Immortality Chapter 1056 Rose and rose!
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1056 กุหลาบ,กุหลาบ
Chapter 1056 Rose and rose!
玫瑰、玫瑰!
กุหลาบ,กุหลาบ!
ราชาโครงกระดูกที่ตัดสินใจในทันที,หวงเฟิงได้รับบาดเจ็บหนักกำลังหนี,บางที่ราชาโครงกระดูกก็คงเห็น,ส่วนชิงเฟิงนั้นหายไปแล้ว,ทำให้เขาไม่สามารถวางใจได้เลย!
นี่คือกลุ่มของเซียนบรรพชนอย่างงั้นรึ?
ราชาโครงกระดูดที่เดินทางมาเป็นการส่วนตัว,นำสหายสนิทสองคนมาด้วย,ซึ่งทั้งหมดล้วนแต่เป็นกลุ่มคนที่ทรยศหวังคูมาด้วยกัน,พวกเขาที่ได้ข้อมูลว่าที่นี่มีเพียงเซียนโบราณเท่านั้น,เพียงแค่สามเซียนบรรพชนก็เพียงพอกวาดล้างทั้งแผ่นดินแล้ว.
ทว่า,เวลานี้หนีกลับไปได้คนหนึ่ง,ชิงเฟิงหายไปไร้ร่องรอย,ส่วนอีกคนไม่รู้เป็นตายร้ายดี.
ราชาโครงกระดูกที่หนีไปในทันที! แม้ว่าเขาจะทรงพลัง,ทว่าก็ไม่กล้าประมาทเช่นกัน.
หวังคูที่จ้องมอง,ไม่ได้ไล่ตามไป,ทว่าบินกลับมาอยู่ข้างๆจงซาน,แสดงความเคารพต่อจงซานอย่างสุดซึ้ง!
การแสดงความเคารพนี้,เต็มไปด้วยความนับถือ,การที่สามารถกดดันราชาโครงกระดูก,หากไม่มีจงซานถึงจะผ่านไปหมื่นปี,แสนปีก็ไม่มีทางเป็นไปได้! ตอนนี้เขาทำได้แล้ว,เป็นดังที่เขาปรารถนา!
เพียงแค่ติดตามจงซานก็สามารถทำตามความปรารถนาของตัวเองได้.
จงซานที่จ้องมองไปยังหวังคู,เอ่ยออกมาเบาๆ,"เมื่อจินเผิงกลับมา,พวกเราค่อยวางแผนอีกครั้ง!"
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"หวังคูที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
หนึ่งวันหนึ่งคืนหลังจากนั้น,ที่ไกลออกไปปรากฏริ้วแสงสีทองพุ่งมา,เป็นจินเผิงที่กลับมาแล้วนั่นเอง!
"หวังคู,ข้าได้ตามไปสังหารมันเรียบร้อยแล้ว!"จินเฟิงที่กล่าวออกมาพลางหัวเราะเสียงดัง.
"ขอบคุณ!"หวังคูพยักหน้ารับ.
"ขอบคุณอะไรกัน,เจ้าเพียงแค่เป็นคู่ซ้อมมือให้กับข้าก็เพียงพอแล้ว!"จินเฟิงกล่าวอย่างไม่แยแส.
"ไม่มีปัญหา!"หวังคูพยักหน้ารับ.
ในเวลานี้,เหล่าขุนนางที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,เซียนบรรพชน,ต้าเจิ้งสามารถสังหารเซียนบรรพชนได้?
นอกจากนี้เซิ่งหวังยังไม่ลงมืดเต็มกำลังด้วยซ้ำ,ต้าเจิ้งเวลานี้แข็งแกร่งเท่าใด?
"แยกย้าย!"จงซานที่กล่าวต่อเหล่าเสนาธิการ.
"รับทราบ!"เหล่าขุนนางที่รับคำ,จากนั้นก็แยกย้ายกันไป.
จงซานที่พาเนียนโหยวโหยวไปยังตำหนักปู่ซือ.
"ข้าและหวังคูมีเรื่องต้องปรึกษากัน,เจ้าไปยังภพหยาง,ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นั่น!"จงซานกล่าว.
เนียนโหยวโหยวที่ใช้เวลาภายในต้าเจิ้งน้อยจนเกินไปทำให้นางไม่รู้การคงอยู่ว่ามีจงซานสองคน.
นางที่ถูกพาไปยังภพหยางด้วยผังจักรพรรดิ.
ซึ่งเสี่ยวชิงเองก็ถูกนำพาไปด้วยเช่นกัน.
พริบตาหลังจากนั้น,เนียนโหยวโหยวที่พบกับจงซาน,ทั้งที่ยังคิดว่ายังอยู่ในภพหยินด้วยซ้ำ,อย่างไรก็ตามนางพบว่าจงซานเวลานี้สัมผัสกลิ่นอายของเขาที่ดูจะเข้มข้นกว่า.
"เจ้าคือจงซานอย่างงั้นรึ?"เนียนโหยวโหยวที่แดสงท่าทางประหลาดใจ.
"อี้อี้อี้อี้!"เสี่ยวชิงที่ร้องออกมาแสดงท่าทางประหลาดใจ.
"เจ้ากลับมาแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน.
"อืม!"เนียนโหยวโหยวพยักหน้า,ใบหน้าของนางที่เผยท่าทางขวยเขิน.
