Immortality Chapter 1148 Altogether defeats Ying Huo with me
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1148 ช่วยล้มหยิงเห่ากับข้า.
Chapter 1148 Altogether defeats Ying Huo
with me
同朕共败荧惑
ช่วยล้มหยิงเห่ากับข้า.
ปราชญ์เทพอีกคนมาถึงแล้ว,ใบหน้าของเซียนบรรพชนที่อยู่รอบๆถึงกับกระตุก,ปราชญ์เทพคนที่สี่?
จื่อหยางจิงหง,ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกใดๆออกมาต่อต้าเจิ้ง,ได้แต่จ้องมองไม่วางตา,รอคอยผลสุดท้าย.
จินเผิง,เต้าเหรินถูที่กลืนน้ำลายคำโต,ภายในใจทั้งสองที่รัดแน่นยากที่จะอธิบายได้,เรื่องนี้,ความงุนงงครั้งแล้วครั้งเล่า,หัวใจที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ถูกแช่แข็ง,ในเวลานี้เปลี่ยนไปมา,อีกคนแล้ว?
ยังจะมีคนมาอีกหรือไม่?
หยิงเห่าเรียกว่า,ม่อจื่อ,แน่นอนว่าจะต้องเป็นม่อจื่อ.
ม่อจื่อ,จงซานเคยพบมาก่อน,ทว่าไม่เห็นร่างที่แท้จริง,ที่ตำหนักดวงดาราเมื่อครั้งปรากฏโลกหนี่หว่า,ม่อจื่อใช้สัมผัสเทวะครอบครองร่าง,ปรากฏขึ้นภายในตำหนัก.
ม่อจื่อในเวลานี้สวมชุดป่านสีดำล้วน,ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้,ทรงผมที่ถูกจัดแต่งอย่างระเอียด,มีมงกฏสีดำครอบอีกรอบ,ทำให้เขาดูสง่าโอ่อ่าเป็นอย่างมาก.
"ม่อจื่อ?"ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่เต็มไปด้วยความสงสัย.
ใครจะคาดคิดล่ะว่าศาลเทวะเล็ก,ครั้งนี้จะมีปราชญ์เทพสี่คนมาเยือนอย่างคาดไม่ถึง?
สถานการณ์เวลานี้ซับซ้อนมาก,การมาถึงของปราชญ์เทพม่อจื่อ,จะเปลี่ยนแปลงอะไรหรือไม่?
การมาถึงของม่อจื่อ,ทำให้เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้งเผยท่าทางกังวลใจขึ้นมา,ไม่ใช่ว่าม่อจื่อมาช่วยคนอื่นทำลายต้าเจิ้งหรือไม่?
"จงซาน,คารวะปราชญ์เทพม่อจื่อ!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เหมือนกับปราชญ์เทพหมี่เทียนแรกเริ่ม,จงซานก็แสดงท่าทางเป็นมิตรออกมาก่อนเช่นกัน.
"เซิ่งหวังจง,สบายดี!"ม่อจื่อพยักหน้า.
เซิ่งหวังจง,สบายดีอย่างงั้นรึ? สายตาของจงซานที่สั่นไหวเล็กน้อย,เหล่าเสนาธิการที่พ่นลมหายใจเบาๆ,แม้นว่าจะเป็นคำพูดง่าย,ทว่าก็เห็นได้อย่างชัดเจน,อย่างน้อยม่อจื่อก็ไม่ได้ร่วมมือกับปราชญ์เทพหมี่เทียนทำลายต้าเจิ้ง.
ทว่าท่าทางของม่อจื่อ,ทำให้หยิงเห่าและหมี่เทียนรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที.
เซิ่งหวังเล็กๆ,ควรค่าให้ม่อจื่อแสดงท่าทางเช่นนี้ด้วยอย่างงั้นรึ?
"ม่อจื่อ,เจ้าต้องการทำอะไร?"หมี่เทียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม,สังหรใจไม่ดีขึ้นมาในทันที.
"ข้าและคนอื่นมาชำระแค้นกับต้าเจิ้ง,บางที่เจ้าเองก็ด้วยอย่างงั้นรึ?"หยิงเห่าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ม่อจื่อที่ส่ายหน้าไปมา,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"มีใครบางคนที่ร้องขอให้ข้ามา!"
"คำขอของใครบางคนอย่างงั้นรึ?
ใครกันที่เจ้าถึงกับต้องเดินทางมาด้วยตัวเอง!"หมี่เทียนที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ปราชญ์เทพหมี่เทียน,แผนการเทวะของเจ้า,ข้าชื่นชมนัก!"ม่อจื่อที่เอ่ยออกมาในทันที.
”..............................!”
..................
......
หมี่เทียนและหยิงเห่ารับรู้ได้ในทันที,ไม่จื่อไม่ได้ผ่านมาโดยบังเอิญ,ทว่าเขาต้องการมาเข้าร่วมการต่อสู้ในครั้งนี้ด้วย.
ในทางตรงกันข้าม,เหล่าข้าราชบริพารของต้เจิ้งที่เผยท่าทางตื่นต้นขึ้นมา,จากท่าทางของม่อจื่อไม่ยากที่จะคาดเดา,ว่าอยู่ข้าต้าเจิ้ง! ดวงตาของจินเผิงที่เป็นประกาย,มองเห็นความแสงสว่างขึ้นมาในทันที.
