Immortality Chapter 998 I called Zhong Shan
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 998 เรียกข้าว่าจงซาน
Chapter 998 I called Zhong Shan
我叫钟山
เรียกข้าว่าจงซาน!
เหล่าภูติมากมายต่างแสดงความยินดีออกมา,เหล่ากลุ่มอิทธิพลต่างๆเองก็เช่นกัน,และยังมีสองพี่น้องที่แววตาของเนียนโหยวโหยวจดจ้องมองออกไปด้วยความเย็นชา.
อ๋องยามาที่หันหน้าไปมองลูผานอีกครั้ง,ซึ่งลูผานเองก็ให้สัญญาณอ๋องยามาให้วางใจอีกครั้ง.
อ๋องยามาที่เชิดหน้า,จดจ้องมองไปยังเหล่าแขกเหรื่อมากมายที่มาร่วมงาน.
"ประชาชนชาวนรก,งานแต่งงานใหญ่ครั้งนี้ของข้า,ทุกคนที่มาร่วมอวยพรในวันนี้! ข้าขอบคุณทุกคนด้วยใจ!"อ๋องยามาที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ยินดีกับอ๋องยามา!"
"ยินดีกับอ๋องยามายิ่งนัก!"
........................
............
......
ทั่วทั้งห้องโถงเสียงดังเซ้งแซ่,แสดงความยินดีดังก้อง,ทว่าทันใดนั้นก็ปรากฏเสียงที่ดังกว่าใครเพื่อนดังขึ้นมาทันที.
"ข้าขอคัดค้านการแต่งงาน!"
ภายในฝูงชน,ที่ได้ยินเปลี่ยนเป็นเงียบอ้าปากค้างกันในทันที.
เงียบกริบ,เสียงชื่นชมยินดีหยุดลงในพริบตาเดียว.
ใครที่ใจกล้านัก,ที่นี่คือแดนนรก,และยังเป็นงานแต่งงานใหญ่ของอ๋องยามาใครกันที่ข้าคัดค้าน?
ไม่ใช่ว่าไม่ต้องการมีชีวิตหรอกรึ?
เหล่าผู้ฝึกตนภูติทั้งหมดต่างก็เผยท่าทางประหลาดใจออกมา.
อรหันต์หลั่นเติ้งและหมี่เล่อ,อ๋องพันปิศาจ,นาจา,ที่เผยท่าทางประหลาดใจ,จ้องมองไปยังทิศทางของเสียงดังกล่าวทันที.
เนี่ยนเปินและไท่จื่อใหญ่ที่จ้องมองหน้ากันและกัน.
"เริ่มแล้วอย่างงั้นรึ?"เนียนเปิดที่กล่าวออกมาด้วยความสนใจ.
ใช่แล้ว,เมื่อคืนนี้ลู่พานได้เดินทางมาแจ้งด้วยเขาด้วยตัวเอง,กำลังเริ่มแล้วอย่างงั้นรึ?
อ๋องยามาต้องการทำสิ่งใด? เขาวางแผนชั่วร้ายอะไรเอาไว้อย่างงั้นรึ?
หลังจากที่เสียงตะโกนดังลั่นบังเกิดขึ้น,เหล่าผู้ฝึกตนภูติที่เริ่มเปิดเป็นทาง.
ปิศาจกบที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน,คนที่ตะโกนก่อนหน้านี้คือปิศาจกบอย่างงั้นรึ?
คาดไม่ถึงเลยว่าหัวของปิศาจกบที่ไม่ได้เปลี่ยนรูปเป็นมนุษย์,เป็นปิศาจกบที่ดูอัปลักษณ์เป็นอย่างมาก.
"อ๋องยามา,วันนี้เป็นงานมงคลของท่าน,ข้าจะช่วยจัดการให้เอง!"อ๋องพันปิศาจที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ไม่จำเป็น!"อ๋องยามาที่เอ่ยออกมาในทันที.
กับโอกาสยากลำบากที่เขาสร้างขึ้น,รอคอยด้วยใจจดจ่อ,ที่จะกลายเป็นวีระบุรุษต่อหน้าเนียนโหยวโหยว,เขาจะปล่อยให้กับคนอื่นได้อย่างไร?
อ๋องพันปิศาจที่ตกใจเล็กน้อย,พยักหน้ารับก่อนที่จะนั่งลง,จดจ้องมองไปยังท่าทางของอ๋องยามาด้วยความอยากรู้อยากเห็น.
อ๋องยามาที่ยังคงสุขุม,ชำเลืองมองไปยังปิศาจกบและกล่าวออกมา,"เจ้าเป็นใคร,ถึงได้กล้ามาสร้างปัญหาในงานแต่งงานของข้า?"
"ข้ามีนามว่าเจาต้า,ไม่อาจทนเห็นงานแต่งของอ๋องยามาในวันนี้ได้."ปิศาจกบที่เอ่ยออกมา.
"อืม? ทำไม?"อ๋องยามาที่แสดงเป็นคนใจกว้าง,ให้โอกาสกับคนที่โอหังต่อเขาได้พูด.
"เนียนโหยวโหยวที่เดินทางมายังเมืองยามา,พวกเราก็เห็นทุกคน,ทำไมยามาถึงได้นางไปครองเล่า?
