Immortality chapter 1041 Ying changes the body
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1041 หยิงแปลงร่าง.
chapter 1041 Ying
changes the body
嬴的变身
หยิงแปลงร่าง.
ทิศเหนือของทวีปซือตาปู,พรมแดนหลี่.
พรมแดนหลี่นั้นเป็นดินแดนของปราชญ์เทพหงหรูที่มีชื่อเสียงมาก,สถานที่แห่งนี้คือดินแดนของนิกายหงหรูที่รุ่งเรื่องที่สุด.
เมื่อเร็วๆนี้,ทั่วทั้งเขตพรมแดนหลี่เหล่าบัณฑิตทุกคนได้รับคำสั่งให้อ่านหลักคำสอนของนิกาย,ไม่ให้ว่างเว้น,ตั้งแต่สามวันที่แล้ว,เสียงท่องหลักคำสอนที่ดังลั่น,ไม่หยุดหย่อน.
ดูเหมือนหลักคำสอนนี้,จะเป็นพลังที่ช่วยเสริมกำลังให้กับกงจื่อ.
บนท้องฟ้าพรมแดนหลี่ที่เต็มไปด้วยริ้วแสงสีขาว,ทว่าที่ใจกลางดินแดนนั้นมีรูปปั้นกงจื่อขนาดหมื่นจั้ง,เวลานี้มีแสงสีขาวมากมายปกคลุมอยู่,แม้แต่เวลากลางคืนยังส่องประกายแสงสว่างเจ้าราวกับตอนกลางวัน.
รูปปั้นกงจื่อที่ดูดซับแสงสีขาว,ดูเหมือนว่าจะเป็นการรวมพลังความเชื่อที่แข็งแกร่งไม่หยุดหย่อน.
ที่ด้านล่างรูปปั้นนั้น,มีตำหนักขนาดใหญ่,สถานที่แห่งนี้คือสำนักศึกษาขงจื้อ,เป็นตำหนักของกงจื่อ,เป็นสถานที่สถิตของปราชญ์เทพนิกายหงหรูนั่นเอง.
รอบๆตำหนักนั้นมีบัณฑิตมากมาย,ที่กำลังนั่งท่องคำสอนขงจื่อ,เพื่อเพิ่มพลังให้กับรูปปั้นกงจื่อ,เหล่าบัณฑิตมากมายนั่งอย่างพร้อมเพรียงอยู่เต็มไปหมด.
ตำหนักหงหรูแห่งนี้มีขนาดใหญ่มาก,แน่นอนว่าที่นี่เป็นแท่นบูชาขนาดใหญ่,เพราะว่าเป็นที่สถิตของปราชญ์เทพด้วยนั่นเอง.
ด้านนอกตำหนักยังคงมีเหล่าบัณฑิตท่องคำสอนขงจื้อไม่หยุดหน่อย,ทว่าที่ด้านในนั้นค่อนข้างเงียบเป็นอย่างมาก.
ในเวลานั้น,ขณะที่ทุกคนท่องคำสอนประตูตำหนักก็ค่อยๆเปิด,หลานกงจื่อ,กงเซอคง.
"ใคร?"ที่ภายในห้องโถงเสียงที่โกรธเกรี้ยวกล่าวตำหนิออกไปในทันที.
"อาจารย์อาบรรพชน,ข้าเอง,เซอคง!"เซอคงที่เอ่ยออกมาในทันที.
หลังจากที่เข้ามาด้านในนั้น,เขาก็ปิดประตูลงในทันที.
ในห้องโถงนั้น,มีชายคนหนึ่งที่นั่งสมาธิอยู่,เขาที่สวมชุดบัณฑิตสีขาว,ทว่าบนร่างนั้นมีฝุ่นจับไปทั่วร่าง,หากจงซานอยู่ที่นี่ย่อมจำเขาได้,เขาคือเซียนบรรพชนศิษย์คนสุดท้าย.
"ซอคง? เจ้าต้องการอะไร?"ชายในชุดบัณฑิตที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ท่านทวดเวลานี้กำลังประสบความยากลำบาก,ข้าเองก็ต้องการแบ่งเบาภาระในฐานะหลานบ้าง!"เซอคงที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"เจ้ารู้ด้วยอย่างงั้นรึ?"บัณฑิตชราที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ครับ,นี่ไม่ใช่ความลับใด,พรมแดนหลี่ในเวลานี้กำลังอยู่ในภาวะวิกฤต,จะมีใครไม่รู้กัน?
ข้าเองก็ปรารถนาที่จะช่วยเหลือท่านทวดเช่นกัน."เซอคงที่แสดงท่าทางเศร้าใจ.
"เพียงแค่เจ้าท่องคำสอนก็พอแล้ว!
อาจารย์ที่ต้องเผชิญหน้ากับกลุ่มเซียนบรรพชนที่วีปซือต้าปู,ตอนนี้ย่อมต้องการพลังเสริม!"บัณฑิตคนดังกล่าวเอ่ย.
