Immortality Chapter 1137 Wolf Clan Supreme Di Xuansha
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1137 จื่อจุ้นเผ่าหมาป่า,ตี้เสวียนชา.
Chapter 1137 Wolf Clan Supreme Di Xuansha
狼族至尊帝玄铩
จื่อจุ้นเผ่าหมาป่า,ตี้เสวียนชา.
ต่อสู้ด้วยทักษะเทวะ,นี่เป็นการต่อสู้ครั้งแรกของจงซานและตี้เสวียนชา.
บรรยากาศในห้องโถงที่เปลี่ยนไปในทันที,ถ้วยน้ำชาด้านหน้าดังแตกโพล๊ะ,ก่อนที่จะถูกนำออกมาใหม่,พร้อมรินน้ำชาที่หอมกลุ่ม,ก่อนจะถูกยกขึ้นดื่ม.
ขณะดื่มชา,ที่ด้านหลังตี้เสวียนชา,ในเวลานี้ปรากฏดาบมีดสีทองที่คมกริบขึ้น,ดาบมือที่แหลมคนแผ่กลิ่นอายที่เย็นยะเยือบ,อุณหภูมิรอบๆห้องที่รอดลง,แช่แข็งทุกอย่างให้กลายเป็นน้ำแข็ง.
ใบมีดดาบที่ชี้มายังจงซาน.
พริบตาเดียวนั้น,ใบมีดก็แบ่งเป็นสอง,จากสองเป็นสี,จากสี่เพิ่มเป็นจำนวนหลายหมื่นเล่ม,กระจายเต็มห้องทันที,ชี้ไปยังทิศทางของจงซาน!
ใบมีจำนวนมหาศาลชี้ไปยังจงซาน,พร้อมกับปล่อยกลิ่นอายที่น่าสะพรึง,โถมทับไปด้านหน้า,ดูน่าหวั่นเกรงเป็นอย่างมาก,แสงสว่างของใบมีดที่เปล่งประกายแสงสีทองเจิดจรัสระยิบระยับ.
"!"
จงซานที่ไม่แม้แต่มองยังคงยกชาขึ้นดื่มที่ด้านหน้าตี้เสวียนชา.
ตี้เสวียนชาที่จ้องมองจงซานด้วยความสนใจ,หลังจากยกชาขึ้นดื่มและกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึมว่า,"ทักษะเทวะของข้า,มีนามว่า,เต๋าลี่เทียน,เป็นทักษะเทวะที่ข้าคิดขึ้นเอง,ในอดีตโบราณได้ต่อสู้ไปทั่วหล้า,จัดการศัตรูที่แข็งแกร่งมากมาย!"
”!”
จงซานที่วางถ้วยชาลง,ก่อนที่จะยกแขนขวาขึ้น,นิ้วชี้และกว้างยกขึ้นมา,ก่อนที่จะปรากฏภาพเงาบางอย่างขึ้นที่ระหว่างนิ้วทั้งสอง,ตี้เสวียนชาที่จ้องมองเขม็งไปยังสองนิ้วด้านหน้า.
"วูซซซ!"
ที่ระหว่างนิ้วนั้น,ปรากฏเหมือนกับน้ำวนสีดำขึ้นในทันที,หลุมน้ำวนที่หมุนช้าๆ,ทำให้อากาศที่หนาวเหน็บทั่วห้องถูกปัดเป่าไปทั้งหมด,และที่ด้านหน้าสองนิ้วนั้น,ยังแผ่อำนาจคุกคามออกมา,ทำให้ตี้เสวียนชาแสดงท่าทางจริงจัง.
"นี่เป็นทักษะเทวะที่ข้าคิดค้นขึ้น,กุย!(เปื่อยยุ่ย,พังทลาย),ในโลกใบใหญ่,เป็นการต่อสู้ครั้งที่สอง,ยังไม่เคยพ่ายแพ้!"
ทั้งสองที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง,ภายในห้องโถงที่กลายเป็นเคร่งเครียด,ถ้วนน้ำชาบนโต๊ะเวลานี้น้ำชาที่นิ่งสงบเริ่มสั่นไปมา,จากนั้นก็หมุนวนช้าๆ,เหมือนกับว่ารับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่ตรึงเครียดด้านนอกได้.
คนทั้งสองที่จ้องมองหน้ากันและกัน,ทันใดนั้น,ดวงตาของจงซานและตี้เสวียนชาที่เป็นประกายสว่างจ้าขึ้นมาพร้อมๆกัน.
พลังด้านหน้านิ้วทั้งสองของจงซานที่เพิ่มขึ้นอีก,ส่วนตี้เสวียนชาที่สะบัดต่อยกำปั้นออกมา,ส่งใบมีดมากมายออกไป,พุ่งเข้าหาจงซาน.
"พรึด!"
พลังสองสายที่เข้าปะทะกัน,เกิดเสียงปะทะกันของโลหะดังก้องกังวานไปทั่วตะหนัก,หลุมขนาดใหญ่ที่ดูดซับแรงกระแทกทั้งหมด!
"ตูมมมมมมมมม!”
----------------------------------------------------------------
ที่ด้านนอกตำหนักเต๋าหลี่เทียน.
จงซานและตี้เสวียนชาได้เข้าไปในห้องโถงมาพักหนึ่งแล้ว.
