Immortality Chapter 1154 The palm opens the space and time
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1154 ฝ่ามือแยกกาลอากาศ
Chapter 1154 The palm opens the space and
time
掌开时空
ฝ่ามือแยกกาลอากาศ
ภพหยิง,ทวีปทิศเหนือ,อาณาเขตเฟิงจงทิศใต้.
คนกลุ่มหนึ่งราวๆ 3000
คน,ที่บินข้าทะเล,กำลังเข้าสู่อาณาเขตเฟิงจง,ขณะที่กำลังข้าทะเล,พวกเขาแต่ละคนสวมชุดที่ดูโอ่อ่าอลังการเป็นอย่างมาก,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอหังการ.
แต่ละคนนั้นนั่งอยู่บนอสูรเทวะที่หลากหลาย,ราชสีห์เก้าเทวะ,กวางเทวะเก้าสี,กระเรียนปีทอง,แม้แต่กิเลนเหมันต์ที่น่าเกรงขามยังมี,แต่ละคนที่นั่งอยู่บนอสูรเทวะที่น่าเกรงขามทั้งหมด.
คนเหล่านี้มีพลังฝึกตนที่หลากหลาย,คนที่ด้อยสุดยังเป็นเพียงปุถุชนระดับแกนทองเท่านั้น,ทว่ากลับนั่งอยู่บนอสูรเทวะกิเลนที่ดุร้าย.
คนทั้งสามพันนี้,ดูเหมือนว่าจะเป็นคนในตระกูลเดียวกัน.
เมื่อข้าทะเลมาแล้ว,หนึ่งในนั้นที่โบกมือ,ก่อนที่จะร่อนลงไปบนเทือกเขาแห่งหนึ่ง,คนทั้งหมดที่ร่อนลงช้าๆ.
ตำหนักหลายแห่งที่ถูกนำออกมา,ตำหนักหลายแห่งที่ถูกนำออกมากระจายไปทั่ว.
กลุ่มคนที่หยุดพักนี้,ทว่าที่จริงมีชานในชุดสีดำที่หรูหราลอยอยู่บนอากาศ,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังรอบๆ,"ทุกท่าน,ท้ายที่สุดก็มาถึงอาณาเขตเฟิงจงแล้ว,การเดินทางครั้งนี้,ทุกท่านต้องยากลำบาก,พักสักครู่เถอะ,หลังจากนี้หลายวัน,ข้าจะพาทุกท่านเข้าพบเซิ่งหวัง.
"ทุกคนพักได้!"เสียงสั่งการไปยังคนทั้งหมดของตระกูล.
ทันใดนั้น,เหล่าผู้เยาว์ของตระกูลที่แยกย้ายกันเข้าที่พัก.
เหล่ายอดฝีมือที่สั่งการผู้ใต้บังคับบัญชาของตัวเองให้กระจายกันออกไป.
ชายในชุดสีดำที่หรูหราที่ร่อนลงยืนอยู่บนลาน,คนอื่นๆเองก็กระจายออกไปรอบๆ.
"ทุกๆท่านที่ร่วมเดินทางมายังต้าเจิ้งพร้อมกับข้า,จนมาถึงที่นี่,ข้าต้องขอบคุณทุกท่านอีกครั้ง!"ชายในชุดสีดำที่เอ่ยปากกล่าวต่อคนหนึ่งร้อยคน.
"สหายเต๋าเซิ่ง,เจ้าอย่าได้จริงจังเกินไป,ในอดีตด้วยโองการสวรรค์,พลังฝึกตนของพวกเราหยุดชะงัก,ไม่สามารถที่จะช่วยเจ้าที่เป็นอาวุโสได้,ข้าและคนอื่นๆรู้สึกเสียใจมาก,ในเวลานี้ข้าและคนอื่นๆพร้อมกับครอบครัวจึงได้เดินทางมาเพื่อเจ้า,ไม่จำเป็นต้องเกรงใจกัน."ชายในชุดสีแดงเอ่ย.
"ในอดีต,เฮ้อ,ข้าได้ทำให้พวกเขาต้องเสี่ยงอันตราย!"เซิ่งกงเป้าที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่เลย,ไม่สามารถตำหนิเจ้าได้,เจ็ดปราชญ์เทพทำลายต้าโจว,ไม่สามารถตำหนิเจ้าได้,ไม่ใช่ว่าท้ายที่สุดปราชญ์เทพทั้งเจ็ดได้ล่วงหล่นจากสวรรค์ทั้งหมดหรอกรึ?
ในอดีต,เมื่อครั้งศาลเทวะต้าซ่างรุ่งโรจน์นั้น,ข้าและคนอื่นยังมีพลังฝึกตนที่ต่ำเตี้ย,ยากที่จะช่วยอะไรได้,ทำให้สหายเซิ่งต้องแบกรับทุกอย่างไว้,แม้แต่ช่วยพวกเรา,พวกเราผ่านเวลาที่ยากลำบาก,เมื่อจะสามารถช่วยอะไรเจ้าได้,มีรึที่พวกเราจะไม่ยินดี!"ชายในชุดสีแดงเอ่ย.
"ในเวลานี้ต้าซ่างได้มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว,ข้าที่ไม่เคยไปหาพวกเจ้าเลย,แม้แต่ได้ทำให้ทุกคนสุญเสียอิสระ,ไม่สามารถทำอะไรตามใจได้,แม้แต่แจ้งให้ข้าราชบริพารทุกคนย้ายราชวงศ์,เรื่องนี้ข้าได้ล่วงเกินทุกท่านแล้ว!"
