Immortality Chapter 991 The shaft bow initially assumes an awe-inspiring pose
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 991 พลังของคันศรเสวียนหยวน.
Chapter 991 The shaft bow initially assumes
an awe-inspiring pose
轩辕弓初发威
พลังของคันศรเสวียนหยวน.
***เปลี่ยนคำว่าอสูรเป็นปิศาจครับ และเปลี่ยนกระทิงเป็นวัว เพิ่งนึกได้
นี่มันปิศาจวัว ศิษย์พี่หง๋อคงนี่นา.
พื้นที่รอบๆนี้มีผู้ฝึกตนมากมายที่เดินทางมารวมกัน.
มีตั้งแต่ปุถุชนระดับก่อตั้งวิญญาณไปจนถึงเซียนโบราณ,มากมายนับไม่ถ้วน,ต้องไม่ลืมว่าการต่อสู้ของปราชญ์เทพนั้นหาดูได้ยากมาก.
บนพื้นที่แห่งหนึ่ง,มีนักบวชกลุ่มหนึ่ง,พวกเขาที่ไม่ได้ทำตัวโดดเด่นนัก,ทว่ากลุ่มของพวกเขากลับไม่ธรรมดา,ในเวลานี้อย่างน้อยก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปหาเรื่องพวกเขา,แม้แต่หลบเลี่ยงด้วยซ้ำ.
ที่ด้านหน้านั้นมีนักบวชสองคน,หนึ่งอ้วนอีกหนึ่งผอมทำให้กลายเป็นจุดสังเกตได้ง่าย.
นักบวชอ้วนนั้น,ดูเหมือนว่าจะใช้ชีวิตค่อนข้างสุขสำราญ,เพราะจีวรของเขานั้นดูประณีตโอ่อ่าหรูหราเป็นอย่างมาก.
"หลั่นเติ้ง,ที่บนยอดเขานั่น,จงซานไม่ใช่รึ?"นักบวชอ้วนที่เผยยิ้มกล่าวสอบถามออกมา.
อรหันต์โบราณหลั่นเติ้งที่มีรูปร่างผอม,หลังจากที่คนของวิหารหลั่นเติ้งได้หายไปทั้งหมด,คาดไม่ถึงเลยว่าจะกลับมาปรากฏตัวขึ้นที่นี่.
หลันเติ้งจ้องมองขึ้นไปบนยอดเขา,แสดงท่าทางหวั่นเกรงออกมา,จงซาน?
"กังวลอะไรกัน,ที่นี่ไม่ใช่อาณาเขตเฟิงจง,จงซานไม่มีทางที่จะล่วงเกินวิหารใต้เหล่ยหยินแน่,มีปัญหาอะไร?
ไม่คิดที่จะชำระแค้นในอดีตอย่างงั้นรึ?"นักบวชอ้วนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
หลั่นเติ้งที่จ้องมองจงซานที่อยู่ไกลออกไป,ภายในใจที่รู้สึกเย็นยะเยือบเช่นกัน.
ขณะที่ส่ายหน้าไปมา,"ความหวังดีของหมี่เล่อ,ข้านั้นไม่ต้องการให้เข้ามายุ่งเกี่ยว,ไม่ต้องการให้คนอื่นเปื้อนกรรมไปกับข้า!"
ไม่ใช่อะไรทั้งนั้นหลั่นเติ้งไม่กล้าลองอีกแล้ว?ก่อนหน้านี้แสงสีน้ำเงินนั่นทำให้หลั่นเติ้งเกินพอกับความทุกข์ทน,เพราะเรื่องในวันนั้น,เขาต้องพบกับความซวยซ้ำซวยซ้อน,แม้แต่ต้องหนีหัวซุกหัวซุน,จวบจนถึงวันนี้,ความซวยเหล่านั้นก็ค่อยๆสลายหายไป,ทว่าเขาที่ได้ยินข่าวมาว่าซือหม่าหยวนและประมุขนิกายจื่อเซียวถึงกับต้องตายไปเพราะความโชคร้าย.
หลั่นเติ้งในเวลานี้เขายังต้องการสัมผัสความซวยเหล่านั้นอีกทำไมกัน.
เขาที่ปฏิเสธหมี่เล่อโดยตรง!
"ตกลง,ในเมื่อเจ้าต้องการจบ,ข้าก็จะไม่เอ่ยอีก!"หมี่เล่อที่หัวเราะออกมาเบาๆ.
----------------------------
"ใต้อ๋อง,เป็นพวกเขา!"บนยอดเขาแห่งหนึ่งที่มีคนเอ่ยปากออกมาในทันที.
บนยอดเขาดังกล่าวนั้นมีกลุ่มของเผ่าปิศาจ! มีสองคนด้านหน้าที่มีเขาควายทมิฬและอีกคนมีเขาวัว,ส่วนอีกคนที่ใบหน้าประณีต,เป็นชายที่ดูหล่อเหลา.
รอบๆเทือกเขานั้นมีเหล่าปิศาจอยู่เป็นจำนวนมาก,พวกเขาได้ทำการปักธงบัญชาการบนยอดเขาด้วย.
บนธงบัญชาการนั้นมีอักษร"หนิว"อยู่!
ปิศาจวัวน้อยที่เป็นคนเอ่ยออกมา.
ทำให้เหล่าปิศาจทุกตนจดจ้องมองไปยังเทือกเขาดังกล่าวพร้อมๆกัน.
