Immortality Chapter 1162 sob of Xianxian
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1162 เซียนเซียนสะอื้น.
Chapter 1162 sob of Xianxian
仙仙的哭泣
เซียนเซียนสะอื้น.
เทียนเสิ่นจื่อ,ตี้เสวียนชา!
สองสุดยอดฝีมือไร้ที่เปรียบ,เข้าประจันหน้ากัน,การต่อสู้ที่รุนแรง,กำลังจะเริ่มแล้ว.
บนเทือกเขาเทียนเซี่ยเหล่าคนชุดดำ,แม้นว่าจะไม่มีใครพูด,ทว่าพวกเขาก็มีพลังเหนือยิ่งกว่าเซียนนบรรพชนทั่วไปซะอีก,ก่อนหน้านี้หกคนที่สามารถขวางปราชญ์เทพเทียนโจวจื่อเอาไว้ได้,ชัดเจนว่าพวกเขาทรงพลังขนาดใหน.
หกวิญญาณหลอมร่าง,หกร่างผสานรวมเป็นหนึ่ง,นับเป็นวิชาผสานร่างที่ไม่ธรรมดาแน่นอน,ก่อนหน้านี้แม้แต่เซียนบรรพชนทั่วไปยังยากที่จะเอาชนะเทียนเสิ่นจื่อได้,นอกจากนี้พวกเขายังบำเพ็ญเต๋าอสูรนอกภพ,เป็นวิชาที่แปลกประหลาดไม่มีใครรู้ว่าอยู่ในระดับใด.
คนในชุดสีดำห้าคนที่เสียสละตัวเองไป,เพื่อช่วยให้เทียนเสิ่นจื่อแข็งแกร่งเพื่อที่จะต้านทานเทียนเต๋าจื่อ,หลังจากผสานร่าง,ทำให้พลังของเขาเพิ่มขึ้นจนน่าตื่นตะลึง.
ตี้เสวียนชา,ไม่ต้องเอ่ยเลย,เทพอสูรโบราณหวนคืน,ที่ด้านนอกแดนเทวะซือเทียน,เขาสามารถเอาชนะเทียนโจวจื่อมาก่อนแล้ว.
สองยอดฝีมือที่จ้องมองกันและกัน,ถึงกระนั้นห้วงมิติยังสั่นไหวไปมาอย่างรุนแรง,ราวกับเป็นอำนาจทางจิตที่ทรงพลังได้เข้าปะทะกัน,เป็นพลังที่รุนแรงมาก,เหล่าคนตระกูลเทียนเวลานี้ถึงกับเผยท่าทางหวาดหวั่นตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที.
เป็นกลิ่นอายที่หนักหน่วงรุนแรงมาก,ราวกับว่าเป็นการต่อสู้กันของปราชญ์เทพ.
เหล่าขุนนางต้าเจิ้งหลายคนที่เวลานี้ขมวดคิ้วไปมา,ตี้เสวียนชา?
ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?
"ข้าไม่ต้องการ,ห้ามสู้กัน!"เซียนเซียนที่ตะโกนออกมาในทันที.
จงซานกำลังต่อสู้กับท่านปู่อย่างงั้นรึ? เรื่องนี้เป็นสิ่งที่นางไม่ต้องการเห็นมากที่สุด,คนสำคัญทั้งสองคนของนาง,พวกเขาจะต่อสู้กันได้อย่างไร.
เซียนเซียนที่ตะโกนลั่น,มีผลกระทบจริงๆ,อย่างน้อยตี้เสวียนชาที่ได้ยินเสียงตะโกนเซียนเซียนที่สะอึกสะอื้น,ก็ทำให้เขาต้องผ่อนกลิ่นอายลง.
ส่วนเทียนเสิ่นจื่อ,ก็ไม่ได้โจมตีออกไป,เพราะว่าเทียนเสิ่นจื่อรับผิดชอบป้องกันตี้เซียนเซียนเท่านั้น,ไม่จำเป็นต้องเอาชนะตี้เสวียนชา.
เช่นนั้นแล้วเทียนเสิ่นจื่อในเวลานี้เอง ก็ไม่ได้ต้องการจะต่อสู้กับตี้เสวียนชาเลยแม้แต่น้อย.
แม้นจะกล่าวได้ว่าเหล่ายอดฝีมือต่างก็มีหัวใจของนักรบ,ที่ต้องการเปรียบเทียบลองฝีมือกับยอดฝีมือคนอื่นๆ,ทว่าเทียนเสิ่นจื่อนั้นแตกต่างกัน,สิ่งที่เทียนเสิ่นจื่อแบกรับนั้นหนักหนามาก,พวกเขาที่ปิดด่านบำเพ็ญอยู่เป็นเวลานาน,จนแทบไม่สามารถนับเวลาได้,ใต้เทืออกเขาเทียนเซี่ย,ไม่สามารถที่จะเอาอารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ได้,เทียนเสิ่นจื่อนั้นต้องการซ่อนความแข็งแกร่งของตัวเองเอาไว้เพื่อเป็นประโยชน์ต่อตระกูลเท่านั้น,อีกอย่างคนของตระกูลสายโลหิตของตระกูลเทียนนั้น,มีคนมากมายที่ต้องสังเวยไปเพื่อเป็นพลังให้พวกเขา.
"ท่านปู่,จงซาน,ห้ามสู้กัน,ต้องดีกัน!"เซียนเซียนที่อัดอั้น,หัวใจที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด.
"เซียนเซียน,ปู่อยู่นี่แล้ว,มาหาปู่."ตี้เสวียนชาที่จ้องมองไปยังเซียนเซียน.
"ไปไม่ได้,เขาไม่ใช่ปู่คนเดิมของเจ้า,ข้าบอกเจ้าไปแล้ว!"จงซานที่ต้องตะโกนออกมาเสียงดังในทันที.