"อาจารย์อาบรรพชน,ศิษย์ไม่สามารถช่วยอะไรท่านทวดได้,ทว่าท่านคือเซียนบรรพชนเช่นกัน,ย่อมสามารถช่วยท่านทวดได้,เพิ่มท่านเข้าไปอีกคน,จะไม่ทำให้ท่านทวดแข็งแกร่งขึ้นรึ?."เซอคงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"อาจารย์สั่งให้ข้าอยู่ที่นี่!"ชายในชุดบัณฑิตที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางกระอักกระอ่วนใจเช่นกัน.
"สั่งให้อยู่ที่นี่,ที่นี่มีอะไรให้ต้องดูแลกัน?
อาจารย์อาคนอื่นๆก็อยู่ด้านนอก,ใครจะกล้าเข้ามาที่นี่?
อาจารย์อาคนอื่นๆต่างก็เป็นสุดยอดฝืมือ,ส่วนท่านมาอยู่ที่นี่,จริงแล้ว.........!"เซอคงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
ชัดเจนว่าเขากำลังร้องบ่นว่าทำไมไม่ไปช่วยกงจื่อ,ต้องไม่ลืมว่าทุกคนเวลานี้ต่างก็ช่วยส่งเสริมพลังความเชื่อช่วยกงจื่ออยู่,ทว่าเซียนบรรพชน,คนสำคัญที่สุดกลับมานั่งอยู่ที่นี่.
"มิผิด,ข้านั้นรบหน้าที่ปกป้องความเชื่อของอาจารย์,มีเพียงข้าเท่านั้น,ถึงจะช่วยสนับสนุนส่งพลังความเชื่อได้ราบรื่น!"บันฑิตคนดังกล่าวที่ส่ายหน้าไปมา.
"ความเชื่อย่อมไม่มีปัญหาแน่นอน,ไม่มีใครสามารถทำลายได้!"เซอคงที่กล่าวยืนยันหนักแน่น.
"หืม?"บัณฑิตคนดังกล่าวที่เพ่งพิศ.
"ข้านั้นได้เดินทางไปยังตระกูลกงเรียบร้อยแล้ว,ขอให้ตระกูลกงส่งคนมาช่วย.!"
"ทว่าตระกูลกงจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับอาจารย์ชั่วคราวไม่ใช่รึ?"
"ท่านทวดเองอย่างไรก็เคยเป็นประมุขตระกูลกง,กงเชียนมีอะไร,ข้าเพียงแค่เชิญผู้ฝึกตนเซียนบรรพชนสองคนมา,ซ่อนตัวปกป้องที่นี่เอาไว้,ซ่อนเรื่องนี้จากอาวุโสชราของตระกูลกง,ดังนั้นไม่น่าจะมีปัญหา!"เซอคงที่กล่าวออกมาในทันที.
"ดี,เซอคงเจ้าทำได้ดี,เมื่ออาจารย์กลับมา,ข้าจะต้องรายงานอาจารย์แน่,เจ้าจะได้รับความดีความชอบมากกว่าใครๆเลย!"บัณฑิตคนดังกล่าวที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
"อืม,เช่นนั้นคงต้องขอให้ท่านอาจารย์อาบรรพชนออกไปช่วยท่านทวด,ไม่ว่าอย่างไร,หากได้อาจารย์อาบรรพชนช่วยล่ะก็,ท่านทวดต้องเบาแรงอย่างแน่นอน.
"ดี,เป็นดังที่เจ้ากล่าวข้าจะเดินทางในทันที,ที่นี่คงต้องปล่อยให้เจ้าแล้ว!"บัณฑิตคนดังกล่าวเอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"โปรดวางใจ!"เซอคงที่พยักหน้ารับ.
บัณฑิตคนดังกล่าวร่างกายหายไปจากห้องโถงในทันที.
เซอคงที่รอคอยอยู่ชั่วขณะ,ก่อนที่จะมั่นใจว่าบัณฑิตคนดังกล่าวได้จากไปแล้ว,ใบหน้าของเขาที่เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม,แววตาที่เผยความเย็นชา! จากนั้นก็เผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา.
--------------------------------------------------
ทวีปจื่อลู่ทิศเหนือ,เทือกเขาเซิ่งซือ.
ซาที่ถือกระบี่ชิงปิง,เขาที่อยู่หน้าตำหนักโจวโหยว,จ้องมองนิ่งไม่ไหวติงไปยังศาลสวรรค์.
ค่ายกลเทียนเต๋าที่หงจวินได้ทิ้งเอาไว้,ทำให้ทวีปซือต้าปู่ยากที่จะมีใครสามารถโจมตีได้,ทว่าในเวลานี้บนเทือกเขาเซิ่งซือที่ทุกอย่างนิ่งงันนั้นซายังคงจ้องมองไม่วางตา.
ซา,ก็คือหนึ่งคนที่จุติขึ้นมา,นี่คือศพทงเทียน,เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดที่ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้.
ตอนนี้อยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ,จุนถี,ไท่ซ่างและเจี่ยหยินที่เข้าเริ่มเดิมพันในครั้งนี้,ทว่าหากว่าเหล่าปราชญ์เทพในอดีตทั้งหมดเข้าร่วมการต่อสู้นี้,พวกเขาก็มีโอกาสสูงที่จะได้รับชัยชนะ.
