Immortality Chapter 1091 Fish
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1091 ยวีเอ๋อ
Chapter 1091 Fish
鱼儿
ยวีเอ๋อ
จงซาน,หวังจิงเหวิน,จินเผิง,จอมยุทธ์ซือ,อาวุโสเทียน,เห่าเม่ยลี่,เสี่ยวจิน,หกคนหนึ่งมังกรเดินทางออกจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,มุ่งตรงไปยังทวีปตะวันตกในเวลาเย็น.
การเดินทาง,ตลอดเวลาแทบไม่หยุด,ทุกคนที่บินตามจงซานเต็มกำลังเช่นกัน.
แม้นว่าเห่าเม่ยลี่จะบ่นตลอดเส้นทาง,ทว่าความเร็วก็ไม่เคยลด,และยังมีหลายครั้งที่จินเผิงนำตำหนักขนาดใหญ่ออกมาให้ทุกคนเข้าไปอยู่ด้านใน,ก่อนจินเผิงจะบินพาทุกคนไปยังทิศตะวันตกและสลับกันพักเป็นระยะ.
ท้ายที่สุดสิบปีหลังจากนั้น,ก็ถึงพรมแดนของทวีปตะวันตก.
"ฟู่,ถึงซะที,หลายปีมานี้เดินทางมาอย่างเร่งรีบไม่หยุดพัก,ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาตามตก.
"ดี,พักสักสองวันค่อยเดินทางต่ออีกครั้ง!"จงซานพยักหน้ารับ.
ภายใต้การนำของจงซาน,ได้เดินทางไปยังเมืองของปุถุชนเมืองหนึ่ง.
เมืองปุถุชน,มีอยู่มากมายหลากหลาย,มีผู้คนมากมาย,ส่วนมากนับเป็นเมืองที่ค่อนข้างคึกครื้น.
ตลอดสิบปีมานี้เร่งรีบเดินทาง,ด้วยระยะทางที่ไกลบินตลอดไม่หยุด,ดังนั้นจงซานได้นำทุกคนเข้ามาในเมือง,เพื่อชำระล้างความเบื่อหน่ายในใจ.
สถานที่แห่งนี้เป็นเมืองของปุถุชนทั่วไป,ไม่ได้มีเป้าหมายอะไรกับพวกเขาเป็นเพียงทางผ่านเท่านั้น,ดังนั้นจงซานจึงไม่ต้องการสร้างปัญหา,แต่ก็ไม่กลัวหากว่ามีปัญหา,ทว่าในเวลานี้กลับมีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้น,ถือว่าเป็นปัญหาเล็กน้อย,ถึงกระนั้นก็ไม่ได้สร้างความลำบากใจใดๆหากไม่ยอมรับปัญหาก็จะมีแต่ปัญหาเข้ามานั่นเอง.
พวกเขาที่มาหยุดที่ประตูเมือง.
"ฟ้าดินไร้พรมแดน,จักรวาลไร้ขอบเขต,เจ้าอสุรกาย,มอบชีวิตมา!"ไม่ไกลออกไปนั้น,มีนักพรตคนหนึ่งที่กระตุ้นใช้วิชาลับ,ก่อนที่กระบี่ขนาดใหญ่จะพุ่งเป็นริ้วแสงกระแทกอสรพิษสีแดง.
อสรพิษยักษ์ที่เต็มไปด้วยบาดแผล,เมื่อปรากฏกระบี่บินพุ่งออกมาจากนักพรตคนดังกล่าว,พริบตาเดียวก็สร้างบาดแผลเต็มร่างมันไปหมด.
ภายในเมืองปุถุชน,มีประชาชนมากมายที่ยืนอยู่รอบๆบนกำแพงเมือง.
"เยี่ยม,จอมยุทธ์เหยี่ยนสังหารเจ้าอสูรกายนั่นแล้ว,จัดการเจ้าปิศาจนั่นเลย!" ประชาชนมากมายที่ส่งเสียงดังลั่น.
"พรตชรา,ข้าไม่เคยล่วงเกินเจ้า,เจ้ามาทำลายข้าทำไม,ทำไมถึงได้อมหิตนัก!"อสูรอสรพิษที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
"มนุษย์และอสูรไม่สามารถอยู่รวมกันได้,เจ้าไม่สังหารมนุษย์วันนี้,พรุ่งนี้ก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่สังหาร,จงยอมรับความตายซะ!"พรตชราที่กระตุ้นวิชาลับอีกครั้ง.
กระบี่สีแดงพุ่งเข้าไป,พร้อมสังหารอสรพิษยักษ์ในทันที.
"เหยี่ยนหนานเทียน,เหล่าเหยาเทือกเขาทมิฬจะไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่!"อสูรอสรพิษที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
อสูรอสรพิษตนดังกล่าวที่พุ่งตรงหนีมาทิศทางของจงซานในทันที.
อสูรอสรพิษที่เห็นเสี่ยวจินบนไหล่เห่าเม่ยลี่,ดวงตาเป็นประกาย,พร้อมกับตะโกนออกมา,"เจ้าหนูหนีเร็ว,พรตชรามันเป็นคนเสียสติ,ตราบเท่าที่ไม่ใช่มนุษย์,มันสังหารทุกอสูรทุกตน!"
