Immortality Chapter 1008 Also with Nu Qinghui
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1008 พบนวีชิงเฮวยอีกครั้ง.
Chapter 1008 Also with Nu Qinghui
又遇奴青惠
พบนวีชิงเฮวยอีกครั้ง.
"ตึก ตึก ตึก!"
จงซานที่ลืมตาขึ้น,ก่อนที่จะเห็นอสุรน้อยขนปุยสีน้ำเงินที่เต้นไปมาระหว่างขาซ้ายและขวาของเขา,แสดงท่าทางตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก.
"เสี่ยวชิง,มา,อย่าได้รบกวนจงซาน!"เนียนโหยวโหยวที่อยู่มุมหนึ่งของตำหนักร้องออกมา.
อสูรน้อยขนปุยที่หยุดลง,พร้อมกับร้องออกมา,อี้
อี้ อี้ อี้!
"เจ้าตื่นแล้ว?"เนียนโหยวโหยวที่จ้องมองไปยังจงซาน,กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
เสียงของเนียนโหยวโหยว,ทุกคนที่คุ้มกันอยู่ด้านนอกที่ก้าวเข้ามาด้านในทันที.
โหลวซิงเฉิน,เซียนเซิงซือและหนานกงเซิ่ง,ใบหน้าที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจจ้องมองไปยังจงซาน.
"เซิ่งหวัง,ท่านฟื้นแล้ว!"โหลวซิงเฉินที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
โหลวซิงเฉินที่ได้รับบาดเจ็บหนักรับรู้ว่าคงยากจะรักษาแล้ว,ร่างกายที่กำลังล่มสลาย,แม้แต่วิญญาณกำลังหลุดลอย,ไพลินที่หน้าผากแตกสะบั้น,ทักษะเทวะเวลาสูญเสียไปโดยสมบูรณ์,กล่าวได้ว่าเขากำลังจะสลายกลายเป็นพลังฟ้าดิน,ไม่ต้องบอกเลยว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะไม่เสียใจ,ทว่าถึงจะกลับไปในเวลานั้นอีกครั้ง,โหลวซิงเฉินก็จะต่อสู้เต็มพลังกับจื่อลู่เช่นเดิม.
เดิมที่เขารับรู้ว่าตัวเองต้องตายแล้ว,ไม่คิดเลยว่าวิชาเนตรของเซิ่งหวังที่ใช้ออกมา,จะสามารถรักษาอาการบาดเจ็บเช่นนั้นได้,แม้แต่พลังของเขายังฟื้นฟูกลับมาที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าด้วยซ้ำ.
ทรงพลังร้ายกาจมาก! นี่คือวิชาเนตรอย่างงั้นรึ?
ดูเหมือนว่าเซิ่งหวังจะมีวิชาเนตรถึงสามอย่าง! ในโลกนี้มีคนที่มีทักษะเนตรถึงสามอย่างงั้นรึ?
อาการบาดเจ็บของโหลวซิงเฉินที่ฟื้นคืน,เซียนเซิงซือและหนานกงเซิ่งเองก็ด้วย,แม้แต่พลังฝึกตนของพวกเขายังเพิ่มขึ้นอย่างคาดไม่ถึง,ในเวลานี้ทุกคนที่เต็มไปด้วยความชื่นชมวิชาของเซิ่งหวัง,ภายในใจต่างก็เต็มไปด้วยความอยากรู้,เซิ่งหวังยังมีวิชาอะไรบ้างที่พวกเขายังไม่รู้?
ต้าเซียน,เพียงแค่ต้าเซียน,เกือบที่จะสังหารเซียนบรรพชนได้!
"พวกเจ้าหายดีแล้วรึ?!"จงซานที่เอ่ยปากสอบถาม.
"พวกเราสบายดี,แม้แต่พลังฝึกตนยังเพิ่มขึ้นอีกด้วย!"ทุกคนที่กล่าวออกมาในทันที.
"เจ้าเป็นไรหรือไม่!"เนียนโหยวโหยวที่สอบถามออกมา.
"ข้าสบายดี!"จงซานที่กล่าวปลอบ.
ทุกคนที่พยักหน้ารับอย่างวางใจ.
"อี้ อี้ อี้ อี้!"เสี่ยวชิงที่เต้นไปมาบนไหล่ของจงซาน.
อี้ อี้ อี้ อี้!
เสี่ยวชิงที่เต้นไปมาแสดงท่าทางเป็นกังวล,ดวงตาที่เบิกกว้างจดจ้องมองไปยังจงซาน,หากแต่ไม่สามารถพูดออกไปได้,ทำได้แค่เต้นไปมาเท่านั้น.
"เอาล่ะ,รอให้จงซานพักก่อน,ค่อยพูดอีกครั้ง!"เนียนโหยวโหยวที่จ้องมองไปยังอสูรน้อยขนปุยราวกับกำลังกล่าวว่า.
"มีปัญหาอะไรอย่างงั้นรึ?
เจ้าต้องการกล่าวอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวสอบถามออกไป.
"อืม,เจ้าตัวเล็กต้องการขอค่าตอบแทนจากเจ้า!"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
ได้ยินคำพูดของเนียนโหยวโหยวแล้ว,อสูรน้อยขนปุยที่โค้งเอวหงึกๆ,ท่าทางขบขันเป็นอย่างมาก.
