Immortality Chapter 1043 Ying Tun Saint
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1043 หยิงผู้กลืนกินปราชญ์เทพ.
Chapter 1043 Ying Tun Saint
嬴吞圣人
หยิงผู้กลืนกินปราชญ์เทพ.
การต่อสู้ภายในศาลสวรรค์ที่ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ.
ในเวลานี้,ผลของกายาเทพอสูรได้หมดลงแล้วจงซานที่ฟื้นฟูร่างกายมาตลอดสองวัน,และโลกเทวะเองก็ฟื้นฟูอยู่ในสภาพสมบูรณ์เช่นกัน.
จ้องมองไปที่หลุมดำที่ใหญ่ยักษ์,แน่นอนว่าจงซานนั้นไม่สามารถมองเห็นด้านในได้,ทว่ากงเชียนนั้นที่สามารถมองเห็นจงซานที่สามารถคาดเดาอารมณ์ท่าทางของกงเชียนได้,ทำให้พอคาดเดาเรื่องด้านในได้เล็กน้อย.
ทว่าช่างน่าเศร้าจวบจนถึงเมื่อครู่นี้,ใบหน้าของกงเชียนที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ดวงตาของเขาในเวลานี้ที่ส่องประกายแสงสีฟ้าออกมา.
ดูเหมือนว่าความสมดุลด้านในเริ่มพังทลายลงแล้วรึ?
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
สวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน.
แรงระเบิดในหลุมดำที่ดังกึกก้องดังไปทั่วหล้า.
แม้แต่ในภาพหยิน,ร่างแยกเงาของจงซานที่อยู่ในอาณาเขตจวงหลุน,ยังได้ยิน.
เป็นแรงระเบิดที่รุนแรงมาก,ไม่ใช่แค่ภายในทวีปซืตาปู่ที่ได้ยิน,ทว่าทั่วทั้งโลก,แม้แต่ในภาพหยินก็ด้วย!
แรงระเบิดที่น่าอัศจรรย์,กระจายไปทั่วทุกสารทิศ,ทันใดนั้นพื้นที่รอบๆก็ปรากฏหมอกสีโลหิต,ที่ม้วนกวาดปกคลุม,เสียงโหยหวนเสียงความโศกเศร้าที่เหมือนจะสลักลงไปในหัวใจของทุกคน.
เหล่าปุถุชนทั่วไปได้แต่คุกเข่าลงนอบน้อม,ราวกับอำนาจของฟ้าที่กำลังแผ่กลิ่นอายซัดกระหน่ำบดบี้ทุกสรรรพสิ่ง.
อารมณ์ของผู้คนมากมาย,ที่อดไม่ได้จะมีน้ำตาไหลนอง,โดยที่ไม่สามารถบอกเหตุผลได้,ความโศกเศร้าที่ปะทุขึ้น,ทำให้พวกเขาต้องการร้องไห้.
เมฆโลหิตที่มารวมตัวกันอย่างนาแน่น,ก่อนที่จะปรากฏฝนโลหิตเริ่มเทสายฝนสู่ผืนปฐพี.
สวรรค์หลั่งฝนโลหิตรึ?
นอกจากนี้ยังเป็นฝนโลหิตที่รุนแรงมาก,เหมือนจะย้อมผืนปฐพีให้กลายเป็นสีแดง.
บนผืนโลก,ที่มีหมอกโลหิตปกคลุม,เหล่าสัตว์อสูรมากมายเริ่มควรคราง,เสียงแห่งความโศกเศร้าที่ปกคลุมไปทั่วโลก.
ความโศกเศร้าที่ไม่สามารถขจัดออกไปจากจิตใจของพวกเขาได้.
"ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์,ฟ้าดินกำสรวล?"ดวงตาของจงซานที่หรี่เล็กลง.
ผู้ฝึกตนคนอื่นๆรอบๆ,ทุกคนที่เริ่มตระหนักอะไรบางอย่างได้,ในเวลานี้,พวกเขาที่ได้แต่เงียบ,จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า.
ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์?
ก่อนที่ปราชญ์เทพจะล่วงหล่น,บางคนที่คาดหวังให้ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์,ทว่าหลังจากที่ล่วงหล่นจากสวรรค์แล้ว,ทุกคนก็เปลี่ยนไป,ภายในใจของพวกเขา,ที่รู้สึกโศกเศร้า,ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์,เช่นนั้นการไขว่คว้าหาความอมตะนั้นมันคืออะไรกันแน่?
ทุกคนทั่วทุกสารทิศจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า! หัวใจของพวกเขาที่รู้สึกหนักอึ้ง.
ที่ไกลออกไป,บนศาลสวรรค์,หลุมดำที่ค่อยๆฟื้นฟูกลับมา,การต่อสู้ท้ายที่สุดก็มาถึงบทสรุปแล้ว,ทีละช้าๆ,ทุกคนที่สามารถมองเห็นภาพที่เกิดขึ้นด้านในได้.