"จะเป็นไปได้อย่างไร?
ข้าและคนอื่นๆไม่คิดที่จะทรยศบรรพชน,ไม่มีทางที่จะมองไม่เห็นเจ้าต้องเจ็บปวด,ดังนั้น,การที่เจ้ามาพบกับพวกเรา,แน่นอนไม่ต้องเอ่ยถึงตระกูลของข้า,หลังจากนี้พวกเราถึงคนยินดีที่จะก้าวไปพร้อมกับเจ้า!"ชายในชุดสีแดงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ทุกท่านเองก็นับว่าเป็นหนึ่งกลุ่มอิทธิพลเช่นกัน,แม้แต่หลายคนที่ก้าวไปถึงระดับเซียนบรรพชนแล้ว,ศิษย์หลายคนต่างก็มีชื่อเสียงไปทั่วหล้า,ทุกคนไม่เคยลืมเซิ่งกงเป้า,เซิ่งกงเป้าก็ไม่ลืมทุกท่านเช่นกัน,มิตรภาพเช่นนี้,เซิ่งกงเป้าจะจดจำเอาไว้,นอกจากนี้เซิ่งกงเป้าก็จะไม่ทำให้ทุกท่านผิดหวังแน่นอน!"เซิ่งกงเป้าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้าและคนอื่นแน่นอนว่าเชื่อเจ้า,เพียงแต่ต้าเจิ้งที่กล่าวถึงไม่ได้ด้อยกว่าต้าซ่างในอดีตอย่างงั้นรึ?"ชายในชุดสีแดงกล่าวออกมาอย่างสงสัย.
"ข้าและราชันย์โจวกล่าว!"เซิ่งกงเป้าที่กล่าวยืนยัน.
คำพูดของเซิ่งกงเป้า,ทำให้ทุกคนพยักหน้ารับ,ราชันย์โจวรึ?
แม้นว่าจะล่วงหล่นจากสวรรค์ไปแล้ว,ทว่าคนผู้นี้,ไม่มีใครกล้าดูแคลนราชันย์โจวแน่นอน,แม้แต่ปราชญ์เทพทั้งเจ็ด,ยังไม่มีใครกล้าประมาทเขา?
เรื่องที่จิตสำนึกที่เหลืออยู่ของราชันย์โจว,ได้เล่าให้กับทุกคนแล้ว,ทำให้ทุกคนไว้วางใจ,พยักหน้ารับ,เวลานี้ต่างก็คาดหวังในต้าเจิ้ง.
ที่ด้านข้างเซิ่งกงเป้าเวลานี้,มีชายในชุดสีน้ำเงินยืนอยู่,ที่หน้าผากของชายคนนี้มีไพลินปะทับอยู่,ทำให้ดูลึกลับเป็นอย่างมาก.
เขาคือคนที่จงซานได้มอบหน้าที่ให้ปกป้องเซิ่งกงเป้า,ผู้ปกครองวิหารต้าหมิงของศาลเทวะต้าเจิ้ง,โหลวซิงเฉินนั่นเอง,เขาที่มีทักษะเทวะ,เวลา,นับเป็นหนึ่งในยอดฝีมือเช่นเดียวกัน.
นับตั้งแต่ที่จงซานได้มอบหน้าที่ให้เขาคอยปกป้องเซิ่งกงเป้า,ภายในใจของโหลวซิงเฉินนั้นไม่ค่อยเชื่อถือเชื่อเสียงของเซิ่งกงเป้าเท่าใดนัก,อีกทั้งเขายังอยู่พบหยิน,ย่อมไม่รู้ตื่นลึกหนาบางอยู่แล้ว,การที่เซิ่งกงเป้า,มาชักชวนสหาย,ไม่รู้ว่าจะมียอดฝีมือกี่คนที่ยอมรับ,ไม่รู้ว่าเขาจะสามารถชักชวนยอดฝีมือได้สักเท่าไหร่กัน?
เป็นความจริงที่โหลวซิงเฉินนั้นมีวิสัยทัศที่ด้อยกว่าจงซานมาก,ท้ายที่สุดแล้วมีคนถึง
3000 คนที่ยินดีก้าวมาตามคำชักชวนของเซิ่งกงเป้า,และยังมีราวๆหนึ่งร้อยคนที่เป็นนักรบชั้นยอด.
เซิ่งกงเป้า,แม่ทัพกองกำลังที่ 11
ของต้าเจิ้งนับว่าโดดเด่นอย่างแท้จริง.
ขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น.
ทันใดนั้นใบหน้าของเซิ่งกงเป้าและโหลวซิงเฉินที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"ประชาชนต้าเจิ้ง,ยกมือขวาขึ้น,เป็นพลังให้กับข้า,ช่วยข้าล้มหยิงเห่า~~~~~~~~~~~~!”
เสียงที่ดังขึ้นภายใจของโหลวซิงเฉินและเซิ่งกงเป้าในทันที,เสียงคำรามของมังกรวาสนาดังผ่านออกมาถูกส่งไปทั่วแผ่นดิน.
ล้มหยิงเห่าอย่างงั้นรึ?
เซิ่งกงเป้าและโหลวซิงเฉินที่จ้องมองกันและกันในทันที.
"เซิ่งกงเป้า,เกิดอะไรขึ้น?"หนึ่งในพวกเขาที่เปลี่ยนเป็นสงสัยในทันที.