ขอค่าตอบแทนอย่างงั้นรึ? จงซานที่ไม่ได้ว่ากล่าว,ยังเผยยิ้มออกมา,ในเวลานั้นต้องบอกว่าโชคดีที่ปรากฏอสูรตัวน้อยปรากฏตัวออกมาในนาทีสุดท้าย,นอกจากนี้เขายังกล่าวรับปากว่าจะตอบแทนมันด้วย.
"แน่นอนว่าข้ากล่าวแล้วย่อมไม่คืนคำ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จงซานที่ยื่นมือ,ล้วงนำกล่องไม้สีม่วงออกมาจากอกเสื้อ.
"เจ้าเองก็ได้ตอบแทนเสี่ยวชิงแล้ว,แสงสีแดงก่อนหน้านี้นับว่าให้ประโยชน์ต่อเสี่ยวชิงเป็นอย่างมาก!"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"อี้ อี้ อี้ อี้!"
อสูรน้อยขนปุยที่กล่าวประท้วงเนียนโหยวโหยว,ใบหน้าที่จ้องมองอย่างคาดหวังไปยังจงซาน.
"ข้ารู้ว่าเจ้าชอบกินกรรมวาสนา,เหมือนกับกินลิขิต,สิ่งที่อยู่ในกล่องนี้,เจ้าต้องชอบอย่างแน่นอน!"จงซานที่ยื่นกล่องไม้ขนาดเล็กไปให้กับมัน.
อสูรน้อยขนปุยที่ไม่เกรงใจ,ยื่นมือเล็กๆผอมๆของมันออกไปรับ,พร้อมกับกอดมันเอาไว้ขณะที่พยายามเปิด.
กล่องไม้ขนาดเล็กแต่ก็มีขนาดเป็นสองเท่าของมัน,กับการที่มันใช้ร่างกอดพยายามเปิดเป็นอะไรที่น่าขบขันเป็นอย่างมาก.
ทุกคนที่แอบหัวเราะในใจ,อสูรน้อยที่ดูฉลาดไม่น้อยที่กำลังพยามเปิดมันออกมา.
ขณะที่กล่องไม้ถูกเปิดออกมา,แสงสีทองที่ส่องสว่างจ้าออกมากระจายไปทั่ว.
"อี้ อี้ อี้ อี้~~~
~~~~~~~~~~~~~~~!”
อสูรน้อยที่ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจมึนเมาเคลิบเคลิ้ม.
ภายในกล่องไม้นั้น,คือสิ่งของที่กงจูจิวเหวยมอบให้กับจงซานเป็นการส่วนตัว,ก่อนที่จะเข้าไปในโลกจิ้งจอก,ภายในกล่องนั้นมี,ลิขิตหยวนต้นกำเนิดหนึ่งก้อน.
ลิขิต,เมื่อเห็นสิ่งดังกล่าว,ดวงตาของอสูรที่น้อยที่เปล่งประกายเต็มไปด้วยความตื่นเต้น,พร้อมกับกระโจนลงไปในกล่อง,จากนั้นก็ปิดกล่องเอาไว้ซ่อนตัวอยู่ด้านในด้วยความเพลิดเพลิน.
ทุกคนที่เห็น,พลางหัวเราะออกมา,อสูรน้อยตนนี้ดูน่าสนใจเป็นอย่างมาก.
จงซานที่หมดสติไปถึงสิบวัน.
สิบวันมานี้,ข่าวของจงซานที่กระจายไปทั่วภพหยิน,เพราะว่าเหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่เห็นฉากที่เกิดขึ้น,ช่าวดังกล่าวนี้ได้กระพือชื่อเสียงที่น่าเกรงขามของจงซานกระจายไปทั่วเรียบร้อยแล้ว.
ขณะที่จงซานกลับมายังเส้นทางน้ำพุเหลืองอีกครั้ง,เหล่าผู้ฝึกตนภูติมากมายที่พยายามหลบเขา,เห็นชัดเจนว่าชื่อเสียงที่น่าเกรงขามของจงซานนี้ได้กระจายไปทั่วนรกแล้ว.
ไม่เพียงแค่ต่อสู้กับเซียนโบราณอย่างไม่เสียเปรียบ,ยังเกือบสังหารเซียนบรรพชนได้,นี่มันหมายความว่าอย่างไร?
ขณะที่จงซานข้ามผ่านเส้นทางน้ำพุเหลือง,อ่องยามาและพรรคพวกถึงกับไม่กล้าออกจากตำหนักเช่นกัน.
ขณะที่กลุ่มของจงซานกำลังเดินทางอยู่นั้น.
ส่วนเซียนบรรพชนจื่อลู่,ในเวลานี้เห็นชัดเจนว่ายังคงรักษาตัวอยู่,เพราะว่าจื่อลู่ได้รับบาดเจ็บหนัก,เต็มไปด้วยความความขมขื่นเป็นอย่างมาก.
จงซานที่กลับมายังเมืองเฟิงตูอีกครั้ง,ก่อนที่จะเดินทางไปยังทิศตะวันออกเฉียงเหนือ.
"ตำราชีวิตและความตาย,ไร้ประโยชน์อย่างงั้นรึ?
ทำไมถึงไม่มีผลต่อจื่อลู่?"เนียนโหยวโหยวที่แสดงท่าทางไม่เข้าใจ.
"คงจะต้องถามกับผู้ฝึกตนคำสาป,อาจจะรู้เหตุผลก็ได้,ข้ากำลังจะเดินทางไปยังศาลสวรรค์,ค่อยกลับไปถามนางก็แล้วกัน!"จงซานกล่าว.
