Immortality Chapter 1031 Kong Xuan vs Kongzi
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1031 กงเชียน ปะทะกงจื่อ.
Chapter 1031 Kong Xuan
vs Kongzi
孔宣vs孔子
กงเชียน ปะทะกงจื่อ.
"จริงรึ?
อาวุโสทั้งสี่,เจ้าลืมธรรมเนียมของตระกูลกงไปแล้วอย่างงั้นรึ?"
เสียงๆดังกล่าวที่ปรากฏขึ้น,ทำให้ใบหน้าของอาวุโสทั้งสี่เปลี่ยนไปในทันที.
แสงเทวะเจ็ดสีที่เล็งไปยังทิศทางของยูไล,ในเวลานี้หยุดลงในทันที.
อาวุโสทั้งสี่ในเวลานี้ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนไม่อยากเชื่อออกมา.
"ฟิ้ว!"บนสนามรบ,ปรากฏร่างของชายในชุดสีเขียว.
กงเชียนที่หายจากอาการบาดเจ็บ,แสดงท่าทางอหังการปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคนในทันที.
กับการปรากฏตัวขึ้นของกงเชียน,ทำให้อาวุโสทั้งสี่หยุดลง,เหล่าสนามรบทั้งหมด,แม้แต่หลานและคู่ต่อสู้หยุดลงในทันทีเช่นกัน!
ทันใดนั้น,กงเชียนก็กลายเป็นที่จับตาของทุกคนในทันที.
หลานที่เห็นดวงตาเป็นประกาย,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ก่อนที่จะสะบัดแขนเสื้อ,นำผู้ใต้บังคับบัญชาสองคนกลับไปยังลานตำหนักฉงเทียน.
ยูไลจ้องมองไปยังกงเชียน,ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะถอยหลับมา.
เหล่าองค์รักษ์ของต้าฉิน,ที่เหมือนว่าได้เตรียมการเอาไว้แล้ว,ทุกคนที่กลับมายังลานตำหนักฉงเทียนเช่นกัน.
เหล่าประชาชนของเมืองเซียนหยางที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจออกมาเช่นกัน,ใครกัน?
ใครที่สามารถหยุดการต่อสู้ของทั้งสองฝั่งได้.
เหล่าบัณฑิตนิกายหงหรู,มากมายที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองไปยังกงเชียน.
ใบหน้าของอาวุโสทั้งสี่จ้องมองไปยังกงเชียน,ไม่รู้ว่าจะเอ่ยอะไรออกมา.
สถานะของกงเชียนนั้น,ทำให้กลายเป็นที่สนใจ,กงเชียนที่ไม่สนใจเหล่าบัณฑิตนิกายหงหรู,เขาไม่สนใจต้าเต๋าของเหล่าบัณฑิตหงหรูร่วมสร้างขึ้นมา,ทว่าเขาจ้องมองไปยังอาวุโสทั้งสี่.
"อาวุโสทั้งสี่,เจ้าเป็นอาวุโสของตระกูลกง,หรือว่าเป็นอาวุโสของนิกายหงหรูกัน?"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
อาวุโสทั้งสี่ที่เผยใบหน้าละอายใจออกมาในทันที,ภายในคำพูดของกงเชียน,คาดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าจะตอบออกไปเช่นกัน.
"สี่อาวุโส,เห็นคทาประมุขแล้ว,ไปช่วยศิษย์พี่จื่อลู่ซะ,ไม่ได้ยินรึไง?"ไจ๋โวที่ตะโกนออกไปด้วยท่าทางร้อนใจ.
กงเชียนที่สะบัดแขวนเสื้อ,จ้องมองด้วยสายตาดุร้ายข่มขู่,กวาดตามองไปยังไจ๋โว,ทำให้ไจ๋โวถึงกับสั่นสะท้านร่างกายแข็งทื่อขึ้นมาในทันที.
"ประ,ประมุข!"ใบหน้าของอาวุโสคนหนึ่งที่ขาวซีด,เป็นคนที่ก้าวออกมาก่อนหน้านี้.
ประมุข? ประมุขตระกูลกงอย่างงั้นรึ?
ไม้เท้าประมุขไปอยู่ในมือของไจ๋โว,หมายความว่าอย่างไร?
แทบทุกคนที่จ้องมองไปยังอาวุโสด้วยท่าทางตะลึงงัน.
"พวกเราคิดว่าท่านตายแล้ว!"อาวุโสอีกคนที่เผยใบหน้าอัปลักษณ์ออกมา.
"คิดว่าข้าตายแล้ว? คทาประมุขสามารถมอบให้ใครก็ได้อย่างงั้นรึ?"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
อาวุโสทั้งสี่ของตระกูลกงที่แสดงท่าทางลังเล,อาวุโสคนแรกที่ก้าวออกมาเป็นคนตอบ,ส่วนอีกสามคนได้แต่เงียบ.
"เจ้าลืมธรรมเนียมตระกูลกงไปแล้วรึ?"กงเชียนที่กล่าวสอบถาม.
กำคำพูดของกงเชียน,อาวุโสทั้งสี่ไม่รู้ว่าจะกล่าวอะไรออกมา.
"ข้าเองก็เห็นว่าเจ้าคงจะลืมธรรมเนียมของตระกูลกงแล้วเช่นกัน!"
จากบนท้องฟ้า,ทันใดนั้นก็ปรากฏเสียงๆหนึ่งดังผ่านออกมา,ในเวลานั้นต้าเต๋าสีขาวของเหล่าบัณฑิตนิกายหงหรูแตกสลายหายไป,จากนั้นก็กลายเป็นคนๆหนึ่ง,ที่มีแสงสีขาวปกคลุม,สวมชุดบัณฑิตที่สง่างามน่าเกรงขาม.
