน,ไม่รวมเหล่าเซียนบรรพชนสังเกตการณ์,คาดไม่ถึงเลยว่าต้าเจิ้งจะไม่พายแพ้? แม้แต่,มังกรทองวาสนายังได้อำนาจล้มปราชญ์เทพมา,เนตรแสงสวรรค์ของจงซานช่วงชิงพลังจากเนตรแสงสวรรค์ดั้งเดิมจากตระกูลเทียนได้อีก.
จงซานผู้นี้น่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว! ในเวลานี้,คงไม่มีใครกล้าประมาทจงซาน,เทียนเต๋าจื่อคงไม่กล้าอีกแล้ว.
การวางกลยุทธ์ของเขาช่างร้ายกาจมากมายนัก!
"เทียนโจวจื่อ,กลับไปบอกเทียนเต๋าจื่อ,ครั้งหน้าหากต้องการมาก,ควรตรงไปตรงมา!"จงซานที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
เทียนเสิ่นจื่อที่จ้องมองจงซานแปลกๆ,ทว่า,ไม่ได้กล่าวสิ่งใด.
เทียนโจวจื่อที่ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้,ทว่าในเวลานี้สามารถบอกได้ว่ากำลังหน้ามืดคลึ้ม,จงซานกล่าวหยันเทียนเต๋าจื่อที่ลอบโจมตีอย่างงั้นรึ?
"ตระกูลเทียน,กลับทวีปเทียน!"เทียนโจวจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จากนั้น,ก็โบกมือ,31
เซียนบรรพชนของตระกูลเทียนตามเทียนโจวจื่อมุ่งตรงไปยังทิศใต้.
เพียงไม่นาน,กองกำลังเซียนบรรพชนก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว.
จนกระทั่งตระกูลเทียนจากไปหมดแล้ว,เหล่าคนของต้าเจิ้งที่พ่นลมหายใจยาว.
โดยเฉพาะอย่างยิ่งจินเผิงและเต้าเหรินถู,ทั้งสองที่แทบหยุดหายใจ,ชีวิตของพวกที่ถูกแขวนเอาไว้กับต้าเจิ้ง,ในอดีตเคยเดินทางตระเวนไปทั่วโลก,ไปเยี่ยมเยือนทั่วทุกสารทิศ,เคยเอาชนะยอดฝีมือไปเป็นจำนวนมาก,ทำให้พวกเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ,แม้ว่าจะยอมจำนนจงซาน,ทว่าภายในใจก็ยากที่จะยอมรับได้.
ทว่าจากเหตุการณ์นี้จบลง,ทั้งคู่ก็พบได้ในที่สุดว่าพวกเขายังมีสายตาที่คับแคบนัก.
แปดสิบเซียนบรรพชนในสนามรบในครั้งนี้,พวกเขาพบแล้วว่าการต่อสู้ในอดีตของพวกเขานั้นช่างเล็กกระจ้อยร่อยนัก,เขาพบแล้วว่าต้าเจิ้งแข็งแกร่งขนาดใหน,จงซานยอดเยี่ยมเพียงใด.
ต่อหน้าเซียนบรรพชนมากมาย,แม้แต่ปราชญ์เทพอีกหลายคน,กลับสามารถต่อต้านได้อย่างงั้นรึ?
เหล่ายอดฝีมือทั่วหล้า,ใครจะสามารถทำเช่นนี้ได้กัน?
ตอนนี้เซิ่งหวังยังมีระดับเพียงเซียนโบราณเท่านั้น,มีเซียนโบราณที่ใหนทำได้!
ทั้งสองมองหน้ากันและกัน,แทบจะลืมด้วยซ้ำว่าจงซานมีพลังฝึกตนเท่าใด,ทั้งสองที่รู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาในทันที.
เพียงแค่เซียนโบราณยังทำได้ถึงเพียงนี้,หลังจากนี้หากก้าวไปถึงเซียนบรรพชนล่ะ?
