Immortality Chapter 1127 It is not
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1127 ไม่มี.
Chapter 1127 It is not
阵不是阵
ไม่มี.
เสวียนหยวนจ้องมองจงซาน,หัวใจที่สั่นไหว,"เจ้ามาที่นี่,เพราะว่าเขาอยู่ที่นี่อย่างงั้นรึ?
"คนที่นี่,กลับบอกไม่เคยเห็น!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ด้วยความสามารถของเขา,มีเหรอที่จะไม่มีใครรู้จัก!"เสวียนหยวนเอ่ย.
"ควรจะเป็นเช่นนั้น,ทว่าเจ้ามายังแดนเทพหมาป่า,มีธุระอะไรที่นี่อย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไปด้วยความสงสัย.
"เจ้ายังคงจำหยกไร้เจียรไนได้หรือไม่?"
"เป็นหยกที่เก็บรักษาดวงวิญญาณที่ได้รับบาดเจ็บของเจ้าใช่หรือไม่?"จงซานที่ครุ่นคิด.
ในอดีตนั้นจงซานที่ช่วยเสวียนหยวนนำมันมาจากบ่อคลื่นสงบตระกูลเทียนนั่นเอง.
"ใช่!"
"เจ้ามีวิธีฟื้นฟูแล้วอย่างงั้นรึ?"
"มันยังขาดของสิ่งหนึ่ง,น้ำพุมรกตซือเทียน,ซึ่งมีเดียงแค่แดนเทวะซือเทียนที่มี,ช่างน่าเศร้าที่มันเป็นสมบัติล้ำค่าของเผ่าหมาป่า!"เสวียนหยวนเอ่ย.
"อย่างน้อยก็ถือว่ายังมีหวัง!"จงซานที่พยักหน้ารับ.
"ใช่!"เสวียนหยวนที่ไม่ได้เผยยิ้มออกมาอย่างใด,ไม่ใช่เพราะว่าคำพูดของจงซาน,ทว่าคิดถึงเรื่องราวของภรรยาตนในอดีต.
"ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยเหลือ,เผ่าหมาป่าจึงสามารถหลบเลี่ยงภัยพิบัติไปได้!"อาวุโสอวิ๋นที่ก้าวเข้ามาหาในทันที.
"อาวุโสอวิ๋น,ก่อนหน้านี้ข้าและเจ้า.....?"เสวียนหยวนที่เอ่ยออกมาด้วยความกังวลจ้องมองไปยังอาวุโสอวิ๋น.
อาวุโสอวิ๋นพยักหน้ารับ,"ข้านั้นเป็นเพียงอาวุโสขั้นต่ำ,ไม่มีความสามารถที่จะจัดการเรื่อง,น้ำพุมรกตซือเทียนได้,ทว่าเจ้าช่วยเผ่าหมาป่าผ่านภัยพิบัติในวันนี้,ข้ามั่นใจว่าจะร้องขออาวุโสระดับสูงได้,ทว่าน้ำพุมรกตซือเทียนนั้นนับเป็นของสูงค่า,หากอาวุโสระดับสูงไม่เห็นด้วย,ข้าก็หมดหนทาง!"
"ขอบคุณอาวุโสอวิ๋น!"เสวียนหยวนที่เอ่ยปากออกมาทันที.
ไม่ว่าอย่างไรเรื่องนี้ก็นับว่าเป็นเรื่องใหญ่,ทำให้อาวุโสอวิ๋นไม่สามารถตกปากรับคำได้.
"รอให้แดนเทวะซือเทียนเปิดออกมา,ข้าจะต้องช่วยเจ้าอย่างสุดความสามารถ!"อาวุโสอวิ๋นกล่าว.
"ดี!"เสวียนหยวนพยักหน้า.
"อาวุโสอวิ๋น!"จงซานทีเอ่ยปากออกมาในทันที.
"สหายเต๋าจง?"อาวุโสอวิ๋นที่กล่าวออกมาด้วยความสุภาพ.
แม้นว่าจงซานจะไม่ได้ลงมือ,ทว่าสองผู้ใต้บังคับบัญชาที่ลงมือนั้นทำตามคำสั่งของจงซาน,ดังนั้นบุญคุณครั้งนี้อาบนับได้ว่าเป็นจงซาน,นอกจากนี้สองเซียนบรรพชนนั้นทรงพลังมากยังเป็นเพียงผู้ใต้บังคับบัญชา,เห็นชัดเจนว่าจงซานนั่นน่าเกรงขาม,ดังนั้นอาวุโสอวิ๋นจึงต้องสุภาพกับจงซาน.
"การที่พวกเราเดินทางมายังอาณาเขตเทพหมาป่านั้น,พวกเราต้องการมาหาสหาย,ดังนั้นจึงต้องการให้อาวุโสอวิ๋นช่วย!"จงซานกล่าว.
"สหายเผ่าหมาป่า? แน่นอน,เจ้าต้องการหาผู้ใด,ข้าจะเร่งรีบตรวจสอบให้ทันที!"อาวุโสอวิ๋นเอ่ย.
"เขามีนามว่าตี้เสวียนชา!"จงซานเอ่ย.
