Immortality Chapter 1138 Tian Family outstanding heroes to
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1138 ยอดฝีมือตระกูลเทียน.
Chapter 1138 Tian Family outstanding heroes
to
天家群雄至
ยอดฝีมือตระกูลเทียน.
จงซานที่นำคนของเขาและสามผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาของตระกูลจื่อหยางออกมาจากเขตแดนเทพอสูรอย่างรวดเร็ว.
พวกเขาเดินทางด้วยความเร็วสูง,เหมือนว่ากำลังหลบหลีกอะไร,สามผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาแน่นอนว่าพอจะเข้าใจได้บ้าง,คิดว่าจงซานนั้นต้องการหลบหยิงเห่า.
พวกเขาที่บินติดต่อกันตลอดสิบวันสิบคืน,ไม่มีใครพักเลยแม้แต่เล็กน้อย.
จงซานที่นำโลกหิตของตัวเองและคนอื่นๆผสมกัน,ก่อนที่จะแบ่งเป็นสิบส่วน,พร้อมส่งออกไปคนละทิศละทาง.
ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาที่ขมวดคิ้ว,แม้นว่าจงซานจะใช้วิธีการง่ายๆ,ทว่าสามารถให้ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาระดับต้นสับสนได้เช่นกัน.
"จงซาน,ผู้น้อย,จื่อหยางจิงหง!"
"จื่อหยาง,จิงซิน!"
"จื่อหยาง,จิงหุน!"
สามผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาที่แนะนำตัวอย่างเป็นทางการครั้งแรก.
จงซานที่ยกมือขึ้นมาประสาน,จ้องมองไปยังคนทั้งสาม.
"ตระกูลจื่อหยาง,ก่อนหน้านี้จงซานเคยได้ยินมาก่อน,รับรู้ว่ามีชื่อเสียงเป็นหนึ่งในใต้หล้า!"จงซานพยักหน้ารับ.
"สหายเต๋าจงชื่อชมเกินไปแล้ว,ตระกูลจื่อหยางของข้านั้น,หลังจากสิ้นบรรพชน,ก็ไม่ได้รุ่งเรื่องเหมือนเช่นในอดีตอีก!"จื่อหยางจินหงที่กล่าวตอบ.
"ทุกท่านอย่าได้ถ่อมตัว!"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จื่อหยางจิงซินที่ไม่สามารถรังรอได้เอ่ยออกมาในทันที,"สหายเต๋า,ก่อนหน้านี้เจ้าเอยว่า,เขตแดนแห่งแสงอยู่ในมือเจ้า?
ต้องทำอย่างไรถึงจะส่งมอบให้กับพวกเรา?"
จื่อหยางจิงซินที่กล่าวออกมาตามตรง,จื่อหยางจิงเหิงและจื่อหยางจิงหุนขมวดคิ้วเล็กน้อย,ทว่าไม่ได้ตำหนิจื่อหยางจิงซิน,พวกเขาเองก็จ้องมองจงซานด้วยความหวังเช่นกัน.
จงซานที่สะบัดมือ,นำผลึกคริสตัลที่ได้มาจากตี้เสวียชาออกมา,ที่ด้านในนั้นผลึกกลุ่มก้อนแสงสีทองเอาไว้.
เห็นคริสตัลดังกล่าวแล้ว,สามผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาดวงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที.
"ทั้งสาม,เคยได้ยินศาลเทวะต้าเจิ้งหรือไม่?"จงซานที่จ้องมองไปยังคนทั้งสาม.
ทั้งสามที่พยายามระงับอากาศ,ถอนสายตาออกมาจาก,เขตแดนแห่งแสง.
ทั้งสามขมวดคิ้วไปมาจ้องมองไปยังจงซาน,ก่อนที่จื่อหยางจิงหงจะเอ่ยตอบ,"เซิ่งหวังจง?
ข้ารู้ความหมายของท่าน,ทว่าช่างน่าเศร้าตระกูลผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาของพวกเราเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าร่วมราชวงศ์วาสนา!"
"อาวุโสทั้งสาม,เซิ่งหวังของพวกเรานั้นค้นหาเหล่าผู้มีความสามารถ,หากทั้งสามต้องการ,หรือจะเป็นใครก็ตามที่เป็นผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาเข้าร่วมราชวงศ์ของพวกเรา,พวกเราย่อมรู้สึกเป็นเกียรติ,นอกจากนี้ต้าเจิ้งต้องมอบตำแหน่งระดับสูงให้,ไม่กระทำการที่ไม่ยุติธรรมต่อพวกท่านแน่นอน,ทุกท่านยังคงเป็นอิสระเช่นเดิม!"หวังจิงเหวินที่กล่าวเสริมในทันที.
ก่อนหน้านี้ได้เห็นการต่อสู้ของจงซาน,ทั้งสามเองก็รับรู้ความร้ายกาจของเขาเช่นกัน,ทว่าพวกเขาเองก็ไม่ได้รู้รายระเอียดอะไรของจงซานนัก,ไม่สามารถที่จะตัดสินใจในเวลานี้อย่างแน่นอน.
