Immortality Chapter 985 Zhong Shan air/Qi Zi Lu
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 985 จงซานยั่วยุจื่อลู่.
Chapter 985 Zhong Shan air/Qi Zi Lu
钟山气子路
จงซานยั่วยุจื่อลู่.
จงซานที่จัดการเรื่องนาจา เสร็จก็ไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายแต่อย่างใด,ทว่าเขาจ้องมองไปยังอีกทิศทางหนึ่ง,และกล่าวออกมาว่า,"ไม่ออกมาอีก,ต้องการให้ข้าออกไปเชิญอย่างงั้นรึ?"
กับคำพูดของจงซาน,ทำให้เสนาธิการของต้าเจิ้งถึงกับเปลี่ยนเป็นระมัดระวังขึ้นมาในทันที.
คำพูดของเซิ่งหวังที่ไม่ได้ระบุชื่อใคร,และไม่สามารถสัมผัสถึงฝ่ายตรงขามได้,ในเมื่อเอ่ยออกมาแล้ว,ดูเหมือนว่าจะเป็นยอดฝีมือที่ซ่อนตัวอยู่.
สายตาของจงซานที่จ้องมองไปยังฝั่งทิศใต้.
หุบเขาแห่งหนึ่งในทิศใต้.
เซอคงถึงกับสะดุ้งด้วยความตื่นตระหนกตกใจ.
"อาจารย์อา,จงซานพบพวกเราแล้วอย่างงั้นรึ?
นี่เขาพบพวกเราได้อย่างไร?
ไม่ใช่ว่าพวกเราปกปิดกลิ่นอายด้วยเทียนเต๋าอย่างงั้นรึ?"เซอคงที่รู้สึกกังวลไม่น้อย.
จื่อลู่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,เขาเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันจงซานพบกับเขาได้อย่างไร,ด้วยเทียนเต๋าคลุมร่างแล้ว,ต่ำกว่าระดับเซียนบรรพชนไม่มีทางที่จะพบได้,แน่นอนว่าจื่อรู้ย่อมสงสัยเป็นธรรมดา,จงซานสามารถมองเห็นเทียนเต๋าได้อย่างไร.
จื่อลู่และเซอคงที่แฝงตัวเขามา,ใช้เทียนเต๋าคลุมร่างล่องหน,แม้แต่เซียนบรรพชนที่มีพลังต่ำกว่าก็ไม่สามารถพบได้,หรือแม้แต่ศึกษาเทียนเต๋าที่ต่างกันก็ไม่สามารถมองเห็นได้,ทว่าจงซานนั้นแตกต่างออกไป,จงซานมีเคล็ดวิชาหงหลวนเทียนขั้นที่เก้า,เทียนเต๋าปรากฏ,สามารถมองเห็นเทียนเต๋าทั่วท้องฟ้าได้ทั้งหมด.
จงซานพบได้อย่างไร,พบตั้งแต่เมื่อไหร่?
เป็นอะไรที่ชัดเจนมาก!
เทียนเต๋าที่ส่องสว่างราวกับแสงสว่างจ้าในราตรี.
ในเมื่อถูกพบแล้วจื่อลู่ก็ไม่ปิดบังอีกต่อไป,เขาที่บินออกมาปรากฏขึ้นที่ประตูสวรรค์ทิศใต้,ยืนอยู่บนอากาศจ้องมองอย่างเย็นชาไปยังทิศทางของจงซาน.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองออกไป! จงซานในเวลานี้ต้องเผชิญหน้ากับเซียนบรรพชนอีกครั้งแล้ว.
"จื่อลู่?
ศิษย์กงจื่อ,จื่อลู่อย่างงั้นรึ?"ผู้ใต้บังคับบัญชาของนาจาที่อุทานออกมาเสียงดัง.
ที่ไกลออกไป,เซองคงที่ลอบร้องบ่นในใจบินออกมาพร้อมกัน,"อาจารย์อาบรรพชน,ท่านไม่ได้บอกว่าจะช่วยให้ข้าลอบโจมตีสังหารจงซาน,ทำไมถึงได้ออกมาเผชิญหน้า
จื่อลู่ที่จ้องมองไปยังเซองคง,ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นมืดคลึ้ม,"เจ้าสารเลวน้อย,ข้าจื่อลู่ต้องลอบโจมตีอย่างงั้นรึ?
เพียงแค่ต้าเซียน,ไม่มีความจำเป็นต้องลอบโจมตี.
กับนิสัยใจคอที่มั่นใจมากมายของจื่อลู่,เผยท่าทางเหยียดหยันออกมา,ทำให้เซอคงที่เอ่ยออกมานั้นถึงกับสั่นเทิ้ม.
"ครับ,ศิษย์เข้าใจผิดเอง,อาจารย์อานั้นเป็นสุภาพบุรุษ,ไม่มีทางที่จะทำเรื่องเช่นนี้,ศิษย์พร้อมที่จะก้าวไปตามเส้นทางตามอาจารย์อา!"เซอคงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"อืม,เช่นนั้นข้าจะให้เจ้ามีโอกาสได้ล้างแค้นให้กับกงเหล่ยเทียนก่อน?
ภายในตระกูล,เจ้าเองก็ได้รับของวิเศษมามากมาย,น่าจะสามารถต่อกรกับจงซานได้!"จื่อลู่กล่าว.
"ต่อสู้กับจงซาน?"หัวใจของเซอคงที่ตื่นตระหนกใจสั่นระรัว.
เซอคงที่หันหน้าไปมองจงซานที่ใบหน้าขุ่นเคือง,สายตาของทั้งคู่ที่จ้องมองกัน,พริบตานั้นเซอคงเป็นอะไรไม่รู้,ขนทั่วร่างที่ลุกชูชัน,ภายในที่สัมผัสได้ถึงอันตรายอย่างรุนแรงขึ้นมาในทันที.
