Immortality Chapter 1105 Forcing
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1105 บังคับ.
Chapter 1105 Forcing
逼迫
บังคับ.
เทียนเหยี่ยนที่ล้มลงหมดเรี่ยวหมดแรง,การต่อสู้นี้ชัดเจนแล้ว.
"การต่อสู้ที่สอง,เจ้าชนะ!"กงซูจื่อเอ่ยอย่างเคร่งขรึม.
กงซูจื่อที่ยอมรับความพ่ายแพ้,เหล่าผู้เยาว์ตระกูลเทียนที่บินออกไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน,จงซานที่บินออกมาในเวลานั้นเช่นกัน.
"ต้าเหริน,ต้าเหริน!"เหล่าผู้เยาว์ตระกูลเทียนที่บินมาอยู่ข้างๆเทียนเหยี่ยน.
เทียนเหยี่ยนที่อยู่ในสภาพอ่อนแรง,ลืมตาขึ้นเล็กน้อย,เอ่ยปากเบาๆ,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,"ฆ่า,ฆ่านางซะ!"
ผู้เยาว์ตระกูลเทียนสามคนที่บินออกไป,พุ่งไปยังทิศทางของเห่าเม่ยลี่.
ในเวลานั้น,เห่าเม่ยลี่อยู่ในสภาพอ่อนแอ,ไม่สามารถต่อสู้ได้อีก,ทว่าจงซานได้เข้ามาหานางพร้อมกับพยุงเห่าเม่ยลี่ขึ้น.
"เห่าเม่ยลี่,ข้าทำสำเร็จแล้ว!"เห่าเม่ยลีที่กล่าวด้วยท่าทางอ่อนแรง.
"ข้าเห็นแล้ว,โปรดวางใจ,เจ้าทำได้ดีมาก!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงอ่อนโยน.
ได้ยินคำพูดของจงซานแล้ว,เห่าเม่ยลี่เผยยิ้มร่าราวกับว่ามันคุ้มค่านัก.
"ฆ่ามัน!"ผู้เยาว์ตระกูลเทียนที่ชักกระบี่ออก,พร้อมกับพุ่งตรงไปยังจงซาน.
จงซานที่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย,จ้องมองคนทั้งสาม,ส่งสายตาข่มขู่,ปล่อยจิตสังหารออกมา.
"ชิ!"
จงซานแค่นเสียงเย็นชา,จากนั้นพื้นที่รอบๆที่สาดประกายแสงสีม่วงออกไป,ปราณกระบี่มากมายที่ระเบิดออกจากร่างจงซาน.
แสงสีม่วงที่ระเบิดออกมาก่อนที่จะหายไป,สามผู้ฝึกตนที่ลอยค้างอยู่บนอากาศไม่ขยับ,จงซานที่พยุงร่างเห่าเม่ยลี่บินออกไป,ร่างทั้งสามยังคงลอยอยู่บนอากาศ.
"ศิษย์น้อง,เจ้าทำอะไร?"หนึ่งคนที่พยุงร่างเทียนเหยี่ยนเอ่ยออกมา.
ขณะที่กล่าวออกไปนั้น,คนทั้งสามที่ถูกปราณกระบี่ทะลวงเข้าไปในร่าง,ก่อนที่จะระเบิดออกมา,ร่างของพวกเขาก็แตกสลายกลายเป็นชิ้นๆในทันที.
ยกเว้นผู้ฝึกตนเซียนบรรพชน,ไม่มีใครเห็นว่าจงซานกระทำอะไร,เห็นเพียงแสงสีม่วงเท่านั้น?
แปลกเกินไปแล้ว.
"กระบี่จูเซียน?"กัวซือฝูที่บ่นพึมพำ.
"เป็นกระบี่จูเซียนจริงๆ!"เจียงซ่างที่พยักหน้ารับ,แววตาที่เผยท่าทางจริงจัง.
เทียนเหยี่ยนที่แห้งเหี่ยวเห็นภาพที่เกิดขึ้น,ถึงกับระเบิดความโกรธออกมา,จนทรุดลงหมดสติอีกรอบ.
"เนี่ยฟ่านเฉิน,สงครามครั้งนี้,เจ้าจงใจให้จงซานได้แสดงฝีมืออย่างงั้นรึ?"กงซูจื่อเอ่ยออกมาเบาๆ.
"ใช่!"เนี่ยฟ่านเฉินเอ่ยออกมาเบาๆ.
ทันใดนั้น,กงซูจื่อและเนี่ยฟ่านเฉินเปลี่ยนเป็นเงียบงัน.
"สี่เดือนหลังจากนี้,เขตแดนน้ำพุเหลือง,ข้าจะรอคอยเจ้า,ส่วนรายชื่อของคู่ต่อสู่,อีกสองเดือน,ข้าจะแจ้งให้เจ้ารู้!"กงซูจื่อเอ่ยปาก.
"ตกลง!"เนี่ยฟ่านเฉินเอ่ยออกมาเบาๆ.
"โฮกกกกก
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
กงซูจื่อบนหุ่นเชิดมังกรทอง,ส่องประกายแสงสว่างเจิดจรัส,ปกคลุมทั่วบริเวณ,หลังจากนั้นหนึ่งก้านธูป,มังกรทองก็หายไป,คนที่เขานำมาก็หายไปด้วยเช่นกัน.
จงซานที่พยุงเห่าเม่ยลี่,ก่อนที่จะพาคนของเข้ากลับตำหนักที่พัก,แน่นอนว่ารวมหลิงเอ๋อด้วย.
บนลานเวลานี้ยังคงมีเนี่ยฟ่านเฉินและเสนาธิการของเขา.
"ยินดีกับเซิ่งหวัง,ได้รับชัยสองครั้งแล้ว!"กัวซือฝูที่เอ่ยต่อเนี่ยฟ่านเฉิน.
