Immortality Chapter 1094 Also sees Zhao Tiansha
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1094 พบเจ้าเทียนชาอีกครั้ง.
Chapter 1094 Also sees Zhao Tiansha
又见赵天杀
พบเจ้าเทียนชาอีกครั้ง.
"ศิษย์รุ่นสามกงซูจี่อ,เจียงฉวน,คารวะอาวุโส,ขอให้อาวุโสเห็นแก่หน้าอาจารย์ปล่อยศิษย์หลายของซือจูด้วยเถอะ!"ผู้ชราไป๋ฮุยจื่อที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ปราชญ์เทพ,กงซูจื่ออย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
"ใช่!"เจียงฉวนพยักหน้ารับ.
ศิษย์ปราญช์เทพ,ในเวลานี้ยังไม่มีแม้แต่ความยโสโอหัง,ยังแสดงความเคารพออกมาอย่างคาดไม่ถึง,หากว่าเขาเป็นคนสำคัญจริง,เขาจะแสดงท่าทางเช่นนี้อย่างงั้นรึ?
หากเขาเป็นศิษย์ของปราชญ์เทพไม่มีทางที่จะปฏิบัติตัวเช่นนี้,หรืออาจะไม่ใช่ศิษย์หลัก,เป็นไปด้วยรึที่จะไม่แสดงความอหังการออกมา,เป็นไปได้รึที่ศิษย์หลักของปราชญ์เทพจะแสดงท่าทางเช่นนี้......
"เจียงฉวน? เฮ้เอ้,เห็นแก่หน้ากงซูจื่อ,แน่นอนไม่มีใครที่จะไม่ยอม,ทว่านายน้อยลู่นั้นข้าไม่ได้จบกุมตัวเอขามา,ทว่าเป็นสหายข้า,เจ้าถามนางก็แล้วกัน!"จงซานที่กล่าวออกมา,เพื่อหยั่งเชิงเจียงฉวน.
"ขอบคุณ,อาวุโส!"เจียงฉวนที่ลอบถอนหายใจ.
เจียงฉวนที่เห็นจงซานเป็นผู้นำ,ที่ออกมากล่าว,และไม่ได้ต่อรองใดๆ.
"อาจารย์อา,ช่วยข้าเร็วเข้า!"นายน้อยลู่ที่นอนบนพื้น,แม้แต่เท้าของเห่าเม่ยลี่เหยียบไปบนล่างของเขา.
เจียงฉวนที่เดินเข้ามาไกล,ไม่ได้มองนายน้อยลู่ที่อยู่ในสภาพอนาจ,ทว่าจ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่และเสี่ยวจิน.
เจียงฉวนที่จ้องมองเสี่ยวจิน,ดวงตาหดเกร็ง,เพราะว่ามองไม่เห็นพลังฝึกตนของเสี่ยวจินอย่างคาดไม่ถึง,สตรีคนดังกล่าวก็ด้วย.
"ทั้งสอง,หลานของข้านั้นได้ล่วงเกินแล้ว,โปรดอภัยปล่อยเข้า,แล้วข้าจะอบรมสั่งสอนเข้าใหม่!"เจียงฉวนที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพอย่างผิดปรกติ.
"เขานำแต่ขยะออกมาไถ่ตัว,นำของล้ำค่ากว่านี้มาอีกสิบเท่า!"เห่าเม่ยลี่ที่เผยท่าทางอหังการ.
"อาจารย์อา,ของวิเศษของข้า,จะมอบให้พวกมันไม่ได้!"ใบหน้าของนายน้อยลู่ที่เขียวช้ำ.
"หุบปาก!"เจียงฉวนที่ดวงตาเบิกกว้าง,จ้องมองไปยังนายน้อยลู่ตาขวาง.
"หากเป็นเช่นนี้,ยาเม็ดนี้พอจะมีค่าสิบเท่าของสมบัติเหล่านี้หรือไม่!"เจียงฉวนที่นำขวดหยกขนาดเล็กออกมา.
นายน้อยลู่ที่ดวงตาเบิกกว้าง,"อาจารย์อา,นั่นเป็นของขวัญที่อาจารย์ลุงมอบให้,เม็ดยาเซียนโบราณ?
ท่าจะมอบมันได้อย่างไร? จัดการพวกมันเลย,พวกเราไม่มีอะไรต้องกลัวพวกมัน..!"
"หุบปาก!"เจียงฉวนที่ดวงตาเบิกกว้าง,กล่าวตัดบทในทันที.
"เม็ดยาเซียนโบราณอย่างงั้นรึ?เสี่ยวจินที่จ้องมอง!"เห่าเม่ยลีที่เผยท่าทางตื่นเต้นเล็กน้อย.
เสี่ยวจินที่รับขวดยาขนาดเล็กมาก,ก่อนที่จะเปิดออก,กลิ่นที่หอมฟุ้งทั่วเมือง,แม้แต่ประชาชนทุกคนยังได้กลิ่น.
"เยี่ยม,เป็นของดี!"เสี่ยวจินพยักหน้ารับ.
"ดี,เห็นแก่เจ้าที่แก่ชรา,นำมันไป,ทางที่ดีอย่ามาหาเรื่องข้า,ครั้งหน้าหากมีอีก,ข้าจะลงโทษนับร้อยเท่า,ให้มันตายทั้งเป็น!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความอหังการ.