พวกเราปฏิเสธที่จะยอมรับ,กับนางเซียนที่งดงามเช่นนี้,ข้าเองก็ต้องการ,ข้าขอคัดค้านอ๋องยามา!ข้าเผ่ากบที่หล่อเหลา,ข้าเองก็ต้องการครอบครองเนียนโหยวโหยว,ข้าต้องการนำเนียนโหยวโหยวไป!"ปิศาจกบที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ต้องการนำเนียนโหยวโหยวไปอย่างงั้นรึ?
เหล่าผู้ฝึกตนทั้งหมดเวลานี้ถึงกับเปลี่ยนเป็นมืดคลึ้ม,นี่เขากำลังทำอะไร?
นี่มั่นใจในตัวเองเกินไปแล้ว!คิดว่าตัวเองหล่อเหลาขนาดนั้นเลยรึ?
อ๋องพันปิศาจที่ดวงตาเบิกกว้าง,หลั่นเติ้งและหมี่เล่อที่เผยท่าทางแปลกประหลาด,ส่วนนาจาที่เศร้าใจมาตลอดหลายปีท้ายที่สุดก็ยิ้มออก.
เนียนเปินและไท่จื่อใหญ่ที่จ้องมองหน้ากันและกัน,ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี.
ลูพานที่เผยท่าทางพึงพอใจ,ปิศาจกบแสดงได้ดี.
เพื่อที่จะให้เนียนโหยวโหยวมองเขาใหม่?
เพื่อที่จะให้เนียนโหยวโหยวรู้สึกดีกับนิสัยใจคอให้อ๋องยามา,เขาที่ไม่เผยท่าทางหวาดหลัวออกมา,แสดงความอหังการและต้องสุขุมด้วย.
อ๋องยามาที่เต็มไปด้วยความสุขุม.
"เจ้าคิดจะชิงหญิงงามกลับข้าอย่างงั้นรึ?"อ๋องยามาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่,ข้าไม่ต้องการให้สตรีที่งดงามต้องตกอยู่ในมือของเจ้า,ข้าจะมอบความสุขให้กับนางเอง!"ปิศาจกบที่กล่าวด้วยความหลงตัวเอง.
"แหวะ!"
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่อยู่รอบๆแทบอาเจียนออกมาไม่สามารถทานทนได้.
เป็นภาพเหตุการณ์ที่ดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก.
"ข้าอ๋องยามานั้นเป็นคนดีมีเมตตา,รับฟังเหตุผลของทุกคน,ข้าจะไม่ตำหนิที่เจ้าต้องการชิงหญิงงาม,ทว่าเจ้านั้นหาได้มีความสามารถพอที่จะกล่าวเช่นนี้,อย่าได้แส่หาความตาย,ข้าจะให้โอกาสเจ้าก็แล้วกัน,ว่าเจ้าจะมีความสามารถเพียงใด!"อ๋องยามาที่ก้าวออกมาด้านหน้าด้วยความ
"เข้ามา!"ปิศาจกบที่เอ่ยออกมาเสียงดังพลางก้าวเข้ามา.
การเป็นการต่อสู้ที่น่าสนใจซะแล้ว,เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆได้เปิดทางให้ทั้งคู่,รอคอยดูสถานการณ์ที่แปลกๆนี้.
"ปิศาจกลับ,คิดจะมาสร้างความวุ่นวายในงานแต่งานอย่างงั้นรึ?
ไม่รู้จักเจียมตัว!"เหล่าแขกที่เริ่มแสดงท่าทางทนไม่ได้เอ่ยออกมาเสียงดัง.
อ๋องยามาที่ดูเคร่งขรึม,ไม่เร่งรีบลงมือ,"ทุกท่าน,วันนี้เป็นงานมงคลในดินแดนของข้า,ข้ารับปากจะให้โอกาสกับคนที่ไม่เห็นด้วย,ทุกๆท่านไม่ต้องลงมือ,ข้าจะจัดการเรื่องนี้อย่างเปิดเผย,ให้ทุกคนได้เห็นชัยชนะอันงดงามของข้า!"
”..................!”
จะให้เหล่าแขกพูดอะไร?
ในเมื่อกล่าวว่าจะจัดการด้วยตัวเอง,พวกเขาจะออกไปยุ่งเกี่ยวอย่างงั้นรึ?
ในเวลานี้,ปิศาจกบที่ก้าวเข้ามากลางลาน,มือถือค้อนยักษ์,จ้องมองไปยังอ๋องยามา,"เข้ามา!"
ปิศาจกบที่ไม่กลัวว่าอ๋องยามาจะรับการโจมตีของเขาได้หรือไม่!
"ฟิ้ว!"
ค้อนยักษ์ที่ฟาดออกมา,ตัดผ่านอากาศดังหวีดหวิว.
"ตูมมม!"
มือข้างหนึ่งของอ๋องยามาที่รับค้อนไว้,ก่อนที่อีกข้างจะต่อยออกไปที่ท้องของปิศาจกบอย่างรุนแรง.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ปิศาจกบที่ถูกต่อยที่ท้องจริงๆ,ลอยโด่งไปบนอากาศ,โลหิตสาดกระจาย,หมัดของอ๋องยามานั้นทรงพลังมาก.
พ่ายแพ้พ่ายในกระบวนท่าเดียว!
"อ๋องยามาร้ายกาจมาก!"
