Immortality Chapter 1067 Ruthless person not awfully
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1067 ความอมหิตที่น่าสะพรึงกลัว.
Chapter 1067 Ruthless person not awfully
狠人不要命
ความอมหิตที่น่าสะพรึงกลัว.
เหล่าผู้ฝึกตนทุกคนที่เห็นร่างกายของจงซานแหลกสลายไปกับตาทำให้หัวใจเย็นยะเยือ,จงซาน,อมหิตเกินไปแล้ว!
จุนหมอจื้อในเวลานี้,ดวงตาเบิกกว้างกลมโต,ใบหน้าที่เผยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
การต่อสู้ระหว่างยอดฝีมือนั้น,สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือการเจอกับคนที่เสียสติเช่นนี้,เพราะการต่อสู้ทั่วไปนั้น,เหล่ายอดฝีมือนั้นย่อมต้องรู้จักหลบหลีกรักษาชีวิตของตัวเองด้วย,ทว่าหากใครก็ตามทุ่มกำลังแลกไปด้วยชีวิต,โดยไม่สนสิ่งที่จะต้องแลก! คู่ต่อสู้เหล่านั้นจะกลายเป็นคนที่น่าหวาดกลัวที่สุด.
แน่นอนว่า,การทุ่มกำลังก็ยังแยกได้หลายแบบ,และหนึ่งในนั้นคือสร้างแรงกดดันทั้งร่างกายและจิตใจ,จงซานในเวลานี้ทุ่มกำลังสุดความสามารถ,ไม่ห่วงแม้แต่ชีวิต,ไม่สนว่าจะเป็นหรือตาย,ในเมื่อไม่เสียดายชีวิต,ก็หมายความว่าพร้อมตกตายไปพร้อมกัน,กับการนำชีวิตของตัวเองสังเวยในการต่อสู้นี้,นับเป็นเรื่องที่เกินกว่าจะจินตนาการถึง.
นับว่ามีจิตใจที่เหี้ยมหาญยิ่งนัก.
นี่ไม่ใช่แค่ทุ่มสุดความสามารถเท่านั้น,แต่เป็นความอมหิตอย่างแน่นอน,การกำราบผู้อื่น,โดยแลกด้วยชีวิต,ช่างเป็นคนที่อมหิตโดยแท้.
จุนหมอจื้อที่พบแล้วว่าได้พบเข้ากับคนอมหิต,กับคนที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้,เขาไม่อยากเจอแม้แต่น้อย,ไม่ต้องการที่จะเจอด้วย,เขาและฝ่ายตรงข้ามจงเกลียดจงชังมากมายขนาดนั้นเลยรึ?
ทำเช่นนี้เพื่ออะไร? ไม่ใช่ว่าเขาได้พบเข้ากับคนเสียสติหรอกรึ?!
จงซานที่ระเบิดร่างกายตัวเอง,เพื่อเพิ่มพลังหลุมสังสารวัฏจนถึงขีดสุด,พลังของมันที่ทรงพลังไม่ได้ด้วยกว่าของจุนหมอจื้อ,สร้างความขื่นขมให้กับจุนหมอจื้อเป็นอย่างมาก.
เหล่าผู้ฝึกตนรอบๆรู้สึกอนาถเป็นอย่างมาก,จงซานช่างเป็นคนที่อำมหิตนัก,เขาเสียสติไปแล้ว,นี่เข้าบ้าไปแล้ว!
ใช้ชีวิตตัวเองเพื่อโจมตีจุนหมอจื้อ,จุนหมอจื้อที่เต็มไปด้วยความอหังการก่อนหน้านี้,ถูกกำราบอย่างสิ้นเชิง,ในเวลานี้เขาแทบไม่อยากต่อสู้กับจงซาน,แม้แต่ต้องการหลบเลี่ยงการต่อสู้นี้ด้วยซ้ำ,กับคนที่เสียสติเช่นนี้,มีแต่เสียเปรียบ.
เหตุการณ์ที่พลิกคล้ำคะมำหงาย,จุนหมอจื้อที่สูญเสียจิตใจ,ไร้ซึ่งจิตวิญญาณที่จะต่อสู้,ถึงแม้จะแข็งแกร่ง,แต่ถูกจงซานที่ทุ่มไปทั้งชีวิต,ถูกกำราบซะอยู่หมัด.
"ตูมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ห้วงมิติรอบๆที่สั่นไหวไปมาอย่างบ้าคลั่ง,หลุมสังสารวัฏที่เข้าปะทะกัน,สร้างพลังที่ยิ่งใหญ่ทรงพลังจนน่าสะพรึงกลัว,พื้นที่กว่าล้านลี้,พื้นดินที่ปกคลุมด้วยเศษกระดูกปลิวว่อน,ถูกบดขยี้เป็นผงไปในทันที.
ร่างของจงซานที่ระเบิดไปแล้ว,พริบตานั้น,ก็เกิดการระเบิดใหญ่,ทุกอย่างที่สลายหายไปกับตา.
เหล่าอาวุโสเผ่าโครงกระดูกผ่านในใจที่เย็นยะเยือบ,ช่างเป็นคนที่อมหิตยิ่งนัก,ถึงกับกล้าใช้ชีวิตของตัวเองเพื่อการโจมตีเดียวอย่างงั้นรึ?
ห้วงมิติที่สั่นไหว,เหล่าอาวุโสเผ่าโครงกระดูกที่จับจ้องไม่วางตา.
