Immortality Chapter 984 Thirty
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 984 ซา(สามสิบ)
Chapter 984 Thirty
卅
ซา(สามสิบ)
เจ้าโส่วเซี่ยงที่ปะทะกับนาจา!
เหล่าประชาชนเวลานี้ไม่รู้จักนาจา,ไม่รู้ว่านาจาเป็นใคร,พวกเขารู้เพียงแค่เจ้าโส่วเซี่ยงกำลังต่อสู้อยู่,เวลานี้มีศัตรูเข้ามารุกราน,สายตาของทุกคนที่เผยท่าทางเป็นห่วงจงซาน,และหวังว่าเขาจะเอาชนะฝ่ายตรงข้ามได้.
ปราณหอกที่ดูยิ่งใหญ่ทรงพลังที่นาจาแสดงออกมานั้น,หอกเพลิงที่น่าเกรงขามนั้นคาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่สามารถกำราบเจ้าโส่วเซี่ยงได้?
ที่หน้าผากของเขาเวลานี้ปราณทมิฬที่มีมากขึ้นเรื่อยๆ,นาจาเองก็เริ่มโกรธเกรี้ยวบ้าคลั่งขึ้นเรื่อยด้วยเช่นกัน,แพรไหมสีแดงเข้มที่คล้องคอเขาอยู่ถูกนำมาใช้,ด้วยความโกรธเกรี้ยวร่างกายของเขาที่เปลี่ยนแปลง
แขนที่ผุดออกมาจางร่างสองฝั่ง,แขนของเขาที่เพิ่มขึ้นมาอีกหกแขน.
สามเศียรแปดกร,มือสองข้างถือหอก,สองข้างงถือแพรไหมแดง,สองข้างถือกงล้อเฉียนคุน,และอีกสองข้างถืออิฐสีทอง.
กับรูปร่างที่เปลี่ยนไป,ทำให้ทุกคนเปลี่ยนเป็นตื่นตกใจขึ้นมาในทันที,สามารถที่จะเปลี่ยนตัวเองเป็นอสุรกายได้อย่างงั้นรึ?
หลังจากที่นำของวิเศษอีกสามชิ้นมาใช้,ทำให้พลังต่อสู้ของนาจาเพิ่มขึ้นมาเป็นอย่างมาก,ด้วยของวิเศษเหล่านี้,ทำให้เขาเหนือกว่าอย่างสมบูรณ์.
เจ้าโส่วเซี่ยงยังคงยกหอกค้างเอาไว้,ต่อหน้านาจาสามเศียรแปดกร,หอกเพลิงของนาจา,พร้อมกับอิฐทองคำ,และยังมีกงล้อเฉียนคุน,แม้แต่แพรไหมสวรรค์สีแดง.
ของวิเศษแต่ละอย่าง,เจ้าโส่วเซี่ยงที่ใจทักษะที่แตกต่างกันของปราณหอกโจมตีออกไปรับมือ,ผ่านไปราวๆหนึ่งก้านธูป,เจ้าโส่วเซี่ยงที่สามารถรับมือการโจมตีของอีกฝั่งได้ทั้งหมด,แม้แต่โจมตีออกไปได้อีกด้วย.
"ในอนาคตเขาจะกลายเป็นเทพนักรบที่มีชื่อเสียง!"จื่อลู่ที่อยู่ไกลออกไปกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
สิ่งที่จื่อลู่เห็นนั้น,นาจาเป็นต้าเซียนขั้นปลาย,ทว่าเจ้าโส่วเซี่ยงที่เพิ่งทะลวงไปมายังต้าเซียน,มีความต่างชั้นเป็นอย่างมาก,แต่คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าโส่วเซี่ยงจะเหนือกว่า?
เรื่องนี้จะไม่ทำให้จื่อลู่ประหลาดใจได้อย่างไร?
แม้แต่คนของต้าเจิ้งเวลานี้ต่างก็ปรบมือให้เสียงดัง.
"เป็นไปไม่ได้,ไม่มีใครเหนือกว่ากล้าในวิถีหอก,หนำซ้ำเจ้ายังเพิ่งก้าวมาถึงระดับต้าเซียนเท่านั้น!"นาจาที่อุทานออกมาเสียงดัง.
ในเวลานี้,เจ้าโส่วเซี่ยงที่ต่อสู้อย่างสุขุม.
"สาเหตุเพราะว่าเจ้าไม่ซื่อสัตย์ในวิถีหอกไงล่ะ!"เจ้าโส่วเซี่ยงที่กล่าวออกมาขณะพูด.
"ซือสัตย์ต่อวิถีหอก?"นาจาที่หยุด,ไม่เข้าใจจ้องมองไปยังเจ้าโส่วเซี่ยง.
"ข้าใช้เพียงแค่หอก,เป็นหนึ่งในวิถีที่ใช้ก้าวไปด้านหน้า,ทว่าเจ้านั้นกลับมีสมบัติมากมายนับไม่ถ้วน,ของวิเศษที่ร้ายกาจที่แตกต่าง,แต่ละอย่างนั้นไม่สามารถหลอมผสานได้ด้วยซ้ำ!,ข้านั้นเพิ่งทะลวงมายังต้าเซียน,แต่เจ้ากับยังเทียบข้าไม่ได้,อย่าได้ต่อสู้ต่ออีกเลย! ยอมแพ้ซะ,แล้วข้าจะขอโทษตายกับเซิ่งหวังให้!"เจ้าโส่วเซี่ยงที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เจ้าโส่วเซี่ยงนั้นเป็นคนมีความยุติธรรม,เพราะว่านาจา,ทำให้เขาสามารถตัดผ่านระดับได้,ดังนั้น,สำหรับนาจาแล้ว,เจ้าโส่วเซี่ยงจึงไม่ต้องการเอาชีวิตเขา.
