Immortality Chapter 1142 Zhong shan returns, Great Zheng home game
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1142 จงซานกลับต้าเจิ้ง.
Chapter 1142 Zhong shan returns, Great Zheng
home game
钟山归来,大崝主场
จงซานกลับต้าเจิ้ง.
ที่ด้านนอกสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเวลานี้,มีผู้ฝึกตนมากมายกระจายไปทั่วผืนฟ้า.
จงซานได้เตรียมการมากมายเพื่อปกป้องสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวให้ปลอดภัย,บางที่จงซานสามารถป้องกันการโจมตีจากปราชญ์เทพได้จากทุกทิศทาง,สร้างความสับสน,สร้างความลังเลแต่คนที่เข้ามารุกราน.
ผู้ฝึกตนมากมายดูวุ่นวายไปหมด,ทำให้หยิงเห่าต้องการขัดขวางแผนการของจงซานในทันที.
ที่ด้านนอกสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวที่กลายเป็นวุ่นวาย,ฟ้าดินที่สั่นสะเทือนไปมาในทันที,สายลมที่บ้าคลั่งม้วนกวาดไปทุกทิศทุกทาง.
เหล่าผู้ฝึกตนที่มีพลังฝึกตนต่ำถึงกับลอยกระเด็นออกไปในทันที.
"ตูมมม!”
สวรรค์และปฐพีสั่นไหว,หายนะที่กำลังมาเยือน,กลิ่นอายที่หนักหน่างกดดันโถมทับไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วมา,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวที่สั่นไหวไปมาแทบทันไม่ไหว,ค่ายกลคุ้มเองที่สั่นไหวเป็นระลอกคลื่น,เหล่าประชาชนที่เงยหน้ามองท้องฟ้า,เหล่าขุนนางเวลานี้ได้มารวมตัวกันที่ตำหนักซ่างเฉิน.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังร่างหกร่างบนท้องฟ้าด้วยความโกรธที่ปรากฏขึ้นมาในเวลานี้.
ชายหกคน,ทั้งหมดสวมชุดนักพรต,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอหังการ,หนึ่งในนั้น,ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้.
"หยิงเห่า!"
จินเผิงที่อุทานออกมาในทันที.
จินเผิงรับรู้ว่าเทียนโจวจื่อกำลังไล่ล่าพวกเขาอยู่,ไม่คิดเลยจริงๆว่าหยิงเห่านั้นจะมาจากทวีปฐพีเช่นกัน.
หยิงเห่ามาปรากฏขึ้นที่นี่,ต้องการทำอะไร?
เซิ่งหวังยังไม่กลับมาด้วย!
ใบหน้าของเต้าเหรินถูเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,เขาที่ถูกบังคับให้เข้าร่วมต้าเจิ้งโดยจงซาน,ทำให้กลายเป็นการตัดสินใจที่น่าสะพรึงเข้าให้แล้ว,เต้าเหรินถูที่ชื่นชอบการต่อสู้,ชื่นชอบการไล่ล่าสังหาร,ไม่เคยหวาดหวั่นการท้าทาย,ทว่ายังไงก็มีขีดจำกัดของมันเช่นกัน!
หลังจากติดตามจงซาน,ผ่านมากี่ปีกแล้ว?
สองปราชญ์เทพ,และเซียนบรรพชนอีกนับไม่ถ้วนที่ไล่ตาม,เรื่องนี้,ต้าเจิ้งจะเกินจะพูดถึงไปแล้ว.
เต้าเหรินถูนับว่าแข็งแกรงมาก,หากแต่จะแข็งแกร่งกว่าปราชญ์เทพได้อย่างงั้นรึ?
ในเวลาเดียวกันนั้น,แม้นว่าจะไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของหยิงเห่าได้,ทว่า,เต้าเหรินถูสามารถสัมผัสได้,ดวงตาทั้งสองข้างของหยิงเห่า,ในเวลานี้จ้องมองมายังเขาและจินเผิงเขม็ง.
เต้าเหรินถูที่กลืนน้ำลายคำโต,จินเผิงก็เช่นเดียวกันกลืนน้ำลายเสียงดัง.
นับตั้งแต่จินเผิงถูกจงซานกำราบ,ก็รู้สึกกังวลเกี่ยวกับว่าจะไม่ได้ต่อสู้,ทว่าหลังจากนั้นนับตั้งแต่ติดตามจงซาน,ไม่คิดเลยว่าจะไม่เคยได้หยุดต่อสู้แม้แต่น้อย,มียอดฝีมือมากมายปรากฏขึ้นไม่หยุด,ต้องต่อสู้ตลอดเวลา,ไม่คิดเลยว่าจงซานจะบ้าคลั่งมาก,มีผู้ท้าทายมากมายจนแทบจะผิดแปลกไปแล้ว.
ปราชญ์เทพ?
ครั้งนี้จะให้เขารู้สึกดีอย่างงั้นรึ?
บนลานนั้นมี,หลินเซียว,อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิง,สุ่ยอู๋เหิน,หวังจิงเหวิน,และเหล่าเสนาธิการมากมายของต้าเจิ้งจ้องมองออกไปอย่างเย็นชา,กับเหล่ายอดฝีมือบนอากาศ.