"เซิ่งหวังจงมีความปรารถนาดี,พวกเราคงได้แต่ขอบคุณ,บรรพชนได้สอนสั่งมา,ถึงแม้นว่าตระกูลจะตกต่ำ,ก็ไม่สามารถเข้าร่วมราชวงศ์วาสนาได้! ราชวงศ์วาสนานั้นมีกรรมที่ใหญ่โตมาก,พวกเราไม่ต้องการเข้าไปมีส่วนร่วม!"จื่อหยางจิงหงที่ส่ายหน้าไปมา.
เป็นคำสั่งเสียของบรรพบุรุษอย่างงั้นรึ?
หวังจิงเหวินที่จ้องมองจงซาน,ถอนหายใจเล็กน้อย,เห็นชัดเจนว่าเรื่องนี้ยาก,ไม่ว่าตระกูลใหน,หากเกี่ยวกับคำสอนของบรรพชนแล้ว,นับว่าเป็นปัญหาใหญ่,เรื่องดังกล่าวนี้กลายเป็นทั้งกฎเกณฑ์และความภัคดีต่อบรรพชน,การละเมิดคำสอบของตระกูล,ก็มีแต่สร้างภัยพิบัติมาให้นั่นเอง.
"จงซานไม่ได้หวังให้ทุกท่านเข้าร่วมต้าเจิ้ง,ไม่ว่าอย่างไร,พวกเราได้มาพบกัน,เห็นได้ชัดว่าเป็นชะตา,สามารถอธิบายได้ว่า,จงซานนั้นมีชะตากับทุกคน! หวังที่จะได้เป็นสหายกับทุกท่าน!"จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
จงซานเห็นแววตาของทั้งสามได้ไม่สามารถที่จะบังคับได้,ไม่ว่าอย่างไรหากว่าสามารถสร้างความสัมพันธ์ได้,แม้จะเล็กน้อยก็ยังดี,จากนั้นมันจะค่อยๆสะสมเพิ่มขึ้นจนมากมายในท้ายที่สุดเอง.
คนทั้งสามที่ยกมือคารวะ,จื่อหยางจิงหงกล่าวออกมาเบาๆ,"บรรพชนไม่ได้ห้ามพวกเราพบสหาย,หากเซิ่งหวังต้องการ,มอบเขตแดนแห่งแสงกับพวกเรา,ผู้น้อยยินดีที่จะเป็นสหายกับเซิ่งหวังจง!"
"ข้าและคนอื่นเองก็ด้วย!"จื่อหยางจิงหุนและจื่อหยางจิงซินก็กล่าวออกมาด้วยเช่นกัน.
จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,จ้องมองไปยังคนทั้งสาม,แน่นอนจงซานไม่ได้เชื่อคำพูดของทั้งสาม,การมอบเขตแดนแห่งแสงกับพวกเขา,ความจริงนับว่าเป็นการสร้างความประทับใจ,ทว่าหากต้องการมิตรภาพนั้น,พูดตามจริงแล้วมันเป็นไปไม่ได้,เมื่อมอบเขตแดนแห่งแสงให้กับพวกเขา,ก่อนที่จะมอบ,จงซานจำเป็นต้องต่อรองสักเล็กน้อย,เพื่อไม่ให้การทำธุรกิจครั้งนี้ขาดทุน.
จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"เขตแดนแห่งแสงสี้,เป็นเพราะจงซานและตี้เสวียนชานั้นเป็นสหายกันมาหลายปี,ครั้งนี้จึงได้รับการสนับสนุนจากเผ่าหมาป่า,ให้นำมาแลกเปลี่ยน."
สามผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาทั้งสามที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,ความหมายของจงซานนั้นชัดเจนมา,เรื่องนี้คงไม่ง่าย,ครั้งนี้เขาช่วยเผ่าป่าไว้,นอกจากนี้ยังรู้จักกับตี้เสวียนชา,การแลกเปลี่ยนครั้งนี้,มีเหรอที่จะมอบให้คนอื่นง่ายๆ?
ในโลกนี้คงไม่มีใครโง่งมขนาดนั้น.
"แต่ว่า,การที่จงซานได้ของสิ่งนี้มาจากตี้เสวียนชา,ที่จริงก็ต้องการมอบให้กับทั้งสาม!"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"หืม!"
คนทั้งสามตกใจเล็กน้อย,จงซานเป็นคนโง่อย่างงั้นรึ?
เป็นไปได้อย่างงั้นรึ?
"ข้านั้นรู้สึกสนใจวิชาช่วงชิงชะตาด้วยเช่นกัน!"จงซานเอ่ย.
คนทั้งสามที่กลายเป็นครุ่นคิด,เข้าใจ,จงซานไม่บังคับให้พวกเขาเข้าร่วมศาลเทวะต้าเจิ้ง,ทว่าต้องการแลกเปลี่ยนวิชา,ต้องการศึกษาวิชาช่วงชิงชะตาจากพวกเขา,ซึ่งเป็นการทำให้พวกเขาเข้าร่วมอย่างชาญฉลาด.