"ให้ข้ายอมแพ้โดยที่ไม่สู้,เจ้าฝันไปเถอะ! เป็นเจ้าต่างหากที่ไม่มีคุณสมบัติพอจะสู้กับข้า!"นาจาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,ดวงตาทั้งสองข้างของเขาเวลานี้กลายเป็นสีแดงโดยสมบูรณ์แล้ว.
ที่หน้าผากปราณสีดำที่ปะทุออกมาอย่างรุนแรง,ในเวลานี้นาจากได้กลายเป็นอีกคนแล้ว.
นาจาที่บ้าคลั่งเสียสติพุ่งเข้าหาเจ้าโส่วเซี่ยงอีกครั้ง..
แน่นอนว่าเจ้าโส่วเซี่ยงสามารถที่จะกำราบนาจาได้อีกครั้งเช่นเดิม.
บนใบหน้าของนางจานั้นมีปราณทมิฬที่มากขึ้นและก็มากขึ้น.
ทีละนิดๆ,ปราณทมิฬที่หน้าผากค่อยๆเปลี่ยนไปกลายเป็นตัวอักษร.
"ซา?"เซียนเซิงซือที่อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ใช่,ซา!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความจริงจัง.
ซา.
จงซานที่คิดถึงเรื่องโลกใบเล็ก,เกี่ยวกับศพของปราชญ์เทพ,ที่โลงศพส่วนหัวของปราชญ์เทพนั้น,ปราณทมิฬได้รวมตัวกันเป็นอักษรซึ่งมันเหมือนกันกับที่มาปรากฏขึ้นที่หน้าผากของนาจา,ซา?
อักษรซาบนใบหน้าของนาจาเริ่มลามไปทั่วร่าง,รอบๆร่างกายของเขามีปราณทมิฬมากมายปกคลุม.
ทันใดนั้นพลังของนาจาที่เพิ่มขึ้นปะทุระเบิดออกมาในทันที.
พลังที่น่าหวาดกลัวพวยพุ่งไหลบ่าออกมาอย่างรุนแรง,จนสามารถกำราบเจ้าโส่วเซี่ยงในทันที,จากพ่ายแพ้กลายเป็นชนะ,เพียงแค่แรงกดดันก็สามารถกำราบเจ้าโส่วเซี่ยงได้แล้ว.
"อาจารย์อา,หมายความว่าอย่างไร?"เซอคงที่สอบถามจื่อลู่ที่อยู่ข้างๆ.
"ผนึกอาคมปิศาจ!"ดวงตาของจื่อลู่หรี่เล็กลง.
"ผนึกอาคมปิศาจ?"
"มีใครบางคนวางอาคมปิศาจไว้ในร่างของนาจา,ผนึกอาคมปิศาจเป็นพลังอย่างหนึ่ง,ทรงพลังมีผลต่อชีวิตของตัวเองและคนอื่น,และยังเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับนาจา,ทว่าอาคมปิศาจนี้จะทำการเปลี่ยนนิสัยของคนผู้นั้นไป,เห็นชัดเจนว่านาจาได้เปลี่ยนไป,ถูกอมคมปิศาจนั่นควบคุมอยู่."จื่อลู่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เป็นความจริงนาจาที่แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ,ดูเหมือนว่าจะมีพลังเทียบเท่ากับระดับเซียนโบราณแล้ว.
แรงกดดันที่หนักหน่วง,ใบหน้าของนาจาที่เต็มไปด้วยความยโสโอหัง,เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของนาจาเวลานี้,สามารถบอกได้ว่านาจาได้กลายเป็นคนอื่นอย่างสมบูรณ์,บางที่เขาอาจกำลังถูกควบคมอยู่.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"เสียงของนาจาที่หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
แรงกดดันที่ผลักดันให้เจ้าโส่วเซี่ยงถอยห่างออกมา,ทว่า,เขาก็ไม่ได้โจมตีออกไปเช่นกัน,เพราะว่าเจ้าโส่วเซี่ยงพบว่านาจาเวลานี้เหมือนกับไร้สติสูญเสียเหตุผลไปแล้ว,เวลานี้ดูเหมือนกับเป็นเพียงเครื่องจักรที่กำลังรวบรวมพลังงานจะเพิ่มขึ้น,จนมีพลังร้อยเท่าหรือแม้แต่พันเท่าด้วยซ้ำ,พลังที่เพิ่มขึ้นมาอย่างแปลกประหลาดนี้,ทำให้เจ้าโส่วเซี่ยงชงักงัน.
"ไท่จื่อสาม,ไท่จื่อสามเกิดอะไรขึ้น!"
"อาวุโส,อาวุโสโปรดช่วยไท่จื่อสามด้วย,ไท่จื่อสามไม่ใช่คนเช่นนั้น,ได้โปรด!"
ชายในชุดเกาะสีทองที่หันหน้าไปยังทิศทางของโหลวซิงเฉินอย่างคาดไม่ถึง,เพราะเขายืนยันได้อย่างแน่นอนว่านาจานั้นผิดปรกติ.
ผนึกปราณปิศาจระเบิดออกมาอย่างงั้นรึ?
"ลงมือได้!"เสียงของจงซานที่ดังผ่านมาจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
"วูซซซ!"
เมื่อได้รับคำสั่งจากจงซาน,โหลวซิ่งเฉินที่เคลื่อนไหวในทันที,เขาที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง,ก่อนที่จะปรากฏที่ด้านหน้าของนาจา.