ได้ยินคำพูดอ่อนโยนของจงซาน,ร่างกายของเนียนโหยวโหยวที่สั่นไหวเล็กน้อย,นางจะไม่เชื่อได้ไงว่านี่คือจงซาน.
มือของจงซานที่กุมมือของเนียนโหยวโหยวเอาไว้.
เนียนโหยวโหยวที่ไม่ขัดขืน.
"อี้อี้อี้!"เสี่ยวชิงที่ร้องออกมา.
"!"
มือข้างหนึ่งที่วางไปที่เสียวชิงบนไหล่.
"ไปเล่นคนเดียวก่อน!"เนียนโหยวโหยวที่สั่งเสี่ยวชิง.
"อี้อี้อี้!"เสี่ยวชิงที่ร้องออกมาแววตาที่แสดงท่าทางไม่ได้รับความยุติธรรมจากทั้งคู่,จากนั้นก็บินออกไป.
จงซานที่นำเนียนโหยวโหยวมายังสวนด้านในวังหลวง,ที่นี่,ทำให้ดวงตาของเนียนโหยวโหยวเบิกกว้างกลมโต.
เป็นเหมือนดังส่วนทั่วไป,หากแต่ทำให้เนียนโหยวโหยวอ่อนระทวย.
"จำที่นี่ได้หรือไม่?"จงซานสอบถาม.
"อืม!"เนียนโหยวโหยวพยักหน้าอย่างนุ่มนวล.
"พวกเราเคยจูบกันที่นี่,และอยู่ที่นี่หลายปี."จงซานที่เอ่ยออกมา.
ความรู้สึกของเนียนโหยวโหยวที่ดูอ่อนไหว,เคยจูบที่นี่,ความจริงที่นี่,ไม่ใช่ที่นี่,เพียงแค่มันได้กลายเป็นภาพฉากที่เหมือนกับในความฝันในครั้งนั้น,ครั้งแรกที่พวกเขาพบเสี่ยวชิง,ทั้งคู่ที่เดินทางเข้าสู่ดินแดนฝันด้วยกัน,จงซานเป็นสวีเซียน,เนียนโหยวโหยวเป็นไป๋ซูเจิ้น,ทั้งคู่ครองรักกันมาหลายปี,แม้แต่ให้กำเนิดบุตร.
แม้นว่ามันจะเป็นเพียงความฝัน,ทว่าเนียนโหยวโหยวไม่สามารถลืมมันได้ตลอดชีวิต,มันคือความทรงจำที่นางมีความสุขยิ่งนัก,ที่นี่ตอนนี้มันเหมือนกับภาพฉากที่เคยเกิดขึ้นอีกครั้ง.
"ครั้งนี้เจ้ากลับมาแล้ว,อย่าไปใหนอีก,อยู่เป็นฮวงโหวให้กับข้า!"
จงซานที่เคยระงับความรู้สึกตัวเองไม่ให้มีต่อเนียนโหยวโหยว,ทว่าหลายต่อหลายครั้งที่พบกัน,แม้นว่าจะไม่มีความสัมพันธ์ใดกัน,ทว่าความรู้สึกนั้นก็ยากที่จะสะกดข่ม,ยิ่งมีเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในดินแดนฝันหลายปี,เคยใช้ชีวิตดังเช่นสามีภรรยามาก่อน,ก่อนหน้านี้เมื่อครั้งอยู่ที่ทวีปซือตาปู่,เห็นเนียนโหยวโหยวกำลังแต่งงานกับอ๋องยามา,ทำให้จงซานระเบิดอารมณ์ความโกรธออกมาเช่นกัน,เขาจะไม่มีวันให้เกิดอารมณ์เช่นนั้นอีกแล้ว.
เขารับรู้ดี,ว่าเขาไม่มีทางตัดขาดกับเนียนโหยวโหยวได้อย่างแน่นอน.
ในเมื่อเป็นเช่นนี้,เนียนโหยวโหยวที่กลับมา,เขาจึงไม่มีทางปล่อยนางไปอีกแครั้งแล้ว.
เนียนโหยวโหยวได้ยินคำพูดของจงซาน,ดวงตาของนางที่เอ่อล้นด้วยน้ำตาในทันที,นางที่รู้สึกอัดอั้นและกล่าวออกมาว่า,"ข้าเคยทำร้ายเจ้า! ในแดนเทพพิสุทธิ์,ลูกศรนั่น..........!"
จงซานที่ไม่กล่าวอะไร,ทว่าประทับริมฝีปากลงบนปากของนางในทันที.
หลังจากผ่านไปนานเหมือนกัน,ดวงตาของเนียนโหยวโหยวที่ดูเบลอ,เอ่อล้นไปด้วยความสุขมากมาย.
จงซานที่อุ้มเนียนโหยวโหยว,ก้าวเดินไปเหมือนดังที่สวีเซียนและไป๋ซูเจิ้นเคยทำ.
ความรู้สึกที่อยู่ลึกภายในใจนั้น,มันได้สุกงอมมานานแล้ว.
จงซานท้ายที่สุดก็ตระหนักได้ว่า,เนียนโหยวโหยวนั้นมีร่างสถิตกุหลาบสวรรค์ก่อเกิด,พวกเขาที่อยู่ด้วยกันตลอดทั้งสิบวันไม่ออกไปใหน.
และก่อนหน้านี้จงซานที่ได้สั่งทุกคนไม่ให้เข้ามารบกวน,แม้นว่าฟ้าจะถล่มแผ่นดินจะทลายก็ตาม.
