Immortality Chapter 979 No one want to walk
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 979 ไม่มีใครหนีได้
Chapter 979 No one want to walk
谁也别想走
ไม่มีใครหนีได้
ซือหม่าชิงที่ก้าวไปยังประตูของโลกจิ้งจอก!
"ฟิ้ว!"
พริบตาเดียวเท่านั้น,เขาก็ต้องถอยกลับมา,เห็นชัดเจนว่าไม่สามารถผ่านอำนาจราชาปิศาจสวรรค์ได้,เขาที่เร่งรีบนั่งบำเพ็ญควบคุมลมหายใจทันที.
หลังจากผ่านไปสิบลมหายใจ,ซือหม่าชิงที่เผยท่าทางหวาดกลัวออกมา.
ทุกคนที่จ้องมองอย่างช่วยไม่ได้,มันเป็นเรื่องบัดซบเกินไปแล้ว! เห็นสมบัติตรงห้าแล้วกลับทำอะไรไม่ได้,เรื่องนี้มันเกินจะรับไหวจริงๆ.
"สหายซือหม่า,ข้าพอมีวิธี!"เฉิงไป่อี้ที่กล่าวออกมาทันที.
"หืม?"
Baiyi said.
"ราชาปิศาจสวรรค์,พลังของมันไม่น่าจะสมบูรณ์แบบ,พวกเราส่งคนเข้าไปพร้อมๆกันเป็นจำนวนมาก,เพื่อผลาญพลังของราชาปิศาจสวรรค์,เมื่อพลังเหล่านั้นเบาบางลง,ไม่ใช่ว่าพวกเราจะสามารถเข้าไปได้หรอกรึ?"เฉิงไป่อี้กล่าวเสนอ.
"เป็นความคิดที่ดี,ส่งทหารเข้าไปโลกจิ้งจอก!"ซือหม่าชิงสั่งการ.
เหล่าทหารที่ไม่ต้องการแม้แต่น้อย,ทว่าเมื่อได้รับคำสั่งก็จำเป็นต้องทำตาม,"รับทราบ!"
ทหารสามพัน,พุ่งตรงไปยังโลกจิ้งจอก.
"วูซซซ!"
ทหารทั้งสามพันเพียงแค่เข้าไป,พวกเขาก็ล่วงหล่นลงมาจากบนท้องฟ้าทันที,ทุกคนต่างก็ถูกอำนาจปิศาจสวรรค์ทะลวงเข้ามาในร่าง.
ทุกคนที่เร่งรีบนั่งสมาธิบำเพ็ญเพียงในทันที,ช่างน่าเสียดาย,ทหารเหล่านี้ไม่ได้มีระดับเซียนโบราณ,มีเหรอที่จะทานทนอำนาจของราชาปิศาจสวรรค์ได้?
พวกเขาที่แข็งแกร่ง,โลหิตที่ไหลออกมาจากทวารทั้งห้า,วิถีเต๋าไม่สามารถทนได้! คนจำนวนหนึ่งที่ล้มลงตะเกียกตะกายก่อนจะสิ้นใจ.
เหล่าทหารคนอื่นๆที่แววตาสั่นไปมา,ไม่กล้าเข้าไปอีก.
"ฝ่าบาท,ข้าจะลอกเอง!"อ๋องจงหยงที่ขันอาสาทันที.
แน่นอนว่าซือหม่าชิงไม่สามารถขวางได้,อ๋องจงหยงที่พุ่งออกไปด้วยความเร็วสูงเห็นเป็นเส้นแดง,ทว่าพริบตาเดียวนั้นกลับกระเด็นพุ่งล่วงหล่นลงในกลางกลุ่มทหาร,ก่อนที่จะค่อยๆเร่งรีบนั่งสมาธิบำเพ็ญลมหายใจทันที.
ซือหม่าชิงและคนอื่นๆที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,ต้องทำอย่างไร?
"ซี่!"
ขณะที่ทุกคนจ้องมองไปยังทางเข้าโลกจิ้งจอกอย่างตั้งใจ,เสียงซี่
ก็ดังขึ้นในกลุ่มของทหารที่นั่งสมาธิอยู่,และเสียงนั้นก็คือเซียนโบราณอ๋องจงหยงที่กำลังได้รับภัยจากอำนาจราชาปิศาจสวรรค์อยู่,ขณะที่กำลังติดพันในกลุ่มทหาร.
