Immortality Chapter 1027 This goods instigated
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1027 หมดแรงกระตุ้น.
Chapter 1027 This goods
instigated
这货又怂了
หมดแรงกระตุ้น.
**** หงหรู,คือขงจื่อนะครับ
คือสะกดผิดมาแต่แรกเลยปล่อยเลยตามเลย.
"ขงจื้อสอนว่า,บัณฑิตย่อมมีจิตใจกว้างขวางราบรื่น
คนพาลย่อมมีความกลัดกลุ้มอึดอัดตลอดเวลา!"
"ขงจื้อสอนว่า,บัณฑิตมีความอ่อนน้อมถ่อมตน
รับใช้ราษฎรด้วยสติปัญญา มีความเอื้ออาทร ใช้ราษฎรโดยชอบด้วยเหตุผล."
"ขงจื่อสอนว่า,การศึกษา ค้นคว้า
ถ้าเอนเอียงไปสุดสายไม่ว่าข้างใดข้างหนึ่ง ก็มีแต่ผลเสียเท่านั้น"
"ขงจื่อสอนว่า, เมื่อประตูบานหนึ่งปิด
อีกบานหนึ่งก้อเปิดแต่บ่อยครั้งที่เรามัวแต่จ้องประตูบานที่ปิดจนไม่ทันเห็นว่ามีอีกบานที่เปิดอยู่"
....................................
.....................
............
หลักคำสอนของหงหรู(ขงจื้อ),ที่ดังก้องกังวานไปทั่วทั้งเมืองเซียนหยาง.
นิกายหงหรูเดิมที่ได้เริ่มเผยแพร่และก่อตั้งขึ้นที่ต้าฉิน,ทว่าคาดไม่ถึงเลยว่าจะเหตุที่คาดไม่ถึง,เหล่าศิษย์นิกายหงหรูในเวลานี้กลับถูกลงโทษฝังทั้งหมด.
ก่อนหน้านี้ทุกคนต่างก็รู้ดี.
นับตั้งแต่ต้าฉินกำเนิดขึ้น,เหล่านิกายหงหรูที่เป็นดังมิตรสหายที่กระจายไปทั่วภูมิภาค,เมือต้าฉินที่แข็งแกร่งแผ่ขยายดินแดนออกไป,กวาดไปทั่วทุกสารทิศ,แม่ทัพไป๋ฉีที่เป็นผู้นำชิงดินแดนนั้น,เป็นผู้ชนะสิบทิศไม่เคยพ่ายแพ้,เขาที่ไล่ล่าสังหารเหล่าศิษย์ของนิกายหงหรูทั้งหมด,ทุกเมืองทุกแว่นแคว้นที่พวกเขายึดครองได้ต่างถูกสังหาร..
จวบจนถึงวันนี้,เซิ่งหวังต้าฉิน,งานวันพระราชสมภพของเซิ่งหวัง.
เสียงหลักคำสอนของนิหายหงหรูดังกระหึ่มไปทั่วทั้งเมืองเซียนหยาง,เสียงที่เริ่มต้นด้วย,ขงจื้อสอนว่า,ทำให้เหล่าศิษย์นิกายขงจื้อเต็มไปด้วยความฮึกเหิม,พลังต่อสู้ที่ลุกโชนขึ้นในทันที.
เสียงหลักคำสอนของของจื่อที่ดังกึกก้องกระจายไปทั่วเมืองเซียนหยางที่เวลานี้กำลังส่องประกายแสงระยิบระยับ.
ริ้วแสงสีขาวมากมายที่กระจายปกคลุมไปทั่วเมืองเซียนหยาง,ต้องรู้ด้วยว่าเวลานี้เริ่มค่ำแล้ว,ฟ้าที่เริ่มมืดลง,ทว่าทั่วทั้งเมืองเซียนหยางกำลังสว่างเจิดจรัส.
อำนาจแห่งความชอบธรรม!
อำนาจความขอบธรรมของขงจื้อที่ปกคลุมไปทั่วเมืองเซียนหยาง,แสงที่ส่องสว่างเจิดจรัสที่ส่องสว่างส่องไปทั่วท้องฟ้า.
นอกจากนี้,บนพื้นดิน,บนพื้นทุกคนที่เห็นอักขระตั้งแถวผุดขึ้นมาจากบนพื้น,ตัวอักขระที่เหมือนกับอำนาจของตำราชิงชิว.
หลักคำสอนของนิกายหงหรู,ที่ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า,พริบตาเดียวเท่านั้น,ทั่วทุกสารทิศเต็มไปด้วยหลักคำสอนของนิกายหงหรู.
กระแสแห่งความเที่ยงธรรม,เสียงคำสอนของจื้อ,ตัวอักขระ,มากมายที่สามารถล้างสมองของคนทั่วไป,หลายๆคนที่เริ่มไม่สามารถควบคุมตัวเองได้,กำลังถูกคำสอนของหงหรูมอมเมา.
มาแล้ว!
จงซานที่อยู่ที่ด้านหน้าตำหนักฉงเทียนรับรู้ว่ากำลังจะมีอะไรบาองย่างเกินขึ้น.
หยิงที่นำของวิเศษ,บัว93 ดอกออกมา,คงไม่มอบให้อย่างเปล่าประโยชน์อย่างแน่นอน.
หยิงที่ลุกขึ้น,ก่อนที่จะสะบัดชุดคลุมมังกร,ก่อนที่จะก้าวออกไปด้านหน้า,เหล่าเสนาธิการที่ลุกขึ้นก้าวตามหยิง,ทุกคนที่เงยหน้าขึ้นมองไปยังด้านนอก.
ยูไล,โพธิ,หลานและจงซานแน่นอนว่าต้องลุกขึ้นเช่นกัน.