กลุ่มนี้ที่เต็มไปด้วยความอหังการจดจ้องมองตาขวาง.
"พวกเขาที่เป็นคนรุกรานเทือกเขาโหวเหยี่ยนของข้าอย่างงั้นรึ?"ปิศาจวัวที่เอ่ยออกมาในทันที.
"จงซาน?"ชายที่ใบหน้าหล่อเหลาดวงตาหดเกร็งขึ้นมาในทันที.
"ซุนเฉิน,เจ้ารู้จักอย่างงั้นรึ?"ชายหัววัวกล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"อ๋องพันปิศาจ,คนผู้นี้มีความแค้นกับข้ามาก่อน,ดูเหมือนว่าการเดินทางมายังตำหนักไป่โหยวในครั้งนี้,จะทำให้ข้าได้ชำระแค้น!"ใบหน้าของซุนเฉินที่เปลี่ยนเป็นดำมืด.
"อืม,พลังฝึกตนของเจ้านับว่าเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วทว่าตอนนี้รอบๆเทือกเขาเซิ่งซือนั้นยังตรึงเครียด,รอคอยให้เหล่าคนนิกายหงหรูลงมือก่อน,เจ้าค่อยออกไปตัดสินกับมัน!"อ๋องพันปิศาจที่พยักหน้ารับ.
"หลายร้อยปีมาแล้วนับตั้งแต่ยังเป็นปุถุชน,จะอีกนานเท่าไหร่ที่ข้าต้องรอคอย?"ซุนเฉินที่เผยท่าทางเหยียดหยัน,ก่อนที่จะพุ่งบินออกมาในทันที.
--------------------------
จงซานรับรู้ว่าสถานที่ที่ตัวเองยืนอยู่นั้นค่อยข้างแปลกประหลาด,ดังนั้นจึงยืนอยู่บนที่สูง.
"เซิ่งหวัง,พวกเราจะเข้าไปข้างในหรือไม่?"เซียนเซิงซือสอบถามออกไป.
"คงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้,มีผู้ฝึกตนมากมายอยู่ที่นี่,แม้แต่กลุ่มศิษ
71คนของกงจื่อก็ด้วย,บางทีพวกเขาอาจต้องการอะไรบางอย่างที่อยู่ด้านในตำหนักไป่โหยว?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"กงจื่อถึงกับลงมือด้วยตัวเอง,บางทีสิ่งของด้านในต้องไม่ธรรมดาแน่."หนานกงเซิ่งกล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,ที่ไกลออกไปนั้นมีผู้ฝึกตนบางคนที่รอไม่ไหวเร่งรีบบินออกมาด้วยความเร็ว.ออกไปคนแรก.
ร่างกายของเขาที่มุดลงเข้าไปด้านในปราณศพ.
ในเวลานั้นทุกคนที่มองเห็นปราณทมิฬรูปกระบี่ที่ส่องประกายแสงสีดำทมิฬออกมา.
"อ๊ากกกกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!
”
เสียงของเขาที่ดังโหยหวน,ก่อนที่จะเห็นเพียงหัวของขาที่ลอยโด่งออกมา,ร่างกายของเขาที่บิดเบี้ยวแตกสลายออกเป็นชิ้นๆ,มีเพียงแค่ศีรษะของเขาเท่านั้นที่ถูกปราณกระบี่ตัดหัวลอยออกมา.
"คลืนนน!"
ศีรษะของเขาที่แตกออกเป็นเสี่ยงๆ.
ทุกคนที่สูดหายใจที่เย็นเยือบเข้ามา,ก่อนหน้านี้ที่ต้องการเข้าไป,นี่คือค่ายกลอย่างงั้นรึ?
ร้ายกาจเกินไปแล้ว!
"ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน?"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง.
"เซิ่งหวัง,พวกเราจะเข้าไปอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงซือที่สอบถามออกไป.
จงซานที่กวาดตามอง,ครุ่นคิดและกล่าวออกมา,"รอให้คนอื่นๆลงมือ,เริ่มโจมตีค่ายกลกระบี่สังหารเซียนก่อน,แล้วข้าจะนำพวกเจ้าเข้าไป!"
"ครับ!"
ทุกคนที่ไม่สงสัยในตัวจงซาน,ที่บอกว่าข้าจะนำเจ้าเข้าไป,เพราะว่าทุกคนเชื่อว่าเมื่อเซิ่งหวังเอ่ยปาก,แสดงว่ามีวิธีอย่างแน่นอน.
"ไป!"จงซานที่เอ่ยออกมา.
"จงซาน!"เสียงๆหนึ่งที่ตะโกนลั่นทำลายแผนการของจงซาน.
ขณะที่จงซานและพวกกำลังจะบินออกไป,เสียงคำรามที่โกรธเกรี้ยวก็ดังขึ้นมาในทันที.
บนท้องฟ้าปราชญ์เทพกำลังต่อสู้กันอยู่,อย่างไรก็ตาม,พวกเขามองเห็นได้เพียงแค่จุดแสงสองจุดที่เข้าปะทะกัน,ไม่สามารถมองเห็นรายระเอียดใดๆได้เลย,ทว่าแตกต่างกันกับเหตุการณ์ที่อยู่บนพื้น,เกิดอะไรขึ้น,มีคนกำลังจะแก้แค้นกันรึ?
ใครกัน?
"ซุนเฉิน!"ไม่รู้ว่าใครที่เอ่ยออกมาในทันที.