"ในโลกนวีหว๋านั้น,เพื่อแผนผังป้ากัว,เจ้าบอกว่าเพื่อตอบแทนบุญคุณต้าฉิน,ตอนนี้เองก็ด้วยอย่างงั้นรึ?"หมี่เทียนที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก.
"เป็นความจริง,ข้าและต้าฉินเคยมีสัมพันธ์กันมาก่อน,ทว่าในครั้งนี้เป็นอีกคน!"ม่อจื่อที่ส่ายหน้าไปมา.
”............!”
"แล้วเจ้าต้องการตอบแทนบุญคุณใครกัน?"หมี่เทียนที่เผยท่าทางเศร้าใจ.
"บางสิ่งไม่สามารถที่จะควบคุมได้,หมี่เทียนเจ้านับเป็นคนที่โชคดีที่ไม่มีใครต้องตอบแทน,ก่อนที่จะมาเป็นปราชญ์เทพ,การจะก้าวมาเป็นปราชญ์เทพในวันนี้ได้จำเป็นต้องมีผู้คนมากมายช่วยเหลือ,หากเหล่าผู้มีพระคุณก่อนหน้านี้ร้องขอ,มีหรือที่ข้าจะละเลยได้?"ม่อจื่อที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
แม้นว่าม่อจื่อจะเผยท่าทางเป็นมิตรเป็นอย่างมาก,ทว่าความหมายของเขาหนักแน่น,เพื่อตอบแทนบุญคุณที่ช่วยเป็นปราชญ์เทพ,ไม่เคยลืม,และยืนยันอย่างหนักแน่นที่จะช่วยจงซาน.
เหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งเผยความตื่นเต้น,คาดไม่ถึงเลยว่าปราชญ์เทพจะออกมาช่วยต้าเจิ้ง,ต้าเจิ้งเวลานี้มีโอกาสรอดแล้ว.
หยิงเห่า,หมี่เทียนที่จ้องมองไปยังม่อจื่อ,พร้อมกับเปลี่ยนเป็นเงียบงัน.
"เจ้าเตรียมที่จะช่วยอย่างไร?
เจ้าต้องการที่จะเป็นศัตรูกับข้า,หยิงเห่าและเทียนโจวจื่อพร้อมกันอย่างงั้นรึ?"หมี่เทียนที่กล่าวออกมาอย่าเงคร่งขรึม.
ม่อจื่อที่ส่ายหน้าไปมา,"ช่วยคนแน่นอนว่าย่อมมีขีดจำกัด,แน่นอนว่าข้าไม่ควรที่จะทุ่มสุดกำลัง!"
มีขีดจำกัดรึ? ขีดจำกัดอย่างไร?
ช่วยขึ้นมีปริมาณด้วยอย่างงั้นรึ?
"อาวุโสม่อจื่อ,ใครกันที่ขอร้องให้อาวุโสช่วยเหลือต้าเจิ้งของข้า?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
แม้นว่าเรื่องดังกล่าวนี้จะทำให้คนอื่นดีใจ,ทว่าเรื่องนี้กับทำให้จงซานเป็นกังวล,ใครกันที่สามารถร้องของปราชญ์เทพได้?
แม้นว่าจะเคยพบกับม่อจื่อเป็นครั้งที่สองแล้ว,ทว่าก็ไม่ได้มีมิตรภาพอะไรต่อกัน,ใครกันที่จะสามารถขอร้องให้ม่อจื่อลงมือได้กัน?
หยิงรึ? เป็นไปไม่ได้,หยิงและม่อจื่อไม่ได้มีสัมพันธ์อะไรต่อกันแล้ว.
จี่กงหนี่รึ?
ยิ่งเป็นไปไม่ได้,หากเขาต้องการช่วย,ควรจะให้กงซูจื่อมา,เป็นไปไม่ได้ที่จะทำอะไรให้เปล่าประโยชน์เช่นนี้.
ตี้เสวียนชารึ?
เป็นไปไม่ได้,ทั้งสองไม่เคยรู้จักกันมาก่อน.
ใครกันที่ขอร้องม่อจื่อ?
ไม่ใช่แค่จงซานที่อยากรู้,ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังม่อจื่อพร้อมๆกัน.
จ้องมองไปยังจงซาน,ม่อจื่อที่ส่ายหน้าไปมากล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล,"เซิ่งหวังจง,ช่างโชคดีนัก!"
"หืม?"จงซานที่ไม่เข้าใจ.
คนที่ขอร้องข้านั้น,ได้ขอให้นางปกปิดตัวตนเอาไว้,ดังนั้นจึงไม่สามารถให้ชื่อได้,ทว่าข้าสามารถบอกเจ้าได้ว่า,คนที่ของร้องข้านั้นเป็นสตรี!"ม่อจื่อเอ่ยออกมาเบาๆ.