ขณะที่อสรพิษยักษ์กำลังจะหนีไป,ก็พ่นลมหายใจเบาๆ.
เสี่ยวจินที่จ้องมองอย่างสงสัย,ทว่าก็ไม่ได้บินหนีไป,จ้องมองอสรพิษยักษ์จากนั้นก็จ้องมองไปยังพรตชรา.
"เจ้าปิศาจ,จะหนีไปใหน!"พรตชราที่ตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมไล่ล่าบินตามมา.
ในเวลานั้นเสี่ยวจินที่ออกมาขวางอสรพิษยักษ์ในทันที.
"พวกปิศาจ,ดีๆ,ดีมาก,ฟ้าดินไร้พรมแดน,จักรวาลไร้ขอบเขต,หมื่นกระบี่คืนสู่เหย้า!"
กระบี่หลายเล่มด้านหลังของเขา,พุ่งออกไปในทันที,กระบี่ที่เปลี่ยนเป็นสอง,จากสองเป็นสี่,จนกลายเป็นกระบี่มากมายจากทั่วทุกสารทิศ.
"ยอดเยี่ยมนัก,จอมยุทธ์เหยี่ยนไร้เทียมทาน!"เหล่าประชาชนมากมายต่างปรบมือกันเสียงดัง.
ริ้วแสงกระบี่นับหมื่น,ดูทรงพลังไร้เทียมทาน,ทำให้ประชาชนที่อยู่รอบๆตื่นเต้นไปด้วย.
"ชะตาชีวิตของข้าจบสิ้นแล้วรึ?!"อสรพิษยักษ์ที่ร้องออกมาเสียงดัง.
เสี่ยวจินที่ออกมาขวาง,ที่ดูทั้งเล็กและอ่อนแอ,ดูสบายๆไร้ซึ่งความหวาดกลัว,ก่อนที่จะอ้าปากกว้างคำรามออกมา.
"โฮกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงมังกร,มังกรสายเลือดแท้,ทำให้ห้วงมิติกลายเป็นระลอกคลื่น.
ริ้วแสงกระบี่นับหมื่น,ที่แตกสลายระเบิดด้วยเสียงคำรามของมังกร,พุ่งออกไปไปยังเทือกเขาห่างออกไป,จนผืนปฐพีสั่นไปมาอย่างรุนแรง.
เป็นคลื่นเสียงที่ทรงพลังรุนแรงมาก,กระแทกเหยี่ยนหนานเทียนลอยออกไปเช่นกัน.
"อ๊ากก ~~~~~~~~~~~~~~! ”
เหยี่ยนหนานเทียนที่ลอยออกไปตามลมด้วยเสียงคำรามที่ทรงพลัง,มังกรตัวเล็กที่คำรามออกมาด้วยพลังที่ยิ่งใหญ่,น่าเกรงขาม.
"ปัง!”
พรตเต๋าชราที่ลอยออกไปกระแทกพื้นที่แห่งหนึ่งพังทลายเสียงหาย,เศษกระบี่มากมายที่แตกเป็นเสี่ยงๆ,ใบหูของพรตชรามีโลหิตไหลออกมา,ที่ปากก็ด้วย,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสลด,และหวาดกลัว.
อะไรกัน,เกิดอะไรขึ้น?
เหล่าประชาชนที่อยู่ไกลออกไปบนกำแพงเมือง,ที่ส่งเสียงเชียร์ดังกลั่น,ตอนนี้ถึงกับยกมือค้าง,ดวงตาเบิกกว้าง,ไม่อยากเชื่อภาพที่เห็น,เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
จอมยุทธ์เหยี่ยนที่ไร้เทียม,เพียงแค่เสียงคำรามของอสูร,กับพ่ายแพ้อย่างงั้นรึ?
นี่คืออสูรอะไร?
มังกร? มันคือมังกร?
ทันใดนั้น,บนกำแพงเมืองที่มีเสียงดังอื้ออึ้ง,มังกร,ไม่ใช่อสูร,ทว่าคือมังกรเทวะ,จอมยุทธิ์เหยี่ยนไม่มีทางเป็นคู่มือมังกรได้,มังกรที่ลึกล้ำเป็นดังเทพของเหล่ามวลมนุษย์.
เหล่าประชาชนที่เห็นมังกรทองตัวเล็ก,แม้นว่าจะกลัว,ทว่าก็รู้สึกตื่นเต้นด้วยเช่นกัน.
อสรพิษยักษ์เวลานี้ตื่นตะลึง,มังกรทองตัวเล็กได้ช่วยเอาไว้.
นี่มัน,คืออะไร,สถานการณ์เช่นนี้คืออะไร?
มังกรตัวเล็กที่เหมือนอ่อนแอ,ในเวลานี้ได้บินกลับไปยืนอยู่บนไหล่ของสตรีผู้หนึ่ง.
คนทั้งหกที่ยืนอยู่ใบหน้าที่ไม่แยแส,ไม่สนใจแม้แต่น้อย.
พวกเขาเป็นใคร?
"ไป,เข้าเมือง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
เป็นเรื่องปรกติทั่วไป,ที่พรตชรานั้นเป็นเพียงปุถุชน,ยังก้าวไปถึงระดับเซียน,จะทำให้จงซานต้องสนใจได้อย่างไร?