"ทุกท่าน,ต้าเจิ้งในเวลานี้คงต้องรบกวนให้ทุกท่านช่วยเหลือแล้ว,เซียนบรรพชนทุกท่าน,รบกวนเดินทางไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวพร้อมกับข้า,ส่วนทุกท่านที่มีระดับเซียนโบราณลงไป,อยู่ที่นี่ดูแลญาติพี่น้องทุกคน!"เซิ่งกงเป้าที่เอ่ยออกมาอย่างเร่งรีบ.
"ได้!"
แม้นว่าจะตกใจเล็กน้อย,ทว่าทุกคนก็ตอบรับในทันที.
"โหลวซิงเฉิน,นำทาง!"เซิ่งกงเป้าที่เอ่ยต่อโหลวซิงเฉิน.
"ตกลง!"โหลวซิงเฉินที่ตอบรับในทันทีเช่นกัน.
"ฟิ้ว!"
เซิ่งกงเป้า,โหลวซิงเฉิน,แปดเซียนบรรพชน,ภายใต้การนำของโหลวซิงเฉิน,เร่งรีบเดินทางไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวด้วยความเร็วสูง.
”!”
สิบร่างพริบตาเดียวก็หายไปลับขอบฟ้าในทันที.
----------------------------------------------------------------------
บนท้องฟ้าสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
เปลวเพลิงที่มากมายเวลานี้กำลังลุกไหม้,หยิงเห่าที่ใช้พลังของฟ้าดินเต็มกำลังเพื่อที่จะสังหารจงซานให้ตกตายไปในทันที.
พลังมหาศาล,ที่ทำให้สวรรค์และปฐพีลุกไหม้,เวลานี้ทุกหนทุกแห่งที่มีเผลิวเพลิงลุกไม้,ก่อนที่จะลามพุ่งตรงไปยังร่างมังกรแท้จำแลงจงซาน.
ต่อหน้าพลังของฟ้าดินที่มากมาย,มังกรทองขีดชาติ,แน่นอนว่าไม่สามารถต่อกรกับอีกฝ่ายแต่,เวลานี้ทำได้แค่ลดขนาด,ก่อนที่จะผสานรวมเข้ากับร่างมังกรแท้,เมื่ออยู่ในร่างจำแลงมังกรแท้,ทำให้สามารถหลบการโจมตีที่แข็งแกร่งนี้ได้.
ภพหยิน,ภายในห้องอักษรเมืองซ่าง.
จงซานที่ดวงตาหดเกร็ง,"อำนาจของสวรรค์และปฐพีอย่างงั้นรึ?
นี่คืออำนาจของสวรรค์และปฐพี?"
"เซิ่งหวัง,มีอะไรอย่างงั้นรึ?"หนี่ปู่ซาที่สอบถามออกมาด้วยความสงสัย.
"หยิงเห่าที่ใช้พลังอำนาจสวรรค์และปฐพีแล้ว,เทียนเต๋าอื่นๆรอบๆหายไปทั้งหมด,เหลือเพียงแค่กฏต้าเต๋าของตัวเอง."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เหล่าผู้ฝึกตน,ไม่สามารถที่จะเคลื่อนย้ายอำนาจสวรรค์ได้,ก็เหมือนกับสูญเสียอำนาจวิเศษ,เหลือเพียงแค่กายเนื้อที่ใช้ต้านได้?"หนี่ปู่ซาที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
สุญเสียอำนาจวิเศษอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าของทุกคนที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,เคยได้ยินเกี่ยวกับอำนาจสวรรค์และปฐพี,หากแต่ไม่เคยเจอด้วยตัวเอง,ตอนนี้เกิดขึ้นแล้วอย่างงั้นรึ?
ภพหยาง,บนท้องฟ้าสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
จงซานในร่างมังกรแท้จำแลง,ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของอำนาจวิเศษได้เลยแม้แต่น้อย,สามพันเทียนเต๋าเวลานี้ถูกเคลื่อนย้ายออกไปทั้งหมดแล้วรึ?
มีเพียงแค่พลังของหยิงเห่ารึ?
จงซานไม่เพียงไม่สามารถใช้อำนาจวิเศษใดๆด้,ทว่าสิ่งสำคัญที่สุดมีเพียงแค่หยิงเห่าเท่านั้นที่ใช้ได้,และอำนาจต้าเต๋าควบคุมดวงดาราที่ทำให้เกิดไฟลุกไหม้ไปทั่วทุกสารทิศ,กำลังพุ่งเข้ามาผาผลาญร่างของจงซาน.
พลังในการเผาไหม้ที่รุนแรงมาก,เวลานี้มังกรแท้จำแลงจงซานที่ทำได้แค่เพียงใช้กายาเทพอสูรขั้นที่เก้า,เพื่อเข้าปะทะ,ทว่าร่างมังกรแท้เวลานี้ถูกสะกดเอาไว้,ทำให้ยากที่จะเคลื่อนไหว,หยุดอยู่กับที่,ราวกับว่านอนอยู่บนเขียงให้คนอื่นเชือด.
หยิงเห่าที่เต็มไปด้วยความดุร้าย,ก่อนที่จะฟาดฝ่ามือออกมา,ฝ่ามือหนึ่งที่พุ่งตรงไปยังทิศทางของจงซาน.