"สองอย่างงั้นรึ?เจ้าประเมินจงซานต่ำไปแล้ว!"เนี่ยฟ่านเฉินเอ่ย.
"หืม?"
"เส้าเฟยโห่ว,เจ้าคิดว่าอย่างไร?"เนี่ยฟ่านเฉินไม่รอให้กัวซือฝูตอบ,ทว่าจ้องมองไปยังเส้าเฟยโห่ว.
"สำหรับเฉินนั้น,แม้นว่าจะไม่สามารถบอกผลได้,ทว่าเข้าใจจงซานคนนี้ดี,หากเขาต้องการล่ะก็,แน่นอนว่าจะต้องได้รับชัยชนะทั้งหมด!"เส้าเฟยโห่วเอ่ย.
"ชนะทั้งหมดอย่างงั้นรึ?"กัวซือฝูไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย.
-------------------------------------------------------
เห่าเม่ยลี่ที่ถูกนำมาภายในตำหนัก.
"อาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง?"จงซานสอบถาม.
"ไม่เป็นไร!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาอย่างฝืนๆ.
จงซานที่ยื่นมือลูบหัวของเห่าเม่ยลี่,เห่าเม่ยลี่ไม่รู้ว่าต้องแสดงท่าทางดีใจหรือเจ็บปวดออกมา,ใบหน้าที่เผยสีแดงเรื่อๆ.
"โปรดวางใจ,ไม่ว่าเจ้าบาดเจ็บเท่าใด,ข้าก็จะรักษาเจ้า!"จงซานที่กล่าวอย่างหนักแน่น.
"รักษา?"เห่าเม่ยลี่ที่เผยยิ้มอย่างข่มขื่น,จะรักษาอย่างไร! แม้แต่นางยังไม่รู้วิธีเลย.
ในเวลานั้น,หลิงเอ๋อและอาวุโสเทียน,พร้อมหวังจิงเหวินที่เข้ามาภายในตำหนัก.
"เม่ยลี่เจ้าเป็นไรหรือไม่!"หลิงเอ๋อที่กุมมือเห่าเม่ยลี่ด้วยท่าทางเป็นห่วง.
"นับว่าโชคดี,พวกเราไปช่วยเนี่ยชิงชิงเถอะ!"เห่าเม่ยลี่เอ่ยฝืน.
"อย่าเพิ่งไป,รอให้ข้ารักษาเจ้าก่อน!"จงซานเอ่ย.
ทุกคนที่จ้องมองไปยังจงซาน,เห็นชัดเจนว่าไม่รู้ความลับของจงซาน.
"อาวุโสเทียน,แจ้งไปยังเซียนเซิงซือ,ให้เขานำจินเผิงมาที่นี่,ข้าจะรักษาเขาพร้อมกัน!"จงซานเอ่ย.
"รับทราบ!"อาวุโสเทียนพยักหน้ารับ,แม้นว่าจะไม่เข้าใจ,ทว่าก็รับคำสั่งไป.
อาวุโสเทียนที่เข้ามาภายในตำหนักจินเผิง,จินเผิงที่กำลังบำเพ็ญลมหายใจอยู่,ใบหน้าที่ซีดเซียวทีเดียว.
"เซิ่งหวังให้ข้ามาแจ้งเจ้า,ว่าจะรักษาบาดแผลให้กับแม่ทัพจินเผิง!"อาวุโสเทียนเอ่ย.
"รักษาบาดแผล?เซิ่งหวัง?"จินเผิงที่ตกใจเล็กน้อย,เซิ่งหวังจะรักษาบาดแผลอย่างงั้นรึ?
ตัวเขาที่เป็นเซียนบรรพชน,ทว่าเซียนโบราณจะสามารถรักษาได้อย่างงั้นรึ?
เซียนเซิงซือที่ดวงตาเป็นประกาย,จากนั้นก็เอ่ยออกมาว่า,"แม่ทัพจินเผิง,เซิ่งหวังต้องการรักษาเจ้าเป็นการส่วนตัว,นี่คือโชคลาภวาสนาแล้ว,รีบฉวยเอาไว้!"
"หมายความว่าอย่างไร?"จินเผิงที่ไม่เข้าใจ.
"ไปแล้วเจ้าจะรู้!"เซียนเซิงซือที่ไม่ยินดีอธิบาย.
จินเผิงที่เต็มไปด้วยความสงสัย,ทว่าก็มายังตำหนักของเห่าเม่ยลี่.
"พวกเจ้าออกไปปกป้องด้านนอกเอาไว้!"จงซานที่เอ่ยต่อทุกคน.
"รับทราบ!"
"อืม!"
ภายในห้องโถงมีเพียงจงซาน,เห่าเม่ยลี่และจินเผิง.
"จงซาน,เจ้าจะรักษาพวกเราจริงๆรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่แสดงท่าทางไม่เข้าใจ.
"อย่าเพิ่งกล่าวสิ่งใด,ข้าจะเริ่มแล้ว!"จงซานเอ่ย.
ระหว่างที่กล่าวนั้น,ดวงตาทั้งสองข้างของจงซานที่หลับลง,ก่อนที่ตาขวาจะลืมขึ้นในทันที,แสงสีแดงที่สาดประกาย,ส่งพลังอาบไล้ไปทั่วบริเวณ.
"เนตรนิมิตดี,เปิด!"
-------------------------------
ภายในอาณาเขตน้ำพุเหลือง.
ภายในตำหนักขนาดใหญ่,พื้นที่ตรงกลางเป็นแท่นหยก,มีร่างๆหนึ่งนอนอยู่,เทียนเหยี่ยนนั่นเอง,โดยมีคนสองคนที่อยู่ข้างๆ,แววตาที่ดูอหังการ,จดจ้องมองเขาด้วยแววตาขวาง.