เซียนบรรพชนในชุดสีแดงทั้งสองคนที่ดูงงงวย,จ้องมองหน้ากันและกัน,อ้าปากค้าง,ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา,จงซานนำตัวเองให้ถูกทำลายล้างอย่างงั้นรึ?
เขาเสียสติขนาดนั้นเลยรึ?
ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในความวุ่นวายสับสน.
ห้วงมิติที่ค่อยๆกลับมาสู่ความสงบช้าๆ.
เพราะว่าจุนหมอจือที่หมดกำลังใจในการต่อสู้ไปดื้อๆ,ดังนั้นพลังที่เขาเผยออกมาจึงไม่ถึง
50%
ด้วยซ้ำ,ภายใต้หลุมสังสารวัฏของจงซานที่กระแทกเข้ามาอย่างรุนแรง,จุนหมอจื้อที่เห็นจงซานระเบิดกลายเป็นควันไปกับตาตัวเอง,ทว่าจากการระเบิดต่อมาหลังจากนั้นรุนแรงทำให้จุนหมอจื้อบาดเจ็บภายในอย่างหนัก,ดวงตาที่บวมปูดเต็มไปด้วยเส้นโลหิต.
จุนหมอจื้อได้รับบาดเจ็บแต่ไม่ตาย,ไม่ต้องบอกเลยว่า,จงซานที่เป็นเพียงเซียนโบราณ,หลุมสังสารวัฏของเขาไม่สามารถเทียบได้กับเซียนบรรพชนได้,ทว่าแรงสะท้อนที่เกิดจาการระเบิดก็นับว่ารุนแรงมาก,แม้นจะใช้ความตายเข้าแลก,ทว่าก็ทำให้จุนหมอจื้อพลังลดมากมาย,แม้แต่บาดเจ็บภายในอย่างหนัก.
อมหิต,จวบจนถึงตอนนี้,จุนหมอจื้อที่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ถึงกับสั่นสะท้าน.
อย่างไรก็ตามเพราะว่าจงซานทำลายร่างกายไปแล้ว,เรื่องนี้ถือว่าจบสำหรับเขา,จุนหมอจื้อที่ปาดเหงื่อที่เย็นเยือบ,พ่นลมหายใจยาว.
ที่ไกลออกไป,อีกการต่อสู้หนึ่ง,หวังคูและหมิงโม่,สองยอดฝีมือ,ขณะที่ที่พวกเขาจ้องมองมายังอีกสนามการต่อสู้หนึ่ง,เห็นร่างของจงซานที่ระเบิดออกไป,ภายในใจของหวังคูที่สั่นสะท้านชะงักเล็กน้อย,ทำให้เคียวของหมิงโม่ฟาดเคียวลงมาบนร่างของหวังคูอย่างรุนแรง.
"เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?"หวังคูที่ไม่อยากเชื่อ.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,หวังคู,นั่นก็แค่เซียนโบราณ,ไม่ว่ายังไงก็แค่เซียนโบราณ,ตายไปก็เรื่องธรรมดา,ธรรมดานัก!"หมิงโม่ที่ไม่ลืมกล่าวโจมตี.
ที่ไกลออกไป,จุนหมอจื่อที่จ้องมองห้วงมิติที่สั่นไหวก่อนที่จะค่อยๆกลับคืนสู่ความผิดปกติ,คิดถึงว่าจงซานที่ทุ่มสุดกำลังก่อนหน้านี้,ภายในใจที่สั่นไหวไปมา,คนผู้นี้อมหิตยิ่งนัก!
พื้นที่รอบๆห้วงมิติกลับคืนสู่ความปรกติช้าๆ,ภายในใจของจุนหมอจื่อที่รู้สึกหวาดกลัวจงซานอยู่ไม่น้อย,จากนั้นไม่นานราวกับเขาตระหนักอะไรได้,สามารถที่จะข่มความรู้สึกตัวเองให้สงบลง.
"ตายแล้ว,เจ้าคนเสียสติ,ตายไปก็ดีแล้ว!"จุนหมอจื้อที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ตายรึ?"
ในเวลานั้น,เสียงที่ดังก้องกังวานดังขึ้นด้านหลังจุนหมอเจื้อ,เสียงที่ทำให้จุนหมอจื้อหวาดผวา,จงซานอย่างงั้นรึ?
ทันทีที่ได้ยินเสียงของจงซาน,ขนทั่วร่างของจุนหมอจื้อถึงกับลุกเกรียว.
ในเวลานี้,จงซานที่อยู่ด้านหลังจุนหมอจื้อ,ฝ่ามือของเขาที่ฟาดไปยังด้านหลังจุนหมอจื้อ,ดวงตาของจงซานที่เปลี่ยนเป็นสีเขียวในทันที.
"หลุมสังสารวัฏยักษ์,เปิด!"
เสียงของจงซานที่ดังขึ้น,จุนหมอจื้อไร้ซึ่งลังเลรวบรวมอำนาจหลุมสังสารวัฏของตัวเองในทันที.
น่าเสียดาย,ที่จงซานลงมือก่อน,นอกจากนี้ยังฟาดฝ่ามือไปยังร่างของจุนหมอจื้ออีกด้วย,อำนาจสังสารวัฏที่โจมตีไปยังร่างของจุนหมอจื้ออย่างหนักหน่วงรุนแรง.