"ผนึกย้อนเวลา!"
ปราณทมิศของนาจาที่กำลังย้อนกลับไปยังหน้าผากของนาจาก,ร่างสามหัวแปดกรของเขาได้หายไปแล้ว,ตอนนี้ได้กลับมาอยู่ในสภาพเดิม.
พลังก่อนหน้านี้เกิดจากผลึกปิศาจที่ถูกผนึกเอาไว้มากมายมหาศาล,จนทำให้นาจาหมดสติไปในทันที.
"อาวุโส,ได้โปรดปล่อยไท่จื่อสามเถอะ!"ชายในชุดเกราะสีทองที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
เพราะว่าที่นี่ไม่ใช่ทวีปซือต้าปู,นาจาที่ถูกจับตัว,พวกเขาไม่มีความสามารถขัดขืนทำได้เพียงแค่ขอร้องเท่านั้น.
ทว่าโหลวซิงเฉินและเจ้าโส่วเซี่ยงกับนำร่างของนาจาบินตรงไปยังตำหนักซ่างเฉิน.
เหล่ากองทหารผู้ติดตามพวกเขาที่บินตรงไปยังประตูสวรรค์ทิศใต้,ซึ่งได้ถูกยึดของวิเศษและผนึกพลังฝึกตนพร้อมกับนำตัวไปยังที่ลานตำหนักซ่างเฉินเช่นกัน.
ภายในลานของตำหนักซ่างเฉิน,นาจาที่หมดสติต่อหน้าทุกคน,เซียนเซิงซือที่ทำการตรวจสอบร่างของเขา.
ผนึกที่ทะลวงออกมา,ทว่าปราณทมิฬถูกโหลวซิงเฉินใช้ทักษะย้อนเวลาให้มันกลับคืนสู่สภาพดั้งเดิมอีกครั้ง,บนร่างของนาจาเวลานี้มีอักขระซา
ปรากฏขึ้น.
"เซิ่งหวังเจิ้ง,ข้าและคนอื่นได้กระทำความผิดร้ายแรง,ขอได้โปรดช่วยเหลือไท่จื่อสามด้วย!"ชายในชุดเกาะสีทองที่คุกเข่าให้กับจงซานในทันที.
"แล้วพวกเจ้าเดินทางมาที่นี่ทำไม?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เหล่าทหารที่ได้แต่เงียบ,จะให้กล่าวอย่างงั้นรึ?
ขณะที่จ้องมองจงซาน,ดูเหมือนว่าพวกเขาจ้องพูดอออกมาอย่างงั้นรึ?
ชายในชุดเกาะสีทองดูเหมือนว่าจะเป็นคนสนิทที่สุดของนางจาที่กล่าวออกมาในทันที."เซิ่งหวังจง,ข้าและคนอื่นๆไม่ดีเอง,ไท่จื่อสามนั้นเดินทางมาเพื่อแก้แค้นให้กับอาจารย์,ทว่าไท่จื่อสามนั้นอยู่ในช่วงผิดปรกติ,บางที่อาจจะถูกควบคุมอยู่ก็ได้,เพราะไท่จื่อสามหากต้องการออกมาจากทวีปซือตาปู่นั้น,จะต้องรายงานราชันย์หยก,แต่ครั้งนี้ไม่ได้ทำ,แน่นอนว่าต้องเป็นเพราะปราณทมิฬนั่นแน่นอน! ขอให้เซิ่งหวังเมตตา,ช่วยเหลือไท่จื่อสามด้วย!"
พวกเขาทุกคนที่เห็นโหลวซิงเฉินสามารถระงับปราณทมิฬได้ด้วยตาตัวเอง,ดังนั้นจึงได้ร้องขอความเมตตาจากจงซาน.
ทว่าอย่างแรก,คงต้องขออภัยกับเรื่องที่พวกเขาได้ล่วงเกินก่อน.
"กงจูแปด,ใช่แล้วกงจูแปด,พวกเราได้ยินว่าเซิ่งหวังจงและกงจูแปดเป็นสหายที่ดีต่อกัน,ตลอดร้อยปีที่ผ่านมาไท่จื่อสามได้ช่วยเหลือกงจูแปดหลายอย่าง,เห็นแก่หน้ากงจูแปด,ได้โปรดช่วยเหลือไท่จื่อสามด้วย!"ทหารคนหนึ่งที่เอ่ยออกมา.
"กงจูแปด?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ได้ยินมาว่ากงจูเห่าเม่ยหลี่ได้เดินทางมาจากอาณาเขตเฟิงจง,เป็นนางนั่นเอง!"คนผู้หนึ่งที่เร่งรีบกล่าวออกมาในทันที.
เซียนเซิงซือที่ทำการตรวจร่างกายของนาจา,ก่อนที่จะลุกขึ้นและก้าวเข้ามาหาจงซาน.
"เซิ่งหวัง,ดูเหมือนว่าศพปราชญ์เทพนั้นจะกลับมามีเชาว์ปัญญาอีกครั้งแล้ว,ผนึกอาคมปิศาจนี้,ที่ผนึกลงบนร่างของนาจา,เป็นผนึกของเขาแน่นอน!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ท้ายที่สุดก็คืนชีพขึ้นมาอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"มีเพียงแค่เชาว์ปัญญาฟื้นคืนเท่านั้นถึงจะทำได้,ไม่รู้เช่นกันว่าเขาเชาว์ปัญญาที่ฟื้นคืนมานั้นจะใช่ปราชญ์เทพคนเดิมหรือไม่?."เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"ผนึกอาคมปิศาจบนร่างของนาจานั้นได้มาจากที่ใด?"จงซานที่กล่าวสอบถามออกไป.