นางที่ยกเท้าขึ้นปล่อยนายน้อยลู่.
นายน้อยลู่ที่ตะเกียกตะกายวิ่งไปหลบด้านหลังเจียงฉวนทันที.
"อาจารย์,คือ...!"นายน้อยลู่ที่กำลังจะกล่าวอะไรบางอย่าง.
"ตอนนี้ไม่ใช่ตาของเจ้า,กลับไปค่อยพูด!"เจียงฉวนที่กล่าวออกมาในทันที.
นายน้อยลู่ที่ใบหน้าบิดเบี้ยว,ไม่อยากยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้น.
"อาวุโส,ผู้น้อยขอลาก่อน!"เจียงฉวนที่กล่าวออกมาทางทิศของจงซาน.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
เจียงฉวนสะบัดแขนเสื้อก่อนที่จะนำนายน้อยลู่และคนอื่นๆบินจากไปในทันที.
จงซานที่วางมือบนโต๊ะเคาะมันเบาๆ,ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง.
"เซิ่งหวัง,เจียงฉวนดูแปลกยิ่งนัก,ดูเหมือนว่ากงซูจื่อกำลังวางแผนเคลื่อนไหวใหญ่เร็วๆนี้!"หวังจิงเหวินที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อืม,การที่ผู้เยาว์ของปราชญ์เทพโดนดูแคลน,ยังกลืนกินความอัปยศนี้ได้,แน่นอนว่าจะต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น,ช่างน่าเสียดาย,พวกเรามีเรื่องที่ต้องทำ,คงไม่มีเวลาตรวจสอบ,รอให้ไปถึงเขตแดนหงส์เพลิงค่อย,กล่าวอีกทีก็แล้วกัน!"จงซานพยักหน้า.
"ฮ่าฮ่า,เสี่ยวจิน,เม็ดยาให้เจ้าไว้เคี้ยวเล่นก็แล้วกัน,ไม่คิดเลยว่าจะมีพวกโง่มากมายขนาดนี้,ของเหล่านี้ดูแปลกจริงๆ,มีทั้งม้าไม้,นกไม้,มีอะไรให้ข้าเล่นแล้ว!"เห่าเม่ยลี่ที่เก็บสมบัติที่วางอยู่พร้อมกับพูดกับเสี่ยวจิน.
เห่าเม่ยลี่ที่เดินกลับด้วยความสุข.
ความเบื่อหน่ายที่เดินทางตลอดสิบปี,ดูเหมือนว่าได้สลายหายไป,อารมณ์เห่าเม่ยลี่ยอดเยี่ยมเป็นอย่างมาก.
ส่วนเหยี่ยนหนานเทียนในเวลานี้,จงซานที่ไม่สนใจแม้แต่น้อย,ต้องไม่ลืมว่าเขาที่ไม่แม้แต่เป็นศัตรูกับกลุ่มจงซานได้,ทุกอย่างเป็นแค่การละเล่นเท่านั้น,ไม่มีอะไรให้สนใจแม้แต่น้อย.
ในเวลานี้ใบหน้าของเหยี่ยนหนานเทียนบิดเบี้ยวขาวซีด,หัวใจเต้นไปมา,เขาแทบลืมหายใจตัวสั่นสะท้านไม่หยุด.
เหล่าจอมยุทธ์ด้านล่างในเวลานี่ไม่กล้าแม้แต่หายใจแรง,ทุกคนที่จ้องมองกลุ่มคนที่อยู่ชั้นบนด้วยความเคารพ,ไม่กล้ารบกวนแม้แต่น้อยเดียว.
ส่วนคนที่อยู่รอบๆที่มามุงก็ค่อยๆสลายหายไป.
เถ้าแก่ที่เผยท่าทางตื่นเต้นเล็กน้อย,คนกลุ่มนี้แข็งแกร่งยิ่งนัก,กับหุ่นเชิดที่แข็งแกร่งปานนั้น,พริบตาเดียวก็พ่ายแพ้แล้ว?
ทำให้เขาต้องระมัดระวังมายิ่งขึ้นกว่าเดิม.
----------------------------------------------------------
อีกฝั่งหนึ่ง,เจียงฉวนที่นำนายน้อยลู่และผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งออกมาจากในเมือง.
"อาจารย์อา,พวกเราเป็นถึงว่าที่ศิษย์ปราชญ์เทพ,กลัวพวกมันทำไม?
ทำไมต้องกลืนความอัปยศนี้ด้วย!"นายน้อยลู่ที่ยอมรับ.
"บังอาจ,ก่อนหน้านี้,ข้าบอกเจ้าว่าอย่างไร?
หลายวันนี้,อย่าได้สร้างปัญหาโดยเด็ดขาดไม่ใช่รึ?"เจียงฉวนที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"ข้าเพียงแต่,ต้องการร่างมังกรทองนั่นเป็นของดี,ไม่คิดว่าพวกเขาจะร้ายกาจขนาดนั้น!"นายน้อยลู่ที่กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อเช่นกัน.
"มังกรทอง? ลำพังฝีมืออย่างเจ้าต้องการมังกรทอง?