"เป็นหมัดที่ทรงพลังไร้เทียมทาน!"
"เยี่ยม!"
........................
............
เสียงปรบมือดังลั่นไปทั่วงาน.
ปิศาจกบที่ล่วงหล่นลงพื้น,ค่อยๆพยุงร่างกายของตัวเองกุมหน้าอกด้วยความเจ็บปวด.
"อ๋องยามาไร้เทียมทานนัก,เจาต้าขอยอมรับความพ่ายแพ้ด้วยใจ,ดูเหมือนว่าข้าจะตาต่ำ,อ๋องยามาคู่ควรกับเนียนโหยวโหยวที่โดดเด่นแล้ว!"ปิศาจกบที่กล่าวออกมาด้วยความอับอาย.
หลั่นเติ้งและหมี่เล่อมองตากันและกัน,เนียนเปินและไท่จื่อใหญ่จ้องมองกัน,รู้สึกราวกับว่ากำลังมองเรื่องไร้สาระอยู่.
"ต่อไปเป็นใคร?"อ๋องยามาที่เอ่ยออกมาด้วยความฮึกเหิม.
"ข้า,ไป๋กู!"เสียงๆหนึ่งที่ดังขึ้น.
เป็นโครงกระดูกโครงหนึ่ง,ที่ก้าวออกมา,พร้อมกับตะโกนเสียงดัง.
"ดี,วันนี้ข้าจะให้เจ้ายอมรับด้วยใจ!"อ๋องยามาที่โจมตีออกไปหนึ่งกระบวนท่าเหมือนกับก่อนหน้านี้.
จากนั้น,อ๋องยามาก็แสดงความไร้เทียมทาน,จัดการเหล่าคนที่ต้องการชิงหญิงงามพ่ายแพ้ไปตามๆกันเพียงแค่หมัดเดียว.
ใบหน้าของเนียนโหยวโหยวภายในมงกุฏม่านแดง,เผยแววตาดูแคลนเหยียดหยันออกมา.
เหล่ากลุ่มอิทธิพลใหญ่ที่มาร่วมงานในเวลานี้,กำลังจดจ้องมองด้วยความสนใจ,สายตาของพวกเขาที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อนเพียงหนึ่งกระบวนท่า,พวกเขาที่รู้จักอ๋องยามามาก่อน,ที่เป็นเพียงหุ่นเชิดของศาลสวรรค์,ไม่น่าจะมีความสามารถขนาดนี้,เขามีพลังขนาดนั้นเลยรึ?
เนียนเปินและไท่จื่อใหญ่ที่จ้องมองหน้ากันและกัน,รู้สึกราวกับว่าพวกเขาประเมินอ๋องยามาต่ำไปขนาดนี้เลยรึ?
กับการแสดงของอ๋องยามาในครั้งนี้,ทำให้เหล่าผู้ชมต่างรู้สึกตื่นเต้นรุ่มร้อนขึ้นมาในทันที.
"ต่อไปเป็นใคร?"อ่องยามาที่คำรามออกมาเสียงดัง.
อ๋องยามาที่แสดงท่าทางมั่นอกมั่นใจ,ราวกับว่าเป็นผู้ไร้เทียมทานในโลกหล้า,ยืนอยู่บนจุดสูงสุด,จนไม่สามารถหาคู่ต่อสู้ได้!
ในเวลานี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีเสียงใครแล้ว,ไม่มีใครตะโกนออกมาอีก.
เนียนโหยวโหยวที่เต็มไปด้วยความดูแคลน,ดวงตาของนางที่กระพริบไปมา,กลุ่มของขยะโดยแท้,หากจงซานอยู่ที่นี่,เพียงแค่ฝ่ามือเดียวก็ตกตายกันไปหมดแล้ว.
ไม่รู้ว่าทำไมเช่นกัน,เนียนโหยวโหยวที่ตะเวณไปทั่วหล้า,แต่ภายในใจของนางก็ยังมีชายคนหนึ่งที่คิดถึงไม่จางหาย.
"ใครอีก?
ไม่มีแล้วรึ?"อ๋องยามาที่ตะโกนออกไปอีกครั้ง.
ด้านล่างที่กลายเป็นเงียบงัน,คงจะไม่มีใครแล้ว,ขณะที่อ๋องยามาเตรียมที่จะรับหัวใจของเนียนโหยวโหยว,เสียงที่ดูทรงพลังแข็งแกร่งก็ดังขึ้น!
"ข้า!"
เสียงที่ดังก้องไปทั่วงาน,สายตาของทุกคนที่กวาดตามองหาต้นเสียง.
เสียงดังกล่าวนี้,อ๋องพันปิศาจ,นาจา,หลั่นเติ้ง,หมี่เล่อ,แม้แต่เนียนเปินที่ดวงตาหดเกร็ง.
เสียงนี้? ดูคุ้นเคยยิ่งนัก?
ส่วนเนียนโหยวโหยวที่ราวกับว่ากำลังล่วงหล่นลงบนหุบเหวแล้ว,หัวใจของนางที่หดเกร็ง.
สายตาของฝูงชุนที่ค้นหาจ้องมองไปยังต้นเสียงที่ปล่อยออกมา.
