Immortality Chapter 992 Ancestor Bodhi
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 992 บรรพชนโพธิ.
Chapter 992 Ancestor Bodhi
菩提老祖
บรรพชนโพธิ.
อ๋องพันปิศาจที่อ้าปากค้างจดจ้องมองด้วยความตะลึงงัน.
เซียนโบราณที่น่าเกรงขาม,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกกำราบอยู่ในสภาพอนาถเช่นนี้รึ?
ปิศาจน้อยหนึ่งในกลุ่มของอ๋องพันปิศาจถึงกับหวาดกลัวสั่นสะท้าน,ก่อนหน้านี้หลายเดือน,พวกเขาที่หาเรื่องเพื่อที่จะสังหารกลุ่มของจงซาน,ไม่เท่ากับว่าพวกเขาแส่หาความตายอยู่อย่างงั้นรึ?ปิศาจหลายตนที่ถึงกับทำอาวุธหลุดมือ.
พวกเขาที่ตื่นตะหนกตื่นตะลึง,ไม่อยากเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้น.
บนหุบเขาอีกแห่งหนึ่ง,ใบหน้าของหลั่นเติ้งที่กระตุกไปมา,ทว่าไม่ได้กล่าวอะไรออกมา.
ส่วนอรหันต์หมี่เล่อใบหน้าของเขาที่เผยท่าทางแปลกประหลาด.
คนที่อยู่ข้างๆกายจงซานนั้นร้ายกาจขนาดนั้นเลยรึ?
ริ้วแสงหลากสีที่ถูกปล่อยออกไปยังร่างของซุนเฉิน,จนในเวลานี้ร่างของซุนเฉินไม่เพียงแต่อยู่ในสภาพอนาถเท่านั้น,มันยังสร้างบาดแผลไปทั่วร่าง,ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก.
คันศรเสวียนหยวน?
ไม่ใช่ว่ามันอยู่ในมือของนาจาหรอกรึ?
ซุนเฉินที่ชำเลืองมองด้วยความอัศจรรย์ใจ.
แม้แต่นาจาก็ไม่สามารถเทียบกับโหลวซิงเฉินได้,โหลวซิงเฉินที่มีพลังฝึกตนเหนือกว่า,และยังมีทักษะเทวะเวลา,อีกทั้งยังเป็นผู้ฝึกตนที่ก้าวไปบนวิธีของการใช้คันศรอีกด้วย!
กับคันศรที่ทรงพลังที่มาอยู่ในมือเขา,ย่อมเหนือกว่านาจาโดยสมบูรณ์.
ลูกศรที่พุ่งออกไปราวกับอุกกาบาติ,และยังมีความแม่นยำรวดเร็วด้วยทักษะเทวะเวลา.
"ตูมม!"
"ตูมม!" "ตูมม!"
..........................
นับตั้งแต่ตนจนจบลูกศรที่ถูกปล่อยออกมาไม่หยุด,เป็นซุนเฉินที่ถูกกระหน่ำยิงแต่เพียงฝ่ายเดียว,แรงกดดันที่โถมทับไปยังฝั่งซุนเฉินมากขึ้นและก็มากขึ้น,เห็นชัดเจนว่าความพ่ายแพ้ของเขาก็มากขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย.
บนท้องฟ้าที่กลายเป็นเวทีของโหลวซิงเฉินแต่เพียงผู้เดียว.
ซุนเฉินที่ล่วงหล่นลงบนพื้น,ไม่สามารถบินขึ้นมาได้อีก,ถูกกำราบกดดันอย่างหนัก,เหล่าผู้ฝึกตนรอบๆเองต่างก็คาดไม่ถึง,เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
"ตูมมมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ซุนเฉินที่ล่วงหล่นบนพื้น,ถูกผลักดันจนตัวเองอยู่ในหลุมลึก.
"ตูมม!"
"ตูมม!" "ตูมม!"
..........................
อย่างไรก็ตามศรนับร้อยนับพัน ยังคงถูกยิงออกมาไม่หยุด,ทำให้สายตาของเหล่าผู้ชมหวั่นไหว,จดจ้องมองด้วยความหวาดกลัว,น่าเกรงขามเกินไปแล้ว.
หลุมที่ในเวลานี้ขยายออกเป็นร้อยจั้งพันจั้ง,ไม่รู้สภาพด้านล่างเป็นเช่นไร,ห่าลูกศรที่ถูกยิงออกไปไม่หยุด,จนทำให้ผืนปฐพีสั่นไหว.
โหลวซิงเฉินที่ลอยอยู่บนอากาศ,จดจ้องมองไปยังหลุมลึก,ด้วยสายตาเย็นชา.
"ตูมมมม!"
เกิดระเบิดดังสนั่น,ซุนเฉินที่ดำดินผุดออกมา,ลอยออกมาในสภาพยับเยิน.
เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งไปทั้งร่าง,เส้นผมหงิกงอ,ใบหน้าเปื้อนโคลนและโลหิต,อยู่ในสภาพสังเวชเป็นอย่างมาก,สิ่งสำคัญที่สุด,กระบองห่วงทองคำที่แสนสำคัญของเขา.
ในเวลานี้,มันได้โค้งบิดเบี้ยว,เป็นอะไรที่คาดไม่ถึงเป็นอย่างมาก.
สายตาของผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆเวลานี้,ถึงกับสูดหายใจที่เย็นยะเยือบเข้ามา,กระบองห่วงทองคำ,เบี้ยวอย่างงั้นรึ?