บุรุษผู้นี้ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้,ตราบเท่าที่เงยหน้ามองเขาจะรู้สึกถึงแรงกดดันที่ทำให้ต้องหมอบราบ,แรงกดดันที่ทำให้เหล่าปุถุชนทั่วไปต้องก้มหน้าลง,ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมอง.
อำนาจแห่งความเที่ยงธรรมในเวลานี้ได้กลายเป็นฝุ่นผงสลายหายไปแล้ว!
"คารวะอาจารย์!"
"คารวะปราชญ์เทพ!"
เหล่าบัณฑิตนิกายหงหรูต่างก็แสดงความเคารพออกมาในทันที.
ที่ไกลออกมาบนลานตำหนักฉงเทียน,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,คนผู้นี้คือ,กงจื่ออย่างงั้นรึ?
คาดไม่ถึงเลยว่ากงเชียนจะบังคับกงจื่อออกมาได้?
กงจื่อที่สะบัดมือเบาๆ,คทาประมุขที่อยู่ในมือไจ๋โวลอยออกไปหล่นในมือของกงจื่อ,ขณะที่กงจื่อกวาดตามองม่านป้องกันของเมืองเซียนหยาง.
"ของวิเศษกาลอากาศใช้ปกป้องประชาชนอย่างงั้นรึ?
หยิง,เจ้านับว่ามีของวิเศษมากมายจริงๆ!"กงจื่อกล่าว.
หยิงที่ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมา,เพียงแค่จ้องมองเท่านั้น,ไม่แม้แต่ขยับ.
กงเชียนที่จ้องมองกงจื่อด้วยสายตาเย็นชา,สายตา,ที่จ้องมองเหล่าคนรุ่นหลัง,ที่ในเวลานี้ได้กลายเป็นปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?
"ประมุข!"อาวุโสสามคนก่อนหน้าที่เงียบตลอด,ในเวลานี้ได้เอ่ยออกมา.
ประมุข? ประมุขสองคนอย่างงั้นรึ?
"กงชิว,เจ้าคู่ควรเป็นประมุขอย่างงั้นรึ?"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"คนที่ถือคทากงจู่,ก็คือประมุข,เจ้าลืมธรรมเนียมตระกูลกงไปแล้วรึ?"กงจื่อที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
กงเชียนที่จ้องมองกงจื่อด้วยสายตาเย็นชา,ก่อนที่จะหันหน้าไปยังอาวุโสทั้งสี่.
"สี่อาวุโส,เจ้าคิดอย่างไร?"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
อาวุโสทั้งสี่ที่ได้แต่เงียบ,ไม่รู้ว่าจะเอ่ยอะไรออกมาด้วยเช่นกัน.
"ชิ,ช่วงข้าไม่อยู่เวลานี้,ตระกูลกงตกต่ำขนาดนี้เลยรึ?
ตระกูลกงรึ? ตระกูลกงเป็นอะไร,ตอนนี้เป็นเพียงแค่สาขาหนึ่งของนิกายหงหรูเท่านั้น!"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
กับคำพูดของกงเชียนราวกับว่าจี้ใจดำของอาวุโสทั้งสี่,ความภาคภูมิของตระกูลเชียนนั้นพวกเขาทั้งสี่ย่อมไม่กล้าเอ่ย,ทว่ากลับคำพูดของกงเชียนนั้นหมายความว่าอย่างไร?
อาวุโสตระกูลชิวนั้นไม่ใช่คนโง่,คำพูดของกงเชียนนั้นราวกับทำให้พวกเขาทั้งสี่ตระหนักได้,เพียงแค่พวกเขาเลือกไม่ยอมรับเท่านั้น.
"ก่อนที่กงชิวจะมา,เพียงแค่ศิษย์เล็กๆก็สามารถสั่งพวกเจ้าได้อย่างงั้นรึ?
ตระกูลกงมีเซียนบรรพชนมากเท่าไหร่,เจ้าเป็นใคร?
เป็นอาวุโสใหญ่ของตระกูลกง,ตกต่ำถึงกับให้ศิษย์เล็กๆนิกายหงหรูสั่งอย่างงั้นรึ? ข้าไม่อยู่หลายปี,ตระกูลกงไร้ซึ่งความภาคภูมิใจไปหมดแล้วรึ?
ตอนนี้ยังมีเหลือที่นั่งของนิกายหงหรูให้พวกเจ้าได้อยู่อีกรึ?"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
สี่อาวุโสที่จ้องมองด้วยความละอายใจ,จากนั้นก็จ้องมองอย่างดุร้ายไปยังไจ๋โว,จากนั้นก็จ้องมองไปยังกงเชียน,ส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"วันนี้พิเศษ! นี่นับเป็นครั้งแรก."
"พิเศษ? เป็นครั้งแรก?
หากวันนี้ข้าไม่มา,ก็จะมีครั้งที่สอง,ครั้งที่สาม,นับจากนี้ไป,พวกเจ้าก็เตรียมกลายเป็นส่วนหนึ่งของนิหายหงหรูแล้วอย่างงั้นรึ?
พวกเจ้าทั้งสี่เต็มใจอย่างงั้นรึ?"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
ระหว่างที่พูดนั้น,กงเชียนที่จ้องมองกงจื่อด้วยความเย็นชา.
ในเวลานี้,อาวุโสทั้งสี่เข้าใจได้ในทันที,ทำไมกงจื่อให้พวกเขาออกมา,ถึงแม้ว่าเขาจะรับรู้,ดูเหมือนว่าเขาต้องการจะใช้งานพวกเขาตั้งแต่แรกแล้ว?
ตระกูลกง? นิกายหงหรู?
ใครใหญ่กว่ากัน?