เหล่าแขกทุกคนที่ลุกขึ้นทั้งหมด.
เหล่าองค์รักษ์ต้าฉินที่เก็บโต๊ะงานเลี้ยงทั้งหมดด้วยอำนาจวิเศษออกไปในทันที.
ทุกๆคนที่ก้าวไปตามหยิง,แววตาของเขาที่จ้องมองด้วยความเย็นชาไปยังด้านนอกเมือง.
"จงซาน,เกิดอะไรขึ้น?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,พร้อมกับยกมือขึ้นห้ามเห่าเม่ยลี่,ในเวลานี้ไม่ควรที่จะเอ่ยสิ่งใดออกมา.
นับตั้งแต่ก่อนหน้าแล้ว,จงซานพอจะคาดเดาเรื่องบางอย่างที่หยิงกำลังคิดได้,เขากำลังเตรียมการอะไรบางอย่าง,ไม่เช่นนั้นแล้วมังกรทองวาสนาจะปรากฏออกมาให้ทุกคนได้เห็นอย่างงั้นรึ?
หยิงกำลังเตรียมการอะไรอยู่?
เหล่าประชาชนที่กำลังตื่นตระหนก,ขณะที่เซิ่งหวังบินออกมาจากลานตำหนักฉงเทียน,ภายในใจที่สั่นไหว,หยิงที่เป็นเหมืองกับเสาหลักของทุกคนของแผ่นดินแห่งนี้.
เสียงของคำสอนขงจื้อที่กระจายไปทั่วอากาศ,หยิงที่ไม่ได้ลงมือจัดการเรื่องนี้แต่อย่างใด,ทว่ายังคงรออยู่.
ท้ายที่สุดแล้วทั่วทุกสารทิศเต็มไปด้วยอักขระกระจายฟุ้งไปหมด,ทุกทิศแม้แต่บนท้องฟ้า,เหล่าหมู่มวลเมฆา,แสงของอักขระแห่งความเที่ยงทั้งที่ส่องประกาย,แรงกดดันอำนาจหลอนจิตใจที่รุนแรง,พื้นที่อรๆบเวลานี้,มีคนกว่าห้าหมื่นคน,แต่ละคนที่นั่งสมาธิมือหนึ่งถือคัมภีร์ชิงชิว,และเริ่มท่องบทคำสอนของนิกายหงหรูออกมา.
ทว่าที่ด้านหน้านั้น,ที่จริงมีคนยืนเป็นแถวอยู่เกือบร้อยคน.
แต่ละคนสวมชุดบันฑิต,ดูเต็มไปด้วยสง่าราศีสูงศักดิ์.
จงซานพบได้ว่า,สองคนที่ดูคุ้นหน้าเป็นอย่างมาก,หนึ่งคือจื่อลู่,อีกหนึ่งก็คือเซอคง.
"เจ็ดสิบสองบัณฑิตหงหรู?
ตอนนี้เหลือเพียงแค่ 60
คนอย่างงั้นรึ?"หลานที่อยู่ข้างๆกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
กับคำพูดไม่กี่คำทำให้จงซานรับรู้ว่าคนเหล่านี้คือเหล่าศิษย์ของนิกายหงหรู,ดูเหมือนว่าพวกเขาตัดสินใจที่จะทำลายล้างเมืองเซียนหยางแล้ว.
ที่ไกลออกไปนั้น,บนเมฆสีขาว.
จื่อลู่ที่มีเซอคงยืนอยู่ข้างๆ,ภายในใจของเขาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจเป็นอย่างมาก.
เพราะว่า,จื่อลู่ก่อนหน้านี้ได้ขจัดความลังเลใจของเขาออกไปเกี่ยวกับต้าฉิน
สำหรับกงจื่อแล้ว,เขาที่เป็นปราชญ์เทพ,การที่ปราชญ์เทพต้องการกำจัดศาลเทวะเล็กๆ,ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย.
เซอคงในเวลานี้รู้สึกมีความกล้าขึ้นมาไม่น้อย,เขาที่คิดถึงจงซาน,เขาที่ต้องการให้จงซานตายไป,ความหวาดกลัวที่มันฝังอยู่ในร่างกายของเขากำลังจะหายไป?
ท้ายที่สุดวันนี้มาถึงแล้ว.
บนเมฆสีขาว,เซอคงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความกล้า,สายตาที่จดจ้องมองเขม็งเข้าไปในเมืองเซียนหยาง.
ขณะที่ทุกคนจดจ้องมองไปที่หยิง,ส่วนเซอคงที่จดจ้องมองจงซานที่อยู่ข้างๆ.
ในเวลาเดียวกัน,สายตาของจงซานที่จ้องมองไปยังเซอคง.
สายตาของทั้งคู่ที่ประสานกัน,ร่างของจงซานที่สั่นเทิ้มขึ้นมาในทันที,ใบหน้าที่บิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความเศร้าใจ,ความรู้สึกเช่นนี้กลับมาอีกแล้ว!
ขนทั่วร่างของเซอคงลุกตั้งชัน,สัมผัสถึงอันตรายได้ปรากฏขึ้นอีกแล้ว,อสุรกาย,ปิศาจร้าย,ทำไมวันนี้เขาก็ยังสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเช่นนี้?
ผ่านมานานหลายปีแล้ว,เซอคงยังคงสามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนี้,สัมผัสแห่งอันตรายนี้มันเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าไม่เคยจางเลย.
ความหวาดกลัว,เซอคงถึงกับถอยหลังออกมาทันที.
จื่อลู่ที่เห็นการเคลื่อนไหของเซอคงแล้ว,รู้สึกเศร้าใจอย่างหนัก,นี่เข้าจะกระตุ้นอย่างไรดี?
