Immortality Chapter 1106 Subdues Dao Rentu
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1106 กำราบเต้าเหรินถู
Chapter 1106 Subdues Dao Rentu
收服刀人屠
กำราบเต้าเหรินถู
ตำหนักเต้าเหรินถู.
แม้นว่าเต้าเหรินถูจะเดินทางมายังเขตแดนน้ำพุเหลือง,ทว่าเขาก็อยู่ที่นี่เพียงห้าปี,ก่อนที่จะกลายเป็นแขกผู้ทรงเกียรติ,ทว่า,ตลอดเวลาที่เขาอยู่นั้นมีแขกมามากมายต้องการให้เขาเป็นอาจารย์,และมีสัมพันธ์กับเขา,ทว่าในเวลานี้เต้าเหรินถูที่เจ็บปวด,กลับไม่มีใครแม้แต่คนเดียวดูแล.
ไม่มีแม้แต่เสียง,ของเหล่าคนรับใช้อีกต่อไปด้วย.
นับตั้งแต่เขาพ่ายแพ้ที่เขตแดนหงส์เพลิง,ทุกอย่างก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ.
ชะตาวิถีที่ฉีกขาด,ไม่สามารถรักษาได้อีกแล้ว,ทางที่ดีที่สุดคือจุติใหม่,คิดถึงศัตรูของเขามากมาย,เขาจะต้องกลับไปปีนภูเขาที่สูงใหญ่อีกครั้งอย่างงั้นรึ?
ก่อนหน้านี้,เขาที่มีชื่อเสียง,ก็มีสหายมากมายคอยแบ่งเบา,เป็นเหมือนเช่นสันดานมนุษย์ทุกคน,เมื่อร่ำรวยรุ่งโรจน์ย่อมมีเพื่อนฝูงมากมาย,ยามมีภัยพิบัติ,แล้วใครที่ต้องการแบ่งเบา?
เต้าเหรินที่ตัวคนเดียว,ไม่มีญาติและครอบครัว,ดังนั้นเวลานี้จึงเห็นชัดเจนว่าเหงาหงอยวังเวง.
แม้แต่เมื่อวานนี้,เต้าเหรินถูที่เห็นคนรับใช้,ขณะที่เขาหลับไป,ภายในห้องลับ,ยังถูกเหล่าคนใช้ลอบขโมยของวิเศษ.
นี่เขาอ่อนแอถึงเพียงนั้นเลยรึ?
ในเวลานี้เต้าเหรินถูที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจ.
ทว่าในเวลานี้,ภายในตำหนักของเต้าเหรินถูนั้นมีแขกหลายคน,เป็นกลุ่มของเซียนบรรพชน,ดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่กงซูจือเชิญมาดูแลเต้าเหรินถู.
คนทั้งสี่,ทันทีที่เห็นเต้าเหรินถู,ที่แสดงท่าทางสมเพชเวทนาอย่างปิดไม่มิด,เขาที่เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่ง,ไม่คิดเลยว่าจะตกต่ำได้ถึงเพียงนี้?
"เต้าเหรินถู,เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลใดๆ,เรื่องที่กงซูจื่อรับปากนั้น,ยอมทำได้,เจ้าจะต้องได้จุติแน่,ทว่าด้วยภูมิหลังของเจ้าเวลานี้,การจะก้าวไปถึงระดับเซียนบรรพชนอีกครั้ง,นับว่ายาก! อย่างไรพวกเราจะช่วยเท่าที่ทำได้ก็แล้วกัน."
หากว่าเขาตาบอกคนเหล่านั้นคงลงมือไปแล้ว,สายตาของพวกเขาที่จ้องมองไปที่ดาบโลหิต(ปิงเสวี๋ย)ของเขาไม่วางตา,ภายในใจของเต้าเหรินถูที่เต้นไปมาระส่ำ.
"ขอบคุณทุกท่าน!"เต้าเหรินถูเอ่ย.
"เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว!"ทุกคนที่เอ่ยออกมาในทันที.
"นายท่าน,ลู่ยวีขอเข้าพบ!"พ่อบ้านที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"ลู่ยวี?"เต้าเหรินถูที่ขมวดคิ้วไปมา.
แขกทั้งสี่เองก็จ้องมองเต้าเหรินถูด้วยความสงสัยด้วยเช่นกัน.
"ให้เขาเข้ามา!"เต้าเหรินถูที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
จากนั้นไม่นาน,ลู่ยวีก็นำชายชุดดำเข้ามา.
แขกทั้งสี่เป็นเซียนบรรพชน,แสดงท่าทางเหยียดหยันลู่ยวีเป็นอย่างมาก,อีกหนึ่งคนที่เป็นปุถุชนอยู่ในระดับหลอมกายธาตุด้วยซ้ำ,เพียงแค่ลู่ยวีเป็นสายโลหิตของกงซูจื่อพวกเขาจึงไม่ได้กล่าวสิ่งใด.
"อาวุโสทุกท่านก็อยู่ด้านในด้วย!"ลู่ยวีที่เผยท่าทางประหลาดเป็นอย่างมาก.
ภายในใจของลู่ยวีที่เต็มไปด้วยความสงสัย,บังเอิญขนาดนี้เลยรึ?
ความบังเอิญนี้,ไม่ใช่แค่ลู่ยวี,ชายในชุดสีดำข้างๆก็เผยยิ้มด้วยท่าทางพึงพอใจด้วยเช่นกัน.
"ลู่ยวี,มีเรื่องอะไรอย่างงั้นรึ?"เต้าเหรินถูเอ่ยปากออกมาในทันที.