จิตใจของอาวุโสทั้งสี่ถึงกับสะดุ้ง,จดจ้องมองไปยังกงจื่อ,สายตาที่ราวกับว่าต้องการสอบถามกงจื่อ.
"ข้าคือประมุขตระกูลกง,เป็นผู้นำนิหายหงหรู,มีความต่างกันอย่างงั้นรึ?"กงจื่อกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ไร้สาระ,แตกต่างรึ?
ตระกูกง,คือตระกูลกงตลอดกาล,ไม่ว่านิหายหงหรูจะใหญ่อย่างไร,ก็เป็นได้แค่เพียงสาขาของตระกูลกง,ถึงเจ้าจะมีความสามารถจนแม้แต่ได้เป็นปราชญ์เทพ,เจ้าก็ยังเป็นสมาชิกของตระกูลกง,เป็นเพียงแค่สมาชิกของตระกูลกงเท่านั้น!"กงเชียนที่กล่าวตำหนิด้วยความโกรธออกมา.
กับคำพูดของกงเชียน,ทำให้อาวุโสทั้งสี่พยักหน้า.
นิกายหงหรูและตระกูลกง? ตระกูลกงต้องมาก่อนเสมอ.
กงจื่อที่จ้องมองมายังกงเชียน,"ข้ารับรู้ว่าเจ้าคืออดีตประมุข,ทว่า,อย่าได้ลืมธรรมเนียมของตระกูลกง,ตอนนี้ข้าคือประมุขตระกูลกง,ตระกูลกงข้าใหญ่ที่สุด,ไม่ใช่เจ้าอีกต่อไป!"
กงจื่อต้องการจะขับไล่กงเชียน.
อาวุโสทั้งสี่ไม่รู้ว่าจะกล่าวสิ่งใดออกมา,หนึ่งคืออดีตประมุข,หนึ่งคือประมุขคนปัจจุบัน,ไม่รู้จะแสดงท่าทีใดออกเป็นเช่นกัน.
"ไม้เท้าประมุข,ใครเป็นคนมอบให้กับกงชิว?"กงเชียนจ้องมองไปยังอาวุโสทั้งสี่ด้วยความเย็นชา.
"พวกเราได้ปรึกษากันแล้ว,และมอบออกไป,ในเวลานั้น,พวกเราคิดว่าท่านได้ตายแล้ว,ส่วนกงชิวนั้นได้กลายเป็นปราชญ์เทพ,จะทำให้สถานะของตระกูลกง,มีอิทธิพลสูงขึ้น,และประสบความสำเร็จ,เพื่ออำนาจของตระกูลกง,พวกเราจึงได้มอบไม้เท้าให้กับกงชิว!"อาวุโสคนหนึ่งที่เอ่ยออกมา.
"ก่อนที่ข้าจะมอบไม้เท้าออกไปให้,ข้าได้กล่าวสิ่งใดออกมา?"กงเชียนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ตระกูลกงนั้น,เพราะว่าในอดีตได้ติดหนี้บุญคุณเทียนตี้,ตี้จวิน,เพื่อตอบแทนบุญคุณของตี้จวิน,ประมุขจึงได้ยอมเป็นทาสเพื่อปกป้องลูกหลานของตี้จวิน,อีกทั้งยังช่วยปกป้องต้าซ่าง,จนกว่าลูกหลานของต้าซ่างจะสิ้น,เมื่อลูกหลานของต้าซ่าง,อ๋องโจวตี้ซินได้สิ้นแล้ว,บุณคุณมีที่มีในอดีตถือว่าหมดสิ้นแล้ว,เมื่อนั้นให้ส่งมอบมันกลับคือต่อข้า,หรือมอบให้กับคนอื่นปกป้องจนกว่าการทดแทนบุญคุณจะหมดสิ้นและกลับมา!"อาวุโสคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางละอายใจออกมา.
"เจ้ายังจำได้อย่างงั้นรึ?
แล้วพวกเจ้ากระทำอย่างไร? หลังจากที่ข้าไปแล้ว,นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับตระกูลกงอย่างงั้นรึ?
ตกต่ำเป็นเพียงสาขาของนิกายอื่น? หืม~~~~~~~~~~~~?”ดวงตาของกงเชียนที่เบิกกว้าง.
กับสิ่งที่ประมุขได้กระทำนั้นยิ่งใหญ่มาก,สิ้นสุดคำพูดของกงเชียน,เหล่าอาวุโสตระกูลกงที่เต็มไปด้วยความอับอาย.
"หลังจากที่กงชิวกลายเป็นปราชญ์เทพ,ทว่าในเวลานั้นข่าวคราวของท่านไม่มีเลย,พวกเราได้ยินเพียงแค่ว่าถูกยอดฝีมือมากมายไล่ล่า,พวกเราคิดว่าท่านตายแล้ว! ไม่เช่นนั้น,พวกเราคงไม่..........!”
อาวุโสที่กล่าวออกมาเสียงเบา.
"ปราชญ์เทพ? ปราชญ์เทพเทียบตระกูลกงได้รึ?
สิ่งใดใหญ่กว่ากัน? อะไรควรให้ความสำคัญ?
ก่อนหน้านี้ตระกูลกงของพวกเรา,ไม่เคยมีปราชญ์เทพมาก่อนงั้นรึ?"กงเชียนที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
กับคำพูดของกงเชียนที่เหมือนกับว่ากำลังสั่นสอนอาวุโสทั้งสี่,ส่วนอาวุโสทั้งสี่ที่นิ่งงันเหมือนกับเด็กทำผิดก้มหน้าก้มตาด้วยความระอายใจ,กับคำพูดไม่กี่คำของกงเชียน,ทำให้ผู้คนมากมายรู้สึกประหลาดใจ.
ตระกูลกงก่อนหน้านี้,มีปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?