จากที่ไกลออกไปนั้น,มีคนกลุ่มหนึ่งที่ยืนอยู่,หนึ่งในนั้น,สวมชุดสีดำ,ดวงตาที่เจิดจรัสเคร่งขรึม,ปลดปล่อยความสูงศักดิ์แผ่กระจายข่มขู่ทุกคนที่อยู่รอบๆทำให้สั่นไปถึงจิตวิญญาณ,ส่วนผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาเองก็ดูไม่ธรรมดาแม้แต่น้อย.
จงซาน,เสียงที่ดังขึ้นก่อนหน้านี้,เป็นเสียงของจงซานนั่นเอง.
"พรึบ!"
"พรึบ!" "พรึบ!"
"พรึบ!"
........................
พริบตาเดียวที่เห็นจงซน,หลั่นเติ้ง,หมี่เล่อ,เนียนเปิน,ไท่จื่อใหญ่,อ๋องพันปิศาจ,นาจาที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ในทันที.
"ทุกท่าน,ไม่ต้องกังวล,ที่นี่มีข้าอยู่! ไม่จำเป็นต้องหวั่นเกรง,ไม่ต้องลงมือ,ให้เป็นหน้าที่ข้าเอง!"อ๋องยามาที่กล่าวกับกลุ่มคนที่อยู่รอบๆในทันที.
ไม่ต้องลงมือ,ให้เป็นหน้าที่ของข้าเองอย่างงั้นรึ?
อ๋องพันปิศาจ,นาจา,หลั่นเติ้ง,หมี่เล่อ,ที่จ้องมองอ๋องยามาด้วยความซับซ้อน.
ส่วนอ๋องยามานั้นยังคิดว่าสี่ผู้ฝึกตนที่โผล่ออกมานั้น,เป็นกลุ่มคนที่เขาได้เตรียมการเอาไว้,ภายในใจยิ่งรู้สึกเพลิดเพลินเป็นอย่างมาก.
เนียนเปินและไท่จื่อใหญ่เวลานี้ดวงตาเบิกกว้าง,เนียนเปินที่ต้องการกล่าวอะไรบางอย่าง,ทว่าไท่จื่อใหญ่ได้ห้ามเอาไว้.
"พี่ใหญ่,นี่มัน?"
"เจ้าต้องการกล่าวอะไร?"
”........................!”
"ดูไปก่อน!"
"ครับ!"
ลู่ผานที่ดวงตาแทบถลนออกมา,เต็มไปด้วยความสงสัย,คนกลุ่มนี้,เขาไม่ได้เตรียมการเอาไว้,ทว่าเขาจะเร่งรีบแจ้งอ๋องยามาได้อย่างงั้นรึ?
อ๋องยามาในเวลานี้ที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ,หากเวลานี้เข้าไปหยุดจะไม่เป็นปัญหาหรอกรึ?,หากเผยความจริงออกมาเวลานี้ไม่ต้องทำให้ขายหน้าต่อคนทั่วหล้าหรอกรึ?
ทว่าคนกลุ่มนี้เป็นกลุ่มคนที่จ้องจะมาแย่งชิงหญิงงามจริงๆรึไม่?
เนียนโหยวโหยวที่จดจ้องมองไปยังจงซาน,แววตาที่เผยความดีใจประหลาดใจออกมาในทันที,เป็นเขา,เขามาจริงๆรึ?
ทว่าทันใดนั้นนางก็รู้สึกอัดอั้นสะอึกอาบไปด้วยความขมขื่น,นางที่รู้สึกหวาดกลัวเขามาแทนที่ความประหลาดใจดีใจ,เพราะคิดถึงการกระทำของตัวเอง,นางที่ได้กระทำการไม่ยุติธรรมกับจงซานตั้งหลายอย่างไม่ใช่รึ?
อารมณ์ของเนียนโหยวโหยวที่ส่ายไปมา,ร่างกายที่ดูสั่นไหวจนทำให้คนอื่นๆจดจ้องมองนางด้วยความแปลกประหลาดและซับซ้อน.
อ๋องยามาที่กล่าวห้ามคนอื่นๆไม่ให้ช่วย,ก่อนที่จะจ้อมองไปยังจงซาน.
พริบตาเดียวที่จ้องมองไปยังจงซาน,ภายในใจของอ๋องยามาที่เผยความอิจฉาออกมา,คนผู้นี้แม้ไม่เพียงแค่หล่อเหล่าเท่านั้น,ทว่ากลับมีกลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่จนทำให้เขารู้สึกอับอาย,กลิ่นอายของวีระบุรุษสง่างาม,ดูยิ่งใหญ่จนตัวเองไม่สามารถเทียบได้.
เทียบกับตัวเองที่ตัวดำและยังชรา,อ๋องยามาเต็มไปด้วยแววตาอิจฉา.
ลู่พ่ายจัดการเรื่องนี้อย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่ข้อบอกว่าหาคนที่ไร้ประโยชน์อัปลักษณ์มาหรอกรึ? แล้วไปหาคนเช่นนี้มาอีก?
ชิ,ก็ดี,ในเวลานี้ข้าจะให้คนเห็นความสง่างามของข้า!
"เจ้าเป็นใคร,กล้ามาสร้างปัญหาในงานแต่งของข้า?"อ๋องยามาสอบถามออกไป.
"เรียกข้าว่าจงซาน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม,ก่อนที่จะก้าวเดินเข้าไปหาเนียนโหยวโหยวช้าๆ.