ทว่าตอนนี้ไม่มี,ซายังคงเฝ้ามอง,แม้ว่าจะไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้,ทว่าก็สามารถมองท่าทางของเขาที่ยังคงสุขุมเยือกเย็น,ราวกับว่ามีแผนการอะไรบางอย่าง.
หลังจากที่จ้องมองอยู่สามวันสามคืน,ซาก็หันหน้า,เดินกลับเข้าไปในตำหนักไป๋โหยวช้าๆ.
ตำหนักไป๋โหยวที่ปิดแน่นเสียงดัง,ซาที่ราวกับว่าไม่สนใจความขัดแย้งที่เกิดขึ้นในศาลสวรรค์อีกต่อไป.
-------------------------------------------------
รอบๆศาลสวรรค์.
ในเวลานี้ดูเหมือนว่าจะมียอดฝีมือมากขึ้นเรื่อยๆ,ทุกๆคนที่เริ่มรับรู้สถานการณ์ว่าเกิดสิ่งใดขึ้น.
การต่อสู้ของปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?
ปราชญ์เทพตัวตนที่น่าเกรงขาม,เป็นคนที่ทุกคนทั่วหล้าให้ความเคารพ,ทว่าบนใบหน้าที่น่าเคารพนั้น,ลึกภายในใจของพวกเขาที่เต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัว,ทำไมพวกเขาถึงได้เป็นปราชญ์เทพ?
ทว่าพวกเขาที่จะสามารถทำอะไรได้ล่ะ? ดังนั้น,เกี่ยวกับสงครามครั้งนี้,ภายในใจของทุกคนเองก็ต้องการเห็นปราชญ์เทพถูกเหยียบย่ำเช่นกัน.
นับตั้งแต่เจี่ยหยินเข้าสู่สนามรบ,หลุมดำที่ขยายใหญ่ขึ้นนับสิบเท่า.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่เต็มไปด้วยความระมัดระวังจ้องมองไม่วางตา.
กงเชียนที่จ้องมองไปยังสนามรบ,จงซานจ้องมองไปยังสนามรบ,ที่มุมๆหนึ่ง,ซุนเฉินที่กำหมัดแน่นจ้องมองไปยังสนามรบ.
จงซานที่มาถึงนั้น,ซุนเฉินรู้ตัวก่อนหน้านี้แล้ว,ทว่าในเวลานี้เขาที่เผยท่าทางกังวลเป็นห่วงจุนถีมากกว่า.
ที่ที่มุมหนึ่ง,ในหุบเขาแห่งหนึ่ง,ยูไลและผู้ติดตามจำนวนหนึ่ง,ไม่รู้ว่ามาถึงเมื่อไหร่,เวลานี้เก็บกลิ่นอายของตัวเองเอาไว้และจ้องมองไปยังสนามรบเช่นกัน.
จงซานที่จ้องมองไปยังสนามรบ,แท้จริงไม่สามารถเข้าใจรายระเอียดทั้งหมดได้,ต้องไม่ลืมว่าการต่อสู้นั้นอยู่ในหลุมดำ,ไม่มีทางที่จะมองเห็นด้านในได้ง่ายๆ.
"ตูมมมม~~~~~~~~~~~~~~!”
หลังจากเกิดการระเบิดแล้ว,ที่ใจกลางสนามรบนั้น,ก็ปรากฏร่างๆหนึ่งผุดออกมา.
เป็นหยิง!
หยิงที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,หยิง,ต้องการทำอะไร?
หยิงที่ไม่ได้ไปใหน,ทว่าเขาลอยอยู่บนอากาศ,จ้องมองเข้าไปในหลุมดำ.
ทันใดนั้น,หยิงที่คำรามออกมาเสียงดังสนั่น.
"โฮกกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงคำรามที่ดังมาก,ดังกึกด้องทั่วสวรรค์,แทบทุกคนได้ยินเสียงคำราม,ภายในใจที่สั่นไหว,เสียงคำรามที่รุนแรงน่าหวาดกลัวนี้! เป็นเสียงที่ทำให้ทุกคนสั่นสะท้าน.
นอกจากนี้หลังจากเสียงคำรามยาว,ในเวลานั้น,ร่างกายของหยิงที่เริ่มเปลี่ยนแปลงไปในทันที.
ที่ด้านหลังของหยิงนั้น,มีกระดูกผุดออกมา,ไม่,นี่น่าจะเรียกว่าปีก,เป็นปีกที่มีขนาดใหญ่ผุดออกมาจากด้านหลัง.
ใหญ่มา,ใหญ่กว่าร่างกายของหยิงหลานเท่า.
ปีกดังกล่าวนั้นไม่มีคน,เหมือนกับปีกมังกรกระดูก,ทว่ากลับมีสีดำคล้ำ,พลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่กำลังอาบอยู่บนปีก,กระดูกที่สายไปมานั้นดูยิ่งใหญ่มาก,ราวกับว่าเต็มไปด้วยพลังวิเศษมากมาย.
หยิงที่อ้าปากเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้า.