หลุมสังสารวัฏของจุนหมอจื้อระเบิดออกมาในทันที,เป็นอะไรที่น่าหวาดกลัวมาก
หลุมสังสารวัฏของจงซานที่กระแทกเข้าไปยังร่างของเขาอย่างง่ายดาย.
"ตูมมมมม!”
เกิดระเบิดที่ด้านข้างบนร่างของจุนหมอจื่อ,อำนาจสังสารวัฏของจงซานเองก็เร่งเร้าจนถึงขีดสุด,แม้แต่ร่างของจงซานก็ระเบิดไปกับแรงระเบิดของหลุมสังสารวัฏอีกด้วย.
เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆต่างจ้องมองตาค้างนิ่งงัน,หมายความว่าอย่างไร?
ไม่ใช่ว่าจงซานตกตายร่างกายแหลกสลายไปแล้วรึ? จงซานยังมีชีวิตอีกรึ?
และยิ่งทำให้พวกเขาประหลาดใจยิ่งขึ้นอีกอีกคือเขาระเบิดร่างกายอีกแล้ว,จงซานตายไปอีกครั้งแล้วรึ?
เหตุการณ์ที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา,ทำให้เหล่าผู้ฝึกตนโครงกระดูกทีอยู่รอบๆเปลี่ยนไปตามไม่ทัน,เกิดอะไร,มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่.
จงซานระเบิดร่างตัวเองตายไปแล้ว.
ส่วนจุนหมอจื้อที่ได้รับบาดเจ็บอยู่ก่อนแล้ว,เวลานี้บาดเจ็บยิ่งกว่าเดิม,ร่างกายที่อาบไปด้วยโลหิตนอนหมอบกับพื้น,พื้นรอบๆได้กลายเป็นบ่อโลหิตไปแล้ว,แววตาเผยความหวาดกลัวอกมา.
เพราะจุนหมอจื้อที่รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมานั้น,เพราะไม่ไกลออกไป,จงซานฟื้นคืนชีพออกมาอีกแล้ว,ไร้ซึ่งบาดแผล,รอยฉีกขาดของชุดเองก็ไม่มี,และยังก้าวเข้ามาหาเขาอย่างสบายๆ
อสุรกายความสามารถ! จงซานเป็นอสุรกายความสามารถอย่างงั้นรึ? เขามันเป็นสัตว์ประหลาด?
ตาย? พ่ายแพ้? จุนหมอจื้อที่ตัวสั่นงันงง,เผยท่าทางเจ็บปวดเคร่งขรึมอย่างคาดไม่ถึงออกมา.
จงซานที่เดินเข้ามาใกล้,ไม่ได้ลงมืออีก,ทว่าได้หยิบแผ่นจานสังสารวัฏของจุนหมอจื้อขึ้นมาช้าๆ.
"เจ้าทำอะไร,ส่งมันคืนมา,นั่นเป็นของที่อาจารย์มอบให้ข้า!"จุนหมอจื้อที่พยายามคลานร่างพยุงตัวลุกขึ้นตะโกนออกมาด้วยความโกรธ.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมาจ้องมองจุนหมอจื้อด้วยความเย็นชา.
เป็นการโจมตีที่หนักหน่วงรุนแรงอมหิตตั้งแตกแรก,หากจุนหมอจื้อต่อสู้กับเขาเต็มกำลังตั้งแต่แรก,ผลที่ได้คงจะต่างออกไป,จุนหมอจื้อที่คิดเช่นนั้น,ก่อนหน้านี้เขาที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยัน,ทว่าตอนนี้ร่างกายของจุนหมอจื้อที่เผยความหวาดกลัวออกมา,เขาตระหนักได้ว่า,หากจงซานต้องการสังหารเขา,ก็ง่ายเหมือนกับปลอกกล้วยแล้ว.
จงซานที่ตะวัดฝ่ามือเก็บจานสังสารวัฏไป,จุนหมอจื้อที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีด,เพราะว่าเขาไม่สามารถสัมผัสความเชื่อมโยงกับแผ่นสังสารวัฏแล้ว.
"เจ้า!"จุนหมอจื้อที่เผยความโกรธเกรี้ยวออกมา.
จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ,"เห็นแก่หน้าปราชญ์เทพ,ข้าจะยกโทษให้,ไม่ให้เจ้าตาย!"
กับคำพูดที่ดูแคลนเขาเช่นนั้น,ทำให้จุนหมอจื้อพ่นโลหิตออกมาคำโต,ร่างกายที่อ่อนล้าฟุบลง,นี่เป็นความอับอายที่สุดตั้งแต่เขาเกิดมา.
ภายในใจของจุนหมอจื้อที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า,กับเซียนบรรพชนที่แข็งแกร่งน่าเกรงขาม,คาดไม่ถึงเลยว่าต้องมาอยู่ในสภาพอเนจอนาถเช่นนี้.
จงซานไม่สังหารจุนหมอจื้อ,ได้พิจารณาอย่างดีแล้วการสังหารจุนหมอจื้อนั้นไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ใดๆกับเขาเลย,แม้แต่จะนำปราชญ์เทพสังสารวัฏมาด้วย,จุนหมอจื้อเป็นศิษย์ที่โดดเด่นคนที่สอง,หากตายตอนนี้,เป็นการสร้างความแค้นโดยเปล่าประโยชน์.