ลู่ยวีที่เห็นเต้าเหรินถูกอดดาบเอาไว้ไม่วาง,แม้ว่าเขาจะบาดเจ็บอยู่,มีเหรอที่จะสามารถยึดครองมาได้?
"นายน้อยเดินทางมานี้เพื่อที่จะขอ....!"ชายในชุดดำที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"หุบปาก!"ลูยวีที่หันหน้าไปดุชายชุดดำในทันที.
ทว่าคนทั้งสี่ที่เผยท่าทางสงสัย,ขออะไรอย่างงั้นรึ?
เต้าเหรินถูติดหนี้เขาอย่างงั้นรึ?
ลู่ยวีที่ไม่กล่าวต่อ,แขกสี่เซียนบรรพชนที่รับรู้ว่าตัวเองคงเป็นก้างขวางคออยู่.
"ในเมื่อเป็นเช่นนี้,ไว้พวกเราจะมาใหม่,วันนี้ขอกลับก่อน!"แขกทั้งสี่เอ่ย.
"พ่อบ้าน,ส่งทุกท่านให้ข้า!"เต้าเหรินถูที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"รับทราบ!"พ่อบ้านที่ส่งแขกเซียนบรรพชนทั้งสี่ออกไป.
ทว่าคนทั้งสี่ยังอยากรู้อยากเห็นไม่ไปไหน,ยังคงรั้งรออยู่ที่หน้าประตูตำหนักของเต้าเหรินถู,และยังคอยเฝ้ามองเข้าไปด้านในด้วย.
"ไปให้พ้น,ไปให้พ้นหน้าข้า!"
ภายในตำหนักนั้นเต้าเหรินถูที่คำรามเสียงดังออกมาในทัน,เสียงคำรามที่สั่นไปมา,อาบไปด้วยความเป็นศัตรู.
ลูยวีและชายชุดดำที่เร่งรีบออกมา,จากด้านใน,ก่อนที่ประตูตำหนักของเต้าเหรินถูจะปิดลงเสียงดัง.
ลู่ยวีที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,ทว่าชายในชุดสีดำที่ออกมาจากตำหนักเต้าเหรินถูแล้ว,เขาถึงกับถ่มเสมหะไปยังหน้าประตู,แสดงท่าทางเหยียดหยันออกมา.
จากนั้น,ยวีและชายในชุดดำก็จากไป.
ทว่าสี่เซียนบรรพชนยังคงลอบมองอยู่ด้วยความสงสัย,พวกเขายังคงอยู่ที่ใกล้ๆตำหนักเต้าเหรินถู,เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
เต้าเหรินถูที่เป็นปฏิปักษ์ครั้งใหญ่กับลู่ยวี? ลู่ยวีเข้าไปของสิ่งใด?
ลู่ยวีและชายชุดดำที่กลับมายังตำหนักลู่ยวี.
"เจ้าก็เห็น,เต้าเหรินถูไม่ยอม,ข้าไม่มีวิธี!"ลู่ยวีที่เอ่ยออกมาด้วยแววตาจริงจัง,จ้องมองไปยังชายชุดดำให้หยุด,บังคับเขา.
"เอาล่ะ,นายท่านของข้าคงจะโชคร้าย!ข้าจะไปเรียนนายท่านตามจริงก็แล้วกัน!"ชายในชุดดำที่เอ่ยพลางถอนหายใจ.
"ดี!"ลู่ยวีที่พ่นลมหายใจยาว,ท้ายที่สุดเขาก็สลัดดาวแห่งความชั่วร้ายนี้ออกไป.
ในคืนนั้น,ภายในตำหนักของเต้าเหรินถู.
เต้าเหรินถูที่ชะตาวิถีฉีกขาด,ไม่ต่างจากปุถุชน,ต้องการการพักผ่อน,ทว่าในเวลานี้ไม่สามารถข่มตาหลับได้เลย,จดจ้องมองดาบปิงเสวี๋ยในอกตัวเอง,แววตาที่ขมขื่นเป็นอย่างมาก.
ดาบโลหิตเล่มนี้กับเขาที่บุกเบิกตะเวนไปทั่วหล้า,เป็นดั่งสหายที่ดีที่สุดของเขา,ตอนนี้เขาจะปกป้องมันได้อย่างไร?
ลู่ยวีที่ปรากฏ,พร้อมกับเอ่ยอ้างกงซูจื่ออย่างงั้นรึ?
แล้วเขาจะรักษามันเอาไว้ได้นานแค่ใหน?
"ใคร?"ภายในใจของเต้าเหรินถูที่ตื่นตระหนก,มีใครกำลังบุกรุกเข้ามาอย่างงั้นรึ?
กงซูจื่อบอกว่าจะไม่มีใครทำร้ายเขาได้,ทว่าท่าทางของลู่ยวีก่อนนี้,กงซูจื่อจะเชื่อได้อย่างงั้นรึ?
เกิดเขาฆ่าคนชิงสมบัติเล่า?
"เป็นข้าเอง!"จากภายในความมืดปรากฏเสียงๆหนึ่งขึ้นในทันที.
เสียงๆนี้,ทำให้เต้าเหรินถูใบหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีด,เจ้าของเสียงนี้,เต้าเหรินถูไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต,คนผู้นี้,จินเผิง?
จินเผิงที่ก้าวออกมาจากภายในความมืดมิด,เต้าเหรินถูกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา,"เป็นเจ้า!"
"เป็นข้า!"จินเผิงที่พยักหน้ารับ.
"เป็นไปไม่ได้,เจ้าหายดีเร็วขนาดนี้เลยรึ?