Chapter 998 I called Zhong Shan
我叫钟山
เรียกข้าว่าจงซาน!
เหล่าภูติมากมายต่างแสดงความยินดีออกมา,เหล่ากลุ่มอิทธิพลต่างๆเองก็เช่นกัน,และยังมีสองพี่น้องที่แววตาของเนียนโหยวโหยวจดจ้องมองออกไปด้วยความเย็นชา.
อ๋องยามาที่หันหน้าไปมองลูผานอีกครั้ง,ซึ่งลูผานเองก็ให้สัญญาณอ๋องยามาให้วางใจอีกครั้ง.
อ๋องยามาที่เชิดหน้า,จดจ้องมองไปยังเหล่าแขกเหรื่อมากมายที่มาร่วมงาน.
"ประชาชนชาวนรก,งานแต่งงานใหญ่ครั้งนี้ของข้า,ทุกคนที่มาร่วมอวยพรในวันนี้! ข้าขอบคุณทุกคนด้วยใจ!"อ๋องยามาที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ยินดีกับอ๋องยามา!"
"ยินดีกับอ๋องยามายิ่งนัก!"
........................
............
......
ทั่วทั้งห้องโถงเสียงดังเซ้งแซ่,แสดงความยินดีดังก้อง,ทว่าทันใดนั้นก็ปรากฏเสียงที่ดังกว่าใครเพื่อนดังขึ้นมาทันที.
"ข้าขอคัดค้านการแต่งงาน!"
ภายในฝูงชน,ที่ได้ยินเปลี่ยนเป็นเงียบอ้าปากค้างกันในทันที.
เงียบกริบ,เสียงชื่นชมยินดีหยุดลงในพริบตาเดียว.
ใครที่ใจกล้านัก,ที่นี่คือแดนนรก,และยังเป็นงานแต่งงานใหญ่ของอ๋องยามาใครกันที่ข้าคัดค้าน?
ไม่ใช่ว่าไม่ต้องการมีชีวิตหรอกรึ?
เหล่าผู้ฝึกตนภูติทั้งหมดต่างก็เผยท่าทางประหลาดใจออกมา.
อรหันต์หลั่นเติ้งและหมี่เล่อ,อ๋องพันปิศาจ,นาจา,ที่เผยท่าทางประหลาดใจ,จ้องมองไปยังทิศทางของเสียงดังกล่าวทันที.
เนี่ยนเปินและไท่จื่อใหญ่ที่จ้องมองหน้ากันและกัน.
"เริ่มแล้วอย่างงั้นรึ?"เนียนเปิดที่กล่าวออกมาด้วยความสนใจ.
ใช่แล้ว,เมื่อคืนนี้ลู่พานได้เดินทางมาแจ้งด้วยเขาด้วยตัวเอง,กำลังเริ่มแล้วอย่างงั้นรึ?
อ๋องยามาต้องการทำสิ่งใด? เขาวางแผนชั่วร้ายอะไรเอาไว้อย่างงั้นรึ?
หลังจากที่เสียงตะโกนดังลั่นบังเกิดขึ้น,เหล่าผู้ฝึกตนภูติที่เริ่มเปิดเป็นทาง.
ปิศาจกบที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน,คนที่ตะโกนก่อนหน้านี้คือปิศาจกบอย่างงั้นรึ?
คาดไม่ถึงเลยว่าหัวของปิศาจกบที่ไม่ได้เปลี่ยนรูปเป็นมนุษย์,เป็นปิศาจกบที่ดูอัปลักษณ์เป็นอย่างมาก.
"อ๋องยามา,วันนี้เป็นงานมงคลของท่าน,ข้าจะช่วยจัดการให้เอง!"อ๋องพันปิศาจที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ไม่จำเป็น!"อ๋องยามาที่เอ่ยออกมาในทันที.
กับโอกาสยากลำบากที่เขาสร้างขึ้น,รอคอยด้วยใจจดจ่อ,ที่จะกลายเป็นวีระบุรุษต่อหน้าเนียนโหยวโหยว,เขาจะปล่อยให้กับคนอื่นได้อย่างไร?
อ๋องพันปิศาจที่ตกใจเล็กน้อย,พยักหน้ารับก่อนที่จะนั่งลง,จดจ้องมองไปยังท่าทางของอ๋องยามาด้วยความอยากรู้อยากเห็น.
อ๋องยามาที่ยังคงสุขุม,ชำเลืองมองไปยังปิศาจกบและกล่าวออกมา,"เจ้าเป็นใคร,ถึงได้กล้ามาสร้างปัญหาในงานแต่งงานของข้า?"
"ข้ามีนามว่าเจาต้า,ไม่อาจทนเห็นงานแต่งของอ๋องยามาในวันนี้ได้."ปิศาจกบที่เอ่ยออกมา.
"อืม? ทำไม?"อ๋องยามาที่แสดงเป็นคนใจกว้าง,ให้โอกาสกับคนที่โอหังต่อเขาได้พูด.
"เนียนโหยวโหยวที่เดินทางมายังเมืองยามา,พวกเราก็เห็นทุกคน,ทำไมยามาถึงได้นางไปครองเล่า?