เป็นไปไม่ได้,ทำไมพวกเขาถึงไม่รู้?
กงจื่อขณะที่เฝ้ามองและเอ่ยปากออกมาว่า,"เจ้ายังจำเรื่องเกี่ยวกับตระกูลกงได้อย่างงั้นรึ?
เกี่ยวกับธรรมเนียมตระกูลกง,เจ้าจำได้อย่างงั้นรึ?
ประมุขคนแรกไม่รู้ว่าเป็นหรือตายตอนนี้,สี่อาวุโสผู้รับหน้าที่ประมุข,ยังคงทำหน้าที่เช่นเดิม,ก่อนหน้านี้มีอะไร,ตอนนี้ก็ยังมีเหมือนเดิม,ธรรมเนียมของตระกูลกง,ผู้สืบทอดได้รับการแต่งตั้งจากอาวุโสทั้งสี่,พร้อมกับมอบไม้เท้าประมุขให้,กงเชียน,เจ้าต้องการที่จะละเมิดธรรมเนียมของตระกูลกงอย่างงั้นรึ?"
กับคำพูดของกงจื่อ,ใบหน้าละอายของอาวุโสทั้งสี่,ที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อนดูดีขึ้น.
กงเชียนที่แค่นเสียงจ้องมองกงจื่อ,ส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"เกี่ยวกับประมุขตระกูลกงนั้น,ข้าไม่เคยลืม,ต้องรู้ด้วยว่ามีใครบางคนที่ต้องการทำให้ข้าหายไปตลอดหลายปีที่ผ่านมา,เพื่อที่จะให้ตัวเองได้เป็นประมุข,ข้ายังจดจำได้ดี,แม้นว่าจะผ่านมาหลายร้อยปีมาแล้ว,ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการเป็นประมุขตระกูลกง,ทว่า,สิ่งที่ข้าคิดไม่ถึง,ไม่คิดว่าเจ้าจะเจ้าเล่ห์ถึงเพียงนี้!"
กับคำพูดของกงเชียน,ทำให้สี่อาวุโสต้องขมวดคิ้วไปมา,เหล่าศิษย์นิหายหงหรูเวลานี้เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,นี่คือจะใส่ร้ายผู้นำของเขาอย่างงั้นรึ?
กงเชียนหาได้ใส่ใจคนเหล่านั้น,ทว่าเขาจ้องมองไปยังกงจื่อ,"ข้าไม่คิดเลยว่าจะปรากฏยอดฝีมือมากมายเข้ามาล้อมกรอบข้าในอดีต,คาดไม่ถึงเลยว่าทั้งหมดจะเป็นแผนการของเจ้า,แม้แต่ร่องรอยของข้า,ยังไม่ถูกส่งไปถึงตระกูลกง,ถึงกับทำลายข่าวคราวของข้าให้หายไปจากตระกูลกงได้,จนแม้แต่ทำให้ข้ากลายเป็นอดีต,ในเวลานั้น,ดูเหมือนทุกอย่างได้เป็นไปตามที่เจ้าต้องการหมดแล้ว!"
"อะไร?"ดวงตาของอาวุโสที่ชำเลืองมองออกไปด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
ไม่ใช่แค่เพียงอาวุโสทั้งสี่,แม้แต่เหล่าเซียนบรรพชนคนอื่นๆต่างก็จ้องมองกันด้วยความสนใจ,เหล่าเซียนบรรพชนของตระกูลกงเวลานี้เผยแววตาที่ตื่นตะลึงอย่างหนัก.
ประมุขใหม่วางแผนสังหารประมุขคนเก่าอย่างงั้นรึ?
"ไร้สาระ!"กงจื่อกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ยอมรับ,ถึงกับต้องส่งจื่อกงออกไปลอบสังหารข้า,เพื่อที่จะปิดความจริงอย่างงั้นรึ?
คิดว่าความลับนี้จะไม่รั่วไหลอย่างงั้นรึ?"กงเชียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
กงเชียนที่นำแผ่นริ้วหยกชิ้นหนึ่งออกมาก่อนที่จะโยนไปให้อาวุโสคนหนึ่ง.
หลังจากที่อาวุโสคนดังกล่าวได้ดูแล้ว,ทุกคนที่จ้องมองกันและกันใบหน้าที่กลายเป็นซับซ้อน.
กงจื่อถูกลอบทำลาย,ถูกทำลายหลักฐานไปทั้งหมด,ถูกลบความเป็นอยู่จนหายไปทั้งหมดอย่างสิ้นเชิง.
"เพียงแค่คำกล่าวอ้าง,ไร้ซึ่งพยานหลักฐาน,การกระทำของเจ้าที่เป็นอดีตประมุขช่างน่าผิดหวังจริงๆ!"กงจื่อกล่าวออกมาเบาๆ.
กงจื่อที่ยังคงสุขุม,แถมยังแสดงท่าทางเหยียดหยันออกมาด้วยซ้ำ.
เห็นท่าทางของกงจื่อแล้ว,เหล่าอาวุโสกลายเป็นสับสน.
"เรื่องเหล่านั้นไม่สำคัญ,สิ่งสำคัญที่สุดนั้นคือตระกูลกง,เรื่องนี้มันเป็นเรื่องภายใน,เป้าหมายที่ข้าออกมาในวันนี้นั้น,เพราะว่าเจ้า,ไม่คู่ควรจะเป็นประมุข!"กงเชียนที่จ้องมองไปยังกงจื่อกล่าวออกมาเสียงดัง.
เจ้า!
ไม่คู่ควรจะเป็นประมุขอย่างงั้นรึ?
กับคำพูดไม่กี่คำ,ก็สามารถอธิบายจุดประสงค์ของกงเชียนได้,กงเชียนต้องการชิงตำแหน่งประมุขอีกครั้งนั่นเอง.