"สตรีรึ?"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"ถูกแล้ว,เป็นสตรี,นอกจากนี้ยังเป็นสตรีสองนาง,และทั้งคู่เองก็ขอร้องข้าต่างกันกันต่างเวลา,ต่างก็ไม่รู้ว่าอีกคนได้ขอร้องแล้ว,จากที่ข้าเห็น,ดูเหมือนว่าพวกนางเองจะเป็นคนรู้จักของเซิ่งหวังจงมานานแล้ว!,ดังนั้นข้าจึงบอกได้ว่าเซิ่งหวังจงช่างโชคดีนัก!"ม่อจื่อที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
ม่อจื่อที่กล่าวได้อย่างจัดเจน,ทว่าจงซานยังไม่สามารถบอกได้ชัดเจนว่าเป็นใครที่ขอร้องให้ปราชญ์เทพมาช่วย,นอกจากนี้ยังเป็นคนที่เขารู้จักสองคนอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าของจงซานที่เผยท่าทางแปลกประหลาด!
ทว่าทุกคนที่อยู่รอบๆ,ต่างก็รู้สึกอิจฉา,ริษยาขึ้นมาทันที.
โดยเฉพาะอย่างยิ่งจินเผิงและเต้าเหรินถู,สองคนที่ใช้ชีวิตทั้งชีวิตทุ่มให้กับการต่อสู้,เกี่ยวกับความรักของชายหญิงไม่ได้สนใจนัก,คิดว่ามันเป็นตัวถ่วงความเติบโตด้วยซ้ำ,ในวันนี้จึงได้เห็นแท้จริง,เป็นพวกเขาที่ไม่เข้าใจ,ใครบอกว่าความรักของชายหญิงเป็นตัวถ่วงการบำเพ็ญกัน?
จ้องมองเซิ่งหวังในครานี้,พวกเขารู้สึกว่าควรจะมีคู่บำเพ็ญให้หมากหน่อย,คงจะเป็นเรื่องดีไม่น้อย! หมากมีสักคนคอยช่วยเหลือเหมือนเช่นเซิ่งหวัง.
สองคน,สตรีสองคนที่ขอร้องปราชญ์เทพให้มาช่วย,เหล่ากลุ่มสังเกตการณ์ที่อยู่รอบๆมองมาด้วยความอิจฉา,ดวงตาแดงซ่านจ้องมองจงซาน,แม้แต่เซิ่งหวังบางคนเริ่มคิดถึงฮวงโหวตัวเอง,หากพวกเขามีภัยจะมีคนออกมาช่วยเหลือหรือไม่?จะมีคนที่ทรงพลังออกมาช่วยเหลือเหมือนเช่นจงซานหรือไม่,ในเวลานี้พวกเขาแทบบ่นโอดครวญว่าตัวเองด้อยกว่าจงซานนัก.
"ขอบคุณ,อาวุโส!"จงซานที่พยักหน้ารับ,กับความสัมพันธ์ต่อคนที่ร้องขอให้มาช่วยเหลือ,ภายในใจของจงซานที่สั่นไหวเล็กน้อย,เพียงแค่พวกนางปลอดภัยดี,จงซานก็รู้สึกดีแล้ว,และรู้สึกขอบคุณม่อจื่อจากใจ.
"เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณ,ข้าช่วยพวกนาง,นอกจากนี้ข้ายังบอกไปก่อนหน้าแล้ว,ข้าทำเท่าที่ข้าทำได้,ดังนั้นข้าจะช่วยเจ้าขวงปราชญ์เทพคนหนึ่ง,ไม่ใช่ทั้งหมด!"ม่อจื่อที่ส่ายหน้าไปมา.
เพียงแค่หนึ่งคน?
หมี่เทียนและหยิงเห่าที่จ้องมองหน้ากันและกัน,พ่นลมหายใจยาว,ทั้งคู่ไม่ได้หวาดกลัวม่อจื่อแต่อย่างใด,กลัวว่าเขาจะขัดขวางจนเขาไม่สามารถทำอะไรได้ไม่ถนัด.
นอกจากนี้ฝั่งตรงข้ามยังมีกลุ่มเซียนบรรพชนอีกหลายคน,หากมีปราชญ์เทพร่วมด้วย,จะยิ่งทำให้พวกเขาต้องระมัดระวังยิ่งขึ้นกว่าเดิมมาก.
"เพียงพอแล้ว,ขอบคุณ,อาวุโส,ขอเพียงอาวุโสขวางหมี่เทียนเอาไว้ก็พอแล้ว,ส่วนคนอื่นๆ,จงซานจะจัดการเอง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ก่อนหน้านี้,ไม่มีม่อจื่อ,จงซานเองก็กำลังหาวิธีที่จะรับมือสองปราชญ์เทพอยู่แล้ว,การที่มีม่อจื่อออกมาช่วย,แน่นอนว่าย่อมทำให้สถานการณ์ผ่อนคลายขึ้นกลับกลายมาเป็นตามแผนการเดิมในทันที.
"ด้วยความยินดี!"ม่อจื่อพยักหน้ารับ.
ม่อจื่อที่ปรากฏตัวออกมา,ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง,ทำให้จงซานสามารถใช้แผนการเดิมของตัวเองได้,นับว่าเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมไม่น้อย.
หมี่เทียนเวลานี้แม้นว่าจะมองไม่เห็นใบหน้า,ทว่าจงซานสามารถบอกได้ว่าใบหน้าของหมี่เทียนคงกำลังกระตุก,จ้องมองมาด้วยความเศร้าใจ,สายตาที่เย็นชาจ้องมองไปยังจงซาน,ก่อนที่จะหันหน้าไปมองม่อจื่อ.