แม้นว่าข้าชะตาวิถีจะฉีกขาด,ทว่าจิตใจของเจ้าจะต้องฉีกขาดด้วยจิตสังหารของข้าแน่นอน,อย่างน้อยต้องใช้เวลาห้าปีรักษา,เป็นไปไม่ได้ที่จะหายได้รวดเร็วขนาดนี้!"เต้าเหรินถูที่กล่าวออกมาด้วยความตกใจ.
"ห้าปี? ข้าแย่ขนาดนั้นเลยรึ?
เอาล่ะ,หากว่าเจ้าต้องการล่ะก็,เซิ่งหวังของข้าสามารถช่วยรักษาชะตาวิถีให้เจ้าได้อย่างรวดเร็ว!"จินเผิงที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
"เป็นไปไม่ได้! ไม่มีใครรักษาได้!"เต้าเหรินถูที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ,ทว่าแววตาก็เผยท่าทางตื่นเต้นและไม่เชื่อออกมาขัดกันอยู่.
"เจ้าในเวลานี้ควรค่าให้ข้าต้องโกหกอย่างงั้นรึ?"จินเผิงที่เอ่ยออกมาเล็กน้อย.
เป็นความจริง,หลังจากที่รับฟังคำพูดแล้ว,เต้าเหรินถูที่สงบใจเอาไว้,เขาควรค่าให้โกหกอย่างงั้นรึ?
จินเผิงสามารถสังหารเขาได้ในทันที,ง่ายยิ่งกว่าตัดเต้าหู้! แล้วชิงดาบปิงเสวี๋ยไป,ไม่มีทางที่เขาจะขัดขืนได้.
วันที่สอง,เต้าเหรินถูที่หายไปจากตำหนัก,และห้าวันหลังจากนั้นเรื่องราวการเดิมพันก็ได้กระจายไปทั่วเขตแดนน้ำพุเหลือง,เป็นการเดิมพันก่อนการต่อสู้ที่เกิดขึ้น.
เรื่องราวต่างๆที่ถูกบันทึกเอาไว้ในหยกบันทึก,เกี่ยวกับการเดิมพันได้ถูกส่งต่อไปยังกงซูจื่อในที่สุด.
ด้านในนั้นมีคนสามคน,ลู่ยวี,หวังจิวเหวินและเนี่ยฟ่านเฉิน.
"ตกลง,ในการต่อสู้ครั้งแรก,หากเต้าเหรินถูพ่ายแพ้,ข้าจะมอบดาบปิงเสวี๋ยให้พับพวกเจ้า,ทว่าหากเต้าเหรินถูชนะ,เจ้าต้องมอบอุปกรณ์เซียนโบราณและแส้ต้าเฉินให้กับข้า!"
"เจ้ารับผิดชอบอย่างงั้นรึ? แน่นอนว่าเต้าเหรินถูจะเป็นคนรับผิดชอบ!"
..............................
..................
......
เหล่าเซียนบรรพชนที่ดวงตาส่ายไปมา,เต้าเหรินถูที่เสี่ยงชีวิตต่อสู้เพื่อกงซูจื่อ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะได้รับชะตากรรมเช่นนี้รึ?
ไม่สงสัยเลยว่าคนของกงซูจื่อไม่ต้องเสียงชีวิตเอง?
ดาบโลหิต?
หากพ่ายแพ้ก็ต้องเสียดาบโลหิต,ความหมายของลู่ยวี,คือความหมายของกงซูจื่อหรือไม่?
จากนั้น,พวกเขาต่างก็คิดว่าตัวเองจะถูกนำไปเดิมพันด้วยหรือไม่?
ทันใดนั้นเหล่าเซียนบรรพชนของเขตแดนแม่น้ำเหลืองต่างก็ลังเลใจ,ขมวดคิ้วไปมา,ร่างกายที่สั่นไหวด้วยความเย็นยะเยือบ.
น่าหวาดกลัวนัก,กงซูจื่อผู้นี้ควรค่าที่จะเสี่ยงตายถวายชีวิตหรือไม่?
เต้าเหรินถู? พวกเขาจะเป็นเช่นนั้นหรือไม่? ทุกคนที่คาดเดาไปต่างๆนาๆ.
ภายในตำหนักของลู่ยวี,บนโต๊ะของลู่ยวีมีหยกบันทึกสามอัน,ที่ผู้ใต้บังคับบัญชานำมาจากตลาด.
"ปัง!"ลู่ยวีที่ใช้ฝ่ามือปี้จนแตกละเอียด.
"สารเลว,บัดซบ,ไอ้สารเลว!อ๊ากกกก!"ลู่ยวีคำรามด้วยความโกรธ.
จากนั้น,ลู่ยวีที่เริ่มทำลายข้าวของ,ทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องโถงขนาดใหญ่พังทลายไปทั้งหมดด้วยฝีมือของลู่ยวี.
"นาย,นายน้อย!"พ่อบ้านเอ่ยออกมาเบาๆ.
"มีอะไร?"ดวงตาของลู่ยวีที่แดงซ่านด้วยความโกรธ.
"ปราชญ์เทพเรียกตัว,ให้ท่านไปพบในทันที!"พ่อบ้านเอ่ยออกมาด้วยความกลัว.
"บรรพชนเรียกตัวข้า?"ใบหน้าของลู่ยวีที่แข็งค้าง,กงซูจื่อเรียกตัว,ร่างกายของเขาที่สั่นไปมาในทันที.