แม้นว่าจะอยู่ห่างออกไป,ทว่าทุกคนก็สามารถมองเห็นได้,บนปากของหยิงนั้นมีเขี้ยวขนาดใหญ่สองซี่ผุดออกมา,ดวงตาของหยิงที่กลายเป็นสีแดง,เป็นสีแดงเข้มที่ดูน่าหวาดกลัวเป็นอย่างมาก.
พลังอำนาจที่ราวกับเป็นเจียงซือที่ทรงพลังได้ปรากฏขึ้นต่อหน้าของทุกคน.
ขณะที่เขาคำรามดังก้อง,บนท้องฟ้าที่ปรากฏเมฆสีแดง,เมฆสีแดงที่หมุนวนไปมา,ราวกับว่าเต็มไปด้วยด้วยความเศร้า,เป็นเมฆที่เกิดจากหยิงเป็นตัวการ.
ผิวกายของหยิงที่กลายเป็นสีมันเงา,แขนทั้งสองข้างที่ใหญ่โต,หมัดที่เล็กนิดเดียว,ที่รอบๆราวกับว่าห้วงมิติที่แตกร้าว,ราวกับว่าเพียงแค่กลิ่นอายก็ทำให้ห้วงมิติสั่นไหวแล้ว.
เสียงคำรามก้องนั้นหยุดลง,หยิงที่จ้องมองเข้าไปในหลุมดำ,ก่อนที่ปีกกระดูกจะสะบัด,ร่างกายของเขาก็พุ่งเข้าสู่สนามรบอีกครั้ง.
ทว่านับตั้งแต่ที่หยิงปรากฏกายขึ้นมานั้น,เหล่าผู้ฝึกตนที่พูดคุยกันไปมาต่างก็หยุดลงในทันที,เพราะว่าภายในใต้เสียงคำรามนั้นปรากฏแรงกดดันมหาศาลที่โถมทับลงมาอย่างหนักหน่วงทำให้ทุกคนเปลี่ยนเป็นเงียบงัน.
อ๋องพันปิศาจที่อยู่ข้างๆจงซานในเวลานี้เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจเป็นอย่างมาก.
ทว่าจงซานนั้ต่างออกไป,เพราะว่าจงซานนั้นเคยเห็นมาก่อน,ที่โลกใบเล็ก,ขณะที่หยิงตื่นขึ้นจากนิทราที่ยาวนานก็ปรากฏรูปร่างดังกล่าวนี้เช่นกัน.
ขณะที่จงซานจ้องมองไปยังสนามรบ,ทันใดนั้นดวงตาของจงซานที่หดเกร็ง.
ที่หน้าผากของเขาบัวหงหลวนทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน,นิมิตร้าย?
ไร้ซึ่งลังเล,แปดหางสวรรค์ที่ปรากฏขึ้นปกคลุมทุกคนเอาไว้ทันที.
เห็นเพียงแค่ริ้วแสงที่พุ่งมา,เข้าปะทะกับพลังอำนาจของกระบี่จูเซียนระเบิดดังสนั่น.
"ตูมมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
สิ่งก่อสร้างรอบๆที่ระเบิดเสียงดังสนั่น,ส่วนอ๋องพันปิศาจที่ถอยห่างออกมไป,เขาที่หนีออกไปด้วยความรวดเร็ว.
กระบี่จูเซียนที่ปะทะเข้ากับฝ่ามือสีทองนั่นเอง.
กระบี่จูเซียวที่ไม่ได้รับผดอะไรนัก,ส่วนศัตรูที่ถอยห่างออกมาเช่นกัน.
เป็นจินเผิง!
คาดไม่ถึงเลยว่าจินเผิงที่ยังไม่เลิกลา,ตามมาถึงที่นี่.
จินเผิงที่ลอบตามมานั้น,เขาที่พบกลุ่มของจงซาน,ซึ่งมีมังกรต้นกำเนิด,และคาดไม่ถึงเลยว่าเจี่ยหยินจะไม่ได้อยู่ข้างจงซาน,จินเผิงที่รู้สึกตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก.
ฝ่ามือของเขาที่ฟาดออกไป,ด้วยการไม่มีเจี่ยหยินอยู่,จินเผิงมั่นใจว่าไม่มีใครสามารถต้านตัวเองได้.
ถึงแม้นว่าจะมีอสุรกายควงกระบี่ปรากฏขึ้นเมื่อครู่,จินเผิงก็ไม่สนใจ,กระบี่แล้วอย่างไร?
ต่อให้ไม่ใช่อุปกรณ์เซียนบรรพชน,ก็ไม่มีกระบี่ใดระคายผิวของเขา.
ทว่าหลังจากเข้าปะทะแล้ว,จินเผิงพบว่าไม่ค่อยดีนัก.
กระบี่จูเซียน!
ภายในใจของจินเผิงที่รู้สึกโกรธเกรี้ยวมาก! การลอบโจมตีของเขา,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่ได้เปรียบ.
จินเผิงที่จ้องมองไปยังแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบ,จ้องมองไปยังหางสีม่วง,ด้วยใบหน้าประหลาดใจ,กระบี่จูเซียน?
