Immortality Chapter 1033 Zhong Shan gets rid
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1033 จงซานออกโรง.
Chapter 1033 Zhong Shan
gets rid
钟山出手
จงซานออกโรง.
ต้าเต๋านกยูงมรกตของกงเชียน,ฟ้าดินรอบๆปรากฏเงาของนกยูงมากมาย,เสียงของกงเชียนที่คำรามลั่นอย่างรุนแรง.
กงเชียนที่กำลังสร้างต้าเต๋า,ขณะที่กงจื่อจ้องมองออกไปด้วยความเย็นชา.
กงจื่อที่จ้องมองและกล่าวออกมาอย่างไม่แยแสนัก,"ไม่สงสัยเลยว่าทำไมถึงกล้าท้าทายข้า?
สร้างต้าเต๋าอย่างงั้นรึ?เจ้าควรจะรู้ว่าระหว่างเซียนบรรพชนและปราชญ์เทพนั้น,มีช่องว่างที่ไม่สามารถก้าวข้ามได้,เจ้าไม่ใช่คู่มือของข้า!"
กงเชียนไม่กล่าวอะไรกับกงจื่อ,ไม่มีประโยชน์อะไร!
สายตาที่รวมเป็นหนึ่ง,พลังอำนาจของต้าเต๋านกยูงมรกตที่พุ่งตรงไปยังต้าเต๋าขงจื้อ.
สองต้าเต๋าเข้าปะทะกันเสียงดังสนั่น!
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ต้าเต๋าสองสายปะทะกันบนท้องฟ้า,เกิดเป็นหลุมดำใหญ่ยักษ์ขึ้นในทันที,ห้วงมิติที่เปิดกว้าง,พื้นที่รอบๆสั่นสะเทือนสนั่นหวั่นไหว,ยกเว้นพื้นที่เมืองเซียนหยางที่มีม่านสมบัติกาลอากาศป้องกันอยู่,พื้นที่รอบๆพังทลายเสียหายยับเยิน,พลังอำนาของต้าเต๋าทั้งสองรุนแรงน่าเกรงขามมาก.
บนตำหนักฉงเทียนมียอดฝีมือปกป้องอยู่,ดังนั้นผลกระทบจึงไม่มาก,ทว่าที่ด้านนอกนั้น,ไม่สามารถมองเห็นได้แล้ว,พื้นที่ทุกแห่งสั่นไหวอย่างรุนแรง,ฝุ่นคละคลุ้งเต็มไปหมด,ทั่วทุกหนแห่งถูกแปลงสภาพกลายเป็นความเสียหาย,เวลานี้มีเพียงแสงสองเส้นที่เจิดจ้ากำลังปะทะกันอยู่.
เวลาผ่านไปราวๆหนึ่งชั่วยาม,ทว่าพื้นที่รอบๆยังสามารถสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือน,อำนาจของปราชญ์เทพ,ทำลายล้างทุกสรรพสิ่ง,ร้ายกาจมาก,ในเวลานี้ทุกคนเองก็ไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามนิกายหงหรูเป็นเช่นไรบ้าง?
หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยาม,พื้นที่รอบๆค่อยๆกลับมาสเถียรอีกครั้ง,หลุมดำที่ใหญ่ยักษ์ค่อยๆฟื้นฟูกลับมาช้าๆ.
ต้าเต๋าขงจื้ออักขระสีขาวใหญ่ยักษ์ที่ยังคงตั้งตระหง่าน,ส่องประกายแสงสีขาวนวลออกมา,อักขระคำสอนของขงจื้อที่ลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้า,อีกฝั่ง,นกยูงมรกตที่ยังคงลอยอยู่บนอากาศเช่นกัน.
กงจื่อที่ยังคงลอยอยู่บนอากาศแววตาที่ไม่แยแส,กงเชียนที่เวลานี้กำลังหายใจหอบ,เห็นชัดเจนว่าผ่านมาหนึ่งชั่วยามนาม,ฝั่งกงจื่อจะได้เปรียบ.
"ไร้ประโยชน์,เจ้าไม่สามารถทะลวงต้าเต๋าขงจื้อของข้าได้,เจ้าจะจัดการอย่างไร?
ข้าไม่จำเป็นต้องขยับด้วยซ้ำ,เจ้าก็ไม่มีทางอันตรายข้าได้,เจ้าไม่ใช่คู่มือของข้า,กลับไปยังตระกูล,ข้าจะให้โอกาสเจ้าได้เป็นอาวุโส,ร่วมสร้างตระกูลให้ยิ่งใหญ่ร่วมกัน!"กงจื่อกล่าวอย่างไม่สนใจ.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
กงเชียนที่หัวเราะออกมาเสียดัง,ให้เขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างงั้นรึ?
เป็นลูกน้องกงจื่ออย่างงั้นรึ? คิดว่ากงเชียนจะยอมอย่างงั้นรึ?
ทว่าก็นับว่าเป็นกลยุทธิ์ที่ชาญฉลาดของกงจื่อ,กงเชียนในเวลานี้ยังไม่สามารถต่อกรกับปราชญ์เทพกงจื่อได้.
เหล่าแขกบนลานตำหนักฉงเทียนที่แสดงท่าทางร้อนใจเช่นกัน,กงเชียน,หากว่าเขาพ่ายแพ้,กงจื่อต้องหันมาเล่นงานพวกเขาไม่ใช่รึ?
จงซานที่หันหน้าไปมองหยิง,แม้นว่าในเวลานี้กงเชียนและกงจื่อจะต่อสู้กัน,เป็นการต่อสู้ที่หนักหน่วงรุนแรงมาก,ทว่าเขากับไม่แสดงเป็นกังวลเลยอย่างงั้นรึ?
ในเวลานี้,หยิงที่ดูเหมือนว่าจะไม่กังวลแม้แต่แสดงท่าทางไม่แยแสอีกด้วย.
กับการต่อสู้ที่หนักหน่วงรุนแรงจนพื้นที่รอบๆพังเสียหาย,หยิงก็ยังไม่ลงมือ,ทว่าแววตาของเขาที่ยังคงมั่นคง,นิ้วที่กำลังเคาะไปที่พนักแขนเบาๆ,ราวกับว่ากำลังรออะไรบางอย่าง,ดูเหมือนว่ามีแผนการอยู่แล้ว.
กุยกูซือที่ยืนอยู่ข้างๆหยิง,เขาที่ยังคงซ่อนตัวอยู่ในชุดสีดำไม่เคลื่อนไหว,จดจ้องมองออกไปด้านหน้า,ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ดังกล่าวอยู่ในการคาดการณ์ของเขา.
จงซานที่เห็นคนทั่งสองยังคงสุขุม,ก็พอคาดเดาได้ว่าหยิงนั้นยังไม่ลงมืออย่างแน่นอน,จะต้องมีอะไรกำลังจะเกิดขึ้นแน่,ทว่าเป้าหมายของหยิงคืออะไร?
การต่อสู้มีเพียงกงจื่อและกงเชียนอย่างงั้นรึ? ไม่น่าจะใช่!
เพราะว่าก่อนหน้านี้การปรากฏตัวของกงเชียน,ดูเหมือนว่าจะเป็นข้อตกลงอะไรบางอย่างกับหยิง,ขณะที่จงซานผ่านมาที่ทะเลตะวันออก,กงเชียนเองก็ได้เดินทางมายังเมืองเซียนหยางแล้ว,จากนั้นก็รอเวลาออกมา,แล้วยังมีอะไรอีกกัน?
ที่ไกลออกไปนั้น,การต่อสู้ยังคงดำเนินไป,กงเชียนที่ไม่สามารถทำให้กงเชียนได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย,สายตาของทุกคนที่ดูจริงจังขึ้นเรื่อยๆ.
ทันใดนั้นที่ด้านข้างของต้าเต๋าขงจื้อ,ปรากฏเทียนเต๋าขึ้นอีกอัน,ไม่,เป็นต้าเต๋านกยูงมรกตต่างหาก,ปรากฏกงเชียนอีกร่างขึ้นมา.
ต้าเต๋านกยูงมรกตสองตน,สองกงเชียน?
แทบทุกคนที่ตื่นตกใจเล็กน้อย,นี่มันวิชาอะไรกัน?
"วูซซซซ!"
จากนั้นก็ปรากฏเป็นต้าเต๋านกยูงมรกตขึ้นอีกสองสายเข้าล้อมต้าเต๋าขงจื้อ.
ต้าเต๋านกยูงมรกตสี่สายที่เข้าล้อมกรอบ,กงเชียนที่ปรากฏสี่ร่าง,ทั้งหมดกำลังจ้องมองกงจื่อที่อยู่ตรงกลาง.