"ปราชญ์เทพหมี่เทียน,ล่วงเกินแล้ว,เรื่องต่อไปนี้ให้หยิงเห่าและจงซานเป็นคนจัดการเอง,เป็นอย่างไร?"ม่อจื่อเอ่ยออกมาเบาๆ.
"ได้!"หมี่เทียนที่ได้แต่ต้องตอบลับ.
กับการต่อสู้ของปราชญ์เทพ?
ความแข็งแกร่งของม่อจื่อ,หมี่เทียนไม่สามารถบอกได้ชัด,ทว่าในเวลานี้คงทำได้เพียงแค่มองแล้ว.
นอกจากนี้จงซานตอนนี้อ่อนแอนัก,รอคอยอีกสักวันจะเป็นไรไป,จากนั้นค่อยลงมืออีกครั้ง,ทำไมต้องเสี่ยงภัยโดยไม่จำเป็น,นอกจากนี้ไม่ใช่ว่ายังมีหยิงเห่าลงมืออยู่ไม่ใช่รึ?
หยิ่งเห่าหนึ่งปราชญ์เทพที่แข็งแกร่ง,จะเป็นไปได้รึที่จะไม่สามารถจัดการจงซานได้?
"ข้าเพิ่งได้รับยอดชามาเมื่อเร็วๆนี้,ใหนๆแล้วไม่ลองมาดื่มชาด้วยกันกับข้า
ดีหรือไม่?"ม่อจื่อที่เอ่ยปากออกมาทันที.
"ตกลง!"
"เชิญ!"
ทั้งสองคนที่บินไปยังพื้นที่ไกลออกไป,พร้อมกับนำซุ้มไม้ขนาดใหญ่ออกมา,ลอยอยู่บนอากาศ,พร้อมกับจิบชา,ขณะจ้องมองไปยังสนามรบของเทียนโจวจื่อและสนามรบของหยิงเห่าด้วยเช่นกัน.
เหล่าประชาชนของต้าเจิ้งที่พ่นลมเบาๆ,รู้สึกดีกับม่อจื่อเป็นอย่างมาก,สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังม่อจื่อด้วยความเคารพและซาบซึ้ง.
ทว่าเหล่าข้าราชบริพารของต้าเจิ้งยังคงจ้องมองหยิงเห่าด้วยท่าทางจริงจัง,เวลานี้บนอากาศยังคงมีปราชญ์เทพอีกหนึ่งคน.
จินเผิงและเต้าเหรินถูและคนอื่นเผยความตื่นเต้นดีใจ,เพราะว่าในเวลานี้สถานการณ์กลับคืนมาเป็นเหมือนเริ่มต้นแล้ว,เหตุการณ์เมื่อหยิงเห่ามาเยือนในครั้งแรก.
จินเผิงและเต้าเหรินถู,ที่รู้ว่าเรื่องร้ายได้กลับคืนมาแล้ว,เซิ่งหวังจะต้องมีวิธีจัดการอย่างแน่นอน.
"หยิงเห่า,ตอนนี้เหลือแค่เจ้ากับข้าแล้ว?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ต้าเจิ้งอันกระจิดริด,มีพยัคซ่อนมังกรหมอบซ่อนอยู่มากมาย,ช่างหน้าเสียดาย,ที่วันนี้ข้าจะต้องกำจัดต้าเจิ้งของเจ้าให้สิ้น,ยังมีใครมาช่วยอีกอย่างงั้นรึ?
จงนำออกมา!"หยิงเห่าที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ใช่แล้ว,ยังมีใครอีกที่จะมาช่วยจงซาน?
ทุกๆคนที่จ้องมองไปยังจงซานเป็นสายตาเดียวกัน.
"จัดการกับเจ้า,ไม่จำเป็นต้องให้ใครช่วยอีกแล้ว?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
”............!”
เซียนบรรพชนที่ลอบสังเกตุการณ์อยู่รอบๆรู้สึกว่าจงซานช่างอหังการนัก,บ้าคลั่งขนาดนี้เลยรึ?ไม่ต้องการให้ใครช่วยก็สามารถต่อสู้กับปราชญ์เทพได้อย่างงั้นรึ?
"วันนี้ข้าจะลองทอดสอบตัว,ปราชญ์เทพจะทรงพลังขนาดใหนกัน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
หมายความว่าอย่างไร?
ผู้คนมากมายที่จ้องมองจงซานด้วยท่าทางไม่เข้าใจแม้แต่น้อย.
"ประชาชนต้าเจิ้ง,จงยกแขนขวาขึ้น,เป็นพลังให้กับข้า,เอาชนะหยิงเห่าพร้อมกับข้าด้วย,
~~~~~~~~~~~!”จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"โฮกก
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"โฮกก
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บนเมฆวาสนาเวลานี้,มังกรวาสนาสองตนที่คำรามออกมาเสียงดัง,เสียงของมังกรที่กระจายไปทั่วสวรรค์และปฐพี,พร้อมกับคำพูดของจงซานที่ถูกส่งออกไปทั่วแผ่นดิน,กระจายไปยังหัวใจของประชาชนของต้าเจิ้ง.
แทบจะในเวลาเดียวกัน,ประชาชนของต้าเจิ้งที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า,สัมผัสได้ถึงเสียงคำรามของมังกรที่น่าตื่นตะลึงนี้ในทันที.