นี่คือกระบี่จูเซียน? หางนี้สามารถเปลี่ยนเป็นกระบี่จูเซียนได้อย่างงั้นรึ?
chapter 1041 Ying
changes the body
嬴的变身
หยิงแปลงร่าง.
ทิศเหนือของทวีปซือตาปู,พรมแดนหลี่.
พรมแดนหลี่นั้นเป็นดินแดนของปราชญ์เทพหงหรูที่มีชื่อเสียงมาก,สถานที่แห่งนี้คือดินแดนของนิกายหงหรูที่รุ่งเรื่องที่สุด.
เมื่อเร็วๆนี้,ทั่วทั้งเขตพรมแดนหลี่เหล่าบัณฑิตทุกคนได้รับคำสั่งให้อ่านหลักคำสอนของนิกาย,ไม่ให้ว่างเว้น,ตั้งแต่สามวันที่แล้ว,เสียงท่องหลักคำสอนที่ดังลั่น,ไม่หยุดหย่อน.
ดูเหมือนหลักคำสอนนี้,จะเป็นพลังที่ช่วยเสริมกำลังให้กับกงจื่อ.
บนท้องฟ้าพรมแดนหลี่ที่เต็มไปด้วยริ้วแสงสีขาว,ทว่าที่ใจกลางดินแดนนั้นมีรูปปั้นกงจื่อขนาดหมื่นจั้ง,เวลานี้มีแสงสีขาวมากมายปกคลุมอยู่,แม้แต่เวลากลางคืนยังส่องประกายแสงสว่างเจ้าราวกับตอนกลางวัน.
รูปปั้นกงจื่อที่ดูดซับแสงสีขาว,ดูเหมือนว่าจะเป็นการรวมพลังความเชื่อที่แข็งแกร่งไม่หยุดหย่อน.
ที่ด้านล่างรูปปั้นนั้น,มีตำหนักขนาดใหญ่,สถานที่แห่งนี้คือสำนักศึกษาขงจื้อ,เป็นตำหนักของกงจื่อ,เป็นสถานที่สถิตของปราชญ์เทพนิกายหงหรูนั่นเอง.
รอบๆตำหนักนั้นมีบัณฑิตมากมาย,ที่กำลังนั่งท่องคำสอนขงจื่อ,เพื่อเพิ่มพลังให้กับรูปปั้นกงจื่อ,เหล่าบัณฑิตมากมายนั่งอย่างพร้อมเพรียงอยู่เต็มไปหมด.
ตำหนักหงหรูแห่งนี้มีขนาดใหญ่มาก,แน่นอนว่าที่นี่เป็นแท่นบูชาขนาดใหญ่,เพราะว่าเป็นที่สถิตของปราชญ์เทพด้วยนั่นเอง.
ด้านนอกตำหนักยังคงมีเหล่าบัณฑิตท่องคำสอนขงจื้อไม่หยุดหน่อย,ทว่าที่ด้านในนั้นค่อนข้างเงียบเป็นอย่างมาก.
ในเวลานั้น,ขณะที่ทุกคนท่องคำสอนประตูตำหนักก็ค่อยๆเปิด,หลานกงจื่อ,กงเซอคง.
"ใคร?"ที่ภายในห้องโถงเสียงที่โกรธเกรี้ยวกล่าวตำหนิออกไปในทันที.
"อาจารย์อาบรรพชน,ข้าเอง,เซอคง!"เซอคงที่เอ่ยออกมาในทันที.
หลังจากที่เข้ามาด้านในนั้น,เขาก็ปิดประตูลงในทันที.
ในห้องโถงนั้น,มีชายคนหนึ่งที่นั่งสมาธิอยู่,เขาที่สวมชุดบัณฑิตสีขาว,ทว่าบนร่างนั้นมีฝุ่นจับไปทั่วร่าง,หากจงซานอยู่ที่นี่ย่อมจำเขาได้,เขาคือเซียนบรรพชนศิษย์คนสุดท้าย.
"ซอคง? เจ้าต้องการอะไร?"ชายในชุดบัณฑิตที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ท่านทวดเวลานี้กำลังประสบความยากลำบาก,ข้าเองก็ต้องการแบ่งเบาภาระในฐานะหลานบ้าง!"เซอคงที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"เจ้ารู้ด้วยอย่างงั้นรึ?"บัณฑิตชราที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ครับ,นี่ไม่ใช่ความลับใด,พรมแดนหลี่ในเวลานี้กำลังอยู่ในภาวะวิกฤต,จะมีใครไม่รู้กัน?
ข้าเองก็ปรารถนาที่จะช่วยเหลือท่านทวดเช่นกัน."เซอคงที่แสดงท่าทางเศร้าใจ.
"เพียงแค่เจ้าท่องคำสอนก็พอแล้ว!
อาจารย์ที่ต้องเผชิญหน้ากับกลุ่มเซียนบรรพชนที่วีปซือต้าปู,ตอนนี้ย่อมต้องการพลังเสริม!"บัณฑิตคนดังกล่าวเอ่ย.