บทอาคมฟ้าดินไร้พรมแดน,จักรวาลไร้ขอบเขต,จงซานที่เคยเห็นมาก่อน
ในนิยายโลกมนุษย์,ทว่ามาฟังในเวลานี้ช่างไร้สาระยิ่งนัก,เขาต้องการพักสองวัน,ก่อนที่จะเริ่งรีบเดินทางไปยังเขตแดนหงส์เพลิง.
อสรพิษยักษ์ที่เปลี่ยนร่างในทันที,เปลี่ยนเป็นสตรีในชุดสีแดงชาติ,แม้นว่าจะไม่ได้งดงามล่มเมือง,ทว่าก็ดูสวยหยดย้อยอีกทั้งยังมีรูปร่างที่สมบูรณ์ยวนเย้าด้วย.
ใบหน้าของสตรีคนดังกล่าวยังคงขาวซีด,นางที่ได้รับบาดเจ็บจากเหยี่ยนหนานเทียนก่อนหน้านี้นั่นเอง.
"ผู้เยาว์ยวีเอ๋อ,ขอบคุณ,อาวุโสที่ช่วยเหลือ!"สตรีคนดังกล่าวที่เอ่ยปากกล่าวต่อมังกรทองเสี่ยวจิน.
"เสี่ยวจิน,นางขอบคุณเจ้าล่ะ!"เห่าเม่ยลี่ที่แตะไปที่หัวของเสี่ยวจินขณะพูด.
สตรีคนดังกล่าวที่แสดงท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย,กับมังกรทองที่น่าเกรงขาม,กับยอมให้เด็กหญิงนั่นลูบหัวอย่างงั้นรึ?
หมายความว่าอย่างไร?
แต่กระนั้นมังกรทองเสี่ยวจินที่เพลิดเพลินมีความสุขทุกครั้งที่เห่าเม่ยลี่ลูบหัว.
"อืม,ในเมื่อปลอดภัยแล้ว,ก็ไปเถอะ!"เสี่ยวจินที่พยักหน้ารับ.
"ใคร่ขอถามนามอาวุโสได้หรือไม่?ยวีเอ๋อต้องการตอบแทนอาวุโส!"ยวีเอ๋อกล่าว.
"ไม่จำเป็น!"เสี่ยวจินที่ส่ายหน้าไปมา.
"ยวีเอ๋อรับรู้ว่าไร้ความสามารถ,ทว่ายวีเอ๋อนั้นมีอาจารย์เป็นเหล่าเหยาเทือกเขาทมิฬที่มีความสามารถไม่น้อย,อย่างน้อยขอให้เยวีเอ๋อได้ตอบแทนสักเล็กน้อย,อาจจะมีเรื่องที่ทำให้อาวุโสพึงพอใจ.
"ปิศาจเทือกเขาทมิฬ?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัยเล็กน้อย.
ชื่อนี้ดูเหมือนคุ้นๆอยู่เหมือนกัน?
"ใช่,บิดาของข้านั้นเคยช่วยเหลาเหยาเทือกเขาทมิฬครั้งหนึ่ง,ทำให้เหล่าเหยารับข้าเป็นศิษย์,ท่านรู้จักเหล่าเหยาหรือไม่?"ยวีเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
ต้องไม่ลืมว่าภายในอาณาเขตรอบๆนี้,ชื่อเสียงของเหล่าเหยาเทือกเขาทมิฬนั้นมีไม่น้อย,ส่วนพรตชรานั่นแน่นอนไม่มีทางเชื่อว่าเหล่าเหยาจะรับนางที่มีพลังฝึกตนต่ำต้อย,จึงได้ไล่ล่าสังหาร.
"ไม่เห็นเคยได้ยิน!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาตามตรง.
คนอื่นๆเองก็ส่ายหน้าไปมาเช่นกัน,ทำให้ยวีเอ๋อไม่รู้จะพูดอะไรต่อ.
"เหล่าเหยาเทือกเขาทมิฬ?
ในเมื่อเหล่าเหยานั้นแข็งแกร่ง,แล้วทำไมถึงได้ถูกมนุษย์ไล่ล่าล่ะ?
มนุษย์และอสูรนั้นปรกติก็ต่างคนต่างอยู่,ทว่าทำไมทุกคนเมื่อเห็นเหล่าอสูรแล้วคนเหล่านี้ถึงต้องการเข้าโจมตีด้วย?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ที่จริงพรตชรานั่นเป็นคนของนิกายเหรินเต๋า,สถานที่อื่นๆนั้น,มนุษย์สังหารมนุษย์,อสูรเองก็เช่นกัน,คนสังหารอสูร,อสูรสังหารคนก็ไม่ต่างกัน,ไม่ได้แปลกแยกแต่อย่างใด,ทว่าพรตชรานั่นเป็นคนของสำนักเหรินเต๋า,พวกเขาที่ได้ประกาศว่าอสูรทุกตนล้วนเป็นปิศาจร้าย,และกลืนกินเหล่ามนุษย์,ทำให้ทุกคนต่างก็คิดว่าอสูรทุกตนล้วนแต่กินมนุษย์เป็นอาหาร!"ยวีเอ๋อตอบ.
"นิกายเหรินเต๋า?