Chapter 1148 Altogether defeats Ying Huo
with me
同朕共败荧惑
ช่วยล้มหยิงเห่ากับข้า.
ปราชญ์เทพอีกคนมาถึงแล้ว,ใบหน้าของเซียนบรรพชนที่อยู่รอบๆถึงกับกระตุก,ปราชญ์เทพคนที่สี่?
จื่อหยางจิงหง,ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกใดๆออกมาต่อต้าเจิ้ง,ได้แต่จ้องมองไม่วางตา,รอคอยผลสุดท้าย.
จินเผิง,เต้าเหรินถูที่กลืนน้ำลายคำโต,ภายในใจทั้งสองที่รัดแน่นยากที่จะอธิบายได้,เรื่องนี้,ความงุนงงครั้งแล้วครั้งเล่า,หัวใจที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ถูกแช่แข็ง,ในเวลานี้เปลี่ยนไปมา,อีกคนแล้ว?
ยังจะมีคนมาอีกหรือไม่?
หยิงเห่าเรียกว่า,ม่อจื่อ,แน่นอนว่าจะต้องเป็นม่อจื่อ.
ม่อจื่อ,จงซานเคยพบมาก่อน,ทว่าไม่เห็นร่างที่แท้จริง,ที่ตำหนักดวงดาราเมื่อครั้งปรากฏโลกหนี่หว่า,ม่อจื่อใช้สัมผัสเทวะครอบครองร่าง,ปรากฏขึ้นภายในตำหนัก.
ม่อจื่อในเวลานี้สวมชุดป่านสีดำล้วน,ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้,ทรงผมที่ถูกจัดแต่งอย่างระเอียด,มีมงกฏสีดำครอบอีกรอบ,ทำให้เขาดูสง่าโอ่อ่าเป็นอย่างมาก.
"ม่อจื่อ?"ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่เต็มไปด้วยความสงสัย.
ใครจะคาดคิดล่ะว่าศาลเทวะเล็ก,ครั้งนี้จะมีปราชญ์เทพสี่คนมาเยือนอย่างคาดไม่ถึง?
สถานการณ์เวลานี้ซับซ้อนมาก,การมาถึงของปราชญ์เทพม่อจื่อ,จะเปลี่ยนแปลงอะไรหรือไม่?
การมาถึงของม่อจื่อ,ทำให้เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้งเผยท่าทางกังวลใจขึ้นมา,ไม่ใช่ว่าม่อจื่อมาช่วยคนอื่นทำลายต้าเจิ้งหรือไม่?
"จงซาน,คารวะปราชญ์เทพม่อจื่อ!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เหมือนกับปราชญ์เทพหมี่เทียนแรกเริ่ม,จงซานก็แสดงท่าทางเป็นมิตรออกมาก่อนเช่นกัน.
"เซิ่งหวังจง,สบายดี!"ม่อจื่อพยักหน้า.
เซิ่งหวังจง,สบายดีอย่างงั้นรึ? สายตาของจงซานที่สั่นไหวเล็กน้อย,เหล่าเสนาธิการที่พ่นลมหายใจเบาๆ,แม้นว่าจะเป็นคำพูดง่าย,ทว่าก็เห็นได้อย่างชัดเจน,อย่างน้อยม่อจื่อก็ไม่ได้ร่วมมือกับปราชญ์เทพหมี่เทียนทำลายต้าเจิ้ง.
ทว่าท่าทางของม่อจื่อ,ทำให้หยิงเห่าและหมี่เทียนรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที.
เซิ่งหวังเล็กๆ,ควรค่าให้ม่อจื่อแสดงท่าทางเช่นนี้ด้วยอย่างงั้นรึ?
"ม่อจื่อ,เจ้าต้องการทำอะไร?"หมี่เทียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม,สังหรใจไม่ดีขึ้นมาในทันที.
"ข้าและคนอื่นมาชำระแค้นกับต้าเจิ้ง,บางที่เจ้าเองก็ด้วยอย่างงั้นรึ?"หยิงเห่าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ม่อจื่อที่ส่ายหน้าไปมา,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"มีใครบางคนที่ร้องขอให้ข้ามา!"
"คำขอของใครบางคนอย่างงั้นรึ?
ใครกันที่เจ้าถึงกับต้องเดินทางมาด้วยตัวเอง!"หมี่เทียนที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ปราชญ์เทพหมี่เทียน,แผนการเทวะของเจ้า,ข้าชื่นชมนัก!"ม่อจื่อที่เอ่ยออกมาในทันที.
”..............................!”
..................
......
หมี่เทียนและหยิงเห่ารับรู้ได้ในทันที,ไม่จื่อไม่ได้ผ่านมาโดยบังเอิญ,ทว่าเขาต้องการมาเข้าร่วมการต่อสู้ในครั้งนี้ด้วย.
ในทางตรงกันข้าม,เหล่าข้าราชบริพารของต้เจิ้งที่เผยท่าทางตื่นต้นขึ้นมา,จากท่าทางของม่อจื่อไม่ยากที่จะคาดเดา,ว่าอยู่ข้าต้าเจิ้ง! ดวงตาของจินเผิงที่เป็นประกาย,มองเห็นความแสงสว่างขึ้นมาในทันที.