จื่อหยางจิงหงที่ฝืนยิ้มส่ายหน้าไปมาพร้อมกับกล่าวออกมาว่า,"บางที่เซิ่งหวังจงคงไม่รู้,ที่จริงวิชาบำเพ็ญช่วงชิงชะตานั้นได้สร้างบาดแผลต่อสวรรค์มากจนเกินไป,ดังนั้นจึงเกี่ยวพันธ์กับความรุ่งเรือง,หากพวกเรามอบมันให้กับคนอื่น,คนที่เกี่ยวข้องอาจจะได้รับภัยพิบัติมา,ดังนั้นผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาทั่วหล้าจึงกลายเป็นที่น่าหวาดกลัว,เป็นเหตุผลทั่วไปเท่านั้น,ด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นนี้,ทำให้บรรพชนได้มีคำสั่ง,วิชาช่วงชิงชะตาจึงได้สั่งสอนให้กับคนในตระกูลเท่านั้น,ไม่สามารถส่งต่อให้กับคนอื่นได้."
เป็นการชัดเจน,จื่อหยางจิงหงได้ปฏิเสธจงซานอีกรอบ.
คำพูดของจงซานแน่นอนว่าไม่ธรรมดา,แฝงความหมายที่มีหลายทางเลือก,แต่สุดท้ายกับมีทางเลือกเดียว.
"ข้าบอกเพียงแค่ว่าสนใจในวิชาช่วงชิงชะตา,แต่ไม่ได้เอ่ยว่าต้องการศึกษา,นอกจากนี้ข้ายังบำเพ็ญวิถีแห่งราชา,ไม่สามารถเปลี่ยนเส้นทางได้!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม!"ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาทั้งสามที่เผยท่าทางแปลกประหลาด.
ความจริง,จงซานก็ไม่ได้เอ่ยว่าต้องการจะเรียน,เป็นพวกเขาที่เข้าใจไปเอง.
คนทั้งสามที่เปลี่ยนเป็นเงียบงัน.
"เช่นนี้เป็นอย่างไร,ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินมาเกี่ยวกับเขตแดนแห่งแสง,ที่ใช้ในการก่อกำเนิด,หอคอยช่วงชิงชะตา?
จงซานเองปราถนาที่จะเห็นหอคอยช่วงชิงชะตา,เพียงแค่ได้เห็นการก่อกำเนิดของหอกคอยช่วงชิงชะตา,ขอได้มองอยู่ห่างๆเพียงแค่นี้ก็พึงพอใจแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาง่ายๆสบายๆ.
เป็นความจริงไม่ใช่คำขอที่เกินจริง,และไม่ได้เกินกว่าขอบเขตที่จะยอมรับได้.
"เซิ่งหวังจง,ต้องขออภัย,ข้ารู้ว่าท่านต้องการจะช่วยเรา,ทว่าคำขอนี้,จริงๆ.....,จิงหงละอายนัก!"จื่อหยางจิงหงที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"หืม?
มีอะไรรึ?"จงซานที่เผยท่าทางสงสัย.
"บรรพชนได้ขอเอาไว้,การกำเนิดของหอคอยช่วงชิงชะตา,มีเพียงแค่คนของตระกูลจื่อหยางที่เข้าร่วมพิธีได้,คนอื่นๆไม่สามารถเข้าร่วมได้,ไม่เช่นนั้นก็ต้องผนึกหอกคอยช่วงชิงชะตาเอาไว้ต่อไป!"จื่อหยางจิงหงที่กล่าวออกมาด้วยความสำนึกผิดไม่ได้ย.
ปฏิเสธจงซานอีกครั้งแล้ว,ทำให้จื่อหยางจิงหงค่อนข้างรู้สึกอับอาย.
หากเป็นความเห็นของคนทั่วไป,เรื่องนี้เป็นง่ายง่ายๆไม่ใช่คำขอที่เกิดจริง,แลกกับเขตแดนแห่งแสงที่ทรงค่า,ไม่ใช่อะไรที่เกินเลยแม้แต่น้อย,แต่เรื่องนี้กลับจากที่จะรับคำได้,แม้แต่จื่อหยางจิงซิน,เริ่มบ่นธรรมเนียมของบรรพชนแล้ว.
"เฮ้เฮ้,ในเมื่อเป็นเช่นนี้,จงซานก็ไม่สามารถบังคับได้,เขตแดนแห่งแสงสามารถมอบให้กับพวกท่านได้,ทว่าจำเป็นต้องยืมแรงพวกท่าน,แน่นอนเป็นเรื่องที่ไม่ได้ยากเย็นนัก."จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
จงซานที่กล่าวออกมาง่ายๆสบายๆ,ไม่ได้ต้องการขัดขืนหรือทำให้ยากลำบาก,ภายในใจลึกลงไปจงซานก็หวังที่จะมอบเขตแดนแห่งแสงให้พวกเขา,เพราะเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของบุตรชายด้วย.
"หืม?เซิ่งหวังจงซานขอให้กล่าวมาได้เลย!"จื่อหยางจิงหงที่กล่าวออกมาในทันที.
กับคำขอฝ่ายตรงขาม,จื่อหยางจิงหงที่ตัดสินใจอย่างแน่วแน่,ตราบเท่าที่ไม่เกี่ยวข้องกับธรรมเนียมบรรพชน,ถึงแม้นว่ายากเท่าใดก็ต้องทำให้สำเร็จ.
"ที่จริงเป็นเรื่องง่ายมาก,เรื่องนี้,พวกท่านคงเห็นก่อนหน้านี้,ข้าได้ใช้โลหิตของพวกเราสร้างความสับสนปกปิดทิศทาง,เพื่อให้คนที่ไล่ตามมาเกิดความสับสน!"จงซานเอ่ย.