"ศาลสวรรค์?
บางที่ข้าคงจะไม่เดินทางไปศาลสวรรค์!"เนียนโหยวโหยวครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
เนียนโหยวโหยวที่ลูบเบาๆไปบนเสี่ยวชิงบนไหล่ของนาง,"ก่อนหน้านี้ที่เจ้าเห็นข้า,เสี่ยวชิงไม่ได้อยู่กับข้าใช่ใหมล่ะ,ในเวลานั้นข้าได้เสี่ยวชิงจัดการเรื่องอะไรบางอย่าง!"
"หืม? มีเรื่องอะไรอย่างงั้นรึ?
ต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่? ข้าจะไปกลับเจ้าเอง!"จงซานกล่าว.
เนียนโหยวโหยวที่ขบริมฝีปากแน่น,และกล่าวออกมาว่า,"เสี่ยวชิงนั้นได้เดินทางไปหาอาจารย์ของข้า,และอาจารย์ของข้าได้ส่งข้อความมาให้กับข้าว่า,จะรอข้าอยู่ที่เทือกเขาจิวหัว,นางจะพาข้าไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง!"
"อาจารย์ของเจ้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"นวีชิงเฮวย!"เนียนโหยวโหยวกล่าว.
นวีชิงเฮวย?
นางคืออาจารย์ของเนียนโหยวโหยวตั้งแต่โลกใบเล็กแล้ว,นางที่พยายามต่อสู้กับเขาเพื่อนำสัมผัสเทวะมาฝังอยู่ในร่างของจงซาน,ขณะที่นางช่วยเขาทะลวงไปยังระดับสวรรค์แท้,เมื่ออยู่ในโลกใบเล็กด้วย.
"นาง?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความซับซ้อน.
"อืม,เรื่องนี้อาจารย์ให้ข้าบอกกล่าวกับผู้ใด,เจ้าโปรดวางใจตราบเท่าที่จัดการเรื่องดังกล่าวเสร็จ,ข้าจะรีบไปหาเจ้าในทันที,ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น,ข้าจะไปหาเจ้าแน่นอน,ไม่ว่าแผ่นดินจะล่มสลาย,ข้าจะไม่จากเจ้าอีกแล้ว!"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.
จงซานที่เงียบลง.
"ข้าจะรีบไปรีบมา!"เนียนโหยวโหยวที่เอ่ยออกมาด้วยกลัวว่าจงซานจะโกรธ.
ส่วนจงซานที่เงียบไม่ใช่เพราะว่าเนียนโหยวโหยวจะจากไป,ทว่ากำลังครุ่นคิดถึงนวีชิงเฮวยต่างหาก,เขาจะทำหน้าอย่างไรหากว่าต้องเจอนางอีกครั้ง?
"อืม!"จงซานพยักหน้า,ปลอบเนียนโหยวโหยว.
"เมื่อเสร็จแล้ว,ข้าจะไปหาเจ้าที่ใหนได้?"เนียนโหยวโหยวกล่าวถาม.
"ไปยังต้าเจิ้ง,สามารถหาข้าได้,ไม่ว่าจะเป็นเขตแดนจวงหลุนภพหยิน,หรือว่าเขตแดนเฟิงจงภพหยาง,ต้าเจิ้งจะตั้งอยู่ตลอดกาล!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
"อืม!"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เทือกเขาจิวหัว!
ผ่านมาราวๆครึ่งวัน,ทุกคนได้เดินทางมาถึงเทือกเขาจิวหัว.
ที่ระแวกเดียวกันนั้น,ทุกคนที่เห็นสตรีที่โดดเด่นเป็นอย่างมากบนยอดเขาจิวหัว.
แม้นว่านางจะสวมผ้าปิดปาก,ทว่าก็จากจะปิดบังความงามที่กร่อนกระดูกได้.
"อาจารย์!"เนียนโหยวโหยวที่เอ่ยออกมา.
ที่ไกลออกไปนั้นสตรีผู้งดงามค่อยๆหันหน้ามาช้าๆ.
แววตาของนางที่เผยท่าทางดีใจ,ทว่าขณะที่เห็นเนียนโหยวโหยวอยู่ข้างจงซาน,นวีชิงเฮวยถึงกับแข็งค้าง,ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนสายตาที่สั่นไหวไปมา.
จงซานที่โบกมือเล็กน้อย,ให้โหลวซิงเฉินและคนอื่นๆถอยออกไป.
มีเพียงแค่จงซานและเนียนโหยวโหยวที่บินออกไป.
เนียนโหยวโหยวที่บินไปข้างๆนวีชิงเฮวย,พร้อมกับคว้าไปยังแขนของนางทันที.
"อาจารย์,ศิษย์คิดถึงท่านมาก!"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ทว่าเสียงของนวีชิงเฮวยที่ตะกุกตะกักเอ่ยออกมาทันที,"มาแล้ว,พวกเรารีบไปกันเถอะ!"
ท่าทางของนางนั้น,ราวกับว่าไม่ยินดีที่จะกล่าวอะไรกับจงซาน.
"อาจารย์,นี่คือจงซาน,ท่านรู้จัก!"เนียนโหยวโหยวกล่าว.
"เอาล่ะ,ข้าจะไปรอเจ้าด้านหน้า,กล่าวลาแล้วค่อยไปหาข้า!"นวีชิงเฮวยที่กล่าวออกมาในทันที.