-----------------------------------------------------
ภายในอาณาเขตน้ำพุเหลือง,กงซูจื่อหลังจากที่รับรู้เรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ,แน่นอนว่าต้องเข้าใจเรื่องทุกอย่างได้.
ทว่าจะแก้ไข,ก็สายไปแล้ว,นี่เป็นแผนการของคนอื่นที่วางเอาไว้,แม้แต่เขาก็คาดไม่ถึง,ที่ต้องโกรธคงเป็นลู่ยวีที่ทำให้งานใหญ่เสียหาย,ก่อนที่จะสั่งการขังลืมเขาในทันที,จากนั้นก็ลอบสังการให้เหล่าศิษย์จำนวนมากออกไปค้นหาดาบโลหิต.
แน่นอน,ในความคิดของกงซูจื่อนั้น,เต้าเหรินถูนับว่าเป็นคนที่โชคร้ายมากกว่าโชคดี,ชะตาวิถีฉีกขาด,แม้แต่ตัวเองยังไม่มีวิธีรักษา,มีแต่รอความตายเท่านั้น,สิ่งสำคัญในเวลานี้คือค้นหาดาบปิงเสวี๋ยให้เจอ,เพราะว่ากงซูจื่อเริ่มสังหารใจไม่ดีเช่นกัน.
เต้าเหรินถูที่ถูนำตัวมายังเมืองหลี่โห่วเซิ่ง.
จงซานที่ยังคงเก็บตัว,การรักษาเห่าเม่ยลี่และจินเผิงนั้น,จงซานที่เปิดเนตรนิมิตดี,กินพลังกายมากมายมหาศาลทีเดียว!
หนึ่งเดือนหลังจากนั้น,จงซานที่ออกมาพบกับเต้าเหรินถู.
ภายในห้องโถง,มีจงซาน,จินเผิง,เห่าเม่ยลี่และเต้าเหรินถูที่อ่อนแอ.
"สิ่งที่ข้าบอก,เป็นดังที่จินเผิงได้บอกเจ้า!"จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
"เจ้ารับประกันว่าจะรักษาข้าได้อย่างงั้นรึ?สามารถฟื้นฟูชะตาวิถีได้อย่างงั้นรึ?
"เต้าเหรินถูที่ยังไม่อยากเชื่อแต่อย่างใด.
"ทำไมข้าต้องหลอกเจ้าด้วย? ทว่าสิ่งที่เจ้าต้องจ่าย,นั่นก็คือรับใช้ต้าเจิ้งเพียง
3
พันปีเท่านั้น,หากข้ารักษาเจ้าไม่ได้,ทุกอย่างถือว่าเป็นโมฆะก็แล้วกัน."จงซานเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เต้าเหรินถูที่ได้แต่เงียบ,ชะตาวิถีฉีกขาด,ไม่ใช่ว่าเขาไม่ยินดี,ทว่านอกเหนือจากนั้นเขาไม่เชื่อ.
จงซานและคนอื่นๆที่รอคอยอย่างอดทน.
"ตกลง,ข้าสัญญา!"เต้าเหรินถูที่ตัดสินใจอย่างหนักแน่น.
จุติอย่างงั้นรึ?
กงซูจื่อบอกว่าจะให้เขาจุติ,หากว่าถึงเวลาเขาไม่ทำตามล่ะ,ถึงแม้นว่าทำตามให้เขาได้จุติ,ชีวิตจากนั้นเขาจะเป็นเช่นไร,ไม่มีอะไรรับประกันได้เลย,ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ถูกนำไปเดิมพัน,ทำไมเขาถึงถูกนำไปเดิมพัน,เขาที่ครุ่นคิดมากมาย,ไม่ใช่ว่ากำลังถูกทอดทิ้งแล้วอย่างงั้นรึ?
"ในเมื่อเป็นเช่นนี้,เห่าเม่ยลี่!"จงซานที่จ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่.
"ได้!"เห่าเม่ยลี่ที่นำตำราชีวิตและความตายออกมาในทันที.
จินเผิงที่จ้องมองตำราชีวิตและความตาย,ก็รู้สึกแปลกๆ,ก่อนหน้านี้เขาก็ถูกทำเช่นนี้เช่นกัน
ทำให้ต้องขึ้นเรือลำนี้มา.
"ข้าเต้าเหรินถูขอสาบาน,หากจงซานสามารถรักษาชะตาวิถีของข้าได้,ข้ายินดีภัคดีรับใช้ต้าเจิ้งเป็นเวลาสามพันปี,หากว่าผิดคำสาปบาน,ขอให้ฟ้าดินลงโทษ!ตายไปเหมือนหมา!"เต้าเหรินถูที่กล่าวออกมาง่ายๆ,แต่ตรงๆ.
"สาบาน!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความพอใจ.
จินเผิงที่อยู่ข้างๆจ้องมองเต้าเหรินถูด้วยความสงสาร,ตัวเขาที่ถูกกักเป็นเวลาหนึ่งพันปีเท่านั้น,แต่เจ้าถึงสามพันปี,เจ้าคงไม่เชื่อ?
เซิ่งหวังมีดวงตานิมิตดี ที่รักษาเจ้าได้,เรื่องนี้เป็นคล้ายการละเล่นเท่านั้น,ก่อนหน้านี้เขาก็เคยได้ยินมาว่าโหลวซิงเฉินที่ทักษะเทวะแตกสลาย,ท้ายที่สุดเซิ่งหวังก็ยังรักษาได้,เพียงแค่ชะตาวิถีมีรึที่จะรักษาไม่ได้,หากเจ้าเข้ามาทำงาน,ข้าก็ยินดีต้อนรับ,ขึ้นเรือลำนี้ด้วยกัน.