สัมผัสนี้คืออะไร? หน้าผากของเซอคงที่หลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมา.
"อย่างไร?"จื่อลู่กล่าวถาม.
เห็นชัดเจน,จื่อลูนั้นราวกับว่ามั่นใจว่าได้ประเมินความสามารถของจงซานได้ชัดเจนแล้ว.
"ไม่ดีกว่า!"ใบหน้าของเซอคงที่เปลี่ยนเป็นขมขื่น.
"ไม่อะไร?
เจ้าไม่ต้องการแก้แค้นให้กับบิดาของเจ้าอย่างงั้นรึ?"แววตาของจื่อลู่ที่เบิกตากว้าง.
"โอ้ย,โอยยๆ,ท้องข้า,ข้าปวดท้องเหลือเกิน,อาจารย์อา,ท้องข้าปวดมาก,ข้าคงต่อสู้ไม่ได้แล้ว,ข้าต้องการล้างแค้นให้ท่านพ่อ,ทว่าท้องข้ามันไม่เป็นใจเลย,ข้าเกลียดนัก!"เซอคงที่ร้องโหยหวนออกมา.
จื่อลู่"...........................!”
เห็นท่าทางของเซอคงแล้ว,จื่อลูถึงกับพูดไม่ออกไม่รู้จะกล่าวอย่างไรกับผู้เยาว์ตระกูลกง,อสุรกายสวมชุดเกราะที่อยู่ด้านหลังลอบมองเซอคง,แววตาที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยัน.
จื่อลู่ที่ได้ยินเรื่องต่างๆของเซอคงมาหลายอย่าง,แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะหาเหตุผลที่ไร้ซึ่งเหตุผลมาใช้กลับเขา,หากว่าเป็นปุถุชนทั่วไปย่อมไม่เป็นปัญหา,ทว่าเขาที่เป็นคนในตระกูลที่ทรงเกียรตินี่นับเป็นปัญหาเลยทีเดียว.
เหตุผลมากมายนับไม่ถ้วนอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้กลับบอกว่าปวดท้องอย่างคาดไม่ถึง.
"อาจารย์อา,ท่านลงมือก่อนแล้วกัน,ข้าจะไปหาสถานที่บำเพ็ญลมหายใจ,หลังจากท่านกุดหัวจงซานแล้ว,ค่อยตามาแล้วกัน,ข้าจะไปหาที่พักไว้รอ,!"เซอคงที่เอ่ยออกมาทันที.
เซอคงที่ไม่คิดจะออกไปต่อสู้เลยแม้แต่น้อย,จงซานนั้นแปลกประหลาดมาก,เขาที่สามารถรับมือระดับเซียนบรรพชนได้,ทำไมเขาจะเอาชีวิตตัวเองไปเสียง?
อสุรกายเช่นนั้น,จะเอาอะไรไปต่อสู้!
เซอคงกล่าวเสร็จเตรียมที่จะบินจากไปในทันที.
"หยุดตรงนั้น!"จื่อลู่ที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
น่าขายหน้ายิ่งนัก,นี่ยังนับว่าเป็นผู้เยาว์นิกายหงหรูอยู่อีกรึ?
"อาจารย์อา,ข้าจริงๆ....!"เซอคงที่ต้องการจะจากไป.
"อดทนเอาไว้,จงรู้จักอดทน!"จื่อลู่ที่รู้สึกโกรธเล็กน้อย,หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้เขาคงไม่นำเซอคงมาให้ขายหน้า.
"ได้,อาจารย์อา,ท่านจะต้องปกป้องข้าให้ปลอดภัย!"เซอคงที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.
เมื่อรู้ว่าไม่สามารถที่จะจากไปได้,เซอคงที่เริ่มกล่าวประจบทันที.
จื่อลู่ถึงกับเสียจริตที่วางตัวอย่างสง่างามมานับร้อยนับพันปี,เขารู้สึกหมดเรี่ยวแรงกับเซอคงเป็นอย่างมาก,ในเวลานี้เขาไม่สนใจเซอคงอีกต่อไป.
น่าขายหน้าที่สุด!
เซอคงที่เร่งรีบถอยห่างไปอยู่ด้านหลังจื่อลู่ในทันที.
ที่ไกลออกมา,ที่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน.
จงซานรับรู้ว่าคนผู้นี้คือจื่อลู่,ก็แสดงท่าทางจริงจัง,คาดเดาได้ถึงเหตุผลที่เขามาที่นี่ได้อย่างแน่นอน.
คนที่เคลื่อนย้ายอำนาจเทียนเต๋าก่อนหน้านี้,จงซานสามารถยืนยันได้ว่าคนที่พยากรเขาก็คือจื่อลู่แน่นอน.
กับความแค้นที่มีกับนิกายหงหรู,จงซานรับรู้ดีว่าไม่สามารถประนีประนอมกันได้,ทว่าไม่คิดเลยว่าจะเร็วขนาดนี้,คาดไม่ถึงเลยว่านิกายหงหรูกับส่งเซียนบรรพชนมาเลยอย่างงั้นรึ?
ส่วนอีกคนที่มีรูปร่างคล้ายกงเหล่ยเทียนนั้น,คนผู้นี้เพียงแค่เห็นจงซานก็พอคาดเดาได้แล้ว
ว่าเขาเป็นใคร,ท่าทางลุกลี้ลุกลนกลัวตายเช่นนี้,ไม่มีใครที่ใหน,เซอคง!