ค่ายกลสี่สิบเก้าสวรรค์ที่ปกคลุมศาลสวรรค์ก่อนหน้านี้,เวลานี้เกิดเป็นรอยร้ายที่ใหญ่โต,จนสามารถมองเข้าไปด้านในได้.
ศาลสวรรค์ถึงแม้นว่าจะมองเห็นเป็นรูปเป็นร่าง,ไม่ถึงหลุมดำกลืนกินไป,ทว่าก็มองเห็นความเสียหายพังทลาย,หลายส่วนที่พังเสียหายล่วงหล่นล้มลง,หลายๆส่วนที่มองไม่เป็นเค้าเดิมเลย.
ทว่าที่ใจกลางนั้น,เทียนไมจงซานเคยเห็นมาก่อน,เทียนไม,หลิน,
ซึ่งเวลานี้ไม่สามารถมองเห็นภาพของหงจวินแล้ว,ชัดเจนว่าการต่อสู้ก่อนหน้านี้,ได้ทำลายตราประทับของหงจวินออกไปหมด.
ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่ยืนอยู่บนเทียนไม,หลิน,เหยียบอยู่บนแท่นบูชาสีขาว,รอบๆนั้นมีอักษรรูมากมายสลักอยู่,พร้อมกับส่องประกายแสงสว่างวับวาว.
จงซานรู้จัก,เพราะว่าจงซานเองก็มี,มันถูกเรียกว่า,แท่นบูชาฟ้าดิน,เป็นแท่นบูชาที่ได้รับการยอมรับของฟ้าดิน,เป็นคนที่ได้รับตำแหน่งมรรคาฟ้าดินชีวิต.
บนแท่นบูชาฟ้าดิน,ใครที่ใช้อำนาจมรรคาที่ต่ำกว่าโจมตีจงซาน,แน่นอนต้องได้รับพลังสะท้อนกลับ,ทว่าอาจจะไม่ได้มากมายนัก.
ส่วนปราชญ์เทพ,ที่มีตำแหน่งมรรคาสวีฉี,ไม่ใช่ตำแหน่งมรรคาจื่อจุ้น,ทั้งสองต่างก็เป็นแท่นบูชาที่แตกต่างกัน.
ในเวลานี้แท่นฟ้าดินสีขาวขนาดหมื่นจั้ง,เป็นแท่นบูชาฟ้าดินปราชญ์เทพหมี่เทียน.
ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่ยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดิน,ต้าเต๋าอักษรรูที่ปกคลุมทั่วร่างหมี่เทียนและแท่นบูชาฟ้าดิน,เสื้อฟ้าของเขาที่ขาดยับเยิน,อยู่ในสภาพอนาถ,ทว่าก็ยังมีชีวิตอยู่.
รอบๆนั้นมีราชันย์หยก,ไท่ซ่างและเจี่ยหยิน.
สามยอดฝีมือ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะทำให้ปราชญ์เทพหมี่เทียนอยู่ในสภาพยับเยิน.
กลายเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงไม่น้อย.
อีกฝั่งหนึ่งสายตาของทุกคนที่จ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน.
อีกฝั่งหนึ่ง,แท่นบูชาฟ้าดินจื่อจุ้น.
จุนถีที่ถือต้นไม้ขนาดใหญ่หลากสี,จ้องมองไปยังแท่นบูชาฟ้าดิน.
ภายในแท่นบูชาฟ้าดินอีกอัน,เป็นกงจื่อ.
ร่างของกงจื่อที่ยืนอยู่บนต้าเต๋าขงจื้อ,ยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดินเช่นกัน,ทว่าเวลานี้ไม่สามารถขวางหยิงไว้ได้อีกแล้ว.
หยิงที่ด้านหลังมีไอโลหิตฟ้งกระจายอาบไปทั่วปีกกระดูกมังกรขนาดใหญ่โต,ดวงตาของเขาที่แดงซ่าน,ปากมีเขี้ยวขนาดใหญ่,แขนของเขาที่ทรงพลังในเวลานี้ได้ทะลวงเข้าไปในอกของกงจื่อ.
กลายเป็นภาพติดตาตะลึงงันกับภาพที่เกิดขึ้น.
หยิงที่มองเห็นจุดอ่อนต้าเต๋าขงจื้อ,ทำให้ทะลวงเข้ามาในต้าเต๋าขงจื่อได้.
ร้ายกาจยิ่งนัก,หยิงสังหารกงจื่อแล้ว?
ปราชญ์เทพ,ถูกหยิงสังหารไปแล้ว?
แน่นอนกับปรากฏการฝนโลหิตที่เกิดขึ้น,ไม่มีใครคิดว่ากงจื่อมีชีวิตอยู่.
เซียนบรรพชนสังหารปราชญ์เทพ?
ความตะลึงงัน,พลังอันน่าเกรงขามของหยิงที่ราวกับว่าได้สลักลึกลงไปในใจของทุกคนแล้ว.
พลังร่างกายที่ทรงพลัง,ไร้เทียมทานสังหารปราชญ์เทพได้!
กับคนที่แข็งที่สุดยืนอยู่ตำแหน่งสูงสุดของโลกใบนี้,ปราชญ์เทพ?