"ผู้น้อยไม่กล้าปิดบังความจริงจากเซิ่งหวังจง,เรื่องนี้หลังจากที่ไท่จื่อสามออกมาจากเทือกเขาเซิ่งซือ,บนร่างของไท่จื่อสามก็มีกลิ่นอายปิศาจแผ่ออกมา,ไม่รู้ว่าได้รับมาอย่างไร."ชายในชุดเกาะสีทองกล่าวตอบ.
"เทือกเขาเซิ่งซือ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"เดิมที่ก่อนหน้ามันคือตำหนักไป่โหยวของปราชญ์เทพทงเทียน,ตอนนี้มันมีปราณศพมากมายคละคลุ้งไปทั่วอากาศ,จนไม่มีใครกล้าเข้าไปด้านใน,ในเวลานั้นไท่จื่อสามได้เดินทางไปสำรวจ,จนเขาออกมา,คาดไม่ถึงเลยว่า......!"ชายในชุดเกาะสีทองที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.
"ตำหนักไป่โหยว?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่,บางที่อาจจะเป็นศพปราชญ์เทพทงเทียนที่ปะทุขึ้น,ได้ยินไท่จื่อสามบอกว่าเป็นศพปราชญ์เทพหลังจากที่ปะทุขึ้นมา,จะถูกเรียกว่า,"ซา"
"ชายในชุดเกาะสีทองที่เอ่ยตอบ.
"เรียกว่าซืออย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ครับ!"ทหารเกราะทองไม่กล้าที่จะปิดบัง.
"เซียนเซิงซือ,สามารถถอนผนึกอาคมนี้ออกมาได้หรือไม่?"จงซานสอบถาม.
"หากเป็นอาคมปิศาจอื่นๆ,เฉินคงไม่มีวิธีช่วย,ทว่านี่เป็นของศพปราชญ์เทพที่พวกเราเคยพบ,เฉินอาจจะพอมีวิธี."เซียนเซิงซือกล่าวออกมาในทันที.
"หืม?"
เซียนเซิงซือที่นำตะปูออกมาทันที.
ตะปูโลงศพ?
จงซานจำได้,มันคือตะปูโลงศพที่ถอยออกมาจากโลกศพสีม่วง,ที่เคยผนึกศพปราชญ์เทพในอดีต,ซึ่งเป็นของวิเศษที่ไม่ธรรมดาเลย.
ในอดีตนั้นโลกศพนั้นได้บินออกมาจากโลกใบเล็ก,มีตะปูโลงศพสิบดอก,จงซือจิวได้ไปห้า,เหรินชุนได้ไปสอง,เซียนเซิงซือได้ไปสาม.
"ใช่สิ่งนี้ปลดผนึกรึ?!"จงซานสอบถาม.
"ครับ!"
เซียนเซิงซือที่นำตะปูโลงศพไปที่หน้าผากของนาจา,จากนั้นก็ใช้มันดูดซับปราณทมิฬที่อยู่บนหน้าผากของนาจาออกมาช้าๆ.
หมอกทมิฬหลังจากดึงออกมาแล้ว,เซียนเซิงซือที่ใส่เข้าไปในขวดหยกผนึกมันเอาไว้.
"เฉินได้ดึงปราณทมิฬออกมาหมดแล้ว!"เซียนเซิงซือที่กล่าวรายงาน.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ,และไม่ได้กล่าวถึงขวดหยกที่เก็บปราณทมิฬไป,แน่นอนว่าต้องเป็นเซียนเซิงซือเก็บมันไป.
"ขอบคุณเซิ่งหวัง,ขอบคุณเซิ่งหวังจง!"ทหารชุดเกราะสีทองที่กล่าวออกมาด้วยความซาบซึ้ง.
"แม้ว่าข้าจะไม่คาดโทษพวกเจ้า,ทว่าพวกเจ้าก็ได้ล่วงเกินต้าเจิ้งของข้า,ไม่สามารถละเว้นความรับผิดชอบได้,คันศรนี้ต้องทิ้งเอาไว้,โหลวซิงเฉินปลดผนึกนาจา,ให้คนของเขานำกลับไปให้กับเห่าเทียน."จงซานสั่งการ.
จงซานที่เห็นแก่หน้าเห่าเทียน,เป็นการทดแทนคุณที่เขาเคยช่วยเมื่อครั้งแยกสวรรค์สะบั้นปฐพีในครั้งนั้น.
"รับทราบ!"โหลวซิงเฉินที่รับคำ,ก่อนที่จะปลดผนึกนาจา.
"เจ้าคือผู้มีความสามารถในการใช้คันศร,ดังนั้นคันศรนี้จึงมอบให้กับเจ้า!"จงซานที่กล่าวต่อโหลวซิงเฉิน.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"โหลวซิงเฉินที่กล่าวออกมาด้วยความซาบซึ้ง,คันศรดังกล่าวนี้,โหลวซิงเฉินก็รู้สึกสนใจตั้งแต่ก่อนหน้านี้เช่นกัน.
เหล่าทหารเกาะทองรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก,ทว่าก็ไม่สามารถกล่าวสิ่งใดออกมาได้,คันศรเทวะนี้เป็นสมบัติของตระกูลหลี่,พวกเขาจะกลับไปรายงานเช่นไร?
อย่างไรก็ตามอย่างน้อยก็สามารถนำตัวไท่จื่อสามกลับไปได้,นอกจากนี้ยังสามารถปลดผนึกปราณปิศาจออกมาได้,ทั้งโชคร้ายและโชคดี,ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องขอบคุณจงซานไม่สามารถกล่าวตำหนิใดๆได้.