เซอคง? แววตาของจงซานที่เผยท่าทางจริงจัง! หวาดกลัว? บางที่คนอื่นอาจจะคิดว่าเซอคงขี้ขลาดหวาดกลัว,ทว่าจงซานรู้ดี,เซอคงนั้นเป็นคนที่น่าเกรงขามเป็นอย่างมาก,เขาที่เป็นคนใจเย็นอดทนสุขุมรอคอยสังหารกงเหล่ยเทียน,สามารถซ่อนความจริงจากปราชญ์เทพกงจื่อในตระกูลกงได้,คนผู้นี้ไม่สามารถรับมือได้ง่ายๆ.
"เทพอสูรเซียวจิน!"เซียนเซิงซือที่แสดงท่าทางจริงจังในทันที.
"เซิ่งหวัง,โปรดระวังอสูรเซียวจิน,ในโลกใบใหญ่นั้นมันมีอันดับที่
20,เสียงของมันสามารถตัดโลหะได้,นอกจากนี้มันยังเป็นอสูรที่โตเต็มไว,พลังเสียงของมันนั้นมีพลังของเทียนเต๋าอาบอยู่ด้วย!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความจริงจัง.
"อันดับ 20
?"จงซานที่เผยท่าทางระมัดระวังได้ในทันที.
ไม่ต้องเอ่ยเลยว่ามันเคลื่อนย้ายอำนาจเทียนเต๋าได้,เพียงแค่อันดับของมัน,ก็ทำให้จงซานต้องระมัดระวังแล้ว.
เซียนบรรพชน,และเทพอสูรเซียวจิน
ที่สามารถเคลื่อนย้ายเทียนเต๋าได้?
นี่จะกลายเป็นการต่อสู้ที่รุนแรงหนักหน่วงอย่างแน่นอน!
"ผู้มาคือ,จื่อลู่นิกายหงหรูอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ถูกต้อง,เจ้าคือคนสังหารเหยี่ยนฮุยและกงเหล่ยเทียนอย่างงั้นรึ?"จื่อลู่ที่ลอยอยู่บนอากาศจดจ้องมองจงซานด้วยความเย็นชา.
จื่อลู่ที่เผยท่าทางเป็นสุภาพชน,ที่ต้องมีการเจรจาก่อนใช้กำลัง! เป็นการหาเหตุผลในการใช้กำลัง!
ในการเผชิญหน้ากับศัตรู,หากเป็นเซอคงหามีพลังที่เหนือกลัวย่อมไม่มีการเจรจา,เขาที่ทำได้แม้แต่ลอบสังหารเลยด้วยซ้ำ.
เหยี่ยนฮุยนั้น,จงซานเป็นคนสังหาร,ทว่ากงเหล่ยเทียนนั้น,จงซานที่สังหารเพียงครึ่งเดียว,อีกคนหนึ่งนั้นจะต้องเป็นเซอคง.
จงซานที่จ้องมองไปยังเซอคง,เซอคงที่สั่นสะท้านถึงกับถอยหลังออกไป,ในเวลานั้นถึงกับไม่สนจื่อลู่.
จื่อลู่ที่รู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก,คร้านที่จะหันหน้ากลับไปดูด้วยซ้ำ,เขาที่เป็นเซียนบรรพชนและยังมีเทพอสูรเซียวจินอีก,ยังมีสิ่งใดต้องหวาดกลัวกัน?
เซอคงที่ไม่สนใจว่าจื่อลู่จะว่ากล่าวแต่อย่างใด,เขาไม่มีความกล้าใดๆทั้งสิ้น,บินหนีไปในทันที,จื่อลู่ที่ไม่ต้องการขวางเช่นกัน,หากเขาขวางเอาไว้อีกครั้ง,เขาก็คงจะเสียหน้าเช่นกัน,เรื่องนี้มันน่าอับอายเกินไปแล้ว!
พริบตาเดียว,ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเซอคงอีกต่อไป.
กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ตกอยู่ในสภาพอักอ่วน,เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้งที่จ้องมองเซอคงด้วยความประหลาดใจ,จื่อลู่ที่ได้แต่เงียบกับการกระทำของเซอคง,ทว่าจงซานหาได้สนใจ
เขาที่จ้องมองไปยังจื่อลู่.
"กงจื่อไม่ได้สอนอย่างงั้นรึ?
ว่าจงใช้ความยุติธรรมตอบโต้ความเลว
ใช้ความดีตอบแทนความดี,เหยี่ยนฮุยนั้นลอบโจมตีข้า,แล้วจะโทษคนอื่นได้อย่างไร? ข้าถึงได้มอบความตายคืนให้กับเขา,ส่วนกงเหล่ยเทียนนั้น,ใต้หล้าต่างก็รับรู้ว่าเขาได้ประลองตัดสินเป็นตายกับข้าอย่างยุติธรรม,มันเป็นไปตามครรลองทุกอย่าง,ทำไมเจ้าต้องมาแก้แค้นอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
ในเมื่อจงซานและกงจื่อเป็นศัตรูกันแล้ว,คนของนิกายหงหรูย่อมต้องมาหาเรื่องเขาอยู่แล้ว,ทว่าจื่อลู่นั้นกับแสดงท่าทางตัวเองสูงส่งเป็นสุภาพชนออกมา.
ในเมื่อเป็นเช่นนี้,จงซานจึงต้องการตอบโต้ความเป็นสุภาพชนนั้นออกไป,ด้วยการยกหลักการของพวกเขา,ทำลายท่าทางอหังการของจื่อลู่ไป.
เป็นความจริงกับคำพูดของจงซานที่กล่าวออกไปนั้นทำให้จื่อลู่ตะลึงงันพูดไม่ออกเช่นกัน,หากว่าเขาปฏิเสธไม่สนใจไม่ใช่ว่าคำสอนของอาจารย์กลายเป็นเรื่องไร้สาระหรอกรึ?
"คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะรับรู้ได้ถึงคำสอนของนิกายหงหรู!"ใบหน้าของจื่อลู่ที่เปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์เล็กน้อย.
"นิกายหงหรูนั้นมีคำสอนที่ลึกล้ำ,แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าเหล่าศิษย์ของนิกายหงหรูนั้น,จะนำมันไปใช้อย่างที่ข้ากล่าวหรือไม่?"จงซานที่กล่าวสอบถามออกไป.
นี่เป็นการสอบถามเชิงบังคับ,ว่าเขาที่สังหารกงเหล่ยเทียนและเหยี่ยนฮุยเป็นเรื่องถูกต้อง,จะให้เขายอมรับอย่างงั้นรึ?
เรื่องนี้จื่อลู่จะตอบอย่างไร?
ฝั่งหนึ่งคือความแค้นส่วนตัว,อีกฝังหนึ่งคือหลักคำสอน!ที่เขาไม่สามารถละเลยได้.
จื่อลู่ที่ไม่คิดเลยว่าจะซานจะน่ารังเกียจขนาดนี้,แววตาของเขาที่ส่ายไปมา,ท่าทางสง่างามของเขากำลังถูกลูบคม,"เหยี่ยนฮุยตายด้วยฝีมือเจ้า,กงเหล่ยเทียนเองก็เช่นกัน,ข้าต้องการขอคำแนะนำ,อยากรู้ว่าจงซานจะมีความสามารถขนาดใหน!"
"เพียงแค่ขอคำแนะนำอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"เพียงแค่ขอคำแนะนำ!"จื่อลู่กล่าว,เขาจะบอกว่าแก้แค้นได้อย่างไร?
จงซานในเวลานี้กล้ายกหลักคำสอนของเขาออกมากล่าว,กับนิสัยและท่าทางที่สง่างามของเขา,จะบอกออกมาว่าแก้แค้นไม่ได้.
"เจ้าเป็นเซียนบรรพชน,ข้าเป็นต้าเซียน,ห่างกันสองอาณาจักร,ไม่จำเป็นต้องปะมือเลยแม้แต่น้อย,ด้วยความแข็งแกร่งของเจ้า,ข้าขอยอมแพ้,ตอนนี้เจ้าพอใจแล้วรึยัง?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยิ้ม.
จื่อลู่"...........!”
จื่อลู่ที่อ้าปากค้าง,ยอมแพ้? ทำได้อย่างไร?
เขาที่กำลังหาเรื่องเพื่อประลอง,จงซานกลับยอมแพ้,ทว่าเรื่องนี้อยู่ต่อหน้าประชาชนของต้าเจิ้งมากมาย,เขากลับกล้ากล่าวเช่นนี้ออกมารึ?
เซิ่งหวังประมุขราชวงศ์สวรรค์,เป็นไปไม่ได้ที่จะพูดเช่นนี้ออกมา?
เขาไม่กลัวประชาชนดูแคลนเขาอย่างงั้นรึ?
จื่อลู่ถึงกับไม่มีคำพูดจะเอ่ยต่อไป,เพราะเขาไม่คิดเลยว่าจงซานจะหน้าหนาขนาดนี้,ต่อหน้าประชาชนของต้าเจิ้ง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะกล่าวยอมแพ้.
เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
จื่อลู่เริ่มคิดถึงคำพูดของเซอคงที่กล่าวว่าจงซานแปลกประหลาด.
จงซานกล้ากล่าวยอมแพ้ต่อหน้าประชาชนมากมายรึ?
แน่นอนว่าไม่,เขาที่เป็นเพียงต้าเซียนต่อหน้าเซียนบรรพชนไม่ต่างจากแส่หาความตาย,แน่นอนว่าประชาชนย่อมคิดเรื่องนี้,ทุกคนต่างก็รู้เรื่องนี้ดี,ทว่าเขาที่ได้ยินข่าวมาว่าจงซานและบรรพชนชราเสวี่ยเหม่ยประลองกัน,จนแม้แต่บรรพชนชราเสวี๋ยเหมยได้รับบาดเจ็บหนัก,เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่?
กับการที่จงซานกล่าวยอมแพ้เช่นนี้,ทำให้จื่อลู่คาดไม่ถึงแม้แต่น้อย.
"ในเมื่อจื่อลู่ได้รับชัยชนะแล้ว,มาจากใหนก็กลับไปที่นั่นเถอะ!"จงซานที่กล่าวขึ้นมาอีกรอบ.
จื่อลู่"...........!”
เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้ง ใบหน้าของพวกเขาถึงกับกระตุกไปมา,ต้องการหัวเราะแต่ก็ไม่กล้า,พวกเขาที่ได้แต่ชื่นชมเซิ่งหวัง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะล่อลวงจื่อลู่ด้วยคำพูด,ถึงกับทำให้สุภาพบุรุษจื่อลู่พูดไม่ออก.
หากยึดหลักคำสอนของตัวเอง,เขาจะต้องจากไปในทันที,ด้วยการนำหลักคำสอนของพวกเขาบีบบังคับให้พวกเขาจากไป,นี่เป็นแผนร้ายในการป้องกันจื่อลู่ด้วยหลักคำสอนของนิกายของเขา.
หากต้องการเป็นสุภาพชนย่อมต้องจากไป,หากต้องการต่อสู้,ก็จะไม่ใช่สุภาพชน,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,ตราบเท่าที่จื่อลู่ลงมือ,ไม่ว่าเขาจะชนะหรือพ่ายแพ้,ชื่อเสียงของเขาย่อมเสียหายไปแล้ว,ไม่สามารถเรียกได้ว่าสุภาพชนอีกต่อไป.