Chapter 1031 Kong Xuan
vs Kongzi
孔宣vs孔子
กงเชียน ปะทะกงจื่อ.
"จริงรึ?
อาวุโสทั้งสี่,เจ้าลืมธรรมเนียมของตระกูลกงไปแล้วอย่างงั้นรึ?"
เสียงๆดังกล่าวที่ปรากฏขึ้น,ทำให้ใบหน้าของอาวุโสทั้งสี่เปลี่ยนไปในทันที.
แสงเทวะเจ็ดสีที่เล็งไปยังทิศทางของยูไล,ในเวลานี้หยุดลงในทันที.
อาวุโสทั้งสี่ในเวลานี้ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนไม่อยากเชื่อออกมา.
"ฟิ้ว!"บนสนามรบ,ปรากฏร่างของชายในชุดสีเขียว.
กงเชียนที่หายจากอาการบาดเจ็บ,แสดงท่าทางอหังการปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคนในทันที.
กับการปรากฏตัวขึ้นของกงเชียน,ทำให้อาวุโสทั้งสี่หยุดลง,เหล่าสนามรบทั้งหมด,แม้แต่หลานและคู่ต่อสู้หยุดลงในทันทีเช่นกัน!
ทันใดนั้น,กงเชียนก็กลายเป็นที่จับตาของทุกคนในทันที.
หลานที่เห็นดวงตาเป็นประกาย,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ก่อนที่จะสะบัดแขนเสื้อ,นำผู้ใต้บังคับบัญชาสองคนกลับไปยังลานตำหนักฉงเทียน.
ยูไลจ้องมองไปยังกงเชียน,ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะถอยหลับมา.
เหล่าองค์รักษ์ของต้าฉิน,ที่เหมือนว่าได้เตรียมการเอาไว้แล้ว,ทุกคนที่กลับมายังลานตำหนักฉงเทียนเช่นกัน.
เหล่าประชาชนของเมืองเซียนหยางที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจออกมาเช่นกัน,ใครกัน?
ใครที่สามารถหยุดการต่อสู้ของทั้งสองฝั่งได้.
เหล่าบัณฑิตนิกายหงหรู,มากมายที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองไปยังกงเชียน.
ใบหน้าของอาวุโสทั้งสี่จ้องมองไปยังกงเชียน,ไม่รู้ว่าจะเอ่ยอะไรออกมา.
สถานะของกงเชียนนั้น,ทำให้กลายเป็นที่สนใจ,กงเชียนที่ไม่สนใจเหล่าบัณฑิตนิกายหงหรู,เขาไม่สนใจต้าเต๋าของเหล่าบัณฑิตหงหรูร่วมสร้างขึ้นมา,ทว่าเขาจ้องมองไปยังอาวุโสทั้งสี่.
"อาวุโสทั้งสี่,เจ้าเป็นอาวุโสของตระกูลกง,หรือว่าเป็นอาวุโสของนิกายหงหรูกัน?"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
อาวุโสทั้งสี่ที่เผยใบหน้าละอายใจออกมาในทันที,ภายในคำพูดของกงเชียน,คาดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าจะตอบออกไปเช่นกัน.
"สี่อาวุโส,เห็นคทาประมุขแล้ว,ไปช่วยศิษย์พี่จื่อลู่ซะ,ไม่ได้ยินรึไง?"ไจ๋โวที่ตะโกนออกไปด้วยท่าทางร้อนใจ.
กงเชียนที่สะบัดแขวนเสื้อ,จ้องมองด้วยสายตาดุร้ายข่มขู่,กวาดตามองไปยังไจ๋โว,ทำให้ไจ๋โวถึงกับสั่นสะท้านร่างกายแข็งทื่อขึ้นมาในทันที.
"ประ,ประมุข!"ใบหน้าของอาวุโสคนหนึ่งที่ขาวซีด,เป็นคนที่ก้าวออกมาก่อนหน้านี้.
ประมุข? ประมุขตระกูลกงอย่างงั้นรึ?
ไม้เท้าประมุขไปอยู่ในมือของไจ๋โว,หมายความว่าอย่างไร?
แทบทุกคนที่จ้องมองไปยังอาวุโสด้วยท่าทางตะลึงงัน.
"พวกเราคิดว่าท่านตายแล้ว!"อาวุโสอีกคนที่เผยใบหน้าอัปลักษณ์ออกมา.
"คิดว่าข้าตายแล้ว? คทาประมุขสามารถมอบให้ใครก็ได้อย่างงั้นรึ?"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
อาวุโสทั้งสี่ของตระกูลกงที่แสดงท่าทางลังเล,อาวุโสคนแรกที่ก้าวออกมาเป็นคนตอบ,ส่วนอีกสามคนได้แต่เงียบ.
"เจ้าลืมธรรมเนียมตระกูลกงไปแล้วรึ?"กงเชียนที่กล่าวสอบถาม.
กำคำพูดของกงเชียน,อาวุโสทั้งสี่ไม่รู้ว่าจะกล่าวอะไรออกมา.
"ข้าเองก็เห็นว่าเจ้าคงจะลืมธรรมเนียมของตระกูลกงแล้วเช่นกัน!"
จากบนท้องฟ้า,ทันใดนั้นก็ปรากฏเสียงๆหนึ่งดังผ่านออกมา,ในเวลานั้นต้าเต๋าสีขาวของเหล่าบัณฑิตนิกายหงหรูแตกสลายหายไป,จากนั้นก็กลายเป็นคนๆหนึ่ง,ที่มีแสงสีขาวปกคลุม,สวมชุดบัณฑิตที่สง่างามน่าเกรงขาม.