จากนั้น,นวีชิงเฮวยที่ราวกับว่าต้องการหลบหน้าจงซาน.
"นวีชิงเฮวย!"จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
เสียงจงซานที่เอ่ยเรียก,ทำให้ร่างของนวีชงเฮวยหยุดลง,ไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไร,นางที่หันหน้ากลับมามองจงซาน,แววตาที่เต็มไปด้วยความดื้อรั้น.
ทั้งสองที่จ้องมองหน้ากันและกัน,เงียบลงเล็กน้อย,ทว่าเนียนโหยวโหยวที่อยู่ข้างๆที่ราวกับพบอะไรบางอย่าง,ดวงตาเบิกกว้างกลมโตขึ้นมาทันที.
"สบายดีรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างอ่อนโยน.
สบายดีรึ? ภายในใจของนางที่ขุ่นหมอง,ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของนางในเวลานี้.
"ก็ดี,แต่ไม่เกี่ยวกับเจ้า!"นวีชิงเฮวยที่เงียบเล็กน้อย,และไม่เอ่ยอะไรออกมาอีก.
จากนั้น,นวีชิงเฮวยก็ขบริมฝีปากบินออกไปทันที! นางที่ไปอยู่พื้นที่ไกลออกไป,รอให้เนียนโหยวโหยวกล่าวลาจงซาน.
"เสียวชิง,ไปรอข้าอยู่กับอาจารย์!"เนียนโหยวโหยวเอ่ย.
"อี้อี้อี้อี้?"อสูรน้อยที่โคลงหัวไปมา,แสดงท่าทางงงวย,ก่อนที่จะบินออกไปอย่างฝืนๆ.
เนียนโหยวโหยวที่บินไปข้างๆจงซาน,ก่อนที่จะวางมือไปที่เอวของจงซาน.
"เจ้าและอาจารย์ข้า,ลึกซึ้งแค่ใหน?"เนียนโหยวโหยวที่สอบถามเสียงอ่อน.
จงซานที่มองไปยังเนียนโหยวโหยว,ฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย,จะให้กล่าวอย่างงั้นรึ?
เรื่องที่เกิดขึ้นนั้นมันซับซ้อน,เกี่ยวกับกู่เฉิงตง,และการที่เขายกระดับไปยังระดับสวรรค์แท้.
"อืม,นับว่าลึกซึ้ง!"จงซานที่ฝืนยิ้มออกมา.
ทันใดนั้น,จงซานที่รู้สึกเจ็บที่เอว,เข้าใจความหมายได้ในทันที,จึงไม่ได้ต่อต้าน.
นิ้วของเนียนโหยวโหยวที่บิดเอวของจงซาน.
"ฮึ,เฒ่าเจ้าชู้!"เนียนโหยวโหยวที่เอ่ยออกมาเสียงแข็ง.
เฒ่าเจ้าชู้รึ? จงซานที่สีจมูกไปมา,นี่นับเป็นครั้งแรกที่ได้ยิน,ไม่คิดเลยว่าจะมีคนเอ่ยเช่นนี้กับเขา.
เนียนโหยวโหยวและจื่อซวินนั้นต่างกัน,แม้นว่าจะตำหนิจงซาน,ทว่านางก็เข้าใจจงซาน,หลังจากที่นางบิดเอวแล้วจงซานไม่ต่อต้าน,ก็เผยความรักและอาดูรออกมา.
รอยเล็บที่นางข่วนไปก่อนหน้านี้นางที่เริ่มลูบคลำไปมาอย่างอ่อนโยน.
เห็นเช่นนี้,จงซานที่รู้สึกอบอุ่นในใจ,ก่อนที่จะกุมมือของเนียนโหยวโหยวเอาไว้.
"หลังจากนี้เรื่องนี้,เมื่อข้ากลับมาต้องเล่าให้ข้า......."เนียนโหยวโหยวที่ซบพร้อมกับถูกไถไปมาที่อกของจงซาน.
กับท่าทางอ่อนหวานและเสียงที่อ่อนโยนทำให้จงซานสั่นสะท้านไปเหมือนกัน!
จงซานที่จ้องมองเนียนโหยวโหยวด้วยความประหลาดใจ,"ไม่ใช่ว่าเจ้าโกรธข้ารึ?"
เดิมทีจงซานเองก็มีฮวงโหวหลายคนอยู่ก่อนแล้ว,หากคิดถึงเรื่องนี้เนียนโหยวโหยวย่อมคิดว่ามันเป็นเรื่องปรกติธรรมดา,ไม่ว่าอย่างไรก็ปฏิเสธไม่ได้,ถึงอยากจะพูด,ก็ดูจะไร้ประโยชน์,จะทำให้นางกล่าวอะไรได้?
"คงต้องทำตัวให้เคยชิน,ใครใช้ให้เจ้าเป็นราชาล่ะ! หากจักรพรรดิไม่มีสนมมากมาย,คงจะเป็นการไม่สมเกียรติ,เรื่องนี้ข้าย่อมรู้ดี,ข้าไม่ต้องการเดินตามรอยอาจารย์หรอกนะ."เนียนโหยวโหยวที่เบ้ปากเล็กน้อย.
จงซานเองก็ไม่รู้จะต้องทำเช่นไรเช่นกัน,เห็นเนียนโหยวโหยวที่เบ้ปากเล็กน้อยดูน่ารักไม่น้อย,ช่วยไม่ได้ที่จงซานจะก้มลงประกบปากกับเนียนโหยวโหยว,มอบจูบที่ดูดดื่มให้นางหนึ่งครั้ง.