ทุกคนที่มองเห็นได้,ชายในชุดสีขาวที่ลอยอยู่บนอากาศ,สายตาที่โกรธเกรี้ยวกำลังจ้องมองไปยังยอดเขาแห่งหนึ่ง.
"ซุนเฉิน?
ในอดีตนั้นเขาเป็นศิษย์ของซุนต้าเซิ่ง,กล่าวได้ว่า,เขาบอกว่าจริงๆเขาคือซุนเต้าเซิ่ง,หลังจากที่ซุนต้าเซิ่งตาย,ก็ปรากฏผู้สืบทอด,เพียงเวลาไม่นาน,เขาก็กลายเป็นเซียนโบราณ!"
"เป็นใครกันที่เขากำลังไปหาเรื่อง?"
"ซุนเฉิน,เขาที่เป็นเซียนโบราณ,ไม่ว่าจะเป็นใครที่ล่วงเกินเขา,คงจบไม่สวยแน่!"
"ใครกันบนยอดเขานั่น?
ไม่เคยเห็นคนเหล่านี้มาก่อนเลย?"
"เจ้ารู้จักคนสี่คนหรือไม่?"
"ไม่เคยเห็นมาก่อน!"
..............................
..................
......
เสียงดังเซ็งแซ่,ไม่มีคนรู้จักจงซาน?
แน่นอนว่าอาณาเขตเฟิงจงนั้นอยู่ไกลมาก,แม้แต่กลุ่มอิทธิพลอื่นๆของอาณาเขตเฟิงจงยังไม่มีคนรู้เช่นกัน,แล้วพวกเขาจะรู้จักจงซานได้อย่างไร?
จงซานเป็นตำนานอย่างงั้นรึ?
ใต้สวรรค์แห่งนี้ก็มีตำนานมากมาย,คนเช่นจงซานจะบอกว่ามากก็มาก,จะบอกว่าน้อยก็น้อย,ดังนั้นกับพื้นที่ห่างไกลเช่นนี้พวกเขาย่อมไม่รู้จัก.
ที่ไกลออกไป,บนหุบเขาแห่งหนึ่ง,หลั่นเติ้งและหมี่เล่อจ้องมองภาพการประจันหน้าของทั้งคู่ในทันที.
"เฮ้เฮ้,หลั่นเติ้ง,ดูเหมือนว่าจะมีคนที่ช่วยเจ้าแก้แค้นแล้ว,เจ้าไม่จำเป็นต้องลงมือเลย!"หมี่เล่อที่หัวเราะออกมา.
หลันเติ้งที่จ้องมองออกไป,ไม่กล่าวสิ่งใด,ภายในใจที่กำลังขบคิดอยู่.
จงซานขณะที่จะนำคนของเขาสามคน,เข้าจับปลาน้ำขุ่นบนเทือกเขาเซิ่งซือ,ทันใดนั้นก็มีคนออกมขวาง,ซ้ำยังเรียกชื่อเขาด้วย?
จงซานที่เงยหน้าจ้องมอง.
เฉินฉีเทียน?
ไม่ใช่,เฉินฉีเทียนได้ตายแล้ว,นี่คือซุนเฉิน? ใบหน้าที่เหมือนกัน,เขารึ?
คาดไม่ถึงเลยว่าจะมาเจอที่นี่?
"จงซาน,ความแค้นที่โลกใบเล็กถึงเวลาชำระแค้นแล้ว!"ซุนเฉินที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
ซุนเฉินที่ยื่นมือออกไป,นำกระบอกออกมา,เป็นกระบองมีหวงทองสองหวง,ที่ตรงกลางเป็นเหล็กดำ,และมีอักษรสีทองสลักอยู่แถวหนึ่ง.
"ห่วงทองสมปรารถนา"(เสาค้ำสมุทร)
"ห่วงทองคำ!?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
กับความลำล้ำที่ผสมปนเปได้ปรากฏขึ้นในใจของจงซาน.
"เพียงแค่แก้แค้น,ถึงกับใช้ไม้เท้าห่วงทองคำเลย!"ที่ไกลออกไปหลายคนที่อุทานเสียงดัง.
"ใช้กระบองห่วงทองคำ,ซุนเฉินที่มีระดับเซียนโบราณและยังใช้ห่วงทองคำอีก,ไม่ใช่ว่าจงซานเป็นคนที่แข็งแกร่งอย่างงั้นรึ?"
"แล้วอย่างไร,ใครก็ตามถูกไม้เท้านี่ฟาดเข้าไปคงกลายเป็นผีไปแล้ว!"
..............................
..................
......
เสียงดังอื้ออึ้ง,ทุกคนต่างก็รู้จักซุนเฉิน,แต่ไม่รู้จักจงซาน,ดังนั้นต่างก็คิดว่าจงซานต้องตาย,กับคนที่ไร้ชื่อแน่นอน,การที่จะคิดว่าคนแปลกหน้าที่ไม่เคยเห็นต้องตายย่อมไม่ใช่เรื่องแปลก.
ซุนเฉินที่เตรียมสังหารจังซานในทันที,ไม่ปล่อยให้จงซานได้กล่าวใดๆทั้งนั้น.
ความแค้นนับตั้งแต่อยู่บนโลกใบเล็กนั้นมากมายนัก,เพื่อที่จะบรรเทาความเกลียดชังนี้เขาจะต้องสังหารจงซานไปในทันที.