กงจื่อที่เป็นเงียบ.
"นับเป็นวิชาที่ดี!"กงจื่อแค่นเสียงเย็นชา.
กงเชียนที่ไม่สนใจกงจื่อ,สี่ต้าเต๋าที่เคลื่อนที่โจมตีไปยังตรงกลางอีกครั้ง.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ความรุนแรงของการโจมตีรุนแรงขึ้นยิ่งกว่าเดิม,ในเวลานี้ไม่สามารถมองเห็นด้านในได้เลยแม้แต่นิดเดียว.
แรงสั่นสะเทือนอันบ้าคลั่ง,ทำให้เหล่าแขกเริ่มแตกตื่น,ในเวลานี้พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย,ต้องการจะหนีก็ทำไม่ได้,จะไปได้อย่างไร,แรงสั่นสะเทือนที่รุนแรงขนาดนี้,พื้นที่รอบๆราวกับกลายเป็นหลุมดำไปทั้งหมดทว่าผ่านไปครึ่งชั่วยาม,ก็ค่อยๆกลับคืนสู่สภาพเดิม.
ต้าเต๋าทั้งสี่ของกงเชียนในเวลานี้ได้กลับคืนสภาพเหลืออันเดียว,นอกจากนี้ร่างกายของกงเชียนที่อ่อนล้า,ราวกับว่าได้รับบาดเจ็บหนัก,ทว่าใบหน้าของเขายังคงดุร้ายจริงจังไม่ยอมแพ้.
ส่วนกงจื่อ,ยังคงยืนอยู่ในต้าเต๋าขงจื้อ,ที่แขนเสื้อดูเหมือนว่าจะเสียหายเล็กน้อย.
ปราชญ์เทพช่างร้ายกาจไร้เทียมทาน,กงจื่อไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย,จากการโจมตีของกงเชียน.
แน่นอนว่ากงเชียนนั้นแข็งแกร่งไม่น้อย.
ทว่าก็ยังยากที่จะต่อกรกับกงจื่อ,ในเวลานี้ดูเหมือนว่าจะทำให้กงจื่อโกรธเกรี้ยวขึ้นมาแล้ว.
"ชิ,เจ้าคนดื้อรั้น!"
กงจื่อแค่นเสียง,อำนาจของปราชญ์เทพที่ระเบิดออกมา,แรงกดดันที่โถมทับจากท้องฟ้าบีบรัดเหล่าประชาชนเมืองเซียนหยางไม่กล้าเงยหน้าขึ้นเลยแม้แต่น้อย,ด้วยอำนาจที่ยิ่งใหญ่นี้ได้ปะทุพลังเพิ่มขึ้นอย่างรุนแรง,จากนั้นรอบๆต้าเต๋าขงจื่ที่สั่นไหวไปมา,พร้อมกับปรากฏเทียนเต๋าเจ็ดเส้นขึ้นในทันที,แม้นว่าจะมีขนาดไม่เท่ากับต้าเต๋าขงจื่อ,ทว่าเทียนเต๋าเจ็ดสีนั้นดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
กงจื่อลงมือโจมตีแล้ว,เขาที่สะบัดมือออกไป,เทียนเต๋าเจ็ดสีที่เคลื่อนที่ออกไป.
เทียนเต๋าเจ็ดสีที่รวมตัวกันเป็นรูปของแสงเทวะเจ็ดสี.
"คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะไม่ลืมทักษะของตระกูลกง!"กงเชียนที่เผยรอยยิ้มที่ดุร้ายออกมา.
กงจื่อที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา,เทียนเต๋าเจ็ดสีที่โคจรหมุนวนต้าเต๋านกยูงมรกต,เกิดระเบิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว,อำนาจเทียนเต๋าของกงจื่อที่กำลังบีบรัดกงเชียน,การกระแทกกันของเทียนเต๋าที่ส่องประกายแสงวับวาว.
ต้าเต๋าไม่จำเป็นต้องแข็งแกร่งกว่าเทียนเต๋าเสมอไป,เพราะต้าเต๋านั้นคือเทียนเต๋าเปลี่ยนรูปแบบของแต่ละคน,ขึ้นอยู่กับกับการสร้างขึ้นมา!
ส่วนเทียนเต๋านั้นคืออำนาจฟ้าดินที่ไร้เทียมทาน,เซียนบรรพชนไม่จำเป็นต้องเคลื่อนย้ายเทียนเต๋า,แต่สามารถที่จะปลูกเทียนเต๋าเข้ามาในร่างเพื่อใช้ในการต่อสู้ได้.
เจ็ดเทียนเต๋าที่ทรงพลัง,นับว่าเป็นหายนะสำหรับกงเชียนอย่างแท้จริง.
เห็นเช่นนั้น,ดวงตาของกงเชียนเปลี่ยนเป็นเย็นชา,ก่อนที่จะปรากฏมีแขนผุดออกมาจากด้านหลังของเขา.
"วูซซซ~~~~~~~~~~~~~~!”
ห้วงมิติกำลังสั่นไหว,ต้าเต๋าอีกอันที่กำลังผุดออกมา,เต้าเต๋าทองขาว,ต้าเต๋าดังกล่าวนั้นผุดออกมา,กลายเป็นต้าเต๋าสองเส้นผลักเทียนเต๋าของกงจื่อ.
เทียนเต๋าเจ็ดสีของกงจื่อที่หยุดลง.
กงจื่อที่จ้องมองต้าเต๋าสีแพลทินัม(ทองคำขาว),คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีกลิ่นอายของขงจื่อเรื่อๆอยู่,กล่าวได้ว่ามีอีกกลิ่นอายที่แผ่ออกมานั้น,เป็นอำนาจเซียนอยู่เล็กน้อยเช่นกัน,ดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก.
ทว่าที่ตรงกลางต้าเต๋านั้น,มีอสุรกายตนหนึ่งลอยอยู่.
อสูรร่างทองคำ 17 กร! ดูเหมือนว่าจะมีสามตาด้วย,ความจริงน่าจะมี 18
แขน,ทว่าแขนขางหนึ่งนั้นถูกตัดไป.
"อำนาจจุนถี?"กงจื่อที่แสดงท่าทางจริงจังออกมา.
สองต้าเต๋า,หนึ่งในนั้นเป็นต้าเต๋าแพทตินัม,ดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก,ไม่เพียงแต่เป็นต้าเต๋าที่แข็งแกร่งมาก,ทว่ายังมีต้าเต๋าที่มีกลิ่นอายของขงจื้อด้วย.
ต้าเต๋าจุนถี?
จุนถี?
อดีตปราชญ์เทพ,เหล่าแขกมากมายที่อยู่บนลานฉงเทียนต่างเผยท่าทางประหลาดใจ,ปราชญ์เทพที่ล่วงหล่นจากสวรรค์มาหลายแสนปีแล้ว,ทว่าทุกคนยังจดจำได้ดี.
-----------------
ครึ่งอรหันต์ครึ่งอสูร,ผู้เผยแพร่ลัทธิขงจื้อ,ผู้ปกครองครึ่งหนึ่งของทวีปตะวันตก!
----------------
ปราชญ์เทพจุนถี,ไม่สงสัยเลยว่าต้าเต๋านี้จะมีกลิ่นอายของขงจื้อ.
ในเวลาเดียวกันนี้,ใบหน้าของกงเขียนที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,เพราะว่า,ของวิเศษของตัวเอง,ร่างทองคำ
18 กรนั้น,ในเวลานี้คาดไม่ถึงจะหลุดการควบคุมของเขาไป?
"เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?"กงเชียนที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังกงเชียนด้วยความประหลาดใจ,เกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นรึ?
ต้าเต๋าแพลทินัมที่เคลื่อนที่ช้าๆ,ตรงไปยังตำแหน่งลานของตำหนักฉงเทียนอย่างคาดไม่ถึง.
"วูซซซ!"
ที่ตำแหน่งของตำหนักฉงเทียน,เทียนเต๋าสีขาวที่พวยพุ่งทะยาน,ถูกส่งออกมาจากบรรพชนโพธินั่นเอง,แขนทั้งสองข้างที่ยื่นออกมา,ยืนอยู่บนเทียนเต๋า,เคลื่อนที่เข้าหาต้าเต๋าแพลทินัม.
บรรพชนโพธิกำลังทำอะไร?
ทุกคนที่เผยท่าทางอัศจรรย์ใจทว่ายูไลที่อยู่ข้างๆเวลานี้เผยรอยยิ้มบางๆออกมา.