Chapter 1008 Also with Nu Qinghui
又遇奴青惠
พบนวีชิงเฮวยอีกครั้ง.
"ตึก ตึก ตึก!"
จงซานที่ลืมตาขึ้น,ก่อนที่จะเห็นอสุรน้อยขนปุยสีน้ำเงินที่เต้นไปมาระหว่างขาซ้ายและขวาของเขา,แสดงท่าทางตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก.
"เสี่ยวชิง,มา,อย่าได้รบกวนจงซาน!"เนียนโหยวโหยวที่อยู่มุมหนึ่งของตำหนักร้องออกมา.
อสูรน้อยขนปุยที่หยุดลง,พร้อมกับร้องออกมา,อี้
อี้ อี้ อี้!
"เจ้าตื่นแล้ว?"เนียนโหยวโหยวที่จ้องมองไปยังจงซาน,กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
เสียงของเนียนโหยวโหยว,ทุกคนที่คุ้มกันอยู่ด้านนอกที่ก้าวเข้ามาด้านในทันที.
โหลวซิงเฉิน,เซียนเซิงซือและหนานกงเซิ่ง,ใบหน้าที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจจ้องมองไปยังจงซาน.
"เซิ่งหวัง,ท่านฟื้นแล้ว!"โหลวซิงเฉินที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
โหลวซิงเฉินที่ได้รับบาดเจ็บหนักรับรู้ว่าคงยากจะรักษาแล้ว,ร่างกายที่กำลังล่มสลาย,แม้แต่วิญญาณกำลังหลุดลอย,ไพลินที่หน้าผากแตกสะบั้น,ทักษะเทวะเวลาสูญเสียไปโดยสมบูรณ์,กล่าวได้ว่าเขากำลังจะสลายกลายเป็นพลังฟ้าดิน,ไม่ต้องบอกเลยว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะไม่เสียใจ,ทว่าถึงจะกลับไปในเวลานั้นอีกครั้ง,โหลวซิงเฉินก็จะต่อสู้เต็มพลังกับจื่อลู่เช่นเดิม.
เดิมที่เขารับรู้ว่าตัวเองต้องตายแล้ว,ไม่คิดเลยว่าวิชาเนตรของเซิ่งหวังที่ใช้ออกมา,จะสามารถรักษาอาการบาดเจ็บเช่นนั้นได้,แม้แต่พลังของเขายังฟื้นฟูกลับมาที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าด้วยซ้ำ.
ทรงพลังร้ายกาจมาก! นี่คือวิชาเนตรอย่างงั้นรึ?
ดูเหมือนว่าเซิ่งหวังจะมีวิชาเนตรถึงสามอย่าง! ในโลกนี้มีคนที่มีทักษะเนตรถึงสามอย่างงั้นรึ?
อาการบาดเจ็บของโหลวซิงเฉินที่ฟื้นคืน,เซียนเซิงซือและหนานกงเซิ่งเองก็ด้วย,แม้แต่พลังฝึกตนของพวกเขายังเพิ่มขึ้นอย่างคาดไม่ถึง,ในเวลานี้ทุกคนที่เต็มไปด้วยความชื่นชมวิชาของเซิ่งหวัง,ภายในใจต่างก็เต็มไปด้วยความอยากรู้,เซิ่งหวังยังมีวิชาอะไรบ้างที่พวกเขายังไม่รู้?
ต้าเซียน,เพียงแค่ต้าเซียน,เกือบที่จะสังหารเซียนบรรพชนได้!
"พวกเจ้าหายดีแล้วรึ?!"จงซานที่เอ่ยปากสอบถาม.
"พวกเราสบายดี,แม้แต่พลังฝึกตนยังเพิ่มขึ้นอีกด้วย!"ทุกคนที่กล่าวออกมาในทันที.
"เจ้าเป็นไรหรือไม่!"เนียนโหยวโหยวที่สอบถามออกมา.
"ข้าสบายดี!"จงซานที่กล่าวปลอบ.
ทุกคนที่พยักหน้ารับอย่างวางใจ.
"อี้ อี้ อี้ อี้!"เสี่ยวชิงที่เต้นไปมาบนไหล่ของจงซาน.
อี้ อี้ อี้ อี้!
เสี่ยวชิงที่เต้นไปมาแสดงท่าทางเป็นกังวล,ดวงตาที่เบิกกว้างจดจ้องมองไปยังจงซาน,หากแต่ไม่สามารถพูดออกไปได้,ทำได้แค่เต้นไปมาเท่านั้น.
"เอาล่ะ,รอให้จงซานพักก่อน,ค่อยพูดอีกครั้ง!"เนียนโหยวโหยวที่จ้องมองไปยังอสูรน้อยขนปุยราวกับกำลังกล่าวว่า.
"มีปัญหาอะไรอย่างงั้นรึ?
เจ้าต้องการกล่าวอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวสอบถามออกไป.
"อืม,เจ้าตัวเล็กต้องการขอค่าตอบแทนจากเจ้า!"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
ได้ยินคำพูดของเนียนโหยวโหยวแล้ว,อสูรน้อยขนปุยที่โค้งเอวหงึกๆ,ท่าทางขบขันเป็นอย่างมาก.