สายตาของทุกคนที่จดจ้องมองโหลวซิงเฉิน,ไม่เพียงหวั่นเกรง,ทว่ายังเผยท่าทางหวาดกลัวออกมาอีกด้วย.
"เจ้าเป็นใคร?"ซุนเฉินที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ซุนเฉินที่คิดว่าจงซานนั้นเป็นเหมือนหมูในอวย,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนที่ทรงพลังขนาดนี้ปกป้องอยู่.
โหลวซิงเฉินที่ไม่สนใจซุนเฉินแม้แต่น้อย,ทว่าเขาได้นำศรที่มีสีเขียวมรกตออกมา,แววตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,ง้างคันศรออกมาอีกครั้ง.
ดูแตกต่างจากลูกศรสีทอง,ทว่าไม่มีใครกล้ามองข้ามศรสีเขียวมรกตเลย.
เห็นโหลวซิงเฉินที่ง้างคนศร,ใบหน้าของซุนเฉินที่เปลี่ยนเป็นขาวซีด,มือของเขาที่กวัดแกว่ง,ไม้เท้าห่วงทองคำขยายขนาดปกป้องร่างกายของเขาเอาไว้ในทันที.
แววตาของโหลวซิงเฉินที่เต็มไปด้วยความเย็นชาดุร้าย.
ฟิ้ว!
"ตูมมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ซุนเฉินที่ลอยโด่งกระเด้งกระดอนออกไปอีกครั้ง.
ในเวลานี้,ลูกศรทีพุ่งออกไปนั้น,พริบตาเดียวก็ไปอยู่ด้านหน้าของซุนเฉิน,เร็วมาก,ราวกับว่าตัดผ่านมิติออกไป,ความเร็วนั้นแม้แต่คนรอบๆยังมองไม่เห็นชัดเจน.
แม้แต่ไม้เท้าหวงทองคำของซุนเฉินยังไม่สามารถป้องกันได้.
ทว่าขณะที่เขาลอยโด่งออกไปนั้น,ซุนเฉินถึงกับหวาดผวาจ้องมองไปยังหน้าอกของตัวเอง,ปรากฏลูกศรลูกหนึ่งปักอยู่.
ทุกคนที่อยู่รอบๆถึงกับหายใจที่เย็นเยือบเข้ามา.
อ๋องพันปิศาจที่ชักอาวุธออกมาเตรียมพุ่งออกมา,ทว่าหลังจากที่เห็นลูกศรยิงออกมา,ก็ถึงกับสะดุดหยุดอยู่กลางอากาศไปในทันที.
สู้? จะให้ต่อสู้อีกรึ?
ซุนเฉินที่พ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์,นอกจากนี้ชายที่ถือคันศรสีทองในมือนั้น,ไร้เทียมทาน,ใครจะสามารถขวางได้?
ความเร็วของลูกศรสีเขียวเมื่อสักครู่,ไม่มีใครมองเห็น,หากมันถูกยิงออกมาเป็นพวกเขา
คงตกตายไปแน่นอน.
ด้วยเหตุนี้,อ๋องพันปิศาจที่หวาดผวา,อีกทั้งดูเหมือนว่าชายที่ถือศรนั้นจะเป็นเพียงผู้ใต้บังคับบัญชาของจงซาน.
แม้แต่ผู้ใต้บังคับบัญชายังแข็งแกร่งขนาดนั้น,แล้วจงซานล่ะ?
อีกทั้งยังมีผู้ใต้บังคับบัญชาอีกสองคนด้วย?
อ๋องพันปิศาจที่จ้องมองไปยังยอดเขาของจงซาน,ถึงกับต้องกลืนน้ำลาย,ไม่กล้าเข้าไปหาความตาย.
แน่นอน,ทุกคนยังคงจดจ้องมองไปยังกลุ่มจงซานอีกสามคนที่ยังไม่ได้ลงมือ,โหลวซิงเฉินที่เป็นคนลงมือคนแรก,เขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของจงซานรึ?
คนกลุ่มนี้เป็นใครมาจากใหนกัน? ดูน่าเกรงขามเกินไปแล้ว?
ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง,หมี่เล่อที่ชำเลืองมองตาโต.
"หลั่นเติ้ง,เจ้าเห็นความเร็วของลูกศรสีเขียวก่อนหน้านี้หรือไม่?"หมี่เล่อที่ยิ้มไม่ออกกล่าวออกมาในทันที.
"เร็วมาก,เห็นแค่เพียงภาพติดตาเท่านั้น,แม้แต่ข้า,คงยากที่จะหลบได้!"หลั่นเติ้งที่ส่ายหน้าไปมา.
"ใช่,ความเร็วนี้! ไม่ใช่ความเร็วของเซียนโบราณแล้ว!"หมี่เล่อที่กล่าวสนับสนุน.
"สิ่งสำคัญ,ศรสีเขียวนั้นเป็นขีดจำกัดของเขาหรือไม่?"หลั่นเติ้งที่ส่ายหน้าไปมา.
ใช่ศรสีเขียวนั้นคือพลังทั้งหมดของเขาหรือไม่?
ดูเหมือนว่าด้านหลังของเขานั้นยังมีศรสีเหลือง? และสีม่วงอีกไม่ใช่รึ?
นอกจากนี้,อีกสองคนด้านหลังจงซาน,พวกเขาทรงพลังขนาดใหน?