Chapter 985 Zhong Shan air/Qi Zi Lu
钟山气子路
จงซานยั่วยุจื่อลู่.
จงซานที่จัดการเรื่องนาจา เสร็จก็ไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายแต่อย่างใด,ทว่าเขาจ้องมองไปยังอีกทิศทางหนึ่ง,และกล่าวออกมาว่า,"ไม่ออกมาอีก,ต้องการให้ข้าออกไปเชิญอย่างงั้นรึ?"
กับคำพูดของจงซาน,ทำให้เสนาธิการของต้าเจิ้งถึงกับเปลี่ยนเป็นระมัดระวังขึ้นมาในทันที.
คำพูดของเซิ่งหวังที่ไม่ได้ระบุชื่อใคร,และไม่สามารถสัมผัสถึงฝ่ายตรงขามได้,ในเมื่อเอ่ยออกมาแล้ว,ดูเหมือนว่าจะเป็นยอดฝีมือที่ซ่อนตัวอยู่.
สายตาของจงซานที่จ้องมองไปยังฝั่งทิศใต้.
หุบเขาแห่งหนึ่งในทิศใต้.
เซอคงถึงกับสะดุ้งด้วยความตื่นตระหนกตกใจ.
"อาจารย์อา,จงซานพบพวกเราแล้วอย่างงั้นรึ?
นี่เขาพบพวกเราได้อย่างไร?
ไม่ใช่ว่าพวกเราปกปิดกลิ่นอายด้วยเทียนเต๋าอย่างงั้นรึ?"เซอคงที่รู้สึกกังวลไม่น้อย.
จื่อลู่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,เขาเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันจงซานพบกับเขาได้อย่างไร,ด้วยเทียนเต๋าคลุมร่างแล้ว,ต่ำกว่าระดับเซียนบรรพชนไม่มีทางที่จะพบได้,แน่นอนว่าจื่อรู้ย่อมสงสัยเป็นธรรมดา,จงซานสามารถมองเห็นเทียนเต๋าได้อย่างไร.
จื่อลู่และเซอคงที่แฝงตัวเขามา,ใช้เทียนเต๋าคลุมร่างล่องหน,แม้แต่เซียนบรรพชนที่มีพลังต่ำกว่าก็ไม่สามารถพบได้,หรือแม้แต่ศึกษาเทียนเต๋าที่ต่างกันก็ไม่สามารถมองเห็นได้,ทว่าจงซานนั้นแตกต่างออกไป,จงซานมีเคล็ดวิชาหงหลวนเทียนขั้นที่เก้า,เทียนเต๋าปรากฏ,สามารถมองเห็นเทียนเต๋าทั่วท้องฟ้าได้ทั้งหมด.
จงซานพบได้อย่างไร,พบตั้งแต่เมื่อไหร่?
เป็นอะไรที่ชัดเจนมาก!
เทียนเต๋าที่ส่องสว่างราวกับแสงสว่างจ้าในราตรี.
ในเมื่อถูกพบแล้วจื่อลู่ก็ไม่ปิดบังอีกต่อไป,เขาที่บินออกมาปรากฏขึ้นที่ประตูสวรรค์ทิศใต้,ยืนอยู่บนอากาศจ้องมองอย่างเย็นชาไปยังทิศทางของจงซาน.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองออกไป! จงซานในเวลานี้ต้องเผชิญหน้ากับเซียนบรรพชนอีกครั้งแล้ว.
"จื่อลู่?
ศิษย์กงจื่อ,จื่อลู่อย่างงั้นรึ?"ผู้ใต้บังคับบัญชาของนาจาที่อุทานออกมาเสียงดัง.
ที่ไกลออกไป,เซองคงที่ลอบร้องบ่นในใจบินออกมาพร้อมกัน,"อาจารย์อาบรรพชน,ท่านไม่ได้บอกว่าจะช่วยให้ข้าลอบโจมตีสังหารจงซาน,ทำไมถึงได้ออกมาเผชิญหน้า
จื่อลู่ที่จ้องมองไปยังเซองคง,ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นมืดคลึ้ม,"เจ้าสารเลวน้อย,ข้าจื่อลู่ต้องลอบโจมตีอย่างงั้นรึ?
เพียงแค่ต้าเซียน,ไม่มีความจำเป็นต้องลอบโจมตี.
กับนิสัยใจคอที่มั่นใจมากมายของจื่อลู่,เผยท่าทางเหยียดหยันออกมา,ทำให้เซอคงที่เอ่ยออกมานั้นถึงกับสั่นเทิ้ม.
"ครับ,ศิษย์เข้าใจผิดเอง,อาจารย์อานั้นเป็นสุภาพบุรุษ,ไม่มีทางที่จะทำเรื่องเช่นนี้,ศิษย์พร้อมที่จะก้าวไปตามเส้นทางตามอาจารย์อา!"เซอคงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"อืม,เช่นนั้นข้าจะให้เจ้ามีโอกาสได้ล้างแค้นให้กับกงเหล่ยเทียนก่อน?
ภายในตระกูล,เจ้าเองก็ได้รับของวิเศษมามากมาย,น่าจะสามารถต่อกรกับจงซานได้!"จื่อลู่กล่าว.
"ต่อสู้กับจงซาน?"หัวใจของเซอคงที่ตื่นตระหนกใจสั่นระรัว.
เซอคงที่หันหน้าไปมองจงซานที่ใบหน้าขุ่นเคือง,สายตาของทั้งคู่ที่จ้องมองกัน,พริบตานั้นเซอคงเป็นอะไรไม่รู้,ขนทั่วร่างที่ลุกชูชัน,ภายในที่สัมผัสได้ถึงอันตรายอย่างรุนแรงขึ้นมาในทันที.