ขอค่าตอบแทนอย่างงั้นรึ? จงซานที่ไม่ได้ว่ากล่าว,ยังเผยยิ้มออกมา,ในเวลานั้นต้องบอกว่าโชคดีที่ปรากฏอสูรตัวน้อยปรากฏตัวออกมาในนาทีสุดท้าย,นอกจากนี้เขายังกล่าวรับปากว่าจะตอบแทนมันด้วย.
"แน่นอนว่าข้ากล่าวแล้วย่อมไม่คืนคำ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จงซานที่ยื่นมือ,ล้วงนำกล่องไม้สีม่วงออกมาจากอกเสื้อ.
"เจ้าเองก็ได้ตอบแทนเสี่ยวชิงแล้ว,แสงสีแดงก่อนหน้านี้นับว่าให้ประโยชน์ต่อเสี่ยวชิงเป็นอย่างมาก!"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"อี้ อี้ อี้ อี้!"
อสูรน้อยขนปุยที่กล่าวประท้วงเนียนโหยวโหยว,ใบหน้าที่จ้องมองอย่างคาดหวังไปยังจงซาน.
"ข้ารู้ว่าเจ้าชอบกินกรรมวาสนา,เหมือนกับกินลิขิต,สิ่งที่อยู่ในกล่องนี้,เจ้าต้องชอบอย่างแน่นอน!"จงซานที่ยื่นกล่องไม้ขนาดเล็กไปให้กับมัน.
อสูรน้อยขนปุยที่ไม่เกรงใจ,ยื่นมือเล็กๆผอมๆของมันออกไปรับ,พร้อมกับกอดมันเอาไว้ขณะที่พยายามเปิด.
กล่องไม้ขนาดเล็กแต่ก็มีขนาดเป็นสองเท่าของมัน,กับการที่มันใช้ร่างกอดพยายามเปิดเป็นอะไรที่น่าขบขันเป็นอย่างมาก.
ทุกคนที่แอบหัวเราะในใจ,อสูรน้อยที่ดูฉลาดไม่น้อยที่กำลังพยามเปิดมันออกมา.
ขณะที่กล่องไม้ถูกเปิดออกมา,แสงสีทองที่ส่องสว่างจ้าออกมากระจายไปทั่ว.
"อี้ อี้ อี้ อี้~~~
~~~~~~~~~~~~~~~!”
อสูรน้อยที่ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจมึนเมาเคลิบเคลิ้ม.
ภายในกล่องไม้นั้น,คือสิ่งของที่กงจูจิวเหวยมอบให้กับจงซานเป็นการส่วนตัว,ก่อนที่จะเข้าไปในโลกจิ้งจอก,ภายในกล่องนั้นมี,ลิขิตหยวนต้นกำเนิดหนึ่งก้อน.
ลิขิต,เมื่อเห็นสิ่งดังกล่าว,ดวงตาของอสูรที่น้อยที่เปล่งประกายเต็มไปด้วยความตื่นเต้น,พร้อมกับกระโจนลงไปในกล่อง,จากนั้นก็ปิดกล่องเอาไว้ซ่อนตัวอยู่ด้านในด้วยความเพลิดเพลิน.
ทุกคนที่เห็น,พลางหัวเราะออกมา,อสูรน้อยตนนี้ดูน่าสนใจเป็นอย่างมาก.
จงซานที่หมดสติไปถึงสิบวัน.
สิบวันมานี้,ข่าวของจงซานที่กระจายไปทั่วภพหยิน,เพราะว่าเหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่เห็นฉากที่เกิดขึ้น,ช่าวดังกล่าวนี้ได้กระพือชื่อเสียงที่น่าเกรงขามของจงซานกระจายไปทั่วเรียบร้อยแล้ว.
ขณะที่จงซานกลับมายังเส้นทางน้ำพุเหลืองอีกครั้ง,เหล่าผู้ฝึกตนภูติมากมายที่พยายามหลบเขา,เห็นชัดเจนว่าชื่อเสียงที่น่าเกรงขามของจงซานนี้ได้กระจายไปทั่วนรกแล้ว.
ไม่เพียงแค่ต่อสู้กับเซียนโบราณอย่างไม่เสียเปรียบ,ยังเกือบสังหารเซียนบรรพชนได้,นี่มันหมายความว่าอย่างไร?
ขณะที่จงซานข้ามผ่านเส้นทางน้ำพุเหลือง,อ่องยามาและพรรคพวกถึงกับไม่กล้าออกจากตำหนักเช่นกัน.
ขณะที่กลุ่มของจงซานกำลังเดินทางอยู่นั้น.
ส่วนเซียนบรรพชนจื่อลู่,ในเวลานี้เห็นชัดเจนว่ายังคงรักษาตัวอยู่,เพราะว่าจื่อลู่ได้รับบาดเจ็บหนัก,เต็มไปด้วยความความขมขื่นเป็นอย่างมาก.
จงซานที่กลับมายังเมืองเฟิงตูอีกครั้ง,ก่อนที่จะเดินทางไปยังทิศตะวันออกเฉียงเหนือ.
"ตำราชีวิตและความตาย,ไร้ประโยชน์อย่างงั้นรึ?
ทำไมถึงไม่มีผลต่อจื่อลู่?"เนียนโหยวโหยวที่แสดงท่าทางไม่เข้าใจ.
"คงจะต้องถามกับผู้ฝึกตนคำสาป,อาจจะรู้เหตุผลก็ได้,ข้ากำลังจะเดินทางไปยังศาลสวรรค์,ค่อยกลับไปถามนางก็แล้วกัน!"จงซานกล่าว.
"ศาลสวรรค์?