Chapter 984 Thirty
卅
ซา(สามสิบ)
เจ้าโส่วเซี่ยงที่ปะทะกับนาจา!
เหล่าประชาชนเวลานี้ไม่รู้จักนาจา,ไม่รู้ว่านาจาเป็นใคร,พวกเขารู้เพียงแค่เจ้าโส่วเซี่ยงกำลังต่อสู้อยู่,เวลานี้มีศัตรูเข้ามารุกราน,สายตาของทุกคนที่เผยท่าทางเป็นห่วงจงซาน,และหวังว่าเขาจะเอาชนะฝ่ายตรงข้ามได้.
ปราณหอกที่ดูยิ่งใหญ่ทรงพลังที่นาจาแสดงออกมานั้น,หอกเพลิงที่น่าเกรงขามนั้นคาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่สามารถกำราบเจ้าโส่วเซี่ยงได้?
ที่หน้าผากของเขาเวลานี้ปราณทมิฬที่มีมากขึ้นเรื่อยๆ,นาจาเองก็เริ่มโกรธเกรี้ยวบ้าคลั่งขึ้นเรื่อยด้วยเช่นกัน,แพรไหมสีแดงเข้มที่คล้องคอเขาอยู่ถูกนำมาใช้,ด้วยความโกรธเกรี้ยวร่างกายของเขาที่เปลี่ยนแปลง
แขนที่ผุดออกมาจางร่างสองฝั่ง,แขนของเขาที่เพิ่มขึ้นมาอีกหกแขน.
สามเศียรแปดกร,มือสองข้างถือหอก,สองข้างงถือแพรไหมแดง,สองข้างถือกงล้อเฉียนคุน,และอีกสองข้างถืออิฐสีทอง.
กับรูปร่างที่เปลี่ยนไป,ทำให้ทุกคนเปลี่ยนเป็นตื่นตกใจขึ้นมาในทันที,สามารถที่จะเปลี่ยนตัวเองเป็นอสุรกายได้อย่างงั้นรึ?
หลังจากที่นำของวิเศษอีกสามชิ้นมาใช้,ทำให้พลังต่อสู้ของนาจาเพิ่มขึ้นมาเป็นอย่างมาก,ด้วยของวิเศษเหล่านี้,ทำให้เขาเหนือกว่าอย่างสมบูรณ์.
เจ้าโส่วเซี่ยงยังคงยกหอกค้างเอาไว้,ต่อหน้านาจาสามเศียรแปดกร,หอกเพลิงของนาจา,พร้อมกับอิฐทองคำ,และยังมีกงล้อเฉียนคุน,แม้แต่แพรไหมสวรรค์สีแดง.
ของวิเศษแต่ละอย่าง,เจ้าโส่วเซี่ยงที่ใจทักษะที่แตกต่างกันของปราณหอกโจมตีออกไปรับมือ,ผ่านไปราวๆหนึ่งก้านธูป,เจ้าโส่วเซี่ยงที่สามารถรับมือการโจมตีของอีกฝั่งได้ทั้งหมด,แม้แต่โจมตีออกไปได้อีกด้วย.
"ในอนาคตเขาจะกลายเป็นเทพนักรบที่มีชื่อเสียง!"จื่อลู่ที่อยู่ไกลออกไปกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
สิ่งที่จื่อลู่เห็นนั้น,นาจาเป็นต้าเซียนขั้นปลาย,ทว่าเจ้าโส่วเซี่ยงที่เพิ่งทะลวงไปมายังต้าเซียน,มีความต่างชั้นเป็นอย่างมาก,แต่คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าโส่วเซี่ยงจะเหนือกว่า?
เรื่องนี้จะไม่ทำให้จื่อลู่ประหลาดใจได้อย่างไร?
แม้แต่คนของต้าเจิ้งเวลานี้ต่างก็ปรบมือให้เสียงดัง.
"เป็นไปไม่ได้,ไม่มีใครเหนือกว่ากล้าในวิถีหอก,หนำซ้ำเจ้ายังเพิ่งก้าวมาถึงระดับต้าเซียนเท่านั้น!"นาจาที่อุทานออกมาเสียงดัง.
ในเวลานี้,เจ้าโส่วเซี่ยงที่ต่อสู้อย่างสุขุม.
"สาเหตุเพราะว่าเจ้าไม่ซื่อสัตย์ในวิถีหอกไงล่ะ!"เจ้าโส่วเซี่ยงที่กล่าวออกมาขณะพูด.
"ซือสัตย์ต่อวิถีหอก?"นาจาที่หยุด,ไม่เข้าใจจ้องมองไปยังเจ้าโส่วเซี่ยง.
"ข้าใช้เพียงแค่หอก,เป็นหนึ่งในวิถีที่ใช้ก้าวไปด้านหน้า,ทว่าเจ้านั้นกลับมีสมบัติมากมายนับไม่ถ้วน,ของวิเศษที่ร้ายกาจที่แตกต่าง,แต่ละอย่างนั้นไม่สามารถหลอมผสานได้ด้วยซ้ำ!,ข้านั้นเพิ่งทะลวงมายังต้าเซียน,แต่เจ้ากับยังเทียบข้าไม่ได้,อย่าได้ต่อสู้ต่ออีกเลย! ยอมแพ้ซะ,แล้วข้าจะขอโทษตายกับเซิ่งหวังให้!"เจ้าโส่วเซี่ยงที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เจ้าโส่วเซี่ยงนั้นเป็นคนมีความยุติธรรม,เพราะว่านาจา,ทำให้เขาสามารถตัดผ่านระดับได้,ดังนั้น,สำหรับนาจาแล้ว,เจ้าโส่วเซี่ยงจึงไม่ต้องการเอาชีวิตเขา.