แววตาของเทียนหลิงเอ๋อที่เต็มไปด้วยความกังวล,แสดงท่าทางเป็นห่วง.
"เซียนเซิงหวัง,นี่มัน,หรือว่า?"จินเผิงที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
จินเผิงก่อนหน้านี้เห็นหวังจิงเหวินที่มองมาที่ตน,ทว่าจินเผิงคิดไม่ออก,จงซานและตี้เสวียนชาจะต่อสู้กันอย่างงั้นรึ?
ตี้ซือเทียนหวนคืน,จิตสำนึกของบรรพชนหมาป่าคืนมา,แล้วทำไมเซิ่งหวังต้องต่อสู้กับตี้เสวียนชา?
"พวกเราจะต้องทำหน้าที่ของพวกเราให้สมบูรณ์,ค่อยพูดกันอีกที!"หวังจิงเหวินที่เอ่ยออกมาอย่างจริงจัง.
ในเวลานั้น,หวังจิงเหวินที่จ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ,เซียนเซิงซือที่พยักหน้ารับ.
เมื่อได้รับความเห็นชอบกับเซียนเซิงซือ,หวังจิงเหวินก็เอ่ยปากออกมา,"พวกเราจะต้องไปอยู่เกาะลอยฟ้าอื่นเพื่อรอเซิ่งหวัง!"
"ข้าไม่ไป,ข้าต้องการอที่นี่!"เทียนหลิงเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมา.
"ใช่,พวกเราจะรอที่นี่,พวกเราจะไปได้อย่างไร!"เห่าเม่ยลี่ที่ส่ายหน้าไปมาเช่นกัน.
"เซิ่งหวังหวังให้พวกเราออกไป! โดยเฉพาะอย่างยิ่งฮวงโหวและเห่าเม่ยลี่!"หวังจิงเหวินที่กล่าวเป็นนัยน์.
จงซานหวัง? เพื่อไม่ให้เทียนหลิงเอ๋อชักช้า.
"จงซานบอกอะไรกับเจ้าอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
เรื่องนี้,จะให้หวังจิงเหวินเอ่ยออกมาได้อย่างไร?
จะบอกว่าเซิ่งหวังบอกในการแก้ปัญหาได้อย่างไร,ไม่เช่นนั้นก็เหมือนกับการปลอมแปลงราชโองการ,หวังจิงเหวินคงไม่สามารถกล่าวออกมาได้ตรงๆ.
"เซิ่งหวังปรารถนาให้พวกเราปลอดภัย,ไมได้ให้จากไปก่อน,เพียงแค่ไปรอบที่เกาะลอยฟ้าด้านบน!"เซียนเซิงซือที่เอ่ยปากสนับสนุนอีกคน.
ทุกคนที่สงสัยในคำพูดของหวังจิงเหวินและเซียนเซิงซือลเกน้อย,ทว่าท้ายที่สุดก็พยักหน้ารับไม่เอ่ย.
ทุกคนที่ถอยออกไปยังเกาะลอยฟ้าอีกเกาะ,เผ่าหมาป่ามากมายที่เผยท่าทางสงสัย,ทว่าก็ไม่ได้ห้ามพวกเขาแต่อย่างใด.
"ตูมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จากภายตำหนักเต๋าหลี่เทียน,เกิดระเบิดออกมาเสียงดังสนั่น,ประกายแสงสีทองที่พุ่งออกมาจากด้านใน,พรอ้มกับหลุมน้ำวนที่พัดอย่างหนักหน่วงกระจายออกมา.
เหล่ายอดฝีมือมากมายที่หนีตายกันจ้าระหวั่น.
ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าจะเกิดเหตุที่คาดไม่ถึงนี้ขึ้น,แต่ละคนตื่นตกใจหนีออกไปแทบเอาชีวิตไม่รอด.
"จงซาน!!"เทียนหลิงเอ๋อที่ตะโกนออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
จินเผิง,เต้าเหรินถูที่คอยปกป้องทุกคนเอาไว้,จากนั้นก็จ้องมองหวังจิงเหวินด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย,สู้กันจริงๆรึ?
"หลบไป,ให้ข้าเข้าไป!"เทียนหลิงเอ๋อที่เต็มไปด้วยท่าทางกระวนกระวายใจ.
"ฮวงโหว,เซิ่งหวังจะต้องปลอดภัยแน่นอน,อย่าได้เอาตัวเองไปเสี่ยงอันตรายเลย!"หวังจิงเหวินที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ตี้เสวียนชาทำร้ายจงซานได้อย่างไร?"เห่าเม่ยลี่ที่ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย.
"ข้าต้องไป,จินเผิง,หลบไป!"เทียนหลิงเอ๋อที่เอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วง.
"ฮวงโหว,เซิ่งหวังและตี้เสวียนชาไม่ได้ต่อสู้กัน,ไม่เช่นนั้นตำหนักทั้งหมดต้องพังทลายแล้ว,ท่านโปรดอยู่ที่นี่เถอะ!"จินเผิงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เจี่ยเจีย,โปรดวางใจ,มีเหรอทีตี้เสวียนชาจะทำร้ายจงซาน?"เห่าเม่ยลี่ที่เอ่ยปากช่วยพูดอีกแรง.
จากนั้น,เทียนหลิงเอ๋อก็ค่อยๆสงบลง,ทว่าในใจยังคงหวั่นไหว,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล.