เหล่าขุนนางหลายคนที่เผยท่าทางหวาดหวั่นเช่นกัน,ทว่าใบหน้าของพวกเขายังเผยความมั่นใจออกมา,จับจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,ด้วยสายตาที่แข็งกร้าว,ไม่ยินยอม.
"ศาลเทวะต้าเจิ้ง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีผู้กล้ามากมายขนาดนี้,หากปล่อยให้เติบโตอีกหลายปี,บางที.......!"หยิงเห่าไม่ได้กล่าวจบ,อย่างไรก็ตามเหล่าศิษย์ที่ได้ยินย่อมรับรู้ความหมายได้เช่นกัน.
ศิษย์ทั้งห้าคนที่หยิงเห่านำมาเองถูกนับได้ว่าเป็นยอดฝีมือที่ไม่ธรรมดา,สามารถต่อกรกับคนทั่วหล้าได้,สิ่งหนึ่งที่สำคัญที่สุดในการต่อสู้ก็คือจิตใจ,หยิงเห่าเมื่อครั้งเป็นหนึ่งเมื่อครั้งยังไม่ใช่ปราชญ์เทพ,ก็ไม่เคยหวั่นเกรงต่ออำนาจของปราชญ์เทพเช่นกัน,มีจิตใจต่อสู้ที่ลุกโชนตลอดเวลา.
ในเวลานี้,เขาสามารถมองเห็นคนของต้าเจิ้ง,เกือบทั้งหมด,ไร้ซึ่งความหวาดกลัว,แม้แต่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับปราชญ์เทพ.
หยิงเห่าที่ยืนไขว้หลังบนอากาศ,จดจ้องมองไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าด้วยความเย็นชา.
ศิษย์สองคนของเขาที่บินออกไปในทันที,แต่ละคนชักกระบี่ยาวออกมา,เป็นกระบี่เซียนบรรพชน,ก่อนที่จะตวัดฟาดฟันไปยังทิศทางของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
กับผู้ฝึกตนของต้าเจิ้ง,ถูกแรงกดดันของหยิงเห่ากดดันอย่างหนัก,คงมีเพียงจินเผิงและเต้าเหรินถูที่พอต้านได้,ทว่าทั้งคู่ก็ยังไม่ดีพอที่จะต่อสู้กับหยิงเห่า.
ภายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวที่ถูกกดลงแทบหมอบราบไปกับพื้น,ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าเซียนบรรพชนยังลำบาก,กับเซียนโบราณ,แม้แต่ต้าเซียน,ไม่มีพลังที่จะต้านทานได้.
ในเวลานี้ปราณกระบี่สองสายที่ทรงพลังพุ่งออกไปด้วยพลังที่แข็งแกร่ง,บนเมฆวาสนาของต้าเจิ้ง,บนภาพเงาจำแลงเทวะของจงซาน,ทันใดนั้นที่ด้านหลังปรากฏมังกรทองวาสนาขึ้น.
มังกรทองวาสนาที่มีหัวใหญ่โตหลายพันลี้,ที่หัวของมันนั้นมีขีดสีแดงชาติ,จ้องมองไปยังปราณกระบี่สองสาวที่พุ่งมา,ทันใดนั้นมันได้อ้าปากกว้างออกไป.
"โฮกกกก
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงมังกรคำราม,ห้วงมิติสั่นไหว,คลื่นเสียงที่รุนแรงพุ่งตรงไปยังยอดฝีมือที่ลอยอยู่บนอากาศ.
"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~!”
ปราณกระบี่ที่ทรงพลังถูกขวางเอาไว้ด้วยเสียงของมังกรคำราม,อย่างไรก็ตาม,ที่บนท้องฟ้า,ยังปรากฏคลื่นเสียงบที่พุ่งมายังกลุ่มของหยิงเห่าไม่หยุดเช่นกัน.
"โฮกก ~~~~~~ โฮกก
~~~~~ โฮกก ~~~~~~~โฮกก ~~~~~ โฮกก ~~~~~~~!”
บนเมฆวาสนา,เดิมที่มีมังกรทองวาสนาสองตัว,ทว่าเวลานี้มีหนึ่งตนที่ขยายร่างพร้อมกับคำรามออกมาเสียงดัง,พร้อมกับเผยท่าทางโกรธเกรี้ยวโจมตีไปยังกลุ่มคนของหยิงเห่า.
กับการต่อต้านของต้าเจิ้ง,ทำให้หยิงเห่าไม่พอใจเป็นอย่างมาก.
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วมาก,บนลานตำหนักซ่างเฉินทันทีที่เสียงคำรามของมังกรดังขึ้นไม่หยุด,คลื่นเสียงที่กวาดไปทุกทิศทุกทาง.
ในช่วงเวลาที่วุ่นวายนั้น,จงซานก็ปรากฏขึ้นและคืนกลับมาเรียบร้อยแล้ว.
จงซานที่มาปรากฏขึ้นบนพื้นหน้าตำหนัก,พร้อมกับเงยหน้าจดจ้องมองด้วยความโกรธเกรี้ยวจับจ้องมองไปยังหยิงเห่าที่ประตูสวรรค์ทิศใต้.