บางที่ข้าคงจะไม่เดินทางไปศาลสวรรค์!"เนียนโหยวโหยวครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
เนียนโหยวโหยวที่ลูบเบาๆไปบนเสี่ยวชิงบนไหล่ของนาง,"ก่อนหน้านี้ที่เจ้าเห็นข้า,เสี่ยวชิงไม่ได้อยู่กับข้าใช่ใหมล่ะ,ในเวลานั้นข้าได้เสี่ยวชิงจัดการเรื่องอะไรบางอย่าง!"
"หืม? มีเรื่องอะไรอย่างงั้นรึ?
ต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่? ข้าจะไปกลับเจ้าเอง!"จงซานกล่าว.
เนียนโหยวโหยวที่ขบริมฝีปากแน่น,และกล่าวออกมาว่า,"เสี่ยวชิงนั้นได้เดินทางไปหาอาจารย์ของข้า,และอาจารย์ของข้าได้ส่งข้อความมาให้กับข้าว่า,จะรอข้าอยู่ที่เทือกเขาจิวหัว,นางจะพาข้าไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง!"
"อาจารย์ของเจ้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"นวีชิงเฮวย!"เนียนโหยวโหยวกล่าว.
นวีชิงเฮวย?
นางคืออาจารย์ของเนียนโหยวโหยวตั้งแต่โลกใบเล็กแล้ว,นางที่พยายามต่อสู้กับเขาเพื่อนำสัมผัสเทวะมาฝังอยู่ในร่างของจงซาน,ขณะที่นางช่วยเขาทะลวงไปยังระดับสวรรค์แท้,เมื่ออยู่ในโลกใบเล็กด้วย.
"นาง?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความซับซ้อน.
"อืม,เรื่องนี้อาจารย์ให้ข้าบอกกล่าวกับผู้ใด,เจ้าโปรดวางใจตราบเท่าที่จัดการเรื่องดังกล่าวเสร็จ,ข้าจะรีบไปหาเจ้าในทันที,ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น,ข้าจะไปหาเจ้าแน่นอน,ไม่ว่าแผ่นดินจะล่มสลาย,ข้าจะไม่จากเจ้าอีกแล้ว!"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.
จงซานที่เงียบลง.
"ข้าจะรีบไปรีบมา!"เนียนโหยวโหยวที่เอ่ยออกมาด้วยกลัวว่าจงซานจะโกรธ.
ส่วนจงซานที่เงียบไม่ใช่เพราะว่าเนียนโหยวโหยวจะจากไป,ทว่ากำลังครุ่นคิดถึงนวีชิงเฮวยต่างหาก,เขาจะทำหน้าอย่างไรหากว่าต้องเจอนางอีกครั้ง?
"อืม!"จงซานพยักหน้า,ปลอบเนียนโหยวโหยว.
"เมื่อเสร็จแล้ว,ข้าจะไปหาเจ้าที่ใหนได้?"เนียนโหยวโหยวกล่าวถาม.
"ไปยังต้าเจิ้ง,สามารถหาข้าได้,ไม่ว่าจะเป็นเขตแดนจวงหลุนภพหยิน,หรือว่าเขตแดนเฟิงจงภพหยาง,ต้าเจิ้งจะตั้งอยู่ตลอดกาล!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
"อืม!"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เทือกเขาจิวหัว!
ผ่านมาราวๆครึ่งวัน,ทุกคนได้เดินทางมาถึงเทือกเขาจิวหัว.
ที่ระแวกเดียวกันนั้น,ทุกคนที่เห็นสตรีที่โดดเด่นเป็นอย่างมากบนยอดเขาจิวหัว.
แม้นว่านางจะสวมผ้าปิดปาก,ทว่าก็จากจะปิดบังความงามที่กร่อนกระดูกได้.
"อาจารย์!"เนียนโหยวโหยวที่เอ่ยออกมา.
ที่ไกลออกไปนั้นสตรีผู้งดงามค่อยๆหันหน้ามาช้าๆ.
แววตาของนางที่เผยท่าทางดีใจ,ทว่าขณะที่เห็นเนียนโหยวโหยวอยู่ข้างจงซาน,นวีชิงเฮวยถึงกับแข็งค้าง,ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนสายตาที่สั่นไหวไปมา.
จงซานที่โบกมือเล็กน้อย,ให้โหลวซิงเฉินและคนอื่นๆถอยออกไป.
มีเพียงแค่จงซานและเนียนโหยวโหยวที่บินออกไป.
เนียนโหยวโหยวที่บินไปข้างๆนวีชิงเฮวย,พร้อมกับคว้าไปยังแขนของนางทันที.
"อาจารย์,ศิษย์คิดถึงท่านมาก!"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ทว่าเสียงของนวีชิงเฮวยที่ตะกุกตะกักเอ่ยออกมาทันที,"มาแล้ว,พวกเรารีบไปกันเถอะ!"
ท่าทางของนางนั้น,ราวกับว่าไม่ยินดีที่จะกล่าวอะไรกับจงซาน.
"อาจารย์,นี่คือจงซาน,ท่านรู้จัก!"เนียนโหยวโหยวกล่าว.
"เอาล่ะ,ข้าจะไปรอเจ้าด้านหน้า,กล่าวลาแล้วค่อยไปหาข้า!"นวีชิงเฮวยที่กล่าวออกมาในทันที.
จากนั้น,นวีชิงเฮวยที่ราวกับว่าต้องการหลบหน้าจงซาน.