เช้าในวันที่สุด.
จงซานที่นอนนิ่งบนเตียง,ขณะที่จิตสำนึกจมลึกเข้าไปภายในร่างกาย.
ปราณหยวนก่อเกิดภายในร่างกายที่พัฒนาเติบโตเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว.
ก่อนหน้านี้แปดหางสวรรค์ได้กินชิงเฟิง,บัลลังก์ม่วงทอง,และเคียวยักษ์,ทำให้จงซานทะลวงไปถึงต้าเซียนขั้นที่สิบ,อีกทั้งเมื่อมีความสัมพันธ์กับเนียนโหยวโหยวตลอดสิบวัน,พลังฝึกตนของเขาก็เพิ่มขึ้นมาอีกอย่างคาดไม่ถึง,ไม่กี่วันมากนี้มันได้ทะลวงไปยังระดับเซียนโบราณขั้นที่หนึ่ง,ในเวลานี้คาดไม่ถึงเลยว่าจะก้าวไปถึงระดับเซียนโบราณขั้นที่สอง!
เซียนโบราณ,ท้ายที่สุดก็ก้าวไปถึงระดับเซียนโบราณ! เป็นเซียนโบราณขั้นที่สองอีกด้วย.
ภายในใจของจงซานที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,พลังฝึกตนของเขาที่เพิ่มขึ้นอย่างมากมาย.
จงซานที่ลืมตาขึ้นมาช้าๆ.
เนียนโหยวโหยวที่อิงแอบแนบร่างนอนอยู่บนอกของเขา,นางที่อิงแอบแนบชิดร่างของเขาอยู่,แม้แต่ได้ยินเสียงหัวใจของนาง.
Curving gentle like the white jade dorsal
curve, lets with the palm that Zhong Shan cannot bear is strokes gently.
Stroked gently below two massifs, Zhong Shan stopped the left hand of migration
unrestrainedly, above placed rubs to pinch slightly.
ร่างกายที่เนียนนุ่มราวกับหยกสลัก,จงซานที่ลูบไล้ไปบนฝ่ามือของนางเบาๆ,จงซานที่ไม่สามารถข่มกลั้นอารมณ์ได้อีกต่อไป,ได้เริ่มกระหน่ำไถไปบนร่างของนางจนทิวเขาของนางสั่นคลอนอีกครั้ง,มือทั้งสองข้างที่กุมมือกันและกันเอาไว้,บีบรัดไปมาเบาๆเป็นจังหวะ.
เนียนโหยวโหยวที่กำลังหลับตาพริ้ม,ร่างกายของนางที่สั่นไหวไปมาเล็กน้อย,ร่างกายของจงซานที่ร้อนขึ้น,เสียงดังเป็นจังหวะสอดประสาน,ทำให้จงซานเกิดความปรารถนาขึ้นมาไม่น้อย.
ร่างสถิตกุหลาบสวรรค์ก่อเกิดนั้น,เป็นร่างกายที่ทรงเสน่ห์ยั่วยวนยากที่ชายใดจะสามารถทานทนได้.
แม้นว่าจงซานจะมีจิตใจที่มั่นคง,ก็ทำให้เขาลุ่มหลงได้เหมือนกัน,หลังจากเสร็จกิจ,จงซานที่ใช้มือขวาช้อนผมของเนียนโหยวโหยว,ลูบไล้ถูไถอย่างอ่อนโยน,แววตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนละเมียดละไม!
"ตื่นแล้วรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงอ่อนโยน.
"กับการกระทำของเจ้า,จะไม่ให้ข้าตื่นได้ไง!"เนียนโหยวโหยวที่เบ้ปากเล็กน้อย.
ในเวลานี้มือของจงซานที่โอบกอดนางเอาไว้,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"ใครบอกให้เจ้างดงามลวงใจเล่า,สิบวันมานี้ข้าไม่สามารถออกจากห้องได้เลย!"
"เจ้าทำเช่นนั้นได้อย่างไร,ข้ายังไม่ตอบตกลงเป็นฮวงโหวให้กับเจ้าเลย!"เนียนโหยวโหยวที่เบ้ปากเล็กๆอีกครั้ง.
"ตอนนี้,ไม่ใช่อยู่ในการตัดสินใจของเจ้าแล้ว! ตอนนี้เจ้าไม่สามารถหนีเงื้อมมือของข้าได้แล้ว!"จงซานที่หัวเราะออกมาเบาๆ.
"เจ้าเล่ห์นัก,ไม่สงสัยเลยว่าลวงหลอกสตรีที่โง่เขลาได้มากมาย!"เนียนโหยวโหยวที่แสดงท่าทางฉุนเฉียวเล็กน้อย.
"เจ้าเองก็ไม่ได้โง่เขลาหรอกรึ?"จงซานที่เปลี่ยนหัวข้อในทันที,ในเวลานี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะพูดเกี่ยวกับหวงโหวคนอื่นๆแต่อย่างใด.
"ไม่? เจ้าติดหนี้กุหลาบข้าสองดอก! จ้ายังไม่มอบให้ข้าเลย!"เนียนโหยวโหยวที่นอนซบอกจงซาน,พร้อมกับยื่นมือเล็กๆที่เรียวเนียนไปบนอกของเขา.
จงซานที่จ้องมองไปยังเนียนโหยวโหยวขณะที่เปลี่ยนเป็นเงียบงัน.