พรตชรานั่นเป็นคนของนิกายเหรินเต๋าอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของจงซานที่สั่นไหวเล็กน้อย.
"เขาเป็นเพียงแค่ศิษย์สายนอกของนิกายเหรินเต๋าเท่านั้น,อย่างไรก็ตามเขากลับมีชื่อเสียง,เพราะเขาคอยสังหารเหล่าอสูรรอบๆเมือง,สังหารอสูรทุกตนต่อหน้าประชาชนมากมาย,ราวกับว่าต้องการสร้างชื่อให้กับตัวเอง! จากนั้นจึงทำให้เขามีชื่อเสียงและสถานะสูงขึ้นในเมือง!" ยวีเอ๋อที่จ้องมองพรตชราด้วยท่าทางเหยียดหยัน.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
"เซิ่งหวัง,ดูเหมือนว่าเจ้าเทียนชา,จะอยู่นิกายเหรินเต๋า?
ในอดีตเขาต้องการที่จะทำihายเซิ่งหวัง!"อาวุโสเทียนกล่าว.
ได้ยินคำพูดของอาวุโสเทียน,ทำให้ยวีเอ๋อดวงตาเป็นประกาย.
"อาวุโสทุกท่าน,อาจารย์ของข้านั้นเป็นคนที่มีอัธยาศัยดี,หากไม่เป็นการรบกวนสามารถไปเยือนอาจารย์พร้อมกับข้าได้! อาจารย์ของข้าต้องต้อนรับทุกคนอย่างแน่นอน!"ยวีเอ๋อที่กล่าวออกมาในทันที.
"ไม่จำเป็น!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ยวีเอ๋อ,นี่คือเม็ดยาน้ำค้างหยกหมื่นเกสร,ไปหาสถานที่รักษาตัวเองซะ,อย่ามารบกวนพวกเราอีก,พวกเราอยู่ที่นี่สองวัน
ก็จะจากไปแล้ว,ไม่สามารถล่าช้าได้!"เสี่ยวจินที่ส่งเม็ดยาโยนไปยังยวีเอ๋อทันที.
เม็ดยาที่ยวีเอ๋อรับมา,นางที่ยกขึ้นสูดกลิ่น,ก็ทำให้อาการบาดเจ็บดีขึ้นทันที,รับรู้ว่านี่คือเม็ดยาหายากอย่างแน่นอน.
"ขอบคุณ,อาวุโส!"ยวีเอ๋อที่เร่งรีบกล่าวออกมาในทันที.
นับตั้งแต่ต้นจนจบ,คนกลุ่มนี้ไม่ต้องการเปิดเผยสถานะ,ยวีเอ๋อเองก็ไม่กล้าสอบถามอีก,จากนั้นก็ของคุณเสี่ยวจินและถอยออกมาทันที.
ยวีเอ๋อที่จ้องมองไปยังพรตชราที่นอนอยู่,ด้วยสายตาเหยียดหยัน.
ยวีเอ๋อที่จ้องมองคนกลุ่มดังกล่าวที่เดินทางเข้าไปในเมือง,นางที่จดจำใบหน้าท่าทางของทุกคนเอาไว้,แม้นว่าคนเหล่านั้นจะไม่ต้องการให้นางตอบแทน,ทว่าบุญคุณช่วยชีวิตนี้,ยวีเอ๋อไม่ลืมอย่างแน่นอน.
ยวีเอ๋อไม่สามารถรั้งรออยู่นานได้,เร่งรีบบินจากไปอย่างรวดเร็ว.
ที่ไกลออกไปนั้น,พรตชราเหยี่ยนหนานเทียน,ทั่วร่างที่ได้รับบาดเจ็บ,ไม่กล้าหนี,ไม่กล้าล้างแค้น,มังกรทองนั่นทรงพลังมาก,หากลงมือเต็มที่เขาต้องตายอย่างแน่นอน,อีกทั้งยังดูเหมือนเป็นเพียงสัตว์เลี้ยงอีกด้วย,คนกลุ่มนี้เป็นใครจากใหนกัน?
เหยี่ยนหนานเทียนที่ไม่กล้าแม้แต่หายใจแรง,รอจนคนกลุ่มดังกล่าวเข้าเมืองไป,จึงค่อยๆโทรมกายลุกขึ้นยืน,ก่อนที่จะนำกระบี่ออกมาพร้อมกับบินออกไป,ใบหน้าที่สั่นไหวหวาดหวั่น,คนเหล่านั้นเป็นใครกัน?
บนกำแพงเมืองนั้นเหล่าประชาชนไม่กล้าไม่สุภาพกับกลุ่มจงซาน,คนกลุ่มดังกล่าวเข้ามาในเมืองแล้ว,พวกเขาที่ได้แต่ลอบมองสังเกตชุดที่คนกลุ่มนี้ใส่.
เพราะมังกรทองที่มีขนาดเล็ก,หลายๆคนที่จ้องมองไปด้วยความประหลาดใจ,มังกรเป็นมังกรแน่นอน,อีกอย่างยังเป็นมังกรตัวเล็กด้วย?
แน่นอนต้องเป็นเผ่าอสูรเทวะ,ทุกคนที่จ้องมองด้วยความประหลาดใจและอิจฉา,คนกลุ่มนี้ถึงกับมีสัตว์เลี้ยงเป็นมังกรเลยอย่างงั้นรึ?