"เซียนเซียน,สายโลหิตของพวกเราเชื่อมต่อกัน,เจ้าควรรู้ว่าข้าคือปู่ของเจ้า,มาหาปู่!"ตี้เสวียนชาที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.
"สายโลหิตเชื่อมต่อ,ทว่าตี้เสวียนชาคนใหม่,ไม่ใช่ตี้เสวียนชาคนเดิม,ถึงมีกลิ่นอายเหมือนเดิม,มีเพียงแค่ร่างเท่านั้น,เซียนเซียน,เชื่อข้า!"จงซานที่กล่าวโน้มน้าว.
เซียนเซียนที่จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา,จากนั้นก็จ้องมองไปยังจงซาน,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด.
เห็นเซียนเซียนที่เผยท่าทางเจ็บปวด,ภายในใจของจงซานที่รู้สึกเจ็บปวดด้วยเช่นกัน,ส่วนตี้เสวียนชาในเวลานี้ขมวดคิ้วไปมา.
อย่างไรก็ตาม,จิตใจของตี้เสวียนชาเองก็ไม่ได้หายไปทั้งหมด,ในเวลานี้เขามองหลานสาวของตัวเอง,เพราะเห็นท่าทางของนางที่เจ็บปวด,ก็ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจขึ้น,ร่างกายของเขาที่ตอบสนองไปในทันที.
จงซานที่จ้องมองตี้เสวียนชา,เห็นท่าทางของตี้เสวียนชาแล้ว,ดวงตาเป็นประกายเล็กน้อย.
ก่อนหน้านี้,เมื่อตี้เสวียนชามาถึง,จงซานรับรู้ว่าสถานการณ์ไม่ดีนัก,เขาเข้าใจตี้เสวียนชา,ตี้เสวียนชาในเวลานั้นต้องการตัวเซียนเซียนเป็นอย่างมาก,หากเป็นเขาในอดีต,การที่มีตี้ซือเทียนคุกขามที่อาจทำให้เซียนเซียนได้รับอันตราย,ตี้เสวียนชาจะไม่มายังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเด็ดขาด,แม้แต่ในทวีปทิศเหนือก็จะไม่ย่างกลายเข้ามา,ในเวลานี้เขาไม่ใช่ตี้เสวียนชาคนเดิมแล้ว.
ทว่า,ตี้เสวียนชาที่มาในวันนี้,เขามาถึงกี่วันแล้ว,ซ่อนตัวอยู่ที่ใหนสักแห่ง,นี้หมายความว่าอย่างไร?
ตี้ซือเทียนได้เอาชนะเขาไปแล้ว,ตี้เสวียนชาในเวลานี้กำลังถูกกำราบลงช้าๆ.
ตี้ซือเทียน,เทพหมาป่าโบราณ,ตี้เสวียนชาแม้นว่าจะทรงพลัง,แต่จะแข็งแกร่งกว่าอสุรกายชราตี้ซือเทียนอย่างงั้นรึ?
บรรพชนหมาป่าในยุคบรรพกาลเมื่อ 90
ล้านปีก่อน,เป็นไปได้อย่างงั้นรึที่ตี้เสวียนชาที่กำราบเขาได้ง่ายๆ?
เห็นตี้เสวียนชาใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว,จงซานรู้สึกไม่ดีนัก,ทว่าเวลานี้,ตัวเขาได้แต่คาดหวังให้ตี้เสวียนชากลับมา,ตอนนี้ทำได้แค่เพียง,ทำตามคำมั่นเดิม,ปกป้องตี้เซียนเซียนอย่างเต็มที่.
อย่างไรก็ตาม,ในเวลานี้ตี้เสวียนชาที่กำลังขมวดคิ้วไปมา,ทำให้จงซานมองเห็นความหวัง.
บางที่,ตี้เสวียนชาจะสามารถกลับมาได้,เขาอาจจะกลับมาได้ในวันข้างหน้า.
บนอวกาศ,เทียนโจวจื่อที่กลับลงมา, 31 เซียนบรรพชนที่บินเข้าไปหา.
เทียนโจวจื่อบินไปข้างๆม่อจื่อ,ทั้งคู่ที่พยักหน้าให้กัน.
ม่อจื่อต้องการที่จะเห็นว่าพวกเขาจะยกระดับไปถึงระดับใด,ส่วนเทียนโจวจื่อที่หวังให้ตี้เสวียนชาและจงซานตกตายไปข้างหนึ่ง.
นับตั้งแต่เทียนเต๋าจื่อถูกขับไล่ไป,ทางที่ดีตระกูลเทียนปัจจุบันควรจะต้องจากไป,ทว่าเทียนโจวจื่อก็ยังคงเฝ้ามองด้วยความหวัง.
สู้กัน,สู้กันไป,ตราบเท่าที่พวกเขาสู้กัน,พวกเขาสามารถนำเซียนบรรพชนทั้ง
31 คนเข้าไปเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ได้,และเติมเต็มภารกิจที่ได้รับมา.
"เซียนเซียนเจ้าคือเส้าเหยี่ยเผ่าหมาป่า,ในโลกใบเล็กและโลกใบใหญ่เองก็ด้วย,กลับแดนเทวะซือเทียนพร้อมกับข้า,ที่นั่นเจ้าจะมีหมาป่าใต้บังคับบัญชาทั่วหล้า!
ปู่ไม่ได้เจอเจ้านานแล้ว,กลับไปพร้อมกับปู่แล้วค่อยพูดกัน."ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
ได้ยินคำพูดของตี้เสวียนชา,ภายในใจของเซียนเซียนที่สั่นไหว,ก้าวไปหนึ่งก้าวด้านหน้า,เหมือนต้องการไปต่อด้านหน้า.