Chapter 1106 Subdues Dao Rentu
收服刀人屠
กำราบเต้าเหรินถู
ตำหนักเต้าเหรินถู.
แม้นว่าเต้าเหรินถูจะเดินทางมายังเขตแดนน้ำพุเหลือง,ทว่าเขาก็อยู่ที่นี่เพียงห้าปี,ก่อนที่จะกลายเป็นแขกผู้ทรงเกียรติ,ทว่า,ตลอดเวลาที่เขาอยู่นั้นมีแขกมามากมายต้องการให้เขาเป็นอาจารย์,และมีสัมพันธ์กับเขา,ทว่าในเวลานี้เต้าเหรินถูที่เจ็บปวด,กลับไม่มีใครแม้แต่คนเดียวดูแล.
ไม่มีแม้แต่เสียง,ของเหล่าคนรับใช้อีกต่อไปด้วย.
นับตั้งแต่เขาพ่ายแพ้ที่เขตแดนหงส์เพลิง,ทุกอย่างก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ.
ชะตาวิถีที่ฉีกขาด,ไม่สามารถรักษาได้อีกแล้ว,ทางที่ดีที่สุดคือจุติใหม่,คิดถึงศัตรูของเขามากมาย,เขาจะต้องกลับไปปีนภูเขาที่สูงใหญ่อีกครั้งอย่างงั้นรึ?
ก่อนหน้านี้,เขาที่มีชื่อเสียง,ก็มีสหายมากมายคอยแบ่งเบา,เป็นเหมือนเช่นสันดานมนุษย์ทุกคน,เมื่อร่ำรวยรุ่งโรจน์ย่อมมีเพื่อนฝูงมากมาย,ยามมีภัยพิบัติ,แล้วใครที่ต้องการแบ่งเบา?
เต้าเหรินที่ตัวคนเดียว,ไม่มีญาติและครอบครัว,ดังนั้นเวลานี้จึงเห็นชัดเจนว่าเหงาหงอยวังเวง.
แม้แต่เมื่อวานนี้,เต้าเหรินถูที่เห็นคนรับใช้,ขณะที่เขาหลับไป,ภายในห้องลับ,ยังถูกเหล่าคนใช้ลอบขโมยของวิเศษ.
นี่เขาอ่อนแอถึงเพียงนั้นเลยรึ?
ในเวลานี้เต้าเหรินถูที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจ.
ทว่าในเวลานี้,ภายในตำหนักของเต้าเหรินถูนั้นมีแขกหลายคน,เป็นกลุ่มของเซียนบรรพชน,ดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่กงซูจือเชิญมาดูแลเต้าเหรินถู.
คนทั้งสี่,ทันทีที่เห็นเต้าเหรินถู,ที่แสดงท่าทางสมเพชเวทนาอย่างปิดไม่มิด,เขาที่เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่ง,ไม่คิดเลยว่าจะตกต่ำได้ถึงเพียงนี้?
"เต้าเหรินถู,เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลใดๆ,เรื่องที่กงซูจื่อรับปากนั้น,ยอมทำได้,เจ้าจะต้องได้จุติแน่,ทว่าด้วยภูมิหลังของเจ้าเวลานี้,การจะก้าวไปถึงระดับเซียนบรรพชนอีกครั้ง,นับว่ายาก! อย่างไรพวกเราจะช่วยเท่าที่ทำได้ก็แล้วกัน."
หากว่าเขาตาบอกคนเหล่านั้นคงลงมือไปแล้ว,สายตาของพวกเขาที่จ้องมองไปที่ดาบโลหิต(ปิงเสวี๋ย)ของเขาไม่วางตา,ภายในใจของเต้าเหรินถูที่เต้นไปมาระส่ำ.
"ขอบคุณทุกท่าน!"เต้าเหรินถูเอ่ย.
"เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว!"ทุกคนที่เอ่ยออกมาในทันที.
"นายท่าน,ลู่ยวีขอเข้าพบ!"พ่อบ้านที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"ลู่ยวี?"เต้าเหรินถูที่ขมวดคิ้วไปมา.
แขกทั้งสี่เองก็จ้องมองเต้าเหรินถูด้วยความสงสัยด้วยเช่นกัน.
"ให้เขาเข้ามา!"เต้าเหรินถูที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
จากนั้นไม่นาน,ลู่ยวีก็นำชายชุดดำเข้ามา.
แขกทั้งสี่เป็นเซียนบรรพชน,แสดงท่าทางเหยียดหยันลู่ยวีเป็นอย่างมาก,อีกหนึ่งคนที่เป็นปุถุชนอยู่ในระดับหลอมกายธาตุด้วยซ้ำ,เพียงแค่ลู่ยวีเป็นสายโลหิตของกงซูจื่อพวกเขาจึงไม่ได้กล่าวสิ่งใด.
"อาวุโสทุกท่านก็อยู่ด้านในด้วย!"ลู่ยวีที่เผยท่าทางประหลาดเป็นอย่างมาก.
ภายในใจของลู่ยวีที่เต็มไปด้วยความสงสัย,บังเอิญขนาดนี้เลยรึ?
ความบังเอิญนี้,ไม่ใช่แค่ลู่ยวี,ชายในชุดสีดำข้างๆก็เผยยิ้มด้วยท่าทางพึงพอใจด้วยเช่นกัน.
"ลู่ยวี,มีเรื่องอะไรอย่างงั้นรึ?"เต้าเหรินถูเอ่ยปากออกมาในทันที.
