Immortality chapter 1030 Extinguishes Zi Lu
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1030 สังหารจื่อลู่
chapter 1030 Extinguishes
Zi Lu
灭子路
สังหารจื่อลู่
ที่หน้าผากของคนทั้งสี่มีมีริ้วแสงหลากสีจดจ้องมองมายังจงซาน,แววตาที่ดูไม่แยแส,ทว่ากลับไม่ได้ลงมือต่ออีก,คนทั้งสี่นี้ดูเหมือนจะไร้ซึ่งความกังวล,ราวกับว่าไม่มีใครสามารถที่จะทำอะไรพวกเขาได้,ดังนั้นจึงไม่ได้ลงมือตอบโต้อะไร.
คนทั้งสี่ดูเหมือนว่าจะดูผิดปรกติ,กลายเป็นจุดสนใจให้กับทุกคน.
บรรพชนโพธิที่ยังคงยืนอยู่ข้างๆหยิง,ยังไม่ขยับ.
จงซานยังไม่ขยับ.
ยูไลที่ลงมือแล้ว.
หลานและผู้ใต้บังคับบัญชาของหลานสองคนที่ลงมือแล้วเช่นกัน.
ที่กลางสนามรบ,เหล่าเซียนบรรพชนที่ลงมือ,และได้ก้าวเข้าไปอยู่ในเทียนเต๋าแล้วนั่นเอง.
เทียนเต๋าสีน้ำเงิน,ทำให้ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินด้วย,ราวกับผิวน้ำของทะเลที่กำลังผลักดันต้าเต๋าของเหล่าบัณฑิตหงหรู.
หลาน,ผู้ใต้บังคับบัญชาของหลาน,ยูไล,สี่เทียนเต๋า.
ฝ่ายตรงข้าม,เซียนบรรพชนของนิกายหงหรูเองก็ลงมือเช่นกัน,ครั้งแรกส่งออกมาหกคน,ในเวลานี้บนท้องฟ้าเมืองเซียนหยาง,เทียนเต๋าสิบเส้นกำลังเข้าปะทะกันเสียงดังสนั่นหวั่นไหว,แรกกระแทกทำให้ท้องฟ้าสั่นไหวเป็นระลอก,หลุมดำขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้นจากการเข้าปะทะกัน,อำนาจที่ยิ่งใหญ่ของเซียนบรรพชน,น่าหวั่นเกรงอย่างแน่จริง.
เหล่าประชาชนในเวลานี้ที่มีม่านคุ้มกันจากของวิเศษกาลอากาศ,ดังนั้นจึงสามารถมองการต่อสู้ได้อย่างสบายใจ.
ยูไล,หลานและผู้ใต้บังคับบัญชาอีกสองคน,แม้นว่าฝ่ายตรงข้ามจะมากกว่าสองคนแต่ก็ไม่ได้เสียเปรียบแต่อย่างใด.
อีกฝั่งหนึ่งเหล่าเซียนโบราณที่ใช้กระบี่แห่งความเที่ยงธรรมเข้าประจันหน้ากับไป๋ฉีและนักรบคนอื่นๆของต้าฉิน,การต่อสู้ที่รุนแรง,จิตสังหารที่คละคลุ้งไปทั่ว,จนสามารถมองเห็นเป็นเพียงภาพลางๆบนหมอกแห่งการต่อสู้.
ฝ่ายตรงข้ามที่มีเซียนบรรพชน 11
คน,และมีสี่คนที่มีเส้นแสงอยู่บนหน้าผากยังสุขุมนิ่งงัน,ส่วนเจ็ดคนนั้น,หกคนออกมาต่อสู้กับยูไล,หลานและผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา,อีกคนหนึ่งที่เหลือก็คือจื่อลู่.
นับตั้งแต่ต้นจนจบจงซานที่จ้องมองไปยังจื่อลู่,เขาไม่ได้สนใจเหล่าบัณฑิตคนอื่นๆแต่อย่างใด,เนื่องจากเขาและจื่อลู่มีสัมพันธ์ความเป็นความตายจาก
ตำราชีวิตและความตาย,ดังนั้นจงซานต้องการสังหารจื่อลู่ให้ตกตายไป.
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่ปรากฏขึ้นที่ไหล่ของจงซานได้หายไปแล้ว,ไม่สามารถบอกได้ว่าอยู่ที่ใหน,ไม่ได้อยู่ในสนามรบ,ทว่าในเวลานี้ไม่ได้มีใครรู้รายระเอียดของมันมากนัก,จึงไม่มีใครใสใจ,สิ่งสำคัญคือการต่อสู้บนสนามรบมากกว่า.
การต่อสู้ของเซียนบรรพชนหาดูได้ยาก,กลุ่มของเซียนบรรพชน,หมื่นปียากที่จะเจอกัน,เมื่อเกิดการต่อสู้ขึ้นย่อมเป็นที่สนใจต่อคนทั่วไปเป็นธรรมดา.
ส่วนเหล่าบัณฑิตที่ถือกระบี่แห่งความเที่ยงธรรม,ในเวลานี้กำลังถูกฟาดฟันโจมตีอย่างหนักที่ใจกลางสนามรบ.
"อ๊ากก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~! ”
ไป๋ฉีที่ทรงพลัง,ดาบของเขานั้นรุนแรงน่าเกรงขามาก,เขาที่ฟาดฟันเหล่ากระบี่แห่งความเที่ยงธรรมระเบิดออกมาต่อหน้าต่อตา.