"หยิงเห่า?"จื่อหยางจิงซินเอ่ย.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"ไม่ใช่แค่หยิงเห่า,น่าจะเป็นยอดฝีมือตระกูลเทียนด้วย,เป็นใครบ้างนั้น,ข้าเองก็ไม่รู้,พวกเราไม่ต้องการให้พวกเขาพบเจอพวกเราอย่างแน่นอน!"
"ตระกูลเทียน?"ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ใช่,คนที่ไล่ตามมานั้นข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน,ทว่ารู้ว่าพวกเขากำลังไล่ตามมา,คำของของข้านั้นง่ายมาก,พวกท่านนำพาพวกเรากลับไปยังศาลเทวะต้าเจิ้ง,ด้วยการสร้างความสับสนให้กับพวกเขาไล่ตามมาอย่างยากลำบาก,การเดินทางนี้นับว่าค่อนข้าไกล,บางที่ยิ่งผ่านนานไปก็ยากที่จะปกปิด,หากได้สุดยอดผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาทั้งสามมาช่วย,ก็จะสามารถคุ้มกัน,ทำให้ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาฝ่ายตรงข้ามยากที่จะพยากรตำแหน่งของพวกเราได้,เพียงแค่ส่งพวกเรากลับไปยังศาลเทวะต้าเจิ้ง,เขตแดนแห่งแสง,จงซานจะมอบให้กับทุกท่านในทันที!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ง่ายๆเช่นนี้นะรึ?"จื่อหยางจิงซินที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
ด้วยการใช้วิถีสวรรค์ลี้ลับ,ปกปิดทุกคนเดินทางไปยังทวีปทิศเหนือ,เรื่องนี้เป็นเรื่องง่ายมากสำหรับผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตา,ทว่าเพราะง่ายเกินไปทำให้พวกเขาลังเล,ไม่คิดเลยว่าจงซานจะขอคำขอที่ง่ายขนาดนี้.
แน่นอน,ทั้งสามเข้าใจว่าเป็นเรื่องที่ง่ายๆ,ทว่าทำไมจงซานถึงได้คิดช่วยพวกเขาล่ะ?
นอกจากนี้พวกเขายังเข้าใจดี,กับวิถีราชาการที่ราชาให้คำมั่นนั่น,ไม่สามารถที่จะกลับคำได้,ดังนั้นพวกเขาย่อมเชื่อว่าจงซานไม่คิดที่จะหลอกพวกเขา.
"ไม่รู้ว่าได้ละเมิดธรรมเนียมของบรรพชนหรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เพียงเท่านี้รึ?!"จื่อหยางจิงซินที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"ไม่ดีรึ?!"จงซานพยักหน้ารับ.
"พวกเราเพียงแค่อยากรู้,ทำไมเซิ่งหวังจงจึงได้ขอคำขอที่ง่ายขนาดนี้?"จื่อหยางจิงหงสอบถาม.
"เป็นดังที่ข้าเอ่ยต่อทุกท่าน,ว่าต้องการเป็นสหายต่อทุกท่าน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ทั้งสามที่มองหน้ากันและกันจ้องมองด้วยความงงงวย,ก่อนที่จื่อหยางจิงหงจะพยักหน้ารับ,"เซิ่งหวังจง,โปรดวางใจพวกเราจะต้องคุ้มกันทุกท่านไปให้ถึงต้าเจิ้งอย่างปลอดภัยแน่นอน."
"ตกลง!"จงซานพยักหน้ารับ.
------------------------------------------------------------------------
แดนเทพหมาป่า,ทางเข้าแดนเทวะซือเทียน.
เหล่าเผ่าหมาป่ามากมายที่เดินมาจากทั่วสารทิศเพื่อคารวะจือจุ้นเผ่าหมาป่าของแดนเทพหมาป่า,ตี้เสวียนชา! ทำให้พื้นที่รอบๆเวลานี้ปกคลุมด้วยกลิ่นอายที่ดุร้ายหนักอึ้ง.
"ฟิ้ว!"
ทันใดนั้นปรากฏสายลมที่หนักหน่วงรุนแรง,เกิดเป็นสนามวายุที่ปัดเป่าทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบๆออกไป.
"เป็นใครกัน,ที่กล้าบุกรุกแดนเทวะซือเทียน!"หมาป่าตนหนึ่งที่คำรามออกมาในทันที.
ในเวลาเดียวกันนั้น,หมาป่ามากมายที่อยู่บนผืนปฐพีต่างก็จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมๆกัน.
บนท้องฟ้าในเวลานี้,ปรากฏร่าง 11
ร่าง,แต่ละคนเต็มไปด้วยท่าทางอหังการ,มีหนึ่งคนที่สวมชุดสีขาว,มีผมยาวสลวย,ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้,และกลิ่นอายที่หนักหน่วงรุนแรงยิ่งใหญ่นั้นยากที่จะปิดบังเอาไว้ได้.
คนทั้ง 11 คนนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่น่าเกรงขาม,แต่ละคนนั้นกวาดตามองไปรอบๆ,ทำให้จิตวิญญาณของเผ่าหมาป่าสั่นสะท้านจากแรงกดดัน.