"เจ้าสารเลว,เจ้ากล้า!"อ๋องจงหยงที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,ฝ่ามือที่โจมตีออกไป.
เป็นอันหวง,ที่ไม่รู้ว่าไม่อยู่ในกลุ่มทหารได้อย่างไร,ด้วยภารกิจลอบสังหารที่ปรากฏขึ้นอีกครั้ง,กระบี่ของที่จ้วงแทงไปยังอ๋องจงหยงที่อยู่ในสภาพไม่สามารถป้องกันตัวเองได้.
ขณะที่อ๋องจงหยงฟาดฝ่ามือออกมา,อันหวงก็หายไปแล้ว,การโจมตีดังกล่าวไม่สามารถสัมผัสอันหวงได้เลยแม้แต่น้อย,นี่คือการลอบสังหาร,จากอันหวนอย่างงั้นรึ?
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ฝ่ามือที่โจมตีออกมานั้น,ทำให้ทหารที่อยู่รอบๆตายไปเป็นจำนวนมาก,ส่วนอันหวงนั้นหายเข้าไปในหมอกโลหิต,ไร้ซึ่งร่องรอยอีกแล้ว.
เห็นอันหวงที่หนีออกไปได้,ภายในใจของทุกคนที่กลายเป็นเย็นยะเยือบขึ้นมาในทันที.
อันหวงร้ายกาจเกินไปแล้ว,เซียนสวรรค์ขั้นสมบูรณ์,ร้ายกาจกว่าเซียนโบราณอย่างง้นรึ?
ต้าเจิ้ง,ไม่ใช่ว่าต้าเจิ้งยังมีคนที่ร้ายกาจอยู่อีกรึ?
ในเวลาเดียวกันนั้น,ราวกับว่าเงาของอันหวงได้ปรากฏขึ้นจากทุกทิศทุกทาง.
เหล่าทหารที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นขึ้นมาในทันที.
ใบหน้าของซือหม่าชิงที่เปลี่ยนเป็นดำมืดอัปลักษณ์ขึ้นมาทันที.
อ๋องจงหยงที่เอาชนะได้แม้แต่ปรมาจารย์หมากซือเหม่ย,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกลอบสังหาร?
นอกจากนี้มือสังหารยังมีชีวิตรอดกลับไป,มือสังหารอันหวง,ที่เคลื่อนไหวไร้ร่องรอย,ทำให้ทุกคนรู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อย.
แววตาของเฉิงไป่อี้ที่เผยท่าทางตื่นตกใจ,ด้วยระดับพลังฝึกตนของอันหวงนั้นไม่อยู่ในสายตาของเฉิงไป่อี้แม้แต่น้อย,ทว่ากับสิ่งที่เขาได้แสดงออกมานั้น,ทั้งความรวดเร็ว,การซ่อนตัว,แม้แต่มุกซิ่งเฉิน,ทำให้เฉินไป่อี้เต็มไปด้วยความระมัดระวัง.
แม้ว่าการเผชิญกันซึ่งๆหน้าจะไม่ต้องกังวล,ทว่าลับหลังเมื่อพวกเขาเผลก็เป็นอะไรที่น่าหวาดกลัว,กลับศัตรูที่อยู่ในที่มือ,หากว่าเปิดช่องว่างเมื่อไหร่,อันหวงจะต้องโจมตีออกมาแน่นอน.
นอกจากนี้อันหวงยังมีความสามารถเก็บกลิ่นอายได้อย่างหมดจด,รู้สึกราวกับว่าพร้อมจะโจมตีมาจากทุกทิศทุกทาง.
ในเวลานี้,ใครเล่าจะกล้าทะลวงเข้าไปในโลกจิ้งจอก?
------------------------------------------------
ภายในค่ายกลปิศาจเทวะ 24
สวรรค์,เฉินซิ่วและอาวุโสเทียน,สองผู้ฝึกตนฮวงจุ้ยกำลังปะทะกันอยู่.