ในเวลานี้ถูกฝ่ามือของหยิงทะลวงผ่าน?
"อาจารย์~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บนขอบฟ้าไกล,เสียงของความโศกเศร้าที่ร้องหวีดออกมาในทันที!
เสียงของเขาที่ได้หยุดความตะลึงงันของทุกคนเอาไว้,ทำให้ทุกคนจับจ้องมองเขาในทันที.
ชายในชุดสีขาว,ที่เดินทางมาแต่ไกล,เหมือนว่าจะเพิ่งมาถึงด้วย,น้ำตาที่ล่วงหล่นลงจากดวงตาของเขาอาบแก้ม.
จงซานเคยเห็นเขามาก่อน,เขาคือหนึ่งในเซียนบรรพชนที่บุกมาที่เมืองเซียนหยางก่อหน้านี้.
"เซียนบรรพชนที่อ่อนแอที่สุดในนิกายหงหรู,จื่อเซี่ย!"จักรพรรดิพิษปัจจิมเอ่ย.
จื่อเซี่ย,ในนิกายหงหรูนั้นคือคนที่อ่อนที่สุด,เขาที่ได้รับสืบทอดพลังจากกงจื่อทำให้เขาที่ดูชรา
ค่อยๆหนุ่มขึ้นกว่าเดิมมาก.
ในกลุ่มศิษย์ของกงจื่อ,จื่อเซียวที่เป็นเหมือนส่วนเกิน,ทว่าก็ได้รับของวิเศษมากมายแม้แต่ยาวิเศษที่ช่วยพัฒนาร่างกาย,ซึ่งเพียงเท่านั้นก็ทำให้จื่อเซี่ยพึงพอใจแล้ว.
ในอดีตเขาที่เคยอิจฉาเหล่าลูกหลานของกงจื่อเป็นอย่างมาก.
จื่อเซี่ยที่ได้รับยาวิเศษมากมายจากกงจื่อจนทำให้ได้เป็นเซียนบรรพชน.
จื่อเซียนที่ซาบซึ้งต่อกงจื่อเป็นอย่างมาก,ในคราแรกเข้าไม่ต้องการออกมาต่อสู้,ทว่าเขาก็ถูกเซอคงตำหนิ,ทำให้เขาไม่มีทางเลือกต้องเร่งรีบเดินทางมายังศาลสวรรค์,เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของอาจารย์สักเล็กน้อย.
ระหว่างทางที่บินมานั้น,ภายในใจของเขาที่รู้สึกไม่ดีมากขึ้นเรื่อยๆ.
ท้ายที่สุดเมื่อเขาเข้าใกล้ศาลสวรรค์,ลางสังการที่เลวร้ายนั้นก็บังเกิดเป็นจริง.
เสียงฟ้าดินกำสรวล,ฝนโลหิตทั่วหล้า.
ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์,ฟ้าดินกำสรวลอย่างงั้นรึ?
จื่อเซี่ยที่ไม่ได้เห็นกลับตาในครั้งแรก,ทว่าก็สัมผัสได้ว่าลางสังหารของเขาที่รุนแรงนั่นราวกับจะเป็นไปตามที่เขาคาด,เพราะว่ามีปราชญ์เทพสองคน,ไม่ใช่อาจารย์ของเขา,ก็เป็นอีกคน.
เขาที่เดินทางมาเต็มกำลัง,ท้ายที่สุดก็มาถึงศาลสวรรค์ได้ในที่สุด.
ทันทีที่จื่อเซียได้เห็นก็ยากที่จะยอมลับได้,กงจื่อล่วงหล่นจากสวรรค์แล้ว!
"อาจารย์!"จื่อเซี่ยที่คำรามลั่นด้วยความโศกเศร้าอย่างมากมาย.
หยิงน่าหวาดกลัวนัก,ท้ายที่สุดก็สามารถสังหารกงจื่อได้,กงจื่อตกตายไปแล้ว!
ขณะที่หยิงกำลังจะหัวเราะ,เสียงโศกเศร้าของจื่อเซี่ยคำรามลั่นพร้อมกับพุ่งเข้าหาด้วยความเร็วสูง
ในเวลานี้,ต้าเต๋าขงจื่อได้หายไปแล้ว,ทว่ากงจื่อ,เวลานี้ยังคงลอยอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดินบนอากาศ.
หยิงที่เพิ่งสังหารกงจื่อ,ก่อนที่จะหันหน้าไปมองจื่อเซียวที่ถือตำราชิงชิวพุ่งเขามาด้วยดวงตาดุร้าย.
หยิงที่ขมวดคิ้ว,พร้อมกับอ้าปากคำรามลั่น.
"โฮกกกก~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงคำรามที่ทำให้ห้วงมิติสั่นไหว,พลังคำรามที่น่าเกรงขาม,ทำให้ตำราชุนชิวระเบิดออกเป็นส่วนๆ,ทว่าเจื่อเซี่ยที่บ้าคลั่ง,พุ่งเข้ามาอย่างไม่หวาดกลัว,ทว่าก็ไม่สามารถที่จะบินเข้าไปถึงได้.