สัมผัสนี้คืออะไร? หน้าผากของเซอคงที่หลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมา.
"อย่างไร?"จื่อลู่กล่าวถาม.
เห็นชัดเจน,จื่อลูนั้นราวกับว่ามั่นใจว่าได้ประเมินความสามารถของจงซานได้ชัดเจนแล้ว.
"ไม่ดีกว่า!"ใบหน้าของเซอคงที่เปลี่ยนเป็นขมขื่น.
"ไม่อะไร?
เจ้าไม่ต้องการแก้แค้นให้กับบิดาของเจ้าอย่างงั้นรึ?"แววตาของจื่อลู่ที่เบิกตากว้าง.
"โอ้ย,โอยยๆ,ท้องข้า,ข้าปวดท้องเหลือเกิน,อาจารย์อา,ท้องข้าปวดมาก,ข้าคงต่อสู้ไม่ได้แล้ว,ข้าต้องการล้างแค้นให้ท่านพ่อ,ทว่าท้องข้ามันไม่เป็นใจเลย,ข้าเกลียดนัก!"เซอคงที่ร้องโหยหวนออกมา.
จื่อลู่"...........................!”
เห็นท่าทางของเซอคงแล้ว,จื่อลูถึงกับพูดไม่ออกไม่รู้จะกล่าวอย่างไรกับผู้เยาว์ตระกูลกง,อสุรกายสวมชุดเกราะที่อยู่ด้านหลังลอบมองเซอคง,แววตาที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยัน.
จื่อลู่ที่ได้ยินเรื่องต่างๆของเซอคงมาหลายอย่าง,แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะหาเหตุผลที่ไร้ซึ่งเหตุผลมาใช้กลับเขา,หากว่าเป็นปุถุชนทั่วไปย่อมไม่เป็นปัญหา,ทว่าเขาที่เป็นคนในตระกูลที่ทรงเกียรตินี่นับเป็นปัญหาเลยทีเดียว.
เหตุผลมากมายนับไม่ถ้วนอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้กลับบอกว่าปวดท้องอย่างคาดไม่ถึง.
"อาจารย์อา,ท่านลงมือก่อนแล้วกัน,ข้าจะไปหาสถานที่บำเพ็ญลมหายใจ,หลังจากท่านกุดหัวจงซานแล้ว,ค่อยตามาแล้วกัน,ข้าจะไปหาที่พักไว้รอ,!"เซอคงที่เอ่ยออกมาทันที.
เซอคงที่ไม่คิดจะออกไปต่อสู้เลยแม้แต่น้อย,จงซานนั้นแปลกประหลาดมาก,เขาที่สามารถรับมือระดับเซียนบรรพชนได้,ทำไมเขาจะเอาชีวิตตัวเองไปเสียง?
อสุรกายเช่นนั้น,จะเอาอะไรไปต่อสู้!
เซอคงกล่าวเสร็จเตรียมที่จะบินจากไปในทันที.
"หยุดตรงนั้น!"จื่อลู่ที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
น่าขายหน้ายิ่งนัก,นี่ยังนับว่าเป็นผู้เยาว์นิกายหงหรูอยู่อีกรึ?
"อาจารย์อา,ข้าจริงๆ....!"เซอคงที่ต้องการจะจากไป.
"อดทนเอาไว้,จงรู้จักอดทน!"จื่อลู่ที่รู้สึกโกรธเล็กน้อย,หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้เขาคงไม่นำเซอคงมาให้ขายหน้า.
"ได้,อาจารย์อา,ท่านจะต้องปกป้องข้าให้ปลอดภัย!"เซอคงที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.
เมื่อรู้ว่าไม่สามารถที่จะจากไปได้,เซอคงที่เริ่มกล่าวประจบทันที.
จื่อลู่ถึงกับเสียจริตที่วางตัวอย่างสง่างามมานับร้อยนับพันปี,เขารู้สึกหมดเรี่ยวแรงกับเซอคงเป็นอย่างมาก,ในเวลานี้เขาไม่สนใจเซอคงอีกต่อไป.
น่าขายหน้าที่สุด!
เซอคงที่เร่งรีบถอยห่างไปอยู่ด้านหลังจื่อลู่ในทันที.
ที่ไกลออกมา,ที่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน.
จงซานรับรู้ว่าคนผู้นี้คือจื่อลู่,ก็แสดงท่าทางจริงจัง,คาดเดาได้ถึงเหตุผลที่เขามาที่นี่ได้อย่างแน่นอน.
คนที่เคลื่อนย้ายอำนาจเทียนเต๋าก่อนหน้านี้,จงซานสามารถยืนยันได้ว่าคนที่พยากรเขาก็คือจื่อลู่แน่นอน.
กับความแค้นที่มีกับนิกายหงหรู,จงซานรับรู้ดีว่าไม่สามารถประนีประนอมกันได้,ทว่าไม่คิดเลยว่าจะเร็วขนาดนี้,คาดไม่ถึงเลยว่านิกายหงหรูกับส่งเซียนบรรพชนมาเลยอย่างงั้นรึ?
ส่วนอีกคนที่มีรูปร่างคล้ายกงเหล่ยเทียนนั้น,คนผู้นี้เพียงแค่เห็นจงซานก็พอคาดเดาได้แล้ว
ว่าเขาเป็นใคร,ท่าทางลุกลี้ลุกลนกลัวตายเช่นนี้,ไม่มีใครที่ใหน,เซอคง!