เหล่าบัณฑิตหงหรูที่ถูกสังหารคนแล้วคนเล่า,เหล่าบัณฑิตหงหรูที่จิตใจสับสนวุ่นวาย,ทำให้พวกเขาราวกับบ้าคลั่ง,และถูกสังหารอย่างอนาถ.
"ฉัวะ!"
ดาบของไป๋ฉีที่สังหารบัณฑิตหงหรูได้อีกคนแล้ว.
บัณฑิตหงหรูที่โกรธเกรี้ยว,แต่ละคนไม่สูญเสียความเยือกเย็น,ดวงตากลายเป็นแดงซ่าน.
ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า! .................
จื่อลู่เวลานี้ยังไม่ขยับ,เพราะว่าไม่มีใครสามารถถอนพิษให้กับเขาได้,ถึงแม้นว่าเขาจะมีระดับเซียนบรรพชน,ทว่าเขารับรู้ดีว่าพิษที่เขาได้รับนี้,ทำให้ไม่สามารถรวมเทียนเต๋าเข้ามาในร่างได้.
ท้ายที่สุดจื่อลู่ก็เข้าใจความหมายของเซอคงได้,จงซานเป็นอสุรกายความสามารถ,จงซานที่เล็งมาที่เขา,บางที่พิษนั่นถูกจงใจจับจ้องมาที่เขาแต่แรกแล้ว,ทำให้ตัวเขาในเวลานี้ไม่กล้าเร่งรีบออกไปต่อสู้.
ตัวเขาที่ผสานเข้ากับเทียนเต๋า,ต่อให้สิบจงซานก็ไม่ใช่คู่มือ,ทว่าตอนนี้เขาไม่สามารถรวมเทียนเต๋าได้,ทำให้เขาเป็นเพียงผู้ฝึกตนเหมือนกับเซียนโบราณที่มีพลังมากกว่าเซียนโบราณเท่านั้น,เขาไม่สามารถประมาทได้,เขาจึงไม่กล้าเสี่ยงออกไปต่อสู้.
จื่อลู่ที่ได้แต่อดทน,จ้องมองไปรอบๆด้วยความกริ่งเกรง.
ขณะที่บัณฑิตหงหรูแปดคนถูกไป๋ฉีสังหาร,จื่อลู่ที่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป.
"จงซานที่อยู่ไกลออกไป,เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะลอบโจมตีข้าได้,นอกจากนี้ลูกศรของเขา,เป็นไปไม่ได้ที่จะเร็วกว่าสัมผัสเทวะข้า!"ภายในใจจื่อลู่ที่ลอบคิดอยู่ในใจ.
"ฆ่า!"ดาบของไป๋ฉีที่ฟันไปยังร่างของต้าเซียนศิษย์หงหรูตายเป็นคนที่เก้า.
"ปัง!"
กระบี่แห่งความเทียนธรรมระเบิดอีกอันแล้ว,ดาบของไป๋ฉีที่ทรงพลังไล่ฆ่าเหล่าบัณฑิตหงหรูอย่างบ้าคลั่ง.
"สารเลว!"
จื่อลู่ที่คำรามลั่น,ท้ายที่สุดเขาก็ลงมือ,ในเวลาเดียวกันนั้นพูกันทองคำที่ปรากฏขึ้น,ก่อนที่จะปลดปล่อยแสงสีทอง,พุ่งตรงไปยังทิศทางของไป๋ฉี.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ไป๋ฉีที่ยกดาบยักขึ้นตั้งรับ,เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,พลังของจื่อลู่นั้นเหนือกว่าไป๋ฉีอย่างชัดเจน.
ไป๋ฉีที่มีระดับเซียนโบราณ,จื่อลู่ที่อยู่ในระดับเซียนบรรพชน,ถึงแม้นว่าจะไม่สามารถรวมเทียนเต๋าเข้ามาในร่าง,แต่ก็คือเซียนบรรพชน,พู่กันทองคำที่โจมตีออกไปนั้นมีอำนาจของเทียนเต๋าสามารถกำราบไป๋ฉีได้อย่างสิ้นเชิง!
ไป๋ฉีที่อยู่ในสภาพเสียเปรียบ!
เหล่าบัณฑิตหงหรู 7-8
คนที่ได้โอกาสเข้าล้อมในทันที,กระบี่แห่งความเที่ยงธรรมที่ฟันไปยังทิศทางของไป๋ฉี.
จื่อลู่แม้นว่าจะเข้าโจมตีไป๋ฉี,ทว่าก็จับจ้องมองไปยังทิศทางของจงซานเป็นระยะๆเช่นกัน.
ปฏิเสธไม่ได้ว่าทั้งสองนั้นยากที่จะประนีประนอมกันได้,ทันใดนั้นจงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย!
เห็นรอยยิ้มของจงซาน,จื่อลู่ที่สังหรใจไม่ดีขึ้นมาในทันที,มาจากทางใหน?
แล้วคนที่ถือคันศรเสวียนหยวนล่ะ?
นี่เข้ากำลังง้างคันศรหรือไม่,ในเวลานี้เขาที่สัมผัสได้ถึงการคุกคาม.
ใหน? จากทิศใหนกัน?
จื่อลู่ที่รู้สึกขนลุกตั้งชันขึ้นในทันที,ชีวิตของเขาที่ถูกคุกคาม.
จื่อลู่ที่ต้องการหลบก่อนเป็นคนแรก.
ทว่า,สายไปแล้ว,ที่ด้านหลังของจื่อลู่และพู่กันทองคำถูกปากขนาดใหญ่อ้างับไปแล้ว.
"สว๊วฟ!"