ไม่มีใครสงสัยในศักยภาพของจงวาน,เพราะว่าพลังของเซิ่งหวังนั้นมากมายเกินจะเปรียบ,มีพลังที่พวกเขาไม่อาจประมาณได้.
เซียนบรรพชน?ต้าเจิ้ง?
ทั้งสองในเวลานี้เต็มไปด้วยความเคารพนอบน้อมจงซานมากขึ้นกว่าเดิมอีกครั้งแล้ว.
เสียงของประชนชนที่ดังสนั่นขึ้นในทันที.
"เซิ่งหวัง,ทรงพระเจริญ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เหล่าประชนชนที่ส่งเสียงเชียร์ดังกระหึ่ม,เต็มไปด้วยความตื่นเต้นยินดี.
อี้เหยี่ยนและขุนนางคนอื่นๆที่สามารถวางความกังวลลงได้ในที่สุด,ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี,ต่อไปนี้ชื่อเสียงของต้าเจิ้งจะต้องกระจายไปทั่วโลกหล้า.
แปดเซียนบรรพชนที่เซิ่งกงเป้านำมา,เวลานี้จ้องมองจงซานด้วยความตื่นเต้น.
ในเวลานี้แปดเซียนบรรพชนที่รู้สึกขอบคุณเซิ่งกงเป้าขึ้นมาในทันที,จ้องมองไปยังใบหน้าของเซิ่งกงเป้าที่ยังคงเหมือนเดิมก่อนหน้านี้,เป็นเหมือนดั่งที่เซิ่งกงเป้าเคยกล่าวไว้,ทว่าเพียงแค่คำพูดก่อนนั้นก็ไม่ชัดเจนเท่ากับได้เห็นด้วยตัวเอง,ก่อนหน้าพวกเขาขาดความมั่นใจอยู่เล็กน้อยกับการมอบความซื่อสัตย์ให้,เซิ่งหวังจะมีความสามารถเพียงใด?
หางเซิ่งหวังไม่คู่ควร,หลังจากนี้ก็เพียงแค่ติดตามเซิ่งกงเป้าก็พอ,เพียงแค่ตอบแทนบุญคุณที่มีในอดีตก็พอแล้ว.
ทว่าในเวลานี้ภายในใจของแปดเซียนบรรพชนที่ราวกับถูกหินยักษ์ล่วงหล่นลงใส่,ราวกับถูกสายฟ้าฟาดลงมา,เซิ่งหวังผู้นี้ช่างทรงพลังและอหังการนัก.
เผชิญหน้ากับปราชญ์เทพ?
แม้แต่ขับไล่ยอดฝีมือมากมายกลับไป? แปดเซียนบรรพชน?
ทั้งที่พวกเขาคิดว่ามากมาย,ทว่าต้าเจิ้งเองก็ยังมียอดฝีมืออีกมากอย่างคาดไม่ถึง,สามารถที่จะปกป้องตัวเองจากอันตรายได้.
แปดเซียนบรรพชนพวกเขาไม่ได้สนใจศัตรูของต้าเจิ้ง,พวกเขาที่เป็นเซียนบรรพชนที่สามารถดูแคลนโลกหล้าได้,ต้องการให้พวกเขายอมจำนนซื่อสัตย์นั้น?จะต้องมีพลังความสามารถเพียงพอ.
แต่แล้วจงซานกลับสามารถทำได้,ด้วยวิถีแห่งราชา,มีพลังในการจัดการควบคุม,กลายเป็นหนึ่งยักษ์ใหญ่ในโลกหล้า,การที่แปดเซียนบรรพชนเข้าร่วมต้าเจิ้งไม่ใช่แค่เพียงเพราะเซิ่งกงเป้าอีกต่อไปแล้ว,เวลานี้พวกเขาสามารถที่จะมองเห็นอนาคตที่รุ่งโรจน์ได้.
Chapter 1163 Draws back the outstanding
heroes
退群雄
เหล่ายอดฝีมือที่ถอยกลับไปหมด.