บุรุษผู้นี้ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้,ตราบเท่าที่เงยหน้ามองเขาจะรู้สึกถึงแรงกดดันที่ทำให้ต้องหมอบราบ,แรงกดดันที่ทำให้เหล่าปุถุชนทั่วไปต้องก้มหน้าลง,ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมอง.
อำนาจแห่งความเที่ยงธรรมในเวลานี้ได้กลายเป็นฝุ่นผงสลายหายไปแล้ว!
"คารวะอาจารย์!"
"คารวะปราชญ์เทพ!"
เหล่าบัณฑิตนิกายหงหรูต่างก็แสดงความเคารพออกมาในทันที.
ที่ไกลออกมาบนลานตำหนักฉงเทียน,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,คนผู้นี้คือ,กงจื่ออย่างงั้นรึ?
คาดไม่ถึงเลยว่ากงเชียนจะบังคับกงจื่อออกมาได้?
กงจื่อที่สะบัดมือเบาๆ,คทาประมุขที่อยู่ในมือไจ๋โวลอยออกไปหล่นในมือของกงจื่อ,ขณะที่กงจื่อกวาดตามองม่านป้องกันของเมืองเซียนหยาง.
"ของวิเศษกาลอากาศใช้ปกป้องประชาชนอย่างงั้นรึ?
หยิง,เจ้านับว่ามีของวิเศษมากมายจริงๆ!"กงจื่อกล่าว.
หยิงที่ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมา,เพียงแค่จ้องมองเท่านั้น,ไม่แม้แต่ขยับ.
กงเชียนที่จ้องมองกงจื่อด้วยสายตาเย็นชา,สายตา,ที่จ้องมองเหล่าคนรุ่นหลัง,ที่ในเวลานี้ได้กลายเป็นปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?
"ประมุข!"อาวุโสสามคนก่อนหน้าที่เงียบตลอด,ในเวลานี้ได้เอ่ยออกมา.
ประมุข? ประมุขสองคนอย่างงั้นรึ?
"กงชิว,เจ้าคู่ควรเป็นประมุขอย่างงั้นรึ?"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"คนที่ถือคทากงจู่,ก็คือประมุข,เจ้าลืมธรรมเนียมตระกูลกงไปแล้วรึ?"กงจื่อที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
กงเชียนที่จ้องมองกงจื่อด้วยสายตาเย็นชา,ก่อนที่จะหันหน้าไปยังอาวุโสทั้งสี่.
"สี่อาวุโส,เจ้าคิดอย่างไร?"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
อาวุโสทั้งสี่ที่ได้แต่เงียบ,ไม่รู้ว่าจะเอ่ยอะไรออกมาด้วยเช่นกัน.
"ชิ,ช่วงข้าไม่อยู่เวลานี้,ตระกูลกงตกต่ำขนาดนี้เลยรึ?
ตระกูลกงรึ? ตระกูลกงเป็นอะไร,ตอนนี้เป็นเพียงแค่สาขาหนึ่งของนิกายหงหรูเท่านั้น!"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
กับคำพูดของกงเชียนราวกับว่าจี้ใจดำของอาวุโสทั้งสี่,ความภาคภูมิของตระกูลเชียนนั้นพวกเขาทั้งสี่ย่อมไม่กล้าเอ่ย,ทว่ากลับคำพูดของกงเชียนนั้นหมายความว่าอย่างไร?
อาวุโสตระกูลชิวนั้นไม่ใช่คนโง่,คำพูดของกงเชียนนั้นราวกับทำให้พวกเขาทั้งสี่ตระหนักได้,เพียงแค่พวกเขาเลือกไม่ยอมรับเท่านั้น.
"ก่อนที่กงชิวจะมา,เพียงแค่ศิษย์เล็กๆก็สามารถสั่งพวกเจ้าได้อย่างงั้นรึ?
ตระกูลกงมีเซียนบรรพชนมากเท่าไหร่,เจ้าเป็นใคร?
เป็นอาวุโสใหญ่ของตระกูลกง,ตกต่ำถึงกับให้ศิษย์เล็กๆนิกายหงหรูสั่งอย่างงั้นรึ? ข้าไม่อยู่หลายปี,ตระกูลกงไร้ซึ่งความภาคภูมิใจไปหมดแล้วรึ?
ตอนนี้ยังมีเหลือที่นั่งของนิกายหงหรูให้พวกเจ้าได้อยู่อีกรึ?"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
สี่อาวุโสที่จ้องมองด้วยความละอายใจ,จากนั้นก็จ้องมองอย่างดุร้ายไปยังไจ๋โว,จากนั้นก็จ้องมองไปยังกงเชียน,ส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"วันนี้พิเศษ! นี่นับเป็นครั้งแรก."
"พิเศษ? เป็นครั้งแรก?
หากวันนี้ข้าไม่มา,ก็จะมีครั้งที่สอง,ครั้งที่สาม,นับจากนี้ไป,พวกเจ้าก็เตรียมกลายเป็นส่วนหนึ่งของนิหายหงหรูแล้วอย่างงั้นรึ?
พวกเจ้าทั้งสี่เต็มใจอย่างงั้นรึ?"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
ระหว่างที่พูดนั้น,กงเชียนที่จ้องมองกงจื่อด้วยความเย็นชา.
ในเวลานี้,อาวุโสทั้งสี่เข้าใจได้ในทันที,ทำไมกงจื่อให้พวกเขาออกมา,ถึงแม้ว่าเขาจะรับรู้,ดูเหมือนว่าเขาต้องการจะใช้งานพวกเขาตั้งแต่แรกแล้ว?
ตระกูลกง? นิกายหงหรู?
ใครใหญ่กว่ากัน?
จิตใจของอาวุโสทั้งสี่ถึงกับสะดุ้ง,จดจ้องมองไปยังกงจื่อ,สายตาที่ราวกับว่าต้องการสอบถามกงจื่อ.