เสียงทึบด้าน,จื่อลู่ที่ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย,อสุรกายตนนี้มาปรากฏขึ้นที่นี่ได้อย่างไร?
เป็นไปไม่ได้,เป็นไปไม่ได้ที่จะมาปรากฏขึ้นที่นี่ได้?
จื่อลู่,ไม่มีเข้าใจเลยว่าแปดหางสวรรค์จะมาปรากฏที่ด้านหลังของได้อย่างไร?
เพราะว่าสัมผัสเทวะของเซียนบรรพชนที่กวาดออกไปลอบๆ,มีเพียงปราชญ์เทพ,ไม่,ถึงจะเป็นปราชญ์เทพก็ไม่ควรจะเงียบขนาดนี้,มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน.
ทว่าความจริงก็คือความจริง,แม้จะไม่มีใครรู้ว่าแปดหางสวรรค์ผุดออกมาได้อย่างไร?
แปดหางสวรรค์โผล่ออกมาได้อย่างไร?
เพราะว่ามันไม่ใช่สัตว์อสูรธรรมดา,แต่เป็นรากเทวะของจงซาน,ร่างเทวะย่อมแตกต่างจากอสูรทั่วไปและของวิเศษ,ตราบเท่าที่สัมผัสเทวะเคลื่อนออกไปครอบคลุม,สัมผัสเทวะก็สามารถปรากฏออกมาได้ในทันที.
แน่นอน,ว่าไม่ได้เคลื่อนออกไปทั้งร่าง,ไม่ใช่ทักษะใดๆ,สัมผัสเทวะที่เคลื่อนที่ตามความคิด,การจะผุดออกมาด้วยความเร็ว,เป็นอะไรที่ง่ายดายมาก.
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจงที่กลืนกินจู่ลู่,เป็นไปตามการคำนวณของจงซาน.
"สารเลว~~~~~~~~~!”
"สารเลว~~~~~~~~~!”
..............................
..................
......
เหล่าบัณฑิตคนอื่นๆถึงถูกสังหารก็ไม่เป็นไร,ทว่าจื่อลู่หากถูกสังหาร,ทันใดนั้นบังเกิดความโกรธเกรี้ยวในกลุ่มบัณฑิตในทันที.
กระบี่แห่งความเที่ยงธรรมขนาดใหญ่ที่ฟาดฟันลงมา,แม้แต่ยอดฝีมือที่มีริ้วสีบนหน้าผากยังเผยท่าทางโกรธเกรี้ยว,หันหน้าไปยังทิศทางแปดหางสวรรค์ในทันที.
จื่อลู่ที่ถูกกลืนเข้าไปในเสี้ยววินาที,แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่ปรากฏขึ้นบนอากาศ,หากเป็นยอดฝีมือคนอื่นๆ,ในเวลานี้ไม่มีทางที่จะหนีได้,ทว่ารากเทวะนั้นแตกต่างจากร่างของสัตว์ร้ายโดยทั่วไป,มันปรากฏขึ้นตามสัมผัสเทวะของผู้เป็นเจ้าของ,และจะหายไป,กลับไปอยู่ในเรือนโอสถของผู้เป็นนาย.
ขณะร่างของมันกำลังจะถูกโจมตีอยู่นั้น.
ในเสี้ยววินาทีร่างของแปดหางสวรรค์ก็หายไปไม่เห็นแม้แต่เส้นขน.
ร่างของแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่หายไปแล้ว,สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองไปยังตำแหน่งของจงซานอีกครั้ง.
ด้านหลังสุดของแถว,เซอคงที่ตัวสั่นเทิ้ม.
"ดีที่บิดาฉลาด,ง่ายที่ใหนที่จะจัดการจงซาน,สัตว์เลี้ยงของจงซานสามารถกินคนได้,ที่แห่งนี้ไม่สามารถอยู่ได้นานอีกแล้ว!"ดวงตาของเซอคงที่ส่ายไปมา.
ส่วนจงซานในเวลานี้,สร้างความเกลียดชังต่อเหล่าบัณฑิตหงหรูเป็นอย่างมาก.
"อาวุโสทั้งสี่,ไม่ใช่ถึงเวลาที่พวกท่านจะลงมือแล้วรึ?"ไจ๋โวที่เอ่ยออกมาด้วยความร้อนใจ.
"ตุมมม!"
ที่ไกลออกไป,เพราะว่าจื่อลู่นั้นถูกกินไป,เหล่าเซียนบรรพชนคนอื่นๆต่างก็เผยท่าทางตกใจเช่นกัน,ทว่าทันใดนั้นเซียนบรรพชนอีกสองคน,ก็ถูกยูไลโจมตีล่วงหล่นลงมาระเบิดเสียงดัง.
ที่ไกลออกไปนั้น,อาวุโสทั้งสี่ที่ขมวดคิ้วไปมา,ริ้วสีหลากสีบนหน้าผากกำลังขยับ.
จื่อลู่ตายแล้ว,นิกายหงหรูที่เต็มไปด้วยความมั่นใจย่อมอ่อนแอลง,เวลานี้ไม่สามารถปล่อยให้กำลังใจของเหล่าบัณฑิตถดถอย,กระบี่แห่งความเที่ยงธรรมดูเหมือนว่าจะอ่อนแอลงทันทีเช่นกัน,หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้,นิกายหงหรูต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน.
ลงมือรึ?
อาวุโสทั้งสี่ที่ราวกับว่าไม่ต้องการทำเช่นนั้นตั้งแต่แรกแล้ว.