Chapter 1091 Fish
鱼儿
ยวีเอ๋อ
จงซาน,หวังจิงเหวิน,จินเผิง,จอมยุทธ์ซือ,อาวุโสเทียน,เห่าเม่ยลี่,เสี่ยวจิน,หกคนหนึ่งมังกรเดินทางออกจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,มุ่งตรงไปยังทวีปตะวันตกในเวลาเย็น.
การเดินทาง,ตลอดเวลาแทบไม่หยุด,ทุกคนที่บินตามจงซานเต็มกำลังเช่นกัน.
แม้นว่าเห่าเม่ยลี่จะบ่นตลอดเส้นทาง,ทว่าความเร็วก็ไม่เคยลด,และยังมีหลายครั้งที่จินเผิงนำตำหนักขนาดใหญ่ออกมาให้ทุกคนเข้าไปอยู่ด้านใน,ก่อนจินเผิงจะบินพาทุกคนไปยังทิศตะวันตกและสลับกันพักเป็นระยะ.
ท้ายที่สุดสิบปีหลังจากนั้น,ก็ถึงพรมแดนของทวีปตะวันตก.
"ฟู่,ถึงซะที,หลายปีมานี้เดินทางมาอย่างเร่งรีบไม่หยุดพัก,ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาตามตก.
"ดี,พักสักสองวันค่อยเดินทางต่ออีกครั้ง!"จงซานพยักหน้ารับ.
ภายใต้การนำของจงซาน,ได้เดินทางไปยังเมืองของปุถุชนเมืองหนึ่ง.
เมืองปุถุชน,มีอยู่มากมายหลากหลาย,มีผู้คนมากมาย,ส่วนมากนับเป็นเมืองที่ค่อนข้างคึกครื้น.
ตลอดสิบปีมานี้เร่งรีบเดินทาง,ด้วยระยะทางที่ไกลบินตลอดไม่หยุด,ดังนั้นจงซานได้นำทุกคนเข้ามาในเมือง,เพื่อชำระล้างความเบื่อหน่ายในใจ.
สถานที่แห่งนี้เป็นเมืองของปุถุชนทั่วไป,ไม่ได้มีเป้าหมายอะไรกับพวกเขาเป็นเพียงทางผ่านเท่านั้น,ดังนั้นจงซานจึงไม่ต้องการสร้างปัญหา,แต่ก็ไม่กลัวหากว่ามีปัญหา,ทว่าในเวลานี้กลับมีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้น,ถือว่าเป็นปัญหาเล็กน้อย,ถึงกระนั้นก็ไม่ได้สร้างความลำบากใจใดๆหากไม่ยอมรับปัญหาก็จะมีแต่ปัญหาเข้ามานั่นเอง.
พวกเขาที่มาหยุดที่ประตูเมือง.
"ฟ้าดินไร้พรมแดน,จักรวาลไร้ขอบเขต,เจ้าอสุรกาย,มอบชีวิตมา!"ไม่ไกลออกไปนั้น,มีนักพรตคนหนึ่งที่กระตุ้นใช้วิชาลับ,ก่อนที่กระบี่ขนาดใหญ่จะพุ่งเป็นริ้วแสงกระแทกอสรพิษสีแดง.
อสรพิษยักษ์ที่เต็มไปด้วยบาดแผล,เมื่อปรากฏกระบี่บินพุ่งออกมาจากนักพรตคนดังกล่าว,พริบตาเดียวก็สร้างบาดแผลเต็มร่างมันไปหมด.
ภายในเมืองปุถุชน,มีประชาชนมากมายที่ยืนอยู่รอบๆบนกำแพงเมือง.
"เยี่ยม,จอมยุทธ์เหยี่ยนสังหารเจ้าอสูรกายนั่นแล้ว,จัดการเจ้าปิศาจนั่นเลย!" ประชาชนมากมายที่ส่งเสียงดังลั่น.
"พรตชรา,ข้าไม่เคยล่วงเกินเจ้า,เจ้ามาทำลายข้าทำไม,ทำไมถึงได้อมหิตนัก!"อสูรอสรพิษที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
"มนุษย์และอสูรไม่สามารถอยู่รวมกันได้,เจ้าไม่สังหารมนุษย์วันนี้,พรุ่งนี้ก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่สังหาร,จงยอมรับความตายซะ!"พรตชราที่กระตุ้นวิชาลับอีกครั้ง.
กระบี่สีแดงพุ่งเข้าไป,พร้อมสังหารอสรพิษยักษ์ในทันที.
"เหยี่ยนหนานเทียน,เหล่าเหยาเทือกเขาทมิฬจะไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่!"อสูรอสรพิษที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
อสูรอสรพิษตนดังกล่าวที่พุ่งตรงหนีมาทิศทางของจงซานในทันที.
อสูรอสรพิษที่เห็นเสี่ยวจินบนไหล่เห่าเม่ยลี่,ดวงตาเป็นประกาย,พร้อมกับตะโกนออกมา,"เจ้าหนูหนีเร็ว,พรตชรามันเป็นคนเสียสติ,ตราบเท่าที่ไม่ใช่มนุษย์,มันสังหารทุกอสูรทุกตน!"