หมี่เล่อที่จ้องมองไปยังหลันเติ้ง,ท้ายที่สุดก็เข้าใจหลั่นเติ้งผู้อหังการ,ว่าทำไมถึงได้ต้องการหยุดความแค้นเท่านี้.
ซุนเฉินที่จ้องมองลูกศรสีเขียวบนหน้าอกตัวเอง,ไม่อยากเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย?
ไม่เห็นชัดเจนด้วยซ้ำ?สิ่งสำคัญที่สุดหลังจากที่ถูกยิงเข้าแล้ว,พลังของเขาที่ย้อนกลับ,เรี่ยวแรงหดหาย,ทำให้ในเวลานี้เขาบาดเจ็บมากยิ่งขึ้นอีก.
ซุนเฉินที่เข้าใจได้ในที่สุด,ว่าตัวเองไม่สามารถล้มคนผู้นี้ได้แล้ว,ไม่แม้แต่โจมตีออกไป.
ในเวลาเดียวกันโหลวซิงเฉินที่นำลูกศรสีเขียวออกมาอีกครั้ง!
สายตาของผู้คนมากมายที่เฝ้ามอง,ตระหนักได้ในทันที,บางทีซุนเฉินคงล่วงหล่นจากสวรรค์วันนี้หรือไม่?
ซุนเฉินที่เห็นลูกศรดังกล่าว,ที่สั่นสะท้านกระวนกระวาย.
ผู้ฝึกตนเซียนโบราณที่น่าเกรงขาม,คาดไม่ถึงว่าจะต้องหนีผู้ใช้ธนู?นี้เป็นสิ่งที่น่าอับอายที่สุดในชีวิตของซุนเฉิน.
หนีรึ?
เขาจะหนีจากเงื้อมมือของโหลวซิงเฉินได้อย่างงั้นรึ?
ความเร็วของเขานั้นด้อยกว่าโหลวซิงเฉิน,และลูกศรของเขายังเหนือกว่ามาก.
"ตูมมมม!"
ลูกศรอีกหนึ่งดอกที่ยิงมา,ซุนเฉินที่ได้รับบาดเจ็บหนักมาก,ใบหน้าที่ตื่นตะหนกหนีตายไป.
ไม้เท้าหวงทองคำที่ขยายขนาดป้องกันด้านหลังของตัวเอง.
"ตูมมมม!"
ลูกศรอีกดอกที่ถูกยิงออกไป,ไม้เท้าห่วงทองคำที่สั่นสะท้านป้องกันเขาเอาไว้.
ซุนเฉินที่ไม่กล้าอยู่อีกต่อไป,ที่หน้าอกนั้นมีลูกศรสองดอกปักอยู่.
ทว่าโหลวซิงเฉินนั้นเร็วมาก,พริบตาเดียวก็มาขวางซุนเฉินแล้ว,ซุนเฉินที่หลบเลี่ยง,แฉลบหนีออกข้าง,เหมือนกับหนูที่วิ่งหนีแมว,เขาที่วิ่งไปรอบๆโดยมีโหลวซิงเฉินไล่ตาม.
ไม้เท้าห่วงทองคำที่ขวางกั้นลูกศรสีเขียวได้หลายดอก.
โหลวซิงเฉินที่หยุด,จดจ้องมองไปยังซุนเฉินที่กำลังหนีหัวซุกหัวซุน,ก่อนที่เขาจะนำลูกศรสีแดงออกมา.
ลูกศรสีแดง,ที่ถูกง้าง,พลังฟ้าดินสีแดงที่กำลังรวมตัวกันช้าๆ,ห้วงมิติรอบๆถึงกับสั่นไปมาเล็กน้อย.
ลูกศรลูกนี้แม้ไม่ได้ถูกปล่อยออกมา,ทว่ากลับทำให้ห้วงมิติสั่นไหวไปมา,หากมันมันถูกปล่อยออกมา,จะทรงพลังขนาดใหน?
ที่ไกลออกไปนั้น,อ๋องพันปิศาจที่เต็มไปด้วยความตะลึงงัน,หลั่นเติ้งที่แสดงท่าทางเฉยชา,หมี่เล่อที่เผยใบหน้าแปลกประหลาด.
ฟิ้ว!
ท้ายที่สุดโหลวซิงเฉินก็ยิงออกไป,ลูกศรที่พุ่งออกไปด้วยความเร็ว,ราวกับธารโลหิตที่ไหลบ่าไปยังทิศทางของซุนเฉิน,ห้วงมิติที่ย้อมสีแดง,บนผืนดินที่เกิดแผ่นดินเลื่อนปรากฏลอยแตก,แม้แต่มิติอากาศยังฉีกเป็นทางยาว.
พลังที่ยิ่งใหญ่,แรงกดดันที่ทรงพลังน่าเกรงขามพุ่งตรงไปยังทิศทางของซุนเฉิน.
ธารสีแดงที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วไล่ล่าซุนเฉินไป,ใบหน้าเวลานี้ของซุนเฉินเปลี่ยนเป็นขาวซีด,ในเวลานี้ภายในใจของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจ,ตัวเองทำไมถึงได้โชคร้ายขนาดนี้เลยรึ?
เจ้าสารเลวจงซานไปหาคนที่แข็งแกร่งขนาดนี้มาจากที่ใหนกัน?
ซุนเฉินรู้สึกว่า,แม้แต่ไม้เท้าห่วงทองคำก็คงไม่สามารถต้านทานธารโลหิตนี้ได้อย่างแน่นอน.