"โฮกกกก
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จากภายในร่างของจงซาน,มังกรทองวาสนาอีกตนที่พุ่งออกมา,กลับคืนสู่เมฆวาสนาบนท้องฟ้า.
บนเมฆวาสนาในเวลานี้,ปรากฏมังกรทองวาสนา 19
เล็บขึ้นอีกหนึ่งตน.
มังกรทองวาสนา 19 เล็บสองตน,ที่ปรากฏขึ้นบนเมฆวาสนา,คำรามลั่น,จ้องมองด้วยความโกรธเกรี้ยวจดจ้องไปยังหกยอดฝีมือ.
ซ้ายและขวาบนภาพเงาจำแลงวาสนาจงซาน,เวลานี้มีมีมังกรทองวาสนาขนาดใหญ่ยักษ์หนึ่งตนที่มีเส้นสีแดงขีดบนหน้าผาก,เป็นเส้นสีแดงชาติที่ชัดเจน!
"คารวะเซิ่งหวัง!"เหล่าเสนาธิการที่เผยท่าทางตื่นเต้นแสดงความเคารพออกมาในทันที.
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหล่าขุนนางที่เผยท่าทางหวาดกลัวก่อนหน้านี้,ทันทีที่เห็นจงซานกลับคืนมา,ทันใดนั้นก็เผยความดีใจมากมายออกมา,จงซาน,เสาหลักของต้าเจิ้ง,ทุกคนต่างก็เชื่อมั่นในเซิ่งหวัง,ต้าเจิ้งจะต้องรุ่งโรจน์,ยากที่จะมีใครต้านทาน!
"เซิ่งหวังทรงพระเจริญ!"เหล่าประชาชนบนสวนสวรรค์ลอยฟ้าต่างก็ตะโกนออกมาเสียงดังในทันที.
"เซิ่งหวังทรงพระเจริญ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ทันทีที่จงซานกลับคืนมา,ไม่ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับใคร,จิตวิญญาณของประชาชนทุกคนก็จะรุกโชนขึ้นมาในทันที,ต้าเจิ้งก็จะไร้เทียมทาน.
ที่อยู่ไกลออกไป,ห้าเซียนบรรพชนที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,กับแผนการที่ตกตาพวกเขา,จนทำให้จงซานกลับมายังฐานที่มั่นของตัวเองได้อย่างไร้รอยขีดข่วน.
เป็นความจริงดั่งที่อาจารย์กล่าวว่าจงซานนั้นเจ้าเล่ห์นัก,อย่างไรก็ตาม,กลับมาแล้วอย่างไร,ในเมื่อมาแล้ว,ก็ไม่มีทางหนีแล้วเช่นกัน.
ประมุขของอาณาเขตเฟิงจง?
เซิ่งหวังต้าเจิ้งแล้วอย่างไร? ต่อหน้าปราชญ์เทพ,ก็ไม่ต่างจากมดปลวก!
ในเวลาเดียวกันนี้,เหล่ายอดฝีมือมากมายที่บินไปทั่วท้องฟ้าได้หยุดลงแล้ว,เพราะว่ามันไม่จำเป็น,เซิ่งหวังกลับมาแล้ว,แผนการของพวกเราสำเร็จลุล่วงแล้ว.
จงซานที่ยืนอยู่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน,ที่ด้านหลังมีเหล่าเสนาธิการยืนอยู่,เวลานี้ทุกคนที่จ้องมองไปพร้อมๆกับจงซานด้วยความโกรธเกรี้ยวเพ่งไปยังหกยอดฝีมือบนท้องฟ้า.
ปราณเทพมาถึง,ต้าเจิ้งที่ต้องประจันหน้ากับปราชญ์เทพ!
ทุกคนต่างก็มีประสบการจากโลกใบเล็ก,พร้อมเตรียมใจมาก่อนแล้ว,ต้าเจิ้งที่ต้องการเป็นหนึ่งในใต้หล้า,แม้แต่ในโลกใบเล็กที่ก้าวจากราชวงศ์เล็กตะเกียกตะกายจนกลายเป็นหนึ่ง,ท้าทายตัวตนที่น่าเกรงขามมากมาก,เปลี่ยนมาเป็นในโลกใบใหญ่,จุดมุ่งหมายของเซิ่งหวังก็ไม่เคยเปลี่ยน,พร้อมที่จะท้ายทายตัวตนระดับต้นๆของโลกหล้าอยู่เช่นเดิม.
ปราชญ์เทพ,ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วสุดท้ายแล้วต้าเจิ้งก็ต้องเผชิญหน้า,ไม่มีเปลี่ยน,ทว่าก็คาดไม่ถึงเช่นกันว่าจะรวดเร็วถึงเพียงนี้!
"หยิงเห่า,เจ้ามาแล้ว!"จงซานที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
ต่อหน้าปราชญ์เทพ,จงซานไร้ซึ่งความหวาดกลัว,เห็นเพียงประกายตา,แต่ไม่สามารถเห็นอารมณ์ความรู้สึกจากสีหน้าได้.