ฝ่ามือนี้เคลื่อนที่ช้ามาก,ทว่าการเหวี่ยงฝ่ามือของหยิงเห่า,กับทำให้ฟ้าดินรอบๆเปลี่ยนเป็นสีดำในทันที,แม้แต่ดวงดาราที่อยู่รอบๆถึงกับอับแสงลงเล็กน้อยเช่นกัน.
ดูเหมือนว่าไม่ใช่พลังจากสวรรค์และปฐพี,ทว่ารวมถึงพลังอำนาจจากบนอวกาศด้วย,ที่ถูกดึงมารวมกันในฝ่ามือที่เคลื่อนที่ออกไปนี้.
หลังจากที่พลังมากมายถูกดึงมาทั้งหมด,เวลานี้ฝ่ามือที่หยิงเห่าปลดปล่อยออกไปนี้,เต็มไปด้วยพลังของสวรรค์และปฐพี,กำลังเหวี่ยงผ่านทะเลเปลวเพลิง,และยังทำให้เปลวเพลิงที่อยู่รอบๆกำลังลุกโชนสั่นไหวอย่างรุนแรงอีกด้วย.
หลุมดำขนาดใหญ่ที่ลุกไหม้,ฝ่ามือขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้นบนอากาศ,มองเห็นเป็นเงาลาง,แม้นว่าความเร็วจะไม่มากนัก,ทว่าก็ไม่สามารถดูแคลนได้.
เหล่าขุนนางต้าเจิ้ง,ที่มองด้วยหัวใจที่สั่นสะท้าน,กลิ่นอายที่เต็มไปด้วยพลังทำลายล้าง,ให้จิตใจของพวกเขาถึงกับเหมอลอยในทันที.
"อำนาจสวรรค์และปฐพี,ฝ่ามือที่แยกกาลอากาศ!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"เซิ่งหวังที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้,เซียนเซิงซือ,ฝ่ามือกาลอากาศคืออะไร?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยความกังวลเช่นกัน.
"ฝ่ามือที่รวบรวมพลังจากสวรรค์และปฐพี,แม้แต่อวกาศยังมืดมน,ฟ้าดินที่แห้งเกี่ยว,ชะตาวิถีปราชญ์เทพที่สะกดขม,ฝ่ามือดังกล่านี้,ไม่เพียงแต่ทำลายมิติ,ยังทำลายเวลาด้วย,นี่คืออำนาจที่มีแต่ปราชญ์เทพ!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"ทำลายเวลา,ทำลายเวลาอย่างไร?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยความร้อนใจ.
"ยกตัวอย่างของพลังดังกล่าว,แขนทั้งสองข้างของเจ้าที่มีอายุมากกว่าพันอี,ทว่ามันจะส่งพลังโจมตีไปที่พันปีที่แล้ว,หรืออกของเจ้ามีอายุหมื่นปี,มันก็จะส่งพลังไปทำลายเจ้าเมื่อพันปีที่แล้ว,ตัดผ่านเวลา,กลับไปสังหารจุดกำเนิด,เซียนบรรพชนทั่วไปยังต้องตาย."เซียนเซิงซือกล่าวด้วยความหวาดหวั่น.
เซียนเซิงซือที่รู้จักฝ่ามือนี้,ในเวลานี้ไม่สามารถช่วยอะไรได้! แม้นว่าจะมีเจียงซือมากมาย,ก็ไม่สามารถที่จะป้องกันฝ่ามือนี้ได้.
ฝ่ามือนี้,ไม่ใช่ว่าใครจะสามารถรับได้,ในบันทึกตระกูล,พลังนี้สามารถทำลายโลกได้,ทว่าปราชญ์เทพกลับสามารถใช้มันได้อย่างงั้นรึ?
เซิ่งหวังอยู่ในอันตรายแล้ว.
เหล่าข้าราชบริพารต้าเจิ้ง,ฝ่ามือที่แยกกาลอากาศ,การพบกับศัตรูเช่นนี้,จะรับมือย่างไร!
แม้แต่เซียนบรรพชนที่มาสังเกตการณ์ที่เผยท่าทางหวาดผวา,แม้แต่เผยท่าทางดูแคลน,จงซานครานี้ต้องตายอย่างแน่นอน.
แม้ว่าหยิงเห่าจะเคลื่อนย้ายอำนาจสวรรค์และปฐพี,ทว่าพลังที่ถูกดึงอยู่บนรอบๆอวกาศนั้น,ได้สงผลให้เทียนโจวจื่อ,เทียนเสิ่นจื่อและยอดฝีมือคนอื่นๆหยุดลง,แม้แต่จ้องมองด้วยความประหลาดใจ.
"จงซาน,แส่หาความตายอย่างงั้นรึ?"เทียนโจวจื่อที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
บนซุ้มลอยฟ้า,ม่อจื่อที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า,จดจ้องมองฝ่ามือที่น่าสะพรึงกลัวที่รวมขึ้นมาจากสวรรค์และปฐพี,พลังที่คนทั่วไปจะรับได้,จงซานที่ไม่สามารถขยับได้,เขาจะต้องตายจริงๆแล้วรึ?
"เอ๊ะ?"ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่เอ่ยออกมาจนทำให้ม่อจื่อหันหน้าไปมอง.
ปราชญ์เทพหมี่เทียนในเวลานี้,ไม่ได้จ้องมองขึ้นไปบนฝ่ามือบนอวกาศ,ทว่าจ้องมองไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ในช่วงเวลาสำคัญนี้เขาไม่ได้มองหยิงเห่า,กับมองสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,มีเรื่องอันใดที่สามารถทำให้หมี่เทียนต้องอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจได้.