"ตี้เสวียนชา?"อาวุโสอวิ๋นที่ขมวดคิ้วไปมา,จ้องมองไปยังจงซานด้วยความแปลกประหลาด.
"รู้จักอย่างงั้นรึ?"
"ไม่,เพียงแต่แซ่นั่น....,มันคือแซ่ของบรรพชนหมาป่าในอดีต,เหล่าลูกหลานของบรรพชนทุกคนล้วนตกตายไปทั้งหมด,ดังนั้นเผ่าหมาป่าจึงไม่มีใครใช้แซ่นี้,หรือหากมีใครเปลี่ยนเป็นแซ่นี้โดยไม่ตั้งใจ,ปรกติแน่นอนว่าไม่มีใครที่กล้าใช้แซ่ของผู้ก่อตั้งแดนซือเทียน! เจ้ามั่นใจว่าเขามีแซ่
ตี้,จริงๆรึ?"อาวุโสอวิ๋นที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ไม่เคยได้ยินเลยรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่เคยได้ยินจริงๆ!"
จงซานที่สูดหายใจลึก,กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม,"เรื่องนี้,หลายร้อยปีก่อน,มีอาวุโสเผ่าหมาป่าที่กล่าวว่าต้องการนำเขาไปยังแดนเทวะซือเทียน,ข้าเองก็ไม่รู้จักอาวุโสดังกล่าว,ทว่าจำรูปร่างหน้าตาของเขาได้,ท่านลองดูให้สักหน่อย!"
จงซานที่ใช้พลังฝึกตนสร้างภาพชายในชุดสีม่วง,ที่ได้นำตัวของตี้เสวียนชาไป.
"อาวุโสจื่อหร่าน?"อาวุโสอวิ๋นเอ่ยด้วยความประหลาดใจ.
"ท่านรู้จัก!"จงซานที่พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ.
"อาวุโสจื่อหร่าน,เป็นอาวุโสระดับสูง,ทว่าเป็นความจริงที่ข้าไม่เห็นตี้เสวียนชา,เหล่ายอดฝีมือในแดนเทวะซือเทียน,ไม่มีใครที่ข้าจะไม่เคยเห็น,แดนเทวะซือเทียนที่กำลังเปิดออกมา,เมื่อข้าพบกับอาวุโสจื่อหร่าน,ในเวลานั้นเจ้าค่อยสอบถามเขาก็ยังได้!"อาวุโสอวิ๋นที่ส่ายหน้าไปมา.
ไม่เคยได้ยินตี้เสวียนชาอย่างงั้นรึ?
เป็นไปไม่ได้ที่ตี้เสวียนชาจะไม่มีคนรู้จักเลย,ความจริงเป็นเช่นไรกัน?
ภายในใจของจงซานที่เผยท่าทางเป็นกังวล.
"อีกกี่ปี? ไม่ใช่ว่าแดนเทวะซือเทียนควรจะเปิดออกมาแล้วรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่สามารถเปิดได้,มีเพียงแค่คนด้านในจะเปิดออกมาเอง,ด้านนอกไม่สามารถเปิดเข้าไปได้,หลายปีมานี้,ภายในแดนเทวะซือเทียนมีเรื่องสำคัญต้องทำ,ดังนั้นจึงไม่เปิด,คงต้องรออีกหลายปี!"อาวุโสอวิ๋นที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทว่าพวกเราไม่สามารถอยู่ที่นี่ด้านนาน,หลายปีคงนานไป,ไม่มีวิธีอื่นเลยอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไปอีครั้ง.
อาวุโสอวิ๋นที่ส่ายหน้าไปมา.
"อาวุโสอวิ๋นไม่ใช่ว่ายังมีอีกวิธีหนึ่งหรอกรึ?"จางหยงหัวที่อยู่ข้างๆเอ่ยออกมาในทันที.
ได้ยินคำพูดของจางหยิงหัว,แทบทุกคนก็ขมวดคิ้ว,โดยเฉพาะจงซาน,ยังมีวิธีหนึ่งอย่างงั้นรึ?
ทำไมอาวุโสอวิ๋นถึงบอกว่าไม่มีล่ะ?
อาวุโสอวิ๋นจ้องมองไปยังจางหยงหัว,ไม่ได้กล่าวตำหนิ,ทว่าส่ายหน้าไปมา,"วิธีนี้มีก็เหมือนไม่มี,กี่ปีมาแล้ว,ไม่เคยมีใครสามารถทำได้สำเร็จ,จนแทบจะไม่ถูกเรียกว่าวิธี!"
กับคำพูดของอาวุโสอวิ๋น,ทำให้จงซานเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"ขอให้อาวุโสอวิ๋นอธิบาย?"จงซานสอบถามออกไป.
"ในเมื่อเป็นเช่นนั้น,ทุกท่านโปรดตามข้ามา!"อาวุโสอวิ๋นกล่าว.
"พวกเจ้าทั้งสอง,คอยอยู่ปลอบขวัญเผ่าหมาป่าทั้งหมด!"อาวุโสอวิ๋นหันหน้าไปกล่าวต่ออาวุโสหมาป่าทั้งสอง.
"อืม!"