พวกเราปฏิเสธที่จะยอมรับ,กับนางเซียนที่งดงามเช่นนี้,ข้าเองก็ต้องการ,ข้าขอคัดค้านอ๋องยามา!ข้าเผ่ากบที่หล่อเหลา,ข้าเองก็ต้องการครอบครองเนียนโหยวโหยว,ข้าต้องการนำเนียนโหยวโหยวไป!"ปิศาจกบที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ต้องการนำเนียนโหยวโหยวไปอย่างงั้นรึ?
เหล่าผู้ฝึกตนทั้งหมดเวลานี้ถึงกับเปลี่ยนเป็นมืดคลึ้ม,นี่เขากำลังทำอะไร?
นี่มั่นใจในตัวเองเกินไปแล้ว!คิดว่าตัวเองหล่อเหลาขนาดนั้นเลยรึ?
อ๋องพันปิศาจที่ดวงตาเบิกกว้าง,หลั่นเติ้งและหมี่เล่อที่เผยท่าทางแปลกประหลาด,ส่วนนาจาที่เศร้าใจมาตลอดหลายปีท้ายที่สุดก็ยิ้มออก.
เนียนเปินและไท่จื่อใหญ่ที่จ้องมองหน้ากันและกัน,ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี.
ลูพานที่เผยท่าทางพึงพอใจ,ปิศาจกบแสดงได้ดี.
เพื่อที่จะให้เนียนโหยวโหยวมองเขาใหม่?
เพื่อที่จะให้เนียนโหยวโหยวรู้สึกดีกับนิสัยใจคอให้อ๋องยามา,เขาที่ไม่เผยท่าทางหวาดหลัวออกมา,แสดงความอหังการและต้องสุขุมด้วย.
อ๋องยามาที่เต็มไปด้วยความสุขุม.
"เจ้าคิดจะชิงหญิงงามกลับข้าอย่างงั้นรึ?"อ๋องยามาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่,ข้าไม่ต้องการให้สตรีที่งดงามต้องตกอยู่ในมือของเจ้า,ข้าจะมอบความสุขให้กับนางเอง!"ปิศาจกบที่กล่าวด้วยความหลงตัวเอง.
"แหวะ!"
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่อยู่รอบๆแทบอาเจียนออกมาไม่สามารถทานทนได้.
เป็นภาพเหตุการณ์ที่ดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก.
"ข้าอ๋องยามานั้นเป็นคนดีมีเมตตา,รับฟังเหตุผลของทุกคน,ข้าจะไม่ตำหนิที่เจ้าต้องการชิงหญิงงาม,ทว่าเจ้านั้นหาได้มีความสามารถพอที่จะกล่าวเช่นนี้,อย่าได้แส่หาความตาย,ข้าจะให้โอกาสเจ้าก็แล้วกัน,ว่าเจ้าจะมีความสามารถเพียงใด!"อ๋องยามาที่ก้าวออกมาด้านหน้าด้วยความ
"เข้ามา!"ปิศาจกบที่เอ่ยออกมาเสียงดังพลางก้าวเข้ามา.
การเป็นการต่อสู้ที่น่าสนใจซะแล้ว,เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆได้เปิดทางให้ทั้งคู่,รอคอยดูสถานการณ์ที่แปลกๆนี้.
"ปิศาจกลับ,คิดจะมาสร้างความวุ่นวายในงานแต่งานอย่างงั้นรึ?
ไม่รู้จักเจียมตัว!"เหล่าแขกที่เริ่มแสดงท่าทางทนไม่ได้เอ่ยออกมาเสียงดัง.
อ๋องยามาที่ดูเคร่งขรึม,ไม่เร่งรีบลงมือ,"ทุกท่าน,วันนี้เป็นงานมงคลในดินแดนของข้า,ข้ารับปากจะให้โอกาสกับคนที่ไม่เห็นด้วย,ทุกๆท่านไม่ต้องลงมือ,ข้าจะจัดการเรื่องนี้อย่างเปิดเผย,ให้ทุกคนได้เห็นชัยชนะอันงดงามของข้า!"
”..................!”
จะให้เหล่าแขกพูดอะไร?
ในเมื่อกล่าวว่าจะจัดการด้วยตัวเอง,พวกเขาจะออกไปยุ่งเกี่ยวอย่างงั้นรึ?
ในเวลานี้,ปิศาจกบที่ก้าวเข้ามากลางลาน,มือถือค้อนยักษ์,จ้องมองไปยังอ๋องยามา,"เข้ามา!"
ปิศาจกบที่ไม่กลัวว่าอ๋องยามาจะรับการโจมตีของเขาได้หรือไม่!
"ฟิ้ว!"
ค้อนยักษ์ที่ฟาดออกมา,ตัดผ่านอากาศดังหวีดหวิว.
"ตูมมม!"
มือข้างหนึ่งของอ๋องยามาที่รับค้อนไว้,ก่อนที่อีกข้างจะต่อยออกไปที่ท้องของปิศาจกบอย่างรุนแรง.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ปิศาจกบที่ถูกต่อยที่ท้องจริงๆ,ลอยโด่งไปบนอากาศ,โลหิตสาดกระจาย,หมัดของอ๋องยามานั้นทรงพลังมาก.
พ่ายแพ้พ่ายในกระบวนท่าเดียว!
"อ๋องยามาร้ายกาจมาก!"
"เป็นหมัดที่ทรงพลังไร้เทียมทาน!"