ขณะที่อสรพิษยักษ์กำลังจะหนีไป,ก็พ่นลมหายใจเบาๆ.
เสี่ยวจินที่จ้องมองอย่างสงสัย,ทว่าก็ไม่ได้บินหนีไป,จ้องมองอสรพิษยักษ์จากนั้นก็จ้องมองไปยังพรตชรา.
"เจ้าปิศาจ,จะหนีไปใหน!"พรตชราที่ตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมไล่ล่าบินตามมา.
ในเวลานั้นเสี่ยวจินที่ออกมาขวางอสรพิษยักษ์ในทันที.
"พวกปิศาจ,ดีๆ,ดีมาก,ฟ้าดินไร้พรมแดน,จักรวาลไร้ขอบเขต,หมื่นกระบี่คืนสู่เหย้า!"
กระบี่หลายเล่มด้านหลังของเขา,พุ่งออกไปในทันที,กระบี่ที่เปลี่ยนเป็นสอง,จากสองเป็นสี่,จนกลายเป็นกระบี่มากมายจากทั่วทุกสารทิศ.
"ยอดเยี่ยมนัก,จอมยุทธ์เหยี่ยนไร้เทียมทาน!"เหล่าประชาชนมากมายต่างปรบมือกันเสียงดัง.
ริ้วแสงกระบี่นับหมื่น,ดูทรงพลังไร้เทียมทาน,ทำให้ประชาชนที่อยู่รอบๆตื่นเต้นไปด้วย.
"ชะตาชีวิตของข้าจบสิ้นแล้วรึ?!"อสรพิษยักษ์ที่ร้องออกมาเสียงดัง.
เสี่ยวจินที่ออกมาขวาง,ที่ดูทั้งเล็กและอ่อนแอ,ดูสบายๆไร้ซึ่งความหวาดกลัว,ก่อนที่จะอ้าปากกว้างคำรามออกมา.
"โฮกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงมังกร,มังกรสายเลือดแท้,ทำให้ห้วงมิติกลายเป็นระลอกคลื่น.
ริ้วแสงกระบี่นับหมื่น,ที่แตกสลายระเบิดด้วยเสียงคำรามของมังกร,พุ่งออกไปไปยังเทือกเขาห่างออกไป,จนผืนปฐพีสั่นไปมาอย่างรุนแรง.
เป็นคลื่นเสียงที่ทรงพลังรุนแรงมาก,กระแทกเหยี่ยนหนานเทียนลอยออกไปเช่นกัน.
"อ๊ากก ~~~~~~~~~~~~~~! ”
เหยี่ยนหนานเทียนที่ลอยออกไปตามลมด้วยเสียงคำรามที่ทรงพลัง,มังกรตัวเล็กที่คำรามออกมาด้วยพลังที่ยิ่งใหญ่,น่าเกรงขาม.
"ปัง!”
พรตเต๋าชราที่ลอยออกไปกระแทกพื้นที่แห่งหนึ่งพังทลายเสียงหาย,เศษกระบี่มากมายที่แตกเป็นเสี่ยงๆ,ใบหูของพรตชรามีโลหิตไหลออกมา,ที่ปากก็ด้วย,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสลด,และหวาดกลัว.
อะไรกัน,เกิดอะไรขึ้น?
เหล่าประชาชนที่อยู่ไกลออกไปบนกำแพงเมือง,ที่ส่งเสียงเชียร์ดังกลั่น,ตอนนี้ถึงกับยกมือค้าง,ดวงตาเบิกกว้าง,ไม่อยากเชื่อภาพที่เห็น,เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
จอมยุทธ์เหยี่ยนที่ไร้เทียม,เพียงแค่เสียงคำรามของอสูร,กับพ่ายแพ้อย่างงั้นรึ?
นี่คืออสูรอะไร?
มังกร? มันคือมังกร?
ทันใดนั้น,บนกำแพงเมืองที่มีเสียงดังอื้ออึ้ง,มังกร,ไม่ใช่อสูร,ทว่าคือมังกรเทวะ,จอมยุทธิ์เหยี่ยนไม่มีทางเป็นคู่มือมังกรได้,มังกรที่ลึกล้ำเป็นดังเทพของเหล่ามวลมนุษย์.
เหล่าประชาชนที่เห็นมังกรทองตัวเล็ก,แม้นว่าจะกลัว,ทว่าก็รู้สึกตื่นเต้นด้วยเช่นกัน.
อสรพิษยักษ์เวลานี้ตื่นตะลึง,มังกรทองตัวเล็กได้ช่วยเอาไว้.
นี่มัน,คืออะไร,สถานการณ์เช่นนี้คืออะไร?
มังกรตัวเล็กที่เหมือนอ่อนแอ,ในเวลานี้ได้บินกลับไปยืนอยู่บนไหล่ของสตรีผู้หนึ่ง.
คนทั้งหกที่ยืนอยู่ใบหน้าที่ไม่แยแส,ไม่สนใจแม้แต่น้อย.
พวกเขาเป็นใคร?
"ไป,เข้าเมือง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
เป็นเรื่องปรกติทั่วไป,ที่พรตชรานั้นเป็นเพียงปุถุชน,ยังก้าวไปถึงระดับเซียน,จะทำให้จงซานต้องสนใจได้อย่างไร?