"อาวุโสทั้งสี่,ก่อนหน้าที่พวกเราจะออกมานั้น,อาจารย์ได้ให้ข้ายืมไม้เท้าประมุข,หากเห็นไม้เท้านี้ก็เหมือนกับเห็นประมุข,ไม่ใช่ว่าอาวุโสทั้งสี่,ไม่ต้องการจะช่วยศิษย์พี่จื่อลู่อย่างงั้นรึ?
จงซานอยู่นั่นแล้ว,อสุรกายของจงซานได้จับตัวศิษย์พี่ไป,ขอให้ท่านจับตัวจงซานช่วยเหลือศิษย์พี่ด้วย,เร็ว,เร็วเข้า!"ไจ๋โวที่คำรามเสียงดัง.
อาวุโสทั้งสี่มองหน้ากันและกัน,ท้ายที่สุดก็ลงมือ,ร่างกายของพวกเขา,ที่พุ่งตรงไปยังตำหนักฉงเทียนในทันที.
ทว่าเซียนบรรพชนที่อยุ่บนสนามรบที่จดจ้องมองมา,เมื่ออาวุโสลงมือ,ยูไลก็ขยับร่างกายในทันที.
ยูไลที่ผละออกมาจากสนามรบ,พร้อมกับเข้ามารับมืออาวุโส.
"ฝ่ามือยูไล!"ร่างกายอขงยูไลที่ห่อหุ้มด้วยเทียนเต๋า,ฝ่ามือขนาดหมื่นจั้งพร้อมกับอำนาจเทียนเต๋าพุ่งออกไปในทันที.
ยูไลก่อนหน้านี้ที่รับมือกับฝ่ายตรงขามสองคน,กับการที่ยูไลออกจากการต่อสู้,ทำให้หลานต้องรับมือฝ่ายตรงขามแทนยูไลด้วย.
หนึ่งต่อสี่,หลานที่รับมือกับสี่เซียนบรรพชน!
อาวุโสที่เร่งรีบ,เห็นฝ่ามือโจมตีมา,แววตาที่เปลี่ยนเป็นดุร้าย,ก่อนที่จะสะบัดฝ่ามือออกไป.
”~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงกรีดโลหะที่ดังกึกก้องไปทั่วสารทิศ,เหล่าคนที่มีระดับต่ำกว่าเซียนสวรรค์,รู้สึกราวกับว่ามีโลหะทะลวงเข้าไปในแก้วหู,เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก.
ทว่าเสียงดังกล่าวนั้นเกิดจากริ้วแสงเจ็ดสีที่อาวุโสตะวันฝ่ามือออกมาเท่านั้นเอง,เสียงที่พิเศษราวกับตัดอากาศออกเป็นริ้วๆ,เป็นริ้วแสงที่ดูโดดเด่นเป็นอย่างมาก.
ริ้วแสงเทวะเจ็ดสีพวยพุ่งออกไป,เข้าปะทะกับฝ่ามือยูไล.
พลังกระแทกที่รุนแรงน่าเกรงขามกระแทกยูไลถอยห่างออกไปสิบเก้าในทันที.
ริ้วแสงเจ็ดสีที่ทรงพลังน่าเกรงขาม,แม้แต่อรหันต์ยูไลยังถูกกระแทกกลับไป.
อาวุโสทั้งสี่?
ที่ออกมาจะไม่ธรรมดาแม้แต่น้อย,นี่เพียงแค่คนเดียวเท่านั้น.
ยูไลที่ตั้งหลักได้,ทว่าไม่หลบออกไป,ยังคงขวางทางอยู่.
"ยูไล,หลบไปให้พ้น! ไม่เช่นนั้นตระกูลกงจะกำจัดวิหารใต้เหล่ยหยินที่สิ้นอย่างแน่นอน!"อาวุโสคนหนึ่งที่เอ่ยออกมา.
ยูไลที่ส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"อาวุโสตระกูลกง,นี่ไม่ใช่เรื่องที่พวกเจ้าควรจะออกมาจัดการ!"
"หากพวกเราต้องการออกมาจัดการล่ะ?"อาวุโสอีกคนที่อยู่ด้านหลัง,แค่นเสียงเย็นชา.
เดิมที่,เพียงแค่อาวุโสคนเดียวก็เพียงพอแล้ว,ทว่ายูไลกลับโดดออกมาขวาง,ทำให้อาวุโสอีกคนต้องเอ่ยปากออกมา,พร้อมกับกล่าวออกมาด้วยความดุร้าย,อำนาจแรงกดดันที่แผ่ไปรอบๆฟ้าดิน,พื้นที่สภาพบรรยากาศที่เต็มไปด้วยริ้วแสงเจ็ดสี,แสงเทวะเจ็ดสีที่ราวกับว่าจะกำชำระล้างจัดการยูไลไป,เหล่าคนที่อยู่รอบๆสัมผัสได้ถึงแรงกดดันแม้แต่หัวใจและวิญญาณสั่นสะท้าน.
ขณะที่อาวุโสทั้งสี่ปลดปล่อยแรงกดดันที่หนักหน่างออกไปนั้น,ทันใดนั้นก็ปรากฏเสียงๆหนึ่งที่ดังก้องกังวานไปทั่วท้องฟ้า.
"จริงรึ?
อาวุโสทั้งสี่,เจ้าลืมธรรมเนียมของตระกูลกงไปแล้วอย่างงั้นรึ?"
เสียงๆดังกล่าวที่ปรากฏขึ้น,ทำให้ใบหน้าของอาวุโสทั้งสี่เปลี่ยนไปในทันที.