เซียนเซียนที่ก้าวเข้าไปในตำหนักซ่างเฉินช้าๆ,ก่อนที่จะหายไป,นางที่หันมามองตี้เสวียนชาเป็นครั้งสุดท้าย.
รับรู้ราวกับว่าเข้าใจทุกอย่างได้,ตี้เสวียนชาที่จ้องมองตาเขม็ง.
ครั้งสุดท้าย,เซียนเซียนที่เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย,สายตาของตี้เสวียนชาที่จ้องมองหลานสาวที่กำลังจากไปด้วยความเจ็บปวด,ภายในใจของเขาที่เผยความเกลียดชังที่รุนแรงออกมา,ความเกลียดชังที่มีต่อตี้ซือเทียน.
อารมณ์ที่เข้มข้นมากมายที่หมุนวนปะทุขึ้นมา,หัวใจของเขาที่ราวกับว่ามีส่วนหนึ่งที่หัวเราะเยาะ,ทำให้ตี้เสวียนชารู้สึกว่ามันกำลังจะแตกสลายขาดออกเป็นส่วนๆ.
ความโศกเศร้านี้มากเกินประมาณ,หัวใจของตี้เสวียชาที่เจ็บปวดเป็นอย่างมาก.
จวบจนเซียนเซียนเดินหายไปในห้องโถง,ตี้เสวียนชาที่ได้แต่จ้องมองไปไม่วางตา,ในเวลานั้นดวงตาที่เส้นโลหิตสีแดงขึ้นลามไปทั่ว,ภายในใจเศร้าเกินกว่าจะโกรธออกมาได้.
ตี้เสวียนชาที่ใช้ความโศกเศร้าละเหี่ยใจ,ที่ลุกโชนราวกับพายุในเวลานี้มันได้แผ่กลิ่นอายความโศกเศร้าทำให้เกิดลมพายุหมุน,จนท้องฟ้าบิดเบี้ยว.
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เหล่าขุนนางไท่มีมีใครกล้าเอ่ยอะไร,ทำได้แค่มองเงียบๆ,และไม่มีใครกล้าขัดอีกด้วย.
al.
คนที่กังวลใจที่สุดเวลานี้,กลับเป็นเทียนโจวจื่อและยอดฝีมือเซียนบรรพชนของตระกูลเทียน.
สู้สิ,ทำไมไม่สู้? สถานการณ์เช่นนี้ไม่ดีแน่!
บนอากาศ,ในเวลานี้เทียนโจวจื่อที่ร้อนรนมากขึ้นและก็มากขึ้น,เห็นอารมณ์ของตี้เสวียนชาแล้วดูไม่มีกระจิตกระใจจะต่อสู้แม้แต่น้อย,ความเป็นปฏิปักษ์เองก็ลดลงเรื่อยจนน้อยลงไปไม่หยุด.
ท้ายที่สุดแล้ว,เทียนโจวจื่อก็ไม่สามารถทนได้จนต้องตะโกนออกมา,"ตี้เสวียนชา,ขอเพียงเจ้าต้องการนำหมาป่าขาวไป,ไม่จำเป็นต้องกังวล,ข้าจะขวางกบฏตระกูลเทียนให้,เจ้านำหมาป่าขาวไปได้เลย,ข้าคิดว่าจงซานไม่สามารถขวางเจ้าได้แน่!"
คำพูดของเทียนโจวจื่อเป็นคำพูดที่มีเจตนาร้ายแฝงเอาไว้อย่างชัดเจน.
ตี้เสวียนชาที่เดิมทีหัวใจที่ไม่มั่นคงอยู่แล้ว,ได้ยินคำพูดของเทียนโจวจื่อ,ทันใดนั้นก็หันหน้ากลับมาในทันที.
สายตาที่จ้องเขม็งไปยังเทียนโจวจื่อ.