จงซานที่ยืนอยู่ด้านนอก,ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยความมืด,ด้วยการกระทำของจงซาน,ได้ปกปิดแสงสว่างเอาไว้,ทำให้พื้นที่รอบๆเต็มไปด้วยความมืด.
บนลานยอดเขาเวลานี้,มีเหล่าภูติมากมายมารวมตัวกันอยู่,แต่ละคนที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า,บางคนที่ตื่นเต้นดีใจที่สามารถหลุดพ้นมาจากภัยพิบัติได้.
"ทำไมเป็นเช่นนี้?"
"เกิดอะไรขึ้น?"
"ทำไมจงซานถึงได้ออกมาช่วยพวกเรา?"
..............................
............
......
เหล่าภูติที่ส่งเสียงเซ็งแซ่,กับสภาพแววล้อมที่เปลี่ยนไปในเวลานี้.
จากที่ไกลออกไปหมอกโลหิตที่ค่อยน้อยลงเรื่อย,ส่วนปราณทมิฬที่มากขึ้นเรื่อยๆ,จากนั้นไม่นานหมอกโลหิตที่สลายหายไป,ทว่าปราณทมิฬก็ค่อยสลายหายไปด้วยเช่นกัน.
รอบๆเชิงชิวที่มีพายุที่หมุนวนก็ค่อยๆกลายเป็นเล็กลง,ค่ายกลฮวงจุ้ยถูกถอดถอนไปช้าๆ.
จากที่ไกลออกไป,ร่างสองร่างที่ปรากฏขึ้น,เหยี่ยนฉงจื่อและอาวุโสเทียนและนักรบชุดเกาะกลุ่มหนึ่งที่บินตรงมา.
"เซิ่งหวัง!"อาวุโสเทียนและเหยี่ยนฉงจื่อที่แสดงความเคารพเล็กน้อย.
"ชนะอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถามออกไป.
"ไม่,เฉินซิ่วเพียงแค่ลอบเชิงเท่านั้น,จากนั้นเขาก็จากไป,ไม่ยินดีที่จะต่อสู้กับข้า!"อาวุโสเทียนที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"หืม?"จงซานที่แสดงท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
"เซิ่งหวัง,มีภูติเพียง 30
ล้านตนเท่านั้นที่ช่วยได้,ส่วนที่เหลือนั้นเฉินไม่สามารถช่วยได้!"เหยี่ยนฉงจื่อกล่าวรายงาน.
"อืม!
เจ้าอยู่ที่นี่เฝ้าดูภูติเหล่านี้ก่อน,อย่าได้ให้เกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น!"จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"เหยี่ยนฉงจื่อที่รับคำในทันที.
จงซานที่นำอาวุโสเทียนบินเข้าไปด้านในชิงชิว.
ม่านหมอกโลหิตได้สลายหายไปแล้ว,ชิงชิวที่กลับคืนสู่สภาพเดิม,ทว่าเป็นสภาพที่สิ่งก่อสร้างถูกทำลาย,กลายเป็นซากปรักหักพัง,มีศพมากมายนอนเกลื่อนอยู่บนพื้น,นอกจากนี้ยังเหลือแต่โครงกระดูก,เลือดเนื้อหายไปทั้งหมด.
วาสนาของไท่ชูหายไปแล้ว,ในเวลาเดียวกันสามารถมองเห็นเพียงมังกรทองวาสนา
18 เล็บกำลังเหนื่อยหอบ,ลอยอยู่บนอากาศ.
ไท่ชูไม่เคยอ่อนแอเท่านี้มาก่อน.
จงซานที่พุ่งตรงไปยังทิศทางของวังหลวงทันที.
------------------------
เฉินซิ่วจากไปแล้ว,ค่ายกลฮวงจุ้ยเองก็สลายหายไปแล้วเช่นกัน,เฉิงไป่อี้ที่รู้สึกไม่ดีนัก.
เฉินซิ่วจากไปแล้ว,แล้วโลกจิ้งจอกจะเข้าไปอย่างไร?