ลู่ยวีที่เห็นเต้าเหรินถูกอดดาบเอาไว้ไม่วาง,แม้ว่าเขาจะบาดเจ็บอยู่,มีเหรอที่จะสามารถยึดครองมาได้?
"นายน้อยเดินทางมานี้เพื่อที่จะขอ....!"ชายในชุดดำที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"หุบปาก!"ลูยวีที่หันหน้าไปดุชายชุดดำในทันที.
ทว่าคนทั้งสี่ที่เผยท่าทางสงสัย,ขออะไรอย่างงั้นรึ?
เต้าเหรินถูติดหนี้เขาอย่างงั้นรึ?
ลู่ยวีที่ไม่กล่าวต่อ,แขกสี่เซียนบรรพชนที่รับรู้ว่าตัวเองคงเป็นก้างขวางคออยู่.
"ในเมื่อเป็นเช่นนี้,ไว้พวกเราจะมาใหม่,วันนี้ขอกลับก่อน!"แขกทั้งสี่เอ่ย.
"พ่อบ้าน,ส่งทุกท่านให้ข้า!"เต้าเหรินถูที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"รับทราบ!"พ่อบ้านที่ส่งแขกเซียนบรรพชนทั้งสี่ออกไป.
ทว่าคนทั้งสี่ยังอยากรู้อยากเห็นไม่ไปไหน,ยังคงรั้งรออยู่ที่หน้าประตูตำหนักของเต้าเหรินถู,และยังคอยเฝ้ามองเข้าไปด้านในด้วย.
"ไปให้พ้น,ไปให้พ้นหน้าข้า!"
ภายในตำหนักนั้นเต้าเหรินถูที่คำรามเสียงดังออกมาในทัน,เสียงคำรามที่สั่นไปมา,อาบไปด้วยความเป็นศัตรู.
ลูยวีและชายชุดดำที่เร่งรีบออกมา,จากด้านใน,ก่อนที่ประตูตำหนักของเต้าเหรินถูจะปิดลงเสียงดัง.
ลู่ยวีที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,ทว่าชายในชุดสีดำที่ออกมาจากตำหนักเต้าเหรินถูแล้ว,เขาถึงกับถ่มเสมหะไปยังหน้าประตู,แสดงท่าทางเหยียดหยันออกมา.
จากนั้น,ยวีและชายในชุดดำก็จากไป.
ทว่าสี่เซียนบรรพชนยังคงลอบมองอยู่ด้วยความสงสัย,พวกเขายังคงอยู่ที่ใกล้ๆตำหนักเต้าเหรินถู,เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
เต้าเหรินถูที่เป็นปฏิปักษ์ครั้งใหญ่กับลู่ยวี? ลู่ยวีเข้าไปของสิ่งใด?
ลู่ยวีและชายชุดดำที่กลับมายังตำหนักลู่ยวี.
"เจ้าก็เห็น,เต้าเหรินถูไม่ยอม,ข้าไม่มีวิธี!"ลู่ยวีที่เอ่ยออกมาด้วยแววตาจริงจัง,จ้องมองไปยังชายชุดดำให้หยุด,บังคับเขา.
"เอาล่ะ,นายท่านของข้าคงจะโชคร้าย!ข้าจะไปเรียนนายท่านตามจริงก็แล้วกัน!"ชายในชุดดำที่เอ่ยพลางถอนหายใจ.
"ดี!"ลู่ยวีที่พ่นลมหายใจยาว,ท้ายที่สุดเขาก็สลัดดาวแห่งความชั่วร้ายนี้ออกไป.
ในคืนนั้น,ภายในตำหนักของเต้าเหรินถู.
เต้าเหรินถูที่ชะตาวิถีฉีกขาด,ไม่ต่างจากปุถุชน,ต้องการการพักผ่อน,ทว่าในเวลานี้ไม่สามารถข่มตาหลับได้เลย,จดจ้องมองดาบปิงเสวี๋ยในอกตัวเอง,แววตาที่ขมขื่นเป็นอย่างมาก.
ดาบโลหิตเล่มนี้กับเขาที่บุกเบิกตะเวนไปทั่วหล้า,เป็นดั่งสหายที่ดีที่สุดของเขา,ตอนนี้เขาจะปกป้องมันได้อย่างไร?
ลู่ยวีที่ปรากฏ,พร้อมกับเอ่ยอ้างกงซูจื่ออย่างงั้นรึ?
แล้วเขาจะรักษามันเอาไว้ได้นานแค่ใหน?
"ใคร?"ภายในใจของเต้าเหรินถูที่ตื่นตระหนก,มีใครกำลังบุกรุกเข้ามาอย่างงั้นรึ?
กงซูจื่อบอกว่าจะไม่มีใครทำร้ายเขาได้,ทว่าท่าทางของลู่ยวีก่อนนี้,กงซูจื่อจะเชื่อได้อย่างงั้นรึ?
เกิดเขาฆ่าคนชิงสมบัติเล่า?
"เป็นข้าเอง!"จากภายในความมืดปรากฏเสียงๆหนึ่งขึ้นในทันที.
เสียงๆนี้,ทำให้เต้าเหรินถูใบหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีด,เจ้าของเสียงนี้,เต้าเหรินถูไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต,คนผู้นี้,จินเผิง?
จินเผิงที่ก้าวออกมาจากภายในความมืดมิด,เต้าเหรินถูกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา,"เป็นเจ้า!"
"เป็นข้า!"จินเผิงที่พยักหน้ารับ.
"เป็นไปไม่ได้,เจ้าหายดีเร็วขนาดนี้เลยรึ?