"เยี่ยม!"
........................
............
เสียงปรบมือดังลั่นไปทั่วงาน.
ปิศาจกบที่ล่วงหล่นลงพื้น,ค่อยๆพยุงร่างกายของตัวเองกุมหน้าอกด้วยความเจ็บปวด.
"อ๋องยามาไร้เทียมทานนัก,เจาต้าขอยอมรับความพ่ายแพ้ด้วยใจ,ดูเหมือนว่าข้าจะตาต่ำ,อ๋องยามาคู่ควรกับเนียนโหยวโหยวที่โดดเด่นแล้ว!"ปิศาจกบที่กล่าวออกมาด้วยความอับอาย.
หลั่นเติ้งและหมี่เล่อมองตากันและกัน,เนียนเปินและไท่จื่อใหญ่จ้องมองกัน,รู้สึกราวกับว่ากำลังมองเรื่องไร้สาระอยู่.
"ต่อไปเป็นใคร?"อ๋องยามาที่เอ่ยออกมาด้วยความฮึกเหิม.
"ข้า,ไป๋กู!"เสียงๆหนึ่งที่ดังขึ้น.
เป็นโครงกระดูกโครงหนึ่ง,ที่ก้าวออกมา,พร้อมกับตะโกนเสียงดัง.
"ดี,วันนี้ข้าจะให้เจ้ายอมรับด้วยใจ!"อ๋องยามาที่โจมตีออกไปหนึ่งกระบวนท่าเหมือนกับก่อนหน้านี้.
จากนั้น,อ๋องยามาก็แสดงความไร้เทียมทาน,จัดการเหล่าคนที่ต้องการชิงหญิงงามพ่ายแพ้ไปตามๆกันเพียงแค่หมัดเดียว.
ใบหน้าของเนียนโหยวโหยวภายในมงกุฏม่านแดง,เผยแววตาดูแคลนเหยียดหยันออกมา.
เหล่ากลุ่มอิทธิพลใหญ่ที่มาร่วมงานในเวลานี้,กำลังจดจ้องมองด้วยความสนใจ,สายตาของพวกเขาที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อนเพียงหนึ่งกระบวนท่า,พวกเขาที่รู้จักอ๋องยามามาก่อน,ที่เป็นเพียงหุ่นเชิดของศาลสวรรค์,ไม่น่าจะมีความสามารถขนาดนี้,เขามีพลังขนาดนั้นเลยรึ?
เนียนเปินและไท่จื่อใหญ่ที่จ้องมองหน้ากันและกัน,รู้สึกราวกับว่าพวกเขาประเมินอ๋องยามาต่ำไปขนาดนี้เลยรึ?
กับการแสดงของอ๋องยามาในครั้งนี้,ทำให้เหล่าผู้ชมต่างรู้สึกตื่นเต้นรุ่มร้อนขึ้นมาในทันที.
"ต่อไปเป็นใคร?"อ่องยามาที่คำรามออกมาเสียงดัง.
อ๋องยามาที่แสดงท่าทางมั่นอกมั่นใจ,ราวกับว่าเป็นผู้ไร้เทียมทานในโลกหล้า,ยืนอยู่บนจุดสูงสุด,จนไม่สามารถหาคู่ต่อสู้ได้!
ในเวลานี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีเสียงใครแล้ว,ไม่มีใครตะโกนออกมาอีก.
เนียนโหยวโหยวที่เต็มไปด้วยความดูแคลน,ดวงตาของนางที่กระพริบไปมา,กลุ่มของขยะโดยแท้,หากจงซานอยู่ที่นี่,เพียงแค่ฝ่ามือเดียวก็ตกตายกันไปหมดแล้ว.
ไม่รู้ว่าทำไมเช่นกัน,เนียนโหยวโหยวที่ตะเวณไปทั่วหล้า,แต่ภายในใจของนางก็ยังมีชายคนหนึ่งที่คิดถึงไม่จางหาย.
"ใครอีก?
ไม่มีแล้วรึ?"อ๋องยามาที่ตะโกนออกไปอีกครั้ง.
ด้านล่างที่กลายเป็นเงียบงัน,คงจะไม่มีใครแล้ว,ขณะที่อ๋องยามาเตรียมที่จะรับหัวใจของเนียนโหยวโหยว,เสียงที่ดูทรงพลังแข็งแกร่งก็ดังขึ้น!
"ข้า!"
เสียงที่ดังก้องไปทั่วงาน,สายตาของทุกคนที่กวาดตามองหาต้นเสียง.
เสียงดังกล่าวนี้,อ๋องพันปิศาจ,นาจา,หลั่นเติ้ง,หมี่เล่อ,แม้แต่เนียนเปินที่ดวงตาหดเกร็ง.
เสียงนี้? ดูคุ้นเคยยิ่งนัก?
ส่วนเนียนโหยวโหยวที่ราวกับว่ากำลังล่วงหล่นลงบนหุบเหวแล้ว,หัวใจของนางที่หดเกร็ง.
สายตาของฝูงชุนที่ค้นหาจ้องมองไปยังต้นเสียงที่ปล่อยออกมา.