ถัดไปเป็นผู้เยาว์ของตระกูลเทียนที่คุกเข่าลงแยกเป็นสองแถว.
"ไม่มีเวลา,แจ้งอาจารย์,ทว่าผู้ฝึกตนคำสาปที่มีนามว่าจักรพรรดิพิษนั่นจะต้องใช้เล่ห์กลบางอย่าง,เห่าเม่ยลี่ที่ด้อยกว่าข้าและนางก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย,เป็นไปไม่ได้เลยที่นางจะมีตำราชีวิตและความตาย,แน่นอนว่าจักรพรรดิพิษปัจจิมจะต้องซ่อนอยู่ที่ใดที่หนึ่ง! เป็นเขาแน่,เขาลอบทำร้ายข้า,ข้าจะต้องให้อาจารย์ล้างแค้นให้กับข้า!"เทียนเหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง.
จากนั้น,เทียนเหยี่ยนที่ดวงตาสลึมสลือ,ก่อนที่จะค่อยๆหลับตาลง,พร้อมกับตกตายไปด้วยท่าทางคับแค้นใจ.
ในเวลานั้นร่างกายของคนสองคนที่อยู่บนแท่นหยกที่สั่นไหวไปมา.
"จงซาน? เห่าเม่ยลี่?
จักรพรรดิพิษ?"ชายคนหนึ่งที่แค่นเสียงเย็นชา.
"เรื่องนี้จะต้องรายงานเทียนโจวจื่อ,ทว่าคนเหล่านั้น....!"ชายที่สวมชุดนักรบกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เทียนซู,เจ้าวางใจได้,พวกมันจะต้องไม่มีชีวิตรอบ,การต่อสู้ที่สามนั้น,ข้าจะสังหารพวกมันเอง,ที่เส้นทางน้ำพุเหลือง,ข้าจะไม่ปล่อยให้ใครรอดไปได้!"ชายชราคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"เช่นนั้นต้องรบกวนอาวุโสเทียนแล้ว!"เทียนชูที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ตระกูลเทียนจะถูกข่มเหงไม่ได้,ข้าจะต้องให้พวกมันชดใช้อย่างสาสม,ส่วนพวกเจ้านำร่างของเทียนเหยี่ยนกลับไปแจ้งเทียนโจวจื่อ!"
อาวุโสเทียนที่เดินจากไปพร้อมกับผู้เยาว์ 7-8
คน.
เทียนชูที่จ้องมองเทียนเหยี่ยนจากไป,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม,จ้องมองคนที่คุกเข่าอยู่.
"เอาล่ะ,พวกเจ้านำศพของเทียนเหยี่ยนกลับทวีปเทียน,กล่าวรายงานตามความจริง!"เทียนซูเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"ผู้เยาว์ตระกูลเทียนสิบคนที่รับคำด้วยความเคารพ.
----------------------------------------------------------
ลู่ยวี,และเจียงฉวนแน่นอนว่าต้องกลับเขตแดนน้ำพุเหลืองพร้อมกับกงซูจื่อ.
ในวันนี้,ภายในตำหนักลู่ยวี,ใบหน้าของลู่ยวีที่เต็มไปด้วยความหดหู่,แพ้,แพ้สองรอบ?
เต้าเหรินถูกไม่ใช่บอกว่าต้องชนะรึ? ขยะ,เจ้าขยะ!
คิดว่าสองอุปกรณ์เซียนบรรพชนจะได้มาง่ายๆกลบหายไปหมด,ลู่ยวีที่รู้สึกรังเกียจเต้าเหรินถูกมาก.
"นายน้อยปิง,ที่ด้านนอกตำหนักนั้นมีคนขอเข้าพบ!"พ่อบ้านที่เข้ามาแจ้งในทันที.
"เข้าพบ?
ใคร?"ลู่ยวีที่เต็มไปด้วยความหดหู่ไม่อยากพบใคร.
"ไม่รู้ว่าเป็นใครทว่าเขาบอกว่ามีเรื่องสำคัญมาที่ต้องการให้นายน้อยตัดสินใจ!"พ่อบ้านเอ่ย.
"งั้นให้เขาเข้ามา!"ลู่ยวีที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จากนั้นไม่นาน,ชายในชุดสีดำที่ก้าวเข้ามา,ทว่าคาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นปุถุชนที่มีระดับหลอมกายธาตุอย่างงั้นรึ?
"เจ้าเป็นใคร?"ลู่ยวีที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ชายในชุดดำที่จ้องมองไปรอบๆเลิกลัก,ลู่ยวีที่แค่นเสียง,"พวกเจ้าออกไปก่อน!"
"รับทราบ!"คนของเขาที่ถอยห่างออกไปในทันที.
หลอมกายธาตุ,ไม่อยู่ในสายตาของลู่ยวีแน่นอน.
"นายท่านของข้าให้นำสิ่งนี้มาให้ท่าน!"ชายในชุดสีดำเอ่ย.
หลังจากกล่าวจบก็ส่งหยกบันทึกออกไป.
จากนั้นภายในหยกบันทึกนั้น,ใบหน้าของลู่ยวีที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง,พร้อมกับกระตุ้นพลัง,ก่อนที่จะปรากฏภาพออกมาในทันที.
"ตกลง,การต่อสู้แรก,หากเต้าเหรินถูพ่ายแพ้,ข้าจะมอบดาบปิงเสวี๋ยให้,หากเต้าเหรินถูกชนะ,เจ้าต้องมอบอุปกรณ์เซียนบรรพชนและแส้ต้าเฉินให้กับข้า!"
"รับผิดชอบรึ?แน่นอนว่าข้าต้องให้เต้าเหรินถูกรับผิดชอบแน่!"
..............................
..................
......
ลู่ยวีที่เห็นภาพในหยกบันทึกแล้ว,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.