"ในโลกนวีหว๋านั้น,เพื่อแผนผังป้ากัว,เจ้าบอกว่าเพื่อตอบแทนบุญคุณต้าฉิน,ตอนนี้เองก็ด้วยอย่างงั้นรึ?"หมี่เทียนที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก.
"เป็นความจริง,ข้าและต้าฉินเคยมีสัมพันธ์กันมาก่อน,ทว่าในครั้งนี้เป็นอีกคน!"ม่อจื่อที่ส่ายหน้าไปมา.
”............!”
"แล้วเจ้าต้องการตอบแทนบุญคุณใครกัน?"หมี่เทียนที่เผยท่าทางเศร้าใจ.
"บางสิ่งไม่สามารถที่จะควบคุมได้,หมี่เทียนเจ้านับเป็นคนที่โชคดีที่ไม่มีใครต้องตอบแทน,ก่อนที่จะมาเป็นปราชญ์เทพ,การจะก้าวมาเป็นปราชญ์เทพในวันนี้ได้จำเป็นต้องมีผู้คนมากมายช่วยเหลือ,หากเหล่าผู้มีพระคุณก่อนหน้านี้ร้องขอ,มีหรือที่ข้าจะละเลยได้?"ม่อจื่อที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
แม้นว่าม่อจื่อจะเผยท่าทางเป็นมิตรเป็นอย่างมาก,ทว่าความหมายของเขาหนักแน่น,เพื่อตอบแทนบุญคุณที่ช่วยเป็นปราชญ์เทพ,ไม่เคยลืม,และยืนยันอย่างหนักแน่นที่จะช่วยจงซาน.
เหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งเผยความตื่นเต้น,คาดไม่ถึงเลยว่าปราชญ์เทพจะออกมาช่วยต้าเจิ้ง,ต้าเจิ้งเวลานี้มีโอกาสรอดแล้ว.
หยิงเห่า,หมี่เทียนที่จ้องมองไปยังม่อจื่อ,พร้อมกับเปลี่ยนเป็นเงียบงัน.
"เจ้าเตรียมที่จะช่วยอย่างไร?
เจ้าต้องการที่จะเป็นศัตรูกับข้า,หยิงเห่าและเทียนโจวจื่อพร้อมกันอย่างงั้นรึ?"หมี่เทียนที่กล่าวออกมาอย่าเงคร่งขรึม.
ม่อจื่อที่ส่ายหน้าไปมา,"ช่วยคนแน่นอนว่าย่อมมีขีดจำกัด,แน่นอนว่าข้าไม่ควรที่จะทุ่มสุดกำลัง!"
มีขีดจำกัดรึ? ขีดจำกัดอย่างไร?
ช่วยขึ้นมีปริมาณด้วยอย่างงั้นรึ?
"อาวุโสม่อจื่อ,ใครกันที่ขอร้องให้อาวุโสช่วยเหลือต้าเจิ้งของข้า?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
แม้นว่าเรื่องดังกล่าวนี้จะทำให้คนอื่นดีใจ,ทว่าเรื่องนี้กับทำให้จงซานเป็นกังวล,ใครกันที่สามารถร้องของปราชญ์เทพได้?
แม้นว่าจะเคยพบกับม่อจื่อเป็นครั้งที่สองแล้ว,ทว่าก็ไม่ได้มีมิตรภาพอะไรต่อกัน,ใครกันที่จะสามารถขอร้องให้ม่อจื่อลงมือได้กัน?
หยิงรึ? เป็นไปไม่ได้,หยิงและม่อจื่อไม่ได้มีสัมพันธ์อะไรต่อกันแล้ว.
จี่กงหนี่รึ?
ยิ่งเป็นไปไม่ได้,หากเขาต้องการช่วย,ควรจะให้กงซูจื่อมา,เป็นไปไม่ได้ที่จะทำอะไรให้เปล่าประโยชน์เช่นนี้.
ตี้เสวียนชารึ?
เป็นไปไม่ได้,ทั้งสองไม่เคยรู้จักกันมาก่อน.
ใครกันที่ขอร้องม่อจื่อ?
ไม่ใช่แค่จงซานที่อยากรู้,ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังม่อจื่อพร้อมๆกัน.
จ้องมองไปยังจงซาน,ม่อจื่อที่ส่ายหน้าไปมากล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล,"เซิ่งหวังจง,ช่างโชคดีนัก!"
"หืม?"จงซานที่ไม่เข้าใจ.
คนที่ขอร้องข้านั้น,ได้ขอให้นางปกปิดตัวตนเอาไว้,ดังนั้นจึงไม่สามารถให้ชื่อได้,ทว่าข้าสามารถบอกเจ้าได้ว่า,คนที่ของร้องข้านั้นเป็นสตรี!"ม่อจื่อเอ่ยออกมาเบาๆ.