กลุ่มของจงซาน,เสวียนหยวน,จางหยงหัวก็บินตามอาวุโสอวิ๋นไป.
บินไปยังสถานที่อยู่สูงขึ้นไป.
เกาะลอยฟ้า 3000
เกาะที่กำลังลอยหมุนวนดอกบัวขนาดใหญ่อยู่,ด้านบนของดอกบัวนั้นคือทางเข้าของแดนเทวะซือเทียน.
ทว่าบนดอกบัวนั้น,กับมีเกาะพิเศษเกาะหนึ่ง,เป็นเกาะที่ส่องประกายแสงสีน้ำเงินออกมา,แสงสีน้ำเงินที่สว่างจ้ามากกว่าเกาะอื่นๆ.
ทุกคนที่บินไปหยุดอยู่ที่เกาะลอยฟ้าดังกล่าว.
เกาะลอยฟ้าแห่งนี้เป็นสถานที่ดูผิดปรกติแตกต่างจากเกาะอื่น,ไม่มีใครรู้ว่ามีปัญหาอะไร,บนเกาะลอยฟ้ามีสิ่งก่อสร้างที่พิเศษ,เมื่อขึ้นมาอยู่ที่นี่,สามารถมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,บนท้องฟ้าที่ปรากฏดวงดาราที่สว่างจ้าเป็นอย่างมาก.
บนเกาะลอยฟ้าแห่งนี้มีหุบเขาแห่งหนึ่ง.
ภายในหุบเขานั้นมีป้ายหยกขนาดใหญ่มีอักขระมากมายสลักเอาไว้,คำอวยพรจากดวงดารา.
------------
"คำอวยพรของดวงดารา"
ค่ายกลดวงดาราโบราณไร้จำกัด,ทะลวงสวรรค์สะบั้นปฐพี,ทำลายล้างปิศาจ,หมื่นพันไม่เคยก้ม....................................
..................
............
-----------
คำอวยพรของดวงดารานั้นมีมากมายหลายพันตัวอักษรจนไม่สามารถมองเห็นได้ทั้งหมด.
ทว่าในหุบเขาเวลานี้มีคนสี่คน,คนเหล่านั้นเพิ่งมาถึง,หนึ่งคนคุ้มกัน,ส่วนอีกสามคนที่อยู่ในชุดสีดำ,กำลังนั่งอยู่,ไม่เคลื่อนไหว.
"อาวุโสอวิ๋น!"ขณะที่เข้ามาใกล้ก็แสดงความเคารพออกมา.
"อืม,ทั้งสามยังคงพยากรอยู่อย่างงั้นรึ?"อาวุโสอวิ๋นที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่,ผ่านมาห้าสิบปีแล้ว,พวกเขาแทบไม่เคลื่อนไหว,ไม่รู้ว่าพยากรได้อย่างไร!"หนึ่งในผู้คุ้มกันที่เอ่ยออกมา.
"ตระกูลจื่ออย่าง,ผู้สืบทอดวิชาช่วงชิงชะตา,คนทั้งสามนั้นผู้ที่เคยได้รับตำแหน่งประมุขตระกูลมาทั้งนั้น,ผ่านมาห้าสิบปีแล้วรึ?เฮ้อ...!"อาวุโสอวิ๋นที่ถอนหายใจเบาๆ.
"อาวุโสอวิ๋น,ไม่คิดจะอธิบายอะไรกับพวกเราอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไปด้วยความสงสัย.
"ทุกท่านจ้องมองขึ้นไปบนดวงดาราบนท้องฟ้า?"อาวุโสที่ชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า.
"ท้องฟ้านี้ค่อนข้างแปลก,มีดวงดารากว่า
20,000 ดวงที่ส่องสว่าง."เทียนหลิงเอ๋อที่เอ่ยออกมาด้วยความสนใจ.
"เป็นความจริง,นี่คือค่ายกล!"อาวุโสอวิ๋นกล่าว.
"ค่ายกลอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ใช่แล้ว,ตราเบท่าที่สามารถแก้ค่ายกลนี้ได้,เกาะทั้งสามพันก็จะเคลื่อนไหว,จนทำให้ดอกบัวบานออกมา,และแดนเทวะซือเทียนก็เปิดออกมาด้วย!"อาวุโสอวิ๋นที่กล่าวตอบ.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองอย่างระมัดระวัง.
---------------------------------
ภพหยิน,เขตแดนจวงหลุน.
"เรียกตัวเหนานกงเซิ่งเข้าพบ!"ร่างแยกเงาจงซานที่เอ่ยออกมา.
ไม่นานหลังจากนั้น,หนานกงเซิ่งก็ถูกเรียกมา.
"เซิ่งหวัง!"หนานกงเซิ่งที่เอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
"มีเรื่องสำคัญ,เจ้าดูว่าค่ายกลนี้จะสามารถทะลวงผ่านอย่างไร?"จงซานเอ่ย.
จงซานที่โบกมือใช้พลังสร้างท้องฟ้าและดวงดาราทั้ง
20,000 ออกมา.
หนานกงเซิ่งที่ดวงตาส่ายไปมา,จากนั้นก็จดจ้องมองด้วยความสนใจ.