"เซียนเซียน,เจ้าต้องการสังหารปู่เจ้าอย่างงั้นรึ?"เสียงของจงซานที่ดังขึ้นอีกครั้ง.
สังหารปู่เจ้าอย่างงั้นรึ?
ภายในใจของเซียนเซียนที่รัดแน่น,ก่อนที่จะหันหน้าไปมองจงซาน.
"ข้าได้บอกกับเจ้าแล้ว,ตี้เสวียนชาคนใหม่นั้นไม่ใช่ปู่ตี้เสวียนชา,ปู่ของเจ้า,เขายึดครองร่าง,และค่อยๆทำลายความทรงจำปู่ของเจ้า,หากเจ้าติดตามเขาไปตอนนี้,ปู่ของเจ้าก็จะหายไปในที่สุด,สลายไปอย่างสมบูรณ์,เจ้าคิดที่จะให้ปู่เจ้าต้องตายไปจริงๆรึ?"จงซานที่กล่าออกมาเสียงแข็ง.
เซียนเซียนที่สูดหายใจลึกหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ.
"จงซาน,แล้วต้องทำอย่างไร,เจ้าต้องช่วยท่านปู่,ข้ารู้ว่าไม่มีเรื่องใดที่เจ้าทำไม่ได้,ช่วยท่านปู่ด้วย!"ทันใดนั้นนั้นเซียนเซียนที่เริ่มร้องให้สะอึกสะอื้น.
ในเวลานี้,เซียนเซียนที่ดูอ่อนล้า,เจ็บปวดทั้งกายและใจ.
จงซานที่สูดหายใจลึก,ถอนหายใจเบาๆ,จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา,"เจ้าต้องการที่จะกลายเป็นศัตรูกับข้าจริงๆรึ?"
"ข้าต้องนำเซียนเซียนไป,ขวางข้าตาย!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เซียนเซียนที่เศร้าสร้อยสะอึกสะอื้น,หยุดในทันที,หันขวับจ้องมองไปยังตี้เสวียนชา,นั่นคือคำพูดที่ท่านปู่จะเอ่ยอย่างงั้นรึ?
เขาต้องการสังหารจงซาน?
"ท่านปู่? เจ้าต้องการสังหารจงซาน!"เซียนเซียนไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย.
"เขาขวางให้ปู่และหลานกลับมาพบกัน!"ตี้เสวียนชาเอ่ย.
"ไม่,เจ้าไม่ใช่ปู่ของข้า!"เซียนเซียนที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วไปมา,จ้องมองเซียนเซียน,ใบหน้าที่เผยท่าทางซับซ้อน,ทอดถอนใจ.
"เซียนเซียน,เจ้ากลับเข้าไปยังตำหนักซ่างเฉินก่อน,ที่นี่มอบให้ข้า,เขาไม่สามารถทำร้ายข้าได้!"จงซานที่เอ่ยบอกนาง.
"ท่านปู่,ท่านยังจำได้หรือไม่?
ในอดีตท่านพ่อและท่านแม่ตายไป,ท่านบอกข้าว่าจะปกป้องเซียนเซียนตลอดไป,ท่านบอกว่าจะไม่มีทางทำให้เซียนเซียนเสียใจ,ท่านปู่,ท่านบอก......!"
"เจ้าหลอกข้า,เจ้าหลอกลวงข้า~~~~~!”
เซียนเซียนที่ร้องตะโกนออกมาพร้อมกับร้องไห้โฮ,เต็มไปด้วยความโศกเศร้ามากมายนัก.
ตี้เสวียนชาที่อยู่ไกลออกไปใบหน้ากระตุก,จ้องมองเซียนเซียน,แววตาที่เผยความเศร้าแฝงอยู่ด้านใน.
"ท่านบอกต้องการให้ข้ารออยู่ที่นี่,ข้าไม่เคยออกไปใหน,ทุกวันรอคอยแต่ท่านในต้าเจิ้ง,รอคอยให้ปู่กลับมา,เมื่อปู่กลับมา,ปู่จะเล่าเรื่องต่างๆด้านนอกให้กับข้าฟัง!"
"เซียนเซียนไม่ไป,เซียนเซียนจะรอท่านปู่ที่นี่ทุกวันเหมือนเดิม,ทุกวันที่ดวงตะวันขึ้น,ข้าจะคอยขอพรให้กับท่านปู่,ขอให้ท่านปู่ไม่ต้องพบเข้ากับภัยอันตราย,อวยพรให้ท่านปู่กลับมาหาเซียนเซียนอย่างปลอดภัย!"
"ท่านปู่,ท่านไม่ต้องการเซียนเซียนแล้ว?
ท่านกลับมาเร็วเข้า!"
"เซียนเซียน! ข้า!"ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่เผยความเจ็บปวดออกมาในทันที.
"ข้าไม่ต้องการเจ้า,ข้าต้องการปู่ของข้า......!”เซียนเซียนที่ร้องไห้เสียงดังร้องออกไปเสียงสั่น.
ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่เผยท่าทางเจ็บปวดมากขึ้นและก็มากขึ้น.
"ท่านปู่บอกข้า ให้ข้ารอที่ต้าเจิ้ง,รอท่านกลับมา,บอกว่าหากข้าไม่กลับมา,ไม่ให้เซียนเซียนออกจากต้าเจิ้ง,เจ้าไม่ใช่ปู่ข้า,เจ้าต้องการสังหารปู่ของข้า! ข้าไม่ไปกับเจ้า,ข้าไม่ไปกับเจ้า!"เซียนเซียนที่ร้องออกมาด้วยน้ำตาที่อาบใบหน้า.
จากนั้น,เซียนเซียนที่วิ่งกลับเข้าไปในตำหนักซ่างเฉินด้วยความเศร้าอย่างที่สุด.