"อาจารย์อาบรรพชน,ศิษย์ไม่สามารถช่วยอะไรท่านทวดได้,ทว่าท่านคือเซียนบรรพชนเช่นกัน,ย่อมสามารถช่วยท่านทวดได้,เพิ่มท่านเข้าไปอีกคน,จะไม่ทำให้ท่านทวดแข็งแกร่งขึ้นรึ?."เซอคงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"อาจารย์สั่งให้ข้าอยู่ที่นี่!"ชายในชุดบัณฑิตที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางกระอักกระอ่วนใจเช่นกัน.
"สั่งให้อยู่ที่นี่,ที่นี่มีอะไรให้ต้องดูแลกัน?
อาจารย์อาคนอื่นๆก็อยู่ด้านนอก,ใครจะกล้าเข้ามาที่นี่?
อาจารย์อาคนอื่นๆต่างก็เป็นสุดยอดฝืมือ,ส่วนท่านมาอยู่ที่นี่,จริงแล้ว.........!"เซอคงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
ชัดเจนว่าเขากำลังร้องบ่นว่าทำไมไม่ไปช่วยกงจื่อ,ต้องไม่ลืมว่าทุกคนเวลานี้ต่างก็ช่วยส่งเสริมพลังความเชื่อช่วยกงจื่ออยู่,ทว่าเซียนบรรพชน,คนสำคัญที่สุดกลับมานั่งอยู่ที่นี่.
"มิผิด,ข้านั้นรบหน้าที่ปกป้องความเชื่อของอาจารย์,มีเพียงข้าเท่านั้น,ถึงจะช่วยสนับสนุนส่งพลังความเชื่อได้ราบรื่น!"บันฑิตคนดังกล่าวที่ส่ายหน้าไปมา.
"ความเชื่อย่อมไม่มีปัญหาแน่นอน,ไม่มีใครสามารถทำลายได้!"เซอคงที่กล่าวยืนยันหนักแน่น.
"หืม?"บัณฑิตคนดังกล่าวที่เพ่งพิศ.
"ข้านั้นได้เดินทางไปยังตระกูลกงเรียบร้อยแล้ว,ขอให้ตระกูลกงส่งคนมาช่วย.!"
"ทว่าตระกูลกงจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับอาจารย์ชั่วคราวไม่ใช่รึ?"
"ท่านทวดเองอย่างไรก็เคยเป็นประมุขตระกูลกง,กงเชียนมีอะไร,ข้าเพียงแค่เชิญผู้ฝึกตนเซียนบรรพชนสองคนมา,ซ่อนตัวปกป้องที่นี่เอาไว้,ซ่อนเรื่องนี้จากอาวุโสชราของตระกูลกง,ดังนั้นไม่น่าจะมีปัญหา!"เซอคงที่กล่าวออกมาในทันที.
"ดี,เซอคงเจ้าทำได้ดี,เมื่ออาจารย์กลับมา,ข้าจะต้องรายงานอาจารย์แน่,เจ้าจะได้รับความดีความชอบมากกว่าใครๆเลย!"บัณฑิตคนดังกล่าวที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
"อืม,เช่นนั้นคงต้องขอให้ท่านอาจารย์อาบรรพชนออกไปช่วยท่านทวด,ไม่ว่าอย่างไร,หากได้อาจารย์อาบรรพชนช่วยล่ะก็,ท่านทวดต้องเบาแรงอย่างแน่นอน.
"ดี,เป็นดังที่เจ้ากล่าวข้าจะเดินทางในทันที,ที่นี่คงต้องปล่อยให้เจ้าแล้ว!"บัณฑิตคนดังกล่าวเอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"โปรดวางใจ!"เซอคงที่พยักหน้ารับ.
บัณฑิตคนดังกล่าวร่างกายหายไปจากห้องโถงในทันที.
เซอคงที่รอคอยอยู่ชั่วขณะ,ก่อนที่จะมั่นใจว่าบัณฑิตคนดังกล่าวได้จากไปแล้ว,ใบหน้าของเขาที่เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม,แววตาที่เผยความเย็นชา! จากนั้นก็เผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา.
--------------------------------------------------
ทวีปจื่อลู่ทิศเหนือ,เทือกเขาเซิ่งซือ.
ซาที่ถือกระบี่ชิงปิง,เขาที่อยู่หน้าตำหนักโจวโหยว,จ้องมองนิ่งไม่ไหวติงไปยังศาลสวรรค์.
ค่ายกลเทียนเต๋าที่หงจวินได้ทิ้งเอาไว้,ทำให้ทวีปซือต้าปู่ยากที่จะมีใครสามารถโจมตีได้,ทว่าในเวลานี้บนเทือกเขาเซิ่งซือที่ทุกอย่างนิ่งงันนั้นซายังคงจ้องมองไม่วางตา.
ซา,ก็คือหนึ่งคนที่จุติขึ้นมา,นี่คือศพทงเทียน,เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดที่ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้.
ตอนนี้อยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ,จุนถี,ไท่ซ่างและเจี่ยหยินที่เข้าเริ่มเดิมพันในครั้งนี้,ทว่าหากว่าเหล่าปราชญ์เทพในอดีตทั้งหมดเข้าร่วมการต่อสู้นี้,พวกเขาก็มีโอกาสสูงที่จะได้รับชัยชนะ.