"นายท่านของข้านั้น,ต้องการให้ท่านจ่ายของเดิมพันมา!"ชายในชุดดำเอ่ย.
ใบหน้าของลู่ยวีที่เต็มไปด้วยความมืดคลึ้มเย็นชา,จ้องมองชายชุดดำด้วยความขมขื่น,เขาที่สะบัดมือออกไป.
"โพล๊ะ!"หยกบันทึกแตกกระจายกลายเป็นผุยผง,จากนั้นก็จ้องมองไปยังชายชุดดำด้วยแววตาชั่วร้าย.
ชายชุดดำไม่ได้โกรธ,ทว่ากล่าวออกมาเล็กน้อย,"นี่เป็นเพียงแค่ฉบับคัดลอก,นายน้อยลู่,หากชอบบดขยี้มัน,ยังมีอีก,และแน่นอนที่ตระกูลนายท่านก็ยังมีอีกเช่นกัน."
ชายชุดดำที่นำหยกบันทึกออกมาอีก,ใบหน้าของลู่ยวีที่บึ้งตึง,ก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความห่อเหี่ยวใจ.
"นายน้อยลู่,ท่านคิดว่าอย่างไร!"ชายชุดดำเอ่ย.
"ข้ารับรู้เรื่องนี้,แต่ดาบปิงเสวี๋ยนั้น,ข้าไม่สามารถรับผิดชอบได้!"ลู่ยวีที่เอ่ยออกมาตามตรง.
"ไม่คิดว่านายน้อยลู่จะพูดจากขาวเป็นดำเช่นนี้,คิดที่จะหลอกลวงนายท่านของข้า?
ท่านควรรู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ได้รับการรับลองจากเซิ่งหวังต้าหลี่,กล่าวอีกอย่างหนึ่งท่านไม่เพียงหลอกลวงนายท่านของข้า,ยังหลอกลวงเซิ่งหวังต้าหลี่,ท่านที่เป็นลูกหลานกงซูจื่อ,ในเวลานี้หากเรื่องนี้ไปถึงกงซูจื่อ,กับการเดิมพันครั้งนี้ก็ไม่ใช่ว่ากงซือจื่อกำลังหลอกลวงเซิ่งหวังต้าหลี่ด้วยอย่างงั้รนึ?"ชายชุดดำที่กล่าวตำหนิ.
กลับเรื่องนี้ที่ลากงซูจื่อเข้ามาร่วม,ว่ากำลังหลอกลวงเซิ่งหวังต้าหลี่?
ลู่ยวีเวลานี้ได้รับเผือกร้อนมาซะแล้ว,ความรับผิดชอบนี้มันใหญ่โตเกินไป,หากกงซูจื่อรับรู้,แม้นว่าเขาจะเป็นลูกหลาน,เกรงว่าคงจะลงโทษอย่างหนักอย่างแน่นอน.
"เช่นนั้นผู้น้อยขอลา,ต้องให้นายท่านของข้าไปพบกับเซิ่งหวังต้าหลี่,ทว่านายท่านของข้านั้นเป็นคนที่ยุติธรรม,ในเวลานั้นจะต้องไปถามความเห็นกงซูจื่อก่อนแน่นอน!"ชายในชุดดำที่เอ่ยออกมาอย่างไม่แยแส.
"ช้าก่อน!"ลู่ยวีที่เอ่ยออกมา.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"
"เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับบรรพชน,ข้าเป็นคนเสนอความเห็นเอง!"ลู่ยวีที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"ล้อเล่นนา,ท่านไม่ใช่ทูตของกงซูจื่อรึ? แล้วตอนนั้นทำไมถึงได้แสดงออกมาในนามกงซูจื่อล่ะ?
ข้ารู้,หากท่านชนะก็จะได้อุปกรณ์เซียนบรรพชนและแส้ต้าเฉิน,หากแพ้ก็ไม่ยอมรับรู้อย่างงั้นรึ?
ดี,ดี,ข้าจะจำเอาไว้!"ชายในชุดดำที่กล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.
"เป็นความจริง,บรรพชนไม่รู้เรื่องนี้,เป็นข้าที่เดิมพันเอง,ข้าลู่ยวีสาบานต่อสวรรค์ก็ได้!"ลู่ยวีที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"สาบานต่อสวรรค์อย่างงั้นรึ?
เป็นเรื่องจริงอย่างงั้นรึ?"ชายในชุดสีดำที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เป็นจริงอย่างแน่นอน!"
"ดี,งั้นก็รีบไปยังตำหนักของเต้าเหรินถูกตอนนี้,ขอดาบกับเขามา."
"เต้าเหรินถูไม่ให้ข้าแน่!"
"ไม่ไปจะรู้ได้อย่างไร?
ข้าหมายความว่าเจ้าเป็นทูตตัวแทนของกงซูจื่อไม่ใช่รึ?
ก็แสดงเป็นตัวแทนของกงซือจื่อจัดการเรื่องนี้,เจ้าไม่ใช่ลูกหลานของเขาหรือไง?"
"ข้าเป็น!"
"งั้นก็ไป!"
"ข้าไป,เต้าเหรินถูก็ไม่มีทางที่จะมอบให้ข้า!"
"ตราบเท่าที่เจ้าแสดงว่ามาจัดการเรื่องนี้แทนกงซูจือ,แล้วบอกเรื่องนี้เกี่ยวกับนายท่านของข้า,ข้าเชื่อว่าต้องสำเร็จแน่,หากเจ้าไม่ไป,นายท่านของข้าจะต้องไปพบกับเซิ่งหวังต้าหลี่เพื่อทวงความเป็นธรรม,และเรื่องนี้ก็จะต้องไปถึงกงซูจื่อที่ต้องออกมาจัดการเรื่องนี้เอง!"
"ไป,ข้าไป!"ลู่ยวีที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,ทว่าก็ไม่มีทางเลือก.