"สหายซือหม่า,เรื่องในวันนี้,คงต้องขออภัย,ข้าคงต้องขอจากไปก่อน,หกเดือนหลังจากนี้,เมื่อข้าหลอมประสานแหฟ้าตาข่ายดินได้แล้ว,พวกเราค่อยเข้าไปในโลกจิ้งจอกด้วยกัน!"เฉิงไป่อี้กล่าว.
ระหว่างที่กล่าวนั้น,ที่ด้านล่างแหฟ้าตาข่ายดินปรากฏเป็นเมฆสีขาวพร้อมกับยกแหฟ้าตาข่ายดินเตรียมที่จะจากไป.
ซือหม่าชิงที่จ้องสตรีที่อยู่ด้านในแววตาไม่ต้องการเสียไป,"ภายในชิงชิวเองก็ยังมีห้องว่าง,เจ้าสามารถหลอมผสานแหฟ้าตาข่ายดินที่นี้ได้,ไม่เห็นต้องจากไปเลย!"
"ไม่จำเป็น!
หกเดือนหลังจากนี้,ข้าจะกลับมา!"
"จะไปจริงๆรึ?"ซือหม่าชิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไปรึ? จะไม่มีใครไปจากที่นี่ได้!"เสียงที่ดังผ่านอากาศดังก้องไปทั่วปรากฏขึ้นในทันที.
เป็นเสียงของจงซานที่ดังขึ้นจากที่ไกลออกไป,ขณะที่จ้องมองไปยังสตรีสองคนที่อยู่ในแหฟ้าตาข่ายดิน,เห็นพวกนางที่ถูกคุมขังอยู่,ทำให้จงซานกลายเป็นโกรธเกรี้ยวขึ้นมาในทันที!
ชิงชิวล่มสลายไม่ใช่เรื่องของจงซาน,ไท่ชูพังทลาย,จงซานหาได้ใส่ใจ,แต่มีสิ่งที่เขาใส่ใจนั้นก็คือซูโหรวเหนียงและซูเหม่ยเหนียงเท่านั้น.
แม้ว่าสตรีทั้งสองจะไม่ยอมรับเขาในวันนั้น,ทว่าเขาจะยอมให้พวกนางถูกดูแคลนได้อย่างไร?
Chapter 979 No one want to walk
谁也别想走
ไม่มีใครหนีได้
ซือหม่าชิงที่ก้าวไปยังประตูของโลกจิ้งจอก!
"ฟิ้ว!"
พริบตาเดียวเท่านั้น,เขาก็ต้องถอยกลับมา,เห็นชัดเจนว่าไม่สามารถผ่านอำนาจราชาปิศาจสวรรค์ได้,เขาที่เร่งรีบนั่งบำเพ็ญควบคุมลมหายใจทันที.
หลังจากผ่านไปสิบลมหายใจ,ซือหม่าชิงที่เผยท่าทางหวาดกลัวออกมา.
ทุกคนที่จ้องมองอย่างช่วยไม่ได้,มันเป็นเรื่องบัดซบเกินไปแล้ว! เห็นสมบัติตรงห้าแล้วกลับทำอะไรไม่ได้,เรื่องนี้มันเกินจะรับไหวจริงๆ.
"สหายซือหม่า,ข้าพอมีวิธี!"เฉิงไป่อี้ที่กล่าวออกมาทันที.
"หืม?"
Baiyi said.
"ราชาปิศาจสวรรค์,พลังของมันไม่น่าจะสมบูรณ์แบบ,พวกเราส่งคนเข้าไปพร้อมๆกันเป็นจำนวนมาก,เพื่อผลาญพลังของราชาปิศาจสวรรค์,เมื่อพลังเหล่านั้นเบาบางลง,ไม่ใช่ว่าพวกเราจะสามารถเข้าไปได้หรอกรึ?"เฉิงไป่อี้กล่าวเสนอ.
"เป็นความคิดที่ดี,ส่งทหารเข้าไปโลกจิ้งจอก!"ซือหม่าชิงสั่งการ.
เหล่าทหารที่ไม่ต้องการแม้แต่น้อย,ทว่าเมื่อได้รับคำสั่งก็จำเป็นต้องทำตาม,"รับทราบ!"
ทหารสามพัน,พุ่งตรงไปยังโลกจิ้งจอก.