ตี้เสวียนชาที่ยื่นมือออกไป,ต้องการจะเรียกเซียนเซียน,ทว่าในเวลานี้กลับพูดอะไรไม่ออก.
"เซียนเซียน!"จงซานที่เอ่ยหยุดเซียนเซียนเอาไว้ในทันที.
เซียนเซียนหันมามองจงซาน,ก่อนที่จะวิ่งเข้ามาซบอกของจงซาน,พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตาไหลย้อย.
ตี้เสวียนชาที่อยู่ตรงข้ามกำลังขมวดคิ้วไปมา,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดมากขึ้นและก็มากขึ้น.
ดูเหมือนว่าความเศร้าที่มากมายจนทำให้เขาไม่สามารถแสดงความโกรธออกมาได้,อารมณ์ของเขาที่เผยความเศร้าออกมาจากส่วนลึกจนแสดงออกมาบนใบหน้า.
ราวกับความเศร้าที่มากมายนั้น,จะทำให้เขานึกอะไรบางอย่างได้,เป็นความจำเมื่อครั้งที่บุตรชายของเขาได้ตายไป,หัวใจของเขาที่เจ็บปวดโศกเศร้าเช่นนี้,เป็นความเศร้าที่เกินจะพรรณนาได้,ในโลกนี้ครอบครัวของเขามีเพียงเซียนเซียน,ในเวลานี้จิตใจร่างกายของเขาที่กำลังสั่น,เขาที่ต้องการปกป้องนางให้นางเติบโตขึ้นมาด้วยความสุข,เพราะว่าเขาไม่ต้องการจะให้ตัวเองต้องพบกับความเศร้าที่ลึกล้ำที่เคยเกิดขึ้นมาก่อน.
เขาเคยให้คำมั่นกับตัวเอง,เขาต้องการปกป้องหลานผู้นี้ให้พบแต่ความสุข,แม้แต่ต้องสังหารตัวเองก็ยอม
ใช่จงซานอาจจะกล่าวถูก,เป็นไปได้,ตัวตนของตี้ซือเทียนมีอยู่แม้แต่ต้องการสังหารเซียนเซียน?
นี่เขาต้องการสังหารเซียนเซียนด้วยตัวเองรึ?
ในอดีตตี้เสวียนชาที่ให้คำมั่น,เขาพร้อมที่จะทำทุกอย่าง,เซียนเซียนจะเป็นคนที่ตี้เสวียนชาเอาใจใส่ที่สุด,แม้นแต่เขายินดีที่จะตกตาย,หากเพื่อปกป้องความปลอดภัยให้กับเซียนเซียน.
ดวงตาทั้งสองข้าของตี้เสวียนชา,ในเวลานี้มันได้กลายเป็นสีแดง,หัวใจของเขาที่เต็มไปด้วยความเศร้า,ตี้ซือเทียน,เป็นตี้ซือเทียนทำให้เขาสูญเสียความเป็นตัวเขาไป.
ความเศร้าความไม่ยินดีที่ทำให้ตี้เสวียนชาแข็งแกร่งขึ้นอีกครั้ง.
หากจะกล่าวแล้วล่ะก็,จงซานในโลกใบนี้,เขาไม่ใช่คนที่มีพลังแข็งแกร่งที่สุดในโลกหล้า,ทว่าตัวเขาคือคนที่มีจิตใจความรู้สึกที่แข็งแกร่งที่สุดต่างหาก.
จงซานที่เห็นตี้เสวียนชาในเวลานี้,เขาที่ตบหลังปลอบเซียนเซียนและกล่าวออกมาว่า,"โขลกศีรษะให้กับปู่ของเจ้าสามครั้ง,ขอให้เขาเอาชนะวิญญาณร้ายและกลับมาพบเจ้าอีกครั้ง!"
เซียนเซียนที่ยังสะอื้น,ตัวสั่นก่อนที่จะค่อยๆหันหน้าไปมองตี้เสวียนชา.
ตี้เสวียนชาที่เห็นเซียนเซียนเต็มไปด้วยความโศกเศร้า,ภายในใจของเขาเวลานี้ราวกับมีมีดกำลังเฉือนมันแทบแตกสลาย,หลานของเขา?
เซียนเซียนที่ก้าวออกไปพร้อมกับคุกเข่าลง,สายตาจ้องมองตี้เสวียนชา,กล่าวทั้งน้ำตา,"ท่านปู่,เซียนเซียน,เซียนเซียนจะรอท่าน,เซียนเซียนเป็นหลานสาวของท่านตลอดกาล!"
"กึก!"
"กึก!" "กึก!"
เซียนเซียนที่โขลกศีรษะสามครั้ง,นางที่ไม่ได้ใช้พลังฝึกตนปกป้องร่างกาย,นางที่ใช้หน้าผากของนางโขลกลงไปกับพื้น,ทำให้เกิดแผลที่หน้าผากของนาง.
เห็นบาดแผลที่บนศีรษะของเซียนเซียนแล้ว,ลึกภายในใจของตี้เสวียนชาที่เริ่มสั่นไหว,ไม่สามารถกล่าวอะไรออกมาได้ในเวลานี้.
เนี่ยนโหยวโหยวที่ก้าวออกไป,ช่วยพยุงเซียนเซียน,ก่อนที่จะพานางกลับเข้าไปยังตำหนักซ่างเฉิน,ตลอดทางนั้น,ทุกๆสามก้าวนางจะหันหน้ากลับมา,สายตาของนางที่มีน้ำตาไหลไม่หยุด.
ตี้เสวียนชาที่กำหมัดแน่น,พร้อมกับขบฟันแน่น,จ้องมองเซียนเซียนที่กำลังก้าวตรงไปด้านในห้องโถง,พร้อมกับความคิดอะไรไม่หยุด.