"ชะตาชีวิตของข้าต้องจบสิ้นแล้วรึไง!"ซุนเฉินที่โอดครวญ.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,ธารสีแดงที่ระเบิดออกมาที่ด้านหลังของซุนเฉิน,คลื่นกระแทกที่หนักหน่วงสาดซัดม้วนกวาดไปทุกทิศทุกทาง,พื้นที่ในรัศมีพันลี้,ต้นไม้
ใบหญ้าถูกบี้แบนติดพื้นไปในทันที.
ธารโลหิตที่ถูกกั้นเอาไว้,ซุนเฉินที่ถูกช่วยเอาไว้!
โหลวซิงเฉินที่กุมคันศรเสวียนหยวนอยู่,ลอยอยู่บนอากาศจดจ้องมองไปยังคนที่ขวางลูกศรเขา.
เป็นพรตเต๋าชราในชุดสีขาว,ถือแส้สีขาว.
ซุนเฉินที่เห็นว่าตัวเองถูกช่วย,ก็จดจ้องมองด้วยความประหลาดใจ,ขณะที่จ้องมองนักพรตชรา,ใบหน้าที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจ,เร่งรีบบินไปยังทิศทางของเขาในทันที.
"บรรพชนโพธิ,บรรพชนโพธิช่วยข้า!"ซุนเฉินที่ว่ากล่าวออกมา.
นักพรตเต๋าชราสะบัดแส้ออกไป,ซุนเฉินที่เข้าใจในทันที,ไม่พูดอะไรอีกต่อไป,ก่อนที่จะเร่งรีบไปซ่อนอยู่ด้านหลัง.
โหลวซิงเฉินที่จ้องมองไปยังพรตเต๋าชราด้วยความสนใจ,สามารถป้องกันลูกศรของเขาได้,แน่นอนว่าต้องไม่ใช่คนธรรมดา.
"บรรพชนโพธิ?
เขามาด้วยอย่างงั้นรึ?"ทันใดนั้นมีใครคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาทันที.
"ที่จริงบรรพชนโพธิ,ไม่ใช่ว่าในอดีตรู้จักกับซุนต้าเซิ้งหรอกรึ?
เขาตั้งใจออกมาช่วยอย่างงั้นรึ?"
........................
............
ผู้คนมากมายต่างพูดจากระซิบกระซาบ.
บรรพชนโพธิจ้องมองไปยังโหลวซิงเฉิน,ท้ายที่สุดก็จ้องมองไปยังจงซาน.
"ได้ยินหยิงเอ่ยถึงเซิ่งหวังจง,ไม่ต่างจากคำบอกเล่านัก,พรตชราโพธิ,ใคร่ขอให้เซิ่งหวังจงได้โปรดปล่อยศิษย์เอกของข้าในครั้งนี้ด้วย."บรรพชนโพธิที่เอ่ยกับจงซาน.
"เซิ่งหวังจง?
เขาเป็นเซิ่งหวังอย่างงงั้นรึ?
"ไม่แปลกใจ,จงซานคาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเซิ่งหวังศาลเทวะ,พวกเขาแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยรึ?"
"คาดไม่ถึงเลยว่าบรรพชนโพธิจะอ่อนน้อมกับเขา?
จงซานเป็นใครมาจากใหนกัน? แข็งแกร่งอย่างงั้นรึ?"
"เขาควรจะแข็งแกร่ง!"
..............................
..................
......
เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆต่างพูดคุยกันไปมา,เกี่ยวกับจงซาน,เห็นชัดเจนว่าเวลานี้พวกเขาที่เต็มไปด้วยความสงสัยเป็นอย่างมาก.
จงซานที่จ้องมองไปยังบรรพชนโพธิ,ใบหน้ากระตุกเล็กน้อย,ได้ยินหยิงเอ่ยถึงอย่างงั้นรึ?
หากไม่ใช่สหาย,หยิงไม่มีทางเอ่ยถึงเขาอย่างแน่นอน,บรรพชนโพธิและหยิงรู้จักอย่างงั้นรึ?
นอกจากนี้บรรพชนโพธิยังเป็นเซียนบรรพชน,กับข้อมูลที่เขาได้มานั้น,ไม่รู้ถึงคนผู้นี้มากมายนัก,ไม่จำเป็นต้องที่ต้องสร้างความเป็นศัตรูแต่อย่างใด.
จงซานพยักหน้าและกล่าวออกมาเบาๆ,"ในเมื่อบรรพชนโพธิเอ่ยปาก,เรื่องนี้ครั้งนี้ขอให้จบแค่นี้ก็แล้วกัน!"
"ขอบคุณเซิ่งหวังจง!"บรรพชนโพธิที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
บรรพชนโพธิที่สะบัดแขนเสื้อก่อนที่จะนำซุนเฉินหายไปในทันที.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายต่างก็จดจ้องมองกันและกัน,จบแล้ว?
จบเพียงแค่นี้นะรึ?
อ๋องพันปิศาจที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,หมี่เล่อเองก็เช่นกันจดจ้องมองจงซานด้วยความรู้สึกที่ลึกล้ำ,แน่นอน,เหล่าผู้ฝึกตนมากมายเองก็เช่นกัน,จงซานกลายเป็นที่รู้จักต่อพวกเขาที่นี่แล้ว.
พวกเขาที่รับรู้ว่าแม้แต่บรรพชนโพธิกับเห็นแก่หน้าของเขา.