จงซานที่อยู่ที่ลานด้านหน้าตำหนักฉงเทียน,จดจ้องมองด้วยความเจริงจัง,เสียงๆหนี้,กงเชียน?
chapter 1030 Extinguishes
Zi Lu
灭子路
สังหารจื่อลู่
ที่หน้าผากของคนทั้งสี่มีมีริ้วแสงหลากสีจดจ้องมองมายังจงซาน,แววตาที่ดูไม่แยแส,ทว่ากลับไม่ได้ลงมือต่ออีก,คนทั้งสี่นี้ดูเหมือนจะไร้ซึ่งความกังวล,ราวกับว่าไม่มีใครสามารถที่จะทำอะไรพวกเขาได้,ดังนั้นจึงไม่ได้ลงมือตอบโต้อะไร.
คนทั้งสี่ดูเหมือนว่าจะดูผิดปรกติ,กลายเป็นจุดสนใจให้กับทุกคน.
บรรพชนโพธิที่ยังคงยืนอยู่ข้างๆหยิง,ยังไม่ขยับ.
จงซานยังไม่ขยับ.
ยูไลที่ลงมือแล้ว.
หลานและผู้ใต้บังคับบัญชาของหลานสองคนที่ลงมือแล้วเช่นกัน.
ที่กลางสนามรบ,เหล่าเซียนบรรพชนที่ลงมือ,และได้ก้าวเข้าไปอยู่ในเทียนเต๋าแล้วนั่นเอง.
เทียนเต๋าสีน้ำเงิน,ทำให้ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินด้วย,ราวกับผิวน้ำของทะเลที่กำลังผลักดันต้าเต๋าของเหล่าบัณฑิตหงหรู.
หลาน,ผู้ใต้บังคับบัญชาของหลาน,ยูไล,สี่เทียนเต๋า.
ฝ่ายตรงข้าม,เซียนบรรพชนของนิกายหงหรูเองก็ลงมือเช่นกัน,ครั้งแรกส่งออกมาหกคน,ในเวลานี้บนท้องฟ้าเมืองเซียนหยาง,เทียนเต๋าสิบเส้นกำลังเข้าปะทะกันเสียงดังสนั่นหวั่นไหว,แรกกระแทกทำให้ท้องฟ้าสั่นไหวเป็นระลอก,หลุมดำขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้นจากการเข้าปะทะกัน,อำนาจที่ยิ่งใหญ่ของเซียนบรรพชน,น่าหวั่นเกรงอย่างแน่จริง.
เหล่าประชาชนในเวลานี้ที่มีม่านคุ้มกันจากของวิเศษกาลอากาศ,ดังนั้นจึงสามารถมองการต่อสู้ได้อย่างสบายใจ.
ยูไล,หลานและผู้ใต้บังคับบัญชาอีกสองคน,แม้นว่าฝ่ายตรงข้ามจะมากกว่าสองคนแต่ก็ไม่ได้เสียเปรียบแต่อย่างใด.
อีกฝั่งหนึ่งเหล่าเซียนโบราณที่ใช้กระบี่แห่งความเที่ยงธรรมเข้าประจันหน้ากับไป๋ฉีและนักรบคนอื่นๆของต้าฉิน,การต่อสู้ที่รุนแรง,จิตสังหารที่คละคลุ้งไปทั่ว,จนสามารถมองเห็นเป็นเพียงภาพลางๆบนหมอกแห่งการต่อสู้.
ฝ่ายตรงข้ามที่มีเซียนบรรพชน 11
คน,และมีสี่คนที่มีเส้นแสงอยู่บนหน้าผากยังสุขุมนิ่งงัน,ส่วนเจ็ดคนนั้น,หกคนออกมาต่อสู้กับยูไล,หลานและผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา,อีกคนหนึ่งที่เหลือก็คือจื่อลู่.
นับตั้งแต่ต้นจนจบจงซานที่จ้องมองไปยังจื่อลู่,เขาไม่ได้สนใจเหล่าบัณฑิตคนอื่นๆแต่อย่างใด,เนื่องจากเขาและจื่อลู่มีสัมพันธ์ความเป็นความตายจาก
ตำราชีวิตและความตาย,ดังนั้นจงซานต้องการสังหารจื่อลู่ให้ตกตายไป.
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่ปรากฏขึ้นที่ไหล่ของจงซานได้หายไปแล้ว,ไม่สามารถบอกได้ว่าอยู่ที่ใหน,ไม่ได้อยู่ในสนามรบ,ทว่าในเวลานี้ไม่ได้มีใครรู้รายระเอียดของมันมากนัก,จึงไม่มีใครใสใจ,สิ่งสำคัญคือการต่อสู้บนสนามรบมากกว่า.
การต่อสู้ของเซียนบรรพชนหาดูได้ยาก,กลุ่มของเซียนบรรพชน,หมื่นปียากที่จะเจอกัน,เมื่อเกิดการต่อสู้ขึ้นย่อมเป็นที่สนใจต่อคนทั่วไปเป็นธรรมดา.
ส่วนเหล่าบัณฑิตที่ถือกระบี่แห่งความเที่ยงธรรม,ในเวลานี้กำลังถูกฟาดฟันโจมตีอย่างหนักที่ใจกลางสนามรบ.
"อ๊ากก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~! ”
ไป๋ฉีที่ทรงพลัง,ดาบของเขานั้นรุนแรงน่าเกรงขามาก,เขาที่ฟาดฟันเหล่ากระบี่แห่งความเที่ยงธรรมระเบิดออกมาต่อหน้าต่อตา.
เหล่าบัณฑิตหงหรูที่ถูกสังหารคนแล้วคนเล่า,เหล่าบัณฑิตหงหรูที่จิตใจสับสนวุ่นวาย,ทำให้พวกเขาราวกับบ้าคลั่ง,และถูกสังหารอย่างอนาถ.