โหลวซิงเฉินที่รู้งาน,ก้าวออกมาหนึ่งก้าว,พร้อมกับนำคันศรสีทองออกมา.
พริบตาเดียวที่คันศรสีทองโผล่ออกมา,มีใครคนหนึ่งที่จำได้.
"คันศรเสวียนหยวน?
ดูเหมือนกับคนศรเสวียนหยวนของตระกูลหลี่เลย?"
"คงเป็นของเลียนแบบ!"
"อย่างไร,คิดว่าจะชนะชุนเฉินได้อย่างงั้นรึ?"
........................
............
......
เป็นเรื่องดีที่นาจาไม่ได้มา,ไม่เช่นนั้นใบหน้าของเขาคงบิดเบี้ยวบูดบึ้งอย่างแน่นอน.
"คิดว่าจะชนะได้อย่างงั้นรึ?"ซุนเฉินที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเหยียดหยัน.
จงซานที่ชำเลืองมองเล็กน้อยแต่ไม่สนใจแม้แต่นิดเดียว.
โหลวซิงเฉินเป็นไปไม่ได้ที่จะพ่ายแพ้,มันเป็นสิ่งที่เขาต้องทำ,เพื่อที่จะแบ่งเบาภาระของราชา,โดยสังหารซุนเฉินซะ.
โหลวซิงเฉินที่ง้างคันศรสีทอง,ซึ่งจากนั้นพลังฟ้าดินมากมายมารวมตัวกันที่ลูกศรสีทอง,กลายเป็นลูกศรที่ทรงพลังน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
ฟิ้ว!
โหลวซิงเฉินที่ยิงออกไป,ริ้วแสงสีทองที่พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว,ตรงดิ่งไปยังทิศทางของซุนเฉิน.
ความเร็วนั้นเกินจะพรรณนา,ไม่มีทางที่ซุนเฉินจะหลบ,พริบตาเดียวก็ปรากฏด้านหน้าซุเฉินแล้ว.
ซุนเฉินที่ยกกระบองหวงทองคำขึ้นป้องกันได้เท่านั้น.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,กระแทกซุนเฉินลอยออกไปร้อยลี้,หลังจากลอยออกไปไกลร้อยลี้ก็หยุดลง.
เพียงแค่การโจมตีแรก,คาดไม่ถึงเลยว่าซุนเฉินจะเสียเปรียบ?
ผู้คนมากมายที่ไม่รู้จักจงซานถึงกับดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
เพียงแค่กระโจมตีครั้งแรกนั้น,ทำให้ซุนเฉินถอยห่างออกไปไกล,ทว่าก็ไม่ได้ทำให้เขาเป็นอะไรนัก,ซุนเฉินที่อาบไปด้วยจิตสังหารที่ปะทุขึ้นมา,พร้อมกับกวัดแกว่งกระบองห่วงทองคำไปมา,พร้อมกับพุ่งตรงออกมาในทันที.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,ความเร็วของโหลวซิงเฉินนั้นมีมากกว่า,เขาที่ง้างคันศร,พร้อมกับปล่อยมันพุ่งออกไปยังทิศทางของซุนเฉิน.
ลูกศรที่ขยายออกไปมีขนาดสิบจั้ง,พุ่งไปด้วยความเร็ว,ราวกับอุกกาบาติกระแทกร่างของซุนเฉินอีกครั้ง.
ริ้วแสงขนาดใหญ่นั้นไม่ได้บดขยี้แต่อย่างใด,ทว่ากลับเป็นการเปิดช่องให้ยิงศรสีทองออกไป,ลูกศรมากมายที่พุ่งตรงไปยังซุนเฉิน.
ทรงพลังมาก.
"ตูมมม!"
"ตูมมม!" "ตูมมม!"
............................
ซุนเฉินที่คว้ากระบองห่วงทองคำ,พร้อมกับขยายขนาดของมันออกมาป้องกัน,ก่อนที่ร่างของเขาจะหายไปโจมตีไปยังโหลวซิงเฉิน,ทว่าหลังจากที่โหลวซิงเฉินปล่อยลูกศรแล้ว,ร่างกายของเขาก็เคลื่อนถอยออกมาด้วยความเร็วสูง.
พริบตาหลังจากนั้น,ลูกศรนับร้อยลูกก็ถูกยิงออกมา.
เหล่าผู้ชมที่อ้าปากค้างด้วยความตะลึงงัน,ลูกศรที่ยิงไปยังทิศทางของซุนเฉินนั้น,ทรงพลังมาก,ถึงกับทำให้ห้วงมิติกระเพื่อมได้เลย.
นี่คือการต่อสู้อะไรกัน? เป็นอะไรที่น่ากลัวนัก!
เป็นการกำราบอยู่เพียงฝั่งเดียว,ทุกคนที่รับรู้ความแข็งแกร่งของซุนเฉินดี,ทว่าในเวลานี้ยากที่จะตอบโตออกไปได้,ร่างกายของเขาในเวลานี้ที่เต็มไปด้วยบาดแผล,ผมหยิกหยอย,ร่างกายสั่นสะท้าน,อยู่ในสภาพไม่ใคร่ดีนัก,ใบหน้าที่แดงเข็มไปด้วยความโกรธ.
"ไม่ธรรมดา,เขาเป็นใครมาจากใหนกัน?"ที่ไกลออกไปอ๋องพันปิศาจที่เอ่ยออกมาด้วยความอัศจรรย์ใจ.