Chapter 992 Ancestor Bodhi
菩提老祖
บรรพชนโพธิ.
อ๋องพันปิศาจที่อ้าปากค้างจดจ้องมองด้วยความตะลึงงัน.
เซียนโบราณที่น่าเกรงขาม,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกกำราบอยู่ในสภาพอนาถเช่นนี้รึ?
ปิศาจน้อยหนึ่งในกลุ่มของอ๋องพันปิศาจถึงกับหวาดกลัวสั่นสะท้าน,ก่อนหน้านี้หลายเดือน,พวกเขาที่หาเรื่องเพื่อที่จะสังหารกลุ่มของจงซาน,ไม่เท่ากับว่าพวกเขาแส่หาความตายอยู่อย่างงั้นรึ?ปิศาจหลายตนที่ถึงกับทำอาวุธหลุดมือ.
พวกเขาที่ตื่นตะหนกตื่นตะลึง,ไม่อยากเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้น.
บนหุบเขาอีกแห่งหนึ่ง,ใบหน้าของหลั่นเติ้งที่กระตุกไปมา,ทว่าไม่ได้กล่าวอะไรออกมา.
ส่วนอรหันต์หมี่เล่อใบหน้าของเขาที่เผยท่าทางแปลกประหลาด.
คนที่อยู่ข้างๆกายจงซานนั้นร้ายกาจขนาดนั้นเลยรึ?
ริ้วแสงหลากสีที่ถูกปล่อยออกไปยังร่างของซุนเฉิน,จนในเวลานี้ร่างของซุนเฉินไม่เพียงแต่อยู่ในสภาพอนาถเท่านั้น,มันยังสร้างบาดแผลไปทั่วร่าง,ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก.
คันศรเสวียนหยวน?
ไม่ใช่ว่ามันอยู่ในมือของนาจาหรอกรึ?
ซุนเฉินที่ชำเลืองมองด้วยความอัศจรรย์ใจ.
แม้แต่นาจาก็ไม่สามารถเทียบกับโหลวซิงเฉินได้,โหลวซิงเฉินที่มีพลังฝึกตนเหนือกว่า,และยังมีทักษะเทวะเวลา,อีกทั้งยังเป็นผู้ฝึกตนที่ก้าวไปบนวิธีของการใช้คันศรอีกด้วย!
กับคันศรที่ทรงพลังที่มาอยู่ในมือเขา,ย่อมเหนือกว่านาจาโดยสมบูรณ์.
ลูกศรที่พุ่งออกไปราวกับอุกกาบาติ,และยังมีความแม่นยำรวดเร็วด้วยทักษะเทวะเวลา.
"ตูมม!"
"ตูมม!" "ตูมม!"
..........................
นับตั้งแต่ตนจนจบลูกศรที่ถูกปล่อยออกมาไม่หยุด,เป็นซุนเฉินที่ถูกกระหน่ำยิงแต่เพียงฝ่ายเดียว,แรงกดดันที่โถมทับไปยังฝั่งซุนเฉินมากขึ้นและก็มากขึ้น,เห็นชัดเจนว่าความพ่ายแพ้ของเขาก็มากขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย.
บนท้องฟ้าที่กลายเป็นเวทีของโหลวซิงเฉินแต่เพียงผู้เดียว.
ซุนเฉินที่ล่วงหล่นลงบนพื้น,ไม่สามารถบินขึ้นมาได้อีก,ถูกกำราบกดดันอย่างหนัก,เหล่าผู้ฝึกตนรอบๆเองต่างก็คาดไม่ถึง,เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
"ตูมมมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ซุนเฉินที่ล่วงหล่นบนพื้น,ถูกผลักดันจนตัวเองอยู่ในหลุมลึก.
"ตูมม!"
"ตูมม!" "ตูมม!"
..........................
อย่างไรก็ตามศรนับร้อยนับพัน ยังคงถูกยิงออกมาไม่หยุด,ทำให้สายตาของเหล่าผู้ชมหวั่นไหว,จดจ้องมองด้วยความหวาดกลัว,น่าเกรงขามเกินไปแล้ว.
หลุมที่ในเวลานี้ขยายออกเป็นร้อยจั้งพันจั้ง,ไม่รู้สภาพด้านล่างเป็นเช่นไร,ห่าลูกศรที่ถูกยิงออกไปไม่หยุด,จนทำให้ผืนปฐพีสั่นไหว.
โหลวซิงเฉินที่ลอยอยู่บนอากาศ,จดจ้องมองไปยังหลุมลึก,ด้วยสายตาเย็นชา.
"ตูมมมม!"
เกิดระเบิดดังสนั่น,ซุนเฉินที่ดำดินผุดออกมา,ลอยออกมาในสภาพยับเยิน.
เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งไปทั้งร่าง,เส้นผมหงิกงอ,ใบหน้าเปื้อนโคลนและโลหิต,อยู่ในสภาพสังเวชเป็นอย่างมาก,สิ่งสำคัญที่สุด,กระบองห่วงทองคำที่แสนสำคัญของเขา.
ในเวลานี้,มันได้โค้งบิดเบี้ยว,เป็นอะไรที่คาดไม่ถึงเป็นอย่างมาก.
สายตาของผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆเวลานี้,ถึงกับสูดหายใจที่เย็นยะเยือบเข้ามา,กระบองห่วงทองคำ,เบี้ยวอย่างงั้นรึ?