"วูซซซ!"
ทหารทั้งสามพันเพียงแค่เข้าไป,พวกเขาก็ล่วงหล่นลงมาจากบนท้องฟ้าทันที,ทุกคนต่างก็ถูกอำนาจปิศาจสวรรค์ทะลวงเข้ามาในร่าง.
ทุกคนที่เร่งรีบนั่งสมาธิบำเพ็ญเพียงในทันที,ช่างน่าเสียดาย,ทหารเหล่านี้ไม่ได้มีระดับเซียนโบราณ,มีเหรอที่จะทานทนอำนาจของราชาปิศาจสวรรค์ได้?
พวกเขาที่แข็งแกร่ง,โลหิตที่ไหลออกมาจากทวารทั้งห้า,วิถีเต๋าไม่สามารถทนได้! คนจำนวนหนึ่งที่ล้มลงตะเกียกตะกายก่อนจะสิ้นใจ.
เหล่าทหารคนอื่นๆที่แววตาสั่นไปมา,ไม่กล้าเข้าไปอีก.
"ฝ่าบาท,ข้าจะลอกเอง!"อ๋องจงหยงที่ขันอาสาทันที.
แน่นอนว่าซือหม่าชิงไม่สามารถขวางได้,อ๋องจงหยงที่พุ่งออกไปด้วยความเร็วสูงเห็นเป็นเส้นแดง,ทว่าพริบตาเดียวนั้นกลับกระเด็นพุ่งล่วงหล่นลงในกลางกลุ่มทหาร,ก่อนที่จะค่อยๆเร่งรีบนั่งสมาธิบำเพ็ญลมหายใจทันที.
ซือหม่าชิงและคนอื่นๆที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,ต้องทำอย่างไร?
"ซี่!"
ขณะที่ทุกคนจ้องมองไปยังทางเข้าโลกจิ้งจอกอย่างตั้งใจ,เสียงซี่
ก็ดังขึ้นในกลุ่มของทหารที่นั่งสมาธิอยู่,และเสียงนั้นก็คือเซียนโบราณอ๋องจงหยงที่กำลังได้รับภัยจากอำนาจราชาปิศาจสวรรค์อยู่,ขณะที่กำลังติดพันในกลุ่มทหาร.
"เจ้าสารเลว,เจ้ากล้า!"อ๋องจงหยงที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,ฝ่ามือที่โจมตีออกไป.
เป็นอันหวง,ที่ไม่รู้ว่าไม่อยู่ในกลุ่มทหารได้อย่างไร,ด้วยภารกิจลอบสังหารที่ปรากฏขึ้นอีกครั้ง,กระบี่ของที่จ้วงแทงไปยังอ๋องจงหยงที่อยู่ในสภาพไม่สามารถป้องกันตัวเองได้.
ขณะที่อ๋องจงหยงฟาดฝ่ามือออกมา,อันหวงก็หายไปแล้ว,การโจมตีดังกล่าวไม่สามารถสัมผัสอันหวงได้เลยแม้แต่น้อย,นี่คือการลอบสังหาร,จากอันหวนอย่างงั้นรึ?
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ฝ่ามือที่โจมตีออกมานั้น,ทำให้ทหารที่อยู่รอบๆตายไปเป็นจำนวนมาก,ส่วนอันหวงนั้นหายเข้าไปในหมอกโลหิต,ไร้ซึ่งร่องรอยอีกแล้ว.
เห็นอันหวงที่หนีออกไปได้,ภายในใจของทุกคนที่กลายเป็นเย็นยะเยือบขึ้นมาในทันที.
อันหวงร้ายกาจเกินไปแล้ว,เซียนสวรรค์ขั้นสมบูรณ์,ร้ายกาจกว่าเซียนโบราณอย่างง้นรึ?
ต้าเจิ้ง,ไม่ใช่ว่าต้าเจิ้งยังมีคนที่ร้ายกาจอยู่อีกรึ?
ในเวลาเดียวกันนั้น,ราวกับว่าเงาของอันหวงได้ปรากฏขึ้นจากทุกทิศทุกทาง.
เหล่าทหารที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นขึ้นมาในทันที.