หลังจากนั้นก็เผยท่าทางแปลกประหลาด,และใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"อย่างไร?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"เซิ่งหวัง,ไม่ใช่ว่ามันไม่ใช่ค่ายกลหรอกรึ?"หนานกงเซิ่งที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ไม่ใช่ค่ายกลอย่างงั้นรึ?"
"ใช่,ไม่ใช่ค่ายกล,ไม่มีการโคจรขับเคลื่อน! สิ่งสำคัญที่สุด,ดวงดาราทั้ง 20,000 นั้น,ไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลย,จะเป็นค่ายกลได้อย่างไร?"หนานกงเซิ่งที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"เจ้ามั่นใจอย่างงั้นรึ?"
"เฉินศึกษาค่ายกลมาตลอดชีวิต,ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าสามารถทะลวงค่ายกลมามากมาย,การจะพิจารณาว่าเป็นค่ายกลหรือไม่ไม่ยาก,แต่ชัดเจนที่เห็นเวลานี้ไม่ใช่ค่ายกล!"หนานกงเซิ่งเอ่ย.
---------------------------------
ภพหยาง,ดินเทพอสูร,จงซานที่เงยหน้ามองท้องฟ้า,ทว่าดูแปลกประหลาด,กล่าวต่ออาวุโสอวิ๋น,"นี่คือค่ายกลอย่างงั้นรึ?"
อาวุโสอวิ๋นที่ฝืนยิ้มออกมา,"ไม่กล้าปิดบังความจริงจากสหายเต๋าจง,ความจริงค่ายกลนี้,ไม่ว่าจะเป็นผู้ฝึกตนค่ายกลคนใหนก็คิดว่าไม่ใช่ค่ายกล,เพราะไม่มีเค้าเหมือนกับค่ายกลทั่วไปเลย,ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกัน,ข้าเองก็รู้ไม่มากนัก,สหายเต๋าทั้งสามที่นั่งอยู่นี่,สหายเต๋าจงรู้หรือไม่?"
"ข้าได้ยินที่เจ้ากล่าวก่อนหน้านี้,พวกเขาคือคนของตระกูลจื่อหยาง!"จงซานเอ่ย.
"ใช่,ตระกูลจื่อหยาง,พวกเขาคือตระกูลผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตา,คนทั้งสามนี้ล้วนแต่เคยเป็นประมุขมากก่อน,ทว่าหลังจากที่สละตำแหน่งแล้ว,ห้าสิบปีที่ผ่านมา,พวกเขาได้เดินทางมายังแดนหมาป่าเทวะ,พยากรวิธีที่จะทะลวงผ่านค่ายกลนี้ให้กับพวกเรา,จวบจนถึงตอนนี้นั่นล่ะ!"อาวุโสอวิ๋นที่ส่ายหน้าไปมา.
"ค่ายกลนี้มีความเป็นมาอย่างไร?"จงซานเอ่ยถาม.
"นับตั้งแต่ก่อตั้งแดนเทวะซือเทียน,ค่ายกลนี้ก็ถูกสร้างขึ้นมาแล้ว,มันมีดวงดารากว่า
20,000
ดวง,กล่าวได้ว่ามันเป็นค่ายกลที่มีหลักอยู่ที่การวางตำแหน่ง,ถึงจะก่อให้เกิดเป็นค่ายกลแท้จริงได้,ในเวลานี้พวกเราไม่สามารถมองเห็นได้,แต่มีข่าวลืมว่าเซียนบรรพชนระดับสูงแม้แต่ปราชญ์เทพยังไม่สามารถที่จะทำอะไรดวงดาราทั้ง
20,000 นี้ได้."อาวุโสอวิ๋นกล่าว.
"อยู่ที่วางตำแหน่ง?
ไม่สามารถมองเห็นค่ายกล,แล้วจะทะลวงอย่างไร?"เสวียนหยวนที่เผยท่าทางแปลกประหลาด.
อาวุโสอวิ๋นที่ส่ายหน้าไปมา,"ค่ายกลนี้,ไม่มีใครสามารถทะลวงได้,ในอดีตแม้แต่ปราชญ์เทพยังทำไม่สำเร็จ!"
จงซานที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า,ในเวลานี้,บัวหงหลวนที่ปล่อยพลังจิตไหลมาสู่ดวงตา.
จงซานที่จดจ้องมองดวงดาราทั้ง 20,000 ดวง
รังสีทะลวง!
ทันใดนั้น,จงซานที่สามารถ,มีห้วงอากาศ,คล้ายกับโลกใบเล็ก,มีภูเขาและแม้น้ำที่กว้างใหญ่,ภายในใจของจงซานมั่นใจ,อาวุโสอวิ๋นไม่ได้กล่าวอะไรไร้สาระ.
ทว่าภูเขาและแม่น้ำนั้นกว้างใหญ่มาก,จนจงซานไม่สามารถมองเห็นได้ทั้งหมด.
โลกใบเล็กที่มีแม่น้ำและขุนเขา,นี่คือค่ายกลอะไร?
บางที่แม้จะมองเห็นโลกใบเล็ก,แล้วจะมีวิธีใดในการแก้ค่ายกลนี้กัน?