ของวันนี้เหลือสามตอนครับ.
Chapter 1138 Tian Family outstanding heroes
to
天家群雄至
ยอดฝีมือตระกูลเทียน.
จงซานที่นำคนของเขาและสามผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาของตระกูลจื่อหยางออกมาจากเขตแดนเทพอสูรอย่างรวดเร็ว.
พวกเขาเดินทางด้วยความเร็วสูง,เหมือนว่ากำลังหลบหลีกอะไร,สามผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาแน่นอนว่าพอจะเข้าใจได้บ้าง,คิดว่าจงซานนั้นต้องการหลบหยิงเห่า.
พวกเขาที่บินติดต่อกันตลอดสิบวันสิบคืน,ไม่มีใครพักเลยแม้แต่เล็กน้อย.
จงซานที่นำโลกหิตของตัวเองและคนอื่นๆผสมกัน,ก่อนที่จะแบ่งเป็นสิบส่วน,พร้อมส่งออกไปคนละทิศละทาง.
ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาที่ขมวดคิ้ว,แม้นว่าจงซานจะใช้วิธีการง่ายๆ,ทว่าสามารถให้ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาระดับต้นสับสนได้เช่นกัน.
"จงซาน,ผู้น้อย,จื่อหยางจิงหง!"
"จื่อหยาง,จิงซิน!"
"จื่อหยาง,จิงหุน!"
สามผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาที่แนะนำตัวอย่างเป็นทางการครั้งแรก.
จงซานที่ยกมือขึ้นมาประสาน,จ้องมองไปยังคนทั้งสาม.
"ตระกูลจื่อหยาง,ก่อนหน้านี้จงซานเคยได้ยินมาก่อน,รับรู้ว่ามีชื่อเสียงเป็นหนึ่งในใต้หล้า!"จงซานพยักหน้ารับ.
"สหายเต๋าจงชื่อชมเกินไปแล้ว,ตระกูลจื่อหยางของข้านั้น,หลังจากสิ้นบรรพชน,ก็ไม่ได้รุ่งเรื่องเหมือนเช่นในอดีตอีก!"จื่อหยางจินหงที่กล่าวตอบ.
"ทุกท่านอย่าได้ถ่อมตัว!"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จื่อหยางจิงซินที่ไม่สามารถรังรอได้เอ่ยออกมาในทันที,"สหายเต๋า,ก่อนหน้านี้เจ้าเอยว่า,เขตแดนแห่งแสงอยู่ในมือเจ้า?
ต้องทำอย่างไรถึงจะส่งมอบให้กับพวกเรา?"
จื่อหยางจิงซินที่กล่าวออกมาตามตรง,จื่อหยางจิงเหิงและจื่อหยางจิงหุนขมวดคิ้วเล็กน้อย,ทว่าไม่ได้ตำหนิจื่อหยางจิงซิน,พวกเขาเองก็จ้องมองจงซานด้วยความหวังเช่นกัน.
จงซานที่สะบัดมือ,นำผลึกคริสตัลที่ได้มาจากตี้เสวียชาออกมา,ที่ด้านในนั้นผลึกกลุ่มก้อนแสงสีทองเอาไว้.
เห็นคริสตัลดังกล่าวแล้ว,สามผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาดวงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที.
"ทั้งสาม,เคยได้ยินศาลเทวะต้าเจิ้งหรือไม่?"จงซานที่จ้องมองไปยังคนทั้งสาม.
ทั้งสามที่พยายามระงับอากาศ,ถอนสายตาออกมาจาก,เขตแดนแห่งแสง.
ทั้งสามขมวดคิ้วไปมาจ้องมองไปยังจงซาน,ก่อนที่จื่อหยางจิงหงจะเอ่ยตอบ,"เซิ่งหวังจง?
ข้ารู้ความหมายของท่าน,ทว่าช่างน่าเศร้าตระกูลผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาของพวกเราเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าร่วมราชวงศ์วาสนา!"
"อาวุโสทั้งสาม,เซิ่งหวังของพวกเรานั้นค้นหาเหล่าผู้มีความสามารถ,หากทั้งสามต้องการ,หรือจะเป็นใครก็ตามที่เป็นผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาเข้าร่วมราชวงศ์ของพวกเรา,พวกเราย่อมรู้สึกเป็นเกียรติ,นอกจากนี้ต้าเจิ้งต้องมอบตำแหน่งระดับสูงให้,ไม่กระทำการที่ไม่ยุติธรรมต่อพวกท่านแน่นอน,ทุกท่านยังคงเป็นอิสระเช่นเดิม!"หวังจิงเหวินที่กล่าวเสริมในทันที.
ก่อนหน้านี้ได้เห็นการต่อสู้ของจงซาน,ทั้งสามเองก็รับรู้ความร้ายกาจของเขาเช่นกัน,ทว่าพวกเขาเองก็ไม่ได้รู้รายระเอียดอะไรของจงซานนัก,ไม่สามารถที่จะตัดสินใจในเวลานี้อย่างแน่นอน.