กงเชียนที่ลอยอยู่บนอากาศไกลออกไป,จ้องมองไปยังบรรพชนโพธิ,กับร่างทอง
18 กร,คาดไม่ถึงว่าทั้งสองกำลังเคลื่อนที่หากัน.
"บรรพชนโพธิ?"กงเชียนที่เผยท่าทางประหลาดใจออกมา.
ในเวลาเดียวกันนั้นกงจื่อที่คาดไม่ถึงแม้แต่น้อย,พร้อมกับปล่อยให้บรรพชนโพธิและร่างทองเข้าประสานกัน.
ประสานร่าง.
"วูซซซ~~~~~~~~~~~~~~~!”
เทียนเต๋าแพลทินัมสั่นไหวไปมาเล็กน้อย,จากนั้นก็สลายหายไปไม่สามารถมองเห็นได้,ก่อนที่จะเห็นร่างของบรรพชนโพธิและร่างทองคำกำลังผสานเข้าเป็นร่างหนึ่งเดียวกัน.
"จุนถี,เจ้าคือตาแก่จุนถีอย่างงั้นรึ?"กงเชียนที่เผยท่าทางประหลาดใจดีใจออกมา.
ใบหน้าของบรรพชนโพธิที่กำลังเจ็บปวด,ไม่ได้กล่าวตอบกงเชียน,ร่างกายที่ถูกปกคลุมไปด้วยภาพเงาร่างทองคำ,ราวกับว่าเป็นบุรุษที่สวมหมอกและชุดเกราะทองคำอยู่,ใบหน้าน่าเกลียดน่ากลัว,ความเจ็บปวดที่ปราชญ์เทพจุนถียากจะทนได้.
"ไร้ประโยชน์!"กงจื่อที่เอ่ยปากกล่าวออกมาในทันที.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังกงจื่อ.
"ปราชญ์เทพจุนถี,แผนการของเขานับว่าระเอียดดี,บรรพชนโพธิถึงกับลบความทรงจำออกไปทั้งหมด,ทว่าร่างนั้นก็มีพลังชั่วร้ายซ่อนอยู่,ส่งผลให้ร่างกายทองคำนั้นไม่สมบูรณ์,เมื่อครั้งที่เขาสร้าง,ร่างทองคำผสมกับศพปิศาจ,จุนถีก็กลายเป็นอดีต,ช่างน่าเสียดาย,น่าเสียดาย,เจ้ากลับทำให้ร่างกายทองคำ
18
กรนั้นเสียหาย,ทำให้จุนถีนั้นไม่สามารถฟื้นคืนได้,จุนถีนั้นคงจะกลายเป็นเพียงแค่ประวัติศาสตร์เท่านั้น!"กงจื่อกล่าวหยัน.
"กงชิว,นี่เจ้าวางแผนเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้แล้วอย่างงั้นรึ?"กงเชียนที่แค่นเสียงเย็นชา.
"วางแผนรึ?ก่อนหน้านี้ข้ารับรู้ถึงจุดอ่อนของร่างทอง
18 กร,ได้คิดอยู่หลายวิธีที่จะทำลายร่างทอง 18
กรนั่น,ทว่าหลายแสนปีก่อนนั้น,ข้าได้พยากรไว้แล้ว,ร่างทอง 18
กรต้องได้รับความเสียหาย,เป็นเพราะกรรมของเจ้าไงล่ะ!"กงจื่อที่ราวกับรู้สึกขอบคุณ.
กงเชียนที่จ้องมองไปยังบรรพชนโพธิที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด.
ร่างกายทองคำสิบแปดกรที่ไม่สามารถรวมเข้าไปในร่างได้สร้างความเจ็บปวดให้กับบรรพชนโพธิเป็นอย่างมาก.
"ชิ,เจ้าควรจะเป็นห่วงตัวเองมากกว่า!"กงจื่อที่เตรียมลงมืออีกครั้ง.
กงจื่อที่จ้องมองไปยังตำหนักฉงเทียน,กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา,"ตำหนักฉงเทียน?
ถุยย!"
เทียนเต๋าที่ทรงพลังกระแทกไปยังกงเชียน,พื้นที่รอบๆที่สั่นไหวไปมาอย่างรุนแรง.
ยูไลที่ลอยออกไป,พร้อมกับนำร่างของบรรพชนโพธิบนอากาศกลับมา,พื้นที่รอบๆนั้นพังทลายเสียหายยากจะมีใครสามารถทานทนได้,เหล่าแขกมากมายที่ตัวสั่นงันงก,สายตาของกงจื่อที่จ้องมองมานั้น,ราวกับว่ารอให้กำจัดกงเชียนแล้วจะต้องจัดการพวกเขาเป็นรายต่อไปอย่างงั้นรึ?
จุนถีที่เวลานี้กำลังดิ้นไปมาร่างทอง 18
กรที่กำลังสั่นไหว,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด.
"อาจารย์บรรพชน,อาจารย์บรรพชนท่านเป็นไรหรือไม่,รีบออกมาเร็ว!"ซุนเฉินที่แสดงท่าทางร้อนใจ.
บนลานฉงเทียน,คนอื่นๆที่เผยท่าทางร้อนใจเช่นกัน.
ส่วนจงซานที่แสดงท่าทางแปลกใจ,เพราะว่าร่างทอง
18 กรนั้น,หนึ่งแขนที่ขาดไป,เป็นฝีมือของเขาที่โลกใบเล็ก,แม้แต่มันถูกแปดหางสวรรค์กลืนกินไปแล้วนั่นเอง.
จุนถีไม่สามารถฟื้นคืนได้,เป็นเพราะเขาอย่างงั้นรึ?
ทุกคนที่ไม่เห็นว่าใบหน้าของจงซานที่ดูแปลกประหลาด,ทุกคนที่เริ่มปรึกษาพูดคุยกันออกมา.
"ยูไล,แขนนี้สามารถฟื้นฟูกลับมาได้หรือไม่?
จุนถีจะได้ฟื้นคืน?"หลานถาม.
"เป็นไปไม่ได้,ร่างทองคำ 18
กรของจุนถีนั้น,เป็นเอกลักษณ์,แตกต่างไม่เหมือนใครมีเจตจำนงแฝงเอาไว้ด้วย,ถึงแม้นว่าข้าจะจำรูปลักษณ์มันได้,ทว่าก็ไม่สามารถจำจำเจตจำนงได้,อีกอย่างกล่าวได้ว่ามันเป็นรูปลักษณ์ชะตาวิถีมาตรฐานของจุนถี,ไม่สามารถที่จะสร้างขึ้นได้!"ยูไลที่ส่ายหน้าไปมา.
"ลองดูก่อน,เขาเคยพำนักอยู่ที่วิหารใต้เหล่ยหยินในอดีต,ท่านควรจะมีความทรงจำเกี่ยวกับเขา!"หลานกล่าว.
"ข้าจะลองดู!"ยูไลพยักหน้า,เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะปฏิเสธ.
มือขงยูไลที่ชี้ออกไป,ปรากฏแสงสีทองพุ่งออกไป,ก่อนที่แขนที่ขาดไปนั้นจะค่อยๆปรากฏเป็นภาพเงาของแขนต่อยื่นออกมา.
"พุ!"ร่างของบรรพชนโพธิสั่นไหวไปมา,ก่อนที่จะพ่นโลหิตคำโต.
ยูไลที่หยุดสร้างแขนสีทองในทันที.
"ไม่ได้การ,ร่างทอง 18
กรของจุนถีนั้นมีอำนาจของเซียนและกลิ่นอายของขงจื่อด้วย,เป็นร่างกายที่ประณีตมาก,ข้าไม่สามารถสร้างมันขึ้นมาได้,หากว่าข้ายังดึงดัน,จะต้องทำให้บรรพชนโพธิได้รับบาดเจ็บแน่!"ยูไลที่ส่ายหน้าไปมา.
"อาวุโสทุกท่าน,ได้โปรดช่วยอาจารย์บรรพชนด้วย,ถึงแม้นว่าจะไม่สามารถกลายเป็นจุนถีได้,อย่างน้อยก็สามารถนำร่างทองคำนี้อกมาจากอาจารย์บรรพชนก็พอ!"ซุนเฉินที่แสดงท่าทางร้อนใจ.
มีเหรอที่จะไม่มีใครคิด?
ทว่าในเวลานี้มันไม่มีวิธีต่างหาก? ทุกคนที่แสดงท่าทางอักอ่วนใจ.
"เช่นนั้น,ให้ข้าลอง!"เสียงๆหนึ่งที่ดังขึ้นที่ด้านหลังยูไล.