แม้แต่ข้ายังมองไม่เห็นพลังฝึกตนของมังกรทองนั่น,คิดว่าคนกลุ่มนั้นอ่อนแอรึอย่างไร?,ครั้งหน้าอย่าแส่หาความตาย,ต้องมองฝ่ายตรงข้ามให้ออกก่อนทำอะไร!"เจียงฉวนที่กล่าวสั่งสอน.
"แต่ว่า,ทำไมต้องกลัวพวกมันด้วย?
พวกเราเป็นศิษย์ปราชญ์เทพ,พวกมันมีอะไร!"นายน้อยลู่ที่ปฏิเสธที่จะยอมรับ.
"หากเจ้าประมาทมีแต่จะนำความตายมาให้ตัวเอง!"เจียงฉวนที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
นายน้อยลู่ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนและได้แต่เงียบ.
"การที่พวกเราเดินทางมาที่นี่,พวกเรามีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ,จะให้เสียแผนไม่ได้,ดังนั้นการกลืนความอัปยศครั้งนี้,เพื่อเรื่องสำคัญ,ไม่เช่นนั้นทุกอย่างที่วางไว้จะเสียหายหมด!"เจียงฉวนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"บรรพชนของพวกเราเป็นถึงปราชญ์เทพ,ข้าที่เป็นเซียนลึกล้ำ,พวกเขาจะมีปัญญาทำให้แผนการของพวกเราล้มเหลวรึอย่างไร?!"นายน้อยลู่ที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่เข้าใจ.
"หากไม่ใช่เพราะว่าข้าไม่รีบไป,พวกเจ้าคิดว่าคนที่เฝ้ามองอยู่จะปล่อยเจ้าไปรึอย่างไร!"เจียงฉวนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"พวกเขานะรึ?"นายน้อยลู่ที่กล่าวดูแคลน.
"เจ้าไม่เห็นคนที่สวมชุดเกราะสีทองอย่างงันรึ?"เจียงฉวนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เห็น,เขาไม่ใช่ว่าเป็นเพียงผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างงั้นรึ?
ข้าเองก็มีผู้ใต้บังคับบัญชาเหมือนกัน!"นายน้อยลู่ที่กล่าวหยัน.
"เขาเป็นเซียนบรรพชน!
เจ้ามีผู้ใต้บังคับบัญชาเทียบเขาได้อย่างงั้นรึ?"เจียงฉวนที่กล่าวออกมาในทันที.
นายน้อยลู่"........................!”
มีเซียนบรรพชนเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างงั้นรึ?
ในเวลานี้,ถึงจะเป็นคนโง่,นายน้อยลู่ก็เขาใจได้ในทันทีว่าคนกลุ่มนี้ไม่ธรรมดา,ถึงจะเป็นผู้ก่อตั้งที่เป็นปราชญ์เทพ,จะไม่กลัวเซียนบรรพชน,ทว่าก็เป็นไปไม่ได้ที่จะลงมือกับเรื่องไร้สารเช่นนี้,การมีเรื่องกับคนกลุ่มนี้,เป็นเรื่องที่โง่เง่าอย่างที่สุด.
อีกอย่างในเวลานี้ผู้ก่อตั้งมีเรื่องสำคัญที่ต้องการทำในเวลานี้,ยิ่งต้องระมัดระวัง,การที่ลากกลุ่มเซียนบรรพชนมาเป็นศัตรู,ไม่จำเป็นต้องบอกเลยว่า,ผู้ก่อตั้งคงไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยเขาอย่างแน่นอน.
คิดได้ดังนี้,นายน้อยลู่ที่ถึงกับหายใจติดขัด.
ไม่นานหลังจากนั้น,พวกเขาก็มาถึงหุบเขาดังกล่าวอีกครั้ง.
"ศิษย์น้อง,กลับมาแล้วรึ?!"ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในทันที.
"อืม,ทุกอย่างจัดการเรียบร้อยแล้ว!"เจียงฉวนพยักหน้ารับ.
"ดี,เอาล่ะ,เป้าหมายปรากฏแล้ว!"เสียงดังกล่าวที่เอ่ยอย่างเคร่งขรึม.
"!"ดวงตาของเจียงฉวนที่เป็นประกายขึ้นมาในทันที.
"ตอนเย็นลงมือได้,เวลานี้เจ้าไปพักก่อน!"เสียงดังกล่าวเอ่ยปาก.
"อืม!"เจียงฉวนพยักหน้ารับ.
----------------------------------------------------------------------
หลักจากพักผ่อนอีกหนึ่งวัน,กลุ่มของจงซานที่เตรียมออกเดินทางอีกครั้ง.
เถ้าแก่โรงเตี้ยม,จงซานไม่ได้ทิ้งของล้ำค่าอะไรให้เขา,ถึงมอบให้ก็ไม่มีทางที่จะรักษาเอาไว้ได้,ดังนั้นจึงได้มอบสุราครึ่งไหให้กับเถ้าแก่ร้านเท่านั้น.