หยิงเห่าสูดหายใจลึก,จ้องมองด้วยสายตาอหังการหยิ่งทรนง"ในเขตแดนเทวะซือเทียน,เจ้าคงไม่คิดว่าจะมีวันนี้!"
ความหมายของเขาคือ,จงซานต้องตกอยู่ในสภาพอนาถ,ไม่มีชีวิต,แส่หาความตาย,ครานี้ไม่มีใครช่วยได้แล้ว!
"แน่นอนว่าข้ารู้ว่าต้องมีวันนี้,ทว่าข้าจงซาน,ไม่เคยเสียใจในเรื่องทั้งหมดที่ข้าเคยทำมา!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.
"ฮ่าฮ่าฮ่า,ไม่เคยเสียใจในสิ่งที่เคยทำอย่างงั้นรึ?
เจ้าคิดว่าตัวเองอยู่ในแดนเทวะซือเทียนอย่างงั้นรึ?ไม่จำเป็นต้องให้ข้าลงมือ,ต้าเจิ้งของเจ้าก็ล่มสลายแล้ว!"หยิงเห่าที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงขบขันเย็นชา.
"อาจารย์,ศิษย์ขออาสาทำลายล้างต้าเจิ้งเอง!"
"อาจารย์,ศิษย์ขออาสารับงานนี้เอง!"
..................
............
......
ศิษย์ทั้งห้าของเขานั้นอยู่ในระดับเซียนบรรพชน,แน่นอนย่อมเข้าใจความหมายของอาจารย์ตัวได้,จึงได้เร่งรีบอาสาในทันที,อาจารย์ของพวกเขาและจงซานนั้นมีความแค้นที่ยิ่งใหญ่กว่ากัน,แม้นว่าอาจารย์บอกว่าต้องการสังหารจงซานด้วยตัวเอง,ทว่าก็ไม่คิดที่จะให้จงซานตายไปง่ายๆ,ดังนั้น,ศิษย์ทั้งห้าย่อมเข้าใจความหมายได้.
จงซานที่จ้องมองเซียนบรรพชนทั้งฟ้าคนที่เสนอตัว,ไม่ได้รู้สึกกังวลแม้แต่น้อย,ยังเผยท่าทางดูแคลนด้วยซ้ำ.
"เพียงแค่ศิษย์ของเจ้ารึ?"จงซานแค่นเสียงเย็นชา.
"แล้วอย่างไร?"
"ไม่คณามือเลย!"จงซานกล่าวหยัน.
ไม่คณามือ,สิ้นเสียงคำพูดดังกล่าว,ห้าเซียนบรรพชนทั้งหา,ตาขวางจดจ้องมองด้วยความโกรธไปยังจงซาน,พูดจาไร้สาระอะไรอีก!
ที่นี่ที่ใหน?
ศาลเทวะต้าเจิ้ง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ฐานที่มั่นของจงซาน,ต่อหน้าปราชญ์เทพ,จงซานหาได้หวาดหวั่น,เพียงแค่ห้าเซียนบรรพชน?
คิดว่าต้าเจิ้งต้องหวาดกลัวอย่างงั้นรึ?
"จินเผิง,เต้าเหรินถู,โหยวซาน,โหยวสุ่ย,โหยวฉวน!"จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
"วูซซซ!"
จินเผิง,เต้าเหรินถูที่มาปรากฏที่ด้านหน้าของจงซานทันที,ไม่ไกลออกไป,ก็ปรากฏยอดฝีมือในชุดสีดำก้าวออกมาจากด้านในตำหนัก,เป็นโหยวซาน,โหยวสุ่ยและโหยวฉวนที่มาจากภพหยิน.
"ขยะทั้งห้าที่ต้องการต่อสู้,พวกเจ้าจงเลือกด้วยตัวเอง,จับตาดูไว้,หากใครกล้ากำแหง,ก็จงสังหารพวกมันเสีย!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"รับทราบ!"จินเผิง,เต้าเหรินถู,โหยวซาน,โหยวสุ่ย,โหยวฉวนที่ตอบรับในทันที.
"วูซซ!” "วูซซ!”....................................
ห้าเทียนเต๋าที่ปรากฏขึ้นค้ำยันท้องฟ้า,ห้าเซียนบรรพชนที่ปรากฏแสดงอาการระมัดระวังในทันที.
ห้าเซียนบรรพชนที่จดจ้องมองไปยังห้าเซียนบรรพชนฝ่ายตรงข้าม.
จินเผิงที่พ่นลมหายใจยาว,เพราะว่าจินเผิงเข้าใจแผนการของจงซานได้,ตราบเท่าที่จงซานเตรียมการเอาไว้,เรื่องนี้ก็จะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร,พวกเขาเพียงแค่จับตาเซียนบรรพชน,ไม่จำเป็นต้องแบกภาระทั้งหมดเอาไว้.
ส่วนเต้าเหรินถูทีเผยท่าทางประหลาดใจ,ต้าเจิ้งยกเว้นจินเผิง,ยังมีเซียนบรรพชนคนอื่นๆอีกรึ?