Chapter 1162 sob of Xianxian
仙仙的哭泣
เซียนเซียนสะอื้น.
เทียนเสิ่นจื่อ,ตี้เสวียนชา! สองสุดยอดฝีมือไร้ที่เปรียบ,เข้าประจันหน้ากัน,การต่อสู้ที่รุนแรง,กำลังจะเริ่มแล้ว.
บนเทือกเขาเทียนเซี่ยเหล่าคนชุดดำ,แม้นว่าจะไม่มีใครพูด,ทว่าพวกเขาก็มีพลังเหนือยิ่งกว่าเซียนนบรรพชนทั่วไปซะอีก,ก่อนหน้านี้หกคนที่สามารถขวางปราชญ์เทพเทียนโจวจื่อเอาไว้ได้,ชัดเจนว่าพวกเขาทรงพลังขนาดใหน.
หกวิญญาณหลอมร่าง,หกร่างผสานรวมเป็นหนึ่ง,นับเป็นวิชาผสานร่างที่ไม่ธรรมดาแน่นอน,ก่อนหน้านี้แม้แต่เซียนบรรพชนทั่วไปยังยากที่จะเอาชนะเทียนเสิ่นจื่อได้,นอกจากนี้พวกเขายังบำเพ็ญเต๋าอสูรนอกภพ,เป็นวิชาที่แปลกประหลาดไม่มีใครรู้ว่าอยู่ในระดับใด.
คนในชุดสีดำห้าคนที่เสียสละตัวเองไป,เพื่อช่วยให้เทียนเสิ่นจื่อแข็งแกร่งเพื่อที่จะต้านทานเทียนเต๋าจื่อ,หลังจากผสานร่าง,ทำให้พลังของเขาเพิ่มขึ้นจนน่าตื่นตะลึง.
ตี้เสวียนชา,ไม่ต้องเอ่ยเลย,เทพอสูรโบราณหวนคืน,ที่ด้านนอกแดนเทวะซือเทียน,เขาสามารถเอาชนะเทียนโจวจื่อมาก่อนแล้ว.
สองยอดฝีมือที่จ้องมองกันและกัน,ถึงกระนั้นห้วงมิติยังสั่นไหวไปมาอย่างรุนแรง,ราวกับเป็นอำนาจทางจิตที่ทรงพลังได้เข้าปะทะกัน,เป็นพลังที่รุนแรงมาก,เหล่าคนตระกูลเทียนเวลานี้ถึงกับเผยท่าทางหวาดหวั่นตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที.
เป็นกลิ่นอายที่หนักหน่วงรุนแรงมาก,ราวกับว่าเป็นการต่อสู้กันของปราชญ์เทพ.
เหล่าขุนนางต้าเจิ้งหลายคนที่เวลานี้ขมวดคิ้วไปมา,ตี้เสวียนชา?
ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?
"ข้าไม่ต้องการ,ห้ามสู้กัน!"เซียนเซียนที่ตะโกนออกมาในทันที.
จงซานกำลังต่อสู้กับท่านปู่อย่างงั้นรึ? เรื่องนี้เป็นสิ่งที่นางไม่ต้องการเห็นมากที่สุด,คนสำคัญทั้งสองคนของนาง,พวกเขาจะต่อสู้กันได้อย่างไร.
เซียนเซียนที่ตะโกนลั่น,มีผลกระทบจริงๆ,อย่างน้อยตี้เสวียนชาที่ได้ยินเสียงตะโกนเซียนเซียนที่สะอึกสะอื้น,ก็ทำให้เขาต้องผ่อนกลิ่นอายลง.
ส่วนเทียนเสิ่นจื่อ,ก็ไม่ได้โจมตีออกไป,เพราะว่าเทียนเสิ่นจื่อรับผิดชอบป้องกันตี้เซียนเซียนเท่านั้น,ไม่จำเป็นต้องเอาชนะตี้เสวียนชา.
เช่นนั้นแล้วเทียนเสิ่นจื่อในเวลานี้เอง ก็ไม่ได้ต้องการจะต่อสู้กับตี้เสวียนชาเลยแม้แต่น้อย.
แม้นจะกล่าวได้ว่าเหล่ายอดฝีมือต่างก็มีหัวใจของนักรบ,ที่ต้องการเปรียบเทียบลองฝีมือกับยอดฝีมือคนอื่นๆ,ทว่าเทียนเสิ่นจื่อนั้นแตกต่างกัน,สิ่งที่เทียนเสิ่นจื่อแบกรับนั้นหนักหนามาก,พวกเขาที่ปิดด่านบำเพ็ญอยู่เป็นเวลานาน,จนแทบไม่สามารถนับเวลาได้,ใต้เทืออกเขาเทียนเซี่ย,ไม่สามารถที่จะเอาอารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ได้,เทียนเสิ่นจื่อนั้นต้องการซ่อนความแข็งแกร่งของตัวเองเอาไว้เพื่อเป็นประโยชน์ต่อตระกูลเท่านั้น,อีกอย่างคนของตระกูลสายโลหิตของตระกูลเทียนนั้น,มีคนมากมายที่ต้องสังเวยไปเพื่อเป็นพลังให้พวกเขา.
"ท่านปู่,จงซาน,ห้ามสู้กัน,ต้องดีกัน!"เซียนเซียนที่อัดอั้น,หัวใจที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด.
"เซียนเซียน,ปู่อยู่นี่แล้ว,มาหาปู่."ตี้เสวียนชาที่จ้องมองไปยังเซียนเซียน.
"ไปไม่ได้,เขาไม่ใช่ปู่คนเดิมของเจ้า,ข้าบอกเจ้าไปแล้ว!"จงซานที่ต้องตะโกนออกมาเสียงดังในทันที.