"สตรีรึ?"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"ถูกแล้ว,เป็นสตรี,นอกจากนี้ยังเป็นสตรีสองนาง,และทั้งคู่เองก็ขอร้องข้าต่างกันกันต่างเวลา,ต่างก็ไม่รู้ว่าอีกคนได้ขอร้องแล้ว,จากที่ข้าเห็น,ดูเหมือนว่าพวกนางเองจะเป็นคนรู้จักของเซิ่งหวังจงมานานแล้ว!,ดังนั้นข้าจึงบอกได้ว่าเซิ่งหวังจงช่างโชคดีนัก!"ม่อจื่อที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
ม่อจื่อที่กล่าวได้อย่างจัดเจน,ทว่าจงซานยังไม่สามารถบอกได้ชัดเจนว่าเป็นใครที่ขอร้องให้ปราชญ์เทพมาช่วย,นอกจากนี้ยังเป็นคนที่เขารู้จักสองคนอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าของจงซานที่เผยท่าทางแปลกประหลาด!
ทว่าทุกคนที่อยู่รอบๆ,ต่างก็รู้สึกอิจฉา,ริษยาขึ้นมาทันที.
โดยเฉพาะอย่างยิ่งจินเผิงและเต้าเหรินถู,สองคนที่ใช้ชีวิตทั้งชีวิตทุ่มให้กับการต่อสู้,เกี่ยวกับความรักของชายหญิงไม่ได้สนใจนัก,คิดว่ามันเป็นตัวถ่วงความเติบโตด้วยซ้ำ,ในวันนี้จึงได้เห็นแท้จริง,เป็นพวกเขาที่ไม่เข้าใจ,ใครบอกว่าความรักของชายหญิงเป็นตัวถ่วงการบำเพ็ญกัน?
จ้องมองเซิ่งหวังในครานี้,พวกเขารู้สึกว่าควรจะมีคู่บำเพ็ญให้หมากหน่อย,คงจะเป็นเรื่องดีไม่น้อย! หมากมีสักคนคอยช่วยเหลือเหมือนเช่นเซิ่งหวัง.
สองคน,สตรีสองคนที่ขอร้องปราชญ์เทพให้มาช่วย,เหล่ากลุ่มสังเกตการณ์ที่อยู่รอบๆมองมาด้วยความอิจฉา,ดวงตาแดงซ่านจ้องมองจงซาน,แม้แต่เซิ่งหวังบางคนเริ่มคิดถึงฮวงโหวตัวเอง,หากพวกเขามีภัยจะมีคนออกมาช่วยเหลือหรือไม่?จะมีคนที่ทรงพลังออกมาช่วยเหลือเหมือนเช่นจงซานหรือไม่,ในเวลานี้พวกเขาแทบบ่นโอดครวญว่าตัวเองด้อยกว่าจงซานนัก.
"ขอบคุณ,อาวุโส!"จงซานที่พยักหน้ารับ,กับความสัมพันธ์ต่อคนที่ร้องขอให้มาช่วยเหลือ,ภายในใจของจงซานที่สั่นไหวเล็กน้อย,เพียงแค่พวกนางปลอดภัยดี,จงซานก็รู้สึกดีแล้ว,และรู้สึกขอบคุณม่อจื่อจากใจ.
"เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณ,ข้าช่วยพวกนาง,นอกจากนี้ข้ายังบอกไปก่อนหน้าแล้ว,ข้าทำเท่าที่ข้าทำได้,ดังนั้นข้าจะช่วยเจ้าขวงปราชญ์เทพคนหนึ่ง,ไม่ใช่ทั้งหมด!"ม่อจื่อที่ส่ายหน้าไปมา.
เพียงแค่หนึ่งคน?
หมี่เทียนและหยิงเห่าที่จ้องมองหน้ากันและกัน,พ่นลมหายใจยาว,ทั้งคู่ไม่ได้หวาดกลัวม่อจื่อแต่อย่างใด,กลัวว่าเขาจะขัดขวางจนเขาไม่สามารถทำอะไรได้ไม่ถนัด.
นอกจากนี้ฝั่งตรงข้ามยังมีกลุ่มเซียนบรรพชนอีกหลายคน,หากมีปราชญ์เทพร่วมด้วย,จะยิ่งทำให้พวกเขาต้องระมัดระวังยิ่งขึ้นกว่าเดิมมาก.
"เพียงพอแล้ว,ขอบคุณ,อาวุโส,ขอเพียงอาวุโสขวางหมี่เทียนเอาไว้ก็พอแล้ว,ส่วนคนอื่นๆ,จงซานจะจัดการเอง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ก่อนหน้านี้,ไม่มีม่อจื่อ,จงซานเองก็กำลังหาวิธีที่จะรับมือสองปราชญ์เทพอยู่แล้ว,การที่มีม่อจื่อออกมาช่วย,แน่นอนว่าย่อมทำให้สถานการณ์ผ่อนคลายขึ้นกลับกลายมาเป็นตามแผนการเดิมในทันที.
"ด้วยความยินดี!"ม่อจื่อพยักหน้ารับ.
ม่อจื่อที่ปรากฏตัวออกมา,ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง,ทำให้จงซานสามารถใช้แผนการเดิมของตัวเองได้,นับว่าเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมไม่น้อย.
หมี่เทียนเวลานี้แม้นว่าจะมองไม่เห็นใบหน้า,ทว่าจงซานสามารถบอกได้ว่าใบหน้าของหมี่เทียนคงกำลังกระตุก,จ้องมองมาด้วยความเศร้าใจ,สายตาที่เย็นชาจ้องมองไปยังจงซาน,ก่อนที่จะหันหน้าไปมองม่อจื่อ.