Chapter 1154 The palm opens the space and
time
掌开时空
ฝ่ามือแยกกาลอากาศ
ภพหยิง,ทวีปทิศเหนือ,อาณาเขตเฟิงจงทิศใต้.
คนกลุ่มหนึ่งราวๆ 3000
คน,ที่บินข้าทะเล,กำลังเข้าสู่อาณาเขตเฟิงจง,ขณะที่กำลังข้าทะเล,พวกเขาแต่ละคนสวมชุดที่ดูโอ่อ่าอลังการเป็นอย่างมาก,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอหังการ.
แต่ละคนนั้นนั่งอยู่บนอสูรเทวะที่หลากหลาย,ราชสีห์เก้าเทวะ,กวางเทวะเก้าสี,กระเรียนปีทอง,แม้แต่กิเลนเหมันต์ที่น่าเกรงขามยังมี,แต่ละคนที่นั่งอยู่บนอสูรเทวะที่น่าเกรงขามทั้งหมด.
คนเหล่านี้มีพลังฝึกตนที่หลากหลาย,คนที่ด้อยสุดยังเป็นเพียงปุถุชนระดับแกนทองเท่านั้น,ทว่ากลับนั่งอยู่บนอสูรเทวะกิเลนที่ดุร้าย.
คนทั้งสามพันนี้,ดูเหมือนว่าจะเป็นคนในตระกูลเดียวกัน.
เมื่อข้าทะเลมาแล้ว,หนึ่งในนั้นที่โบกมือ,ก่อนที่จะร่อนลงไปบนเทือกเขาแห่งหนึ่ง,คนทั้งหมดที่ร่อนลงช้าๆ.
ตำหนักหลายแห่งที่ถูกนำออกมา,ตำหนักหลายแห่งที่ถูกนำออกมากระจายไปทั่ว.
กลุ่มคนที่หยุดพักนี้,ทว่าที่จริงมีชานในชุดสีดำที่หรูหราลอยอยู่บนอากาศ,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังรอบๆ,"ทุกท่าน,ท้ายที่สุดก็มาถึงอาณาเขตเฟิงจงแล้ว,การเดินทางครั้งนี้,ทุกท่านต้องยากลำบาก,พักสักครู่เถอะ,หลังจากนี้หลายวัน,ข้าจะพาทุกท่านเข้าพบเซิ่งหวัง.
"ทุกคนพักได้!"เสียงสั่งการไปยังคนทั้งหมดของตระกูล.
ทันใดนั้น,เหล่าผู้เยาว์ของตระกูลที่แยกย้ายกันเข้าที่พัก.
เหล่ายอดฝีมือที่สั่งการผู้ใต้บังคับบัญชาของตัวเองให้กระจายกันออกไป.
ชายในชุดสีดำที่หรูหราที่ร่อนลงยืนอยู่บนลาน,คนอื่นๆเองก็กระจายออกไปรอบๆ.
"ทุกๆท่านที่ร่วมเดินทางมายังต้าเจิ้งพร้อมกับข้า,จนมาถึงที่นี่,ข้าต้องขอบคุณทุกท่านอีกครั้ง!"ชายในชุดสีดำที่เอ่ยปากกล่าวต่อคนหนึ่งร้อยคน.
"สหายเต๋าเซิ่ง,เจ้าอย่าได้จริงจังเกินไป,ในอดีตด้วยโองการสวรรค์,พลังฝึกตนของพวกเราหยุดชะงัก,ไม่สามารถที่จะช่วยเจ้าที่เป็นอาวุโสได้,ข้าและคนอื่นๆรู้สึกเสียใจมาก,ในเวลานี้ข้าและคนอื่นๆพร้อมกับครอบครัวจึงได้เดินทางมาเพื่อเจ้า,ไม่จำเป็นต้องเกรงใจกัน."ชายในชุดสีแดงเอ่ย.
"ในอดีต,เฮ้อ,ข้าได้ทำให้พวกเขาต้องเสี่ยงอันตราย!"เซิ่งกงเป้าที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่เลย,ไม่สามารถตำหนิเจ้าได้,เจ็ดปราชญ์เทพทำลายต้าโจว,ไม่สามารถตำหนิเจ้าได้,ไม่ใช่ว่าท้ายที่สุดปราชญ์เทพทั้งเจ็ดได้ล่วงหล่นจากสวรรค์ทั้งหมดหรอกรึ?
ในอดีต,เมื่อครั้งศาลเทวะต้าซ่างรุ่งโรจน์นั้น,ข้าและคนอื่นยังมีพลังฝึกตนที่ต่ำเตี้ย,ยากที่จะช่วยอะไรได้,ทำให้สหายเซิ่งต้องแบกรับทุกอย่างไว้,แม้แต่ช่วยพวกเรา,พวกเราผ่านเวลาที่ยากลำบาก,เมื่อจะสามารถช่วยอะไรเจ้าได้,มีรึที่พวกเราจะไม่ยินดี!"ชายในชุดสีแดงเอ่ย.
"ในเวลานี้ต้าซ่างได้มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว,ข้าที่ไม่เคยไปหาพวกเจ้าเลย,แม้แต่ได้ทำให้ทุกคนสุญเสียอิสระ,ไม่สามารถทำอะไรตามใจได้,แม้แต่แจ้งให้ข้าราชบริพารทุกคนย้ายราชวงศ์,เรื่องนี้ข้าได้ล่วงเกินทุกท่านแล้ว!"