เซอคง? แววตาของจงซานที่เผยท่าทางจริงจัง! หวาดกลัว? บางที่คนอื่นอาจจะคิดว่าเซอคงขี้ขลาดหวาดกลัว,ทว่าจงซานรู้ดี,เซอคงนั้นเป็นคนที่น่าเกรงขามเป็นอย่างมาก,เขาที่เป็นคนใจเย็นอดทนสุขุมรอคอยสังหารกงเหล่ยเทียน,สามารถซ่อนความจริงจากปราชญ์เทพกงจื่อในตระกูลกงได้,คนผู้นี้ไม่สามารถรับมือได้ง่ายๆ.
"เทพอสูรเซียวจิน!"เซียนเซิงซือที่แสดงท่าทางจริงจังในทันที.
"เซิ่งหวัง,โปรดระวังอสูรเซียวจิน,ในโลกใบใหญ่นั้นมันมีอันดับที่
20,เสียงของมันสามารถตัดโลหะได้,นอกจากนี้มันยังเป็นอสูรที่โตเต็มไว,พลังเสียงของมันนั้นมีพลังของเทียนเต๋าอาบอยู่ด้วย!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความจริงจัง.
"อันดับ 20
?"จงซานที่เผยท่าทางระมัดระวังได้ในทันที.
ไม่ต้องเอ่ยเลยว่ามันเคลื่อนย้ายอำนาจเทียนเต๋าได้,เพียงแค่อันดับของมัน,ก็ทำให้จงซานต้องระมัดระวังแล้ว.
เซียนบรรพชน,และเทพอสูรเซียวจิน
ที่สามารถเคลื่อนย้ายเทียนเต๋าได้?
นี่จะกลายเป็นการต่อสู้ที่รุนแรงหนักหน่วงอย่างแน่นอน!
"ผู้มาคือ,จื่อลู่นิกายหงหรูอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ถูกต้อง,เจ้าคือคนสังหารเหยี่ยนฮุยและกงเหล่ยเทียนอย่างงั้นรึ?"จื่อลู่ที่ลอยอยู่บนอากาศจดจ้องมองจงซานด้วยความเย็นชา.
จื่อลู่ที่เผยท่าทางเป็นสุภาพชน,ที่ต้องมีการเจรจาก่อนใช้กำลัง! เป็นการหาเหตุผลในการใช้กำลัง!
ในการเผชิญหน้ากับศัตรู,หากเป็นเซอคงหามีพลังที่เหนือกลัวย่อมไม่มีการเจรจา,เขาที่ทำได้แม้แต่ลอบสังหารเลยด้วยซ้ำ.
เหยี่ยนฮุยนั้น,จงซานเป็นคนสังหาร,ทว่ากงเหล่ยเทียนนั้น,จงซานที่สังหารเพียงครึ่งเดียว,อีกคนหนึ่งนั้นจะต้องเป็นเซอคง.
จงซานที่จ้องมองไปยังเซอคง,เซอคงที่สั่นสะท้านถึงกับถอยหลังออกไป,ในเวลานั้นถึงกับไม่สนจื่อลู่.
จื่อลู่ที่รู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก,คร้านที่จะหันหน้ากลับไปดูด้วยซ้ำ,เขาที่เป็นเซียนบรรพชนและยังมีเทพอสูรเซียวจินอีก,ยังมีสิ่งใดต้องหวาดกลัวกัน?
เซอคงที่ไม่สนใจว่าจื่อลู่จะว่ากล่าวแต่อย่างใด,เขาไม่มีความกล้าใดๆทั้งสิ้น,บินหนีไปในทันที,จื่อลู่ที่ไม่ต้องการขวางเช่นกัน,หากเขาขวางเอาไว้อีกครั้ง,เขาก็คงจะเสียหน้าเช่นกัน,เรื่องนี้มันน่าอับอายเกินไปแล้ว!
พริบตาเดียว,ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเซอคงอีกต่อไป.
กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ตกอยู่ในสภาพอักอ่วน,เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้งที่จ้องมองเซอคงด้วยความประหลาดใจ,จื่อลู่ที่ได้แต่เงียบกับการกระทำของเซอคง,ทว่าจงซานหาได้สนใจ
เขาที่จ้องมองไปยังจื่อลู่.
"กงจื่อไม่ได้สอนอย่างงั้นรึ?
ว่าจงใช้ความยุติธรรมตอบโต้ความเลว
ใช้ความดีตอบแทนความดี,เหยี่ยนฮุยนั้นลอบโจมตีข้า,แล้วจะโทษคนอื่นได้อย่างไร? ข้าถึงได้มอบความตายคืนให้กับเขา,ส่วนกงเหล่ยเทียนนั้น,ใต้หล้าต่างก็รับรู้ว่าเขาได้ประลองตัดสินเป็นตายกับข้าอย่างยุติธรรม,มันเป็นไปตามครรลองทุกอย่าง,ทำไมเจ้าต้องมาแก้แค้นอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
ในเมื่อจงซานและกงจื่อเป็นศัตรูกันแล้ว,คนของนิกายหงหรูย่อมต้องมาหาเรื่องเขาอยู่แล้ว,ทว่าจื่อลู่นั้นกับแสดงท่าทางตัวเองสูงส่งเป็นสุภาพชนออกมา.
ในเมื่อเป็นเช่นนี้,จงซานจึงต้องการตอบโต้ความเป็นสุภาพชนนั้นออกไป,ด้วยการยกหลักการของพวกเขา,ทำลายท่าทางอหังการของจื่อลู่ไป.
เป็นความจริงกับคำพูดของจงซานที่กล่าวออกไปนั้นทำให้จื่อลู่ตะลึงงันพูดไม่ออกเช่นกัน,หากว่าเขาปฏิเสธไม่สนใจไม่ใช่ว่าคำสอนของอาจารย์กลายเป็นเรื่องไร้สาระหรอกรึ?
"คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะรับรู้ได้ถึงคำสอนของนิกายหงหรู!"ใบหน้าของจื่อลู่ที่เปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์เล็กน้อย.
"นิกายหงหรูนั้นมีคำสอนที่ลึกล้ำ,แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าเหล่าศิษย์ของนิกายหงหรูนั้น,จะนำมันไปใช้อย่างที่ข้ากล่าวหรือไม่?"จงซานที่กล่าวสอบถามออกไป.
นี่เป็นการสอบถามเชิงบังคับ,ว่าเขาที่สังหารกงเหล่ยเทียนและเหยี่ยนฮุยเป็นเรื่องถูกต้อง,จะให้เขายอมรับอย่างงั้นรึ?
เรื่องนี้จื่อลู่จะตอบอย่างไร?
ฝั่งหนึ่งคือความแค้นส่วนตัว,อีกฝังหนึ่งคือหลักคำสอน!ที่เขาไม่สามารถละเลยได้.
จื่อลู่ที่ไม่คิดเลยว่าจะซานจะน่ารังเกียจขนาดนี้,แววตาของเขาที่ส่ายไปมา,ท่าทางสง่างามของเขากำลังถูกลูบคม,"เหยี่ยนฮุยตายด้วยฝีมือเจ้า,กงเหล่ยเทียนเองก็เช่นกัน,ข้าต้องการขอคำแนะนำ,อยากรู้ว่าจงซานจะมีความสามารถขนาดใหน!"
"เพียงแค่ขอคำแนะนำอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"เพียงแค่ขอคำแนะนำ!"จื่อลู่กล่าว,เขาจะบอกว่าแก้แค้นได้อย่างไร?
จงซานในเวลานี้กล้ายกหลักคำสอนของเขาออกมากล่าว,กับนิสัยและท่าทางที่สง่างามของเขา,จะบอกออกมาว่าแก้แค้นไม่ได้.
"เจ้าเป็นเซียนบรรพชน,ข้าเป็นต้าเซียน,ห่างกันสองอาณาจักร,ไม่จำเป็นต้องปะมือเลยแม้แต่น้อย,ด้วยความแข็งแกร่งของเจ้า,ข้าขอยอมแพ้,ตอนนี้เจ้าพอใจแล้วรึยัง?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยิ้ม.
จื่อลู่"...........!”
จื่อลู่ที่อ้าปากค้าง,ยอมแพ้? ทำได้อย่างไร?
เขาที่กำลังหาเรื่องเพื่อประลอง,จงซานกลับยอมแพ้,ทว่าเรื่องนี้อยู่ต่อหน้าประชาชนของต้าเจิ้งมากมาย,เขากลับกล้ากล่าวเช่นนี้ออกมารึ?
เซิ่งหวังประมุขราชวงศ์สวรรค์,เป็นไปไม่ได้ที่จะพูดเช่นนี้ออกมา?
เขาไม่กลัวประชาชนดูแคลนเขาอย่างงั้นรึ?
จื่อลู่ถึงกับไม่มีคำพูดจะเอ่ยต่อไป,เพราะเขาไม่คิดเลยว่าจงซานจะหน้าหนาขนาดนี้,ต่อหน้าประชาชนของต้าเจิ้ง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะกล่าวยอมแพ้.
เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
จื่อลู่เริ่มคิดถึงคำพูดของเซอคงที่กล่าวว่าจงซานแปลกประหลาด.
จงซานกล้ากล่าวยอมแพ้ต่อหน้าประชาชนมากมายรึ?
แน่นอนว่าไม่,เขาที่เป็นเพียงต้าเซียนต่อหน้าเซียนบรรพชนไม่ต่างจากแส่หาความตาย,แน่นอนว่าประชาชนย่อมคิดเรื่องนี้,ทุกคนต่างก็รู้เรื่องนี้ดี,ทว่าเขาที่ได้ยินข่าวมาว่าจงซานและบรรพชนชราเสวี่ยเหม่ยประลองกัน,จนแม้แต่บรรพชนชราเสวี๋ยเหมยได้รับบาดเจ็บหนัก,เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่?
กับการที่จงซานกล่าวยอมแพ้เช่นนี้,ทำให้จื่อลู่คาดไม่ถึงแม้แต่น้อย.
"ในเมื่อจื่อลู่ได้รับชัยชนะแล้ว,มาจากใหนก็กลับไปที่นั่นเถอะ!"จงซานที่กล่าวขึ้นมาอีกรอบ.
จื่อลู่"...........!”
เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้ง ใบหน้าของพวกเขาถึงกับกระตุกไปมา,ต้องการหัวเราะแต่ก็ไม่กล้า,พวกเขาที่ได้แต่ชื่นชมเซิ่งหวัง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะล่อลวงจื่อลู่ด้วยคำพูด,ถึงกับทำให้สุภาพบุรุษจื่อลู่พูดไม่ออก.
หากยึดหลักคำสอนของตัวเอง,เขาจะต้องจากไปในทันที,ด้วยการนำหลักคำสอนของพวกเขาบีบบังคับให้พวกเขาจากไป,นี่เป็นแผนร้ายในการป้องกันจื่อลู่ด้วยหลักคำสอนของนิกายของเขา.
หากต้องการเป็นสุภาพชนย่อมต้องจากไป,หากต้องการต่อสู้,ก็จะไม่ใช่สุภาพชน,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,ตราบเท่าที่จื่อลู่ลงมือ,ไม่ว่าเขาจะชนะหรือพ่ายแพ้,ชื่อเสียงของเขาย่อมเสียหายไปแล้ว,ไม่สามารถเรียกได้ว่าสุภาพชนอีกต่อไป.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น