ทว่าตอนนี้ไม่มี,ซายังคงเฝ้ามอง,แม้ว่าจะไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้,ทว่าก็สามารถมองท่าทางของเขาที่ยังคงสุขุมเยือกเย็น,ราวกับว่ามีแผนการอะไรบางอย่าง.
หลังจากที่จ้องมองอยู่สามวันสามคืน,ซาก็หันหน้า,เดินกลับเข้าไปในตำหนักไป๋โหยวช้าๆ.
ตำหนักไป๋โหยวที่ปิดแน่นเสียงดัง,ซาที่ราวกับว่าไม่สนใจความขัดแย้งที่เกิดขึ้นในศาลสวรรค์อีกต่อไป.
-------------------------------------------------
รอบๆศาลสวรรค์.
ในเวลานี้ดูเหมือนว่าจะมียอดฝีมือมากขึ้นเรื่อยๆ,ทุกๆคนที่เริ่มรับรู้สถานการณ์ว่าเกิดสิ่งใดขึ้น.
การต่อสู้ของปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?
ปราชญ์เทพตัวตนที่น่าเกรงขาม,เป็นคนที่ทุกคนทั่วหล้าให้ความเคารพ,ทว่าบนใบหน้าที่น่าเคารพนั้น,ลึกภายในใจของพวกเขาที่เต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัว,ทำไมพวกเขาถึงได้เป็นปราชญ์เทพ?
ทว่าพวกเขาที่จะสามารถทำอะไรได้ล่ะ? ดังนั้น,เกี่ยวกับสงครามครั้งนี้,ภายในใจของทุกคนเองก็ต้องการเห็นปราชญ์เทพถูกเหยียบย่ำเช่นกัน.
นับตั้งแต่เจี่ยหยินเข้าสู่สนามรบ,หลุมดำที่ขยายใหญ่ขึ้นนับสิบเท่า.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่เต็มไปด้วยความระมัดระวังจ้องมองไม่วางตา.
กงเชียนที่จ้องมองไปยังสนามรบ,จงซานจ้องมองไปยังสนามรบ,ที่มุมๆหนึ่ง,ซุนเฉินที่กำหมัดแน่นจ้องมองไปยังสนามรบ.
จงซานที่มาถึงนั้น,ซุนเฉินรู้ตัวก่อนหน้านี้แล้ว,ทว่าในเวลานี้เขาที่เผยท่าทางกังวลเป็นห่วงจุนถีมากกว่า.
ที่ที่มุมหนึ่ง,ในหุบเขาแห่งหนึ่ง,ยูไลและผู้ติดตามจำนวนหนึ่ง,ไม่รู้ว่ามาถึงเมื่อไหร่,เวลานี้เก็บกลิ่นอายของตัวเองเอาไว้และจ้องมองไปยังสนามรบเช่นกัน.
จงซานที่จ้องมองไปยังสนามรบ,แท้จริงไม่สามารถเข้าใจรายระเอียดทั้งหมดได้,ต้องไม่ลืมว่าการต่อสู้นั้นอยู่ในหลุมดำ,ไม่มีทางที่จะมองเห็นด้านในได้ง่ายๆ.
"ตูมมมม~~~~~~~~~~~~~~!”
หลังจากเกิดการระเบิดแล้ว,ที่ใจกลางสนามรบนั้น,ก็ปรากฏร่างๆหนึ่งผุดออกมา.
เป็นหยิง!
หยิงที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,หยิง,ต้องการทำอะไร?
หยิงที่ไม่ได้ไปใหน,ทว่าเขาลอยอยู่บนอากาศ,จ้องมองเข้าไปในหลุมดำ.
ทันใดนั้น,หยิงที่คำรามออกมาเสียงดังสนั่น.
"โฮกกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงคำรามที่ดังมาก,ดังกึกด้องทั่วสวรรค์,แทบทุกคนได้ยินเสียงคำราม,ภายในใจที่สั่นไหว,เสียงคำรามที่รุนแรงน่าหวาดกลัวนี้! เป็นเสียงที่ทำให้ทุกคนสั่นสะท้าน.
นอกจากนี้หลังจากเสียงคำรามยาว,ในเวลานั้น,ร่างกายของหยิงที่เริ่มเปลี่ยนแปลงไปในทันที.
ที่ด้านหลังของหยิงนั้น,มีกระดูกผุดออกมา,ไม่,นี่น่าจะเรียกว่าปีก,เป็นปีกที่มีขนาดใหญ่ผุดออกมาจากด้านหลัง.
ใหญ่มา,ใหญ่กว่าร่างกายของหยิงหลานเท่า.
ปีกดังกล่าวนั้นไม่มีคน,เหมือนกับปีกมังกรกระดูก,ทว่ากลับมีสีดำคล้ำ,พลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่กำลังอาบอยู่บนปีก,กระดูกที่สายไปมานั้นดูยิ่งใหญ่มาก,ราวกับว่าเต็มไปด้วยพลังวิเศษมากมาย.
หยิงที่อ้าปากเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้า.