"จะเป็นไปได้อย่างไร?
ข้าและคนอื่นๆไม่คิดที่จะทรยศบรรพชน,ไม่มีทางที่จะมองไม่เห็นเจ้าต้องเจ็บปวด,ดังนั้น,การที่เจ้ามาพบกับพวกเรา,แน่นอนไม่ต้องเอ่ยถึงตระกูลของข้า,หลังจากนี้พวกเราถึงคนยินดีที่จะก้าวไปพร้อมกับเจ้า!"ชายในชุดสีแดงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ทุกท่านเองก็นับว่าเป็นหนึ่งกลุ่มอิทธิพลเช่นกัน,แม้แต่หลายคนที่ก้าวไปถึงระดับเซียนบรรพชนแล้ว,ศิษย์หลายคนต่างก็มีชื่อเสียงไปทั่วหล้า,ทุกคนไม่เคยลืมเซิ่งกงเป้า,เซิ่งกงเป้าก็ไม่ลืมทุกท่านเช่นกัน,มิตรภาพเช่นนี้,เซิ่งกงเป้าจะจดจำเอาไว้,นอกจากนี้เซิ่งกงเป้าก็จะไม่ทำให้ทุกท่านผิดหวังแน่นอน!"เซิ่งกงเป้าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้าและคนอื่นแน่นอนว่าเชื่อเจ้า,เพียงแต่ต้าเจิ้งที่กล่าวถึงไม่ได้ด้อยกว่าต้าซ่างในอดีตอย่างงั้นรึ?"ชายในชุดสีแดงกล่าวออกมาอย่างสงสัย.
"ข้าและราชันย์โจวกล่าว!"เซิ่งกงเป้าที่กล่าวยืนยัน.
คำพูดของเซิ่งกงเป้า,ทำให้ทุกคนพยักหน้ารับ,ราชันย์โจวรึ?
แม้นว่าจะล่วงหล่นจากสวรรค์ไปแล้ว,ทว่าคนผู้นี้,ไม่มีใครกล้าดูแคลนราชันย์โจวแน่นอน,แม้แต่ปราชญ์เทพทั้งเจ็ด,ยังไม่มีใครกล้าประมาทเขา?
เรื่องที่จิตสำนึกที่เหลืออยู่ของราชันย์โจว,ได้เล่าให้กับทุกคนแล้ว,ทำให้ทุกคนไว้วางใจ,พยักหน้ารับ,เวลานี้ต่างก็คาดหวังในต้าเจิ้ง.
ที่ด้านข้างเซิ่งกงเป้าเวลานี้,มีชายในชุดสีน้ำเงินยืนอยู่,ที่หน้าผากของชายคนนี้มีไพลินปะทับอยู่,ทำให้ดูลึกลับเป็นอย่างมาก.
เขาคือคนที่จงซานได้มอบหน้าที่ให้ปกป้องเซิ่งกงเป้า,ผู้ปกครองวิหารต้าหมิงของศาลเทวะต้าเจิ้ง,โหลวซิงเฉินนั่นเอง,เขาที่มีทักษะเทวะ,เวลา,นับเป็นหนึ่งในยอดฝีมือเช่นเดียวกัน.
นับตั้งแต่ที่จงซานได้มอบหน้าที่ให้เขาคอยปกป้องเซิ่งกงเป้า,ภายในใจของโหลวซิงเฉินนั้นไม่ค่อยเชื่อถือเชื่อเสียงของเซิ่งกงเป้าเท่าใดนัก,อีกทั้งเขายังอยู่พบหยิน,ย่อมไม่รู้ตื่นลึกหนาบางอยู่แล้ว,การที่เซิ่งกงเป้า,มาชักชวนสหาย,ไม่รู้ว่าจะมียอดฝีมือกี่คนที่ยอมรับ,ไม่รู้ว่าเขาจะสามารถชักชวนยอดฝีมือได้สักเท่าไหร่กัน?
เป็นความจริงที่โหลวซิงเฉินนั้นมีวิสัยทัศที่ด้อยกว่าจงซานมาก,ท้ายที่สุดแล้วมีคนถึง
3000 คนที่ยินดีก้าวมาตามคำชักชวนของเซิ่งกงเป้า,และยังมีราวๆหนึ่งร้อยคนที่เป็นนักรบชั้นยอด.
เซิ่งกงเป้า,แม่ทัพกองกำลังที่ 11
ของต้าเจิ้งนับว่าโดดเด่นอย่างแท้จริง.
ขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น.
ทันใดนั้นใบหน้าของเซิ่งกงเป้าและโหลวซิงเฉินที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"ประชาชนต้าเจิ้ง,ยกมือขวาขึ้น,เป็นพลังให้กับข้า,ช่วยข้าล้มหยิงเห่า~~~~~~~~~~~~!”
เสียงที่ดังขึ้นภายใจของโหลวซิงเฉินและเซิ่งกงเป้าในทันที,เสียงคำรามของมังกรวาสนาดังผ่านออกมาถูกส่งไปทั่วแผ่นดิน.
ล้มหยิงเห่าอย่างงั้นรึ?
เซิ่งกงเป้าและโหลวซิงเฉินที่จ้องมองกันและกันในทันที.
"เซิ่งกงเป้า,เกิดอะไรขึ้น?"หนึ่งในพวกเขาที่เปลี่ยนเป็นสงสัยในทันที.