"ไสหัวไปให้พ้น
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงคำรามที่บ้าคลั่ง,ทำให้ห้วงมิติสั่นไหวไปมา,แม้แต่แตกเป็นรอย,ตี้เสวียนชาที่เต็มไปด้วยความเศร้าอัดอั้น,ที่เหมือนว่าเจอที่ปลอดปล่อย,จึงได้คำรามออกมาด้วยพลังที่รุนแรง,แรงกดดันที่พวยพุ่งตรงไปยังทิศทางของเทียนโจวจื่อ.
"ตูมมมมมม!"
เทียนเต๋าปรากฏตั้งตระหง่านค้ำยันท้องฟ้า.
แม้นว่าเสียงคำรามของตี้เสวียนชาจะทรงพลัง,ทว่าก็ยังไม่เพียงพอที่จะสังหารเซียนบรรพชนในทันทีได้อย่างแน่นอน.
อย่างไรก็ตาม,เหล่าเซียนบรรพชนที่มีพลังฝึกตนต่ำ,หากไม่ใช้เทียนเต๋าคลุมร่าง,อวัยวะภายในทั้งห้าต้องได้รับบาดเจ็บหนักแน่.
"เจ้า~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”เทียนโจวจื่อที่ทั้งโกรธและอับอายพร้อมๆกัน.
เทียนโจวจื่อที่เคยพ่ายแพ้ตี้เสวียชา,เพราะในครานั้นเขาไม่ได้เคลื่อนย้ายพลังฟ้าดิน,และไม่คิดที่จะต่อกันแตกหักเอาชีวิตเขาเสี่ยงด้วย,และเขาเองก็ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวอะไรแต่อย่างใด.
ทว่า,ตี้เสวียนชาได้คืบจะเอาศอกอย่างคาดไม่ถึง,แม้แต่ด่าว่า,ไสหัวไป,กับเขาอย่างงั้นรึ?
เทียนโจวจื่อที่ทั้งโกรธและอาย,ทว่าต่อหน้าตี้เสวียนชา,ที่เวลานี้ดวงตาแดงซ่ายบบ้าคลั่ง,จิตใจที่ไม่มั่นคงเต็มไปด้วยจิตสังหารอย่างรุนแรง,เทียนโจวจื่อจึงได้เก็บอากาศไม่โต้แย้งอีกต่อไป.
แม้นว่าเทียนโจวจื่อจะเป็นปราชญ์เทพ,ทว่าก็ไม่ใช่คนอ่านบรรยากาศไม่เป็น.
กับเรื่องที่เกิดขึ้นในเวลานี้เขาย่อมเข้าใจดี,ยิ่งพูดอะไรมากไปยิ่งเป็นการเร่งเร้าความดุร้ายของตี้เสวียนชา.
หลังจากที่ตี้เสวียนชาคำรามลั่น,เห็นเทียนโจวจื่อและกลุ่มเซียนบรรพชนไม่รุกเข้ามา,เพื่อบรรเทาอารมณ์ของเขาก็รู้สึกผิดหวังเช่นกัน,ก่อนที่จะหันหน้าไปมองจงซาน.
ในเวลานี้,ใบหน้าของจงซานที่ผ่อนลงมาก,บนฝ่ามือของเขานั้น,มีน้ำหยดเล็กๆหลายหยด.
น้ำแต่ละหยดที่ลอยอยู่บนฝ่ามือไม่ได้มารวมตัวกัน,เห็นเป็นเหมือนกับเม็ดถั่วที่ลอยอยู่.
จงซานที่ยื่นมือออกไป,หยดน้ำทั้งห้าสิบหยดก็พุ่งตรงบินไปหาตี้เสวียนชา.
"นี่คือน้ำตาเซียนเซียนที่เจ้าได้ทำให้นางเศร้า,นำตาห้าสิบสองหยด,กับความคิดถึงของเซียนเซียน,?รอคอยเจ้า,รอคอยให้ญาติคนสำคัญกลับมา,คำสัญญาของปู่นางที่จะเล่าเรื่องโลกภายนอกให้กับนางฟัง."จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
จิตสังหารของตี้เสวียนชาที่แผ่ออกมา,แน่นอนจงซานย่อมรับรู้ว่าเซียนเซียนนั้นมีผลกระทบต่อจิตใจของอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก.