สายตาของทุกคนที่จดจ้องมองโหลวซิงเฉิน,ไม่เพียงหวั่นเกรง,ทว่ายังเผยท่าทางหวาดกลัวออกมาอีกด้วย.
"เจ้าเป็นใคร?"ซุนเฉินที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ซุนเฉินที่คิดว่าจงซานนั้นเป็นเหมือนหมูในอวย,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนที่ทรงพลังขนาดนี้ปกป้องอยู่.
โหลวซิงเฉินที่ไม่สนใจซุนเฉินแม้แต่น้อย,ทว่าเขาได้นำศรที่มีสีเขียวมรกตออกมา,แววตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,ง้างคันศรออกมาอีกครั้ง.
ดูแตกต่างจากลูกศรสีทอง,ทว่าไม่มีใครกล้ามองข้ามศรสีเขียวมรกตเลย.
เห็นโหลวซิงเฉินที่ง้างคนศร,ใบหน้าของซุนเฉินที่เปลี่ยนเป็นขาวซีด,มือของเขาที่กวัดแกว่ง,ไม้เท้าห่วงทองคำขยายขนาดปกป้องร่างกายของเขาเอาไว้ในทันที.
แววตาของโหลวซิงเฉินที่เต็มไปด้วยความเย็นชาดุร้าย.
ฟิ้ว!
"ตูมมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ซุนเฉินที่ลอยโด่งกระเด้งกระดอนออกไปอีกครั้ง.
ในเวลานี้,ลูกศรทีพุ่งออกไปนั้น,พริบตาเดียวก็ไปอยู่ด้านหน้าของซุนเฉิน,เร็วมาก,ราวกับว่าตัดผ่านมิติออกไป,ความเร็วนั้นแม้แต่คนรอบๆยังมองไม่เห็นชัดเจน.
แม้แต่ไม้เท้าหวงทองคำของซุนเฉินยังไม่สามารถป้องกันได้.
ทว่าขณะที่เขาลอยโด่งออกไปนั้น,ซุนเฉินถึงกับหวาดผวาจ้องมองไปยังหน้าอกของตัวเอง,ปรากฏลูกศรลูกหนึ่งปักอยู่.
ทุกคนที่อยู่รอบๆถึงกับหายใจที่เย็นเยือบเข้ามา.
อ๋องพันปิศาจที่ชักอาวุธออกมาเตรียมพุ่งออกมา,ทว่าหลังจากที่เห็นลูกศรยิงออกมา,ก็ถึงกับสะดุดหยุดอยู่กลางอากาศไปในทันที.
สู้? จะให้ต่อสู้อีกรึ?
ซุนเฉินที่พ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์,นอกจากนี้ชายที่ถือคันศรสีทองในมือนั้น,ไร้เทียมทาน,ใครจะสามารถขวางได้?
ความเร็วของลูกศรสีเขียวเมื่อสักครู่,ไม่มีใครมองเห็น,หากมันถูกยิงออกมาเป็นพวกเขา
คงตกตายไปแน่นอน.
ด้วยเหตุนี้,อ๋องพันปิศาจที่หวาดผวา,อีกทั้งดูเหมือนว่าชายที่ถือศรนั้นจะเป็นเพียงผู้ใต้บังคับบัญชาของจงซาน.
แม้แต่ผู้ใต้บังคับบัญชายังแข็งแกร่งขนาดนั้น,แล้วจงซานล่ะ?
อีกทั้งยังมีผู้ใต้บังคับบัญชาอีกสองคนด้วย?
อ๋องพันปิศาจที่จ้องมองไปยังยอดเขาของจงซาน,ถึงกับต้องกลืนน้ำลาย,ไม่กล้าเข้าไปหาความตาย.
แน่นอน,ทุกคนยังคงจดจ้องมองไปยังกลุ่มจงซานอีกสามคนที่ยังไม่ได้ลงมือ,โหลวซิงเฉินที่เป็นคนลงมือคนแรก,เขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของจงซานรึ?
คนกลุ่มนี้เป็นใครมาจากใหนกัน? ดูน่าเกรงขามเกินไปแล้ว?
ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง,หมี่เล่อที่ชำเลืองมองตาโต.
"หลั่นเติ้ง,เจ้าเห็นความเร็วของลูกศรสีเขียวก่อนหน้านี้หรือไม่?"หมี่เล่อที่ยิ้มไม่ออกกล่าวออกมาในทันที.
"เร็วมาก,เห็นแค่เพียงภาพติดตาเท่านั้น,แม้แต่ข้า,คงยากที่จะหลบได้!"หลั่นเติ้งที่ส่ายหน้าไปมา.
"ใช่,ความเร็วนี้! ไม่ใช่ความเร็วของเซียนโบราณแล้ว!"หมี่เล่อที่กล่าวสนับสนุน.
"สิ่งสำคัญ,ศรสีเขียวนั้นเป็นขีดจำกัดของเขาหรือไม่?"หลั่นเติ้งที่ส่ายหน้าไปมา.
ใช่ศรสีเขียวนั้นคือพลังทั้งหมดของเขาหรือไม่?
ดูเหมือนว่าด้านหลังของเขานั้นยังมีศรสีเหลือง? และสีม่วงอีกไม่ใช่รึ?
นอกจากนี้,อีกสองคนด้านหลังจงซาน,พวกเขาทรงพลังขนาดใหน?