ทว่าตอนนี้,หากเขาไม่สังหารจุนหมอจื้อ,เพื่อเห็นแก่หน้าปราชญ์เทพ,ถึงแม้นว่าปราชญ์เทพไม่ต้องการ,แต่ก็ไม่กล้าลงมือต่อจงซานในทันทีแน่,เพราะว่าจงซานแสดงความเมตาต่อศิษย์เขานี้,เป็นการทำให้ทุกคนทั่วหล้าได้รับรู้,เพื่อชื่อเสียงของตัวเอง,เขาย่อมไม่สามารถใช้เป็นเหตุผลในการโจมตีจงซานได้,อย่างน้อยที่สุดจุนหมอจื้อจะต้องหาคนมาชำระแค้นด้วยตัวเอง,แต่แน่นอนว่าจะไม่ใช่ปราชญ์เทพสังสารวัฏที่จะมาหาเรื่องเขาในเวลาอันใกล้นี้.
และเวลานี้ก็มีผู้ฝึกตนมากมายที่จ้องมองอยู่,ด้วยความประหลาดใจอัศจรรย์ใจ,จงซานยังไม่ตาย?
เขาไม่ตาย,มีชีวิต,ตาย,มีชีวิตแล้วตายและมีชีวิตอีกครั้งรึ?
เหล่าผู้ฝึกตนโครงกระดูกที่เต็มไปด้วยความสับสน.
เซียนบรรพชนในชุดแดงทั้งสองคนจ้องมองหน้ากันและกัน,ภายในใจที่หวาดผวา,ทว่าก็ยังคงเงียบไม่กล่าวสิ่งใด,ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาคิดอะไร,ไม่ว่าอย่างไรเรื่องนี้พวกเขาต้องเก็บรายระเอียดกลับไปรายงานเซิ่งหวังหลาน,จากนั้นค่อยให้เซิ่งหวังตัดสินใจ.
จุนหมอจื้อที่ได้รับบาดเจ็บหนัก,จงซานที่ไม่สนใจและไม่ลงมืออีกต่อไป,คนอื่นๆเองก็ไม่สนใจเขาอีกต่อไปแล้วเช่นกัน.
จงซานที่กอดอกลอยอยู่บนฟ้า,จ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป,บนสนามรบของราชาโครงกระดูกทั้งสอง.
ก่อนหน้านี้เป็นร่างโคลนของจงซานที่ตกตายไป,ทำให้วังคูเสียสมาธิไปชั่วขณะ,ทว่าพริบตาเดียวหลังจากนั้น,ร่างโคลนของจงซานที่ปรากฏขึ้นมา,ก็ทำให้หมิงโม่เสียสมาธิไปชั่วขณะเช่นกัน,หวังคูสามารถฉวยโอกาสเอาไว้ในทันที.
สองราชาโครงกระดูกที่ต่อสู้กัน,ทว่า,ทุกคนเวลานี้ที่เห็นหมิงโม่ได้เปรียบหวังคู,ตอนนี้มันกลับกันแล้ว,หวังคูเริ่มเหนือกว่าหมิงโม่เล็กน้อยแล้ว!
ชัยชนะนั้นดูเหมือนว่าจะเทมายังฝั่งหวังคูหมดแล้ว!
ยิ่งจงซานที่แสดงพลังที่น่าเกรงขาม,ไม่ต้องเอ่ยอะไรออกมาเลย,หนึ่งกระบี่ล้มนายน้อยปิศาจสวรรค์,หลุมสังสารวัฏล้มจุนหมอจื้อ,นี่จะกลายเป็นการต่อสู้ที่จะถูกจารึกสร้างชื่อกระจายไปทั่วทวีปภาคเหนือนับจากวันนี้.
จงซานที่ไม่ได้ลงมือ,ทว่ายังคงเฝ้ามองอย่างเงียบๆ.
หวังคูยิ่งต่อสู้ยิ่งแข็งแกร่ง,เขาที่เหนือกว่ามากขึ้นและก็มากขึ้น,เทียนเต๋าสีเขียวนั้นทรงพลังมาก,คาดไม่ถึงเลยว่าบนบัลลังก์ทองแดงจะปรากฏอักษรรูนที่แปลกประหลาดขึ้น.
หวังคูที่ค่อยๆฟื้นฟูกลับมาและสามารถยกระดับมันให้กลายเป็นต้าเต๋าอย่างงั้นรึ?
พริบตานั้นไม่นาน,หวังกูเริ่มกำราบโจมตีหมิงโม่อย่างหนักหน่วง,พื้นที่รอบๆปรากฏหลุมดำที่ใหญ่ยักษ์,สองยอดฝีมือที่อยู่ด้านใน,พลังการต่อสู้ที่รุนแรงหนักหน่วงยากจะพรรณนาถึงได้.
กำราบ! กำราบ! กำราบ!
หวังคูที่แข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ,หมิงโม่ที่ได้รับบาดเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆด้วยเช่นกัน!
"ข้าไม่เชื่อ,มันเป็นไปไม่ได้! อ๊ากก~~~~~~~~~~~~~!”หมิงโม่ที่คำรามออกมาเสียงดัง,เขาที่กระตุ้นพลังเพื่อใช้วิชาลับ.
"เป็นไปได้รึ?
เคียวในมือของข้า,มันเป็นของข้า,แน่นอนข้าต้องเข้าใจมันมากกว่าเจ้า,ชิ! กำราบ~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บัลลังก์ทองแดงของหวังคูที่ขยายขนาดออกไปหลายพันเท่า,บนท้องฟ้าที่ราวจะถูกบัลลังก์ยักษ์ปกปิดพร้อมกับพุ่งกำราบสะกดหมิงโม่ในทันที!