"เจ้ากำลังทำอะไร?"จื่อลู่ที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"อาจารย์อาบรรพชน,ศิษย์ปวดท้อง!"เซอคองที่ใช้มือกุมท้อง,เหมือนกับวิธีที่เขาเคยทำมาก่อน.
จื่อลู่".................!”
"อย่างไร?"คนที่อยู่ข้างๆจื่อลู่อีกคนที่กล่าวสอบถามอะไร.
"ไม่มีอะไร,ข้าจัดการได้!"จื่อที่กล่าวออกมาในทันที.
จื่อลู่รู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมาเขาที่กระตุ้นด้วยทุกอย่างที่มีแล้ว,ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผลเลย,ขวัญกำลังของนิกายหงหรูนั้นเป็นเหมือนกับลูกโซ่,หากว่าใครคนหนึ่งเสียไปมันจะลามออกไปอย่างแน่นอน.
"ทนเอาไว้!"จื่อลู่กล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.
"แต่ว่า,อาจารย์อาบรรพชน,ข้าต้อง.........!"เซอคงที่ไม่ยินดีเป็นแม้แต่น้อย.
"หุบปาก,ข้อบอกให้ทนก็ต้องทน!"จื่อลู่แทบบ้าแล้ว,ไม่รู้ว่าจะกระทำอย่างไรดี.
"ข้าขอนั่งอยู่ด้านหลัง,ข้าขออ่านคำสอนขงจื้ออยู่ด้านหลังท่าน!"เซอคงที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.
จื่อลู่ที่จ้องมองอย่างขุ่นข้องใจเขาที่หวาดหวั่นว่าจิตใจที่ฮึกเหิมของเหล่าศิษย์นิกายหงหรูจงหดหาย,เขาจึงจำใจให้เซอคงไปอยู่ด้านหลัง,แม้จะอับอายขายหน้าเป็นอย่างมากก็ตาม.
"อืม!"จื่อลู่พยักหน้า.
เซอคงที่ก้าวไปอยู่ด้ายหลังแถวในทันที,ก่อนที่จะนำตำราชิงชิวออกมา,พร้อมกับเริ่มท่องหลักคำสอนพร้อมๆกับศิษย์ของนิกายหงหรู.
จื่อลู่รู้สึกอารมณ์เสียเป็นอย่างมา,ไม่คิดเลยว่าจะรู้สึกอับอายขายหน้าเช่นนี้.
เซอคงที่นั่งอยู่หลังสุด,ปากที่ขยับแต่ไม่รู้ว่าท่องอะไรเช่นกัน,เขาที่คอยเฝ้ามองสถานการณ์ที่เกิดขึ้น,หากว่าสถานการณ์ไม่ดี,เขาจะหนีทันทีอย่างแน่นอน!
ที่ลานตำหนักฉงเทียน,หยิงที่จ้องมองไปยังเหล่าบันฑิตขงจื่อที่อยู่ไกลออกไป,จากนั้นก็หันหน้าไปมองหลาน,จงซาน,ยูไลและบรรพชนโพธิ.
"ทุกท่าน,ต้าฉินกำลังประสบความยากลำบาก,ไม่รู้ว่าทุกท่านเห็นว่าอย่างไร?"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"พวกเราเดินทางมา,และได้รับผลประโยชน์ไม่น้อย,แน่นอนว่าจะต้องช่วยเจ้าอย่างดีที่สุด!"หลานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"เห็นด้วย!"ยูไลพยักหน้ารับ.
"เห็นด้วย!"โพธิพยักหน้ารับ.
"ข้าเห็นด้วยเช่นกัน!"จงซานพยักหน้ารับ.
ทุกคนต่างก็รับรู้ว่าเขามีความแค้นกับนิกายหงหรูอยู่แล้ว
ไม่สามารถที่จะยอมความกันได้,ตอนนี้ถึงต้องการเป็นกลาง,ก็มีแต่สร้างความอับอายให้กับตัวเอง,การยืนอยู่ข้างต้าฉิน,อย่างน้อยก็เป็นการยืนอยู่บนจุดเดิมที่เขาอยู่.
หยิงพยักหน้ารับ,เกี่ยวกับแขกคนอื่นๆ,หยิงไม่สนใจนัก,กลับคนสี่คนที่พยักหน้ารับ,เพียงแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว.
"การต่อสู้ในครั้งนี้,ข้าแผนอยู่แล้ว,แต่ยังไม่ถึงเวลาเหมาะที่จะลงมือ,หากว่าถึงเวลาแล้วคงต้องขอร้องให้ทุกคนช่วย!"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
มีแผน? หยิงมีแผนการแล้วอย่างงั้นรึ?
แผนการที่จะเหนือกว่าปราชญ์เทพหงหรูได้อย่างงั้นรึ?
"อืม!"ยูไลพยักหน้ารับ.
คนอื่นๆเองก็พยักหน้ารับเช่นกัน,เพราะทุกคนไม่เชื่อว่าหยิงจะขี้ขลาด,หากเขาบอกว่ามีแผนการ,แน่นอนว่าก็ต้องมีแผนการ,นอกจากนี้ต้องเป็นแผนการที่ยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน.
บนเมฆสีขาว,อำนาจความเที่ยงธรรมที่มารวมตัวกัน,มีใครคนหนึ่งที่อยู่ด้านหน้าของบัณฑิตหงหรูก้าวออกมาและเอ่ยออกมาเสียงดัง.
"เขาเป็นศิษย์ของกงจื่อ,นักล่าอักษร,เขามีนามว่าไจ๋โว!"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่กล่าวแจ้งต่อจงซาน.