แม้นว่าจะอยู่ห่างออกไป,ทว่าทุกคนก็สามารถมองเห็นได้,บนปากของหยิงนั้นมีเขี้ยวขนาดใหญ่สองซี่ผุดออกมา,ดวงตาของหยิงที่กลายเป็นสีแดง,เป็นสีแดงเข้มที่ดูน่าหวาดกลัวเป็นอย่างมาก.
พลังอำนาจที่ราวกับเป็นเจียงซือที่ทรงพลังได้ปรากฏขึ้นต่อหน้าของทุกคน.
ขณะที่เขาคำรามดังก้อง,บนท้องฟ้าที่ปรากฏเมฆสีแดง,เมฆสีแดงที่หมุนวนไปมา,ราวกับว่าเต็มไปด้วยด้วยความเศร้า,เป็นเมฆที่เกิดจากหยิงเป็นตัวการ.
ผิวกายของหยิงที่กลายเป็นสีมันเงา,แขนทั้งสองข้างที่ใหญ่โต,หมัดที่เล็กนิดเดียว,ที่รอบๆราวกับว่าห้วงมิติที่แตกร้าว,ราวกับว่าเพียงแค่กลิ่นอายก็ทำให้ห้วงมิติสั่นไหวแล้ว.
เสียงคำรามก้องนั้นหยุดลง,หยิงที่จ้องมองเข้าไปในหลุมดำ,ก่อนที่ปีกกระดูกจะสะบัด,ร่างกายของเขาก็พุ่งเข้าสู่สนามรบอีกครั้ง.
ทว่านับตั้งแต่ที่หยิงปรากฏกายขึ้นมานั้น,เหล่าผู้ฝึกตนที่พูดคุยกันไปมาต่างก็หยุดลงในทันที,เพราะว่าภายในใต้เสียงคำรามนั้นปรากฏแรงกดดันมหาศาลที่โถมทับลงมาอย่างหนักหน่วงทำให้ทุกคนเปลี่ยนเป็นเงียบงัน.
อ๋องพันปิศาจที่อยู่ข้างๆจงซานในเวลานี้เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจเป็นอย่างมาก.
ทว่าจงซานนั้ต่างออกไป,เพราะว่าจงซานนั้นเคยเห็นมาก่อน,ที่โลกใบเล็ก,ขณะที่หยิงตื่นขึ้นจากนิทราที่ยาวนานก็ปรากฏรูปร่างดังกล่าวนี้เช่นกัน.
ขณะที่จงซานจ้องมองไปยังสนามรบ,ทันใดนั้นดวงตาของจงซานที่หดเกร็ง.
ที่หน้าผากของเขาบัวหงหลวนทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน,นิมิตร้าย?
ไร้ซึ่งลังเล,แปดหางสวรรค์ที่ปรากฏขึ้นปกคลุมทุกคนเอาไว้ทันที.
เห็นเพียงแค่ริ้วแสงที่พุ่งมา,เข้าปะทะกับพลังอำนาจของกระบี่จูเซียนระเบิดดังสนั่น.
"ตูมมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
สิ่งก่อสร้างรอบๆที่ระเบิดเสียงดังสนั่น,ส่วนอ๋องพันปิศาจที่ถอยห่างออกมไป,เขาที่หนีออกไปด้วยความรวดเร็ว.
กระบี่จูเซียนที่ปะทะเข้ากับฝ่ามือสีทองนั่นเอง.
กระบี่จูเซียวที่ไม่ได้รับผดอะไรนัก,ส่วนศัตรูที่ถอยห่างออกมาเช่นกัน.
เป็นจินเผิง!
คาดไม่ถึงเลยว่าจินเผิงที่ยังไม่เลิกลา,ตามมาถึงที่นี่.
จินเผิงที่ลอบตามมานั้น,เขาที่พบกลุ่มของจงซาน,ซึ่งมีมังกรต้นกำเนิด,และคาดไม่ถึงเลยว่าเจี่ยหยินจะไม่ได้อยู่ข้างจงซาน,จินเผิงที่รู้สึกตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก.
ฝ่ามือของเขาที่ฟาดออกไป,ด้วยการไม่มีเจี่ยหยินอยู่,จินเผิงมั่นใจว่าไม่มีใครสามารถต้านตัวเองได้.
ถึงแม้นว่าจะมีอสุรกายควงกระบี่ปรากฏขึ้นเมื่อครู่,จินเผิงก็ไม่สนใจ,กระบี่แล้วอย่างไร?
ต่อให้ไม่ใช่อุปกรณ์เซียนบรรพชน,ก็ไม่มีกระบี่ใดระคายผิวของเขา.
ทว่าหลังจากเข้าปะทะแล้ว,จินเผิงพบว่าไม่ค่อยดีนัก.
กระบี่จูเซียน!
ภายในใจของจินเผิงที่รู้สึกโกรธเกรี้ยวมาก! การลอบโจมตีของเขา,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่ได้เปรียบ.
จินเผิงที่จ้องมองไปยังแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบ,จ้องมองไปยังหางสีม่วง,ด้วยใบหน้าประหลาดใจ,กระบี่จูเซียน?
นี่คือกระบี่จูเซียน? หางนี้สามารถเปลี่ยนเป็นกระบี่จูเซียนได้อย่างงั้นรึ?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น