แม้นว่าข้าชะตาวิถีจะฉีกขาด,ทว่าจิตใจของเจ้าจะต้องฉีกขาดด้วยจิตสังหารของข้าแน่นอน,อย่างน้อยต้องใช้เวลาห้าปีรักษา,เป็นไปไม่ได้ที่จะหายได้รวดเร็วขนาดนี้!"เต้าเหรินถูที่กล่าวออกมาด้วยความตกใจ.
"ห้าปี? ข้าแย่ขนาดนั้นเลยรึ?
เอาล่ะ,หากว่าเจ้าต้องการล่ะก็,เซิ่งหวังของข้าสามารถช่วยรักษาชะตาวิถีให้เจ้าได้อย่างรวดเร็ว!"จินเผิงที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
"เป็นไปไม่ได้! ไม่มีใครรักษาได้!"เต้าเหรินถูที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ,ทว่าแววตาก็เผยท่าทางตื่นเต้นและไม่เชื่อออกมาขัดกันอยู่.
"เจ้าในเวลานี้ควรค่าให้ข้าต้องโกหกอย่างงั้นรึ?"จินเผิงที่เอ่ยออกมาเล็กน้อย.
เป็นความจริง,หลังจากที่รับฟังคำพูดแล้ว,เต้าเหรินถูที่สงบใจเอาไว้,เขาควรค่าให้โกหกอย่างงั้นรึ?
จินเผิงสามารถสังหารเขาได้ในทันที,ง่ายยิ่งกว่าตัดเต้าหู้! แล้วชิงดาบปิงเสวี๋ยไป,ไม่มีทางที่เขาจะขัดขืนได้.
วันที่สอง,เต้าเหรินถูที่หายไปจากตำหนัก,และห้าวันหลังจากนั้นเรื่องราวการเดิมพันก็ได้กระจายไปทั่วเขตแดนน้ำพุเหลือง,เป็นการเดิมพันก่อนการต่อสู้ที่เกิดขึ้น.
เรื่องราวต่างๆที่ถูกบันทึกเอาไว้ในหยกบันทึก,เกี่ยวกับการเดิมพันได้ถูกส่งต่อไปยังกงซูจื่อในที่สุด.
ด้านในนั้นมีคนสามคน,ลู่ยวี,หวังจิวเหวินและเนี่ยฟ่านเฉิน.
"ตกลง,ในการต่อสู้ครั้งแรก,หากเต้าเหรินถูพ่ายแพ้,ข้าจะมอบดาบปิงเสวี๋ยให้พับพวกเจ้า,ทว่าหากเต้าเหรินถูชนะ,เจ้าต้องมอบอุปกรณ์เซียนโบราณและแส้ต้าเฉินให้กับข้า!"
"เจ้ารับผิดชอบอย่างงั้นรึ? แน่นอนว่าเต้าเหรินถูจะเป็นคนรับผิดชอบ!"
..............................
..................
......
เหล่าเซียนบรรพชนที่ดวงตาส่ายไปมา,เต้าเหรินถูที่เสี่ยงชีวิตต่อสู้เพื่อกงซูจื่อ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะได้รับชะตากรรมเช่นนี้รึ?
ไม่สงสัยเลยว่าคนของกงซูจื่อไม่ต้องเสียงชีวิตเอง?
ดาบโลหิต?
หากพ่ายแพ้ก็ต้องเสียดาบโลหิต,ความหมายของลู่ยวี,คือความหมายของกงซูจื่อหรือไม่?
จากนั้น,พวกเขาต่างก็คิดว่าตัวเองจะถูกนำไปเดิมพันด้วยหรือไม่?
ทันใดนั้นเหล่าเซียนบรรพชนของเขตแดนแม่น้ำเหลืองต่างก็ลังเลใจ,ขมวดคิ้วไปมา,ร่างกายที่สั่นไหวด้วยความเย็นยะเยือบ.
น่าหวาดกลัวนัก,กงซูจื่อผู้นี้ควรค่าที่จะเสี่ยงตายถวายชีวิตหรือไม่?
เต้าเหรินถู? พวกเขาจะเป็นเช่นนั้นหรือไม่? ทุกคนที่คาดเดาไปต่างๆนาๆ.
ภายในตำหนักของลู่ยวี,บนโต๊ะของลู่ยวีมีหยกบันทึกสามอัน,ที่ผู้ใต้บังคับบัญชานำมาจากตลาด.
"ปัง!"ลู่ยวีที่ใช้ฝ่ามือปี้จนแตกละเอียด.
"สารเลว,บัดซบ,ไอ้สารเลว!อ๊ากกกก!"ลู่ยวีคำรามด้วยความโกรธ.
จากนั้น,ลู่ยวีที่เริ่มทำลายข้าวของ,ทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องโถงขนาดใหญ่พังทลายไปทั้งหมดด้วยฝีมือของลู่ยวี.
"นาย,นายน้อย!"พ่อบ้านเอ่ยออกมาเบาๆ.
"มีอะไร?"ดวงตาของลู่ยวีที่แดงซ่านด้วยความโกรธ.
"ปราชญ์เทพเรียกตัว,ให้ท่านไปพบในทันที!"พ่อบ้านเอ่ยออกมาด้วยความกลัว.
"บรรพชนเรียกตัวข้า?"ใบหน้าของลู่ยวีที่แข็งค้าง,กงซูจื่อเรียกตัว,ร่างกายของเขาที่สั่นไปมาในทันที.
-----------------------------------------------------
ภายในอาณาเขตน้ำพุเหลือง,กงซูจื่อหลังจากที่รับรู้เรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ,แน่นอนว่าต้องเข้าใจเรื่องทุกอย่างได้.