"ไจ๋โว?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
宰我Zǎi wǒ ฆ่าฉัน.
"ชื่อคนผู้นี้มันน่าฆ่าจริงๆ,น่าตบชะมัด!"เห่าเม่ยลี่ที่อยู่ข้างๆกล่าวล้อ.
"อ่าฮ่าฮ่าฮ่า,ใช่,ชื่อมันน่าตายนัก!"หลานที่อยู่ห่างออกไปหัวเราะออกมาในทันทีกับคำพูดของเห่าเม่ยลี่.
เสียงหัวเราะของหลาน,ทำให้บรรยากาศรอบๆผ่อนคลายลงในทันที.
ไจ๋โว?
ทุกคนที่จ้องมองคนที่ก้าวออกมาด้วยท่าทางขบขัน.
ที่ไกลออกไปนั้น,พลังอำนาจแห่งความเที่ยงธรรมที่กำลังโถมทับลงไปที่ใจกลาง,ท่าทางของไจ๋โวจดจ้องมองไปยังสถานที่ที่กำลังจะเป็นสุสาน,เผยรอยยิ้มที่เหยียดหยันออกมา.
ไจ๋โวที่จ้องมองไปยังตำหนักฉงเทียนที่อยู่ไกลออกไป,ก่อนที่จะเริ่มเอ่ยปากกล่าวออกมา,"ประชาชนในเมืองเซียนหยาง!"
เสียงของหลักคำสอนขงจื่อที่หยุดลงในทันที.
สายตาของไจ๋โวที่จ้องมองไปยังที่ด้านหน้าตำหนักฉงเทียนพลางกำลังกล่าวเตือน.
"นิกายหงหรูและต้าฉิน,มีความแค้นที่ลึกล้ำ,ไม่สามารถอภัยกันได้,วันนี้นิกายหงหรูและต้าฉินจะต้องตกตายไปข้างหนึ่ง!
ประชาชนของต้าฉินทุกท่าน,ทุกคนก่อนหน้าเคยเป็นสหายกันและกัน,ไม่ได้มีความแค้นกับนิกายหงหรูมาก่อน,ข้าจะให้โอกาสทุกคนได้มีโอกาสเลือกสักครั้งหนึ่ง,ใครต้องการที่จะแยกตัวออกมาจากเมืองเซียนหยาง,ความแค้นในอดีตพวกเราจะไม่กล่าวถึง,เหล่าสหายของนิหายหงหรู!
หากยังคงอยู่ในเมืองเซียนหยางต่อไป,ทุกท่านจะกลายเป็นศัตรูของพวกเราตลอดไป."ไจ๋โวที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
คำพูดที่ยโสโอหังที่กระจายไปทั่วทั้งเมืองเซียนหยางในทันที.
ทันใดนั้นภายในเมืองเซียนหยางที่ปรากฏเสียงดังอื้ออึงขึ้นมาดังกระจายไปทั่วเมืองในทันที.
นิกายหงหรูและต้าฉินกำลังจะตัดสินเป็นตายกันอย่างงั้นรึ?
ต้าฉิน,เซิ่งหวังหยิงผู้มีศักดิ์ศรีไม่มีใครเสมอเหมือน,ต้าฉินที่ทรงพลังน่าเกรงขาม,ส่วนนิกายหงหรู,ด้วยคำบัญชาของกงจื่อ,จากปราชญ์เทพ,หนึ่งในเก้าคนที่แข็งแกร่งที่สุดของโลกใบนี้.
พวกเขาจะสนับสนุนต้าฉินต่อไป?
หรือว่าเปลี่ยนไปภัคดีต่อนิกายหงหรู?
ในเวลานี้,ราวกับว่ามันได้กลายเป็นการตัดสินความเป็นความตายไปซะแล้ว.
"ไจ๋โว!"ยูไลที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
การกระทำเช่นนี้ของไจ๋โวแน่นอนว่าย่อมมีเหตุผล,นั่นก็เพื่อสร้างความโลเลทำให้ขวัญกำลังใจของทหารลดลงนั่นเอง.
"ไม่ใช่หยิง,ประชาชนทุกคนที่มีสิทธิ์เลือกทั้งหมด?"ไจ่โวที่เอ่ยออกมาในทันที.
คำพูดของไจ๋โวนั้นจงใจที่จะแยกความรู้สึกของหยิงและประชาชนออกจากกัน.
หยิงที่จ้องมองไปยังไจ๋โว,พร้อมกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล,"ต้องการแสดงตลก,แต่ไม่ขำแม้แต่น้อย,นี่เพื่อที่จะอวยพรวันเกิดให้กับข้าอย่างงั้นรึ?"
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
...............!”เหล่าแขกที่สนับสนุนต้าฉินเริ่มหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
เหล่าประชาชนภายในเมืองเซียนหยางที่รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาในทันที,เดิมทีพวกเขาที่รู้สึกกังวลและลังเล,ภายในใจที่รู้สึกคล้อยตามช้าๆ! แต่ก็มีคนกลุ่มเล็กๆที่ไม่กล้าเดิมพัน,ลอบออกจากเมืองเซียนหยางด้วยเช่นกัน.
กับคำหยันของหยิง,ใบหน้าของไจ๋โวเปลี่ยนเป็นแดงซ่าน,เป็นคำพูดที่เสียดแดงไม่น้อย,"ใครต้องการอยู่ในเมืองเซียนหยาง,จากนี้ก็ต้องยอมรับภัยพิบัติจากปราชญ์เทพ,ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามในเมืองเซียนหยาง,นิกายหงหรูจะไม่ให้อภัยโดยเด็ดขาด!"
Chapter 1027 This goods
instigated
这货又怂了
หมดแรงกระตุ้น.