เสียงดังกล่าว,ทำให้ซุนเฉินรู้สึกยินดี,ทุกคนเองต่างก็เกิดความสงสัยเช่นกัน.
ทว่าหลังจากนั้น,ทุกคนกลับตะลึงงันคาดไม่ถึง,จงซาน!
"จงซาน? เจ้าต้องการทำร้ายอาจารย์ข้า?
ไปให้พ้น!"ซุนเฉินที่คำรามออกมาในทันที.
ทว่าจงซานในเวลานี้หาได้สนใจซุนเฉิน,ส่วนคนอื่นๆเองก็ไม่สนใจซุนเฉินเช่นกัน,ในสายตาของพวกเขาแม้ว่าจะไม่เข้าข้างจงซาน,ทว่าก็ยังให้ค่ามากกว่าซุนเฉิน!
"จงซาน,เจ้าทำได้อย่างงั้นรึ?"ยูไลที่กล่าวยืนยันอีกครั้ง.
แขนทองที่เขาไม่สามารถสร้างได้,แล้วเจ้าทำได้อย่างงั้นรึ?
"ต้องลอง!"จงซานที่สีจมูกไปมาพร้อมกับฝืนยิ้มออกมา.
ดูเหมือนแขนที่ขายไปนั้นเป็นแปดหางที่กินไป,จึงต้องเป็นเขาที่ต้องการทำให้มันฟื้นคืนมานั่นเอง.
ซุนเฉินที่กระโดดออกมาขวาง,ทว่ายูไลจับเขาเอาไว้,ทำให้เขาไม่สามารถขยับได้.
"ยูไล,เจ้าจับข้าทำไม,ปล่อยข้า,ข้าจะช่วยอาจารย์!"ซุนเฉินที่โวยวายเสียงดัง.
ทว่ายูไลต้องฟังเขาอย่างงั้นรึ?
จงซานที่ก้าวไปยังด้านหน้าแขนที่ขาด,ก่อนที่จะยื่นมือขวาออกไป,ก่อนที่จะค่อยๆรวมพลังช้าๆ.
สิ่งดังกล่าวนั้น,แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่ได้กลืนกินไป,ความทรงจำเกี่ยวกับแขนที่กินไปในเวลานั้น,แขนที่ขาดไป,และพลังที่เพิ่งกลืนกินจื่อลู่ไปก่อนหน้านี้.
ฝ่ามือของจงซาน,ที่ขยับ,ทว่าแขนที่ขาดไปนั้น,กลับปรากฏแสงสีทองสองส่วน,นี่เป็นรูปร่างของแขนรึ?
ไม่มีแม้แต่นิ้วด้วยซ้ำ.
สายตาของทุกคนที่เผยท่าทางแปลกประหลาด,นี่จงซานต้องการสร้างความอับอายให้กับตัวเองอย่างงั้นรึ?
เขากำลังจะทำอะไร,สิ่งที่เขาทำนี้,ดูไม่คล้ายเดิมแม้แต่น้อย,เป็นเพียงรูปร่างของพลังงานเท่านั้น.
ทว่าพลังสองส่วนนั้นกับแยกเจตจำนงและรูปร่างออกจากกัน,แต่มันเป็นเหมือนกับหัวไชเท้าสองหัวซะมากกว่า!
แม้ว่าจะดูน่าเกลียด,ทว่าก็ค่อยๆเป็นรูปเป็นร่าง.
ยูไลและหลานที่จ้องมองซุนเฉินที่ตะโกนลั่น.
"อรหันต์ยูไล,รีบไปขวางมันเร็วเข้า,เจ้าสารเลวนั่น,มันจงใจสร้างของปลอม,มันต้องการสร้างของปลอม,ร่างทอง18
แขนอย่างงั้นรึ?รีบกันมันเร็วเข้า!"ซุนเฉินที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
ขณะที่ทุกคนกำลังจับจ้องมองจงซาน,หยิงและกุยกูซือ,ในเวลานี้ไม่ได้สนใจจุนถีแต่อย่างใด,สายตาของเขาที่จ้องมองไปยังสนามรบ,ราวกับว่าใกล้ถึงเวลาที่พวกเขาต้องออกไปต่อสู้หรือไม่?
แขนที่จงซานสร้างขึ้นดูเหมือนของปลอมเป็นอย่างมาก,ดูไม่เหมือนจริงแม้แต่น้อย.
ขณะที่เหล่าแขก,ในเวลานี้ที่มองบน,จดจ้องมองแขนอื่นๆของจุนถี,มันเหมือนกันอย่างงั้นรึ?
เหมือนกับหัวไชเท้าสองหัวไม่ใช่รึ? นี่คือแขนอย่างงั้นรึ?
มาควักลูกตาของข้าออกไปดีกว่า.
สายตาของทุกคนที่เริ่งเชื่อคำพูดของซุนเฉิน,จงซานจงใจ!
เป็นไปได้ว่าเขามีความแค้นกับบรรพชนโพธิที่เทือกเขาเซิ่งซือ,ในเวลานี้จึงจงใจแก้เผ็ดหรือไม่?
"จงซาน,จะเป็นไรหรือไม่?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
เห่าเม่ยลี่ที่ต้องการบอกกับจงซาน,รูปร่างมันไม่เหมือน,ในอดีตเมื่อครั้งที่จงซานและกงเชียนสู้กันนั้น,เห่าเม่ยลี่มองอยู่,ในเวลานั้นแขนดังกล่าวนั้นมีลานมือเป็นรูปดอกบัว,ทว่าจงซานกับสร้างเป็นหัวไชเท้าอย่างงั้นรึ?
"จงซาน,ทำได้หรือไม่?"ยูไลที่สอบถามออกไป.
"ข้าจะพยายามเต็มที่!"จงซานกล่าว.
"อย่าให้เขาทำ,เขากำลังทำร้ายอาจารย์ข้า!"ซุนเฉินที่ตะเกินออกมา.
ทว่าคำพูดของซุนเฉินนั้นไม่มีค่าในสายตาของยูไล?
การที่จะซานสร้างหัวไชเท้าสองหัวออกมา,ยูไลไม่ได้ห้าม.
การต่อสู้ที่รุนแรงด้านนอกเวลานี้ทุกคนที่ไม่มีใครมองแล้ว,ทว่าจ้องมองไปยังแสงสีทองที่อยู่ในมือของจงซาน.
จงซานที่สร้างแขนเป็นรูปหัวไชเท้าทองขึ้นมาช้าๆ.
ซุนเฉินที่เต็มไปด้วยความเจ็บใจ,ทำได้แค่จ้องมองจงซานอย่างเกลียดชัง.
ทว่าก่อนหน้านี้ทุกคนที่ครุ่นคิดได้,แขนที่ยูไลสร้างขึ้นมานั้นทำให้บรรพชนโพธิได้รับบาดเจ็บหนัก,ทว่าสิ่งที่จงซานที่ทำขึ้นมานี้?
ไม่ได้ทำให้บรรพชนโพธิได้รับผลข้างเคียงอะไรเลยไม่ใช่รึ?
"แค๊ก!"
สายตาของทุกคนที่กลายเป็นนิ่งงัน,หัวไชเท้าที่จงซานสร้างขึ้นมานั้น,มันได้เชื่อมต่อกับแขนที่ขาดไปโดยสมบูรณ์.
เสียงดังก้อง,แขนทองที่กำลังเชื่อมต่อกันนั้นโค้งเรียวโดยสมบูรณ์.
ไร้ซึ่งผลข้างเคียง,หลังจากที่เชื่อมต่อกันแล้ว,ร่างกายของบรรพชนโพธิกลายเป็นสีแดง,ร่างสีทองที่กำลังหลอมเข้ามาในร่างกายของบรรพชนโพธิในทันที!
หลอมรวมกันแล้ว?
ซุนเฉินถึงกับต้องพ่นโลหิต,"ข้า@#¥%......
&\;*”.
ยูไลที่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย,จ้องมองไปยังจงซาน,จ้องมองไปยังบรรพชนโพธิ.
ส่วนหลานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อยจ้องมองไปยังจงซาน,แววตาที่เป็นประกาย.
"ฟิ้ว!"
แสงสีทองและแสงสีขาวที่รวมกันเป็นหนึ่งเดียว.
"ครืนนนนน!"
ต้าเต๋าสีแพลทินัมที่พุ่งโชน,พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าของตำหนักฉงเทียนในทันที.
ฟ้าดินหยุดนิ่ง.
ร่างสองร่างที่อยู่ไกลออกไป,ในเวลานี้ถึงกับแปลกใจจนต้องหยุดต่อสู้กัน.