"ซี่!"
เสียงดังสะท้านกังวาน,ปีกของหยิง,ที่ทะลวงเข้าไปที่คอหอยจื่อเซี่ยอย่างดุร้าย.
"ปัง!"
ปีกมังกรกระดูกที่สะบัด,แยกร่างของจื่อเซี่ยออกเป็นสองส่วน.
เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆ,ถึงกับขนหัวลุกไปตามๆกัน.
จื่อเซี่ย,เซียนบรรพชน,ถึงแม้นว่าจะเป็นเซียนบรรพชนที่อ่อนแอ,แต่ก็ไม่ควรจะเป็นเช่นนี้,ถูกปีกของหยิงฉีกร่างออกเป็นสองส่วนอย่างงั้นรึ?
หยิง?
ความร้ายกาจทรงพลังของหยิง,ทุกคนไม่สามารถลืมได้แน่.
"โฮกกก!"
หยิงที่ก้มหน้า,จ้องมองศพของกงจื่อ,คำรามออกมาเบาๆ,จากนั้นก็กัดลงไป,ไม่,น่าจะบอกว่าฝังเขี้ยวของเขาลงบนศพของกงจื่อ.
"ดูดซับ?"
ศพกงจื่อที่ถูกดูดอย่างรวดเร็ว,ผ่านไปเพียงหกลมหายใจ,ศพของกงจื่อก็หายไปไม่มีเหลือ,หยิงทำอะไร?
ถูกหยิงกินไปอย่างงั้นรึ?
หยิงที่กลืนกินทุกอย่างของกงจื่อ,ดูดซับพลังของกงจื่อมาครองอย่างงั้นรึ?
ในเวลานี้,ทุกคนที่หายใจหอบ,ร้ายกาจ,หยิงร้ายกาจเกินไปแล้ว!
"โฮกกกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงคำรามของหยิง,ก่อนที่จะบินไปยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดิน.
จงซานรู้ดีนั่น,ตำแหน่งมรรคาฟ้าดินชีวิต,ทว่าสิ่งที่แตกต่างออกไป,คืออักษรรูปที่เริ่มเปลี่ยนไป.
ตำแหน่งมรรคาฟ้าดินชีวิตของหยิงขนาดพันจ้าง,หลังจากที่ดูดซับกงจื่อ,ผู้มีตำแหน่งฟ้าดิน,สวีฉี.
แท่นบูชาฟ้าดินของหยิงที่เป็นสีดำ,ส่วนแท่นบูชาฟ้าดินของกงจื่อเป็นสีขาว,แท่นบูชาของหยิงที่ลอยออกไปพร้อมกับรวมผสานเข้ากับแท่นบูชาฟ้าดินของกงจื่อ.
ในเวลานั้นแท่นบูชาฟ้าดินที่รวมกัน,อักษรรูนมากมายที่แปรเปลี่ยนไป,และแสงสีขาวตำแหน่งฟ้าดินสวีฉีเวลานี้ได้ถูกยอมให้กลายเป็นสีดำช้าๆอย่างคาดไม่ถึง.
เป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์มาก,ร้ายกาจ,ยิ่งใหญ่,ทรงพลัง!
ตำแหน่งฟ้าดินใหม่เวลานี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว.
หยิงที่ได้ก้าวไปยืนบนแท่นบูชาฟ้าดินใหม่.เงยหน้าขึ้นมาท้องฟ้า,พร้อมกับคำรามเสียงดัง!
"โฮกกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ต้าเต๋าของหยิงที่กำลังยืดขยายออกไปปกคลุมท้องฟ้า,อำนาจที่ยิ่งใหญ่สั่นสะเทือนห้วงมิติไปมา,แม้แต่จุนถียังต้องถอยออกมา.
ปรากฏมังกรทมิฬหยกดำขนาดหนึ่งล้านลี้ที่กำลังบินไปมารอบๆต้าเต๋า,ดูเหมือนว่ามันจะตอบสนองเสียงคำรามของหยิง
"โฮกกกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
พลังความแข็งแกร่งของหยิง,มากมายจนผู้ฝึกตนรอบๆไม่สามารถประมาณได้,พวกเขาที่เวลานี้คล้ายจะถูกกำราบด้วยพลังยิ่งใหญ่,พลังอำนาจสยบที่ทะลวงเข้าไปถึงดวงวิญญาณ.
นับจากนี้,ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์,ฟ้าดินกำสรวล,กงจื่อนับจากนี้ได้กลายเป็นอดีตไปแล้ว.
นับจากวันนี้เช่นกัน,หยิงที่จะกลายเป็นหนึ่งในผู้ยิ่งใหญ่ที่เจิดจรัส,ผู้สังหารปราชญ์เทพ! กลืนกินเลือดเนื้อปราชญ์เทพ!
ขาทำได้สำเร็จ,แม้แต่ก้าวยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดินที่ใหญ่โตกว่าเดิม,แท่นบูชาฟ้าดินใหม่,ที่มีกลิ่นอายของปราณสวีอยู่ด้วย.