"นวีชิงเฮวย!"จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
เสียงจงซานที่เอ่ยเรียก,ทำให้ร่างของนวีชงเฮวยหยุดลง,ไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไร,นางที่หันหน้ากลับมามองจงซาน,แววตาที่เต็มไปด้วยความดื้อรั้น.
ทั้งสองที่จ้องมองหน้ากันและกัน,เงียบลงเล็กน้อย,ทว่าเนียนโหยวโหยวที่อยู่ข้างๆที่ราวกับพบอะไรบางอย่าง,ดวงตาเบิกกว้างกลมโตขึ้นมาทันที.
"สบายดีรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างอ่อนโยน.
สบายดีรึ? ภายในใจของนางที่ขุ่นหมอง,ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของนางในเวลานี้.
"ก็ดี,แต่ไม่เกี่ยวกับเจ้า!"นวีชิงเฮวยที่เงียบเล็กน้อย,และไม่เอ่ยอะไรออกมาอีก.
จากนั้น,นวีชิงเฮวยก็ขบริมฝีปากบินออกไปทันที! นางที่ไปอยู่พื้นที่ไกลออกไป,รอให้เนียนโหยวโหยวกล่าวลาจงซาน.
"เสียวชิง,ไปรอข้าอยู่กับอาจารย์!"เนียนโหยวโหยวเอ่ย.
"อี้อี้อี้อี้?"อสูรน้อยที่โคลงหัวไปมา,แสดงท่าทางงงวย,ก่อนที่จะบินออกไปอย่างฝืนๆ.
เนียนโหยวโหยวที่บินไปข้างๆจงซาน,ก่อนที่จะวางมือไปที่เอวของจงซาน.
"เจ้าและอาจารย์ข้า,ลึกซึ้งแค่ใหน?"เนียนโหยวโหยวที่สอบถามเสียงอ่อน.
จงซานที่มองไปยังเนียนโหยวโหยว,ฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย,จะให้กล่าวอย่างงั้นรึ?
เรื่องที่เกิดขึ้นนั้นมันซับซ้อน,เกี่ยวกับกู่เฉิงตง,และการที่เขายกระดับไปยังระดับสวรรค์แท้.
"อืม,นับว่าลึกซึ้ง!"จงซานที่ฝืนยิ้มออกมา.
ทันใดนั้น,จงซานที่รู้สึกเจ็บที่เอว,เข้าใจความหมายได้ในทันที,จึงไม่ได้ต่อต้าน.
นิ้วของเนียนโหยวโหยวที่บิดเอวของจงซาน.
"ฮึ,เฒ่าเจ้าชู้!"เนียนโหยวโหยวที่เอ่ยออกมาเสียงแข็ง.
เฒ่าเจ้าชู้รึ? จงซานที่สีจมูกไปมา,นี่นับเป็นครั้งแรกที่ได้ยิน,ไม่คิดเลยว่าจะมีคนเอ่ยเช่นนี้กับเขา.
เนียนโหยวโหยวและจื่อซวินนั้นต่างกัน,แม้นว่าจะตำหนิจงซาน,ทว่านางก็เข้าใจจงซาน,หลังจากที่นางบิดเอวแล้วจงซานไม่ต่อต้าน,ก็เผยความรักและอาดูรออกมา.
รอยเล็บที่นางข่วนไปก่อนหน้านี้นางที่เริ่มลูบคลำไปมาอย่างอ่อนโยน.
เห็นเช่นนี้,จงซานที่รู้สึกอบอุ่นในใจ,ก่อนที่จะกุมมือของเนียนโหยวโหยวเอาไว้.
"หลังจากนี้เรื่องนี้,เมื่อข้ากลับมาต้องเล่าให้ข้า......."เนียนโหยวโหยวที่ซบพร้อมกับถูกไถไปมาที่อกของจงซาน.
กับท่าทางอ่อนหวานและเสียงที่อ่อนโยนทำให้จงซานสั่นสะท้านไปเหมือนกัน!
จงซานที่จ้องมองเนียนโหยวโหยวด้วยความประหลาดใจ,"ไม่ใช่ว่าเจ้าโกรธข้ารึ?"
เดิมทีจงซานเองก็มีฮวงโหวหลายคนอยู่ก่อนแล้ว,หากคิดถึงเรื่องนี้เนียนโหยวโหยวย่อมคิดว่ามันเป็นเรื่องปรกติธรรมดา,ไม่ว่าอย่างไรก็ปฏิเสธไม่ได้,ถึงอยากจะพูด,ก็ดูจะไร้ประโยชน์,จะทำให้นางกล่าวอะไรได้?
"คงต้องทำตัวให้เคยชิน,ใครใช้ให้เจ้าเป็นราชาล่ะ! หากจักรพรรดิไม่มีสนมมากมาย,คงจะเป็นการไม่สมเกียรติ,เรื่องนี้ข้าย่อมรู้ดี,ข้าไม่ต้องการเดินตามรอยอาจารย์หรอกนะ."เนียนโหยวโหยวที่เบ้ปากเล็กน้อย.
จงซานเองก็ไม่รู้จะต้องทำเช่นไรเช่นกัน,เห็นเนียนโหยวโหยวที่เบ้ปากเล็กน้อยดูน่ารักไม่น้อย,ช่วยไม่ได้ที่จงซานจะก้มลงประกบปากกับเนียนโหยวโหยว,มอบจูบที่ดูดดื่มให้นางหนึ่งครั้ง.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น