Chapter 1033 Zhong Shan
gets rid
钟山出手
จงซานออกโรง.
ต้าเต๋านกยูงมรกตของกงเชียน,ฟ้าดินรอบๆปรากฏเงาของนกยูงมากมาย,เสียงของกงเชียนที่คำรามลั่นอย่างรุนแรง.
กงเชียนที่กำลังสร้างต้าเต๋า,ขณะที่กงจื่อจ้องมองออกไปด้วยความเย็นชา.
กงจื่อที่จ้องมองและกล่าวออกมาอย่างไม่แยแสนัก,"ไม่สงสัยเลยว่าทำไมถึงกล้าท้าทายข้า?
สร้างต้าเต๋าอย่างงั้นรึ?เจ้าควรจะรู้ว่าระหว่างเซียนบรรพชนและปราชญ์เทพนั้น,มีช่องว่างที่ไม่สามารถก้าวข้ามได้,เจ้าไม่ใช่คู่มือของข้า!"
กงเชียนไม่กล่าวอะไรกับกงจื่อ,ไม่มีประโยชน์อะไร!
สายตาที่รวมเป็นหนึ่ง,พลังอำนาจของต้าเต๋านกยูงมรกตที่พุ่งตรงไปยังต้าเต๋าขงจื้อ.
สองต้าเต๋าเข้าปะทะกันเสียงดังสนั่น!
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ต้าเต๋าสองสายปะทะกันบนท้องฟ้า,เกิดเป็นหลุมดำใหญ่ยักษ์ขึ้นในทันที,ห้วงมิติที่เปิดกว้าง,พื้นที่รอบๆสั่นสะเทือนสนั่นหวั่นไหว,ยกเว้นพื้นที่เมืองเซียนหยางที่มีม่านสมบัติกาลอากาศป้องกันอยู่,พื้นที่รอบๆพังทลายเสียหายยับเยิน,พลังอำนาของต้าเต๋าทั้งสองรุนแรงน่าเกรงขามมาก.
บนตำหนักฉงเทียนมียอดฝีมือปกป้องอยู่,ดังนั้นผลกระทบจึงไม่มาก,ทว่าที่ด้านนอกนั้น,ไม่สามารถมองเห็นได้แล้ว,พื้นที่ทุกแห่งสั่นไหวอย่างรุนแรง,ฝุ่นคละคลุ้งเต็มไปหมด,ทั่วทุกหนแห่งถูกแปลงสภาพกลายเป็นความเสียหาย,เวลานี้มีเพียงแสงสองเส้นที่เจิดจ้ากำลังปะทะกันอยู่.
เวลาผ่านไปราวๆหนึ่งชั่วยาม,ทว่าพื้นที่รอบๆยังสามารถสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือน,อำนาจของปราชญ์เทพ,ทำลายล้างทุกสรรพสิ่ง,ร้ายกาจมาก,ในเวลานี้ทุกคนเองก็ไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามนิกายหงหรูเป็นเช่นไรบ้าง?
หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยาม,พื้นที่รอบๆค่อยๆกลับมาสเถียรอีกครั้ง,หลุมดำที่ใหญ่ยักษ์ค่อยๆฟื้นฟูกลับมาช้าๆ.
ต้าเต๋าขงจื้ออักขระสีขาวใหญ่ยักษ์ที่ยังคงตั้งตระหง่าน,ส่องประกายแสงสีขาวนวลออกมา,อักขระคำสอนของขงจื้อที่ลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้า,อีกฝั่ง,นกยูงมรกตที่ยังคงลอยอยู่บนอากาศเช่นกัน.
กงจื่อที่ยังคงลอยอยู่บนอากาศแววตาที่ไม่แยแส,กงเชียนที่เวลานี้กำลังหายใจหอบ,เห็นชัดเจนว่าผ่านมาหนึ่งชั่วยามนาม,ฝั่งกงจื่อจะได้เปรียบ.
"ไร้ประโยชน์,เจ้าไม่สามารถทะลวงต้าเต๋าขงจื้อของข้าได้,เจ้าจะจัดการอย่างไร?
ข้าไม่จำเป็นต้องขยับด้วยซ้ำ,เจ้าก็ไม่มีทางอันตรายข้าได้,เจ้าไม่ใช่คู่มือของข้า,กลับไปยังตระกูล,ข้าจะให้โอกาสเจ้าได้เป็นอาวุโส,ร่วมสร้างตระกูลให้ยิ่งใหญ่ร่วมกัน!"กงจื่อกล่าวอย่างไม่สนใจ.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
กงเชียนที่หัวเราะออกมาเสียดัง,ให้เขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างงั้นรึ?
เป็นลูกน้องกงจื่ออย่างงั้นรึ? คิดว่ากงเชียนจะยอมอย่างงั้นรึ?
ทว่าก็นับว่าเป็นกลยุทธิ์ที่ชาญฉลาดของกงจื่อ,กงเชียนในเวลานี้ยังไม่สามารถต่อกรกับปราชญ์เทพกงจื่อได้.
เหล่าแขกบนลานตำหนักฉงเทียนที่แสดงท่าทางร้อนใจเช่นกัน,กงเชียน,หากว่าเขาพ่ายแพ้,กงจื่อต้องหันมาเล่นงานพวกเขาไม่ใช่รึ?
จงซานที่หันหน้าไปมองหยิง,แม้นว่าในเวลานี้กงเชียนและกงจื่อจะต่อสู้กัน,เป็นการต่อสู้ที่หนักหน่วงรุนแรงมาก,ทว่าเขากับไม่แสดงเป็นกังวลเลยอย่างงั้นรึ?
ในเวลานี้,หยิงที่ดูเหมือนว่าจะไม่กังวลแม้แต่แสดงท่าทางไม่แยแสอีกด้วย.
กับการต่อสู้ที่หนักหน่วงรุนแรงจนพื้นที่รอบๆพังเสียหาย,หยิงก็ยังไม่ลงมือ,ทว่าแววตาของเขาที่ยังคงมั่นคง,นิ้วที่กำลังเคาะไปที่พนักแขนเบาๆ,ราวกับว่ากำลังรออะไรบางอย่าง,ดูเหมือนว่ามีแผนการอยู่แล้ว.
กุยกูซือที่ยืนอยู่ข้างๆหยิง,เขาที่ยังคงซ่อนตัวอยู่ในชุดสีดำไม่เคลื่อนไหว,จดจ้องมองออกไปด้านหน้า,ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ดังกล่าวอยู่ในการคาดการณ์ของเขา.
จงซานที่เห็นคนทั่งสองยังคงสุขุม,ก็พอคาดเดาได้ว่าหยิงนั้นยังไม่ลงมืออย่างแน่นอน,จะต้องมีอะไรกำลังจะเกิดขึ้นแน่,ทว่าเป้าหมายของหยิงคืออะไร?
การต่อสู้มีเพียงกงจื่อและกงเชียนอย่างงั้นรึ? ไม่น่าจะใช่!
เพราะว่าก่อนหน้านี้การปรากฏตัวของกงเชียน,ดูเหมือนว่าจะเป็นข้อตกลงอะไรบางอย่างกับหยิง,ขณะที่จงซานผ่านมาที่ทะเลตะวันออก,กงเชียนเองก็ได้เดินทางมายังเมืองเซียนหยางแล้ว,จากนั้นก็รอเวลาออกมา,แล้วยังมีอะไรอีกกัน?
ที่ไกลออกไปนั้น,การต่อสู้ยังคงดำเนินไป,กงเชียนที่ไม่สามารถทำให้กงเชียนได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย,สายตาของทุกคนที่ดูจริงจังขึ้นเรื่อยๆ.
ทันใดนั้นที่ด้านข้างของต้าเต๋าขงจื้อ,ปรากฏเทียนเต๋าขึ้นอีกอัน,ไม่,เป็นต้าเต๋านกยูงมรกตต่างหาก,ปรากฏกงเชียนอีกร่างขึ้นมา.
ต้าเต๋านกยูงมรกตสองตน,สองกงเชียน?
แทบทุกคนที่ตื่นตกใจเล็กน้อย,นี่มันวิชาอะไรกัน?
"วูซซซซ!"
จากนั้นก็ปรากฏเป็นต้าเต๋านกยูงมรกตขึ้นอีกสองสายเข้าล้อมต้าเต๋าขงจื้อ.
ต้าเต๋านกยูงมรกตสี่สายที่เข้าล้อมกรอบ,กงเชียนที่ปรากฏสี่ร่าง,ทั้งหมดกำลังจ้องมองกงจื่อที่อยู่ตรงกลาง.