เห็นจงซานเงียบ,เนียนโหยวโหยวที่ครุ่นคิดว่ากล่าวอะไรผิดหรือไม่,ขณะที่กำลังจะกล่าวปลอบ.
"กุหลาบสองดอก,ข้าได้มอบให้กับเจ้าแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่อ่อนโยน.
"อยู่ใหน? ข้าไม่เห็นเลย?"เนยนโหยวโหยวตอบ.
จงซานที่ก้มลงจูบเนียนโหยวโหยวและกล่าวออกมาว่า,"เจ้าคือกุหลาบของข้า!"
เนียนโหยวโหยวที่เปลี่ยนเป็นงงงวนเล็กน้อย,จากนั้นก็ลองครุ่นคิดถึงคำพูดของจงซานและความหมาย,แววตาที่ส่ายไปมา,พร้อมกับเงยหน้าขึ้นจูบจงซาน,"เจ้าก็คือกุหลาบของข้าเช่นกัน!"
ท้ายที่สุดกุหลาบสองดอกที่ไม่ใช่สิ่งธรรมดาทั่วไป,ทว่าคือกุหลาบที่เกิดขึ้นจากความรักของคนสองคนนั่นเอง.
อารมณ์รักของเนียนโหยวโหยว,ทำให้ทั้งคู่เริ่มบรรเลงเพลงกันอีกครั้งสอดสานร้องตามทำนองสลับกัน.
หลังจากผ่านไปนานเหมือนกัน,เนียนโหยวโหยวก็หมดแรงนอนแผ่บนอกของจงซานอีกครั้ง,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขและรอยยิ้ม.
นับจากนั้นศาลเทวะต้าเจิงก็ได้ประกาศฮวงโหวลำดับหก! เนียนโหยวโหยว.
สามวันหลังจากนั้น,ภายในภพหยางห้องอักษรของจงซาน,จงซานที่กำลังเขียนอะไรบางอย่าง,โดยมีเนียนโหยวโหยวอยู่เคียงข้าง,นางที่คอยบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ,"เจ้ากำลังสนใจเกี่ยวกับยอดฝีมือของอาณาเขตอู๋เซียวอย่างงั้นรึ?
หรือว่าเจ้าต้องการจัดการศาลเทวะอู๋เซี่ยงแล้ว?"
จงซานที่หยุดเขียน,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังเนียนโหยวโหยว,ต้องไม่ลืมว่าเซิ่งหวังอู๋เซียงนั้นคือบรรพชนของเนียนโหยวโหยว,เขาที่วางแผนจัดการบรรพชนนาง,ย่อมส่งผลต่อภายในใจของนางอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้.
ทว่าจงซานก็พยักหน้ารับตามจริง,"ใช่!"
"อย่าได้เป็นห่วงข้า,ข้าไม่มีความรักอะไรต่อศาลเทวะอู๋เซียงอีกต่อไปแล้ว,ทรยศข้า,จะต้องชดใช้อย่างสาสม!"เนียนโหยวโหยวที่ส่ายหน้าไปมา,พร้อมกับเผยสีหน้าแววตาแห่งความเกลียดชังออกมาด้วยซ้ำ.
"หืม?"
"ทว่า,ศาลเทวะอู๋เซียงนั้นแข็งแกร่งมาก,ไม่ได้เหมือนอย่างที่เห็น,นอกจากนี้กลุ่มอิทธิพลของศาลเทวะอู๋เซียงยังไม่ใด้มีแค่เขตแดนอู๋เซียง!"เนียนโหยวกล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"ข้ารู้,ศาลเทวะอู๋เซียงนั้นเคยยึดครองภาคใต้เขตแดนจวงหลุน,และยังมีภาคตะวันตก,พวกเขามีลอบแผ่อิทธิพลออกไปลับๆ,บางที่น่าจะมีเซียนบรรพชนมากกว่าสองคน!"จงซานพยักหน้ารับ.
"ใช่,เซิ่งหวังอู่เซียงนั้นควบคุมดินแดนอื่นอย่างลับๆ,มีอยู่ด้วยกันห้าอาณาเขต,ทางใต้ของอาณาเขตอู๋เซียงนั้นมีสี่พื้นที่ที่เขาลอบควบคุมอยู่,ทว่าเซียนบรรพชนของศาลเทวะอู๋เซียงนั้น,น่าจะมีหกคน!"เนียนโหยวโหยวกล่าวยืนยัน.
"หก?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจไม่น้อย,หกเซียนบรรพชน?
เรื่องนี้คาดไม่ถึงแม้แต่น้อย,เซิ่งหวังอู่เซียงได้ซ่อนความแข็งแกร่งเอาไว้มากมายขนาดใหน?
เขาเป็นคนที่เกินกว่าที่จะประเมินได้,หกรึ?
หกเซียนบรรพชน?เขาคิดที่จะรวมทวีปภาคเหนืออย่างงั้นรึ?
"น่าจะมีหก!"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวยืนยันอีกครั้ง.
"เจ้ามั่นใจเรื่องนี้ได้อย่างไร?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
คามลับนี้,น่าจะมีเพียงไม่กี่คนที่รับรู้,และยังเป็นเรื่องที่เนียนโหยวโหยวไม่น่าจะรู้เลย,หลายปีมานี้,เนียนโหยวโหยวที่ได้รับความไว้วางใจ,จนรับรู้เรื่องนี้ได้เลยรึ?
เพราะว่าเรื่องนี้,แม้แต่หวังจิงเหวินยังไม่รู้และสงสัยอีกด้วย.