"เชิญ!"
Chapter 1105 Forcing
逼迫
บังคับ.
เทียนเหยี่ยนที่ล้มลงหมดเรี่ยวหมดแรง,การต่อสู้นี้ชัดเจนแล้ว.
"การต่อสู้ที่สอง,เจ้าชนะ!"กงซูจื่อเอ่ยอย่างเคร่งขรึม.
กงซูจื่อที่ยอมรับความพ่ายแพ้,เหล่าผู้เยาว์ตระกูลเทียนที่บินออกไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน,จงซานที่บินออกมาในเวลานั้นเช่นกัน.
"ต้าเหริน,ต้าเหริน!"เหล่าผู้เยาว์ตระกูลเทียนที่บินมาอยู่ข้างๆเทียนเหยี่ยน.
เทียนเหยี่ยนที่อยู่ในสภาพอ่อนแรง,ลืมตาขึ้นเล็กน้อย,เอ่ยปากเบาๆ,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,"ฆ่า,ฆ่านางซะ!"
ผู้เยาว์ตระกูลเทียนสามคนที่บินออกไป,พุ่งไปยังทิศทางของเห่าเม่ยลี่.
ในเวลานั้น,เห่าเม่ยลี่อยู่ในสภาพอ่อนแอ,ไม่สามารถต่อสู้ได้อีก,ทว่าจงซานได้เข้ามาหานางพร้อมกับพยุงเห่าเม่ยลี่ขึ้น.
"เห่าเม่ยลี่,ข้าทำสำเร็จแล้ว!"เห่าเม่ยลีที่กล่าวด้วยท่าทางอ่อนแรง.
"ข้าเห็นแล้ว,โปรดวางใจ,เจ้าทำได้ดีมาก!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงอ่อนโยน.
ได้ยินคำพูดของจงซานแล้ว,เห่าเม่ยลี่เผยยิ้มร่าราวกับว่ามันคุ้มค่านัก.
"ฆ่ามัน!"ผู้เยาว์ตระกูลเทียนที่ชักกระบี่ออก,พร้อมกับพุ่งตรงไปยังจงซาน.
จงซานที่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย,จ้องมองคนทั้งสาม,ส่งสายตาข่มขู่,ปล่อยจิตสังหารออกมา.
"ชิ!"
จงซานแค่นเสียงเย็นชา,จากนั้นพื้นที่รอบๆที่สาดประกายแสงสีม่วงออกไป,ปราณกระบี่มากมายที่ระเบิดออกจากร่างจงซาน.
แสงสีม่วงที่ระเบิดออกมาก่อนที่จะหายไป,สามผู้ฝึกตนที่ลอยค้างอยู่บนอากาศไม่ขยับ,จงซานที่พยุงร่างเห่าเม่ยลี่บินออกไป,ร่างทั้งสามยังคงลอยอยู่บนอากาศ.
"ศิษย์น้อง,เจ้าทำอะไร?"หนึ่งคนที่พยุงร่างเทียนเหยี่ยนเอ่ยออกมา.
ขณะที่กล่าวออกไปนั้น,คนทั้งสามที่ถูกปราณกระบี่ทะลวงเข้าไปในร่าง,ก่อนที่จะระเบิดออกมา,ร่างของพวกเขาก็แตกสลายกลายเป็นชิ้นๆในทันที.
ยกเว้นผู้ฝึกตนเซียนบรรพชน,ไม่มีใครเห็นว่าจงซานกระทำอะไร,เห็นเพียงแสงสีม่วงเท่านั้น?
แปลกเกินไปแล้ว.
"กระบี่จูเซียน?"กัวซือฝูที่บ่นพึมพำ.
"เป็นกระบี่จูเซียนจริงๆ!"เจียงซ่างที่พยักหน้ารับ,แววตาที่เผยท่าทางจริงจัง.
เทียนเหยี่ยนที่แห้งเหี่ยวเห็นภาพที่เกิดขึ้น,ถึงกับระเบิดความโกรธออกมา,จนทรุดลงหมดสติอีกรอบ.
"เนี่ยฟ่านเฉิน,สงครามครั้งนี้,เจ้าจงใจให้จงซานได้แสดงฝีมืออย่างงั้นรึ?"กงซูจื่อเอ่ยออกมาเบาๆ.
"ใช่!"เนี่ยฟ่านเฉินเอ่ยออกมาเบาๆ.
ทันใดนั้น,กงซูจื่อและเนี่ยฟ่านเฉินเปลี่ยนเป็นเงียบงัน.
"สี่เดือนหลังจากนี้,เขตแดนน้ำพุเหลือง,ข้าจะรอคอยเจ้า,ส่วนรายชื่อของคู่ต่อสู่,อีกสองเดือน,ข้าจะแจ้งให้เจ้ารู้!"กงซูจื่อเอ่ยปาก.
"ตกลง!"เนี่ยฟ่านเฉินเอ่ยออกมาเบาๆ.
"โฮกกกกก
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
กงซูจื่อบนหุ่นเชิดมังกรทอง,ส่องประกายแสงสว่างเจิดจรัส,ปกคลุมทั่วบริเวณ,หลังจากนั้นหนึ่งก้านธูป,มังกรทองก็หายไป,คนที่เขานำมาก็หายไปด้วยเช่นกัน.
จงซานที่พยุงเห่าเม่ยลี่,ก่อนที่จะพาคนของเข้ากลับตำหนักที่พัก,แน่นอนว่ารวมหลิงเอ๋อด้วย.
บนลานเวลานี้ยังคงมีเนี่ยฟ่านเฉินและเสนาธิการของเขา.
"ยินดีกับเซิ่งหวัง,ได้รับชัยสองครั้งแล้ว!"กัวซือฝูที่เอ่ยต่อเนี่ยฟ่านเฉิน.