จากที่ไกลออกไปนั้น,มีคนกลุ่มหนึ่งที่ยืนอยู่,หนึ่งในนั้น,สวมชุดสีดำ,ดวงตาที่เจิดจรัสเคร่งขรึม,ปลดปล่อยความสูงศักดิ์แผ่กระจายข่มขู่ทุกคนที่อยู่รอบๆทำให้สั่นไปถึงจิตวิญญาณ,ส่วนผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาเองก็ดูไม่ธรรมดาแม้แต่น้อย.
จงซาน,เสียงที่ดังขึ้นก่อนหน้านี้,เป็นเสียงของจงซานนั่นเอง.
"พรึบ!"
"พรึบ!" "พรึบ!"
"พรึบ!"
........................
พริบตาเดียวที่เห็นจงซน,หลั่นเติ้ง,หมี่เล่อ,เนียนเปิน,ไท่จื่อใหญ่,อ๋องพันปิศาจ,นาจาที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ในทันที.
"ทุกท่าน,ไม่ต้องกังวล,ที่นี่มีข้าอยู่! ไม่จำเป็นต้องหวั่นเกรง,ไม่ต้องลงมือ,ให้เป็นหน้าที่ข้าเอง!"อ๋องยามาที่กล่าวกับกลุ่มคนที่อยู่รอบๆในทันที.
ไม่ต้องลงมือ,ให้เป็นหน้าที่ของข้าเองอย่างงั้นรึ?
อ๋องพันปิศาจ,นาจา,หลั่นเติ้ง,หมี่เล่อ,ที่จ้องมองอ๋องยามาด้วยความซับซ้อน.
ส่วนอ๋องยามานั้นยังคิดว่าสี่ผู้ฝึกตนที่โผล่ออกมานั้น,เป็นกลุ่มคนที่เขาได้เตรียมการเอาไว้,ภายในใจยิ่งรู้สึกเพลิดเพลินเป็นอย่างมาก.
เนียนเปินและไท่จื่อใหญ่เวลานี้ดวงตาเบิกกว้าง,เนียนเปินที่ต้องการกล่าวอะไรบางอย่าง,ทว่าไท่จื่อใหญ่ได้ห้ามเอาไว้.
"พี่ใหญ่,นี่มัน?"
"เจ้าต้องการกล่าวอะไร?"
”........................!”
"ดูไปก่อน!"
"ครับ!"
ลู่ผานที่ดวงตาแทบถลนออกมา,เต็มไปด้วยความสงสัย,คนกลุ่มนี้,เขาไม่ได้เตรียมการเอาไว้,ทว่าเขาจะเร่งรีบแจ้งอ๋องยามาได้อย่างงั้นรึ?
อ๋องยามาในเวลานี้ที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ,หากเวลานี้เข้าไปหยุดจะไม่เป็นปัญหาหรอกรึ?,หากเผยความจริงออกมาเวลานี้ไม่ต้องทำให้ขายหน้าต่อคนทั่วหล้าหรอกรึ?
ทว่าคนกลุ่มนี้เป็นกลุ่มคนที่จ้องจะมาแย่งชิงหญิงงามจริงๆรึไม่?
เนียนโหยวโหยวที่จดจ้องมองไปยังจงซาน,แววตาที่เผยความดีใจประหลาดใจออกมาในทันที,เป็นเขา,เขามาจริงๆรึ?
ทว่าทันใดนั้นนางก็รู้สึกอัดอั้นสะอึกอาบไปด้วยความขมขื่น,นางที่รู้สึกหวาดกลัวเขามาแทนที่ความประหลาดใจดีใจ,เพราะคิดถึงการกระทำของตัวเอง,นางที่ได้กระทำการไม่ยุติธรรมกับจงซานตั้งหลายอย่างไม่ใช่รึ?
อารมณ์ของเนียนโหยวโหยวที่ส่ายไปมา,ร่างกายที่ดูสั่นไหวจนทำให้คนอื่นๆจดจ้องมองนางด้วยความแปลกประหลาดและซับซ้อน.
อ๋องยามาที่กล่าวห้ามคนอื่นๆไม่ให้ช่วย,ก่อนที่จะจ้อมองไปยังจงซาน.
พริบตาเดียวที่จ้องมองไปยังจงซาน,ภายในใจของอ๋องยามาที่เผยความอิจฉาออกมา,คนผู้นี้แม้ไม่เพียงแค่หล่อเหล่าเท่านั้น,ทว่ากลับมีกลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่จนทำให้เขารู้สึกอับอาย,กลิ่นอายของวีระบุรุษสง่างาม,ดูยิ่งใหญ่จนตัวเองไม่สามารถเทียบได้.
เทียบกับตัวเองที่ตัวดำและยังชรา,อ๋องยามาเต็มไปด้วยแววตาอิจฉา.
ลู่พ่ายจัดการเรื่องนี้อย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่ข้อบอกว่าหาคนที่ไร้ประโยชน์อัปลักษณ์มาหรอกรึ? แล้วไปหาคนเช่นนี้มาอีก?
ชิ,ก็ดี,ในเวลานี้ข้าจะให้คนเห็นความสง่างามของข้า!
"เจ้าเป็นใคร,กล้ามาสร้างปัญหาในงานแต่งของข้า?"อ๋องยามาสอบถามออกไป.
"เรียกข้าว่าจงซาน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม,ก่อนที่จะก้าวเดินเข้าไปหาเนียนโหยวโหยวช้าๆ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น