"เซียนเซียน,สายโลหิตของพวกเราเชื่อมต่อกัน,เจ้าควรรู้ว่าข้าคือปู่ของเจ้า,มาหาปู่!"ตี้เสวียนชาที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.
"สายโลหิตเชื่อมต่อ,ทว่าตี้เสวียนชาคนใหม่,ไม่ใช่ตี้เสวียนชาคนเดิม,ถึงมีกลิ่นอายเหมือนเดิม,มีเพียงแค่ร่างเท่านั้น,เซียนเซียน,เชื่อข้า!"จงซานที่กล่าวโน้มน้าว.
เซียนเซียนที่จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา,จากนั้นก็จ้องมองไปยังจงซาน,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด.
เห็นเซียนเซียนที่เผยท่าทางเจ็บปวด,ภายในใจของจงซานที่รู้สึกเจ็บปวดด้วยเช่นกัน,ส่วนตี้เสวียนชาในเวลานี้ขมวดคิ้วไปมา.
อย่างไรก็ตาม,จิตใจของตี้เสวียนชาเองก็ไม่ได้หายไปทั้งหมด,ในเวลานี้เขามองหลานสาวของตัวเอง,เพราะเห็นท่าทางของนางที่เจ็บปวด,ก็ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจขึ้น,ร่างกายของเขาที่ตอบสนองไปในทันที.
จงซานที่จ้องมองตี้เสวียนชา,เห็นท่าทางของตี้เสวียนชาแล้ว,ดวงตาเป็นประกายเล็กน้อย.
ก่อนหน้านี้,เมื่อตี้เสวียนชามาถึง,จงซานรับรู้ว่าสถานการณ์ไม่ดีนัก,เขาเข้าใจตี้เสวียนชา,ตี้เสวียนชาในเวลานั้นต้องการตัวเซียนเซียนเป็นอย่างมาก,หากเป็นเขาในอดีต,การที่มีตี้ซือเทียนคุกขามที่อาจทำให้เซียนเซียนได้รับอันตราย,ตี้เสวียนชาจะไม่มายังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเด็ดขาด,แม้แต่ในทวีปทิศเหนือก็จะไม่ย่างกลายเข้ามา,ในเวลานี้เขาไม่ใช่ตี้เสวียนชาคนเดิมแล้ว.
ทว่า,ตี้เสวียนชาที่มาในวันนี้,เขามาถึงกี่วันแล้ว,ซ่อนตัวอยู่ที่ใหนสักแห่ง,นี้หมายความว่าอย่างไร?
ตี้ซือเทียนได้เอาชนะเขาไปแล้ว,ตี้เสวียนชาในเวลานี้กำลังถูกกำราบลงช้าๆ.
ตี้ซือเทียน,เทพหมาป่าโบราณ,ตี้เสวียนชาแม้นว่าจะทรงพลัง,แต่จะแข็งแกร่งกว่าอสุรกายชราตี้ซือเทียนอย่างงั้นรึ?
บรรพชนหมาป่าในยุคบรรพกาลเมื่อ 90
ล้านปีก่อน,เป็นไปได้อย่างงั้นรึที่ตี้เสวียนชาที่กำราบเขาได้ง่ายๆ?
เห็นตี้เสวียนชาใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว,จงซานรู้สึกไม่ดีนัก,ทว่าเวลานี้,ตัวเขาได้แต่คาดหวังให้ตี้เสวียนชากลับมา,ตอนนี้ทำได้แค่เพียง,ทำตามคำมั่นเดิม,ปกป้องตี้เซียนเซียนอย่างเต็มที่.
อย่างไรก็ตาม,ในเวลานี้ตี้เสวียนชาที่กำลังขมวดคิ้วไปมา,ทำให้จงซานมองเห็นความหวัง.
บางที่,ตี้เสวียนชาจะสามารถกลับมาได้,เขาอาจจะกลับมาได้ในวันข้างหน้า.
บนอวกาศ,เทียนโจวจื่อที่กลับลงมา, 31 เซียนบรรพชนที่บินเข้าไปหา.
เทียนโจวจื่อบินไปข้างๆม่อจื่อ,ทั้งคู่ที่พยักหน้าให้กัน.
ม่อจื่อต้องการที่จะเห็นว่าพวกเขาจะยกระดับไปถึงระดับใด,ส่วนเทียนโจวจื่อที่หวังให้ตี้เสวียนชาและจงซานตกตายไปข้างหนึ่ง.
นับตั้งแต่เทียนเต๋าจื่อถูกขับไล่ไป,ทางที่ดีตระกูลเทียนปัจจุบันควรจะต้องจากไป,ทว่าเทียนโจวจื่อก็ยังคงเฝ้ามองด้วยความหวัง.
สู้กัน,สู้กันไป,ตราบเท่าที่พวกเขาสู้กัน,พวกเขาสามารถนำเซียนบรรพชนทั้ง
31 คนเข้าไปเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ได้,และเติมเต็มภารกิจที่ได้รับมา.
"เซียนเซียนเจ้าคือเส้าเหยี่ยเผ่าหมาป่า,ในโลกใบเล็กและโลกใบใหญ่เองก็ด้วย,กลับแดนเทวะซือเทียนพร้อมกับข้า,ที่นั่นเจ้าจะมีหมาป่าใต้บังคับบัญชาทั่วหล้า!
ปู่ไม่ได้เจอเจ้านานแล้ว,กลับไปพร้อมกับปู่แล้วค่อยพูดกัน."ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
ได้ยินคำพูดของตี้เสวียนชา,ภายในใจของเซียนเซียนที่สั่นไหว,ก้าวไปหนึ่งก้าวด้านหน้า,เหมือนต้องการไปต่อด้านหน้า.