"ทุกท่าน,ต้าเจิ้งในเวลานี้คงต้องรบกวนให้ทุกท่านช่วยเหลือแล้ว,เซียนบรรพชนทุกท่าน,รบกวนเดินทางไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวพร้อมกับข้า,ส่วนทุกท่านที่มีระดับเซียนโบราณลงไป,อยู่ที่นี่ดูแลญาติพี่น้องทุกคน!"เซิ่งกงเป้าที่เอ่ยออกมาอย่างเร่งรีบ.
"ได้!"
แม้นว่าจะตกใจเล็กน้อย,ทว่าทุกคนก็ตอบรับในทันที.
"โหลวซิงเฉิน,นำทาง!"เซิ่งกงเป้าที่เอ่ยต่อโหลวซิงเฉิน.
"ตกลง!"โหลวซิงเฉินที่ตอบรับในทันทีเช่นกัน.
"ฟิ้ว!"
เซิ่งกงเป้า,โหลวซิงเฉิน,แปดเซียนบรรพชน,ภายใต้การนำของโหลวซิงเฉิน,เร่งรีบเดินทางไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวด้วยความเร็วสูง.
”!”
สิบร่างพริบตาเดียวก็หายไปลับขอบฟ้าในทันที.
----------------------------------------------------------------------
บนท้องฟ้าสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
เปลวเพลิงที่มากมายเวลานี้กำลังลุกไหม้,หยิงเห่าที่ใช้พลังของฟ้าดินเต็มกำลังเพื่อที่จะสังหารจงซานให้ตกตายไปในทันที.
พลังมหาศาล,ที่ทำให้สวรรค์และปฐพีลุกไหม้,เวลานี้ทุกหนทุกแห่งที่มีเผลิวเพลิงลุกไม้,ก่อนที่จะลามพุ่งตรงไปยังร่างมังกรแท้จำแลงจงซาน.
ต่อหน้าพลังของฟ้าดินที่มากมาย,มังกรทองขีดชาติ,แน่นอนว่าไม่สามารถต่อกรกับอีกฝ่ายแต่,เวลานี้ทำได้แค่ลดขนาด,ก่อนที่จะผสานรวมเข้ากับร่างมังกรแท้,เมื่ออยู่ในร่างจำแลงมังกรแท้,ทำให้สามารถหลบการโจมตีที่แข็งแกร่งนี้ได้.
ภพหยิน,ภายในห้องอักษรเมืองซ่าง.
จงซานที่ดวงตาหดเกร็ง,"อำนาจของสวรรค์และปฐพีอย่างงั้นรึ?
นี่คืออำนาจของสวรรค์และปฐพี?"
"เซิ่งหวัง,มีอะไรอย่างงั้นรึ?"หนี่ปู่ซาที่สอบถามออกมาด้วยความสงสัย.
"หยิงเห่าที่ใช้พลังอำนาจสวรรค์และปฐพีแล้ว,เทียนเต๋าอื่นๆรอบๆหายไปทั้งหมด,เหลือเพียงแค่กฏต้าเต๋าของตัวเอง."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เหล่าผู้ฝึกตน,ไม่สามารถที่จะเคลื่อนย้ายอำนาจสวรรค์ได้,ก็เหมือนกับสูญเสียอำนาจวิเศษ,เหลือเพียงแค่กายเนื้อที่ใช้ต้านได้?"หนี่ปู่ซาที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
สุญเสียอำนาจวิเศษอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าของทุกคนที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,เคยได้ยินเกี่ยวกับอำนาจสวรรค์และปฐพี,หากแต่ไม่เคยเจอด้วยตัวเอง,ตอนนี้เกิดขึ้นแล้วอย่างงั้นรึ?
ภพหยาง,บนท้องฟ้าสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
จงซานในร่างมังกรแท้จำแลง,ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของอำนาจวิเศษได้เลยแม้แต่น้อย,สามพันเทียนเต๋าเวลานี้ถูกเคลื่อนย้ายออกไปทั้งหมดแล้วรึ?
มีเพียงแค่พลังของหยิงเห่ารึ?
จงซานไม่เพียงไม่สามารถใช้อำนาจวิเศษใดๆด้,ทว่าสิ่งสำคัญที่สุดมีเพียงแค่หยิงเห่าเท่านั้นที่ใช้ได้,และอำนาจต้าเต๋าควบคุมดวงดาราที่ทำให้เกิดไฟลุกไหม้ไปทั่วทุกสารทิศ,กำลังพุ่งเข้ามาผาผลาญร่างของจงซาน.
พลังในการเผาไหม้ที่รุนแรงมาก,เวลานี้มังกรแท้จำแลงจงซานที่ทำได้แค่เพียงใช้กายาเทพอสูรขั้นที่เก้า,เพื่อเข้าปะทะ,ทว่าร่างมังกรแท้เวลานี้ถูกสะกดเอาไว้,ทำให้ยากที่จะเคลื่อนไหว,หยุดอยู่กับที่,ราวกับว่านอนอยู่บนเขียงให้คนอื่นเชือด.
หยิงเห่าที่เต็มไปด้วยความดุร้าย,ก่อนที่จะฟาดฝ่ามือออกมา,ฝ่ามือหนึ่งที่พุ่งตรงไปยังทิศทางของจงซาน.
ฝ่ามือนี้เคลื่อนที่ช้ามาก,ทว่าการเหวี่ยงฝ่ามือของหยิงเห่า,กับทำให้ฟ้าดินรอบๆเปลี่ยนเป็นสีดำในทันที,แม้แต่ดวงดาราที่อยู่รอบๆถึงกับอับแสงลงเล็กน้อยเช่นกัน.