ส่วนเหล่าเผ่าหมาป่ามากมายในเวลานี้,จ้องมองตำหนักเต๋าหลี่เทียนด้วยความไม่เข้าใจ,หมายความว่าอย่างไร?
บรรพชนชราและจงซานกำลังทำอะไรด้านใน?
บนท้องฟ้า,ใบมีดมากมายที่ฟุ้งกระจายอยู่ในอากาศ,พร้อมทั้งพายุหลุมดังที่เป็นดังพายุเฮอริเคนหมุนวนพัดพา,ต้านทานใบมีดเอาไว้อย่างเท่าเทียม.
ผ่านไปราวๆหนึ่งก้านธูป,ใบมีดมากมายและพายุเฮอลิเคนสีดำก็ค่อยๆสลายหายไป.
ภายในตำหนัก,จงซานและตี้เสวียนชาที่ประจันหน้ากันจ้องมองกันและกัน.
”!”
นิ้วทั้งสองของจงซานที่ดึงกลับคืน,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นขาวซีด,ตี้เสวียนชาฝ่ายตรงข้ามที่เผยท่าทางประหลาดใจเป็นอย่างมาก.
"ทักษะ"กุย"
ยอดเยี่ยม."ตี้เสวียนชาที่สูดหายใจลึก.
จงซานที่สูดหายใจลึก,พร้อมกับยกน้ำชาขึ้นดื่มในทันที.
"ทักษะเต๋าหลี่เทียนร้ายกาจจริงๆ!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ทั้งสองมองหน้ากันและกัน,"นับเป็นครั้งแรกที่มีคนรับมือทักษะเทวะเต๋าหลี่เทียนเอาไว้ได้,แม้นว่าจะไม่สามารถตัดสินชัยชนะพ่ายแพ้ได้,ทว่า,ด้วยทักษะเทวะที่เจ้ามีใช้เวลาพันกว่าปี,ข้าสามารถที่จะบอกจุดอ่อนของข้าเพื่อปกป้องเซียนเซียนได้!"
ไม่สามารถตัดสินชัยชนะหรือพ่ายแพ้ได้,แน่นอนจงซานรับรู้ความร้ายกาจของทักษะเทวะตัวเอง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่สามารถเอาชนะทักษะเต๋าหลี่เทียนได้?
ตี้ซือเทียนร้ายกาจจริงๆ.
"ไม่จำเป็น!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
ตี้เสวียนชาที่หรี่ตาเล็กลง.
"ในเมื่อไม่สามารถตัดสินชัยชนะหรือพ่ายแพ้ได้,แปลว่าข้าไม่ได้ชนะเจ้า,ไม่ว่าหลังจากนี้,เจ้าจะเป็นตี้เสวียนชาหรือตี้ซือเทียน,ข้าเองก็ได้แต่หวังว่าตี้เสวียนชาจะกลับมา,เจ้าบอกข้าว่าตี้ซือเทียนอยู่ในสภาพอ่อนแอ,ในจิตสำนึกของเจ้า,ตี้เสวียนชาติติดค้างบางอย่างต่อตี้ซือเทียน,ข้าจึงไม่สามารถชนะได้,ดังนั้น,ไม่จำเป็นต้องบอกข้า."จงซานกล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"แล้วเซียนเซียนล่ะ?"
"เซียนเซียนไม่สามารถให้เจ้าพบได้,ข้าจะเป็นคนดูแลนางเอง,ถึงแม้นว่าเจ้าจะกลายเป็นตี้ซือเทียน,ข้าก็ไม่สามารถที่จะให้เจ้าได้ตัวนางไป,หวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง!"จงซานที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
ทว่าตี้เสวียนชาที่ครุ่นคิดขมวดคิ้วไปมาจ้องมองจงซาน.
"สามผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาที่ร้องขอก่อนหน้านี้,เขตแดนแห่งแสง,เจ้ามอบให้ข้าได้หรือไม่?
ให้ข้าเป็นคนต่อรองกับพวกเขา?"จงซานที่สอบถามออกมา.
"อืม,ในเมื่อเจ้าเป็นคนเอ่ยปาก,ข้าจะมอบให้เจ้า,อย่างน้อยก็เป็นการตอบแทนให้เจ้าที่ช่วยเหลือแดนเทวะซือเทียน!"ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ.
ระหว่างที่กล่าวจบ,ตี้เสวียนชาได้มอบคริสตัลสี่เหลี่ยมลูกเต๋าออกไป,ที่ด้านในนั้นมีแดสงสีทองกำลังหมุนวนอยู่.
จงซานรับมา,พร้อมกับพยักหน้ารับ.
"ตอนนี้มียอดฝีมือกำลังไล่ล่าข้าอยู่,ข้าคงต้องไปในทันที,เจ้าช่วยข้าจับตาหยิงเห่าด้วย!"จงซานเอ่ย.
"ตกลง!"ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ.
จงซานที่พยักหน้ารับ,ลุกขึ้น,ตี้เสวียนชาก็เช่นกัน.
ทั้งสองที่ก้าวออกมาที่ประตูของห้องโถง.
"แอดด!"ประตูที่เปิดออกมาเสียงดัง.
สายตาของทุกคนที่คอยจับจ้องมองมาอย่างพร้อมเพรียง.
"จงซาน!"เทียนหลิงเอ๋อที่เร่งรีบบินมา.