"ปราชญ์เทพหมี่เทียน,ล่วงเกินแล้ว,เรื่องต่อไปนี้ให้หยิงเห่าและจงซานเป็นคนจัดการเอง,เป็นอย่างไร?"ม่อจื่อเอ่ยออกมาเบาๆ.
"ได้!"หมี่เทียนที่ได้แต่ต้องตอบลับ.
กับการต่อสู้ของปราชญ์เทพ?
ความแข็งแกร่งของม่อจื่อ,หมี่เทียนไม่สามารถบอกได้ชัด,ทว่าในเวลานี้คงทำได้เพียงแค่มองแล้ว.
นอกจากนี้จงซานตอนนี้อ่อนแอนัก,รอคอยอีกสักวันจะเป็นไรไป,จากนั้นค่อยลงมืออีกครั้ง,ทำไมต้องเสี่ยงภัยโดยไม่จำเป็น,นอกจากนี้ไม่ใช่ว่ายังมีหยิงเห่าลงมืออยู่ไม่ใช่รึ?
หยิ่งเห่าหนึ่งปราชญ์เทพที่แข็งแกร่ง,จะเป็นไปได้รึที่จะไม่สามารถจัดการจงซานได้?
"ข้าเพิ่งได้รับยอดชามาเมื่อเร็วๆนี้,ใหนๆแล้วไม่ลองมาดื่มชาด้วยกันกับข้า
ดีหรือไม่?"ม่อจื่อที่เอ่ยปากออกมาทันที.
"ตกลง!"
"เชิญ!"
ทั้งสองคนที่บินไปยังพื้นที่ไกลออกไป,พร้อมกับนำซุ้มไม้ขนาดใหญ่ออกมา,ลอยอยู่บนอากาศ,พร้อมกับจิบชา,ขณะจ้องมองไปยังสนามรบของเทียนโจวจื่อและสนามรบของหยิงเห่าด้วยเช่นกัน.
เหล่าประชาชนของต้าเจิ้งที่พ่นลมเบาๆ,รู้สึกดีกับม่อจื่อเป็นอย่างมาก,สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังม่อจื่อด้วยความเคารพและซาบซึ้ง.
ทว่าเหล่าข้าราชบริพารของต้าเจิ้งยังคงจ้องมองหยิงเห่าด้วยท่าทางจริงจัง,เวลานี้บนอากาศยังคงมีปราชญ์เทพอีกหนึ่งคน.
จินเผิงและเต้าเหรินถูและคนอื่นเผยความตื่นเต้นดีใจ,เพราะว่าในเวลานี้สถานการณ์กลับคืนมาเป็นเหมือนเริ่มต้นแล้ว,เหตุการณ์เมื่อหยิงเห่ามาเยือนในครั้งแรก.
จินเผิงและเต้าเหรินถู,ที่รู้ว่าเรื่องร้ายได้กลับคืนมาแล้ว,เซิ่งหวังจะต้องมีวิธีจัดการอย่างแน่นอน.
"หยิงเห่า,ตอนนี้เหลือแค่เจ้ากับข้าแล้ว?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ต้าเจิ้งอันกระจิดริด,มีพยัคซ่อนมังกรหมอบซ่อนอยู่มากมาย,ช่างหน้าเสียดาย,ที่วันนี้ข้าจะต้องกำจัดต้าเจิ้งของเจ้าให้สิ้น,ยังมีใครมาช่วยอีกอย่างงั้นรึ?
จงนำออกมา!"หยิงเห่าที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ใช่แล้ว,ยังมีใครอีกที่จะมาช่วยจงซาน?
ทุกๆคนที่จ้องมองไปยังจงซานเป็นสายตาเดียวกัน.
"จัดการกับเจ้า,ไม่จำเป็นต้องให้ใครช่วยอีกแล้ว?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
”............!”
เซียนบรรพชนที่ลอบสังเกตุการณ์อยู่รอบๆรู้สึกว่าจงซานช่างอหังการนัก,บ้าคลั่งขนาดนี้เลยรึ?ไม่ต้องการให้ใครช่วยก็สามารถต่อสู้กับปราชญ์เทพได้อย่างงั้นรึ?
"วันนี้ข้าจะลองทอดสอบตัว,ปราชญ์เทพจะทรงพลังขนาดใหนกัน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
หมายความว่าอย่างไร?
ผู้คนมากมายที่จ้องมองจงซานด้วยท่าทางไม่เข้าใจแม้แต่น้อย.
"ประชาชนต้าเจิ้ง,จงยกแขนขวาขึ้น,เป็นพลังให้กับข้า,เอาชนะหยิงเห่าพร้อมกับข้าด้วย,
~~~~~~~~~~~!”จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"โฮกก
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"โฮกก
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บนเมฆวาสนาเวลานี้,มังกรวาสนาสองตนที่คำรามออกมาเสียงดัง,เสียงของมังกรที่กระจายไปทั่วสวรรค์และปฐพี,พร้อมกับคำพูดของจงซานที่ถูกส่งออกไปทั่วแผ่นดิน,กระจายไปยังหัวใจของประชาชนของต้าเจิ้ง.
แทบจะในเวลาเดียวกัน,ประชาชนของต้าเจิ้งที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า,สัมผัสได้ถึงเสียงคำรามของมังกรที่น่าตื่นตะลึงนี้ในทันที.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น