"ให้ข้ายอมแพ้โดยที่ไม่สู้,เจ้าฝันไปเถอะ! เป็นเจ้าต่างหากที่ไม่มีคุณสมบัติพอจะสู้กับข้า!"นาจาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,ดวงตาทั้งสองข้างของเขาเวลานี้กลายเป็นสีแดงโดยสมบูรณ์แล้ว.
ที่หน้าผากปราณสีดำที่ปะทุออกมาอย่างรุนแรง,ในเวลานี้นาจากได้กลายเป็นอีกคนแล้ว.
นาจาที่บ้าคลั่งเสียสติพุ่งเข้าหาเจ้าโส่วเซี่ยงอีกครั้ง..
แน่นอนว่าเจ้าโส่วเซี่ยงสามารถที่จะกำราบนาจาได้อีกครั้งเช่นเดิม.
บนใบหน้าของนางจานั้นมีปราณทมิฬที่มากขึ้นและก็มากขึ้น.
ทีละนิดๆ,ปราณทมิฬที่หน้าผากค่อยๆเปลี่ยนไปกลายเป็นตัวอักษร.
"ซา?"เซียนเซิงซือที่อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ใช่,ซา!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความจริงจัง.
ซา.
จงซานที่คิดถึงเรื่องโลกใบเล็ก,เกี่ยวกับศพของปราชญ์เทพ,ที่โลงศพส่วนหัวของปราชญ์เทพนั้น,ปราณทมิฬได้รวมตัวกันเป็นอักษรซึ่งมันเหมือนกันกับที่มาปรากฏขึ้นที่หน้าผากของนาจา,ซา?
อักษรซาบนใบหน้าของนาจาเริ่มลามไปทั่วร่าง,รอบๆร่างกายของเขามีปราณทมิฬมากมายปกคลุม.
ทันใดนั้นพลังของนาจาที่เพิ่มขึ้นปะทุระเบิดออกมาในทันที.
พลังที่น่าหวาดกลัวพวยพุ่งไหลบ่าออกมาอย่างรุนแรง,จนสามารถกำราบเจ้าโส่วเซี่ยงในทันที,จากพ่ายแพ้กลายเป็นชนะ,เพียงแค่แรงกดดันก็สามารถกำราบเจ้าโส่วเซี่ยงได้แล้ว.
"อาจารย์อา,หมายความว่าอย่างไร?"เซอคงที่สอบถามจื่อลู่ที่อยู่ข้างๆ.
"ผนึกอาคมปิศาจ!"ดวงตาของจื่อลู่หรี่เล็กลง.
"ผนึกอาคมปิศาจ?"
"มีใครบางคนวางอาคมปิศาจไว้ในร่างของนาจา,ผนึกอาคมปิศาจเป็นพลังอย่างหนึ่ง,ทรงพลังมีผลต่อชีวิตของตัวเองและคนอื่น,และยังเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับนาจา,ทว่าอาคมปิศาจนี้จะทำการเปลี่ยนนิสัยของคนผู้นั้นไป,เห็นชัดเจนว่านาจาได้เปลี่ยนไป,ถูกอมคมปิศาจนั่นควบคุมอยู่."จื่อลู่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เป็นความจริงนาจาที่แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ,ดูเหมือนว่าจะมีพลังเทียบเท่ากับระดับเซียนโบราณแล้ว.
แรงกดดันที่หนักหน่วง,ใบหน้าของนาจาที่เต็มไปด้วยความยโสโอหัง,เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของนาจาเวลานี้,สามารถบอกได้ว่านาจาได้กลายเป็นคนอื่นอย่างสมบูรณ์,บางที่เขาอาจกำลังถูกควบคมอยู่.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"เสียงของนาจาที่หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
แรงกดดันที่ผลักดันให้เจ้าโส่วเซี่ยงถอยห่างออกมา,ทว่า,เขาก็ไม่ได้โจมตีออกไปเช่นกัน,เพราะว่าเจ้าโส่วเซี่ยงพบว่านาจาเวลานี้เหมือนกับไร้สติสูญเสียเหตุผลไปแล้ว,เวลานี้ดูเหมือนกับเป็นเพียงเครื่องจักรที่กำลังรวบรวมพลังงานจะเพิ่มขึ้น,จนมีพลังร้อยเท่าหรือแม้แต่พันเท่าด้วยซ้ำ,พลังที่เพิ่มขึ้นมาอย่างแปลกประหลาดนี้,ทำให้เจ้าโส่วเซี่ยงชงักงัน.
"ไท่จื่อสาม,ไท่จื่อสามเกิดอะไรขึ้น!"
"อาวุโส,อาวุโสโปรดช่วยไท่จื่อสามด้วย,ไท่จื่อสามไม่ใช่คนเช่นนั้น,ได้โปรด!"
ชายในชุดเกาะสีทองที่หันหน้าไปยังทิศทางของโหลวซิงเฉินอย่างคาดไม่ถึง,เพราะเขายืนยันได้อย่างแน่นอนว่านาจานั้นผิดปรกติ.
ผนึกปราณปิศาจระเบิดออกมาอย่างงั้นรึ?
"ลงมือได้!"เสียงของจงซานที่ดังผ่านมาจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
"วูซซซ!"
เมื่อได้รับคำสั่งจากจงซาน,โหลวซิ่งเฉินที่เคลื่อนไหวในทันที,เขาที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง,ก่อนที่จะปรากฏที่ด้านหน้าของนาจา.
"ผนึกย้อนเวลา!"