"เซียนเซียน,เจ้าต้องการสังหารปู่เจ้าอย่างงั้นรึ?"เสียงของจงซานที่ดังขึ้นอีกครั้ง.
สังหารปู่เจ้าอย่างงั้นรึ?
ภายในใจของเซียนเซียนที่รัดแน่น,ก่อนที่จะหันหน้าไปมองจงซาน.
"ข้าได้บอกกับเจ้าแล้ว,ตี้เสวียนชาคนใหม่นั้นไม่ใช่ปู่ตี้เสวียนชา,ปู่ของเจ้า,เขายึดครองร่าง,และค่อยๆทำลายความทรงจำปู่ของเจ้า,หากเจ้าติดตามเขาไปตอนนี้,ปู่ของเจ้าก็จะหายไปในที่สุด,สลายไปอย่างสมบูรณ์,เจ้าคิดที่จะให้ปู่เจ้าต้องตายไปจริงๆรึ?"จงซานที่กล่าออกมาเสียงแข็ง.
เซียนเซียนที่สูดหายใจลึกหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ.
"จงซาน,แล้วต้องทำอย่างไร,เจ้าต้องช่วยท่านปู่,ข้ารู้ว่าไม่มีเรื่องใดที่เจ้าทำไม่ได้,ช่วยท่านปู่ด้วย!"ทันใดนั้นนั้นเซียนเซียนที่เริ่มร้องให้สะอึกสะอื้น.
ในเวลานี้,เซียนเซียนที่ดูอ่อนล้า,เจ็บปวดทั้งกายและใจ.
จงซานที่สูดหายใจลึก,ถอนหายใจเบาๆ,จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา,"เจ้าต้องการที่จะกลายเป็นศัตรูกับข้าจริงๆรึ?"
"ข้าต้องนำเซียนเซียนไป,ขวางข้าตาย!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เซียนเซียนที่เศร้าสร้อยสะอึกสะอื้น,หยุดในทันที,หันขวับจ้องมองไปยังตี้เสวียนชา,นั่นคือคำพูดที่ท่านปู่จะเอ่ยอย่างงั้นรึ?
เขาต้องการสังหารจงซาน?
"ท่านปู่? เจ้าต้องการสังหารจงซาน!"เซียนเซียนไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย.
"เขาขวางให้ปู่และหลานกลับมาพบกัน!"ตี้เสวียนชาเอ่ย.
"ไม่,เจ้าไม่ใช่ปู่ของข้า!"เซียนเซียนที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วไปมา,จ้องมองเซียนเซียน,ใบหน้าที่เผยท่าทางซับซ้อน,ทอดถอนใจ.
"เซียนเซียน,เจ้ากลับเข้าไปยังตำหนักซ่างเฉินก่อน,ที่นี่มอบให้ข้า,เขาไม่สามารถทำร้ายข้าได้!"จงซานที่เอ่ยบอกนาง.
"ท่านปู่,ท่านยังจำได้หรือไม่?
ในอดีตท่านพ่อและท่านแม่ตายไป,ท่านบอกข้าว่าจะปกป้องเซียนเซียนตลอดไป,ท่านบอกว่าจะไม่มีทางทำให้เซียนเซียนเสียใจ,ท่านปู่,ท่านบอก......!"
"เจ้าหลอกข้า,เจ้าหลอกลวงข้า~~~~~!”
เซียนเซียนที่ร้องตะโกนออกมาพร้อมกับร้องไห้โฮ,เต็มไปด้วยความโศกเศร้ามากมายนัก.
ตี้เสวียนชาที่อยู่ไกลออกไปใบหน้ากระตุก,จ้องมองเซียนเซียน,แววตาที่เผยความเศร้าแฝงอยู่ด้านใน.
"ท่านบอกต้องการให้ข้ารออยู่ที่นี่,ข้าไม่เคยออกไปใหน,ทุกวันรอคอยแต่ท่านในต้าเจิ้ง,รอคอยให้ปู่กลับมา,เมื่อปู่กลับมา,ปู่จะเล่าเรื่องต่างๆด้านนอกให้กับข้าฟัง!"
"เซียนเซียนไม่ไป,เซียนเซียนจะรอท่านปู่ที่นี่ทุกวันเหมือนเดิม,ทุกวันที่ดวงตะวันขึ้น,ข้าจะคอยขอพรให้กับท่านปู่,ขอให้ท่านปู่ไม่ต้องพบเข้ากับภัยอันตราย,อวยพรให้ท่านปู่กลับมาหาเซียนเซียนอย่างปลอดภัย!"
"ท่านปู่,ท่านไม่ต้องการเซียนเซียนแล้ว?
ท่านกลับมาเร็วเข้า!"
"เซียนเซียน! ข้า!"ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่เผยความเจ็บปวดออกมาในทันที.
"ข้าไม่ต้องการเจ้า,ข้าต้องการปู่ของข้า......!”เซียนเซียนที่ร้องไห้เสียงดังร้องออกไปเสียงสั่น.
ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่เผยท่าทางเจ็บปวดมากขึ้นและก็มากขึ้น.
"ท่านปู่บอกข้า ให้ข้ารอที่ต้าเจิ้ง,รอท่านกลับมา,บอกว่าหากข้าไม่กลับมา,ไม่ให้เซียนเซียนออกจากต้าเจิ้ง,เจ้าไม่ใช่ปู่ข้า,เจ้าต้องการสังหารปู่ของข้า! ข้าไม่ไปกับเจ้า,ข้าไม่ไปกับเจ้า!"เซียนเซียนที่ร้องออกมาด้วยน้ำตาที่อาบใบหน้า.
จากนั้น,เซียนเซียนที่วิ่งกลับเข้าไปในตำหนักซ่างเฉินด้วยความเศร้าอย่างที่สุด.