Chapter 991 The shaft bow initially assumes
an awe-inspiring pose
轩辕弓初发威
พลังของคันศรเสวียนหยวน.
***เปลี่ยนคำว่าอสูรเป็นปิศาจครับ และเปลี่ยนกระทิงเป็นวัว เพิ่งนึกได้
นี่มันปิศาจวัว ศิษย์พี่หง๋อคงนี่นา.
พื้นที่รอบๆนี้มีผู้ฝึกตนมากมายที่เดินทางมารวมกัน.
มีตั้งแต่ปุถุชนระดับก่อตั้งวิญญาณไปจนถึงเซียนโบราณ,มากมายนับไม่ถ้วน,ต้องไม่ลืมว่าการต่อสู้ของปราชญ์เทพนั้นหาดูได้ยากมาก.
บนพื้นที่แห่งหนึ่ง,มีนักบวชกลุ่มหนึ่ง,พวกเขาที่ไม่ได้ทำตัวโดดเด่นนัก,ทว่ากลุ่มของพวกเขากลับไม่ธรรมดา,ในเวลานี้อย่างน้อยก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปหาเรื่องพวกเขา,แม้แต่หลบเลี่ยงด้วยซ้ำ.
ที่ด้านหน้านั้นมีนักบวชสองคน,หนึ่งอ้วนอีกหนึ่งผอมทำให้กลายเป็นจุดสังเกตได้ง่าย.
นักบวชอ้วนนั้น,ดูเหมือนว่าจะใช้ชีวิตค่อนข้างสุขสำราญ,เพราะจีวรของเขานั้นดูประณีตโอ่อ่าหรูหราเป็นอย่างมาก.
"หลั่นเติ้ง,ที่บนยอดเขานั่น,จงซานไม่ใช่รึ?"นักบวชอ้วนที่เผยยิ้มกล่าวสอบถามออกมา.
อรหันต์โบราณหลั่นเติ้งที่มีรูปร่างผอม,หลังจากที่คนของวิหารหลั่นเติ้งได้หายไปทั้งหมด,คาดไม่ถึงเลยว่าจะกลับมาปรากฏตัวขึ้นที่นี่.
หลันเติ้งจ้องมองขึ้นไปบนยอดเขา,แสดงท่าทางหวั่นเกรงออกมา,จงซาน?
"กังวลอะไรกัน,ที่นี่ไม่ใช่อาณาเขตเฟิงจง,จงซานไม่มีทางที่จะล่วงเกินวิหารใต้เหล่ยหยินแน่,มีปัญหาอะไร?
ไม่คิดที่จะชำระแค้นในอดีตอย่างงั้นรึ?"นักบวชอ้วนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
หลั่นเติ้งที่จ้องมองจงซานที่อยู่ไกลออกไป,ภายในใจที่รู้สึกเย็นยะเยือบเช่นกัน.
ขณะที่ส่ายหน้าไปมา,"ความหวังดีของหมี่เล่อ,ข้านั้นไม่ต้องการให้เข้ามายุ่งเกี่ยว,ไม่ต้องการให้คนอื่นเปื้อนกรรมไปกับข้า!"
ไม่ใช่อะไรทั้งนั้นหลั่นเติ้งไม่กล้าลองอีกแล้ว?ก่อนหน้านี้แสงสีน้ำเงินนั่นทำให้หลั่นเติ้งเกินพอกับความทุกข์ทน,เพราะเรื่องในวันนั้น,เขาต้องพบกับความซวยซ้ำซวยซ้อน,แม้แต่ต้องหนีหัวซุกหัวซุน,จวบจนถึงวันนี้,ความซวยเหล่านั้นก็ค่อยๆสลายหายไป,ทว่าเขาที่ได้ยินข่าวมาว่าซือหม่าหยวนและประมุขนิกายจื่อเซียวถึงกับต้องตายไปเพราะความโชคร้าย.
หลั่นเติ้งในเวลานี้เขายังต้องการสัมผัสความซวยเหล่านั้นอีกทำไมกัน.
เขาที่ปฏิเสธหมี่เล่อโดยตรง!
"ตกลง,ในเมื่อเจ้าต้องการจบ,ข้าก็จะไม่เอ่ยอีก!"หมี่เล่อที่หัวเราะออกมาเบาๆ.
----------------------------
"ใต้อ๋อง,เป็นพวกเขา!"บนยอดเขาแห่งหนึ่งที่มีคนเอ่ยปากออกมาในทันที.
บนยอดเขาดังกล่าวนั้นมีกลุ่มของเผ่าปิศาจ! มีสองคนด้านหน้าที่มีเขาควายทมิฬและอีกคนมีเขาวัว,ส่วนอีกคนที่ใบหน้าประณีต,เป็นชายที่ดูหล่อเหลา.
รอบๆเทือกเขานั้นมีเหล่าปิศาจอยู่เป็นจำนวนมาก,พวกเขาได้ทำการปักธงบัญชาการบนยอดเขาด้วย.
บนธงบัญชาการนั้นมีอักษร"หนิว"อยู่!
ปิศาจวัวน้อยที่เป็นคนเอ่ยออกมา.
ทำให้เหล่าปิศาจทุกตนจดจ้องมองไปยังเทือกเขาดังกล่าวพร้อมๆกัน.
กลุ่มนี้ที่เต็มไปด้วยความอหังการจดจ้องมองตาขวาง.