"สองอย่างงั้นรึ?เจ้าประเมินจงซานต่ำไปแล้ว!"เนี่ยฟ่านเฉินเอ่ย.
"หืม?"
"เส้าเฟยโห่ว,เจ้าคิดว่าอย่างไร?"เนี่ยฟ่านเฉินไม่รอให้กัวซือฝูตอบ,ทว่าจ้องมองไปยังเส้าเฟยโห่ว.
"สำหรับเฉินนั้น,แม้นว่าจะไม่สามารถบอกผลได้,ทว่าเข้าใจจงซานคนนี้ดี,หากเขาต้องการล่ะก็,แน่นอนว่าจะต้องได้รับชัยชนะทั้งหมด!"เส้าเฟยโห่วเอ่ย.
"ชนะทั้งหมดอย่างงั้นรึ?"กัวซือฝูไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย.
-------------------------------------------------------
เห่าเม่ยลี่ที่ถูกนำมาภายในตำหนัก.
"อาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง?"จงซานสอบถาม.
"ไม่เป็นไร!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาอย่างฝืนๆ.
จงซานที่ยื่นมือลูบหัวของเห่าเม่ยลี่,เห่าเม่ยลี่ไม่รู้ว่าต้องแสดงท่าทางดีใจหรือเจ็บปวดออกมา,ใบหน้าที่เผยสีแดงเรื่อๆ.
"โปรดวางใจ,ไม่ว่าเจ้าบาดเจ็บเท่าใด,ข้าก็จะรักษาเจ้า!"จงซานที่กล่าวอย่างหนักแน่น.
"รักษา?"เห่าเม่ยลี่ที่เผยยิ้มอย่างข่มขื่น,จะรักษาอย่างไร! แม้แต่นางยังไม่รู้วิธีเลย.
ในเวลานั้น,หลิงเอ๋อและอาวุโสเทียน,พร้อมหวังจิงเหวินที่เข้ามาภายในตำหนัก.
"เม่ยลี่เจ้าเป็นไรหรือไม่!"หลิงเอ๋อที่กุมมือเห่าเม่ยลี่ด้วยท่าทางเป็นห่วง.
"นับว่าโชคดี,พวกเราไปช่วยเนี่ยชิงชิงเถอะ!"เห่าเม่ยลี่เอ่ยฝืน.
"อย่าเพิ่งไป,รอให้ข้ารักษาเจ้าก่อน!"จงซานเอ่ย.
ทุกคนที่จ้องมองไปยังจงซาน,เห็นชัดเจนว่าไม่รู้ความลับของจงซาน.
"อาวุโสเทียน,แจ้งไปยังเซียนเซิงซือ,ให้เขานำจินเผิงมาที่นี่,ข้าจะรักษาเขาพร้อมกัน!"จงซานเอ่ย.
"รับทราบ!"อาวุโสเทียนพยักหน้ารับ,แม้นว่าจะไม่เข้าใจ,ทว่าก็รับคำสั่งไป.
อาวุโสเทียนที่เข้ามาภายในตำหนักจินเผิง,จินเผิงที่กำลังบำเพ็ญลมหายใจอยู่,ใบหน้าที่ซีดเซียวทีเดียว.
"เซิ่งหวังให้ข้ามาแจ้งเจ้า,ว่าจะรักษาบาดแผลให้กับแม่ทัพจินเผิง!"อาวุโสเทียนเอ่ย.
"รักษาบาดแผล?เซิ่งหวัง?"จินเผิงที่ตกใจเล็กน้อย,เซิ่งหวังจะรักษาบาดแผลอย่างงั้นรึ?
ตัวเขาที่เป็นเซียนบรรพชน,ทว่าเซียนโบราณจะสามารถรักษาได้อย่างงั้นรึ?
เซียนเซิงซือที่ดวงตาเป็นประกาย,จากนั้นก็เอ่ยออกมาว่า,"แม่ทัพจินเผิง,เซิ่งหวังต้องการรักษาเจ้าเป็นการส่วนตัว,นี่คือโชคลาภวาสนาแล้ว,รีบฉวยเอาไว้!"
"หมายความว่าอย่างไร?"จินเผิงที่ไม่เข้าใจ.
"ไปแล้วเจ้าจะรู้!"เซียนเซิงซือที่ไม่ยินดีอธิบาย.
จินเผิงที่เต็มไปด้วยความสงสัย,ทว่าก็มายังตำหนักของเห่าเม่ยลี่.
"พวกเจ้าออกไปปกป้องด้านนอกเอาไว้!"จงซานที่เอ่ยต่อทุกคน.
"รับทราบ!"
"อืม!"
ภายในห้องโถงมีเพียงจงซาน,เห่าเม่ยลี่และจินเผิง.
"จงซาน,เจ้าจะรักษาพวกเราจริงๆรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่แสดงท่าทางไม่เข้าใจ.
"อย่าเพิ่งกล่าวสิ่งใด,ข้าจะเริ่มแล้ว!"จงซานเอ่ย.
ระหว่างที่กล่าวนั้น,ดวงตาทั้งสองข้างของจงซานที่หลับลง,ก่อนที่ตาขวาจะลืมขึ้นในทันที,แสงสีแดงที่สาดประกาย,ส่งพลังอาบไล้ไปทั่วบริเวณ.
"เนตรนิมิตดี,เปิด!"
-------------------------------
ภายในอาณาเขตน้ำพุเหลือง.
ภายในตำหนักขนาดใหญ่,พื้นที่ตรงกลางเป็นแท่นหยก,มีร่างๆหนึ่งนอนอยู่,เทียนเหยี่ยนนั่นเอง,โดยมีคนสองคนที่อยู่ข้างๆ,แววตาที่ดูอหังการ,จดจ้องมองเขาด้วยแววตาขวาง.