ปราณทมิศของนาจาที่กำลังย้อนกลับไปยังหน้าผากของนาจาก,ร่างสามหัวแปดกรของเขาได้หายไปแล้ว,ตอนนี้ได้กลับมาอยู่ในสภาพเดิม.
พลังก่อนหน้านี้เกิดจากผลึกปิศาจที่ถูกผนึกเอาไว้มากมายมหาศาล,จนทำให้นาจาหมดสติไปในทันที.
"อาวุโส,ได้โปรดปล่อยไท่จื่อสามเถอะ!"ชายในชุดเกราะสีทองที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
เพราะว่าที่นี่ไม่ใช่ทวีปซือต้าปู,นาจาที่ถูกจับตัว,พวกเขาไม่มีความสามารถขัดขืนทำได้เพียงแค่ขอร้องเท่านั้น.
ทว่าโหลวซิงเฉินและเจ้าโส่วเซี่ยงกับนำร่างของนาจาบินตรงไปยังตำหนักซ่างเฉิน.
เหล่ากองทหารผู้ติดตามพวกเขาที่บินตรงไปยังประตูสวรรค์ทิศใต้,ซึ่งได้ถูกยึดของวิเศษและผนึกพลังฝึกตนพร้อมกับนำตัวไปยังที่ลานตำหนักซ่างเฉินเช่นกัน.
ภายในลานของตำหนักซ่างเฉิน,นาจาที่หมดสติต่อหน้าทุกคน,เซียนเซิงซือที่ทำการตรวจสอบร่างของเขา.
ผนึกที่ทะลวงออกมา,ทว่าปราณทมิฬถูกโหลวซิงเฉินใช้ทักษะย้อนเวลาให้มันกลับคืนสู่สภาพดั้งเดิมอีกครั้ง,บนร่างของนาจาเวลานี้มีอักขระซา
ปรากฏขึ้น.
"เซิ่งหวังเจิ้ง,ข้าและคนอื่นได้กระทำความผิดร้ายแรง,ขอได้โปรดช่วยเหลือไท่จื่อสามด้วย!"ชายในชุดเกาะสีทองที่คุกเข่าให้กับจงซานในทันที.
"แล้วพวกเจ้าเดินทางมาที่นี่ทำไม?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เหล่าทหารที่ได้แต่เงียบ,จะให้กล่าวอย่างงั้นรึ?
ขณะที่จ้องมองจงซาน,ดูเหมือนว่าพวกเขาจ้องพูดอออกมาอย่างงั้นรึ?
ชายในชุดเกาะสีทองดูเหมือนว่าจะเป็นคนสนิทที่สุดของนางจาที่กล่าวออกมาในทันที."เซิ่งหวังจง,ข้าและคนอื่นๆไม่ดีเอง,ไท่จื่อสามนั้นเดินทางมาเพื่อแก้แค้นให้กับอาจารย์,ทว่าไท่จื่อสามนั้นอยู่ในช่วงผิดปรกติ,บางที่อาจจะถูกควบคุมอยู่ก็ได้,เพราะไท่จื่อสามหากต้องการออกมาจากทวีปซือตาปู่นั้น,จะต้องรายงานราชันย์หยก,แต่ครั้งนี้ไม่ได้ทำ,แน่นอนว่าต้องเป็นเพราะปราณทมิฬนั่นแน่นอน! ขอให้เซิ่งหวังเมตตา,ช่วยเหลือไท่จื่อสามด้วย!"
พวกเขาทุกคนที่เห็นโหลวซิงเฉินสามารถระงับปราณทมิฬได้ด้วยตาตัวเอง,ดังนั้นจึงได้ร้องขอความเมตตาจากจงซาน.
ทว่าอย่างแรก,คงต้องขออภัยกับเรื่องที่พวกเขาได้ล่วงเกินก่อน.
"กงจูแปด,ใช่แล้วกงจูแปด,พวกเราได้ยินว่าเซิ่งหวังจงและกงจูแปดเป็นสหายที่ดีต่อกัน,ตลอดร้อยปีที่ผ่านมาไท่จื่อสามได้ช่วยเหลือกงจูแปดหลายอย่าง,เห็นแก่หน้ากงจูแปด,ได้โปรดช่วยเหลือไท่จื่อสามด้วย!"ทหารคนหนึ่งที่เอ่ยออกมา.
"กงจูแปด?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ได้ยินมาว่ากงจูเห่าเม่ยหลี่ได้เดินทางมาจากอาณาเขตเฟิงจง,เป็นนางนั่นเอง!"คนผู้หนึ่งที่เร่งรีบกล่าวออกมาในทันที.
เซียนเซิงซือที่ทำการตรวจร่างกายของนาจา,ก่อนที่จะลุกขึ้นและก้าวเข้ามาหาจงซาน.
"เซิ่งหวัง,ดูเหมือนว่าศพปราชญ์เทพนั้นจะกลับมามีเชาว์ปัญญาอีกครั้งแล้ว,ผนึกอาคมปิศาจนี้,ที่ผนึกลงบนร่างของนาจา,เป็นผนึกของเขาแน่นอน!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ท้ายที่สุดก็คืนชีพขึ้นมาอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"มีเพียงแค่เชาว์ปัญญาฟื้นคืนเท่านั้นถึงจะทำได้,ไม่รู้เช่นกันว่าเขาเชาว์ปัญญาที่ฟื้นคืนมานั้นจะใช่ปราชญ์เทพคนเดิมหรือไม่?."เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"ผนึกอาคมปิศาจบนร่างของนาจานั้นได้มาจากที่ใด?"จงซานที่กล่าวสอบถามออกไป.