ตี้เสวียนชาที่ยื่นมือออกไป,ต้องการจะเรียกเซียนเซียน,ทว่าในเวลานี้กลับพูดอะไรไม่ออก.
"เซียนเซียน!"จงซานที่เอ่ยหยุดเซียนเซียนเอาไว้ในทันที.
เซียนเซียนหันมามองจงซาน,ก่อนที่จะวิ่งเข้ามาซบอกของจงซาน,พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตาไหลย้อย.
ตี้เสวียนชาที่อยู่ตรงข้ามกำลังขมวดคิ้วไปมา,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดมากขึ้นและก็มากขึ้น.
ดูเหมือนว่าความเศร้าที่มากมายจนทำให้เขาไม่สามารถแสดงความโกรธออกมาได้,อารมณ์ของเขาที่เผยความเศร้าออกมาจากส่วนลึกจนแสดงออกมาบนใบหน้า.
ราวกับความเศร้าที่มากมายนั้น,จะทำให้เขานึกอะไรบางอย่างได้,เป็นความจำเมื่อครั้งที่บุตรชายของเขาได้ตายไป,หัวใจของเขาที่เจ็บปวดโศกเศร้าเช่นนี้,เป็นความเศร้าที่เกินจะพรรณนาได้,ในโลกนี้ครอบครัวของเขามีเพียงเซียนเซียน,ในเวลานี้จิตใจร่างกายของเขาที่กำลังสั่น,เขาที่ต้องการปกป้องนางให้นางเติบโตขึ้นมาด้วยความสุข,เพราะว่าเขาไม่ต้องการจะให้ตัวเองต้องพบกับความเศร้าที่ลึกล้ำที่เคยเกิดขึ้นมาก่อน.
เขาเคยให้คำมั่นกับตัวเอง,เขาต้องการปกป้องหลานผู้นี้ให้พบแต่ความสุข,แม้แต่ต้องสังหารตัวเองก็ยอม
ใช่จงซานอาจจะกล่าวถูก,เป็นไปได้,ตัวตนของตี้ซือเทียนมีอยู่แม้แต่ต้องการสังหารเซียนเซียน?
นี่เขาต้องการสังหารเซียนเซียนด้วยตัวเองรึ?
ในอดีตตี้เสวียนชาที่ให้คำมั่น,เขาพร้อมที่จะทำทุกอย่าง,เซียนเซียนจะเป็นคนที่ตี้เสวียนชาเอาใจใส่ที่สุด,แม้นแต่เขายินดีที่จะตกตาย,หากเพื่อปกป้องความปลอดภัยให้กับเซียนเซียน.
ดวงตาทั้งสองข้าของตี้เสวียนชา,ในเวลานี้มันได้กลายเป็นสีแดง,หัวใจของเขาที่เต็มไปด้วยความเศร้า,ตี้ซือเทียน,เป็นตี้ซือเทียนทำให้เขาสูญเสียความเป็นตัวเขาไป.
ความเศร้าความไม่ยินดีที่ทำให้ตี้เสวียนชาแข็งแกร่งขึ้นอีกครั้ง.
หากจะกล่าวแล้วล่ะก็,จงซานในโลกใบนี้,เขาไม่ใช่คนที่มีพลังแข็งแกร่งที่สุดในโลกหล้า,ทว่าตัวเขาคือคนที่มีจิตใจความรู้สึกที่แข็งแกร่งที่สุดต่างหาก.
จงซานที่เห็นตี้เสวียนชาในเวลานี้,เขาที่ตบหลังปลอบเซียนเซียนและกล่าวออกมาว่า,"โขลกศีรษะให้กับปู่ของเจ้าสามครั้ง,ขอให้เขาเอาชนะวิญญาณร้ายและกลับมาพบเจ้าอีกครั้ง!"
เซียนเซียนที่ยังสะอื้น,ตัวสั่นก่อนที่จะค่อยๆหันหน้าไปมองตี้เสวียนชา.
ตี้เสวียนชาที่เห็นเซียนเซียนเต็มไปด้วยความโศกเศร้า,ภายในใจของเขาเวลานี้ราวกับมีมีดกำลังเฉือนมันแทบแตกสลาย,หลานของเขา?
เซียนเซียนที่ก้าวออกไปพร้อมกับคุกเข่าลง,สายตาจ้องมองตี้เสวียนชา,กล่าวทั้งน้ำตา,"ท่านปู่,เซียนเซียน,เซียนเซียนจะรอท่าน,เซียนเซียนเป็นหลานสาวของท่านตลอดกาล!"
"กึก!"
"กึก!" "กึก!"
เซียนเซียนที่โขลกศีรษะสามครั้ง,นางที่ไม่ได้ใช้พลังฝึกตนปกป้องร่างกาย,นางที่ใช้หน้าผากของนางโขลกลงไปกับพื้น,ทำให้เกิดแผลที่หน้าผากของนาง.
เห็นบาดแผลที่บนศีรษะของเซียนเซียนแล้ว,ลึกภายในใจของตี้เสวียนชาที่เริ่มสั่นไหว,ไม่สามารถกล่าวอะไรออกมาได้ในเวลานี้.
เนี่ยนโหยวโหยวที่ก้าวออกไป,ช่วยพยุงเซียนเซียน,ก่อนที่จะพานางกลับเข้าไปยังตำหนักซ่างเฉิน,ตลอดทางนั้น,ทุกๆสามก้าวนางจะหันหน้ากลับมา,สายตาของนางที่มีน้ำตาไหลไม่หยุด.
ตี้เสวียนชาที่กำหมัดแน่น,พร้อมกับขบฟันแน่น,จ้องมองเซียนเซียนที่กำลังก้าวตรงไปด้านในห้องโถง,พร้อมกับความคิดอะไรไม่หยุด.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น