"ฉัวะ!"
ดาบของไป๋ฉีที่สังหารบัณฑิตหงหรูได้อีกคนแล้ว.
บัณฑิตหงหรูที่โกรธเกรี้ยว,แต่ละคนไม่สูญเสียความเยือกเย็น,ดวงตากลายเป็นแดงซ่าน.
ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า! .................
จื่อลู่เวลานี้ยังไม่ขยับ,เพราะว่าไม่มีใครสามารถถอนพิษให้กับเขาได้,ถึงแม้นว่าเขาจะมีระดับเซียนบรรพชน,ทว่าเขารับรู้ดีว่าพิษที่เขาได้รับนี้,ทำให้ไม่สามารถรวมเทียนเต๋าเข้ามาในร่างได้.
ท้ายที่สุดจื่อลู่ก็เข้าใจความหมายของเซอคงได้,จงซานเป็นอสุรกายความสามารถ,จงซานที่เล็งมาที่เขา,บางที่พิษนั่นถูกจงใจจับจ้องมาที่เขาแต่แรกแล้ว,ทำให้ตัวเขาในเวลานี้ไม่กล้าเร่งรีบออกไปต่อสู้.
ตัวเขาที่ผสานเข้ากับเทียนเต๋า,ต่อให้สิบจงซานก็ไม่ใช่คู่มือ,ทว่าตอนนี้เขาไม่สามารถรวมเทียนเต๋าได้,ทำให้เขาเป็นเพียงผู้ฝึกตนเหมือนกับเซียนโบราณที่มีพลังมากกว่าเซียนโบราณเท่านั้น,เขาไม่สามารถประมาทได้,เขาจึงไม่กล้าเสี่ยงออกไปต่อสู้.
จื่อลู่ที่ได้แต่อดทน,จ้องมองไปรอบๆด้วยความกริ่งเกรง.
ขณะที่บัณฑิตหงหรูแปดคนถูกไป๋ฉีสังหาร,จื่อลู่ที่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป.
"จงซานที่อยู่ไกลออกไป,เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะลอบโจมตีข้าได้,นอกจากนี้ลูกศรของเขา,เป็นไปไม่ได้ที่จะเร็วกว่าสัมผัสเทวะข้า!"ภายในใจจื่อลู่ที่ลอบคิดอยู่ในใจ.
"ฆ่า!"ดาบของไป๋ฉีที่ฟันไปยังร่างของต้าเซียนศิษย์หงหรูตายเป็นคนที่เก้า.
"ปัง!"
กระบี่แห่งความเทียนธรรมระเบิดอีกอันแล้ว,ดาบของไป๋ฉีที่ทรงพลังไล่ฆ่าเหล่าบัณฑิตหงหรูอย่างบ้าคลั่ง.
"สารเลว!"
จื่อลู่ที่คำรามลั่น,ท้ายที่สุดเขาก็ลงมือ,ในเวลาเดียวกันนั้นพูกันทองคำที่ปรากฏขึ้น,ก่อนที่จะปลดปล่อยแสงสีทอง,พุ่งตรงไปยังทิศทางของไป๋ฉี.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ไป๋ฉีที่ยกดาบยักขึ้นตั้งรับ,เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,พลังของจื่อลู่นั้นเหนือกว่าไป๋ฉีอย่างชัดเจน.
ไป๋ฉีที่มีระดับเซียนโบราณ,จื่อลู่ที่อยู่ในระดับเซียนบรรพชน,ถึงแม้นว่าจะไม่สามารถรวมเทียนเต๋าเข้ามาในร่าง,แต่ก็คือเซียนบรรพชน,พู่กันทองคำที่โจมตีออกไปนั้นมีอำนาจของเทียนเต๋าสามารถกำราบไป๋ฉีได้อย่างสิ้นเชิง!
ไป๋ฉีที่อยู่ในสภาพเสียเปรียบ!
เหล่าบัณฑิตหงหรู 7-8
คนที่ได้โอกาสเข้าล้อมในทันที,กระบี่แห่งความเที่ยงธรรมที่ฟันไปยังทิศทางของไป๋ฉี.
จื่อลู่แม้นว่าจะเข้าโจมตีไป๋ฉี,ทว่าก็จับจ้องมองไปยังทิศทางของจงซานเป็นระยะๆเช่นกัน.
ปฏิเสธไม่ได้ว่าทั้งสองนั้นยากที่จะประนีประนอมกันได้,ทันใดนั้นจงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย!
เห็นรอยยิ้มของจงซาน,จื่อลู่ที่สังหรใจไม่ดีขึ้นมาในทันที,มาจากทางใหน?
แล้วคนที่ถือคันศรเสวียนหยวนล่ะ?
นี่เข้ากำลังง้างคันศรหรือไม่,ในเวลานี้เขาที่สัมผัสได้ถึงการคุกคาม.
ใหน? จากทิศใหนกัน?
จื่อลู่ที่รู้สึกขนลุกตั้งชันขึ้นในทันที,ชีวิตของเขาที่ถูกคุกคาม.
จื่อลู่ที่ต้องการหลบก่อนเป็นคนแรก.
ทว่า,สายไปแล้ว,ที่ด้านหลังของจื่อลู่และพู่กันทองคำถูกปากขนาดใหญ่อ้างับไปแล้ว.
"สว๊วฟ!"
เสียงทึบด้าน,จื่อลู่ที่ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย,อสุรกายตนนี้มาปรากฏขึ้นที่นี่ได้อย่างไร?