Chapter 1056 Rose and rose!
玫瑰、玫瑰!
กุหลาบ,กุหลาบ!
ราชาโครงกระดูกที่ตัดสินใจในทันที,หวงเฟิงได้รับบาดเจ็บหนักกำลังหนี,บางที่ราชาโครงกระดูกก็คงเห็น,ส่วนชิงเฟิงนั้นหายไปแล้ว,ทำให้เขาไม่สามารถวางใจได้เลย!
นี่คือกลุ่มของเซียนบรรพชนอย่างงั้นรึ?
ราชาโครงกระดูดที่เดินทางมาเป็นการส่วนตัว,นำสหายสนิทสองคนมาด้วย,ซึ่งทั้งหมดล้วนแต่เป็นกลุ่มคนที่ทรยศหวังคูมาด้วยกัน,พวกเขาที่ได้ข้อมูลว่าที่นี่มีเพียงเซียนโบราณเท่านั้น,เพียงแค่สามเซียนบรรพชนก็เพียงพอกวาดล้างทั้งแผ่นดินแล้ว.
ทว่า,เวลานี้หนีกลับไปได้คนหนึ่ง,ชิงเฟิงหายไปไร้ร่องรอย,ส่วนอีกคนไม่รู้เป็นตายร้ายดี.
ราชาโครงกระดูกที่หนีไปในทันที! แม้ว่าเขาจะทรงพลัง,ทว่าก็ไม่กล้าประมาทเช่นกัน.
หวังคูที่จ้องมอง,ไม่ได้ไล่ตามไป,ทว่าบินกลับมาอยู่ข้างๆจงซาน,แสดงความเคารพต่อจงซานอย่างสุดซึ้ง!
การแสดงความเคารพนี้,เต็มไปด้วยความนับถือ,การที่สามารถกดดันราชาโครงกระดูก,หากไม่มีจงซานถึงจะผ่านไปหมื่นปี,แสนปีก็ไม่มีทางเป็นไปได้! ตอนนี้เขาทำได้แล้ว,เป็นดังที่เขาปรารถนา!
เพียงแค่ติดตามจงซานก็สามารถทำตามความปรารถนาของตัวเองได้.
จงซานที่จ้องมองไปยังหวังคู,เอ่ยออกมาเบาๆ,"เมื่อจินเผิงกลับมา,พวกเราค่อยวางแผนอีกครั้ง!"
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"หวังคูที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
หนึ่งวันหนึ่งคืนหลังจากนั้น,ที่ไกลออกไปปรากฏริ้วแสงสีทองพุ่งมา,เป็นจินเผิงที่กลับมาแล้วนั่นเอง!
"หวังคู,ข้าได้ตามไปสังหารมันเรียบร้อยแล้ว!"จินเฟิงที่กล่าวออกมาพลางหัวเราะเสียงดัง.
"ขอบคุณ!"หวังคูพยักหน้ารับ.
"ขอบคุณอะไรกัน,เจ้าเพียงแค่เป็นคู่ซ้อมมือให้กับข้าก็เพียงพอแล้ว!"จินเฟิงกล่าวอย่างไม่แยแส.
"ไม่มีปัญหา!"หวังคูพยักหน้ารับ.
ในเวลานี้,เหล่าขุนนางที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,เซียนบรรพชน,ต้าเจิ้งสามารถสังหารเซียนบรรพชนได้?
นอกจากนี้เซิ่งหวังยังไม่ลงมืดเต็มกำลังด้วยซ้ำ,ต้าเจิ้งเวลานี้แข็งแกร่งเท่าใด?
"แยกย้าย!"จงซานที่กล่าวต่อเหล่าเสนาธิการ.
"รับทราบ!"เหล่าขุนนางที่รับคำ,จากนั้นก็แยกย้ายกันไป.
จงซานที่พาเนียนโหยวโหยวไปยังตำหนักปู่ซือ.
"ข้าและหวังคูมีเรื่องต้องปรึกษากัน,เจ้าไปยังภพหยาง,ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นั่น!"จงซานกล่าว.
เนียนโหยวโหยวที่ใช้เวลาภายในต้าเจิ้งน้อยจนเกินไปทำให้นางไม่รู้การคงอยู่ว่ามีจงซานสองคน.
นางที่ถูกพาไปยังภพหยางด้วยผังจักรพรรดิ.
ซึ่งเสี่ยวชิงเองก็ถูกนำพาไปด้วยเช่นกัน.
พริบตาหลังจากนั้น,เนียนโหยวโหยวที่พบกับจงซาน,ทั้งที่ยังคิดว่ายังอยู่ในภพหยินด้วยซ้ำ,อย่างไรก็ตามนางพบว่าจงซานเวลานี้สัมผัสกลิ่นอายของเขาที่ดูจะเข้มข้นกว่า.
"เจ้าคือจงซานอย่างงั้นรึ?"เนียนโหยวโหยวที่แดสงท่าทางประหลาดใจ.
"อี้อี้อี้อี้!"เสี่ยวชิงที่ร้องออกมาแสดงท่าทางประหลาดใจ.
"เจ้ากลับมาแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน.
"อืม!"เนียนโหยวโหยวพยักหน้า,ใบหน้าของนางที่เผยท่าทางขวยเขิน.
ได้ยินคำพูดอ่อนโยนของจงซาน,ร่างกายของเนียนโหยวโหยวที่สั่นไหวเล็กน้อย,นางจะไม่เชื่อได้ไงว่านี่คือจงซาน.