ปรากฏเพิ่มอีกสามอย่างงั้นรึ?
Chapter 1142 Zhong shan returns, Great Zheng
home game
钟山归来,大崝主场
จงซานกลับต้าเจิ้ง.
ที่ด้านนอกสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเวลานี้,มีผู้ฝึกตนมากมายกระจายไปทั่วผืนฟ้า.
จงซานได้เตรียมการมากมายเพื่อปกป้องสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวให้ปลอดภัย,บางที่จงซานสามารถป้องกันการโจมตีจากปราชญ์เทพได้จากทุกทิศทาง,สร้างความสับสน,สร้างความลังเลแต่คนที่เข้ามารุกราน.
ผู้ฝึกตนมากมายดูวุ่นวายไปหมด,ทำให้หยิงเห่าต้องการขัดขวางแผนการของจงซานในทันที.
ที่ด้านนอกสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวที่กลายเป็นวุ่นวาย,ฟ้าดินที่สั่นสะเทือนไปมาในทันที,สายลมที่บ้าคลั่งม้วนกวาดไปทุกทิศทุกทาง.
เหล่าผู้ฝึกตนที่มีพลังฝึกตนต่ำถึงกับลอยกระเด็นออกไปในทันที.
"ตูมมม!”
สวรรค์และปฐพีสั่นไหว,หายนะที่กำลังมาเยือน,กลิ่นอายที่หนักหน่างกดดันโถมทับไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วมา,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวที่สั่นไหวไปมาแทบทันไม่ไหว,ค่ายกลคุ้มเองที่สั่นไหวเป็นระลอกคลื่น,เหล่าประชาชนที่เงยหน้ามองท้องฟ้า,เหล่าขุนนางเวลานี้ได้มารวมตัวกันที่ตำหนักซ่างเฉิน.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังร่างหกร่างบนท้องฟ้าด้วยความโกรธที่ปรากฏขึ้นมาในเวลานี้.
ชายหกคน,ทั้งหมดสวมชุดนักพรต,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอหังการ,หนึ่งในนั้น,ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้.
"หยิงเห่า!"
จินเผิงที่อุทานออกมาในทันที.
จินเผิงรับรู้ว่าเทียนโจวจื่อกำลังไล่ล่าพวกเขาอยู่,ไม่คิดเลยจริงๆว่าหยิงเห่านั้นจะมาจากทวีปฐพีเช่นกัน.
หยิงเห่ามาปรากฏขึ้นที่นี่,ต้องการทำอะไร?
เซิ่งหวังยังไม่กลับมาด้วย!
ใบหน้าของเต้าเหรินถูเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,เขาที่ถูกบังคับให้เข้าร่วมต้าเจิ้งโดยจงซาน,ทำให้กลายเป็นการตัดสินใจที่น่าสะพรึงเข้าให้แล้ว,เต้าเหรินถูที่ชื่นชอบการต่อสู้,ชื่นชอบการไล่ล่าสังหาร,ไม่เคยหวาดหวั่นการท้าทาย,ทว่ายังไงก็มีขีดจำกัดของมันเช่นกัน!
หลังจากติดตามจงซาน,ผ่านมากี่ปีกแล้ว?
สองปราชญ์เทพ,และเซียนบรรพชนอีกนับไม่ถ้วนที่ไล่ตาม,เรื่องนี้,ต้าเจิ้งจะเกินจะพูดถึงไปแล้ว.
เต้าเหรินถูนับว่าแข็งแกรงมาก,หากแต่จะแข็งแกร่งกว่าปราชญ์เทพได้อย่างงั้นรึ?
ในเวลาเดียวกันนั้น,แม้นว่าจะไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของหยิงเห่าได้,ทว่า,เต้าเหรินถูสามารถสัมผัสได้,ดวงตาทั้งสองข้างของหยิงเห่า,ในเวลานี้จ้องมองมายังเขาและจินเผิงเขม็ง.
เต้าเหรินถูที่กลืนน้ำลายคำโต,จินเผิงก็เช่นเดียวกันกลืนน้ำลายเสียงดัง.
นับตั้งแต่จินเผิงถูกจงซานกำราบ,ก็รู้สึกกังวลเกี่ยวกับว่าจะไม่ได้ต่อสู้,ทว่าหลังจากนั้นนับตั้งแต่ติดตามจงซาน,ไม่คิดเลยว่าจะไม่เคยได้หยุดต่อสู้แม้แต่น้อย,มียอดฝีมือมากมายปรากฏขึ้นไม่หยุด,ต้องต่อสู้ตลอดเวลา,ไม่คิดเลยว่าจงซานจะบ้าคลั่งมาก,มีผู้ท้าทายมากมายจนแทบจะผิดแปลกไปแล้ว.
ปราชญ์เทพ?
ครั้งนี้จะให้เขารู้สึกดีอย่างงั้นรึ?
บนลานนั้นมี,หลินเซียว,อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิง,สุ่ยอู๋เหิน,หวังจิงเหวิน,และเหล่าเสนาธิการมากมายของต้าเจิ้งจ้องมองออกไปอย่างเย็นชา,กับเหล่ายอดฝีมือบนอากาศ.