**** หงหรู,คือขงจื่อนะครับ
คือสะกดผิดมาแต่แรกเลยปล่อยเลยตามเลย.
"ขงจื้อสอนว่า,บัณฑิตย่อมมีจิตใจกว้างขวางราบรื่น
คนพาลย่อมมีความกลัดกลุ้มอึดอัดตลอดเวลา!"
"ขงจื้อสอนว่า,บัณฑิตมีความอ่อนน้อมถ่อมตน
รับใช้ราษฎรด้วยสติปัญญา มีความเอื้ออาทร ใช้ราษฎรโดยชอบด้วยเหตุผล."
"ขงจื่อสอนว่า,การศึกษา ค้นคว้า
ถ้าเอนเอียงไปสุดสายไม่ว่าข้างใดข้างหนึ่ง ก็มีแต่ผลเสียเท่านั้น"
"ขงจื่อสอนว่า, เมื่อประตูบานหนึ่งปิด
อีกบานหนึ่งก้อเปิดแต่บ่อยครั้งที่เรามัวแต่จ้องประตูบานที่ปิดจนไม่ทันเห็นว่ามีอีกบานที่เปิดอยู่"
....................................
.....................
............
หลักคำสอนของหงหรู(ขงจื้อ),ที่ดังก้องกังวานไปทั่วทั้งเมืองเซียนหยาง.
นิกายหงหรูเดิมที่ได้เริ่มเผยแพร่และก่อตั้งขึ้นที่ต้าฉิน,ทว่าคาดไม่ถึงเลยว่าจะเหตุที่คาดไม่ถึง,เหล่าศิษย์นิกายหงหรูในเวลานี้กลับถูกลงโทษฝังทั้งหมด.
ก่อนหน้านี้ทุกคนต่างก็รู้ดี.
นับตั้งแต่ต้าฉินกำเนิดขึ้น,เหล่านิกายหงหรูที่เป็นดังมิตรสหายที่กระจายไปทั่วภูมิภาค,เมือต้าฉินที่แข็งแกร่งแผ่ขยายดินแดนออกไป,กวาดไปทั่วทุกสารทิศ,แม่ทัพไป๋ฉีที่เป็นผู้นำชิงดินแดนนั้น,เป็นผู้ชนะสิบทิศไม่เคยพ่ายแพ้,เขาที่ไล่ล่าสังหารเหล่าศิษย์ของนิกายหงหรูทั้งหมด,ทุกเมืองทุกแว่นแคว้นที่พวกเขายึดครองได้ต่างถูกสังหาร..
จวบจนถึงวันนี้,เซิ่งหวังต้าฉิน,งานวันพระราชสมภพของเซิ่งหวัง.
เสียงหลักคำสอนของนิหายหงหรูดังกระหึ่มไปทั่วทั้งเมืองเซียนหยาง,เสียงที่เริ่มต้นด้วย,ขงจื้อสอนว่า,ทำให้เหล่าศิษย์นิกายขงจื้อเต็มไปด้วยความฮึกเหิม,พลังต่อสู้ที่ลุกโชนขึ้นในทันที.
เสียงหลักคำสอนของของจื่อที่ดังกึกก้องกระจายไปทั่วเมืองเซียนหยางที่เวลานี้กำลังส่องประกายแสงระยิบระยับ.
ริ้วแสงสีขาวมากมายที่กระจายปกคลุมไปทั่วเมืองเซียนหยาง,ต้องรู้ด้วยว่าเวลานี้เริ่มค่ำแล้ว,ฟ้าที่เริ่มมืดลง,ทว่าทั่วทั้งเมืองเซียนหยางกำลังสว่างเจิดจรัส.
อำนาจแห่งความชอบธรรม!
อำนาจความขอบธรรมของขงจื้อที่ปกคลุมไปทั่วเมืองเซียนหยาง,แสงที่ส่องสว่างเจิดจรัสที่ส่องสว่างส่องไปทั่วท้องฟ้า.
นอกจากนี้,บนพื้นดิน,บนพื้นทุกคนที่เห็นอักขระตั้งแถวผุดขึ้นมาจากบนพื้น,ตัวอักขระที่เหมือนกับอำนาจของตำราชิงชิว.
หลักคำสอนของนิกายหงหรู,ที่ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า,พริบตาเดียวเท่านั้น,ทั่วทุกสารทิศเต็มไปด้วยหลักคำสอนของนิกายหงหรู.
กระแสแห่งความเที่ยงธรรม,เสียงคำสอนของจื้อ,ตัวอักขระ,มากมายที่สามารถล้างสมองของคนทั่วไป,หลายๆคนที่เริ่มไม่สามารถควบคุมตัวเองได้,กำลังถูกคำสอนของหงหรูมอมเมา.
มาแล้ว!
จงซานที่อยู่ที่ด้านหน้าตำหนักฉงเทียนรับรู้ว่ากำลังจะมีอะไรบาองย่างเกินขึ้น.
หยิงที่นำของวิเศษ,บัว93 ดอกออกมา,คงไม่มอบให้อย่างเปล่าประโยชน์อย่างแน่นอน.
หยิงที่ลุกขึ้น,ก่อนที่จะสะบัดชุดคลุมมังกร,ก่อนที่จะก้าวออกไปด้านหน้า,เหล่าเสนาธิการที่ลุกขึ้นก้าวตามหยิง,ทุกคนที่เงยหน้าขึ้นมองไปยังด้านนอก.
ยูไล,โพธิ,หลานและจงซานแน่นอนว่าต้องลุกขึ้นเช่นกัน.
เหล่าแขกทุกคนที่ลุกขึ้นทั้งหมด.