Chapter 1127 It is not
阵不是阵
ไม่มี.
เสวียนหยวนจ้องมองจงซาน,หัวใจที่สั่นไหว,"เจ้ามาที่นี่,เพราะว่าเขาอยู่ที่นี่อย่างงั้นรึ?
"คนที่นี่,กลับบอกไม่เคยเห็น!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ด้วยความสามารถของเขา,มีเหรอที่จะไม่มีใครรู้จัก!"เสวียนหยวนเอ่ย.
"ควรจะเป็นเช่นนั้น,ทว่าเจ้ามายังแดนเทพหมาป่า,มีธุระอะไรที่นี่อย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไปด้วยความสงสัย.
"เจ้ายังคงจำหยกไร้เจียรไนได้หรือไม่?"
"เป็นหยกที่เก็บรักษาดวงวิญญาณที่ได้รับบาดเจ็บของเจ้าใช่หรือไม่?"จงซานที่ครุ่นคิด.
ในอดีตนั้นจงซานที่ช่วยเสวียนหยวนนำมันมาจากบ่อคลื่นสงบตระกูลเทียนนั่นเอง.
"ใช่!"
"เจ้ามีวิธีฟื้นฟูแล้วอย่างงั้นรึ?"
"มันยังขาดของสิ่งหนึ่ง,น้ำพุมรกตซือเทียน,ซึ่งมีเดียงแค่แดนเทวะซือเทียนที่มี,ช่างน่าเศร้าที่มันเป็นสมบัติล้ำค่าของเผ่าหมาป่า!"เสวียนหยวนเอ่ย.
"อย่างน้อยก็ถือว่ายังมีหวัง!"จงซานที่พยักหน้ารับ.
"ใช่!"เสวียนหยวนที่ไม่ได้เผยยิ้มออกมาอย่างใด,ไม่ใช่เพราะว่าคำพูดของจงซาน,ทว่าคิดถึงเรื่องราวของภรรยาตนในอดีต.
"ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยเหลือ,เผ่าหมาป่าจึงสามารถหลบเลี่ยงภัยพิบัติไปได้!"อาวุโสอวิ๋นที่ก้าวเข้ามาหาในทันที.
"อาวุโสอวิ๋น,ก่อนหน้านี้ข้าและเจ้า.....?"เสวียนหยวนที่เอ่ยออกมาด้วยความกังวลจ้องมองไปยังอาวุโสอวิ๋น.
อาวุโสอวิ๋นพยักหน้ารับ,"ข้านั้นเป็นเพียงอาวุโสขั้นต่ำ,ไม่มีความสามารถที่จะจัดการเรื่อง,น้ำพุมรกตซือเทียนได้,ทว่าเจ้าช่วยเผ่าหมาป่าผ่านภัยพิบัติในวันนี้,ข้ามั่นใจว่าจะร้องขออาวุโสระดับสูงได้,ทว่าน้ำพุมรกตซือเทียนนั้นนับเป็นของสูงค่า,หากอาวุโสระดับสูงไม่เห็นด้วย,ข้าก็หมดหนทาง!"
"ขอบคุณอาวุโสอวิ๋น!"เสวียนหยวนที่เอ่ยปากออกมาทันที.
ไม่ว่าอย่างไรเรื่องนี้ก็นับว่าเป็นเรื่องใหญ่,ทำให้อาวุโสอวิ๋นไม่สามารถตกปากรับคำได้.
"รอให้แดนเทวะซือเทียนเปิดออกมา,ข้าจะต้องช่วยเจ้าอย่างสุดความสามารถ!"อาวุโสอวิ๋นกล่าว.
"ดี!"เสวียนหยวนพยักหน้า.
"อาวุโสอวิ๋น!"จงซานทีเอ่ยปากออกมาในทันที.
"สหายเต๋าจง?"อาวุโสอวิ๋นที่กล่าวออกมาด้วยความสุภาพ.
แม้นว่าจงซานจะไม่ได้ลงมือ,ทว่าสองผู้ใต้บังคับบัญชาที่ลงมือนั้นทำตามคำสั่งของจงซาน,ดังนั้นบุญคุณครั้งนี้อาบนับได้ว่าเป็นจงซาน,นอกจากนี้สองเซียนบรรพชนนั้นทรงพลังมากยังเป็นเพียงผู้ใต้บังคับบัญชา,เห็นชัดเจนว่าจงซานนั่นน่าเกรงขาม,ดังนั้นอาวุโสอวิ๋นจึงต้องสุภาพกับจงซาน.
"การที่พวกเราเดินทางมายังอาณาเขตเทพหมาป่านั้น,พวกเราต้องการมาหาสหาย,ดังนั้นจึงต้องการให้อาวุโสอวิ๋นช่วย!"จงซานกล่าว.
"สหายเผ่าหมาป่า? แน่นอน,เจ้าต้องการหาผู้ใด,ข้าจะเร่งรีบตรวจสอบให้ทันที!"อาวุโสอวิ๋นเอ่ย.
"เขามีนามว่าตี้เสวียนชา!"จงซานเอ่ย.