เหล่าขุนนางหลายคนที่เผยท่าทางหวาดหวั่นเช่นกัน,ทว่าใบหน้าของพวกเขายังเผยความมั่นใจออกมา,จับจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,ด้วยสายตาที่แข็งกร้าว,ไม่ยินยอม.
"ศาลเทวะต้าเจิ้ง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีผู้กล้ามากมายขนาดนี้,หากปล่อยให้เติบโตอีกหลายปี,บางที.......!"หยิงเห่าไม่ได้กล่าวจบ,อย่างไรก็ตามเหล่าศิษย์ที่ได้ยินย่อมรับรู้ความหมายได้เช่นกัน.
ศิษย์ทั้งห้าคนที่หยิงเห่านำมาเองถูกนับได้ว่าเป็นยอดฝีมือที่ไม่ธรรมดา,สามารถต่อกรกับคนทั่วหล้าได้,สิ่งหนึ่งที่สำคัญที่สุดในการต่อสู้ก็คือจิตใจ,หยิงเห่าเมื่อครั้งเป็นหนึ่งเมื่อครั้งยังไม่ใช่ปราชญ์เทพ,ก็ไม่เคยหวั่นเกรงต่ออำนาจของปราชญ์เทพเช่นกัน,มีจิตใจต่อสู้ที่ลุกโชนตลอดเวลา.
ในเวลานี้,เขาสามารถมองเห็นคนของต้าเจิ้ง,เกือบทั้งหมด,ไร้ซึ่งความหวาดกลัว,แม้แต่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับปราชญ์เทพ.
หยิงเห่าที่ยืนไขว้หลังบนอากาศ,จดจ้องมองไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าด้วยความเย็นชา.
ศิษย์สองคนของเขาที่บินออกไปในทันที,แต่ละคนชักกระบี่ยาวออกมา,เป็นกระบี่เซียนบรรพชน,ก่อนที่จะตวัดฟาดฟันไปยังทิศทางของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
กับผู้ฝึกตนของต้าเจิ้ง,ถูกแรงกดดันของหยิงเห่ากดดันอย่างหนัก,คงมีเพียงจินเผิงและเต้าเหรินถูที่พอต้านได้,ทว่าทั้งคู่ก็ยังไม่ดีพอที่จะต่อสู้กับหยิงเห่า.
ภายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวที่ถูกกดลงแทบหมอบราบไปกับพื้น,ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าเซียนบรรพชนยังลำบาก,กับเซียนโบราณ,แม้แต่ต้าเซียน,ไม่มีพลังที่จะต้านทานได้.
ในเวลานี้ปราณกระบี่สองสายที่ทรงพลังพุ่งออกไปด้วยพลังที่แข็งแกร่ง,บนเมฆวาสนาของต้าเจิ้ง,บนภาพเงาจำแลงเทวะของจงซาน,ทันใดนั้นที่ด้านหลังปรากฏมังกรทองวาสนาขึ้น.
มังกรทองวาสนาที่มีหัวใหญ่โตหลายพันลี้,ที่หัวของมันนั้นมีขีดสีแดงชาติ,จ้องมองไปยังปราณกระบี่สองสาวที่พุ่งมา,ทันใดนั้นมันได้อ้าปากกว้างออกไป.
"โฮกกกก
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงมังกรคำราม,ห้วงมิติสั่นไหว,คลื่นเสียงที่รุนแรงพุ่งตรงไปยังยอดฝีมือที่ลอยอยู่บนอากาศ.
"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~!”
ปราณกระบี่ที่ทรงพลังถูกขวางเอาไว้ด้วยเสียงของมังกรคำราม,อย่างไรก็ตาม,ที่บนท้องฟ้า,ยังปรากฏคลื่นเสียงบที่พุ่งมายังกลุ่มของหยิงเห่าไม่หยุดเช่นกัน.
"โฮกก ~~~~~~ โฮกก
~~~~~ โฮกก ~~~~~~~โฮกก ~~~~~ โฮกก ~~~~~~~!”
บนเมฆวาสนา,เดิมที่มีมังกรทองวาสนาสองตัว,ทว่าเวลานี้มีหนึ่งตนที่ขยายร่างพร้อมกับคำรามออกมาเสียงดัง,พร้อมกับเผยท่าทางโกรธเกรี้ยวโจมตีไปยังกลุ่มคนของหยิงเห่า.
กับการต่อต้านของต้าเจิ้ง,ทำให้หยิงเห่าไม่พอใจเป็นอย่างมาก.
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วมาก,บนลานตำหนักซ่างเฉินทันทีที่เสียงคำรามของมังกรดังขึ้นไม่หยุด,คลื่นเสียงที่กวาดไปทุกทิศทุกทาง.
ในช่วงเวลาที่วุ่นวายนั้น,จงซานก็ปรากฏขึ้นและคืนกลับมาเรียบร้อยแล้ว.
จงซานที่มาปรากฏขึ้นบนพื้นหน้าตำหนัก,พร้อมกับเงยหน้าจดจ้องมองด้วยความโกรธเกรี้ยวจับจ้องมองไปยังหยิงเห่าที่ประตูสวรรค์ทิศใต้.