เหล่าองค์รักษ์ต้าฉินที่เก็บโต๊ะงานเลี้ยงทั้งหมดด้วยอำนาจวิเศษออกไปในทันที.
ทุกๆคนที่ก้าวไปตามหยิง,แววตาของเขาที่จ้องมองด้วยความเย็นชาไปยังด้านนอกเมือง.
"จงซาน,เกิดอะไรขึ้น?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,พร้อมกับยกมือขึ้นห้ามเห่าเม่ยลี่,ในเวลานี้ไม่ควรที่จะเอ่ยสิ่งใดออกมา.
นับตั้งแต่ก่อนหน้าแล้ว,จงซานพอจะคาดเดาเรื่องบางอย่างที่หยิงกำลังคิดได้,เขากำลังเตรียมการอะไรบางอย่าง,ไม่เช่นนั้นแล้วมังกรทองวาสนาจะปรากฏออกมาให้ทุกคนได้เห็นอย่างงั้นรึ?
หยิงกำลังเตรียมการอะไรอยู่?
เหล่าประชาชนที่กำลังตื่นตระหนก,ขณะที่เซิ่งหวังบินออกมาจากลานตำหนักฉงเทียน,ภายในใจที่สั่นไหว,หยิงที่เป็นเหมืองกับเสาหลักของทุกคนของแผ่นดินแห่งนี้.
เสียงของคำสอนขงจื้อที่กระจายไปทั่วอากาศ,หยิงที่ไม่ได้ลงมือจัดการเรื่องนี้แต่อย่างใด,ทว่ายังคงรออยู่.
ท้ายที่สุดแล้วทั่วทุกสารทิศเต็มไปด้วยอักขระกระจายฟุ้งไปหมด,ทุกทิศแม้แต่บนท้องฟ้า,เหล่าหมู่มวลเมฆา,แสงของอักขระแห่งความเที่ยงทั้งที่ส่องประกาย,แรงกดดันอำนาจหลอนจิตใจที่รุนแรง,พื้นที่อรๆบเวลานี้,มีคนกว่าห้าหมื่นคน,แต่ละคนที่นั่งสมาธิมือหนึ่งถือคัมภีร์ชิงชิว,และเริ่มท่องบทคำสอนของนิกายหงหรูออกมา.
ทว่าที่ด้านหน้านั้น,ที่จริงมีคนยืนเป็นแถวอยู่เกือบร้อยคน.
แต่ละคนสวมชุดบันฑิต,ดูเต็มไปด้วยสง่าราศีสูงศักดิ์.
จงซานพบได้ว่า,สองคนที่ดูคุ้นหน้าเป็นอย่างมาก,หนึ่งคือจื่อลู่,อีกหนึ่งก็คือเซอคง.
"เจ็ดสิบสองบัณฑิตหงหรู?
ตอนนี้เหลือเพียงแค่ 60
คนอย่างงั้นรึ?"หลานที่อยู่ข้างๆกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
กับคำพูดไม่กี่คำทำให้จงซานรับรู้ว่าคนเหล่านี้คือเหล่าศิษย์ของนิกายหงหรู,ดูเหมือนว่าพวกเขาตัดสินใจที่จะทำลายล้างเมืองเซียนหยางแล้ว.
ที่ไกลออกไปนั้น,บนเมฆสีขาว.
จื่อลู่ที่มีเซอคงยืนอยู่ข้างๆ,ภายในใจของเขาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจเป็นอย่างมาก.
เพราะว่า,จื่อลู่ก่อนหน้านี้ได้ขจัดความลังเลใจของเขาออกไปเกี่ยวกับต้าฉิน
สำหรับกงจื่อแล้ว,เขาที่เป็นปราชญ์เทพ,การที่ปราชญ์เทพต้องการกำจัดศาลเทวะเล็กๆ,ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย.
เซอคงในเวลานี้รู้สึกมีความกล้าขึ้นมาไม่น้อย,เขาที่คิดถึงจงซาน,เขาที่ต้องการให้จงซานตายไป,ความหวาดกลัวที่มันฝังอยู่ในร่างกายของเขากำลังจะหายไป?
ท้ายที่สุดวันนี้มาถึงแล้ว.
บนเมฆสีขาว,เซอคงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความกล้า,สายตาที่จดจ้องมองเขม็งเข้าไปในเมืองเซียนหยาง.
ขณะที่ทุกคนจดจ้องมองไปที่หยิง,ส่วนเซอคงที่จดจ้องมองจงซานที่อยู่ข้างๆ.
ในเวลาเดียวกัน,สายตาของจงซานที่จ้องมองไปยังเซอคง.
สายตาของทั้งคู่ที่ประสานกัน,ร่างของจงซานที่สั่นเทิ้มขึ้นมาในทันที,ใบหน้าที่บิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความเศร้าใจ,ความรู้สึกเช่นนี้กลับมาอีกแล้ว!
ขนทั่วร่างของเซอคงลุกตั้งชัน,สัมผัสถึงอันตรายได้ปรากฏขึ้นอีกแล้ว,อสุรกาย,ปิศาจร้าย,ทำไมวันนี้เขาก็ยังสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเช่นนี้?
ผ่านมานานหลายปีแล้ว,เซอคงยังคงสามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนี้,สัมผัสแห่งอันตรายนี้มันเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าไม่เคยจางเลย.
ความหวาดกลัว,เซอคงถึงกับถอยหลังออกมาทันที.
จื่อลู่ที่เห็นการเคลื่อนไหของเซอคงแล้ว,รู้สึกเศร้าใจอย่างหนัก,นี่เข้าจะกระตุ้นอย่างไรดี?