"ข้าคือประมุขตระกูลกง,เป็นผู้นำนิหายหงหรู,มีความต่างกันอย่างงั้นรึ?"กงจื่อกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ไร้สาระ,แตกต่างรึ?
ตระกูกง,คือตระกูลกงตลอดกาล,ไม่ว่านิหายหงหรูจะใหญ่อย่างไร,ก็เป็นได้แค่เพียงสาขาของตระกูลกง,ถึงเจ้าจะมีความสามารถจนแม้แต่ได้เป็นปราชญ์เทพ,เจ้าก็ยังเป็นสมาชิกของตระกูลกง,เป็นเพียงแค่สมาชิกของตระกูลกงเท่านั้น!"กงเชียนที่กล่าวตำหนิด้วยความโกรธออกมา.
กับคำพูดของกงเชียน,ทำให้อาวุโสทั้งสี่พยักหน้า.
นิกายหงหรูและตระกูลกง? ตระกูลกงต้องมาก่อนเสมอ.
กงจื่อที่จ้องมองมายังกงเชียน,"ข้ารับรู้ว่าเจ้าคืออดีตประมุข,ทว่า,อย่าได้ลืมธรรมเนียมของตระกูลกง,ตอนนี้ข้าคือประมุขตระกูลกง,ตระกูลกงข้าใหญ่ที่สุด,ไม่ใช่เจ้าอีกต่อไป!"
กงจื่อต้องการจะขับไล่กงเชียน.
อาวุโสทั้งสี่ไม่รู้ว่าจะกล่าวสิ่งใดออกมา,หนึ่งคืออดีตประมุข,หนึ่งคือประมุขคนปัจจุบัน,ไม่รู้จะแสดงท่าทีใดออกเป็นเช่นกัน.
"ไม้เท้าประมุข,ใครเป็นคนมอบให้กับกงชิว?"กงเชียนจ้องมองไปยังอาวุโสทั้งสี่ด้วยความเย็นชา.
"พวกเราได้ปรึกษากันแล้ว,และมอบออกไป,ในเวลานั้น,พวกเราคิดว่าท่านได้ตายแล้ว,ส่วนกงชิวนั้นได้กลายเป็นปราชญ์เทพ,จะทำให้สถานะของตระกูลกง,มีอิทธิพลสูงขึ้น,และประสบความสำเร็จ,เพื่ออำนาจของตระกูลกง,พวกเราจึงได้มอบไม้เท้าให้กับกงชิว!"อาวุโสคนหนึ่งที่เอ่ยออกมา.
"ก่อนที่ข้าจะมอบไม้เท้าออกไปให้,ข้าได้กล่าวสิ่งใดออกมา?"กงเชียนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ตระกูลกงนั้น,เพราะว่าในอดีตได้ติดหนี้บุญคุณเทียนตี้,ตี้จวิน,เพื่อตอบแทนบุญคุณของตี้จวิน,ประมุขจึงได้ยอมเป็นทาสเพื่อปกป้องลูกหลานของตี้จวิน,อีกทั้งยังช่วยปกป้องต้าซ่าง,จนกว่าลูกหลานของต้าซ่างจะสิ้น,เมื่อลูกหลานของต้าซ่าง,อ๋องโจวตี้ซินได้สิ้นแล้ว,บุณคุณมีที่มีในอดีตถือว่าหมดสิ้นแล้ว,เมื่อนั้นให้ส่งมอบมันกลับคือต่อข้า,หรือมอบให้กับคนอื่นปกป้องจนกว่าการทดแทนบุญคุณจะหมดสิ้นและกลับมา!"อาวุโสคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางละอายใจออกมา.
"เจ้ายังจำได้อย่างงั้นรึ?
แล้วพวกเจ้ากระทำอย่างไร? หลังจากที่ข้าไปแล้ว,นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับตระกูลกงอย่างงั้นรึ?
ตกต่ำเป็นเพียงสาขาของนิกายอื่น? หืม~~~~~~~~~~~~?”ดวงตาของกงเชียนที่เบิกกว้าง.
กับสิ่งที่ประมุขได้กระทำนั้นยิ่งใหญ่มาก,สิ้นสุดคำพูดของกงเชียน,เหล่าอาวุโสตระกูลกงที่เต็มไปด้วยความอับอาย.
"หลังจากที่กงชิวกลายเป็นปราชญ์เทพ,ทว่าในเวลานั้นข่าวคราวของท่านไม่มีเลย,พวกเราได้ยินเพียงแค่ว่าถูกยอดฝีมือมากมายไล่ล่า,พวกเราคิดว่าท่านตายแล้ว! ไม่เช่นนั้น,พวกเราคงไม่..........!”
อาวุโสที่กล่าวออกมาเสียงเบา.
"ปราชญ์เทพ? ปราชญ์เทพเทียบตระกูลกงได้รึ?
สิ่งใดใหญ่กว่ากัน? อะไรควรให้ความสำคัญ?
ก่อนหน้านี้ตระกูลกงของพวกเรา,ไม่เคยมีปราชญ์เทพมาก่อนงั้นรึ?"กงเชียนที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
กับคำพูดของกงเชียนที่เหมือนกับว่ากำลังสั่นสอนอาวุโสทั้งสี่,ส่วนอาวุโสทั้งสี่ที่นิ่งงันเหมือนกับเด็กทำผิดก้มหน้าก้มตาด้วยความระอายใจ,กับคำพูดไม่กี่คำของกงเชียน,ทำให้ผู้คนมากมายรู้สึกประหลาดใจ.
ตระกูลกงก่อนหน้านี้,มีปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?
เป็นไปไม่ได้,ทำไมพวกเขาถึงไม่รู้?