ถัดไปเป็นผู้เยาว์ของตระกูลเทียนที่คุกเข่าลงแยกเป็นสองแถว.
"ไม่มีเวลา,แจ้งอาจารย์,ทว่าผู้ฝึกตนคำสาปที่มีนามว่าจักรพรรดิพิษนั่นจะต้องใช้เล่ห์กลบางอย่าง,เห่าเม่ยลี่ที่ด้อยกว่าข้าและนางก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย,เป็นไปไม่ได้เลยที่นางจะมีตำราชีวิตและความตาย,แน่นอนว่าจักรพรรดิพิษปัจจิมจะต้องซ่อนอยู่ที่ใดที่หนึ่ง! เป็นเขาแน่,เขาลอบทำร้ายข้า,ข้าจะต้องให้อาจารย์ล้างแค้นให้กับข้า!"เทียนเหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง.
จากนั้น,เทียนเหยี่ยนที่ดวงตาสลึมสลือ,ก่อนที่จะค่อยๆหลับตาลง,พร้อมกับตกตายไปด้วยท่าทางคับแค้นใจ.
ในเวลานั้นร่างกายของคนสองคนที่อยู่บนแท่นหยกที่สั่นไหวไปมา.
"จงซาน? เห่าเม่ยลี่?
จักรพรรดิพิษ?"ชายคนหนึ่งที่แค่นเสียงเย็นชา.
"เรื่องนี้จะต้องรายงานเทียนโจวจื่อ,ทว่าคนเหล่านั้น....!"ชายที่สวมชุดนักรบกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เทียนซู,เจ้าวางใจได้,พวกมันจะต้องไม่มีชีวิตรอบ,การต่อสู้ที่สามนั้น,ข้าจะสังหารพวกมันเอง,ที่เส้นทางน้ำพุเหลือง,ข้าจะไม่ปล่อยให้ใครรอดไปได้!"ชายชราคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"เช่นนั้นต้องรบกวนอาวุโสเทียนแล้ว!"เทียนชูที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ตระกูลเทียนจะถูกข่มเหงไม่ได้,ข้าจะต้องให้พวกมันชดใช้อย่างสาสม,ส่วนพวกเจ้านำร่างของเทียนเหยี่ยนกลับไปแจ้งเทียนโจวจื่อ!"
อาวุโสเทียนที่เดินจากไปพร้อมกับผู้เยาว์ 7-8
คน.
เทียนชูที่จ้องมองเทียนเหยี่ยนจากไป,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม,จ้องมองคนที่คุกเข่าอยู่.
"เอาล่ะ,พวกเจ้านำศพของเทียนเหยี่ยนกลับทวีปเทียน,กล่าวรายงานตามความจริง!"เทียนซูเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"ผู้เยาว์ตระกูลเทียนสิบคนที่รับคำด้วยความเคารพ.
----------------------------------------------------------
ลู่ยวี,และเจียงฉวนแน่นอนว่าต้องกลับเขตแดนน้ำพุเหลืองพร้อมกับกงซูจื่อ.
ในวันนี้,ภายในตำหนักลู่ยวี,ใบหน้าของลู่ยวีที่เต็มไปด้วยความหดหู่,แพ้,แพ้สองรอบ?
เต้าเหรินถูกไม่ใช่บอกว่าต้องชนะรึ? ขยะ,เจ้าขยะ!
คิดว่าสองอุปกรณ์เซียนบรรพชนจะได้มาง่ายๆกลบหายไปหมด,ลู่ยวีที่รู้สึกรังเกียจเต้าเหรินถูกมาก.
"นายน้อยปิง,ที่ด้านนอกตำหนักนั้นมีคนขอเข้าพบ!"พ่อบ้านที่เข้ามาแจ้งในทันที.
"เข้าพบ?
ใคร?"ลู่ยวีที่เต็มไปด้วยความหดหู่ไม่อยากพบใคร.
"ไม่รู้ว่าเป็นใครทว่าเขาบอกว่ามีเรื่องสำคัญมาที่ต้องการให้นายน้อยตัดสินใจ!"พ่อบ้านเอ่ย.
"งั้นให้เขาเข้ามา!"ลู่ยวีที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จากนั้นไม่นาน,ชายในชุดสีดำที่ก้าวเข้ามา,ทว่าคาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นปุถุชนที่มีระดับหลอมกายธาตุอย่างงั้นรึ?
"เจ้าเป็นใคร?"ลู่ยวีที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ชายในชุดดำที่จ้องมองไปรอบๆเลิกลัก,ลู่ยวีที่แค่นเสียง,"พวกเจ้าออกไปก่อน!"
"รับทราบ!"คนของเขาที่ถอยห่างออกไปในทันที.
หลอมกายธาตุ,ไม่อยู่ในสายตาของลู่ยวีแน่นอน.
"นายท่านของข้าให้นำสิ่งนี้มาให้ท่าน!"ชายในชุดสีดำเอ่ย.
หลังจากกล่าวจบก็ส่งหยกบันทึกออกไป.
จากนั้นภายในหยกบันทึกนั้น,ใบหน้าของลู่ยวีที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง,พร้อมกับกระตุ้นพลัง,ก่อนที่จะปรากฏภาพออกมาในทันที.
"ตกลง,การต่อสู้แรก,หากเต้าเหรินถูพ่ายแพ้,ข้าจะมอบดาบปิงเสวี๋ยให้,หากเต้าเหรินถูกชนะ,เจ้าต้องมอบอุปกรณ์เซียนบรรพชนและแส้ต้าเฉินให้กับข้า!"
"รับผิดชอบรึ?แน่นอนว่าข้าต้องให้เต้าเหรินถูกรับผิดชอบแน่!"
..............................
..................
......
ลู่ยวีที่เห็นภาพในหยกบันทึกแล้ว,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.
"นายท่านของข้านั้น,ต้องการให้ท่านจ่ายของเดิมพันมา!"ชายในชุดดำเอ่ย.