น้ำตาห้าสิบสองหยด,จงซานจงใจรวบรวมมา,เพื่อเพิ่มระดับความรู้สึกของเขา.
ตี้เสวียนชาที่รับน้ำตา 52
หยดเอาไว้,พร้อมกับจอ้งมองน้ำตาของเซียนเซียนที่เศร้าสร้อยเจ็บปวด.
"เพื่อปกป้องเซียนเซียน,เพื่อจะไม่ทำร้ายเซียนเซียน,เจ้าเวลานี้,ควรทำให้ดีที่สุด!"จงซานที่กล่าวพลางถอนหายใจเบาๆ.
"ปกป้อง?
อันตราย?"ตี้เสวียนชาที่กุมน้ำน้ำ,หลับตาสูดหายใจลึก.
สายตาของเขาที่เต็มไปด้วยความซับซ้อนกวาดตามองต้าเจิ้ง,ก่อนที่จะบินขึ้นไปบนอากาศ.
สายตาที่เย็นชาจ้องมองไปยังตระกูลเทียน,ก่อนที่ร่างกายของเขาจะสลายหายไป,จากบนอากาศในทันที.
ตี้เสวียนชาจากไปแล้ว.
หลายๆคนที่ไม่เข้าใจ,ตี้เสวียนชาที่ต้องการนำตี้เซียนเซียนจากไป,ทำไมถึงไปแล้วล่ะ?โดยเฉพาะกลุ่มคนของเทียนโจวจื่อ,เรื่องนี้สร้างความงงงวยต่อพวกเขาเป็นอย่างมาก.
บางที่คงมีเพียงจงซานและไม่กี่คนที่รู้,กับสิ่งที่เกิดขึ้น,แม้นว่าจะไม่ได้ต่อสู้กันหนักหน่วงอะไร,ทว่าการต่อสู้คงจะไม่หยุด,นอกจากนี้ยังเป็นการต่อสู้กันภายในจิตใจในร่างของตี้เสวียนชา.
น้ำตาของเซียนเซียน,ที่ดูเหมือนว่าจะส่งผลกระทบต่อจิตใจของตี้เสวียนชาเป็นอย่างมาก,ทำให้อารมณ์ของเขาแข็งแกร่งขึ้น,การกลืนกินตี้เสวียนชาก็ผ่อนลง,การแย่งชิงจิตวิญญาณระหว่างเขาและตี้ซือเทียนก็จะกลับมาเท่ากันดังเดิม.
จงซานที่รู้สึกดีขึ้น,ตี้เสวียนชาจะสามารถต้านทานได้หรือไม่?
แต่สามารถบอกได้ว่าเรื่องจิตใจตี้เสวียนชานั้นไม่ได้ด้อยกว่าตี้ซือเทียนมากมายนัก.
จงซานที่จ้องมองทิศทางที่ตี้เสวียนชาจากไป,ก็สูดหายใจลึก,กล่าวในใจ,"ต้าเจิ้ง,จะรอคอยเจ้ากลับมา!"
หลังจากที่ตี้เสวียนชาจากไปแล้ว.
ม่อจื่อที่รออยู่พักหนึ่ง,กวาดตามองรอบๆทิศ,ท้ายที่สุดก็กล่าวต่อเทียนโจวจื่อว่า,"ไว้พบกันใหม่โอกาสหน้า!"
เทียนโจวจื่อที่หันหน้ามองม่อจื่อ,ก่อนที่จะพยักหน้ารับ.
ม่อจื่อจ้องมองต้าเจิ้ง,จ้องมองทุกคน,พร้อมกับจ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,ก่อนที่จะก้าวไปด้านหน้ากลายเป็นลำแสงสลายหายไป.