สุราครึ่ง,เพียงเท่านี้เถ้าแก่ร้านก็ขอบคุณอย่างที่สุด,ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าไหสุรานั้นเป็นของวิเศษ,แม้แต่สุราด้านในนั้น,เพียงพอให้เขาเพลิดเพลินชั่วชีวิต,แม้แต่กลิ่นของมันก็สามารถทำไห้เขายกระดับได้,นี่เขายังได้สุราไห่นี้มา?
แน่นอนว่าตลอดเวลาที่พวกเขาพักผ่อนนี้ไม่มีใครกล้าเข้ามาหาเรื่องแน่นอน.
จวบจนกลุ่มของจงซานจากไปแล้ว.
ทว่าโต๊ะด้านบนที่จงซานอาศัยอยู่นั้น,ได้รับการคุ้มกันอย่างหนาแน่,มีผู้คนต้องการเขามาสัมผัส.
โต๊ะที่เคยมีเหล่าเซียนนั่งอยู่,แน่นอนว่าไม่ใช่สิ่งที่ปุถุชนสามารถสัมผัสได้,กลิ่นอายเซียนนั้นเป็นประโยชน์มากมายต่อเหล่าปุถุชน.
กลุ่มของจงซานในเวลานี้ได้พุ่งตรงไปยังอาณาเขตทวีปทิศตะวันตก,ทว่าบินไปไม่นานนัก,ก็เข้าใกล้อาณาเขตหงส์เพลิงแล้ว.
ทว่าขณะบินมานั้น,พวกเขาที่เห็นคลื่นพลังที่น่าเกรงขามบินมาแต่ไกล.
มีอสูรที่แข็งแกร่งหลายตัว,เป็นเทพอสูร,มังกร,หงส์เพลิง,กิเลน,เท่าเที่ย,เหล่าอสูรที่ทรงพลังกำลังพุ่งตรงไปยังทิศทางหนึ่ง,เสียงคำรามของมังกรที่ดังสนั่น.
กลุ่มของจงซานที่หยุดบิน,เพราะว่าพวกเขาพบสถานที่แปลกประหลาด,เทพอสูร,อสูรเหล่านี้,ไม่ใช่ของจริง,ทว่ามันเป็นหุ่นเชิดต่างหาก.
มังกรที่นำหน้านั้นมีขนาดแสนจั้ง,มังกรตัวใหญ่,เป็นมังกรวารีโลหะที่ส่องประกายวับวาว,สร้างขึ้นมาจากโลหะพิเศษ,ดูทรงพลังน่าเกรงขาม,ทุกพื้นที่ที่มันบินทำให้พื้นปฐพีแตกระแหง,กิเลน,หงเพลิง,อีกหลายตนก็มีพลังไม่ต่างกัน.
เป็นหุ่นเชิดที่น่าเกรงขามมาก,แข็งแกร่งอย่างคาดไม่ถึงน่าจะก้าวไปถึงระดับเซียนโบราณ!
"เป็นหุ่นเชิดที่ทรงพลัง,พลังของมันไม่ได้ด้อยกว่าเซียนโบราณ,หากว่าต้าเจิ้งของพวกเราได้กองกำลังหุ่นเชิดที่ทรงพลังเช่นนี้,ต้องไร้เทียมทานอย่างแน่นอน!"หวังจิงเหวินกล่าวพลางถอนหายใจ.
"เซิ่งหวังคงจะคิดว่ามันดีรึไม่,ทว่าหุ่นเชิดเหล่านี้ยากที่จะหลอมขึ้นมา,นี่คือหุ่นเชิดอสูรที่มีเพียงศิษย์สายตรงของกงซูจื่อเท่านั้นที่จะหลอมได้,และมีเพียงแค่หุ่นเชิดของกงซือจู่เท่านั้นที่สามารถหลอมไปถึงระดับเซียนบรรพชนได้,ทว่าไม่สามารถรวมเทียนเต๋าได้,ทำให้ด้อยกว่าเซียนบรรพชนทั่วไป!"จินเผิงตอบ.
"นั่น,เจียงฉวน?"เซียนเซิงซือที่หรี่ตาเล็กลง.
ในเวลานั้น,เจียงฉวนและคนอีกสี่คน,ที่กำลังควบคุมหุ่นเชิดจำนวยมาก,เข้าโจมตีหุบเขาแห่งหนึ่ง.
ภายในหุบเขานั้นมีกระท่อมหลังหนึ่งที่มีควันไฟอยู่,รอบๆนั้นมีศพมากมาย,ทว่าที่กลางอากาศนั้น,มีชายในชุดสีดำที่กำลังต่อสู้ป้องกันกระท่อมดังกล่าวเอาไว้อย่างแข็งขืน,ป้องกันการโจมตีของเจียงฉวน.
ชายในชุดสีดำที่ถือกระบี่ยาว,ทันที่ที่กระบี่ออกจากฝัก,จิตสังหารที่รุนแรงพวยพุ่ง,ที่หน้าผากปรากฏสัญลักษณ์เปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วง,ดูเหมือนว่าเขาจะมีหนวดเคราเล็กน้อย,ดูเป็นชายวัยกลางคน,ร่างกายของเขาที่มีโลหิตอาบ,จวนเจียนจะพ่ายแพ้แล้ว,ทว่าก็ยังยืนหยัดไม่ถอย.
"เจ้าเทียนชาอย่างงั้นรึ?"อาวุโสเทียนแสดงท่าทางตื่นตกใจเล็กน้อย.