"เจ้ากำลังทำอะไร?"จื่อลู่ที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"อาจารย์อาบรรพชน,ศิษย์ปวดท้อง!"เซอคองที่ใช้มือกุมท้อง,เหมือนกับวิธีที่เขาเคยทำมาก่อน.
จื่อลู่".................!”
"อย่างไร?"คนที่อยู่ข้างๆจื่อลู่อีกคนที่กล่าวสอบถามอะไร.
"ไม่มีอะไร,ข้าจัดการได้!"จื่อที่กล่าวออกมาในทันที.
จื่อลู่รู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมาเขาที่กระตุ้นด้วยทุกอย่างที่มีแล้ว,ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผลเลย,ขวัญกำลังของนิกายหงหรูนั้นเป็นเหมือนกับลูกโซ่,หากว่าใครคนหนึ่งเสียไปมันจะลามออกไปอย่างแน่นอน.
"ทนเอาไว้!"จื่อลู่กล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.
"แต่ว่า,อาจารย์อาบรรพชน,ข้าต้อง.........!"เซอคงที่ไม่ยินดีเป็นแม้แต่น้อย.
"หุบปาก,ข้อบอกให้ทนก็ต้องทน!"จื่อลู่แทบบ้าแล้ว,ไม่รู้ว่าจะกระทำอย่างไรดี.
"ข้าขอนั่งอยู่ด้านหลัง,ข้าขออ่านคำสอนขงจื้ออยู่ด้านหลังท่าน!"เซอคงที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.
จื่อลู่ที่จ้องมองอย่างขุ่นข้องใจเขาที่หวาดหวั่นว่าจิตใจที่ฮึกเหิมของเหล่าศิษย์นิกายหงหรูจงหดหาย,เขาจึงจำใจให้เซอคงไปอยู่ด้านหลัง,แม้จะอับอายขายหน้าเป็นอย่างมากก็ตาม.
"อืม!"จื่อลู่พยักหน้า.
เซอคงที่ก้าวไปอยู่ด้ายหลังแถวในทันที,ก่อนที่จะนำตำราชิงชิวออกมา,พร้อมกับเริ่มท่องหลักคำสอนพร้อมๆกับศิษย์ของนิกายหงหรู.
จื่อลู่รู้สึกอารมณ์เสียเป็นอย่างมา,ไม่คิดเลยว่าจะรู้สึกอับอายขายหน้าเช่นนี้.
เซอคงที่นั่งอยู่หลังสุด,ปากที่ขยับแต่ไม่รู้ว่าท่องอะไรเช่นกัน,เขาที่คอยเฝ้ามองสถานการณ์ที่เกิดขึ้น,หากว่าสถานการณ์ไม่ดี,เขาจะหนีทันทีอย่างแน่นอน!
ที่ลานตำหนักฉงเทียน,หยิงที่จ้องมองไปยังเหล่าบันฑิตขงจื่อที่อยู่ไกลออกไป,จากนั้นก็หันหน้าไปมองหลาน,จงซาน,ยูไลและบรรพชนโพธิ.
"ทุกท่าน,ต้าฉินกำลังประสบความยากลำบาก,ไม่รู้ว่าทุกท่านเห็นว่าอย่างไร?"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"พวกเราเดินทางมา,และได้รับผลประโยชน์ไม่น้อย,แน่นอนว่าจะต้องช่วยเจ้าอย่างดีที่สุด!"หลานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"เห็นด้วย!"ยูไลพยักหน้ารับ.
"เห็นด้วย!"โพธิพยักหน้ารับ.
"ข้าเห็นด้วยเช่นกัน!"จงซานพยักหน้ารับ.
ทุกคนต่างก็รับรู้ว่าเขามีความแค้นกับนิกายหงหรูอยู่แล้ว
ไม่สามารถที่จะยอมความกันได้,ตอนนี้ถึงต้องการเป็นกลาง,ก็มีแต่สร้างความอับอายให้กับตัวเอง,การยืนอยู่ข้างต้าฉิน,อย่างน้อยก็เป็นการยืนอยู่บนจุดเดิมที่เขาอยู่.
หยิงพยักหน้ารับ,เกี่ยวกับแขกคนอื่นๆ,หยิงไม่สนใจนัก,กลับคนสี่คนที่พยักหน้ารับ,เพียงแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว.
"การต่อสู้ในครั้งนี้,ข้าแผนอยู่แล้ว,แต่ยังไม่ถึงเวลาเหมาะที่จะลงมือ,หากว่าถึงเวลาแล้วคงต้องขอร้องให้ทุกคนช่วย!"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
มีแผน? หยิงมีแผนการแล้วอย่างงั้นรึ?
แผนการที่จะเหนือกว่าปราชญ์เทพหงหรูได้อย่างงั้นรึ?
"อืม!"ยูไลพยักหน้ารับ.
คนอื่นๆเองก็พยักหน้ารับเช่นกัน,เพราะทุกคนไม่เชื่อว่าหยิงจะขี้ขลาด,หากเขาบอกว่ามีแผนการ,แน่นอนว่าก็ต้องมีแผนการ,นอกจากนี้ต้องเป็นแผนการที่ยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน.
บนเมฆสีขาว,อำนาจความเที่ยงธรรมที่มารวมตัวกัน,มีใครคนหนึ่งที่อยู่ด้านหน้าของบัณฑิตหงหรูก้าวออกมาและเอ่ยออกมาเสียงดัง.
"เขาเป็นศิษย์ของกงจื่อ,นักล่าอักษร,เขามีนามว่าไจ๋โว!"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่กล่าวแจ้งต่อจงซาน.
"ไจ๋โว?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
宰我Zǎi wǒ ฆ่าฉัน.