"เจ้าเป็นไรหรือไม่!"เทียหลิงเอ๋อที่เต็มไปด้วยความกังวล.
"เอาล่ะ,พวกเราออกเดินทาง! จะต้องไปจากที่นี่ในทันที!"จงซานไป.
"พวกเราจะไปแล้วรึ?
แต่ว่า,พวกเราไม่ได้.......!"เทียนหลิงเอ๋อที่จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,ในเวลานี้ไม่สามารถนำตัวตี้เสวียนชากลับได้แล้ว,นอกจากนี้การให้ตี้เสวียนชาอยู่ที่นี่เป็นการดีที่สุด.
"ทั้งสาม,เขตแดนแห่งแสงอยู่ในมือของข้า,หากต้องการ,พวกเราไปหาสถานที่พูดคุยกัน!"จงซานที่เอ่ยต่อผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาในทันที.
ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาที่ตกใจเล็กน้อย,จากนั้นก็จ้องมองตี้เสวียนชาด้วยความประหลาดใจ.
"เขตแดนแห่งแสง,ข้ามอบให้กับจงซาน,หากพวกเจ้าต้องการก็จงขอกับเขา!"ตี้เสวียนชากล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"อืม!"สามผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาพยักหน้ารับอย่างขมขื่น.
ก่อนที่จะเดินทางจากไปนั้น,จงซานจ้องมองตี้เสวียนชา,กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม,"ทำให้ดีที่สุด,หวังว่าจะมีโอกาสได้พบกันอีก!"
"หวังไว้เช่นนั้น,คงจะได้พบกันอีกครั้ง!"ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ.
จงซานที่ต้องการกล่าวต่อตี้เสวียนชาไม่ใช่ตี้ซือเทียน,ดังนั้นคำพูดของตี้เสวียนชาจึงเผยท่าทางไม่แน่นอนเช่นกัน.
"เดินทาง!"
จงซานที่พากลุ่มของเขาเดินทาง,หายไปในทันที,พริบตาเดียวก็หายไปจากเส้นขอบฟ้าแล้ว.
"เคารพบรรพชนชรา!"เผ่าหมาป่าทั้งหมดที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
ตี้เสวียนชาอยู่ในตำแหน่งบัญชาการ,จ้องมองไปยังเผ่าหมาป่ามากมายที่มารวมตัวกัน,ท้ายที่สุดก็เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม,"ส่งตราคำสุ่งทั่วหล้าออกไป,ยกเว้นทวีปทิศเหนือ,ใต้สวรรค์แห่งนี้,หมาป่าที่มีระดับต้าเซียนขึ้นไป,ให้กลับมารายงานตัว,หากปฏิเสธคนสั่ง,ให้สังหารในทันที!"
สังหารอย่างงั้นรึ?
จิตสังหารที่คละคลุ้งที่ส่งผลต่อจิตใจของเผ่าหมาป่า,บรรพชนชราเริ่มต้นแล้ว,เตรียมที่จะจัดการเผ่าหมาป่าทั่วหล้า,ทำลายกลุ่มอิทธิพลทั้งหมดของเผ่าหมาป่าในโลกหล้านี้ให้กลับมาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาชองบรรพชนชรา?
ทว่า,ทำไมถึงได้ยกเว้นทวีปทิศเหนือ?
"รับทราบ!"แม้นว่าเหล่าหมาป่าจะคาดเดาไปต่างๆนาๆ,ทว่าก็ต้องรับคำสั่งอย่างไม่มีเงื่อนไข.
"เผ่าหมาป่าจะกลับคืนสู่ความยิ่งใหญ่อีกครั้ง!"ตี้เสวียนชาที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
"คารวะจื่อจุ้น!"
จื่อจุ้น,จ้าวแห่งหมาป่า,บรรพชนชราที่ออกคำสั่นไปทั่วหล้าสั่งการหมาป่าทั้งหมด.
"นับจากวันนี้ไป,ข้าจะใช้นาม,ตี้เสวียนชา!"ตี้เสวียนชาที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.
เปลี่ยนเป็นชื่อตี้เสวียนชาอย่างงั้นรึ?
ทันใดนั้น,เผ่าหมาป่าทั้งหมดที่เผยท่าทางประหลาดใจ,ทำไม? บรรพชนชราไม่ได้ใช่นามตี้ซือเทียนอย่างงั้นรึ?
"ไม่มีใครรับประสงค์ของข้าอย่างงั้นรึ?!"ตี้เสวียนชาที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.
"รับทราบ!"เผ่าหมาป่าทั้งหมดที่ทำได้แค่ระงับความสงสัย,ยอมรับนามตี้เสวียนชานี้เท่านั้น.
ทั่วโลกหล้านั้นทุกคนต่างก็รู้จักตี้ซือเทียนเมื่อ
90 ล้านปีที่แล้ว,ทว่าหากปล่อยให้เป็นเช่นนี้,จะทำให้ความสมดุลหลุดไป,ตี้เสวียนชาจดจำความเห็นของจงซานได้,การใช้นามเดิมนั้นจะทำให้ตัวตนของเขาพังทลาย,นิสัยและสถานะของตี้เสวียนชาจะค่อยๆลบเลือนไป! เพื่อไม่ให้เป็นเช่นนั้น,เพื่อไม่ให้หลงลืม,และเพื่อความปลอดภัยของเซียนเซียนด้วย.