มือของจงซานที่กุมมือของเนียนโหยวโหยวเอาไว้.
เนียนโหยวโหยวที่ไม่ขัดขืน.
"อี้อี้อี้!"เสี่ยวชิงที่ร้องออกมา.
"!"
มือข้างหนึ่งที่วางไปที่เสียวชิงบนไหล่.
"ไปเล่นคนเดียวก่อน!"เนียนโหยวโหยวที่สั่งเสี่ยวชิง.
"อี้อี้อี้!"เสี่ยวชิงที่ร้องออกมาแววตาที่แสดงท่าทางไม่ได้รับความยุติธรรมจากทั้งคู่,จากนั้นก็บินออกไป.
จงซานที่นำเนียนโหยวโหยวมายังสวนด้านในวังหลวง,ที่นี่,ทำให้ดวงตาของเนียนโหยวโหยวเบิกกว้างกลมโต.
เป็นเหมือนดังส่วนทั่วไป,หากแต่ทำให้เนียนโหยวโหยวอ่อนระทวย.
"จำที่นี่ได้หรือไม่?"จงซานสอบถาม.
"อืม!"เนียนโหยวโหยวพยักหน้าอย่างนุ่มนวล.
"พวกเราเคยจูบกันที่นี่,และอยู่ที่นี่หลายปี."จงซานที่เอ่ยออกมา.
ความรู้สึกของเนียนโหยวโหยวที่ดูอ่อนไหว,เคยจูบที่นี่,ความจริงที่นี่,ไม่ใช่ที่นี่,เพียงแค่มันได้กลายเป็นภาพฉากที่เหมือนกับในความฝันในครั้งนั้น,ครั้งแรกที่พวกเขาพบเสี่ยวชิง,ทั้งคู่ที่เดินทางเข้าสู่ดินแดนฝันด้วยกัน,จงซานเป็นสวีเซียน,เนียนโหยวโหยวเป็นไป๋ซูเจิ้น,ทั้งคู่ครองรักกันมาหลายปี,แม้แต่ให้กำเนิดบุตร.
แม้นว่ามันจะเป็นเพียงความฝัน,ทว่าเนียนโหยวโหยวไม่สามารถลืมมันได้ตลอดชีวิต,มันคือความทรงจำที่นางมีความสุขยิ่งนัก,ที่นี่ตอนนี้มันเหมือนกับภาพฉากที่เคยเกิดขึ้นอีกครั้ง.
"ครั้งนี้เจ้ากลับมาแล้ว,อย่าไปใหนอีก,อยู่เป็นฮวงโหวให้กับข้า!"
จงซานที่เคยระงับความรู้สึกตัวเองไม่ให้มีต่อเนียนโหยวโหยว,ทว่าหลายต่อหลายครั้งที่พบกัน,แม้นว่าจะไม่มีความสัมพันธ์ใดกัน,ทว่าความรู้สึกนั้นก็ยากที่จะสะกดข่ม,ยิ่งมีเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในดินแดนฝันหลายปี,เคยใช้ชีวิตดังเช่นสามีภรรยามาก่อน,ก่อนหน้านี้เมื่อครั้งอยู่ที่ทวีปซือตาปู่,เห็นเนียนโหยวโหยวกำลังแต่งงานกับอ๋องยามา,ทำให้จงซานระเบิดอารมณ์ความโกรธออกมาเช่นกัน,เขาจะไม่มีวันให้เกิดอารมณ์เช่นนั้นอีกแล้ว.
เขารับรู้ดี,ว่าเขาไม่มีทางตัดขาดกับเนียนโหยวโหยวได้อย่างแน่นอน.
ในเมื่อเป็นเช่นนี้,เนียนโหยวโหยวที่กลับมา,เขาจึงไม่มีทางปล่อยนางไปอีกแครั้งแล้ว.
เนียนโหยวโหยวได้ยินคำพูดของจงซาน,ดวงตาของนางที่เอ่อล้นด้วยน้ำตาในทันที,นางที่รู้สึกอัดอั้นและกล่าวออกมาว่า,"ข้าเคยทำร้ายเจ้า! ในแดนเทพพิสุทธิ์,ลูกศรนั่น..........!"
จงซานที่ไม่กล่าวอะไร,ทว่าประทับริมฝีปากลงบนปากของนางในทันที.
หลังจากผ่านไปนานเหมือนกัน,ดวงตาของเนียนโหยวโหยวที่ดูเบลอ,เอ่อล้นไปด้วยความสุขมากมาย.
จงซานที่อุ้มเนียนโหยวโหยว,ก้าวเดินไปเหมือนดังที่สวีเซียนและไป๋ซูเจิ้นเคยทำ.
ความรู้สึกที่อยู่ลึกภายในใจนั้น,มันได้สุกงอมมานานแล้ว.
จงซานท้ายที่สุดก็ตระหนักได้ว่า,เนียนโหยวโหยวนั้นมีร่างสถิตกุหลาบสวรรค์ก่อเกิด,พวกเขาที่อยู่ด้วยกันตลอดทั้งสิบวันไม่ออกไปใหน.
และก่อนหน้านี้จงซานที่ได้สั่งทุกคนไม่ให้เข้ามารบกวน,แม้นว่าฟ้าจะถล่มแผ่นดินจะทลายก็ตาม.
เช้าในวันที่สุด.