ดูเหมือนว่าไม่ใช่พลังจากสวรรค์และปฐพี,ทว่ารวมถึงพลังอำนาจจากบนอวกาศด้วย,ที่ถูกดึงมารวมกันในฝ่ามือที่เคลื่อนที่ออกไปนี้.
หลังจากที่พลังมากมายถูกดึงมาทั้งหมด,เวลานี้ฝ่ามือที่หยิงเห่าปลดปล่อยออกไปนี้,เต็มไปด้วยพลังของสวรรค์และปฐพี,กำลังเหวี่ยงผ่านทะเลเปลวเพลิง,และยังทำให้เปลวเพลิงที่อยู่รอบๆกำลังลุกโชนสั่นไหวอย่างรุนแรงอีกด้วย.
หลุมดำขนาดใหญ่ที่ลุกไหม้,ฝ่ามือขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้นบนอากาศ,มองเห็นเป็นเงาลาง,แม้นว่าความเร็วจะไม่มากนัก,ทว่าก็ไม่สามารถดูแคลนได้.
เหล่าขุนนางต้าเจิ้ง,ที่มองด้วยหัวใจที่สั่นสะท้าน,กลิ่นอายที่เต็มไปด้วยพลังทำลายล้าง,ให้จิตใจของพวกเขาถึงกับเหมอลอยในทันที.
"อำนาจสวรรค์และปฐพี,ฝ่ามือที่แยกกาลอากาศ!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"เซิ่งหวังที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้,เซียนเซิงซือ,ฝ่ามือกาลอากาศคืออะไร?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยความกังวลเช่นกัน.
"ฝ่ามือที่รวบรวมพลังจากสวรรค์และปฐพี,แม้แต่อวกาศยังมืดมน,ฟ้าดินที่แห้งเกี่ยว,ชะตาวิถีปราชญ์เทพที่สะกดขม,ฝ่ามือดังกล่านี้,ไม่เพียงแต่ทำลายมิติ,ยังทำลายเวลาด้วย,นี่คืออำนาจที่มีแต่ปราชญ์เทพ!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"ทำลายเวลา,ทำลายเวลาอย่างไร?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยความร้อนใจ.
"ยกตัวอย่างของพลังดังกล่าว,แขนทั้งสองข้างของเจ้าที่มีอายุมากกว่าพันอี,ทว่ามันจะส่งพลังโจมตีไปที่พันปีที่แล้ว,หรืออกของเจ้ามีอายุหมื่นปี,มันก็จะส่งพลังไปทำลายเจ้าเมื่อพันปีที่แล้ว,ตัดผ่านเวลา,กลับไปสังหารจุดกำเนิด,เซียนบรรพชนทั่วไปยังต้องตาย."เซียนเซิงซือกล่าวด้วยความหวาดหวั่น.
เซียนเซิงซือที่รู้จักฝ่ามือนี้,ในเวลานี้ไม่สามารถช่วยอะไรได้! แม้นว่าจะมีเจียงซือมากมาย,ก็ไม่สามารถที่จะป้องกันฝ่ามือนี้ได้.
ฝ่ามือนี้,ไม่ใช่ว่าใครจะสามารถรับได้,ในบันทึกตระกูล,พลังนี้สามารถทำลายโลกได้,ทว่าปราชญ์เทพกลับสามารถใช้มันได้อย่างงั้นรึ?
เซิ่งหวังอยู่ในอันตรายแล้ว.
เหล่าข้าราชบริพารต้าเจิ้ง,ฝ่ามือที่แยกกาลอากาศ,การพบกับศัตรูเช่นนี้,จะรับมือย่างไร!
แม้แต่เซียนบรรพชนที่มาสังเกตการณ์ที่เผยท่าทางหวาดผวา,แม้แต่เผยท่าทางดูแคลน,จงซานครานี้ต้องตายอย่างแน่นอน.
แม้ว่าหยิงเห่าจะเคลื่อนย้ายอำนาจสวรรค์และปฐพี,ทว่าพลังที่ถูกดึงอยู่บนรอบๆอวกาศนั้น,ได้สงผลให้เทียนโจวจื่อ,เทียนเสิ่นจื่อและยอดฝีมือคนอื่นๆหยุดลง,แม้แต่จ้องมองด้วยความประหลาดใจ.
"จงซาน,แส่หาความตายอย่างงั้นรึ?"เทียนโจวจื่อที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
บนซุ้มลอยฟ้า,ม่อจื่อที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า,จดจ้องมองฝ่ามือที่น่าสะพรึงกลัวที่รวมขึ้นมาจากสวรรค์และปฐพี,พลังที่คนทั่วไปจะรับได้,จงซานที่ไม่สามารถขยับได้,เขาจะต้องตายจริงๆแล้วรึ?
"เอ๊ะ?"ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่เอ่ยออกมาจนทำให้ม่อจื่อหันหน้าไปมอง.
ปราชญ์เทพหมี่เทียนในเวลานี้,ไม่ได้จ้องมองขึ้นไปบนฝ่ามือบนอวกาศ,ทว่าจ้องมองไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ในช่วงเวลาสำคัญนี้เขาไม่ได้มองหยิงเห่า,กับมองสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,มีเรื่องอันใดที่สามารถทำให้หมี่เทียนต้องอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจได้.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น