หมี่เล่อที่จ้องมองไปยังหลันเติ้ง,ท้ายที่สุดก็เข้าใจหลั่นเติ้งผู้อหังการ,ว่าทำไมถึงได้ต้องการหยุดความแค้นเท่านี้.
ซุนเฉินที่จ้องมองลูกศรสีเขียวบนหน้าอกตัวเอง,ไม่อยากเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย?
ไม่เห็นชัดเจนด้วยซ้ำ?สิ่งสำคัญที่สุดหลังจากที่ถูกยิงเข้าแล้ว,พลังของเขาที่ย้อนกลับ,เรี่ยวแรงหดหาย,ทำให้ในเวลานี้เขาบาดเจ็บมากยิ่งขึ้นอีก.
ซุนเฉินที่เข้าใจได้ในที่สุด,ว่าตัวเองไม่สามารถล้มคนผู้นี้ได้แล้ว,ไม่แม้แต่โจมตีออกไป.
ในเวลาเดียวกันโหลวซิงเฉินที่นำลูกศรสีเขียวออกมาอีกครั้ง!
สายตาของผู้คนมากมายที่เฝ้ามอง,ตระหนักได้ในทันที,บางทีซุนเฉินคงล่วงหล่นจากสวรรค์วันนี้หรือไม่?
ซุนเฉินที่เห็นลูกศรดังกล่าว,ที่สั่นสะท้านกระวนกระวาย.
ผู้ฝึกตนเซียนโบราณที่น่าเกรงขาม,คาดไม่ถึงว่าจะต้องหนีผู้ใช้ธนู?นี้เป็นสิ่งที่น่าอับอายที่สุดในชีวิตของซุนเฉิน.
หนีรึ?
เขาจะหนีจากเงื้อมมือของโหลวซิงเฉินได้อย่างงั้นรึ?
ความเร็วของเขานั้นด้อยกว่าโหลวซิงเฉิน,และลูกศรของเขายังเหนือกว่ามาก.
"ตูมมมม!"
ลูกศรอีกหนึ่งดอกที่ยิงมา,ซุนเฉินที่ได้รับบาดเจ็บหนักมาก,ใบหน้าที่ตื่นตะหนกหนีตายไป.
ไม้เท้าหวงทองคำที่ขยายขนาดป้องกันด้านหลังของตัวเอง.
"ตูมมมม!"
ลูกศรอีกดอกที่ถูกยิงออกไป,ไม้เท้าห่วงทองคำที่สั่นสะท้านป้องกันเขาเอาไว้.
ซุนเฉินที่ไม่กล้าอยู่อีกต่อไป,ที่หน้าอกนั้นมีลูกศรสองดอกปักอยู่.
ทว่าโหลวซิงเฉินนั้นเร็วมาก,พริบตาเดียวก็มาขวางซุนเฉินแล้ว,ซุนเฉินที่หลบเลี่ยง,แฉลบหนีออกข้าง,เหมือนกับหนูที่วิ่งหนีแมว,เขาที่วิ่งไปรอบๆโดยมีโหลวซิงเฉินไล่ตาม.
ไม้เท้าห่วงทองคำที่ขวางกั้นลูกศรสีเขียวได้หลายดอก.
โหลวซิงเฉินที่หยุด,จดจ้องมองไปยังซุนเฉินที่กำลังหนีหัวซุกหัวซุน,ก่อนที่เขาจะนำลูกศรสีแดงออกมา.
ลูกศรสีแดง,ที่ถูกง้าง,พลังฟ้าดินสีแดงที่กำลังรวมตัวกันช้าๆ,ห้วงมิติรอบๆถึงกับสั่นไปมาเล็กน้อย.
ลูกศรลูกนี้แม้ไม่ได้ถูกปล่อยออกมา,ทว่ากลับทำให้ห้วงมิติสั่นไหวไปมา,หากมันมันถูกปล่อยออกมา,จะทรงพลังขนาดใหน?
ที่ไกลออกไปนั้น,อ๋องพันปิศาจที่เต็มไปด้วยความตะลึงงัน,หลั่นเติ้งที่แสดงท่าทางเฉยชา,หมี่เล่อที่เผยใบหน้าแปลกประหลาด.
ฟิ้ว!
ท้ายที่สุดโหลวซิงเฉินก็ยิงออกไป,ลูกศรที่พุ่งออกไปด้วยความเร็ว,ราวกับธารโลหิตที่ไหลบ่าไปยังทิศทางของซุนเฉิน,ห้วงมิติที่ย้อมสีแดง,บนผืนดินที่เกิดแผ่นดินเลื่อนปรากฏลอยแตก,แม้แต่มิติอากาศยังฉีกเป็นทางยาว.
พลังที่ยิ่งใหญ่,แรงกดดันที่ทรงพลังน่าเกรงขามพุ่งตรงไปยังทิศทางของซุนเฉิน.
ธารสีแดงที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วไล่ล่าซุนเฉินไป,ใบหน้าเวลานี้ของซุนเฉินเปลี่ยนเป็นขาวซีด,ในเวลานี้ภายในใจของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจ,ตัวเองทำไมถึงได้โชคร้ายขนาดนี้เลยรึ?
เจ้าสารเลวจงซานไปหาคนที่แข็งแกร่งขนาดนี้มาจากที่ใหนกัน?
ซุนเฉินรู้สึกว่า,แม้แต่ไม้เท้าห่วงทองคำก็คงไม่สามารถต้านทานธารโลหิตนี้ได้อย่างแน่นอน.