เป็นไปไม่ได้,เป็นไปไม่ได้ที่จะมาปรากฏขึ้นที่นี่ได้?
จื่อลู่,ไม่มีเข้าใจเลยว่าแปดหางสวรรค์จะมาปรากฏที่ด้านหลังของได้อย่างไร?
เพราะว่าสัมผัสเทวะของเซียนบรรพชนที่กวาดออกไปลอบๆ,มีเพียงปราชญ์เทพ,ไม่,ถึงจะเป็นปราชญ์เทพก็ไม่ควรจะเงียบขนาดนี้,มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน.
ทว่าความจริงก็คือความจริง,แม้จะไม่มีใครรู้ว่าแปดหางสวรรค์ผุดออกมาได้อย่างไร?
แปดหางสวรรค์โผล่ออกมาได้อย่างไร?
เพราะว่ามันไม่ใช่สัตว์อสูรธรรมดา,แต่เป็นรากเทวะของจงซาน,ร่างเทวะย่อมแตกต่างจากอสูรทั่วไปและของวิเศษ,ตราบเท่าที่สัมผัสเทวะเคลื่อนออกไปครอบคลุม,สัมผัสเทวะก็สามารถปรากฏออกมาได้ในทันที.
แน่นอน,ว่าไม่ได้เคลื่อนออกไปทั้งร่าง,ไม่ใช่ทักษะใดๆ,สัมผัสเทวะที่เคลื่อนที่ตามความคิด,การจะผุดออกมาด้วยความเร็ว,เป็นอะไรที่ง่ายดายมาก.
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจงที่กลืนกินจู่ลู่,เป็นไปตามการคำนวณของจงซาน.
"สารเลว~~~~~~~~~!”
"สารเลว~~~~~~~~~!”
..............................
..................
......
เหล่าบัณฑิตคนอื่นๆถึงถูกสังหารก็ไม่เป็นไร,ทว่าจื่อลู่หากถูกสังหาร,ทันใดนั้นบังเกิดความโกรธเกรี้ยวในกลุ่มบัณฑิตในทันที.
กระบี่แห่งความเที่ยงธรรมขนาดใหญ่ที่ฟาดฟันลงมา,แม้แต่ยอดฝีมือที่มีริ้วสีบนหน้าผากยังเผยท่าทางโกรธเกรี้ยว,หันหน้าไปยังทิศทางแปดหางสวรรค์ในทันที.
จื่อลู่ที่ถูกกลืนเข้าไปในเสี้ยววินาที,แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่ปรากฏขึ้นบนอากาศ,หากเป็นยอดฝีมือคนอื่นๆ,ในเวลานี้ไม่มีทางที่จะหนีได้,ทว่ารากเทวะนั้นแตกต่างจากร่างของสัตว์ร้ายโดยทั่วไป,มันปรากฏขึ้นตามสัมผัสเทวะของผู้เป็นเจ้าของ,และจะหายไป,กลับไปอยู่ในเรือนโอสถของผู้เป็นนาย.
ขณะร่างของมันกำลังจะถูกโจมตีอยู่นั้น.
ในเสี้ยววินาทีร่างของแปดหางสวรรค์ก็หายไปไม่เห็นแม้แต่เส้นขน.
ร่างของแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่หายไปแล้ว,สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองไปยังตำแหน่งของจงซานอีกครั้ง.
ด้านหลังสุดของแถว,เซอคงที่ตัวสั่นเทิ้ม.
"ดีที่บิดาฉลาด,ง่ายที่ใหนที่จะจัดการจงซาน,สัตว์เลี้ยงของจงซานสามารถกินคนได้,ที่แห่งนี้ไม่สามารถอยู่ได้นานอีกแล้ว!"ดวงตาของเซอคงที่ส่ายไปมา.
ส่วนจงซานในเวลานี้,สร้างความเกลียดชังต่อเหล่าบัณฑิตหงหรูเป็นอย่างมาก.
"อาวุโสทั้งสี่,ไม่ใช่ถึงเวลาที่พวกท่านจะลงมือแล้วรึ?"ไจ๋โวที่เอ่ยออกมาด้วยความร้อนใจ.
"ตุมมม!"
ที่ไกลออกไป,เพราะว่าจื่อลู่นั้นถูกกินไป,เหล่าเซียนบรรพชนคนอื่นๆต่างก็เผยท่าทางตกใจเช่นกัน,ทว่าทันใดนั้นเซียนบรรพชนอีกสองคน,ก็ถูกยูไลโจมตีล่วงหล่นลงมาระเบิดเสียงดัง.
ที่ไกลออกไปนั้น,อาวุโสทั้งสี่ที่ขมวดคิ้วไปมา,ริ้วสีหลากสีบนหน้าผากกำลังขยับ.
จื่อลู่ตายแล้ว,นิกายหงหรูที่เต็มไปด้วยความมั่นใจย่อมอ่อนแอลง,เวลานี้ไม่สามารถปล่อยให้กำลังใจของเหล่าบัณฑิตถดถอย,กระบี่แห่งความเที่ยงธรรมดูเหมือนว่าจะอ่อนแอลงทันทีเช่นกัน,หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้,นิกายหงหรูต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน.
ลงมือรึ?
อาวุโสทั้งสี่ที่ราวกับว่าไม่ต้องการทำเช่นนั้นตั้งแต่แรกแล้ว.