Chapter 1043 Ying Tun Saint
嬴吞圣人
หยิงผู้กลืนกินปราชญ์เทพ.
การต่อสู้ภายในศาลสวรรค์ที่ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ.
ในเวลานี้,ผลของกายาเทพอสูรได้หมดลงแล้วจงซานที่ฟื้นฟูร่างกายมาตลอดสองวัน,และโลกเทวะเองก็ฟื้นฟูอยู่ในสภาพสมบูรณ์เช่นกัน.
จ้องมองไปที่หลุมดำที่ใหญ่ยักษ์,แน่นอนว่าจงซานนั้นไม่สามารถมองเห็นด้านในได้,ทว่ากงเชียนนั้นที่สามารถมองเห็นจงซานที่สามารถคาดเดาอารมณ์ท่าทางของกงเชียนได้,ทำให้พอคาดเดาเรื่องด้านในได้เล็กน้อย.
ทว่าช่างน่าเศร้าจวบจนถึงเมื่อครู่นี้,ใบหน้าของกงเชียนที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ดวงตาของเขาในเวลานี้ที่ส่องประกายแสงสีฟ้าออกมา.
ดูเหมือนว่าความสมดุลด้านในเริ่มพังทลายลงแล้วรึ?
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
สวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน.
แรงระเบิดในหลุมดำที่ดังกึกก้องดังไปทั่วหล้า.
แม้แต่ในภาพหยิน,ร่างแยกเงาของจงซานที่อยู่ในอาณาเขตจวงหลุน,ยังได้ยิน.
เป็นแรงระเบิดที่รุนแรงมาก,ไม่ใช่แค่ภายในทวีปซืตาปู่ที่ได้ยิน,ทว่าทั่วทั้งโลก,แม้แต่ในภาพหยินก็ด้วย!
แรงระเบิดที่น่าอัศจรรย์,กระจายไปทั่วทุกสารทิศ,ทันใดนั้นพื้นที่รอบๆก็ปรากฏหมอกสีโลหิต,ที่ม้วนกวาดปกคลุม,เสียงโหยหวนเสียงความโศกเศร้าที่เหมือนจะสลักลงไปในหัวใจของทุกคน.
เหล่าปุถุชนทั่วไปได้แต่คุกเข่าลงนอบน้อม,ราวกับอำนาจของฟ้าที่กำลังแผ่กลิ่นอายซัดกระหน่ำบดบี้ทุกสรรรพสิ่ง.
อารมณ์ของผู้คนมากมาย,ที่อดไม่ได้จะมีน้ำตาไหลนอง,โดยที่ไม่สามารถบอกเหตุผลได้,ความโศกเศร้าที่ปะทุขึ้น,ทำให้พวกเขาต้องการร้องไห้.
เมฆโลหิตที่มารวมตัวกันอย่างนาแน่น,ก่อนที่จะปรากฏฝนโลหิตเริ่มเทสายฝนสู่ผืนปฐพี.
สวรรค์หลั่งฝนโลหิตรึ?
นอกจากนี้ยังเป็นฝนโลหิตที่รุนแรงมาก,เหมือนจะย้อมผืนปฐพีให้กลายเป็นสีแดง.
บนผืนโลก,ที่มีหมอกโลหิตปกคลุม,เหล่าสัตว์อสูรมากมายเริ่มควรคราง,เสียงแห่งความโศกเศร้าที่ปกคลุมไปทั่วโลก.
ความโศกเศร้าที่ไม่สามารถขจัดออกไปจากจิตใจของพวกเขาได้.
"ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์,ฟ้าดินกำสรวล?"ดวงตาของจงซานที่หรี่เล็กลง.
ผู้ฝึกตนคนอื่นๆรอบๆ,ทุกคนที่เริ่มตระหนักอะไรบางอย่างได้,ในเวลานี้,พวกเขาที่ได้แต่เงียบ,จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า.
ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์?
ก่อนที่ปราชญ์เทพจะล่วงหล่น,บางคนที่คาดหวังให้ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์,ทว่าหลังจากที่ล่วงหล่นจากสวรรค์แล้ว,ทุกคนก็เปลี่ยนไป,ภายในใจของพวกเขา,ที่รู้สึกโศกเศร้า,ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์,เช่นนั้นการไขว่คว้าหาความอมตะนั้นมันคืออะไรกันแน่?
ทุกคนทั่วทุกสารทิศจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า! หัวใจของพวกเขาที่รู้สึกหนักอึ้ง.
ที่ไกลออกไป,บนศาลสวรรค์,หลุมดำที่ค่อยๆฟื้นฟูกลับมา,การต่อสู้ท้ายที่สุดก็มาถึงบทสรุปแล้ว,ทีละช้าๆ,ทุกคนที่สามารถมองเห็นภาพที่เกิดขึ้นด้านในได้.
ค่ายกลสี่สิบเก้าสวรรค์ที่ปกคลุมศาลสวรรค์ก่อนหน้านี้,เวลานี้เกิดเป็นรอยร้ายที่ใหญ่โต,จนสามารถมองเข้าไปด้านในได้.