จงซานที่นอนนิ่งบนเตียง,ขณะที่จิตสำนึกจมลึกเข้าไปภายในร่างกาย.
ปราณหยวนก่อเกิดภายในร่างกายที่พัฒนาเติบโตเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว.
ก่อนหน้านี้แปดหางสวรรค์ได้กินชิงเฟิง,บัลลังก์ม่วงทอง,และเคียวยักษ์,ทำให้จงซานทะลวงไปถึงต้าเซียนขั้นที่สิบ,อีกทั้งเมื่อมีความสัมพันธ์กับเนียนโหยวโหยวตลอดสิบวัน,พลังฝึกตนของเขาก็เพิ่มขึ้นมาอีกอย่างคาดไม่ถึง,ไม่กี่วันมากนี้มันได้ทะลวงไปยังระดับเซียนโบราณขั้นที่หนึ่ง,ในเวลานี้คาดไม่ถึงเลยว่าจะก้าวไปถึงระดับเซียนโบราณขั้นที่สอง!
เซียนโบราณ,ท้ายที่สุดก็ก้าวไปถึงระดับเซียนโบราณ! เป็นเซียนโบราณขั้นที่สองอีกด้วย.
ภายในใจของจงซานที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,พลังฝึกตนของเขาที่เพิ่มขึ้นอย่างมากมาย.
จงซานที่ลืมตาขึ้นมาช้าๆ.
เนียนโหยวโหยวที่อิงแอบแนบร่างนอนอยู่บนอกของเขา,นางที่อิงแอบแนบชิดร่างของเขาอยู่,แม้แต่ได้ยินเสียงหัวใจของนาง.
Curving gentle like the white jade dorsal
curve, lets with the palm that Zhong Shan cannot bear is strokes gently.
Stroked gently below two massifs, Zhong Shan stopped the left hand of migration
unrestrainedly, above placed rubs to pinch slightly.
ร่างกายที่เนียนนุ่มราวกับหยกสลัก,จงซานที่ลูบไล้ไปบนฝ่ามือของนางเบาๆ,จงซานที่ไม่สามารถข่มกลั้นอารมณ์ได้อีกต่อไป,ได้เริ่มกระหน่ำไถไปบนร่างของนางจนทิวเขาของนางสั่นคลอนอีกครั้ง,มือทั้งสองข้างที่กุมมือกันและกันเอาไว้,บีบรัดไปมาเบาๆเป็นจังหวะ.
เนียนโหยวโหยวที่กำลังหลับตาพริ้ม,ร่างกายของนางที่สั่นไหวไปมาเล็กน้อย,ร่างกายของจงซานที่ร้อนขึ้น,เสียงดังเป็นจังหวะสอดประสาน,ทำให้จงซานเกิดความปรารถนาขึ้นมาไม่น้อย.
ร่างสถิตกุหลาบสวรรค์ก่อเกิดนั้น,เป็นร่างกายที่ทรงเสน่ห์ยั่วยวนยากที่ชายใดจะสามารถทานทนได้.
แม้นว่าจงซานจะมีจิตใจที่มั่นคง,ก็ทำให้เขาลุ่มหลงได้เหมือนกัน,หลังจากเสร็จกิจ,จงซานที่ใช้มือขวาช้อนผมของเนียนโหยวโหยว,ลูบไล้ถูไถอย่างอ่อนโยน,แววตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนละเมียดละไม!
"ตื่นแล้วรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงอ่อนโยน.
"กับการกระทำของเจ้า,จะไม่ให้ข้าตื่นได้ไง!"เนียนโหยวโหยวที่เบ้ปากเล็กน้อย.
ในเวลานี้มือของจงซานที่โอบกอดนางเอาไว้,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"ใครบอกให้เจ้างดงามลวงใจเล่า,สิบวันมานี้ข้าไม่สามารถออกจากห้องได้เลย!"
"เจ้าทำเช่นนั้นได้อย่างไร,ข้ายังไม่ตอบตกลงเป็นฮวงโหวให้กับเจ้าเลย!"เนียนโหยวโหยวที่เบ้ปากเล็กๆอีกครั้ง.
"ตอนนี้,ไม่ใช่อยู่ในการตัดสินใจของเจ้าแล้ว! ตอนนี้เจ้าไม่สามารถหนีเงื้อมมือของข้าได้แล้ว!"จงซานที่หัวเราะออกมาเบาๆ.
"เจ้าเล่ห์นัก,ไม่สงสัยเลยว่าลวงหลอกสตรีที่โง่เขลาได้มากมาย!"เนียนโหยวโหยวที่แสดงท่าทางฉุนเฉียวเล็กน้อย.
"เจ้าเองก็ไม่ได้โง่เขลาหรอกรึ?"จงซานที่เปลี่ยนหัวข้อในทันที,ในเวลานี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะพูดเกี่ยวกับหวงโหวคนอื่นๆแต่อย่างใด.
"ไม่? เจ้าติดหนี้กุหลาบข้าสองดอก! จ้ายังไม่มอบให้ข้าเลย!"เนียนโหยวโหยวที่นอนซบอกจงซาน,พร้อมกับยื่นมือเล็กๆที่เรียวเนียนไปบนอกของเขา.
จงซานที่จ้องมองไปยังเนียนโหยวโหยวขณะที่เปลี่ยนเป็นเงียบงัน.
เห็นจงซานเงียบ,เนียนโหยวโหยวที่ครุ่นคิดว่ากล่าวอะไรผิดหรือไม่,ขณะที่กำลังจะกล่าวปลอบ.