Chapter 1137 Wolf Clan Supreme Di Xuansha
狼族至尊帝玄铩
จื่อจุ้นเผ่าหมาป่า,ตี้เสวียนชา.
ต่อสู้ด้วยทักษะเทวะ,นี่เป็นการต่อสู้ครั้งแรกของจงซานและตี้เสวียนชา.
บรรยากาศในห้องโถงที่เปลี่ยนไปในทันที,ถ้วยน้ำชาด้านหน้าดังแตกโพล๊ะ,ก่อนที่จะถูกนำออกมาใหม่,พร้อมรินน้ำชาที่หอมกลุ่ม,ก่อนจะถูกยกขึ้นดื่ม.
ขณะดื่มชา,ที่ด้านหลังตี้เสวียนชา,ในเวลานี้ปรากฏดาบมีดสีทองที่คมกริบขึ้น,ดาบมือที่แหลมคนแผ่กลิ่นอายที่เย็นยะเยือบ,อุณหภูมิรอบๆห้องที่รอดลง,แช่แข็งทุกอย่างให้กลายเป็นน้ำแข็ง.
ใบมีดดาบที่ชี้มายังจงซาน.
พริบตาเดียวนั้น,ใบมีดก็แบ่งเป็นสอง,จากสองเป็นสี,จากสี่เพิ่มเป็นจำนวนหลายหมื่นเล่ม,กระจายเต็มห้องทันที,ชี้ไปยังทิศทางของจงซาน!
ใบมีจำนวนมหาศาลชี้ไปยังจงซาน,พร้อมกับปล่อยกลิ่นอายที่น่าสะพรึง,โถมทับไปด้านหน้า,ดูน่าหวั่นเกรงเป็นอย่างมาก,แสงสว่างของใบมีดที่เปล่งประกายแสงสีทองเจิดจรัสระยิบระยับ.
"!"
จงซานที่ไม่แม้แต่มองยังคงยกชาขึ้นดื่มที่ด้านหน้าตี้เสวียนชา.
ตี้เสวียนชาที่จ้องมองจงซานด้วยความสนใจ,หลังจากยกชาขึ้นดื่มและกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึมว่า,"ทักษะเทวะของข้า,มีนามว่า,เต๋าลี่เทียน,เป็นทักษะเทวะที่ข้าคิดขึ้นเอง,ในอดีตโบราณได้ต่อสู้ไปทั่วหล้า,จัดการศัตรูที่แข็งแกร่งมากมาย!"
”!”
จงซานที่วางถ้วยชาลง,ก่อนที่จะยกแขนขวาขึ้น,นิ้วชี้และกว้างยกขึ้นมา,ก่อนที่จะปรากฏภาพเงาบางอย่างขึ้นที่ระหว่างนิ้วทั้งสอง,ตี้เสวียนชาที่จ้องมองเขม็งไปยังสองนิ้วด้านหน้า.
"วูซซซ!"
ที่ระหว่างนิ้วนั้น,ปรากฏเหมือนกับน้ำวนสีดำขึ้นในทันที,หลุมน้ำวนที่หมุนช้าๆ,ทำให้อากาศที่หนาวเหน็บทั่วห้องถูกปัดเป่าไปทั้งหมด,และที่ด้านหน้าสองนิ้วนั้น,ยังแผ่อำนาจคุกคามออกมา,ทำให้ตี้เสวียนชาแสดงท่าทางจริงจัง.
"นี่เป็นทักษะเทวะที่ข้าคิดค้นขึ้น,กุย!(เปื่อยยุ่ย,พังทลาย),ในโลกใบใหญ่,เป็นการต่อสู้ครั้งที่สอง,ยังไม่เคยพ่ายแพ้!"
ทั้งสองที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง,ภายในห้องโถงที่กลายเป็นเคร่งเครียด,ถ้วนน้ำชาบนโต๊ะเวลานี้น้ำชาที่นิ่งสงบเริ่มสั่นไปมา,จากนั้นก็หมุนวนช้าๆ,เหมือนกับว่ารับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่ตรึงเครียดด้านนอกได้.
คนทั้งสองที่จ้องมองหน้ากันและกัน,ทันใดนั้น,ดวงตาของจงซานและตี้เสวียนชาที่เป็นประกายสว่างจ้าขึ้นมาพร้อมๆกัน.
พลังด้านหน้านิ้วทั้งสองของจงซานที่เพิ่มขึ้นอีก,ส่วนตี้เสวียนชาที่สะบัดต่อยกำปั้นออกมา,ส่งใบมีดมากมายออกไป,พุ่งเข้าหาจงซาน.
"พรึด!"
พลังสองสายที่เข้าปะทะกัน,เกิดเสียงปะทะกันของโลหะดังก้องกังวานไปทั่วตะหนัก,หลุมขนาดใหญ่ที่ดูดซับแรงกระแทกทั้งหมด!
"ตูมมมมมมมมม!”
----------------------------------------------------------------
ที่ด้านนอกตำหนักเต๋าหลี่เทียน.
จงซานและตี้เสวียนชาได้เข้าไปในห้องโถงมาพักหนึ่งแล้ว.
แววตาของเทียนหลิงเอ๋อที่เต็มไปด้วยความกังวล,แสดงท่าทางเป็นห่วง.