กงจื่อขณะที่เฝ้ามองและเอ่ยปากออกมาว่า,"เจ้ายังจำเรื่องเกี่ยวกับตระกูลกงได้อย่างงั้นรึ?
เกี่ยวกับธรรมเนียมตระกูลกง,เจ้าจำได้อย่างงั้นรึ?
ประมุขคนแรกไม่รู้ว่าเป็นหรือตายตอนนี้,สี่อาวุโสผู้รับหน้าที่ประมุข,ยังคงทำหน้าที่เช่นเดิม,ก่อนหน้านี้มีอะไร,ตอนนี้ก็ยังมีเหมือนเดิม,ธรรมเนียมของตระกูลกง,ผู้สืบทอดได้รับการแต่งตั้งจากอาวุโสทั้งสี่,พร้อมกับมอบไม้เท้าประมุขให้,กงเชียน,เจ้าต้องการที่จะละเมิดธรรมเนียมของตระกูลกงอย่างงั้นรึ?"
กับคำพูดของกงจื่อ,ใบหน้าละอายของอาวุโสทั้งสี่,ที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อนดูดีขึ้น.
กงเชียนที่แค่นเสียงจ้องมองกงจื่อ,ส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"เกี่ยวกับประมุขตระกูลกงนั้น,ข้าไม่เคยลืม,ต้องรู้ด้วยว่ามีใครบางคนที่ต้องการทำให้ข้าหายไปตลอดหลายปีที่ผ่านมา,เพื่อที่จะให้ตัวเองได้เป็นประมุข,ข้ายังจดจำได้ดี,แม้นว่าจะผ่านมาหลายร้อยปีมาแล้ว,ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการเป็นประมุขตระกูลกง,ทว่า,สิ่งที่ข้าคิดไม่ถึง,ไม่คิดว่าเจ้าจะเจ้าเล่ห์ถึงเพียงนี้!"
กับคำพูดของกงเชียน,ทำให้สี่อาวุโสต้องขมวดคิ้วไปมา,เหล่าศิษย์นิหายหงหรูเวลานี้เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,นี่คือจะใส่ร้ายผู้นำของเขาอย่างงั้นรึ?
กงเชียนหาได้ใส่ใจคนเหล่านั้น,ทว่าเขาจ้องมองไปยังกงจื่อ,"ข้าไม่คิดเลยว่าจะปรากฏยอดฝีมือมากมายเข้ามาล้อมกรอบข้าในอดีต,คาดไม่ถึงเลยว่าทั้งหมดจะเป็นแผนการของเจ้า,แม้แต่ร่องรอยของข้า,ยังไม่ถูกส่งไปถึงตระกูลกง,ถึงกับทำลายข่าวคราวของข้าให้หายไปจากตระกูลกงได้,จนแม้แต่ทำให้ข้ากลายเป็นอดีต,ในเวลานั้น,ดูเหมือนทุกอย่างได้เป็นไปตามที่เจ้าต้องการหมดแล้ว!"
"อะไร?"ดวงตาของอาวุโสที่ชำเลืองมองออกไปด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
ไม่ใช่แค่เพียงอาวุโสทั้งสี่,แม้แต่เหล่าเซียนบรรพชนคนอื่นๆต่างก็จ้องมองกันด้วยความสนใจ,เหล่าเซียนบรรพชนของตระกูลกงเวลานี้เผยแววตาที่ตื่นตะลึงอย่างหนัก.
ประมุขใหม่วางแผนสังหารประมุขคนเก่าอย่างงั้นรึ?
"ไร้สาระ!"กงจื่อกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ยอมรับ,ถึงกับต้องส่งจื่อกงออกไปลอบสังหารข้า,เพื่อที่จะปิดความจริงอย่างงั้นรึ?
คิดว่าความลับนี้จะไม่รั่วไหลอย่างงั้นรึ?"กงเชียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
กงเชียนที่นำแผ่นริ้วหยกชิ้นหนึ่งออกมาก่อนที่จะโยนไปให้อาวุโสคนหนึ่ง.
หลังจากที่อาวุโสคนดังกล่าวได้ดูแล้ว,ทุกคนที่จ้องมองกันและกันใบหน้าที่กลายเป็นซับซ้อน.
กงจื่อถูกลอบทำลาย,ถูกทำลายหลักฐานไปทั้งหมด,ถูกลบความเป็นอยู่จนหายไปทั้งหมดอย่างสิ้นเชิง.
"เพียงแค่คำกล่าวอ้าง,ไร้ซึ่งพยานหลักฐาน,การกระทำของเจ้าที่เป็นอดีตประมุขช่างน่าผิดหวังจริงๆ!"กงจื่อกล่าวออกมาเบาๆ.
กงจื่อที่ยังคงสุขุม,แถมยังแสดงท่าทางเหยียดหยันออกมาด้วยซ้ำ.
เห็นท่าทางของกงจื่อแล้ว,เหล่าอาวุโสกลายเป็นสับสน.
"เรื่องเหล่านั้นไม่สำคัญ,สิ่งสำคัญที่สุดนั้นคือตระกูลกง,เรื่องนี้มันเป็นเรื่องภายใน,เป้าหมายที่ข้าออกมาในวันนี้นั้น,เพราะว่าเจ้า,ไม่คู่ควรจะเป็นประมุข!"กงเชียนที่จ้องมองไปยังกงจื่อกล่าวออกมาเสียงดัง.
เจ้า!
ไม่คู่ควรจะเป็นประมุขอย่างงั้นรึ?
กับคำพูดไม่กี่คำ,ก็สามารถอธิบายจุดประสงค์ของกงเชียนได้,กงเชียนต้องการชิงตำแหน่งประมุขอีกครั้งนั่นเอง.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น