"เซิ่งหวังจงมีความปรารถนาดี,พวกเราคงได้แต่ขอบคุณ,บรรพชนได้สอนสั่งมา,ถึงแม้นว่าตระกูลจะตกต่ำ,ก็ไม่สามารถเข้าร่วมราชวงศ์วาสนาได้! ราชวงศ์วาสนานั้นมีกรรมที่ใหญ่โตมาก,พวกเราไม่ต้องการเข้าไปมีส่วนร่วม!"จื่อหยางจิงหงที่ส่ายหน้าไปมา.
เป็นคำสั่งเสียของบรรพบุรุษอย่างงั้นรึ?
หวังจิงเหวินที่จ้องมองจงซาน,ถอนหายใจเล็กน้อย,เห็นชัดเจนว่าเรื่องนี้ยาก,ไม่ว่าตระกูลใหน,หากเกี่ยวกับคำสอนของบรรพชนแล้ว,นับว่าเป็นปัญหาใหญ่,เรื่องดังกล่าวนี้กลายเป็นทั้งกฎเกณฑ์และความภัคดีต่อบรรพชน,การละเมิดคำสอบของตระกูล,ก็มีแต่สร้างภัยพิบัติมาให้นั่นเอง.
"จงซานไม่ได้หวังให้ทุกท่านเข้าร่วมต้าเจิ้ง,ไม่ว่าอย่างไร,พวกเราได้มาพบกัน,เห็นได้ชัดว่าเป็นชะตา,สามารถอธิบายได้ว่า,จงซานนั้นมีชะตากับทุกคน! หวังที่จะได้เป็นสหายกับทุกท่าน!"จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
จงซานเห็นแววตาของทั้งสามได้ไม่สามารถที่จะบังคับได้,ไม่ว่าอย่างไรหากว่าสามารถสร้างความสัมพันธ์ได้,แม้จะเล็กน้อยก็ยังดี,จากนั้นมันจะค่อยๆสะสมเพิ่มขึ้นจนมากมายในท้ายที่สุดเอง.
คนทั้งสามที่ยกมือคารวะ,จื่อหยางจิงหงกล่าวออกมาเบาๆ,"บรรพชนไม่ได้ห้ามพวกเราพบสหาย,หากเซิ่งหวังต้องการ,มอบเขตแดนแห่งแสงกับพวกเรา,ผู้น้อยยินดีที่จะเป็นสหายกับเซิ่งหวังจง!"
"ข้าและคนอื่นเองก็ด้วย!"จื่อหยางจิงหุนและจื่อหยางจิงซินก็กล่าวออกมาด้วยเช่นกัน.
จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,จ้องมองไปยังคนทั้งสาม,แน่นอนจงซานไม่ได้เชื่อคำพูดของทั้งสาม,การมอบเขตแดนแห่งแสงกับพวกเขา,ความจริงนับว่าเป็นการสร้างความประทับใจ,ทว่าหากต้องการมิตรภาพนั้น,พูดตามจริงแล้วมันเป็นไปไม่ได้,เมื่อมอบเขตแดนแห่งแสงให้กับพวกเขา,ก่อนที่จะมอบ,จงซานจำเป็นต้องต่อรองสักเล็กน้อย,เพื่อไม่ให้การทำธุรกิจครั้งนี้ขาดทุน.
จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"เขตแดนแห่งแสงสี้,เป็นเพราะจงซานและตี้เสวียนชานั้นเป็นสหายกันมาหลายปี,ครั้งนี้จึงได้รับการสนับสนุนจากเผ่าหมาป่า,ให้นำมาแลกเปลี่ยน."
สามผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาทั้งสามที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,ความหมายของจงซานนั้นชัดเจนมา,เรื่องนี้คงไม่ง่าย,ครั้งนี้เขาช่วยเผ่าป่าไว้,นอกจากนี้ยังรู้จักกับตี้เสวียนชา,การแลกเปลี่ยนครั้งนี้,มีเหรอที่จะมอบให้คนอื่นง่ายๆ?
ในโลกนี้คงไม่มีใครโง่งมขนาดนั้น.
"แต่ว่า,การที่จงซานได้ของสิ่งนี้มาจากตี้เสวียนชา,ที่จริงก็ต้องการมอบให้กับทั้งสาม!"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"หืม!"
คนทั้งสามตกใจเล็กน้อย,จงซานเป็นคนโง่อย่างงั้นรึ?
เป็นไปได้อย่างงั้นรึ?
"ข้านั้นรู้สึกสนใจวิชาช่วงชิงชะตาด้วยเช่นกัน!"จงซานเอ่ย.
คนทั้งสามที่กลายเป็นครุ่นคิด,เข้าใจ,จงซานไม่บังคับให้พวกเขาเข้าร่วมศาลเทวะต้าเจิ้ง,ทว่าต้องการแลกเปลี่ยนวิชา,ต้องการศึกษาวิชาช่วงชิงชะตาจากพวกเขา,ซึ่งเป็นการทำให้พวกเขาเข้าร่วมอย่างชาญฉลาด.