"เซียนเซิงหวัง,นี่มัน,หรือว่า?"จินเผิงที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
จินเผิงก่อนหน้านี้เห็นหวังจิงเหวินที่มองมาที่ตน,ทว่าจินเผิงคิดไม่ออก,จงซานและตี้เสวียนชาจะต่อสู้กันอย่างงั้นรึ?
ตี้ซือเทียนหวนคืน,จิตสำนึกของบรรพชนหมาป่าคืนมา,แล้วทำไมเซิ่งหวังต้องต่อสู้กับตี้เสวียนชา?
"พวกเราจะต้องทำหน้าที่ของพวกเราให้สมบูรณ์,ค่อยพูดกันอีกที!"หวังจิงเหวินที่เอ่ยออกมาอย่างจริงจัง.
ในเวลานั้น,หวังจิงเหวินที่จ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ,เซียนเซิงซือที่พยักหน้ารับ.
เมื่อได้รับความเห็นชอบกับเซียนเซิงซือ,หวังจิงเหวินก็เอ่ยปากออกมา,"พวกเราจะต้องไปอยู่เกาะลอยฟ้าอื่นเพื่อรอเซิ่งหวัง!"
"ข้าไม่ไป,ข้าต้องการอที่นี่!"เทียนหลิงเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมา.
"ใช่,พวกเราจะรอที่นี่,พวกเราจะไปได้อย่างไร!"เห่าเม่ยลี่ที่ส่ายหน้าไปมาเช่นกัน.
"เซิ่งหวังหวังให้พวกเราออกไป! โดยเฉพาะอย่างยิ่งฮวงโหวและเห่าเม่ยลี่!"หวังจิงเหวินที่กล่าวเป็นนัยน์.
จงซานหวัง? เพื่อไม่ให้เทียนหลิงเอ๋อชักช้า.
"จงซานบอกอะไรกับเจ้าอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
เรื่องนี้,จะให้หวังจิงเหวินเอ่ยออกมาได้อย่างไร?
จะบอกว่าเซิ่งหวังบอกในการแก้ปัญหาได้อย่างไร,ไม่เช่นนั้นก็เหมือนกับการปลอมแปลงราชโองการ,หวังจิงเหวินคงไม่สามารถกล่าวออกมาได้ตรงๆ.
"เซิ่งหวังปรารถนาให้พวกเราปลอดภัย,ไมได้ให้จากไปก่อน,เพียงแค่ไปรอบที่เกาะลอยฟ้าด้านบน!"เซียนเซิงซือที่เอ่ยปากสนับสนุนอีกคน.
ทุกคนที่สงสัยในคำพูดของหวังจิงเหวินและเซียนเซิงซือลเกน้อย,ทว่าท้ายที่สุดก็พยักหน้ารับไม่เอ่ย.
ทุกคนที่ถอยออกไปยังเกาะลอยฟ้าอีกเกาะ,เผ่าหมาป่ามากมายที่เผยท่าทางสงสัย,ทว่าก็ไม่ได้ห้ามพวกเขาแต่อย่างใด.
"ตูมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จากภายตำหนักเต๋าหลี่เทียน,เกิดระเบิดออกมาเสียงดังสนั่น,ประกายแสงสีทองที่พุ่งออกมาจากด้านใน,พรอ้มกับหลุมน้ำวนที่พัดอย่างหนักหน่วงกระจายออกมา.
เหล่ายอดฝีมือมากมายที่หนีตายกันจ้าระหวั่น.
ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าจะเกิดเหตุที่คาดไม่ถึงนี้ขึ้น,แต่ละคนตื่นตกใจหนีออกไปแทบเอาชีวิตไม่รอด.
"จงซาน!!"เทียนหลิงเอ๋อที่ตะโกนออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
จินเผิง,เต้าเหรินถูที่คอยปกป้องทุกคนเอาไว้,จากนั้นก็จ้องมองหวังจิงเหวินด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย,สู้กันจริงๆรึ?
"หลบไป,ให้ข้าเข้าไป!"เทียนหลิงเอ๋อที่เต็มไปด้วยท่าทางกระวนกระวายใจ.
"ฮวงโหว,เซิ่งหวังจะต้องปลอดภัยแน่นอน,อย่าได้เอาตัวเองไปเสี่ยงอันตรายเลย!"หวังจิงเหวินที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ตี้เสวียนชาทำร้ายจงซานได้อย่างไร?"เห่าเม่ยลี่ที่ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย.
"ข้าต้องไป,จินเผิง,หลบไป!"เทียนหลิงเอ๋อที่เอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วง.
"ฮวงโหว,เซิ่งหวังและตี้เสวียนชาไม่ได้ต่อสู้กัน,ไม่เช่นนั้นตำหนักทั้งหมดต้องพังทลายแล้ว,ท่านโปรดอยู่ที่นี่เถอะ!"จินเผิงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เจี่ยเจีย,โปรดวางใจ,มีเหรอทีตี้เสวียนชาจะทำร้ายจงซาน?"เห่าเม่ยลี่ที่เอ่ยปากช่วยพูดอีกแรง.
จากนั้น,เทียนหลิงเอ๋อก็ค่อยๆสงบลง,ทว่าในใจยังคงหวั่นไหว,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล.