จงซานจ้องมองม่อจื่อจากไป,ไม่ได้กล่าวหยุด,ไม่ได้ขอบคุณ.
ไม่มีสิ่งใดต้องขอบคุณ,ม่อจื่อได้กล่าวออกมาชัดเจนแล้ว,เขามาเพื่อตอบแทนคุณคนอื่น,สิ่งที่ต้องขอบคุณคือสตรีทั้งสองคนเท่านั้น.
นอกจากนี้,ม่อจื่อยังตอบแทนคุณตามขีดจำกัด,เพียงกักตัวหมี่เทียนเอาไว้เท่านั้น,ไม่ได้จัดการอะไรมากมายนัก,หลังจากที่หมี่เทียนจากไป,เทียนเต๋าจื่อปรากฏ,ม่อจื่อเองก็ไม่ได้ช่วยเหลืออะไรแต่อย่างใด.
ดังนั้น,ต้าเจิ้งก็ไม่ได้ติดหนี้ม่อจื่อใดๆเลย.
ม่อจื่อจากไปแล้ว,ศัตรูของต้าเจิ้งเวลานี้มีเพียงแค่กลุ่มเดียวที่ยังเหลืออยู่.
เทียนโจวจื่อและ 31 เซียนบรรพชน.
จวบจนถึงเวลานี้,เหล่ากลุ่มอิทธิพลที่น่าเกรงขามคงยากที่จะมีใครเทียบ,ตระกูลเทียนเป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่อย่างไม่ต้องสงสัย.
ตระกูลเทียนไม่ธรรมดาจริงๆ!
ทว่าต้าเจิ้งในเวลานี้,กลับสามารถขัดขืนพวกเขาได้.
จงซานในเวลานี้มีข้าราชบริพารเซียนบรรพชน 26
คน,และยังมีเทียนเสิ่นจื่อ,แม้แต่คนชุดดำอีกถึงเก้าคน.
ความแข็งแกร่งเวลานี้ไม่ได้ด้อยไปกว่ากลุ่มของเทียนโจวจื่อแน่นอน.
"เทียนโจวจื่อ!"จงซานที่จ้องมองไปยังเทียนโจวจื่อในทันที.
เทียนโจวจื่อที่จ้องมองไม่วางตามายังจงซาน.
เทียนโจวจื่อในเวลานี้,รับรู้แล้วว่าจงซานน่าเกรงขามขนาดใหน,ความเกรงขานี้ไม่ใช่พลังฝึกตน,ทว่าเป็นศาสตร์ของราชาต่างหาก.
ในเวลานี้,สี่ปราชญ์เทพมาเยือน,เซียนบรรพชนอีกนับไม่ถ้วน,ยอดฝีมือมากมาย,ที่มาสังเกตการณ์ต้าเจิ้ง,คาดไม่ถึงท้ายที่สุดจะไม่สามารถทำอะไรได้เลย.
ตระกูลเทียน,เทียนเต๋าจื่อ,เทียนโจวจื่อ,31
เซียนบรรพชน,เนตรแสงสวรรค์,เท่ากับเซียนบรรพชน 34 คน.
หยิงเห่าและห้าศิษย์เอกของเขา,เทียบได้กับเซียนบรรพชน
6 คน.
ปราชญ์เทพหมี่เทียน!
เซียนบรรพชนสังเกตุการณ์ที่ซ่อนอยู่อีกนับไม่ถ้วน.
แม้แต่,ตี้เสวียนชาเองก็เตรียมที่จะต่อสู้กับต้าเจิ้ง.
ท้ายที่สุด,จงซานที่ไม่ได้มีพลังฝึกตนสูงส่ง,ทว่ากลับสามารถจัดการได้,ด้วยทักษะวิถีแห่งราชาของเขา.
และเรื่องที่คาดไม่ถึงนั้นต้าเจิ้งมีเซียนบรรพชนยี่สิบกว่าคน,ต้าเจิ้งได้ซ่อนความลับได้อย่างลึกล้ำ.