บทอาคมฟ้าดินไร้พรมแดน,จักรวาลไร้ขอบเขต,จงซานที่เคยเห็นมาก่อน
ในนิยายโลกมนุษย์,ทว่ามาฟังในเวลานี้ช่างไร้สาระยิ่งนัก,เขาต้องการพักสองวัน,ก่อนที่จะเริ่งรีบเดินทางไปยังเขตแดนหงส์เพลิง.
อสรพิษยักษ์ที่เปลี่ยนร่างในทันที,เปลี่ยนเป็นสตรีในชุดสีแดงชาติ,แม้นว่าจะไม่ได้งดงามล่มเมือง,ทว่าก็ดูสวยหยดย้อยอีกทั้งยังมีรูปร่างที่สมบูรณ์ยวนเย้าด้วย.
ใบหน้าของสตรีคนดังกล่าวยังคงขาวซีด,นางที่ได้รับบาดเจ็บจากเหยี่ยนหนานเทียนก่อนหน้านี้นั่นเอง.
"ผู้เยาว์ยวีเอ๋อ,ขอบคุณ,อาวุโสที่ช่วยเหลือ!"สตรีคนดังกล่าวที่เอ่ยปากกล่าวต่อมังกรทองเสี่ยวจิน.
"เสี่ยวจิน,นางขอบคุณเจ้าล่ะ!"เห่าเม่ยลี่ที่แตะไปที่หัวของเสี่ยวจินขณะพูด.
สตรีคนดังกล่าวที่แสดงท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย,กับมังกรทองที่น่าเกรงขาม,กับยอมให้เด็กหญิงนั่นลูบหัวอย่างงั้นรึ?
หมายความว่าอย่างไร?
แต่กระนั้นมังกรทองเสี่ยวจินที่เพลิดเพลินมีความสุขทุกครั้งที่เห่าเม่ยลี่ลูบหัว.
"อืม,ในเมื่อปลอดภัยแล้ว,ก็ไปเถอะ!"เสี่ยวจินที่พยักหน้ารับ.
"ใคร่ขอถามนามอาวุโสได้หรือไม่?ยวีเอ๋อต้องการตอบแทนอาวุโส!"ยวีเอ๋อกล่าว.
"ไม่จำเป็น!"เสี่ยวจินที่ส่ายหน้าไปมา.
"ยวีเอ๋อรับรู้ว่าไร้ความสามารถ,ทว่ายวีเอ๋อนั้นมีอาจารย์เป็นเหล่าเหยาเทือกเขาทมิฬที่มีความสามารถไม่น้อย,อย่างน้อยขอให้เยวีเอ๋อได้ตอบแทนสักเล็กน้อย,อาจจะมีเรื่องที่ทำให้อาวุโสพึงพอใจ.
"ปิศาจเทือกเขาทมิฬ?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัยเล็กน้อย.
ชื่อนี้ดูเหมือนคุ้นๆอยู่เหมือนกัน?
"ใช่,บิดาของข้านั้นเคยช่วยเหลาเหยาเทือกเขาทมิฬครั้งหนึ่ง,ทำให้เหล่าเหยารับข้าเป็นศิษย์,ท่านรู้จักเหล่าเหยาหรือไม่?"ยวีเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
ต้องไม่ลืมว่าภายในอาณาเขตรอบๆนี้,ชื่อเสียงของเหล่าเหยาเทือกเขาทมิฬนั้นมีไม่น้อย,ส่วนพรตชรานั่นแน่นอนไม่มีทางเชื่อว่าเหล่าเหยาจะรับนางที่มีพลังฝึกตนต่ำต้อย,จึงได้ไล่ล่าสังหาร.
"ไม่เห็นเคยได้ยิน!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาตามตรง.
คนอื่นๆเองก็ส่ายหน้าไปมาเช่นกัน,ทำให้ยวีเอ๋อไม่รู้จะพูดอะไรต่อ.
"เหล่าเหยาเทือกเขาทมิฬ?
ในเมื่อเหล่าเหยานั้นแข็งแกร่ง,แล้วทำไมถึงได้ถูกมนุษย์ไล่ล่าล่ะ?
มนุษย์และอสูรนั้นปรกติก็ต่างคนต่างอยู่,ทว่าทำไมทุกคนเมื่อเห็นเหล่าอสูรแล้วคนเหล่านี้ถึงต้องการเข้าโจมตีด้วย?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ที่จริงพรตชรานั่นเป็นคนของนิกายเหรินเต๋า,สถานที่อื่นๆนั้น,มนุษย์สังหารมนุษย์,อสูรเองก็เช่นกัน,คนสังหารอสูร,อสูรสังหารคนก็ไม่ต่างกัน,ไม่ได้แปลกแยกแต่อย่างใด,ทว่าพรตชรานั่นเป็นคนของสำนักเหรินเต๋า,พวกเขาที่ได้ประกาศว่าอสูรทุกตนล้วนเป็นปิศาจร้าย,และกลืนกินเหล่ามนุษย์,ทำให้ทุกคนต่างก็คิดว่าอสูรทุกตนล้วนแต่กินมนุษย์เป็นอาหาร!"ยวีเอ๋อตอบ.
"นิกายเหรินเต๋า?
พรตชรานั่นเป็นคนของนิกายเหรินเต๋าอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของจงซานที่สั่นไหวเล็กน้อย.