Chapter 1067 Ruthless person not awfully
狠人不要命
ความอมหิตที่น่าสะพรึงกลัว.
เหล่าผู้ฝึกตนทุกคนที่เห็นร่างกายของจงซานแหลกสลายไปกับตาทำให้หัวใจเย็นยะเยือ,จงซาน,อมหิตเกินไปแล้ว!
จุนหมอจื้อในเวลานี้,ดวงตาเบิกกว้างกลมโต,ใบหน้าที่เผยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
การต่อสู้ระหว่างยอดฝีมือนั้น,สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือการเจอกับคนที่เสียสติเช่นนี้,เพราะการต่อสู้ทั่วไปนั้น,เหล่ายอดฝีมือนั้นย่อมต้องรู้จักหลบหลีกรักษาชีวิตของตัวเองด้วย,ทว่าหากใครก็ตามทุ่มกำลังแลกไปด้วยชีวิต,โดยไม่สนสิ่งที่จะต้องแลก! คู่ต่อสู้เหล่านั้นจะกลายเป็นคนที่น่าหวาดกลัวที่สุด.
แน่นอนว่า,การทุ่มกำลังก็ยังแยกได้หลายแบบ,และหนึ่งในนั้นคือสร้างแรงกดดันทั้งร่างกายและจิตใจ,จงซานในเวลานี้ทุ่มกำลังสุดความสามารถ,ไม่ห่วงแม้แต่ชีวิต,ไม่สนว่าจะเป็นหรือตาย,ในเมื่อไม่เสียดายชีวิต,ก็หมายความว่าพร้อมตกตายไปพร้อมกัน,กับการนำชีวิตของตัวเองสังเวยในการต่อสู้นี้,นับเป็นเรื่องที่เกินกว่าจะจินตนาการถึง.
นับว่ามีจิตใจที่เหี้ยมหาญยิ่งนัก.
นี่ไม่ใช่แค่ทุ่มสุดความสามารถเท่านั้น,แต่เป็นความอมหิตอย่างแน่นอน,การกำราบผู้อื่น,โดยแลกด้วยชีวิต,ช่างเป็นคนที่อมหิตโดยแท้.
จุนหมอจื้อที่พบแล้วว่าได้พบเข้ากับคนอมหิต,กับคนที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้,เขาไม่อยากเจอแม้แต่น้อย,ไม่ต้องการที่จะเจอด้วย,เขาและฝ่ายตรงข้ามจงเกลียดจงชังมากมายขนาดนั้นเลยรึ?
ทำเช่นนี้เพื่ออะไร? ไม่ใช่ว่าเขาได้พบเข้ากับคนเสียสติหรอกรึ?!
จงซานที่ระเบิดร่างกายตัวเอง,เพื่อเพิ่มพลังหลุมสังสารวัฏจนถึงขีดสุด,พลังของมันที่ทรงพลังไม่ได้ด้วยกว่าของจุนหมอจื้อ,สร้างความขื่นขมให้กับจุนหมอจื้อเป็นอย่างมาก.
เหล่าผู้ฝึกตนรอบๆรู้สึกอนาถเป็นอย่างมาก,จงซานช่างเป็นคนที่อำมหิตนัก,เขาเสียสติไปแล้ว,นี่เข้าบ้าไปแล้ว!
ใช้ชีวิตตัวเองเพื่อโจมตีจุนหมอจื้อ,จุนหมอจื้อที่เต็มไปด้วยความอหังการก่อนหน้านี้,ถูกกำราบอย่างสิ้นเชิง,ในเวลานี้เขาแทบไม่อยากต่อสู้กับจงซาน,แม้แต่ต้องการหลบเลี่ยงการต่อสู้นี้ด้วยซ้ำ,กับคนที่เสียสติเช่นนี้,มีแต่เสียเปรียบ.
เหตุการณ์ที่พลิกคล้ำคะมำหงาย,จุนหมอจื้อที่สูญเสียจิตใจ,ไร้ซึ่งจิตวิญญาณที่จะต่อสู้,ถึงแม้จะแข็งแกร่ง,แต่ถูกจงซานที่ทุ่มไปทั้งชีวิต,ถูกกำราบซะอยู่หมัด.
"ตูมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ห้วงมิติรอบๆที่สั่นไหวไปมาอย่างบ้าคลั่ง,หลุมสังสารวัฏที่เข้าปะทะกัน,สร้างพลังที่ยิ่งใหญ่ทรงพลังจนน่าสะพรึงกลัว,พื้นที่กว่าล้านลี้,พื้นดินที่ปกคลุมด้วยเศษกระดูกปลิวว่อน,ถูกบดขยี้เป็นผงไปในทันที.
ร่างของจงซานที่ระเบิดไปแล้ว,พริบตานั้น,ก็เกิดการระเบิดใหญ่,ทุกอย่างที่สลายหายไปกับตา.
เหล่าอาวุโสเผ่าโครงกระดูกผ่านในใจที่เย็นยะเยือบ,ช่างเป็นคนที่อมหิตยิ่งนัก,ถึงกับกล้าใช้ชีวิตของตัวเองเพื่อการโจมตีเดียวอย่างงั้นรึ?
ห้วงมิติที่สั่นไหว,เหล่าอาวุโสเผ่าโครงกระดูกที่จับจ้องไม่วางตา.