"ชะตาชีวิตของข้าต้องจบสิ้นแล้วรึไง!"ซุนเฉินที่โอดครวญ.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,ธารสีแดงที่ระเบิดออกมาที่ด้านหลังของซุนเฉิน,คลื่นกระแทกที่หนักหน่วงสาดซัดม้วนกวาดไปทุกทิศทุกทาง,พื้นที่ในรัศมีพันลี้,ต้นไม้
ใบหญ้าถูกบี้แบนติดพื้นไปในทันที.
ธารโลหิตที่ถูกกั้นเอาไว้,ซุนเฉินที่ถูกช่วยเอาไว้!
โหลวซิงเฉินที่กุมคันศรเสวียนหยวนอยู่,ลอยอยู่บนอากาศจดจ้องมองไปยังคนที่ขวางลูกศรเขา.
เป็นพรตเต๋าชราในชุดสีขาว,ถือแส้สีขาว.
ซุนเฉินที่เห็นว่าตัวเองถูกช่วย,ก็จดจ้องมองด้วยความประหลาดใจ,ขณะที่จ้องมองนักพรตชรา,ใบหน้าที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจ,เร่งรีบบินไปยังทิศทางของเขาในทันที.
"บรรพชนโพธิ,บรรพชนโพธิช่วยข้า!"ซุนเฉินที่ว่ากล่าวออกมา.
นักพรตเต๋าชราสะบัดแส้ออกไป,ซุนเฉินที่เข้าใจในทันที,ไม่พูดอะไรอีกต่อไป,ก่อนที่จะเร่งรีบไปซ่อนอยู่ด้านหลัง.
โหลวซิงเฉินที่จ้องมองไปยังพรตเต๋าชราด้วยความสนใจ,สามารถป้องกันลูกศรของเขาได้,แน่นอนว่าต้องไม่ใช่คนธรรมดา.
"บรรพชนโพธิ?
เขามาด้วยอย่างงั้นรึ?"ทันใดนั้นมีใครคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาทันที.
"ที่จริงบรรพชนโพธิ,ไม่ใช่ว่าในอดีตรู้จักกับซุนต้าเซิ้งหรอกรึ?
เขาตั้งใจออกมาช่วยอย่างงั้นรึ?"
........................
............
ผู้คนมากมายต่างพูดจากระซิบกระซาบ.
บรรพชนโพธิจ้องมองไปยังโหลวซิงเฉิน,ท้ายที่สุดก็จ้องมองไปยังจงซาน.
"ได้ยินหยิงเอ่ยถึงเซิ่งหวังจง,ไม่ต่างจากคำบอกเล่านัก,พรตชราโพธิ,ใคร่ขอให้เซิ่งหวังจงได้โปรดปล่อยศิษย์เอกของข้าในครั้งนี้ด้วย."บรรพชนโพธิที่เอ่ยกับจงซาน.
"เซิ่งหวังจง?
เขาเป็นเซิ่งหวังอย่างงงั้นรึ?
"ไม่แปลกใจ,จงซานคาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเซิ่งหวังศาลเทวะ,พวกเขาแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยรึ?"
"คาดไม่ถึงเลยว่าบรรพชนโพธิจะอ่อนน้อมกับเขา?
จงซานเป็นใครมาจากใหนกัน? แข็งแกร่งอย่างงั้นรึ?"
"เขาควรจะแข็งแกร่ง!"
..............................
..................
......
เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆต่างพูดคุยกันไปมา,เกี่ยวกับจงซาน,เห็นชัดเจนว่าเวลานี้พวกเขาที่เต็มไปด้วยความสงสัยเป็นอย่างมาก.
จงซานที่จ้องมองไปยังบรรพชนโพธิ,ใบหน้ากระตุกเล็กน้อย,ได้ยินหยิงเอ่ยถึงอย่างงั้นรึ?
หากไม่ใช่สหาย,หยิงไม่มีทางเอ่ยถึงเขาอย่างแน่นอน,บรรพชนโพธิและหยิงรู้จักอย่างงั้นรึ?
นอกจากนี้บรรพชนโพธิยังเป็นเซียนบรรพชน,กับข้อมูลที่เขาได้มานั้น,ไม่รู้ถึงคนผู้นี้มากมายนัก,ไม่จำเป็นต้องที่ต้องสร้างความเป็นศัตรูแต่อย่างใด.
จงซานพยักหน้าและกล่าวออกมาเบาๆ,"ในเมื่อบรรพชนโพธิเอ่ยปาก,เรื่องนี้ครั้งนี้ขอให้จบแค่นี้ก็แล้วกัน!"
"ขอบคุณเซิ่งหวังจง!"บรรพชนโพธิที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
บรรพชนโพธิที่สะบัดแขนเสื้อก่อนที่จะนำซุนเฉินหายไปในทันที.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายต่างก็จดจ้องมองกันและกัน,จบแล้ว?
จบเพียงแค่นี้นะรึ?
อ๋องพันปิศาจที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,หมี่เล่อเองก็เช่นกันจดจ้องมองจงซานด้วยความรู้สึกที่ลึกล้ำ,แน่นอน,เหล่าผู้ฝึกตนมากมายเองก็เช่นกัน,จงซานกลายเป็นที่รู้จักต่อพวกเขาที่นี่แล้ว.
พวกเขาที่รับรู้ว่าแม้แต่บรรพชนโพธิกับเห็นแก่หน้าของเขา.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น