"เขาเป็นเพียงแค่ศิษย์สายนอกของนิกายเหรินเต๋าเท่านั้น,อย่างไรก็ตามเขากลับมีชื่อเสียง,เพราะเขาคอยสังหารเหล่าอสูรรอบๆเมือง,สังหารอสูรทุกตนต่อหน้าประชาชนมากมาย,ราวกับว่าต้องการสร้างชื่อให้กับตัวเอง! จากนั้นจึงทำให้เขามีชื่อเสียงและสถานะสูงขึ้นในเมือง!" ยวีเอ๋อที่จ้องมองพรตชราด้วยท่าทางเหยียดหยัน.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
"เซิ่งหวัง,ดูเหมือนว่าเจ้าเทียนชา,จะอยู่นิกายเหรินเต๋า?
ในอดีตเขาต้องการที่จะทำihายเซิ่งหวัง!"อาวุโสเทียนกล่าว.
ได้ยินคำพูดของอาวุโสเทียน,ทำให้ยวีเอ๋อดวงตาเป็นประกาย.
"อาวุโสทุกท่าน,อาจารย์ของข้านั้นเป็นคนที่มีอัธยาศัยดี,หากไม่เป็นการรบกวนสามารถไปเยือนอาจารย์พร้อมกับข้าได้! อาจารย์ของข้าต้องต้อนรับทุกคนอย่างแน่นอน!"ยวีเอ๋อที่กล่าวออกมาในทันที.
"ไม่จำเป็น!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ยวีเอ๋อ,นี่คือเม็ดยาน้ำค้างหยกหมื่นเกสร,ไปหาสถานที่รักษาตัวเองซะ,อย่ามารบกวนพวกเราอีก,พวกเราอยู่ที่นี่สองวัน
ก็จะจากไปแล้ว,ไม่สามารถล่าช้าได้!"เสี่ยวจินที่ส่งเม็ดยาโยนไปยังยวีเอ๋อทันที.
เม็ดยาที่ยวีเอ๋อรับมา,นางที่ยกขึ้นสูดกลิ่น,ก็ทำให้อาการบาดเจ็บดีขึ้นทันที,รับรู้ว่านี่คือเม็ดยาหายากอย่างแน่นอน.
"ขอบคุณ,อาวุโส!"ยวีเอ๋อที่เร่งรีบกล่าวออกมาในทันที.
นับตั้งแต่ต้นจนจบ,คนกลุ่มนี้ไม่ต้องการเปิดเผยสถานะ,ยวีเอ๋อเองก็ไม่กล้าสอบถามอีก,จากนั้นก็ของคุณเสี่ยวจินและถอยออกมาทันที.
ยวีเอ๋อที่จ้องมองไปยังพรตชราที่นอนอยู่,ด้วยสายตาเหยียดหยัน.
ยวีเอ๋อที่จ้องมองคนกลุ่มดังกล่าวที่เดินทางเข้าไปในเมือง,นางที่จดจำใบหน้าท่าทางของทุกคนเอาไว้,แม้นว่าคนเหล่านั้นจะไม่ต้องการให้นางตอบแทน,ทว่าบุญคุณช่วยชีวิตนี้,ยวีเอ๋อไม่ลืมอย่างแน่นอน.
ยวีเอ๋อไม่สามารถรั้งรออยู่นานได้,เร่งรีบบินจากไปอย่างรวดเร็ว.
ที่ไกลออกไปนั้น,พรตชราเหยี่ยนหนานเทียน,ทั่วร่างที่ได้รับบาดเจ็บ,ไม่กล้าหนี,ไม่กล้าล้างแค้น,มังกรทองนั่นทรงพลังมาก,หากลงมือเต็มที่เขาต้องตายอย่างแน่นอน,อีกทั้งยังดูเหมือนเป็นเพียงสัตว์เลี้ยงอีกด้วย,คนกลุ่มนี้เป็นใครจากใหนกัน?
เหยี่ยนหนานเทียนที่ไม่กล้าแม้แต่หายใจแรง,รอจนคนกลุ่มดังกล่าวเข้าเมืองไป,จึงค่อยๆโทรมกายลุกขึ้นยืน,ก่อนที่จะนำกระบี่ออกมาพร้อมกับบินออกไป,ใบหน้าที่สั่นไหวหวาดหวั่น,คนเหล่านั้นเป็นใครกัน?
บนกำแพงเมืองนั้นเหล่าประชาชนไม่กล้าไม่สุภาพกับกลุ่มจงซาน,คนกลุ่มดังกล่าวเข้ามาในเมืองแล้ว,พวกเขาที่ได้แต่ลอบมองสังเกตชุดที่คนกลุ่มนี้ใส่.
เพราะมังกรทองที่มีขนาดเล็ก,หลายๆคนที่จ้องมองไปด้วยความประหลาดใจ,มังกรเป็นมังกรแน่นอน,อีกอย่างยังเป็นมังกรตัวเล็กด้วย?
แน่นอนต้องเป็นเผ่าอสูรเทวะ,ทุกคนที่จ้องมองด้วยความประหลาดใจและอิจฉา,คนกลุ่มนี้ถึงกับมีสัตว์เลี้ยงเป็นมังกรเลยอย่างงั้นรึ?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น