เซียนบรรพชนในสงครามครั้งนี้ถึง 85
คน,ไม่รวมเหล่าเซียนบรรพชนสังเกตการณ์,คาดไม่ถึงเลยว่าต้าเจิ้งจะไม่พายแพ้? แม้แต่,มังกรทองวาสนายังได้อำนาจล้มปราชญ์เทพมา,เนตรแสงสวรรค์ของจงซานช่วงชิงพลังจากเนตรแสงสวรรค์ดั้งเดิมจากตระกูลเทียนได้อีก.
จงซานผู้นี้น่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว! ในเวลานี้,คงไม่มีใครกล้าประมาทจงซาน,เทียนเต๋าจื่อคงไม่กล้าอีกแล้ว.
การวางกลยุทธ์ของเขาช่างร้ายกาจมากมายนัก!
"เทียนโจวจื่อ,กลับไปบอกเทียนเต๋าจื่อ,ครั้งหน้าหากต้องการมาก,ควรตรงไปตรงมา!"จงซานที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
เทียนเสิ่นจื่อที่จ้องมองจงซานแปลกๆ,ทว่า,ไม่ได้กล่าวสิ่งใด.
เทียนโจวจื่อที่ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้,ทว่าในเวลานี้สามารถบอกได้ว่ากำลังหน้ามืดคลึ้ม,จงซานกล่าวหยันเทียนเต๋าจื่อที่ลอบโจมตีอย่างงั้นรึ?
"ตระกูลเทียน,กลับทวีปเทียน!"เทียนโจวจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จากนั้น,ก็โบกมือ,31
เซียนบรรพชนของตระกูลเทียนตามเทียนโจวจื่อมุ่งตรงไปยังทิศใต้.
เพียงไม่นาน,กองกำลังเซียนบรรพชนก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว.
จนกระทั่งตระกูลเทียนจากไปหมดแล้ว,เหล่าคนของต้าเจิ้งที่พ่นลมหายใจยาว.
โดยเฉพาะอย่างยิ่งจินเผิงและเต้าเหรินถู,ทั้งสองที่แทบหยุดหายใจ,ชีวิตของพวกที่ถูกแขวนเอาไว้กับต้าเจิ้ง,ในอดีตเคยเดินทางตระเวนไปทั่วโลก,ไปเยี่ยมเยือนทั่วทุกสารทิศ,เคยเอาชนะยอดฝีมือไปเป็นจำนวนมาก,ทำให้พวกเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ,แม้ว่าจะยอมจำนนจงซาน,ทว่าภายในใจก็ยากที่จะยอมรับได้.
ทว่าจากเหตุการณ์นี้จบลง,ทั้งคู่ก็พบได้ในที่สุดว่าพวกเขายังมีสายตาที่คับแคบนัก.
แปดสิบเซียนบรรพชนในสนามรบในครั้งนี้,พวกเขาพบแล้วว่าการต่อสู้ในอดีตของพวกเขานั้นช่างเล็กกระจ้อยร่อยนัก,เขาพบแล้วว่าต้าเจิ้งแข็งแกร่งขนาดใหน,จงซานยอดเยี่ยมเพียงใด.
ต่อหน้าเซียนบรรพชนมากมาย,แม้แต่ปราชญ์เทพอีกหลายคน,กลับสามารถต่อต้านได้อย่างงั้นรึ?
เหล่ายอดฝีมือทั่วหล้า,ใครจะสามารถทำเช่นนี้ได้กัน?
ตอนนี้เซิ่งหวังยังมีระดับเพียงเซียนโบราณเท่านั้น,มีเซียนโบราณที่ใหนทำได้!
ทั้งสองมองหน้ากันและกัน,แทบจะลืมด้วยซ้ำว่าจงซานมีพลังฝึกตนเท่าใด,ทั้งสองที่รู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาในทันที.