ศาลสวรรค์ถึงแม้นว่าจะมองเห็นเป็นรูปเป็นร่าง,ไม่ถึงหลุมดำกลืนกินไป,ทว่าก็มองเห็นความเสียหายพังทลาย,หลายส่วนที่พังเสียหายล่วงหล่นล้มลง,หลายๆส่วนที่มองไม่เป็นเค้าเดิมเลย.
ทว่าที่ใจกลางนั้น,เทียนไมจงซานเคยเห็นมาก่อน,เทียนไม,หลิน,
ซึ่งเวลานี้ไม่สามารถมองเห็นภาพของหงจวินแล้ว,ชัดเจนว่าการต่อสู้ก่อนหน้านี้,ได้ทำลายตราประทับของหงจวินออกไปหมด.
ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่ยืนอยู่บนเทียนไม,หลิน,เหยียบอยู่บนแท่นบูชาสีขาว,รอบๆนั้นมีอักษรรูมากมายสลักอยู่,พร้อมกับส่องประกายแสงสว่างวับวาว.
จงซานรู้จัก,เพราะว่าจงซานเองก็มี,มันถูกเรียกว่า,แท่นบูชาฟ้าดิน,เป็นแท่นบูชาที่ได้รับการยอมรับของฟ้าดิน,เป็นคนที่ได้รับตำแหน่งมรรคาฟ้าดินชีวิต.
บนแท่นบูชาฟ้าดิน,ใครที่ใช้อำนาจมรรคาที่ต่ำกว่าโจมตีจงซาน,แน่นอนต้องได้รับพลังสะท้อนกลับ,ทว่าอาจจะไม่ได้มากมายนัก.
ส่วนปราชญ์เทพ,ที่มีตำแหน่งมรรคาสวีฉี,ไม่ใช่ตำแหน่งมรรคาจื่อจุ้น,ทั้งสองต่างก็เป็นแท่นบูชาที่แตกต่างกัน.
ในเวลานี้แท่นฟ้าดินสีขาวขนาดหมื่นจั้ง,เป็นแท่นบูชาฟ้าดินปราชญ์เทพหมี่เทียน.
ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่ยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดิน,ต้าเต๋าอักษรรูที่ปกคลุมทั่วร่างหมี่เทียนและแท่นบูชาฟ้าดิน,เสื้อฟ้าของเขาที่ขาดยับเยิน,อยู่ในสภาพอนาถ,ทว่าก็ยังมีชีวิตอยู่.
รอบๆนั้นมีราชันย์หยก,ไท่ซ่างและเจี่ยหยิน.
สามยอดฝีมือ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะทำให้ปราชญ์เทพหมี่เทียนอยู่ในสภาพยับเยิน.
กลายเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงไม่น้อย.
อีกฝั่งหนึ่งสายตาของทุกคนที่จ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน.
อีกฝั่งหนึ่ง,แท่นบูชาฟ้าดินจื่อจุ้น.
จุนถีที่ถือต้นไม้ขนาดใหญ่หลากสี,จ้องมองไปยังแท่นบูชาฟ้าดิน.
ภายในแท่นบูชาฟ้าดินอีกอัน,เป็นกงจื่อ.
ร่างของกงจื่อที่ยืนอยู่บนต้าเต๋าขงจื้อ,ยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดินเช่นกัน,ทว่าเวลานี้ไม่สามารถขวางหยิงไว้ได้อีกแล้ว.
หยิงที่ด้านหลังมีไอโลหิตฟ้งกระจายอาบไปทั่วปีกกระดูกมังกรขนาดใหญ่โต,ดวงตาของเขาที่แดงซ่าน,ปากมีเขี้ยวขนาดใหญ่,แขนของเขาที่ทรงพลังในเวลานี้ได้ทะลวงเข้าไปในอกของกงจื่อ.
กลายเป็นภาพติดตาตะลึงงันกับภาพที่เกิดขึ้น.
หยิงที่มองเห็นจุดอ่อนต้าเต๋าขงจื้อ,ทำให้ทะลวงเข้ามาในต้าเต๋าขงจื่อได้.
ร้ายกาจยิ่งนัก,หยิงสังหารกงจื่อแล้ว?
ปราชญ์เทพ,ถูกหยิงสังหารไปแล้ว?
แน่นอนกับปรากฏการฝนโลหิตที่เกิดขึ้น,ไม่มีใครคิดว่ากงจื่อมีชีวิตอยู่.
เซียนบรรพชนสังหารปราชญ์เทพ?
ความตะลึงงัน,พลังอันน่าเกรงขามของหยิงที่ราวกับว่าได้สลักลึกลงไปในใจของทุกคนแล้ว.
พลังร่างกายที่ทรงพลัง,ไร้เทียมทานสังหารปราชญ์เทพได้!
กับคนที่แข็งที่สุดยืนอยู่ตำแหน่งสูงสุดของโลกใบนี้,ปราชญ์เทพ?