กงจื่อที่เป็นเงียบ.
"นับเป็นวิชาที่ดี!"กงจื่อแค่นเสียงเย็นชา.
กงเชียนที่ไม่สนใจกงจื่อ,สี่ต้าเต๋าที่เคลื่อนที่โจมตีไปยังตรงกลางอีกครั้ง.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ความรุนแรงของการโจมตีรุนแรงขึ้นยิ่งกว่าเดิม,ในเวลานี้ไม่สามารถมองเห็นด้านในได้เลยแม้แต่นิดเดียว.
แรงสั่นสะเทือนอันบ้าคลั่ง,ทำให้เหล่าแขกเริ่มแตกตื่น,ในเวลานี้พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย,ต้องการจะหนีก็ทำไม่ได้,จะไปได้อย่างไร,แรงสั่นสะเทือนที่รุนแรงขนาดนี้,พื้นที่รอบๆราวกับกลายเป็นหลุมดำไปทั้งหมดทว่าผ่านไปครึ่งชั่วยาม,ก็ค่อยๆกลับคืนสู่สภาพเดิม.
ต้าเต๋าทั้งสี่ของกงเชียนในเวลานี้ได้กลับคืนสภาพเหลืออันเดียว,นอกจากนี้ร่างกายของกงเชียนที่อ่อนล้า,ราวกับว่าได้รับบาดเจ็บหนัก,ทว่าใบหน้าของเขายังคงดุร้ายจริงจังไม่ยอมแพ้.
ส่วนกงจื่อ,ยังคงยืนอยู่ในต้าเต๋าขงจื้อ,ที่แขนเสื้อดูเหมือนว่าจะเสียหายเล็กน้อย.
ปราชญ์เทพช่างร้ายกาจไร้เทียมทาน,กงจื่อไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย,จากการโจมตีของกงเชียน.
แน่นอนว่ากงเชียนนั้นแข็งแกร่งไม่น้อย.
ทว่าก็ยังยากที่จะต่อกรกับกงจื่อ,ในเวลานี้ดูเหมือนว่าจะทำให้กงจื่อโกรธเกรี้ยวขึ้นมาแล้ว.
"ชิ,เจ้าคนดื้อรั้น!"
กงจื่อแค่นเสียง,อำนาจของปราชญ์เทพที่ระเบิดออกมา,แรงกดดันที่โถมทับจากท้องฟ้าบีบรัดเหล่าประชาชนเมืองเซียนหยางไม่กล้าเงยหน้าขึ้นเลยแม้แต่น้อย,ด้วยอำนาจที่ยิ่งใหญ่นี้ได้ปะทุพลังเพิ่มขึ้นอย่างรุนแรง,จากนั้นรอบๆต้าเต๋าขงจื่ที่สั่นไหวไปมา,พร้อมกับปรากฏเทียนเต๋าเจ็ดเส้นขึ้นในทันที,แม้นว่าจะมีขนาดไม่เท่ากับต้าเต๋าขงจื่อ,ทว่าเทียนเต๋าเจ็ดสีนั้นดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
กงจื่อลงมือโจมตีแล้ว,เขาที่สะบัดมือออกไป,เทียนเต๋าเจ็ดสีที่เคลื่อนที่ออกไป.
เทียนเต๋าเจ็ดสีที่รวมตัวกันเป็นรูปของแสงเทวะเจ็ดสี.
"คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะไม่ลืมทักษะของตระกูลกง!"กงเชียนที่เผยรอยยิ้มที่ดุร้ายออกมา.
กงจื่อที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา,เทียนเต๋าเจ็ดสีที่โคจรหมุนวนต้าเต๋านกยูงมรกต,เกิดระเบิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว,อำนาจเทียนเต๋าของกงจื่อที่กำลังบีบรัดกงเชียน,การกระแทกกันของเทียนเต๋าที่ส่องประกายแสงวับวาว.
ต้าเต๋าไม่จำเป็นต้องแข็งแกร่งกว่าเทียนเต๋าเสมอไป,เพราะต้าเต๋านั้นคือเทียนเต๋าเปลี่ยนรูปแบบของแต่ละคน,ขึ้นอยู่กับกับการสร้างขึ้นมา!
ส่วนเทียนเต๋านั้นคืออำนาจฟ้าดินที่ไร้เทียมทาน,เซียนบรรพชนไม่จำเป็นต้องเคลื่อนย้ายเทียนเต๋า,แต่สามารถที่จะปลูกเทียนเต๋าเข้ามาในร่างเพื่อใช้ในการต่อสู้ได้.
เจ็ดเทียนเต๋าที่ทรงพลัง,นับว่าเป็นหายนะสำหรับกงเชียนอย่างแท้จริง.
เห็นเช่นนั้น,ดวงตาของกงเชียนเปลี่ยนเป็นเย็นชา,ก่อนที่จะปรากฏมีแขนผุดออกมาจากด้านหลังของเขา.
"วูซซซ~~~~~~~~~~~~~~!”
ห้วงมิติกำลังสั่นไหว,ต้าเต๋าอีกอันที่กำลังผุดออกมา,เต้าเต๋าทองขาว,ต้าเต๋าดังกล่าวนั้นผุดออกมา,กลายเป็นต้าเต๋าสองเส้นผลักเทียนเต๋าของกงจื่อ.
เทียนเต๋าเจ็ดสีของกงจื่อที่หยุดลง.
กงจื่อที่จ้องมองต้าเต๋าสีแพลทินัม(ทองคำขาว),คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีกลิ่นอายของขงจื่อเรื่อๆอยู่,กล่าวได้ว่ามีอีกกลิ่นอายที่แผ่ออกมานั้น,เป็นอำนาจเซียนอยู่เล็กน้อยเช่นกัน,ดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก.
ทว่าที่ตรงกลางต้าเต๋านั้น,มีอสุรกายตนหนึ่งลอยอยู่.
อสูรร่างทองคำ 17 กร! ดูเหมือนว่าจะมีสามตาด้วย,ความจริงน่าจะมี 18
แขน,ทว่าแขนขางหนึ่งนั้นถูกตัดไป.
"อำนาจจุนถี?"กงจื่อที่แสดงท่าทางจริงจังออกมา.
สองต้าเต๋า,หนึ่งในนั้นเป็นต้าเต๋าแพทตินัม,ดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก,ไม่เพียงแต่เป็นต้าเต๋าที่แข็งแกร่งมาก,ทว่ายังมีต้าเต๋าที่มีกลิ่นอายของขงจื้อด้วย.
ต้าเต๋าจุนถี?
จุนถี?
อดีตปราชญ์เทพ,เหล่าแขกมากมายที่อยู่บนลานฉงเทียนต่างเผยท่าทางประหลาดใจ,ปราชญ์เทพที่ล่วงหล่นจากสวรรค์มาหลายแสนปีแล้ว,ทว่าทุกคนยังจดจำได้ดี.
-----------------
ครึ่งอรหันต์ครึ่งอสูร,ผู้เผยแพร่ลัทธิขงจื้อ,ผู้ปกครองครึ่งหนึ่งของทวีปตะวันตก!
----------------
ปราชญ์เทพจุนถี,ไม่สงสัยเลยว่าต้าเต๋านี้จะมีกลิ่นอายของขงจื้อ.
ในเวลาเดียวกันนี้,ใบหน้าของกงเขียนที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,เพราะว่า,ของวิเศษของตัวเอง,ร่างทองคำ
18 กรนั้น,ในเวลานี้คาดไม่ถึงจะหลุดการควบคุมของเขาไป?
"เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?"กงเชียนที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังกงเชียนด้วยความประหลาดใจ,เกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นรึ?
ต้าเต๋าแพลทินัมที่เคลื่อนที่ช้าๆ,ตรงไปยังตำแหน่งลานของตำหนักฉงเทียนอย่างคาดไม่ถึง.
"วูซซซ!"
ที่ตำแหน่งของตำหนักฉงเทียน,เทียนเต๋าสีขาวที่พวยพุ่งทะยาน,ถูกส่งออกมาจากบรรพชนโพธินั่นเอง,แขนทั้งสองข้างที่ยื่นออกมา,ยืนอยู่บนเทียนเต๋า,เคลื่อนที่เข้าหาต้าเต๋าแพลทินัม.
บรรพชนโพธิกำลังทำอะไร?
ทุกคนที่เผยท่าทางอัศจรรย์ใจทว่ายูไลที่อยู่ข้างๆเวลานี้เผยรอยยิ้มบางๆออกมา.