ใบหน้าของซือหม่าชิงที่เปลี่ยนเป็นดำมืดอัปลักษณ์ขึ้นมาทันที.
อ๋องจงหยงที่เอาชนะได้แม้แต่ปรมาจารย์หมากซือเหม่ย,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกลอบสังหาร?
นอกจากนี้มือสังหารยังมีชีวิตรอดกลับไป,มือสังหารอันหวง,ที่เคลื่อนไหวไร้ร่องรอย,ทำให้ทุกคนรู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อย.
แววตาของเฉิงไป่อี้ที่เผยท่าทางตื่นตกใจ,ด้วยระดับพลังฝึกตนของอันหวงนั้นไม่อยู่ในสายตาของเฉิงไป่อี้แม้แต่น้อย,ทว่ากับสิ่งที่เขาได้แสดงออกมานั้น,ทั้งความรวดเร็ว,การซ่อนตัว,แม้แต่มุกซิ่งเฉิน,ทำให้เฉินไป่อี้เต็มไปด้วยความระมัดระวัง.
แม้ว่าการเผชิญกันซึ่งๆหน้าจะไม่ต้องกังวล,ทว่าลับหลังเมื่อพวกเขาเผลก็เป็นอะไรที่น่าหวาดกลัว,กลับศัตรูที่อยู่ในที่มือ,หากว่าเปิดช่องว่างเมื่อไหร่,อันหวงจะต้องโจมตีออกมาแน่นอน.
นอกจากนี้อันหวงยังมีความสามารถเก็บกลิ่นอายได้อย่างหมดจด,รู้สึกราวกับว่าพร้อมจะโจมตีมาจากทุกทิศทุกทาง.
ในเวลานี้,ใครเล่าจะกล้าทะลวงเข้าไปในโลกจิ้งจอก?
------------------------------------------------
ภายในค่ายกลปิศาจเทวะ 24
สวรรค์,เฉินซิ่วและอาวุโสเทียน,สองผู้ฝึกตนฮวงจุ้ยกำลังปะทะกันอยู่.
จงซานที่ยืนอยู่ด้านนอก,ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยความมืด,ด้วยการกระทำของจงซาน,ได้ปกปิดแสงสว่างเอาไว้,ทำให้พื้นที่รอบๆเต็มไปด้วยความมืด.
บนลานยอดเขาเวลานี้,มีเหล่าภูติมากมายมารวมตัวกันอยู่,แต่ละคนที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า,บางคนที่ตื่นเต้นดีใจที่สามารถหลุดพ้นมาจากภัยพิบัติได้.
"ทำไมเป็นเช่นนี้?"
"เกิดอะไรขึ้น?"
"ทำไมจงซานถึงได้ออกมาช่วยพวกเรา?"
..............................
............
......
เหล่าภูติที่ส่งเสียงเซ็งแซ่,กับสภาพแววล้อมที่เปลี่ยนไปในเวลานี้.
จากที่ไกลออกไปหมอกโลหิตที่ค่อยน้อยลงเรื่อย,ส่วนปราณทมิฬที่มากขึ้นเรื่อยๆ,จากนั้นไม่นานหมอกโลหิตที่สลายหายไป,ทว่าปราณทมิฬก็ค่อยสลายหายไปด้วยเช่นกัน.
รอบๆเชิงชิวที่มีพายุที่หมุนวนก็ค่อยๆกลายเป็นเล็กลง,ค่ายกลฮวงจุ้ยถูกถอดถอนไปช้าๆ.
จากที่ไกลออกไป,ร่างสองร่างที่ปรากฏขึ้น,เหยี่ยนฉงจื่อและอาวุโสเทียนและนักรบชุดเกาะกลุ่มหนึ่งที่บินตรงมา.
"เซิ่งหวัง!"อาวุโสเทียนและเหยี่ยนฉงจื่อที่แสดงความเคารพเล็กน้อย.
"ชนะอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถามออกไป.
"ไม่,เฉินซิ่วเพียงแค่ลอบเชิงเท่านั้น,จากนั้นเขาก็จากไป,ไม่ยินดีที่จะต่อสู้กับข้า!"อาวุโสเทียนที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"หืม?"จงซานที่แสดงท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
"เซิ่งหวัง,มีภูติเพียง 30
ล้านตนเท่านั้นที่ช่วยได้,ส่วนที่เหลือนั้นเฉินไม่สามารถช่วยได้!"เหยี่ยนฉงจื่อกล่าวรายงาน.