"โฮกกกก
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จากภายในร่างของจงซาน,มังกรทองวาสนาอีกตนที่พุ่งออกมา,กลับคืนสู่เมฆวาสนาบนท้องฟ้า.
บนเมฆวาสนาในเวลานี้,ปรากฏมังกรทองวาสนา 19
เล็บขึ้นอีกหนึ่งตน.
มังกรทองวาสนา 19 เล็บสองตน,ที่ปรากฏขึ้นบนเมฆวาสนา,คำรามลั่น,จ้องมองด้วยความโกรธเกรี้ยวจดจ้องไปยังหกยอดฝีมือ.
ซ้ายและขวาบนภาพเงาจำแลงวาสนาจงซาน,เวลานี้มีมีมังกรทองวาสนาขนาดใหญ่ยักษ์หนึ่งตนที่มีเส้นสีแดงขีดบนหน้าผาก,เป็นเส้นสีแดงชาติที่ชัดเจน!
"คารวะเซิ่งหวัง!"เหล่าเสนาธิการที่เผยท่าทางตื่นเต้นแสดงความเคารพออกมาในทันที.
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหล่าขุนนางที่เผยท่าทางหวาดกลัวก่อนหน้านี้,ทันทีที่เห็นจงซานกลับคืนมา,ทันใดนั้นก็เผยความดีใจมากมายออกมา,จงซาน,เสาหลักของต้าเจิ้ง,ทุกคนต่างก็เชื่อมั่นในเซิ่งหวัง,ต้าเจิ้งจะต้องรุ่งโรจน์,ยากที่จะมีใครต้านทาน!
"เซิ่งหวังทรงพระเจริญ!"เหล่าประชาชนบนสวนสวรรค์ลอยฟ้าต่างก็ตะโกนออกมาเสียงดังในทันที.
"เซิ่งหวังทรงพระเจริญ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ทันทีที่จงซานกลับคืนมา,ไม่ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับใคร,จิตวิญญาณของประชาชนทุกคนก็จะรุกโชนขึ้นมาในทันที,ต้าเจิ้งก็จะไร้เทียมทาน.
ที่อยู่ไกลออกไป,ห้าเซียนบรรพชนที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,กับแผนการที่ตกตาพวกเขา,จนทำให้จงซานกลับมายังฐานที่มั่นของตัวเองได้อย่างไร้รอยขีดข่วน.
เป็นความจริงดั่งที่อาจารย์กล่าวว่าจงซานนั้นเจ้าเล่ห์นัก,อย่างไรก็ตาม,กลับมาแล้วอย่างไร,ในเมื่อมาแล้ว,ก็ไม่มีทางหนีแล้วเช่นกัน.
ประมุขของอาณาเขตเฟิงจง?
เซิ่งหวังต้าเจิ้งแล้วอย่างไร? ต่อหน้าปราชญ์เทพ,ก็ไม่ต่างจากมดปลวก!
ในเวลาเดียวกันนี้,เหล่ายอดฝีมือมากมายที่บินไปทั่วท้องฟ้าได้หยุดลงแล้ว,เพราะว่ามันไม่จำเป็น,เซิ่งหวังกลับมาแล้ว,แผนการของพวกเราสำเร็จลุล่วงแล้ว.
จงซานที่ยืนอยู่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน,ที่ด้านหลังมีเหล่าเสนาธิการยืนอยู่,เวลานี้ทุกคนที่จ้องมองไปพร้อมๆกับจงซานด้วยความโกรธเกรี้ยวเพ่งไปยังหกยอดฝีมือบนท้องฟ้า.
ปราณเทพมาถึง,ต้าเจิ้งที่ต้องประจันหน้ากับปราชญ์เทพ!
ทุกคนต่างก็มีประสบการจากโลกใบเล็ก,พร้อมเตรียมใจมาก่อนแล้ว,ต้าเจิ้งที่ต้องการเป็นหนึ่งในใต้หล้า,แม้แต่ในโลกใบเล็กที่ก้าวจากราชวงศ์เล็กตะเกียกตะกายจนกลายเป็นหนึ่ง,ท้าทายตัวตนที่น่าเกรงขามมากมาก,เปลี่ยนมาเป็นในโลกใบใหญ่,จุดมุ่งหมายของเซิ่งหวังก็ไม่เคยเปลี่ยน,พร้อมที่จะท้ายทายตัวตนระดับต้นๆของโลกหล้าอยู่เช่นเดิม.
ปราชญ์เทพ,ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วสุดท้ายแล้วต้าเจิ้งก็ต้องเผชิญหน้า,ไม่มีเปลี่ยน,ทว่าก็คาดไม่ถึงเช่นกันว่าจะรวดเร็วถึงเพียงนี้!
"หยิงเห่า,เจ้ามาแล้ว!"จงซานที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
ต่อหน้าปราชญ์เทพ,จงซานไร้ซึ่งความหวาดกลัว,เห็นเพียงประกายตา,แต่ไม่สามารถเห็นอารมณ์ความรู้สึกจากสีหน้าได้.