จื่อหยางจิงหงที่ฝืนยิ้มส่ายหน้าไปมาพร้อมกับกล่าวออกมาว่า,"บางที่เซิ่งหวังจงคงไม่รู้,ที่จริงวิชาบำเพ็ญช่วงชิงชะตานั้นได้สร้างบาดแผลต่อสวรรค์มากจนเกินไป,ดังนั้นจึงเกี่ยวพันธ์กับความรุ่งเรือง,หากพวกเรามอบมันให้กับคนอื่น,คนที่เกี่ยวข้องอาจจะได้รับภัยพิบัติมา,ดังนั้นผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาทั่วหล้าจึงกลายเป็นที่น่าหวาดกลัว,เป็นเหตุผลทั่วไปเท่านั้น,ด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นนี้,ทำให้บรรพชนได้มีคำสั่ง,วิชาช่วงชิงชะตาจึงได้สั่งสอนให้กับคนในตระกูลเท่านั้น,ไม่สามารถส่งต่อให้กับคนอื่นได้."
เป็นการชัดเจน,จื่อหยางจิงหงได้ปฏิเสธจงซานอีกรอบ.
คำพูดของจงซานแน่นอนว่าไม่ธรรมดา,แฝงความหมายที่มีหลายทางเลือก,แต่สุดท้ายกับมีทางเลือกเดียว.
"ข้าบอกเพียงแค่ว่าสนใจในวิชาช่วงชิงชะตา,แต่ไม่ได้เอ่ยว่าต้องการศึกษา,นอกจากนี้ข้ายังบำเพ็ญวิถีแห่งราชา,ไม่สามารถเปลี่ยนเส้นทางได้!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม!"ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาทั้งสามที่เผยท่าทางแปลกประหลาด.
ความจริง,จงซานก็ไม่ได้เอ่ยว่าต้องการจะเรียน,เป็นพวกเขาที่เข้าใจไปเอง.
คนทั้งสามที่เปลี่ยนเป็นเงียบงัน.
"เช่นนี้เป็นอย่างไร,ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินมาเกี่ยวกับเขตแดนแห่งแสง,ที่ใช้ในการก่อกำเนิด,หอคอยช่วงชิงชะตา?
จงซานเองปราถนาที่จะเห็นหอคอยช่วงชิงชะตา,เพียงแค่ได้เห็นการก่อกำเนิดของหอกคอยช่วงชิงชะตา,ขอได้มองอยู่ห่างๆเพียงแค่นี้ก็พึงพอใจแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาง่ายๆสบายๆ.
เป็นความจริงไม่ใช่คำขอที่เกินจริง,และไม่ได้เกินกว่าขอบเขตที่จะยอมรับได้.
"เซิ่งหวังจง,ต้องขออภัย,ข้ารู้ว่าท่านต้องการจะช่วยเรา,ทว่าคำขอนี้,จริงๆ.....,จิงหงละอายนัก!"จื่อหยางจิงหงที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"หืม?
มีอะไรรึ?"จงซานที่เผยท่าทางสงสัย.
"บรรพชนได้ขอเอาไว้,การกำเนิดของหอคอยช่วงชิงชะตา,มีเพียงแค่คนของตระกูลจื่อหยางที่เข้าร่วมพิธีได้,คนอื่นๆไม่สามารถเข้าร่วมได้,ไม่เช่นนั้นก็ต้องผนึกหอกคอยช่วงชิงชะตาเอาไว้ต่อไป!"จื่อหยางจิงหงที่กล่าวออกมาด้วยความสำนึกผิดไม่ได้ย.
ปฏิเสธจงซานอีกครั้งแล้ว,ทำให้จื่อหยางจิงหงค่อนข้างรู้สึกอับอาย.
หากเป็นความเห็นของคนทั่วไป,เรื่องนี้เป็นง่ายง่ายๆไม่ใช่คำขอที่เกิดจริง,แลกกับเขตแดนแห่งแสงที่ทรงค่า,ไม่ใช่อะไรที่เกินเลยแม้แต่น้อย,แต่เรื่องนี้กลับจากที่จะรับคำได้,แม้แต่จื่อหยางจิงซิน,เริ่มบ่นธรรมเนียมของบรรพชนแล้ว.
"เฮ้เฮ้,ในเมื่อเป็นเช่นนี้,จงซานก็ไม่สามารถบังคับได้,เขตแดนแห่งแสงสามารถมอบให้กับพวกท่านได้,ทว่าจำเป็นต้องยืมแรงพวกท่าน,แน่นอนเป็นเรื่องที่ไม่ได้ยากเย็นนัก."จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
จงซานที่กล่าวออกมาง่ายๆสบายๆ,ไม่ได้ต้องการขัดขืนหรือทำให้ยากลำบาก,ภายในใจลึกลงไปจงซานก็หวังที่จะมอบเขตแดนแห่งแสงให้พวกเขา,เพราะเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของบุตรชายด้วย.
"หืม?เซิ่งหวังจงซานขอให้กล่าวมาได้เลย!"จื่อหยางจิงหงที่กล่าวออกมาในทันที.
กับคำขอฝ่ายตรงขาม,จื่อหยางจิงหงที่ตัดสินใจอย่างแน่วแน่,ตราบเท่าที่ไม่เกี่ยวข้องกับธรรมเนียมบรรพชน,ถึงแม้นว่ายากเท่าใดก็ต้องทำให้สำเร็จ.
"ที่จริงเป็นเรื่องง่ายมาก,เรื่องนี้,พวกท่านคงเห็นก่อนหน้านี้,ข้าได้ใช้โลหิตของพวกเราสร้างความสับสนปกปิดทิศทาง,เพื่อให้คนที่ไล่ตามมาเกิดความสับสน!"จงซานเอ่ย.