เซียนบรรพชนในชุดสีแดงทั้งสองคนที่ดูงงงวย,จ้องมองหน้ากันและกัน,อ้าปากค้าง,ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา,จงซานนำตัวเองให้ถูกทำลายล้างอย่างงั้นรึ?
เขาเสียสติขนาดนั้นเลยรึ?
ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในความวุ่นวายสับสน.
ห้วงมิติที่ค่อยๆกลับมาสู่ความสงบช้าๆ.
เพราะว่าจุนหมอจือที่หมดกำลังใจในการต่อสู้ไปดื้อๆ,ดังนั้นพลังที่เขาเผยออกมาจึงไม่ถึง
50%
ด้วยซ้ำ,ภายใต้หลุมสังสารวัฏของจงซานที่กระแทกเข้ามาอย่างรุนแรง,จุนหมอจื้อที่เห็นจงซานระเบิดกลายเป็นควันไปกับตาตัวเอง,ทว่าจากการระเบิดต่อมาหลังจากนั้นรุนแรงทำให้จุนหมอจื้อบาดเจ็บภายในอย่างหนัก,ดวงตาที่บวมปูดเต็มไปด้วยเส้นโลหิต.
จุนหมอจื้อได้รับบาดเจ็บแต่ไม่ตาย,ไม่ต้องบอกเลยว่า,จงซานที่เป็นเพียงเซียนโบราณ,หลุมสังสารวัฏของเขาไม่สามารถเทียบได้กับเซียนบรรพชนได้,ทว่าแรงสะท้อนที่เกิดจาการระเบิดก็นับว่ารุนแรงมาก,แม้นจะใช้ความตายเข้าแลก,ทว่าก็ทำให้จุนหมอจื้อพลังลดมากมาย,แม้แต่บาดเจ็บภายในอย่างหนัก.
อมหิต,จวบจนถึงตอนนี้,จุนหมอจื้อที่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ถึงกับสั่นสะท้าน.
อย่างไรก็ตามเพราะว่าจงซานทำลายร่างกายไปแล้ว,เรื่องนี้ถือว่าจบสำหรับเขา,จุนหมอจื้อที่ปาดเหงื่อที่เย็นเยือบ,พ่นลมหายใจยาว.
ที่ไกลออกไป,อีกการต่อสู้หนึ่ง,หวังคูและหมิงโม่,สองยอดฝีมือ,ขณะที่ที่พวกเขาจ้องมองมายังอีกสนามการต่อสู้หนึ่ง,เห็นร่างของจงซานที่ระเบิดออกไป,ภายในใจของหวังคูที่สั่นสะท้านชะงักเล็กน้อย,ทำให้เคียวของหมิงโม่ฟาดเคียวลงมาบนร่างของหวังคูอย่างรุนแรง.
"เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?"หวังคูที่ไม่อยากเชื่อ.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,หวังคู,นั่นก็แค่เซียนโบราณ,ไม่ว่ายังไงก็แค่เซียนโบราณ,ตายไปก็เรื่องธรรมดา,ธรรมดานัก!"หมิงโม่ที่ไม่ลืมกล่าวโจมตี.
ที่ไกลออกไป,จุนหมอจื่อที่จ้องมองห้วงมิติที่สั่นไหวก่อนที่จะค่อยๆกลับคืนสู่ความผิดปกติ,คิดถึงว่าจงซานที่ทุ่มสุดกำลังก่อนหน้านี้,ภายในใจที่สั่นไหวไปมา,คนผู้นี้อมหิตยิ่งนัก!
พื้นที่รอบๆห้วงมิติกลับคืนสู่ความปรกติช้าๆ,ภายในใจของจุนหมอจื่อที่รู้สึกหวาดกลัวจงซานอยู่ไม่น้อย,จากนั้นไม่นานราวกับเขาตระหนักอะไรได้,สามารถที่จะข่มความรู้สึกตัวเองให้สงบลง.
"ตายแล้ว,เจ้าคนเสียสติ,ตายไปก็ดีแล้ว!"จุนหมอจื้อที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ตายรึ?"
ในเวลานั้น,เสียงที่ดังก้องกังวานดังขึ้นด้านหลังจุนหมอเจื้อ,เสียงที่ทำให้จุนหมอจื้อหวาดผวา,จงซานอย่างงั้นรึ?
ทันทีที่ได้ยินเสียงของจงซาน,ขนทั่วร่างของจุนหมอจื้อถึงกับลุกเกรียว.
ในเวลานี้,จงซานที่อยู่ด้านหลังจุนหมอจื้อ,ฝ่ามือของเขาที่ฟาดไปยังด้านหลังจุนหมอจื้อ,ดวงตาของจงซานที่เปลี่ยนเป็นสีเขียวในทันที.
"หลุมสังสารวัฏยักษ์,เปิด!"
เสียงของจงซานที่ดังขึ้น,จุนหมอจื้อไร้ซึ่งลังเลรวบรวมอำนาจหลุมสังสารวัฏของตัวเองในทันที.
น่าเสียดาย,ที่จงซานลงมือก่อน,นอกจากนี้ยังฟาดฝ่ามือไปยังร่างของจุนหมอจื้ออีกด้วย,อำนาจสังสารวัฏที่โจมตีไปยังร่างของจุนหมอจื้ออย่างหนักหน่วงรุนแรง.
หลุมสังสารวัฏของจุนหมอจื้อระเบิดออกมาในทันที,เป็นอะไรที่น่าหวาดกลัวมาก
หลุมสังสารวัฏของจงซานที่กระแทกเข้าไปยังร่างของเขาอย่างง่ายดาย.