"ตี้เสวียนชา?"อาวุโสอวิ๋นที่ขมวดคิ้วไปมา,จ้องมองไปยังจงซานด้วยความแปลกประหลาด.
"รู้จักอย่างงั้นรึ?"
"ไม่,เพียงแต่แซ่นั่น....,มันคือแซ่ของบรรพชนหมาป่าในอดีต,เหล่าลูกหลานของบรรพชนทุกคนล้วนตกตายไปทั้งหมด,ดังนั้นเผ่าหมาป่าจึงไม่มีใครใช้แซ่นี้,หรือหากมีใครเปลี่ยนเป็นแซ่นี้โดยไม่ตั้งใจ,ปรกติแน่นอนว่าไม่มีใครที่กล้าใช้แซ่ของผู้ก่อตั้งแดนซือเทียน! เจ้ามั่นใจว่าเขามีแซ่
ตี้,จริงๆรึ?"อาวุโสอวิ๋นที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ไม่เคยได้ยินเลยรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่เคยได้ยินจริงๆ!"
จงซานที่สูดหายใจลึก,กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม,"เรื่องนี้,หลายร้อยปีก่อน,มีอาวุโสเผ่าหมาป่าที่กล่าวว่าต้องการนำเขาไปยังแดนเทวะซือเทียน,ข้าเองก็ไม่รู้จักอาวุโสดังกล่าว,ทว่าจำรูปร่างหน้าตาของเขาได้,ท่านลองดูให้สักหน่อย!"
จงซานที่ใช้พลังฝึกตนสร้างภาพชายในชุดสีม่วง,ที่ได้นำตัวของตี้เสวียนชาไป.
"อาวุโสจื่อหร่าน?"อาวุโสอวิ๋นเอ่ยด้วยความประหลาดใจ.
"ท่านรู้จัก!"จงซานที่พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ.
"อาวุโสจื่อหร่าน,เป็นอาวุโสระดับสูง,ทว่าเป็นความจริงที่ข้าไม่เห็นตี้เสวียนชา,เหล่ายอดฝีมือในแดนเทวะซือเทียน,ไม่มีใครที่ข้าจะไม่เคยเห็น,แดนเทวะซือเทียนที่กำลังเปิดออกมา,เมื่อข้าพบกับอาวุโสจื่อหร่าน,ในเวลานั้นเจ้าค่อยสอบถามเขาก็ยังได้!"อาวุโสอวิ๋นที่ส่ายหน้าไปมา.
ไม่เคยได้ยินตี้เสวียนชาอย่างงั้นรึ?
เป็นไปไม่ได้ที่ตี้เสวียนชาจะไม่มีคนรู้จักเลย,ความจริงเป็นเช่นไรกัน?
ภายในใจของจงซานที่เผยท่าทางเป็นกังวล.
"อีกกี่ปี? ไม่ใช่ว่าแดนเทวะซือเทียนควรจะเปิดออกมาแล้วรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่สามารถเปิดได้,มีเพียงแค่คนด้านในจะเปิดออกมาเอง,ด้านนอกไม่สามารถเปิดเข้าไปได้,หลายปีมานี้,ภายในแดนเทวะซือเทียนมีเรื่องสำคัญต้องทำ,ดังนั้นจึงไม่เปิด,คงต้องรออีกหลายปี!"อาวุโสอวิ๋นที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทว่าพวกเราไม่สามารถอยู่ที่นี่ด้านนาน,หลายปีคงนานไป,ไม่มีวิธีอื่นเลยอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไปอีครั้ง.
อาวุโสอวิ๋นที่ส่ายหน้าไปมา.
"อาวุโสอวิ๋นไม่ใช่ว่ายังมีอีกวิธีหนึ่งหรอกรึ?"จางหยงหัวที่อยู่ข้างๆเอ่ยออกมาในทันที.
ได้ยินคำพูดของจางหยิงหัว,แทบทุกคนก็ขมวดคิ้ว,โดยเฉพาะจงซาน,ยังมีวิธีหนึ่งอย่างงั้นรึ?
ทำไมอาวุโสอวิ๋นถึงบอกว่าไม่มีล่ะ?
อาวุโสอวิ๋นจ้องมองไปยังจางหยงหัว,ไม่ได้กล่าวตำหนิ,ทว่าส่ายหน้าไปมา,"วิธีนี้มีก็เหมือนไม่มี,กี่ปีมาแล้ว,ไม่เคยมีใครสามารถทำได้สำเร็จ,จนแทบจะไม่ถูกเรียกว่าวิธี!"
กับคำพูดของอาวุโสอวิ๋น,ทำให้จงซานเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"ขอให้อาวุโสอวิ๋นอธิบาย?"จงซานสอบถามออกไป.
"ในเมื่อเป็นเช่นนั้น,ทุกท่านโปรดตามข้ามา!"อาวุโสอวิ๋นกล่าว.
"พวกเจ้าทั้งสอง,คอยอยู่ปลอบขวัญเผ่าหมาป่าทั้งหมด!"อาวุโสอวิ๋นหันหน้าไปกล่าวต่ออาวุโสหมาป่าทั้งสอง.
"อืม!"