ในเวลานี้ถูกฝ่ามือของหยิงทะลวงผ่าน?
"อาจารย์~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บนขอบฟ้าไกล,เสียงของความโศกเศร้าที่ร้องหวีดออกมาในทันที!
เสียงของเขาที่ได้หยุดความตะลึงงันของทุกคนเอาไว้,ทำให้ทุกคนจับจ้องมองเขาในทันที.
ชายในชุดสีขาว,ที่เดินทางมาแต่ไกล,เหมือนว่าจะเพิ่งมาถึงด้วย,น้ำตาที่ล่วงหล่นลงจากดวงตาของเขาอาบแก้ม.
จงซานเคยเห็นเขามาก่อน,เขาคือหนึ่งในเซียนบรรพชนที่บุกมาที่เมืองเซียนหยางก่อหน้านี้.
"เซียนบรรพชนที่อ่อนแอที่สุดในนิกายหงหรู,จื่อเซี่ย!"จักรพรรดิพิษปัจจิมเอ่ย.
จื่อเซี่ย,ในนิกายหงหรูนั้นคือคนที่อ่อนที่สุด,เขาที่ได้รับสืบทอดพลังจากกงจื่อทำให้เขาที่ดูชรา
ค่อยๆหนุ่มขึ้นกว่าเดิมมาก.
ในกลุ่มศิษย์ของกงจื่อ,จื่อเซียวที่เป็นเหมือนส่วนเกิน,ทว่าก็ได้รับของวิเศษมากมายแม้แต่ยาวิเศษที่ช่วยพัฒนาร่างกาย,ซึ่งเพียงเท่านั้นก็ทำให้จื่อเซี่ยพึงพอใจแล้ว.
ในอดีตเขาที่เคยอิจฉาเหล่าลูกหลานของกงจื่อเป็นอย่างมาก.
จื่อเซี่ยที่ได้รับยาวิเศษมากมายจากกงจื่อจนทำให้ได้เป็นเซียนบรรพชน.
จื่อเซียนที่ซาบซึ้งต่อกงจื่อเป็นอย่างมาก,ในคราแรกเข้าไม่ต้องการออกมาต่อสู้,ทว่าเขาก็ถูกเซอคงตำหนิ,ทำให้เขาไม่มีทางเลือกต้องเร่งรีบเดินทางมายังศาลสวรรค์,เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของอาจารย์สักเล็กน้อย.
ระหว่างทางที่บินมานั้น,ภายในใจของเขาที่รู้สึกไม่ดีมากขึ้นเรื่อยๆ.
ท้ายที่สุดเมื่อเขาเข้าใกล้ศาลสวรรค์,ลางสังการที่เลวร้ายนั้นก็บังเกิดเป็นจริง.
เสียงฟ้าดินกำสรวล,ฝนโลหิตทั่วหล้า.
ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์,ฟ้าดินกำสรวลอย่างงั้นรึ?
จื่อเซี่ยที่ไม่ได้เห็นกลับตาในครั้งแรก,ทว่าก็สัมผัสได้ว่าลางสังหารของเขาที่รุนแรงนั่นราวกับจะเป็นไปตามที่เขาคาด,เพราะว่ามีปราชญ์เทพสองคน,ไม่ใช่อาจารย์ของเขา,ก็เป็นอีกคน.
เขาที่เดินทางมาเต็มกำลัง,ท้ายที่สุดก็มาถึงศาลสวรรค์ได้ในที่สุด.
ทันทีที่จื่อเซียได้เห็นก็ยากที่จะยอมลับได้,กงจื่อล่วงหล่นจากสวรรค์แล้ว!
"อาจารย์!"จื่อเซี่ยที่คำรามลั่นด้วยความโศกเศร้าอย่างมากมาย.
หยิงน่าหวาดกลัวนัก,ท้ายที่สุดก็สามารถสังหารกงจื่อได้,กงจื่อตกตายไปแล้ว!
ขณะที่หยิงกำลังจะหัวเราะ,เสียงโศกเศร้าของจื่อเซี่ยคำรามลั่นพร้อมกับพุ่งเข้าหาด้วยความเร็วสูง
ในเวลานี้,ต้าเต๋าขงจื่อได้หายไปแล้ว,ทว่ากงจื่อ,เวลานี้ยังคงลอยอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดินบนอากาศ.
หยิงที่เพิ่งสังหารกงจื่อ,ก่อนที่จะหันหน้าไปมองจื่อเซียวที่ถือตำราชิงชิวพุ่งเขามาด้วยดวงตาดุร้าย.
หยิงที่ขมวดคิ้ว,พร้อมกับอ้าปากคำรามลั่น.
"โฮกกกก~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงคำรามที่ทำให้ห้วงมิติสั่นไหว,พลังคำรามที่น่าเกรงขาม,ทำให้ตำราชุนชิวระเบิดออกเป็นส่วนๆ,ทว่าเจื่อเซี่ยที่บ้าคลั่ง,พุ่งเข้ามาอย่างไม่หวาดกลัว,ทว่าก็ไม่สามารถที่จะบินเข้าไปถึงได้.