"ตูมมมมม!”
เกิดระเบิดที่ด้านข้างบนร่างของจุนหมอจื่อ,อำนาจสังสารวัฏของจงซานเองก็เร่งเร้าจนถึงขีดสุด,แม้แต่ร่างของจงซานก็ระเบิดไปกับแรงระเบิดของหลุมสังสารวัฏอีกด้วย.
เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆต่างจ้องมองตาค้างนิ่งงัน,หมายความว่าอย่างไร?
ไม่ใช่ว่าจงซานตกตายร่างกายแหลกสลายไปแล้วรึ? จงซานยังมีชีวิตอีกรึ?
และยิ่งทำให้พวกเขาประหลาดใจยิ่งขึ้นอีกอีกคือเขาระเบิดร่างกายอีกแล้ว,จงซานตายไปอีกครั้งแล้วรึ?
เหตุการณ์ที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา,ทำให้เหล่าผู้ฝึกตนโครงกระดูกทีอยู่รอบๆเปลี่ยนไปตามไม่ทัน,เกิดอะไร,มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่.
จงซานระเบิดร่างตัวเองตายไปแล้ว.
ส่วนจุนหมอจื้อที่ได้รับบาดเจ็บอยู่ก่อนแล้ว,เวลานี้บาดเจ็บยิ่งกว่าเดิม,ร่างกายที่อาบไปด้วยโลหิตนอนหมอบกับพื้น,พื้นรอบๆได้กลายเป็นบ่อโลหิตไปแล้ว,แววตาเผยความหวาดกลัวอกมา.
เพราะจุนหมอจื้อที่รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมานั้น,เพราะไม่ไกลออกไป,จงซานฟื้นคืนชีพออกมาอีกแล้ว,ไร้ซึ่งบาดแผล,รอยฉีกขาดของชุดเองก็ไม่มี,และยังก้าวเข้ามาหาเขาอย่างสบายๆ
อสุรกายความสามารถ! จงซานเป็นอสุรกายความสามารถอย่างงั้นรึ? เขามันเป็นสัตว์ประหลาด?
ตาย? พ่ายแพ้? จุนหมอจื้อที่ตัวสั่นงันงง,เผยท่าทางเจ็บปวดเคร่งขรึมอย่างคาดไม่ถึงออกมา.
จงซานที่เดินเข้ามาใกล้,ไม่ได้ลงมืออีก,ทว่าได้หยิบแผ่นจานสังสารวัฏของจุนหมอจื้อขึ้นมาช้าๆ.
"เจ้าทำอะไร,ส่งมันคืนมา,นั่นเป็นของที่อาจารย์มอบให้ข้า!"จุนหมอจื้อที่พยายามคลานร่างพยุงตัวลุกขึ้นตะโกนออกมาด้วยความโกรธ.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมาจ้องมองจุนหมอจื้อด้วยความเย็นชา.
เป็นการโจมตีที่หนักหน่วงรุนแรงอมหิตตั้งแตกแรก,หากจุนหมอจื้อต่อสู้กับเขาเต็มกำลังตั้งแต่แรก,ผลที่ได้คงจะต่างออกไป,จุนหมอจื้อที่คิดเช่นนั้น,ก่อนหน้านี้เขาที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยัน,ทว่าตอนนี้ร่างกายของจุนหมอจื้อที่เผยความหวาดกลัวออกมา,เขาตระหนักได้ว่า,หากจงซานต้องการสังหารเขา,ก็ง่ายเหมือนกับปลอกกล้วยแล้ว.
จงซานที่ตะวัดฝ่ามือเก็บจานสังสารวัฏไป,จุนหมอจื้อที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีด,เพราะว่าเขาไม่สามารถสัมผัสความเชื่อมโยงกับแผ่นสังสารวัฏแล้ว.
"เจ้า!"จุนหมอจื้อที่เผยความโกรธเกรี้ยวออกมา.
จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ,"เห็นแก่หน้าปราชญ์เทพ,ข้าจะยกโทษให้,ไม่ให้เจ้าตาย!"
กับคำพูดที่ดูแคลนเขาเช่นนั้น,ทำให้จุนหมอจื้อพ่นโลหิตออกมาคำโต,ร่างกายที่อ่อนล้าฟุบลง,นี่เป็นความอับอายที่สุดตั้งแต่เขาเกิดมา.
ภายในใจของจุนหมอจื้อที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า,กับเซียนบรรพชนที่แข็งแกร่งน่าเกรงขาม,คาดไม่ถึงเลยว่าต้องมาอยู่ในสภาพอเนจอนาถเช่นนี้.
จงซานไม่สังหารจุนหมอจื้อ,ได้พิจารณาอย่างดีแล้วการสังหารจุนหมอจื้อนั้นไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ใดๆกับเขาเลย,แม้แต่จะนำปราชญ์เทพสังสารวัฏมาด้วย,จุนหมอจื้อเป็นศิษย์ที่โดดเด่นคนที่สอง,หากตายตอนนี้,เป็นการสร้างความแค้นโดยเปล่าประโยชน์.