ส่วนเหล่าเผ่าหมาป่ามากมายในเวลานี้,จ้องมองตำหนักเต๋าหลี่เทียนด้วยความไม่เข้าใจ,หมายความว่าอย่างไร?
บรรพชนชราและจงซานกำลังทำอะไรด้านใน?
บนท้องฟ้า,ใบมีดมากมายที่ฟุ้งกระจายอยู่ในอากาศ,พร้อมทั้งพายุหลุมดังที่เป็นดังพายุเฮอริเคนหมุนวนพัดพา,ต้านทานใบมีดเอาไว้อย่างเท่าเทียม.
ผ่านไปราวๆหนึ่งก้านธูป,ใบมีดมากมายและพายุเฮอลิเคนสีดำก็ค่อยๆสลายหายไป.
ภายในตำหนัก,จงซานและตี้เสวียนชาที่ประจันหน้ากันจ้องมองกันและกัน.
”!”
นิ้วทั้งสองของจงซานที่ดึงกลับคืน,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นขาวซีด,ตี้เสวียนชาฝ่ายตรงข้ามที่เผยท่าทางประหลาดใจเป็นอย่างมาก.
"ทักษะ"กุย"
ยอดเยี่ยม."ตี้เสวียนชาที่สูดหายใจลึก.
จงซานที่สูดหายใจลึก,พร้อมกับยกน้ำชาขึ้นดื่มในทันที.
"ทักษะเต๋าหลี่เทียนร้ายกาจจริงๆ!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ทั้งสองมองหน้ากันและกัน,"นับเป็นครั้งแรกที่มีคนรับมือทักษะเทวะเต๋าหลี่เทียนเอาไว้ได้,แม้นว่าจะไม่สามารถตัดสินชัยชนะพ่ายแพ้ได้,ทว่า,ด้วยทักษะเทวะที่เจ้ามีใช้เวลาพันกว่าปี,ข้าสามารถที่จะบอกจุดอ่อนของข้าเพื่อปกป้องเซียนเซียนได้!"
ไม่สามารถตัดสินชัยชนะหรือพ่ายแพ้ได้,แน่นอนจงซานรับรู้ความร้ายกาจของทักษะเทวะตัวเอง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่สามารถเอาชนะทักษะเต๋าหลี่เทียนได้?
ตี้ซือเทียนร้ายกาจจริงๆ.
"ไม่จำเป็น!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
ตี้เสวียนชาที่หรี่ตาเล็กลง.
"ในเมื่อไม่สามารถตัดสินชัยชนะหรือพ่ายแพ้ได้,แปลว่าข้าไม่ได้ชนะเจ้า,ไม่ว่าหลังจากนี้,เจ้าจะเป็นตี้เสวียนชาหรือตี้ซือเทียน,ข้าเองก็ได้แต่หวังว่าตี้เสวียนชาจะกลับมา,เจ้าบอกข้าว่าตี้ซือเทียนอยู่ในสภาพอ่อนแอ,ในจิตสำนึกของเจ้า,ตี้เสวียนชาติติดค้างบางอย่างต่อตี้ซือเทียน,ข้าจึงไม่สามารถชนะได้,ดังนั้น,ไม่จำเป็นต้องบอกข้า."จงซานกล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"แล้วเซียนเซียนล่ะ?"
"เซียนเซียนไม่สามารถให้เจ้าพบได้,ข้าจะเป็นคนดูแลนางเอง,ถึงแม้นว่าเจ้าจะกลายเป็นตี้ซือเทียน,ข้าก็ไม่สามารถที่จะให้เจ้าได้ตัวนางไป,หวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง!"จงซานที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
ทว่าตี้เสวียนชาที่ครุ่นคิดขมวดคิ้วไปมาจ้องมองจงซาน.
"สามผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาที่ร้องขอก่อนหน้านี้,เขตแดนแห่งแสง,เจ้ามอบให้ข้าได้หรือไม่?
ให้ข้าเป็นคนต่อรองกับพวกเขา?"จงซานที่สอบถามออกมา.
"อืม,ในเมื่อเจ้าเป็นคนเอ่ยปาก,ข้าจะมอบให้เจ้า,อย่างน้อยก็เป็นการตอบแทนให้เจ้าที่ช่วยเหลือแดนเทวะซือเทียน!"ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ.
ระหว่างที่กล่าวจบ,ตี้เสวียนชาได้มอบคริสตัลสี่เหลี่ยมลูกเต๋าออกไป,ที่ด้านในนั้นมีแดสงสีทองกำลังหมุนวนอยู่.
จงซานรับมา,พร้อมกับพยักหน้ารับ.
"ตอนนี้มียอดฝีมือกำลังไล่ล่าข้าอยู่,ข้าคงต้องไปในทันที,เจ้าช่วยข้าจับตาหยิงเห่าด้วย!"จงซานเอ่ย.
"ตกลง!"ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ.
จงซานที่พยักหน้ารับ,ลุกขึ้น,ตี้เสวียนชาก็เช่นกัน.
ทั้งสองที่ก้าวออกมาที่ประตูของห้องโถง.
"แอดด!"ประตูที่เปิดออกมาเสียงดัง.
สายตาของทุกคนที่คอยจับจ้องมองมาอย่างพร้อมเพรียง.
"จงซาน!"เทียนหลิงเอ๋อที่เร่งรีบบินมา.