"กุหลาบสองดอก,ข้าได้มอบให้กับเจ้าแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่อ่อนโยน.
"อยู่ใหน? ข้าไม่เห็นเลย?"เนยนโหยวโหยวตอบ.
จงซานที่ก้มลงจูบเนียนโหยวโหยวและกล่าวออกมาว่า,"เจ้าคือกุหลาบของข้า!"
เนียนโหยวโหยวที่เปลี่ยนเป็นงงงวนเล็กน้อย,จากนั้นก็ลองครุ่นคิดถึงคำพูดของจงซานและความหมาย,แววตาที่ส่ายไปมา,พร้อมกับเงยหน้าขึ้นจูบจงซาน,"เจ้าก็คือกุหลาบของข้าเช่นกัน!"
ท้ายที่สุดกุหลาบสองดอกที่ไม่ใช่สิ่งธรรมดาทั่วไป,ทว่าคือกุหลาบที่เกิดขึ้นจากความรักของคนสองคนนั่นเอง.
อารมณ์รักของเนียนโหยวโหยว,ทำให้ทั้งคู่เริ่มบรรเลงเพลงกันอีกครั้งสอดสานร้องตามทำนองสลับกัน.
หลังจากผ่านไปนานเหมือนกัน,เนียนโหยวโหยวก็หมดแรงนอนแผ่บนอกของจงซานอีกครั้ง,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขและรอยยิ้ม.
นับจากนั้นศาลเทวะต้าเจิงก็ได้ประกาศฮวงโหวลำดับหก! เนียนโหยวโหยว.
สามวันหลังจากนั้น,ภายในภพหยางห้องอักษรของจงซาน,จงซานที่กำลังเขียนอะไรบางอย่าง,โดยมีเนียนโหยวโหยวอยู่เคียงข้าง,นางที่คอยบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ,"เจ้ากำลังสนใจเกี่ยวกับยอดฝีมือของอาณาเขตอู๋เซียวอย่างงั้นรึ?
หรือว่าเจ้าต้องการจัดการศาลเทวะอู๋เซี่ยงแล้ว?"
จงซานที่หยุดเขียน,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังเนียนโหยวโหยว,ต้องไม่ลืมว่าเซิ่งหวังอู๋เซียงนั้นคือบรรพชนของเนียนโหยวโหยว,เขาที่วางแผนจัดการบรรพชนนาง,ย่อมส่งผลต่อภายในใจของนางอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้.
ทว่าจงซานก็พยักหน้ารับตามจริง,"ใช่!"
"อย่าได้เป็นห่วงข้า,ข้าไม่มีความรักอะไรต่อศาลเทวะอู๋เซียงอีกต่อไปแล้ว,ทรยศข้า,จะต้องชดใช้อย่างสาสม!"เนียนโหยวโหยวที่ส่ายหน้าไปมา,พร้อมกับเผยสีหน้าแววตาแห่งความเกลียดชังออกมาด้วยซ้ำ.
"หืม?"
"ทว่า,ศาลเทวะอู๋เซียงนั้นแข็งแกร่งมาก,ไม่ได้เหมือนอย่างที่เห็น,นอกจากนี้กลุ่มอิทธิพลของศาลเทวะอู๋เซียงยังไม่ใด้มีแค่เขตแดนอู๋เซียง!"เนียนโหยวกล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"ข้ารู้,ศาลเทวะอู๋เซียงนั้นเคยยึดครองภาคใต้เขตแดนจวงหลุน,และยังมีภาคตะวันตก,พวกเขามีลอบแผ่อิทธิพลออกไปลับๆ,บางที่น่าจะมีเซียนบรรพชนมากกว่าสองคน!"จงซานพยักหน้ารับ.
"ใช่,เซิ่งหวังอู่เซียงนั้นควบคุมดินแดนอื่นอย่างลับๆ,มีอยู่ด้วยกันห้าอาณาเขต,ทางใต้ของอาณาเขตอู๋เซียงนั้นมีสี่พื้นที่ที่เขาลอบควบคุมอยู่,ทว่าเซียนบรรพชนของศาลเทวะอู๋เซียงนั้น,น่าจะมีหกคน!"เนียนโหยวโหยวกล่าวยืนยัน.
"หก?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจไม่น้อย,หกเซียนบรรพชน?
เรื่องนี้คาดไม่ถึงแม้แต่น้อย,เซิ่งหวังอู่เซียงได้ซ่อนความแข็งแกร่งเอาไว้มากมายขนาดใหน?
เขาเป็นคนที่เกินกว่าที่จะประเมินได้,หกรึ?
หกเซียนบรรพชน?เขาคิดที่จะรวมทวีปภาคเหนืออย่างงั้นรึ?
"น่าจะมีหก!"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวยืนยันอีกครั้ง.
"เจ้ามั่นใจเรื่องนี้ได้อย่างไร?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
คามลับนี้,น่าจะมีเพียงไม่กี่คนที่รับรู้,และยังเป็นเรื่องที่เนียนโหยวโหยวไม่น่าจะรู้เลย,หลายปีมานี้,เนียนโหยวโหยวที่ได้รับความไว้วางใจ,จนรับรู้เรื่องนี้ได้เลยรึ?
เพราะว่าเรื่องนี้,แม้แต่หวังจิงเหวินยังไม่รู้และสงสัยอีกด้วย.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น