"อาวุโสทั้งสี่,ก่อนหน้าที่พวกเราจะออกมานั้น,อาจารย์ได้ให้ข้ายืมไม้เท้าประมุข,หากเห็นไม้เท้านี้ก็เหมือนกับเห็นประมุข,ไม่ใช่ว่าอาวุโสทั้งสี่,ไม่ต้องการจะช่วยศิษย์พี่จื่อลู่อย่างงั้นรึ?
จงซานอยู่นั่นแล้ว,อสุรกายของจงซานได้จับตัวศิษย์พี่ไป,ขอให้ท่านจับตัวจงซานช่วยเหลือศิษย์พี่ด้วย,เร็ว,เร็วเข้า!"ไจ๋โวที่คำรามเสียงดัง.
อาวุโสทั้งสี่มองหน้ากันและกัน,ท้ายที่สุดก็ลงมือ,ร่างกายของพวกเขา,ที่พุ่งตรงไปยังตำหนักฉงเทียนในทันที.
ทว่าเซียนบรรพชนที่อยุ่บนสนามรบที่จดจ้องมองมา,เมื่ออาวุโสลงมือ,ยูไลก็ขยับร่างกายในทันที.
ยูไลที่ผละออกมาจากสนามรบ,พร้อมกับเข้ามารับมืออาวุโส.
"ฝ่ามือยูไล!"ร่างกายอขงยูไลที่ห่อหุ้มด้วยเทียนเต๋า,ฝ่ามือขนาดหมื่นจั้งพร้อมกับอำนาจเทียนเต๋าพุ่งออกไปในทันที.
ยูไลก่อนหน้านี้ที่รับมือกับฝ่ายตรงขามสองคน,กับการที่ยูไลออกจากการต่อสู้,ทำให้หลานต้องรับมือฝ่ายตรงขามแทนยูไลด้วย.
หนึ่งต่อสี่,หลานที่รับมือกับสี่เซียนบรรพชน!
อาวุโสที่เร่งรีบ,เห็นฝ่ามือโจมตีมา,แววตาที่เปลี่ยนเป็นดุร้าย,ก่อนที่จะสะบัดฝ่ามือออกไป.
”~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงกรีดโลหะที่ดังกึกก้องไปทั่วสารทิศ,เหล่าคนที่มีระดับต่ำกว่าเซียนสวรรค์,รู้สึกราวกับว่ามีโลหะทะลวงเข้าไปในแก้วหู,เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก.
ทว่าเสียงดังกล่าวนั้นเกิดจากริ้วแสงเจ็ดสีที่อาวุโสตะวันฝ่ามือออกมาเท่านั้นเอง,เสียงที่พิเศษราวกับตัดอากาศออกเป็นริ้วๆ,เป็นริ้วแสงที่ดูโดดเด่นเป็นอย่างมาก.
ริ้วแสงเทวะเจ็ดสีพวยพุ่งออกไป,เข้าปะทะกับฝ่ามือยูไล.
พลังกระแทกที่รุนแรงน่าเกรงขามกระแทกยูไลถอยห่างออกไปสิบเก้าในทันที.
ริ้วแสงเจ็ดสีที่ทรงพลังน่าเกรงขาม,แม้แต่อรหันต์ยูไลยังถูกกระแทกกลับไป.
อาวุโสทั้งสี่?
ที่ออกมาจะไม่ธรรมดาแม้แต่น้อย,นี่เพียงแค่คนเดียวเท่านั้น.
ยูไลที่ตั้งหลักได้,ทว่าไม่หลบออกไป,ยังคงขวางทางอยู่.
"ยูไล,หลบไปให้พ้น! ไม่เช่นนั้นตระกูลกงจะกำจัดวิหารใต้เหล่ยหยินที่สิ้นอย่างแน่นอน!"อาวุโสคนหนึ่งที่เอ่ยออกมา.
ยูไลที่ส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"อาวุโสตระกูลกง,นี่ไม่ใช่เรื่องที่พวกเจ้าควรจะออกมาจัดการ!"
"หากพวกเราต้องการออกมาจัดการล่ะ?"อาวุโสอีกคนที่อยู่ด้านหลัง,แค่นเสียงเย็นชา.
เดิมที่,เพียงแค่อาวุโสคนเดียวก็เพียงพอแล้ว,ทว่ายูไลกลับโดดออกมาขวาง,ทำให้อาวุโสอีกคนต้องเอ่ยปากออกมา,พร้อมกับกล่าวออกมาด้วยความดุร้าย,อำนาจแรงกดดันที่แผ่ไปรอบๆฟ้าดิน,พื้นที่สภาพบรรยากาศที่เต็มไปด้วยริ้วแสงเจ็ดสี,แสงเทวะเจ็ดสีที่ราวกับว่าจะกำชำระล้างจัดการยูไลไป,เหล่าคนที่อยู่รอบๆสัมผัสได้ถึงแรงกดดันแม้แต่หัวใจและวิญญาณสั่นสะท้าน.
ขณะที่อาวุโสทั้งสี่ปลดปล่อยแรงกดดันที่หนักหน่างออกไปนั้น,ทันใดนั้นก็ปรากฏเสียงๆหนึ่งที่ดังก้องกังวานไปทั่วท้องฟ้า.
"จริงรึ?
อาวุโสทั้งสี่,เจ้าลืมธรรมเนียมของตระกูลกงไปแล้วอย่างงั้นรึ?"
เสียงๆดังกล่าวที่ปรากฏขึ้น,ทำให้ใบหน้าของอาวุโสทั้งสี่เปลี่ยนไปในทันที.
จงซานที่อยู่ที่ลานด้านหน้าตำหนักฉงเทียน,จดจ้องมองด้วยความเจริงจัง,เสียงๆหนี้,กงเชียน?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น