Chapter 1094 Also sees Zhao Tiansha
又见赵天杀
พบเจ้าเทียนชาอีกครั้ง.
"ศิษย์รุ่นสามกงซูจี่อ,เจียงฉวน,คารวะอาวุโส,ขอให้อาวุโสเห็นแก่หน้าอาจารย์ปล่อยศิษย์หลายของซือจูด้วยเถอะ!"ผู้ชราไป๋ฮุยจื่อที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ปราชญ์เทพ,กงซูจื่ออย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
"ใช่!"เจียงฉวนพยักหน้ารับ.
ศิษย์ปราญช์เทพ,ในเวลานี้ยังไม่มีแม้แต่ความยโสโอหัง,ยังแสดงความเคารพออกมาอย่างคาดไม่ถึง,หากว่าเขาเป็นคนสำคัญจริง,เขาจะแสดงท่าทางเช่นนี้อย่างงั้นรึ?
หากเขาเป็นศิษย์ของปราชญ์เทพไม่มีทางที่จะปฏิบัติตัวเช่นนี้,หรืออาจะไม่ใช่ศิษย์หลัก,เป็นไปด้วยรึที่จะไม่แสดงความอหังการออกมา,เป็นไปได้รึที่ศิษย์หลักของปราชญ์เทพจะแสดงท่าทางเช่นนี้......
"เจียงฉวน? เฮ้เอ้,เห็นแก่หน้ากงซูจื่อ,แน่นอนไม่มีใครที่จะไม่ยอม,ทว่านายน้อยลู่นั้นข้าไม่ได้จบกุมตัวเอขามา,ทว่าเป็นสหายข้า,เจ้าถามนางก็แล้วกัน!"จงซานที่กล่าวออกมา,เพื่อหยั่งเชิงเจียงฉวน.
"ขอบคุณ,อาวุโส!"เจียงฉวนที่ลอบถอนหายใจ.
เจียงฉวนที่เห็นจงซานเป็นผู้นำ,ที่ออกมากล่าว,และไม่ได้ต่อรองใดๆ.
"อาจารย์อา,ช่วยข้าเร็วเข้า!"นายน้อยลู่ที่นอนบนพื้น,แม้แต่เท้าของเห่าเม่ยลี่เหยียบไปบนล่างของเขา.
เจียงฉวนที่เดินเข้ามาไกล,ไม่ได้มองนายน้อยลู่ที่อยู่ในสภาพอนาจ,ทว่าจ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่และเสี่ยวจิน.
เจียงฉวนที่จ้องมองเสี่ยวจิน,ดวงตาหดเกร็ง,เพราะว่ามองไม่เห็นพลังฝึกตนของเสี่ยวจินอย่างคาดไม่ถึง,สตรีคนดังกล่าวก็ด้วย.
"ทั้งสอง,หลานของข้านั้นได้ล่วงเกินแล้ว,โปรดอภัยปล่อยเข้า,แล้วข้าจะอบรมสั่งสอนเข้าใหม่!"เจียงฉวนที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพอย่างผิดปรกติ.
"เขานำแต่ขยะออกมาไถ่ตัว,นำของล้ำค่ากว่านี้มาอีกสิบเท่า!"เห่าเม่ยลี่ที่เผยท่าทางอหังการ.
"อาจารย์อา,ของวิเศษของข้า,จะมอบให้พวกมันไม่ได้!"ใบหน้าของนายน้อยลู่ที่เขียวช้ำ.
"หุบปาก!"เจียงฉวนที่ดวงตาเบิกกว้าง,จ้องมองไปยังนายน้อยลู่ตาขวาง.
"หากเป็นเช่นนี้,ยาเม็ดนี้พอจะมีค่าสิบเท่าของสมบัติเหล่านี้หรือไม่!"เจียงฉวนที่นำขวดหยกขนาดเล็กออกมา.
นายน้อยลู่ที่ดวงตาเบิกกว้าง,"อาจารย์อา,นั่นเป็นของขวัญที่อาจารย์ลุงมอบให้,เม็ดยาเซียนโบราณ?
ท่าจะมอบมันได้อย่างไร? จัดการพวกมันเลย,พวกเราไม่มีอะไรต้องกลัวพวกมัน..!"
"หุบปาก!"เจียงฉวนที่ดวงตาเบิกกว้าง,กล่าวตัดบทในทันที.
"เม็ดยาเซียนโบราณอย่างงั้นรึ?เสี่ยวจินที่จ้องมอง!"เห่าเม่ยลีที่เผยท่าทางตื่นเต้นเล็กน้อย.
เสี่ยวจินที่รับขวดยาขนาดเล็กมาก,ก่อนที่จะเปิดออก,กลิ่นที่หอมฟุ้งทั่วเมือง,แม้แต่ประชาชนทุกคนยังได้กลิ่น.
"เยี่ยม,เป็นของดี!"เสี่ยวจินพยักหน้ารับ.
"ดี,เห็นแก่เจ้าที่แก่ชรา,นำมันไป,ทางที่ดีอย่ามาหาเรื่องข้า,ครั้งหน้าหากมีอีก,ข้าจะลงโทษนับร้อยเท่า,ให้มันตายทั้งเป็น!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความอหังการ.