กงเชียนที่ลอยอยู่บนอากาศไกลออกไป,จ้องมองไปยังบรรพชนโพธิ,กับร่างทอง
18 กร,คาดไม่ถึงว่าทั้งสองกำลังเคลื่อนที่หากัน.
"บรรพชนโพธิ?"กงเชียนที่เผยท่าทางประหลาดใจออกมา.
ในเวลาเดียวกันนั้นกงจื่อที่คาดไม่ถึงแม้แต่น้อย,พร้อมกับปล่อยให้บรรพชนโพธิและร่างทองเข้าประสานกัน.
ประสานร่าง.
"วูซซซ~~~~~~~~~~~~~~~!”
เทียนเต๋าแพลทินัมสั่นไหวไปมาเล็กน้อย,จากนั้นก็สลายหายไปไม่สามารถมองเห็นได้,ก่อนที่จะเห็นร่างของบรรพชนโพธิและร่างทองคำกำลังผสานเข้าเป็นร่างหนึ่งเดียวกัน.
"จุนถี,เจ้าคือตาแก่จุนถีอย่างงั้นรึ?"กงเชียนที่เผยท่าทางประหลาดใจดีใจออกมา.
ใบหน้าของบรรพชนโพธิที่กำลังเจ็บปวด,ไม่ได้กล่าวตอบกงเชียน,ร่างกายที่ถูกปกคลุมไปด้วยภาพเงาร่างทองคำ,ราวกับว่าเป็นบุรุษที่สวมหมอกและชุดเกราะทองคำอยู่,ใบหน้าน่าเกลียดน่ากลัว,ความเจ็บปวดที่ปราชญ์เทพจุนถียากจะทนได้.
"ไร้ประโยชน์!"กงจื่อที่เอ่ยปากกล่าวออกมาในทันที.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังกงจื่อ.
"ปราชญ์เทพจุนถี,แผนการของเขานับว่าระเอียดดี,บรรพชนโพธิถึงกับลบความทรงจำออกไปทั้งหมด,ทว่าร่างนั้นก็มีพลังชั่วร้ายซ่อนอยู่,ส่งผลให้ร่างกายทองคำนั้นไม่สมบูรณ์,เมื่อครั้งที่เขาสร้าง,ร่างทองคำผสมกับศพปิศาจ,จุนถีก็กลายเป็นอดีต,ช่างน่าเสียดาย,น่าเสียดาย,เจ้ากลับทำให้ร่างกายทองคำ
18
กรนั้นเสียหาย,ทำให้จุนถีนั้นไม่สามารถฟื้นคืนได้,จุนถีนั้นคงจะกลายเป็นเพียงแค่ประวัติศาสตร์เท่านั้น!"กงจื่อกล่าวหยัน.
"กงชิว,นี่เจ้าวางแผนเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้แล้วอย่างงั้นรึ?"กงเชียนที่แค่นเสียงเย็นชา.
"วางแผนรึ?ก่อนหน้านี้ข้ารับรู้ถึงจุดอ่อนของร่างทอง
18 กร,ได้คิดอยู่หลายวิธีที่จะทำลายร่างทอง 18
กรนั่น,ทว่าหลายแสนปีก่อนนั้น,ข้าได้พยากรไว้แล้ว,ร่างทอง 18
กรต้องได้รับความเสียหาย,เป็นเพราะกรรมของเจ้าไงล่ะ!"กงจื่อที่ราวกับรู้สึกขอบคุณ.
กงเชียนที่จ้องมองไปยังบรรพชนโพธิที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด.
ร่างกายทองคำสิบแปดกรที่ไม่สามารถรวมเข้าไปในร่างได้สร้างความเจ็บปวดให้กับบรรพชนโพธิเป็นอย่างมาก.
"ชิ,เจ้าควรจะเป็นห่วงตัวเองมากกว่า!"กงจื่อที่เตรียมลงมืออีกครั้ง.
กงจื่อที่จ้องมองไปยังตำหนักฉงเทียน,กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา,"ตำหนักฉงเทียน?
ถุยย!"
เทียนเต๋าที่ทรงพลังกระแทกไปยังกงเชียน,พื้นที่รอบๆที่สั่นไหวไปมาอย่างรุนแรง.
ยูไลที่ลอยออกไป,พร้อมกับนำร่างของบรรพชนโพธิบนอากาศกลับมา,พื้นที่รอบๆนั้นพังทลายเสียหายยากจะมีใครสามารถทานทนได้,เหล่าแขกมากมายที่ตัวสั่นงันงก,สายตาของกงจื่อที่จ้องมองมานั้น,ราวกับว่ารอให้กำจัดกงเชียนแล้วจะต้องจัดการพวกเขาเป็นรายต่อไปอย่างงั้นรึ?
จุนถีที่เวลานี้กำลังดิ้นไปมาร่างทอง 18
กรที่กำลังสั่นไหว,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด.
"อาจารย์บรรพชน,อาจารย์บรรพชนท่านเป็นไรหรือไม่,รีบออกมาเร็ว!"ซุนเฉินที่แสดงท่าทางร้อนใจ.
บนลานฉงเทียน,คนอื่นๆที่เผยท่าทางร้อนใจเช่นกัน.
ส่วนจงซานที่แสดงท่าทางแปลกใจ,เพราะว่าร่างทอง
18 กรนั้น,หนึ่งแขนที่ขาดไป,เป็นฝีมือของเขาที่โลกใบเล็ก,แม้แต่มันถูกแปดหางสวรรค์กลืนกินไปแล้วนั่นเอง.
จุนถีไม่สามารถฟื้นคืนได้,เป็นเพราะเขาอย่างงั้นรึ?
ทุกคนที่ไม่เห็นว่าใบหน้าของจงซานที่ดูแปลกประหลาด,ทุกคนที่เริ่มปรึกษาพูดคุยกันออกมา.
"ยูไล,แขนนี้สามารถฟื้นฟูกลับมาได้หรือไม่?
จุนถีจะได้ฟื้นคืน?"หลานถาม.
"เป็นไปไม่ได้,ร่างทองคำ 18
กรของจุนถีนั้น,เป็นเอกลักษณ์,แตกต่างไม่เหมือนใครมีเจตจำนงแฝงเอาไว้ด้วย,ถึงแม้นว่าข้าจะจำรูปลักษณ์มันได้,ทว่าก็ไม่สามารถจำจำเจตจำนงได้,อีกอย่างกล่าวได้ว่ามันเป็นรูปลักษณ์ชะตาวิถีมาตรฐานของจุนถี,ไม่สามารถที่จะสร้างขึ้นได้!"ยูไลที่ส่ายหน้าไปมา.
"ลองดูก่อน,เขาเคยพำนักอยู่ที่วิหารใต้เหล่ยหยินในอดีต,ท่านควรจะมีความทรงจำเกี่ยวกับเขา!"หลานกล่าว.
"ข้าจะลองดู!"ยูไลพยักหน้า,เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะปฏิเสธ.
มือขงยูไลที่ชี้ออกไป,ปรากฏแสงสีทองพุ่งออกไป,ก่อนที่แขนที่ขาดไปนั้นจะค่อยๆปรากฏเป็นภาพเงาของแขนต่อยื่นออกมา.
"พุ!"ร่างของบรรพชนโพธิสั่นไหวไปมา,ก่อนที่จะพ่นโลหิตคำโต.
ยูไลที่หยุดสร้างแขนสีทองในทันที.
"ไม่ได้การ,ร่างทอง 18
กรของจุนถีนั้นมีอำนาจของเซียนและกลิ่นอายของขงจื่อด้วย,เป็นร่างกายที่ประณีตมาก,ข้าไม่สามารถสร้างมันขึ้นมาได้,หากว่าข้ายังดึงดัน,จะต้องทำให้บรรพชนโพธิได้รับบาดเจ็บแน่!"ยูไลที่ส่ายหน้าไปมา.
"อาวุโสทุกท่าน,ได้โปรดช่วยอาจารย์บรรพชนด้วย,ถึงแม้นว่าจะไม่สามารถกลายเป็นจุนถีได้,อย่างน้อยก็สามารถนำร่างทองคำนี้อกมาจากอาจารย์บรรพชนก็พอ!"ซุนเฉินที่แสดงท่าทางร้อนใจ.
มีเหรอที่จะไม่มีใครคิด?
ทว่าในเวลานี้มันไม่มีวิธีต่างหาก? ทุกคนที่แสดงท่าทางอักอ่วนใจ.
"เช่นนั้น,ให้ข้าลอง!"เสียงๆหนึ่งที่ดังขึ้นที่ด้านหลังยูไล.