"ซี่!"
เสียงดังสะท้านกังวาน,ปีกของหยิง,ที่ทะลวงเข้าไปที่คอหอยจื่อเซี่ยอย่างดุร้าย.
"ปัง!"
ปีกมังกรกระดูกที่สะบัด,แยกร่างของจื่อเซี่ยออกเป็นสองส่วน.
เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆ,ถึงกับขนหัวลุกไปตามๆกัน.
จื่อเซี่ย,เซียนบรรพชน,ถึงแม้นว่าจะเป็นเซียนบรรพชนที่อ่อนแอ,แต่ก็ไม่ควรจะเป็นเช่นนี้,ถูกปีกของหยิงฉีกร่างออกเป็นสองส่วนอย่างงั้นรึ?
หยิง?
ความร้ายกาจทรงพลังของหยิง,ทุกคนไม่สามารถลืมได้แน่.
"โฮกกก!"
หยิงที่ก้มหน้า,จ้องมองศพของกงจื่อ,คำรามออกมาเบาๆ,จากนั้นก็กัดลงไป,ไม่,น่าจะบอกว่าฝังเขี้ยวของเขาลงบนศพของกงจื่อ.
"ดูดซับ?"
ศพกงจื่อที่ถูกดูดอย่างรวดเร็ว,ผ่านไปเพียงหกลมหายใจ,ศพของกงจื่อก็หายไปไม่มีเหลือ,หยิงทำอะไร?
ถูกหยิงกินไปอย่างงั้นรึ?
หยิงที่กลืนกินทุกอย่างของกงจื่อ,ดูดซับพลังของกงจื่อมาครองอย่างงั้นรึ?
ในเวลานี้,ทุกคนที่หายใจหอบ,ร้ายกาจ,หยิงร้ายกาจเกินไปแล้ว!
"โฮกกกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงคำรามของหยิง,ก่อนที่จะบินไปยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดิน.
จงซานรู้ดีนั่น,ตำแหน่งมรรคาฟ้าดินชีวิต,ทว่าสิ่งที่แตกต่างออกไป,คืออักษรรูปที่เริ่มเปลี่ยนไป.
ตำแหน่งมรรคาฟ้าดินชีวิตของหยิงขนาดพันจ้าง,หลังจากที่ดูดซับกงจื่อ,ผู้มีตำแหน่งฟ้าดิน,สวีฉี.
แท่นบูชาฟ้าดินของหยิงที่เป็นสีดำ,ส่วนแท่นบูชาฟ้าดินของกงจื่อเป็นสีขาว,แท่นบูชาของหยิงที่ลอยออกไปพร้อมกับรวมผสานเข้ากับแท่นบูชาฟ้าดินของกงจื่อ.
ในเวลานั้นแท่นบูชาฟ้าดินที่รวมกัน,อักษรรูนมากมายที่แปรเปลี่ยนไป,และแสงสีขาวตำแหน่งฟ้าดินสวีฉีเวลานี้ได้ถูกยอมให้กลายเป็นสีดำช้าๆอย่างคาดไม่ถึง.
เป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์มาก,ร้ายกาจ,ยิ่งใหญ่,ทรงพลัง!
ตำแหน่งฟ้าดินใหม่เวลานี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว.
หยิงที่ได้ก้าวไปยืนบนแท่นบูชาฟ้าดินใหม่.เงยหน้าขึ้นมาท้องฟ้า,พร้อมกับคำรามเสียงดัง!
"โฮกกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ต้าเต๋าของหยิงที่กำลังยืดขยายออกไปปกคลุมท้องฟ้า,อำนาจที่ยิ่งใหญ่สั่นสะเทือนห้วงมิติไปมา,แม้แต่จุนถียังต้องถอยออกมา.
ปรากฏมังกรทมิฬหยกดำขนาดหนึ่งล้านลี้ที่กำลังบินไปมารอบๆต้าเต๋า,ดูเหมือนว่ามันจะตอบสนองเสียงคำรามของหยิง
"โฮกกกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
พลังความแข็งแกร่งของหยิง,มากมายจนผู้ฝึกตนรอบๆไม่สามารถประมาณได้,พวกเขาที่เวลานี้คล้ายจะถูกกำราบด้วยพลังยิ่งใหญ่,พลังอำนาจสยบที่ทะลวงเข้าไปถึงดวงวิญญาณ.
นับจากนี้,ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์,ฟ้าดินกำสรวล,กงจื่อนับจากนี้ได้กลายเป็นอดีตไปแล้ว.
นับจากวันนี้เช่นกัน,หยิงที่จะกลายเป็นหนึ่งในผู้ยิ่งใหญ่ที่เจิดจรัส,ผู้สังหารปราชญ์เทพ! กลืนกินเลือดเนื้อปราชญ์เทพ!
ขาทำได้สำเร็จ,แม้แต่ก้าวยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดินที่ใหญ่โตกว่าเดิม,แท่นบูชาฟ้าดินใหม่,ที่มีกลิ่นอายของปราณสวีอยู่ด้วย.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น