ใบหน้าของลู่ยวีที่เต็มไปด้วยความมืดคลึ้มเย็นชา,จ้องมองชายชุดดำด้วยความขมขื่น,เขาที่สะบัดมือออกไป.
"โพล๊ะ!"หยกบันทึกแตกกระจายกลายเป็นผุยผง,จากนั้นก็จ้องมองไปยังชายชุดดำด้วยแววตาชั่วร้าย.
ชายชุดดำไม่ได้โกรธ,ทว่ากล่าวออกมาเล็กน้อย,"นี่เป็นเพียงแค่ฉบับคัดลอก,นายน้อยลู่,หากชอบบดขยี้มัน,ยังมีอีก,และแน่นอนที่ตระกูลนายท่านก็ยังมีอีกเช่นกัน."
ชายชุดดำที่นำหยกบันทึกออกมาอีก,ใบหน้าของลู่ยวีที่บึ้งตึง,ก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความห่อเหี่ยวใจ.
"นายน้อยลู่,ท่านคิดว่าอย่างไร!"ชายชุดดำเอ่ย.
"ข้ารับรู้เรื่องนี้,แต่ดาบปิงเสวี๋ยนั้น,ข้าไม่สามารถรับผิดชอบได้!"ลู่ยวีที่เอ่ยออกมาตามตรง.
"ไม่คิดว่านายน้อยลู่จะพูดจากขาวเป็นดำเช่นนี้,คิดที่จะหลอกลวงนายท่านของข้า?
ท่านควรรู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ได้รับการรับลองจากเซิ่งหวังต้าหลี่,กล่าวอีกอย่างหนึ่งท่านไม่เพียงหลอกลวงนายท่านของข้า,ยังหลอกลวงเซิ่งหวังต้าหลี่,ท่านที่เป็นลูกหลานกงซูจื่อ,ในเวลานี้หากเรื่องนี้ไปถึงกงซูจื่อ,กับการเดิมพันครั้งนี้ก็ไม่ใช่ว่ากงซือจื่อกำลังหลอกลวงเซิ่งหวังต้าหลี่ด้วยอย่างงั้รนึ?"ชายชุดดำที่กล่าวตำหนิ.
กลับเรื่องนี้ที่ลากงซูจื่อเข้ามาร่วม,ว่ากำลังหลอกลวงเซิ่งหวังต้าหลี่?
ลู่ยวีเวลานี้ได้รับเผือกร้อนมาซะแล้ว,ความรับผิดชอบนี้มันใหญ่โตเกินไป,หากกงซูจื่อรับรู้,แม้นว่าเขาจะเป็นลูกหลาน,เกรงว่าคงจะลงโทษอย่างหนักอย่างแน่นอน.
"เช่นนั้นผู้น้อยขอลา,ต้องให้นายท่านของข้าไปพบกับเซิ่งหวังต้าหลี่,ทว่านายท่านของข้านั้นเป็นคนที่ยุติธรรม,ในเวลานั้นจะต้องไปถามความเห็นกงซูจื่อก่อนแน่นอน!"ชายในชุดดำที่เอ่ยออกมาอย่างไม่แยแส.
"ช้าก่อน!"ลู่ยวีที่เอ่ยออกมา.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"
"เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับบรรพชน,ข้าเป็นคนเสนอความเห็นเอง!"ลู่ยวีที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"ล้อเล่นนา,ท่านไม่ใช่ทูตของกงซูจื่อรึ? แล้วตอนนั้นทำไมถึงได้แสดงออกมาในนามกงซูจื่อล่ะ?
ข้ารู้,หากท่านชนะก็จะได้อุปกรณ์เซียนบรรพชนและแส้ต้าเฉิน,หากแพ้ก็ไม่ยอมรับรู้อย่างงั้นรึ?
ดี,ดี,ข้าจะจำเอาไว้!"ชายในชุดดำที่กล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.
"เป็นความจริง,บรรพชนไม่รู้เรื่องนี้,เป็นข้าที่เดิมพันเอง,ข้าลู่ยวีสาบานต่อสวรรค์ก็ได้!"ลู่ยวีที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"สาบานต่อสวรรค์อย่างงั้นรึ?
เป็นเรื่องจริงอย่างงั้นรึ?"ชายในชุดสีดำที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เป็นจริงอย่างแน่นอน!"
"ดี,งั้นก็รีบไปยังตำหนักของเต้าเหรินถูกตอนนี้,ขอดาบกับเขามา."
"เต้าเหรินถูไม่ให้ข้าแน่!"
"ไม่ไปจะรู้ได้อย่างไร?
ข้าหมายความว่าเจ้าเป็นทูตตัวแทนของกงซูจื่อไม่ใช่รึ?
ก็แสดงเป็นตัวแทนของกงซือจื่อจัดการเรื่องนี้,เจ้าไม่ใช่ลูกหลานของเขาหรือไง?"
"ข้าเป็น!"
"งั้นก็ไป!"
"ข้าไป,เต้าเหรินถูก็ไม่มีทางที่จะมอบให้ข้า!"
"ตราบเท่าที่เจ้าแสดงว่ามาจัดการเรื่องนี้แทนกงซูจือ,แล้วบอกเรื่องนี้เกี่ยวกับนายท่านของข้า,ข้าเชื่อว่าต้องสำเร็จแน่,หากเจ้าไม่ไป,นายท่านของข้าจะต้องไปพบกับเซิ่งหวังต้าหลี่เพื่อทวงความเป็นธรรม,และเรื่องนี้ก็จะต้องไปถึงกงซูจื่อที่ต้องออกมาจัดการเรื่องนี้เอง!"
"ไป,ข้าไป!"ลู่ยวีที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,ทว่าก็ไม่มีทางเลือก.
"เชิญ!"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น