กลุ่มของจงซาน,เสวียนหยวน,จางหยงหัวก็บินตามอาวุโสอวิ๋นไป.
บินไปยังสถานที่อยู่สูงขึ้นไป.
เกาะลอยฟ้า 3000
เกาะที่กำลังลอยหมุนวนดอกบัวขนาดใหญ่อยู่,ด้านบนของดอกบัวนั้นคือทางเข้าของแดนเทวะซือเทียน.
ทว่าบนดอกบัวนั้น,กับมีเกาะพิเศษเกาะหนึ่ง,เป็นเกาะที่ส่องประกายแสงสีน้ำเงินออกมา,แสงสีน้ำเงินที่สว่างจ้ามากกว่าเกาะอื่นๆ.
ทุกคนที่บินไปหยุดอยู่ที่เกาะลอยฟ้าดังกล่าว.
เกาะลอยฟ้าแห่งนี้เป็นสถานที่ดูผิดปรกติแตกต่างจากเกาะอื่น,ไม่มีใครรู้ว่ามีปัญหาอะไร,บนเกาะลอยฟ้ามีสิ่งก่อสร้างที่พิเศษ,เมื่อขึ้นมาอยู่ที่นี่,สามารถมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,บนท้องฟ้าที่ปรากฏดวงดาราที่สว่างจ้าเป็นอย่างมาก.
บนเกาะลอยฟ้าแห่งนี้มีหุบเขาแห่งหนึ่ง.
ภายในหุบเขานั้นมีป้ายหยกขนาดใหญ่มีอักขระมากมายสลักเอาไว้,คำอวยพรจากดวงดารา.
------------
"คำอวยพรของดวงดารา"
ค่ายกลดวงดาราโบราณไร้จำกัด,ทะลวงสวรรค์สะบั้นปฐพี,ทำลายล้างปิศาจ,หมื่นพันไม่เคยก้ม....................................
..................
............
-----------
คำอวยพรของดวงดารานั้นมีมากมายหลายพันตัวอักษรจนไม่สามารถมองเห็นได้ทั้งหมด.
ทว่าในหุบเขาเวลานี้มีคนสี่คน,คนเหล่านั้นเพิ่งมาถึง,หนึ่งคนคุ้มกัน,ส่วนอีกสามคนที่อยู่ในชุดสีดำ,กำลังนั่งอยู่,ไม่เคลื่อนไหว.
"อาวุโสอวิ๋น!"ขณะที่เข้ามาใกล้ก็แสดงความเคารพออกมา.
"อืม,ทั้งสามยังคงพยากรอยู่อย่างงั้นรึ?"อาวุโสอวิ๋นที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่,ผ่านมาห้าสิบปีแล้ว,พวกเขาแทบไม่เคลื่อนไหว,ไม่รู้ว่าพยากรได้อย่างไร!"หนึ่งในผู้คุ้มกันที่เอ่ยออกมา.
"ตระกูลจื่ออย่าง,ผู้สืบทอดวิชาช่วงชิงชะตา,คนทั้งสามนั้นผู้ที่เคยได้รับตำแหน่งประมุขตระกูลมาทั้งนั้น,ผ่านมาห้าสิบปีแล้วรึ?เฮ้อ...!"อาวุโสอวิ๋นที่ถอนหายใจเบาๆ.
"อาวุโสอวิ๋น,ไม่คิดจะอธิบายอะไรกับพวกเราอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไปด้วยความสงสัย.
"ทุกท่านจ้องมองขึ้นไปบนดวงดาราบนท้องฟ้า?"อาวุโสที่ชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า.
"ท้องฟ้านี้ค่อนข้างแปลก,มีดวงดารากว่า
20,000 ดวงที่ส่องสว่าง."เทียนหลิงเอ๋อที่เอ่ยออกมาด้วยความสนใจ.
"เป็นความจริง,นี่คือค่ายกล!"อาวุโสอวิ๋นกล่าว.
"ค่ายกลอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ใช่แล้ว,ตราเบท่าที่สามารถแก้ค่ายกลนี้ได้,เกาะทั้งสามพันก็จะเคลื่อนไหว,จนทำให้ดอกบัวบานออกมา,และแดนเทวะซือเทียนก็เปิดออกมาด้วย!"อาวุโสอวิ๋นที่กล่าวตอบ.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองอย่างระมัดระวัง.
---------------------------------
ภพหยิน,เขตแดนจวงหลุน.
"เรียกตัวเหนานกงเซิ่งเข้าพบ!"ร่างแยกเงาจงซานที่เอ่ยออกมา.
ไม่นานหลังจากนั้น,หนานกงเซิ่งก็ถูกเรียกมา.
"เซิ่งหวัง!"หนานกงเซิ่งที่เอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
"มีเรื่องสำคัญ,เจ้าดูว่าค่ายกลนี้จะสามารถทะลวงผ่านอย่างไร?"จงซานเอ่ย.
จงซานที่โบกมือใช้พลังสร้างท้องฟ้าและดวงดาราทั้ง
20,000 ออกมา.
หนานกงเซิ่งที่ดวงตาส่ายไปมา,จากนั้นก็จดจ้องมองด้วยความสนใจ.