นางที่ยกเท้าขึ้นปล่อยนายน้อยลู่.
นายน้อยลู่ที่ตะเกียกตะกายวิ่งไปหลบด้านหลังเจียงฉวนทันที.
"อาจารย์,คือ...!"นายน้อยลู่ที่กำลังจะกล่าวอะไรบางอย่าง.
"ตอนนี้ไม่ใช่ตาของเจ้า,กลับไปค่อยพูด!"เจียงฉวนที่กล่าวออกมาในทันที.
นายน้อยลู่ที่ใบหน้าบิดเบี้ยว,ไม่อยากยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้น.
"อาวุโส,ผู้น้อยขอลาก่อน!"เจียงฉวนที่กล่าวออกมาทางทิศของจงซาน.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
เจียงฉวนสะบัดแขนเสื้อก่อนที่จะนำนายน้อยลู่และคนอื่นๆบินจากไปในทันที.
จงซานที่วางมือบนโต๊ะเคาะมันเบาๆ,ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง.
"เซิ่งหวัง,เจียงฉวนดูแปลกยิ่งนัก,ดูเหมือนว่ากงซูจื่อกำลังวางแผนเคลื่อนไหวใหญ่เร็วๆนี้!"หวังจิงเหวินที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อืม,การที่ผู้เยาว์ของปราชญ์เทพโดนดูแคลน,ยังกลืนกินความอัปยศนี้ได้,แน่นอนว่าจะต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น,ช่างน่าเสียดาย,พวกเรามีเรื่องที่ต้องทำ,คงไม่มีเวลาตรวจสอบ,รอให้ไปถึงเขตแดนหงส์เพลิงค่อย,กล่าวอีกทีก็แล้วกัน!"จงซานพยักหน้า.
"ฮ่าฮ่า,เสี่ยวจิน,เม็ดยาให้เจ้าไว้เคี้ยวเล่นก็แล้วกัน,ไม่คิดเลยว่าจะมีพวกโง่มากมายขนาดนี้,ของเหล่านี้ดูแปลกจริงๆ,มีทั้งม้าไม้,นกไม้,มีอะไรให้ข้าเล่นแล้ว!"เห่าเม่ยลี่ที่เก็บสมบัติที่วางอยู่พร้อมกับพูดกับเสี่ยวจิน.
เห่าเม่ยลี่ที่เดินกลับด้วยความสุข.
ความเบื่อหน่ายที่เดินทางตลอดสิบปี,ดูเหมือนว่าได้สลายหายไป,อารมณ์เห่าเม่ยลี่ยอดเยี่ยมเป็นอย่างมาก.
ส่วนเหยี่ยนหนานเทียนในเวลานี้,จงซานที่ไม่สนใจแม้แต่น้อย,ต้องไม่ลืมว่าเขาที่ไม่แม้แต่เป็นศัตรูกับกลุ่มจงซานได้,ทุกอย่างเป็นแค่การละเล่นเท่านั้น,ไม่มีอะไรให้สนใจแม้แต่น้อย.
ในเวลานี้ใบหน้าของเหยี่ยนหนานเทียนบิดเบี้ยวขาวซีด,หัวใจเต้นไปมา,เขาแทบลืมหายใจตัวสั่นสะท้านไม่หยุด.
เหล่าจอมยุทธ์ด้านล่างในเวลานี่ไม่กล้าแม้แต่หายใจแรง,ทุกคนที่จ้องมองกลุ่มคนที่อยู่ชั้นบนด้วยความเคารพ,ไม่กล้ารบกวนแม้แต่น้อยเดียว.
ส่วนคนที่อยู่รอบๆที่มามุงก็ค่อยๆสลายหายไป.
เถ้าแก่ที่เผยท่าทางตื่นเต้นเล็กน้อย,คนกลุ่มนี้แข็งแกร่งยิ่งนัก,กับหุ่นเชิดที่แข็งแกร่งปานนั้น,พริบตาเดียวก็พ่ายแพ้แล้ว?
ทำให้เขาต้องระมัดระวังมายิ่งขึ้นกว่าเดิม.
----------------------------------------------------------
อีกฝั่งหนึ่ง,เจียงฉวนที่นำนายน้อยลู่และผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งออกมาจากในเมือง.
"อาจารย์อา,พวกเราเป็นถึงว่าที่ศิษย์ปราชญ์เทพ,กลัวพวกมันทำไม?
ทำไมต้องกลืนความอัปยศนี้ด้วย!"นายน้อยลู่ที่ยอมรับ.
"บังอาจ,ก่อนหน้านี้,ข้าบอกเจ้าว่าอย่างไร?
หลายวันนี้,อย่าได้สร้างปัญหาโดยเด็ดขาดไม่ใช่รึ?"เจียงฉวนที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"ข้าเพียงแต่,ต้องการร่างมังกรทองนั่นเป็นของดี,ไม่คิดว่าพวกเขาจะร้ายกาจขนาดนั้น!"นายน้อยลู่ที่กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อเช่นกัน.
"มังกรทอง? ลำพังฝีมืออย่างเจ้าต้องการมังกรทอง?