เพียงแค่เซียนโบราณยังทำได้ถึงเพียงนี้,หลังจากนี้หากก้าวไปถึงเซียนบรรพชนล่ะ?
ไม่มีใครสงสัยในศักยภาพของจงวาน,เพราะว่าพลังของเซิ่งหวังนั้นมากมายเกินจะเปรียบ,มีพลังที่พวกเขาไม่อาจประมาณได้.
เซียนบรรพชน?ต้าเจิ้ง?
ทั้งสองในเวลานี้เต็มไปด้วยความเคารพนอบน้อมจงซานมากขึ้นกว่าเดิมอีกครั้งแล้ว.
เสียงของประชนชนที่ดังสนั่นขึ้นในทันที.
"เซิ่งหวัง,ทรงพระเจริญ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เหล่าประชนชนที่ส่งเสียงเชียร์ดังกระหึ่ม,เต็มไปด้วยความตื่นเต้นยินดี.
อี้เหยี่ยนและขุนนางคนอื่นๆที่สามารถวางความกังวลลงได้ในที่สุด,ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี,ต่อไปนี้ชื่อเสียงของต้าเจิ้งจะต้องกระจายไปทั่วโลกหล้า.
แปดเซียนบรรพชนที่เซิ่งกงเป้านำมา,เวลานี้จ้องมองจงซานด้วยความตื่นเต้น.
ในเวลานี้แปดเซียนบรรพชนที่รู้สึกขอบคุณเซิ่งกงเป้าขึ้นมาในทันที,จ้องมองไปยังใบหน้าของเซิ่งกงเป้าที่ยังคงเหมือนเดิมก่อนหน้านี้,เป็นเหมือนดั่งที่เซิ่งกงเป้าเคยกล่าวไว้,ทว่าเพียงแค่คำพูดก่อนนั้นก็ไม่ชัดเจนเท่ากับได้เห็นด้วยตัวเอง,ก่อนหน้าพวกเขาขาดความมั่นใจอยู่เล็กน้อยกับการมอบความซื่อสัตย์ให้,เซิ่งหวังจะมีความสามารถเพียงใด?
หางเซิ่งหวังไม่คู่ควร,หลังจากนี้ก็เพียงแค่ติดตามเซิ่งกงเป้าก็พอ,เพียงแค่ตอบแทนบุญคุณที่มีในอดีตก็พอแล้ว.
ทว่าในเวลานี้ภายในใจของแปดเซียนบรรพชนที่ราวกับถูกหินยักษ์ล่วงหล่นลงใส่,ราวกับถูกสายฟ้าฟาดลงมา,เซิ่งหวังผู้นี้ช่างทรงพลังและอหังการนัก.
เผชิญหน้ากับปราชญ์เทพ?
แม้แต่ขับไล่ยอดฝีมือมากมายกลับไป? แปดเซียนบรรพชน?
ทั้งที่พวกเขาคิดว่ามากมาย,ทว่าต้าเจิ้งเองก็ยังมียอดฝีมืออีกมากอย่างคาดไม่ถึง,สามารถที่จะปกป้องตัวเองจากอันตรายได้.
แปดเซียนบรรพชนพวกเขาไม่ได้สนใจศัตรูของต้าเจิ้ง,พวกเขาที่เป็นเซียนบรรพชนที่สามารถดูแคลนโลกหล้าได้,ต้องการให้พวกเขายอมจำนนซื่อสัตย์นั้น?จะต้องมีพลังความสามารถเพียงพอ.
แต่แล้วจงซานกลับสามารถทำได้,ด้วยวิถีแห่งราชา,มีพลังในการจัดการควบคุม,กลายเป็นหนึ่งยักษ์ใหญ่ในโลกหล้า,การที่แปดเซียนบรรพชนเข้าร่วมต้าเจิ้งไม่ใช่แค่เพียงเพราะเซิ่งกงเป้าอีกต่อไปแล้ว,เวลานี้พวกเขาสามารถที่จะมองเห็นอนาคตที่รุ่งโรจน์ได้.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น