"หยิงเห่า?"จื่อหยางจิงซินเอ่ย.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"ไม่ใช่แค่หยิงเห่า,น่าจะเป็นยอดฝีมือตระกูลเทียนด้วย,เป็นใครบ้างนั้น,ข้าเองก็ไม่รู้,พวกเราไม่ต้องการให้พวกเขาพบเจอพวกเราอย่างแน่นอน!"
"ตระกูลเทียน?"ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ใช่,คนที่ไล่ตามมานั้นข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน,ทว่ารู้ว่าพวกเขากำลังไล่ตามมา,คำของของข้านั้นง่ายมาก,พวกท่านนำพาพวกเรากลับไปยังศาลเทวะต้าเจิ้ง,ด้วยการสร้างความสับสนให้กับพวกเขาไล่ตามมาอย่างยากลำบาก,การเดินทางนี้นับว่าค่อนข้าไกล,บางที่ยิ่งผ่านนานไปก็ยากที่จะปกปิด,หากได้สุดยอดผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาทั้งสามมาช่วย,ก็จะสามารถคุ้มกัน,ทำให้ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาฝ่ายตรงข้ามยากที่จะพยากรตำแหน่งของพวกเราได้,เพียงแค่ส่งพวกเรากลับไปยังศาลเทวะต้าเจิ้ง,เขตแดนแห่งแสง,จงซานจะมอบให้กับทุกท่านในทันที!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ง่ายๆเช่นนี้นะรึ?"จื่อหยางจิงซินที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
ด้วยการใช้วิถีสวรรค์ลี้ลับ,ปกปิดทุกคนเดินทางไปยังทวีปทิศเหนือ,เรื่องนี้เป็นเรื่องง่ายมากสำหรับผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตา,ทว่าเพราะง่ายเกินไปทำให้พวกเขาลังเล,ไม่คิดเลยว่าจงซานจะขอคำขอที่ง่ายขนาดนี้.
แน่นอน,ทั้งสามเข้าใจว่าเป็นเรื่องที่ง่ายๆ,ทว่าทำไมจงซานถึงได้คิดช่วยพวกเขาล่ะ?
นอกจากนี้พวกเขายังเข้าใจดี,กับวิถีราชาการที่ราชาให้คำมั่นนั่น,ไม่สามารถที่จะกลับคำได้,ดังนั้นพวกเขาย่อมเชื่อว่าจงซานไม่คิดที่จะหลอกพวกเขา.
"ไม่รู้ว่าได้ละเมิดธรรมเนียมของบรรพชนหรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เพียงเท่านี้รึ?!"จื่อหยางจิงซินที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"ไม่ดีรึ?!"จงซานพยักหน้ารับ.
"พวกเราเพียงแค่อยากรู้,ทำไมเซิ่งหวังจงจึงได้ขอคำขอที่ง่ายขนาดนี้?"จื่อหยางจิงหงสอบถาม.
"เป็นดังที่ข้าเอ่ยต่อทุกท่าน,ว่าต้องการเป็นสหายต่อทุกท่าน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ทั้งสามที่มองหน้ากันและกันจ้องมองด้วยความงงงวย,ก่อนที่จื่อหยางจิงหงจะพยักหน้ารับ,"เซิ่งหวังจง,โปรดวางใจพวกเราจะต้องคุ้มกันทุกท่านไปให้ถึงต้าเจิ้งอย่างปลอดภัยแน่นอน."
"ตกลง!"จงซานพยักหน้ารับ.
------------------------------------------------------------------------
แดนเทพหมาป่า,ทางเข้าแดนเทวะซือเทียน.
เหล่าเผ่าหมาป่ามากมายที่เดินมาจากทั่วสารทิศเพื่อคารวะจือจุ้นเผ่าหมาป่าของแดนเทพหมาป่า,ตี้เสวียนชา! ทำให้พื้นที่รอบๆเวลานี้ปกคลุมด้วยกลิ่นอายที่ดุร้ายหนักอึ้ง.
"ฟิ้ว!"
ทันใดนั้นปรากฏสายลมที่หนักหน่วงรุนแรง,เกิดเป็นสนามวายุที่ปัดเป่าทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบๆออกไป.
"เป็นใครกัน,ที่กล้าบุกรุกแดนเทวะซือเทียน!"หมาป่าตนหนึ่งที่คำรามออกมาในทันที.
ในเวลาเดียวกันนั้น,หมาป่ามากมายที่อยู่บนผืนปฐพีต่างก็จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมๆกัน.
บนท้องฟ้าในเวลานี้,ปรากฏร่าง 11
ร่าง,แต่ละคนเต็มไปด้วยท่าทางอหังการ,มีหนึ่งคนที่สวมชุดสีขาว,มีผมยาวสลวย,ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้,และกลิ่นอายที่หนักหน่วงรุนแรงยิ่งใหญ่นั้นยากที่จะปิดบังเอาไว้ได้.
คนทั้ง 11 คนนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่น่าเกรงขาม,แต่ละคนนั้นกวาดตามองไปรอบๆ,ทำให้จิตวิญญาณของเผ่าหมาป่าสั่นสะท้านจากแรงกดดัน.
ของวันนี้เหลือสามตอนครับ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น