แม้แต่ข้ายังมองไม่เห็นพลังฝึกตนของมังกรทองนั่น,คิดว่าคนกลุ่มนั้นอ่อนแอรึอย่างไร?,ครั้งหน้าอย่าแส่หาความตาย,ต้องมองฝ่ายตรงข้ามให้ออกก่อนทำอะไร!"เจียงฉวนที่กล่าวสั่งสอน.
"แต่ว่า,ทำไมต้องกลัวพวกมันด้วย?
พวกเราเป็นศิษย์ปราชญ์เทพ,พวกมันมีอะไร!"นายน้อยลู่ที่ปฏิเสธที่จะยอมรับ.
"หากเจ้าประมาทมีแต่จะนำความตายมาให้ตัวเอง!"เจียงฉวนที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
นายน้อยลู่ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนและได้แต่เงียบ.
"การที่พวกเราเดินทางมาที่นี่,พวกเรามีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ,จะให้เสียแผนไม่ได้,ดังนั้นการกลืนความอัปยศครั้งนี้,เพื่อเรื่องสำคัญ,ไม่เช่นนั้นทุกอย่างที่วางไว้จะเสียหายหมด!"เจียงฉวนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"บรรพชนของพวกเราเป็นถึงปราชญ์เทพ,ข้าที่เป็นเซียนลึกล้ำ,พวกเขาจะมีปัญญาทำให้แผนการของพวกเราล้มเหลวรึอย่างไร?!"นายน้อยลู่ที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่เข้าใจ.
"หากไม่ใช่เพราะว่าข้าไม่รีบไป,พวกเจ้าคิดว่าคนที่เฝ้ามองอยู่จะปล่อยเจ้าไปรึอย่างไร!"เจียงฉวนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"พวกเขานะรึ?"นายน้อยลู่ที่กล่าวดูแคลน.
"เจ้าไม่เห็นคนที่สวมชุดเกราะสีทองอย่างงันรึ?"เจียงฉวนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เห็น,เขาไม่ใช่ว่าเป็นเพียงผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างงั้นรึ?
ข้าเองก็มีผู้ใต้บังคับบัญชาเหมือนกัน!"นายน้อยลู่ที่กล่าวหยัน.
"เขาเป็นเซียนบรรพชน!
เจ้ามีผู้ใต้บังคับบัญชาเทียบเขาได้อย่างงั้นรึ?"เจียงฉวนที่กล่าวออกมาในทันที.
นายน้อยลู่"........................!”
มีเซียนบรรพชนเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างงั้นรึ?
ในเวลานี้,ถึงจะเป็นคนโง่,นายน้อยลู่ก็เขาใจได้ในทันทีว่าคนกลุ่มนี้ไม่ธรรมดา,ถึงจะเป็นผู้ก่อตั้งที่เป็นปราชญ์เทพ,จะไม่กลัวเซียนบรรพชน,ทว่าก็เป็นไปไม่ได้ที่จะลงมือกับเรื่องไร้สารเช่นนี้,การมีเรื่องกับคนกลุ่มนี้,เป็นเรื่องที่โง่เง่าอย่างที่สุด.
อีกอย่างในเวลานี้ผู้ก่อตั้งมีเรื่องสำคัญที่ต้องการทำในเวลานี้,ยิ่งต้องระมัดระวัง,การที่ลากกลุ่มเซียนบรรพชนมาเป็นศัตรู,ไม่จำเป็นต้องบอกเลยว่า,ผู้ก่อตั้งคงไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยเขาอย่างแน่นอน.
คิดได้ดังนี้,นายน้อยลู่ที่ถึงกับหายใจติดขัด.
ไม่นานหลังจากนั้น,พวกเขาก็มาถึงหุบเขาดังกล่าวอีกครั้ง.
"ศิษย์น้อง,กลับมาแล้วรึ?!"ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในทันที.
"อืม,ทุกอย่างจัดการเรียบร้อยแล้ว!"เจียงฉวนพยักหน้ารับ.
"ดี,เอาล่ะ,เป้าหมายปรากฏแล้ว!"เสียงดังกล่าวที่เอ่ยอย่างเคร่งขรึม.
"!"ดวงตาของเจียงฉวนที่เป็นประกายขึ้นมาในทันที.
"ตอนเย็นลงมือได้,เวลานี้เจ้าไปพักก่อน!"เสียงดังกล่าวเอ่ยปาก.
"อืม!"เจียงฉวนพยักหน้ารับ.
----------------------------------------------------------------------
หลักจากพักผ่อนอีกหนึ่งวัน,กลุ่มของจงซานที่เตรียมออกเดินทางอีกครั้ง.
เถ้าแก่โรงเตี้ยม,จงซานไม่ได้ทิ้งของล้ำค่าอะไรให้เขา,ถึงมอบให้ก็ไม่มีทางที่จะรักษาเอาไว้ได้,ดังนั้นจึงได้มอบสุราครึ่งไหให้กับเถ้าแก่ร้านเท่านั้น.
สุราครึ่ง,เพียงเท่านี้เถ้าแก่ร้านก็ขอบคุณอย่างที่สุด,ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าไหสุรานั้นเป็นของวิเศษ,แม้แต่สุราด้านในนั้น,เพียงพอให้เขาเพลิดเพลินชั่วชีวิต,แม้แต่กลิ่นของมันก็สามารถทำไห้เขายกระดับได้,นี่เขายังได้สุราไห่นี้มา?