ทว่าจะแก้ไข,ก็สายไปแล้ว,นี่เป็นแผนการของคนอื่นที่วางเอาไว้,แม้แต่เขาก็คาดไม่ถึง,ที่ต้องโกรธคงเป็นลู่ยวีที่ทำให้งานใหญ่เสียหาย,ก่อนที่จะสั่งการขังลืมเขาในทันที,จากนั้นก็ลอบสังการให้เหล่าศิษย์จำนวนมากออกไปค้นหาดาบโลหิต.
แน่นอน,ในความคิดของกงซูจื่อนั้น,เต้าเหรินถูนับว่าเป็นคนที่โชคร้ายมากกว่าโชคดี,ชะตาวิถีฉีกขาด,แม้แต่ตัวเองยังไม่มีวิธีรักษา,มีแต่รอความตายเท่านั้น,สิ่งสำคัญในเวลานี้คือค้นหาดาบปิงเสวี๋ยให้เจอ,เพราะว่ากงซูจื่อเริ่มสังหารใจไม่ดีเช่นกัน.
เต้าเหรินถูที่ถูนำตัวมายังเมืองหลี่โห่วเซิ่ง.
จงซานที่ยังคงเก็บตัว,การรักษาเห่าเม่ยลี่และจินเผิงนั้น,จงซานที่เปิดเนตรนิมิตดี,กินพลังกายมากมายมหาศาลทีเดียว!
หนึ่งเดือนหลังจากนั้น,จงซานที่ออกมาพบกับเต้าเหรินถู.
ภายในห้องโถง,มีจงซาน,จินเผิง,เห่าเม่ยลี่และเต้าเหรินถูที่อ่อนแอ.
"สิ่งที่ข้าบอก,เป็นดังที่จินเผิงได้บอกเจ้า!"จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
"เจ้ารับประกันว่าจะรักษาข้าได้อย่างงั้นรึ?สามารถฟื้นฟูชะตาวิถีได้อย่างงั้นรึ?
"เต้าเหรินถูที่ยังไม่อยากเชื่อแต่อย่างใด.
"ทำไมข้าต้องหลอกเจ้าด้วย? ทว่าสิ่งที่เจ้าต้องจ่าย,นั่นก็คือรับใช้ต้าเจิ้งเพียง
3
พันปีเท่านั้น,หากข้ารักษาเจ้าไม่ได้,ทุกอย่างถือว่าเป็นโมฆะก็แล้วกัน."จงซานเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เต้าเหรินถูที่ได้แต่เงียบ,ชะตาวิถีฉีกขาด,ไม่ใช่ว่าเขาไม่ยินดี,ทว่านอกเหนือจากนั้นเขาไม่เชื่อ.
จงซานและคนอื่นๆที่รอคอยอย่างอดทน.
"ตกลง,ข้าสัญญา!"เต้าเหรินถูที่ตัดสินใจอย่างหนักแน่น.
จุติอย่างงั้นรึ?
กงซูจื่อบอกว่าจะให้เขาจุติ,หากว่าถึงเวลาเขาไม่ทำตามล่ะ,ถึงแม้นว่าทำตามให้เขาได้จุติ,ชีวิตจากนั้นเขาจะเป็นเช่นไร,ไม่มีอะไรรับประกันได้เลย,ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ถูกนำไปเดิมพัน,ทำไมเขาถึงถูกนำไปเดิมพัน,เขาที่ครุ่นคิดมากมาย,ไม่ใช่ว่ากำลังถูกทอดทิ้งแล้วอย่างงั้นรึ?
"ในเมื่อเป็นเช่นนี้,เห่าเม่ยลี่!"จงซานที่จ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่.
"ได้!"เห่าเม่ยลี่ที่นำตำราชีวิตและความตายออกมาในทันที.
จินเผิงที่จ้องมองตำราชีวิตและความตาย,ก็รู้สึกแปลกๆ,ก่อนหน้านี้เขาก็ถูกทำเช่นนี้เช่นกัน
ทำให้ต้องขึ้นเรือลำนี้มา.
"ข้าเต้าเหรินถูขอสาบาน,หากจงซานสามารถรักษาชะตาวิถีของข้าได้,ข้ายินดีภัคดีรับใช้ต้าเจิ้งเป็นเวลาสามพันปี,หากว่าผิดคำสาปบาน,ขอให้ฟ้าดินลงโทษ!ตายไปเหมือนหมา!"เต้าเหรินถูที่กล่าวออกมาง่ายๆ,แต่ตรงๆ.
"สาบาน!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความพอใจ.
จินเผิงที่อยู่ข้างๆจ้องมองเต้าเหรินถูด้วยความสงสาร,ตัวเขาที่ถูกกักเป็นเวลาหนึ่งพันปีเท่านั้น,แต่เจ้าถึงสามพันปี,เจ้าคงไม่เชื่อ?
เซิ่งหวังมีดวงตานิมิตดี ที่รักษาเจ้าได้,เรื่องนี้เป็นคล้ายการละเล่นเท่านั้น,ก่อนหน้านี้เขาก็เคยได้ยินมาว่าโหลวซิงเฉินที่ทักษะเทวะแตกสลาย,ท้ายที่สุดเซิ่งหวังก็ยังรักษาได้,เพียงแค่ชะตาวิถีมีรึที่จะรักษาไม่ได้,หากเจ้าเข้ามาทำงาน,ข้าก็ยินดีต้อนรับ,ขึ้นเรือลำนี้ด้วยกัน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น