เสียงดังกล่าว,ทำให้ซุนเฉินรู้สึกยินดี,ทุกคนเองต่างก็เกิดความสงสัยเช่นกัน.
ทว่าหลังจากนั้น,ทุกคนกลับตะลึงงันคาดไม่ถึง,จงซาน!
"จงซาน? เจ้าต้องการทำร้ายอาจารย์ข้า?
ไปให้พ้น!"ซุนเฉินที่คำรามออกมาในทันที.
ทว่าจงซานในเวลานี้หาได้สนใจซุนเฉิน,ส่วนคนอื่นๆเองก็ไม่สนใจซุนเฉินเช่นกัน,ในสายตาของพวกเขาแม้ว่าจะไม่เข้าข้างจงซาน,ทว่าก็ยังให้ค่ามากกว่าซุนเฉิน!
"จงซาน,เจ้าทำได้อย่างงั้นรึ?"ยูไลที่กล่าวยืนยันอีกครั้ง.
แขนทองที่เขาไม่สามารถสร้างได้,แล้วเจ้าทำได้อย่างงั้นรึ?
"ต้องลอง!"จงซานที่สีจมูกไปมาพร้อมกับฝืนยิ้มออกมา.
ดูเหมือนแขนที่ขายไปนั้นเป็นแปดหางที่กินไป,จึงต้องเป็นเขาที่ต้องการทำให้มันฟื้นคืนมานั่นเอง.
ซุนเฉินที่กระโดดออกมาขวาง,ทว่ายูไลจับเขาเอาไว้,ทำให้เขาไม่สามารถขยับได้.
"ยูไล,เจ้าจับข้าทำไม,ปล่อยข้า,ข้าจะช่วยอาจารย์!"ซุนเฉินที่โวยวายเสียงดัง.
ทว่ายูไลต้องฟังเขาอย่างงั้นรึ?
จงซานที่ก้าวไปยังด้านหน้าแขนที่ขาด,ก่อนที่จะยื่นมือขวาออกไป,ก่อนที่จะค่อยๆรวมพลังช้าๆ.
สิ่งดังกล่าวนั้น,แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่ได้กลืนกินไป,ความทรงจำเกี่ยวกับแขนที่กินไปในเวลานั้น,แขนที่ขาดไป,และพลังที่เพิ่งกลืนกินจื่อลู่ไปก่อนหน้านี้.
ฝ่ามือของจงซาน,ที่ขยับ,ทว่าแขนที่ขาดไปนั้น,กลับปรากฏแสงสีทองสองส่วน,นี่เป็นรูปร่างของแขนรึ?
ไม่มีแม้แต่นิ้วด้วยซ้ำ.
สายตาของทุกคนที่เผยท่าทางแปลกประหลาด,นี่จงซานต้องการสร้างความอับอายให้กับตัวเองอย่างงั้นรึ?
เขากำลังจะทำอะไร,สิ่งที่เขาทำนี้,ดูไม่คล้ายเดิมแม้แต่น้อย,เป็นเพียงรูปร่างของพลังงานเท่านั้น.
ทว่าพลังสองส่วนนั้นกับแยกเจตจำนงและรูปร่างออกจากกัน,แต่มันเป็นเหมือนกับหัวไชเท้าสองหัวซะมากกว่า!
แม้ว่าจะดูน่าเกลียด,ทว่าก็ค่อยๆเป็นรูปเป็นร่าง.
ยูไลและหลานที่จ้องมองซุนเฉินที่ตะโกนลั่น.
"อรหันต์ยูไล,รีบไปขวางมันเร็วเข้า,เจ้าสารเลวนั่น,มันจงใจสร้างของปลอม,มันต้องการสร้างของปลอม,ร่างทอง18
แขนอย่างงั้นรึ?รีบกันมันเร็วเข้า!"ซุนเฉินที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
ขณะที่ทุกคนกำลังจับจ้องมองจงซาน,หยิงและกุยกูซือ,ในเวลานี้ไม่ได้สนใจจุนถีแต่อย่างใด,สายตาของเขาที่จ้องมองไปยังสนามรบ,ราวกับว่าใกล้ถึงเวลาที่พวกเขาต้องออกไปต่อสู้หรือไม่?
แขนที่จงซานสร้างขึ้นดูเหมือนของปลอมเป็นอย่างมาก,ดูไม่เหมือนจริงแม้แต่น้อย.
ขณะที่เหล่าแขก,ในเวลานี้ที่มองบน,จดจ้องมองแขนอื่นๆของจุนถี,มันเหมือนกันอย่างงั้นรึ?
เหมือนกับหัวไชเท้าสองหัวไม่ใช่รึ? นี่คือแขนอย่างงั้นรึ?
มาควักลูกตาของข้าออกไปดีกว่า.
สายตาของทุกคนที่เริ่งเชื่อคำพูดของซุนเฉิน,จงซานจงใจ!
เป็นไปได้ว่าเขามีความแค้นกับบรรพชนโพธิที่เทือกเขาเซิ่งซือ,ในเวลานี้จึงจงใจแก้เผ็ดหรือไม่?
"จงซาน,จะเป็นไรหรือไม่?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
เห่าเม่ยลี่ที่ต้องการบอกกับจงซาน,รูปร่างมันไม่เหมือน,ในอดีตเมื่อครั้งที่จงซานและกงเชียนสู้กันนั้น,เห่าเม่ยลี่มองอยู่,ในเวลานั้นแขนดังกล่าวนั้นมีลานมือเป็นรูปดอกบัว,ทว่าจงซานกับสร้างเป็นหัวไชเท้าอย่างงั้นรึ?
"จงซาน,ทำได้หรือไม่?"ยูไลที่สอบถามออกไป.
"ข้าจะพยายามเต็มที่!"จงซานกล่าว.
"อย่าให้เขาทำ,เขากำลังทำร้ายอาจารย์ข้า!"ซุนเฉินที่ตะเกินออกมา.
ทว่าคำพูดของซุนเฉินนั้นไม่มีค่าในสายตาของยูไล?
การที่จะซานสร้างหัวไชเท้าสองหัวออกมา,ยูไลไม่ได้ห้าม.
การต่อสู้ที่รุนแรงด้านนอกเวลานี้ทุกคนที่ไม่มีใครมองแล้ว,ทว่าจ้องมองไปยังแสงสีทองที่อยู่ในมือของจงซาน.
จงซานที่สร้างแขนเป็นรูปหัวไชเท้าทองขึ้นมาช้าๆ.
ซุนเฉินที่เต็มไปด้วยความเจ็บใจ,ทำได้แค่จ้องมองจงซานอย่างเกลียดชัง.
ทว่าก่อนหน้านี้ทุกคนที่ครุ่นคิดได้,แขนที่ยูไลสร้างขึ้นมานั้นทำให้บรรพชนโพธิได้รับบาดเจ็บหนัก,ทว่าสิ่งที่จงซานที่ทำขึ้นมานี้?
ไม่ได้ทำให้บรรพชนโพธิได้รับผลข้างเคียงอะไรเลยไม่ใช่รึ?
"แค๊ก!"
สายตาของทุกคนที่กลายเป็นนิ่งงัน,หัวไชเท้าที่จงซานสร้างขึ้นมานั้น,มันได้เชื่อมต่อกับแขนที่ขาดไปโดยสมบูรณ์.
เสียงดังก้อง,แขนทองที่กำลังเชื่อมต่อกันนั้นโค้งเรียวโดยสมบูรณ์.
ไร้ซึ่งผลข้างเคียง,หลังจากที่เชื่อมต่อกันแล้ว,ร่างกายของบรรพชนโพธิกลายเป็นสีแดง,ร่างสีทองที่กำลังหลอมเข้ามาในร่างกายของบรรพชนโพธิในทันที!
หลอมรวมกันแล้ว?
ซุนเฉินถึงกับต้องพ่นโลหิต,"ข้า@#¥%......
&\;*”.
ยูไลที่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย,จ้องมองไปยังจงซาน,จ้องมองไปยังบรรพชนโพธิ.
ส่วนหลานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อยจ้องมองไปยังจงซาน,แววตาที่เป็นประกาย.
"ฟิ้ว!"
แสงสีทองและแสงสีขาวที่รวมกันเป็นหนึ่งเดียว.
"ครืนนนนน!"
ต้าเต๋าสีแพลทินัมที่พุ่งโชน,พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าของตำหนักฉงเทียนในทันที.
ฟ้าดินหยุดนิ่ง.
ร่างสองร่างที่อยู่ไกลออกไป,ในเวลานี้ถึงกับแปลกใจจนต้องหยุดต่อสู้กัน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น