"ชื่อคนผู้นี้มันน่าฆ่าจริงๆ,น่าตบชะมัด!"เห่าเม่ยลี่ที่อยู่ข้างๆกล่าวล้อ.
"อ่าฮ่าฮ่าฮ่า,ใช่,ชื่อมันน่าตายนัก!"หลานที่อยู่ห่างออกไปหัวเราะออกมาในทันทีกับคำพูดของเห่าเม่ยลี่.
เสียงหัวเราะของหลาน,ทำให้บรรยากาศรอบๆผ่อนคลายลงในทันที.
ไจ๋โว?
ทุกคนที่จ้องมองคนที่ก้าวออกมาด้วยท่าทางขบขัน.
ที่ไกลออกไปนั้น,พลังอำนาจแห่งความเที่ยงธรรมที่กำลังโถมทับลงไปที่ใจกลาง,ท่าทางของไจ๋โวจดจ้องมองไปยังสถานที่ที่กำลังจะเป็นสุสาน,เผยรอยยิ้มที่เหยียดหยันออกมา.
ไจ๋โวที่จ้องมองไปยังตำหนักฉงเทียนที่อยู่ไกลออกไป,ก่อนที่จะเริ่มเอ่ยปากกล่าวออกมา,"ประชาชนในเมืองเซียนหยาง!"
เสียงของหลักคำสอนขงจื่อที่หยุดลงในทันที.
สายตาของไจ๋โวที่จ้องมองไปยังที่ด้านหน้าตำหนักฉงเทียนพลางกำลังกล่าวเตือน.
"นิกายหงหรูและต้าฉิน,มีความแค้นที่ลึกล้ำ,ไม่สามารถอภัยกันได้,วันนี้นิกายหงหรูและต้าฉินจะต้องตกตายไปข้างหนึ่ง!
ประชาชนของต้าฉินทุกท่าน,ทุกคนก่อนหน้าเคยเป็นสหายกันและกัน,ไม่ได้มีความแค้นกับนิกายหงหรูมาก่อน,ข้าจะให้โอกาสทุกคนได้มีโอกาสเลือกสักครั้งหนึ่ง,ใครต้องการที่จะแยกตัวออกมาจากเมืองเซียนหยาง,ความแค้นในอดีตพวกเราจะไม่กล่าวถึง,เหล่าสหายของนิหายหงหรู!
หากยังคงอยู่ในเมืองเซียนหยางต่อไป,ทุกท่านจะกลายเป็นศัตรูของพวกเราตลอดไป."ไจ๋โวที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
คำพูดที่ยโสโอหังที่กระจายไปทั่วทั้งเมืองเซียนหยางในทันที.
ทันใดนั้นภายในเมืองเซียนหยางที่ปรากฏเสียงดังอื้ออึงขึ้นมาดังกระจายไปทั่วเมืองในทันที.
นิกายหงหรูและต้าฉินกำลังจะตัดสินเป็นตายกันอย่างงั้นรึ?
ต้าฉิน,เซิ่งหวังหยิงผู้มีศักดิ์ศรีไม่มีใครเสมอเหมือน,ต้าฉินที่ทรงพลังน่าเกรงขาม,ส่วนนิกายหงหรู,ด้วยคำบัญชาของกงจื่อ,จากปราชญ์เทพ,หนึ่งในเก้าคนที่แข็งแกร่งที่สุดของโลกใบนี้.
พวกเขาจะสนับสนุนต้าฉินต่อไป?
หรือว่าเปลี่ยนไปภัคดีต่อนิกายหงหรู?
ในเวลานี้,ราวกับว่ามันได้กลายเป็นการตัดสินความเป็นความตายไปซะแล้ว.
"ไจ๋โว!"ยูไลที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
การกระทำเช่นนี้ของไจ๋โวแน่นอนว่าย่อมมีเหตุผล,นั่นก็เพื่อสร้างความโลเลทำให้ขวัญกำลังใจของทหารลดลงนั่นเอง.
"ไม่ใช่หยิง,ประชาชนทุกคนที่มีสิทธิ์เลือกทั้งหมด?"ไจ่โวที่เอ่ยออกมาในทันที.
คำพูดของไจ๋โวนั้นจงใจที่จะแยกความรู้สึกของหยิงและประชาชนออกจากกัน.
หยิงที่จ้องมองไปยังไจ๋โว,พร้อมกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล,"ต้องการแสดงตลก,แต่ไม่ขำแม้แต่น้อย,นี่เพื่อที่จะอวยพรวันเกิดให้กับข้าอย่างงั้นรึ?"
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
...............!”เหล่าแขกที่สนับสนุนต้าฉินเริ่มหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
เหล่าประชาชนภายในเมืองเซียนหยางที่รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาในทันที,เดิมทีพวกเขาที่รู้สึกกังวลและลังเล,ภายในใจที่รู้สึกคล้อยตามช้าๆ! แต่ก็มีคนกลุ่มเล็กๆที่ไม่กล้าเดิมพัน,ลอบออกจากเมืองเซียนหยางด้วยเช่นกัน.
กับคำหยันของหยิง,ใบหน้าของไจ๋โวเปลี่ยนเป็นแดงซ่าน,เป็นคำพูดที่เสียดแดงไม่น้อย,"ใครต้องการอยู่ในเมืองเซียนหยาง,จากนี้ก็ต้องยอมรับภัยพิบัติจากปราชญ์เทพ,ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามในเมืองเซียนหยาง,นิกายหงหรูจะไม่ให้อภัยโดยเด็ดขาด!"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ชอบเขียนชื่อตัวละครสลับกัน อย่างตอนที่สบตากัน ที่สั่งเทิ้มน่าจะเป็นเซอคง ก็ไปเชียนว่าจงซาน
ตอบลบ