แน่นอนว่าตลอดเวลาที่พวกเขาพักผ่อนนี้ไม่มีใครกล้าเข้ามาหาเรื่องแน่นอน.
จวบจนกลุ่มของจงซานจากไปแล้ว.
ทว่าโต๊ะด้านบนที่จงซานอาศัยอยู่นั้น,ได้รับการคุ้มกันอย่างหนาแน่,มีผู้คนต้องการเขามาสัมผัส.
โต๊ะที่เคยมีเหล่าเซียนนั่งอยู่,แน่นอนว่าไม่ใช่สิ่งที่ปุถุชนสามารถสัมผัสได้,กลิ่นอายเซียนนั้นเป็นประโยชน์มากมายต่อเหล่าปุถุชน.
กลุ่มของจงซานในเวลานี้ได้พุ่งตรงไปยังอาณาเขตทวีปทิศตะวันตก,ทว่าบินไปไม่นานนัก,ก็เข้าใกล้อาณาเขตหงส์เพลิงแล้ว.
ทว่าขณะบินมานั้น,พวกเขาที่เห็นคลื่นพลังที่น่าเกรงขามบินมาแต่ไกล.
มีอสูรที่แข็งแกร่งหลายตัว,เป็นเทพอสูร,มังกร,หงส์เพลิง,กิเลน,เท่าเที่ย,เหล่าอสูรที่ทรงพลังกำลังพุ่งตรงไปยังทิศทางหนึ่ง,เสียงคำรามของมังกรที่ดังสนั่น.
กลุ่มของจงซานที่หยุดบิน,เพราะว่าพวกเขาพบสถานที่แปลกประหลาด,เทพอสูร,อสูรเหล่านี้,ไม่ใช่ของจริง,ทว่ามันเป็นหุ่นเชิดต่างหาก.
มังกรที่นำหน้านั้นมีขนาดแสนจั้ง,มังกรตัวใหญ่,เป็นมังกรวารีโลหะที่ส่องประกายวับวาว,สร้างขึ้นมาจากโลหะพิเศษ,ดูทรงพลังน่าเกรงขาม,ทุกพื้นที่ที่มันบินทำให้พื้นปฐพีแตกระแหง,กิเลน,หงเพลิง,อีกหลายตนก็มีพลังไม่ต่างกัน.
เป็นหุ่นเชิดที่น่าเกรงขามมาก,แข็งแกร่งอย่างคาดไม่ถึงน่าจะก้าวไปถึงระดับเซียนโบราณ!
"เป็นหุ่นเชิดที่ทรงพลัง,พลังของมันไม่ได้ด้อยกว่าเซียนโบราณ,หากว่าต้าเจิ้งของพวกเราได้กองกำลังหุ่นเชิดที่ทรงพลังเช่นนี้,ต้องไร้เทียมทานอย่างแน่นอน!"หวังจิงเหวินกล่าวพลางถอนหายใจ.
"เซิ่งหวังคงจะคิดว่ามันดีรึไม่,ทว่าหุ่นเชิดเหล่านี้ยากที่จะหลอมขึ้นมา,นี่คือหุ่นเชิดอสูรที่มีเพียงศิษย์สายตรงของกงซูจื่อเท่านั้นที่จะหลอมได้,และมีเพียงแค่หุ่นเชิดของกงซือจู่เท่านั้นที่สามารถหลอมไปถึงระดับเซียนบรรพชนได้,ทว่าไม่สามารถรวมเทียนเต๋าได้,ทำให้ด้อยกว่าเซียนบรรพชนทั่วไป!"จินเผิงตอบ.
"นั่น,เจียงฉวน?"เซียนเซิงซือที่หรี่ตาเล็กลง.
ในเวลานั้น,เจียงฉวนและคนอีกสี่คน,ที่กำลังควบคุมหุ่นเชิดจำนวยมาก,เข้าโจมตีหุบเขาแห่งหนึ่ง.
ภายในหุบเขานั้นมีกระท่อมหลังหนึ่งที่มีควันไฟอยู่,รอบๆนั้นมีศพมากมาย,ทว่าที่กลางอากาศนั้น,มีชายในชุดสีดำที่กำลังต่อสู้ป้องกันกระท่อมดังกล่าวเอาไว้อย่างแข็งขืน,ป้องกันการโจมตีของเจียงฉวน.
ชายในชุดสีดำที่ถือกระบี่ยาว,ทันที่ที่กระบี่ออกจากฝัก,จิตสังหารที่รุนแรงพวยพุ่ง,ที่หน้าผากปรากฏสัญลักษณ์เปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วง,ดูเหมือนว่าเขาจะมีหนวดเคราเล็กน้อย,ดูเป็นชายวัยกลางคน,ร่างกายของเขาที่มีโลหิตอาบ,จวนเจียนจะพ่ายแพ้แล้ว,ทว่าก็ยังยืนหยัดไม่ถอย.
"เจ้าเทียนชาอย่างงั้นรึ?"อาวุโสเทียนแสดงท่าทางตื่นตกใจเล็กน้อย.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น