"ผู้น้อยไม่กล้าปิดบังความจริงจากเซิ่งหวังจง,เรื่องนี้หลังจากที่ไท่จื่อสามออกมาจากเทือกเขาเซิ่งซือ,บนร่างของไท่จื่อสามก็มีกลิ่นอายปิศาจแผ่ออกมา,ไม่รู้ว่าได้รับมาอย่างไร."ชายในชุดเกาะสีทองกล่าวตอบ.
"เทือกเขาเซิ่งซือ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"เดิมที่ก่อนหน้ามันคือตำหนักไป่โหยวของปราชญ์เทพทงเทียน,ตอนนี้มันมีปราณศพมากมายคละคลุ้งไปทั่วอากาศ,จนไม่มีใครกล้าเข้าไปด้านใน,ในเวลานั้นไท่จื่อสามได้เดินทางไปสำรวจ,จนเขาออกมา,คาดไม่ถึงเลยว่า......!"ชายในชุดเกาะสีทองที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.
"ตำหนักไป่โหยว?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่,บางที่อาจจะเป็นศพปราชญ์เทพทงเทียนที่ปะทุขึ้น,ได้ยินไท่จื่อสามบอกว่าเป็นศพปราชญ์เทพหลังจากที่ปะทุขึ้นมา,จะถูกเรียกว่า,"ซา"
"ชายในชุดเกาะสีทองที่เอ่ยตอบ.
"เรียกว่าซืออย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ครับ!"ทหารเกราะทองไม่กล้าที่จะปิดบัง.
"เซียนเซิงซือ,สามารถถอนผนึกอาคมนี้ออกมาได้หรือไม่?"จงซานสอบถาม.
"หากเป็นอาคมปิศาจอื่นๆ,เฉินคงไม่มีวิธีช่วย,ทว่านี่เป็นของศพปราชญ์เทพที่พวกเราเคยพบ,เฉินอาจจะพอมีวิธี."เซียนเซิงซือกล่าวออกมาในทันที.
"หืม?"
เซียนเซิงซือที่นำตะปูออกมาทันที.
ตะปูโลงศพ?
จงซานจำได้,มันคือตะปูโลงศพที่ถอยออกมาจากโลกศพสีม่วง,ที่เคยผนึกศพปราชญ์เทพในอดีต,ซึ่งเป็นของวิเศษที่ไม่ธรรมดาเลย.
ในอดีตนั้นโลกศพนั้นได้บินออกมาจากโลกใบเล็ก,มีตะปูโลงศพสิบดอก,จงซือจิวได้ไปห้า,เหรินชุนได้ไปสอง,เซียนเซิงซือได้ไปสาม.
"ใช่สิ่งนี้ปลดผนึกรึ?!"จงซานสอบถาม.
"ครับ!"
เซียนเซิงซือที่นำตะปูโลงศพไปที่หน้าผากของนาจา,จากนั้นก็ใช้มันดูดซับปราณทมิฬที่อยู่บนหน้าผากของนาจาออกมาช้าๆ.
หมอกทมิฬหลังจากดึงออกมาแล้ว,เซียนเซิงซือที่ใส่เข้าไปในขวดหยกผนึกมันเอาไว้.
"เฉินได้ดึงปราณทมิฬออกมาหมดแล้ว!"เซียนเซิงซือที่กล่าวรายงาน.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ,และไม่ได้กล่าวถึงขวดหยกที่เก็บปราณทมิฬไป,แน่นอนว่าต้องเป็นเซียนเซิงซือเก็บมันไป.
"ขอบคุณเซิ่งหวัง,ขอบคุณเซิ่งหวังจง!"ทหารชุดเกราะสีทองที่กล่าวออกมาด้วยความซาบซึ้ง.
"แม้ว่าข้าจะไม่คาดโทษพวกเจ้า,ทว่าพวกเจ้าก็ได้ล่วงเกินต้าเจิ้งของข้า,ไม่สามารถละเว้นความรับผิดชอบได้,คันศรนี้ต้องทิ้งเอาไว้,โหลวซิงเฉินปลดผนึกนาจา,ให้คนของเขานำกลับไปให้กับเห่าเทียน."จงซานสั่งการ.
จงซานที่เห็นแก่หน้าเห่าเทียน,เป็นการทดแทนคุณที่เขาเคยช่วยเมื่อครั้งแยกสวรรค์สะบั้นปฐพีในครั้งนั้น.
"รับทราบ!"โหลวซิงเฉินที่รับคำ,ก่อนที่จะปลดผนึกนาจา.
"เจ้าคือผู้มีความสามารถในการใช้คันศร,ดังนั้นคันศรนี้จึงมอบให้กับเจ้า!"จงซานที่กล่าวต่อโหลวซิงเฉิน.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"โหลวซิงเฉินที่กล่าวออกมาด้วยความซาบซึ้ง,คันศรดังกล่าวนี้,โหลวซิงเฉินก็รู้สึกสนใจตั้งแต่ก่อนหน้านี้เช่นกัน.
เหล่าทหารเกาะทองรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก,ทว่าก็ไม่สามารถกล่าวสิ่งใดออกมาได้,คันศรเทวะนี้เป็นสมบัติของตระกูลหลี่,พวกเขาจะกลับไปรายงานเช่นไร?
อย่างไรก็ตามอย่างน้อยก็สามารถนำตัวไท่จื่อสามกลับไปได้,นอกจากนี้ยังสามารถปลดผนึกปราณปิศาจออกมาได้,ทั้งโชคร้ายและโชคดี,ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องขอบคุณจงซานไม่สามารถกล่าวตำหนิใดๆได้.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น