ทว่าตอนนี้,หากเขาไม่สังหารจุนหมอจื้อ,เพื่อเห็นแก่หน้าปราชญ์เทพ,ถึงแม้นว่าปราชญ์เทพไม่ต้องการ,แต่ก็ไม่กล้าลงมือต่อจงซานในทันทีแน่,เพราะว่าจงซานแสดงความเมตาต่อศิษย์เขานี้,เป็นการทำให้ทุกคนทั่วหล้าได้รับรู้,เพื่อชื่อเสียงของตัวเอง,เขาย่อมไม่สามารถใช้เป็นเหตุผลในการโจมตีจงซานได้,อย่างน้อยที่สุดจุนหมอจื้อจะต้องหาคนมาชำระแค้นด้วยตัวเอง,แต่แน่นอนว่าจะไม่ใช่ปราชญ์เทพสังสารวัฏที่จะมาหาเรื่องเขาในเวลาอันใกล้นี้.
และเวลานี้ก็มีผู้ฝึกตนมากมายที่จ้องมองอยู่,ด้วยความประหลาดใจอัศจรรย์ใจ,จงซานยังไม่ตาย?
เขาไม่ตาย,มีชีวิต,ตาย,มีชีวิตแล้วตายและมีชีวิตอีกครั้งรึ?
เหล่าผู้ฝึกตนโครงกระดูกที่เต็มไปด้วยความสับสน.
เซียนบรรพชนในชุดแดงทั้งสองคนจ้องมองหน้ากันและกัน,ภายในใจที่หวาดผวา,ทว่าก็ยังคงเงียบไม่กล่าวสิ่งใด,ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาคิดอะไร,ไม่ว่าอย่างไรเรื่องนี้พวกเขาต้องเก็บรายระเอียดกลับไปรายงานเซิ่งหวังหลาน,จากนั้นค่อยให้เซิ่งหวังตัดสินใจ.
จุนหมอจื้อที่ได้รับบาดเจ็บหนัก,จงซานที่ไม่สนใจและไม่ลงมืออีกต่อไป,คนอื่นๆเองก็ไม่สนใจเขาอีกต่อไปแล้วเช่นกัน.
จงซานที่กอดอกลอยอยู่บนฟ้า,จ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป,บนสนามรบของราชาโครงกระดูกทั้งสอง.
ก่อนหน้านี้เป็นร่างโคลนของจงซานที่ตกตายไป,ทำให้วังคูเสียสมาธิไปชั่วขณะ,ทว่าพริบตาเดียวหลังจากนั้น,ร่างโคลนของจงซานที่ปรากฏขึ้นมา,ก็ทำให้หมิงโม่เสียสมาธิไปชั่วขณะเช่นกัน,หวังคูสามารถฉวยโอกาสเอาไว้ในทันที.
สองราชาโครงกระดูกที่ต่อสู้กัน,ทว่า,ทุกคนเวลานี้ที่เห็นหมิงโม่ได้เปรียบหวังคู,ตอนนี้มันกลับกันแล้ว,หวังคูเริ่มเหนือกว่าหมิงโม่เล็กน้อยแล้ว!
ชัยชนะนั้นดูเหมือนว่าจะเทมายังฝั่งหวังคูหมดแล้ว!
ยิ่งจงซานที่แสดงพลังที่น่าเกรงขาม,ไม่ต้องเอ่ยอะไรออกมาเลย,หนึ่งกระบี่ล้มนายน้อยปิศาจสวรรค์,หลุมสังสารวัฏล้มจุนหมอจื้อ,นี่จะกลายเป็นการต่อสู้ที่จะถูกจารึกสร้างชื่อกระจายไปทั่วทวีปภาคเหนือนับจากวันนี้.
จงซานที่ไม่ได้ลงมือ,ทว่ายังคงเฝ้ามองอย่างเงียบๆ.
หวังคูยิ่งต่อสู้ยิ่งแข็งแกร่ง,เขาที่เหนือกว่ามากขึ้นและก็มากขึ้น,เทียนเต๋าสีเขียวนั้นทรงพลังมาก,คาดไม่ถึงเลยว่าบนบัลลังก์ทองแดงจะปรากฏอักษรรูนที่แปลกประหลาดขึ้น.
หวังคูที่ค่อยๆฟื้นฟูกลับมาและสามารถยกระดับมันให้กลายเป็นต้าเต๋าอย่างงั้นรึ?
พริบตานั้นไม่นาน,หวังกูเริ่มกำราบโจมตีหมิงโม่อย่างหนักหน่วง,พื้นที่รอบๆปรากฏหลุมดำที่ใหญ่ยักษ์,สองยอดฝีมือที่อยู่ด้านใน,พลังการต่อสู้ที่รุนแรงหนักหน่วงยากจะพรรณนาถึงได้.
กำราบ! กำราบ! กำราบ!
หวังคูที่แข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ,หมิงโม่ที่ได้รับบาดเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆด้วยเช่นกัน!
"ข้าไม่เชื่อ,มันเป็นไปไม่ได้! อ๊ากก~~~~~~~~~~~~~!”หมิงโม่ที่คำรามออกมาเสียงดัง,เขาที่กระตุ้นพลังเพื่อใช้วิชาลับ.
"เป็นไปได้รึ?
เคียวในมือของข้า,มันเป็นของข้า,แน่นอนข้าต้องเข้าใจมันมากกว่าเจ้า,ชิ! กำราบ~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บัลลังก์ทองแดงของหวังคูที่ขยายขนาดออกไปหลายพันเท่า,บนท้องฟ้าที่ราวจะถูกบัลลังก์ยักษ์ปกปิดพร้อมกับพุ่งกำราบสะกดหมิงโม่ในทันที!
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น