"พวกเขาที่เป็นคนรุกรานเทือกเขาโหวเหยี่ยนของข้าอย่างงั้นรึ?"ปิศาจวัวที่เอ่ยออกมาในทันที.
"จงซาน?"ชายที่ใบหน้าหล่อเหลาดวงตาหดเกร็งขึ้นมาในทันที.
"ซุนเฉิน,เจ้ารู้จักอย่างงั้นรึ?"ชายหัววัวกล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"อ๋องพันปิศาจ,คนผู้นี้มีความแค้นกับข้ามาก่อน,ดูเหมือนว่าการเดินทางมายังตำหนักไป่โหยวในครั้งนี้,จะทำให้ข้าได้ชำระแค้น!"ใบหน้าของซุนเฉินที่เปลี่ยนเป็นดำมืด.
"อืม,พลังฝึกตนของเจ้านับว่าเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วทว่าตอนนี้รอบๆเทือกเขาเซิ่งซือนั้นยังตรึงเครียด,รอคอยให้เหล่าคนนิกายหงหรูลงมือก่อน,เจ้าค่อยออกไปตัดสินกับมัน!"อ๋องพันปิศาจที่พยักหน้ารับ.
"หลายร้อยปีมาแล้วนับตั้งแต่ยังเป็นปุถุชน,จะอีกนานเท่าไหร่ที่ข้าต้องรอคอย?"ซุนเฉินที่เผยท่าทางเหยียดหยัน,ก่อนที่จะพุ่งบินออกมาในทันที.
--------------------------
จงซานรับรู้ว่าสถานที่ที่ตัวเองยืนอยู่นั้นค่อยข้างแปลกประหลาด,ดังนั้นจึงยืนอยู่บนที่สูง.
"เซิ่งหวัง,พวกเราจะเข้าไปข้างในหรือไม่?"เซียนเซิงซือสอบถามออกไป.
"คงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้,มีผู้ฝึกตนมากมายอยู่ที่นี่,แม้แต่กลุ่มศิษ
71คนของกงจื่อก็ด้วย,บางทีพวกเขาอาจต้องการอะไรบางอย่างที่อยู่ด้านในตำหนักไป่โหยว?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"กงจื่อถึงกับลงมือด้วยตัวเอง,บางทีสิ่งของด้านในต้องไม่ธรรมดาแน่."หนานกงเซิ่งกล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,ที่ไกลออกไปนั้นมีผู้ฝึกตนบางคนที่รอไม่ไหวเร่งรีบบินออกมาด้วยความเร็ว.ออกไปคนแรก.
ร่างกายของเขาที่มุดลงเข้าไปด้านในปราณศพ.
ในเวลานั้นทุกคนที่มองเห็นปราณทมิฬรูปกระบี่ที่ส่องประกายแสงสีดำทมิฬออกมา.
"อ๊ากกกกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!
”
เสียงของเขาที่ดังโหยหวน,ก่อนที่จะเห็นเพียงหัวของขาที่ลอยโด่งออกมา,ร่างกายของเขาที่บิดเบี้ยวแตกสลายออกเป็นชิ้นๆ,มีเพียงแค่ศีรษะของเขาเท่านั้นที่ถูกปราณกระบี่ตัดหัวลอยออกมา.
"คลืนนน!"
ศีรษะของเขาที่แตกออกเป็นเสี่ยงๆ.
ทุกคนที่สูดหายใจที่เย็นเยือบเข้ามา,ก่อนหน้านี้ที่ต้องการเข้าไป,นี่คือค่ายกลอย่างงั้นรึ?
ร้ายกาจเกินไปแล้ว!
"ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน?"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง.
"เซิ่งหวัง,พวกเราจะเข้าไปอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงซือที่สอบถามออกไป.
จงซานที่กวาดตามอง,ครุ่นคิดและกล่าวออกมา,"รอให้คนอื่นๆลงมือ,เริ่มโจมตีค่ายกลกระบี่สังหารเซียนก่อน,แล้วข้าจะนำพวกเจ้าเข้าไป!"
"ครับ!"
ทุกคนที่ไม่สงสัยในตัวจงซาน,ที่บอกว่าข้าจะนำเจ้าเข้าไป,เพราะว่าทุกคนเชื่อว่าเมื่อเซิ่งหวังเอ่ยปาก,แสดงว่ามีวิธีอย่างแน่นอน.
"ไป!"จงซานที่เอ่ยออกมา.
"จงซาน!"เสียงๆหนึ่งที่ตะโกนลั่นทำลายแผนการของจงซาน.
ขณะที่จงซานและพวกกำลังจะบินออกไป,เสียงคำรามที่โกรธเกรี้ยวก็ดังขึ้นมาในทันที.
บนท้องฟ้าปราชญ์เทพกำลังต่อสู้กันอยู่,อย่างไรก็ตาม,พวกเขามองเห็นได้เพียงแค่จุดแสงสองจุดที่เข้าปะทะกัน,ไม่สามารถมองเห็นรายระเอียดใดๆได้เลย,ทว่าแตกต่างกันกับเหตุการณ์ที่อยู่บนพื้น,เกิดอะไรขึ้น,มีคนกำลังจะแก้แค้นกันรึ?
ใครกัน?
"ซุนเฉิน!"ไม่รู้ว่าใครที่เอ่ยออกมาในทันที.