"เจ้าเป็นไรหรือไม่!"เทียหลิงเอ๋อที่เต็มไปด้วยความกังวล.
"เอาล่ะ,พวกเราออกเดินทาง! จะต้องไปจากที่นี่ในทันที!"จงซานไป.
"พวกเราจะไปแล้วรึ?
แต่ว่า,พวกเราไม่ได้.......!"เทียนหลิงเอ๋อที่จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,ในเวลานี้ไม่สามารถนำตัวตี้เสวียนชากลับได้แล้ว,นอกจากนี้การให้ตี้เสวียนชาอยู่ที่นี่เป็นการดีที่สุด.
"ทั้งสาม,เขตแดนแห่งแสงอยู่ในมือของข้า,หากต้องการ,พวกเราไปหาสถานที่พูดคุยกัน!"จงซานที่เอ่ยต่อผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาในทันที.
ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาที่ตกใจเล็กน้อย,จากนั้นก็จ้องมองตี้เสวียนชาด้วยความประหลาดใจ.
"เขตแดนแห่งแสง,ข้ามอบให้กับจงซาน,หากพวกเจ้าต้องการก็จงขอกับเขา!"ตี้เสวียนชากล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"อืม!"สามผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาพยักหน้ารับอย่างขมขื่น.
ก่อนที่จะเดินทางจากไปนั้น,จงซานจ้องมองตี้เสวียนชา,กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม,"ทำให้ดีที่สุด,หวังว่าจะมีโอกาสได้พบกันอีก!"
"หวังไว้เช่นนั้น,คงจะได้พบกันอีกครั้ง!"ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ.
จงซานที่ต้องการกล่าวต่อตี้เสวียนชาไม่ใช่ตี้ซือเทียน,ดังนั้นคำพูดของตี้เสวียนชาจึงเผยท่าทางไม่แน่นอนเช่นกัน.
"เดินทาง!"
จงซานที่พากลุ่มของเขาเดินทาง,หายไปในทันที,พริบตาเดียวก็หายไปจากเส้นขอบฟ้าแล้ว.
"เคารพบรรพชนชรา!"เผ่าหมาป่าทั้งหมดที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
ตี้เสวียนชาอยู่ในตำแหน่งบัญชาการ,จ้องมองไปยังเผ่าหมาป่ามากมายที่มารวมตัวกัน,ท้ายที่สุดก็เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม,"ส่งตราคำสุ่งทั่วหล้าออกไป,ยกเว้นทวีปทิศเหนือ,ใต้สวรรค์แห่งนี้,หมาป่าที่มีระดับต้าเซียนขึ้นไป,ให้กลับมารายงานตัว,หากปฏิเสธคนสั่ง,ให้สังหารในทันที!"
สังหารอย่างงั้นรึ?
จิตสังหารที่คละคลุ้งที่ส่งผลต่อจิตใจของเผ่าหมาป่า,บรรพชนชราเริ่มต้นแล้ว,เตรียมที่จะจัดการเผ่าหมาป่าทั่วหล้า,ทำลายกลุ่มอิทธิพลทั้งหมดของเผ่าหมาป่าในโลกหล้านี้ให้กลับมาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาชองบรรพชนชรา?
ทว่า,ทำไมถึงได้ยกเว้นทวีปทิศเหนือ?
"รับทราบ!"แม้นว่าเหล่าหมาป่าจะคาดเดาไปต่างๆนาๆ,ทว่าก็ต้องรับคำสั่งอย่างไม่มีเงื่อนไข.
"เผ่าหมาป่าจะกลับคืนสู่ความยิ่งใหญ่อีกครั้ง!"ตี้เสวียนชาที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
"คารวะจื่อจุ้น!"
จื่อจุ้น,จ้าวแห่งหมาป่า,บรรพชนชราที่ออกคำสั่นไปทั่วหล้าสั่งการหมาป่าทั้งหมด.
"นับจากวันนี้ไป,ข้าจะใช้นาม,ตี้เสวียนชา!"ตี้เสวียนชาที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.
เปลี่ยนเป็นชื่อตี้เสวียนชาอย่างงั้นรึ?
ทันใดนั้น,เผ่าหมาป่าทั้งหมดที่เผยท่าทางประหลาดใจ,ทำไม? บรรพชนชราไม่ได้ใช่นามตี้ซือเทียนอย่างงั้นรึ?
"ไม่มีใครรับประสงค์ของข้าอย่างงั้นรึ?!"ตี้เสวียนชาที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.
"รับทราบ!"เผ่าหมาป่าทั้งหมดที่ทำได้แค่ระงับความสงสัย,ยอมรับนามตี้เสวียนชานี้เท่านั้น.
ทั่วโลกหล้านั้นทุกคนต่างก็รู้จักตี้ซือเทียนเมื่อ
90 ล้านปีที่แล้ว,ทว่าหากปล่อยให้เป็นเช่นนี้,จะทำให้ความสมดุลหลุดไป,ตี้เสวียนชาจดจำความเห็นของจงซานได้,การใช้นามเดิมนั้นจะทำให้ตัวตนของเขาพังทลาย,นิสัยและสถานะของตี้เสวียนชาจะค่อยๆลบเลือนไป! เพื่อไม่ให้เป็นเช่นนั้น,เพื่อไม่ให้หลงลืม,และเพื่อความปลอดภัยของเซียนเซียนด้วย.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น