หลังจากนั้นก็เผยท่าทางแปลกประหลาด,และใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"อย่างไร?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"เซิ่งหวัง,ไม่ใช่ว่ามันไม่ใช่ค่ายกลหรอกรึ?"หนานกงเซิ่งที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ไม่ใช่ค่ายกลอย่างงั้นรึ?"
"ใช่,ไม่ใช่ค่ายกล,ไม่มีการโคจรขับเคลื่อน! สิ่งสำคัญที่สุด,ดวงดาราทั้ง 20,000 นั้น,ไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลย,จะเป็นค่ายกลได้อย่างไร?"หนานกงเซิ่งที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"เจ้ามั่นใจอย่างงั้นรึ?"
"เฉินศึกษาค่ายกลมาตลอดชีวิต,ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าสามารถทะลวงค่ายกลมามากมาย,การจะพิจารณาว่าเป็นค่ายกลหรือไม่ไม่ยาก,แต่ชัดเจนที่เห็นเวลานี้ไม่ใช่ค่ายกล!"หนานกงเซิ่งเอ่ย.
---------------------------------
ภพหยาง,ดินเทพอสูร,จงซานที่เงยหน้ามองท้องฟ้า,ทว่าดูแปลกประหลาด,กล่าวต่ออาวุโสอวิ๋น,"นี่คือค่ายกลอย่างงั้นรึ?"
อาวุโสอวิ๋นที่ฝืนยิ้มออกมา,"ไม่กล้าปิดบังความจริงจากสหายเต๋าจง,ความจริงค่ายกลนี้,ไม่ว่าจะเป็นผู้ฝึกตนค่ายกลคนใหนก็คิดว่าไม่ใช่ค่ายกล,เพราะไม่มีเค้าเหมือนกับค่ายกลทั่วไปเลย,ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกัน,ข้าเองก็รู้ไม่มากนัก,สหายเต๋าทั้งสามที่นั่งอยู่นี่,สหายเต๋าจงรู้หรือไม่?"
"ข้าได้ยินที่เจ้ากล่าวก่อนหน้านี้,พวกเขาคือคนของตระกูลจื่อหยาง!"จงซานเอ่ย.
"ใช่,ตระกูลจื่อหยาง,พวกเขาคือตระกูลผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตา,คนทั้งสามนี้ล้วนแต่เคยเป็นประมุขมากก่อน,ทว่าหลังจากที่สละตำแหน่งแล้ว,ห้าสิบปีที่ผ่านมา,พวกเขาได้เดินทางมายังแดนหมาป่าเทวะ,พยากรวิธีที่จะทะลวงผ่านค่ายกลนี้ให้กับพวกเรา,จวบจนถึงตอนนี้นั่นล่ะ!"อาวุโสอวิ๋นที่ส่ายหน้าไปมา.
"ค่ายกลนี้มีความเป็นมาอย่างไร?"จงซานเอ่ยถาม.
"นับตั้งแต่ก่อตั้งแดนเทวะซือเทียน,ค่ายกลนี้ก็ถูกสร้างขึ้นมาแล้ว,มันมีดวงดารากว่า
20,000
ดวง,กล่าวได้ว่ามันเป็นค่ายกลที่มีหลักอยู่ที่การวางตำแหน่ง,ถึงจะก่อให้เกิดเป็นค่ายกลแท้จริงได้,ในเวลานี้พวกเราไม่สามารถมองเห็นได้,แต่มีข่าวลืมว่าเซียนบรรพชนระดับสูงแม้แต่ปราชญ์เทพยังไม่สามารถที่จะทำอะไรดวงดาราทั้ง
20,000 นี้ได้."อาวุโสอวิ๋นกล่าว.
"อยู่ที่วางตำแหน่ง?
ไม่สามารถมองเห็นค่ายกล,แล้วจะทะลวงอย่างไร?"เสวียนหยวนที่เผยท่าทางแปลกประหลาด.
อาวุโสอวิ๋นที่ส่ายหน้าไปมา,"ค่ายกลนี้,ไม่มีใครสามารถทะลวงได้,ในอดีตแม้แต่ปราชญ์เทพยังทำไม่สำเร็จ!"
จงซานที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า,ในเวลานี้,บัวหงหลวนที่ปล่อยพลังจิตไหลมาสู่ดวงตา.
จงซานที่จดจ้องมองดวงดาราทั้ง 20,000 ดวง
รังสีทะลวง!
ทันใดนั้น,จงซานที่สามารถ,มีห้วงอากาศ,คล้ายกับโลกใบเล็ก,มีภูเขาและแม้น้ำที่กว้างใหญ่,ภายในใจของจงซานมั่นใจ,อาวุโสอวิ๋นไม่ได้กล่าวอะไรไร้สาระ.
ทว่าภูเขาและแม่น้ำนั้นกว้างใหญ่มาก,จนจงซานไม่สามารถมองเห็นได้ทั้งหมด.
โลกใบเล็กที่มีแม่น้ำและขุนเขา,นี่คือค่ายกลอะไร?
บางที่แม้จะมองเห็นโลกใบเล็ก,แล้วจะมีวิธีใดในการแก้ค่ายกลนี้กัน?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น