ทุกคนที่มองเห็นได้,ชายในชุดสีขาวที่ลอยอยู่บนอากาศ,สายตาที่โกรธเกรี้ยวกำลังจ้องมองไปยังยอดเขาแห่งหนึ่ง.
"ซุนเฉิน?
ในอดีตนั้นเขาเป็นศิษย์ของซุนต้าเซิ่ง,กล่าวได้ว่า,เขาบอกว่าจริงๆเขาคือซุนเต้าเซิ่ง,หลังจากที่ซุนต้าเซิ่งตาย,ก็ปรากฏผู้สืบทอด,เพียงเวลาไม่นาน,เขาก็กลายเป็นเซียนโบราณ!"
"เป็นใครกันที่เขากำลังไปหาเรื่อง?"
"ซุนเฉิน,เขาที่เป็นเซียนโบราณ,ไม่ว่าจะเป็นใครที่ล่วงเกินเขา,คงจบไม่สวยแน่!"
"ใครกันบนยอดเขานั่น?
ไม่เคยเห็นคนเหล่านี้มาก่อนเลย?"
"เจ้ารู้จักคนสี่คนหรือไม่?"
"ไม่เคยเห็นมาก่อน!"
..............................
..................
......
เสียงดังเซ็งแซ่,ไม่มีคนรู้จักจงซาน?
แน่นอนว่าอาณาเขตเฟิงจงนั้นอยู่ไกลมาก,แม้แต่กลุ่มอิทธิพลอื่นๆของอาณาเขตเฟิงจงยังไม่มีคนรู้เช่นกัน,แล้วพวกเขาจะรู้จักจงซานได้อย่างไร?
จงซานเป็นตำนานอย่างงั้นรึ?
ใต้สวรรค์แห่งนี้ก็มีตำนานมากมาย,คนเช่นจงซานจะบอกว่ามากก็มาก,จะบอกว่าน้อยก็น้อย,ดังนั้นกับพื้นที่ห่างไกลเช่นนี้พวกเขาย่อมไม่รู้จัก.
ที่ไกลออกไป,บนหุบเขาแห่งหนึ่ง,หลั่นเติ้งและหมี่เล่อจ้องมองภาพการประจันหน้าของทั้งคู่ในทันที.
"เฮ้เฮ้,หลั่นเติ้ง,ดูเหมือนว่าจะมีคนที่ช่วยเจ้าแก้แค้นแล้ว,เจ้าไม่จำเป็นต้องลงมือเลย!"หมี่เล่อที่หัวเราะออกมา.
หลันเติ้งที่จ้องมองออกไป,ไม่กล่าวสิ่งใด,ภายในใจที่กำลังขบคิดอยู่.
จงซานขณะที่จะนำคนของเขาสามคน,เข้าจับปลาน้ำขุ่นบนเทือกเขาเซิ่งซือ,ทันใดนั้นก็มีคนออกมขวาง,ซ้ำยังเรียกชื่อเขาด้วย?
จงซานที่เงยหน้าจ้องมอง.
เฉินฉีเทียน?
ไม่ใช่,เฉินฉีเทียนได้ตายแล้ว,นี่คือซุนเฉิน? ใบหน้าที่เหมือนกัน,เขารึ?
คาดไม่ถึงเลยว่าจะมาเจอที่นี่?
"จงซาน,ความแค้นที่โลกใบเล็กถึงเวลาชำระแค้นแล้ว!"ซุนเฉินที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
ซุนเฉินที่ยื่นมือออกไป,นำกระบอกออกมา,เป็นกระบองมีหวงทองสองหวง,ที่ตรงกลางเป็นเหล็กดำ,และมีอักษรสีทองสลักอยู่แถวหนึ่ง.
"ห่วงทองสมปรารถนา"(เสาค้ำสมุทร)
"ห่วงทองคำ!?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
กับความลำล้ำที่ผสมปนเปได้ปรากฏขึ้นในใจของจงซาน.
"เพียงแค่แก้แค้น,ถึงกับใช้ไม้เท้าห่วงทองคำเลย!"ที่ไกลออกไปหลายคนที่อุทานเสียงดัง.
"ใช้กระบองห่วงทองคำ,ซุนเฉินที่มีระดับเซียนโบราณและยังใช้ห่วงทองคำอีก,ไม่ใช่ว่าจงซานเป็นคนที่แข็งแกร่งอย่างงั้นรึ?"
"แล้วอย่างไร,ใครก็ตามถูกไม้เท้านี่ฟาดเข้าไปคงกลายเป็นผีไปแล้ว!"
..............................
..................
......
เสียงดังอื้ออึ้ง,ทุกคนต่างก็รู้จักซุนเฉิน,แต่ไม่รู้จักจงซาน,ดังนั้นต่างก็คิดว่าจงซานต้องตาย,กับคนที่ไร้ชื่อแน่นอน,การที่จะคิดว่าคนแปลกหน้าที่ไม่เคยเห็นต้องตายย่อมไม่ใช่เรื่องแปลก.
ซุนเฉินที่เตรียมสังหารจังซานในทันที,ไม่ปล่อยให้จงซานได้กล่าวใดๆทั้งนั้น.
ความแค้นนับตั้งแต่อยู่บนโลกใบเล็กนั้นมากมายนัก,เพื่อที่จะบรรเทาความเกลียดชังนี้เขาจะต้องสังหารจงซานไปในทันที.