"อืม!
เจ้าอยู่ที่นี่เฝ้าดูภูติเหล่านี้ก่อน,อย่าได้ให้เกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น!"จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"เหยี่ยนฉงจื่อที่รับคำในทันที.
จงซานที่นำอาวุโสเทียนบินเข้าไปด้านในชิงชิว.
ม่านหมอกโลหิตได้สลายหายไปแล้ว,ชิงชิวที่กลับคืนสู่สภาพเดิม,ทว่าเป็นสภาพที่สิ่งก่อสร้างถูกทำลาย,กลายเป็นซากปรักหักพัง,มีศพมากมายนอนเกลื่อนอยู่บนพื้น,นอกจากนี้ยังเหลือแต่โครงกระดูก,เลือดเนื้อหายไปทั้งหมด.
วาสนาของไท่ชูหายไปแล้ว,ในเวลาเดียวกันสามารถมองเห็นเพียงมังกรทองวาสนา
18 เล็บกำลังเหนื่อยหอบ,ลอยอยู่บนอากาศ.
ไท่ชูไม่เคยอ่อนแอเท่านี้มาก่อน.
จงซานที่พุ่งตรงไปยังทิศทางของวังหลวงทันที.
------------------------
เฉินซิ่วจากไปแล้ว,ค่ายกลฮวงจุ้ยเองก็สลายหายไปแล้วเช่นกัน,เฉิงไป่อี้ที่รู้สึกไม่ดีนัก.
เฉินซิ่วจากไปแล้ว,แล้วโลกจิ้งจอกจะเข้าไปอย่างไร?
"สหายซือหม่า,เรื่องในวันนี้,คงต้องขออภัย,ข้าคงต้องขอจากไปก่อน,หกเดือนหลังจากนี้,เมื่อข้าหลอมประสานแหฟ้าตาข่ายดินได้แล้ว,พวกเราค่อยเข้าไปในโลกจิ้งจอกด้วยกัน!"เฉิงไป่อี้กล่าว.
ระหว่างที่กล่าวนั้น,ที่ด้านล่างแหฟ้าตาข่ายดินปรากฏเป็นเมฆสีขาวพร้อมกับยกแหฟ้าตาข่ายดินเตรียมที่จะจากไป.
ซือหม่าชิงที่จ้องสตรีที่อยู่ด้านในแววตาไม่ต้องการเสียไป,"ภายในชิงชิวเองก็ยังมีห้องว่าง,เจ้าสามารถหลอมผสานแหฟ้าตาข่ายดินที่นี้ได้,ไม่เห็นต้องจากไปเลย!"
"ไม่จำเป็น!
หกเดือนหลังจากนี้,ข้าจะกลับมา!"
"จะไปจริงๆรึ?"ซือหม่าชิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไปรึ? จะไม่มีใครไปจากที่นี่ได้!"เสียงที่ดังผ่านอากาศดังก้องไปทั่วปรากฏขึ้นในทันที.
เป็นเสียงของจงซานที่ดังขึ้นจากที่ไกลออกไป,ขณะที่จ้องมองไปยังสตรีสองคนที่อยู่ในแหฟ้าตาข่ายดิน,เห็นพวกนางที่ถูกคุมขังอยู่,ทำให้จงซานกลายเป็นโกรธเกรี้ยวขึ้นมาในทันที!
ชิงชิวล่มสลายไม่ใช่เรื่องของจงซาน,ไท่ชูพังทลาย,จงซานหาได้ใส่ใจ,แต่มีสิ่งที่เขาใส่ใจนั้นก็คือซูโหรวเหนียงและซูเหม่ยเหนียงเท่านั้น.
แม้ว่าสตรีทั้งสองจะไม่ยอมรับเขาในวันนั้น,ทว่าเขาจะยอมให้พวกนางถูกดูแคลนได้อย่างไร?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
เมียข้าใครอย่าแตะ
ตอบลบ