หยิงเห่าสูดหายใจลึก,จ้องมองด้วยสายตาอหังการหยิ่งทรนง"ในเขตแดนเทวะซือเทียน,เจ้าคงไม่คิดว่าจะมีวันนี้!"
ความหมายของเขาคือ,จงซานต้องตกอยู่ในสภาพอนาถ,ไม่มีชีวิต,แส่หาความตาย,ครานี้ไม่มีใครช่วยได้แล้ว!
"แน่นอนว่าข้ารู้ว่าต้องมีวันนี้,ทว่าข้าจงซาน,ไม่เคยเสียใจในเรื่องทั้งหมดที่ข้าเคยทำมา!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.
"ฮ่าฮ่าฮ่า,ไม่เคยเสียใจในสิ่งที่เคยทำอย่างงั้นรึ?
เจ้าคิดว่าตัวเองอยู่ในแดนเทวะซือเทียนอย่างงั้นรึ?ไม่จำเป็นต้องให้ข้าลงมือ,ต้าเจิ้งของเจ้าก็ล่มสลายแล้ว!"หยิงเห่าที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงขบขันเย็นชา.
"อาจารย์,ศิษย์ขออาสาทำลายล้างต้าเจิ้งเอง!"
"อาจารย์,ศิษย์ขออาสารับงานนี้เอง!"
..................
............
......
ศิษย์ทั้งห้าของเขานั้นอยู่ในระดับเซียนบรรพชน,แน่นอนย่อมเข้าใจความหมายของอาจารย์ตัวได้,จึงได้เร่งรีบอาสาในทันที,อาจารย์ของพวกเขาและจงซานนั้นมีความแค้นที่ยิ่งใหญ่กว่ากัน,แม้นว่าอาจารย์บอกว่าต้องการสังหารจงซานด้วยตัวเอง,ทว่าก็ไม่คิดที่จะให้จงซานตายไปง่ายๆ,ดังนั้น,ศิษย์ทั้งห้าย่อมเข้าใจความหมายได้.
จงซานที่จ้องมองเซียนบรรพชนทั้งฟ้าคนที่เสนอตัว,ไม่ได้รู้สึกกังวลแม้แต่น้อย,ยังเผยท่าทางดูแคลนด้วยซ้ำ.
"เพียงแค่ศิษย์ของเจ้ารึ?"จงซานแค่นเสียงเย็นชา.
"แล้วอย่างไร?"
"ไม่คณามือเลย!"จงซานกล่าวหยัน.
ไม่คณามือ,สิ้นเสียงคำพูดดังกล่าว,ห้าเซียนบรรพชนทั้งหา,ตาขวางจดจ้องมองด้วยความโกรธไปยังจงซาน,พูดจาไร้สาระอะไรอีก!
ที่นี่ที่ใหน?
ศาลเทวะต้าเจิ้ง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ฐานที่มั่นของจงซาน,ต่อหน้าปราชญ์เทพ,จงซานหาได้หวาดหวั่น,เพียงแค่ห้าเซียนบรรพชน?
คิดว่าต้าเจิ้งต้องหวาดกลัวอย่างงั้นรึ?
"จินเผิง,เต้าเหรินถู,โหยวซาน,โหยวสุ่ย,โหยวฉวน!"จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
"วูซซซ!"
จินเผิง,เต้าเหรินถูที่มาปรากฏที่ด้านหน้าของจงซานทันที,ไม่ไกลออกไป,ก็ปรากฏยอดฝีมือในชุดสีดำก้าวออกมาจากด้านในตำหนัก,เป็นโหยวซาน,โหยวสุ่ยและโหยวฉวนที่มาจากภพหยิน.
"ขยะทั้งห้าที่ต้องการต่อสู้,พวกเจ้าจงเลือกด้วยตัวเอง,จับตาดูไว้,หากใครกล้ากำแหง,ก็จงสังหารพวกมันเสีย!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"รับทราบ!"จินเผิง,เต้าเหรินถู,โหยวซาน,โหยวสุ่ย,โหยวฉวนที่ตอบรับในทันที.
"วูซซ!” "วูซซ!”....................................
ห้าเทียนเต๋าที่ปรากฏขึ้นค้ำยันท้องฟ้า,ห้าเซียนบรรพชนที่ปรากฏแสดงอาการระมัดระวังในทันที.
ห้าเซียนบรรพชนที่จดจ้องมองไปยังห้าเซียนบรรพชนฝ่ายตรงข้าม.
จินเผิงที่พ่นลมหายใจยาว,เพราะว่าจินเผิงเข้าใจแผนการของจงซานได้,ตราบเท่าที่จงซานเตรียมการเอาไว้,เรื่องนี้ก็จะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร,พวกเขาเพียงแค่จับตาเซียนบรรพชน,ไม่จำเป็นต้องแบกภาระทั้งหมดเอาไว้.
ส่วนเต้าเหรินถูทีเผยท่าทางประหลาดใจ,ต้าเจิ้งยกเว้นจินเผิง,ยังมีเซียนบรรพชนคนอื่นๆอีกรึ?
ปรากฏเพิ่มอีกสามอย่างงั้นรึ?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น