โหลวซิงเฉินที่รู้งาน,ก้าวออกมาหนึ่งก้าว,พร้อมกับนำคันศรสีทองออกมา.
พริบตาเดียวที่คันศรสีทองโผล่ออกมา,มีใครคนหนึ่งที่จำได้.
"คันศรเสวียนหยวน?
ดูเหมือนกับคนศรเสวียนหยวนของตระกูลหลี่เลย?"
"คงเป็นของเลียนแบบ!"
"อย่างไร,คิดว่าจะชนะชุนเฉินได้อย่างงั้นรึ?"
........................
............
......
เป็นเรื่องดีที่นาจาไม่ได้มา,ไม่เช่นนั้นใบหน้าของเขาคงบิดเบี้ยวบูดบึ้งอย่างแน่นอน.
"คิดว่าจะชนะได้อย่างงั้นรึ?"ซุนเฉินที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเหยียดหยัน.
จงซานที่ชำเลืองมองเล็กน้อยแต่ไม่สนใจแม้แต่นิดเดียว.
โหลวซิงเฉินเป็นไปไม่ได้ที่จะพ่ายแพ้,มันเป็นสิ่งที่เขาต้องทำ,เพื่อที่จะแบ่งเบาภาระของราชา,โดยสังหารซุนเฉินซะ.
โหลวซิงเฉินที่ง้างคันศรสีทอง,ซึ่งจากนั้นพลังฟ้าดินมากมายมารวมตัวกันที่ลูกศรสีทอง,กลายเป็นลูกศรที่ทรงพลังน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
ฟิ้ว!
โหลวซิงเฉินที่ยิงออกไป,ริ้วแสงสีทองที่พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว,ตรงดิ่งไปยังทิศทางของซุนเฉิน.
ความเร็วนั้นเกินจะพรรณนา,ไม่มีทางที่ซุนเฉินจะหลบ,พริบตาเดียวก็ปรากฏด้านหน้าซุเฉินแล้ว.
ซุนเฉินที่ยกกระบองหวงทองคำขึ้นป้องกันได้เท่านั้น.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,กระแทกซุนเฉินลอยออกไปร้อยลี้,หลังจากลอยออกไปไกลร้อยลี้ก็หยุดลง.
เพียงแค่การโจมตีแรก,คาดไม่ถึงเลยว่าซุนเฉินจะเสียเปรียบ?
ผู้คนมากมายที่ไม่รู้จักจงซานถึงกับดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
เพียงแค่กระโจมตีครั้งแรกนั้น,ทำให้ซุนเฉินถอยห่างออกไปไกล,ทว่าก็ไม่ได้ทำให้เขาเป็นอะไรนัก,ซุนเฉินที่อาบไปด้วยจิตสังหารที่ปะทุขึ้นมา,พร้อมกับกวัดแกว่งกระบองห่วงทองคำไปมา,พร้อมกับพุ่งตรงออกมาในทันที.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,ความเร็วของโหลวซิงเฉินนั้นมีมากกว่า,เขาที่ง้างคันศร,พร้อมกับปล่อยมันพุ่งออกไปยังทิศทางของซุนเฉิน.
ลูกศรที่ขยายออกไปมีขนาดสิบจั้ง,พุ่งไปด้วยความเร็ว,ราวกับอุกกาบาติกระแทกร่างของซุนเฉินอีกครั้ง.
ริ้วแสงขนาดใหญ่นั้นไม่ได้บดขยี้แต่อย่างใด,ทว่ากลับเป็นการเปิดช่องให้ยิงศรสีทองออกไป,ลูกศรมากมายที่พุ่งตรงไปยังซุนเฉิน.
ทรงพลังมาก.
"ตูมมม!"
"ตูมมม!" "ตูมมม!"
............................
ซุนเฉินที่คว้ากระบองห่วงทองคำ,พร้อมกับขยายขนาดของมันออกมาป้องกัน,ก่อนที่ร่างของเขาจะหายไปโจมตีไปยังโหลวซิงเฉิน,ทว่าหลังจากที่โหลวซิงเฉินปล่อยลูกศรแล้ว,ร่างกายของเขาก็เคลื่อนถอยออกมาด้วยความเร็วสูง.
พริบตาหลังจากนั้น,ลูกศรนับร้อยลูกก็ถูกยิงออกมา.
เหล่าผู้ชมที่อ้าปากค้างด้วยความตะลึงงัน,ลูกศรที่ยิงไปยังทิศทางของซุนเฉินนั้น,ทรงพลังมาก,ถึงกับทำให้ห้วงมิติกระเพื่อมได้เลย.
นี่คือการต่อสู้อะไรกัน? เป็นอะไรที่น่ากลัวนัก!
เป็นการกำราบอยู่เพียงฝั่งเดียว,ทุกคนที่รับรู้ความแข็งแกร่งของซุนเฉินดี,ทว่าในเวลานี้ยากที่จะตอบโตออกไปได้,ร่างกายของเขาในเวลานี้ที่เต็มไปด้วยบาดแผล,ผมหยิกหยอย,ร่างกายสั่นสะท้าน,อยู่ในสภาพไม่ใคร่ดีนัก,ใบหน้าที่แดงเข็มไปด้วยความโกรธ.
"ไม่ธรรมดา,เขาเป็นใครมาจากใหนกัน?"ที่ไกลออกไปอ๋องพันปิศาจที่เอ่ยออกมาด้วยความอัศจรรย์ใจ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น